Komenti i ungjillit

[ninoenina]

1-8-2022 -E HËNË-JAVA 18 - VITI 2

Festa e shën Alfonsit de liguori, ipeshkkëv e mësues i kishës.

UNGJILLI: Mt 14, 13-21.

Një zemër bujare për të afërmin tim. Zoti Jezus, më jep një zemër bujare dhe të dhembshur si e jotja.

13 Kur dëgjoi Jezusi, shkoi prej andej me barkë dhe u shmang në një vend të pabanuar ‑ në vetmi. Por, kur e hetoi populli, u nis pas tij në këmbë prej qyteteve. 14 Kur doli Jezusi prej barke, pa një turmë të madhe njerëzish, pati dhembshuri për ta dhe i shëroi të sëmurët e tyre. 15 Në mbrëmje iu afruan nxënësit e thanë: “Vendi është i shkretë dhe u bë vonë; lëri njerëzit të shkojnë në fshatra e të blejnë ushqim”.
16 Jezusi u përgjigj:“Nuk është nevoja të shkojnë: jepuni ju të hanë!” 17 Ata iu përgjigjën: “S’kemi këtu veçse pesë bukë e dy peshq.”
18 Jezusi vijoi: “M’i sillni këtu!” 19 Pastaj i dha urdhër popullit të ulet në bar. I mori pesë bukët e dy peshqit, i çoi sytë kah qielli, i bekoi, i ndau dhe ua dha nxënësve, kurse nxënësit turmës. 20 Të gjithë hëngrën e u nginë. I mblodhën tepricat: dymbëdhjetë shporta plot me copa. 21 E ata që hëngrën, pa i numëruar gratë e fëmijët, ishin rreth pesë mijë meshkuj.




Lutje:

“2 O Hyj, Hyji im je ti, që në agim të kërkoj.
Ka etje për ty shpirti im,
ty të dëshiron trupi im,
si toka e shkretë, e thatë, e paujë,
3 kështu erdha në Shenjtëroren tënde
për ta parë fuqinë tënde e lavdinë tënde.
4 Sepse më e mirë është dashuria jote se jeta:
buzët e mia do të të lavdërojnë.
5 Kështu do të të bekoj në jetën time
e në Emrin tënd do t’i lartësoj duart e mia,
6 do të ngihem si në gosti të shkëlqyeshme,
me buzë të hareshme do të të lavdërojë goja ime.
7 Ty do të të kujtoj edhe në shtratin tim,
në përgim natën do të mendoj për ty,
8 sepse ti je bërë ndihma ime,
prandaj do të brohoris nën hijen e krahëve të tu!
9 Shpirti im u mbështet në ty,
e djathta jote më merr për dore” (Ps 62, 2-9).



MEDITIM.

“Pati dhembshuri për ta dhe i shëroi të sëmurët e tyre”.
Pas njoftimit të vrasjes së Gjon Pagëzuesit nga mbreti Herod, Jezusi strehohet në shkretëtirë me apostujt e tij. Ai ndeshet me një turmë njerëzish të larguar nga qyteti i tyre pët ta takuar atë. Jezusi është i mbushur me dhembshuri për ta.
A po e kërkoj Zotin me të njëjtën uri dhe etje si kjo turmë? Nëse e kërkoj, ai së shpejti do ta vërë vështrimin e tij të dhembshur edhe mbi mua. Ai i shëroi semundjet e atyre që i paraqitnin. Unë gjithashtu mund t'i paraqes plagët e mia Jezusit sot dhe t'i kërkoj atij t'i shërojë ato, duke e ditur se ai do të dijë të më ofrojë më të mirën për situatën time. Le t'i lutemi gjithashtu Zotit që të hedhë të njëjtin vështrim dhembshurie mbi vëllezërit tanë në nevojë.

“Nuk është nevoja të shkojnë: jepuni ju të hanë".
Sa e lehtë dhe joshëse është ndonjëherë të fshihemi nga nevojat e të afërmit tonë. Pretekste janë të shumta: nuk kam kohë, nuk kam mjete, sigurisht filani do të dijë t'i përgjigjet më mirë kësaj kërkese. Jezusi na fton të kemi besim në të. Nëse bën ta takoj të afërmin tim në nevojë, kjo është sepse unë mund t'i përgjigjem, qoftë edhe vetëm duke ofruar një moment dëgjimi, një fjalë inkurajimi, një lutje, një gjest dhembshurie.

“Këtu kemi vetëm pesë bukë dhe dy peshq”.
Është e vërtetë që shpesh ne fillojmë një punë mëshire, duke u ndjerë sikur nuk kemi asgjë për të dhënë. E megjithatë, kur hyjmë në të me besim te Zoti, ndihma nuk vonon të vijë. Zoti është në gjendje të shumëfishojë valët tona të vullnetit të mirë duke i bërë ato të frytshme dhe efektive me hirin e tij. Prandaj, rëndësia e vendosjes së veprave tona të mira në duart e Zotit nëpërmjet lutjes, duke ndjekur shembullin e Jezusit që i ofron Atit të tij pesë bukët dhe dy peshqit.
O Jezus, zemër butë dhe i përvuajtur, bëj që zemra ime t’i përngjajë zemrës sate!

[ninoenina]

2-8-2022. E MARTE JAVE 18.

HYJI E LIRIA:

UNGJILLI: Mt 14, 22-36.

22 Pastaj aty për aty Jezusi i urdhëroi nxënësit të hyjnë në barkë e të kalojnë para tij në anën tjetër derisa ai ta shpërndante popullin. 23 Jezusi, si e nisi popullin, u ngjit vetëm në mal për t’u lutur. Ishte bërë natë e ai ende gjendej aty vetëm. 24 Barka, që tashmë ishte shumë stadje larg tokës, përplasej prej valëve, sepse era fryente kundër. 25 Në rojën e katërt të natës erdhi Jezusi tek ata duke ecur përmbi det. 26 Kur nxënësit e hetuan duke ecur përmbi det, u frikësuan e thanë: “Diçka po na shtihet!” e prej frikës bërtitën. 27 Por, menjëherë Jezusi u tha:“Guxim, jam unë, mos kini frikë!” 28 Pjetri u përgjigj: “Zotëri, nëse je ti, më urdhëro të vij te ti përmbi ujë!” 29 “Eja!” ‑ i tha.Atëherë Pjetri zbriti nga barka e po ecte nëpër ujë për të shkuar te Jezusi. 30 Porse, kur e pa erën e fortë, u frikësua, filloi të humbasë në ujë dhe bërtiti:“Më shpëto, o Zot!” 31 Jezusi përnjëherë shtriu dorën, e kapi dhe i tha: “Fepakët! Përse dyshove!” 32 Kur hynë në barkë, pushoi era. 33 Ata që ishin në barkë u përkulën me nderim para tij e thanë:“Me të vërtetë je Biri i Hyjit!” 34 Pasi kaluan detin, u kapën në breg në Gjenezaret. 35 Njerëzit e atij vendi, posa e njohën, e vunë në dijeni mbarë krahinën dhe ia sollën të gjithë të sëmurët. 36 I luteshin t’i lejonte t’i preknin vetëm kindin e petkut të tij. Ata që e prekën, u shëruan.



MEDITIM.


Le të jetë besimi shkëmbi i jetës tonë shpirtërore.
Ne të krishterët kalojmë momente ngushëllimi dhe gëzimi të madh, por edhe momente errësire dhe dyshimi. Më ndihmo, Zot, të kemi gjithmonë besim të madh në praninë tënde në mes nesh edhe në vështirësitë më të mëdha.
1. Në Ungjillin e sotëm, dinamika mes Krishtit dhe apostujve të tij është shumë interesante. Ne kemi para së gjithash një Jezus që i detyron dishepujt e tij të hyjnë në barkë dhe të largohen pa të. Folja "të detyrosh" mund të duket paksa e fortë dhe aq më tepër për mentalitetet tona të shekullit të 21-të. Nuk na pëlqejnë shumë njerëzit që japin urdhra dhe detyrime për t'u ndjekur. Megjithatë, duket se kjo është pikërisht ajo që po bën Jezusi. Për dishepujt, Krishti është Mësuesi dhe Zoti dhe ka kuptim që ata ta dëgjojnë e ta ndjekin. Është për të ndjekur atë që kanë zgjedhur lirisht të lënë gjithçka. Prandaj, Jezusi ka autoritet të vërtetë mbi dishepujt e tij dhe ai e përdor atë autopritet për t'i udhëzuar ata dhe për t'i bërë ata të rriten si burra. Ne shohim këtu se besimi i krishterë nuk është një mohim i lirisë, por një vendim i lirë për ta braktisur vetveten në duart e Jezusit duke qenë të bindur që është mirë për ne të pranojmë autoritetin e tij mbi jetën tonë.
2. Një element i dytë i kësaj bindjeje të krishterë manifestohet në takimin midis Pjetrit dhe Jezusit në momentin e ecjes mbi ujë. Pjetri i kërkon Jezusit t'i japë një urdhër: "Zot, nëse je ti, më urdhëro të vij te ti mbi ujë". Pjetri dëshiron të marrë urdhrin e Jezusit. Ai fiton guxim për të zbritur nga barka e të ecur në ujië vetëm sepse është një urdhër nga zotëria e tij. Këtu shohim se bindja e të krishterit që beson vërtet në autoritetin e ligjshëm është qetësuese dhe inkurajuese. Jezusi i jep urdhër Pjetrit, por në asnjë moment nuk ia heq lirinë. Jezusi është Perëndi dhe ai mund të bëjë çfarë të dojë. Ne shohim se sa themelor është bashkëpunimi midis njeriut dhe Zotit. Pjetri ecën mbi ujë sepse Jezusi i jep atij aftësinë e mrekullueshme për ta bërë këtë. Por Jezusi nuk e trajton Pjetrin si një objekt pa liri që ai mund të ngrihet mbi valë. Jezusi e bën që suksesi i sipërmarrjes së rrezikshme të Pjetrit të varet nga besimi dhe besimi i tij.
3 Ungjijtë na tregojnë se Pjetri bëri vetëm disa hapa, por ne mund të zgjedhim të kujtojmë se ai u fundos për shkak të mungesës së besimit ose mund të kujtojmë se, edhe nëse i mungonte besim, Pjetri megjithatë udhëtoi disa metra në det. Fundi i Ungjillit na thotë se disa të sëmurë u shëruan vetëm duke prekur mantelin e Jezusit. Edhe ata kishin nevojë për dy gjëra: që të preknin Krishtin dhe që të besonin vërtet se ai mund t'i shëronte.
E di, Zot, se shumë herë e kam përdorur lirinë time për të bërë keq. Por ti do të më lësh të lirë të bëj mirë dhe të lirë të të dua, sepse pikërisht në këtë jemi krijuar sipas imazhit tënde.

[ninoenina]

3-8-2022 . E MERKURE JAVA 18 – VITI 2.

Prova e lirisë.

UNGJILLI: Mt 15, 21-28.

21 Jezusi doli prej atij vendi e kaloi në krahinat e Tirit e të Sidonit.
22 Dhe, ja, një grua nga Kananeja, që kishte ardhur prej atyre anëve, filloi të bërtiste e të thoshte: “Ki mëshirë për mua, o Zot, Biri i Davidit! Djalli po ma mundon tepër vajzën!” 23 Por ai nuk iu përgjigj fare. Atëherë iu afruan nxënësit e tij e i thanë:“Bëja këtë nderë e të shkojë, sepse po bërtet pas nesh!”
24 Ai u përgjigj: “Unë jam i dërguar vetëm te delet e humbura të shtëpisë së Izraelit”.
25 Por ajo u afrua, u përkul thellë në nderim para tij e tha:“Më ndihmo, o Zot!”
26 Jezusi iu përgjigj: “Nuk është mirë të marrësh bukën e fëmijëve e t’ua japësh këlyshëve të qenve”.
27 “Po, o Zot ‑ shtoi ajo ‑ se edhe këlyshët hanë dromcat që bien nga tryeza e zotërinjve të tyre”.
28 Atëherë Jezusi iu përgjigj: “O grua, e madhe është feja jote! Le të bëhet ashtu si dëshiron!” Në atë moment bija e saj u shërua.


MEDITIM

Zot, ti na ke premtuar se, nëse vazhdojmë të kemi besim te ti sot, këtu poshtë, në mes të vështirësive të pakapërcyeshme dhe të përditshme, ne mund të ndërtojmë një botë me ty ku do të mbretërosh përgjithmonë. Ne besojmë në premtimin tënd dhe jetojmë me shpresë. Liria jonë varet nga ti.
Krishti kishte shkuar në rajonin e Tirit dhe të Sidonit dhe tani një grua e huaj i afrohet dhe i lutet:

1 “Ki mëshirë për mua, o Zot, Biri i Davidit! Djalli po ma mundon tepër vajzën!” Këtu, Zoti nuk përgjigjet dhe u shpjegon dishepujve të tij se ai u dërgua vetëm te delet e humbura të shtëpisë së Izraelit. Dishepujt këmbëngulin dhe i kërkojnë që ta dëgjoi lutjen e saj, por Jezusi mbetet i vendosur në mendimin e vet. Gruaja sirofenikase, nga ana e saj, mbetet e vendosur të marrë atë që kërkon dhe megjithatë Jezusi vazhdon të mos pranojë kërkesën e saj. Duket se Zoti nuk është i gatshëm ta shërojë këtë vajzë, nëna e të cilës nuk i përket religjionit izraelit. Por dishepujt janë të lodhur duke dëgjuar kërkesat e saj të përsëritura dhe këmbëngulëse dhe vazhdojnë t’i luten Zotit.
2 “Unë jam i dërguar vetëm te delet e humbura të shtëpisë së Izraelit”. Gruaja siro-fenikase ende këmbëngul; Jezusi vazhdon të mos japë asgjë, ai vazhdon të refuzojë, duke thënë: “Nuk është mirë të marrësh bukën e fëmijëve e t’ua japësh këlyshëve të qenve”. Në kohën e Jezusit, izraelitët krahasoheshin me fëmijët e vegjël, ndërsa të tjerët krahasoheshin me “qentë e vegjël”: kafshë që ne i duam, por që nuk kanë inteligjencë njerëzore! Siro-fenikasja pranon krahasimin e zakonshëm të vendit dhe të kohës së saj, por nuk e pranon këtë refuzim të largët. Ajo mnuk e pranon refuzimin e kërkesës së saj nga ana e Jezusit: pse është e nevojshme një të këmbëngulje kaq e vendosur për të fituar shërimin e një vajzës dhe për të marrë përfitimin e dhënë shumicës? Pse do të përjashtohej nga Mbretëria? Ajo këmbëngul gjithmonë...
3 “Po, Zot; por pikërisht, qentë e vegjël hanë thërrimet që bien nga tryeza e zotërinjve të tyre”.
Jezusi habitet shumë, e shikon dhe i thotë: “O grua, i madh është besimi yt, se çdo gjë të bëhet si të duash!"


Gjëja më e vështirë është të mos dekurajohemi kur përballohemi me kërkesat, fryti i të cilave vonon të vijë. Edhe këtu Zoti dëshiron të na mësojë diçka. Para së gjithash, ai nuk na ka borxh asgjë. Ai na krijoi dhe ne i pçërkasim atij. Ai dha jetën në kryq. Për më tepër, është e sigurt që Jezusi nuk di të thotë jo, është ende e nevojshme që kërkesat tona të jenë në përputhje me atë që ai dëshiron për secilin prej nesh.
Por është gjithashtu thelbësore të qëndrojmë në vendin tonë, të jemi të durueshëm dhe mirënjohës. Ne jemi këtu për të jetuar sipas dëshirës së Krijuesit. Ai nuk ka nevojë për ne: na krijoi për të mirën tonë, që ne të marrim pjesë në jetën e tij dhe që ta falënderojmë këtu më poshtë, për të jetuar një jetë të përjetshme të gëzuar dhe triumfuese, të hapur për të gjitha gëzimet.

[ninoenina]

4-8-2022, E ENJTË E JAVËS 18 VITI 2.

Festa e Shën Jean-Marie Vianney.

“Ti je Pjetër‑Shkëmb dhe mbi këtë shkëmb unë do ta ndërtoj Kishën time”.

UNGJILLI: Mt. 16, 13-23.

13 “Kur Jezusi arriti në krahinën e Cezaresë së Filipit, i pyeti nxënësit e vet: “Ç’thonë njerëzit, kush është Biri i njeriut?”
14 Ata u përgjigjën: “Disa thonë se është Gjon Pagëzuesi; disa të tjerë Elia; do të tjerë Jeremia ose një ndër profetët.”
15 “Po ju ‑ u tha atyre ‑ ç’thoni: kush jam unë?”
16 Iu përgjigj Simon Pjetri:
“Ti je Mesia ‑ Biri i Hyjit të gjallë!”
17 Atëherë Jezusi i tha:“I lumi ti, o Simon, biri i Jonës, sepse këtë nuk ta zbuloi mishi e gjaku, por Ati im që është në qiell! 18 Edhe unë po të them: Ti je Pjetër‑Shkëmb dhe mbi këtë shkëmb unë do ta ndërtoj Kishën time dhe dyert e ferrit s’do të ngadhënjejnë kundër saj! 19 Ty do të t’i jap çelësat e Mbretërisë së qiellit: gjithçka të lidhësh mbi tokë, do të jetë e lidhur edhe në qiell e gjithçka të zgjidhësh mbi tokë, do të jetë e zgjidhur edhe në qiell”. 20 Atëherë i urdhëroi nxënësit që të mos i tregojnë askujt se është ai Mesia.
21 Që atëherë Jezusi filloi t’u dëftojë nxënësve të vet se i duhej të shkonte në Jerusalem, të vuante shumë prej anës së pleqve, të kryepriftërinjve e të skribëve, se do ta vrisnin e të tretën ditë do të ngjallej.
22 Atëherë Pjetri e ndau veças e filloi ta qortojë: “Mos e thashtë Zoti, Zotëri! Ty s’do të të ndodhë një gjë e tillë!” 23 Jezusi u kthye e i tha Pjetrit:“Shporru meje, he djallë! Je shkandull për mua, sepse nuk i ke në mend punët e Hyjit, por punët e njerëzve!”.]



MEDITIM.

“Ja, Hyji Shëlbuesi im,
kam besim e nuk kam frikë,
sepse fuqia ime e mburrja ime është Zoti,
Ai është shpëtimi im” (Is 12, 2).

1 “Kush thonë njerëzit se është Biri i njeriut? »
Biri i njeriut është një figurë që shfaqet, ndër të tjera, në librin e Danielit:
"Unë po shikoja kështu në vegimin e natës:
dhe ja, në retë e qiellit,
po vinte dikush si Biri i njeriut!
Arriti deri tek i Tejetlashti i motit
dhe qe paraqitur para tij.
Ai i dha pushtetin, nderin e mbretërinë.
Të gjithë popujt, fiset e gjuhët
u shtruan nën shërbimin e tij:
pushteti i tij pushtet i amshuar
që kurrë s’do të merret,
mbretëria e tij
kurrë nuk do të prishet" (Dn. 7,13-14).
Kur Jezusi flet për veten e tij në Ungjitë, ai përdor këtë shprehje. Si të përkufizohet ky Bir i njeriut? Ai është një njeri që bashkon në vetvete cilësitë e inteligjencës, urtësisë dhe hirit që ishin fillimisht te Adami. Është ky njeri që Shtjefni ka në mendjen e vet gjatë martirizimit të tij: “ Por Shtjefni, plot me Shpirt Shenjt, i drejtoi sytë kah qielli, pa lavdinë e Hyjit e Jezusin duke qëndruar në të djathtën e Hyjit dhe tha: “Ja, po e shoh qiellin e hapur dhe Birin e njeriut në të djathtën e Hyjit”(Vap. 7,55-56) Biri i njeriut është Jezusi, me të vërtetë njeri!

2 “Ti je Mesia ‑ Biri i Hyjit të gjallë!”
Apostujt vazhdojnë të përparojnë në njohurinë e tyre për Jezusin. Pasi Jezusi eci mbi ujë, ata e njohin atë si Birin e Hyjit: “Me të vërtetë je Biri i Hyjit!"(Mt. 14, 33). Dhe nga kapitulli i parë i Shën Gjonit, Natanaeli pohon: “Rabbi, ti je Biri i Hyjit! Ti je mbreti i Izraelit!” (Gj, 1, 49). Por me gjithë këtë, askush nuk shpallet i bekuar nga Jezusi, pse? Sepse ata njohën tek ai një epërsi të vërtetë mbi të gjithë njerëzit e tjerë, por nuk e konsideronin atë vërtet të së njëjtës substancë si Ati. Shën Pjetri përfitoi nga një hir i veçantë që dishepujt e tjerë nuk e morën. Për më tepër, Jezusi e quan Pjetrin, Simonin, birin e Gjonit, që do të thotë "Perëndia është i mëshirshëm". Shën Pjetri e njeh Jezusin si Krishtin, birin e së njëjtës substancë të Zotit të gjallë dhe, bashkë me të, burim i jetës.

3 "Edhe ju, si gurë të gjallë, të ndërtoheni Shtëpi shpirtërore" (1 Pt 2, 5).
Me Kishën, të gjithë ata që rrëfejnë: "Jezu Krishti është biri i Hyjit të gjallë" e bëjnë këtë me hirin e Atit. Ky besim na mbush me gëzim dhe, siç i tha Jezusi Pjetrit, na bën të bekuar. Me anë të besimit ne tashmë jetojmë në parajsë dhe jemi gjithashtu gurë të gjallë të Kishës. Shën Pjetri na e vërteton këtë në letrën e tij të parë: “Edhe ju, si gurë të gjallë, hyni në ndërtimin e banesës shpirtërore (1 Pt. 2,5).
Zot, kur na jep hirin tënd, ne jemi të aftë për gjëra të mëdha dhe kur na lë në aftësitë tona të varfëra njerëzore – si Pjetri kur ti ia shpall pasionin tënd – ne jemi krejt të paaftë për të kapur gjërat shpirtërore, të pafuqishëm për të perceptuar madhështinë. dhe bukurinë e planit të Zotit.
O Zot, na shto besimin dhe na lejo të ngulmojmë në këtë besim deri në ditët tona të fundit!

[ninoenina]

6-8-2022. E SHTUNË E JAVËS 18 VIT 2.

Ky është Biri im ‑ i Zgjedhuri! Atë dëgjojeni!

SHDËRRIMI I ZOTIT.

UNGJILLI: Lk. 9, 28b—36.

28 Reth tetë ditë pas këtyre predikimeve, Jezusi mori me vete Pjetrin, Gjonin dhe Jakobin e u ngjit në mal për t’u lutur. 29 Ndërsa po lutej, fytyra iu shndërrua e petkat iu bënë të bardha e të shndritshme si vetëtima. 30 Dhe ja, dy njerëz po bisedonin me të! Ishin Moisiu dhe Elia. 31 Ata u dukën të rrethuar me lavdi e bisedonin me të për kalimin e tij nga kjo jetë që do ta bënte së shpejti në Jerusalem. 32 Pjetrin dhe shokët e tij i kishte lodhur gjumi, por qëndruan zgjuar dhe e panë lavdinë e tij dhe ata dy burra që po qëndronin me të; 33 dhe, ndërsa ata po ndaheshin prej tij, Pjetri i tha Jezusit: “Mësues, është mirë për ne të qëndrojmë këtu. Po bëjmë tri tenda: një për ty, një për Moisiun e një për Elinë!” Nuk dinte ç’thoshte. 34 Ndërsa ky ende po fliste, ra një re dhe i mbuloi me hijen e vet. Kur hynë nën re, nxënësit i kapi frika. 35 Prej resë u dëgjua një zë: “Ky është Biri im ‑ i Zgjedhuri! Atë dëgjojeni!” 36 Ndërsa ky zë po jehonte, Jezusi mbeti vetëm. Nxënësit heshtën dhe ndër ato ditë s’i treguan askujt çka kishin parë.



MEDITIM.


O Hyji, Ati ynë, na ndihmo të kemi një përvojë të thellë të hyjnisë së Jezusit, Birit tënd, e cila shkëlqen në mishërimin e tij. Na ndihmo t'i besojmë plotësisht atij, të dëgjojmë mësimet e tij dhe të ndjekim rrugën që ai na tregon. Jezus, na ndihmo të kuptojmë kush je në të vërtetë.
1 “Jezusi mori me vete Pjetrin, Gjonin dhe Jakobin e u ngjit në mal për t’u lutur!.

Jezusi nuk i ftoi të gjithë dishepujt e tij që të ngjiteshin në mal me të; ai ftoi vetëm disa. Siç e shohim mjaft shpesh në Ungjijtë – dhe veçanërisht në shëmbëlltyrën e talenteve – Jezusi nuk i nënshtrohet mentalitetit egalitar që përshkon shoqërinë tonë. Ai duket se favorizon disa njerëz. A kishte Jezusi ndonjë preferencë? Në një farë mënyre, jo, sepse ai i do të gjitha qeniet njerëzore dhe " vullneti i të cilit është që të shëlbohen të gjithë njerëzit dhe ta arrijnë njohjen e së vërtetës" (1 Tim 2,4). Por, në të njëjtën kohë, ai nuk i jep të njëjtën gjë çdo personi. Disa thirren për një marrëdhënie më të ngushtë me të, në të cilën ata arrijnë përvoja që të tjerët nuk i kanë. Ky ishte, në fakt, rasti i Pjetrit, Jakobit dhe Gjonit gjatë Shdërrimit të tij. A më thërret Zoti për përvoja dhe hire të veçanta? A jam mirënjohës për atë që kam marrë, edhe kur shoh të tjerët duke marrë hire që unë nuk i kam marrë? A e lë Zotin të lirë të veprojë si të dojë?


2 “Nxënësit heshtën dhe ndër ato ditë s’i treguan askujt çka kishin parë”.
Siç tregojnë Mateu dhe Marku, ishte vetë Jezusi që u kërkoi atyre të mos flisnin për Shdërrimin e tij, por ai specifikoi se ata do të duhej ta zbulonin atë pas Ringjalljes së tij nga të vdekurit. Hiret e veçanta të marra në Shdërrim iu dhanë atyre për të mirën e tyre, por edhe që të mund t'u dëshmonin të tjerëve dhe të tregonin bujarisht atë që kishin marrë: "Kujt iu dha shumë, prej tij do të kërkohet shumë; kujt iu besua shumë, prej tij do të kërkohet më shumë” (Lk 12:48). A dëshmoj për atë që Jezusi po bën në jetën time kur është koha e duhur? A po e ndaj me bujari atë që kam marrë?


3 Hyji Atë u tha tre dishepujve: “Ky është Biri im ‑ i Zgjedhuri! Atë dëgjojeni!”

A e kuptoj madhështinë e Jezusit, i cili është Biri i vetëm i Perëndisë, nëpërmjet të cilit u krijua gjithçka (krh. Gjn 1,3)? Shkëlqimi që rrezatonte nga fytyra e Jezusit gjatë Shpërfytyrimit zbulon identitetin e tij në çdo kohë, edhe kur ai është i fshehur në ushtrinë e shenjtërve. Kur jam në praninë e Sakramentit të Bekuar, a jam i vetëdijshëm se jam në praninë e Krijuesit tim të plotfuqishëm.
Jezusi është gjithashtu "Udha" për të shkuar te Perëndia. Këtu, Ati na thotë: ai është “ai që kam zgjedhur". Për më tepër, në një kohë kur Pjetri, Jakobi dhe Gjoni e kishin të vështirë të dëgjonin çfarë po u thoshte Jezusi, sepse sapo u kishte shpallur Mundimin dhe vdekjen e tij, Ati qiellor u tha: “Dëgjoni!". Me fjalë të tjera, “Besojeni atë, sepse ai është Biri im; ai që dërgova. »
A po dëgjoj me siguri atë që Jezusi po më thotë, edhe kur mësimet e tij bien ndesh me atë që unë do të doja të dëgjoja?
Zot Jezus, ti je Biri injëlindur i Hyjit Atë. Më jep hirin të përjetoj praninë tënde në mua dhe në të gjithë botën. Më ndihmo t'u jap të tjerëve atë që kam marrë nga bujaria jote. Më ndihmo të dëgjoj, me përulësi dhe besim, gjithçka që kërkon të më thuash.

[ninoenina]

5-8-2022 . E PREMTE E JAVËS 18 TË VITIT 2.

Lavdia dhe Kryqi

Përkushtimi i Bazilikës së Shën Mërisë në Romë.

UNGJILLI: Mt 16, 24-28.

24 Atëherë Jezusi u tha nxënësve të vet: “Nëse ndokush dëshiron të vijë pas meje, le ta mohojë vetveten, le ta marrë kryqin e vet e le të vijë pas meje!
25 Sepse, kush do ta ruajë jetën e vet, do ta bjerrë, kurse ai që e bjerr për shkak timin, do ta gjejë.
26 Ç’dobi ka njeriu nëse e fiton mbarë botën, por humb jetën? E çka mund të japë njeriu si shkëmbim për jetën e vet?
27 Do të vijë, për të vërtetë, Biri i njeriut në lavdinë e Atit të vet bashkë me engjëjt e vet dhe atëherë do t’i paguajë të gjithë sipas veprave të tyre.
28 Përnjëmend po ju them: Disa nga këta këtu të pranishëm nuk kanë për të vdekur derisa ta shohin Birin e njeriut duke ardhur me mbretërinë e vet”.



MEDITIM.

Jezus, unë drejtohem te ti sot, tek ti burimi i mençurisë. Hapi veshët e zemrës sime për të mirëpritur Fjalën tënde. Qofshin mendimet e mia mendimet e tua, Zoti im. Qofshin shtigjet e tua shtigjet e mia!
Në pjesën e mëparshme të Ungjillit, Mateu tregon reagimin e Pjetrit ndaj shpalljes së Mundimit të Jezusit. Pjetri e kundërshtoi fuqimisht idenë se zotëria i tij duhet të vuante. Reagimi i Jezusit nuk ishte më pak i prerë se ai i Pjetrit: “Shporru meje, he djallë! Je shkandull për mua, sepse nuk i ke në mend punët e Hyjit, por punët e njerëzve!” (v.23).
Kështu, në vargjet që lexojmë sot, Jezusi do të shpjegojë mendimet e Perëndisë që janë aq larg nga mendimet tona siç i pëlqeu profetit Isaia - shumë shekuj përpara Jezusit - të thoshte: "Sepse, sikurse qielli që është i lartë në krahasim me tokën: po ashtu edhe udhët e mia janë të larta në krahasim me udhët tuaja dhe mendimet e mia në krahasim me mendimet tuaja!". (Is 55, 8-9).
Mësimi i Jezusit ka të bëjë me gjendjen e të krishterit që është dishepull i Krishtit të kryqëzuar dhe të ringjallur. Kryqi shfaqet në qendër të argumentit. Ky kryq, i cili zbukuron muret tona dhe që e mbajmë rreth qafës, përbën zemrën e besimit të krishterë. Bëhet fjalë për t'i dhënë atij vendin e tij të plotë, edhe me rrezikun e zhytjes në dhimbje. Ajo që duket thelbësore këtu është se njeriu nuk është dishepull i Jezusit “për të vuajtur” e mjaft. Çdo njeri, pavarësisht nga besimi i tij, i nënshtrohet vuajtjes, por ndjekësi i Jezusit ftohet të puthë kryqin e tij "për shkak të" Jezusit, që do të thotë "për" Jezusin ose "me" të.
Nuk bëhet fjalë të duash apo të kërkosh kryqin për vete, por para së gjithash të duash dikë, Krishtin, dhe ta kërkosh atë. Jezusi na paralajmëron të mos qëndrojmë të përqendruar në kryq siç ishte Pjetri. Vuajtja nuk shpëton. Është Krishti, nga dashuria, që na shpëton ne dhe vetëm ai. Kryqi që mund të vijë, nuk është një qëllim në vetvete, por një rrugë që duhet ndjekur ndonjëherë për të hyrë në Mbretëri. Për brezin e të krishterëve të cilëve iu drejtua për herë të parë Ungjilli sipas Mateut, përndjekja ishte fatkeqësisht e zakonshme. Mësimi i Jezusit synon t'u kujtojë atyre se, edhe nëse ata humbasin jetën për shkak të besimit të tyre në Jezusin, vetë Jezusi, në lavdinë e Atit, do t'i shpërblejë sipas sjelljes së tyre, domethënë do t'u kthejë atyre jetën që i ofruan për besnikëri ndaj tij. Kjo është shpresa e krishterë: ndjekja e Krishtit, edhe nëse na çon në rrugën e kryqit, çon në ringjallje. Sepse me të vërtetë është çështje lavdie në këtë tekst!
Mësimi përfundon me një fjalë misterioze: “Përnjëmend po ju them: Disa nga këta këtu të pranishëm nuk kanë për të vdekur derisa ta shohin Birin e njeriut duke ardhur me mbretërinë e vet” (v.28). Studiuesit e Biblës nuk kanë shpjegim të lehtë për kuptimin e këtij vargu. Ndoshta, ungjilltari Mateu aludon për kthimin e Krishtit në lavdi, për të cilin bashkësitë e para të krishtera besonin se ishte i afërt. Kujtojmë se edhe Shën Pali priste menjëherë ardhjen e Birit dhe shfaqjen e tij në botë. Megjithatë ne jemi ende duke pritur atë. Dy mijë vjet nuk mjaftuan që të rikthente. Kjo pritje e gjatë e një shfaqjeje të lavdishme të Jezusit dhe të Mbretërisë së tij është bërë objekti i shpresës sonë. Nuk bëhet fjalë për dëshpërim, sikur premtimi ishte i ngadalshëm në realizimin e tij. Mos e ngatërroni shpresën si ndjenjë njerëzore dhe shpresën si virtyt teologal:
“Por një gjë, fort të dashur, assesi s’duhet ta harroni, e kjo është se te Zoti një ditë është si një mijë vjet, po edhe një mijë vjet janë si një ditë e vetme: Nuk vonon Zoti ta çojë në vend premtimin, si disa e mendojnë të ngadalshëm, por është i durueshëm me ju, se nuk do që ndokush të birret, por do që të gjithë ta kenë mundësinë të kthehen” (2 P 3, 8‑9).
Shpresa si virtyt teologal na sjell pikërisht tani në jetën e Perëndisë. Kështu, shpresa e Mbretërisë së ardhshme është një manifestim i durimit hyjnor që na jep çdo ditë mundësinë të konvertohemi dhe ta ndjekim atë më mirë.
Më mëso të jem i durueshëm, Zoti im. Më mëso çfarë është shpresa e gëzueshme. Faleminderit për dhuratën e jetës së krishterë që më lejon të jetoj tani me ty dhe në ty.

[ninoenina]

8-8-2022 – E HËNA E JAVËS 19 VITI 2.

Shën Dominiku, Meshtar.

“A nuk e paguan mësuesi juaj tagrin e Tempullit?”


UNGJILLI: Mt. 17, 22-27.

22 Kur u bashkuan në Galile, Jezusi u tha:
“S’do të vonojë e Biri i njeriut do t’u lihet në duar njerëzve
23 dhe ata do ta vrasin e të tretën ditë do të ngjallet”. Ata u pikëlluan së tepërmi.
24 Kur arritën në Kafarnaum, iu afruan Pjetrit ata që mbledhin tagrin e Tempullit e i thanë: “A nuk e paguan mësuesi juaj tagrin e Tempullit?”
25 “E paguan” ‑ iu përgjigj Pjetri. Kur Pjetri hyri në shtëpi, Jezusi ia priti përpara: “Simon, çka të thotë mendja, mbretërit e dheut, prej kujt e mbledhin taksën ose tatimin? Prej fëmijëve të vet apo prej të huajve?”
26 Kur iu përgjigj: “Prej të huajve”, Jezusi i tha: “Pra, fëmijët qenkan të lirë!”.
27 Por, për të mos i shkandulluar, shko në det, hidhe grepin dhe, peshkun e parë që të zësh, merre, hapja gojën e do të gjesh një staterë. Merre dhe jepua për mua e për ty”.

MEDITIM


[]Zot, dua të të njoh. Unë dua të mësoj nga ti. Dua të bëhem si ti, Jezus!
Nuk është e këndshme të të kërkohet të paguaj taksa dhe shpenzime të tjera.
Më ndihmo të veproj sipas vullnetit tënd dhe me zemër të mirë kur diçka më pëlqen dhe kur jo.

Tempulli në Jerusalem ishte vendbanimi i Perëndisë midis njerëzve.
Por ishte gjithashtu një kompleks i madh ndërtesash, portash, shkallësh dhe shesheve që duhej të ndërtoheshin, rinovoheshin dhe mirëmbaheshin nga njerëz të punësuar, me materiale që mund të ishin të shtrenjta. Përveç kësaj, shërbimi i Tempullit kërkonte një numër të mirë priftërinjsh që kryenin flijimet dhe aktet liturgjike, mësues të Ligjit që mësonin Fjalën e Perëndisë dhe punëtorë që kryenin shërbime dytësore.
Rrjedhimisht, në mënyrë që pelegrinët që vinin për të takuar Zotin të priten siç duhet, nevojiteshin para. Prandaj ishte e drejtë që pelegrinëve t'u kërkohej një kontribut financiar.
Kjo është arsyeja pse Pjetri e pagoi këtë taksë, për vete dhe për Jezusin…duke ndjekur udhëzimet e Mjeshtrit të tij.
Por Jezusi, i njohur si Mesia dhe rabin nga kaq shumë njerëz,
a kishte ai një detyrim moral për të paguar taksën e tempullit?
Nuk ishte e qartë. Kështu Pjetri u pyet: "Zoti juaj i paguan mirë dy dhrahmi, apo jo?"
Ai u përgjigj në mënyrë instinktive: "Po", por Jezusi më pas shfrytëzoi këtë mundësi për të ndihmuar Pjetrin dhe dishepujt të kuptonin më mirë se kush ishte ai...
dhe cila ishte marrëdhënia e tij me Tempullin.
Meqenëse tempulli i Jeruzalemit ishte shtëpia e Perëndisë, dhe Jezusi është Biri i Perëndisë, Jezusi ishte pra në shtëpinë e vet kur ishte në tempull.
Dhe, ashtu si princit trashëgimtar të fronit të atit nuk i kërkohet t'i paguajë taksa babait të tij,
Jezusit nuk duhet t'i kërkohet të paguajë taksa për Tempullin.
Për më tepër, vetë Jezusi është tempulli i ri: ai është prania e Perëndisë mes njerëzve.
Megjithatë, Jezusi ende i kërkoi Pjetrit të paguante taksën për të. Pse ? “Për të mos skandalizuar njerëzit.
Logjika është si më poshtë: është mirë të paguash taksën e tempullit. Shumë njerëz nuk e dinin se Jezusi ishte Biri i vetëmlindur i Perëndisë Atë. Nëse e shihnin që nuk paguante taksën, disa do të thoshin: "Epo, nëse Jezusi, i cili është një njeri i drejtë, nuk e paguan taksën, pse duhet ta paguaj unë?" Të tjerët do ta kishin paguar gjithsesi, por duke menduar se Jezusi ishte i padrejtë. Angazhimi në sjellje ose përdorimi i fjalëve që mund t'i çojnë të tjerët në gabim quhet skandal. Pra, për të shmangur skandalin dhe, përkundrazi, për të dhënë një shembull të mirë për t'u ndjekur, Jezusi nuk përfitoi nga privilegji i tij dhe pagoi me dëshirë taksën.
Zoti Jezus, a ka aspekte të jetës sime që skandalizojnë të tjerët? A është e drejtë mënyra ime e të vepruarit? Nëse jo, më ndihmo ta rregulloj me ndershmëri dhe dashuri.
]

[ninoenina]

9-8-2022 E MARTË E JAVËS 19 VITI 2.


Shën Thérèse-Bénédicte e Kryqit (Edith Stein), martire.

UNGJILLI: Mt 18, 1-5.10.12-1

1 Në atë moment nxënësit iu afruan Jezusit dhe e pyetën:
“Kush, pra, është më i madhi në Mbretërinë e qiellit?”
2 Atëherë Jezusi thirri një fëmijë, e vuri para tyre
3 e u tha: “Përnjëmend po ju them: nëse nuk ktheheni e nuk bëheni si fëmijët, nuk do të hyni në Mbretërinë e qiellit.
4 Prandaj, kush e përul vetveten e bëhet i vogël si ky fëmijë, ai është më i madhi në Mbretërinë e qiellit.
5 Dhe kushdo e pranon në Emër tim një fëmijë siç është ky, ai më pranon mua”.
10 “Ruajuni se përbuzni ndonjë prej këtyre të vegjëlve, sepse po ju them: engjëjt e tyre në qiell shohin vazhdimisht fytyrën e Atit tim qiellor.
12 Ç’ju thotë mendja? Po pati ndokush njëqind dele dhe po i humbi njëra prej tyre, a nuk i lë të nëntëdhjetenëntat në mal e nuk shkon për të kërkuar atë që i humbi.
13 Dhe, po ia doli ta gjejë, për të vërtetë po ju them: për atë gëzohet më tepër se për nëntëdhjetenëntë të tjerat, që nuk i humbën.
14 Kështu as Ati juaj që është në qiell nuk do të humbë asnjë ndër këta të vegjëlit”.



MEDITIM.
Zoti Jezus, nëpërmjet Mishërimit tënd, ti more përsipër gjendjen tonë njerëzore për të na treguar rrugën drejt përsosmërisë dhe për të na ftuar të të ndjekim ty. Çdo moment është për t'u jetuar me ty.
Më i madhi është ai që sillet si fëmijë. Ai është i përulur dhe i rezervuar dhe di të qëndrojë në vendin e tij në vendimet që do të marrë dhe këshillat që duhet të japë nëse është e nevojshme. Zot, më jep zemrën e një fëmije!

1 KUSH ËSHTË MË I MADHI?.
Ungjilli i Markut dhe ai i Lukës raportojnë këtë moment intim kur secili nga apostujt i afrohet Jezusit për ta pyetur se kush është më i madhi. Jezusi e dinte arsyen e kësaj pyetjeje. “Më i madhi” për këta miq të Zotit është ai që Krishti e vlerëson më shumë. Ata duan të dinë se cili është më i denjë për këtë preferencë.
Njeriu, i krijuar sipas shëmbëlltyrës së Zotit, zotëron dinjitetin e një personi dhe thirret, me anë të hirit, në një besëlidhje me të. Kjo thirrje kalon përmes një përgjigjeje absolutisht personale dhe intime besimi dhe dashurie. Por njeriu është gjithashtu një qenie e shqetësuar që nuk e di se çfarë do t'i ndodhë në të ardhmen. Që kjo e ardhme t'i përgjigjet projektit hyjnor, thirrjes në të cilën e thërret Zoti, Krijuesi i tij, njeriu duhet të pranojë vullnetin e Zotit. Ai duhet të besojë duke ditur se ky premtim i lumturisë iu bë Popullit të Zgjedhur nga Abrahami (krh. Katekizmi i Kishës Katolike, 1716)

2 “Nëse nuk ktheheni e nuk bëheni si fëmijët, nuk do të hyni në Mbretërinë e qiellit”
Jezusi dëshiron që bashkëbiseduesit e tij të zbulojnë vetë kush konsiderohet "më i madh" nga Jezusi. Kështu ai sjell një fëmijë: “Përnjëmend po ju them: nëse nuk ktheheni e nuk bëheni si fëmijët, nuk do të hyni në Mbretërinë e qiellit" (v.3)
Besëlidhja e Re përdor disa shprehje për të karakterizuar përsosmërinë në të cilën Zoti e thërret njeriun. Zoti na solli në botë që ta njohim atë, t'i shërbejmë atij, ta duam atë dhe kështu të arrijmë në parajsë (krh. CCC, 1720-1721). Lumturia e premtuar na vendos përpara zgjedhjeve morale vendimtare dhe, duke kërkuar Perëndinë mbi të gjitha, ne jemi të ftuar të pastrojmë zemrat tona nga instinktet e tyre të liga (krh. CCC 1723). Kjo do të jetë përgjigja e pyetjes se kë e konsideron Jezusi "më të madh".

3 “Ati juaj në qiej nuk do që një nga këta të vegjël të humbasë" (v. 14).
Jezusi e vazhdon shpjegimin e tij me shëmbëlltyrën e një dele që është larguar nga kopeja së cilës i përkiste. Kjo dele e gjen veten në vetmi: qeniet njerëzore nuk janë krijuar për të jetuar në vetmi të pazgjedhur. Ati shkon në kërkim të këtyre deleve: kështu na tregon se nuk do që asnjë prej nesh të humbasë. Ai shkon ta gjejë dhe i jep hiret që i duhen për të ndjekur rrugën e duhur. Pasi ka gjetur kopenë, Ati do të bëjë gjithçka që situata të mos përsëritet.
Na takon neve të kemi besim absolut: nëse e ndjekim Atin në të vërtetën, ai nuk do të na lërë të humbasim në shtigje të mbushura me pengesa ku gabimi ynë do të ishte një burim vëmendjeje edhe më e madhe nga Krijuesi. Pra, këtu Jezusi tregon thellësinë e dashurisë së tij për fëmijët e tij. Le të jemi pra pa frikë, më i madhi është ai që tregon dashuri të madhe ndaj Krijuesit të tij dhe rënia, për të, nuk është shenjë e braktisjes.
Në jetën tonë, ne kalojmë nëpër shtigje të vështira dhe mund të ndihemi të braktisur. Vetë Krishti na tregoi se si të reagonim ndaj këtyre rrethanave: në momentin e kryqëzimit të tij: në kryq, ai i tha Atit të tij se ndihej i braktisur (krh. Mt 27,46), por ai vazhdoi të besonte. Ai vdes në kryq, ringjallet dhe na hap derën e Mbretërisë së përjetshme.
O Zot, e di që ti dëshiron që të kem gjithmonë besim te ti. Kur ndihem në vetmi, i braktisur, jo i dashuruar, bëj që të rinovoj bindjen se ti je me mua.

[ninoenina]

10-8-2022 E MERKURE E JAVËS 19 VITI 2.

Shën Lorenci, diakon dhe martir.

Atë që do të më shërbejë, do ta nderojë Ati im.

UNGJILLI: Gj. 12, 24-26:

24 Përnjëmend, përnjëmend po ju them:
nëse kokrra e grurit e mbjellë në dhe nuk vdes, mbetet e vetme;
po nëse vdes jep shumë fryt!
25 Kush e do jetën e vet, do ta humbë.
Ai që e urren jetën e vet në këtë botë,
ai do ta ruajë për jetën e pasosur.
26 Kush do të më shërbejë, le të vijë pas meje.
Ku jam unë, atje do të jetë edhe shërbëtori im.

Atë që do të më shërbejë, do ta nderojë Ati im”.



MEDITIM.

Zot, unë vij për ta lënë veten të ndikohem nga fjalët e tua.
Unë vij të të lë të pushtosh jetën time.
Unë vij që të të lë të më kthesh, të më transformosh, të më pastrosh, të më rinovosh.
Unë e thërras shpirtin tënd që të vijë dhe të lutet brenda meje. Zot, më udhëzo ti!


1 “Përnjëmend, përnjëmend po ju them: nëse kokrra e grurit e mbjellë në dhe nuk vdes, mbetet e vetme; po nëse vdes jep shumë fryt
Natyrisht, Zot, fjalët e tua për kokrrën e grurit janë paradoksale. Duke i lexuar ato, më kujtohen fjalët e Shën Elizabetës drejtuar Marisë: “E lumja ti që besove se do të plotësohet çka të qe thënë prej Zotit!” (Lk 1:45) Lumturia jote do të më jepet nëse besoj në përmbushjen e fjalëve që më janë thënë nga Zoti.
Nëse e lë veten të hyj në zonën tokësore të gjërave të fshehura dhe të errëta, nëse qëndroj atje aq sa të vdes atje, a do të jetoj përsëri dhe do të jap fryt? A nuk do të ishte më mirë të qëndroja nën nxehtësinë e diellit dhe të shija jetën? A do të mbetem vërtet vetëm nëse qëndroj me 'të gjithë'? A jam gati t'ju shërbej deri në atë pikë sa të hyj në të panjohurën e pakëndshme të zonave të errëta? A nuk mjafton të jem miku yt, të ndaj herë pas here jetën time me ty? Nuk mund t'i kuptoj këto fjalë derisa nuk t'i kem jetuar. Unë vetëm mund t'i besoj dhe të ngulmoj derisa të rezultojnë të vërteta. Mund të marr frymëzim nga jeta e Marisë dhe e shumë shenjtërve që kanë kaluar para meje. Por kur vjen koha për t'u përballur me jetën time, më ka mbetur vetëm besimi: “Nëse do të besosh, do ta shohësh lavdinë e Hyjit? (Gj 11,40).
Më ka mbetur vetëm besimi përballë zonës tokësore të mëkatit tim, të konflikteve, vuajtjeve, thatësirave, tundimeve, dyshimeve, turpeve, frikës, zemërimit, mërzisë, dhimbjeve të fëmijërisë, të panjohurës që më pret, përballë të vdekjes…
Cila është kjo zonë tokësore e jetës time për të cilën ti, o Jezus, dëshiron të flas sot? Ku do të më çosh? Cilat janë "gropat e vdekjes" (Ps 23,4) drejt të cilave ti ec para meje?: “Po edhe në kalofsha nëpër luginën e hijes së vdekjes,
s’trembem nga e keqja sepse ti je me mua”.


2 “Kush e do jetën e vet, do ta humbë.
Ai që e urren jetën e vet në këtë botë, ]
ai do ta ruajë për jetën e pasosur. ]
Kush do të më shërbejë, le të vijë pas meje.
Ku jam unë atje do të jetë edhe shërbëtori im. A
të që do të më shërbejë, do ta nderojë Ati im”.
Sa e vështirë është për mua të hyj në zonat tokësore të zemrës time, të ndjenjave të mia negative, të marrëdhënieve të mia ndërpersonale, të së shkuarës time, të së ardhmes time, të dhimbjeve të mia…
Por sot më thua të të ndjek:
“Po edhe në kalofsha nëpër luginën e hijes së vdekjes,
s’trembem nga e keqja sepse ti je me mua:
thupra jote dhe kërraba për mua janë ngushëllim" (Ps 23, 4).
Jezus, besoj se ti dëshiron të hysh në këto lugina, sepse, me pagëzimin tënd në lumin Jordan, je zhytur në jetën time, i lidhur me mëkatin dhe pastrimin tim. Me pagëzimin tim jam zhytur në një lëvizje zbritëse dhe ngjitëse, në një zbritje drejt vdekjes dhe një ngjitje drejt një jete krejtësisht të ndryshme (krh. Rom 6, 4-5), një risi që bota nuk mund të ofroj, një "unë nuk di çfarë" që më lejon të filloj nga e para dhe të këndoj për ty një "himn të ri" (Ps 32, 3).
Ti, o Jezus, je aty në këtë dhimbje. Ti je aty në këto dyshime, në këtë të kaluar të errët, në të panjohurën që më pret, në këtë konflikt që më gërryen, në frikën që më paralizon, në zemërimin që më copëton, në turpin që më mbyll, në mërzia që më rrënon, në skamje të vdekjes… madje edhe në momentin e mëkatit tim. Ti je aty sepse zgjodhe të ecësh drejt kryqit, të kalosh lugina, të zbresësh në zonën tokësore. Për të më gjetur atje.
Dhe ja ku po më pret. Aty do të të gjej. Këtu duhet të të ndjek. "Dhe ku ti je, atje dua të jem edhe unë" (Gj 12, 26). Kjo është ajo për të cilën duhet të flasim që ti të mund të më rivendosësh jetën. “Nëse besoni, do të shihni lavdinë e Hyjit" (Gj 11, 40) Nga do të fillojmë, Zot? Çfarë don të më thuash? Çfarë do që të them? Si dëshiron të përfundoj? Më udhëzo, Shpirt i shenjtë. Mari, më mëso si të lutem!.

3 “A nuk të thashë ‑ iu përgjigj Jezusi ‑ nëse do të besosh, do ta shohësh lavdinë e Hyjit?” (Gj. 11,40).
Që ta ndjej apo jo, Jezus, sa është mirë të njihem nga brenda pa u gjykuar, të dëgjohem në liri të plotë. Sa mirë, bari i mirë, t'i ndaj me dikë këto errësirë. Është mirë të di që je atje lart. Sa mirë është të marr jetën, faljen, inkurajimin, dritën tënde. Sa mirë është të të shërbej dhe të di se je të nderuar nga Ati yt.
“Ti ma shtron tryezën përpara
ndër sy të armiqve të mi,
me vaj erëmirë kokën ma lyen,
gotën ma mbush plot e përplot.
Hiri dhe mirësia do të më përcjellin
në të gjitha ditët e jetës sime,
do të banoj në shtëpinë e Zotit
derisa të jem gjallë" (Ps 23, 5-6).
Sa mirë është të dimë se gruri që ka rënë dhe ka vdekur në tokë, ka filluar të mbijë një jetë të re. A nuk është e mrekullueshme kjo jetë? Është e fshehur por mbart një premtim. Çfarë mund të bëj për të të falënderuar? Çfarë mund të bëj për të të nderuar?
Eja, o Zot, e na shëlbo. Eja në dobësitë tona. Eja në mjerimet tona. Eja në nevojat tona. Eja, na jep jetë. Eja na jep kurajo. Eja na jep dritë. Eja dhe na drejto dhe “do të banoj në shtëpinë e Zotit derisa të jem gjallë" (Ps 23, 6).

[ninoenina]

11-8-2-22 – E ENJTË E JAVËS 19 VITI 2.

SHËN KLARA VIRGJËR.

Shën Pjetri na tregon kufijtë e zemrës së ti njerëzore, Jezusi kufijtë e zemrës së tin hyjinore!

UNGJILLI: Mt. 18, 21 - 19, 1:

21 Atëherë Pjetri iu afrua dhe e pyeti: “Zotëri, nëse vëllai im gabon ndaj meje, sa herë duhet ta fal? Deri në shtatë herë?”
22 Jezusi iu përgjigj: “Nuk po të them deri në shtatë herë, por deri në shtatëdhjetë herë shtatë herë!
23 Prandaj Mbretëria e qiellit i përngjan mbretit që vendosi të rregullojë llogaritë me shërbëtorët e vet.
24 Kur filloi të bëjë llogari, i sollën njërin që i kishte detyrim dhjetë mijë talenta.
25 E, pasi nuk kishte t’ia kthente, zotëria i tij dha urdhër të shitej ai, gruaja e tij, fëmijët e tij dhe krejt pasuria e tij e të kthehej detyrimi.
26 Atëherë shërbëtori i ra ndër këmbe dhe iu lut: ‘Ki durim me mua dhe do t’i kthej të gjitha!’
27 Zotëria pati mëshirë ndaj atij shërbëtori, e liroi edhe ia fali detyrimin.
28 Porse, pikërisht ky shërbëtor, duke dalë prej andej, u takua me një shok të tij, gjithashtu shërbëtor, që i kishte detyrim njëqind denarë. Dhe, si e zuri, ia ngjiti në fyt duke i thënë: ‘Ma kthe detyrimin!’
29 Atëherë shoku i tij i ra ndër këmbë dhe iu lut: ‘Ki durim me mua dhe do t’i kthej.’
30 Por ai nuk deshi dhe shkoi dhe e futi në burg derisa të kthente detyrimin.
31 Kur shërbëtorët e tjerë ‑ shokët e tij, panë se ç’ndodhi, u pikëlluan për së tepërmi, shkuan dhe e njoftuan zotërinë për krejt çka ndodhi.
32 Atëherë zotëria i tij e thirri dhe i tha: ‘Shërbëtor i keq, unë ta fala tërë borxhin, sepse m’u lute.
33 A nuk u desh që edhe ti të kishe mëshirë ndaj shokut tënd, sikurse edhe unë pata mëshirë ndaj teje?’
34 Atëherë zotëria i tij, i hidhëruar, ua dorëzoi torturuesve derisa të kthente tërë detyrimin.
35 Kështu do të bëjë me ju edhe Ati im qiellor, nëse s’e falni me gjithë zemër secili vëllanë tuaj.”
1 Si i kreu Jezusi këto fjalime, doli prej Galilesë e erdhi në krahinën e Judesë, matanë Jordanit.

MEDITIM.

O Zot, zemër butë dhe i përvuajtur, bëj që zemra ime t’i përgjajë zemrës sate.


1 Shëmbëlltyra që na tregon ky Ungjill na lejon t'i japim vetes një imazh të mëshirës hyjnore.

Para Zotit, ne jemi si ky njeri që i detyrohet mbretit dhjetë mijë talenta. Nuk mund t'ia kthejmë kurrë "borxhin" Perëndisë.
Shumë shpesh, ne e kundërshtojmë drejtësinë e Zotit në mëshirën e tij, por Zoti është i mëshirshëm sepse është i drejtë.
Drejtësia e tij merr parasysh atë që jemi dhe Zoti e di shumë mirë se ne nuk mund ta duam atë në mënyrë të përsosur
dhe t'i kthejmë atij të gjitha të mirat me të cilat ai na mbush, prandaj ai jep falas dhe na i fal borxhet tona.

A jam i vetëdijshëm për gjithçka që më ka dhënë Zoti? Dhe çfarë bëj me këto dhurata? A i përdor ato për të dominuar të tjerët dhe për t'u treguar më të mirë dhe më të fortë, apo i përdor për t'i dashur më shumë dhe për t'i vënë në shërbim të të tjerëve?

2 Shën Pjetri, duke pyetur Jezusin se sa herë duhet të falim, na tregon kufijtë e zemrës njerëzore.

Është një zemër që lodhet, që gjykon, që llogarit, por mbi të gjitha është një zemër që është në shërbim të ligjit: "Më thuaj çfarë të bëj që të jem i drejtë dhe do ta bëj"!
Dhe Jezusi vjen për të ndryshuar këtë kthesë të mendjes, duke e bërë të shkëlqejë dashurinë që shprehin këto ligje me jetën e tij dhe fjalët e tij të jetës së përjetshme.
Mos i vendos kufij dashurisë tënde: “Këtë nuk do ta bëj kurrë, është e tepërt të më pyesësh këtë, ai abuzon, çdo gjë veç kësaj, me të jo, tashmë kam dhënë shumë, le ta menaxhoj”.
A ka vendosur Perëndia kufij në dashurinë e tij për ty? Sigurisht, ai është Hyji, por a nuk e shijojmë ne praninë e tij në ne nga pagëzimi ynë dhe a nuk jemi thirrur të duam siç na deshi ai? Nuk do të mund ta “paguajmë” atë për gjithë këtë dashuri që na dha me kaq bujari dhe me kaq butësi, por mënyra jonë për ta paguar atë është të kërkojmë të jetojmë të njëjtën drejtësi dhe mëshirë ndaj të tjerëve. A dëshiron të falënderosh Zotin për të gjitha bekimet që Ai të ka dhënë? Trego të njëjtën madhështi të shpirtit dhe bujari ndaj të tjerëve. Pranoje borxhin tënd ndaj Perëndisë dhe përdore atë që ke me mirënjohje. Gjithçka të vjen nga Zoti. Mos vepro si pronar i gjithçkaje që ka, por ndaji këto dhurata me të cilat Zoti ju ka pasuruar.
Zoti im, bëj që mëshira jote ma prekë zemrën dhe më bëftë më të mëshirshëm nga ana ime. "Duhani njëri tjetrin si edhe unë ju kam dashur juve”.