Komenti i ungjillit

[ninoenina]

12-8-2021/E ENJTË JAVA 19/UNGJILLI: Mt. 18, 21–19, 1.


LUTJA: Ps 51

3 Ki mëshirë për mua, o Hyj, sipas mëshirës sate,
pashë mirësinë tënde shlyeje mëkatin tim!
4 Më laj krejtësisht prej mëkatit tim
e më pastro prej fajit tim!
5 Sepse e pranoj paudhësinë time:
mëkatin tim përherë e kam para sysh.
6 Ty, vetëm ty të kam rënë në faj
dhe kam bërë ç’është keq para teje,
12 Krijoje në mua, o Hyj, zemrën e pastër,
përtërij në mua një shpirt të qëndrueshëm!

LEXIMI I UNGJILLIT: Mt. 18, 21–19, 1.

21 Atëherë Pjetri iu afrua dhe e pyeti: “Zotëri,
nëse vëllai im gabon ndaj meje, sa herë duhet ta fal? Deri në shtatë herë?”
22 Jezusi iu përgjigj: “Nuk po të them deri në shtatë herë,
por deri në shtatëdhjetë herë shtatë herë!
23 Prandaj Mbretëria e qiellit i përngjan mbretit që vendosi të rregullojë llogaritë me shërbëtorët e vet.
24 Kur filloi të bëjë llogari, i sollën njërin që i kishte detyrim dhjetë mijë talenta.
25 E, pasi nuk kishte t’ia kthente, zotëria i tij dha urdhër të shitej ai, gruaja e tij, fëmijët e tij dhe krejt pasuria e tij e të kthehej detyrimi.
26 Atëherë shërbëtori i ra ndër këmbe dhe iu lut: ‘Ki durim me mua dhe do t’i kthej të gjitha!’
27 Zotëria pati mëshirë ndaj atij shërbëtori, e liroi edhe ia fali detyrimin.
28 Porse, pikërisht ky shërbëtor, duke dalë prej andej, u takua me një shok të tij, gjithashtu shërbëtor, që i kishte detyrim njëqind denarë. Dhe, si e zuri, ia ngjiti në fyt duke i thënë: ‘Ma kthe detyrimin!’ 29 Atëherë shoku i tij i ra ndër këmbë dhe iu lut: ‘Ki durim me mua dhe do t’i kthej.’
30 Por ai nuk deshi dhe shkoi dhe e futi në burg derisa të kthente detyrimin.
31 Kur shërbëtorët e tjerë ‑ shokët e tij, panë se ç’ndodhi, u pikëlluan për së tepërmi, shkuan dhe e njoftuan zotërinë për krejt çka ndodhi.
32 Atëherë zotëria i tij e thirri dhe i tha: ‘Shërbëtor i keq, unë ta fala tërë borxhin, sepse m’u lute.
33 A nuk u desh që edhe ti të kishe mëshirë ndaj shokut tënd, sikurse edhe unë pata mëshirë ndaj teje?’
34 Atëherë zotëria i tij, i hidhëruar, ua dorëzoi torturuesve derisa të kthente tërë detyrimin.
35 Kështu do të bëjë me ju edhe Ati im qiellor, nëse s’e falni me gjithë zemër secili vëllanë tuaj.”
19, 1 Si i kreu Jezusi këto fjalime, doli prej Galilesë e erdhi në krahinën e Judesë, matanë Jordanit.



MEDITIMI.

Apostulli Pjetër i bën Jezusit një pyetje në lidhje me faljen: sa shpesh duhet të falim. Sipas përvojës tonë, pyetja është shumë e rëndësishme. Falja e sinqertë nuk është gjithmonë e lehtë . Nëse vëllai im ka gabuar kundër meje, unë mund ta fal dhe kështu gabimi ose keqkuptimi ynë behet një mundësi për ta bërë marrëdhënien tonë më autentike dhe më të thellë. Sidoqoftë, përsëritja e së njëjtës situate mund të më bëjë të ndërpres marrëdhënien e dhe të mos jem në gjendje të fal më. Ose fal vetëm me fjalë, por jo në realitetin e ekzistencës sime. Jezusi nuk vendos kufizime në mundësinë e faljes: ne duhet të falim gjithmonë. Mbreti i shëmbëlltyrës së shërbëtorit të pamëshirshëm është imazhi i Zotit, i cili na do me një dashuri të mëshirshme, i cili gjithmonë ka dhembshuri për krijesën e vet dhe gjithmonë me të vërtetë fal përballë shenjës më të vogël të pendimit: "Ki durim me mua dhe do t’i kthej të gjitha!” është kërkesa e shërbëtorit. Menjëherë më pas, i njëjti shërbëtor, pa marrë parasysh dhuratën e hirit të marrë, nuk ngurron të hedhë në burg një burrë, i cili i detyrohej atij shumë më pak sesa borxhi i tij ndaj mbretit. Ne jemi “shërbëtori i pamëshirshëm", kur harrojmë se ne nga ana jonë jemi falur shumë herë (faljen e parë, nëse e mendojmë, e kemi marrë në Pagëzim),dhe kur nuk arrijmë të shohim te vëllai ynë mjerimin që na përket ne. Të mirëpresësh tjetrin, do të thotë para së gjithash të mirëpresësh veten, ashtu si Zoti na mirëpret dhe na fal. Gëzimi intim i pranimit dhe i faljes do të na lejojë të falim, pa vendosur kufij në aftësinë tonë për të dashur, e cila e ka origjinën te Zoti.



VAZHDO MEDITIMIN.

4 Dashuria është zemërgjerë,
është e dhimbshme, dashuria,
nuk ka smirë,
nuk mbahet me të madh,
nuk krenohet:
5 nuk është e panjerëzishme,
nuk kërkon interesin e vet,
nuk hidhërohet,
nuk e mban mend të keqen,
6 nuk i kënaqet padrejtësisë,
por i gëzohet të vërtetës.
1Kor,13, 4-6.

[ninoenina]

13-8-2021/E PREMTE JAVA 19/UNGJILLI: Mt 19, 3–12.


LUTJA: Ps. 135.

Lavdëroni Zotin, sepse është i mirë,
Lavdëroni Hyjin e hyjnive,
Lavdëroni Zotin e zotave,
E udhëhoqi popullin e vet nëpër shkretëtirë,
Ai i goditi mbretërit e mëdhenj,
Vrau mbretër të fuqishëm,
Dhe i dhuroi tokën, pronën e tyre,
për trashëgim Izraelit, popullit të vet,
Ai na shpëtoi nga armiqtë tanë.

LEXIMI I UNGJILLIT: Mt 19, 3–12.
3 Atëherë iu paraqitën disa farisenj dhe, me qëllim që ta sprovonin, e pyetën: “A është e lejueshme ta lëshojë burri gruan për ndonjë arsye”.
4 Jezusi iu përgjigj:“A nuk keni lexuar: Krijuesi, kur i krijoi në fillim i krijoi mashkull e femër
5 e tha: ‘Për këtë arsye njeriu do ta lërë babain e nënën e vet e do të jetojë me gruan e vet e të dy do të jenë vetëm një trup?’ 6 Kështu ata nuk janë më dy, por një trup i vetëm. Prandaj: çka Hyji bashkoi, njeriu të mos e ndajë!” 7 Por ata vijuan: “E përse atëherë Moisiu urdhëroi: ‘të jepet letërndarja e të lëshohet?’“
8 Ai u përgjigj: “Moisiu ju lejoi t’i ndani gratë tuaja për shkak të karakterit tuaj të pagdhendur. Por në fillim nuk ka qenë ashtu. 9 Kurse unë po ju them: Kush e lëshon gruan e vet ‑ përveç në rast të fëlligështisë ‑ e martohet me një tjetër grua, bën kurorëthyerje; po edhe ai që martohet me gruan e ndarë, bën kurorëthyerje”. 10 Nxënësit i thanë: “Nëse qenka e tillë gjendja e burrit ndaj gruas, atëherë është më mirë të mos martohet njeriu!” 11 Ai u përgjigj: “S’e kuptojnë të gjithë këtë fjalë, por vetëm ata që e morën dhuratë këtë kuptim. 12 Sepse, ka njerëz që janë që nga barku i nënës të paaftë për martesë, ka edhe nga ata që njerëzit i bënë të paaftë për martesë dhe ka nga ata që i bien mohit martesës për dashuri të Mbretërisë së qiellit. Kush mund ta kuptojë, le ta kuptojë!”


MEDITIMI.

Farisenjtë, për ta vënë Jezusin në provë, i bëjnë atij një pyetje mbi lejushmërinë e lenjes së gruas, e cila i referohet sferës së ligjshmërisë. Ligji hebre, Torah, parashikonte mundësinë e lenjes së gruas dhe Jezusi, i cili erdhi për të përmbushur Ligjin dhe profetët, dukej se ishte kundër kësaj norme ligjore. Përgjigja e Jezusit, megjithatë, shkon përtej një pyetjeje të thjeshtë ligjore dhe i fton dëgjuesit e tij të njohin zemrën e tyre, para se të vendosin ose të ndërmarrin ndonjë veprim. Si? Duke iu referuar parimit nga i cili rrjedh gjithçka, nga puna krijuese e Zotit që ka menduar gjithmonë për njeriun një rrugë shpëtimi, në të cilën ai ishte protagonist. Kështu Zoti i tregoi njeriut rrugën e marrëdhënies si gjendjen e tij jetësore. Marrëdhënia bashkëshortore gjen kuptim në këtë: Jezusi në fakt i thërret të dy bashkëshortë në një akt përgjegjësie, besnikërie dhe dashurie ndaj vetvetes, sepse të dy janë bërë "një mish i vetëm", dhe ndaj fëmijëve të lindur prej tyre. Premtimi i dashurisë dhe besnikërisë ndaj një personi nuk është në vetvete një çështje normash juridike (sigurisht e nevojshme për të mbrojtur familjen si qeliza themelore e shoqërisë njerëzore), por përkundrazi ka të bëjë me identitetin tonë si të krishterë, të udhëhequr nga Jezusi dhe nga Fjala e tij drejt një rruge shpëtimi, që do të arrihet në forma të ndryshme, por gjithnjë në angazhimin konkret për të pastruar çdo qëllim tonë nga justifikime të lehta dhe iluzore. Këta janë ata që do të marrin hirin për të qenë në gjendje të kuptojnë fjalën e Jezusit ("Jo të gjithë e kuptojnë këtë fjalë, por vetëm ata të cilëve u është dhënë").


VAZHDO MEDITIMI.

“O Hyj i etërve të mi dhe Zoti i mëshirës,
ti që me anë të fjalës sate e krijove rruzullim,
që njeriun e krijove ne anë të urtisë sate
për të sunduar krijesat që ti përftove
për të drejtuar botën me shenjtëri dhe drejtësi
dhe për gjykuar gjyqin me shpirt të drejtë:
ma jep urtinë që rri në fron pranë teje
dhe mos më përjashto nga numrin e fëmijëve të tu.
(Ur. 9, 1–4).

[ninoenina]

14-8-2921/E SHTUNË JAVA 19/UNGJILLI: Mt 19, 13–15

Shën Masimilian Kolbe

LUTJA: Ps 15.

2 I thashë Zotit: “Ti je Zoti im,
tjetër të mirë nuk kam veç teje”!
5 Zoti është pjesa e trashëgimit tim dhe gota,
në dorën tënde është fati im!
6 Shorti më ra në më të mirën tokë:
pjesa e trashëgimit tim më pëlqen shumë!
7 E bekoj Zotin që më dha kuptim,
edhe natën veshkat e mia më mësojnë.
8 Zotin e kam gjithmonë para sysh,
më rri në të djathtë, nuk kam sesi të rrëzohem!
11 Ti do të ma tregosh udhën e jetës,
gëzimin e plotë para fytyrës sate,
Më ruaj, o Hyj, sepse të kam rënë ndore!


LEXIMI I UNGJILLIT: Mt 19, 13–15.

13 Atëherë i sollën disa fëmijë të vegjël që t’i bekonte e të lutej mbi ta; porse nxënësit u bërtisnin.
14 Atëherë Jezusi u tha: “Lërini fëmijët e mos ua ndaloni të vijnë tek unë! Sepse atyre që janë si këta u përket Mbretëria e qiellit.”
15 E, pasi i bekoi, u largua prej andej.

MEDITIMI.

Ungjilli i Mateut na paraqet Jezusi që i thërret fëmijët pranë vetes. Dishepujt i qortojnë këta të vegjël sepse shohin tek ata vetëm një telash, humbje kohe. Jezusi e përmbys këtë perspektivë dhe tregon, përkundrazi, pikërisht tek fëmija, modelin nga i cili i krishteri i rritur dhe i pjekur duhet të frymëzohet. Fëmija është ai që merr gjithçka; bën atë që i lejohet dhe i thuhet. Me siguri edhe ne mund të themi se gjithçka jemi, e kemi marrë, që kur ishim fëmijë. Por mendimi dhe mësimi i Jezusit, megjithatë, nuk është të "kthehemi në të qenit fëmijë" ose të "jemi fëmijë", kushte që do të mohonin historinë dhe përvojën tonë. Fjalët e Jezusit, në një perspektivë të rritjes njerëzore dhe shpirtërore duke e ndjekur Jezusin, më tepër na flasin për "t'u bërë si fëmijë", "të jemi si ata", domethënë të aftë për të marrë dhe për të mirëpritur. Dhurata për t’u mirëpritur, pra, është vetë Zoti, dhe Mbretëria e tij. Ashtu si Zoti na mirëpret, pikërisht ashtu siç jemi, me dobësinë dhe bukurinë tonë, ashtu jemi thirrur ta mirëpresim atë, të shpresojmë dhe të marrim gjithçka prej tij. Duke mësuar prej tij pranimin e plotë dhe besimin absolut, ne mund ta pranojmë veten ashtu siç jemi dhe mund të mirëpresin të tjerët duke menduar çfarë duhet të bëjmë për ta, por duke hapur një hapësirë për ta brenda nesh. Mirëpritja e ofruar dhe e pranuar lirisht nga vetja, nga të tjerët dhe nga Zoti, do të na bëjë të jetojmë gjithnjë e më shumë përvojën e të mos qenit vetëm, përvojën që i "përkasim" në diçka që është përtej nesh dhe që, prandaj, na tejkalon.. "Atyre që janë si ata, në fakt, u përket mbretëria e qiejve".



VAZHDO MEDITIMIN.

Unë të thërras ty, Zoti Hyji im,
Unë e thërras Emrin tënd të shenjtë!
Edhe pse nuk mund të di çfarë ti je me të vërtetë,
Zoti Hyji im, ti je më i madh se fjalët tona,
më i qetë se heshtjet tona,
më i thellë se mendimet tona,
më i lartë se dëshirat tona ...
Pra na jep, Zoti ynë,
kaq i madh dhe kaq i afërt,
një zemër të gjallë, sy të rinj,
që të të njohim ty dhe të mirëpresim
kur do të vish tek ne.
(Shën Francesco nga Sales)

[ninoenina]

16-8-2021/Ë HËNA JAVA 20/UNGJILI: Mt, 19, 16–22.

LUTJA: Ps 138.

O Zot, ti më shqyrton e më njeh,
2 ti di kur rri e kur ngrihem,
prej së largu i njeh mendimet e mia.
3 Si në shtegtoj si në pushoj, ti më vëren,
ti i di të gjitha udhët e mia.
4 Pa më ardhur ende fjala në majë të gjuhës,
dhe, ja, ti, o Zot, i njeh të gjitha!
5 Përpara e pas ti, o Zot, më rrethon,
ti e ke vënë mbi mua dorën tënde.
6 E mrekullueshme është dija jote për mua,
tepër e lartë, s’jam në gjendje t’ia arrij.

LEXIMI I UNGJILLI: Mt, 19, 16–22.
16 Dhe ja, iu afrua një njeri dhe e pyeti:
“Mësues, çfarë të mire më duhet të bëj për të fituar jetën e pasosur?”
17 Ai iu përgjigj: “Përse më pyet për të mirën? Sepse vetëm Njëri është i mirë!
Por, nëse dëshiron të hysh në jetë, zbatoji urdhërimet!”
18 “E cilat? ‑ pyeti ai.
Jezusi i tha: “Mos vra. Mos the kurorën! Mos vidh! Mos bëj dëshmi të rreme!
19 Ndero babain e nënën tënde! Dhe duaje të afërmin tënd porsi vetveten.”
20 Djaloshi i tha: “Të gjitha këto i kam zbatuar. Çka më mungon tjetër?”
21 Jezusi iu përgjigj: “Nëse do të jesh i përsosur,
shko, shit çka ke, faljua skamnorëve e ke për të pasur thesar në qiell;
pastaj eja e më ndiq mua!”
22 Por, kur djaloshi e dëgjoi këtë fjalë, shkoi i trishtuar, sepse kishte pasuri të mëdha.

MEDITIMI.

Ungjilli na jep një mësim mbi pasurinë. Një burrë i afrohet Jezusit për ta pyetur se çfarë mund të bëjë ai për të merituar jetën e përjetshme. Në këtë njeri, i cili nuk është identifikuar më mirë dhe për këtë arsye ai mund të përfaqësojë secilin prej nesh, duket se ka një dëshirë të sinqertë për të bërë "mirë" në favor të të tjerëve dhe të Zotit. Përgjigja e Jezusit, megjithatë, synohet menjëherë në sqarimin e asaj që është "e mira" e vërtetë. "Ka vetëm një i mirë", dhe ai është Zoti. Këtu, që nga fillimi i këtij dialogu, Jezusi përpiqet të pastrojë synimet e njeriut para tij, në mënyrë që vëmendja e zemrës së tij të konvergojë në atë që vetëm mund t'i japë vërtet kuptim jetës së tij dhe të udhëheqë rrugën e tij. Pastaj, në një mënyrë të vetme, fjalët e Jezusit, me kërkesë të burrit, tregojnë, nga dhjetë fjalët, urdhërimet në lidhje me marrëdhënien me të tjerët, me gjërat për të bërë ose për të mos bërë, duke arritur kulmin në vargun e Levitikut, 19,18 : "... Duaje të afërmin tënd porsi vetveten. Unë jam Zoti". Por ai njeri pretendon se i ka bërë të gjitha këto gjëra më parë; nëse ai është atje, para Jezusit, kjo ndodh sepse ai dëshiron të dijë atë që i mungon ende, domethënë, çfarë tjetër "duhet të bëjë". Respektimi i rregullave dhe urdhërimeve duket të jetë horizonti i tij i besimit, ai që mund t’i garantojë atij një jetë të sigurt, pa probleme dhe rreziqe, si dhe paratë që posedon. Në këtë pikë, ftesa e Jezusit na kërkon të bëjmë një zgjedhje, zgjedhjen themelore për të, larg idhujve të çdo lloji. Tani udhëtimi i besimit të këtij njeriu, si për secilin prej nesh, është në një pikë kthese, në një moment vendimtar. Pyetja që duhet bërë është: kush është Zoti për mua? A është Ai vërtet për mua e vetmja e mirë e vërtetë me të cilën më lejon të udhëzoj?


VAZHDO MEDITIMIN.

Ati i mirësisë, Ati i dashurisë,
Unë të bekoj, të lavdëroj dhe të falënderoj
sepse nga dashuria na ke dhënë Jezusin.
Faleminderit, Atë, sepse në dritën e Shpirtit tënd, ne e kuptojmë
se ai është drita, e vërteta, Bariu i mirë, që ka ardhur
që ta kemi jetë dhe ta kemi me bollëk. [...]
Të falënderoj, Atë, për atë që po bën në jetën time sot.
Të falënderoj me gjithë zemrën time, sepse më shëron,
sepse më lejon të jetoj në lirinë,
sepse ti më prish zinxhirët dhe më jep liri.
(At Emiljano Tardif)

[ninoenina]

17-8-2021/E MARTE JAVA 20/UNGJILLI: Mt, 19, 23–30.


LUTJA: Ps 84.

9 Do të dëgjoj çka thotë Zoti Hyj,
ai premton paqe për popullin e vet,
për të dashurit e vet e për ata që me gjithë zemër kthehen.
11 Mëshira dhe e vërteta do të përpiqen,
drejtësia e paqja do të merren ngrykë.
12 E vërteta do të mbijë nga toka
e drejtësia do të shikojë prej qiellit.
13 Sepse Zoti ka për të dhënë çdo të mirë
edhe toka jonë do ta japë frytin e vet.
14 Drejtësia do t’i shkojë përpara
dhe do t’u tregojë udhën hapave të tij.



LEXIMI I UNGJILLIT: Mt, 19, 23–30.

23 Atëherë Jezusi u tha nxënësve të vet: “Për të vërtetë po ju them: vështirë do të hyjë i pasuri në Mbretërinë e qiellit. Prapë po ju them:
24 Është më lehtë të përshkohet deveja nëpër vrimë të gjilpërës se i pasuri të hyjë në Mbretërinë e Hyjit.”
25 Nxënësit, kur i dëgjuan këto fjalë, u habitën së tepërmi dhe thoshin: “Vallë, atëherë, kush do të shpëtojë?”
26 Jezusi i shikoi dhe u tha: “Për njerëz është punë që s’bëhet, porse Hyji mund të bëjë gjithçka!”
27 Atëherë Pjetri mori fjalën dhe e pyeti: “Ja, ne lamë çdo gjë dhe erdhëm pas teje, çka, pra, do të fitojmë?”
28 Jezusi u tha: “Për të vërtetë po ju them: ju që erdhët pas meje, në ripërtëritje të botës ‑ kur Biri i njeriut të rrijë mbi fronin e lavdisë së vet ‑ edhe ju do të rrini mbi dymbëdhjetë frone dhe do të gjykoni dymbëdhjetë fiset e Izraelit. 29 Edhe kushdo që të lërë, për dashuri të emrit tim, shtëpi ose vëllezër, ose motra, ose babë ose nënë, ose grua ose fëmijë, ose ara, do të marrë njëqind për një dhe do të fitojë jetën e pasosur. 30 Shumë prej atyre që janë të parët, do të jenë të fundit, kurse shumë prej atyre të fundit do të jenë të parët.”



MEDITIMI.

Në Ungjillin e sotëm, që i pason atë të djeshëm, Jezusi pohon se është "e vështirë" për një njeri të pasur të hyjë në mbretërinë e qiellit”. Në shoqërinë hebraike të asaj kohe, pasuria shihej si një bekim nga Zoti, një shenjë e dashamirësisë së tij. Fjalët e Jezusit, në fakt, edhe nëse janë radikale, nuk e dënojnë pasurinë në vetvete, por mungesën e një zgjedhjeje themelore për Zotin, respektimin e thellë të besimit që nuk mund të ekzistojë më pa një marrëdhënie autentike dhe jetësore me Të, e njohur si një të mirë të vërtetë.
Të orientonin jetën (dhe ta jetonin) duke ndjekur Jezusin dhe në besnikërinë ndaj realitetit njerëzor të cilit i përkitnin, dishepujve u dukej një detyrë shumë e lartë, e rendit të së pamundurës, për të cilën e vetmja pasoja dukej të ishte që askush nuk mund të shpëtohet. Një shqetësim i tillë, në realitet, demaskon bindjen se shpëtimi është diçka që mund të arrihet me forcën, aftësitë apo edhe virtytet e dikujt të pjekur gjatë rrjedhës së ekzistencës së tij dhe jo dhurata e marrë falas si fryt të një marrëdhënie jetësore të dashurisë me veten, me të tjerët, me Perëndinë. "Të parët" në mbretërinë e qiellit" do të jenë ata që kanë qenë në gjendje të vënë veten në vendin e fundit, dhe në vendin e fundit edhe përparësitë personale, dhe të gjitha bindjet dhe siguritë e supozuara që vijnë nga logjika e botës, për të pranuar plotësisht Jezusin në çdo fushë të jetës së tij dhe marrëdhëniet që e përbëjnë atëbretëria e qiellit do të jepet atyre që kanë zhjedhur të jenë në vendet e fundit, dhe të jenë shërbëtorët e të gjithëve.


VAZHDO MEDITIMIN.


Atë, unë e vë veten në duart e tua,
vendos sipas vullnetit tënd, çfarëdo që të jetë.
Unë të falënderoj.
Unë jam i gatshëm të bëj gjithçka.
Unë pranoj gjithçka,
me kusht që vullneti yt të përmbushet në mua
dhe në të gjitha krijesat e tua.
Unë nuk dua asgjë tjetër, o Atë.
Unë të besoj shpirtin tim,
të jap gjithë dashurinë time sipas mundësive të mia,
sepse të dua dhe ndiej nevojën të jem vetë tek ti,
për ta vënë veten përsëri në duart e tua,
pa kufi, pa masë,
me besim të pafund
sepse Ti je Ati im.
(Charles de Foucauld)

[ninoenina]

18-8-2021/E MERKURE JAVA 20/UNGJILLI: Mt, 20, 1–16.


LUTJA: Ps 21.

2 O Zot, mbreti gëzohet në saje të fuqisë sate,
plot hare e mbush shpëtimi yt.
3 Ti ia plotësove dëshirën e zemrës së tij,
nuk i përbuze lutjet e buzëve të tija.
4 Që më parë i dhe bekime të mëdha:
mbi kokë i vure kurorë ari të kulluar.
5 T’u lut për jetë e ti i dhe
ditë të shumta ‑ në jetë të jetës.
6 E madhe është lavdia e tij në shpëtimin tënd:
e stolise me madhëri e me shkëlqim.
7 Ti e bëre bekim përgjithmonë,
e kënaqe me gëzim në praninë tënde.


LEXIMI I UNGJILLIT: Mt, 20, 1–16

1”Mbretëria e qiellit është e ngjashme me atë zot shtëpie, i cili doli herët në mëngjes që të gjejë punëtorë për vreshtin e vet. 2 E, si u mor vesh me punëtorët me nga një denarë në ditë, i çoi në vreshtin e vet. 3 Pastaj doli edhe rreth orës tre, pa disa të tjerë duke ndenjur të papunë në treg 4 e u tha: ‘Shkoni edhe ju në vreshtin tim e do t’ju jap sa të jetë e drejtë.’ 5 Shkuan edhe ata. Prapë doli rreth orës gjashtë dhe orës nëntë e bëri ashtu. 6 Doli përsëri rreth orës njëmbëdhjetë, gjeti të tjerë që po rrinin të papunë dhe u tha: ‘Përse rrini këtu të papunë gjithë ditën?’ 7 Ata iu përgjigjën: ‘Sepse askush nuk na mori në punë.’ Ai u tha: ‘Shkoni edhe ju në vresht!’
8 Si u bë mbrëmje, i zoti i vreshtit i tha kujdestarit të vet: ‘Thirri punëtorët dhe jepu pagën ‑ fillo prej atyre të fundit e deri në të parët.’ 9 Erdhën kështu ata të të njëmbëdhjetës orë e morën secili nga një denar. 10 Kur erdhën të parët, menduan se do të merrnin më shumë. Por edhe ata morën nga një denar. 11 Duke e marrë i ankoheshin të zotit të shtëpisë12 e thoshin: ‘Këta të fundit punuan vetëm një orë e ti i barazove me ne që mbartëm mundin e ditës e vapën.’ 13 E ai iu përgjigj njërit prej tyre: ‘Mik, s’po të bëj padrejtësi! A nuk u more vesh me mua për nga një denar? 14 Merr sa të përket e nisu! Unë dua t’i jap edhe këtij të fundit sa ty! 15 A nuk kam të drejtë të bëj me pasurinë time si më pëlqen mua? Vallë a duhet të jesh ti smirëzi pse jam unë i mirë?’
16 Kështu të fundit do të jenë të parët, e të parët të fundit!”


MEDITIMI
Në shëmbëlltyrën e sotme, mbretëria e qiellit krahasohet me pronarin e një vreshti që del herët në mëngjes për të marrë punëtorë ditorë. Ai del në agim, në orën nëntë, në mesditë, në orën tre dhe në orën pesë, pastaj gjatë gjithë ditës, pa u lodhur, për të ftuar të gjithë ata që ishin të papunë, të shkonin në vreshtin e tij. Secilit prej tyre ai i ofroi të njëjtën pagë: një denar, një rrogë të drejtë. Megjithatë, punëtorët e hershëm mendonin që nuk ishte e drejtë të merrnin a si punëtorët e orëve të fundit. Mjeshtri nuk e pranon ankthin e tyre dhe fton bashkëbiseduesit e tij të lexojnë qëllimet e vërteta të zemrës së tyre: "Unë dua t’i jap edhe këtij të fundit sa ty! A nuk kam të drejtë të bëj me pasurinë time si më pëlqen mua? Vallë a duhet të jesh ti smirëzi pse jam unë i mirë? ”. Pronari i vreshtit, domethënë Zoti, e përmbys logjikën e bashkëbiseduesve të tij: askush nuk hidhet poshtë, askush nuk përjashtohet nga mundësia e punës në vresht, domethënë, të gjithë mund të fitojnë shpëtimin e Zotit, që është për çdo njeri, pavarësisht nga gjendja e tij e jetës. "Drejtësia" e Zotit mund të jetë vetëm "të qenit i mirë", domethënë dashuria me të cilën, si një baba i mëshirshëm, ai na sfidon pa u lodhur në mënyrë që t'i përgjigjemi me besim thirrjes së tij. Dhe ne, të cilët shpesh identifikohemi me punëtorët e orës së parë, vetëm për të zbuluar se të gjithë të tjerët janë të prapambetur ose "nuk bëjnë asgjë"; ndonjëherë duhet të ndryshohet mënyra me të cilen shikojmë dhe vlerësojmë të tjerëve. Për të bërë këtë, ne vetëm duhet të përpiqemi të jetojmë në një qëndrim mirënjohës ndaj atyre që tashmë kanë marrë në Jezusin përmbushjen e çdo premtimi nga Ati dhe se asgjë tjetër nuk mund të kërkojmë që të jetë më e dëshirueshme.

VAZHDO MEDITIMIN.

Më çliro, o Zot, nga përtacia që kam dhe frika që më pushton,
nga kompromisi i rehatshëm dhe nga lirimi i lehtë nga detyrimet e mia.
Më ndihmo, o Zot, të jem ashtu siç nuk jam dhe siç do të doje të isha.
Nuk më intereson se çfarë vdes në mua, më intereson ajo që lind me ty.
Më ndihmo, Zot, të vlerësoj kohën seriozisht, të respektoj jetën,
për të mbajtur dashurinë; kam nevojë për ty për të jetuar si ti dëshiron.
Më jep, o Zot, forcën tënde për të vepruar;
qëndrueshmërinë për të kryer detyrimet e mia,
gëzimin e një besimi në rritje, shpresën
dhe braktisjen plot besimi ndaj dashurisë tënde.
(P. Maior)

[ninoenina]

19-8-2021/E ENJTË JAVA 20/UNGJILLI: Mt. 22, 1–14.


LUTJA: Ps 40.

I lumi ai që shpresën e vet e vë në Zotin, që nuk i nderon krenarët e ata që i mbështeten gënjeshtrës.
Fli e dhurata ti nuk do, vetë ma zbulove vullnetin tënd: fli shkrumbimi e pendestare nuk kërkon, atëherë thashë: “Ja po vij unë.
Në Librin e Ligjit shkruan për mua: Të kryej vullnetin tënd, Hyji im, dëshiroj, Ligji yt është në thellësinë e zemrës sime”.
Drejtësinë tënde e shpalla në kuvendin e dheut, shih, nuk i mbaj të mbyllura buzët, o Zot, ti e di.



LEXIMI I UNGJILLIT: Mt. 22, 1–14.

1 Jezusi filloi prapë t’u flasë në shëmbëlltyra. Thoshte: 2 “Mbretëria e qiellit është e ngjashme me mbretin që bëri dasmë për djalin e vet. 3 Mbreti dërgoi shërbëtorët e vet për të grishur të ftuarit në dasmë. Por ata nuk deshën të vijnë. 4 Dërgoi përsëri shërbëtorë të tjerë duke thënë: ‘Thuajini të ftuarve: gostinë e kam gati: i preva demat e mi e bagëtitë e majura! Gjthçka është gati! Ejani në dasmë!’ 5 Por ata nuk ia vunë veshin e shkuan: kush në arën e vet e kush në tregti të vet. 6 Të tjerët, pastaj, i zunë shërbëtorët e tij, i munduan e i vranë. 7 Për këtë punë mbreti u zemërua, dërgoi ushtrinë e vet, i vrau ata gjakësorë dhe e dogji qytetin e tyre. 8 Atëherë u tha shërbëtorëve të vet: ‘Dasma njëmend është gati, por të ftuarit nuk qenë të denjë. 9 Shkoni, pra, në udhëkryqe e, këdo që të gjeni, thirreni në dasmë!’ 10 Shërbëtorët dolën nëpër udhë dhe i sollën të gjithë ata që gjetën: të mirë e të këqij. Kështu salloni i dasmës u mbush me të ftuar. 11 Atëherë hyri edhe mbreti për t’i parë të ftuarit. Vuri re aty njërin që s’e kishte veshur petkun e dasmës. I tha: 12 “Mik, si hyre këtu pa pasur petkun e dasmës?” Ai s’e çeli gojën. 13 Atëherë mbreti u tha shërbëtorëve: ‘Lidheni këmbësh e duarsh e hidheni jashtë në errësirë, ku do të jetë vaj e kërcëllim dhëmbësh!’ 14 Sepse, shumë janë të grishur, por pak janë të zgjedhur”.



MEDITIMI.
Shëmbëlltyra e Ungjillit të sotëm na flet për mbretërinë e Perëndisë si një festë e madhe martese: "“Mbretëria e qiellit është e ngjashme me mbretin që bëri dasmë për djalin e vet". Në këtë festë dhëndri thërret shumë mysafirë të marrin pjesë. Jezusi ua drejton këtë shëmbëlltyrë në një mënyrë të veçantë krerëve të priftërinjve dhe farisenjve, të cilët, si pjesa tjetër e njerëzve, janë duke pritur për Mesinë. Në figurën e dhëndrit, birit të mbretit, ne mund të shohim vetë Jezusin, Birin të cilin Ati e dërgoi për t'i sjellë shpëtimin Popullit "të Zgjedhur" (popullit të Izraelit) dhe, bashkë me të, gjithë njerëzimit.
Të ftuarit, pra, jemi të gjithë ne, sepse Zoti dëshiron të na tërheqë tek Ai përmes Jezusit, duke na ftuar të festojmë "martesën" me të, domethënë një bashkim dashurie që zgjat për gjithë jetën tonë. Ai na thërret vazhdimisht, na fton, por shpesh mund të ndodhë që ne të jemi shumë të fokusuar te vetja, të marrë nga interesat tona, duke arritur dhe ruajtur siguritë tona të supozuara, nga ngushëllimet ose nga projektet tona të vetë-afirmimit. Kjo mund të çojë në refuzimin apo edhe mohimin e bukurisë dhe vlerës së festës në të cilën jemi të ftuar: bashkimi me Jezusin. Ne jemi thirrur në këtë marrëdhënie dashurie në një mënyrë të privilegjuar, jo ekskluzive. Kjo thirrje rrjedh nga të qenit të ftuar në festën e dhëndrit, në takimin me Jezusin si vëllezër, dhe për këtë arsye nga të qenit në gjendje të veshim plotësisht rrobën e dasmës që i përket Zotit, si fëmijët e tij të dashur.



VAZHDO MEDITIMIN.

Jezus i ëmbël, çfarë është më e ëmbël se ti?
Kujtimi për ty është më i ëmbël se çdo gjë;
emri yt është lumturi dhe sjell shpëtim të vërtetë.
Çfarë tjetër je, o Jezus, nëse jo Shpëtimtari ynë?
Prandaj bëhu gjithmonë Shëlbuesi për ne,
sepse si na dhe besimin, ëmbëlsinë tonë të parë,
ti gjithashtu na jep shpresë dhe bamirësi,
në mënyrë që të jetosh dhe të vdesësh në to,
më në fund mund të arrijmë tek ti.
Me ndihmën tënde dhe përmes lutjeve të nënës tënde,
ti që je i bekuar përjetë. Amen.
(Shën Antoni i Padovës)

[ninoenina]

20-8-2021/E PREMTE JAVA 20/UNGJILLI: Mt. 22, 34–40.

Shën Bernardi.


LUTJA: Ps 145.
I lumi ai që e ka ndihmën e Hyjit të Jakobit,
që e ka shpresën në Zotin, Hyjin e vet,
6 i cili krijoi qiellin e tokën,
detin e gjithçka është në ta.

Që e mban besnikërinë për amshim,
7 që u jep të drejtën të nëpërkëmburve,
u jep ushqimin të uriturve.

Zoti i çliron robërit,
8 Zoti u jep dritën e syve të verbërve,
Zoti i ndreq të kërrusurit,
Zoti i do të drejtët,

9 Zoti i mbron ardhacakët,
u ndihmon bonjakëve e të vejave,
ndërsa mëkatarëve ua pështjellon udhët.
10 Zoti do të Mbretërojë për jetë,
Hyji yt, o Sion, nga breznia në brezni.




LEXIMI I UNGJILLIT: Mt. 22, 34–40.

[B]Në atë kohë, 34 Farisenjtë, kur morën vesh se Jezusi ua mbylli gojën saducenjve, u bashkuan
35 dhe njëri prej tyre mësues Ligji, për ta vënë në provë, e pyeti:
36 “Mësues, cili është më i madhi urdhërim i Ligjit?”
37 Jezusi u përgjigj: “Duaje Zotin, Hyjin tënd, me gjithë zemrën tënde, me gjithë shpirtin tënd e me gjithë mendjen tënde!
38 Ky është më i madhi dhe i pari urdhërim.
39 I dyti është i barabartë me të: ‘Duaje të afërmin tënd porsi vetveten!’ 40 Në këto dy urdhërime varet i tërë Ligji dhe Profetët”.

MEDITIMI.

Farisenjtë duan të vënë në provë Jezusin dhe ata e bëjnë këtë përmes pyetjes së parashtruar nga një doktor i Ligjit, domethënë nga një mësues ekspert i Tevratit (Ligji Hebraik, grupi i pesë librave të parë të Biblës) mbi të cilin është urdhërimi themelor, "urdhërimi i madh". Ligji hebre siguron dhjetë fjalët si urdhërimet më të rëndësishme, sepse ato iu komunikuan drejtpërdrejt nga Zoti Moisiut, dhe 613 urdhërime të tjera (të përfshira në librin e Levitikut), të cilet një hebre i mirë kërkohet të respektojë. Pyetja do të donte ta vinte në vështirësi Jezusin, i cili nuk i përgjigjet asaj, por thotë me vendosmëri: “Duaje Zotin, Hyjin tënd, me gjithë zemrën tënde, me gjithë shpirtin tënd e me gjithë mendjen tënde! Ky është më i madhi dhe i pari urdhërim. I dyti është i barabartë me të: ‘Duaje të afërmin tënd porsi vetveten!’ (v. 37-39).
Folja e urdhërimit të kujtuar nga Jezusi është "të duash", sikur të thuash që, pa dashuri, çdo urdhër, normë, rregull, këshillë tjetër do të ishte një gjë e padobishme, një shkronjë e vdekur. Vetëm në marrëdhënien, me Perëndinë dhe me vëllezërit, mund të zbulohet kuptimi autentik i vetvetes dhe i jetës. Çdo mendim, fjalë, veprim e merr kuptimin e tij më të thellë nga thirrja themelore e krijesës njerëzore, ajo e dashurisë për të tjerët dhe për veten. Nga këtu dhe në këtë perspektivë ne mund të kuptojmë historinë e shpëtimit të jetuar nga populli hebre. Kjo është arsyeja pse Jezusi nënvizon: " Në këto dy urdhërime varet i tërë Ligji dhe Profetët” (v. 40). Çdo histori, personale dhe në bashkësi, është një histori marrëdhëniesh, të cilat, në planin shpëtimtar të Zotit, i zbulojnë njeriut qëllimin e ekzistencës së tij: të njohë veten si një krijesë të dashur e të aftë për të dashur.



VAZHDO MEDITIMIN:

Ku je ti? Unë nuk e shoh fytyrën tënde.
Megjithatë TI je këtu! Rrezet tuaja kërcejnë në një mijë drejtime.
Ti je Prania e fshehur. Prania gjithmonë e errët dhe gjithmonë e qartë.
Një mister magjepsës drejt të cilit priren të gjitha aspiratat. [...]
Ti më depërton, më mbështjell, më do.
Me praninë tënde aktive arrin në dhomat e largëta të intimitetit tim.
Shpirti i shpirtit tim, jeta e jetës sime, ti je më shumë se vetja ime.
Realiteti total dhe totalizues në të cilin jetoj i zhytur:
gjallëron dhe depërton në gjithçka që jam, më posedon mua të gjithë,
më bëj një transparencë të gjallë të qenies sate dhe të dashurisë sate.
(Ignacio Larranaga)

[ninoenina]

21-8-2021/E SHTUNE JAVA 20/UNGJILLI: Mt 23, 1–12

LUTJA: Ps 128.

1 Lum njeriu që e druan Zotin, që ecën udhëve të tija!
2 Do të ushqehesh prej punës së duarve të tua,
i lumi ti, mirë do të kalosh!
3 Gruaja jote: vresht plot fruta në dhomat e shtëpisë sate;
djemtë e tu: pinjoj ulliri përreth tryezës sate!
4 Ja, se si bekohet njeriu që e druan Zotin!
5 Të bekoftë Zoti prej Sionit e pafsh lumturinë e Jerusalemit
në të gjitha ditët e jetës sate
6 dhe i pafsh djemtë e djemve të tu! Paqja qoftë mbi Izraelin!



LEXIMI I UNGJILLIT: Mt 23, 1–12.

1 Atëherë Jezusi i tha turmës dhe nxënësve të vet:
2 “Në katedrën e Moisiut ndenjën skribët e farisenjtë.
3 Pra, ju duhet t’i dëgjoni e të zbatoni gjithçka t’ju thonë, por mos bëni si bëjnë ata. Ata nuk veprojnë siç thonë.
4 Ata lidhin barrë të rënda që mezi mund të barten dhe ua ngarkojnë njerëzve në krahë, kurse vetë as me gisht nuk i luajnë.
5 Pastaj të gjitha veprat e veta i bëjnë me qëllim që t’i shohin njerëzit. Këndej i zgjerojnë filakteritë e veta dhe i zgjasin thekët.
6 Në gosti dëshirojnë kryet e vendit, në sinagoga vendet e para,
7 përshëndetjet në sheshe dhe të quhen prej njerëzve ‘rabbi’.
8 Ju mos lejoni t’ju quajnë rabbi, sepse vetëm njëri është Mësuesi juaj, kurse ju të gjithë jeni vëllezër.
9 Dhe përmbi tokë mos thirrni askënd Atë, sepse keni vetëm një Atë atë që është në qiell!
10 Gjithashtu mos lejoni t’ju quajnë udhëheqës sepse keni vetëm një Udhëheqës Krishtin!
11 Më i madhi ndër ju le të jetë shërbëtori juaj.
12 Sepse, kush krenohet, do të përvujtërohet e kush përvujtërohet do të lartësohet.

MEDITIMI.

Ngjarja për të cilen flet Ungjilli i sotëm, ndodhi në ditët e fundit të jetës së Jezusit, në Jeruzalem. Jezusi u kritikon ashpër skribëve dhe farisenjve, duke u lënë njerëzve të asaj kohe, por edhe neve të krishterëve të sotëm, indikacione dhe nxitje të rëndësishme mbi stilin e jetës së atyre që duan të jenë besnikë ndaj Hyjit. Jezusi njeh autoritetin mësimor të udhëheqësve fetarë të cilëve u referohet, por gjithashtu tregon arsyen e këtij autoriteti: ligji i Moisiut, ligji i Zotit. Mësimet e drejta që vijnë nga Ligji, mbeten sterile nëse nuk bëhen shprehja e një zemre që ka njohur një konvertim autentik ndaj Hyjit dhe Fjalës së tij. Kushdo që ka pasur vërtet këtë përvojë, domethënë ka përjetuar mëshirën e Zotit në jetën e tij, e di se çdo "autoritet" i fjalëve dhe veprimeve tona mund të vijë vetëm nga Jezusi, i cili është Mjeshtri i vetëm. Në këtë kuptim, secili prej nesh do të jetë në gjendje ta mirëpresë sinqerisht tjetrin vetëm kur ta njohim si një vëlla "të barabartë", jo superior ose inferior, por bartës të një vlere unike. Një "baba" (ose një "udhëzues") është i tillë nëse ai i mirëpret ata që i janë besuar si një mister (janë Korpi mistik i Krishtit), mister asnjëherë plotësisht i njohur në veçantinë e tij, e që i vjen nga Krijuesi i tij.



VAZHDO MEDITIMIN

Bëj, o Zot, që të kem të pastra duart, gjuhën dhe zemrëm.
Më ndihmo të luftoj për të mirën e vështirë kundrejt së keqes së lehtë.
Më ndalo të marr zakone që më shkatërrojnë jetën.
Më mëso të punoj shumë dhe të sillem me besnikëri
kur askush nuk më sheh sikur e gjithë bota mund të më shihte.
Më fal kur jam keq dhe më ndihmo të fal
ata që nuk më trajtojnë mirë.
Më mundëso të ndihmoj të tjerët edhe kur është e vështirë për mua.
Më jep mundësi të bëj diçka të mirë çdo ditë
për të më afruar më shumë kështu me ty, Jezus.
(Lutja e skautistëve).

[ninoenina]

23-8-2021/E HËNË JAVA 21/UNGJILLI: Mt 23, 13–22.

LUTJA: Ps 149.

1 Këndoni Zotit një këngë të re,
këndoni lavdi në mbledhjen e shenjtërve!
2 Le t’i gëzohet Izraeli Krijuesit të vet,
bijtë e Sionit t’i brohorisin Mbretit të vet!

3 Le ta lavdërojnë Emrin e tij në valle,
le t’i bien në nder të tij tupanit e citarës,
4 sepse Zoti kënaqet në popullin e vet,
të përvuajturit i nderon me shëlbim.

5 Le të galdojnë të drejtët në lumturi,
le të brohorisin nga shtrojat e veta!
6 E paçin lavdinë e Zotit në gojë,
9Ky është nder për të gjithë besnikët e tij!



LEXIMII I UNGJILLIT: Mt 23, 13–22.
13 Vaj për ju, skribë e farisenj, shtiracakë, sepse ua mbyllni njerëzve derën e Mbretërisë së qiellit! Ju vetë nuk hyni as nuk i lini të hyjnë ata që duan të hyjnë![14].
15 Vaj për ju, skribë e farisenj, shtiracakë, që kërkoni det e tokë për të fituar një proselit e, kur kthehet, e bëni bir të ferrit dy herë më të keq se veten!
16 Vaj për ju, udhëheqës të verbër, që thoni: ‘Nëse ndokush betohet me Tempull, ai betim s’detyron, por, nëse betohet me arin e Tempullit, atëherë e detyron betimi.’
17 Të marrë e të verbër! Po cili është më i madh: ari apo Tempulli, që e shenjtëron arin?
18 Ju thoni edhe: ‘Kush betohet me lter s’detyron ai betim, porse, kush betohet me dhuratën që është mbi lter, atëherë e detyron betimi!’
19 Të verbër! Po çka është më e madhe: dhurata apo lteri që e shenjtëron dhuratën?
20 Tashti kush betohet me lter, betohet me të dhe me krejt çka ka në të!
21 Kush betohet me Tempull, betohet me të dhe me Atë që banon në të.
22 Kush betohet me Qiell, betohet me fronin e Hyjit dhe me Atë që rri në të.



MEDITIMI.

Në Ungjillin e sotëm, Jezusi nis një kritikë shumë të fortë ndaj skribëve dhe farisenjve, duke i përcaktuar ata si "hipokritë". Jezusi zbulon dyfaqësinë e disa autoriteteve hebraike, të cilët, në vend që të mësojnë për të lehtësuar hyrjen e besimtarëve në jetën e përjetshme, flasin dhe veprojnë në mënyrë që të dënojnë ata që i dëgjojnë, duke i lërë ata larg nga Perëndia dhe më të trishtuar. Fjalët e Jezusit: Vaj për ju" nuk duhet të interpretohen si një kërcënim, por si një vajtim që Jezusi bën ndaj atyre që duhet t'u hapin dyert e mbretërisë së qiellit njerëzve dhe në vend të kësaj, i mbyllin ato. Këtu është vuajtja, dhimbja e Jezusit ndaj tradhtisë së Fjalës së Zotit. Kështu edhe betimi që kërkohet nga "udhërrëfyesit e verbër" për ofertën, altarin, tempullin apo qiellin, demaskon pamundësinë për të parë përtej rrafshi legalistik të një koherence besimi të bazuar në frikën dhe tmerrin. Në qendër të fjalëve dhe veprimeve tona ka një kuptim tjetër që mund të shihet vetëm me sytë e besimit (dmth. me një vështrim besimi, shprese dhe dashurie) dhe këtë kuptim mund ta japë vetëm Ai që banon në tempullin e zemrës sonë...


VAZHDO MEDITIMIN


Na jep, Zot, sy për të parë nevojat e botës
dhe një zemër për të dashur universin si Ti e do. [...]
Më jep dritën tënde për të njohur shenjat e tua.
Më jep të të njoh në të tjerët dhe të njoh
në ta zërin tënd dhe dëshirat e tua.
Zot, kam nevojë për sytë e tu: më jep besim të gjallë. [...]
Kam nevojë për Shpirtin tënd: më jep mençurinë tënde,
për mua dhe për Kishën tënde.
Më jep aftësinë për të përmbushur plotësisht
atë që Ti kërkon prej meje.
(Leo Jozef Suenens)