Komenti i ungjillit

[ninoenina]

16 – 9- 2022/E PREMTE E JAVËS 24/VITI 2.

Në udhëtim për të shpallur Lajmin e mirë

Shën Korneli, papë dhe shën Çipriani, ipçeshkëv, martirë.


UNGJILLI: Lk. 8, 1-3.

1 Pastaj Jezusi përshkoi qytete e fshatra duke predikuar e duke kumtuar Ungjillin e Mbretërisë së Hyjit. E përcillnin të Dymbëdhjetët
2 dhe disa gra që kishin qenë shëruar nga shpirtrat e ndytë e sëmundjet: Maria e quajtur Magdalenë, prej të cilës pati dëbuar shtatë djaj,
3 Gjonia, e shoqja e Huzës, kujdestarit të Herodit, Suzana dhe shumë të tjera që me pasuritë e veta e ndihmonin Jezusin e nxënësit.


MEDITIM.
Me gjithë zemrën time, unë dëshiroj të udhëtoj me ty dhe me apostujt të tu për të shpallur Ungjillin. Më mëso e më jep forcën të vazhdoj këtë udhëtim çdo ditë.


1.”Jezusi përshkoi qytete e fshatra duke predikuar e duke kumtuar Ungjillin e Mbretërisë së Hyjit”.


Zot, është në thjeshtësi dhe shkëputje nga të gjitha të mirat materiale që kalon nëpër qytetet dhe fshatra, për të shpallur Mbretërinë e Perëndisë, një Mbretëri ku dashuria çliron dhe shëron zemrat tona të plagosura, një Mbretëri ku dashuria fal dhe lartëson, një Mbretëri ku dashuria sjell ngushëllim dhe rikthen dinjitetin dhe jetën. Jezu Krisht, ti je ai që vjen të më takosh sot.



2.”E përcillnin të Dymbëdhjetët dhe disa gra

që kishin qenë shëruar nga shpirtrat e ndytë e sëmundjet”.


Zot Jezus, ti hyre në një marrëdhënie me secilin prej apostujve të tu si dhe me secilën nga këto gra dhe jeta e tyre u transformua nga ti, nga prania jote, nga fjala jote, nga mirëpritja jote, nga dëgjimi yt, nga dashuria jote. Pas këtij takimi, zemrat e tyre kishin etje për ty, dëshira e tyre ishte të të ndiqnin, të ecnin me ty dhe gjithashtu t'u bënte të njohur lajmin e mirë të Mbretërisë së Perëndisë njerëzve të tjerë. Ata hoqën dorë nga gjithçka që të të ndiqnin! Ti dëshiron të lidhesh me secilin prej nesh personalisht. Ti i njeh zemrat tona dhe për çfarë kanë nevojë dhe na do pa kushte. A jam në gjendje të mbaj një moment heshtjeje për të të mirëpritur në zemrën time dhe për të lejuar që vetë të transformohem nga ti? Për çfarë ka nevojë zemra ime tani? Për dashurinë, për dëgjimin, për paqen, faljen, dhe çlirimin...?



3.” Maria e quajtur Magdalenë, prej të cilës pati dëbuar shtatë djaj,

Gjonia, e shoqja e Huzës, kujdestarit të Herodit, Suzana dhe shumë të tjera”.

Shën Luka merr kohë për të emëruar këto gra që shoqëronin Jezusin dhe, në të njëjtën mënyrë, për t'u dhënë atyre vendin e tyre të plotë. Edhe nëse, në kohën e Jezusit, predikimi i fjalës së Zotit ishte rezervuar për burrat, risia me Jezusin ishte se fjala e tij u drejtohej të gjithëve dhe se askush nuk ishte përjashtuar nga zemra e Zotit.
Sot na mbush me gëzim duke ardhur tek ne, qofsh i bekuar, Qengji i Hyjit!. Të ushqyer nga Fjala jote, ti na dërgon për të shpallur Lajmin e mire të dashurisë, paqes, faljes dhe gëzimit, që janë një dhuratë e Hyjit Atë.

[ninoenina]

17-9-2022/E SHTUNË E JAVËS 24/ VITI 2.

“Kush nuk është me mua, është kundër meje” (Mt. 12,30).

UNGJILLI: Lk. 8, 4-15.

4 Si u tubua turmë e madhe e popullit, që erdhën nga qytete të ndryshme tek ai, Jezusi foli në shëmbëlltyrë:
5 “Doli mbjellësi për të hedhur farën. E, ndërsa po hidhte farën, disa kokrra ranë pranë udhës: u shkelën dhe i hëngrën zogjtë e qiellit.
6 Disa të tjera ranë në gurishte; mbinë, por u thanë, sepse nuk kishte lagështinë.
7 Disa ranë në ferra; ferrat, duke u rritur bashkë me to, ua morën frymën.
8 Kurse disa të tjera ranë në tokë të mirë; mbinë e dhanë fryt njëqind fish”.
Kur i tha këto fjalë, theksoi: “Kush ka veshë për të dëgjuar, le të dëgjojë!”.
9 Nxënësit e tij e pyetën çka do të thotë ajo shëmbëlltyrë.
10 Ai iu përgjigj: “Ju e keni dhuratë dijen e mistereve të Mbretërisë së Hyjit, kurse të tjerëve u paraqitet vetëm në shëmbëlltyra, që: ‘Të shikojnë e të mos shohin, të dëgjojnë e të mos kuptojnë’“. 11 “Ky është vështrimi i shëmbëlltyrës së mbjellësit: Fara është fjala e Hyjit.
12 Ato ‘pranë udhës’, janë ata që e dëgjojnë fjalën, por pastaj u vjen djalli dhe ua nxjerr nga zemra fjalën, që të mos besojnë e të mos shëlbohen.
13 Ato ‘në gurishte’, janë ata që, kur e dëgjojnë Fjalën e pranojnë me gëzim, porse nuk kanë rrënjë: për disa kohë besojnë, por kur vjen koha e tundimit, e lënë fenë. 14 Ato ‘në ferra’, janë ata që e dëgjuan, por ende në udhë, ua zënë frymën kujdeset tokësore, pasuritë dhe kënaqësitë e jetës e nuk japin fryte të pjekura.
15 Ato ‘në tokë të mirë’, janë ata që e dëgjojnë Fjalën dhe e ruajnë në zemër të mirë e bujare dhe japin fryt me qëndrueshmëri”.


MEDITIM.

Mund t'i falënderoj dishepujt që guxuan t'i thonë Jezusit se nuk e kuptuan shëmbëlltyrën e mbjellësit. Falë pranimit të tyre të injorancës, unë kam të drejtën e një shpjegimi të kësaj shëmbëlltyre nga vetë Zoti. Kjo zbulon se fara është fjala e Perëndisë dhe se katër vendet ku bie fara, janë katër sjellje të mundshme në lidhje me Fjalën. Kjo është një mundësi për mua që të shqyrtoj marrëdhënien time me ungjillin.


1.Lloji i parë janë ata që janë buzë rrugës.

Këta janë njerëzit që në një moment hyjnë në kontakt me ungjillin, por në momentin tjetër e kthejnë kureshtjen e tyre në diçka tjetër. Ky është rasti i turmave që vijnë me vrap në thashethemet e mrekullive, por që nuk kanë kohë as të besojnë, sepse djalli përfiton nga indiferenca e tyre për t'i larguar menjëherë nga besimi. Ky është rasti i Herod Antipës, i cili kërkonte të shihte Jezusin, por nuk diti të përfitonte nga e vetmja mundësi që i është dhënë. A është edhe ky rasti im? A është Fjala e Perëndisë për mua vetëm një objekt i thjeshtë kurioziteti?


2.Lloji i dytë është ai që është në gurë.

Këtu, Fjala e Perëndisë fillon të mbijë. Këta janë njerëzit që besojnë, ata zemrat e të cilëve janë prekur nga ungjilli. Këta janë njerëzit që emocionohen kur shohin planin e pabesueshëm të dashurisë së Zotit për njerëzit. Por besimi i tyre nuk zgjat shumë. Ata nuk i qëndrojnë provës. Në Ungjillin e Lukës, ky është rasti i dy dishepujve të Emausit pak para takimit me Zotin. Ky mund të jetë edhe rasti i Judës. A është edhe ky rasti im? A e braktisa dashurinë time të parë? A jam i dekurajuar?


3.Lloji i tretë është ai që është në ferrat.

Edhe këtu, këta janë njerëz që me të vërtetë e takojnë Zotin në një moment, por përfundojnë duke e braktisur atë. Gjembat që i mbytin, janë interesa që konkurrojnë me jetën e besimit. Duhet theksuar se përveç pasurisë dhe kënaqësive, Jezusi këtu përmend edhe hallet e të jetuarit mes rivalëve të Fjalës. Unë nuk mund t'u shërbej dy zotërinjve. Më duhet të zgjedh drejtimin tim: paratë, kënaqësinë, axhendën time apo… të dëgjoj Zotin. I riu i pasur nuk dinte të bënte zgjedhjen e duhur. Marthe, motra e Marisë, nuk e bëri këtë herën e parë. Dhe une? A mbetem rob i ferrave apo zgjedh të mos parapëlqej asgjë ndaj dashurisë së Krishtit?


4.Së fundi, lloji i katërt është ai i tokës së mirë.

Është këtu që Fjala e Perëndisë më në fund mund të lulëzojë dhe të japë fryt. Për të arritur këtë fazë, unë duhet ta brendësoj Fjalën, ta mbaj në zemrën time, si Virgjëresha më e Bekuar. Prandaj kam nevojë për një lutje të rregullt që mund të ushqejë marrëdhënien time intime me Zotin. Dhe është gjithashtu e nevojshme të kem durim, të qëndroj në lutje pavarësisht sprovave. Kjo është ajo që bëjnë njëmbëdhjetë apostujt. Pavarësisht dobësisë së tyre, ata patën përulësinë të qëndronin fort të lidhur me Fjalën e gjallë, e cila u tha atyre:
“Ju jeni ata që, në provat e mia, qëndruat vazhdimisht me mua.
Prandaj, unë po jua lë trashëgim Mbretërinë
ashtu si ma dha mua im Atë” (Lk.22,28-29).
Zot, mos më lejo të ndahem prej teje!
O Zot, që me një zemër të sinqert të lutem sipas psalmit 119, 139=140:
“Zelli im po më shkrin
kur shoh se armiqtë e mi
i kanë harruar fjalët e tua.Fjalët e tua janë me zjarr të sprovuara,
prandaj shërbëtori yt i do ato”.

[ninoenina]

18- 9- 2022/E DIELA 25 Ord/ VITI C. RK.

“Nuk mund t’i shërbeni Hyjit dhe pasurisë”.

UNGJILLI: Lk. 16 1-13.

1 U thoshte edhe nxënësve të vet: “Ishte një njeri i pasur, i cili kishte mbarështuesin që e paditën se ia shkapërderdhte pasurinë.
2 E thirri dhe i tha: ‘Ç’po dëgjoj kështu për ty? Jep llogari për mbarështimin tënd, sepse t’i s’mund të jesh më mbarështues.’
3 Atëherë mbarështuesi tha me vete: ‘Çka të bëj pasi zotëria po ma heq mbarështimin? Të mih... ? Nuk mundem! Të dal e të lyp... ? Më vjen turp!
4 E di ç’do të bëj që njerëzit të më pranojnë në shtëpitë e veta kur të nxirrem prej mbarështimit.’
5 Atëherë thirri një nga një borxhlinjtë e zotërisë së vet. E pyeti të parin: ‘Sa i detyrohesh zotërisë tim?’
6 Ai iu përgjigj: ‘Një qind masë vaj.’ Mbarështuesi i tha: ‘Merre letrën tënde, ulu me të shpejtë e shkruaj pesëdhjetë!’
7 Pastaj e pyeti të dytin: ‘Po ti sa detyrohesh?’ Ai i tha: ‘Një qind kora grurë.’ I tha mbarështuesi: ‘Merre letrën tënde e shkruaj tetëdhjetë!’
8 E zotëria e lëvdoi mbarështuesin e padrejtë që punoi aq me shkathtësi. Dhe njëmend, bijtë e kësaj bote janë më të kujtueshëm në marrëdhënie me njëri-tjetrin se sa bijtë e dritës. 9 Ndërsa unë po ju them: fitoni për vete miq me anë të pasurisë së rreme të kësaj bote që, kur kjo t’ju mungojë, t’ju pranojnë në banesat e amshuara.
10 Kush është besnik në gjëra të vogla, është besnik edhe në gjëra të mëdha; e kush nuk është besnik në gjëra të vogla, ai nuk është besnik as në gjëra të mëdha. 11 Po qe se nuk u dëftuat besnikë në pasurinë e rreme, kush do t’jua besojë pasurinë e vërtetë?
12 Po qe se nuk u dëftuat të besueshëm në gjënë e huaj, kush do t’jua japë tuajën?
13 Asnjë shërbëtor nuk mund t’u shërbejë njëkohësisht dy zotërinjve: Sepse, ose do ta urrejë njërin e tjetrin do ta dojë, ose pas njërit do të shkojë e tjetrin do ta përbuzë.
Nuk mund t’i shërbeni Hyjit dhe pasurisë”.



MEDITIM.

Zoti, Hyji im, dhurues i çdo të mire, ty lavdi, dhe nder në shekuj të shekujve.
Më jep urtësi, o Zot, që zemra ime të gëzohet në thesaret e dashurisë sate.

1. “Jep llogari për mbarështimin tend (...)".

Nëpërmjet shëmbëlltyrës së shërbëtorit të pandershëm, Jezusi e vendos misionin tonë në tokë në këndvështrimin e menaxhimit të të mirave që na janë besuar: jeta, shëndeti, talentet, pronat. Çfarë të bëjmë me to?
A nuk ka mëkatuar shërbëtori duke përdorur për përfitimin e tij të mirat e pronarit? Është sikur të përdornim emrin e një firmë për të shitur në avantazhin tonë ose sikur një menaxher fondi investimi po vendoste kapitalin e firmës për biznesin e tij. Kjo mund të bëhet më e rëndë dhe më e keqe, nëse në këtë mënyrë të pafatët shtypen nën peshën e spekulimeve (krh. Am8, 4). A nuk na thotë Zbulesa: nuk do ta përdorni kot emrin e Zotit? (krh. Eks 20, 7).

2.”Fitoni për vete miq me anë të pasurisë së rreme të kësaj bote”.

Bëj miq me para të pandershme. Jezusi mbron, duke e lavdëruar, menaxherin e pandershëm. A duhet të kuptojmë se Zoti ynë po i mbron ata që mashtrojnë? Për të zgjidhur këtë ngërç, le të kujtojmë se të gjitha krijesat – qofshin burimet dhe talentet tona, të mirat e përkohshme apo projektet në të cilat ne marrim pjesë, vetë fryti i punës sonë dhe pasuria e prodhuar – i përkasin mbi të gjitha Krijuesit të qiellit dhe të tokës.
Menaxheri i pandershëm heq dorë vetëm nga vlera e shtuar që ka nxjerrë (për përfitimin e tij) nga kreditorët e zotërisë së tij: urtësi e madhe! Më mirë të humbisni çantën tuaj sesa të lini lëkurën tuaj atje, në kohë si në përjetësi.

3.”Nuk mund t’i shërbeni Hyjit dhe pasurisë”.

Nuk mund t'i shërbesh Zotit dhe parasë, është përfundimi që injoron çështjen e parave. Kështu, çdo formë idhujtarie përjashtohet nga angazhimi i dishepullit të Krishtit. Na nxit të bëjmë një zgjedhje. A besoj në Krishtin dhe Fjalën e tij të jetës së përjetshme, apo e preferoj botën?
Për sa kohë që opsioni themelor i jetës nuk është paraqitur, pelegrinazhi ynë në tokë shërben për të na pastruar: për të shkëputur zemrat tona nga të mirat që vezullojnë dhe joshin për t'u lidhur me thesarin e vetëm, Jezu Krishtin, Zotin tonë, i cili bëri vetë i varfër për të na pasuruar me varfërinë e tij (krh. 2 Kor 9,8).
O Jezus, ti e ke përulur veten për të ulur krenarinë tonë. U flijove vetë si viktimë për të çliruar zemrat tona nga plaga e koprracisë. Ti na mësove ta duam e ta falendërojmë Atin. Na mësoni t'i duam vëllezërit tanë si veten tonë.

[ninoenina]

19-9-2022/E HËNË E JAVËS 25.

"Kush ka, do t'i jepet më, kurse atij që nuk ka, do t'i

merret edhe ajo pakicë që kujton se e ka".

UNGJILLI: Lk. 8, 16-18.

16 “Askush nuk e ndez dritëzën për ta vënë atë që do të jetë ose për të vendosur nën shtrat, por e vë përmbi pistarin që ta shohin dritën që hyjnë.
17 Jo po, s’ka asgjë të fshehtë, që nuk bën të zbulohet, si fshehtësi që nuk bën të dihet e nuk do të dalë në dritë.
18 Prandaj kini kujdes si punon: sepse, kush ka, do t’i jepet më, kurse atij që nuk ka, do t’i merret edhe ajo pakicë që kujton se e ka”.

MEDITIM

Zot, më jep hirin të jem plotësisht i vëmendshëm ndaj asaj që dëshiron të më thuash. Jezus, unë dua të marr atë që ti dëshiron të më japësh. Më ndihmo ta mirëpres dhe ta ndaj.

1.Jezusi tha: “Kini kujdes se si dëgjoni, sepse “kush ka, do t’i jepet më, kurse atij që nuk ka, do t’i merret edhe ajo pakicë që kujton se e ka”.
Kjo deklaratë mund të duket e padrejtë. Pse do t'i japim më shumë dikujt që tashmë ka diçka? Dhe, akoma më keq, pse të grabisim dikë që nuk ka pothuajse asgjë? Jezusi me siguri po na zbulon një të vërtetë tjetër të madhe të jetës.

2.Por si mund ta kuptojmë? Shëmbëlltyra e farave të grurit që bien në katër lloje toke mund të na ndihmojë ta interpretojmë edhe këtë fjalë të Jezusit. Nëse vërtet i dëgjojmë fjalët e Jezusit, ne jemi si toka e mirë që mirëpret farat. Përkundrazi, nëse nuk e dëgjojmë, zogjtë do të vijnë dhe do t'i hanë farat derisa të mos mbetet më asgjë. Dhe si pasojë edhe ajo që menduam se kishim, do të na hiqet. Prandaj paralajmërimi i Jezuit: “Kini kujdes se si dëgjoni”. A po dëgjoj me kujdes atë që Zoti po përpiqet të më thotë? Apo po i lë të shkojnë kot farat e Fjalës?

3.Ata që e dëgjojnë Fjalën e Hyjit dhe e vënë në praktikë, janë si toka e mirë: sapo të mbillet në ne, Fjala e Perëndisë mbin në shpirtin tonë, rritet dhe prodhon, si një kalli gruri, një mori farash të reja. Kështu realizohet pohimi: “Atij që ka i jepet më shumë”. Është një ligj i natyrës: ajo që një njeri korr, varet nga sa mirë është kujdesur për farat e mbjella në tokën e tij. Kur njeriu pranon një dhuratë nga Zoti dhe bën që të japë fryt, dhuratat e Zotit shumohen tek ai...dhe me kalimin e kohës, ai e gjen veten me bollëk. Gjithashtu, nëse një person rezulton të jetë tokë e mirë, Zoti do të mbjellë më shumë në të. Fermeri kërkon të mbjellë farat në tokë pjellore, jo në një rrugë të ngurtësuar. A po sillem në atë mënyrë që Zoti do të donte të mbillte më shumë tek unë?

4. Kur kemi me bollëk, Jezusi nuk do që ne t'i mbajmë të korrat për vete. Na kërkon ta ndajmë: “Nuk ndizet dritëza për ta vënë nën magje, por për ta vënë mbi pishtar për t’u bërë dritë të gjithëve në shtëpi. Ashtu të shndrisë edhe drita juaj para njerëzve, që t’i shohin veprat tuaja të mira e ta lëvdojnë Atin tuaj që është në qiell” (Mt. 5,15-16). Pas ndezjes së llambës, nuk e mbulojmë me një vazo; e vendosim në shtyllën e llambës që ata që hyjnë, të shohin dritën. Po kështu, ne duhet të shpërndajmë frytet e asaj që Zoti ka mbjellë në ne. Nëse ndajmë, Zoti do të na japë më shumë. Jemi thirrur të bëhemi “drita e botës”. Jezusi na kërkon të kemi guximin për të dëshmuar për mirësinë e Zotit dhe ai na kërkon të jemi bujarë ndaj të tjerëve, siç ka qenë ai ndaj nesh.
A e kam këtë bujari dhe këtë guxim për të dëshmuar?

Zot, nuk dua të humbas atë që kam marrë prej teje. Dua të jem i vëmendshëm ndaj asaj që do të më thuash, të mirëpres atë që dëshiron të më japësh dhe të bëj të japë fryt.

[ninoenina]

20-9-2022/E MARTE E JAVËS 25/VITI 2.

“Nëna ime e vëllezërit e mi ‑ janë këta ‑ që e dëgjojnë dhe e zbatojnë Fjalën e Hyjit”.

Shën André Kim Taegon, Paul Chong Ha-sang, dhe shokët martyrë.

UNGJILLI: Lk. 8, 19-21.

19 Nëna e tij dhe vëllezërit erdhën ta shohin por s’mundën të afroheshin tek ai prej popullit.
20 E lajmëruan: “Nëna jote e vëllezërit e tu, janë jashtë e dëshirojnë të të shohin”.
21 Ai iu përgjigj: “Nëna ime e vëllezërit e mi ‑ janë këta ‑ që e dëgjojnë dhe e zbatojnë Fjalën e Hyjit”.



MEDITIM.

Zot, tani unë vij te ti, marr një moment për të qëndruar me ty, në ty. Kam nevojë për ty. Dua të jetoj si vëlla yt, si bir I Atit.


1.Familja e Jezusit kërkon ta shohë atë.


Kam fat sepse pjesë e familjes së tij! Të kem një lidhje kaq të fortë me të! Jezusi krijon një lidhje të re, edhe më të thellë. Nuk është më një lidhje gjaku, por një marrëdhënie shpirtërore. Gjaku siguron jetë të prishshme, një jetë të padurueshme. Ja, pra, trashëgimia që marrim dhe që na bën bij të Perëndisë, bij në Birin. Në Birin sepse atëherë ne jetojmë me anë të Shpirtit të Jezusit. Ne marrim pjesë me të, me të në marrëdhënien e tij birësore. Ai krijon kështu familjen e fëmijëve të Perëndisë. Prandaj, përgjigja e Krishtit që lexojmë në Ungjill nuk është një përbuzje për të tijën. Statusi i të qenit vëllezër dhe motra në Shpirt është edhe më i madh se të qenit vëllezër e motra në gjak, pasi ne jemi atëherë bij të Atit të Jezusit, Atit tonë Qiellor.


2.Ajo që e karakterizon këtë familje është të dëgjojë fjalën e Zotit dhe ta zbatojë atë në praktikë.

Nëse karakteristika e parë hyjnore është dashuria, a nuk është kjo mënyra jonë, mësimi ynë në dashuri? Jezusi donte ta bënte të qartë se nuk do t'i njohë ata që veprojnë në emrin e tij dhe nuk duan Zotin dhe të afërmin: “Jo secili që më thotë: ‘O Zot, o Zot!’ do të hyjë në Mbretërinë e qiellit, por ai që kryen vullnetin e Atit tim që është në qiell. Shumë do të më thonë atë ditë: ‘O Zot, o Zot, a nuk profetizuam në Emër tënd, a nuk i nxorëm shpirtrat e këqij në Emër tënd, a nuk bëmë shumë mrekulli në Emër tënd?’ Atëherë unë do t’u them: Kurrë nuk ju kam njohur! Shporruni prej meje, o keqbërës” (Mt 7, 21-23).


3.Të jesh pjesë e familjes së Zotit.

Nuk do të thotë të veshësh një uniformë, për të cilën do të ishe pak a shumë krenar, ose një sërë traditash, por ta jetosh atë nga brenda. Pasi e shpjegon këtë, Krishti vazhdon: “Kështu, kushdo i dëgjon këto fjalë të mia dhe i vë në veprim, mund të krahasohet me njeriun e urtë, i cili e ndërtoi shtëpinë e vet mbi shkëmb” (Mt. 7,24) Kjo lidhet me Ungjillin që dëgjojmë sot. A nuk është ky shkëmb në fjalë për Krishtin? Në të njëjtën mënyrë, filiacioni ynë bazohet vetëm në këtë gur themeli. Të dëgjosh fjalën e Perëndisë dhe ta zbatosh atë në praktikë do të thotë të jetosh si Jezusi, si bir, domethënë të bësh vullnetin e Atit.


4.Kjo familje e përbërë nga bijtë e Atit është Kisha.

Ajo formon një mbretëri. Ai që bashkon në një mbretëri, më shumë se territori brenda kufijvë të caktuara, është mbreti. Kjo mbretëri ka një veçanti: është një mbretëri bijsh dhe mbreti është Ati. Krishti thotë se mbretëria e tij nuk është e kësaj bote (krh. Gjn 18,36). Në të vërtetë, militanti i Kishës është në pelegrinazh në tokë para se t'i bashkohet Kishës Triumfuese në qiell, në atdheun tonë dhe në qëllimin e pelegrinazhit tonë. Familja e Jezusit kërkonte ta takonte. Ajo nuk ka më nevojë të lëvizë për të parë Jezusin: ai është në mesin tonë, ai jeton në ne me këtë prani të brendshme qëkur Shpirti i tij, jeta e tij banon në ne. Mbretëria e Hyjit është brenda nesh.
Jezus, më mëso të jetoj si bir i Atit, më mëso të dua.E=3]Nëse karakteristika e parë hyjnore është dashuria, a nuk është kjo mënyra jonë, mësimi ynë në dashuri? Jezusi donte ta bënte të qartë se nuk do t'i njohë ata që veprojnë në emrin e tij dhe nuk duan Zotin dhe të afërmin: “Jo secili që më thotë: ‘O Zot, o Zot!’ do të hyjë në Mbretërinë e qiellit, por ai që kryen vullnetin e Atit tim që është në qiell. Shumë do të më thonë atë ditë: ‘O Zot, o Zot, a nuk profetizuam në Emër tënd, a nuk i nxorëm shpirtrat e këqij në Emër tënd, a nuk bëmë shumë mrekulli në Emër tënd?’ Atëherë unë do t’u them: Kurrë nuk ju kam njohur! Shporruni prej meje, o keqbërës” (Mt 7, 21-23).

[ninoenina]

21-9-2022/E MERKURE E JAVËS 25/ VITI 2/

“Jezusi pa një njeri dhe i tha: Eja pas meje”: Forca e një shikimi depërtues!.

SHËN MATEU, APOSTULL.

UNGJILLI: Mt 9, 9-13.


9 Jezusi, si shkoi prej andej, pa një njeri që quhej Maté, ndenjur në doganë. Jezusi i tha: “Eja pas meje!” Ai u ngrit dhe shkoi pas tij.
10 Dhe, kur më vonë, Jezusi u ul në tryezë në shtëpi, ja se ia behën shumë tagrambledhës e mëkatarë e u ulën në tryezë bashkë me Jezusin e me nxënësit e tij. 11 Farisenjtë kur e panë këtë, i pyetën nxënësit e tij:“Pse mësuesi juaj ha bukë me tagrambledhës e me mëkatarë?” 12 Jezusi, kur i dëgjoi, u përgjigj: “Mjeku nuk u duhet të shëndoshëve, por të sëmurëve! 13 Shkoni e mësoni çka do të thotë: ‘Më pëlqen mëshira e jo flia!’ Sepse unë nuk erdha të ftoj të drejtët, por mëkatarët”.



MEDITIM.


Le ta meditojmë një fjali të shën Palit, nga leximi i parë të meshës së sotme: është për çdonjërin prej nesh. Vëllezër “Ju përbej, prandaj, unë i burgosuri në Zotin: jetoni denjësisht si i ka hije thirrjes që keni marrë: me plot përvujtëri, butësi e duresë; durojeni njëri‑tjetrin me dashuri! Bëni çmosin ta ruani njësinë e Shpirtit me anë të paqes që ju bashkon” (Ef.4,1-3).
O Jezus, unë kam besim në ty, unë shpresoj në ty, unë të dua ty.
Ky tekst madhështor i Ungjillit rrëfen thirrjen e Mateut, shkruar nga vetë ungjilltari. Me çfarë emocioni duhet ta ketë kujtuar këtë moment të rëndësishëm në jetën e tij, pas të cilit gjithçka ndryshoi! Ai e rijeton këtë skenë që mund të përmblidhet në tre shikime.

1.Shikimi i farisenjve:

“Duke parë këtë, farisenjtë u thanë dishepujve të tij: Pse zotëria juaj ha me tagrambledhës dhe mëkatarë?” Këta burra që mbajnë Ligjin, e shikojnë Mateun për ta dënuar me miqtë e tij. Ata nuk mund të shkojnë përtej pamjes së jashtme. Ata janë të shqetësuar nga jeta "mëkatare" e këtyre burrave. Për të mbrojtur veten e tyre, ata preferojnë të ndërtojnë një mur mes tyre, të "pastërve" dhe këtyre njerëzve "të papastër". Në vitin 2014, Papa Françesku u lut: “Le të zhvillohet gjithnjë e më shumë një kulturë takimi, e aftë për të rrëzuar të gjitha muret që ende ndajnë botën dhe që kurrë më njerëzit e pafajshëm nuk do të persekutohen dhe ndonjëherë do të vriten për besimet e tyre ose fenë e tyre… Na nevojiten ura, jo mure. (Papa Françesku, Fjalim me rastin e 25 vjetorit të rënies së Murit të Berlinit, 2014), Fillimisht, mund të pyes veten se deri në çfarë mase pamja, fjalët dhe veprimet e mia krijojnë takimin ose ndarjen.


2.Shikimi i Mateut.

Tagrambledhës, pra tradhtar i kombit, konsiderohej i tillë Mateu. Ai ndoshta nuk ishte krenar për këtë, por vetë Zoti e di se çfarë e çoi në një punë të tillë. Mund të imagjinojmë rrethanat që e kishin çuar në këtë. Nevoja? Frika nga e ardhmja? Një refuzim nga familja e tij? Ndikime të këqija? Askush nuk i di motivet e thella nga ata e rrethojnë. Vetëm vështrimet akuzuese të tyre e konfirmojnë këtë ndjenjë shqetësimi që i çon në përçmim të “mëkatarit”. Fakti është se Mateu ndoshta e kishte të vështirë ta shikonte veten në fytyrë pa turp. Ky vështrim që kishte në vete e lidhi me zinxhir dhe nuk mund ta imagjinonte se jeta e tij mund të ndryshonte.
Tani mund të gjej një moment për të zbuluar ashpërsinë e këtyre "vështrimeve" që ndonjëherë i kam ndaj vetes dhe jetës sime. Unë i vendos në zemrën e mëshirshme të Krishtit.


3.Shikimi i Jezusit.

Tregimi i këtij kthimi fillon me një shikim: “Jezusi u largua dhe pa, duke kaluar pranë, një njeri me emrin Mateu”. Jezusi ecën nga një fshat në tjetrin, i nxituar nga turmat që i sjellin të sëmurët në kërkim të mrekullive… Në mes të kësaj rrëmuje, ai pa Mateun që qëndronte në sfond, në zyrën e tij si taksambledhës. Jezusi nuk e shikon realitetin sipërfaqësisht dhe as nuk kërkon të mbrohet prej tij. Ai e lejon veten të preket nga mjerimi i njeriut. Ai e bën veten të pambrojtur: në gjendje të ndikohet nga tjetri, në këtë rast nga Mateu. Në Jezusin, gjithçka ofron një pamje që favorizon takimin dhe rrënon muret. Për këtë Jezusi e kuptoi etjen për jetën e vërtetë që Mateu kishte në zemër dhe erdhi t'ia jepte. Ky takim përmes syve lejoi që Mateu të kapërcejë turpin që gjykimet e farisenjve i shkaktuan atij dhe të fitojë guxim për të braktisur profesionin e tij, për të lënë gjithçka e për të ndjekur Jezusin. Pa këtë shikim, ndoshta nuk do të kishim një Ungjill sipas Shën Mateut!
Zot, kaq shumë sy rëndojnë mbi mua: sytë e të tjerëve, gjykimet që perceptoj, vështrimi im i ashpër dhe përçmues përballë dobësive dhe mëkatit tim. Unë dua të ndryshoj këndvështrimin tim dhe të vendos veten nën vështrimin tuaj të mëshirshëm. Dua ta shoh veten ashtu siç më sheh ti, që vështrimi yt të më japë guxim të ngrihem dhe të të ndjek.

[ninoenina]

22-9-2022/E ENJTE E JAVËS 25/VITI 2.

“Kush është ky njeri?”


UNGJILLI: Lk. 9, 7-9.

7 Herodi tetrark kishte dëgjuar për të gjitha këto ngjarje dhe ishte shumë i shqetësuar, sepse disa thoshin: “U ngjall Gjoni së vdekuri!”
8 Disa të tjerë: “U duk Elia!” Disa të tjerë prapë: “U ngjall një prej profetëve të vjetër!”
9 Kurse Herodi tha: “Gjoni! Atij unë ia preva kokën! Po ky kush do të jetë, për të cilin po dëgjoj kaq shumë?” E kërkonte rastin ta shihte.



MEDITIM.

Ja ku jam, Zot, unë flas me ty me zemrën e hapur. Të falënderoj për dhuratën e jetës dhe për dëshirën e zemrës sime për të të kërkuar, për të të njohur dhe për të të takuar. Fol, Zot, shërbëtori yt po dëgjon.

1.Herodi (…) ishte në pushtet në Galile (…) dhe ai nuk dinte çfarë të mendonte për Jezusin.

Herodi kishte pushtet të rëndësishëm politik: për këtë ai ishte i vëmendshëm ndaj asaj që po ndodhte dhe që thuhej, dhe reputacioni i Jezusit e intrigonte. Donte ta takonte, por mbi të gjitha të kuptonte, të dinte vërtet se çfarë po ndodhte, ndoshta për të qenë në gjendje të vepronte në përputhje me rrethanat. Në vetvete, rritja në njohuri nuk është e keqe.
A e kam edhe unë këtë dëshirë për të kuptuar, për të kërkuar, për të njohur gjithçka për Jezusin, që të rriten besimi im, feja ime, dashuria ime për të dhe për kishën? A jam i hapur për t'iu përgjigjur atyre përreth meje që kanë këtë dëshirë dhe pyetje? Por cila është gjithashtu pastërtia e dëshirës sime për të ditur? A kam dëshirë të di më mirë në mënyrë që të dua më mirë?


2.“Po ky kush do të jetë, për të cilin po dëgjoj kaq shumë?” E kërkonte rastin ta shihte”.

Nami i Jezusit është bërë nga mrekullitë e shumta që ai bëri, turmat e mëdha që dynden për ta parë atë. Ka njohuri shumëllojshme: intelektuale, njerëzore, relacionale, që mund të na ndihmojnë të dimë kush është një njeri. Por ne duhet ta kalojmë këtë ndërmjetësim të natyrës sonë njerëzore. Sepse vetë Hyji Atë që e dërgoi Birin e vet për të na shpëtuar, ai vetë na jep mundësi, nëpërmjet Jezusit, të hyjmë në një marrëdhënie me të. Në periudhën e pandemisë që sapo kemi kaluar, ne kemi kuptuar rëndësinë e marrëdhënies me të tjerët, e cila është thelbësore për jetën tonë dhe për shoqërinë. Si mund t'i përgjigjemi kësaj pyetjeje: "Kush është ky njeri?"
A e kam takuar si person vetë? Për të shkuar përtej dëshirës sime për ta njohur, çfarë jam në gjendje të zbatoj për t'iu përgjigjur dëshirës për të "takuar" Jezusin?


3. Herodi, Zakeu, turmat dhe Jezusi.

Ne shohim në Ungjill se Herodi nuk do të ketë kurrë një takim të vërtetë me Jezusin, madje edhe në momentin e fundit të Pasionit, Herodi nuk ishte kurrë gati të hapej vërtet ndaj pranisë së Jezusit. Nga ana tjetër, ne mund të mendojmë për Zakeun që nuk ngurron të ngjitet në një pemë për ta parë, për turmat që ndiqnin Jezusin pa planifikuar një vakt. Jezusi i pari dëshiron të na takojë, por ai nuk do të na detyrojë zemrën, ndaj pret që ne të lëvizim për të vënë veten në dispozicion të tij. Cila është lëvizja ime për të promovuar këtë takim? Si ta përjetoj konkretisht këtë lëvizje në jetën time të përditshme: koha e lutjes, leximi i Fjalës, sakramentet e Eukaristisë dhe të rrefimit? A pranoj edhe unë me besim të lë veten të prekem nga ngjarjet, dhe nga provania hyjnore, që ndonjëherë më çojnë atje ku nuk e kisha planifikuar të shkoja, por ku më pret Zoti?
O Zot,“Zemra ime është e shqetësuar derisa të pushojë në ty” (Shën Augustini). “Më ndihmo të pastroj dëshirën time për të të takuar ty, në mënyrë që të kuptoj se është një dëshirë për shenjtëri, për jetën me ty, në ty, dhe jo një dëshirë e thjeshtë për kuriozitet. Do të doja që ky takim të ishte, siç na thotë Shën Tereze, “një marrëdhënie e vërtetë miqësie me ty”.

[ninoenina]

23-9-2022. E PREMTE E JAVËS 25 VITI 2.

“4 Bëj t’i njoh, o Zot, udhët e tua

m’i mëso shtigjet e tua.

5 Më drejto me të vërtetën tënde dhe më mëso,

sepse ti je Hyji im, Shëlbuesi im,

në ty shpresoj gjithmonë.

6 Të të bien në mend mëshirat e tua, o Zot,

dhe dashuria jote që është e amshueshme” (Ps.25).


Shën Pio nga Pitralcina.


UNGJILLI: Lk 9, 18-22.


18 Ndërsa një ditë po lutej në vetmi ‑ ishin me të vetëm nxënësit e tij ‑ ai u bëri këtë pyetje:
“Kush thonë njerëzit se jam unë?”
19 Ata iu përgjigjën: “Disa thonë se je Gjon Pagëzuesi, disa Elia, kurse disa të tjerë thonë se u ngjall një ndër profetët e vjetër.” 20 “Po ju ‑ i pyeti atëherë ata ‑ kush mendoni se jam unë?” U përgjigj Pjetri: “Ti je Mesia i Hyjit!”
21 Atëherë Jezusi i porositi të mos i tregojnë askujt.
22 E vazhdoi:“Birit të njeriut i duhet të pësojë shumë, ta përbuzin pleqtë, kryepriftërinjtë dhe skribët, ta vrasin dhe të tretën ditë të ngjallet”.



MEDITIM.

Zot, e vendos veten në praninë tënde. të ofroj këtë ditë të re, të marrë nga mirësia jote. Unë të dua, dua të të dëgjoj dhe të mësoj prej teje. Më thuaj kush je, çfarë dëshiron zemra jote, si të të dua dhe të të ndjek. "O Jezusi im që the: “Edhe unë po ju them: lypni e do t’ju jepet, kërkoni e do të gjeni, trokitni e do t’ju çelet. Sepse, kushdo lyp, merr; kush kërkon, gjen; atij që troket, i hapet dera” (Lk. 11,9-10). Më dëgjo, Zot!


1. “Jezusi po lutej veçmas. »

Ne mund të mësojmë të lutemi duke parë Jezusin duke u lutur. Mendimi i tij në lutje na bën mirë. “Po, pse më kërkuat? A nuk e dinit se më duhet të merrem me punët e Atit tim?” A nuk e dinit se unë duhet të jem me Atin tim? (Lk. 2,49) ai u përgjigj Marisë dhe Jozefit që po e kërkonin në tempull. Ai i kushton kohë Atit të tij. Ai tërhiqet, në heshtje. Ungjilli i Shën Lukës nënvizon veprimin e Shpirtit shenjt dhe kuptimin e lutjes në shërbesën e Krishtit. Jezusi lutet përpara momenteve vendimtare të misionit të tij: përpara se Ati të dëshmojë për të në pagëzimin dhe Shpërfytyrimin e tij dhe përpara se të përmbushë përmes Mundimeve të tij planin e dashurisë së Atit. (Katekizmi i Kishës Katolike, 2600). Dhe këtu, para se të udhëzojë dishepujt e tij. Çfarë the në lutjen tënde, Zot? Më sill në heshtjen tënde. Më lejo të hyj në dialogun tënd me Atin. Ndaji me mua ndjenjat e tua, mendimet e tua, projektet e tua.



2.“Sipas njerëzve, kush jam unë? (…) “Për ju, kush jam unë?”.


Jezusi na bën të njëjtat pyetje. Dhe unë, çfarë të përgjigjem sot? Njerëzit rreth meje, çfarë thonë ata për Jezusin? Dhe mua, çfarë besoj sinqerisht, thellë për Jezusin?
Kjo është për shkak se Pjetri është i shtyrë nga Shpirti Shenjt, të cilin ai e njeh në Jezusin, Krishtin. Edhe unë i kërkoj Shpirtit Shenjt të më hapë sytë, inteligjencën time për të zbuluar se kush është në të vërtetë Jezusi. Shpirti Shenjt, më trego për Jezusin. Më lejo të zbuloj se kush është ai. Më trego si ai është Zot i vërtetë, dhe njeri i vërtetë. Më zbuloni veprën e tij të shëlbimit për gjithë njerëzimin, për jetën time personale, atë që ai dëshiron të më thotë sot.



3.Pedagogjia e Jezusit me dishepujt e tij


Fjalët e Jezusit këtu duken të vështira për t'u kuptuar për dishepujt e tij. Kur Pjetri thotë se është Zoti, ai u kërkon atyre të heshtin, të mos e lajmërojnë. Ai duhet të vuajë, ai duhet të vdesë, ai duhet të ngrihet përsëri. Dhe dishepujt i mbajnë të gjitha këto në zemrat e tyre, si Maria. Ata do ta kuptojnë më vonë. Ata i mirëpresin fjalët e Jezusit. Ata gëzohen kur e dinë se ai është Mesia. Ata besojnë. Ata rriten në besim. Jezusi u kërkon atyre të pranojnë vuajtjet e Mësuesit, vdekjen e tij dhe më pas Ringjalljen e tij.
Edhe unë e lashë veten të edukohesha nga ky Mësues. I vë përpara besimin tim, rrugën time, vuajtjet e mia, atë që duhet të them, atë që duhet të hesht, rrugën në të cilën më çon ai. E lashë të më mësonte dhe të më shoqëronte.
Zot, pse na flet për kryqin tënd? Pse po na thua në këtë faqe të Ungjillit, me Pjetrin, të mos shpallim se ti je Mesia?
Më trego çfarë të pëlqen. Hap zemrën dhe gjithë qenien time për të vlerësuar atë që për mua nuk është e vlerësueshme. Më bëj të dua rrugët e tua, Zot!

[ninoenina]

24 – 9 – 2022/E SHTUNË E JAVËS 25 VITI 2/

Jezusi paralajmëron për herën e dytë pasionin e vet.

UNGJILLI: Lk 9, 43b-45.

43b. Ndërsa të gjithë po mrekulloheshin për gjithçka bënte, Jezusi u tha nxënësve të vet: 44 “Thadroni mirë në zemër këto fjalë që po ju them: Biri i njeriut do të bjerë në dorë të njerëzve”.
45 Por ata nuk e morën vesh këtë fjalë. Kjo për ta mbetej fshehtësi e nuk e kuptonin. Madje kishin frikë ta pyesnin për këtë fjalë.

MEDITIM.

Është shumë e vështirë të pranojmë kryqe, poshtërime dhe vuajtje në një botë që shpesh kërkon vetëm atë që e lajkaton ose plotëson dëshirat që mund të jenë vërtet të pamoderuara.
O Zot, dërgo Shpirtin tënd të Shenjtë që të kuptojmë gjerësinë, gjatësinë, thellësinë, me një fjalë, misterin e çdo momenti të ekzistencës tonë. Kjo jetë je ti, ma ke dhënë ti dhe pa ty nuk vlen asgjë.

1.“Thadroni mirë në zemër këto fjalë që po ju them”.

Duke zbritur nga mali Tabor, pas Shdërrimit përpara tre dishepujve të tij të preferuar, Jezusi takoi një baba që i lutej të dëbonte demonin që hidhte djalin e tij në tokë. Ky baba u ishte kërkuar tashmë dishepujve që ta dëbonin këtë djall, por ata nuk dinin të bënin këtë. Megjithatë, Jezusi dëshiroi që apostujt dhe dishepujt të ndanin trashëgiminë e tij si Bij të Perëndisë: Jezusi i zgjodhi për të kryer veprat që ai vetë erdhi për të kryer në tokë dhe dëshironte që ata ta transmetonin këtë trashëgim tek ata që do të vinin pastaj. Jezusi e dëboi djallin e të gjithë ata që kishin parë këtë mrekulli, ishin të habitur me gjithçka që Jezusi vetë arrintë të kryente, ndërsa paaftësia e dishepujve ishte e dukshme përballë kërkesës së këtij babai.
Sa kohë do të duhej të qëndronte Juzusi mes tyre, që ata të ishin në gjendje ta imitonin? Jezusi i qortoi ata për mungesën e besimit të tyre: nëse do të kishin besim në fuqinë e pafundme të Atit, demonët dhe të këqijat e tjera do të asgjësoheshin e Jezusi pa dyshim dëshironte që ata të jetonin dhe t'i përmbaheshin thellësisht dhe sinqerisht punës për të cilën Ati i kishte dërguar. “Thadroni mirë në zemër këto fjalë që po ju them”. Hapini mirë veshët. Jezusi dëshironte që ata të kuptonin se misioni i tyre nuk do të ishte diçka e lehtë dhe e rastësishme.


2.“Biri i njeriut do të bjerë në dorë të njerëzve”.

Jezusi dëshironte që ata ta dëgjonin Shpirtin Shenjt sepse ai do t'u mësonte atyre gjithçka. Jezusi do të kishte vuajtur, dhe dëshironte që ata të dinin se do të kishin vuajtur në një bote që do t’i kishte refuzuar, në një botë që do t'i kishte persekutuar ashtu siç do të kishte persekutuar dhe vrarë atë. Për ata që donin ta ndiqnin Jezusin, por pa e kuptuar se do të duhej të vuanin padrejtësinë e botës, kjo vuajtje dhe kjo vrasje ishin të pakuptueshme. Për ta, si për të gjithë njerëzit, vuajtja është e pakuptueshme dhe e padrejtë, sidomos kur prek ata që janë të paqortueshëm, ata që bëjnë gjëra të paimagjinueshme, që shërojnë të sëmurët dhe dëbojnë demonët!
Përballë admirimit të turmave, dishepujt e Jezusit ishin krenarë për zgjedhjen e tij dhe dëshironin të bënin si ai. Por ata duhet të kuptonin se duke e ndjekur atë, duke e vënë veten në dispozicionin e plotë dhe absolut të Atit, edhe ata do t'u nënshtroheshin sharjes dhe trajtimit poshtërues të kësaj bote të asgjësuar nga pesha dhe strukturat e mëkateve, të përhapura gjithkund.


3.“Por ata nuk e morën vesh këtë fjalë”.

Megjithatë, Jezusi tashmë u kishte thënë atyre se kushdo që dëshironte ta ndjekë, duhej të hiqte dorë nga të gjitha pasuritë e tij dhe të merrte kryqin e tij. Por, për momentin, inteligjenca e tyre e vetme njerëzore nuk mund ta kuptonte këtë. Shpirti do t'u duhej t'u mësonte atyre gjithçka, t'i bënte ata të kuptonin gjithçka. Apostujt dhe dishepujt ishin dëshmitarë të mundimit dhe kryqit të Jezusit: edhe ata pësuan përndjekje dhe martirizim.
Jezusi ua kishte treguar apostujve rrugën në të cilën duhej të ecnin.
Bota dhe ne shumë shpesh nuk i kuptojmë vuajtjet dhe pengesat e ndryshme që sjell jeta në baza ditore, qofshin ato tonat apo të të tjerëve.
Vuajtjet, vështirësitë apo edhe kryqet që përjetojmë, janë aty për të na mësuar se vuajtjet dhe poshtërimet e atyre që duan Jezusin dhe e ndjekin, kanë një vlerën të vëçantë sepse na bashkojnë me atë që flijoi vetveten për shpëtimin tonë.

[ninoenina]

RK./25-9-2022/E DIELA 26 Ord/ VITI C.

Bëj, o Zot, që të mos e shtyj konvertimin tim.

UNGJILLI: Lk. 16, 19-31.

19 “Ishte një njeri i pasur që vishej me cohë të kuqe e me pëlhurë të çmueshme dhe gostitej shkëlqyeshëm si një ditë përditë. 20 Kurse para derës së tij rrinte një skamnor, plot çibana, që quhej Lazër
21 e dëshironte të ngihej me dromcat që binin nga tryeza e pasanikut. Madje edhe qentë vinin e ia lëpinin varrët.
22 Vdiq skamnori e engjëjt e çuan në prehër të Abrahamit. Vdiq edhe pasaniku dhe e varrosën.
23 Në ferr, ndër mundime të mëdha, çoi sytë e pa prej së largu Abrahamin dhe Lazrin në prehrin e tij
24 e bërtiti: ‘O atë Abraham, ki mëshirë për mua e dërgoje Lazrin ta lagë majën e gishtit të vet në ujë e të ma flladisë gjuhën se po mundohem për së tepërmi në këtë flakë.’ 25 Abrahami iu përgjigj: ‘Mos harro, o bir, se ti i gëzove të mirat e tua gjatë jetës sate, ndërsa Lazri të këqijat; tashti, ky këtu gëzon e ti vuan.
26 Por, për më tepër, ndërmjet nesh e jush është një humnerë e madhe, kështu që, edhe ata që do të donin të kalojnë prej këndej te ju, nuk munden, po ashtu edhe prej andej të kalojë këndej, s’mundet askush!’ 27 Pasaniku vazhdoi: ‘Atëherë, po të lutem, o atë, çoje Lazrin në shtëpinë e tim eti,
28 se i kam pesë vëllezër e le t’i qortojë seriozisht që të mos vijnë edhe ata në këtë vend mundimesh.’
29 Abrahami iu përgjigj: ‘Kanë Moisiun e profetët, le t’i dëgjojnë ata!’
30 Pasaniku i tha: ‘Jo, o atë Abraham, por nëse shkon ndokush prej të vdekurish tek ata, veç atëherë do të kthehen!’
31 Iu përgjigj: ‘Nëse, vërtet, nuk e dëgjojnë Moisiun e profetët, nuk do t’u mbushet mendja edhe nëse ndokush ngjallet prej të vdekurish’“.


MEDITIM.


Unë besoj në ty, o Zot, besoj se je i pranishëm këtu, me mua, në mua. Unë e vendos veten në praninë tënde, ti që krijove gjithçka, që më krijove mua, që mbush gjithçka. “Besoj, por më ndihmo ti të besoj!”. Unë shpresoj në ty, Zoti im. Unë shpresoj në fjalën tënde, në premtimet e tua. Shpresoj për jetën e përjetshme, këtë jetë që është qëllimi i jetës sime në tokë. Më shto shpresën, më jep të jetoj me sytë e ngulur mbi ty. Unë të dua, o Zoti im, por forco dashurinë time të dobët dhe të paqëndrueshme. Vendos në mua dashurinë tënde që depërton në gjithçka dhe konsumon gjithçka.


1.‘Nëse, vërtet, nuk e dëgjojnë Moisiun e profetët,

nuk do t’u mbushet mendja edhe nëse ndokush ngjallet prej të vdekurish’“.

Pasaniku i kërkon Abrahamit të dërgojë një burrë të ringjallur për të bindur vëllezërit e tij. Përgjigja negative e Abrahamit është e qartë. Ajo gjithashtu na vë përpara përgjegjësisë sonë: a nuk duam ndonjëherë që Zoti të ndërhyjë në një mënyrë të bujshme në jetën tonë, për të na kthyer në besim? Dhe meqë ai nuk e bën, a nuk qëndrojmë rehat në mediokritetin tonë, duke e shtyrë konvertimin tonë? Në realitet, ne duam të jemi të lirë dhe, në të njëjtën kohë, të bindur nga Zoti. Ne do të donim që besimi të na imponohej, në mënyrë që vendimi për të jetuar si të krishterë të mos ishte aq i vështirë ta marrim.


2.Ai kishte zgjedhur të mos besonte në Zotin që thotë:

"Duaje të afërmin tënd si veten".

Megjithatë, për ata që nuk duan të besojnë, një ndërhyrje e dukshme e Zotit nuk do të ishte e mjaftueshme; e për ata që dëshirojnë të besojnë, është e tepërt. Kjo është arsyeja pse Abrahami nuk pranon të plotësojë kërkesën e pasanikut. Të besosh nuk është, në fakt, vetëm një akt i inteligjences. Është një akt i vullnetit dhe i jetës; si pasaniku që e kishste bërë jetën e tij një akt mosbesimi, duke jetuar pa kufizim apo dashuri për të afërmin. Ai kishte zgjedhur të mos besonte në Zotin që thotë: "Duaje të afërmin tënd si veten".


3.Një besim që ndikon në jetën tone.

Duam të besojmë, por kjo nuk ndikon në jetën tonë, në zgjedhjet tona. Besimi në Krishtin pa pasur nevojë të ndjekim gjurmët e tij! Kur e mbajmë ne nën kontroll jetën tonë, për të siguruar që ne të mbetemi njerëz shumë “normalë”, që të mos ekzagjerojmë në ndjekjen e Krishtit, më në fund, për të mbetur mediokër. Nëpërmjet kësaj shëmbëlltyre, Jezusi na mëson të besojmë me vepra, sot. Le të mos presim prova të pakundërshtueshme të aftë për të shqetësuar inteligjencën tonë dhe gjithë botën. Të fillojmë jetën tonë të krishterë pa vonesë, me gjëra shumë të thjeshta, siç është dashuria për të afërmin, për shembull.
Zoti im, besoj! Dua ta bëj jetën time një jetë me besim konkret dhe real, një besim që transformon jetën time të përditshme. O Zoti im, më jep besim dhe më jep të jetoj sipas urdhërimeve të tua. Më jep të mos pres të të ndjek ty, që të mos shtyj konvertimin tim.

[ninoenina]

26-9-2022/E HËNË E JAVËS 26/VITI 2.

“Kush është ndër ju më i vogli, ai është vërtet i madh”.

UNGJILLI: Lk. 9, 46-50.

46 Ndër ta lindi kjo çështje: cili prej tyre do të ishte më i madhi.
47 Jezusi, duke e ditur ç’mendime u vlonin në zemër, e mori një fëmijë, e afroi pranë vetes,
48 dhe u tha: “Kush e pranon këtë fëmijë në emrin tim, më pranon mua, e kush më pranon mua, pranon atë që më dërgoi mua. Përnjëmend, kush është ndër ju më i vogli, ai është vërtet i madh”. 49 Atëherë Gjoni mori fjalën dhe i tha: “Mësues, pamë një njeri që dëbonte djajtë në Emrin tënd. Ne ia ndaluam, sepse nuk vjen pas teje me ne”. 5
0 Jezusi iu përgjigj: “Mos ia ndaloni, sepse, kush nuk është kundër jush, është me ju”.




MEDITIM.


Mbretëria jote, Zot, është e të voglit, përulësia e tij çarmatos krenarinë e të fuqishmit. Unë përtërij aderimin tim ndaj teje, Zot i vetëm, dhe heq dorë nga djalli, veprat e tij dhe ngashënjimet e tij. Më jep, Zot, një zemër fëmije, që di ta mirëpresë Fjalën e mbretërisë sate e që pranon të bëhet shërbëtori i saj, i vëmendshëm se në të flet Shpirti Shenjt.


1.Kush është më i madhi?

Zemra jonë njerëzore është e etur për pafundësi e dëshiron atë që i duket më e madhe, më e mimë: një personazh të famshëm nga bota artistike ose sportive, një personazh karizmatik, një bamirës ; ose një grup “vlerash”, një ideal përkushtimi humanitar ose një besim fetar, të cilit ai i nënshtrohet vullnetarisht. Por në fund, më i madhi është ai që e cakton çfarë është më e madhe, më e mire, e që zgjedh atë. Në këtë proces, çdokush është në fund të fundit zot i jetës së vet.
Ndërmjet apostujve, grindja zgjidhet nga përparësia e pamohueshme e JEZUSIT,- shenjtëria e të cilit është e pakrahasueshme. Ndërmjet apostujve zgjidhja gjendet në pozicionin e secilit në lidhje me Jezusin dhe me idealin e tij të mbretërisë, si shpallet në Ungjillin. Sipas Jezusit dhe mesazhit e tij, kush është, më i madhi? Kjo grindje e apostujve është disi më e sinqertë, pasi egolatria e tyre është e dukshme, por ka të bëjë me të njëjtën gjë: sa i madh të jetë një prej tyre, në fund të fundit, më i madh është ego-ja e secilit prej tyre e më e madhe strktura e vlerave që çdonjëri ka bërë për veten: unë, ai që lutem: unë, ai që bëj vepra të mira, unë ai që...



2.“Kush e pranon këtë fëmijë në emrin tim, më pranon mua”.


E Jezusi, çfarë mendon ai? Kush pranon… Të mirëpritësh një fëmijë në emër të Jezusit është përvoja më e bukur që mund të ketë një shpirt i pjekur. Por është plot me pasoja: është të mirëpresim Jezusin në cilësinë e tij si Mësues; kjo do të thotë se fëmija që ne mirëpresim në emër të Jezusit duhet të jetë, për ne, një mësues; duhet të mësojmë prej tij, duke mbajtur përgjegjësinë, për atë që mirëpresim, me detyrën për t'u kujdesur për të, për ta udhëzuar, etj. Ne jemi sipas structurës tone njerëzore, nxënës, veçanërisht nxënës të fëmijëve që po edukojmë! Çfarë mund të mësojmë nga një fëmijë? Çfarë e karakterizon? Fëmija është një qenie krejtësisht e barabartë me të rriturin, por duke u bërë, në kërkim, në progress…; një qenie që mëson, që dëgjon, që beson, që shpreson, plot jetë dhe gëzim, e etur për dashuri. A është ky rasti im? A po mësoj vazhdimisht, po dëgjoj, besoj, shpresoj? A jam i etur për dashuri (pasiv dhe aktiv)? Apo mësimet e jetës po përplasen me shkëmbin e njohurive, përvojës apo autonomisë time?



3.“Kush nuk është kundër jush, është me ju”.


Kush i përket veprës së Krishtit? Pyetja kthehet përsëri në atë të autoritetit: kush është udhëheqësi? Më i madhi është ai që jep mandatin për të vepruar në emër të Krishtit në luftën shpirtërore. Tani, ky autoritet i përket ekskluzivisht autorit të tij, Krishtit, i cili vepron në emër të Atit, Krishtit sigurisht që misteret hyjnore ua besoi apostujve të tij, për të garantuar unitetin, por duke u mbështetur në cilësinë e tyre si drejtues, dhe jo si pronarë.
Megjithëse Jezusi e ka sjellë autoritetin priftëror dhe prindëror në Besëlidhjen e Re në përsosmëri: ne përballemi me situata në të cilat humbasim kontrollin mbi krijesat që Hyji na ka besuar: një komunitet kishtar, një vepër apostullimi, zhvillimin shpirtëror të një fëmije. Shpirti Shenjt bën që të lindin realitete të reja që nuk “ecin me ne duke ndjekur Krishtin”: një bashkësi e re, një thirrje fetare në familje, etj. Është Shpirti Shenjt që merr kontrollin e një ekzistence dhe e shtyn atje ku të dojë. Por për të dalluar shenjat e Shpirtit, duhet të udhëhiqemi nga vetë Shpirti. A jam unë I tillë? A jam unë, përkundrazi, i banuar nga dyshimi?
Jezu Krisht, Zoti im, me ty falënderoj Hyjin Atë për dhuratën e Shpirtit, i cili bën punën e tij në Kishën tonë dhe jashtë saj. Më ndihmo të jem një shërbëtor besnik i mistereve të tua dhe një dishepull misionar i mbushur me zjarr për të shpallur Ungjillin tënd me gëzim.

[ninoenina]

27-9-2022/E MARTE E JAVËS 26.VITI 2.

“Duajeni njëri‑tjetrin! Sikurse unë ju desha ju,

duajeni edhe ju njëri‑tjetrin!” (Gj. 13,34).


Shën Vinçenci nga Pauli, Meshtar.

UNGJILLI: Lk. 9, 51-56.

51 Kur erdhi koha që Jezusi të ngrihej nga kjo botë, mori vendim të palëkundshëm të shkojë në Jerusalem. 52 Përpara dërgoi lajmëtarët e vet. Këta shkuan dhe hynë në një fshat samaritanësh për të përgatitur ardhjen e tij. 53 Por ata s’deshën ta pranojnë aty, sepse ishte nisur për Jerusalem.
54 Kur e panë këtë gjë, nxënësit ‑ Jakobi e Gjoni, thanë: “Zotëri, a do të urdhërojmë ‘që zjarri të zbresë nga qielli e t’i zhdukë?’“ 55 Jezusi u kthye kah ata dhe i qortoi. 56 Dhe u nisën për një fshat tjetër.



MEDITIM.

Zot, unë vij te ti për të të besuar gjithçka që jam. Unë të jap zemrën time që ta formosh ashtu siç dëshiron. Jezus, zemërbutë dhe i përvuajtur, bëj që zemra ime t’I përngjajë zemrës sate.


1.Mohimi i Jezusit

Ky pasazh i Ungjillit ndodh në momentin kur Jezusi, i vetëdijshëm për misionin e tij, vendos të ngjitet në Jerusalem për të vuajtur atje mundimin e tij. Rrugës, atij i duhet të kalojë një fshat samaritanësh dhe i dërgon dishepujt për të përgatitur mbërritjen e tij, por atij i refuzohet hyrja në qytet. Këto rreshta të parë na tregojnë një aspekt shumë të rëndësishëm: nuk mund të qëndrojmë indiferentë ndaj ardhjes së Krishtit. Ose e mirëpresim ose e refuzojmë. Tashmë që nga lindja e tij, disa njerëz si Herodi refuzuan ta mirëpritnin. Shën Gjoni në prologun e tij për këtë temë do të thotë: “10 Ishte në botë e bota u krijua prej Saj, e bota nuk e njohi. 11 Erdhi ndër të vetët,
e të tijtë nuk e pranuan” (Gj. 1,10-11).
Është e njëjta gjë për ne: zgjedhja e Krishtit është një vendim që duhet ta rinovojmë çdo ditë. Në të vërtetë Jezusi vjen çdo ditë në derën e zemrës tonë për të hyrë në të. Na takon ne ta marrim dhe ta mbajmë atje.


2.Mungesa e mëshirës.

Të përballur me këtë refuzim, Jakobi dhe Gjoni e pyesin Zotin nëse mund të dërgojnë vetëtima dhe zjarr për të shkatërruar këtë fshat. Është e vërtetë se mund të kuptohet reagimi i apostujve dhe zellin e tyre për Krishtin. Megjithatë, ata harruan një pjesë thelbësore të mesazhit të Jezusit: mëshirën. Po, ju duhet të ndiqni urdhërimet e Zotit, por çfarë dobie ka të gjykoni më pas fqinjin tuaj? A nuk duhet së pari të heqim traun që është në syrin tonë përpara se të heqim grimcën që është në syrin e fqinjit? Në vend që të gjykojmë atë që nuk beson ose refuzon të besojë, a nuk duhet më mirë të kem dhembshuri dhe të lutem edhe më shumë për të?


3.Mësoni nga Jezusi.

Në fakt, Jezusi i qorton apostujt. Ai dëshiron që ata të kuptojnë se kjo nuk është mënyra e duhur për të vepruar. Në një pasazh tjetër ai do të thotë gjithashtu: “Unë nuk erdha të thërras të drejtët, por mëkatarët” (Mt 9, 13). Ai do t'u thotë gjithashtu atyre: “Merrni mbi vete zgjedhën time e pranoni t’ju mësoj unë që jam zemërbutë e i përvuajtur” (Mt. 11,29).
Zot, ti e ke kaluar jetën në tokë duke bërë mirë dhe gjithmonë ke kërkuar delen e humbur. Edhe sot ti je shqetësuar për të gjithë njerëzit dhe dëshiron që të gjithë të të njohin dhe përjetojnë dashurinë tënde sepse mëshira jote është e pafund. Më ndihmo të shoh siç e sheh ti, më ndihmo të dua ashtu siç do ti. Më jep një zemër prej mishi në vend të një zemre prej guri, që të mund të të njoftoj njerëzve dhe t'i ndihmoj ata të kthehen tek ti.

[ninoenina]

28-9-2022/3 MERKURE E JAVËS 26/ VITI 2

“Unë dua të vijë pas teje ngado që të shkosh!”

UNGJILLI: Lk. 9, 57-62.

57 Ndërsa po bënin rrugë, një njeri i tha: “Unë dua të vijë pas teje ngado që të shkosh!”
58 Jezusi iu përgjigj: “Dhelprat i kanë strofujt e vet edhe shpendët e qiellit çerdhet, kurse biri i njeriut nuk ka ku ta mbështesë kokën!”
59 Një tjetri i tha: “Eja pas meje!”Por ai iu përgjigj: “Zotëri, më lejo të shkoj një herë e ta varros tim atë!”
60 “Lëri ‑ iu përgjigj Jezusi ‑ që të vdekurit t’i varrosin të vdekurit e vet e ti shko e prediko Mbretërinë e Hyjit!”
61 Atëherë i tha një tjetër: “Unë po vij me ty, Zotëri, por më jep leje njëherë të shkoj e të përshëndetem me anëtarët e familjes sime.”
62 “Kushdo ‑ iu përgjigj Jezusi ‑ që vë dorën në parmendë dhe sillet e shikon mbrapa, nuk është i përshtatshëm për Mbretërinë e Hyjit!”.



MEDITIM.

O Zoti im, unë vij në praninë tënde. Unë vij të të dëgjoj, të flas me ty: Fol, o Zot, shërbëtori yt të dëgjon. Zoti Jezus, shtoje tek unë dëshirën për të të ndjekur!

1.“… biri i njeriut nuk ka ku ta mbështesë kokën!”.

Jezu Krishti i përgjigjet njeriut që dëshiron ta ndjekë kudo, të jetojë pranë tij. Diku tjetër në Ungjill përmendet një shtëpi e Jezusit në Kafarnaum. Jezusi ka një shtëpi, por ajo që ai thotë këtu është e thjeshtë: ai nuk është i kësaj bote. “Mbretëria ime nuk është e kësaj bote. (Gj. 18,36). Koha e tij në tokë është vetëm një moment, momenti i Shëlbimit. Kjo tokë nuk është shtëpia e tij, sepse ai është Krijuesi i saj. Siç do t'i thoshte më vonë Shën Pjetrit: “Ku unë mendoj të shkoj, ti tani nuk mund të më ndjekësh; por më vonë do të më ndjekësh”(Gj. 13,36). Vetëm Jezusi mund të përmbushë shpëtimin e njerëzimit. Ai është Zoti, vetëm ai mund të na falë dhe të vdesë për mëkatet e gjithë botës. Kushdo që dëshiron të ndjekë Jezusin, duhet ta dijë këtë. Ai nuk ndjek vetëm një qenie njerëzore, sepse ai ecën përkrah Zotit, Krijuesit dhe Shpëtimtarit të tij.


2.“Lëri që të vdekurit t’i varrosin të vdekurit e vet e ti shko

e prediko Mbretërinë e Hyjit!”

Jezusi kalon nëpër tokë dhe vjen një kohë kur i thërret të gjithë ta ndjekin. Ai na fton të kalojmë me të këtë kohë në tokë, këtë moment shpëtimi. Ashtu si Jezusi zbriti në tokë për disa vjet për të na shpëtuar, kështu çdo njeri jeton kohën e tij këtu poshtë për të shpëtuar shpirtin e tij dhe për të pushtuar sa më shumë zemra për Mbretërinë e Qiellit. Jeta është një kalim, një moment i shkurtër. Jezusi i kujton këtij njeriu: mos u shqetëso për të vdekurit. E rëndësishme nuk është jeta këtu, por përjetësia, Mbretëria. Konsidero veten një pelegrin në këtë tokë dhe mbaj mend se ky pelegrinazh do të përfundojë së shpejti. Prandaj shko dhe shpall Mbretërinë sa të mundesh dhe sa më shpejt!


3.“Unë po vij me ty, Zotëri, por më jep leje njëherë të shkoj

e të përshëndetem me anëtarët e familjes sime”.

Ky njeri që Jezusi e therret, nuk e ka kuptuar se kush është Krishti. Ai ende lidhet me një shtëpi në tokë, një familje tokësore, kur Jezusi tha: "Biri i njeriut nuk ka ku të mbështesë kokën". Jezusi, atyre që i thërret, u ofron mënyrën e tij të jetesës: ta bëjnë parajsën shtëpinë e tyre të vetme, që të bëjnë “vëllezërit” anëtarët e familjes së tyre dhe që jetojnë me pasion për shpëtimin e shpirtrave, për shpalljen e Mbretërisë. Kushdo që pranon ftesën e Krishtit për ta ndjekur atë kudo që shkon, fillon të jetojë përballë përjetësisë. Të shikosh mbrapa do të ishte të preferosh për disa vite një jetë kalimtare në vend të gëzimit dhe paqes së përjetshme!
Zoti Jezus, Mbreti im dhe Hyji im, ti erdhe në këtë tokë 2000 vjet më parë për të më shpëtuar mua, për të sjellë njerëzit në parajsë. Ti më thërret sot të jetoj këto pak vite ekzistence duke të ndjekur ty, pranë teje. Më trego madhështinë e jetës së përjetshme! Më jep t'i bazoj pritjet dhe shpresat e mia vetëm te ti dhe në përjetësinë tënde të bekuar.

[ninoenina]

29-9-2022/E ENJTË E JAVËS 26/VITI 2.


“Do ta shihni qiellin e hapur dhe engjëjt e Hyjit

duke u ngjitur e duke zbritur mbi Birin e njeriut”.

Shëm Mihaeli, Gabrieli dhe Rafaeli, Kryeengëj.


UNGJILLI: Gj. 1, 47-51.

47 Kur Jezusi e pa Natanaelin duke u afruar, tha për të:“Ja një izraelit i vërtetë në të cilin nuk ka dredhi!”
48 “Nga më njeh?” ‑ i tha Natanaeli. Jezusi iu përgjigj:“Para se të të thërriste Filipi, të pashë nën fik!”
49 Atëherë Natanaeli i tha: “Rabbi, ti je Biri i Hyjit! Ti je mbreti i Izraelit!”
50 Jezusi iu përgjigj: “Pse të thashë: ‘Të pashë nën fik’, po beson. Do të shohësh më shumë se kaq!”
51 Dhe shtoi: “Për të vërtetë, për të vërtetë po ju them: do ta shihni qiellin e hapur dhe engjëjt e Hyjit duke u ngjitur e duke zbritur mbi Birin e njeriut.”



MEDITIM.

Zot, më jep gjithmonë ndihmën e engjëjve të shenjtë të qiellit, në mënyrë që ata të vazhdojnë të më mbrojnë dhe të më udhëheqin.Shtoje besimin tim në fuqinë e hirit hyjnor.


1.Kryeengjëjt e kanë ekzistencën e tyre afër Zotit.

Afër Zotit edhe ne jemi thirrur të jetojmë. Ata janë atje përgjithmonë dhe ne do të jemi atje me ta. Midis të tashmes së engjëjve dhe kësaj të ardhmeje që po presim me padurim, është koha e njerëzve. Është koha për luftën e fundit. E fundit sepse engjëjt tashmë e kanë dorëzuar atë. Ata tashmë e kanë zgjedhur lirisht Zotin me gjithë inteligjencën dhe gjithë vullnetin e tyre. Ashtu si ne, ata u përballën me tundimin për të zgjedhur veten e tyre. Ata mund të kishin marrë të njëjtën rrugë si demoni dhe të rebeloheshin kundër Perëndisë. Megjithatë ata e kuptuan se drita dhe forca e tyre nuk vinin nga vetë, por nga Zoti.

2.Pra, tani që zgjedhja e tyre është bërë përfundimisht, ata na ndihmojnë.

Secili në vendin që Zoti ua ka besuar: Mihaeli për të na forcuar, Gabrieli për të na frymëzuar, Rafaeli për të na mbrojtur. Ata, ndryshe nga ne, e dinë luftën dhe dinë të njohin armikun! Qielli është i hapur: çdo ditë ata zbresin për të na sjellë forcën dhe dritën e Hyjit; çdo ditë ata ngjiten për të sjellë përpara fronit të Hyjit frytin e betejave tona. Le t'u besojmë atyre! Le t’i thërrasim në ndihmë çdo ditë!
Zot, kryeengjëjt e tu të shenjtë më ndihmofshin dhe më mbrofshin gjatë gjithë kësaj dite në mënyrë që ta kryej vullnetin tënd në çdo gjë.

[ninoenina]

30 – 9 – 2022/E PEMTE E JAVËS 26/ VITI C.

“Kush përbuz mua, përbuz Atë që më ka dërguar”.

Shën Jeronimi, prift dhe doktor i Kishës

UNGJILLI: Lk. 10, 13-16.


13 “Vaj për ty, o Korazin, vaj për ty, o Betsaidë! Sepse të kishin ndodhur në Tir e në Sidon mrekullitë që ndodhën në ju, kaherë, të veshur në grathore e të mbuluar me hi do të kishin bërë pendesë! 14 Prandaj, Tiri e Sidoni Ditën e Gjyqit do ta kenë më lehtë se ju!
15 E ti, o Kafarnaum, a thua ndoshta ‘do të lartësohesh deri në qiell?
do të plandosesh deri në fund të ferrit!’
16 Kush ju dëgjon ju, më dëgjon mua. Kush ju përbuz ju, më përbuz mua. Kush përbuz mua, përbuz Atë që më ka dërguar”.



MEDITIM

O Zot, më jep hirin që të drejtohem vazhdimisht drejt teje! Le të mos lejoj kurrë që të bie në tundim dhe të largohem prej teje nga shpirtrat e këqij të materializmit dhe indiferencës, që mund të çojnë vetëm në një ateizëm dramatik pa kuptim dhe pa vlerë. Si luledielli drejtohem te ti, Dielli që i jep jetë dhe kuptim ekzistencës time. Mos më lër të largohem nga dashuria jote.


1.Kujt iu besua shumë, prej tij do të kërkohet më shumë”(Lk 12:48).


Korazin dhe Bethsaida panë shumë mrekulli, por banorët e tyre mbetën të njëjtë, nuk u konvertuan. Ne mund të jemi në të njëjtën situatë. Katolikët përgjithmonë, meshë çdo të diel dhe ndonjëherë edhe gjatë javës, megjithatë, zemrat tona ende i përkasin botës dhe vetes tzonë. Të konvertohesh, siç pohon Jezusi në Ungjill, do të thotë “të veshësh rrobën e zisë dhe të ulesh në hi në shenjë pendimi”.
Në të vërtetë, të bësh pendesë nuk është në modë, megjithatë pyet kush agjëron çdo të premte dhe ai do t'ju tregojë përfitimet. Të dish të agjërosh, që do të thotë të heqësh dorë nga ushqimi dhe ta durosh urinë dhe më pas të ndjesh zorrën që rënkon sepse është bosh dhe i mungon ushqimin, më pas të lejon të heqësh dorë nga sensualiteti yt dhe të mos kalosh gjithë pasditen duke parë serialin tënd të preferuar në vend që të ndihmosh me gatimin ose hekurosjen apo edhe të vizitosh fqinjin që ka nevojë për shoqëri, etj.
Të dish të pendohesh do të thotë të heqësh dorë nga vetja si Jezu Krishti në Kopshtin e Gjetsemanit. A jemi atëherë të aftë të pendohemi kur dashuria e Krishtit e kërkon këtë? Kur vëzhgoj nevojat e fqinjit tim, a jam atëherë gati ta mohoj veten që të vihem në shërbim të tij? Apo jam unë ai që përsërit gjithë ditën “Zot, Zot!” por nuk ndryshon asnjë aspekt të sjelljes së tij?


2.“Kush ju dëgjon ju, më dëgjon mua. Kush ju përbuz ju, më përbuz mua”.

Jezusi e përfundon fjalimin e tij duke i dërguar shtatëdhjetë e dy dishepujt në mision me këtë frazë të dhimbshme. Por cila është marrëdhënia midis këtyre popujve të Korazinës dhe Betsaidës me këtë fjalë të fundit? Megjithatë është e thjeshtë. Lajmi i mirë është i vështirë për t'u dëgjuar. Të heqësh dorë nga vetja nuk është një mesazh i lehtë për t'u transmetuar dhe dëgjuar. Më pas është çështja për ta jetuar këtë Lajm të Mirë me jetën e vet sipas shembullit të Jezusit, një jetë në të pa frikë se çfarë do të thonë njerëzit.


3.Të dëgjosh dishepujt e Krishtit është të dëgjosh vetë Jezusin.


Të flasësh në emër të Krishtit do të thotë ta lejosh Krishtin të flasë përmes gojës së tij. Nëse askush nuk na dëgjon kur flasim në emër të Krishtit, atëherë le të kujtojmë se i pari që vuan është Jezusi që ndihet i refuzuar; dhe nëse vetëvlerësimi ynë mund të lëndohet, atëherë le të pyesim vërtet veten nëse flasim në emër të Jezusit ose më mirë për kotësinë tonë dhe kështu do të dimë nëse mbajmë një pastërti të vërtetë qëllimi si dishepull i Zotit në apostullimin tonë dhe në dëshminë.
Zot Jezus, të ofroj duart për të bërë punën tënde, të ofroj këmbët e mia për të ndjekur rrugën tënde, të ofroj sytë e mi për të parë si ti, të ofroj gjuhën time për të thënë fjalët e tua, të ofroj inteligjencën time që të mendosh në mua, unë të ofroj shpirtin tim që të lutesh në mua, dhe mbi të gjitha, të ofroj zemrën time që në mua ta duash Atin dhe të gjithë njerëzit, të ofroj gjithçka që jam që të rrish në mua, që të jesh ti, Krishti, ai që jeton, vepron dhe lutet në mua. Amen

[ninoenina]

1-10-2022/E SHTUNË E JAVËS 26/VITI 2

“Gëzohuni pse emrat tuaj janë të shkruar në qiell!”

Shenjta Tereza e Jezusit fëmijë, Virgjr dhe mësuese e Kishës.

UNGJILLI: Lk. 10, 17-24:


17 Të shtatëdhjetë [e dy] nxënësit u kthyen me gëzim e thanë:
“Zotëri, deri edhe djajtë na nënshtrohen në Emrin tënd!”
18 Jezusi u tha: “Shikoja kah binte Satani porsi rrufeja prej qiellit!
19 Ja, ju dhashë pushtet të shkelni përmbi gjarpërinj e përmbi akrepë dhe mbi çdo fuqi armike dhe asgjë s’do të mund t’ju bëjë keq.
20 Por mos u gëzoni pse ju nënshtrohen shpirtrat, por gëzohuni pse emrat tuaj janë të shkruar në qiell!
21 Atëherë Jezusi, nën ndikimin e Shpirtit Shenjt, klithi plot hare: “Të madhëroj, o Atë, Zotërues i qiellit e i tokës, pse ua fshehe këto të urtëve e të mençurve e ua zbulove të vegjëlve! Po, o Atë, pse ty të pëlqeu kështu!
22 Gjithçka më dorëzoi im Atë!Askush nuk e di kush është Biri, përveç Atit, dhe kush është Ati, përveç Birit dhe atij, kujt Biri do t’ia zbulojë”.
23 Pastaj u kthye kah nxënësit dhe u tha atyre veçanërisht: “Lum sytë që shohin çka po shihni ju!
24 Juve po ju them: shumë profetë e mbretër dëshiruan të shohin çka po shihni ju, por nuk panë; të dëgjojnë çka po dëgjoni ju, por nuk patën fat të dëgjojnë.”



MEDITIM.

Zot, dërgo Shpirtin tënd të Shenjtë që të ripërtërihem dhe forcohem në identitetin tim si bir i Atit tim qiellor.


1."Ja, ju dhashë pushtet të shkelni përmbi gjarpërinj e përmbi akrepë

dhe mbi çdo fuqi armike dhe asgjë s’do të mund t’ju bëjë keq”.

Zoti Jezus erdhi në tokë për të rivendosur dinjitetin tonë si bij të Perëndisë. Për shkak të mëkatit fillestar, ne e kishim humbur këtë dinjitet dhe ishim në pushtet të armikut, të demonit. Por tani Jezusi i dërgon 72 dishepujt e tij në një mision dhe ndan me ta fuqinë e tij mbi gjithë fuqinë e armikut. Kjo fuqi na është dhënë neve që jemi pagëzuar sepse jemi bërë bij të Perëndisë. Prandaj demoni nuk ka fuqi mbi mua nëse nuk ia jap unë. Nëse i refuzoj gjarpërinjtë dhe akrepat e tundimit, mëkatit dhe gënjeshtrave të armikut, ai nuk mund të më kontrollojë. Nga ana tjetër, nëse jap pëlqimin tim duke iu nënshtruar tundimit, unë po ia lë armikut lirinë dhe autoritetin tim si bir i Zotit



2.“Të madhëroj, o Atë, Zotërues i qiellit e i tokës, pse ua fshehe këto

të urtëve e të mençurve e ua zbulove të vegjëlve!”

Ky lajm i mirë se ne jemi vërtet bij dhe bija të Perëndisë nëpërmjet pagëzimit dhe se Perëndia është me të vërtetë një Atë për ne - një Atë që na do thellësisht deri në atë pikë sa të ndajë me ne autoritetin e tij mbi fuqinë e armikut - na është zbuluar jo sepse jemi më të denjë apo më mirë. Në fakt, ne jemi të vegjëlit sipas Ungjillit të sotëm! Zoti e pa vogëlsinë dhe dobësinë tonë dhe, në mëshirën e tij, na dha këtë dhuratë me dashamirësi. Ai dëshiron të na shpëtojë nga dora e armikut, duke na ofruar një pjesë të autoritetit të tij, duke na dhënë forcën për të refuzuar të keqen dhe mëkatin.



3.“Juve po ju them: shumë profetë e mbretër dëshiruan të shohin çka po shihni ju,

por nuk panë; të dëgjojnë çka po dëgjoni ju, por nuk patën fat të dëgjojnë.”

Edhe sikur të humbas dinjitetin dhe autoritetin tim si bir i Perëndisë, duke iu dorëzuar tundimit, mëkatit, gënjeshtrës së tunduesit, Zoti nuk do të më braktisë. Ai ofron faljen dhe mëshirën e tij. Ai është në gjendje të më rikrijojë në imazhin dhe ngjashmërinë e tij. Unë mund të rifitoj dinjitetin tim, autoritetin tim, lirinë time si bir i Zotit, duke i kërkuar falje Zotit për mëkatet e mia. Është hiri i pamasë që na pret në sakramentin e pajtimit.
Përpara shpëtimit të ofruar nga Krishti, kjo nuk ishte as e mundur dhe as e imagjinueshme. Ja përse Zoti gëzohet kur thotë se jemi të bekuar. Kaq shumë profetë dhe mbretër do të kishin dashur ta dëgjonin këtë lajm të mirë, por nuk e dëgjuan atë, do të kisin dashur të përjetonin këtë rivendosje të dinjitetit të tyre si bij të Perëndisë, por nuk e panë atë gjatë jetës së tyre tokësore.
Zot, faleminderit që më riktheve dinjitetin tim si bir i Hyjit nëpërmjet pagëzimit tim. Ti je me të vërtetë një Atë i tejmbushur i mirësisë për mua.

[ninoenina]

3-102022/E HËNË E JAËS 27/VITI 2.

Urdhri dashurisë: Samaritani I mirë

UNGJILLI: Lk. 10, 25-37.
25 Dhe ja, u ngrit një dijetar Ligji dhe, me qëllim që ta provojë, e pyeti: “Mësues, çka duhet të bëj për të fituar jetën e pasosur?”
26 “Çka shkruan në Ligj? ‑ iu përgjigj Jezusi ‑ Si lexon atje?”
27 Dijetari iu përgjigj: “‘Duaje Zotin, Hyjin tënd, me gjithë zemrën tënde, me gjithë shpirtin tënd, me gjithë fuqinë tënde, dhe me gjithë mendjen tënde edhe ‘të afërmin tënd porsi vetveten!’“
28 Jezusi i tha: “Mirë u përgjigje! Vepro kështu dhe do të jetosh!”
29 Por ai, duke dëshiruar të përligjej, e pyeti Jezusin: “Kush është i afërmi im?”
30 Jezusi vazhdoi e tha: “Një njeri po zbriste prej Jerusalemit në Jeriho e ra ndër cuba. Këta e plaçkitën, e rrahën dhe ikën dhe e lanë veç gjallë.
31 Rastësisht po asaj rruge po zbriste një prift. E pa, iu shmang e vazhdoi rrugën. 32 Po ashtu edhe një levit, kur arriti aty, e pa, iu shmang dhe vazhdoi udhën. 33 Kurse një samaritanas, duke udhëtuar, kur erdhi tek ai dhe e pa, pati mëshirë për të, 34 iu afrua, ia lidhi plagët duke ia pasë larë me verë e me vaj. Pastaj e vuri mbi shtazën e vet, e çoi në bujtinë dhe u kujdesua për të. 35 Të nesërmen, nxori dy denarë, ia dha bujtinarit dhe i tha: ‘M’u kujdes për të dhe, çka të shpenzosh më shumë, do t’i jap kur të kthehem.’
36 Cili prej këtyre të treve, të thotë mendja, u dëftua i afërmi i atij njeriu që ra ndër cuba?”
37 Ai iu përgjigj:“Ai që pati mëshirë për të!” “Shko ‑ i tha Jezusi ‑ e bëj edhe ti kështu!”.


MEDITIM

O Atë i Shenjtë, më jep hirin të di të përgjigjem shpejt dhe pa pritur kthim, me gëzim dhe spontanitet ndaj nevojave të personit që e shoh të vuajë fizikisht, moralisht ose shpirtërisht, atij që është “fqinjti im”. Se di të të shërbej duke i shërbyer atij.[/SIZE]


Një dijetar i Ligjit.

Ai përfaqëson të gjithë ata që luten me buzët e tyre, por zemra e të cilëve është larg Zotit: ata që Gjon Pagëzuesi i quan "pjellë shlligash" (Mt.3,7). Ata janë mësuar ta vënë në provë Jezusin, siç e shohim në tregimet e Ungjijve, por Jezusi është mësuar me këtë dhe e di shumë mirë pse nuk duan ta ndjekin. Ai e di se nëse dijtarët e Ligjit, skribët dhe farisenjtë i shqyrtojnë me kujdes Shkrimet, është t'i nënshtrohen atij një sfide sistematike dhe të pabesë. Këta "dijetarë të ligjit" nuk duan të ndjekin Zotin, sepse e dinë se mësimet e tij janë të vërteta dhe të pashmangshme. Ata e dinë se Jezusi nuk erdhi “për ta shlyer Ligjin ose Profetët!: “Jo, s’erdha të shlyej, por të përkryej. Për të vërtetë po ju them: derisa të jetë qielli e toka, asnjë germë dhe asnjë presje nuk do t’i hiqet Ligjit, por do të zbatohen të gjitha” (Mt 5, 17-18): ata nuk duan të dalin nga hipokrizia dhe gënjeshtrat e tyre.
Jezusi nuk e lë veten të përfshihet në debate të pafundme me ta, por kur dijetari i Ligjit e pyet atë: “Kush është i afërmi im?” ai përgjigjet me një shëmbëlltyrë që fare mirë mund të jetë një fakt i vërtetë i jetës së përditshme.


Samaritani


Këtë histori e ka marrë Shën Gjon Pali II në letrën e tij apostolike Salvifici doloris ku shpjegon se është samaritani i mirë ai që është “në të vërtetë i afërmi i njeriut të grabitur dhe të lënë gjysmë të vdekur nga banditët midis Jerikos dhe Jerusalemit. Prifti dhe Leviti kalojnë në rrugën e tyre pa u ndalur, ndërsa samaritani – ai që hebrenjtë e konsideronin si gënjeshtar, tradhtar, armik – sheh të plagosurin dhe i afrohet. I vjen keq, mbushet me dhembshuri, fashon plagët, e hip në kalin e tij dhe e çon te hoteleri, të cilit i premton se do të paguajë atë që do të ketë shpenzuar për ta kuruar”.


Papa Benedikti.

Pas Koncilit të Dytë të Vatikanit, i cili tashmë nënvizoi ndikimin e mjeteve moderne të komunikimit në afrimin e kulturave dhe qytetërimeve, Benedikti XVI, në Deus caritas est, vëren se "planeti ynë është bërë më i vogël" dhe se "çdo ditë ne ndërgjegjësohemi për rëndësia e vuajtjes në botë si pasojë e mjerimit material dhe shpirtëror dhe që merr shumë forma, pavarësisht përparimit të shkencës dhe teknologjisë”.
Për Papën Benedikt, organizatat e panumërta bamirëse nuk duhet të harrojnë se modeli i dhënë nga shëmbëlltyra e Samaritanit të Mirë, bamirësia e krishterë, është para së gjithash përgjigja ndaj nevojës imediate dhe se vetëm përgatitja profesionale nuk mjafton për të ofruar këtë shërbim: këto organizata duhet të sigurojnë që profesionistët të kenë edhe një "formim të zemrës", në mënyrë që shërbimi i ofruar të jetë vërtet "pasojë e besimit të tyre që do të jetë aktiv në dashuri". Zemra dhe ndjeshmëria kanë përparësi në shërbimin e kryer.
Ati i shenjtë, më jep hirin që ta di të ndihmoj më shpejtësi dhe pa pritur kthim, më gëzim dhe spontaneitet të gjithë ata që shoh duke vuajtur fizikisht, moralisht dhe shpirtërisht.


Papa Françesko ka komentuar shëmbëlltyrëm e Samaritanit të mire ne Letrën Enciklike VËLLEZËR TË GJITHË, në kapitullin e dytë. Komenti i tij është në
Google – forumi shqiptar – komuniteti katolik – përmbledhje e doktrinës shoqerore të kishës katolike – postime nga 118 deri në 134.

[ninoenina]

4-10-2022/E MARTË E JAVËS 27/VITI 2.

“Një grua, me emrin Martë, e priti në shtëpi. Maria zgjodhi pjesën më të mirën

që nuk do t’i merret”.

Shën Françesku i Asizit.

UNGJILLI: Lk. 10, 38-42.

38 Tashti, gjatë udhëtimit, hyri në një fshat dhe një grua, me emrin Martë, e priti në shtëpi.
39 Ajo kishte një motër që quhej Mari. Kjo iu ul Zotërisë te këmbët dhe dëgjonte fjalën e tij.
40 Marta, e zënë krejtësisht me punët e shërbimit të pritjes, iu afrua e i tha:
“Zotëri, a nuk po të duket rëndë që motra ime më la krejt vetëm të shërbej? Thuaji, pra, të më ndihmojë!”
41 “Martë, Martë ‑ iu përgjigj Zotëria ‑ ti po brengosesh dhe po shqetësohesh për shumë gjëra, e pra,
42 e nevojshme është vetëm një. Vërtet, Maria zgjodhi pjesën më të mirën që nuk do t’i merret”.



MEDITIM.

“Qoftë bekuar Hyji, Ati i Zotit tonë Jezu Krishtit, i cili na bekoi me çdo bekim shpirtëror në qiell në Krishtin” (Ef. 1,3). Bëj, o Zot, që të jetojmë në thellësinë e zemrës tonë këtë fjalë e Shën Palit: “Fjala e Krishtit banoftë në ju me tërë begatinë e vet! Mësoni çdo dije dhe këshillojeni njëri‑tjetrin me plot urti! Këndojini lavde Hyjit me gjithë zemër me psalme, himne dhe këngë të përshpirtshme! Çkado që të thoni dhe të bëni, le të jetë në nder të Emrit të Jezusit Zot, duke falënderuar me anë të Tij Hyjin Atë” (Kol 3,16-17).



1.“Maria zgjodhi pjesën më të mirën që nuk do t’i merret”.

Sa e rëndësishme është kjo folje “zgjodhi”! Është shenja e aftësisë sonë për të dalluar me një liri të plotë personale. Maria reflektoi, duke vënë në lojë inteligjencën dhe tërheqjen e vullnetit të saj. Dhe ajo zgjodhi, vendosi, e mbështetur nga dashuria e saj për Jezusin, të ulet te këmbët e tij dhe të dëgjojë fjalën e tij. Ajo ishte e lirë të zgjedhë.
Marthe është gjithashtu e lirë dhe inteligjenca e saj, mënyra e saj e të parit të gjërave dhe tërheqja e vullnetit të saj, e kanë çuar atë t'u shërbejë të tjerëve. Ne jemi fëmijë të Perëndisë, thellësisht të lirë. “Fëmijët qenkan të lirë (Mt 17:26). Po, ne jemi vërtet të lirë, të çliruar nga Krishti. “Krishti na liroi që të mbeteshim vërtet të lire”(Ga 5, 1). Dhe ne e ushtrojmë këtë liri duke zgjedhur më të mirën që mundemi!


2.Pjesa më e mire!

Pjesa më e mirë është qëndrimi i zemrës, nuk është domosdoshmërisht zgjedhja midis lutjes ose shërbimit ndaj tjetrit, të dyja janë të nevojshme. Po, pjesa më e mirë për të cilën Jezusi fliste, ishte qëndrimi i zemrës. Po! Jezusi ngulmonte me të drejtë në zgjedhjen e një zemre të qetë, të gëzuar!
A nuk thotë Shën Pali: “Secili le të japë aq sa ia do zemra, jo i trishtuar e përdhuni, sepse: ‘Hyji e do atë që jep me gëzim”(2 Kor 9, 7).
Jezusi nuk e qorton Martën për shërbimin, ai e qorton atë për ankthin, dhe për shqetësimin. Pjesa më e mirë e çdo aktiviteti është të kemi paqe mendore!
“Ik prej së keqes e bëj të mirën,kërkoje paqen e ndiqe atë!” (Ps 34, 15)


3.Pjesa më e mirë është të qëndrojmë

me një zemër të qetë dhe të gëzuar në mes të detyrave tona të përditshme.

Jezusi na shtyn në luftë kundër një pjese të vetes sonë. Është një çështje, në ne, për të larguar mendimet e dëmshme dhe të padobishme, për të larguar dëshirat që na bëjnë të humbasim qetësinë, për të ndalur diskutimet me veten, të cilat ndonjëherë kthehen aq shumë në ne dhe na bëjnë të humbasim paqen. Jezusi dëshiron që të luftojmë kundër kësaj sëmundjeje tone: -Ndjeshmëri të rregulluara të cilat ndonjëherë shkaktojnë trishtim ose zemërim.
Por, me hirin e Zotit, do të të luftojmë për të kërkuar këtë paqe. Me hir, ajo do të na jepet dhe me hir, si në Marinë, ajo nuk do të na hiqet.
Shpesh, edhe ne kemi inat ndaj të dashurve tanë, duke konstatuar se janë si Marta! Dhe ne i lutemi Zotit: “Zot, ti nuk mund të bësh diçka? Nuk mund të bësh se ai ose ajo të jenë më të durueshme, më të dashur? Na ndihmo, sepse nuk jemi shumë larg që të dëshirojmë që zjarri nga qielli të bje mbi këtë fqinj që na mërzit: "Kur e panë këtë gjë, nxënësit ‑ Jakobi e Gjoni, thanë: “Zotëri, a do të urdhërojmë ‘që zjarri të zbresë nga qielli e t’i zhdukë?’“ Jezusi u kthye kah ata dhe i qortoi” (Lk. 9, 54-55).
Edhe këtu Marthe është shumë e mërzitur me motrën e saj. Me siguri fjala jote, Zot, nëse Marta dëshiron, mund të sjellë shërim në zemrën e saj të plagosur. Si ? Duke ripërtëritur gjithçka, duke ringjallur dashurinë që ka për motrën e saj, duke e ndihmuar atë të rifitojë qetësinë shpirtërore.
Zot, Mësuesi im, bëhu ruajtësi i qetësisë së zemrës sime!

[ninoenina]

5-10-2022/E MERKURE E JAVËS 27. VITI C.

Ati ynë.

UNGJILLI: Lk. 11, 1-4.

1 Një ditë Jezusi po lutej diku në një vend. Kur e kreu lutjen, i tha njëri prej nxënësve: “Zotëri, na mëso edhe ne të lutemi, siç i mësoi edhe Gjoni nxënësit e vet”. 2 “Kur të luteni ‑ u tha Jezusi ‑ thoni: O Atë! U shenjtëroftë Emri yt! Ardhtë Mbretëria jote! 3 Na jep çdo ditë bukën tonë të përditshme! 4 Na i fal mëkatet tona, sepse edhe ne i falim fajtorët tanë. E mos lejo të biem në tundim!”.



MEDITIM.


O Jezus, unë të dëgjoj tani. Të ofroj gjithçka jam dhe kam. Ja ku jam: tërësisht në prezencën tënde. Të lutem: më mëso të lutemi!
Lutja e Zotit konsiderohet një thesar i madh të besimit të krishterë, sepse është një përmbledhje e dendur të Ungjillit. E zhytur në Besëlidhjen e Vjetër, Lutja e Zotit supozon besimin dhe lutjen e Izraelit për t'i udhëhequr ata drejt përsosjes së tyre në Krishtin. Ai, Biri i vetëm, ndriçon plotësisht realitetin e besimit që iu zbulua Izraelit, për të gjithë njerëzit dhe pikërisht për të pagëzuarit, që ta jetojnë si një dhuratë. Vetëm kjo lutje përbën një itinerar të vërtetë të jetës shpirtërore për të pagëzuarit.
Ne e dimë përmendësh lutjen e Jezusit dhe e recitojmë çdo ditë. Megjithatë, le të guxojmë së pari të kujtojmë kontekstin në të cilin thuhet, si dhe disa aspekte të përmbajtjes së saj, për ta lutur atë me entuziazëm gjithnjë e më shumë.

1.Fillimisht, le të kujtojmë se kjo lutje na ka ardhur në dy forma. Sapo lexuam atë të propozuar nga Ungjilltari Luka. Konteksti është shumë specifik. Tek Luka, Lutja e Zotit vjen relativisht vonë në Ungjill - në krahasim me Ungjillin e Mateut – afërsisht në mabarimin e shërbesës së Jezusit, domethënë pak kohë pas fillimit të ngjitjes së fundit në Jeruzalem dhe për rrjedhojë në kontekstin që paraprin dhe shpall pasionin. Prandaj lutja u dërgohet dishepujve në mënyrën e një testamenti.


2.Së dyti, lutja është formuluar pas kërkesës së një dishepulli

që po shikonte Jezusin duke u lutur: “Një ditë Jezusi po lutej diku në një vend. Kur e kreu lutjen, i tha njëri prej nxënësve: “Zotëri, na mëso edhe ne të lutemi, siç i mësoi edhe Gjoni nxënësit e vet” (v. 1).
Dishepulli kishte parë se Jezusi shkonte për t'u lutur dhe se pas lutjes ai rifillonte aktivitetin e tij të përditshëm. Pa dyshim, ai duhet të ketë hasur në vështirësi për t'u lutur si Jezusi. Kështu ai i kërkon atij që ta ndihmojë. Jezusi do t'i mësojë atij, jo një traktat doktrinor mbi lutjen në përgjithësi, por, duke u nisur nga lutja e tij si Bir i vetëm të Atit, ai do t'u mësojë atij dhe dishepujve se si të luten. Ai flet nga përvoja e tij. Prandaj, kjo lutje synon të shfaqë qëndrimin shpirtëror të Jezusit, Birit të mishëruar, në lidhje me Atin e tij, duke e transpozuar atë në terma që mund të shqiptojnë njerëzit, bijtë mëkatarë. Në të vërtetë, Jezusi nuk mundi të formulonte kërkesën e katërt për veten e tij (“na i fal mëkatet tona”)! Lutja e Zotit ofron kështu një itinerar të konvertimit të brendshëm për t'u bërë bij me Birin. Kjo lutje u jepej dishepujve për të kënaqur dëshirën, etj:en për Zotin që ata ndjenin: “Na mëso të lutemi!”.



3. Kërkesa qendrore e lutjes është ajo për bukën

“Na jep çdo ditë bukën tonë të përditshme!” (v. 3).

Le të ndalemi te kuptimi i fjalës “bukë” në Biblën dhe në kulturën biblike.
Në librin e Zanafillës, vështirësia e marrjes së bukës është formuluar kështu: “Me djersë të ballit tënd do ta hash bukën derisa të mos kthehesh në dhe prej të cilit qe nxjerrë, sepse pluhur je dhe në pluhur do të kthehesh”! (Zan. 3, 19).
Në mënyrë paradoksale, në kohën e Jozefit, ka bukë në Egjipt, ku është Jozefi i drejtë, dhe jo në Kanaan: “…nisën të vijnë shtatë vjetët e urisë që i kishte parakallëzuar Jozefi. Mbarë botën e kapi uria, kurse në dheun e Egjiptit kishte bukë” (Zan 41, 54).
Në librin e Ruthës, ne mësojmë se buka është një dhuratë nga Perëndia: “Atëherë ajo u bë gati për t’u kthyer prej dheut të Moabit në atdhe me të dy rejat. Kishte dëgjuar se Zoti e kishte parë popullin e saj dhe se u kishte dhënë drithëra” (Rt 1, 6).
Psalmi 77 kujton gjithashtu se ishte Perëndia që dha mana në shkretëtirë: “Porsi shi e lëshoi manën për ushqim, u dha bukë nga qielli: njeriu hëngri bukë engjëjsh, u dha ushqim me mbushulli. (Ps 78, 24-25).
Madje diku tjetër ndodh që mungesa e Zotit të krahasohet me “bukën e lotëve”: “Lotët e mi janë buka ime ditë e natë, ndërsa më thonë për çdo ditë: “Ku është Hyji yt?” (Ps 42, 4)
Buka është gjallëruese: “Ti bën të mbijë bar për kafshë, bimë të tjera të nevojshme për njeriun, për të nxjerrë prej tokës bukën e verën që gëzon zemrën e njeriut, që me vaj ta lyejë fytyrën e që buka t’ia kërkthndezë njeriut zemrën” (Ps 104, 15).
Më në fund, buka flet për besnikërinë e Zotit: “Ai u jep ushqim të gjitha gjallesave, sepse e amshueshme është dashuria e tij! Çdo mishi ai i jep bukë, e përjetshme është dashuria e tij!” (Ps 135, 25) ose edhe: Ai “u jep drejtën të nëpërkëmburve; u jep bukë të uriturve; Zoti i çliron robërit (Ps 146, 7).
Edhe Urtësia është si buka: “Ejani, hajeni bukën time, pijeni verën që e kam përzier për ju! Lëreni marrëzinë e jetoni dhe ecni udhëve të mençurisë”! (Pr 9, 5-6).
Më në fund, te Isaia, buka bëhet buka e premtimit: “Pse t’i shpenzoni paratë në atë që s’është bukë dhe mëditjen tuaj në gjëra që nuk ngijnë? Nëse më dëgjoni mua do të hani çka është e mirë, e do të shijoni ushqime të shijshme… Shiu dhe bora që zbresin nga qielli nuk kthehen atje pa e ujitur tokën, pa e fekonduar dhe pa e bërë të mbijë, duke i dhënë farë mbjellësit dhe bukë atij”(Iz.55,2.10).
Pikërisht në gjithë këtë që lexohet në Biblën për bukën, në lutjen e Jezusit, zë rrënjë dhe merr kuptim. Ne madje mund të pohojmë se buka që na jep Jezusi vjen për të kënaqur plotësisht njerëzit. Kjo bukë e përditshme që kërkojmë në lutjen e Jezusit, a nuk është buka eukaristike e ofruar çdo ditë?
O Zot, ma jep çdo ditë këtë bukë, Korpin tend që është Buka e jetës, Bukën që më nevojtet çdo ditë.

[ninoenina]

6-10-2022/E ENJTË E JAVËS 27/ VITI 2.

Le të dimë të japim dhe të kërkojmë.

UNGJILLI: Lk. 11, 5-13.

5 Dhe u tha: “Nëse ndonjëri prej jush ka një mik dhe i shkon në mesnatë e i thotë: ‘Mik, m’i jep hua tri bukë
6 se më erdhi prej udhe miku im e nuk kam çka t’i jap për darkë, ’
7 e ai prej brenda i përgjigjet: ‘Mos më trazo! Dera është tashmë e mbyllur e fëmijët e mi e unë ramë në shtrat! Nuk mund të çohem t’i jap!’ ‑
8 Unë po ju them edhe nëse s’çohet t’ia japë pse e ka mik, do të çohet me siguri për t’i dhënë aq sa kërkon për shkak të trazimit.
9 Edhe unë po ju them: lypni e do t’ju jepet, kërkoni e do të gjeni, trokitni e do t’ju çelet.
10 Sepse, kushdo lyp, merr; kush kërkon, gjen; atij që troket, i hapet dera.
11 Dhe, cili prej jush që është babë, po i lypi djali peshk, në vend të peshkut do t’i japë gjarpër?
12 Ose, nëse i lyp vezë, do t’i japë akrep?
13 Nëse, pra, ju, edhe pse të këqij, dini fëmijëve tuaj t’u jepni dhurata të mira, sa më tepër Ati qiellor do t’u japë Shpirtin Shenjt atyre që ia kërkojnë!”.

MEDITIM

Zot, jeta ime e lutjes ndonjëherë kufizohet në kërkesat dhe në pritjet e përgjigjes tënde. Më ndihmo të di të kërkoj më mire dhe të marr me durim mundësitë që më jep për të ngritur veten drejt shenjtërisë.
Qofshin lutjet e mia ndërmjetësuese, më të përsosura dhe vetëmohuese.



1.“Nëse ju që jeni të këqij…”

Në këtë Ungjill, disa fjalë të Jezusit mund të kalojnë pa u vënë re, por meritojnë vëmendjen tonë. Jezusi tha: “Nëse po, ju që jeni të këqij (…)” Nuk është vërtet shumë e këndshme të dëgjojmë që Zoti thotë kategorikisht dhe pa hezitim se ne jemi të këqij. Deklarata është e qartë, ka të bëjë me të gjithë dhe askush nuk e kundërshton atë. Natyrisht, kjo fjali duhet të vihet në perspektivë me deklaratat e tjera të Krishtit, i cili gjithashtu na quan "kripa e tokës" dhe "drita e botës" (Mt 5, 13-14). Thjesht mbajtja e njërës prej të dyve do të ishte një gabim, sepse Krishti erdhi për t'u zbuluar njerëzve se kush është Perëndia, por edhe për të na treguar natyrën tonë të vërtetë. Bota moderne e ka shumë të vështirë të pranojë që njeriu mund të jetë i keq dhe gjithmonë na shqetëson pak të njohim veten si “të këqij”.



2.Pa e pranuar mëkatin tonë, ne nuk mund ta njohim Krishtin

si Shpëtimtarin që na nevojitet.

Pra, çfarë të bëjmë me këtë pohim të Krishtit? Ideja nuk është padyshim që t’i biem gjoksit tonë në shenjë pendimi dhe të duam të varrosim veten gjashtë këmbë nën dheun për turpin. Zoti nuk dëshiron të na mbytë në fatkeqësinë tonë. Megjithatë, pa e pranuar mëkatin tonë, ne nuk mund ta njohim Krishtin si Shpëtimtarin që na nevojitet. Kjo prirje e natyrshme ndaj së keqes që ne njohim – mëkati origjinal – i bën kaq të vështira marrëdhëniet tona me të tjerët dhe me Perëndinë. E kemi të vështirë të shqetësohemi, qoftë edhe nga miqtë tanë shumë të mirë, por nuk ngurrojmë t'i drejtohemi Zotit pa u menduar dy herë kur diçka nuk na shkon mire ose nuk shkon ashtu siç kishim dëshiruar.


3.Le të mësojmë t’i kërkojmë Atit tone qiellor gjëra

që janë me të vërtetë të mira për ne.

Cila është niveli i besimit tone në provaninë hyjnore? Krishti na thotë këtu të kërkojmë dhe të trokasim në derë me këmbëngulje dhe bindje. Ne e dimë se Zoti na dëgjon gjithmonë. Megjithatë ne të gjithë mund të dëshmojmë për lutjet pa përgjigje. Krishti na siguron se Ati di t'u japë gjëra të mira fëmijëve të tij. Prandaj është thelbësore të dime se si t'i kërkojmë këto gjëra të mira dhe jo ato që janë të mira vetëm në pamje. Kjo është një gjë në të cilën natyra jonë e keqe shpesh na mashtron pa e kuptuar ne.
Zot, eja dhe ndrysho zemrën time. Më jep hirin të drejtohem gjithmonë te ti me besimin e një fëmije për të të kërkuar gjërat që janë vërtet të mira për mua dhe jo ato që ushqejnë krenarinë dhe sensualitetin tim.