Komenti i ungjillit

[ninoenina]

25-3-2021/E MERKURË JAVA E 5 KRESH/UNGJILLI: Lk. 1,26-38.

LUTJA: Lk. 1,54-55

I ndihmoi Izraelit, shërbëtorit të vet, duke e sjellë në mend mëshirën
si ua pati premtuar etërve tanë, në të mirën e Abrahamit e të pasardhësve të tij në amshim.”


LEXIMI I UNGJILLIT: Lk. 1,26-38.

26 Në të gjashtin muaj, Hyji e dërgoi engjëllin Gabriel në një qytet të Galilesë, që quhet Nazaret, 27 te një virgjër, që ishte e fejuar me një njeri, që quhej Jozef, prej fisit të Davidit. Virgjëra quhej Mari. 28 Engjëlli hyri tek ajo dhe i tha: “Të falem, o Hirplote! Zoti me ty!” 29 Kjo fjalë e shqetësoi Marinë dhe zuri të mendojë: ç’do të thotë kjo përshëndetje. 30 Por engjëlli i tha: “Mos ki frikë, o Mari, sepse ke gjetur hir para Hyjit! 31 Ja, do të mbetesh shtatzënë e do të nxjerrësh në dritë një djalë e ngjitja emrin Jezus. 32 Ky Davidit, atit të tij. 33 Ai do të mbretërojë përgjithmonë mbi shtëpinë e Jakobit dhe mbretëria e tij s’do të ketë mbarim.” 34 Atëherë Maria i tha engjëllit: “Si do të mund të ndodhë kjo, ndërsa unë jam virgjër?” 35 Engjëlli iu përgjigj: “Shpirti Shenjt do të zbresë në ty e fuqia e Hyjit të tejetlartë do të të mbulojë me hijen e vet; prandaj ky Fëmijë do të jetë i shenjtë ‑ Biri i Hyjit. 36 Dhe ja, Elizabeta, kushërira jote, edhe ajo, në pleqërinë e saj, pret t’i lindë djali. Ajo që mbahet beronjë, është në të gjashtin muaj. 37 Vërtet, s’ka gjë të pamundshme për Hyjin!” 38 Atëherë Maria tha: “Unë jam shërbëtorja e Zotit: Më ndodhtë siç the ti!” Atëherë engjëlli u largua prej pranisë së saj.



MEDITIMI

Misteri që kujtojmë në festën e sotme përmblidhet nga apostulli Pal kështu: "Krishti Jezus, edhe pse me natyrë Hyj, barazinë e vet me Të nuk e çmoi si një visar që s’mundet pa të, por ia mohoi vetvetes e mori natyrën e shërbëtorit dhe u bë i ngjashëm me njerëz dhe, për kah pamja e jashtme, dukej vetëm njeri” (Fil 2: 6-7).
Për të qenë afër njeriut, Zoti bëhet njeri; nuk mjafton: ai bëhet shërbëtor.
Vendi ku ndodh kjo ngjarje e jashtëzakonshme nuk është qendra e perandorisë, madje as Jeruzalemi, qyteti i shenjtë, por një fshat i vogël në Galile. Gjithçka është e vogël, gjithçka është e dobët, gjithçka është e parëndësishme, edhe Maria, një vajzë normale e fejuar me një burrë nga fisi i Davidit, të cilin Zoti zgjodhi ta përmbushte premtimin e tij.
Një vajzë që në dialogun e shkurtër me engjëllin na paraqet fazat e itinerarit të secilit prej nesh që do ta ndjekë Krishtin: ajo e dëgjon fjalën e dërguar nga Zoti ("engjëll" do të thotë "lajmëtar"), ajo dëgjon veten (Maria mbetet e shqetësuar, ajo ndjen çfarë po e trazon në vetveten e tij të brendshme), ajo e përdor inteligjencen për të kuptuar ("Si do të ndodhë e gjithë kjo?"), ajo është në dijeni për gjendjen e saj si krijesë ("Ja shërbëtoria e Zotit"), ajo është gati të veprojë me një disponueshmëri totale me Shpirtin Shenjt ("Le të më ndodhtë siç the ti").
Në Ungjillin e Lukës lexojmë se ndërsa Jezusi po predikonte, një grua nga turma ngriti zërin dhe i tha: "Lum kraharori që të mbarti e gjinjtë që thithe!”
Ai u përgjigj:
“Madje, të lumët ata që e dëgjojnë fjalën e Hyjit dhe e zbatojnë!” (Lk 11, 27 -28). Të gjithë ata që e kanë dëgjuar Fjalën dhe e kanë vënë atë në praktikë, kanë zgjatur ndër shekuj misterin e Zotit i cili mishërohet dhe ecën midis njerëzve. Zoti na ndihmoftë të jemi prania e tij në botë sot.



VAZHDO MEDITIMIN

Shenjtja Mari, grua plotë hire, krijesa më e ëmbël,
Që, virgjer, në trupin tënd ia ke ofruar Zotit një pistë për të zbritur në këtë botë,
Arka plotë me çdo virtyt, brenda së cilës Ai,
që nuk mund ta përmbajnë qiejt, ka ardhur për t'u mbyllur,
kurrë nuk do ta dimë fjalët me të cilat i je përgjigjur,
kur e ke ndjerë duke kërcyer nën zemrën tënde,
kur ai donte të bëjë biseda dashurie me ty..
Ndoshta në ato momente ia ke bërë vetes pyetjen
nëse ishe ti që i jepje rrahjet, ose ai që i huazonte ty.
Shenjtja Mari, grua plot hire, faleminderit sepse,
nëse e ke mbajtur Jezusin në barkun tënd për nëntë muaj,
ne po na merr për gjithë jetën tonë.
Na jep tiparet e tua. Na modelo sipas fytyrës tënde.
Na jep një shpirt të ngjashëm me shpirtin tënd.
Sepse, kur do të vijë për ne dita e vdekjes,
nëse dyert e Qiellit do të hapen përpara nesh pa vështirësi,
kjo do të jetë vetëm për këtë ngjashmëri tonë, megjithëse të zbehtë, me ty.
(Don Tonino Bello)

[ninoenina]

26-3-2021/E PREMTE JAVA 5/UNGJILLI: GJ. 10, 31–42.


LUTJA: Ps 16:

2 Në ndihmë të thërras ty, o Hyj, e më vështro, ma prir veshin tënd e dëgjo fjalët e mia, 8 Më ruaj porsi beben e syrit, më fsheh nën hijen e krahëve të tu, 9 prej syve të të pabesëve që po më përndjekin. Armiqtë e mi të tërbuar po më rrethojnë gjithkah, 10 nga zemra e padhimbshme goja u flet krenari. 11 Ja, po më afrohen tani po më rrethojnë m’i ngulën sytë për të më përplasur për tokë. 13 Ngrihu, o Zot, dili para, përplase përdhe, me shpatën tënde ma shpëto jetën prej të paudhit!



LEXIMI I UNGJILIT: Gj.10,31-42.

31 Judenjtë rishtas kapën gurë për ta vrarë. 32 Jezusi iu përgjigj: “Ju tregova shumë vepra të mira të Atit tim. Për cilën ndër to doni të më vritni me gurë?” 33 Judenjtë iu përgjigjën: “Nuk duam të të vrasim me gurë për shkak të ndonjë vepre të mirë, por për shkak të blasfemisë: pse ti, duke qenë njeri, e bën veten Hyj!” 34 Jezusi iu përgjigj: “A nuk shkruan në Ligjin tuaj: ‘Unë thashë: hyjni jeni?’ 35 Nëse i quajti hyjni ata, të cilëve u qe drejtur fjala e Hyjit‑ e Shkrimi i shenjtë nuk mund të zhbëhet ‑ 36 si atëherë ju, atij që Ati e shuguroi dhe e dërgoi në botë, mund t’i thoni: ‘Po blasfemon’ pse thashë: Jam Biri i Hyjit? 37 Nëse nuk i bëj veprat e Atit tim, mos më besoni. 38 Por nëse i bëj, po edhe nëse nuk më besoni mua, besojuni veprave,
që ta merrni vesh e ta kuptoni se Ati është në mua dhe unë në Atin.” 39 Prapë deshën ta kapin, por u doli prej duarve. 40 Jezusi doli prapë matanë Jordanit, në atë vend ku më parë Gjoni pagëzonte dhe zuri vend atje. 41 Shumë erdhën tek ai dhe thoshin: “Gjoni, njëmend, nuk bëri asnjë mrekulli, por, gjithçka tha për këtë njeri, u vërtetua.” 42 Atje besuan shumë në të.


MEDITIMI

Përplasja midis Jezusit dhe autoriteteve fetare për dy vizione të kundërta të besimit, bëhet e pandreqshme: nga njëra anë ka kasta priftërore, skribët dhe farisenjtë, roje të një Ligji që ka shndërruar Zotin në një kontrollues të njeriut, nga ana tjetër është Jezusi që shpall atësinë e Zotit, mëshirën e tij, së bashku me premtimin e lirisë dhe shërimit për çdo njeri.
Edhe armët e zgjedhura për t'u përballur me njëra-tjetrën janë të ndryshme: Jezusi, Fjala e Zotit, zgjedh fjalën, e pasur ndonjëhere me një humor të caktuar ("Unë ju kam treguar shumë vepra të mira nga Ati: për cilën prej tyre doni të gurëzoni mua? "); skribët,farisenjtë dhe kasta priftërore preferojnë të vendosin dorën e tyre në gurë.
Jezusi akuzohet për blasfemi, sepse u bë vetë bir i Zotit. Jezusi i përgjigjet akuzës me citimin nga një psalm: "E pra, unë thashë: “Ju jeni zota, bij të Tejetlartit të gjithë!"(82,6).
Psalmi 82 lartëson veprimin e Zotit si Gjykatës, i cili e thirri njeriun të marrë pjesë në punën e tij. Kështu kushdo që ka për detyrë të gjykojë, në çfarë mënyrë bëhet i ngjashëm me Zotin. Por psalmi flet edhe për Gjyqtarët e padrejtë, të cilët japin vendime të padrejta për të dënuar njerëz të pafajshëm dhe për të mbështetur anën e të pabesëve.
Për hebrenjtë, të cilët tashmë kanë vendosur të dënojnë Jezusin me vdekjen, citimi i atij psalmi ndoshta tingëllon si një provokim i mëtejshëm. Kjo është arsyeja pse ata përpiqen të ndërhyjnë kundër Jezusit. Ora e dorëzimit të të Drejtit tek të padrejtët po afrohet.


VAZHDO MEDITIMIN


“Populli im, çka thua të bëra?
Me çka të prisha zemrën? Më kthe përgjigje!
O Hyji i shenjtë!
Shenjt i gjithëpushtetshëm!
Shenjt I pavdekshëm, ki mëshirë për ne!”.
(Nga liturgjia ejaësv së shenjtë).

[ninoenina]

MË 27-3-2021/E SHTUNË JAVA E 5 KRESH/ UNGJILLI: Gj. 11, 45–56.


LUTJA: Ps 42.

5 Mallëngjehet shpirti im kur më bie ndërmend si shtegtoja në krye të turmës,
‑si prijës ‑ drejt banesës së Hyjit me brohori e këngë lavdi në procesion kremtues!
6 Përse, o shpirti im, lëngon në trishtim? Përse gjëmon në mua?
Shpreso në Hyjin, prapë do ta lëvdoj, Shëlbuesin tim, Hyjin tim.



LEXIMI I UNGJILLIT: Gj. 11, 45–56.

45 Atëherë shumë judenj që kishin ardhur te Maria, kur panë çka bëri Jezusi, besuan në të. 46 Disa prej tyre shkuan te farisenjtë dhe u treguan çka bëri Jezusi. 47 Atëherë kryepriftërinjtë dhe farisenjtë thirrën Këshillin në kuvend. Thoshin: “Çka të bëjmë? Ky njeri po bën shumë mrekulli! 48 Nëse e lëmë kështu, të gjithë do të besojnë në të, atëherë do të vijnë romakët e do të na e rrënojnë Vendin e shenjtë dhe .”
49 Njëri prej tyre, Kajfa ‑ kryeprifti i atij viti ‑ u tha: “Ju s’po dini asgjë! 50 Nuk mendoni se është më mirë për ju të vdesë vetëm një njeri për , se të mbarojë krejt populli!”
51 Nuk i tha këto fjalë prej vetvetes, por, pse ishte kryeprifti i atij viti ‑ profetizoi se Jezusi do të vdiste për popull. 52 Madje, jo vetëm për popull, por edhe që bijtë e Hyjit të shpërndarë t’i bashkojë në një. 53 Po atë ditë vendosën ta vrasin.
54 Për këtë arsye Jezusi nuk dilte më botërisht ndër judenj, por shkoi prej andej në një vend afër shkretëtirës, në qytetin që quhet Efraim dhe aty banoi për disa kohë bashkë me nxënësit.
55 Ishin afër Pashkët e judenjve. Shumë vetë nga ai vend u ngjitën në Jerusalem para Pashkëve për t’u pastruar. 56 E kërkonin Jezusin dhe, ndërsa qëndronin në Tempull, i thoshin njëri‑tjetrit: “Çka ju thotë mendja: a thua ai nuk ka ndërmend të vijë për Festë?”



MEDITIMI


Cfarë mendoni ju? A nuk do vij në festën? A do të qëndrojë i fshehur në Efraim derisa Sinedri të mbyllë çështjen? Apo ndoshta ai do të kthehet të predikojë në Galile?
Ata që i bënë këto pyetje, e kërkuan Jezusin në tempull, duke besuar se Mjeshtri nuk do të fshihej, por do të ngjitej përsëri në Jeruzalem për të bërë vullnetin e Atit. Ndryshe nga kryepriftërinjtë dhe farisenjtë, qëllimi i vetëm i të cilëve ishte të shpëtonin pushtetin e tyre, Jezusi nuk duhej të kursente asgjë nga vetja, por të ofronte jetën e tij për të shpëtuar njeriun. Duke hyrë për herë të fundit në Jeruzalem pas disa ditëve, ai do të thotë:, “Tani shpirtin e kam të tronditur e ç’të them? O Atë, më shpëto nga kjo orë? Porse, pikërisht për këtë erdha në këtë orë!” (Gj. 12,27).
Kaifa në taktikat e tij krahason vdekjen e një njeriu, pa marrë parasysh nëse është i pafajshëm apo fajtor, me shkatërrimin përfundimtar të kombit hebre të poshtuar nga romakët dhe bën zgjedhjen e tij (me pak fat, sepse në disa vjet lufta do të përfundojë me rrethimin e Jeruzalemit dhe shkatërrimin e tempullit): “Ju s’po dini asgjë! Nuk mendoni se është më mirë për ju të vdesë vetëm një njeri , se të mbarojë krejt populli!” Në një mënyrë delikate, ungjilltari Gjon vëren se sa profetike janë fjalët e Kaifës: Jezusi me të vërtetë do të vdesë për njerëzit, por jo ashtu siç e imagjinonte Kaifa. Vdekja e Krishtit do të jetë vërtet për shpëtimin e njerëzimit, e të gjithë njerëzve, hebrenj dhe paganë: "E unë, kur të jem lartësuar nga toka, do t’i tërheq tek unë të gjithë njerëzit" (Gj. 12,32).



VAZHDO MEDITIMIN.


O Zot, në këto Kreshmët tingëllon thirrja jote urgjente: "Pendohuni",
"Kthehuni tek unë me gjithë zemrën tuaj".
Ti do që ta marrim këtë kohë prove si një kohë për të zgjedhur:
nuk është koha për të të gjykuar ty, por për të na gjykuar ne:
është koha për të zgjedhur atë që ka rëndësi dhe jo atë që kalon,
për të ndarë atë që është e nevojshme nga ajo që nuk është e nevojshme.
Është koha për të korrigjuar drejtimin e jetës tonë që të ecim të vendosur tek ti,
duke kërkuar edhe të mirën e vëllezërve tanë.
(Papa Françesku, në lutjen e madhe të 27 Marsit, një vit më parë).

[ninoenina]

M,Ë 29-3-2021/E HËNË JAVA E MADHE/ UNGJILLI: GJ. 12, 1–11.


LUTJA: Ps 45

2 Nga zemra më burojnë fjalët e këndshme, këngën time ia kushtoj mbretit: gjuha ime si lapsi i shkruesit të shpejtë!
3 Ti je i bukur, më i pashmi ndër bijtë e njerëzve, u zbraz hiri në buzët e tua, prandaj Hyji të bekoi për amshim.
4 Ngjeshe shpatën në ije, o trimi i trimave, vishu me shkëlqim e me madhëri!
5 Nisu, t’u priftë e mbara, hip në karrocë për të mbrojtur të vërtetën, butësinë e të drejtën e të të mësojë të bësh emnesë e djathta jote.



LEXIMI I UNGJILLIT: GJ. 12, 1–11.

1 Gjashtë ditë para Pashkëve Jezusi erdhi në Betani, ku jetonte Lazri, të cilin Jezusi e ngjalli prej së vdekuri. 2 Aty ia bënë gati darkën. Marta u shërbente e njëri ndër ata, që ishin në tryezë me Jezusin, ishte Lazri. 3 Atëherë Maria mori një libër parfum nardi të pastër e shumë të shtrenjtë, ia leu këmbët Jezusit dhe ia fshiu me flokët e vet. Shtëpia u mbush me erën e këndshme të parfumit. 4 Atëherë, Judë Iskarioti ‑ njëri prej nxënësve të tij, ai që kishte në mend ta tradhtonte ‑ tha: 5 ”Pse nuk u shit ky parfum për treqind denarë e nuk iu nda skamnorëve?” 6 Foli kështu, jo pse kishte fort kujdes për skamnorë, por pse ishte vjedhës e pasi ai e mbante qesen, vidhte çka vihej brenda. 7 Atëherë Jezusi tha: “Lëre! Le ta bëjë këtë për ditën e varrimit tim! 8 Skamnorët i keni gjithmonë me ju, kurse mua nuk do të më keni gjithmonë.” 9 Një shumicë e madhe judenjsh mori vesh se Jezusi po gjendej atje dhe erdhën, jo vetëm për shkak të Jezusit por edhe për të parë Lazrin, të cilin e ngjalli së vdekuri. 10 Atëherë kryepriftërinjtë vendosën të vrasin edhe Lazrin, 11 sepse, për shkak të tij, shumë judenj i linin ata dhe besonin në Jezusin.


MEDITIMI:

Ndodhin disa episode në Ungjijtë në të cilët ekzagjerimi i dhuratës është në kontrast me mendjengushtësinë: mbreti i fal një shumë të madhe një zyrtari të tij dhe ky i fundit refuzon të falë një borxh shumë më të ulët një bashkëshërbëtorit të tij; babai i mëshirshëm bën një festë të kushtueshme për djalin i cili kthehet pas një kohe të gjatë dhe vëllai nuk dëshiron as të hyjë në shtëpi.
Sot Ungjilli na tregon për Marinë që përhap një libër parfum nardi të pastër për të parfumuar këmbët e Jezusit, një sasi krejt e ekzagjeruar, si në kosto (300 denare) ashtu edhe në efekt, sepse disa pika do të kishin mjaftuar për të mbushur shtëpinë me parfum. Por Maria nuk di të llogarisë, ndryshe nga Juda.
Maria i kupton ndjenjat e Jezusit, ndjen ankthin e tij për atë që duhet të ndodhë, ajo dëshiron t'i ofrojë atij një shenjë dashurie që e shoqëron në pjesën e fundit të udhëtimit, më të lodhshme, më të dhimbshme.
Aroma e nardit është e fortë, mbetet për disa ditë në lëkurë dhe ajo do ta shoqërojë Jezusin në mosmarrëveshje të fundit me Farisenjtë, në mbrëmjen e lamtumirës, në natën e ankthit, në gjyq, në dënim, në kryq ...
Nuk ka më asnjë diskutim, vendim, veprim ose angazhim: koha ka ardhur, tani vetëm mund ta shoqërojnë Jezusin ata që kanë me të një lidje dashurie shumë të fortë, sepse dhurata që ai do t'u bëjë njerëzve është me të vërtetë e tepërt, e jashtëzakonshme.
Më vonë do të ketë nard për t'u derdhur në plagët e njerëzve, ne do të kemi gjithmonë të varfërit me vete dhe ata do të jenë trupi i Krishtit që e bën veten të pranishëm në histori. Sa më shumë do të derdhim sot nardin mbi trupin e Jezusit, aq më shumë do të jemi në gjendje ta vëmë veten në shërbim të tyre.



VAZHDO MEDITIMIN.

Zot, e veja në tempull dha dy monedha të vogla, Maria shpërndau një libër parfum nardi të pastër. Secila prej tyre dha gjithçka, sepse gjithçka ju dha para kësaj. Dashuria e tyre nuk llogariti, ajo u derdh kot. Na jep hirin të derdhim nardin tonë të parfumuar për të shoqëruar pasionin tënd sot dhe për të marrë dhuratën e pamasë të ringjalljes tënde.

[ninoenina]

Më 30-3-2021/E martë e JAVËS SË MADHE/ UNGJILLI: Gj. 13, 21–33.36–38.


LUTJA: Ps 42.

Por edhe miku im në të cilën pata shpresë, që hlëngri bukën time, u çua kunddër meje.
Por Ti, o Zot, ki mëshirë për mua, më shëro dhe unë do t’uaa kthej huanë.
Më këtë do ta marr vesh se më do, nëse nuk lejon të ngihet armiku im në mua,
E ma ngjet dorën për shkak të pafajesisë time, dhe më lejon të rri në praninë tënde për amshim.
Qoftë bekuar Zoti, Hyji i Izraelit, prej amshimit në amshim. Amen. Ajmen.

LEXIMI I UNGJILLIT: Gj. 13, 21–33.36–38.

21 Si i tha këto, Jezusi, i tronditur në shpirt, shpalli: “Përnjëmend, përnjëmend po ju them: njëri prej jush do të më tradhtojë.” 22 Atëherë nxënësit shikuan njëri‑tjetrin duke mos ditur për cilin po fliste. 23 Njëri prej nxënësve, ai, të cilin Jezusi e donte veçanërisht, ishte në tryezë përbri parzmës së Jezusit. 24 Atëherë Simon Pjetri i dha shenjë ta pyeste Jezusin për cilin po thoshte: 25 Ky atëherë iu mbështet Jezusit në parzëm dhe e pyeti: “Zotëri, cili është?” 26 Jezusi iu përgjigj: “Ky, të cilit po ia jap kafshatën pasi ta ngjyej në kupë”.Atëherë e ngjeu kafshatën [e mori dhe] ia dha Judës së Simon Iskariotit. 27 Pas kësaj kafshate në të hyri djalli. Atëherë Jezusi i tha: “Ç’ke në mend të bësh, bëje shpejt!” 28 Askush prej atyre që ishin në tryezë nuk e mori vesh pse i tha ashtu. 29 E, pasi Juda mbante qesen, disa menduan se Jezusi i tha të shkojë të blejë çka duhet për festë, ose t’u japë ndonjë gjë skamnorëve. 30 Juda, posa mori kafshatën, menjëherë doli jashtë. Ishte natë. 31 Pasi Juda doli përjshta, Jezusi tha: “Tani u lavdërua Biri i njeriut! Edhe Hyji u lavdërua në të!
32 [Nëse Hyji u lavdërua në të] edhe Hyji do ta lavdërojë atë në vetvete.Po, madje menjëherë do ta lavdërojë! 33 Fëmijëzit e mi! Edhe pak kohë jam me ju! Do të më kërkoni, por, siç u thashë judenjve, tani po ju them edhe juve: ‘ku unë po shkoj, ju nuk mund të vini.’ 36 Simon Pjetri i tha: “Zotëri, ku mendon të shkosh?” Jezusi [iu] përgjigj: “Ku unë mendoj të shkoj, ti tani nuk mund të më ndjekësh; por më vonë do të më ndjekësh.” 37 “Zotëri ‑ i tha atëherë Pjetri ‑ E pse tani nuk mund të vij pas teje? Unë do ta jap jetën për ty!” 38 Jezusi u përgjigj: “Ti do ta jepësh jetën tënde për mua? Përnjëmend, përnjëmend po të them: para se të këndojë gjeli, ti do të më mohosh tri herë!”



MEDITIMI.

Dymbëdhjetë burra janë mbledhur në tryezë me Zotin e tyre për festën e Pashkës Hebre. Burrat janë apostujt të thirrur nga Jezusi personalisht të ndjekin atë si disshepuj. Në tre vjet jete të përbashkët secili prej tyre ishte në gjendje të ketë marrëdhënien e tij personale me Jezusin, sipas karakterit dhe pritjeve të tyre. Të gjithë ishin të lirë të qëndronin në grup ose të largoheshin kur fjalët e Mësuesit bëheshin shumë të ashpra dhe të pakuptueshme. Secili ishte gjithashtu i lirë të ëndërronte dhe të bënte plane që nuk përkonin me ato të Jezusit. Dikush ka ëndërruar të jetë në të djathtë ose të majtë të një froni, dikush ka përjetuar dyshim dhe është dashur të bëjë shumë pyetje, dikush ka menduar se shpëtimi i vetëm interesant konsistonte në çlirimin politik të Palestinës dhe asgjë tjetër. Jezusi nuk largoi askënd nga grupi, madje as Judën tashmë në përplasje me të.
Në atë që duhet të jetë një festë e gëzueshme, Jezusi arrin thellësisht i "tronditur në shpirt". Pas tre vitesh jete të përbashkët, ai e di që njëri prej tyre do të tradhtojë: ai që kishte premtuar se do të kishte dhënë jetën e tij për të pas disa orëve do të bëjë sikur nuk do ta kishte takuar kurrë. Dhe pastaj heshtja e të gjithë të tjerëve. Në të vërtetë është natë.
Por sonte është momenti i lavdisë së Zotit. "Lavdi" në gjuhën biblike është ajo që ka peshë, rëndësi: këtu sepse Ati do të kishte shpallur praninë e tih në Jezusin. Në fakt hyrja e Jezusit në pasionin e tij shënon lavdinë e Atit: me besnikërinë e tij ndaj misionit që i është caktuar, Jezusi dëshmon se vetëm vullneti i Atit ka rëndësi dhe është i denjë për nder. Por Ati gjithashtu do t'i japë lavdi Birit, duke e bërë atë fitimtar mbi vdekjen.



VAZHDO MEDITIMIN.



O Zot,
mos i kujto vetëm njerëzit me
vullnet të mire, por edhe ata të këqinj.
Por, të lutem, mos i shiko të gjitha vuajtjet që na bënë
të vuanim,
por shikoji gjërat e mira që ato
vuajtjet kanë lindur në ne:
vëllazërimin, besnikërinë, përulësinë,
guximin, bujarinë,
madhështinë e shpirtit që është rritur brenda nesh
për të gjitha ato që kemi vuajtur.
Dhe kur do të vijnë ata njerëz
në gjykimin përfundimtar, bëj që frytet e mira që kanë në ne,
të jenë skaku i faljes së tyre.

[ninoenina]

31-3-2021/ E MERKURE E JAVËS SË MADHE/UNGJILLI: MT, 26, 14–25.



LUTJA: Ps 2.

1 Përse paganët çohen peshë e përse popujt bluajnë punë të kota? 2 Mbretërit e tokës po ngrihen, princat me përbetim çohen kundër Zotit e Mesisë së tij: 4 Qeshet Ai që selinë e ka në qiell, i Larti Zot i përqesh ata! 7 Unë do ta shpall vendimin e Zotit. Ai më tha: “Ti je im Bir, unë sot të linda! 8 M’i kërko e unë për pronë do të t’i jap popujt, nën sundimin tënd gjithçka përfshin toka. 11 Shërbejini Zotit me druajtje të madhe, nënshtrojuni Atij me nderim e dridhje, 12 bëni siç kërkon Ai që të mos hidhërohet e të sharroni nga udha. Papritmas flakë i ndizet zemërimi. Lum zemra e atyre që shpresojnë në Të!


LEXIMI I UNGJILLLIT: MT, 26, 14–25.


14 Atëherë njëri prej të Dymbëdhjetëve ‑ ai që quhet Judë Iskarioti, shkoi te kryepriftërinjtë 15 dhe u tha: “Çka po më jepni e unë po jua dorëzoj?” Ata i caktuan tridhjetë sikla të argjendta. 16 Që atëherë Juda kërkonte rastin e volitshëm për ta tradhtuar 17 Të parën ditë të Bukëve të pabrume, iu afruan Jezusit nxënësit dhe e pyetën: “Ku dëshiron ta bëjmë gati darkën e Pashkëve?” 18 Ai u tha: “Shkoni në qytet te filani dhe thuajini: Mësuesi thotë: koha ime është afër! Te ti do të kremtoj Pashkët me nxënësit e mi.” 19 Nxënësit bënë si u urdhëroi Jezusi dhe përgatitën darkën e Pashkëve. 20 Kur u bë natë, Jezusi u ul në tryezë bashkë me të Dymbëdhjetët. 21 Ndërsa po hanin, ai u tha: “Për të vërtetë po ju them: njëri prej jush do të më tradhtojë!” 22 Të trishtuar për së tepërmi, zunë ta pyesnin njëri pas tjetrit:“A mos jam unë, Zotëri?”23 Ai iu përgjigj: “Ai që po e ngjyen kafshatën me mua në pjatë ‑ ai do të më tradhtojë. 24 Po, Biri i njeriut patjetër po shkon siç është në Shkrimin e shenjtë për të. Porse: vaj për atë njeri që po e tradhton Birin e njeriut! Më mirë do të kishte qenë për të të mos kishte lindur aspak!”25 Atëherë e pyeti edhe Juda, tradhtari i tij: “A mos jam unë, Mësues?” “E the vetë!” ‑ iu përgjigj Jezusi.


MEDITIMI


Pyetja e apostujve "A jam unë, Zot?" zbulon faktin se asnjë nga të dymbëdhjetët nuk ndihet i sigurt. Secili e di se ai mund të ketë pasur pjesën e tij në tradhti, mbase vetëm me një mendim, një ankesë, një kritikë. Secili prej tyre, dhe secili prej nesh, dishepuj të kohës së sotme, e tradhtojmë Zotin pa pushim në ditët kur jetojmë sikur ai të mos ekzistonte; kur themi se e kemi njohur, por e kthejmë shpresën tonë diku tjetër; kur ne nuk e njohim në trupin e vuajtur të vëllezërve. Ne e dënojmë gjestin e Judës, por sa herë jemi gati të bëjmë të njejtën gjë. Dhe nëse nuk e bëjmë, është për shkak se Ati nuk na braktis në tundim. Don Primo Mazzolari në vitin 1958 mbajti një predikim të famshëm me titull "Vëllai ynë Juda". Këtu janë disa nga fjalët e tij: “Mos kini turpranoni këtë vëllazëri. Unë nuk kam turp, sepse e di sa herë kam tradhtuar Zotin; dhe nuk mendoj se askush nga ju duhet të ketë turp. Unë e dua Judën, ai është vëllai im Judas. Do të lutem për të sepse nuk e gjykoj, nuk e dënoj. Duhet të më gjykoj mua, të më dënoj mua. Nuk mund të mos mendoj se edhe në Judën mëshira e Zotit, ky përqafim dashurie, ajo fjalë "mik", që Zoti i tha atij ndërsa po e puthte për ta tradhtuar, nuk mund të mendoj se kjo fjalë nuk e ka lërë një shenjë në zemrën e tij të varfër. Ngjarja e Pashkëve është kjo fjalë që i thuhet një Judë të varfër si unë, që i thuhet një Judë të varfër si ju. Në këtë konsiston gëzimi: që Krishti na do, që Krishti na fal, se Krishti nuk dëshiron që ne të dëshpërohemi”.


VAZHDO MEDITIMIN.


Ai të thirri me një emër të ëmbël:
me fytyrë në tokë
dhe gurë të lagur
nga pikat e gjakut;
duart mbërthenin tufat
me bar dhe baltë:
ai përsëriti lutjen e botës:
"Abba, nëse është e mundur" ...
Vetëm një degë ulliri
ledhatoi kokën e tij.
(Padre David Maria Turoldo).

[ninoenina]

1-4-2021/E ENJTË E MADHE/UNGJILLI: Gj. 13,1-15.


LUTJA:

Ne të falënderojmë, o Zot, për shembullin e përulësisë dhe dashurisë që na ke dhënë duke i larë këmbët e apostujve. Na jep forcë për të të imituar ty në shërbim të të tjerëve, veçanërisht të atyre që kanë vërtet nevojë, pasi të gjithë janë vëllezërit tanë. Na jep, Zot, mundësinë të meditojmë sot mbi misterin e dashurisë tënde që na tregon në Eukaristinë e Shenjtë dhe në dhuratën e shenjtë të meshtarisë.



LEXIMI I UNJILLIT: Gj. 13,1-15.

1 Ishte para festës së Pashkëve. Jezusi, duke ditur se i erdhi koha të kalojë prej kësaj bote tek Ati, pasi i deshi të vetët ‑ ata që ishin në botë ‑ i deshi deri në pikën e fundit. 2 Dhe, gjatë darkës ‑ pasi djalli ia kishte mbushur mendjen Judës, birit të Simon Iskariotit, ta tradhtonte ‑ 3 Jezusi, që e dinte se Ati i la gjithçka në dorë, se erdhi prej Hyjit dhe se tek Hyji po kthente ‑ 4 u ngrit nga darka, hoqi petkun e sipërm, mori një peshqir dhe u ngjesh. 5 Qiti ujë në legen dhe filloi t’ua lajë këmbët nxënësve dhe t’ua fshijë me peshqirin, me të cilin ishte ngjeshur. 6 Arriti kështu te Simon Pjetri. Ai i tha:“Zotëri, ti të m’i lash këmbët?” 7 “Ç’po bëj unë ‑ iu përgjigj Jezusi ‑ ti tani nuk e kupton, do ta kuptosh më vonë.” 8 Pjetri iu përgjigj: “Nuk do të m’i lash këmbët kurrë e për këtë jetë!” “Nëse nuk do të laj ‑ i tha Jezusi ‑ nuk do të kesh pjesë me mua.” 9 Simon Pjetri iu përgjigj: “Atëherë, Zotëri, jo veç këmbët e mia, por edhe duart, edhe kokën!”

10 Jezusi i tha: “Kush është i larë, nuk i duhet të lajë tjetër përveç këmbët ‑ dhe është krejtësisht i pastër. Edhe ju jeni të pastër, por jo të gjithë.” 11 Ngase e dinte se kush do ta tradhtojë, këndej edhe tha: “Nuk jeni të gjithë të pastër.” 12 Pasi ua lau këmbët, mori petkun e sipërm të vetin, u ul prapë në tryezë dhe u tha: “A e kuptoni çka ju bëra? 13 Ju më quani: Mësues e Zotëri. Mirë thoni, sepse unë jam. 14 Nëse, pra, unë ‑ Zotëria dhe Mësuesi ‑ ju lava këmbët, duhet që edhe ju t’ia lani këmbët njëri‑tjetrit. 15 Ju dhashë shembull që, sikurse ju bëra unë juve, të bëni edhe ju.



MEDITIMI

Mesha e mbrëmjes, e cila kujton themelimin e Eukaristisë, të kryer nga Jezusi në darkën e Pashkëve, ka një karakteristikë të dyfishtë. Para së gjithash, ajo thekson urdhrin e Jezusit për të festuar Pashkën e tij historike të vdekjes dhe ringjalljes me një rit të përhershëm, si çlirimi i ekzodit ishte përkujtuar tashmë në ekonominë antike. Së dyti, ky urdhër vihet në lidhje thelbësore me 'mandatin' tjetër të dashurisë, të kujtuar përmes ritit të larjes së këmbëve, një simbol i shërbimit flijues të Krishtit. "Jezusi, duke e ditur që Ati i kishte dhënë gjithçka dhe se ai kishte ardhur nga Zoti dhe po kthehej te Zoti, u ngrit nga tryeza, derdhi ujë në legen dhe filloi të lante këmbët e dishepujve".
Biri i Zotit që lan këmbët e ndyra të dishepujve të tij, si një skllav, bëhet modeli i shkëlqyeshëm i asaj që duhet të jetë çdo Eukaristi: shërbimi i ngritjes nga tryeza, i vënies së rrobave të lavdisë, i përkuljes drejt tjetrit në misterin e faljes: kjo është vëllazëri e vërtetë. Larja e këmbëve është shenjë e mirëseardhjes, siç bëhet për mysafirin. Me këtë Jezusi thotë qartë se ai i pranon dhe i mirpret dishepujt e tij me vetveten, për t'i marrë me vete në ngjarjet me të cilat do të përballet. "Ai erdhi te Simón Pjetri dhe ai i tha: Zot, a më lan këmbët? ... Nuk do t'i lash kurrë këmbët e mia!" Pjetri nuk e pranon poshtërimin e Mjeshtrit të tij, por ai nuk mund ta refuzojë këtë gjest, dume menduar për dhimbjen që do të kishte shkaktuar në të fakti që nuk do të kishte marrë pjesë me Jezusin në misterin e tij të vdekjes dhe jetës. Në veprën e shërbimit të Jezusit për dashurinë ekstreme, tashmë e simbolizuar nga gjesti i larjes së këmbëve, Pashkët bëhen pastrimi ynë, sepse kjo do të thotë të lëmë veten të falur dhe të zhytur në ujin e Pagëzimit që lan këmbët e pista të botës në Krishtin, si dhe tonat.



VAZHDO MEDITIMIN.

Para se të kalohet në meditime më të hollësishme mbi temën e kremtimit të Sakrificës së Meshës së Shenjtë, duhet të pohohet edhe një herë shkurtimisht se adhurimi Eukaristik përbën shpirtin e tërë jetës së krishterë. Në fakt, nëse jeta e krishterë shprehet në përmbushjen e urdhërimit më të madh, domethënë urdhërimit të dashurisë ndaj Zotit dhe të afërmit, kjo dashuri gjen burimin e saj pikërisht në Sakramentin më të shenjtë, i cili zakonisht quhet: Sakramenti i dashurisë. Eukaristia nënkupton këtë dashuri, dhe për këtë arsye e mban mend atë, e bën atë të pranishme dhe në të njëjtën kohë e realizon atë. Sa herë që marrim pjesë në të në një mënyrë të vetëdijshme, në shpirtin tonë hapet një dimension i vërtetë i asaj dashurie të paepur që përmban në vetvete gjithçka që Zoti ka bërë për ne dhe që bën vazhdimisht, sipas fjalëve të Krishtit: "Ati im gjithmonë punon dhe unë gjithashtu punoj "(Gjn 5:17).
Së bashku me këtë dhuratë të jashtëzakonshme dhe falas, e cila është dashuria e zbuluar në maksimum, në sakrificën shpëtimprurëse të Birit të Zotit, nga e cila Eukaristia është një shenjë e pashlyeshme, një përgjigje e gjallë e dashurisë ka lindur edhe në ne. Jo vetëm që njohim dashuri, por edhe vetë fillojmë të duam. Hyjmë në rrugën e dashurisë dhe në këtë rrugë bëjmë përparim. Dashuria, e cila ka lindur në ne nga Eukaristia, falë saj zhvillohet në ne, thellohet dhe forcohet. Adhurimi eukaristik është pikërisht një shprehje e kësaj dashurie, e cila është karakteristikë autentike dhe më e thellë e thirrjes së krishterë. Ky adhurim buron nga dashuria dhe i shërben dashurisë për të cilën ne të gjithë jemi thirrur në Jezu Krishtin. Një fryt i gjallë i këtij kulti është përsosja e shëmbëlltyrës së Zotit që ne mbartim brenda nesh, një imazh që korrespondon me atë që Krishti na zbuloi.
Duke u bërë kështu adhurues të Atit "në Shpirt dhe në të vërtetë" (Gj. 4,23), ne përpiqemi në një bashkim gjithnjë e më të plotë me Krishtin, jemi gjithnjë më të bashkuar me të dhe - nëse është e lejueshme të përdorim këtë shprehje - ne jemi gjithnjë e më shumë në solidaritet me të. Doktrina e Eukaristisë, një shenjë e unitetit dhe lidhjes së dashurisë, e mësuar nga Shën Pali, u thellua më pas nga shkrimet e shumë shenjtërve, të cilët janë për ne një shembull i gjallë i adhurimit Eukaristik. Ne gjithmonë duhet ta kemi këtë realitet para syve tanë dhe, në të njëjtën kohë, të përpiqemi vazhdimisht të sigurojmë që brezi ynë gjithashtu të shtojë në ato shembuj të mrekullueshëm të së kaluarës, shembuj të rinj, jo më pak të gjallë dhe elokuentë, të cilët pasqyrojnë epokën të cilës ne i përkasim.
GIOVANNI PAOLO II: Dominicae Caenae.

[ninoenina]

19-4-2021 / E HENË JAVA 3 E PASHKËVE/ UNGJ. Gj. 6, 22–29.


LUTJA.

O Zot Jezus,
të zgjedhim ty
është të lemë të fitosh ti
mbi hidhërimin të vetmisë sonë
dhe mbi frikën
e dobësive tona.
Vetëm me ty realiteti mbushet me gjallëri.
Na mëso që të duam të tjerët:
një aventurë e mundshme
sepse ti je në ne dhe me ne.



LEXIMI I UNGJILLIT: Gj. 6,22-29:
22 Të nesërmen, populli që kishte zënë vend matanë detit, pa se aty s’ishte veçse një lundër dhe se Jezusi nuk kishte hyrë në lundër bashkë me nxënësit e tij por nxënësit ishin nisur vetëm. 23 Ndërkaq, prej Tiberiadit erdhën disa lundra afër vendit ku hëngrën bukë (pasi Zotëria falënderoi). 24 Kur njerëzit panë se aty nuk ishte Jezusi as nxënësit e tij, hynë në lundra dhe kaluan në Kafarnaum për të kërkuar Jezusin. 25 Kur e gjetën në anën tjetër të detit, i thanë: “Rabbi, kur erdhe këtu?”

26 Jezusi iu përgjigj: “Përnjëmend, përnjëmend po ju them: më kërkoni, jo pse patë mrekullitë, por pse hëngrët nga ato bukë dhe u ngitë. 27 Veproni, por jo për ushqim që prishet, por për një ushqim që qëndron për jetën e amshueshme: atë do t’jua japë Biri i njeriut, sepse këtë e vulosi Ati‑Hyj. 28 Atëherë ata i thanë: “Çka na duhet të bëjmë për t’i kryer veprat që kërkon Hyji?” 29 Jezusi iu përgjigj: “Vepra që Hyji kërkon është kjo: besoni në Atë që Ai e dërgoi.”



MEDITIMI.


Habiten: "Mësues, kur ke ardhur?". Jo duke lundruar në detin sepse dishepujt e lanë vetëm në një varkë; jo nëpër udhën përreth liqenit, sepse është s shumë e gjatë. Pyetja nuk është zhvilluar, pasi Jezusi nuk interesohet për pyetjen, por për ndjenjat që e diktuan atë pyetjen. Shkurt ai u tregon qartë atyre se ata nuk do ta kishin kërkuar atë nëse nuk do të kishin shpresën të marrin ende diçka prej tij për plotësimin e nevojave dhe dëshirave më të ulëta. Këtu atëherë Jezusi thërret turmën që të mos kërkojë ushqimin që mban trupin tonë dhe zhduket, por atë ushqim që nuk ndryshon dhe mbetet te njeriu për ta ndihmuar atë, ditë pas dite, për të arritur jetën e përjetshme.

VAZHDO MEDITIMIN

Lavdërojeni Zotin sepse është i mirë,
sepse e amshueshme është dashuria e tij.
Le të thonë të shpërblyerit prej Zotit,
që i çliroi nga kthetrat e armikut
dhe i bashkoi nga vendet e ndryshme
nga ku lind dielli e ku perëndon,
nga veriu e nga ana e detit.
(Ps 107).

[ninoenina]

27-4-2021/e martë java 4/ ungjilli: Gj. 10,22-30


Lutja: (Ps 22)

Themelet e tija janë mbi malet e shenjta, 2 Zoti i do më shumë dyert e Sionit se të gjitha banesat e Jakobit. 3 Gjëra të mrekullueshme fliten për ty, o Qyteti i Hyjit! 4 “Po përmend Rahabin e Babiloninë ndër ato që më njohin; ja, Filisteja, Tiri e Etiopia ‑ edhe ato lindën atje.” 5 Për Sionin do të thuhet: “Të gjithë në të lindën, sepse e forcoi vetë i Tejetlarti!” 6 Zoti do të shkruajë në librin e popujve: “Këta lindën atje!” 7 Dhe duke hequr valle do të këndojnë: “Të gjitha burimet e mia janë në ty!”



LEXIMI I UNGJILIT: Gj. 10, 22–30


22 Në Jerusalem po festohej e kremtja e Kushtimit të Tempullit. Ishte dimër. 23 Jezusi ecte në Treme të Salomonit në Tempull. 24 Judenjtë e rrethuan dhe i thanë: “Deri kur do të na mbash pezull? Nëse je Mesia, na e thuaj haptas!” 25 Jezusi iu përgjigj: “Ju thashë e ju nuk më besoni. Veprat që unë bëj në Emër të Atit tim, ato bëjnë dëshmi për mua. 26 Por ju nuk besoni, sepse nuk jeni prej deleve të mia. 27 Delet e mia e dëgjojnë zërin tim; unë i njoh dhe ato vijnë pas meje. 28 Unë u jap jetën e pasosur, kurrë nuk do të sharrojnë: askush nuk do t’i rrëmbejë prej dorës sime. 29 Ati im që m’i dha, është më i madh se të gjithë dhe askush s’mund t’i rrëmbejë nga dora e Atit. 30 Unë dhe Ati jemi një.”



MEDITIMI.

Ungjilli i Gjonit flet për festën e kushtimit, që përkujton ripërkushtimin e tempullit i cili u bë në vitin 164 para Krishtit, pas përdhosjes së kryer nga mbreti Antiok. Portiku i Solomonit ishte një kolonadë që e mbylte një nef e vetme. Judenjtë u mblodhën rreth Jezusit dhe e pyetën nëse ai ishte me të vërtetë Krishti. Jezusi përpiqet t'i bëjë ata të kuptojnë se gjiçka ai bën, në emër të Atit, është dëshmia e tij e vërtetë. Delet e mia më dëgjojnë zërin, unë i njoh dhe ato më ndjekin. Shkurtimisht, nëse dëgjojmë mirë dhe meditojmë, gjejmë shumë përgjigje për pyetjet tona. Jezusi gjithashtu dëshiron të dëshmojë për bindjen ndaj Atit: "Unë dhe Ati jemi një".
Bindja e Jezusit vjen nga "Po" e Marisë: në jetën tonë bindja duhet të jetë një akt dashurie për fjalën e tij e dëshmuar nga veprat tona.

VAZHDO MEDITIMIN.


Zoti është bariu im, asgjë nuk më mungon.
2 Më pushon kullotave të gjelbra, më prin në ujëra të qeta,
3 shpirtin ma përtërin. Ai më prin shtigjeve të drejta në saje të dashurisë së Emrit të vet.

[ninoenina]

28=4=2021/e merkurë java 4 e Pashkës/ UNGJILLI: Gj. 12, 44–50.


LUTJA. Ps 66.

Hyji pastë mëshirë për ne e na bekoftë, bëftë të ndriçojë fytyra e tij mbi ne,
3 që në tokë të njihet udha e tij, në të gjitha kombet shpëtimi i tij.
4 Të dhënçin lavdi mbarë popujt, o Hyj, mbarë popujt e botës ty të lavdërofshin!
5 Le të galdojnë e le brohorisin popujt, sepse popujt i gjykon me drejtësi, sepse kombet mbi tokë ti i sundon.


LEXIMI I UNGJILLIT: Gj. 12, 44–50.

Jezusi shpalli:
“Kush beson në mua, nuk beson në mua, por në Atë që më dërgoi.
45 Kush më sheh mua, sheh Atë që më dërgoi.
46 Unë drita erdha në botë, që, kushdo që beson në mua, të mos mbetet në terr.
47Nëse ndokush i dëgjon fjalët e mia e nuk i zbaton, nuk jam unë ai që e dënoj, sepse nuk erdha të dënoj botën, por ta shpëtoj botën.
48 Atë që më përbuz mua e nuk i pranon fjalët e mia ka kush e gjykon: fjala që kam thënë ajo do ta gjykojë ditën e fundit.
49 Sepse unë nuk fola prej vetvetes, porse ai që më dërgoi Ati Ai më urdhëroi çka të them, çka të flas.
50 Dhe e di: urdhri i tij është Jetë e pasosur. Prandaj, çka them unë, flas ashtu si më tha Ati të them”.


MEDITIMI.

Ungjilli i sotëm është pjesa e fundit e Librit të Shenjave. Ungjilltari bën një vlerësim: shumë besuan dhe patën guximin të shfaqnin besimin e tyre publikisht; shumë kishin frikë se mos përjashtoheshin nga sinagoga, megjithëse kishin kryer disa shenja para tyre. Të besosh në Jezusin do të thotë të besosh në atë që e ka dërguar. Është Ai që na çon tek Ati; Jezusi është drita që vjen në botë. Fjala ishte drita që ndriçon çdo njeri, që shkëlqen në errësirë, por jo të gjithë e kanë mirëpritur këtë dritë. Kjo dritë duhet të ndriçojë horizontin dhe anën ndriçuese të besimit tonë. Unë nuk erdha ta dënoj botën.
Por lind një pyetje: si do të jetë gjykimi përfundimtar? Gjykimi nuk është një kërcënim: ai thotë se nëse i dëgjojmë fjalët e tij dhe nuk i vëmë ato në ptaktikë, ai nuk na dënon: "Unë erdha për të shpëtuar botën, kushdo që më refuzon ka kush e dënon atë".

VAZHDO MEDITIMIN.

O Zot, më mëso të mos flas si një bronz që kumbon ose porsi cimbali që tingëllon, por me dashuri.
Më mundëso të dëgjoj dhe kuptoj çfarë të tjerët kërkojnë prej meje dhe më jep atë besim që lëviz malet, por me dashuri.
Më mëso atë dashuri që është gjithmonë e kujdesshme për mevojat e të tjerëve dhe gjithnjë e mirë, madje edhe me ata që janë nën pushtetin e xhelozisë, e mendjemadhësisë, e egoizmit ose të hatërmadhësisë.
(Shen Tereza e Kalkutës).