Komenti i ungjillit

[ninoenina]

Mt 5,17-19 DATA: 26-3-2025.

17 “Mos t’ju shkojë ndër mend se erdha për ta shlyer Ligjin ose Profetët! Jo, s’erdha të shlyej, por të përkryej. 18 Për të vërtetë po ju them: derisa të jetë qielli e toka, asnjë germë dhe asnjë presje nuk do t’i hiqet Ligjit, por do të zbatohen të gjitha. 19 Prandaj, kushdo që do ta shlyejë njërin ndër këta urdhra, qoftë edhe më të voglin, dhe do t’i mësojë njerëzit të bëjnë ashtu, do të jetë më i vogli në Mbretërinë e qiellit; ndërsa ai që do t’i mbajë dhe do t’i mësojë, do të jetë i madh në Mbretërinë e qiellit.


Të gjithë kemi momente kur nuk dimë çfarë të bëjmë me jetën tonë, nuk dimë çfarë zgjedhjesh të bëjmë dhe pyesim Zotin se si të sillet. Dhe ndonjëherë zgjedhja është vërtet e vështirë. Por në disa raste zgjedhja do të ishte e lehtë, vetëm nëse do të ishim të gatshëm të pranonim atë që Ai na mëson nëpërmjet Ungjillit.
Jezusi, në Ungjill, na kujton se ai nuk erdhi për të shfuqizuar Ligjin apo Profetët, por për t'i përmbushur ato. Kjo do të thotë se vullneti i Zotit nuk është një barrë për t'u mbajtur, por një rrugë përpara për të jetuar në të vërtetën dhe lirinë. Sa herë ndihemi sikur mësimet e tij janë shumë kërkuese, apo se ato na kufizojnë? Megjithatë, nëse shikojmë më thellë, zbulojmë se pas çdo urdhërimi të tij qëndron një ftesë për dashuri, drejtësi, paqe.
Nëse zgjedhim ta mirëpresim Ungjillin pa rezerva, edhe zgjedhjet më të vështira gjejnë një drejtim të qartë. Jezusi nuk na kërkon të kuptojmë gjithçka menjëherë, por t'i besojmë Atij dhe të ecim ditë pas dite sipas Fjalës së Tij. Kushdo që i zbaton urdhërimet e tij dhe ua mëson të tjerëve, do të jetë i madh në Mbretërinë e Qiellit. Jo sepse Perëndia dëshiron të na shpërblejë për përpjekjet tona, por sepse duke jetuar Fjalën e tij ne tashmë hyjmë në logjikën e dashurisë së tij, e cila na çliron nga frika dhe pasiguritë.
Ndoshta sot ka një zgjedhje që na duket e ndërlikuar, një dyshim që na bllokon. Le të pyesim veten: a po kërkoj vërtet vullnetin e Perëndisë, apo po rezistoj sepse rruga e tij më duket shumë kërkuese? Nëse mësojmë t'ia besojmë veten Atij me besim, do të zbulojmë se Ungjilli nuk na heq asgjë, por na jep gjithçka.

[ninoenina]

Lk. 11,14-23. DATA: 27-3-2025.

14 Një herë Jezusi po dëbonte një djall [e ky ishte memec]. Kur djalli doli, foli memeci e populli u habit. 15 Disa prej tyre thanë: “I dëbon djajtë me ndihmën e Beelzebulit, kryetarit të djajve.” 16 Disa të tjerë, pastaj, për ta vënë në provë, kërkonin prej tij një shenjë prej qiellit. 17 Por ai, duke i njohur mendimet e tyre, u tha:
“Çdo mbretëri, e përçarë në vetvete, shkretohet; një shtëpi bie mbi tjetrën. 18 Po qe se djalli është i ndarë në vetvete ‑ pasi ju po thoni se unë i dëboj djajtë me ndihmën e Beelzebulit ‑ si do të qëndrojë mbretëria e tij? 19 Tashti, pasi unë i dëbokam djajtë me ndihmën e Beelzebulit, bijtë tuaj, me ndihmën e kujt i dëbojnë? Prandaj, ata do të jenë gjykatësit tuaj. 20 Por, në qoftë se unë i nxjerr djajtë me pushtetin e Hyjit, atëherë me të vërtetë erdhi ndër ju Mbretëria e Hyjit!
21 Kur trimi i fortë, i armatosur mirë, e ruan pallatin e vet, mbarë pasuria e tij është e sigurt. 22 Por, kur vjen një më i fortë se ai, e mund atë, ia merr armët në të cilat shpresoi e i ndan plaçkat e tij.
23 Kush nuk është me mua, është kundër meje. Kush nuk bashkon me mua, shpërndan.”


Jezusi përzë një demon nga një njeriu memec dhe polemika shpërthen menjëherë. Disa e akuzojnë Jezusin se vepron me fuqinë e Beelzebulit, princit të demonëve, ndërsa të tjerë i kërkojnë një shenjë nga qielli. Përgjigja e Jezusit është e qartë: një mbretëri e ndarë nuk mund të mbajë. Nëse Satanai do të ndahej kundër vetvetes, puna e tij do të shembet. Por Jezusi nuk është një nga shumë, ai nuk është thjesht një shërues: ai është më i forti, Ai që e mposht përfundimisht të keqen.
Jezusi na paralajmëron: kushdo që nuk është me Të është kundër Tij dhe kush nuk mblidhet me Të, shpërndan. Nuk ka pozicione neutrale në luftimin shpirtëror: ose zgjedhim Krishtin ose e gjejmë veten të pambrojtur përballë së keqes. Nëse nuk e lëmë Jezusin të ruajë zemrat tona, rrezikojmë të mbetemi të çarmatosur dhe të pambrojtur.
Në jetën e përditshme përballemi me tundime, dyshime, frikë. Vetëm ne jemi të brishtë, lehtësisht të pushtuar nga vështirësitë dhe sulmet e të ligut. Por nëse ia besojmë veten Jezusit, Ai bëhet kështjella jonë. Ai është “më I forti” që na mbron, i cili na jep Shpirtin Shenjt për të dalluar dhe rezistuar.
Kjo faqe e Ungjillit na pyet: në cilën anë duam të jemi? Nuk mjafton të refuzojmë të keqen, duhet të mirëpresim Krishtin dhe të jetojmë pranë Tij, përndryshe zbrazëtia e zemrës do të mbushet nga diçka më e keqe.
Sot mund të pyesim veten: a po e lë Jezusin të jetë Zoti i jetës sime apo në vend të kësaj po përpiqem të luftoj vetëm?
Ne i kërkojmë Jezusit të jetë forca jonë, sepse tek Ai në anën tonë e keqja nuk do të ketë fuqi mbi ne.

[ninoenina]

Mc 12,28b-34. DATA: 28-03-2025.

28 Një nga skribët që kishte dëgjuar rragatjen e tyre, duke parë se Jezusi u përgjigj mirë, iu afrua dhe e pyeti: “Cili urdhërim është i pari i të gjitha urdhërimeve?”
29 Jezusi iu përgjigj: “I pari është: ‘Dëgjo, Izrael! Zoti Hyji ynë, është një Zot i vetëm. 30 Duaje Zotin, Hyjin tënd, me gjithë zemrën tënde, me gjithë mendjen tënde e me gjithë fuqinë tënde!’
31 Urdhri i dytë është: ‘Duaje të afërmin tënd porsi vetveten!’ Tjetër urdhër më të madh se këta nuk ka.”
32 Skribi u përgjigj: “Mirë fort, Mësues! U përgjigje ashtu siç është e vërteta! Ai është i Vetmi, e pos tij s’ka tjetër. 33 Të duash Atë me gjithë zemër, me gjithë mendje, me gjithë fuqi e të duash të afërmin tënd porsi vetveten, ’ vlen më shumë se të gjitha flitë e shkrumbimit e theroret”.
34 Jezusi, duke parë se u përgjigj me urti, i tha: “Nuk je larg prej Mbretërisë së Hyjit.” Dhe askush s’pati më guxim të hyjë me të në rragatje.


Dashuria është qendra e jetës së krishterë. Kur u pyet se cili është urdhërimi më i madh, Jezusi përgjigjet me fjalë të thjeshta dhe të ndritshme: "Ti do ta duash Zotin, Perëndinë tënd, me gjithë qenien tënde. Dhe do ta duash të afërmin tënd si veten tënde." Ai nuk flet për sakrifica, heqje dorë ose praktika komplekse fetare, por për dashuri. Dhe ai shton se “Të duash Atë me gjithë zemër, me gjithë mendje, me gjithë fuqi e të duash të afërmin tënd porsi vetveten, ’ vlen më shumë se të gjitha flitë e shkrumbimit e theroret”. Këto dy urdhërime vlejnë më shumë se të gjitha sakrificat e djegies dhe theroret. Është një ftesë për të ndryshuar perspektivën, për të transformuar mënyrën se si jetojmë besimin, për të kaluar nga sakrifica në dashuri.
Shumë shpesh i drejtohemi Perëndisë me idenë se është e nevojshme t'i ofrojmë atij diçka për të merituar favorin e tij – përpjekje, detyra, privime. Sikur marrëdhënia jonë me Të varej vetëm nga sa jemi të aftë të japim ose vuajmë. Por Jezusi e kthen këtë logjikë: Perëndia nuk dëshiron sakrifica sterile, ai nuk kërkon oferta për të qetësuar veten, ai nuk pret të shohë se sa larg mund të durojmë. Përkundrazi, zemra kërkon nga ne, sepse vetëm në dashuri çdo gjë gjen përmbushje. Nëse fillojmë nga dashuria, gjithçka ndryshon: lutja nuk është më barrë, por takim, angazhimi i krishterë nuk është më lodhje, por dhuratë, bindja ndaj vullnetit të Hyjit nuk është më një kufizim, por rruga drejt lirisë së vërtetë.
Nuk bëhet fjalë për të "bërë" gjëra për Perëndinë, por për të lënë veten të transformohet nga Ai. Kur kuptojmë se jemi të dashur së pari, të jetosh për Zotin nuk është më një sërë detyrimesh, por një përgjigje spontane. Dhe kjo përvojë nuk mund të mbetet e mbyllur në veten tonë, sepse dashuria e Perëndisë konkretizohet në mënyrën se si i shohim të tjerët. Ta duash atë do të thotë të duash të afërmin, ta njohësh atë në fytyrat që takojmë çdo ditë.
Në këtë dashuri ka gëzim të vërtetë, gëzim që na afron vërtet Mbretërinë e Perëndisë.

[ninoenina]

Lk. 18,9-14. DATA: 29-3-2025.



9 U tregoi edhe këtë shëmbëlltyrë për disa që e mbanin veten të drejtë e i përbuznin tjerët:
10 “Dy njerëz u ngjitën në Tempull për t’u lutur: njëri farise e tjetri tagrambledhës. 11 Fariseu, qiri në këmbë, lutej në vetvete kështu: ‘Të falënderoj, o Hyj, që nuk jam porsi njerëzit e tjerë: cuba, të padrejtë, kurorëshkelës, ose ‑ si ky tagrambledhës. 12 Agjëroj dy herë në javë, jap të dhjetën e krejt fitesës.’ 13 Kurse tagrambledhësi zuri vend në fund, nuk i bëhej as sytë t’i ngrejë drejtë qiellit, por rrihte kraharorin e vet e thoshte: ‘O Hyj, ki mëshirë për mua mëkatarin!’
14 Unë po ju them: ky u kthye në shtëpinë e vet i shfajësuar e jo ai, sepse: kushdo krenohet, do të përvujtërohet ndërsa kush përvujtërohet, do të lartësohet.”



Jezusi tregon një shëmbëlltyrë që na mëson se si të mos lutemi dhe si të lutemi në mënyrën e duhur. Dy burra ngjiten në tempull: njëri është farise, tjetri taksambledhës. Fariseu, në këmbë, lutet me zë të lartë dhe falënderon Zotin, por e bën këtë me një zemër plot krenari. Ai nuk i drejtohet vërtet Zotit, por vetes: kënaqet me drejtësinë e tij, rendit veprat e tij, krahasohet me të tjerët dhe ndihet më mirë. Lutja e tij nuk është një takim me Zotin, por një monolog vetë-referues, një mënyrë për të konfirmuar epërsinë e dikujt ndaj vetvetes.
Tagrambledhësi, megjithatë, qëndron në distancë, ul shikimin dhe rreh gjoksin. Ai as nuk guxon të ngrejë sytë nga qielli, sepse e di se është i brishtë, një mëkatar, që ka nevojë për mëshirë. Lutja e tij është e thjeshtë dhe e sinqertë: "O Zot, ki mëshirë për mua, mëkatar". Ai nuk përpiqet të provojë asgjë, nuk bën krahasime, nuk ngjitet pas veprave të tij për t'u ndjerë mirë. Ai beson. Dhe është ai, thotë Jezusi, që kthehet i justifikuar në shtëpi, ndërsa fariseu mbetet rob i iluzionit të tij.
Kjo shëmbëlltyrë është një ftesë për të parë brenda vetes. Ndoshta nuk themi me zë të lartë se jemi më të mirë se të tjerët, por brenda ndihemi mirë mendojmë se meritojmë diçka më shumë. Jezusi na kujton se Perëndisë nuk i bëjnë përshtypje fjalët ose veprat e bëra nga shfaqja. Ai shikon zemrën dhe zemra që është më afër tij është ajo që e njeh veten si të vogël, të varfër, në nevojë për dashurinë e tij.

[ninoenina]

Gv 4,43-54. DATA 31-3-2025.



43 Pas këtyre dy ditëve shkoi prej andej në Galile. 44 Në të vërtetë Jezusi kishte thënë se profeti nuk nderohet në vendin e vet. 45 Kur arriti në Galile, galileasit e pritën mirë, sepse kishin parë se çka kishte bërë në Jerusalem në kohë të festës. Sepse edhe ata kishin qenë për festë. 46 Erdhi, pra, prapë në Kanë të Galilesë, ku e kishte shndërruar ujin në verë. Aty ishte një nëpunës i mbretit, i cili e kishte djalin të sëmurë në Kafarnaum. 47 Ky, kur mori vesh se Jezusi kishte ardhur prej Judesë në Galile, shkoi tek ai e iu lut të zbriste t’ia shëronte djalin që ishte në fill të vdekjes. 48 Jezusi i tha:“Po nuk patë shenja e mrekulli, ju nuk besoni”.
49 Nëpunësi mbretëror iu përgjigj: “Zotëri, eja para se të më vdesë fëmija”.
50 “Shko ‑ i tha Jezusi ‑ djali yt është shëndoshë!” Njeriu i besoi fjalës që i tha Jezusi dhe shkoi. 51 Ndërsa ai po zbriste, shërbëtorët e tij i dolën para dhe i thanë: “Djali yt është shëndoshë e mirë!” 52 I pyeti për kohë kur filloi të bëjë më mirë. Ata i thanë: “Dje rreth orës shtatë e lëshuan ethet!”
53 I ati e kuptoi se ajo ndodhi në atë orë, kur Jezusi i tha: “Djali yt është shëndoshë!” Dhe besoi ai e mbarë shtëpia e tij.
54 Kjo ishte mrekullia e dytë që Jezusi bëri, kur u kthye prej Judesë në Galile.


Ungjilli na tregon për takimin midis Jezusit dhe një zyrtari mbretëror, djali i të cilit është i sëmurë rëndë. Ky njeri i drejtohet Jezusit me ankth, duke i kërkuar që të zbresë dhe të shërojë djalin e tij para se të vdesë. Por Jezusi e fton atë në një hap më të thellë besimi: «Shko’, djali juaj jeton». Zyrtari beson fjalën e Jezusit dhe niset, duke zbuluar më vonë se pikërisht në orën kur foli Jezusi, djali filloi të shërohej.
Kjo faqe e Ungjillit na fton të kemi një besim të thellë te Zoti, por edhe te brezat e rinj. Ashtu si ai baba që i besoi fjalës së Jezusit para se të shihte shërimin e djalit të tij me sytë e tij, edhe ne jemi të thirrur të besojmë se fëmijët dhe të rinjtë tanë kanë një të ardhme të udhëhequr nga hiri i Perëndisë.
Jetojmë në kohë kur shpesh shqetësohemi për botën që u lëmë të rinjve, sfidat dhe vështirësitë me të cilat përballen. Ndonjëherë ne i shohim ata të brishtë, të çorientuar ose të largët nga besimi. Por Ungjilli na mëson të mos e lëmë veten të mbingarkohemi nga frika, por të besojmë te Perëndia dhe veprën e tij në zemrat e tyre. Besimi autentik nuk është një kontroll mbi jetën e tyre, por një akt besimi: duke besuar se Zoti i shoqëron, se ai punon edhe kur ne nuk i shohim menjëherë frytet.
Ashtu si ai baba që kthehet në shtëpi dhe zbulon shërimin e djalit të tij, edhe ne mund të zbulojmë se Zoti nuk i braktis kurrë ata që i besojmë. Detyra jonë është të lutemi për të rinjtë, t'i shoqërojmë me dashuri, të dëshmojmë bukurinë e besimit dhe të besojmë se Zoti tashmë po punon në jetën e tyre.
Le të përpiqemi të pyesim veten: a besoj se Zoti është në punë në jetën e të rinjve? A jam në gjendje t'ia besoj Atij qetësi dhe shpresë?

[ninoenina]

Gv 5,1-16. DATA 1-4-2025.


1 Pas disa kohësh ishte festa e judenjve dhe Jezusi u ngjit në Jerusalem. 2 Në Jerusalem, te Dera e deleve, është një ndërtesë banje, që hebraisht quhet Betsata. Ajo ka pesë treme. 3 Nën to rrinin të shtrirë shumë të sëmurë ‑ të verbër, të çalë dhe të marrë gjymtyrësh. [4]
5 Aty ishte një njeri që ishte i sëmurë prej tridhjetë e tetë vjet. 6 Jezusi, kur e pa ashtu të shtrirë e kur e mori vesh se është për një kohë të gjatë në atë gjendje, i tha: “A dëshiron të shërohesh?”
7 “Zotëri ‑ iu përgjigj i sëmuri ‑ nuk kam njeri që, kur të tundet uji, të më shtjerë në banjë e, derisa unë ulem, një tjetër zbret para meje”.
8 “Çohu ‑ i tha Jezusi ‑ merre shtrojën tënde dhe ec!”
9 Ai njeri u shëndosh përnjëherë, mori shtrojën e vet dhe ecte.
Ajo ditë ishte e shtunë. 10 Prandaj judenjtë i thoshin të shëruarit:
“Është e shtunë! Nuk ke leje ta mbartësh shtratin tënd!”
11 Ai iu përgjigj: “Ai që më shëroi, më tha: ‘Merre shtrojën tënde dhe ec!’“
12 Ata e pyetën: “Kush është ai njeri që të tha: ‘Merre dhe ec?’“
13 Por, i shëruari nuk e dinte kush është, sepse Jezusi u zhduk në popullin që gjendej aty.
14 Më vonë Jezusi e gjeti në Tempull dhe i tha:
“Ja, u shërove! Mos mëkato më, që të mos të të gjejë ndonjë e zezë më e madhe!”
15 Ai njeri shkoi te judenjtë dhe u tha se Jezusi ishte ai që e shëroi.
16 Prandaj judenjtë zunë ta sulmojnë Jezusin, sepse bënte vepra të tilla ditën e shtunë.



Më bën përshtypje se Jezusi, në këtë pasazh të Ungjillit, pasi i ka dhënë shërim dhe shpëtim një paralitiku, i drejtohet atij me këto fjalë: Ja, je shëruar! Mos mëkato më, që të mos të ndodhë diçka më e keqe! Do të dukej pothuajse një kërcënim, por në realitet është një ftesë për të pranuar se shërimi i vërtetë nuk ka të bëjë vetëm me trupin, por mbi të gjitha me zemrën.
Jezusi i ktheu këtij njeriu mundësinë për të ecur, për t'u kthyer në jetën e tij, por ai e thërret atë në një dimension më të thellë: dobësia e tij nuk ishte vetëm fizike, por edhe shpirtërore. Ndoshta, në vitet e sëmundjes së tij, paralitiku e kishte lënë veten të shkonte në dorëheqje, në mosbesim, në një zemër të mbyllur. Tani që është shëruar, Jezusi e vë atë përballë një përgjegjësie: liria që ka marrë është një dhuratë e çmuar, por mund të humbasë nëse zemra nuk ndryshon vërtet.
Këto fjalë të Jezusit na pyesin: sa herë kërkojmë edhe ne një hir, ndihmë, shërim, por pastaj, pasi e kemi marrë, kthehemi në lutjet tona?
Këto fjalë të Jezusit na pyesin: sa herë kërkojmë edhe ne një hir, ndihmë, shërim, por pastaj, pasi të marrim, kthehemi në jetën tonë pa ndryshuar asgjë brenda nesh? Zoti jo vetëm që dëshiron të na heqë një problem, por dëshiron të na rinovojë zemrat, të na bëjë të aftë për të jetuar një jetë të plotë, pa mëkat, frikë dhe mosbesim.
Rreziku i vërtetë, në fakt, nuk është sëmundja fizike, por një zemër që distancohet nga Zoti dhe mbyllet para dashurisë. Jezusi na fton të mos ndalemi vetëm në shërimin e jashtëm, por të lejojmë veten të transformohemi në thellësi, sepse vetëm kështu mund të jetojmë në gëzimin dhe lirinë e vërtetë të fëmijëve të Hyjit.

[ninoenina]

Gv 5,17-30. DATA: 2-4-2025.

17 Jezusi u përgjigj:
“Im Atë vepron gjithmonë e edhe unë veproj.
18 Për këtë arsye judenjtë kërkonin edhe më tepër ta vritnin Jezusin, pse, jo vetëm se e prishte të shtunën, por edhe Hyjin e quante Atë të vetin, duke e barazuar veten
me Hyjin.
19 Atëherë Jezusi u tha: Biri s’mund të bëjë asgjë prej vetvetes, përveç çka sheh se bën Ati; çka bën ai, po atë gjë bën edhe Biri.
20 Sepse Ati e do Birin dhe i zbulon gjithçka bën ai. Do t’i zbulojë edhe vepra më të mëdha se këto që të mbeteni të habitur.
21 Dhe, sikurse Ati i ngjall të vdekurit e i bën të jetojnë, ashtu edhe Biri i bën të jetojnë ata që do.e i bën të jetojnë, ashtu edhe Biri i bën të jetojnë ata që do.
22 Ati në të vërtetë nuk gjykon askënd, pse krejt gjykimin ia la në dorë Birit,
23 që të gjithë të nderojnë Birinsiç e nderojnë Atin.Kush nuk e nderon Birin,nuk e nderon as Atin që e dërgoi.
24 Përnjëmend, përnjëmend po ju them:kush e dëgjon fjalën time dhe beson në atë që më dërgoi, ka jetën e pasosur
dhe ai nuk del në gjyq, por tashmë kaloi prej vdekjes në jetë.
25 Përnjëmend, përnjëmend po ju them: po vjen koha ‑ tani është ‑ kur të vdekurit do ta dëgjojnë zërin e Birit të Hyjit dhe ata që ta dëgjojnë, do të jetojnë.
26 Dhe, sikurse Ati e ka jetën në vetvete, po ashtu i dha zotësinë edhe Birit ta ketë jetën në vetvete.
27 Atij ia dha edhe pushtetin të gjykojë, sepse është Biri i njeriut.
28 E mos u çuditni: po vjen koha, kur të gjithë ata që pushojnë në varre do ta dëgjojnë zërin e tij
29 dhe do të dalin: ata që bënë mire ‑ do të ngjallen për të jetuar, ata që bënë keq, ‑ do të ngjallen për t’u dënuar.”
30 “Unë asgjë s’mund të bëj prej vetvetes; si dëgjoj, ashtu gjykoj, dhe gjykimi im është i drejtë, sepse nuk kërkoj vullnetin tim, por vullnetin e atij që më dërgoi.

Shumë herë, për fat të keq edhe nga altarët, shpallet një besim në Jezusin që ka të bëjë vetëm me jetën tokësore. Pothuajse sikur Ungjilli të ishte një libër fjalësh të urta që shërbejnë për të jetuar më mirë, sikur qëllimi i besimit tonë të ishte lumturia tokësore, ose të jemi në gjendje të krijojmë një shoqëri të përsosur. Por në Ungjillin Jezusi na zbulon një të vërtetë shumë më të thellë: misioni i tij nuk kufizohet vetëm në gjërat e kësaj bote, por ka të bëjë me jetën e përjetshme.
Jezusi thotë: "Ashtu si Ati ringjall të vdekurit dhe jep jetë, ashtu edhe Biri i jep jetë kujt dëshiron." Puna e tij nuk kufizohet vetëm në përmirësimin e ditëve tona, por na thërret në plotësinë e jetës, atë që nuk përfundon. Të besosh në Krishtin do të thotë të mbështetesh tek Ai jo vetëm për nevojat e sotme, por edhe për fatin e përjetshëm të shpirtrave tanë.
Shumë shpesh rrezikojmë të zvogëlojmë besimin për të ndihmuar në vështirësitë e jetës, në mbështetje morale, në një sërë parimesh etike. Por vetë Jezusi na paralajmëron: "Ai që dëgjon fjalën time dhe beson në atë që më dërgoi mua, ka jetë të përjetshme dhe nuk përballet me gjykimin." Besimi është çështje jete dhe vdekjeje, jo vetëm në kuptimin fizik, por veçanërisht në kuptimin shpirtëror. Është një kalim nga vdekja në jetë, nga skllavëria e mëkatit në lirinë e fëmijëve të Zotit.
Jezusi erdhi për të na dhënë jetën e vërtetë, jetën që asnjë krizë, asnjë sëmundje, asnjë vuajtje nuk mund ta heqë. Ai erdhi jo vetëm për të përmirësuar botën, por për të na shpëtuar nga e keqja dhe vdekja e përjetshme. Nëse ndalemi vetëm tek efektet tokësore të Ungjillit, ne humbasim zemrën e tij: bashkësinë me Perëndinë, ringjalljen, jetën e përjetshme.
Ungjilli është një derë e hapur për përjetësinë. Na takon neve ta kalojmë atë me besim dhe me zemra të hapura ndaj hirit të Perëndisë.