Komenti i ungjillit

[ninoenina]

Lk 11,29-32 DATA: 12-3-2025.


29 Pasi populli shkonte gjithnjë duke u bashkuar ai filloi të flasë:
“Kjo brezni është brezni e keqe: po kërkon një shenjë! Porse nuk do t’i jepet shenjë tjetër, përveç shenjës së Jonës. 30 Sikurse Jona u bë shenjë për ninivitët, ashtu edhe Biri i njeriut do të jetë shenjë për këtë brezni.
31 Mbretëresha e Jugut ditën e Gjyqit do të ngrihet bashkë me njerëzit e kësaj breznie dhe do t’i dënojë, sepse ajo erdhi nga skaji i dheut për të dëgjuar urtinë e Salomonit. Dhe, ja, këtu është Dikush më i madh se Salomoni! 32 Njerëzit e Ninivës, ditën e Gjyqit, do të ngrihen bashkë me këtë brezni dhe do ta dënojnë, sepse u kthyen me predikimin e Jonës, dhe, ja, këtu Dikush më i madh se Jona!”



Jezusi i drejtohet një turme që kërkon shenja të jashtëzakonshme për të besuar, por Ai përgjigjet me fjalë të forta: "Ky brez është një brez i keq; kërkon një shenjë, por nuk do t'i jepet asnjë shenjë përveç shenjës së Jonait". Me këtë deklaratë, Jezusi na fton të reflektojmë mbi atë që kërkojmë të orientohemi në jetë dhe të gjejmë të vërtetën. Sa herë, si ajo turmë, e lejojmë veten të tërhiqemi nga "mençuria" e botës, e cila premton kënaqësi, fuqi apo sukses të menjëhershëm, por na lë bosh brenda?
Mençuria botërore nuk na jep as drejtësi e as të vërtetë. Nuk na ndihmon të jetojmë mirë dhe shpesh na distancon nga të tjerët, duke sjellë konflikte në marrëdhëniet dhe zemrat tona. Është një urtësi që mashtron, e ndërtuar mbi pamjen dhe sipërfaqësinë, ndërsa ajo që na shpëton vërtet, ajo që na lejon të jetojmë me plotësi dhe autenticitet, është mençuria që vjen nga Zoti.
Jezusi na ofron një shenjë tjetër, shenjën e Jonait, e cila kërkon kthim në besim, aftësinë për t'u kthyer te Perëndia dhe për të dëgjuar Fjalën e tij. Ai vetë është shenja supreme e dashurisë së Perëndisë për ne: ne nuk kemi nevojë të kërkojmë diku tjetër për të vërtetën, sepse në Krishtin kemi rrugën, të vërtetën dhe jetën.
Për këtë arsye, vëllezër e motra, ne i qëndrojmë besnikë dëgjimit të përditshëm të Ungjillit, Fjalës që ndriçon hapat tanë dhe na udhëheq drejt urtësisë së vërtetë që vjen nga Jezusi. Vetëm në këtë mënyrë mund të jetojmë me paqe të brendshme, të ndërtojmë marrëdhënie të shëndetshme dhe të kultivojmë një zemër të drejtë dhe të përulur. Fjala e Perëndisë le t'u flasë zemrave tona çdo ditë dhe të na transformojë, sepse vetëm te Jezusi gjejmë atë që na shpëton vërtet dhe na bën të lirë autentikisht.

[ninoenina]

Mt 7, 7-12 DATA 13-3-2025.

7 “Lypni e do t’ju jepet, kërkoni dhe do të gjeni, trokitni e do t’ju çelet! 8 Sepse, kush lyp, i jepet, kush kërkon gjen, e kush troket, i çelet. 9 Dhe, a gjendet njeri ndër ju, që po i lypi i biri bukë, i jep gur? 10 Ose, po i lypi peshk, i jep gjarpër? 11 Po ja, pra, nëse ju që jeni të këqij, dini t’u jepni gjëra të mira bijve tuaj, aq më tepër Ati juaj që është në qiell, do t’u japë gjëra të mira atyre që ia lypin.12 Gjithçka dëshironi t’ju bëjnë juve njerëzit, bëjuani edhe ju atyre! Ja, vërtet Ligji e Profetët!”

"Kërkoni dhe do t'ju jepet; kërkoni dhe do të gjeni; trokitni dhe dera do t'ju hapet" (Mt. 7,7)
Këto fjalë të Jezusit janë një ftesë për të besuar te Zoti, por ne shpesh e gjejmë veten duke dyshuar. Sa herë ne të krishterët ndihemi të braktisur, sikur lutjet tona të mos dëgjoheshin? Ne ndonjëherë kërkojmë pa marrë, kërkojmë pa gjetur, trokasim pa u hapur askush. Në këto momente, rreziku është të humbasim besimin te Jezusi, të mos ndiejmë praninë e tij ose, më keq, të dyshojmë se ai me të vërtetë po na drejton drejt diçkaje të mirë.
Jezusi, megjithatë, na qetëson. Dhe na kujton se kush është në të vërtetë Perëndia: një Atë i mirë. Në Ungjill, Jezusi përdor një imazh të thjeshtë por të fuqishëm. Ai thotë: "Kush prej jush, nëse i biri i kërkon bukë, do t'i japë një gur, apo nëse i kërkon një peshk, do t'i japë një gjarpër?" Nëse edhe një baba tokësor, me të gjitha papërsosmëritë e tij, do të mirën e fëmijëve të tij, aq më tepër Ati Qiellor, i cili na do me një dashuri të pafund, do të na japë të mira.
Besimi te Jezusi është i vendosur mirë sepse ai është pasqyrimi i dashurisë së Perëndisë për ne. Edhe kur nuk e kuptojmë se çfarë po ndodh në jetën tonë, mund të jemi të sigurt se e gjithë kjo është pjesë e një plani më të madh, të destinuar për të mirën tonë. Besimi nuk i eliminon vështirësitë, por na lejon t'i përballojmë ato me sigurinë se nuk jemi vetëm dhe se Zoti e di se çfarë është më e mira për ne, edhe kur ne nuk mund ta shohim atë.
Është e rëndësishme të mos dekurajohemi kur ndihemi sikur nuk mund ta gjejmë përgjigjen. Lutja është një akt besimi dhe dorëzimi: sa herë që kërkojmë, kërkojmë dhe trokasim, ne po ndërtojmë një marrëdhënie më të thellë me Zotin dhe madje edhe në momentet kur rruga duket e errët, ne mund të kujtojmë se Zoti nuk na ka braktisur kurrë, as në vështirësitë e së shkuarës.
Jezusi na fton t'i besojmë Atij dhe të lejojmë që vullneti i Tij, jo yni, të na udhëheqë. Zoti do të kthejë gjithçka në të mirë për ata që e duan. Besim do të thotë të jesh në gjendje të thuash, edhe në sprova, "Zot, të besoj veten time ty".

[ninoenina]

Mt 5, 20-26. DATA: 14-3-2025.

20 Sepse, unë po ju them: nëse drejtësia juaj nuk do të jetë më e madhe se drejtësia e skribëve dhe e farisenjve, nuk do të hyni në Mbretërinë e qiellit”.
21 “Keni dëgjuar se u qe thënë të vjetërve: ‘Mos vra!’ Kush vret do të jetë përgjegjës para gjyqit.
22 E unë po ju them: Kushdo zemërohet kundër vëllait të vet, do të jetë përgjegjës para gjyqit; e kush t’i thotë vëllait të vet: ‘Budalla’, do të jetë përgjegjës para Sinedrit; kush t’i thotë: ‘I marrë’, do të përgjigjet në zjarrin e ferrit.
23 Pra, nëse e sjell dhuratën tënde për ta kushtuar në lter e aty të bie në mend se yt vëlla ka diçka kundër teje, 24 lëre dhuratën tënde aty para lterit, shko e pajtohu më parë me vëllain tënd e pastaj eja e kushtoje dhuratën tënde!
25 Rregullohu shpejt me kundështarin tënd sa të jesh ende në udhëtim me të, që kundërshtari të mos të të dorëzojë te gjykatësi e ky te rojtari i gjyqit, që të mos të ndryejnë në burg. 26 Për të vërtetë po të them: s’do të dalësh prej andej para se ta paguash edhe paranë më të fundit.”

Në Ungjill, Jezusi na kujton se drejtësia jonë duhet të kalojë atë të skribëve dhe farisenjve. Kjo nuk do të thotë të bëjmë më shumë në drejtim të respektimit të rregullave, por të shkojmë përtej, drejt një dimensioni më të thellë të besimit tonë. Nuk mjafton thjesht të respektojmë ligjin nga jashtë; Jezusi na fton të shikojmë brenda zemrave tona dhe të jetojmë në mënyrë autentike.
Kur Jezusi flet për shmangien e zemërimit, na nxit që të mos ofendojmë dhe të pajtojmë me vëllanë tonë përpara se të paraqesim ofertën në altar, ai po na thotë se marrëdhënia jonë me Perëndinë nuk mund të ndahet nga marrëdhënia jonë me të tjerët. Besimi nuk është vetëm një grup praktikash fetare, por një udhëtim i konvertimit të brendshëm që reflektohet në mënyrën se si i trajtojmë të tjerët.
Çfarë do të thotë kjo për ne sot?
Do të thotë se drejtësia e vërtetë nuk matet nga numri i rregullave që respektojmë, por nga sinqeriteti i dashurisë sonë dhe thellësia e marrëdhënieve tona. Për të qenë vërtet dishepuj të Jezusit, duhet të shkojmë një hap më tej: të kultivojmë një zemër të pastër, të jemi paqebërës dhe të sjellim pajtimin në jetën tonë. Nuk mund të themi se e duam Perëndinë nëse mbajmë mëri ndaj një vëllai ose motre.
Jezusi na fton të jetojmë besimin si një "mënyrë të qenurit": një mënyrë jetese që i ka rrënjët në përulësi, falje dhe dashuri të sinqertë për të tjerët. Le të përpiqemi pastaj të shprehim vërtetësinë e besimit tonë në Jezusin, nëpërmjet një angazhimi të ripërtërirë për të jetuar marrëdhënie të mira me njerëzit përreth nesh.

[ninoenina]

Mt 5, 43-48: DATA 15-3-2025.

43 “Keni dëgjuar se qe thënë: ‘Duaje të afërmin tënd’ e urreje armikun tënd.
44 E unë po ju them: Duajini armiqtë tuaj, lutuni për ata që ju salvojnë,
45 për t’u bërë bijtë e Atit tuaj që është në qiell, sepse Ai bën të lindë dielli i tij mbi të këqijtë e mbi të mirët e të bjerë shi për të drejtët e për të padrejtët.
46 Sepse, po qe se i doni vetëm ata që ju duan, çfarë shpërblimi meritoni? Pse a nuk bëjnë kaq edhe tagrambledhësit?
47 E nëse i përshëndetni vetëm vëllezërit tuaj, çfarë bëni të veçantë? A nuk bëjnë të njëjtën gjë edhe paganët?
48 Jini, pra të përkryer siç është i përkryer edhe Ati juaj që është në qiell!”


Jezusi na fton në një dashuri të jashtëzakonshme, të aftë për të shkuar përtej kufijve tokësorë. Në fakt ai na thotë: “Duajini armiqtë tuaj dhe lutuni për ata që ju përndjekin, që të bëheni bij të Atit tuaj që është në qiej, kjo është një thirrje për të jetuar madhështore, sepse madhështia e vërtetë nuk qëndron në kthimin e të mirës vetëm atyre që na e bëjnë këtë, por në imitimin e mëshirës së përsosur të Perëndisë.
Dashuria e Zotit është universale, ajo vërshon ndaj të gjithëve, pavarësisht nga merita. Jezusi na thërret të jemi të përsosur si Ati ynë qiellor, jo sepse mund të arrijmë përsosmërinë në kuptimin njerëzor, por sepse duhet të aspirojmë për një zemër si e Tij, një zemër që do pa kushte.
Të jetosh duke aspiruar për gjëra të mëdha do të thotë të mos kënaqesh me mediokritetin e egoizmit apo hakmarrjes. Do të thotë të zgjedhësh çdo ditë rrugën e dashurisë, faljes dhe mëshirës falas. Kjo na jep përmbushje, sepse një zemër që dashuron kështu bëhet e lirë: nuk është më skllav i urrejtjes, i inatit apo i plagëve të pësuar.
Jeta mund të na japë kaq shumë vetëm nëse synojmë lart, nëse zemra jonë është e kthyer nga qielli, nëse e lëmë veten të frymëzohemi nga përsosmëria hyjnore. Sigurisht, është një rrugë sfiduese, por është gjithashtu rruga drejt lumturisë së vërtetë, ajo lloji që nuk zbehet kurrë. Sot mund të pyesim veten: Në çfarë situate mund të imitoj mëshirën e Zotit? Si mund të dua më shumë, edhe ata që nuk e kam të lehtë t'i dua?
Me ndihmën e Zotit, ne mund ta kthejmë çdo marrëdhënie, çdo plagë, në një mundësi për t'u rritur dhe për të jetuar një jetë që aspiron në parajsë.

[ninoenina]

Lk. 9,28b-36. DATA 16-3-2025.


28 Reth tetë ditë pas këtyre predikimeve, Jezusi mori me vete Pjetrin, Gjonin dhe Jakobin e u ngjit në mal për t’u lutur.
29 Ndërsa po lutej, fytyra iu shndërrua e petkat iu bënë të bardha e të shndritshme si vetëtima.
30 Dhe ja, dy njerëz po bisedonin me të! Ishin Moisiu dhe Elia. 31 Ata u dukën të rrethuar me lavdi e bisedonin me të për kalimin e tij nga kjo jetë që do ta bënte së shpejti në Jerusalem. 32 Pjetrin dhe shokët e tij i kishte lodhur gjumi, por qëndruan zgjuar dhe e panë lavdinë e tij dhe ata dy burra që po qëndronin me të; 33 dhe, ndërsa ata po ndaheshin prej tij, Pjetri i tha Jezusit:
“Mësues, është mirë për ne të qëndrojmë këtu. Po bëjmë tri tenda: një për ty, një për Moisiun e një për Elinë!” Nuk dinte ç’thoshte.
34 Ndërsa ky ende po fliste, ra një re dhe i mbuloi me hijen e vet. Kur hynë nën re, nxënësit i kapi frika. 35 Prej resë u dëgjua një zë: “Ky është Biri im ‑ i Zgjedhuri! Atë dëgjojeni!”
36 Ndërsa ky zë po jehonte, Jezusi mbeti vetëm.
Nxënësit heshtën dhe ndër ato ditë s’i treguan askujt çka kishin parë.



Në Shpërfytyrimin, Jezusi merr Pjetrin, Gjonin dhe Jakobin me vete në mal për t'u lutur. Ndërsa lutet, fytyra e tij ndryshon pamjen dhe rrobat e tij shkëlqejnë. Në atë moment, dishepujt e shohin Jezusin në gjithë lavdinë e tij.
Kjo skenë na ofron një paraqitje të shkurtër të shenjtërisë si transformim. Çdo shenjt përjetoi "shpërfytyrimin" e tij ose të saj, një ndryshim i thellë i kryer nga hiri i Perëndisë në jetën e tij ose të saj. Le të mendojmë për Marinë, Nënën e Jezusit: "Po" e saj totale ndaj planit të Zotit e bëri atë plotësisht të ndritshme, transparente ndaj dritës së Krishtit. Shenjtërit përjetuan gjithashtu momente intimiteti të madh me Zotin që ua shpërfytyruan jetën, duke i bërë dëshmi të gjalla të dashurisë hyjnore.
Shpërfytyrimi na kujton se edhe ne jemi thirrur ta lëmë veten të transformohemi nga drita e Jezusit. Kjo ndodh mbi të gjitha në lutje, kur e vendosim veten përpara Perëndisë me zemër të hapur. Lutja nuk është thjesht të flasim me Zotin, por një vend takimi, ku jeta jonë e zakonshme mund të ndriçohet dhe shpërfytyrohet. Ashtu si dishepujt në mal, edhe ne mund të perceptojmë lavdinë e Perëndisë, e cila na përtërin dhe na shtyn të jetojmë me një vështrim të ri ndaj realitetit.
Jezusi nuk e shpërfytyron veten për të mahnitur dishepujt e tij, por për t'i përgatitur ata të kuptojnë se lavdia vjen nëpërmjet kryqit. Shpërfytyrimi ynë, pra, nuk do të thotë të shmangim vështirësitë, por të lejojmë dritën e Krishtit t'u japë kuptim dhe plotësi vuajtjeve dhe sakrificave tona.
E lusim Zotin të na shpërfytyrojë me dritën e tij, që ne, ashtu si Maria dhe shenjtorët, të pasqyrojmë lavdinë e tij në jetën tonë dhe të jemi vegla të dritës së tij në botë.

[ninoenina]

Lk. 6, 36-38. DATA: 17-3-2025.

36 Bëhuni edhe ju të mëshirshëm sikurse (edhe) Ati juaj është i mëshirshëm.”
37 “Mos gjykoni dhe nuk do të gjykoheni! Mos dënoni e nuk do të dënoheni! Falni e do të gjeni falje! 38 Jepni e do t’ju jepet: masë e mirë, e dendur, e tundur, me grumbull do t’ju jepet nën sqetullën tuaj: sepse me atë masë që të matni, do t’ju matet edhe juve në kthim.”


Fjalët e Jezusit: "Mos gjykoni dhe nuk do të gjykoheni; mos dënoni dhe nuk do të dënoheni; falni dhe do të faleni" na ftojnë të hedhim një hap drejt lirisë së brendshme të vërtetë. Këto fjalë nuk janë rregulla të thjeshta morale, por një mënyrë për të jetuar me një zemër të madhe, të aftë për të shkuar përtej imtësisë dhe poshtërësisë sonë.
Sa herë i gjykojmë të tjerët, ndoshta pa e ditur historinë e tyre, apo mbajmë inat në zemrat tona për një gabim të pësuar? Këto qëndrime jo vetëm që lëndojnë të tjerët, por na lidhin me zinxhirë në një cikël hidhërimi dhe pakënaqësie. Jezusi, në vend të kësaj, na fton të çlirohemi nga këto zinxhirë nëpërmjet faljes dhe mëshirës.
Kur zgjedhim të mos gjykojmë, zgjedhim të lëmë hapësirë për mirëkuptim. Kur zgjedhim të mos dënojmë, ne u ofrojmë të tjerëve dhe vetes mundësinë për të filluar nga e para. Dhe kur falim, hapim dyert për një paqe që mbush zemrën dhe transformon jetën.
Të kesh një zemër të madhe nuk është shenjë dobësie, por fuqie. Është një zemër që di të shohë të mirën tek të tjerët, që di të mirëpresë, që nuk e lë veten të mposhtet nga e keqja, por përgjigjet me të mirë. Jezusi na premton se duke jetuar në këtë mënyrë, jeta jonë do të shpërblehet njëqindfish: jo vetëm në kuptimin e gëzimeve të përjetshme, por edhe në qetësinë, paqen dhe marrëdhëniet që kultivojmë në të tashmen.
Pra, sot le të frymëzohemi nga këto fjalë. Le të përpiqemi të kapërcejmë vogëlsinë tonë, të lëmë mënjanë gjykimin, dënimin dhe pakënaqësinë dhe të përqafojmë faljen dhe dashurinë. Nuk është e lehtë, por është sekreti për të jetuar plotësisht dhe, mbi të gjitha, për të transformuar jetën tonë dhe jetën e të tjerëve. Një zemër e madhe është një dhuratë që ndriçon botën.

[ninoenina]

Mt 23, 1-12. DATA 18-3-2025.

Atëherë Jezusi i tha turmës dhe nxënësve të vet:
2 “Në katedrën e Moisiut ndenjën skribët e farisenjtë. 3 Pra, ju duhet t’i dëgjoni e të zbatoni gjithçka t’ju thonë, por mos bëni si bëjnë ata. Ata nuk veprojnë siç thonë. 4 Ata lidhin barrë të rënda që mezi mund të barten dhe ua ngarkojnë njerëzve në krahë, kurse vetë as me gisht nuk i luajnë.
5 Pastaj të gjitha veprat e veta i bëjnë me qëllim që t’i shohin njerëzit. Këndej i zgjerojnë filakteritë e veta dhe i zgjasin thekët. 6 Në gosti dëshirojnë kryet e vendit, në sinagoga vendet e para, 7 përshëndetjet në sheshe dhe të quhen prej njerëzve ‘rabbi’.
8 Ju mos lejoni t’ju quajnë rabbi, sepse vetëm njëri është Mësuesi juaj, kurse ju të gjithë jeni vëllezër. 9 Dhe përmbi tokë mos thirrni askënd Atë, sepse keni vetëm një Atë ‑ atë që është në qiell! 10 Gjithashtu mos lejoni t’ju quajnë udhëheqës ‑ sepse keni vetëm një Udhëheqës ‑ Krishtin! 11 Më i madhi ndër ju le të jetë shërbëtori juaj. 12 Sepse, kush krenohet, do të përvujtërohet e kush përvujtërohet do të lartësohet.


Sot Jezusi ka fjalë të forta, të cilat janë si rrahje me kamxhik ndaj skribëve dhe farisenjve. Jezusi i kritikon ashpër! Dhe kur i kritikon, thotë të vërtetën dhe mund ta lejojë veten ta thotë, sepse e bën nga dashuria. Megjithatë, unë nuk mund t'i kritikoj farisenjtë e ditëve tona, së pari sepse nuk kam të drejtë ta bëj këtë, dhe së dyti sepse para se të korrigjoj të tjerët duhet të korrigjoj veten. Dhe pastaj dua t'i dëgjoj këto fjalë që më drejtohen. Ja çfarë dëshiron të më thotë Jezusi sot:
"N.N., mos u mundo të të shohin të tjerët për veprat e tua të mira, mos e bëj besimin tënd skenë. Ji autentik në zemrën tënde, më parë në veprimet e tua. Mos i rëndo të tjerët me barrë që ti vetë nuk i bart.
Të jetosh Ungjillin do të thotë të shërbesh, jo të shërbehesh. Përuluni dhe pranoni të jeni i vogël, sepse në vogëlsi gjendet madhështia e vërtetë.

[ninoenina]

Lc 13,1-9 DATA 23-3-2025.



1 Pikërisht atëherë ia behën disa dhe i treguan çka u kishte ndodhur disa galileasve, gjakun e të cilëve Pilati e kishte përzier me gjakun e flive të tyre. 2 Jezusi iu përgjigj:
“A mendoni se këta galileas, që sharruan kështu, qenë mëkatarë më të mëdhenj se të gjithë galileasit e tjerë? 3 Unë po ju them: jo! Por, nëse ju nuk ktheheni kah Hyji, të gjithë do të sharroni si ata! 4 A kujtoni se ata të tetëmbëdhjetët, mbi të cilët ra kulla e Siloesë dhe i mbyti, qenë më të mëdhenjtë mëkatarë ndër të gjithë banorët e Jerusalemit? 5 Unë po ju them: jo! Por, nëse ju nuk ktheheni kah Hyji, të gjithë do të sharroni si ata!”
6 Atëherë u tregoi këtë shëmbëlltyrë:
“Një njeri kishte një fik të mbjellë në vreshtin e vet. Shkoi, kërkoi fryte në të, por nuk gjeti. 7 Atëherë i tha vreshtarit: ‘Ja, tash tri vjet po vij e po kërkoj frytin e këtij fiku e nuk po e gjej. Preje! Pse ta shfrytëzojë kot tokën?’ 8 Ai iu përgjigj: “‘Zotëri, lëre edhe këtë vit që ta mih përreth e t’i qes pleh. 9 Ndoshta në të ardhmen do të japë fryte... Po qe se jo, atëherë do ta presësh!’“




Kur ndodhin fatkeqësi natyrore, si tërmet ose përmbytje, por edhe kur ndodhin lloje të tjera katastrofash si uria ose luftëra, dikush vjen dhe pyet: "Por ku ishte Zoti kur ndodhën këto gjëra?" Ose ka edhe disa që i interpretojnë këto katastrofa si ndëshkime nga Perëndia.
Por kështu reagon Jezusi kur i flasin atij për disa njerëz që vdiqën tragjikisht; Ai thotë, "A mendoni se ata ishin më fajtorë se njerëzit e tjerë në Jerusalem?" Përgjigja e tij është e qartë: "Jo, ju them, por nëse nuk pendoheni, të gjithë do të vdisni në të njëjtën mënyrë."
Jezusi nuk shpjegon arsyen e këtyre fatkeqësive, as nuk përpiqet t'i japë një justifikim teologjik fatkeqësive. Përkundrazi, na fton të shohim veten: nuk duhet të pyesim veten nëse ata që vuajnë e meritojnë apo jo, por përkundrazi të përfitojmë nga çdo ngjarje si një mundësi për t'u kthyer. Çështja nuk është "Pse Zoti e lejon të keqen?", por "Si t'i përgjigjem brishtësisë së jetës?".
Kjo është arsyeja pse Jezusi tregon shëmbëlltyrën e fikut shterpë: një pemë që nuk ka dhënë fryte për vite me radhë. Pronari do të donte ta priste, por prodhuesi i verës ndërmjetësohet: "Le ta lëmë për një vit tjetër; e grumbulloj rreth tij dhe vendos plehun mbi të. Do të shohim nëse do të japë fryte për të ardhmen; nëse jo, do ta prisni." Zoti nuk është një gjykatës që ndëshkon pa mëshirë, por pret me durim konvertimin tonë, duke na dhënë gjithmonë mundësi të reja.
Por a po japim fryte? A po e jetojmë vërtetisht jetën tonë para Zotit dhe të tjerëve? Tragjeditë na kujtojnë pasigurinë tonë dhe na shtyjnë të ndryshojmë zemrat tona, të duam më shumë, të jetojmë më mirë çdo ditë që na jepet.

[ninoenina]

Lk. 4,24-30 DATA 24-3-2025.



24 Për të vërtetë po ju them ‑ vazhdoi ‑ asnjë profet nuk është i mirëseardhur në vendin e vet.
25 Për të vërtetë, prapë po ju them: në kohën e Elisë profet, kur qielli u ndry për tri vjet e gjashtë muaj dhe u bë uri e madhe në mbarë dheun, ishin shumë vejusha në Izrael, 26 dhe te asnjëra ndër to nuk u dërgua Elia, përveç te vejusha në Sareptë të Sidonisë. 27 Në kohën e Elizeut profet kishte shumë të gërbulur në Izrael dhe asnjë prej tyre nuk u pastrua përveç Naamanit Sirian.”
28 Këto fjalë i mbushën me zemërim të gjithë ata që ishin në sinagogë. 29 U çuan në këmbë, e hodhën jashtë qytetit, e çuan në buzë të malit, mbi të cilin është i ndërtuar qyteti i tyre, për t’ia thyer qafën në greminë. 30 Por, ai kaloi përmes tyre e vijoi rrugën e vet.



Jezusi, pasi flet në sinagogën e Nazaretit, refuzohet nga qytetarët e tij. Dhe Jezusi na kujton se si, në kohët e kaluara, profetët dërgoheshin jo vetëm në Izrael, por edhe te paganët, duke ngjallur kështu indinjatën e të gjithë atyre që mendonin se feja e tyre po vihej në dyshim. Ky reagim na mëson diçka të rëndësishme: ne shpesh refuzojmë ata që na thërrasin përsëri në të vërtetën, veçanërisht kur ajo është e pakëndshme dhe na qorton.
Sa herë, edhe ne, përballë një fjale të vërtetë, në vend që ta pranojmë, reagojmë me mbyllje? Është e lehtë të refuzosh ata që na ftojnë të kthehemi, sepse kthimi nënkupton ndryshim, dhe ndryshimi është i frikshëm, na bën të vuajmë. Por nëse i mbyllemi këtyre zërave, rrezikojmë të refuzojmë vetë Krishtin, i cili vazhdon të na flasë edhe përmes njerëzve të thjeshtë, miqve, komuniteteve, ngjarjeve të jetës.
Në të njëjtën kohë, ky pasazh na kujton se edhe ne jemi thirrur të jemi profetë në kohën tonë. Shpallja e së vërtetës, megjithatë, ka një kosto: ata që zgjedhin të thonë fjalë të pakëndshme, të kërkojnë drejtësi, dashuri autentike, koherencë, shpesh refuzohen. Por ne nuk duhet të dekurajohemi. Një profet i vërtetë nuk kërkon konsensus, por të jetë besnik ndaj asaj që ndjen në zemrën e tij.
Prandaj, le të kërkojmë hirin të jemi të matur para se të largojmë ata që na flasin në emër të Zotit dhe të kemi guximin të jemi dëshmitarë të vërtetë të Ungjillit, edhe kur kjo na bën jopopullor.

[ninoenina]

Lk. 1,26-37. DATA 25-3-2025.


26 Në të gjashtin muaj, Hyji e dërgoi engjëllin Gabriel në një qytet të Galilesë, që quhet Nazaret, 27 te një virgjër, që ishte e fejuar me një njeri, që quhej Jozef, prej fisit të Davidit. Virgjëra quhej Mari.
28 Engjëlli hyri tek ajo dhe i tha:“Të falem, o Hirplote! Zoti me ty!”
29 Kjo fjalë e shqetësoi Marinë dhe zuri të mendojë: ç’do të thotë kjo përshëndetje.
30 Por engjëlli i tha:“Mos ki frikë, o Mari, sepse ke gjetur hir para Hyjit!
31 Ja, do të mbetesh shtatzënë e do të nxjerrësh në dritë një djalë e ngjitja emrin Jezus. 32 Ky do të jetë i madh dhe do të quhet Biri i Hyjit tejet të lartë. Zoti Hyj do t’ia japë fronin e Davidit, atit të tij. 33 Ai do të mbretërojë përgjithmonë mbi shtëpinë e Jakobit dhe mbretëria e tij s’do të ketë mbarim.”
34 Atëherë Maria i tha engjëllit: “Si do të mund të ndodhë kjo, ndërsa unë jam virgjër?”
35 Engjëlli iu përgjigj: “Shpirti Shenjt do të zbresë në ty e fuqia e Hyjit të tejetlartë do të të mbulojë me hijen e vet; prandaj ky Fëmijë do të jetë i shenjtë ‑ Biri i Hyjit. 36 Dhe ja, Elizabeta, kushërira jote, edhe ajo, në pleqërinë e saj, pret t’i lindë djali. Ajo që mbahet beronjë, është në të gjashtin muaj. 37 Vërtet, s’ka gjë të pamundshme për Hyjin!”
38 Atëherë Maria tha: “Unë jam shërbëtorja e Zotit: Më ndodhtë siç the ti!”
Atëherë engjëlli u largua prej pranisë së saj.



Ungjilli I Lajmërimit të Engjellit na tregon se si Maria e mirëpriti Shpirtin e Perëndisë me një disponueshmëri të thellë dhe totale. Engjëlli hyn në jetën e saj në një kohë të zakonshme, pa paralajmërim, dhe reagimi i saj i parë është habia. Shën Maria nuk e mbyll veten me zërin e Perëndisë. Ajo dëgjon me zemër të hapur. Pra, edhe ne, nëse duam të mirëpresim Shpirtin e Jezusit, duhet të mësojmë të ndalemi, të krijojmë hapësirë në zemrat tona për të dëgjuar. Shumë shpesh zhurma e jetës na pengon të njohim zërin e Zotit, i cili, në vend të kësaj, flet me thjeshtësi, me shenja të vogla, në momente heshtjeje.
Maria nuk i ka të gjitha përgjigjet, pyet “Si do të ndodhë kjo?”, por pyetja e saj nuk është se dyshon, por se dëshiron të kuptojë më mirë. Edhe ne mund të kemi pyetje, mund të mos e kuptojmë menjëherë rrugën që na propozon Perëndia, por besimi nuk është të kemi gjithçka të qartë, është besimi tek Ai që na thërret. Pikërisht në këtë besim Maria gjen guximin të përgjigjet: “Ja, shërbëtoria e Zotit, le të më bëhet sipas fjalës sate”. Nuk pretendon të kontrollojë se çfarë do të ndodhë, nuk kërkon garanci, nuk kërkon kohë për të reflektuar. Ajo thjesht braktis veten, i beson vetes, e lë Zotin të hyjë në jetën e saj dhe ta transformojë atë.
Ky është sekreti për të mirëpritur Jezusin në zemrat tona: duke na dëgjuar, duke i besuar Atij, duke e lënë veten të formohemi nga fjala e Tij pa frikë. Zoti nuk imponon kurrë asgjë, troket me delikatesë, siç bëri me Marinë, dhe pret përgjigjen tonë. Nëse mësojmë nga Maria, do të zbulojmë se gëzimi i vërtetë lind pikërisht kur ndalojmë së dashuruari të kontrollojmë gjithçka dhe e lëmë veten të duam nga Perëndia.