Komenti i ungjillit

[ninoenina]

PËRGATITJA E LITURGJISË
E DIELA 5 VITI B
MË 7-2-2021



PS. 147, 1. 3 - 7
1 Alleluia !
1. Lavdërojeni Zotin sepse është mirë,
është bukur t’i këndosh Hyjit tonë,
është kënaqësi ta lavdërosh si i ka hije!
3. Ai i shëron zemrat e copëtuara,
i lidh plagët e tyre.
4. Ai i njeh numrin e yjeve,
dhe e therret secilin me emër;
5. I madh është Zoti ynë, i gjithëpushtetshëm,
e pakufishme është dija e tij:
6. Zoti i lartëson të përvujtët,
kurse përdhe i shtron bakëqijtë!
7. Këndojani Zotit këngën e falëndërjes,
bini harpës për nder të Hyjit tonë.


LECTIO DIVINA-MEDITIMI-LUTJA.



ALLELUIA, KËNGA E ÇLIRIMIT.

Ky psalm fillon me fjalën "Aleluja", e cila është aq e rëndësishme në traditën hebraike: është thirrja që i jepet Zotit që çliroi popullin e tij; kështu shpjegohet: "Zoti na bëri të kalojmë nga robëria në liri, nga trishtimi në gëzim, nga vajtimi në ditën e festës, nga errësira në dritën e ndritshme, nga robëria te shpengimi. Kjo është arsyeja pse këndojmë para tij Aleluja ".
Kuptohet më mirë, menjëherë, fjalinë:
"Lavdërojeni Zotin sepse është mirë, është bukur t’i këndosh Hyjit tonë, është kënaqësi ta lavdërosh si i ka hije" (v 1).
Dhe gjithashtu mund të kuptohet pse na ofrohet ky psalm këtë të Dielë, duke bërë jehonë në leximin e parë të marrë nga libri i Jobit: vargu 3 thotë: "Ai i shëron zemrat e copëtuara, i lidh plagët e tyre" (v. 3).
I thyer nga zemra: Jobi ishte një njeri i copëtuar nga zemra: u përball me enigmën më të egër të jetës sonë, me enigmën e vuajtjes. Në zemër të dhimbjes së tij, ajo që na u dha si një shembull në Job, është këmbëngulja e tij për të dashur me çdo kusht, për të hyrë në dialog me Perëndinë. Dhe ajo që ai gjen, në fund të fundit, nuk është një valë e një shkopi magjik që do ta çlirojë atë nga të gjitha vuajtjet, por prania e Zotit në vuajtjet e tij, pa marrë parasysh çfarë do të ndodhë.
Kur thuhet: "Zoti shëron zemrat e coptyera, ai shëron plagët e tyre", në të vërtetë flitet për zemrat, dhe jo për trupat! Kjo prani e Zotit me të vegjëlit dhe në ata që vuajnë, është një nga zbulimet më të mëdha të Besëlidhjes së Vjetër: tani njeriu nuk është më vetëm përballë vështirësive të jetës dhe, për disa, përballë mizorive të ekzistencës. Libri Siracidit shkon deri atje sa thotë: "Lotët e vejushës rrjedhin në faqet e Zotit" (Si 35,18).
Është e mundshme që zemrat e copëtuara për të cilët flitet këtu, të jenë zemrat e hebrenjve të Jeruzalemit të dëbuar në Babiloni nga Nabukodonosori. Nga fillimi i psalmit, në vargun e 2 që nuk lexohet këtë të Dielë, psalmisti ka shkruar saktësisht: "Zoti e rindërton Jeruzalemin, i bashkon Izraelitët e mërguar" (Ps 147, 2). Kështu që këtu strofa e parë në tërësi, duhet të jetë:
“Aleluja! Alleluia !
Lavdërojeni Zotin sepse është mirë, është bukur t’i këndosh Hyjit tonë, është kënaqësi ta lavdërosh si i ka hije!
Është mirë të festojmë Zotin tonë, është bukur të këndojmë lavdërimet e tij! Zoti e rindërton Jeruzalemin, i bashkon Izraelitët e mërguar. Ai i shëron zemrat e copëtuara, i lidh plagët e tyre".
Kjo fjalë "Aleluja" që është kënga e çlirimit, merr kuptimin e saj të plotë me kujtesën e fundit të Mërgimit në Babiloni. Sidomos nëse kujtojmë se ky kthim nga Mërgimi u përjetua jo vetëm si një çlirim politik, por edhe më shumë si një çlirim shpirtëror: gjatë Mërgimit, populli Izraelit kishte shumë kohë për të rilexuar historinë e tij dhe për të bërë provimin e tij të ndërgjegjes; profetët parashikuan katastrofë nëse nuk do të konvertoheshin; dhe fatkeqësia erdhi nëpërmjet Nabukodonosorit; kthimi në vend, rindërtimi i Jeruzalemit hap një të ardhme të re: Zoti ka falur. Tani, përsëri në Tokën e Shenjtë, do të përpiqemi të bëjmë një jetë të shenjtë përsëri.
Dhe nuk ka arsye për të menduar se ndryshohet tema me vargjet vijuese: "Ai i njeh numrin e yjeve, dhe e therret secilin me emër" (v. 4),
Sigurisht, këtu i aludohet Krijimit; është gjithmonë në kohë shqetësimesh të mëdha që autorët biblik shkruajnë tekstet më të bukura për Krijimin: një mënyrë për të thënë se Krijuesi që bëri gjithçka të dalë nga asgjëja, do të dijë të na bëjë të rishfaqemi, pavarësisht nga humnera në të cilën kemi rënë .

ZOTI QË NA KA KRIJUAR NGA DASHURIA, NA SHOQËRON ÇDO DITË.
Nga ana tjetër, dihet mirë që artikulli i parë i besimit të Izraelit, është: "Unë besoj në Perëndinë çlirimtar", dhe artikulli i dytë është: "Unë besoj në Zotin krijues"; besimi në Zotin krijues lexohet në dritën e përvojës së çlirimit të Egjiptit dhe të të gjitha çlirimeve të njëpasnjëshme: Zoti krijues admirohet, vlerësohet për plotfuqinë e tij, por mbi të gjitha për projektin e tij të dashurisë për njerëzimin.
Në fakt, sa herë që flitet për yjet në Izrael, sigurisht që mendohet për premtimin e famshëm që i është bërë Abrahamit: pasardhës të shumtë si yjet.
Ky projekt i Zotit mbi njeriun është një ëndërr madhështie (në lartësinë e yjeve); Krijuesi që modeloi njeriun nga pluhuri i tokës është gjithashtu ai që e rrit pa u lodhur, sa herë që ishte e nevojshme për ta tërhequr drejt vetes: "Zoti i rrit të përulurit ...", Të përulurit, të vegjëlit, shpesh i takojmë në Biblën: janë ata që nuk kanë pretendime para Zotit dhe as merita që mund të pohojnë. Të pabesët, përkundrazi, nuk janë të gatshme të pranojnë dhuratat e Zotit. Në këtë fjali "Zoti i larton të përulurit dhe i sjell të ligjtë në tokë", ne njohim himnin e Anës, nënës së Samuelit dhe gjithashtu Magnificat, për të mos përmendur disa psalme. Jezusi gjithashtu kishte një predikim për të vegjëlit: " Në atë kohë Jezusi mori fjalën e tha:“Po të bekoj, o Atë, Zotërues i qiellit e i dheut, që i fshehe këto gjëra nga të dijshmit e nga të urtët, e ua zbulove të vegjëlve. Mirë, o Atë, pse të pëlqeu ty kështu!" (Mt 11, 25-26).
Dhe kjo është arsyeja pse kënga e mirënjohjes buron nga zemrat e besimtarëve:
“Alleluia !
Lavdërojeni Zotin sepse është mirë, është bukur t’i këndosh Hyjit tonë, është kënaqësi ta lavdërosh si i ka hije!"
Kjo është gjë e mirë në dy mënyra: së pari, sepse është një gjë e drejtë, dhe gjithashtu sepse është lumturia jonë. Njeriu është krijuar në mënyrë që lumturinë e tij e gjen vetëm në një marrëdhënie birnore me Zotin. Shën Augustini u lut kështu:
"Ti na bëre për veten tënde,o Zot, dhe zemra jonë nuk e gjen paqen derisa nuk pushon në ty".

[ninoenina]

MË 6 -2-2021 / E SHTUNA /JAVA 4 / Mk. 6, 30-34


LUTJA.

Hiri dhe mirësia do të më përcjellin
në të gjitha ditët e jetës sime,
do të banoj në shtëpinë e Zotit
derisa të jem gjallë. (Ps 23)


LEXIMI I UNGJILLIT: Mk. 6, 30-34

Apostujt u bashkuan prapë te Jezusi dhe i treguan gjithçka kishin bërë dhe kishin mësuar. Atëherë ai u tha: “Ejani dhe ju në një vend të pabanuar e pushoni pak në vetmi.” Sepse aty aq shumë njerëz vinin e shkonin sa që s’kishin kohë as të hanin. Ata u nisën me barkë për në një vend të pabanuar, në vetmi. Porse njerëzit i panë në ç’drejtim u nisën e shumica e morën me mend vendin ku do të shkonin dhe, në këmbë, prej të gjitha qyteteve, shkuan atje e arritën para tyre.
Kur Jezusi doli nga barka, pa një turmë të madhe të popullit, iu dhimsën, sepse ishin porsi ‘delet pa bari’, e filloi t’u mësojë shumë gjëra.



MEDITIMI

Jezusi i kishte dërguar ata, dy nga dy, në qytetet dhe fshatrat e Galilesë, duke u dhënë atyre fuqinë e Fjalës (një fjalë që prekte zemrën) dhe fuqinë për të ngushëlluar, për të shëruar, për të ndihmuar këdo në nevojë. Ungjilltari, mezi duke lënë të kuptohet kthimin e tyre, sugjeron kënaqësinë e dishepujve dhe të vetë Jezusit. Mbyllni sytë dhe hapni zemrën tuaj për një moment dhe imagjinoni: ne mund të imagjinojmë vështrimin e dashur dhe të kënaqur të Jezusit ndërsa ata treguan atë që ata kishin operuar. Ata ishin të lumtur.
Ndoshta nuk mungonte lodhja, ajo që shoqëron gjithmonë çdo "misionar" të vërtetë që harron veten për t'i shërbyer Ungjillit, por ata gëzonin të njëjtin gëzim të Jezusit. " “Ejani dhe ju në një vend të pabanuar e pushoni pak në vetmi”. Ai sigurisht i kishte parë të lodhur, por edhe të lumtur dhe të etur për të treguar gjithçka, mbase njëri mbivendoset me tjetrin në rrëfim. Imagjinoni përsëri ... Jezusi i mbledh pranë tij, jo për t'i shpërqendruar ose për një pushim të paqartë, por për të qenë me ta, në mënyrë që ata t'i kuptojnë mësimet e tij edhe më mirë dhe ndoshta edhe të marrin korrigjime.
Nëse Ungjilli bëhet buka e shpirtit, por edhe e trupit, e zërit, e vështrimit, e dashurisë reciproke, atëherë bëhet një përvojë unike që i jep vërtet kuptim jetës. Shikoni sa e bukur është: dashuria për Zotin është një pasion i papërmbajtshëm, në të vërtetë dashuria vazhdon ta shtyjë atë, dhe posa të zbresë nga anija, ai menjëherë rinis "punën" e tij apostolike. Dhe kjo është ajo që Mjeshtri vazhdon t'u kërkojë dishepujve të të gjitha kohërave.
[/SIZE][/B]


REFLEKTIMI

Vazhdo, o Zot, punën tënde: le të mos të të ndalin ty frika dhe lotët e mia.

Më udhëzo, dritë bukuroshe, mes errësirës që më rrethon.
Më drejto, e errët është nata, larg nga shtëpia.
Ku do me çosh, unë nuk të pyes, o Zot!
Unë e njoh fuqinë tënde: më ka mbajtur të sigurt për një kohë të gjatë,
dhe e di që tani ti do të më udhëheqësh përsëri, madje edhe nëpër shkëmbinj dhe gremina, megjithëse nëpër male dhe shkretëtira derisa të mbarojë nata.
Nuk ishte gjithmonë kështu: unë nuk jam lutur gjithmonë që ti të më udhëzosh! Më pëlqente të zgjidhja rrugën për veten time, por tani ti më drejton!
(John Henry Newman).

[ninoenina]

PËRGATITJA E LITURGJISË
E DIELA 5 VITI B
MË 7-2-2021

UNGJILLI: Mk 1,29-39
29 Dhe menjëherë, posa dolën nga sinagoga, shkoi me Jakobin e me Gjonin në shtëpinë e Simonit e të Andreut.
30 Vjehrra e Simonit ishte në shtrat ndër ethe. Menjëherë I treguan për të.
31 Jezusi u afrua, e kapi për dore dhe e ngriti. E lëshuan ethet dhe u shërbeu.
32 Nëmbrëmje, në të perënduar të diellit, ia sollën para të gjithë të sëmurët dhe të djallosurit.
33 Mbarë qyteti u mblodh para derës.
34 Ai i shëroi të sëmurit‑ishin shumë dhe me sëmundje të ndryshme. Dëboi edhe shumë djaj. Por nuk i lejoi djajtë të flasin sepse e njihnin.
35 Herët në mëngjes, kur ende ishte natë, Jezusi u çua e shkoi në një vend të pabanuar e atje lutej.
36 Simoni me shokët e vet u vunë ta kërkojnë.
37 Kur e gjetën i thanë: “Të gjithë po të kërkojnë.”
38 Ai u tha: “Ejani të shkojmë gjetiu, në fshatrat e afër meqë të predikoj edhe atje. Prandaj edhe erdha”.
39 Dhe i ra kryq e tërthor Galilesë duke predikuar nëpër sinagogat e tyre dhe duke dëbuar djajtë.

LECTIO DIVINA-MEDITIMI-LUTJA.

MBRETËRIA E ZOTIT KA FILLUAR.
Kjo faqe e ungjillit pothuajse duket si një raport gazetaresk: Mark na tregon vendet dhe kohët; megjithatë, meqë objektivat e ungjilltarëve nuk janë kurrë të një natyre gazetareske, duhet të besohet se të gjitha këto detaje të registruar me një përpikëri të jashtëzakonshme, kanë një vlerë teologjike; na mbetet që ne të dimë të lexojmë mes rreshtave.
Pra, ngjarja po ndodh në Galile, në Kapernaum; në një ditë të shtune, pastaj në mbrëmje dhe të nesërmen; si të gjithë e dinë, dita për Judenjtë nuk fillon nga mesnata, por nga perëndimi i diellit e deri në perëndimin e diellit; e shtuna fillon të premten në mbrëmje në perëndim të diellit dhe mbaron të shtunën në mbrëmje kur shfaqen yjet e parë.
Ne gjithashtu e dimë që e Shtuna është një ditë për lutje dhe studim të Tevratit, në sinagogë dhe në shtëpi. Kjo është arsyeja pse banorët e Kapernaumit i sjellin të sëmurët e tyre Jezusit vetëm në mbrëmjen e të shtune pas perëndimit të diellit; Marku na thotë: " Në mbrëmje, në të perënduar të diellit, ia sollën para të gjithë të sëmurët dhe të djallosurit" (Mk.1,32). Duke përcaktuar me saktësi që dielli ishte perënduar, Marku ndoshta dëshiron gjithashtu të tërheqë vëmendjen tonë në diçka: meqë dielli ishte perënduar, duhet të kuptohet se tashmë ka filluar dita e së dielës, dita e parë e javës. Dihet kuptimi që mori e diela për të krishterët e parë: simbolizon fillimin e krijimit të ri.
Gjatë pjesës së parë të ditës Jezusi bëri vetëm një gjë: shkoi në sinagogën e qytetit dhe menjëherë më pas ai u kthye në shtëpi. Nëse Marku e specifikon atë, është padyshim për të na kujtuar se Jezusi është një hebre besnik ndaj ligjit. Në mëngjes në sinagogë ai shëroi një "njeri të pushtuar prej një shpirtit të ndytë" (v. 23), siç e tha Marku; dhe lajmi që Jezusi u urdhëron shpirtrave të papastër u përhap mënjëherë me shpejtësi ; nuk është çudi që në mbrëmje, pas mbarimit të së Shtunës, të gjithë të sëmurët dhe të pushtuarit nga shpirtra të ndytë sillen tek Ai. Në këtë mënyrë, Marku tashmë na tregon: këtu është Mesia, ai që lajmëron dhe e përmbush Mbretërinë.
Çuditërisht, demonët e njohin identitetin e Jezusit dhe Jezusi i ndalon ata të flasin: "Jezusi dëboi edhe shumë djaj. Por nuk i lejoi djajtë të flasin sepse e njihnin" (1,34).
Demonët e dinin se çfarë u zbulua gjatë Pagëzimit të Jezusit nga Gjon Pagëzuesi dhe çfarë shpirti i papastër kishte shpallur po atë mëngjes në sinagogën e Kapernaumit: "Çka ke me ne, o Jezu Nazareni? A erdhe të na shfarosësh? Unë e di kush je: Shenjti i Hyjit!” (1,24).
Pse nga Jezusi u urdhërua shpirtit të ndytë kjo heshtje?
Në fakt Jezusi nuk erdhi të fshihej ... Ndoshta sepse banorët e Kapernaumit nuk ishin ende gati për këtë zbulesë: ka ende shumë për të bërë përpara se të zbulohet fytyra e vërtetë e Krishtit; nuk mjafton të dish të thuash: "Ti je i Shenjti i Zotit"; këtë edhe demonët e dinin shumë mirë.
Tani për tani, të sëmurët tërhiqen nga Jezusi, por a janë ata gati të besojnë që Jezusi është Mesia, Biri i Hyjit që u bë njeri? Në këtë konsiston dykuptimësia e paqartësia e mrekullive: rreziku që të shëruarit të largohen pa u takuar me Zotin. Dhe kur Simoni donte ta mbante Jezusin duke thënë: " Të gjithë po të kërkojnë” (1,37), Jezusi ia përkujton atij çka ishte thelbësore për të: predikimi i Mbretërisë: "Ai u tha: “Ejani të shkojmë gjetiu, në fshatrat e afërme që të predikoj edhe atje. Prandaj edhe erdha” (1,38). Tani, nëse e rilexojmë fillimin e Ungjillit të Markut, për Jezusin, shpallja e ungjillit konsistonte në zbulimin se : "Koha u plotësua e Mbretëria e Hyjit është afër! Kthehuni e besojini Ungjillit!” (1,15).
Mrekullitë janë një shenjë që zbulojnë se Mbretëria e Zotit është tashmë ndër nesh; rreziku dhe e keqija mund të jenë që të harrohet mbretëria dhe të jepet rendësi vetëm mrekullive.

URGJENCA E SHPALLJES SË LAJMIT TË MIRË.
“Të nesërmen, herët në mëngjes, kur ende ishte natë, Jezusi u çua e shkoi në një vend të pabanuar e atje lutej" (1,35). Jezusi shkoi në shkretëtirë për të takuar Perëndinë; dhe posa erdhi te dishepujt e tij, ai tha:“Ejani të shkojmë gjetiu, në fshatrat e afërme që të predikoj edhe atje. Prandaj edhe erdha” (1,38).
A është lutja që e shtyn atë të shkojë diku tjetër? Duket se kjo tërheqje në heshtje nuk e dobëson zellin e tij misionar; përkundrazi e ringjall atë dhe e bën më të frytshëm.
"Jezusi nuk do të kishte shkuar aq larg në ungjillizim nëse nuk do të kishte shkuar aq larg në lutje". Në thelb, dilema “Veprim ose Soditje” është një dilemë e rremë: njëri nuk mund të shkojë pa tjetrin. "Një ungjillëzues që nuk lutet, më shpejt nuk do të ungjillëzojë më".
“Prandaj edhe erdha” (1,38). Është e pamundur të mos mendohet për insistimin e Palit për ungjillëzimit në letrën drejtuar Korintasve që është leximi i dytë i kësaj së dielës së peste të vitit B: Jezusi dhe Pali kanë të njëjtin pasion për shpalljen e Lajmit të Mirë; për ta shpallja e Ungjillit është një urgjencë e vërtetë, duket sikur një emergjencë, gjeja e vetme që nevojtet për shëlbimin e botës.
Vërejtja e fundit: shërimet e kryera nga Jezusi, me sa duket, duhet të vënë në pikëpyetje disa ligjërime tanë mbi vuajtjet; nëse Jezusi shëron të sëmurët, kjo është për shkak se sëmundja është një gjë e keqe; nëse shëron në të njëjtën kohë kur lajmëron Mbretërinë, kjo është për shkak se e keqja prish planin e Zotit dhe për këtë arsye ne duhet ta heqim qafe atë. Në leximin e parë, dëgjuam Jobin që ulërinte për vuajtjet e tij dhe në fund të librit, Zoti e lavdëron sepse guxoi të bërtasë. Vuajtja është gjithmonë një gjë e keqe, duhet të thuhet kjo gjë. Do të ishte çmenduri të guxohet të thuhet përballë një personi të sëmurë: "Gjithçka të ndodhi, është shumë e mirë" ... Është e vërtetë që disa, me hirin e Zotit, gjejnë në vuajtje një ndihmë për të përparuar shpirtërisht, por vuajtja është gjirhmonë një gjë e keqe. Dhe të gjitha përpjekjet tona për të luftuar kundër vuajtjeve të njerëzve shkojnë në drejtim të planit të Zotit. Sepse Zoti do t'i shpëtojë njerëzit: jo vetëm shpirtrat e tyre pa trup, por njëkohësisht shpirtrat dhe trupat e tyre: predikimi i ungjillit nuk është vetëm fjalë që i drejtohen inteligjencës ose ndërgjegjes; është në të njëjtën kohë dhe në mënyrë të pandashme një luftë kundër asaj që i bën burrat të vuajnë.

[ninoenina]

PËRGATITJA E LITURGJISË

E DIELA Ord 5 VITI B

MË 7-2-2021


LEXIMI I PARË: Job 7,1-7:

Jobi mori fjalën e tha:
1 Vallë, s’është luftë mbi tokë jeta e njeriut?
Ditët e tija si ditët e mëditësit?
2 Porsi të skllavit që e dëshiron hijen,
si të mëditësit të varur nga mëditja?
3 Kështu më tokuan mua muaj zhgënjimi,
net plot dhimbje për pjesë më qëlluan!
4 Nëse shkoj të bie pyetmë: Kur do të erret?
E përsëri me zor e pres mbrëmjen,
plot me dhimbje me zor e pres muzgun!
5 Trupi im qelbësirë e pluhur,
lëkura më shqyhet e më copëtohet.
6 Më kaluan ditët më shpejt se druga e
vegjëtarit, u sosën, mbetën pa pe.
7 Mos harro: avull është kjo jeta ime,
sytë e mi fat të mirë s’do të shohin.


LECTIO DIVINA-MEDITIMI-LUTJA

VUAJTJET E JOBIT.

Fatkeqësisht, në liturgjine e javes së 5 lexohen vetëm disa rreshta nga libri i Jobit, që ka dyzet e dy kapituj! Por ne tashmë e kuptojmë se ai po përballet me pyetjet më të tmerrshme të jetës sonë, ato të vuajtjeve. Dhe shumë prej nesh do të identifikohen me ankesat e Jobit; sepse një nga cilësitë e mëdha të këtij libri janë e vërteta dhe pyetjet gjithmonë aktuale që guxon të bëjë.
Njihet historia e tij: " Na ishte dikur në tokën Hus një burrë që quhej Job. Ishte njeri i patëmeta dhe i drejtë, i cili e kishte frikë Hyjin dhe i shmangej të së keqes" (Job. 1,1). Ai ishte i lumtur, ishte i pasur ... gjithçka po shkonte mirë për të. Ai kishte një grua dhe shumë fëmijë dhe shqetësimi i tij i vetëm për ta ishte t'i shihte ata të qëndronin në rrugën e duhur. Me pak fjalë, në të gjitha pikat, ai ishte i patëmetë.
Dhe pastaj, papritmas, të gjitha fatkeqësitë e botës e godasin atë; në më pak kohë sesa duhet për të treguar, ai humbi gjithçka: pasurinë e tij, tufat e tij, dhe, gjë akoma më e keqe, të gjithë fëmijët e tij.
Ai ende ka shëndet, por jo për shumë kohë: një valë e dytë fatkeqësie e godet atë; ai ka një sëmundje të lëkurës, ai bëhet i tmerrshëm për të parë dhe sëmundja e tij e detyron atë të largohet nga qyteti; ai duhet të largohet nga shtëpia e tij madhështore për t'u vendosur në një plehërishte; dhe, në gjithë këtë, ai është tmerrësisht fare i vetëm: gruaja e tij nuk e kupton atë.
Gjatë gjithë librit, Jobi mund të përsëritë vetëm vuajtjet e tij, fizike, psikologjike, morale, ankthin para vdekjes së parakohshme, tmerrin e jetës, moskuptimin e miqve ... dhe, e kjo është gjëja më e keqe, heshtjen e Zotit. Ai kujton gjithë këtë dhimbje, me fjalë të admirueshme, por për më tepër, dhe vazhdimisht përsërit moskuptimin e tij përpara padrejtësisë të kësaj vuajtjeje në sytë e tij.
Sepse në kohën kur u shkrua ky libër, të gjithë në Izrael besonin se drejtësia e Zotit konsistonte në shpërblimin skrupuloz të të mirëve dhe në ndëshkimin e të pabesit. Kjo quhet "logjika e ndëshkimit". Por ja ku është, Jobi gjithmonë ka kaluar një jetë të drejtë e të ndërshme dhe ai nuk e meriton të dënohet…Por…



KU ËSHTË PRA DREJTËSIA E ZOTIT? NË ÇFARË KONSISTON AJO?

Miqtë e tij nuk e gjykojnë atë që i ndodhi Jobit në atë mënyrë: ata mendojnë si gjithë të tjerët, sipas mentalitetit të kulturës së kohës, dhe prandaj i përsërisin mendimet të tyre gjatë gjithë ditës në praninë e Jobit. Në thelb, ata arsyetojnë për dy argumente. Arsyetimi i parë: pasi që vuajtja është gjithmonë një ndëshkim, nëse ti vuan, kjo ndodh për shkak se ke mëkatuar: pra bëjë një provim të ndërgjegjes tënde!
Le të jemi të sinqertë, kur themi sot në disa momente të vështirë të jetës: "Çfarë i bëra Zotit të mirë? Ose 'ne nuk e kemi merituar këtë gjë', ne flasim si ata.
Atyre miqve të vet Jobi u përgjigjet: jo, unë ju siguroj, nuk kam mëkatuar; dhe miqtë atëherë e rëndojnë çeshtjen, duke thënë: "Prandaj ke një gabim më të madh; jo vetëm që ke mëkatuar (prova është se ti vuan tani), por ke guximin të mohosh se ke mëkatuar!
Arsyetimi i dytë, vuajtja është një shkollë e virtytit, diçka si: "Ai që do shumë dike, e ndëshkon edhe shumë"; për shembull, një nga miqtë e tij guxonte t'i thoshtë: "Lum njeriu që e qorton Hyji! Qortimin pranoja të Lumit! Plagos po, por dhe shëron, godet po, por edhe shëron!"(Jb. 5,17-18).
Gjatë librit, Jobi i refuzon këto shpjegime shumë të lehta; ai do të donte shumë që të mbyllej gjithë ky arsyetim i kotë e padobishëm që e zhyente në vetmi; disa nga fjalitë e tij janë për më tepër një mësim për të gjithë vizitorët e njerëzve të sëmurë dhe të vuajtur të të gjitha llojeve: "
‘Mposht fatkeqin ‑ mendon kush është mirë, Të shtyme jepi atij që këmbët i merren!’ Jeton qetë kush Hyjin po e ngacmon, sikur Hyjin në grusht të vet ta mbante. Kush do t'ju mësojë heshtjen, e vetmja mençuri që ju përshtatet?" (Jb 13,5) ..."Ju lutem dëgjojini fjalët e mia, kaq ngushëllim prej jush ta kem! Më lejoni njëherë të flas e pastaj sa të doni qeshni "(Jb 21,2-3), me fjalë të tjera: Më mirë të heshtni dhe të më dëgjoni, është e vetmja mënyrë për të më ngushëlluar.
Ai nuk di çfarë të thotë, ai bërtet, ulërit vuajtjet dhe revoltën e tij ... por pa pushuar kurrë së pohuari se: "Zoti mund të jetë vetëm i drejtë". Ai vetë do të bëjë një rrugë të gjatë: në fillim të librit, ai vazhdon të përsëritë "Unë ju them se nuk kam mëkatuar, prandaj ajo që më ndodh është e padrejtë" ... pa e kuptuar se duke thënë këtë, ai ndjek të njëjtën logjikën si miqtë e tij: "nëse vuajmë, është sepse kemi mëkatuar".
Pastaj gradualisht, zëri i përvojës flet: ai ka parë sa herë banditët jetojnë të lumtur, të pandëshkuar dhe vdesin pa vuajtur, ndërsa njerëzit e ndershëm, njerëzit e pafajshëm kanë një jetë të vështirë dhe agoni të gjata. Jo, nuk ka drejtësi, siç thonë ata. Dhe miqtë e tij gabojnë duke pohuar se njerëzit e mirë gjithmonë shpërblehen dhe të këqijtë gjithmonë dënohen. Atëherë ai e kupton se ai vetë ishte në gabim kur fliste për drejtësinë e Zotit. Në fund, në fund të argumenteve të tij, ai vepron me përulësi dhe pranon që vetëm Zoti i njeh misteret e jetës.



NË VUAJTIE LE TË QËNDROJMË TË NGURTËSUAR KOKËFORTËSISHT NË DORËN

E ZOTIT.

Atëherë ai është gati për të zbuluar kuptimin e vuajtjes dhe Zoti e priste atje, në këtë qendrim shpirtëror: është Ai, tani e tutje që flet; ai nuk e qorton, ai u thotë miqve të Jobit se shpjegimet e tyre nuk vlejnë asgjë; ai shkon deri aty sa të thotë: "Vetëm, Jobi ka folur mirë për mua"; që do të thotë se kemi të drejtë të bërtasim, të revoltohemi; atëherë Ai e fton Jobin të mendojë për Krijimin dhe të pranojë me përulësi injorancën e tij; ndërsa një baba tërheq butësisht, por në mënyrë të vendosur djalin e tij, Zoti e bën Jobin të kuptojë se "mendimet e tij nuk janë mendimet tona" dhe se nëse drejtësia e tij na shpëton, kjo nuk na lejon ta sfidojmë atë. Jobi, i cili është një njeri me integritet dhe i drejtë, siç na thanë që në fillim, e kupton mësimin: ai pranon: "Kush është ai që me fjalë të marra, provaninë hyjnore e errëson? Prandaj fola si i pamend për mrekullitë që s’i kuptoj. Unë kam afruar, pa e ditur, misteret që më ngatërrojnë ... Unë nuk jam në përputhje me ty. Çfarë mund të them më shumë? ”(Jb 42,3; 40,4).
Në fund të fundit, libri i Jobit nuk jep një shpjegim për problemin e vuajtjeve; nëse e prisnim një, do të zhgënjeheshim; por libri na tregon rrugën, cili duhet të jetë qendrimi ynë në vuajtje: të mos frenojmë thirrjet tona, por të mbajmë besimin dhe të shtrengojmë fortë dorën e Zotit: Ai është me ne çdo ditë deri në mbarim të botës. "Jezusi nuk erdhi për të na shpjeguar vuajtjet, por për të na mësuar të mbijetojmë me to, me praninë e Tij".

[ninoenina]

MË 8 -2-2021 /E henë e javës 5/UNGJILLI: Mk. 6, 53–56.

Lutja (Ps 103).

Bekoje, shpirti im Zotin,

dhe krejt qenia ime Emrin e tij të shenjtë.

2 Bekoje, shpirti im Zotin,

e mos i harro bamirësitë e tija.

3 Ai i fal të gjitha fajësitë e tua,

Ai i shëron të gjitha sëmundjet e tua;

4 Ai ta shpëton jetën prej varrit,

ai të kurorëzon me mirësi e dashuri,

5 me të mira t’i mbush vitet e tua:

do të përtërihet si shqiponjës rinia jote.

6 Zoti bën veç vepra të mira,

u jep të drejtën atyre që pësojnë padrejtësi.


LEXIMI I UNGJILLIT: Mk. 6, 53–56.

53 Pasi lundruan deri në breg, arritën në Gjenezaret e aty e lidhën barkën.
54 Posa dolën nga barka, njerëzit që e njohën
55 menjëherë shpejtuan të shkojnë nëpër mbarë krahinën e filluan të sjellin të sëmurët në vigje atje ku dëgjonin se ishte.
56 E kudo që hynte: në fshatra, në qytete apo në katunde, i vendosnin të sëmurët në sheshe
dhe e lutnin t’ia preknin së paku kindin e petkut. Të gjithë ata që e preknin, shëroheshin.

MEDITIMI
Të gjithë e njohin Jezusin, tani, afër liqenit. Fjalët fluturojnë, dhe ndërsa udhëtojnë, ato fryhen. Jezusi u përpoq të mbante të fshehura mrekullitë, ai qortoi ashpër, këshilloi, kërcenoi. Nuk pati sukses: turmat dynden nga kudo. Nuk ka shumë besim në këta njerëz që vrapojnë tek Jezusi., por shumë dhimbje dhe pak bestytni: a nuk është shërues profeti i Nazaretit? Ata kujdesen pak për mësimet e tij për Zotin dhe Mbretërinë; ata dëgjojnë vetëm me shpresë që dikush në fund mund të shërohet, të jetë më i mirë. Dhe Jezusi pranon, administron këtë situatë të vështirë, përpiqet ta bëjë të pjekur besimin e tyre të vogël, përpiqet ta bëjë të qartë se ato gjeste, ato mrekulli janë shfaqja e Mbretërisë që përparon, e cila rritet dita ditës. Jo, turma nuk e kupton atë, por e ndjek këtë profetë kurioz.
Për Jezusin duket se kjo gjë nuk ka rëndësi: ai vazhdon të bëjë tentativet e tij për të ungjillëzuar këta njerëz, në këtë situate të vështirë ai kërkon të jetë besnik ndaj misionit të tij, ai kërkon një mënyrë për të hyrë në zemrat e njerëzve.
Le të mos e kërkojmë edhe ne sot Jezusin për mrekullitë e tij, të mos e peshojmë besimin tonë duke kërkuar mrekulli të pamundura.
Nëse e kemi njohur vërtet natyrën e jashtëzakonshme të dashurisë së tij, atëherë mjafton që të na prekë hija e mantelit të tij. Le ta fillojmë këtë javë te këmbët e Zotit: le ta shërojë secilin prej nesh thellë.


MENDOHU MË MIRË


Nga dëshira për t'u dashur, më çliro Zot.
Nga dëshira për t'u vlerësuar, më çliro Zot.
Nga dëshira për t'u preferuar, më çliro Zot.
Nga dëshira për t'u miratuar, më çliro Zot.
Nga frika e të qenit i poshtëruar, më çliro Zot.
Nga frika e refuzimit, më çliro Zot.
Nga frika e shpifjes, më çliro Zot.
Nga frika e braktisjes, më çliro Zot.
Më lër gjithmonë të uroj që të tjerët të rriten dhe unë të zvogëlohem,
në mënyrë që të jem gjithnjë e më shumë si ti, o Zoti im i ëmbël.

[ninoenina]

MË 9-2-2O21/ E MARTE E JAVËS SË 5/ UNGJILLI Mk. 7,1-13.

LUTJA: Ps 8.
2 O Zot, Zoti ynë, sa i mrekullueshëm është Emri yt mbi mbarë dheun! Me madhëri e tejkalon edhe qiellin! 3 Prej gojës së ferishteve e të foshnjave lavdinë e bëre gati kundër armiqve që t’i bësh të heshtin armiq e kryengritës 4 Kur e sodis qiellin ‑ veprën e gishtave të tu, hënën e yjet që ti i vendose,
5 çka është atëherë njeriu që ta kujtosh, biri i Adamit që të përkujdest për të?
6 E pra, e bëre pak më të vogël se engjëjt, e kurorëzove me lavdi e shkëlqim,
7 i dhe pushtet mbi veprat e duarve të tua.Gjithçka vure nën këmbët e tija:
8 delet e kafshët të gjitha, për më tepër edhe egërsirat e fushës,
9 shpëndët e ajrit dhe peshqit e detit, të gjitha që përshkojnë udhët e detit!
10 O Zot, Zoti ynë, sa i mrekullueshëm është Emri yt mbi mbarë dheun!


LEXIMI I UNGJILLIT: Mk. 7,1-13.

1 Rreth Jezusit u bashkuan farisenjtë dhe disa skribë që kishin ardhur nga Jerusalemi.
2 Ata vunë re se disa prej nxënësve të tij po hanin bukë me duar “të papastra” – d.m.th. të palara.
3 Tashti farisenjtë dhe mbarë hebrenjtë nuk hanë bukë pa i larë duart deri në bërryl për arsye të zakoneve të të parëve. 4 As kur kthehen nga tregu nuk hanë gjë pa u larë më parë. Janë edhe shumë gjëra të tjera që i mbajnë për shkak të traditës: larje gotash, katrovash e enësh remi (tryezash). 5 Prandaj farisenjtë dhe skribët e pyetën Jezusin: “Pse nxënësit e tu nuk i mbajnë traditat e të parëve, por hanë bukë me duar “të papastra”?” 6 Ai u përgjigj:“Mirë parafoli për ju, o shtiracakë, Isaia, kur shkroi: ‘Ky popull më nderon me buzë, kurse zemra e tyre është larg meje. 7 I kotë është kulti që më bëjnë, kur mësojnë gjasme mësimin e Hyjit‑ rregulloret që i qitën njerëzit.’
8 Ju lini pas dore urdhërimin e Hyjit e mbani traditat e njerëzve.”
9 Dhe u tha: “Bukur se! Zhbëni urdhërimin e Hyjit, për të ruajtur traditën tuaj!
10 E pra, Moisiu tha:‘Ndero babain tënd dhe nënën tënde!’ dhe: ‘Kush ta nëmë babain dhe nënën, le të ndëshkohet me vdekje!’ 11 E ju përkundrazi thoni:‘Nëse ndokush i thotë babait ose nënës: po e shpall kurban ‑ d.m.th. ‑ dhuratë të shenjtë ‑ ndihmën që ju takon prej meje’, 12 atë nuk e lejoni t’i ndihmojë më babait dhe nënës.
13 Kështu zhbëni Fjalën e Hyjit për hir të traditës suaj, që ju vetë e bëtë traditë për vete. E bëni edhe shumë punë të tilla të ngjashme me këto.”


MEDITIMI
"Farisenjtë përpiqeshin ta mbyllnin gojën Jezusit duke u referuar autoritetit të Ligjit dhe të Traditës: "Ligji përshkruan", "Tradita trashëgon". Por Jezusi erdhi të na çlirojë nga një vizion i vogël i Zotit, i përbërë nga rregulla dhe imtësi, për të na dhënë një perspektivë të gjerë, të rritur, të pjekur, çliruese. Jezusi haptas na fton të kthehemi te një vizion i thjeshtë dhe thelbësor, në bazën e të cilit është dashuria e vërtetë dhe e sinqertë për Perëndinë dhe për vëllezërit tanë. Jezusi na fton të besojmë dhe të përdorim lirinë që na është dhënë, me drejtësi të vërtetë dhe të mos fshihemi pas hezitimit ose pas rregullave të shpikura nga njerëzit. Jezusi bën një hap revolucionar përpara: ai e vendos njeriun, personin, jo mbi ligjin, por mbi një interpretim të kufizuar të Ligjit, duke kundërshtar ata që besojnë se janë të drejtë dhe më të mirë se të tjerët, dhe ndoshta edhe mbi Ligjin të vetë Zotit (duke arritur paradoksin sipas të cilit dikush preferon të financojë arkën e tempullit në vend se të mbështesë prindërit e moshuar dhe në vështirësi).


VAZHDO MEDITIMIN.
Ti, që më ke thirrur për të shpallur fjalën tënde,
më ndihmo, o Zot, të jetoj në bashkim me Ty,
që të jem një vegël i paqes tënde.
Preke zemrën time dhe bëje jetën time transparente,
sepse fjalët e mia, kur ato përcjellin fjalët e tua,
të mos tingëllojnë të rremë në buzët e mia.
Më jep gëzimin të punoj në bashkësi me të tjerët,
dhe më përmbyt me trishtim çdo herë,
që, duke u izoluar nga të tjerët, pretendoj të ec dhe të përparoj vetëm.
Më shpëto nga pretendimi i njohjes së gjithçkaje,
nga arroganca e atyre që nuk i pranojnë dyshimet,
nga fortësia e atyre që nuk i durojnë vonesat,
nga ashpërsia e atyre që nuk falin dobësitë,
nga hipokrizia e atyre që shpëtojnë parime dhe vrasin njerëz.
Më mbaj, nga Tabori i soditjes,
në fushën e angazhimit të përditshëm.

[ninoenina]

MË 10-2-2021/E 10MERKURE E JAVËS 5/UNGJILLIk. 7,14-23.


LUTJA. Ps. 8.


4 Kur e sodis qiellin ‑ veprën e gishtave të tu,Nhënën e yjet që ti i vendose,
5 çka është atëherë njeriu që ta kujtosh, biri i Adamit që të përkujdesesh për të?
6 E pra, e bëre pak më të vogël se engjëjt, e kurorëzove me lavdi e shkëlqim,
7 i dhe pushtet mbi veprat e duarve të tua. Gjithçka vure nën këmbët e tija:
8 delet e kafshët të gjitha, për më tepër edhe egërsirat e fushës,
9 shpëndët e ajrit dhe peshqit e detit, të gjitha që përshkojnë udhët e detit!



LEXIMI I : LEXIMI I UNGJILLIT: Mk. 7,14-23.
14 Atëherë e thirri përsëri popullin rreth vetes dhe i tha: “Më dëgjoni të gjithë dhe mbani mend!
15 S’ka asgjë përjashta njeriut që mund ta bëjë atë të papastër duke hyrë në të, por çka del prej njeriut ‑ ajo e bën të papastër.
16 Kush ka veshë për të dëgjuar, le të dëgjojë!”
17 Kur u nda prej turmës e hyri në shtëpi, nxënësit e pyetën për vështrimin e shëmbëlltyrës.
18 Ai u tha: “Si? Po as ju nuk qenkeni në gjendje ta kuptoni? Po a nuk e kuptoni se asgjë që hyn nga jashtë në njeriun, nuk mund ta bëjë të papastër njeriun,
19 sepse nuk i hyn në zemër, por në bark e del në nevojtore?”
Kështu Jezusi i shpalli të pastra të gjitha ushqimet.
20 Dhe vazhdoi: “Çka del prej njeriut ajo e bën të papastër,
21 sepse prej brendisë ‑ prej zemrës së njeriut rrjedhin: mendimet e këqija, llojet e ndryshme të fëlligështisë, vjedhjet, vrasjet,
22 kurorë‑ thyerjet, dëshira e tepruar e pasurisë, mashtrimet, shfrenia, smira, blasfemitë, krenaria, marrëzia.
23 Të gjitha këto të këqija dalin nga brenda dhe e bëjnë njeriun të papastër.”

MEDITIMI.


“Si? Po as ju nuk qenkeni në gjendje ta kuptoni?". Me shumë durim, Jezusi i predikonte turmës, por duhet t'u shpjegonte privatisht dishepujve që e ndiqnin dhe e dëgjojnin çdo ditë. Ishte e vështirë të ndërronin mënyrat e vjetra të të menduarit dhe të shpallnin lajmin e mirë. Mendimi i zakonshëm ishte i tillë që vetëm duke respektuar të gjitha rregulla e tradita njeriu ishte i mirëpritur në praninë e Zotit. Jezusi na fton të ndryshojmë perspektivë dhe të mësojmë të mos vendosim në të njëjtën nivelin (nëse jo në një nivel më të lartë) shumë porosi të vogla të shpikura nga njeriu, që duhen respektuar me përpikëri, dhe urdhërimet që vijnë nga Zoti. Jezusi na fton të mbajmë një zemër të drejtë, të lirë dhe të pastër: "Lum ata që janë të pastër në zemër sepse do ta shohin Hyjin" (Mt.5,8). Dhe kjo na fton që të mos jetojmë me frikë, në mosbesim ndaj gjithçkaje dhe gjithsecilit, të tmerruar nga ndotja, nga gjëra të papastra, nga gjërat që mund të hamë e të pimë dhe që nuk mund të hamë e të pimë. Vërtetësia e besimit të dikujt matet nga zemra, nga zgjedhjet e lira që vijnë nga brenda dhe jo nga fakte të jashtme dhe sipërfaqësore, mbase të verbuara nga egoizmi. Shën Augustini shkroi: "Duaje dhe bëj atë që dëshiron", domethënë, zgjidh të bësh mirë, dallo në zemër se çfarë është vullneti i Zotit dhe ec në këtë drejtim.



VAZHDO MEDITIMIN.

Kurrë mos lejo që dikush vjen tek ti, të ik pa qenë më mirë dhe më të lumtur.
Bëhu shprehja e mirësisë së Zotit. Mirësia në fytyrën tënde,ne syte e tu, në buzëqeshjen tënde dhe në përshëndetjen tënde.
Për fëmijët, për të varfërit dhe për të gjithë ata që vuajnë në mish dhe në shpirt gjithmonë ofro një buzëqeshje të gëzueshme.
Jepu atyre jo vetëm kujdesin tënde por edhe zemrën tënde.

[ninoenina]

11-2-2021/ E ENJTË E JAVËS 5/ UNGJILLI: Mk. 7, 24–30.

LUTJA: PS 128.


1 Lum njeriu që e druan Zotin,
që ecën udhëve të tija!
2 Do të ushqehesh prej punës së duarve të tua,
i lumi ti, mirë do të kalosh!
3 Gruaja jote: vresht plot fruta
në dhomat e shtëpisë sate;
djemtë e tu: pinjoj ulliri
përreth tryezës sate!
4 Ja, se si bekohet njeriu
që e druan Zotin!
5 Të bekoftë Zoti prej Sionit
e pafsh lumturinë e Jerusalemit
në të gjitha ditët e jetës sate


LEXIMI I UNGJILLIT: Mk. 7, 24–30.

24 Jezusi u çua prej andej e shkoi në krahinën e Tirit. Hyri në një shtëpi e dëshironte të mos e dijë kush, por nuk mundi të mbetej i fshehur.
25 Sepse menjëherë e mori vesh një grua, vajza e së cilës kishte në trup shpirtin e ndytë. Ajo erdhi dhe u hodh para këmbëve të tij.
26 Gruaja ishte pagane me prejardhje sirofenikase. I lutej ta dëbonte djallin prej vajzës së saj.
27 Ai i tha: “Prit njëherë të ngihen fëmijët, sepse nuk është mirë të merret buka e fëmijëve e t’u hidhet këlyshëve.”
28 Ajo u përgjigj: “Po, Zotëri! Por, edhe këlyshët hanë nën tryezë dromcat e fëmijëve!”
29 Ai iu përgjigj: “Shko lirisht në shtëpi se, në saje të kësaj fjale, djalli doli prej vajzës sate!”
30 Ajo shkoi në shtëpi dhe e gjeti fëmijën në shtrojë. Djalli kishte dalë.

MEDITIMI


Fama e Jezusit u përhap edhe midis paganëve (...gruaja ishte me gjuhë greke dhe me origjinë siro-fenikase), pra, për hebrenjtë, "një grua e papastër". Ndoshta Jezusi e ngacmon këtë grua: “Prit njëherë të ngihen fëmijët, sepse nuk është mirë të merret buka e fëmijëve e t’u hidhet këlyshëve”. Por Jezusi nuk e përjashton atë: fjala e tij:"Prit njëherë të ngihen fëmijët" nuk do të thotë se Jezusi nuk do të kishte gjëtur asnjë moment për të. Gruaja duket se e kupton Jezusin dhe për këtë kërkon menjëherë një dhuratë: që të mund të mbledhë dromcat që bien nga tryeza " edhe këlyshët hanë nën tryezë dromcat e fëmijëve!”. Me besim ajo e quan atë "Zot", dhe Jezusi, pothuajse sikur po merrte një mësim prej saj, e mirëpret atë dhe e pranon atë në tryezën e fëmijëve.
Jezusi e bën të qartë se paganët nuk përjashtohen përgjithmonë nga banketi i shpëtimit dhe mesazhi është i fortë për ata që mendojnë se Zoti është vetëm për Popullin e Zgjedhur. Duke i përmbushur dëshirat e kësaj gruaje, Jezusi në mënyrë ideale hap kufijtë e shpëtimit përtej popullit hebre. Jezusi vazhdon të thyej format dhe siguritë e shumë vetëve: shpëtimi është për të gjithë popujt. E vetmja kërkesë vendimtare nuk është më etnia apo kultura, por besimi.

VAZHDO MEDITIMIN

"Zoti im, më jep besimin,
besimin e vërtetë, besimin praktik,
besimin që e sjell
Ungjilli në jetë ...
Zoti im, më jep besimin
e atyre që ndërtojnë mbi shkëmb
dhe jo besimin e vdekur
e atyre që ndërtojnë në rërë ...
(Charles de Foucauld).

[ninoenina]

12-22021/ E PREMTË E JAVËS 5/UNGJILLI: Mk. 7, 31–37.

LUTJA: Ps 31.

Lum ai që iu fal mëkati,
që iu mbulua faji!
Lum ai njeri që Zoti nuk e numëron ndër mëkatarë,
në shpirtin e të cilit nuk ka dredhi.
Atëherë ta dëftova mëkatin tim,
fajin tim më nuk e fsheha.
Thashë: “Do t’ia rrëfej Zotit fajin tim”,
e ti ma fale fajësinë e mëkatit tim.
Prandaj le të lutet çdo besimtar në kohë të përshtatshme,
kur të vërshojnë ujërat e shumta, atë s’do ta zënë.
Ti je strehimi im, ti më ruan prej vështirësisë,
do të më rrethosh me këngë gëzimi.
Gëzohuni në Zotin e galdoni, o të drejtë,
brohoritni të gjithë ju që jeni zemërpastër.

LEXIMI I UNGJILLIT: Mk. 7, 31–37

31 Pastaj doli prapë nga krahina e Tirit, e nëpër Sidon, erdhi drejt detit të Galilesë në krahinat e Dekapolit.
32 I sollën një shurdhaman që mezi fliste dhe iu lutën ta vërë dorën mbi të.
33 Ai e ndau prej popullit veçmas, ia futi gishtërinjtë e vet në veshë, me pështymë të vet ia preku gjuhën,
34 i drejtoi sytë kah qielli, psherëtiu dhe i tha: “Effatha ‑ që do të thotë: “Çelu!”
35 E menjëherë iu çelën veshët e iu zgjidh pengesa e gjuhës dhe foli rrjedhshëm.
36 Jezusi u urdhëroi të mos i tregojnë askujt. Por, sa më tepër që ai ua ndalonte, ata aq më tepër e shpallnin.
37 Të mrekulluar mbi çdo masë thoshin:“Gjithçka bëri mirë! Ky po bën të dëgjojnë të shurdhërit e të flasin memecët!”

MEDITIMI

Mbyllja e njeriut, izolimi i tij, nuk varet vetëm nga organet e shqisës. Ekziston një mbyllje e brendshme, e cila ka të bëjë me thelbin e thellë të personit, atë që Bibla e quan 'zemër'. Kjo është ajo që Jezusi erdhi për të 'hapur', për të liruar, që të mund të jetojmë plotësisht marrëdhënien me Zotin dhe me të tjerët. Në qendër ka një fjalë të vogël që përmbledh të gjithë mesazhin dhe gjithë punën e Krishtit. Marku e raporton atë në vetë gjuhën në të cilën Jezusi e shqiptoi: «effatà», që do të thotë: "Çelu!". Kjo është arsyeja pse kjo fjalë e vogël, "effatà ", përmbledh në vetvete të gjithë misionin e Krishtit. Ai u bë njeri në mënyrë që njeriu, i shurdhër dhe memec nga mëkati në brendësinë e vet, të bëhet i aftë të dëgjojë zërin e Zotit, zërin e Dashurisë që i flet zemrës së tij dhe kështu të mësojë të flasë nga ana tjetër gjuhën e dashurisë, për të komunikuar me Zotin dhe me të tjerët.
Për këtë arsye, fjala "effatà"dhe gjesti i Jezusit i janë përfshirë në Ritin e Pagëzimit, si një nga shenjat që shpjegojnë kuptimin e tij: prifti, duke prekur gojën dhe veshët e personit të sapopagëzuar, thotë: "Effatà", duke u lutur që së shpejti të dëgjojë Fjalën e Zotit dhe të shpall besimin. Përmes Pagëzimit, personi fillon, si të thuash, për të "marrë frymë", për të marrë Shpirtin e Shenjtë, atë që Jezusi kishte thirrur nga Ati me atë psherëtimë të thellë, për të shëruar të shurdhët dhe memecët.


VAZHDO MEDITIMIN

O Mari, Nëna e Jezusit, na ndihmo të kemi "duar të pafajshme dhe një zemër të pastër",
duar të ndriçuara nga e vërteta e dashurisë
dhe zemrat e rrëmbyera nga bukuria hyjnore,
sepse, të transformuar nga takimi me Krishtin,
ne ua japim veten të varfërve dhe atyre që vuajnë,
në fytyrat e të cilëve shkëlqen prania misterioze të Birit tënd Jezusit.

[ninoenina]

13-2-2021/e shtunë e javës 5/UNGJILLI: Mk. 8, 1–10.

LUTJA: Ps. 89.


2 Para se të lindnin malet,
para se të bëhej toka dhe rruzulli,
prej amshimit të amshimit ti je Hyj!
3 Ti e kthen njeriun në pluhur
duke thënë: “Kthehuni, bijtë e Adamit!”
4 Sepse mijëra vjet për sy të tu
janë si dita e djeshme që kaloi,
porsi ndërresa e rojës së natës!
5 Ti i zhduk në gjasim të gjumit
6 që në mëngjes kalon si bari;
lulëzon në mëngjes edhe gjelbëron,
në mbrëmje korret edhe vyshket!
12 Na mëso ashtu t’i numërojmë ditët tona
që zemra jonë dijes t’ia mbërrijë.
13 Kthehu, o Zot! Deri kur kështu?
Deh, ki mëshirë për shërbëtorët e tu!


LEXIMI II UNGJILLIT: Mk. 8, 1–10.


1 Ndër ato ditë u bashkua përsëri turmë e madhe populli. Pasi s’kishin çka të hanë, Jezusi i thirri nxënësit e u tha:
2 “Po më dhimbsen këta njerëz se ja, ka tri ditë që po rrinë me mua e nuk kanë çka të hanë.
3 Nëse i nisi të shkojnë të uritur në shtëpitë e veta, do të mbesin udhës. Disa prej tyre kanë ardhur prej së largu.”

4 Nxënësit e tij iu përgjigjën: “E si mund t’i ngijë kush me bukë këtu, në këtë vend të shkretë?”
5 Ai i pyeti: “Sa bukë keni?” “Shtatë! ‑ iu përgjigjën ata.
6 Atëherë i urdhëroi turmës së popullit të ulet për tokë, i mori shtatë bukët, u falënderua, i ndau dhe ua dha nxënësve të vet t’ua vënë para. Ata ia dhanë popullit.
7 Kishin edhe pak peshq të vegjël. I bekoi edhe ata dhe u urdhëroi t’ua ndajnë.
8 Hëngrën dhe u nginë. Çuan copa që tepruan shtatë shporta.
9 Ishin rreth katër mijë vetë. Atëherë i përcolli të shkojnë.
10 Menjëherë hyri në barkë me nxënësit e vet e shkoi në rrethinën e Dalmanutës.



MEDITIMI


Buka që Zoti u jep apostujve të tij paralajmëron pa dyshim një bukë tjetër që do të jepet në fillim të gjestit të fundit që Jezusi do të bëjë për dishepujt e tij. Kush prej nesh nuk do të votojë për një qeveri që në vend që të kërkojë taksa do t'u japë të gjithë qytetarëve një milion copë?
Atmosfera e historisë është me dhëmbshuri të madhe: Jezusi ndjen dhëmshuri për turmën dhe dëshiron t’i ndihmojë, t’i ushqejë dhe kërkon bashkëpunimin e apostujve të cilët, të habitur, e ftojnë Jezusin në realizëm të shëndetshëm
Me shumëzimin e bukëve dhe peshqve, Jezusi vlerësohet si Mesia, por një paqartësi themelore do të mbetet në këtë aderim masiv nga ana e turmës. Mesia vlerësohet për aq kohë sa jep. A nuk na ndodh gjithashtu që ne të kërkojmë Perëndinë më shumë për atë që jep sesa për atë që është në të vërtetë? Ne i lutemi Zotit të bëjë diçka për vuajtjet e botës dhe kur ai na fton të merremi me punë, ne e ftojmë atë në realizëm të shëndetshëm. Megjithatë Zoti ka nevojë për ne, ai ka nevojë për hiçin tonë për të bërë diçka. Kur i thërrasim Zotit: "Çfarë po bën për këtë situatë?", Zoti na përgjigjet: "Ti, çfarë po bën?". Të besosh nuk është delegimi i zgjidhjes së problemeve tona te Zoti, por të mësosh t'i përballosh ato në një këndvështrim tjetër.


MENDOHU MË SHUMË


Oh! Zot, bëj që të jeme një instrument të paqes tënde:
atje ku ka urrejtje, më lër të sjell dashuri;
aty ku ofendohet, që të sjell falje;
atje ku ka përçarje, më lër të sjell besim;
ku është gabimi, që unë sjell të Vërtetën;


ku është dëshpërimi, që unë sjell shpresë.
Ku është trishtimi, më lër të sjell gëzim;
ku është errësira, që unë sjell dritën.
Oh! Mjeshtër, që të mos kërkoj që të kuptohem, por që të kuptoj,
që të mos duhem, por që të dua.
Meqenëse është duke dhënë, që merret;
duke falur, që na falen fajet,
vdekur që ngritemi në jetën.
(Shën Françesku i Asizit)