Komenti i ungjillit

[ninoenina]

22-10-2021/E PREMTË JAVA 29/UNGJILLI: Lk 12, 54–59.

LUTJA: Ps 119.

12 I bekuar je, o Zot,
ma mëso vullnetin tënd.
13 Me buzët e mia i shpall një nga një
të gjitha qjyqet e gojës sate.
14 Më shumë i gëzohem udhës së dëshmive të tua
se pasurisë tejet të madhe.
15 Do të ushtrohem në urdhërimet e tua,
do t’i kujtoj udhët e tua.
16 Do të kënaqem në rregulloret e tua,
s’do ta harroj fjalën tënde.
17 Bëja këtë të mirë shërbëtorit tënd:
ë të jetoj e ta mbaj fjalën tënde.
18 M’i hap sytë të shikoj
mrekullitë e ligjit tënd.


LEXIMI I UNGJILLIT: Lk 12, 54–59.

54 Pastaj iu drejtua turmës:
“Kur shihni renë se çohet në perëndim, përnjëherë thoni: ‘Do të bjerë shi!’, dhe ashtu ndodh.
55 Kur shihni se fryn shiroku, thoni: ‘Do të jetë vapë’, dhe bën vapë.
56 Shtiracakë! Dukën e tokës e të qiellit dini ta çmoni, por këtë kohë nuk dini!?”
57 “Përse ju vetë nuk gjykoni vetvetiu ç’është e drejtë?
58 Kështu, kur shkon bashkë me kundërshtarin tënd tek ushtruesi i drejtësisë, përpiqu udhës të biesh në ujdi me të ‑ që të mos nxjerrë para gjykatësit, gjykatësi të të dorëzojë shërbëtorit e shërbëtori të të hedhë në burg.
59 Unë po të them se s’do të dalësh prej andej pa e paguar edhe më të fundit qindarkë”.

MEDITIMI.

Shkenca është në gjendje të dallojë shenjat për të kuptuar natyrën, për të parashikuar se çfarë do të na bëjë të jetojmë më mirë në kohën që na është dhënë. Jezusi pyet: "Si nuk dini si ta dalloni këtë moment?" Fjala "moment", në greqisht "kairòs", tregon "momentin e përshtatshëm".
Për të mirën, koha e përshtatshme është pikërisht momenti i konfliktit, momenti në të cilin del e keqja. Nuk duhet të presim kohë më të mira. Koha e favorshme, sipas leximit të Ungjillit, është kur ka vështirësi, pengesë, momenti i krizës. Atëherë kapërcehet, shkohet përtej dhe përparohet.
Pra, le të mos presim kohët më të mira, sepse ato mund të jenë ato të paqes së rreme që etërit e shkretëtirës e quajtën "pax perniciosa (e dëmshme / e keqe)". Kjo është kërkimi i vazhdueshëm për të qenë në paqe që vjen nga egoizmi ynë.
Derisa nuk e shoh të keqen që është në zemrën time dhe nuk e pranoj si një gjë të keqe, e keqja më dominon. Kur e kam përballë është momenti i duhur për ta luftuar dhe, edhe nëse dal i mundur, kërkoj falje.
Cili ishte momenti i shpëtimit? Ishte momenti i kryqit. Ne themi gjithmonë: "Ti na shpërbleve me kryqin tënd"; kur kemi bërë dëmin më të madh për t'i marrë jetën Jezusit, Zoti ka shpikur të mirën më të madhe: ai na jep jetën përsëri. Çfarë duam më shumë?
Është pikërisht në të keqen që e keqja tejkalohet me të mirën (Rom 12:21), dhe nuk është në një botë tjetër që ne mund të jetojmë mirë, por në këtë botë konflikti ne jemi të thirrur të jetojmë për të dalluar shpirtin e Zotit, ditë pas dite., me kufizimet tona, vështirësitë tona. Koha jonë është vendi i konvertimit. (Atë Filippo Clerici dhe Atë Silvano Fausti)


VAZHDO MEDITIMIN.

Në heshtje
ne dëgjojmë Shpirtin e Zotit
i cili është i pranishëm në ne, mes nesh.

[ninoenina]

23-10-2021/E SHTUNË JAVA 29/UNGJILLI: Lk. 13, 1–9

LUTJA: Ps 24.

E Zotit është toka dhe gjithçka ajo ka,
rruzulli mbarë e të gjithë banorët e tij.
2 Ai vetë e themeloi mbi dete,
dhe e bëri të qëndrueshme mbi lumenj.
3 Kush do të ngjitet mbi malin e Zotit
e kush do të qëndrojë në vendin e tij të shenjtë?
4 Ai që duart i ka të pafajshme e zemrën të pastër,
ai që nuk e drejtoi shpirtin e vet në kotësi,
ai që nuk betohet në gënjeshtër.
5 Ky do ta marrë bekimin prej Zotit,
shfajësimin e Hyjit, Shëlbuesit të vet.


LEXIMI I UNGJILLIT: Lk. 13, 1–9.

1 Pikërisht atëherë ia behën disa dhe i treguan çka u kishte ndodhur disa galileasve, gjakun e të cilëve Pilati e kishte përzier me gjakun e flive të tyre.
2 Jezusi iu përgjigj: “A mendoni se këta galileas, që sharruan kështu, qenë mëkatarë më të mëdhenj se të gjithë galileasit e tjerë?
3 Unë po ju them: jo! Por, nëse ju nuk ktheheni kah Hyji, të gjithë do të sharroni si ata!
4 A kujtoni se ata të tetëmbëdhjetët, mbi të cilët ra kulla e Siloesë dhe i mbyti, qenë më të mëdhenjtë mëkatarë ndër të gjithë banorët e Jerusalemit?
5 Unë po ju them: jo! Por, nëse ju nuk ktheheni kah Hyji, të gjithë do të sharroni si ata!”
6 Atëherë u tregoi këtë shëmbëlltyrë:
“Një njeri kishte një fik të mbjellë në vreshtin e vet. Shkoi, kërkoi fryte në të, por nuk gjeti.
7 Atëherë i tha vreshtarit: ‘Ja, tash tri vjet po vij e po kërkoj frytin e këtij fiku e nuk po e gjej. Preje! Pse ta shfrytëzojë kot tokën?’
8 Ai iu përgjigj: “‘Zotëri, lëre edhe këtë vit që ta mih përreth e t’i qes pleh.
9 Ndoshta në të ardhmen do të japë fryte... Po qe se jo, atëherë do ta presësh!’


MEDITIMI

Jezusi ndërpritet dhe nuk bëhet i padurueshëm, por kupton, në faktin që i referohet, një kërkesë më të thellë. Thirrja që lind, lidhet me një situatë konkrete, me një episod të përgjakshëm. Disa galileas u vranë me urdhër të Pilatit dhe gjaku i tyre u përzie me atë të flijimeve.
Është një episod që duhet të interpretohet mirë. Çfarë do të thotë që Zoti lejon që këta njerëz të vriten dhe të vriten kështu dhe të vriten në atë vend? Çfarë thotë kjo për jetën tonë?
Krahas këtij episodi të abuzimit të autoritetit politik, Jezusi i bashkohet një episodi tjetër në të cilin nuk ka asnjë përgjegjësi të drejtpërdrejtë të një njeriu, nëse përjashtohet, ndoshta, një +neglizhencë në ndërtimin e kullës. Në të dyja ka njerëz që vdesin. Në këtë pikë, Jezusi dëshiron të bëjë të qartë se çfarë ka mbetur midis rreshtave të pohimit të atyre që kishin bërë pyetjen: për këta galileas që kanë hasur në një vdekje kaq të dhunshme, çfarë mendon ti, Jezus? A e morën për shkak të sjelljes së tyre këtë fatkeqësi, a e meritonin? A janë ata më shumë mëkatarë se të tjerët?
Kjo ide është e rrënjosur mirë edhe sot: domethënë, nëse sillemi mirë, nëse bëjmë mirë, atëherë sigurojmë vetëm gjëra pozitive, dhe nëse pastaj vjen një gjë negative, atëherë nuk është e drejtë, është një gjë që nuk e meritojmë. Jezusi nuk na lë të qetë me këto idetë tona. Duke thënë: "A mendoni se ata kanë mëkatuar më shumë se të gjithë të tjerët?", Ai na sfidon me një pyetje tjetër : "A mendoni se ju mund t'i renditni ata që kanë më shumë mëkate se të tjerët? A mendoni se mund të përcaktoni se kush është në krye dhe kush në fund në listën tuaj? Jo, po ju them. Këta njerëz që vdiqën nuk ishin më mëkatarë se të tjerët”.
Është një përgjigje e qartë që nuk lë vend për dyshime. Në këtë kuptim, dhuna, e keqja, sëmundja nuk janë fryt i një mëkati dhe një arsyetim në këtë mënyrë është një arsyetim i përshtatshëm, për të gjetur menjëherë fajtorin.
Kjo nuk do të thotë që nuk duhet të jemi dakord se sjellja e keqe është burim vuajtjesh. Le të konvertohemi që të mos vazhdojmë të kemi gjatë jetës tonë këtë imazh, këtë ide të Zotit: është një ide shumë e varfër dhe që na e bën jetën të varfër. ( Atë Beppe Lavelli dhe Atë Giuseppe Riggio)


VAZHDO MEDITIMIN.

Zot, nëse zemra ime do të jetë mbyllur një ditë,
hape atë, hyj brenda në të, mos u largo.
Nëse telat e zemrës sime nuk do ta këndojnë emrin tënd një ditë,
të lutem, prit, mos u largo.
Nëse një ditë nuk çohem pas thirrjes tënde,
me zgjo, më përkujto vuajtjet e tua dhe mos u largo.
Nëse një tjetër në fronin tënd do të vendosja një ditë,
ti, Zoti im i përjetshëm, mos u largo.
(Rabindranath Tagore)

[ninoenina]

25-10-2021/E HËNË JAVA 31/UNGJILLI: Lk. 13, 10–17.

LUTJA:Ps. 68.

2 U ngrittë Hyji dhe u shpërndafshin armiqtë e tij,
u zhdukshin prej syve të tij ata që e urrejnë!
3 Si zhduket tymi ashtu ti i shpërndan,
si shkrihet dylli përballë zjarrit,
ashtu të zhduken keqbërësit përpara Hyjit!
4 Kurse të drejtët le të gëzohen në praninë e Hyjit,
le të galdojnë e le të brohorisin me hare.
5 Këndoni Hyjit, madhërojeni Emrin e tij,
bëni udhë Atij që kalëron mbi re:
“Zot” është Emri i tij, vallëzoni në praninë e tij!



LEXIMI I UNGJILLIT:

10 Një të shtunë Jezusi po mësonte në një sinagogë.
11 Dhe, ja, një grua që kishte tash tetëmbëdhjetë vjet në trup djallin ‑ shkaktarin e sëmundjes: ishte e kërrusur dhe s’mund të drejtohej drejt assesi.
12 Kur Jezusi e pa, e thirri afër vetes dhe i tha: “Fisnike, ja, u shërove prej sëmundjes sate!”
13 I vuri duart mbi të, ajo përnjëherë u drejtua dhe zuri të lavdërojë Hyjin.
14 Kryetari i sinagogës, i zemëruar pse Jezusi e shëroi ditën e shtunë, i tha popullit: “Janë gjashtë ditë, në të cilat duhet të punohet. Pra, në ato ditë ejani të shëroheni e jo të shtunave!” 15 “Shtiracakë! ‑ iu përgjigj Zotëria ‑ A nuk e zgjidh secili nga ju prej grazhdit kaun e gomarin e vet të shtunave e nuk e çon në ujë?
16 E kjo bijë e Abrahamit, të cilën Satani e mbajti lidhur që tetëmbëdhjetë vjet, a nuk duhej të zgjidhej nga këto pranga ditën e shtunë?!”
17 Si tha kështu, të gjithë kundërshtarëve të tij u ra hije e zezë, ndërsa mbarë populli gufonte prej gëzimit, për të gjitha mrekullitë që bëri.



MEDITIMI.

Historia e fikut të shterpë, që i paraprin këtij fragmenti, i referohet durimit të Zotit që nuk ia merr njeriut lirinë, por përdor mëshirën çdo vit. Ende për këtë vit do të punoj, do të gërmoj, do të hedh pleh: është viti i durimit të Zotit që ende vazhdon të mbajë kryqin dhe pret të kthehemi në besim.
Këtu Jezusi shëron një grua të shtunën. E shtuna është dita e Zotit, është dita e festimit, dita e pushimit. Në qendër është kjo grua ende e përkulur. Është një mrekulli e çuditshme që Jezusi nuk e bën si të tjerët. Në mrekullitë e tjera Jezusi jeë urdhëra: i thotë të vdekurit: “Ngrihuni”, të paralizuarve: “Ecni”, atij që e ka dorën të thatë: “Sshtrije dorën”, pra urdhëron; në këtë mrekulli në vend të kësaj ai thotë: "Grua, që tashmë je shëruar, nuk e vëren?". Pse je ende aty i përkulur? Gruaja përfaqëson njerëzimin ende plotësisht të palosur në vetvete. Dhe gruaja ngrihet.
Kreu i sinagogës reagon ndaj kësaj pikëpamjeje, duke përfaqësuar një religjiozitet të ligjit që nuk njeh dashurinë, jetën dhe gëzimin dhe mesatarisht edhe besimtari që shkon në kishë për detyrë, shkon në meshë për të respektuar urdhërimin, bën gjëra të mira sepse, nëse jo... ai e meriton ferrin dhe është mirë të meritojë një cep në parajsë, ai ende jeton i përkulur mbi veten e tij. Shumë prej nesh nuk e dinë ende se jemi të lirë, si ata në burg, që nuk e dinë se dera është e hapur dhe ende mbeten brenda, në burg; ose si një fukara që ka trashëguar miliarda, por nuk e di se i ka këto para dhe jeton ende si dikur. (Atë Filippo Clerici dhe Atë Silvano Fausti).


VAZHDO MEDITIMIN.

Lum ai që ka Perëndinë e Jakobit si ndihmë,
shpresa e të cilit është tek Zoti, Perëndia i tij,
që ka krijuar qiejtë dhe tokën, detin
dhe gjithçka është në to, që ruan besnikërinë përjetë,
që u jep të drejtë të shtypurve
dhe ushqim të uriturve.
Zoti çliron të burgosurit.
Zoti u hap sytë të verbërve,
Zoti ngre ata që janë rrëzuar,
Zoti i do të drejtët.
Zoti mbron të huajt, ndihmon jetimin dhe gruan e ve,
por përmbys udhën e të pabesëve.
Zoti mbretëron përjetë,
Perëndia yt, o Sion, brez pas brezi. Aleluja. (Ps 146).

[ninoenina]

26-10-2021/E MARTË JAVA 30/UNGJILLI: Lk 13, 18–21.

LUTJA: 1 Sam. 2.

1 Atëherë Ana u lut e tha:
“Zemra ime kërcen nga gëzimi në saje të Zotit,
m’u trash krahu në saje të Hyjit tim;
hapur e kam gojën kundër armiqve të mi,
sepse më gëzove me bamirësinë tënde.
2 Askush s’është i shenjtë krahas me Zotin,
sepse përveç teje tjetër s’ka!
Nuk ka të fortë porsi Hyji ynë!
3 Oh, mos folni fjalë të mëdha krenarie,
larg gojës suaj fjalët me madhështi:
sepse Hyji është Zoti që di gjithçka
e prej tij peshohen veprimet!
4 Harku i të fortëve u thye,
kurse të ligshtit u ngjeshën me fuqi!
5 Të ngopurit rrogëtarë u lidhën për bukë goje,
kurse të uriturit më s’sprovojnë skamje.
Beronja lindi fëmijë me shumicë,
kurse ajo që pati shumë u shua.
6 Zoti bën që të vdiset e të jetohet,
plandos në Nëntokë dhe andej nxjerr.
7 Zoti bën skamnor e të pasur, përul edhe lartëson;
8 prej pluhurit e ngre varfanjakun,
prej llomit e lartëson skamnorin,
që të rrijë me princa, që ta zërë vendin e nderit.
Sepse të Zotit janë shtyllat e tokës mbi to e vendosi botën.



LEXIMI I UNGJILLIT: Lk 13, 18–21.

18 Atëherë u tha: “Me çka është e ngjashme Mbretëria e Hyjit?
Me çka ta krahasoj?
19 Është e ngjashme me kokrrën e sinapit, të cilën njeriu e mori dhe e mbolli në kopsht të vet. Ajo me kohë u zhvillua e u bë pemë dhe shpendët e qiellit bënë çerdhe në degët e saj.” 20 Dhe vijoi: “Me çka tjetër ta krahasoj Mbretërinë e Hyjit?
21 Ajo i përngjan tharmit, të cilin e mori gruaja, e përzjeu me tri masë miell, derisa u mbrua krejt”.


MEDITIMI.

Ndoshta askush nuk ka parë ndonjëherë një kokërr mustardë, për shumë arsye, duke përfshirë atë që është aq i vogël sa nuk mund ta shihni. Në një fletë letre të vendosur para syve të tu, është vështirë se mund ta shihni: keni nevojë për një xham zmadhues, është vetëm një kunj dhe Mark thotë se është fara"më e vogël" nga të gjitha farat.
Mbretëria e të vegjëlve. Kur lindi Jezusi, ai tha me vete: "Kërkoni Kirios, Zotin, Mbretin, Mesinë". Shkoni, do ta gjeni, kjo është shenja: një foshnjë, e mbështjellë, e shtrirë në grazhd. Shenja e Zotit, e Mbretit, e qenjes Suprem: është një fëmijë, i vogël, i shtrirë në grazhd, tashmë shenjë vdekjeje, i cili do të tregojë, do të jetë sarkofagu ku do të hahet mishi i tij. Ai do të japë veten për ne. Karakteristika e parë e Zotit është vogëlsisë.
E dyta është fshehja, pra e parëndësishme, në të vërtetë diçka që shkon përtej parëndësisë: majaja për kulturën hebraike është e papastër, është mielli që është bërë keq dhe ajo që ka shkuar keq është një shenjë vdekjeje, aq sa në ditën e Pashkëve tharmi duhet bërë që të zhduket.
Edhe Jezusi në ditën e Pashkëve është zhdukur për botën, si majaja, një "pak e mirë" që nuk lejon që të përshtatet mirë me normat dhe ligjet. Jezusi është mik i prostitutave, i mëkatarëve dhe kur shkon në drekë me farisenjtë dhe vijnë të tjerët, preferon të tjerët. Por cili është Zoti? Me të drejtë u vra për blasfemi ndaj Zotit, kjo blasfemi është thelbi i Zotit. Zoti nuk është ashtu siç mendojmë ne, siç e shpikim ne në fotot e bukura. Ai është i përbuzur, sepse Zoti është dashuri dhe dashuria bart të keqen mbi vete.
Edhe ai është kapur, i fshehur në miell, kjo makarona e botës, dhe çfarë bën ai? Maja është e tërë brumë e jetës. (Atë Filippo Clerici dhe Atë Silvano Fausti).



VAZHDO MEDITIMIN.

Lëvduar qofsh ty, Atë, që dërgove Birin tënd në botë,
të lindur nga Maria për të na çliruar nga mëkati
dhe për të liruar çdo njeri nga vdekja.
E bekuar je ti, Mari, që e ngjize.
E lumia ti që e lindi.
E lumia ti që ushqeve atë që ushqen të gjithë.
Lavdi atij që lindi nga Maria, që e bëri nënë të vet
dhe që u bë fëmijë në të.
I bekuar qoftë mbreti i mbretërve që u bë njeri dhe ngriti gjininë njerëzore në kulmin e qiellit.
(nga një lutje e shekullit të pestë).

[ninoenina]

27-10-2021/E MERKURË JAVA 30/UNGJILLI: Lk. 13, 22–30.


LUTJA: Ps 13.

2 E deri kur, o Zot, do të më harrosh krejtësisht?
Deri kur do ta fshehësh fytyrën tënde prej meje?
3 Deri kur do të shqetësohem në shpirt,
në zemrën time do të kem trishtim për çdo ditë?
Deri kur armiku do të më rrijë shqipe mbi kokë?
4 Shih e më ndihmo, o Zot, Hyji im!
Ndriti sytë e mi që të mos më kapë gjumi i vdekjes.



LEXIMI I UNGJILLIT: Lk. 13, 22–30.

22 Në udhëtim për Jerusalem kalonte duke mësuar nëpër qytete e fshatra.
23 Një njeri e pyeti: “Zotëri, a janë pak ata që shëlbohen?”
Ai u tha:
24 “Mundohuni të hyni nëpër derë të ngushtë, sepse, unë po ju them: shumë do të kërkojnë të hyjnë, por nuk do të munden.
25 Kur i zoti i shtëpisë do të çohet e do ta mbyllë derën, ju, po mbetët përjashta, do të filloni të trokitni në derë e të thoni: ‘Zotëri, na e hap derën!’ e ai do t’ju përgjigjet: ‘S’di nga jeni!’ 26 Atëherë do të vijoni të thoni: ‘Po ne hëngrëm e pimë me ty e ti mësove ndër sheshet tona!’
27 Por ai do të përgjigjet: ‘Unë nuk di nga jeni [ju]! M’u hiqnu sysh të gjithë ju që bëni paudhësi!’
28 Atje do të jetë vaj e kërcëllim dhëmbësh, kur t’i shihni Abrahamin, Izakun, Jakobin dhe të gjithë profetët në Mbretërinë e Hyjit e veten të hedhur përjashta. 29 E do të vijnë nga lindja e nga perëndimi, nga veriu e nga jugu dhe do të ulen në tryezë në Mbretërinë e Hyjit.
30 Po se, ka të prapëm që do të jenë të parët e të parë që do të jenë të prapëm!”


MEDITIMI

“Është më e lehtë që një deve të hyjë në vrimën e gjilpërës se sa një i pasur të hyjë në mbretërinë e qiejve”: kështu dera bëhet shumë e ngushtë dhe pyetja është: "Pra, kush shpëton?".
Vetëm i humburi mund të shpëtohet, prandaj të gjithë të humburit shpëtohen, të tjerët nuk shpëtojnë: të mirët, të drejtët, ata që hëngrën dhe pinë në praninë e tij, bënë Eukaristinë, ata që e njohin mirë fjalën e Zotit, ata që janë mirë.
Nën këtë dëshirë për shpëtim, çfarë shprese po kërkojmë? Zemra jonë proteston kundër asaj që mban erë vdekjeje, dëshira jonë për shpëtim është të dalim nga situatat që na kufizojnë, na shkatërrojnë në një botë që ne e shohim të shtrembëruar. Është problemi themelor jo vetëm i çdo feje, që pretendon të shpëtojë njeriun, por edhe i çdo shkence, çdo teknike, çdo filozofie që përpiqet të shpjegojë të keqen dhe vuajtjen. Pse mjekësia? Pse shkencat? Për të dhënë shëndet, për të përmirësuar dhe zgjatur jetën.
Pastaj pyesim veten: cili është kuptimi i kësaj jete? Çfarë përfundon gjithsesi?
Kush e shpëton jetën? Çdo frikë që kemi, bëhet konkrete në një frikë të vetme, frika e mbarimit, sepse duam të ekzistojmë, sepse jeta është e bukur; dhe pastaj ka shumë frikë, duke përfshirë atë se të gjitha gjërat e bukura do t'ju hiqen. Dhe është gjithashtu tema themelore e krishterimit, është një fe e shpëtimit. Pra, janë pak apo shumë që shpëtohen?
Përgjigja e Jezusit është se jeta e përjetshme tashmë ekziston dhe është cilësia e jetës që jetohet; dmth ne e dimë se kemi kaluar nga vdekja në jetë sepse i duam vëllezërit tanë, jeta e përjetshme tashmë është një jetë hyjnore në ne, e cila në vend që të na mbyllet në egoizëm, në frikën e vdekjes, është në dashurinë e jetës. , është në dashurinë për të afërmin. E vetmja aftësi për të kapërcyer vdekjen mund të jetë vetëm dashuria. (Atë Filippo Clerici dhe Atë Silvano Fausti).



VAZHDO MEDITIMIN.


Krisht, unë e di që jam i dashur për atë që jam dhe është imja, siç duhet:
varfëria ime; dhe ndjej nevojën për të dashur ty dhe të afërmin
në përpjestim të faljes së marrë dhe që marr çdo ditë.
Unë besoj në dhuratën e paçmuar të lirisë, e cila ndriçon, por nuk kufizon.
E di që unë sjell në brendësinë time një prani, fillim të një shprese
që shkon përtej brishtësisë së ditëve të mia.
(Don Primo Mazolari).

[ninoenina]

28-10-2021/E ENJTË JAVA 30/UNGJILLI: Lk. 6, 12–16.

Shën Simon dhe Juda


LUTJA: Ps 19.

2 Qiejt e shpallin lavdinë e Hyjit,
kupa qiellore kumton veprat e duarve të tij!
3 Dita ditës ia përsërit këtë gjë
e nata natës ia sjell këtë të vërtetë.
4 E, pra, nuk është fjalë as zhumhur të të foluri,
po as zë që do të mund të dëgjohet,
5 megjithëse nëpër tokë i shpërndahet jehona,
diçka si fjalë arrin deri në skaj të botës!



LEXIMI I UNGJILLIT: Lk. 6, 12–16.

12 Ndër ato ditë Jezusi shkoi në një mal për t’u lutur. Natën e kaloi duke iu lutur Hyjit.
13 Kur zbardhi drita, i thirri nxënësit e vet e prej tyre zgjodhi dymbëdhjetë, të cilët edhe i quajti apostuj:
14 Simonin, të cilin e quajti edhe Pjetër, Andreun, vëllanë e tij, Jakobin e Gjonin, Filipin e Bartolomeun,
15 Mateun, e Tomën, Jakobin e Alfeut, Simonin që quhej Zelltar,
16 Judën e Jakobit edhe Judën Iskariot, i cili u bë tradhtar.



MEDITIMI.

Në ato ditë, Jezusi shkoi në mal për t'u lutur. Mali është vendi ku Moisiu shkoi gjithashtu për të marrë ligjin dhe nga ku zbriti duke mbajtur Fjalën e Perëndisë, ashtu si Jezusi do të zbresë duke mbajtur Besëlidhjen e Re të mëshirës dhe faljes, zemrën e re.
Çfarë do të thotë të qëndrosh gjatë natës në lutje? Në tekstin grek është shkruar që Jezusi kaloi natën “në lutjen e Zotit”, sepse ka lutje që nuk janë të Zotit. Normalisht ne u lutemi idhujve tanë, fantazive tona, jo Zotit.Lutja e vërtetë bën të qëndrojmë përpara Zotit, të jemi vetvetja, sepse ne jemi krijuar sipas shëmbëlltyrës dhe ngjashmërisë së tij. Kjo ndodh natën, në momentin kur çdo gjë zhduket, momenti i zbrazëtisë, i asgjësë, dhe është ajo që ndodh në fund të ditës dhe në fund të jetës, domethënë: ose bashkimi me Zotin ose fundi i gjithçkaje.
Jezusi është në harmoni me Atin, ai nuk kërkon përgjigje, por, në harmoni me Atin, njeriu Jezusi është në gjendje të bëjë një zgjedhje që është sipas Perëndisë për njerëzit me të cilët jeton, dishepujt dhe apostujt. Për t'u lidhur me Zotin, jo për të rrëmbyer diçka prej Tij.
Nga kjo natë e Jezusit vjen dita e Kishës, vjen dita e njerëzve të rinj që është një mbledhje, një thirrje së bashku; ata janë thirrur të gjithë së bashku prej tij për të mësuar të jetojnë si fëmijë dhe vëllezër.
Thelbi i Kishës është ky shoqërim me Birin që na bën ata që jemi dhe na fut në Trini si fëmijë dhe dërguar vëllezërve. ( Atë Filippo Clerici dhe Atë Silvano Fausti).


VAZHDO MEDITIMIN.

Le të na ndihmojë Maria
që të lutemi, që lutja të bëhet jetë dhe gjithë jetë,
me gëzimet dhe hidhërimet e saj,
me ankthet dhe shpresat e saj,
shpresat tona dhe të vëllezërve tanë,
ato të çdo njeriu.
Maria, le të ketë një vend në lutjen tonë!
(Imzot Antonio Bianchin)

[ninoenina]

29-10-2021/E PREMTË JAVA 30. UJGJILLI: Luca (14, 1–6)


LUTJA: Ps. 148.

Lavdëroje Jeruzalem, Zotin,
madhëroje, o Sion, Hyji tënd!
Sepse e forcoi shulat e dyerve të tua,
i bekoi bijtë e tu në ty!
Ai ua siguron kufijve të tu paqen,
ai të ushqen me palcën e grurit.
Ai e dërgon fjalën e vet mbi tokë,
lajmi i tij vrapon me shpejtësi.
Ai ia zbulon fjalën e vet Jakobit,
drejtësitë e gjyqet e veta Izraelit.
Nuk bëri kështu me asnjë komb tjetër:
asnjërit nuk ia zbuloi vedimet e veta.


LEXIMI I UNGJILLIT: Lk. 14, 1–6.

1 Një të shtunë Jezusi shkoi në shtëpinë e një kryetari farisenjsh për të ngrënë bukë e të pranishmit po e vërenin dijekeqas.
2 Kur, ja, para tij një njeri i sëmurë me hidropizi.
3 Atëherë Jezusi mori fjalën e u tha mësuesve të Ligjit e farisenjve:
“A është e lejueshme të shërosh të shtunën apo jo?”
4 Ata heshtën. Atëherë Jezusi e mori për dore të sëmurin, e shëroi dhe e nisi të shkojë.
5 Atyre pastaj u tha: “Cili prej jush po i ra djali ose kau në pus nuk ka për ta nxjerrë menjëherë ditën e shtunë?”
6 Ata s’mundën t’i përgjigjen në këto fjalë.



MEDITIMI.

Ata po e shikonin. Jemi në një pikë vendimtare, sepse kur mund të shohim dashurinë e Zotit, ne tashmë po jetojmë "në pushimin e të shtunës" dhe jetojmë me Zotin dhe në Zotin. Udhëheqësit e farisenjve, në vend që të respektojnë Shabatin duke pushuar, ngrënë, pirë dhe shijuar dhuratat e Zotit, ishin atje për ta kontrolluar Jezusin dhe për ta kritikuar atë.
Dhe ja, ishte një burrë, një nga krerët e farisenjve, që po e shikonte dhe qëndronte në këmbë para një njeri të sëmurë nga idropizi... I sëmuri nga hidropizi është një njeri që ka gjithmonë një etje të madhe, një nxehtësi të madhe, një dëshirë të madhe për ujë, si dhe dikush që ka gjithmonë një dëshirë të madhe të bëjë diçka për të qenë i shënddetshëm dhe i fortë. Por çfarë ndodh me këtë pacient? Ai ka diçka brenda që nuk funksionon, kështu që çdo gjë që ha dhe pi në vend që ti jap atij jetën e shtyn në vdekje. Është tharmi i farisenjve, hipokrizia, dëshira e protagonizmit, duke qenë në qendër të vëmendjes.
Jezusi e shëroi të sëmurin, e lejoi të largohej, e la të lirë. Kjo është ajo që Jezusi dëshiron të bëjë edhe me fariseun, dhe me secilin prej nesh: ai dëshiron të na takojë, të na qetësojë dhe të na çlirojë nga ky kafaz i vdekjes që kemi brenda (Atë Filippo Clerici dhe Atë Silvano Fausti).


VAZHDO MEDITIMIN.

Më jep, o Zot, një tretje të mirë dhe gjithashtu diçka për të tretur.
Më jep shëndetin e trupit me humorin e mirë të nevojshëm për ta ruajtur atë.
Më jep, o Zot, një shpirt të shenjtë që të ruaj atë që është e mirë dhe e pastër,
që të mos kem frikë nga mëkati, por të gjej në praninë tënde
mënyrën për t'i rregulluar gjërat përsëri.
Më jep një shpirt që nuk e njeh mërzinë, murmuritjen, psherëtimën dhe rënkimin dhe mos më lër të shqetësohem shumë për atë gjë shumë të dukshme të quajtur "Unë".
Më jep, o Zot, ndjenjën e talljes.
Më jep hirin të kuptoj një shaka,
që të mund të përjetoj gëzime në jetë
dhe gjithashtu mund të ndaj atë gëzim me të tjerët. Amen.
(Shën Thomas Moro)

[ninoenina]

30-10-2021/E SHTUNË JAVA 30/UNGJILLI: Lk. 14, 1.7–11.

LUTJA: Ps 94.

3 Deri kur mëkatarët, o Zot,
deri kur do të galdojnë mëkatarët?
4 Do të shpotisin e do të flasin me përbuzje,
do të krenohen ata që bëjnë paudhësi?
5 E poshtërojnë popullin tënd, o Zot,
e shtypin pronën tënde,
6 vrasin vejushën e ardhacakun,
mbysin bonjakët
7 e thonë: “Zoti nuk sheh,
s’di gjë Hyji i Jakobit”!
8 Merrni vesh, o marrashat e popullit,
ju, o të marrë, kur do të zini mend?
9 Ai që krijoi veshin nuk do të dëgjojë?
Ai që përftoi syrin nuk do të shohë?


LEXIMI I UNGJILLIT: Lk. 14, 1.7–11.

1 Një të shtunë Jezusi shkoi në shtëpinë e një kryetari farisenjsh për të ngrënë bukë e të pranishmit po e vërenin dijekeqas.
7 Duke vënë re se si të grishurit zgjidhnin vendet e para, u tha këtë shëmbëlltyrë: 8 “Kur ndokush të të ftojë në dasëm, mos u ul në krye të vendit, pse ndoshta është i grishur ndonjë që duhet nderuar më tepër se ti, 9 që, kur të vijë ai që të ka thirrur ty dhe atë, të mos të të thotë: ‘Lëshoja vendin këtij!’ Atëherë të duhet, plot turp, të shkosh e të zësh vendin e fundit.
10 Përkundrazi, kur të jesh i grishur, shko e rri në vendin e fundit që, kur të vijë ai që të ka grishur, të të thotë: ‘Mik, ngjitu më lart!’ Atëherë ke për të qenë i nderuar në sy të të gjithë të grishurve. 11 Vërtet, kushdo e lartëson veten, do të përvujtërohet e kush e përvujtëron vetveten, do të lartësohet.”



MEDITIMI.

Jezusi, pasi shëroi të sëmurin nga idropizi, po shikoi se si të gjithë do të hidhen në vendet e para. Spektakli normal në botë. Në fund të fundit, ky banket është banketi i jetës dhe po jetohet keq, sepse të gjithë kemi etje për protagonizëm. Gjithkush kërkon vendin e parë, ku mundet.
Banketi i jetës është tërësia e marrëdhënieve mes nesh dhe Zotit, dhe Zoti na e jep vendin.
Gabimi ynë është të besojmë se vendi i parë është ai që shfaqet më shumë, që ka më shumë, i atij që dominon më shumë! Por ky është vendi i njeriut jashtëzakonisht të pakënaqur që krijon pakënaqësi për të gjithë, dhe meqë merret si model, pakënaqësia vazhdon pafundësisht, derisa të ndërgjegjësohemi për shijen e hidhur të kësaj drame që do të kalojë në fund të jetës.
Dhe ku është dhëndri? Ku është Zoti? Zoti është në vendin e fundit, prandaj kushdo që shkon në vendin e fundit është në fakt me Të, i cili nuk erdhi për t'i shërbyer, por për të shërbyer! (Atë Filippo Clerici dhe Atë Silvano Fausti).



VAZHDO MEDITIMIN.

46 “Shpirti im e madhëron Zotin,
47 shpirti im me hare i brohorit Hyjit, Shëlbuesit tim,
48 sepse shikoi me pëlqim mbi shërbëtoren e vet të përvuajtur:
ja, që tani të gjitha breznitë do të më quajnë të lumtur,
49 sepse punë të mëdha bëri për mua Hyji i gjithëpushtetshëm
‑ i shenjtë është Emri i tij!
50 Mëshira e tij brezni më brezni
për ata që e druajnë.
51 E tregoi fuqinë e krahut të vet:
i hodhi poshtë qëllimet e krenarëve,
52 i rrëzoi princat prej froneve të tyre
e i lartësoi të përvuajturit.
53 Me të mira i mbushi ata që s’kishin ç’të hanë
e të pasurit i nisi duarthatë.
54 I ndihmoi Izraelit, shërbëtorit të vet,
duke e sjellë në mend mëshirën,
55 ‑ si ua pati premtuar etërve tanë ‑
në të mirën e Abrahamit e të pasardhësve
të tij në amshim”.
(Lk 1,46-55).

[ninoenina]

2-12-2021/E enjtë 2 AVV/UNGJILLI: Mt 7, 21.24–27.

LUTJA.

HYJI i mirësisë dhe i mëshirës,
ti na kërkon të bashkëpunojmë në punën tënde të shpëtimit.
Dërgo punëtorë të shumtë dhe të shenjtë për vreshtin tënd,
në mënyrë që Kishës tënde të mos i mungojnë kurrë lajmëtarët e guximshëm të Ungjillit,
priftërinj që të ofrojnë edhe flijimin e Eukaristisë me jetën e tyre
dhe, si shenja të shndritëse të Krishtit, bariut të mirë,
ta drejtojnë popullin tënd në rrugët e dashurisë.
Dërgo Shpirtin Shenjt për të përforcuar zemrat e të rinjve,
në mënyrë që ata të kenë guximin të thonë po kur i thërret në shërbim të vëllezërve,
këmbëngulje për të ndjekur Jezusin edhe në rrugën e kryqit
dhe gëzimin e madh për të qenë dëshmitarë të dashurisë sate në botë.
O Mari, Nëna e priftërinjve, jepi të gjithë anëtarëve të Kishës
besnikërinë tënde për t'u dëshmuar të gjithëve
gëzimin që lind nga takimi me Krishtin që jeton dhe mbretëron për gjithmonë. Amen.


LEXIMI I UNGJILLIT: Mt 7, 21.24–27.

21 “Jo secili që më thotë: ‘O Zot, o Zot!’ do të hyjë në Mbretërinë e qiellit, por ai që kryen vullnetin e Atit tim që është në qiell.
22 Shumë do të më thonë atë ditë: ‘O Zot, o Zot, a nuk profetizuam në Emër tënd, a nuk i nxorëm shpirtrat e këqij në Emër tënd, a nuk bëmë shumë mrekulli në Emër tënd?’
23 Atëherë unë do t’u them: Kurrë nuk ju kam njohur! Shporruni prej meje, o keqbërës!”
24 “Kështu, kushdo i dëgjon këto fjalë të mia dhe i vë në veprim, mund të krahasohet me njeriun e urtë, i cili e ndërtoi shtëpinë e vet mbi shkëmb.
25 Ra shiu, u çuan përrenjtë, frynë erërat e u përplasën për atë shtëpi, por ajo nuk u rrëzua, sepse i kishte themelet në shkëmb.
26 Kurse, ai që i dëgjon të gjitha këto fjalë të mia e nuk i vë në veprim, mund të krahasohet me njeriun e marrë, i cili e ndërtoi shtëpinë e vet mbi rërë.
27 Ra shiu, u çuan përrenjtë, frynë erërat dhe u përplasën për atë shtëpi e ajo u rrëzua: rrënimi i saj qe i madh!”


MEDITIMI:

Në librin e Psalmeve, shpesh gjejmë shprehjen: "Hyji është shkëmbi im dhe kështjella ime ... Hyji im, kështjella ime, streha ime, mburoja ime, forca që më shpëton ..." (Ps 18:3). . Njerëzit që i besojnë këtij Zoti bëhen, nga ana tjetër, një shkëmb për të tjerët. "Shiko Abrahamin, atin tënd dhe Sarën, nënën tënde" (Is 51, 1–2). Profeti u kërkon njerëzve të mos harrojnë të kaluarën. Edhe kështu Mateu i nxit komunitetet që të kenë të njëjtin shkëmb si bazë, në mënyrë që ata vetë të mund të jenë një shkëmb për të forcuar vëllezërit dhe motrat e tyre në besim. Kjo qe thirrja e bashkësive të para, të thirrura për t'u bashkuar me Hyjin, gurin e gjallë, për t'u bërë vetë gurë të gjallë, në mënyrë që të dëgjojnë dhe të vënë në praktikë Fjalën: "Prandaj, nuk jeni më të huaj e mërgimtarë, por jeni bashkëqytetarë të shenjtërve dhe anëtarë të familjes së Hyjit, të ndërtuar mbi themelin e vërtetë që janë apostujt e profetët, ku guri i këndit që mban gjithçka, është vetë Jezusi Mesi. Në Të mbarë ndërtesa është e lidhur dhe rritet në tempull të shenjtë në Zotin. Në të edhe ju jeni bërë pjesë e ndërtesës së përbashkët që të bëheni në Shpirtin Shenjt banesë e Hyjit" (Ef. 2:19-22).
Dy skenat e shëmbëlltyrës janë identike, por ndodhin dy gjëra të ndryshme: shtëpia e ndërtuar mbi shkëmb qëndron në këmbë, i përballon shiut, erës, rrymës së lumenjve që e rrethojnë. Kur dielli dhe qielli i kthjellët kthehen, shtëpia është ende aty, e qëndrueshme. Ajo i ruante banorët e saj, sepse themelet e saj ishin të thella, të gdhendura në shkëmb. Nga ana tjetër, shtëpia e ndërtuar mbi rërë është e ngjashme me kështjellat që ndërtohen në plazh gjatë verës! Sapo vjen shiu, era, dhuna e lumit që vërshon, shtëpia copëtohet, shembet.
Jezusi shpjegon se nuk mjafton të thërrasim emrin e Perëndisë, nuk mjafton të themi se e duam Zotin: ajo që ka vërtet rëndësi është të vëmë në praktikë atë që Ai na mëson.
Duhet theksuar se dy pjesët e shëmbëlltyrës fillojnë me të njëjtat fjalë: “Kushdo që i dëgjon këto fjalë të mia…”. Pra, ai flet edhe për ne, të gjithë ne! Nuk mjafton të shkosh në meshë të dielën, nuk mjafton të lexosh Ungjillin, nuk mjafton të thuash lutje: këto janë gjëra të rëndësishme, por në vetvete janë si një shtëpi e ndërtuar mbi rërë. Në vend të kësaj, ne ndërtojmë mbi shkëmb kur i zbatojmë fjalët e Jezusit: shirat e trishtimit mund të vijnë, era e vuajtjes mund të vijë, rrymat e lumit dhe valët e detit të dhimbjes dhe zemërimit mund të vijnë e të na përplasin, por asgjë nuk mund ta shkatërrojë kurrë shtëpinë tonë.


VAZHDO MEDITIMIN.

Ne bëjmë lutjet tona në këtë ditë
dhe i ofrojmë veprimet tona drejtuar Zotit për të gjitha familjet,
në mënyrë që ato të jenë shenjë e bashkimit, besnikërisë dhe pranimit të jetës.
Në një mënyrë të veçantë, le të lutemi që të jenë shumë në Kishë dhe në botë
burra dhe gra që kultivojnë artin e bashkëpunimit në shpalljen dhe dëshminë e Ungjillit,
me punën e tyre dhe duke shërbyer dhe duke kryer misionin e tyre.
Sepse nga jeta e tyre del se martesa
është një lidhje e shenjtë që duhet mbajtur në dashuri dhe besnikëri.

[ninoenina]

1-12-2021/E MERKURË JAVA E PARË E ARDHJES/UNGJILLI: Mt. 15, 29–37.

LUTJA: Ps 103.

Bekoje, shpirti im Zotin,
dhe krejt qenia ime Emrin e tij të shenjtë.
2 Bekoje, shpirti im Zotin,
e mos i harro bamirësitë e tija.
3 Ai i fal të gjitha fajësitë e tua,
Ai i shëron të gjitha sëmundjet e tua;
4 Ai ta shpëton jetën prej varrit,
ai të kurorëzon me mirësi e dashuri,
5 me të mira t’i mbush vitet e tua:
do të përtërihet si shqiponjës rinia jote.
6 Zoti bën veç vepra të mira,
u jep të drejtën atyre që pësojnë padrejtësi.



LEXIMI I UNGJILLIT: Mt. 15, 29–37.

29 Jezusi u nis prej andej, ra bregut të detit të Galilesë, u ngjit në një kodër e u ul të rrijë atje.
30 Iu afrua një turmë e madhe e popullit që sillte me vete të shqepët, të verbër, dorëcungë, memecë e shumë të tjerë. I ulën para tij dhe ai i shëroi.
31 Populli u mrekullua duke parë se si memecët flisnin, dorëcungët u shëruan, të shqeptët ecnin drejt, të verbërit shihnin dhe i dha lavdi Hyjit të Izraelit.
32 Atëherë Jezusi i thirri pranë vetes nxënësit e vet e u tha:“Më dhimbset ky popull se, ja, ka tri ditë që rri me mua e nuk ka çka të hajë. Nuk dua t’i nis të uritur që të mos u bie të fikët udhës.”
33 Nxënësit iu përgjigjën:
“Po ku të gjejmë këtu në shkretëtirë aq bukë sa të ngijmë gjithë këtë popull?”
34 Jezusi pyeti:“Sa bukë keni?”
“Shtatë bukë e pak peshq të vegjël” ‑ iu përgjigjën ata.
35 Atëherë i dha urdhër popullit të ulej për tokë.
36 Pastaj mori shtatë bukët dhe peshqit, falënderoi Hyjin, i theu, ua dha nxënësve të vet e nxënësit popullit.
37 Të gjithë hëngrën deri sa u nginë, e me copat që tepruan, çuan plotë shtatë shporta.



MEDITIMI.

Jezusi shkon, ngjitet, ndal. Shumë e ndjekin atë, thotë Ungjilli i Mateut, një turmë; dhe ky term kthehet i përsëritur pesë herë në vetëm gjashtë vargje. Është një turmë që nuk e lë, e rrethon dhe sjell me vete një “nënturmë” të sëmurësh; është manovra rrethuese e një njerëzimi të vuajtur. Lista e dobësive nuk është e rastësishme: ajo kujton vizionin profetik të Isaias (pasazhi që lexon Jezusi në sinagogën e Nazaretit) dhe, përsëri, është e ajo që Jezusi përdor për t'iu përgjigjur Gjonit Pagëzuesit: nëse flasin memecët, të çalët shërohen, të çalët ecin dhe të verbërit shohin, ja, mbretëria ka ardhur.
Pas shërimeve lind habia dhe më pas menjëherë lavdërimi: “Ata lavdëruan Zotin e Izraelit”. Turma e sheh daljen nga dobësitë si një shenjë të dashamirësisë së Zotit: ata e kuptojnë se është Perëndia i Premtimit ai që po shfaqet dhe reagimi i Jezusit nuk është gjë tjetër veçse njohja e vetë Perëndisë për popullin e tij. Pasazhi që na propozon liturgjia ka në qendër të tij këtë gjetje dhe njohje të ndërsjellë, midis Zotit dhe popullit të tij. Mbetet një disproporcion i dukshëm: ata nuk e kanë kuptuar vërtet kush është Jezusi: deri tani e ndjekin vetëm si dikush që zgjidh problemet e tyre, nuk kërkojnë asgjë ose pak më shumë; por Jezusi kënaqet me këtë pak dhe mbi këtë ndërton dhuratën e bukës, banketin e jetës, dhuratën e vetes.
Dhembshuria është atributi i Zotit, është ajo që na bën ta shohim Zotin në samaritanin dhe në Atin e mëshirshëm të shëmbëlltyrave; në këtë rast, megjithatë, vetë Jezusi e shpreh atë dhemshuri në vetën e vet: është Jezusi, është Zoti që thotë: “Kam dhembshuri”. Jezusi i jep një zë dhembshurisë së Zotit dhe e argumenton me fjalën e një nëne: si është e mundur që ai të lë të ikë kjo turmë pa u dhënë artyre të hanë.
Dishepujt shohin një ëndërr të pamundur dhe kundërshtojnë konsideratat e karakterizuara nga arsyeshmëria e madhe për vendin dhe numrin e njerëzve, por Zoti i dhembshur nuk lejon që dashuria e tij ti largojë dhe i përqafon ata brenda projektit, protagonistë së bashku me të.



VAZHDO MEDITIMIN.

Ti, o Zot, je buka ime,
pa ty nuk mund të jetoj;
Nuk do të dija ku të shkoja pa ty
Nuk di çfarë të bëj dhe çfarë të them pa ty.
Zot, ti je ushqimi im,
ti je forca për të cilën do të më japësh hir
për ta ndarë këtë ushqim dita-ditës edhe për të tjerët.
Edhe ne do të jemi buka e Zotit,
bukë e shpërndarë,
bukë, nëse Zoti e do këtë, e thyer,
dhe e bluar, e bërë një flijim përulësie.
(Carlo Maria Martini)