Komenti i ungjillit

[ninoenina]

5-9-2022 /E HËNË Ord. E JAVËS 23/ VITI 2

E Shtuna, dita e Krijimit dhe e çlirimit nga robëria në Egjipt.


UNGJILLI: Lk. 6, 6-11

6 Një të shtunë tjetër Jezusi hyri në sinagogë e filloi të mësojë. Ishte aty një njeri që e kishte dorën e djathtë të thatë. 7 Skribët e farisenjtë nuk ia ndanin sytë a mos po shëron të shtunën, që, kështu, të kishin për çka ta paditnin. 8 Jezusi ua dinte mendimet e i tha njeriut që e kishte dorën e thatë:“Çohu e dil në mes!” Ai u ngrit e qëndroi në këmbë.
9 Atëherë Jezusi vazhdoi: “Ju po ju pyes: a është e lejueshme të shtunën të bësh mirë apo të bësh keq, t’ia shpëtosh jetën ndokujt apo t’ia humbasësh?”
10 Si i shikoi rreth e rrotull të gjithë, i tha atij: “Shtrije dorën!” Ai bëri ashtu e dora iu shërua. 11 Ata u tërbuan dhe kuvendonin mes tyre çka të ndërmarrin kundër Jezusit.



MEDITIM.


Jam para teje, Zot, për të dëgjuar Fjalën tënde. Hapi sytë, veshët dhe duart e mia që të të pranoj këtë ditë.

1.Qëndrimi i skribëve dhe i farisenjve na duket shumë kurioz.

Për ne e mira e një personi është ka përparësi mbi të gjitha gjëra dhe nuk e kuptojmë një religjon që nuk pranon këtë mendim. Por kjo me sa duket nuk ishte aspak e qartë për ata që, në kohën e Jezusit, ishin “profesionistë” në Ligjin hyjnor, ishin mësues e Ligjit.
Cila është atëherë rëndësia e respektimit të të Shtunës që i pengopnte këta skribë dhe farisenj ta kuptonin gjestin e Jezusit? E shtuna është, pa dyshim, urdhërimi më qendror i ligjit judaik. Duke parë dekalogun - Eksodi 20 ose Ligji i Përtërirë 5 – kuptohet se për besimtarin e Besëlidhjes së Vjetër urdhërimi i të Shtunës ishte më i studiuar nga të gjithë. Ai merr një rëndësi shumë të veçantë, sepse i referohet veprimit të Zotit, qoftë në momentin e krijimit, në shtatë ditë (Libri I Zanafillës), qoftë në çlirimin nga Egjipti (Libri I daljes). Njeriu duhet të sillet si Zot, duke pushuar në ditën e Shtunës.

2.Kjo ditë pushimi është ngarkuar me interpretime të shumta dhe të thella.

Njëra prej tyre konsiston në bindjen se nëse Zoti ishte në gjendje të zotëronte forcën e tij dhe të ndalonte së punuarit në ditën e shtatë, kjo do t'u jepte njerëzve mundësinë për të ushtruar lirinë e tyre dhe për të vazhduar punën e filluar në krijimit. Zoti pushon dhe tërhiqet për t'u lënë njerëzve vendin e tyre. Tani u takon atyre të kujdesen për krijimin. Por njerëzit, të krijuar sipas shëmbëlltyrës së Zotit, duhet gjithashtu të jenë në gjendje të kontrollojnë veprimtarinë ose aktivizmin e tyre duke pushuar ditën e shtatë, në kujtim të Zotit të tyre që ishte i pari që pushoi. Megjithatë, dihet se ndalimi i punës, pikërisht për ata që punojnë shumë dhe shpesh sipas një rendi të caktuar, përfshin një përpjekje më të madhe sesa të ndërmarrësh veprime. Madje, mund të ndodhë që të mos ndalosh të punuarit është në thelb një shenjë e një forme skllavërimi: skllevër të veprimtarisë ose të punës. Ky quhet aktivizëm! Kështu, kuptimi i të Shtunës i bashkohet idesë së çlirimit: “Mos u kthe përsëri në skllavërinë tënde të mëparshme!” u tha Pali Galatasve. Po, aktivizmi është skllavëri. Po, të besosh veten e nevojshme është skllavëri. Mund të ndodhë që e shtuna ka për qëllim të na çlirojë nga ky tundim, nga kjo sllavëri.


3.Ligji i të Shtunës përbën zemrën e jetës hebreje

duke iu referuar krijimit dhe Çlirimit nga Egjipti.

Kështu është edhe sot për vëllezërit tanë hebrenj, madje edhe për ne në pushimin e së dielës. Jezusi nuk vjen për ta ndryshuar këtë Ligj. Por, me veprimin e tij, ai denoncon interpretime tepër të ngurta, tepër legaliste, siç dëshmohet nga ungjijtë.
Le të reflektojmë mbi gjestin e bërë nga Jezusi në këtë ditë të shtunë: ai shëroi dorën e paralizuar të një njeriu. Dora është pikërisht ajo pjesë e trupit tone që simbolizon aktivitetin ose veprimin. Tani këtij njeriu i është hequr dora. Ai nuk mund të punojë, nuk mund të jape kontributin e tij në krijimin, siç u ka urdhëruar Zoti njerëzve. Çfarë bën Jezusi? Ai e rikthen këtë njeri në aftësinë e tij për të vepruar, për të bashkëpunuar në veprën e Perëndisë. Ai shëron dorën e tij të paralizuar.
Në këtë ditë të shtunë, Jezusi kryen një çlirim autentik: ai shëron njeriun nga një sëmundje që e pushton. Duke bërë këtë, Jezusi po bën pikërisht atë që kujtohet të shtunën: Zoti e krijoi njerëzimin për të vazheduar krijimin dhe Zoti e çliroi popullin e tij nga skllavëria në Egjipt që të vazhdojë krijimin dhe të jetojë i lirë. Jezusi e rikrijoi pikërisht këtë njeri në trupin e tij të shëruar (krijimin) dhe e çliroi nga e keqja që e bëri të burgosur (shpëtim). Me gjestin e tij, Jezusi zbaton vërtet frymën e Ligjit të të shtunës: skribët dhe farisenjtë – të cilët megjithatë janë ekspertë në Fjalën e Perëndisë – padyshim nuk ia dolën të dilnin nga kuptimi i tyre tepër perfeksionist dhe steril i Ligjit.
O Zot, më mëso lirinë e vërtetën. Bëj që të kuptoj se Ligji është Jeta, sepse ai është krijues dhe çplirues, si lutet psalmisti:

“7 Do të të lavdëroj në pastërtinë e zemrës,
i mësuar ndër gjyqet e drejtësisë sate.
8 Unë do t’i zbatoj rregulloret e tua,
por ti askurrë mos hiq dorë prej meje!
9 Si do ta ruajë të pastër djaloshi udhën e vet?
Duke i zbatuar fjalët e tua.
10 Të kërkoj me gjithë fuqinë e shpirtit tim:
mos lejo t’u shmangem urdhërimeve të tua.
11 Fjalët e tua i fsheha në zemrën time,
që të mos gaboj kundër teje.
12 I bekuar je, o Zot,
ma mëso vullnetin tënd.
13 Me buzët e mia i shpall një nga një
të gjitha qjyqet e gojës sate.

14 Më shumë i gëzohem udhës së dëshmive të tua
se pasurisë tejet të madhe.
15 Do të ushtrohem në urdhërimet e tua,
do t’i kujtoj udhët e tua.
16 Do të kënaqem në rregulloret e tua,
s’do ta harroj fjalën tënde.
17 Bëja këtë të mirë shërbëtorit tënd:
që të jetoj e ta mbaj fjalën tënde.
18 M’i hap sytë të shikoj
mrekullitë e ligjit tend” (Ps. 119, 7-18).

[ninoenina]

7-9-2022/E MERKURE E JAVËS 23/ VITI 2.


“Të lumët ju, o skamnorë, sepse juve ju përket Mbretëria e Hyjit!...

Por, vaj për ju, o pasanikë, sepse e keni ngushëllimin tuaj!”

UNGJILLI: Lk 6, 20-26.

20 Jezusi, si i drejtoi sytë e vet mbi nxënësit, thoshte:
“Të lumët ju, o skamnorë,
sepse juve ju përket Mbretëria e Hyjit!
21 Të lumët ju që tani keni uri,
sepse do të ngiheni!
Të lumët ju që tani qani,
sepse do të qeshni!
22 Të lumët ju kur njerëzit do t’ju urrejnë,
kur do t’ju përjashtojnë prej rrethit të tyre,
kur do t’ju poshtërojnë,
kur do ta çmojnë emrin tuaj për të pandershëm për shkak të Birit të njeriut!
23 Atë ditë gëzohuni dhe kërceni sepse ju pret shpërblim i madh në qiell.
Vërtet, në të njëjtën mënyrë vepruan edhe etërit e tyre me profetët!
24 Por, vaj për ju, o pasanikë,
sepse e keni ngushëllimin tuaj!
25 Vaj për ju që tani jeni të ngopur,
sepse do të pësoni uri!
Vaj për ju që tani qeshni,
sepse do të vajtoni e do të qani!
26 Vaj për ju, kur të gjithë njerëzit do t’ju lëvdojnë, sepse ashtu vepruan edhe etërit e tyre me profetët e rrejshëm!”


MEDITIM.

1.“O Zot, bëj që të jem i lumtur, duke parë lumturinë e atyre që kanë besim në ty”.

“1.Lum njeriu që e druan Zotin, që ecën udhëve të tija!
2.Do të ushqehesh prej punës së duarve të tua, i lumi ti, mirë do të kalosh!
3 Gruaja jote: vresht plot fruta në dhomat e shtëpisë sate; djemtë e tu: pinjoj ulliri përreth tryezës sate!
4 Ja, se si bekohet njeriu që e druan Zotin!
5 Të bekoftë Zoti prej Sionit e pafsh lumturinë e Jerusalemit në të gjitha ditët e jetës sate
6 dhe i pafsh djemtë e djemve të tu! Paqja qoftë mbi Izraelin!” (Ps 128).

Lumturitë na zbulojnë dëshirën më të madhe të Jezusit për ne. Tetë herë Zoti përdor fjalën "Të lumtur". Ai dëshiron që ne të jemi të lumtur! Atë e dëshirojmë edhe ne në thellësi të shpirtit tone! Le të marrim një moment për të falënderuar Zotin për gjithçka që na bën të lumtur në këtë moment të jetës sonë dhe të kuptojmë se kjo vjen nga mirësia e Zotit ndaj nesh.


2.“Të lumët ju që tani qani, sepse do të qeshni!”

Por, në botën e sotme, lumturia e të krishterit përballet me fatkeqësi: varfërinë, urinë, lotët, persekutimet. Vuajtja është pjesë e ekzistencës sonë njerëzore. Zoti nuk na kërkon të duam vuajtjet. Ai na fton ta vëmë në perspektivë përballë gëzimit të përjetshëm që na pret. E keqja do të ketë gjithmonë një kufi dhe një fund, nuk do ta ketë kurrë fitoren, as fjalën e fundit. Nga ana tjetër, lumturia që na ofron Krishti, është e përjetshme dhe do të arrijë fitoren përfundimtare. Ajo do të ketë fjalën e fundit. Kjo na jep forcë dhe shpresë për të kaluar me durim momentet e dhimbjes në këtë botë.

3.“ Vaj për ju që tani jeni të ngopur, sepse do të pësoni uri!”.

Jezusi na fton të bëhemi të vetëdijshëm për atë që na bën të pakënaqur. Ne jemi krijuar për të dashur dhe për të qenë të dashur. Kjo është ajo që na bën thellësisht të lumtur. Por kur heqim dorë nga dashuria, është një fatkeqësi e madhe për ne. Të jetosh vetëm për mirëqenien tënde, të qeshësh e të ngopesh, të të shohin mirë të tjerët, pa u shqetësuar për nevojat e të afërmit, është një rrugë që nuk përfundon askund. Është një rrugë pa krye që nuk na çon drejt lumturisë së pafundme dhe të përjetshme që kërkon zemra jonë. Është një paradoks sepse egoizmi ynë na verbon: “‘Më i lum është ai që jep se ai që merr” (Vap. 20:35)
Zot Jezus, ti je gëzimi dhe lumturia ime! Unë të falënderoj për të gjitha të mirat e tua. Jam i lumtur që të kam prezent në jetën time. Unë ndonjëherë kam shqetësime dhe vështirësi: vuaj por nuk vuaj pa shpresë duke e ditur se çdo e keqe ka një fund dhe se ngushëllimi yt më pret gjithmonë në qoshe. Unë kam besim në ty, Zot! Më jep forcë të kaloj sprovat e mia dhe më mirëprit tek ti kur të vijë dita e vdekjes sime.

[ninoenina]

6-9-2022/E MARTE E JAVËS 23/ VITI 2.

“Natën e kaloi duke iu lutur Hyjit”.

UNGJILLI: Lk 6, 12-19.

12 Ndër ato ditë Jezusi shkoi në një mal për t’u lutur. Natën e kaloi duke iu lutur Hyjit. 13 Kur zbardhi drita, i thirri nxënësit e vet e prej tyre zgjodhi dymbëdhjetë, të cilët edhe i quajti apostuj: 14 Simonin, të cilin e quajti edhe Pjetër, Andreun, vëllanë e tij, Jakobin e Gjonin, Filipin e Bartolomeun, 15 Mateun, e Tomën, Jakobin e Alfeut, Simonin që quhej Zelltar, 16 Judën e Jakobit edhe Judën Iskariot, i cili u bë tradhtar. 17 Pastaj zbriti bashkë me ta e zuri vend në rrafshinë. Ishte aty një shumicë e madhe nxënësish të tij dhe një turmë e madhe e popullit prej mbarë Judesë, prej Jerusalemit dhe prej bregut të detit të Tirit e të Sidonit, 18 që kishin ardhur për ta dëgjuar e për t’u shëruar prej sëmundjeve të veta. Shëroheshin edhe ata që i mundonin shpirtrat e ndytë. 19 Të gjithë këta njerëz kërkonin ta preknin, sepse prej tij dilte një fuqi që shëronte gjithkënd.



MEDITIM.


Faleminderit, Zot, për apostujt, shtyllat e Kishës tënde!
Zot, na jep të të kërkojmë vazhdimisht, të kemi dëshirën të të dëgjojmë dhe të shërohemi prej teje! Ki mëshirë për ne që nuk jemi asgjë pa ty!

1.Ndër ato ditë Jezusi shkoi në një mal për t’u lutur. Natën e kaloi duke iu lutur Hyjit"

Ky varg biblik na ofron një mësim të tërë mbi lutjen; një mësim këmbënguljeje: lutja ushtrohet me kalimin e kohës, është një shembulli që na jep Jezusi: një natë e tërë lutje! Një mësim kujdesi: lutësi izolohet për të mos u shpërqendruar, larg njerëzve, larg biznesit dhe... larg njoftimeve të celularit! Shën Cirili na jep komentin e mëposhtëm: “Të ngulmojmë në lutje, të qëndrojmë të ndarë, në fshehtësi, larg shikimit të njerëzve, të ndarë nga të gjitha shqetësimet e botës, që shpirti ynë të ngrihet lirisht në majat e soditjes hyjnore”.

2."Jezusi zbriti nga mali (...)"

Jezusi zbret për të gjetur të sëmurët dhe të pafuqishmit që nuk mund të bashkohen me të në majë të malit. Ai shkon pandërprerë për të takuar thellësinë e mjerimit tonë. Së pari, ai zbret nga qielli dhe merr mishin e Virgjëreshës Mari. Pastaj, pas Ringjalljes së tij, ai zbret në ferr për të kërkuar banorët e atij vendi. Jezusi, Bariu i Mirë, vazhdon të zbresë dhe të ulet që të vijë për të na takuar. Dhe shpëtimi, si shërimi, u ofrohet të gjithëve: “(...) sepse prej tij dilte një fuqi që shëronte gjithkënd”.

3.Jezusi therret shumë njerëz që të bashkëpunojnë me të,
në mënyrë që shpëtimi të përhapet larg e gjerë: apostujt, dishepujt, turma. “Kur zbardhi drita, i thirri nxënësit e vet e prej tyre zgjodhi dymbëdhjetë, të cilët edhe i quajti apostuj” (…)” Jezusi e quan secilin prej apostujve me emrin e tij të parë. Është një thirrje unike dhe intime, në të njëjtën kohë si një zgjedhje sovrane – “Jam unë që të kam zgjedhur” (Gjn 15, 16) – që Jezusi e fitoi me Mundimet e tij, vuajtjet dhe vdekjen e tij.
Ungjilltari Marku thotë: “Ai caktoi dymbëdhjetë që të ishin me të” (Mk 3:14) Para çdo misioni apostolik, apostujt duhet të jenë me Jezusin.
Çfarë ngushëllimi të dimë, Zot, se gjatë jetës tënde tokësore ke kaluar orë të gjata në lutje, natën, për ne! Kështu, nëse zgjohemi natën, mund të bashkohemi me ty, duke i drejtuar lutjet tona Atit, së bashku me ty dhe me të gjithë ata që luten natën, murgjit dhe murgeshat. Faleminderit Zot, për këtë bashkim të zemrave dhe shpirtrave në lutje!

[ninoenina]

8-9-2023/E ENJTË E JAVËS 23/ VITI 2.

LINDJA E SHËN MARISË VIRGJER.

UNGJILLI: Mt 1, 1-16.18-23

1 Breznitë e Jezu Krishtit, të birit të Davidit, të birit të Abrahamit. 2 Abrahamit i lindi Izaku.Izakut i lindi Jakobi.Jakobit i lindi Juda dhe vëllezërit e tij. 3 Judës i lindi prej Tamarës Faresi dhe Zara. Faresit i lindi Esromi.Esromit i lindi Arami. 4 Aramit i lindi Aminadabi.Aminadabit i lindi Naasoni.Naasonit i lindi Salmoni. 5 Salmonit i lindi prej Rahabës Boozi. Boozit i lindi prej Rutës Jobedi. Jobedit i lindi Jeseu. 6 Jeseut i lindi Davidi mbret. Davidit i lindi prej ish‑gruas së Urisë Salomoni. 7 Salomonit i lindi Roboami. Roboamit i lindi Abiai. Abiait i lindi Asafi. 8 Asafit i lindi Jozafati. Jozafatit i lindi Jorami. Joramit i lindi Ozia. 9 Ozisë i lindi Joatami. Joatamit i lindi Akazi. Akazit i lindi Ezekia. 10 Ezekisë i lindi Manaseu. Manaseut i lindi Amosi. Amosit i lindi Jozia. 11 Jozisë i lindi Jehonia dhe vëllezërit e tij në kohën e shpërnguljes në Babiloni.
12 Pas shpërnguljes në Babiloni, Jehonisë i lindi Salatieli. Salatielit i lindi Zorobabeli. 13 Zorobabelit i lindi Abiudi. Abiudit i lindi Eliakimi. Eliakimit i lindi Azori. 14 Azorit i lindi Sadoku. Sadokut i lindi Akimi. Akimit i lindi Eliudi. 15 Eliudit i lindi Eleazari. Eleazarit i lindi Matani. Matanit i lindi Jakobi. 16 Jakobit i lindi Jozefi, fati i Marisë, prej së cilës lindi Jezusi që quhet Krisht.
17 Gjithsej, pra, katërmbëdhjetë brezni prej Abrahamit deri te Davidi; prej Davidit deri në shpërnguljen në Babiloni katërmbëdhjetë brezni; e prej shpërnguljes në Babiloni deri te Krishti katërmbëdhjetë brezni.
18 Lindja e Jezu Krishtit ndodhi kështu: Maria, nëna e tij, pasi u fejua me Jozefin, para se të banonin së bashku, u gjend shtatzënë për virtyt të Shpirtit Shenjt.
19 Tashti Jozefi, i fejuari i saj, pasi ishte njeri i drejtë e nuk donte ta çnderonte botërisht, mendoi ta linte fshehtazi. 20 Posa në mendjen e vet vendosi të bëjë kështu, ja, iu duk në ëndërr engjëlli i Zotit dhe i tha: “Jozef, biri i Davidit, mos ki frikë ta marrësh Marinë, të fejuarën tënde, sepse foshnja që është zënë në të, u zu për virtyt të Shpirtit Shenjt. 21 Ajo do të lindë djalë e ti ngjitja emrin Jezus, sepse Ai do ta shëlbojë popullin e vet prej mëkateve të tij.” 22 E gjithë kjo ndodhi që të shkonte në vend fjala e Zotit e thënë nëpërmjet profetit:
23 “Ja, Virgjëra do të mbesë shtatzënë e do të lindë një djalë, të cilit do t’ia ngjesin emrin Emanuel ‑ që do të thotë: Hyji me ne!”



MEDITIM.


Të gjithë janë të ftuar të hyjnë në projektin e Zotit, duke u hapur ndaj një vizioni më të pasur të realitetit.
Zot, ti e di që kam nevojë për ty, por e di edhe paaftësinë time për t'ju arritur. Kjo varfëri më verbon e megjithatë unë kam një nevojë të madhe t'i afrohem te ti dhe të thelloj pasuritë që më ke dhënë.


1.Prejardhja dhe misioni i fshehur i Jezusit

Ky tekst i Shkrimit gjurmon origjinën e Jezusit, lindja e brezave të të cilit mund të duket e habitshme. Kjo gjenealogji na lejon të njohim prejardhjen e Shpëtimtarit tonë, Birit të Davidit, dhe rishikon historinë e trazuar të popullit të Perëndisë që nga krijimi i tij me një sërë faktesh domethënëse: prostitucioni, bashkimi jashtë popullit hebre ose zëvendësimi i kursit të identitetit të breza nga Abrahami te Krishti: populli është një popull mëkatar. Në fund të këtyre vargjeve të Mateut shfaqet Jozefi, i biri i Jakobit, i cili u martua me “Marinë, prej së cilës lindi Jezusi, që quhet Krisht”. Etimologjikisht, Jezusi do të thotë "Zoti shpëton". I njoftohet Jozefit duke ia bërë të njohur misionin e tij në zemrën e njerëzimit.
Krishti, Biri i Perëndisë, vetë erdhi mes njerëzve për të dhënë jetën e tij për të shëlbuar mohimet dhe tradhtitë e grumbulluara nga njerëzit: ai u bë njeri për të na bërë fëmijë të Perëndisë. Ai mori gjendjen tonë njerëzore për të na ofruar gjendjen e tij hyjnore.


2.“Jozef, biri i Davidit, mos ki frikë ta marrësh Marinë, të fejuarën tënde, sepse foshnja që është zënë në të, u zu për virtyt të Shpirtit Shenjt. Ajo do të lindë djalë e ti ngjitja emrin Jezus, sepse Ai do ta shëlbojë popullin e vet prej mëkateve të tij”.

Këtë rrugë që përshkon Jozefi, secili prej nesh është thirrur ta përshkojë. Nëse i përmbahemi mënyrës sonë të të parit dhe të të kuptuarit, nuk do ta njohim dhe nuk do të jemi në gjendje të bashkohemi me Shpëtimtarin, vullneti i të cilit është vullneti i Atit dhe i Shpirtit Shenjt. Jeta e Jozefit, burrit të Marisë dhe babait birësues të Jezusit, është modeli që duhet të imitojmë për të shpëtuar veten dhe për të marrë pjesë në shpëtimin e njerëzve.



3.Atësia ligjore e marrë nga Jozefi.


Duke dëgjuar këto fjalë, Jozefi, i cili nuk ishte ende i martuar me Marinë, mendon ta refuzojë atë, por engjëlli i shpall atij ndërhyrjen e drejtpërdrejtë të Zotit: ai e merr këtë njoftim si shenjë të një zgjedhjeje personale hyjnore. Prandaj, ai do ta marrë këtë atësi të Jezusit, duke i dhënë atij dashurinë delikate, atërore dhe bujare për të cilën ka nevojë çdo qenie njerëzore.
Kështu, Jezusi, Shëlbuesi ynë, hap derën e parajsës për të gjithë njerëzit. Ky njeri ka zemrën e një Ati, të cilin Papa Françesku e lavdëroi në letrën e tij apostolike Patris Corde, shkruar në 2021: një Atë, autoriteti i të cilit ushtrohet në nivel njerëzor, por në varësi të plotë nga autoriteti hyjnor.

Ndërsa vështirësitë aktuale në arsim nuk janë gjithmonë të lehta, le të marrim tekstin e kësaj letre apostolike nga Ati i Shenjtë dhe t'i kërkojmë Shpirtit Shenjt të na udhëheqë në këtë rrugë autoriteti dhe bindjeje.

[ninoenina]

9-9-2022/E PREMTE E JAVËS 23/VITI 2.


“Pasi i pastruat shpirtrat tuaj…doni njëri-tjetrin me gjithë shpirt

dhe me dashuri të vërtetë” (1 Pt. 1,22).

UNGJILLI: Lk 6, 39-42.


39 U tha edhe shëmbëlltyrën: “A mund t’i prijë i verbëri të verbërit? A thua s’do të bien të dy në gropë? 40 Nuk është nxënësi më i aftë se mësuesi; por, çdo nxënës plotësisht i aftësuar, do të jetë si mësuesi i vet. 41 Po pse e shikon lëmishten në sy të vëllait tënd e nuk e sheh traun në syrin tënd? 42 Si mund t’i thuash vëllait tënd: ‘Vëlla, ndal ta heq lëmishtën, që ke në sy, ti që nuk e sheh traun në sy tënd? Shtiracak, nxirre më parë traun nga syri yt dhe atëherë do të shohësh qartë ta nxjerrësh lëmishten nga syri i vëllait tënd”.

MEDITIM.


Nëse leximi i këtij fragmenti mund të bëhet pa ndihmën e Shirtit Shenjt, meditimi nuk mund të bëhet pa "Ai që do të na mësojë gjithçka" (Gjn 14:26). Për të mësuar prej tij se si t'i jetosh thellë dhe me të vërtetë mësimet e tua, nuk mjafton të kërkosh të fitosh një virtyt ose sjellje specifike, por mbi të gjitha është e nevojshme të dëgjosh zërin e brendshëm dhe dritën për të vënë në praktikë atë që kërkon Zoti, atë që të ka lënduar ose poshtëruar.
Zot, ti na krijove sipas imazhit tënd, por djalli erdhi të mbulojë identitetin tonë duke na bërë të verbër. Ai dëshiron të na çojë në një rrugë që nuk është e jotja. Ai dëshiron të shkatërrojë projektin e përjetshëm të Perëndisë për njeriun: nuk është pas tij që ne duhet të angazhohemi.


1.“A mund t’i prijë i verbëri të verbërit? A thua s’do të bien të dy në gropë?”.
Ti mëson gjëra që janë të vështira për t'u dëgjuar, për t'u kuptuar dhe mbi të gjitha për t'u vënë në praktikë: sapo ke folur për "dashurinë ndaj armiqve": një realitet që nuk është i dukshëm për një shumicë të madhe të dhënë ndaj gjykimit negativ të shprehur hapur ose jo: me dhunë, me fjalë apo edhe me vepra. Lëndimi ose poshtërimi na ngrin instinktivisht në një pozicion mbrojtës pa u përpjekur të kuptojmë arsyen e situatës.
Sot, Zot, gjërat mbeten të njëjta si për dëgjuesit e kohës tënde. Ti më fton të reflektoj për respektin që u detyrohem atyre me të cilët nuk jam dakord. Më lejon të zbuloj se ti e do atë po aq sa më do mua, se ke ardhur të marresh mbi vete gabimet dhe refuzimet e tij, ashtu siç ke ardhur për mua. Ti na njeh të dyve dhe ke ardhur të na mësosh të respektojmë dhe duam njëri-tjetrin ashtu siç na deshe ti.


2.”Po pse e shikon lëmishten në sy të vëllait tënd e nuk e sheh traun në syrin tënd?”.

Zot, çdo moment je me mua. Dua të të lë të drejtosh sjelljen time, zgjedhjet e mia të përditshme. Nëse po të dëgjoj, qoftë edhe në veprim të plotë, do të të lë të më diktosh se çfarë të bëj kur të më refuzojnë, të me poshtërojnë ose të më llogariten për asgjë, siç bënë me Atin tënd gjatë jetës tënde mes nesh. Në vend që të shoh rrezen e tjetrit, t'i gjykoj me mendjemadhësi apo ta shikoj nga lart, do të më japësh durimin të kontrolloj veten dhe të qëndroj pranë atij që më shqetëson. TI nuk do të lejosh që inati të vendoset mes dy të verbërve. Po, Zot, ai mund të jetë i verbër, por unë jam të paktën po aq i verbër sa ai.


3.Hipokrizia është burimi i verbërisë.

Zot, hipokrizia jonë na e bën të vështirë të pastrojmë të kundërtën. Ne gjithmonë dhe në çdo gjë ndihemi superiorë ndaj tjetrit. Atje, mësimi i Shën Pjetrit për komunitetet e para të krishtera i shtyn ata të zgjedhin rrugën e mirëkuptimit të përzemërt në mes të një bote pagane ose rebele në vend që të përplasen duke hedhur poshtë "gurin e themelit që ndërtuesit ". “ Nëse ju e quani atë “Atë” që gjykon sipas veprave të tij pa respekt, silluni me frikë në kohën e mërgimit tuaj, me zemër të pastër, dashuroni njëri-tjetrin pa dështuar. Hidhni poshtë çdo ligësi dhe çdo mashtrim, hipokrizi, xhelozi dhe çdo lloj shpifjeje. (1 Pjetrit 1, 17…23)

[ninoenina]

10-9-2022/ E SHTUNË E JAVËS 23/VITI 2.

Më kthe te ti, o Zot!

UNGJILLI: Lk. 6, 43-49.

45 Njeriu i mirë nxjerr të mirën nga visari i mirë i zemrës së vet, njeriu i keq nxjerr të keqen nga visari i keq: sepse goja i qet çka i ka zemra”.
46 “Pse më thirrni: ‘Zotëri, Zotëri!’, e nuk bëni si ju urdhëroj?
47 Do t’ju tregoj se kujt i përngjan çdonjëri që vjen tek unë, që e dëgjon fjalën time e që e vë në veprim:
48 ai i përngjan njeriut, i cili, kur ndërtoi shtëpinë e vet, mihu dheun thellë dhe themelin e vuri mbi shkëmb. Ra vërshimi, lumi u vërsul mbi atë shtëpi, por nuk mundi ta tundë, sepse ishte e ndërtuar mirë. 49 Kurse ai që e dëgjon, por nuk e vë në veprim fjalën time, i përngjan njeriut, që e ndërtoi shtëpinë përmbi dhe ‑ pa themel: u vërsul lumi e menjëherë e rrëzoi: ajo shtëpi u bë gërmadhë e madhe”.


MEDITIM.

Zot, do të doja shumë që të vish tek unë, të më dëgjosh dhe të më bësh të përjetoj që të dëgjosh lutjen time, por sot në Ungjill po flet në një mënyrë tjetër: më mëso të "shkoj te ti”; më mëso të “dëgjoj fjalët e tua”; më lejo t'i "zbatoj ato në praktikë". Unë besoj, thjesht, se nuk ke nevojë të vish tek unë, sepse tashmë je në mua, tashmë po më dëgjon dhe po më jep tashmë atë që më mnevojtet.
Më kthe tek ti, o Zot.

1.“Dhe pse më thërret duke më thënë: “Zot! Zot!"
dhe nuk e ben atë që të them unë?”
Me dhimbje, Krishti pyet: “Pse?". Po pse ? Pse dëgjojmë pa bërë? Pse themi se ai është Zot, kur shumë gjëra të tjera vijnë para tij në jetën tonë? Pse mendojmë se jemi të krishterë kështu apo ashtu, kur veprimet tona thonë të kundërtën? Pse “fjala” jonë (fjalët tona) nuk është bërë mish (veprim konkret, jo vetëm një qëllim i mirë), si ajo e Atit? Krishti më bën vërtet pyetjen, me një vështrim të butë, të qetë, të vendosur dhe inkurajues. Ai me të vërtetë pret një përgjigje. Çfarë thonë fjalët e mia? Dhe heshtjet e mia? Çfarë thonë veprimet e mia? Dhe lëshimet e mia?
Më kthe te ti, Zot!

2.“Kushdo që vjen tek unë, i dëgjon fjalët e mia dhe i vë në praktikë,
(…) është si ai që ndërton një shtëpi, që ka gërmuar shumë thellë dhe (…) ka hedhur themelet në shkëmb. Kur erdhi përmbytja, përrua u vërsul mbi këtë shtëpi (…)”
Kur ndërtuesi fillon të gërmojë shumë thellë për të ndërtuar shtëpinë e tij, kjo përfshin heqjen e tokës dhe kërkimin e shkëmbit, përsëri dhe përsëri, dhe përsëri, derisa ta gjejë atë. Ndonjëherë ai mendon se ka gjetur shkëmbin, por ai është vetëm një gur. Edhe kjo duhet eliminuar, edhe nëse duket si shkëmb. Një gur nuk është shkëmb.
Toka dhe gurët që duhet të ndahen, janë gjëra të tilla si rehatia, të qenit i drejtë, pozicioni, lajmet më të fundit, reputacioni, thashethemet (virtuale ose jo), ndjenja se dikush është i informuar mirë, të qenit i kënaqur me punën e tij, etj. Mund të jetë edhe një fjali si: “Gjëja e rëndësishme është shëndeti! Që do të thotë: “Nëse kam shëndetin tim, pjesa tjetër do të shkojë…”.
O Zot, më kthe te ti!


3.“...por ai nuk mund ta tundte sepse ishte ndërtuar mire”.
Në librin e parë të Kronikave, lexojmë: “Atëherë Davidi ndërtoi për vete shtëpi në Qytetin e Davidit, e bëri gati vendin e Arkës së Hyjit dhe e ngrehi për të tendën (1 Kr 15, 1). Por dy kapituj më pas, pasi kishte kënduar lavde në këtë tendë, Davidi ndryshoi mendje dhe i tha profetit Nathan: “Ja, unë po banoj në shtëpi prej cedri, ndërsa Arka e Besëlidhjes së Zotit nën lëkura”(1 Kr 17, 1).
Davidi e kupton se ai nuk e vuri Perëndinë të parin. Ai e kupton se duhej të konvertohej. Ai nuk mund të thotë: “Zot! Zot! dhe jepini Arkës së Besëlidhjes një lloj tende si ajo e njerëzve të zakonshëm. Kjo është arsyeja pse profeti Nathan i thotë të bëjë ndryshimet që dëshiron të bëjë (krh. 1 Ch 17, 2). Por kur vjen puna për të gërmuar në shkëmb, është e pamundur ta bësh atë vetëm. “Në qoftë se Zoti nuk e ndërton shtëpinë, ndërtuesit punojnë kot (Ps 1, 26). Në të vërtetë, Zoti i tha Davidit me anë të Natanit: “Shko e thuaj Davidit, shërbëtorit tim: Kështu thotë Zoti: Ti s’ke për të më ndërtuar Shtëpi që të banoj në të. Nuk do të më ndërtosh një shtëpi ku të banoj. (…) në kohën kur popullit tim Izraelit i dhashë gjyqtarë dhe i mposhta të gjithë armiqtë e tu. Prandaj po të lajmëroj se Zoti do ta ndërtojë ty shtëpinë, unë them se Zoti do t'ju ndërtojë një shtëpi. (1 Kr 17, 4. 10). Po unë? Si duket këndi im i lutjes? A kam një? A ka vend në buxhetin tim për gjërat e Perëndisë?
Më kthe te ti, o Zot!

E tani mund të lutemi më këtë psalm:
“E deri kur, o Zot, do të më harrosh krejtësisht? Deri kur do ta fshehësh fytyrën tënde prej meje?
Deri kur do të shqetësohem në shpirt, në zemrën time do të kem trishtim për çdo ditë? Deri kur armiku do të më rrijë shqipe mbi kokë?
Shih e më ndihmo, o Zot, Hyji im! Ndriti sytë e mi që të mos më kapë gjumi i vdekjes,
të mos thotë armiku: “Ngadhënjeva mbi të!”, që të mos gëzohen salvuesit nëse rrëzohem ndonjëherë.
Por unë jam i sigurt në dashurinë tënde, le të galdojë shpirti im në shpëtimin tënd! Do t’i këndoj Zotit, Bamirësit tim!” (Ps. 12).
Dhe edhe me psalmin 130:
“Prej humnerës klitha tek ti, o Zot,
2 o Zot, dëgjoje britmën time! Le ta dëgjojnë veshët e tu, zërin e lutjes sime.
3 Nëse do t’i mbash mend paudhësitë, o Zot, O Zot, e kush do të qëndrojë para teje?
4 Por tek ti gjendet falja që të dimë të të druajmë.
5 Shpresoj në ty, o Zot, shpirti im shpreson në premtimin e tij.
6.E pret shpirti im Zotin më tepër se rojtarët agimin. Më tepër se rojtarët agimin
7 le të shpresojë Izraeli në Zotin, sepse te Zoti është mëshira dhe i madh është tek Ai shpërblimi.
8 Ai do ta nxjerrë Izraelin prej të gjitha paudhësive të tija” (Ps. 130).

[ninoenina]

12-9-2022. E HËNË E JAVËS 24 . VITI 2.

MADHËSHTIA E VËRTETË.


UNGJILLI: Lk. 7, 1-10.

1 Pasi i kreu të gjitha këto fjalë të drejtuara popullit, hyri në Kafarnaum.
2 Një centurion e kishte shërbëtorin të sëmurë në fill të vdekjes. Shërbëtorin e kishte fort për zemër.
3 Centurioni, kur dëgjoi për Jezusin, dërgoi disa kryepleq judenj që ta lusin të vijë e t’ia shërojë shërbëtorin.
4 Ata, kur arritën te Jezusi, zunë t’i luten e t’i përluten: “Meriton t’ia kryesh këtë nder
5 sepse e do popullin tonë. Ai na e ndërtoi edhe sinagogën”.
6 Jezusi shkoi me ta. E kur ishte jo fort larg shtëpisë, centurioni dërgoi miqtë e vet për t’i thënë: “Zotëri, mos u mundo më tepër se nuk jam i denjë të hysh nën pullazin tim 7 ‑ prandaj edhe nuk e çmova veten të denjë të të dal përpara, por vetëm jep urdhër me një fjalë dhe shërbëtori im do të shërohet.
8 Sepse edhe unë, ndonëse jam vetëm njeri që varem prej tjetërkujt, prapë kam nën urdhër ushtarë dhe i them njërit: ‘Shko!’ ‑ dhe ai shkon, një tjetri: ‘Eja!’ ‑ dhe ai vjen; shërbëtorit tim: ‘Bëje këtë!’ ‑ dhe ai e bën”.
9 Jezusi, kur i dëgjoi këto fjalë, u mrekullua, u kthye kah populli që po e ndiqte dhe i tha: “Po ju them: as në Izrael nuk e gjeta një fe kaq të madhe”.
10 Kur të dërguarit u kthyen në shtëpi, e gjetën shërbëtorin shëndoshë e mirë.

MEDITIM

Zoti Jezus, unë e hap zemrën time ndaj Fjalës Tënde.
Sot, UngjillI më tregon admirimin tënd për centurionin. Është sikur po më ftoje të ktheja shikimin drejt tij duke zgjedhur kështu të zhdukem para tij. Më mëso atë që shikon tek ai që të shkakton një admirim të tillë.
Zot, më mëso madhështinë e vërtetë!

1.” Një centurion e kishte shërbëtorin të sëmurë në fill të vdekjes”

Së pari na befason marrëdhënia që ka pasur ky centurion me këtë shërbëtor: ai "kujdesej shumë për të". Shërbëtori nuk ishte për të një punëtor apo një pronë shtesë, të cilën ai mund ta zëvendësonte sapo të zhdukej. Ai ishte lidhur me të njësoj si Jairi me vajzën e tij të vogël që po vdiste. Ky qëndrim ndaj shërbëtorit të tij na zbulon një zemre të hapur që lejoi veten të prekej nga sëmundja e shërbëtorit të vet: centurioni zbuloi madhështinë dhe vlerën e këtij njeriu me gjendje të përulur, deri në atë pikë sa e donte atë si një bir. Kjo dashuri ishtë e tillë që ai nuk ngurroi të përulej para Jezusit për t'i lutur të arrinte të pamundurën, duke e bërë veten skllav para tij.

2."Unë nuk jam i denjë (...)"

Centurioni na befason edhe me respektin që tregon ndaj Krishtit. Hebrenjtë, duke i konsideruar paganët të papastër, nuk pranonin të hyjnin në shtëpinë e tyre ose të ndanin një vakt me ta, nga frika se mos ndoteshin. Duke e ditur këtë zakon, ai e respektoi atë – madje e kaloi atë – duke preferuar të mos i drejtohej drejtpërdrejt Krishtit, por dërgoi ndërmjetës, fillimisht hebrenj, e më pas miq. Ai centurion pranoi të trajtohej si një person i papastër, inferior ndaj hebrenjve.


3.“Kushdo e lartëson veten, do të përvujtërohet e kush e përvujtëron vetveten, do të lartësohet” (Lk. 14,11).

Ne zbulojmë kështu, tek ky njeri që shkakton admirimin e Jezusit, një pagan që tashmë jeton sipas Ungjillit. Edhe pse ka autoritet, ai di edhe të përulet, fillimisht para eprorëve të tij ushtarakë, por edhe para shërbëtorit të tij, përpara hebrenjve dhe së fundi para Jezusit. Nuk e dimë nëse ishte falë afërsisë së tij me shërbëtorin e tij që centurioni mësoi të kuptonte se madhështia e vërtetë fshihet në poshtërim. Vërtet, jo vetëm që ai vetë nuk hezitoi të ulëj vetë, por ulja e Krishtit bëri që ai të shihte madhështinë e vërtetë të Jezusit. Pikërisht, kur Krishti e pranoi lutjen e tij dhe nisej për në shtëpinë e tij, ai e dyfishoi përulësinë e tij dhe, si i mbushur me modesti, shpalli padenjësinë e tij për ta pritur, duke arritur deri aty sa të kuptonte se në këtë njeri fshihej ai që madje sëmundja bindet.
Zot, këtu figura e centurionit, flet për ty. Përulësia e tij na shpall Mbretin që do të përulet deri në vdekje, de deri në vdekje të Kryqit, për skllevërit. Soditja e madhështisë tënde, le të zgjojë tek unë përulësinë, habinë dhe vetëdijen për padenjësinë time.

[ninoenina]

13-9-2022/E MARTE E JAVËS 24/ VITI 2

Ma jep fitoren mbi mëkatin dhe mbi vdekjen.

Shën Gjon Gojarti, ipeshkëv dhe mësues Kishës.


UNGJILLI: Lk. 7, 11-17.

11 Pastaj Jezusi u nis për në qytetin që quhet Nain. Me të shkonin nxënsit e tij dhe turmë e madhe e popullit.
12 Kur iu afrua dyerve të qytetit, po sillnin përjashta qytetit një të vdekur ‑ djalin e vetëm të nënës e kjo ishte e vejë. E përcillnin shumë banorë të qytetit.
13 Kur e pa Zotëria, pati dhembshuri për të dhe i tha: “Mos qaj”
14 U afrua, preku vigun ‑ ata që e mbartnin, u ndalën. Ai tha:“Djalosh, ty po të them: çohu!”
15 I vdekuri u çua dhe nisi të flasë. Jezusi ia dha s’ëmës.
16 Të gjithë i kapi frikë e madhe dhe lëvdonin Hyjin duke thënë: “Profet i madh u duk ndër ne! Hyji e pa popullin e vet!”
17 Dhe nëpër mbarë Judenë e anembanë krahinës u hap fjala për të.




MEDITIM.


1 “Zoti është bariu im,
asgjë nuk më mungon.
2 Më pushon kullotave të gjelbra,
më prin në ujëra të qeta,
3 shpirtin ma përtërin.
Ai më prin shtigjeve të drejta
në saje të dashurisë së Emrit të vet.
4 Po edhe në kalofsha nëpër luginën e hijes së vdekjes,
s’trembem nga e keqja
sepse ti je me mua:
thupra jote dhe kërraba
për mua janë ngushëllim.
5 Ti ma shtron tryezën përpara
ndër sy të armiqve të mi,
me vaj erëmirë kokën ma lyen,
gotën ma mbush plot e përplot.
6 Hiri dhe mirësia do të më përcjellin
në të gjitha ditët e jetës sime,
do të banoj në shtëpinë e Zotit
derisa të jem gjallë” (Ps. 23).

O Zot, ringjallja dhe jeta, ma jep fitoren mbi mëkatin dhe vdekjen.



1.Vdekja fizike dhe vdekja shpirtërore janë armiqtë më të mëdhenj të njeriut.

Ungjilli na zbulon butësinë e Jezusit për ata që vuajnë. Ka vdekje fizike të shkaktuar nga sëmundja, për këtë djalë të vejushës së Naimit, por ka edhe vdekje shpirtërore të shkaktuar nga mëkati. Ata janë dy armiqtë më të mëdhenj të njeriut. Teksti specifikon se Jezusi u kap nga dhembshuria për këtë të ve të varfër të Naimit dhe për djalin e saj. Kjo dhembshuri e Jezusit mund të na prekë thellë, por Jezusi nuk qëndron në dhembshuri përballë sëmundjes dhe vdekjes tonë. Jezusi nuk erdhi vetëm të na tregojë dhembshurinë e tij, por ai erdhi si një njeri që fiton mbi mëkatin dhe vdekjen duke kaluar vetë vdekjen dhe duke mbajtur mëkatet tona në kryq.



2.Jezusi i ringjiallur, na jep një jetë të re.

Ai është një Zot i aftë të kuptojë dhimbjen tonë, sepse ai vetë e ka kaluar këtë rrugë! Ai ka dhembshuri për ne, por edhe sprovat i kalon me ne. Por as kjo nuk i mjafton. Jezusi gjithashtu dëshiron të kapërcejë vdekjen, vdekjen e secilit prej nesh. Fitorja e tij do të vijë në ditën e tretë, pas vdekje së tij, kur ai u ringjall.
Pra, pse vdekja dhe mëkati vazhdojnë të mundojnë jetën tonë dhe botën tonë nëse Zoti na ka shpëtuar vërtet? Ringjallja e Jezusit na bën të kuptojmë se fitorja përfundimtare e Zotit mbi mëkatin dhe vdekjen do të vijë në plotësinë e saj vetëm në një jetë tjetër, në jetën e përjetshme. Jezusi, duke u ringjallur, nuk u kthye në një jetë të re tokësore, por hyri në jetën e përjetshme. Zgjidhja përfundimtare që Zoti donte t'i jepte problemit të vdekjes dhe mëkatit, është të mos japë edhe pak vite jetë në këtë botë. Kjo do të ishte shumë pak!
Ky i ri në Ungjillin e sotëm merr edhe disa vite jete në tokë, por do t'i duhet të kalojë një vdekje të dytë. Jezusi dëshiron shumë më tepër për ne. Ai dëshiron të na ofrojë jetën e përjetshme me të, ku nuk do të ketë më sëmundje apo vdekje, ku nuk do të ketë më të keqe apo mëkat.


3.Në këtë jetë tokësore, presim çlirimin përfundimtar nga vdekja dhe mëkati.

Ndërsa presim ditën e madhe të çlirimit tonë përfundimtar nga vdekja dhe mëkati, Zoti na fton të jetojmë me shpresë dhe të mbjellim sa më shumë jetë, mirësi dhe gëzim në këtë botë. Si në një kopsht, do të ketë një qoshe të ekzistencës tonë ku kjo farë e jetës dhe e mirësisë do të mbijë dhe do të rritet, duke na sjellë gëzim dhe kënaqësi të madhe. Le të njohim dhe gëzohemi për të mirën dhe jetën që lulëzon rreth nesh!
Zoti Jezus, ti që je ringjallja dhe jeta, më ndihmo të jetoj me shpresë, duke pritur një tokë të re dhe qiej të rinj! Më jep forcë të përballoj sëmundjen time fizike me durim. Një ditë më jep jetën e përjetshme me ty përgjithmonë.

[ninoenina]

14-9-2022/E MERKURE E JAVËS 24/VITI 2.

NALTIMI I KRYQIT.

UNGJILLI: Gj 3, 13-17.

13 Askush nuk u ngjit në qiell,
përveç Birit të njeriut
që zbriti nga qielli.
14 Dhe, sikurse Moisiu e lartësoi
gjarprin në shkretëtirë,
po ashtu duhet të lartësohet edhe Biri i njeriut,
15 që kushdo të besojë në të
ta ketë jetën e pasosur.
16 Vërtet, Hyji aq fort e deshi botën
sa që dha një të vetmin Birin e vet
kështu që, secili që beson në të,
të mos birret,
por të ketë jetën e pasosur.
17 Në të vërtetë Hyji nuk e dërgoi Birin
që ta dënojë botën,
por që bota të shpëtojë nëpër të.


MEDITIM.

Sot meditojmë mbi pafundësinë e dashurisë së Jezusit: kjo dashuri është përgjigja që Jezusi i dha njeriut që refuzoi Krijuesin në kopshtin e Edenit. Meditojmë mbi misterin e Kryqit, që na hapi qiellin në përjetësi: prandaj ky kryq është "i lavdishëm" pasi falë tij jeta e përjetshme rihapet për çdo njeri.
Jemi të ftuar të sodisim si një instrument torture mbi të cilin u martirizua Jezusi, Birin e Hyjit, u bë një instrument shëlbimi dhe lumturisë së përjetshme që ky kryqëzim u hapi të gjithë njerëzve.
Psalmi 129, 1-2 na bën të themi:
“Prej humnerës klitha tek ti, o Zot,
o Zot, dëgjoje britmën time!
Le ta dëgjojnë veshët e tu,
zërin e lutjes sime”.
O Zot, dëgjoje këtë thirrje: me gëzim të falënderojmë sepse na ke hapur derën e lumturisë së përjetshme.
Besimi ynë na lejon të sodisim misterin e madh të dashurisë së padepërtueshme të Perëndisë. Biri mori gjendjen tonë njerëzore duke u mishëruar në barkun e Marisë: ai ofroi jetën e tij në kryq për të asgjësuar refuzimin fillestar të Adamit dhe Evës. Duke na krijuar, Perëndia, Ati ynë, donte që ne t'i jepnim lavdi dhe të merrnim pjesë në jetën e përjetshme në praninë e tij.


1.“Askush nuk u ngjit në qiell, përveç Birit të njeriut që zbriti nga qielli”.

Nikodemi, një anëtar i Sinedrit, ishte një nga dishepujt e parë të Jezusit. Në fillim të jetës së tij mes njerëzve, Jezusi foli me të dhe e bëri të shihte nevojën për të “lindur nga lart” (Gj. 3,3) në qëllim që të rifitojë jetën e përjetshme. Jezusi e pranon atë dhe i flet për lindjen e re që i duhet njeriut për të arritur jetën e përjetshme.
Në këto vargje, Jezusi ia shpjegon atij misionin e vet: duke u mishëruar, ai zbriti me të vërtetë nga qielli; ai nuk erdhi për të gjykuar njerëzit, por për t'u hapur atyre jetën e përjetshme.


2.“…po ashtu duhet të lartësohet edhe Biri i njeriut”.

Këtu, Jezusi i referohet gjarprit prej bronzi që Perëndia i kishte kërkuar Moisiut ta ngrinte në shkretëtirë: nëse një besimtar e shikonte atë, atëherë ai shërohej nga kafshimi i gjarprit dhe rifitonte jetën (krh. Nb. 21,9). Pra, në kohën e Krishtit, për t'u shëruar nga mëkati, besimtarët duhej të ngrinin sytë drejt kryqit, ta sodisnin atë dhe të konvertoheshin. Kryqi, ai instrument i tmerrshëm torture, nuk ishte më e vetmja rrugëdalje për mëkatarin: Zoti Atë kishte dhënë Birin e tij të vetëm dhe, si gjarpëri prej bronzi i shkretëtirës, lutja në këmbët e kryqit do të ishte një hapje për shpëtim.


3.“ Në të vërtetë Hyji nuk e dërgoi Birin që ta dënojë botën, por që bota të shpëtojë nëpër të”.

Perëndia dëshiron që bota të shpëtohet dhe gjithashtu që njeriu të marrë pjesë në këtë shpëtim. Përballë refuzimit të njeriut për të dashur, Perëndia Atë shfaq dashuri dhe mirësi të pakufishme. Në letrën e tij drejtuar Galatasve, Shën Pali kujton këtë mirësi të përjetshme:
"Por, kur erdhi koha e caktuar,
Hyji dërgoi Birin e vet,
të lindur prej gruaje,
të nënshtruar Ligjit,
që t’i shpërblente të nënshtruarit e Ligjit,
që ne ta fitonim bijësinë në shpirt”(Ga 4, 4-5).
Nëpërmjet Lutjes së Katërte Eukaristike, e gjithë Kisha lavdëron dhe falënderon këtë Zot të mirësisë së pafund: “O Atë i Shenjtë, (…) ti nuk e ke braktisur [njeriun] në pushtetin e vdekjes. Me mëshirën tënde i ke ndihmuar të gjithë njerëzit të të kërkojnë dhe të të gjejnë. Ti shumëzove besëlidhjet me ta dhe i formuat nëpërmjet profetëve me shpresën e shpëtimit”.
Cilësitë tona njerëzore janë tejkaluar këtu, o Zot! Na duhet besimi! Dhe është ky besim që dëshiron të shohësh tek Nikodemi. Vetë Zoti duhet t'i vijë në ndihmë. Ky është gjithashtu premtimi që do t'u bësh më vonë dëgjuesve të tu-:
“Edhe unë do t’i lutem Atit
dhe Ai do t’ju japë një Mbrojtës tjetër,
që të jetë me ju përgjithmonë:
Shpirtin e së Vërtetës” (Gj. 14,16).

[ninoenina]

15-9-2022/E ENJTE E JAVËS 24/ VITI 2.


“Rrinte Zoja tui lotue, afër kryqit tui shikue Krishtin pezull kryqëzue”.


Shën Maria Virgjër e Dhimbshme.

UNGJILLI: Gj. 19, 25-27.

25 Në këmbë, përbri kryqit të Jezusit, qëndronin nëna e tij, pastaj motra e nënës së tij, Maria e Klopait edhe Maria Magdalenë. 26 Jezusi, kur pa nënën e vet dhe, pranë saj, nxënësin që donte, i tha nënës: “Grua, ja, yt bir!”
27 Pastaj i tha nxënësit: “Ja, nëna jote!”.



MEDITIM.

“Rrinte Zoja tui lotue,
afër kryqit tui shikue
Krishtin pezull kryqëzue.
Oh san’vaj e sa n’ankim,
ish’ n’ atë çasht , pa pasë një g’zim,
Nana e Krishtit veç bekim.
Qante e dneste e dhimbja Nanë,
Mundue Krishtin për gjithë anë,
pa mujtë kush nji ndihmë më i dhanë.
Afër Kryqit tui gjimue,
afër teje tui lotue,
kish të qaj unë pa pushue.
O Zojë Virgjin, Nanë e d’lirë,
lute Zotin të ketë mëshirë:
Ti shëlbim prej tij na nxier (Nga Stabat Mater).




1.“Në këmbë, përbri kryqit të Jezusit, qëndronin nëna e tij,

pastaj motra e nënës së tij, Maria e Klopait edhe Maria Magdalenë”.

Sa mistikë, piktorë, muzikantë dhe poetë u frymëzuan nga ky pasazh biblik? Nga françeskani Jacapone da Todi në shekullin e 13-të që na la Stabat Mater-in e famshëm deri te Pergolesi, pa harruar Vivaldin apo Charles Péguy... të gjithë u frymëzuan nga imazhi i kësaj Nëne të pranishme në këmbët e kryqit të Birit të saj.
Çfarë panë këta soditës në këtë skenë? Çfarë ia lejuan vetes të prekeshin derisa të arrinin të prodhonin vepra të tilla? A mund të jetë dhimbja e pafuqishme e Nënës? Prania besnike e Gruas edhe brenda mundimeve më të rënda? A mund të jetë butësia e lidhur ngushtë me guximin e këtyre grave? Besimi i palëkundur i Marisë? Dhe une? Çfarë më prek mua duke soditur skenën? Apo edhe duke dëgjuar një nga veprat e artit të ofruara nga këta artistë?



2“Përbri kryqit të Jezusit, qëndronin nëna e tij, pastaj motra e nënës së tij, Maria”.

Maria është e pranishme. Ajo është e pafuqishme, por e pranishme. Dhe oh sa frytdhënëse dhe ngushëlluese është kjo prani në zemrën e fatkeqësisë më të keqe! Guxoni të imagjinoni për një moment se Maria, duke mos ditur çfarë të bëjë përballë kësaj padrejtësie, e lë veten të paralizohet nga frika ose, më keq, të shkëlqejë nga mungesa e saj?
Por Maria është atje, e pranishme. E fortë. E gjallë. Kryqi, që ishte para syve të saj, u ngulit thellë në zemrën e saj. Por “Stabat Mater” nëna ishte atje, e pranishme. “Sa e pikëlluar ishte, Nëna më e bekuar, Nëna e Birit të vetëm! Sa e sëmurë! Sa vuajti Nëna e butë, duke soditur Birin hyjnor të saj të torturuar!”.
Le të jetë Maria një shëmbull jete për ne. Le të dimë të jemi të pranishëm në mes të mundimeve, vuajtjeve të padrejta, e, nga ajo, le të dimë të jemi të pranishëm... edhe kur nuk dimë çfarë të bëjmë.
“Krisht, kur do të ik nga këtu,
le të dal fitimtar
me ndihmë të Nënës tënde.
Kur trupi im vdes,
jepi shpirtit tim lavdinë e Qiellit.
Amen. (Nga Stabat Mater)