Komenti i ungjillit

[ninoenina]

13-3-2021/E Shtunë java 3 e KRESH: UNGJILLI: Lk.18, 9–14.

LUTJA: Ps 131

1 O Zot, nuk krenohet zemra ime as s’madhështohen sytë e mi, as nuk jepem pas punëve të mëdha, as pas gjërave që janë mbi fuqi të mia.
2 Vërtet shpirtin e kam të qetë e të kthjellët, si foshnja e mëkuar në parzmën e nënës, si kërthi është shpirti im në mua.
3 Le të shpresojë Izraeli në Zotintani e për gjithmonë e jetës.


LEXIMI IUNGJILLIT: Lk. 18,9-14.


9 U tregoi edhe këtë shëmbëlltyrë për disa që e mbanin veten të drejtë e i përbuznin tjerët:
10 “Dy njerëz u ngjitën në Tempull për t’u lutur: njëri farise e tjetri tagrambledhës. 11 Fariseu, qiri në këmbë, lutej në vetvete kështu: ‘Të falënderoj, o Hyj, që nuk jam porsi njerëzit e tjerë: cuba, të padrejtë, kurorëshkelës, ose ‑ si ky tagrambledhës. 12 Agjëroj dy herë në javë, jap të dhjetën e krejt fitesës.’ 13 Kurse tagrambledhësi zuri vend në fund, nuk i bëhej as sytë t’i ngrejë drejtë qiellit, por rrihte kraharorin e vet e thoshte: ‘O Hyj, ki mëshirë për mua mëkatarin!’
14 Unë po ju them: ky u kthye në shtëpinë e vet i shfajësuar e jo ai, sepse: kushdo krenohet, do të përvujtërohet ndërsa kush përvujtërohet, do të lartësohet”.



MEDITIMI

Në vendin e lutjes, në tempullin, Jezusi na prezanton dy burra: njëri është një Farise, një njeri që e njeh Ligjit dhe e zbaton urdhërimet;, tjetri është një tagrambledhës, një njeri që punon për pushtuesin Romak. Të dy luten: Fariseu në këmbë - ky ishte pozicioni i paraparë për lutje - tjetri në pjesën e pasme të tempullit, me sytë në tokë, duke rrahur gjoksin.
Ai rreh gjoksin e tij sepse e di që është mëkatar, ashtu si tjetri e di se është i drejtë: ky e falënderon Zotin për drejtësinë e tij duke rrëmbyer për veten të gjitha meritat e tij, e duke pohuar respektimin e tij të patëmetë të urdhërimeve që e bëjnë atë të ndryshëm - më të mirë - se të gjithë njerëzit e tjerë dhe në veçanti të tagrambledhësit që qëndron atje në fund të tempullit me sytë në tokë.
Tagrambledhësi nuk ka asnjë arsye për të shpresuar në një shpëtim: ai nuk organizon një strategji mbrojtëse: është shumë e qartë se ai ka bërë dëme të pafundme dhe, për këtë ai ka të drejtë të qëndrojë përpara Zotit vetëm për të "kërkuar mëshirën e gjyqtarit". Por ky shkon në shtëpi i justifikuar.
Fariseu shkoi në tempull për të folur me veten e tij për veten e tij, duke e lënë rolin margjinal të llogaritjes së praktikave të tij të perëndishme te Zoti. Ai nuk pranoi të krahasojë zemrën e tij me atë të Zotit, sepse ai me siguri do të kishte dalë me kocka të thyera dhe preferonte të krahasohej me burrat e tjerë, dhe në veçanti me tagrambledhësin, i cili, disa metra larg tij, po i rrahte gjoksin dhe qante mëkatët e tij me vështrimi i tij për në tokë. Lojë e lehtë, por humbëse, sepse ai u kthye në shtëpi pa falje.



VAZHDO MEDITIMIN.

Jezus, hajde, këmbët e mia janë të ndyta.
Për mua, bëhu një shërbëtor, derdh ujin në pellg; eja, laji këmbët e mia.
E di, ajo që po të them është e pamatur,
por kam frikë nga kërcënimi i fjalëve të tua:
"Nëse nuk të laj, nuk do të kesh pjesë me mua".
Laji këmbët e mia, në mënyrë që të kem pjesë me ty.
(Origjeni)

[ninoenina]

MË 15-3-2021/e HENË JAVE 4 KRESH/ UNGJ. GJ 4, 43–54.


LUTJA: Ps 91.


1 Kush banon nën mbrojtjen e të Tejetlartit,
do të qëndrojë nën hijen e të Gjithëpushtetshmit.
2 Do t’i thotë Zotit: “Strehimi im,
kështjella ime, Hyji im, do të shpresoj në të”.
3 Sepse Ai do të të çlirojë nga laku i gjahtarëve
dhe nga fjala dijekeqe.
4 Do të të bëjë hije me krahët e vet
do të strehohesh nën fletët e tija, shqyt e pancir e vërteta e tij.
5 Nuk do të frikësohesh prej tmerrit të natës,
as prej shigjete që fluturon ditën,
6 as prej murtaje që shëtit në errësirë, as prej shfarosjes
që shkretëron në mesditë.
7 Le të bien me mijëra rreth teje, dhjetëra mijëra në të djathtën tënde,
ty nuk do të të ndodhë asgjë!
8 Porsa ti me sy të vetëtish, shpagimin e mëkatarit do ta shikosh!
9 Pasi Zoti është mburoja jote
dhe e zgjodhe të Tejetlartin për strehimin tënd,
10 e keqe nuk do të të gjejë, dhe frushkull s’do t’i afrohet tendës sate:
11 sepse engjëjve të vet urdhër u dha të të ruajnë në të gjitha udhët e tua.



LEXIMI I UNGJILLIT: GJ 4, 43–54.


Pas këtyre dy ditëve shkoi prej andej në Galile. Në të vërtetë Jezusi kishte thënë se profeti nuk nderohet në vendin e vet. Kur arriti në Galile, galileasit e pritën mirë, sepse kishin parë se çka kishte bërë në Jerusalem në kohë të festës. Sepse edhe ata kishin qenë për festë. Erdhi, pra, prapë në Kanë të Galilesë, ku e kishte shndërruar ujin në verë. Aty ishte një nëpunës i mbretit, i cili e kishte djalin të sëmurë në Kafarnaum. Ky, kur mori vesh se Jezusi kishte ardhur prej Judesë në Galile, shkoi tek ai e iu lut të zbriste t’ia shëronte djalin që ishte në fill të vdekjes.Jezusi i tha: “Po nuk patë shenja e mrekulli, ju nuk besoni”. Nëpunësi mbretëror iu përgjigj:“Zotëri, eja para se të më vdesë fëmija.”. “Shko ‑ i tha Jezusi ‑ djali yt është shëndoshë!” .Njeriu i besoi fjalës që i tha Jezusi dhe shkoi. Ndërsa ai po zbriste, shërbëtorët e tij i dolën para dhe i thanë: “Djali yt është shëndoshë e mirë!”. I pyeti për kohë kur filloi të bëjë më mirë. Ata i thanë: “Dje rreth orës shtatë e lëshuan ethet!”. I ati e kuptoi se ajo ndodhi në atë orë, kur Jezusi i tha: “Djali yt është shëndoshë!” Dhe besoi ai e mbarë shtëpia e tij. Kjo ishte mrekullia e dytë që Jezusi bëri, kur u kthye prej Judesë në Galile.




MEDITIMI

Gjon Ungjilltari na thotë se Jezusi ishtë në rrugë, së pari nëpër Galile, pastaj nëpër Jeruzalem për festat e Pashkëve,
ku ai kryen shumë shenja dhe mrekulli.
Duke u kthyer në shtëpi, ai kalon nëpër Samarinë, një rajon historikisht armiqësor ndaj Galileasve, dhe atje shumë besojnë në fjalën e tij.
Atëherë fama e tij u rrit, madje Galileasit duken më të prirur ta dëgjojnë këtë profet.
Një zyrtar i mbretit vendos të shkojë te Jezusi sepse foshnja e tij po vdes.
Interesante, zyrtari shkon personalisht te Jezusi, pavarësisht se ka shumë shërbëtorë.
Besimi është një fakt personal dhe askush nuk mund të shkojë tek Jezusi përmes një ndërmjetësi.
Përgjigja e Jezusit: "Nëse nuk shihni shenja dhe mrekulli nuk besoni", duket e ashpër,
por nuk i drejtohet këtij babai të gjorë që çmendet për djalin e tij të sëmurë,
por Galileasve që u duhen mrekulli për të besuar.
Zyrtari beson: ai eci rreth pesëmbëdhjetë kilometra për të ardhur tek Jezusi, dhe ai këmbëngul në kërkesën e tij
edhe pse Jezusi nuk duket gati për të dëgjuar dëshirën e tij.
Dhe edhe nëse Jezusi nuk bën atë që ai dëshiron, sepse ai kishte kërkuar që Jezusi të vinte personalisht në Kapernaum,
(edhe ne preferojmë vizitën e mjekut në shtëpin tonë) - kur Jezusi i thotë: "Shko, djali yt jeton",
ai niset për në rrugën e tij , dhe mrekullia ndodh.
Gjoni prezanton një histori të matshme në histori:
një orë pas mesdite, koha kur ethet lanë fëmijën, koha kur Jezusi tha: "Djali juaj jeton".
Duke arsyetuar mbi këtë rastësi të përkohshme, besimi i zyrtarit rritet:
Zoti shfaqet në zemrën tonë, në shpirtin tonë, por edhe në mendjen tonë.



VAZHDO MEDITIMIN


Te falenderoj, o Atë, për atë që po bën sot në jetën time.
Te falenderoj me gjithe zemer sepse ti me sheron,
sepse me liron, sepse ti më thyen zinxhirët dhe ti me jep liri.
Faleminderit, Zot Jezus,
sepse unë jam një tempull i Shpirtit tend
dhe ky tempull nuk mund të shkatërrohet, sepse është shtëpia e Zotit.

[ninoenina]

MË 16-3-2021/E MARTE JAVA 4 KRESH/UNGJILLI: Gj.5, 1–16.


LUTJA: Ps 32:

Lum ai që iu fal mëkati,
që iu mbulua faji!
2 Lum ai njeri që Zoti nuk e numëron ndër mëkatarë,
në shpirtin e të cilit nuk ka dredhi.
3 Pse heshta, eshtrat m’u kalbën
prej dënesës së vazhdueshme,
4 sepse ditën, natën dora jote rëndonte mbi mua,
fuqia më lëshonte porsi në vapë të verës.
5 Atëherë ta dëftova mëkatin tim,
fajin tim më nuk e fsheha.
Thashë: “Do t’ia rrëfej Zotit fajin tim”,
e ti ma fale fajësinë e mëkatit tim.



LEXIMI I UNGJILLIT: Gj.5, 1–16.

1 Pas disa kohësh ishte festa e judenjve dhe Jezusi u ngjit në Jerusalem. 2 Në Jerusalem, te Dera e deleve, është një ndërtesë banje, që hebraisht quhet Betsata. Ajo ka pesë treme. 3 Nën to rrinin të shtrirë shumë të sëmurë të verbër, të çalë dhe të marrë gjymtyrësh. 5 Aty ishte një njeri që ishte i sëmurë prej tridhjetë e tetë vjet. 6 Jezusi, kur e pa ashtu të shtrirë e kur e mori vesh se është për një kohë të gjatë në atë gjendje, i tha:
“A dëshiron të shërohesh?”
7 “Zotëri iu përgjigj i sëmuri nuk kam njeri që, kur të tundet uji, të më shtjerë në banjë e, derisa unë ulem, një tjetër zbret para meje”.
8 “Çohu i tha Jezusi merre shtrojën tënde dhe ec!”
9 Ai njeri u shëndosh përnjëherë, mori shtrojën e vet dhe ecte. Ajo ditë ishte shtunë. 10 Prandaj judenjtë i thoshin të shëruarit: “Është e shtunë! Nuk ke leje ta mbartësh shtratin tënd!”
11 Ai iu përgjigj: “Ai që më shëroi, më tha: ‘Merre shtrojën tënde dhe ec!’“
12 Ata e pyetën: “Kush është ai njeri që të tha: ‘Merre dhe ec?’“
13 Por, i shëruari nuk e dinte kush është, sepse Jezusi u zhduk në popullin që gjendej aty.
14 Më vonë Jezusi e gjeti në Tempull dhe i tha:
“Ja, u shërove! Mos mëkato më, që të mos të të gjejë ndonjë e zezë më e madhe!”
15 Ai njeri shkoi te judenjtë dhe u tha se Jezusi ishte ai që e shëroi. 16 Prandaj judenjtë zunë ta sulmojnë Jezusin, sepse bënte vepra të tilla ditën e shtunë.



MEDITIMI:

Nëse paralitiku vërtet dëshironte të zhytej në pishinë, ai mund të kërkonte ndihmë nga ai i ri i cili në mes të turmës së të sëmurëve, të verbërve, të çalëve dhe paralitikëve, duket se po shkon drejt tij dhe duket i mirëpritur. Ai mund të rregullojë gjithçka që të bjerë në ujë në kohën e duhur dhe të shpresojë për shërim. Por jo!
Është Jezusi ai që merr iniciativën dhe pyet: “A dëshiron të shërohesh?”, Një pyetje e shkurtër dhe e thatë, e cila pasohet nga një përgjigje pak e bindur. Në tërësi, paralizuarit i pelqen të qajë hallin e tij, duke e ndjerë veten viktimë të një situate që duron tashmë për një kohë shumë të gjatë dhe në të cilën ai nuk ka gjetur asnjë solidaritet njerëzor. Paraliza e gjymtyrëve të tij tregon për një paralizë shpirtërore, një plogështi të zemrës, e cila e ndalon atë nga çdo ndryshim i jetës. Jezusi përsëri merr iniciativën dhe e shëron, por ai nuk i thotë vetëm të ngrihet, por ai i kërkon në vend që të marrë me vete barelën në të cilën ka qenë gjatë gjithë këtyre viteve. Levizja për t’u ngritur është gjesti i parë që bën paralitiku pas viteve të pasivitetit, një ringjallje e vërtetë.
Pse paralitiku i shëruar duhet të mbajë me vete diçka që nuk është më e nevojshme? Sepse ajo barelë kujton një histori dobësie, e cila nuk duhet harruar tani që ecën me këmbët e veta. Ndër të tjera, barela është gjithashtu shkaku i bezdisjes së parë të jetës së shëruar: duhet të jap llogari para farisenjve për një transport barelë të shtunën. Ai do të dalë nga kjo situatë e pakëndshme duke vendosur të gjithë përgjegjësinë (përfshirë shërimin) mbi Jezusin, dhe duke ndezur kundër tij zemërimin e Judenjve që fillojnë ta persekutojnë dhe të përpiqen ta vrasin atë. Shërimi i gjymtyrëve është bërë, shërimi i zemrës ka nevojë për një kohë më të gjatë.



VAZHDO MEDITIMIN


O Zot, që vazhdimisht na nxite të qëndronim zgjuar,
qysh prej agimit të ditës,
dhe të mbajmë këpucët dhe jo pantoflat,
mos na le të dremitim në kolltukët tona,
në strehët tona, në djepet
në të cilat na lëkundet kjo botë lecke,
por bëj që të jemi gjithmonë të kujdesshëm
për të dëgjuar murmuritjen e zërit tënd,
që vazhdimisht kalon ndër degët e jetës
për të sjellë freski dhe risi.
Bëj që dremitja jonë të mos bëhet një shtrat vdekjeje
dhe - në çdo rast - na jep një goditje
që të qëndrojmë zgjuar
dhe gjithmonë gati për të nisur përsëri.
(Madeleine Delbrêl)

[ninoenina]

17-3-2021/E merkure java 4 KRESH/UNGJILLI: GJ. 5, 17–30.


LUTJA: Urt. 11,23-26.

Por ti ke dhimbje për gjithçka, pse gjithçka mundesh,
Ti bën kinse s’i sheh mëkatet e njerëzve që ata të pendohen.
Vërtet Ti do gjithçka është dhe s’urren asgjë që ke krijuar:
sepse po ta kishte urryer ndonjë send, nuk e kishe krijuar.
E si do të mbette në jetë ndonjë send, po të mos dojë ti?
Ose si do ta ruante jetën, po të mos e kishe thirrur ti në jetë?
Por ti i kursen të gjitha, sepse janë të tuat, o Zot jetëdashës.




LEXIMI I UNGILLIT: GJ. 5, 17–30.


17 Jezusi u përgjigj:“Im Atë vepron gjithmonë e edhe unë veproj”. 18 Për këtë arsye judenjtë kërkonin edhe më tepër ta vritnin Jezusin, pse, jo vetëm se e prishte të shtunën, por edhe Hyjin e quante Atë të vetin, duke e barazuar veten me Hyjin. 19 Atëherë Jezusi u tha: “Përnjëmend, përnjëmend po ju them: Biri s’mund të bëjë asgjë prej vetvetes, përveç çka sheh se bën Ati; çka bën ai, po atë gjë bën edhe Biri. 20 Sepse Ati e do Birin dhe i zbulon gjithçka bën ai. Do t’i zbulojë edhe vepra më të mëdha se këto që të mbeteni të habitur. 21 Dhe, sikurse Ati i ngjall të vdekurit e i bën të jetojnë, ashtu edhe Biri i bën të jetojnë ata që do. 22 Ati në të vërtetë nuk gjykon askënd, pse krejt gjykimin ia la në dorë Birit, 23 që të gjithë të nderojnë Birin siç e nderojnë Atin. Kush nuk e nderon Birin, nuk e nderon as Atin që e dërgoi. 24 Përnjëmend, përnjëmend po ju them: kush e dëgjon fjalën time dhe beson në atë që më dërgoi, ka jetën e pasosur dhe ai nuk del në gjyq, por tashmë kaloi prej vdekjes në jetë. 25 Përnjëmend, përnjëmend po ju them: po vjen koha ‑ tani është ‑ kur të vdekurit do ta dëgjojnë zërin e Birit të Hyjit dhe ata që ta dëgjojnë, do të jetojnë. 26 Dhe, sikurse Ati e ka jetën në vetvete, po ashtu i dha zotësinë edhe Birit ta ketë jetën në vetvete. 27 Atij ia dha edhe pushtetin të gjykojë, sepse është Biri i njeriut. 28 E mos u çuditni: po vjen koha, kur të gjithë ata që pushojnë në varre do ta dëgjojnë zërin e tij 29 dhe do të dalin: ata që bënë mirë ‑ do të ngjallen për të jetuar, ata që bënë keq, ‑ do të ngjallen për t’u dënuar”. 30 “Unë asgjë s’mund të bëj prej vetvetes; si dëgjoj, ashtu gjykoj, dhe gjykimi im është i drejtë, sepse nuk kërkoj vullnetin tim, por vullnetin e atij që më dërgoi”.



MEDITIM


Shërimi i paralitikut ka pasojat për çështjen e Shabatit. Shabat ishte dita kur besimtari hebre thirrej të ndërpriste çdo veprimtari në përkujtim të Krijuesit të tij i cili pushoi në ditën e shtatë. Kremtimi i Shabatit në kohën e Jezuist ishte rregulluar me porosi gjithnjë e më të hollësishme, që nën mbikëqyrjen e priftërinjve, njerëzit e respektonin, por kuptimi i thellë i këtyre praktikave fetare kishte humbur. Hebrenjtë e qortonin të paralizuarin për bartjen e barelës sepse ishte një shkelje e Ligjit të Shabatit. Por shkelja edhe më serioze ishte shërimi i paralitikut, i kuptuar si një akt me forcë krijuese, dhe për këtë arsye në kundërshtim me ligjin e pushimit nga krijimi. Jezusi kryen këtë shërim dhe shërime të tjera në Shabat për të vënë në dyshim një sistem fetar që ka zëvendësuar dashurinë për Perëndinë dhe për njeriun me respektimin steril të porosive. Një burrë që nuk ecte, është vënë përsëri në këmbë, dhe ministrat e Perëndisë nuk mund të bëjnë asgjë tjetër përveçse t'i thonë atij që të mos mbajë barelën e tij të shtunën; një njeri ka shëruar një tjetër dhe shërbëtorët e Zotit e qortojnë, e dënojnë,e gjuajnë. Ku është habia, lavdërimi, kremtimi, mëshira, liria, jeta? Zoti që është Ati nuk ka kufizime, nuk ka dekrete që mund të ndalojnë veprimin e tij krijues, i cili do të ndalet vetëm me fundin e botës. Ati gjithmonë punon dhe Biri që u bë njeri për të bërë të dukshme veprat e tij, sillet në përputhje me atë që sheh se Ati bën: duke dhënë jetën e tij dhe duke gjykuar.



VAZHDO MEDITIMIN


Zot Jezus, ti gjithmonë shikon tek Ati
dhe bën atë që e sheh duke bërë;
tërhiqe vëmendjen tonë tek Ti:
në dritën tënde do ta shohim dritën,
ne do të mësojmë të jetojmë si fëmijë të Zotit.
Prej Atit Ty do të jepet fuqia për të dhënë një jetë të re atyre që e humben atë,
sepse e dorëzove veten deri në vdekje për të gjithë.
Shtoje besimin tonë; burimi i jetes është tek ti,
nga Ti ne me gëzim do të kemi shpëtimin tonë.

[ninoenina]

MË 18-3-2021/E ENJTË JAVA 4 KRESH/ UNGJILLI: Gj. 5, 31–47.

LUTJA: Ps 106, 19-23/


E punuan një viç në Horeb, adhuruan një shtatore metali.
20 E ndërruan Hyjin e tyre me truporen e një kau që ha sanë.
21 Harruan Hyjin që i shpëtoi, që bëri mrekulli në Egjipt,
22 punë të madhërishme në dheun e Kamit, emnesë në Detin e Kuq.
23 Mendoi Hyji farën t’ua shuante, por iu lut Moisiu, i zgjedhuri i tij ndërmjetësoi përpara fytyrës së tij për ta ngurruar zemërimin e tij, e dëgjoi e nuk ua treti farën.



LEXIMI I UNGJILLIT: Gj. 5, 31–47.



31 Nëse unë vetë i bëj dëshmi vetvetes, dëshmia ime nuk është e vërtetë.
32 Është Një tjetër që bën dëshmi për mua dhe unë e di: dëshmia të cilën ai e bën për mua, është e vërtetë.
33 Ju dërguat disa njerëz te Gjoni dhe Gjoni e dëshmoi të vërtetën.
34 Unë nuk kam nevojë për dëshmi të njeriut, por ua përmend këtë që ju të shëlboheni.
35 Gjoni ishte dritëz që digjej e ndriçonte, por juve ju pëlqeu të kënaqeni në atë dritë vetëm për një çast.
36 Por unë e kam një dëshmimë të madhe se atë të Gjonit: veprat që Ati m’i besoi për t’i kryer; pikërisht këto që unë kryej, dëshmojnë për mua se më dërgoi Ati.
37 Edhe Ai që më dërgoi ‑ Ati, vetë Ai dëshmoi për mua! Ju kurrë s’e dëgjuat zërin e tij,kurrë s’e patë fytyrën e tij;
38 as fjala e tij nuk banon në ju, sepse nuk i besoni atij, që ai e dërgoi.
39 Ju i shqyrtoni Shkrimet sepse mendoni me anë të tyre të keni jetën e pasosur; edhe ato, pra, dëshmojnë për mua,
40 e ju, prapë se prapë nuk doni të vini tek unë, që ta keni jetën.
41 Nuk kërkoj lavdi prej njerëzve, 42 po ju njoha deri në palcë: nuk e keni në vetvete dashurinë e Hyjit.
43 Unë erdha në Emër të Atit tim e ju nuk më pranoni; po erdhi ndonjë tjetër në emër të tij, atë do ta pranoni!
44 Po si mund të besoni ju, ju që kërkoni lavdi prej njëri‑tjetrit, e nuk e kërkoni lavdinë që vjen prej Një Hyji të vetëm?
45 Mos t’ju shkojë në mend se do t’ju padis tek Ati! Paditësi juaj është Moisiu, në të cilin shpresoni.
46 Për të vërtetë, po t’i besonit Moisiut, do të më besonit edhe mua, sepse ai për mua shkroi.
47 Por, nëse nuk u besoni Shkrimeve të tij, si do t’u besoni fjalëve të mia?”



MEDITIMI.


Jezusi u akuzua për shërimin e paralitikut të Shtunën, por edhe më shumë për shkak se e kishte bërë veten të barabartë me Perëndinë, pasi e kishte quajtur Atë. Nga hebrenjtë Zoti konsiderohej aq i paarritshëm, aq më i lartë se njeriu sa as emri i tij nuk mund të shqiptohej. Deklarata e Jezusit duhet të konsiderohej blasfemuese dhe si e tillë duhet të ndëshkohej.
Jezusi u përgjigjet akuzave të bëra kundër tij duke paraqitur burime të ndryshme që dëshmojnë për unitetin e tij me Atin: së pari fjalën e fundit të Gjon Pagëzuesit, i cili deshmoi se Jezusi ishte ai që duhet të vinte në botë në mënyrë që bota të jetë shpëtuar përmes tij. Por kësaj dëshmie të ndritshme iu dha vetëm vëmendje e shpejtë.
Një dëshmi tjetër vjen nga shkrimet e shenjta, të cilat mësuesit e ligjit kërkojnë për jetë të përjetshme. Por ata ua japin atyre vetëm një vlerë morale: për këtë Skribët e Farisenjtë nuk u besojnë atyre, nuk besojnë në atë që Shkrimet e shenjta premtojnë dhe për këtë nuk mund të njohim Jezusin si atë që Ati kishte dërguar
Më në fund, ekzistojnë veprat, shenjat që Biri i kryen sipa vullnetit të Atit. Ato duhet të përbëjnë një dëshmi të dukshme, dhe me të vërtetë shumë njerëz të thjeshtë janë rikthyer në besim nga shenjat dhe mrekullitë të bëra nga Jezusi, por Judenjtë tregojnë një mbyllje paragjykuese në lidhje me Jezusin dhe nuk janë në gjendje të shohin përmes tij fytyrën e Atit, as nuk e dëgjojnë zërin e tij, as nuk e dëgjojnë fjalën e tij.




VAZHDO MEDITIMIN.


Ti nuk zbrite nga kryqi,
kur të kanë provokuar duke bërtitur:
"Zbrit nga kryqi dhe ne do të besojmë në ty!".
Ti nuk dole sepse, edhe këtë herë,
ti nuk deshe ta robërosh lirinë e njeriut me një mrekulli,
sepse ishe i etur
për një besim të lindur nga liria dhe jo nga një mrekulli.
Ishe e etur për dashuri të dhënë falas,
dhe jo për atë entuziazëm servil të skllavit
para zotërisë së fuqishëm
që e tmerroi njëherë e përgjithmonë.

[ninoenina]

19-3-2021/E PREMTË FESTA E Shën Jozefit/ UNGJILLI: Mt. 1, 16.18–21.24.


LUTJA:

Mendoj, o Jozef, që ke pasur më shumë guxim ti
duke e pranuar planin e Marisë,
sesa ajo duke e pranuar planin e Zotit.
Ajo ka pasur besim në plotfuqinë e Krijuesit.
ti në brishtësinë e një gruaje.
Ajo kishte më shumë besim, por ti kishe më shumë shpresë.
Dashuria plotësoi gjithçka në ty dhe në të.
(Don Tonino Bello - nga letra drejtuar Shën Jozefit)


LEXIMI I UNGJILLIT: Mt. 1, 16.18–21.24.


16 Jakobit i lindi Jozefi, fati i Marisë, prej së cilës lindi Jezusi që quhet Krisht.
18 Lindja e Jezu Krishtit ndodhi kështu: Maria, nëna e tij, pasi u fejua me Jozefin, para se të banonin së bashku, u gjend shtatzënë për virtyt të Shpirtit Shenjt.
19 Tashti Jozefi, i fejuari i saj, pasi ishte njeri i drejtë e nuk donte ta çnderonte botërisht, mendoi ta linte fshehtazi.
20 Posa në mendjen e vet vendosi të bëjë kështu, ja, iu duk në ëndërr engjëlli i Zotit dhe i tha: “Jozef, biri i Davidit, mos ki frikë ta marrësh Marinë, të fejuarën tënde, sepse foshnja që është zënë në të, u zu për virtyt të Shpirtit Shenjt.
21 Ajo do të lindë djalë e ti ngjitja emrin Jezus, sepse Ai do ta shëlbojë popullin e vet prej mëkateve të tij”.
24 Jozefi, si u zgjua nga gjumi, bëri siç i urdhëroi engjëlli i Zotit.


MEDITIMI.


Lumturia e Jozefit nuk është në logjikën e vetëmohimit, por të dhuratës së vetvetes. Në këtë njeri nuk ka asnjëherë ndonjë zhgënjim, vetëm besim. Heshtja e tij e vazhdueshme nuk përfshin ankesa, por gjithmonë gjeste konkrete të besimit. Bota ka nevojë për baballarë, ajo refuzon zotërinjtë, domethënë refuzon ata që duan të përdorin zotërimin e tjetrit për të mbushur zbrazëtinë e tyre; ajo refuzon ata që ngatërrojnë autoritetin me autoritarizmin, shërbimin me servilizmin, konfrontimin me shtypjen, bamirësinë me mirëqenien, forcën me shkatërrimin. Çdo thirrje e vërtetë lind nga dhurata e vetvetes, e cila është maturimi i sakrificës së thjeshtë. Kur një thirrje nuk arrin pjekjen e dhuratës së vetvetes, duke u ndalur vetëm në logjikën e sakrificës, atëherë në vend që ta bëjë vetveten një shenjë të bukurisë dhe gëzimit të dashurisë, rrezikon të shprehë pakënaqësi, trishtim dhe zhgënjim.
Atësia që heq dorë nga tundimi për të jetuar jetën e fëmijëve të saj, gjithmonë hap hapësira të paparë.Secili fëmijë mbart gjithmonë me vete një mister, diçka që nuk njihet akoma e që mund të zbulohet vetëm me ndihmën e një babai që respekton lirinë e tij. Një baba i vetëdijshëm që përfundon veprimin e tij arsimor dhe jeton plotësisht atësinë vetëm kur e ka bërë veten "të padobishëm", kur sheh që djali i tij bëhet autonom dhe ecën vetë në shtigjet e jetës, e vendos veten në situatën e Jozefit, i cili gjithmonë e dinte që Fëmija nuk ishte i tij, por thjesht ishte vendosur nën kujdesin e tij. Në thelb, kjo është ajo që nënkupton Jezusi kur thotë: "Mos thirrni askënd Atë, sepse keni vetëm një Atë ‑ atë që është në qiel" (Mt 23: 9). (nga letra Patris corde e Papa Françeskut).


VAZHDO MEDITIMIN.


O Jozef, rojtar i Shëlbuesit,
dhe burri i Virgjëreshës Mari.
Ty Zoti e besoi Birin e tij;
te ti Maria vendosi besimin e saj;
me ty Krishti u bë njeri.
O Jozef, ji edhe për ne një baba i mirë,
dhe na udhëhiq në rrugën e jetës.
Na ndihmo që të fitojmë hir, mëshirë dhe guxim,
dhe na mbro nga çdo e keqe. Amen

[ninoenina]

20-3-2021/E shtunë JAVA 4 KRESH/UNGILLI: Gj. 7, 40–53

LUTJA:

O Zot, Hyji ynë, qëndro me ne.
Na prek me Shpirtin tënd,
në mënyrë që zemrat tona të jenë në atë gjendje shpirtërore
që të mund të pranojmë me mirësi të gjithë
dhe të ndiejmë gëzim edhe kur në jetën tonë
bëjmë eksperiencen e luftës dhe të grindjes,
të vuajtjes apo edhe të vdekjes.
Na ruaj në Fjalën tënde dhe bëj të jemi vazhdimisht drita,
kështu që edhe ne mund të të ndjekim ty
dhe të bëjmë vullnetin tënd.



LEXIMI I UNGJILLIT: Gj. 7, 40–53

40 Disa prej popullit, kur i dëgjuan këto fjalë, thoshin: “Ky është me të vërtetë Profeti!”
41 Të tjerë thoshin: “Ky është Mesia!” Prapë disa të tjerë thoshin: “Vallë, a prej Galilesë do të dalë Mesia? 42 Po a nuk thotë Shkrimi i shenjtë se Mesia vjen nga pasardhësit e Davidit, mu nga Betlehemi, prej vendit nga ishte Davidi?”
43 Kështu u bë përçarje në popull për shkak të tij.
44 Disa deshën edhe ta kapin, por prapë askush s’vuri dorë në të.
45 U kthyen, pra, rojtarët te kryepriftërinjtë e te farisenjtë dhe këta u thanë: “Pse nuk e sollët?”
46 Rojtarët u përgjigjën: “Askurrë askush s’ka folur si ky njeri!”
47 Atëherë farisenjtë u përgjigjën: “Po a mos u mashtruat edhe ju? 48 Pse, a është ndokush prej anëtarëve të Këshillit apo prej farisenjve që besoi në të? 49 Por veç, kjo vegjëli që s’e njeh Ligjin ‑ qoftë mallkuar!”
50 U tha njëri prej tyre, Nikodemi ‑ ai që më parë pati qenë te Jezusi:
51 “Ligji ynë a thua dënon ndokënd para se ta marrë në pyetje, para se ta dijë se çka bën?” 52 Ata iu përgjigjën:“A mos je edhe ti prej Galileje? Hulumto e do të shohësh se prej Galileje nuk ngritet profet!”
53 Dhe se cili shkoi në shtëpinë e vet.


MEDITIMI.


Profecia e Simeonit (Lk 2, 34:"Shih! Hyji e caktoi këtë Fëmijë të shkaktojë rrënim e ngritje për shumëkënd në Izrael. Do të jetë edhe shenjë të cilës njerëzit do t’i kundërshtojnë ) bëhet e vërtetë: ai erdhi për rënien dhe ringjalljen e shumë njerëzve në Izrael. Ka nga ata që besojnë në të, sepse e njohin atë si profet dhe mesia, dhe nga ata që dyshojnë. Ushtarët, të ngarkuar me arrestimin e tij, kthehen duarbosh, të goditur nga mënyra në të cilën ky njeri paraqitet edhe më shumë sesa nga përmbajtja e fjalimeve të tij.
Më pak të gatshmit për t'i dhënë kredi Jezusit, janë ata që mendojnë veten më të mençur dhe më të besnikë ndaj Besëlidhje: ata hyjnë në shkrimet e shenjta për të interpretuar profecitë që mund të zbulojnë dhe vërtetojnë gjithçka për ardhjen e profetit, ose ata që kanë diçka për të humbur, si kryepriftërinjtë dhe farisenjtë, të cilët në fe ndërtuan sistemin e tyre të pushtetit.
Çfarë ndryshimi midis arrogancës së zemëruar të farisenjve: "Por veç, kjo vegjëli që s’e njeh Ligjin ‑ qoftë mallkuar!” (Gj 7,49); dhe butësia dhe mirësia e Jezusit: " Po të bekoj, o Atë, Zotërues i qiellit e i dheut, që i fshehe këto gjëra nga të dijshmit e nga të urtët, e ua zbulove të vegjëlve" (Mt. 11,25).
Dhe pastaj është Nikodemi, një njeri i ekuilibruar dhe i drejtë. Ai nuk është një mendjelehtë, ai tashmë e ka treguar atë në dialogun e natës me Jezusin, por ai nuk pajtohet të nxjerrë një dënim të nxituar dhe të padrejtë dhe kërkon që sipas ligjit Jezusi të dëgjohet para se të dënohet. Reagimi i kolegëve të tij është sa fyes, aq edhe pa logjikë. Dhe nuk çon në asgjë, sepse të gjithë kthehen në shtëpinë e vet.


VAZDHO MEDITIMIN.

Atë i Shenjtë dhe i Mëshirshëm,
që kurrë nuk i braktis fëmijët e tu
dhe ua zbulon emrin tënd atyre,
thyej fortësinë e mendjes dhe zemrës,
që të dimë të mirëpresim
me thjeshtësinë e fëmijëve mësimet e tua,
dhe të japim fryte të një kthimi të vërtetë.
Për Krishtin, Zotin tonë. Amen

[ninoenina]

MË 22-3-2021/e HENA JAVA 5 KRESH/UNGJILLI: Gj. 8,1-11.

LUTJA: Ps 71.
1 O Hyj, jepja mbretit gjyqin tend dhe drejtësinë tënde birit të mbretit,
2 që ta gjykojë popullin tënd me drejtësi e skamnorëve të tu t’u japë të drejtën. Ai do ta shpëtojë skamnorin që fshan, të varfërin që nuk ka ndihmëtar.
13 Mëshirë do të ketë për të mjerin e të vobektin, dhe skamnorëve do t’ua shpëtojë jetën.
14 Do t’i shpëtojë prej padrejtësisë e dhunës, gjaku i tyre do të jetë i çmueshëm përpara tij.
17 Qoftë bekuar emri i tij në shekuj, sa të jetë dielli mos iu harroftë emri! Nëpër të do të bekohen të gjitha fiset e dheut, të gjithë paganët të lumtur do ta quajnë.
18 Qoftë bekuar Zoti Hyj, Hyji i Izraelit, që i vetmi bën mrekulli!
19 Qoftë bekuar Emri i tij i madhërueshëm, toka mbarë u mbushtë me lavdinë e tij.

LEXIMI I UNGJILLIT: Gj. 8,1-11.
1 Jezusi shkoi në Malin e Ullinjve. 2 Në mëngjes erdhi prapë në Tempull. Mbarë populli shkonte tek ai. Ai u ul e po i mësonte. 3 Atëherë skribët e farisenjtë i sollën para një grua të zënë në kurorëshkelje. E vunë në mes 4 dhe i thanë: “Mësues, kjo grua u zu ndërsa po bënte mëkatin e kurorëshkeljes. 5 Në Ligj Moisiu na urdhëroi që të tillat të vriten me gurë. Po ti çka thua?” 6 Folën kështu për ta vënë në provë që të kishin për çka ta padisnin. Jezusi u përkul e filloi të shkruajë me gisht në dhe. 7 E, pasi ata vijonin ta pyesnin, ai iu drejtua e tha: “Kush është prej jush pa mëkat, le ta gjuajë i pari gurin në të!”. 8 Përsëri u përkul e vazhdoi të shkruajë me gisht në dhe. 9 Ata, kur e dëgjuan përgjigjen, nisën një nga një të largohen duke filluar prej më të vjetërve. Jezusi mbeti vetëm ‑ dhe gruaja që po qëndronte në këmbë në mes. 10 Jezusi iu drejtua dhe i tha: “Grua, ku janë ata? Askush nuk të dënoi?” 11 “Askush, Zotëri!” ‑ iu përgjigj ajo. “As unë nuk po të dënoj ‑ i tha Jezusi ‑ Shko, por tani e tutje mos mëkato më!”.

MEDITIMI
“Kjo heshtje e Jezusit më bën përshtypje më shumë se të gjitha ato që ai do të thotë nga maja e malit ose në mësime të fshehta. Më mirë: nëse nuk e kuptojmë këtë heshtje, ka rrezik të mos e kuptojmë as atë mesazh. Fjala e tij e parë është heshtja dhe durimi; veçanërisht nëse kemi të bëjmë me njerëzimin tonë që është gjithmonë kaq i padurueshëm dhe i zhurmshëm” (David Maria Turoldo).
Skribët dhe farisenjtë e padurueshëm dhe të zhurmshëm, duke organizuar një gjyq kundër një gruaje të kapur në tradhti bashkëshortore, në të vërtetë duan të sjellin në gjyq Jezusin. Është një situatë e mirë për ta kapur atë në kundërshtim, sepse ligji i Moisiut në një situatë të tillë parashikon gurëzimi, por në fakt praktikisht ky ligj nuk është më në fuqi. Nëse Jezusi thotë se gruaja nuk duhet të vritet, ai do të ketë folur kundër Moisiut, nëse në vend të kësaj ai pohon se ligji i shkruar duhet të respektohet, ai do të flasë kundër vetvetes dhe kundër ungjillit të tij të mëshirës.
Jezusi është i heshtur dhe shikon nga ata dhe nga gruaja. Ai gjithashtu do të qëndrojë i heshtur në një gjyq tjetër, që tani është i afërt. Ai është i heshtur sepse e njeh zemrën e njeriut: nëse do të fliste, askush nuk do të shpëtonte, as gruaja dhe as akuzuesit e saj. Më në fund, përballur me insistimin e tyre, ai e vë çdo vendim për gruan në duart e tyre.
Në gjyqin hebre në rast vdekje me gurë guri i parë duhet të hidhet nga një dëshmitar i drejtpërdrejtë i krimit, i cili merr përgjegjësinë për ndjekjen penale dhe në rast se i akuzuari shpallet i pafajshëm ai duhet të jetë i gatshëm të vuajë të njëjtin dënim. Skribët dhe farisenjtë nuk bërtasin më, tani ata shkojnë një nga një në heshtje në shtëpinë e tyre...

VAZHDO MEDITIMIN
Zot, që me dashuri stërmadhe i pa lodhur gjithmonë na therret, na ndihmo të jemi të përulur dhe të heshtur, për të pranuar ndihmën tënde dhe që të mos jemi gjykatës hipokritë me ata që ndajnë natyrën tonë si njerëz mëkatarë.

[ninoenina]

23-3-2021/e marte JAVA 5 KRESH/ UNGJILLI: GJ.8,21–30.


LUTJA: Ef. 1,3-4.
3 Qoftë bekuar Hyji. Ati i Zotit tonë Jezu Krishtit, i cili na bekoi me çdo bekim shpirtëror në qiell në Krishtin.
4 Në Të na zgjodhi para krijimit të botës që të jemi të shenjtë e të papërlyer para Tij në dashuri.


LERXIMI II UNGJILLIT: GJ.8,21–30.
21 Jezusi u tha përsëri: “Unë po shkoj e ju do të më kërkoni
dhe do të vdisni në mëkatin tuaj.
Ku unë shkoj, ju s’mund të vini.”
22 Atëherë judenjtë thanë:
“A mos mendon të vrasë veten pasi thotë: ‘Ku unë shkoj ju s’mund të vini?’“
23 E Jezusi u tha: “Ju jeni prej këtu poshtë kurse unë jam prej së Larti.
Ju jeni prej kësaj bote kurse unë nuk jam prej kësaj bote.
24 Prandaj edhe ju thashë: ‘Do të vdisni në mëkatet tuaja!’
Për të vërtetë nëse nuk besoni se UNË JAM do të vdisni në mëkatet tuaja.”
25 Atëherë ata i thanë: “Kush je ti?”
“Po përse ‑ u përgjigj Jezusi ‑ t’ju tregoj prapë prej fillimit?
26 Shumë gjëra kam për të thënë për ju e të gjykoj;
porse Ai, që më dërgoi, është i vërtetë
dhe çka dëgjova prej Tij atë i them botës.”
27 Ata nuk e morën vesh se u foli për Atin.
28 Atëherë Jezusi u tha: “Kur ta ngritni Birin e njeriut,
atëherë do ta merrni vesh se UNË JAM
dhe se prej vetvetes nuk bëj asgjë, por flas ashtu si më mësoi Ati.
29 Ai që më dërgoi, është me mua e nuk më la vetëm,
sepse unë gjithmonë bëj çka i pëlqen Atij.”
30 Në këto fjalë të tij, shumë besuan në Të.


MEDITIMI
Të jesh në botë, por të mos jesh i botës: ajo që Jezusi u propozon dishepujve të tij është një ekuilibër i vështirë. Një shkrim nga antikiteti i krishterë, letra drejtuar Diognetus, përshkruan mënyrën e të qenit dhe të jetuarit të të krishterëve të parë: “Të krishterët nuk ndryshojnë nga njerëzit e tjerë as për nga territori, as nga gjuha, as nga zakonet e jetës. Në fakt, ata nuk banojnë në qytete të caktuara, as nuk përdorin ndonjë gjuhë të çuditshme, as nuk bëjnë një lloj të veçantë të jetës. Secili banon në vendin e vet, por si të huaj; ata marrin pjesë në të gjitha aktivitetet e qytetarëve të mirë dhe pranojnë të gjitha dëtyrimet si mysafirë kalimtarë. Çdo tokë e huaj është një atdhe për ta, ndërsa çdo atdhe është një tokë e huaj për ta. Ata e kalojnë jetën e tyre në tokë, por shtetësia e tyre është ajo e qiellit. Ata u binden ligjeve në fuqi, por, me mënyrën e tyre të jetës, ata janë mbi ligjet ”. Farisenjtë i përmbahen shtetësisë së botës, të bindur se posedojnë tokën dhe ligjin. Përkundrazi, Krishti na bën të vetëdijshëm se ndërsa jetojmë jetën që kemi marrë plotësisht, ne duhet ta ndiejmë veten gjithnjë në rrugë, në një eksod që është një kalim, një Pashkë e përhershme. "Unë jam" i zbulon Zoti Moisiut: një pohim i fortë që nuk i sjell popullit hebre një stabilitet të qetë, por i vë ata në rrugë për dyzet vjet. "Unë jam" shpall Jezusi në këtë pasazh të Ungjillit, përpara se të nisej për në kryq, duke u lënë të krishterëve detyrën e jetesës në këtë botë si kalimtarë.



VAZHDO MEDITIMIN
Jezusi, Zoti ynë, Ti nuk je më në botë: Ti je kthyer tek Ati.
Ne jemi në botë. Na ruaj në emrin tënd,
që të jemi një me ty dhe me vëllezërit.
Na jep plotësinë e gëzimit tënd, na shenjtëro në të vërtetën,
na ruaj nga i ligu, tani dhe përgjithmonë. Amen

[ninoenina]

24-3-2021/e MERKURË JAVA E 5 KRESH/UNGJILLI: Gj. 8, 31-42


LUTJA: Ps 78.

Dëgjoje me kujdes, populli im, mësimin tim, vëru vesh fjalëve të gojës sime.
2 Po e hap gojën time për të mësuar me shëmbëlltyra,
do t’ju tregoj fshehtësi të kohëve të shkuara.
36 Porse prapë e gënjenin me gojën e tyre, e rrenin me gjuhën e vet:
37 zemra e tyre nuk ishte me të, besë nuk kishin në Besëlidhjen e tij.
38 E Ai, i mëshirshëm, e falte fajin.,

LEXIMI I UNGJILLIT: Gj. 8, 31-42

31 Pastaj Jezusi u tha atyre judenjve që besuan në të: “Nëse do ta mbani fjalën time, vërtet do të jeni nxënësit e mi;
32 do ta njihni të vërtetën dhe e vërteta do t’ju bëjë njerëz të lirë.”
33 Ata iu përgjigjën: “Ne jemi pasardhës të Abrahamit dhe askurrë askujt nuk i qemë robër. Si po thua ti: ‘Do të bëheni të lirë?’“
34 Jezusi u përgjigj: “Për të vërtetë, për të vërtetë po ju them: kushdo bën mëkat është skllav (i mëkatit).
35 Skllavi nuk rri përgjithmonë në shtëpi, ndërsa djali rri përgjithmonë në shtëpi.
36 Nëse, pra, biri do t’ju çlirojë, me të vërtetë do të jeni të lirë....



MEDITIMI


Nëse do të mund t’i bëja Jezusit një pyetje, ose të paktën ungjilltarit Gjon, do të pyesja: "Çfarë është e vërteta?". Dhe menjëherë pas: "Çfarë është liria?". Dhe çfarë do të thotë që e vërteta të bën të lirë?
Në Ungjillin e sotëm një gjë është e qartë: një njeri nuk është i lirë, por bëhet i lirë. Liria është një rrugë që zgjat një jetë.
Hebrenjtë të cilëve u drejtohej Jezusi nuk janë armiq të tij, ata e besuan atë, por ata mendonin se jetonin në një gjendje të vazhdueshme të së vërtetës dhe lirisë për shkak të prejardhjes së tyre nga Abrahami. Ata donin të theksonin se ata nuk ishin fëmijë të prostitucionit (duke iu referuar Ismailit, të cilin Abrahami e kishte ngjizur me Agar duke mos pasur besim në premtimet e Zotit) dhe se ata e kishin Zotin si babanë e tyre.
Jezusi i udhëheq ata të reflektojnë në faktin se skllavëria nuk buron nga prejardhja biologjike, por ekskluzivisht nga kompromisi me mëkatin. Për shkak të mëkatit në format e tij të shumta të shtypjes, urrejtjes, zilisë, mashtrimit, idhujtarisë, pabesia pengon ecjen, e mbështjell njeriun duke e detyruar atë në mendime, sjellje dhe projekte që ndjekin skenare të shkruara tashmë. Duket se mëkati jep lumturi dhe në vend të kësaj prodhon dëshpërim. E vërteta është kundër mashtrimit të mëkatit, i cili në gjuhën e Ungjillit nuk është diçka që ka të bëjë me arsyen dhe intelligjences së njeriut si në kulturen greke, dhe nuk është as një tërësi dogmash, por është zbulimi i marrëdhënies së thellë dhe të përjetshme midis Zotit dhe njeriut. Jezusi thotë për veten e tij "Unë jam e vërteta", por ai gjithashtu thotë "Unë jam rruga": një mënyrë e përditshme për të zbuluar se ne mund të jetojmë gjithnjë e më shumë si fëmijë, në shtëpinë e Atit.

VAZHDO MEDITIMIN.

O Hyji Atë, që në Jezusin, Birin tënd,
na jep privilegjin të të quajmë Atë
dhe do që ne të ecim në shenjtëri dhe drejtësi para teje,
na konfirmo në dashurinë tënde
që të jetojmë të lumtur në bashkësinë e Kishës së sate.