Komenti i ungjillit

[ninoenina]

26-9-2022/E HËNË E JAVËS 26/VITI 2.

“Kush është ndër ju më i vogli, ai është vërtet i madh”.

UNGJILLI: Lk. 9, 46-50.

46 Ndër ta lindi kjo çështje: cili prej tyre do të ishte më i madhi.
47 Jezusi, duke e ditur ç’mendime u vlonin në zemër, e mori një fëmijë, e afroi pranë vetes,
48 dhe u tha: “Kush e pranon këtë fëmijë në emrin tim, më pranon mua, e kush më pranon mua, pranon atë që më dërgoi mua. Përnjëmend, kush është ndër ju më i vogli, ai është vërtet i madh”. 49 Atëherë Gjoni mori fjalën dhe i tha: “Mësues, pamë një njeri që dëbonte djajtë në Emrin tënd. Ne ia ndaluam, sepse nuk vjen pas teje me ne”. 5
0 Jezusi iu përgjigj: “Mos ia ndaloni, sepse, kush nuk është kundër jush, është me ju”.




MEDITIM.


Mbretëria jote, Zot, është e të voglit, përulësia e tij çarmatos krenarinë e të fuqishmit. Unë përtërij aderimin tim ndaj teje, Zot i vetëm, dhe heq dorë nga djalli, veprat e tij dhe ngashënjimet e tij. Më jep, Zot, një zemër fëmije, që di ta mirëpresë Fjalën e mbretërisë sate e që pranon të bëhet shërbëtori i saj, i vëmendshëm se në të flet Shpirti Shenjt.


1.Kush është më i madhi?

Zemra jonë njerëzore është e etur për pafundësi e dëshiron atë që i duket më e madhe, më e mimë: një personazh të famshëm nga bota artistike ose sportive, një personazh karizmatik, një bamirës ; ose një grup “vlerash”, një ideal përkushtimi humanitar ose një besim fetar, të cilit ai i nënshtrohet vullnetarisht. Por në fund, më i madhi është ai që e cakton çfarë është më e madhe, më e mire, e që zgjedh atë. Në këtë proces, çdokush është në fund të fundit zot i jetës së vet.
Ndërmjet apostujve, grindja zgjidhet nga përparësia e pamohueshme e JEZUSIT,- shenjtëria e të cilit është e pakrahasueshme. Ndërmjet apostujve zgjidhja gjendet në pozicionin e secilit në lidhje me Jezusin dhe me idealin e tij të mbretërisë, si shpallet në Ungjillin. Sipas Jezusit dhe mesazhit e tij, kush është, më i madhi? Kjo grindje e apostujve është disi më e sinqertë, pasi egolatria e tyre është e dukshme, por ka të bëjë me të njëjtën gjë: sa i madh të jetë një prej tyre, në fund të fundit, më i madh është ego-ja e secilit prej tyre e më e madhe strktura e vlerave që çdonjëri ka bërë për veten: unë, ai që lutem: unë, ai që bëj vepra të mira, unë ai që...



2.“Kush e pranon këtë fëmijë në emrin tim, më pranon mua”.


E Jezusi, çfarë mendon ai? Kush pranon… Të mirëpritësh një fëmijë në emër të Jezusit është përvoja më e bukur që mund të ketë një shpirt i pjekur. Por është plot me pasoja: është të mirëpresim Jezusin në cilësinë e tij si Mësues; kjo do të thotë se fëmija që ne mirëpresim në emër të Jezusit duhet të jetë, për ne, një mësues; duhet të mësojmë prej tij, duke mbajtur përgjegjësinë, për atë që mirëpresim, me detyrën për t'u kujdesur për të, për ta udhëzuar, etj. Ne jemi sipas structurës tone njerëzore, nxënës, veçanërisht nxënës të fëmijëve që po edukojmë! Çfarë mund të mësojmë nga një fëmijë? Çfarë e karakterizon? Fëmija është një qenie krejtësisht e barabartë me të rriturin, por duke u bërë, në kërkim, në progress…; një qenie që mëson, që dëgjon, që beson, që shpreson, plot jetë dhe gëzim, e etur për dashuri. A është ky rasti im? A po mësoj vazhdimisht, po dëgjoj, besoj, shpresoj? A jam i etur për dashuri (pasiv dhe aktiv)? Apo mësimet e jetës po përplasen me shkëmbin e njohurive, përvojës apo autonomisë time?



3.“Kush nuk është kundër jush, është me ju”.


Kush i përket veprës së Krishtit? Pyetja kthehet përsëri në atë të autoritetit: kush është udhëheqësi? Më i madhi është ai që jep mandatin për të vepruar në emër të Krishtit në luftën shpirtërore. Tani, ky autoritet i përket ekskluzivisht autorit të tij, Krishtit, i cili vepron në emër të Atit, Krishtit sigurisht që misteret hyjnore ua besoi apostujve të tij, për të garantuar unitetin, por duke u mbështetur në cilësinë e tyre si drejtues, dhe jo si pronarë.
Megjithëse Jezusi e ka sjellë autoritetin priftëror dhe prindëror në Besëlidhjen e Re në përsosmëri: ne përballemi me situata në të cilat humbasim kontrollin mbi krijesat që Hyji na ka besuar: një komunitet kishtar, një vepër apostullimi, zhvillimin shpirtëror të një fëmije. Shpirti Shenjt bën që të lindin realitete të reja që nuk “ecin me ne duke ndjekur Krishtin”: një bashkësi e re, një thirrje fetare në familje, etj. Është Shpirti Shenjt që merr kontrollin e një ekzistence dhe e shtyn atje ku të dojë. Por për të dalluar shenjat e Shpirtit, duhet të udhëhiqemi nga vetë Shpirti. A jam unë I tillë? A jam unë, përkundrazi, i banuar nga dyshimi?
Jezu Krisht, Zoti im, me ty falënderoj Hyjin Atë për dhuratën e Shpirtit, i cili bën punën e tij në Kishën tonë dhe jashtë saj. Më ndihmo të jem një shërbëtor besnik i mistereve të tua dhe një dishepull misionar i mbushur me zjarr për të shpallur Ungjillin tënd me gëzim.

[ninoenina]

27-9-2022/E MARTE E JAVËS 26.VITI 2.

“Duajeni njëri‑tjetrin! Sikurse unë ju desha ju,

duajeni edhe ju njëri‑tjetrin!” (Gj. 13,34).


Shën Vinçenci nga Pauli, Meshtar.

UNGJILLI: Lk. 9, 51-56.

51 Kur erdhi koha që Jezusi të ngrihej nga kjo botë, mori vendim të palëkundshëm të shkojë në Jerusalem. 52 Përpara dërgoi lajmëtarët e vet. Këta shkuan dhe hynë në një fshat samaritanësh për të përgatitur ardhjen e tij. 53 Por ata s’deshën ta pranojnë aty, sepse ishte nisur për Jerusalem.
54 Kur e panë këtë gjë, nxënësit ‑ Jakobi e Gjoni, thanë: “Zotëri, a do të urdhërojmë ‘që zjarri të zbresë nga qielli e t’i zhdukë?’“ 55 Jezusi u kthye kah ata dhe i qortoi. 56 Dhe u nisën për një fshat tjetër.



MEDITIM.

Zot, unë vij te ti për të të besuar gjithçka që jam. Unë të jap zemrën time që ta formosh ashtu siç dëshiron. Jezus, zemërbutë dhe i përvuajtur, bëj që zemra ime t’I përngjajë zemrës sate.


1.Mohimi i Jezusit

Ky pasazh i Ungjillit ndodh në momentin kur Jezusi, i vetëdijshëm për misionin e tij, vendos të ngjitet në Jerusalem për të vuajtur atje mundimin e tij. Rrugës, atij i duhet të kalojë një fshat samaritanësh dhe i dërgon dishepujt për të përgatitur mbërritjen e tij, por atij i refuzohet hyrja në qytet. Këto rreshta të parë na tregojnë një aspekt shumë të rëndësishëm: nuk mund të qëndrojmë indiferentë ndaj ardhjes së Krishtit. Ose e mirëpresim ose e refuzojmë. Tashmë që nga lindja e tij, disa njerëz si Herodi refuzuan ta mirëpritnin. Shën Gjoni në prologun e tij për këtë temë do të thotë: “10 Ishte në botë e bota u krijua prej Saj, e bota nuk e njohi. 11 Erdhi ndër të vetët,
e të tijtë nuk e pranuan” (Gj. 1,10-11).
Është e njëjta gjë për ne: zgjedhja e Krishtit është një vendim që duhet ta rinovojmë çdo ditë. Në të vërtetë Jezusi vjen çdo ditë në derën e zemrës tonë për të hyrë në të. Na takon ne ta marrim dhe ta mbajmë atje.


2.Mungesa e mëshirës.

Të përballur me këtë refuzim, Jakobi dhe Gjoni e pyesin Zotin nëse mund të dërgojnë vetëtima dhe zjarr për të shkatërruar këtë fshat. Është e vërtetë se mund të kuptohet reagimi i apostujve dhe zellin e tyre për Krishtin. Megjithatë, ata harruan një pjesë thelbësore të mesazhit të Jezusit: mëshirën. Po, ju duhet të ndiqni urdhërimet e Zotit, por çfarë dobie ka të gjykoni më pas fqinjin tuaj? A nuk duhet së pari të heqim traun që është në syrin tonë përpara se të heqim grimcën që është në syrin e fqinjit? Në vend që të gjykojmë atë që nuk beson ose refuzon të besojë, a nuk duhet më mirë të kem dhembshuri dhe të lutem edhe më shumë për të?


3.Mësoni nga Jezusi.

Në fakt, Jezusi i qorton apostujt. Ai dëshiron që ata të kuptojnë se kjo nuk është mënyra e duhur për të vepruar. Në një pasazh tjetër ai do të thotë gjithashtu: “Unë nuk erdha të thërras të drejtët, por mëkatarët” (Mt 9, 13). Ai do t'u thotë gjithashtu atyre: “Merrni mbi vete zgjedhën time e pranoni t’ju mësoj unë që jam zemërbutë e i përvuajtur” (Mt. 11,29).
Zot, ti e ke kaluar jetën në tokë duke bërë mirë dhe gjithmonë ke kërkuar delen e humbur. Edhe sot ti je shqetësuar për të gjithë njerëzit dhe dëshiron që të gjithë të të njohin dhe përjetojnë dashurinë tënde sepse mëshira jote është e pafund. Më ndihmo të shoh siç e sheh ti, më ndihmo të dua ashtu siç do ti. Më jep një zemër prej mishi në vend të një zemre prej guri, që të mund të të njoftoj njerëzve dhe t'i ndihmoj ata të kthehen tek ti.

[ninoenina]

28-9-2022/3 MERKURE E JAVËS 26/ VITI 2

“Unë dua të vijë pas teje ngado që të shkosh!”

UNGJILLI: Lk. 9, 57-62.

57 Ndërsa po bënin rrugë, një njeri i tha: “Unë dua të vijë pas teje ngado që të shkosh!”
58 Jezusi iu përgjigj: “Dhelprat i kanë strofujt e vet edhe shpendët e qiellit çerdhet, kurse biri i njeriut nuk ka ku ta mbështesë kokën!”
59 Një tjetri i tha: “Eja pas meje!”Por ai iu përgjigj: “Zotëri, më lejo të shkoj një herë e ta varros tim atë!”
60 “Lëri ‑ iu përgjigj Jezusi ‑ që të vdekurit t’i varrosin të vdekurit e vet e ti shko e prediko Mbretërinë e Hyjit!”
61 Atëherë i tha një tjetër: “Unë po vij me ty, Zotëri, por më jep leje njëherë të shkoj e të përshëndetem me anëtarët e familjes sime.”
62 “Kushdo ‑ iu përgjigj Jezusi ‑ që vë dorën në parmendë dhe sillet e shikon mbrapa, nuk është i përshtatshëm për Mbretërinë e Hyjit!”.



MEDITIM.

O Zoti im, unë vij në praninë tënde. Unë vij të të dëgjoj, të flas me ty: Fol, o Zot, shërbëtori yt të dëgjon. Zoti Jezus, shtoje tek unë dëshirën për të të ndjekur!

1.“… biri i njeriut nuk ka ku ta mbështesë kokën!”.

Jezu Krishti i përgjigjet njeriut që dëshiron ta ndjekë kudo, të jetojë pranë tij. Diku tjetër në Ungjill përmendet një shtëpi e Jezusit në Kafarnaum. Jezusi ka një shtëpi, por ajo që ai thotë këtu është e thjeshtë: ai nuk është i kësaj bote. “Mbretëria ime nuk është e kësaj bote. (Gj. 18,36). Koha e tij në tokë është vetëm një moment, momenti i Shëlbimit. Kjo tokë nuk është shtëpia e tij, sepse ai është Krijuesi i saj. Siç do t'i thoshte më vonë Shën Pjetrit: “Ku unë mendoj të shkoj, ti tani nuk mund të më ndjekësh; por më vonë do të më ndjekësh”(Gj. 13,36). Vetëm Jezusi mund të përmbushë shpëtimin e njerëzimit. Ai është Zoti, vetëm ai mund të na falë dhe të vdesë për mëkatet e gjithë botës. Kushdo që dëshiron të ndjekë Jezusin, duhet ta dijë këtë. Ai nuk ndjek vetëm një qenie njerëzore, sepse ai ecën përkrah Zotit, Krijuesit dhe Shpëtimtarit të tij.


2.“Lëri që të vdekurit t’i varrosin të vdekurit e vet e ti shko

e prediko Mbretërinë e Hyjit!”

Jezusi kalon nëpër tokë dhe vjen një kohë kur i thërret të gjithë ta ndjekin. Ai na fton të kalojmë me të këtë kohë në tokë, këtë moment shpëtimi. Ashtu si Jezusi zbriti në tokë për disa vjet për të na shpëtuar, kështu çdo njeri jeton kohën e tij këtu poshtë për të shpëtuar shpirtin e tij dhe për të pushtuar sa më shumë zemra për Mbretërinë e Qiellit. Jeta është një kalim, një moment i shkurtër. Jezusi i kujton këtij njeriu: mos u shqetëso për të vdekurit. E rëndësishme nuk është jeta këtu, por përjetësia, Mbretëria. Konsidero veten një pelegrin në këtë tokë dhe mbaj mend se ky pelegrinazh do të përfundojë së shpejti. Prandaj shko dhe shpall Mbretërinë sa të mundesh dhe sa më shpejt!


3.“Unë po vij me ty, Zotëri, por më jep leje njëherë të shkoj

e të përshëndetem me anëtarët e familjes sime”.

Ky njeri që Jezusi e therret, nuk e ka kuptuar se kush është Krishti. Ai ende lidhet me një shtëpi në tokë, një familje tokësore, kur Jezusi tha: "Biri i njeriut nuk ka ku të mbështesë kokën". Jezusi, atyre që i thërret, u ofron mënyrën e tij të jetesës: ta bëjnë parajsën shtëpinë e tyre të vetme, që të bëjnë “vëllezërit” anëtarët e familjes së tyre dhe që jetojnë me pasion për shpëtimin e shpirtrave, për shpalljen e Mbretërisë. Kushdo që pranon ftesën e Krishtit për ta ndjekur atë kudo që shkon, fillon të jetojë përballë përjetësisë. Të shikosh mbrapa do të ishte të preferosh për disa vite një jetë kalimtare në vend të gëzimit dhe paqes së përjetshme!
Zoti Jezus, Mbreti im dhe Hyji im, ti erdhe në këtë tokë 2000 vjet më parë për të më shpëtuar mua, për të sjellë njerëzit në parajsë. Ti më thërret sot të jetoj këto pak vite ekzistence duke të ndjekur ty, pranë teje. Më trego madhështinë e jetës së përjetshme! Më jep t'i bazoj pritjet dhe shpresat e mia vetëm te ti dhe në përjetësinë tënde të bekuar.

[ninoenina]

29-9-2022/E ENJTË E JAVËS 26/VITI 2.


“Do ta shihni qiellin e hapur dhe engjëjt e Hyjit

duke u ngjitur e duke zbritur mbi Birin e njeriut”.

Shëm Mihaeli, Gabrieli dhe Rafaeli, Kryeengëj.


UNGJILLI: Gj. 1, 47-51.

47 Kur Jezusi e pa Natanaelin duke u afruar, tha për të:“Ja një izraelit i vërtetë në të cilin nuk ka dredhi!”
48 “Nga më njeh?” ‑ i tha Natanaeli. Jezusi iu përgjigj:“Para se të të thërriste Filipi, të pashë nën fik!”
49 Atëherë Natanaeli i tha: “Rabbi, ti je Biri i Hyjit! Ti je mbreti i Izraelit!”
50 Jezusi iu përgjigj: “Pse të thashë: ‘Të pashë nën fik’, po beson. Do të shohësh më shumë se kaq!”
51 Dhe shtoi: “Për të vërtetë, për të vërtetë po ju them: do ta shihni qiellin e hapur dhe engjëjt e Hyjit duke u ngjitur e duke zbritur mbi Birin e njeriut.”



MEDITIM.

Zot, më jep gjithmonë ndihmën e engjëjve të shenjtë të qiellit, në mënyrë që ata të vazhdojnë të më mbrojnë dhe të më udhëheqin.Shtoje besimin tim në fuqinë e hirit hyjnor.


1.Kryeengjëjt e kanë ekzistencën e tyre afër Zotit.

Afër Zotit edhe ne jemi thirrur të jetojmë. Ata janë atje përgjithmonë dhe ne do të jemi atje me ta. Midis të tashmes së engjëjve dhe kësaj të ardhmeje që po presim me padurim, është koha e njerëzve. Është koha për luftën e fundit. E fundit sepse engjëjt tashmë e kanë dorëzuar atë. Ata tashmë e kanë zgjedhur lirisht Zotin me gjithë inteligjencën dhe gjithë vullnetin e tyre. Ashtu si ne, ata u përballën me tundimin për të zgjedhur veten e tyre. Ata mund të kishin marrë të njëjtën rrugë si demoni dhe të rebeloheshin kundër Perëndisë. Megjithatë ata e kuptuan se drita dhe forca e tyre nuk vinin nga vetë, por nga Zoti.

2.Pra, tani që zgjedhja e tyre është bërë përfundimisht, ata na ndihmojnë.

Secili në vendin që Zoti ua ka besuar: Mihaeli për të na forcuar, Gabrieli për të na frymëzuar, Rafaeli për të na mbrojtur. Ata, ndryshe nga ne, e dinë luftën dhe dinë të njohin armikun! Qielli është i hapur: çdo ditë ata zbresin për të na sjellë forcën dhe dritën e Hyjit; çdo ditë ata ngjiten për të sjellë përpara fronit të Hyjit frytin e betejave tona. Le t'u besojmë atyre! Le t’i thërrasim në ndihmë çdo ditë!
Zot, kryeengjëjt e tu të shenjtë më ndihmofshin dhe më mbrofshin gjatë gjithë kësaj dite në mënyrë që ta kryej vullnetin tënd në çdo gjë.

[ninoenina]

30 – 9 – 2022/E PEMTE E JAVËS 26/ VITI C.

“Kush përbuz mua, përbuz Atë që më ka dërguar”.

Shën Jeronimi, prift dhe doktor i Kishës

UNGJILLI: Lk. 10, 13-16.


13 “Vaj për ty, o Korazin, vaj për ty, o Betsaidë! Sepse të kishin ndodhur në Tir e në Sidon mrekullitë që ndodhën në ju, kaherë, të veshur në grathore e të mbuluar me hi do të kishin bërë pendesë! 14 Prandaj, Tiri e Sidoni Ditën e Gjyqit do ta kenë më lehtë se ju!
15 E ti, o Kafarnaum, a thua ndoshta ‘do të lartësohesh deri në qiell?
do të plandosesh deri në fund të ferrit!’
16 Kush ju dëgjon ju, më dëgjon mua. Kush ju përbuz ju, më përbuz mua. Kush përbuz mua, përbuz Atë që më ka dërguar”.



MEDITIM

O Zot, më jep hirin që të drejtohem vazhdimisht drejt teje! Le të mos lejoj kurrë që të bie në tundim dhe të largohem prej teje nga shpirtrat e këqij të materializmit dhe indiferencës, që mund të çojnë vetëm në një ateizëm dramatik pa kuptim dhe pa vlerë. Si luledielli drejtohem te ti, Dielli që i jep jetë dhe kuptim ekzistencës time. Mos më lër të largohem nga dashuria jote.


1.Kujt iu besua shumë, prej tij do të kërkohet më shumë”(Lk 12:48).


Korazin dhe Bethsaida panë shumë mrekulli, por banorët e tyre mbetën të njëjtë, nuk u konvertuan. Ne mund të jemi në të njëjtën situatë. Katolikët përgjithmonë, meshë çdo të diel dhe ndonjëherë edhe gjatë javës, megjithatë, zemrat tona ende i përkasin botës dhe vetes tzonë. Të konvertohesh, siç pohon Jezusi në Ungjill, do të thotë “të veshësh rrobën e zisë dhe të ulesh në hi në shenjë pendimi”.
Në të vërtetë, të bësh pendesë nuk është në modë, megjithatë pyet kush agjëron çdo të premte dhe ai do t'ju tregojë përfitimet. Të dish të agjërosh, që do të thotë të heqësh dorë nga ushqimi dhe ta durosh urinë dhe më pas të ndjesh zorrën që rënkon sepse është bosh dhe i mungon ushqimin, më pas të lejon të heqësh dorë nga sensualiteti yt dhe të mos kalosh gjithë pasditen duke parë serialin tënd të preferuar në vend që të ndihmosh me gatimin ose hekurosjen apo edhe të vizitosh fqinjin që ka nevojë për shoqëri, etj.
Të dish të pendohesh do të thotë të heqësh dorë nga vetja si Jezu Krishti në Kopshtin e Gjetsemanit. A jemi atëherë të aftë të pendohemi kur dashuria e Krishtit e kërkon këtë? Kur vëzhgoj nevojat e fqinjit tim, a jam atëherë gati ta mohoj veten që të vihem në shërbim të tij? Apo jam unë ai që përsërit gjithë ditën “Zot, Zot!” por nuk ndryshon asnjë aspekt të sjelljes së tij?


2.“Kush ju dëgjon ju, më dëgjon mua. Kush ju përbuz ju, më përbuz mua”.

Jezusi e përfundon fjalimin e tij duke i dërguar shtatëdhjetë e dy dishepujt në mision me këtë frazë të dhimbshme. Por cila është marrëdhënia midis këtyre popujve të Korazinës dhe Betsaidës me këtë fjalë të fundit? Megjithatë është e thjeshtë. Lajmi i mirë është i vështirë për t'u dëgjuar. Të heqësh dorë nga vetja nuk është një mesazh i lehtë për t'u transmetuar dhe dëgjuar. Më pas është çështja për ta jetuar këtë Lajm të Mirë me jetën e vet sipas shembullit të Jezusit, një jetë në të pa frikë se çfarë do të thonë njerëzit.


3.Të dëgjosh dishepujt e Krishtit është të dëgjosh vetë Jezusin.


Të flasësh në emër të Krishtit do të thotë ta lejosh Krishtin të flasë përmes gojës së tij. Nëse askush nuk na dëgjon kur flasim në emër të Krishtit, atëherë le të kujtojmë se i pari që vuan është Jezusi që ndihet i refuzuar; dhe nëse vetëvlerësimi ynë mund të lëndohet, atëherë le të pyesim vërtet veten nëse flasim në emër të Jezusit ose më mirë për kotësinë tonë dhe kështu do të dimë nëse mbajmë një pastërti të vërtetë qëllimi si dishepull i Zotit në apostullimin tonë dhe në dëshminë.
Zot Jezus, të ofroj duart për të bërë punën tënde, të ofroj këmbët e mia për të ndjekur rrugën tënde, të ofroj sytë e mi për të parë si ti, të ofroj gjuhën time për të thënë fjalët e tua, të ofroj inteligjencën time që të mendosh në mua, unë të ofroj shpirtin tim që të lutesh në mua, dhe mbi të gjitha, të ofroj zemrën time që në mua ta duash Atin dhe të gjithë njerëzit, të ofroj gjithçka që jam që të rrish në mua, që të jesh ti, Krishti, ai që jeton, vepron dhe lutet në mua. Amen

[ninoenina]

1-10-2022/E SHTUNË E JAVËS 26/VITI 2

“Gëzohuni pse emrat tuaj janë të shkruar në qiell!”

Shenjta Tereza e Jezusit fëmijë, Virgjr dhe mësuese e Kishës.

UNGJILLI: Lk. 10, 17-24:


17 Të shtatëdhjetë [e dy] nxënësit u kthyen me gëzim e thanë:
“Zotëri, deri edhe djajtë na nënshtrohen në Emrin tënd!”
18 Jezusi u tha: “Shikoja kah binte Satani porsi rrufeja prej qiellit!
19 Ja, ju dhashë pushtet të shkelni përmbi gjarpërinj e përmbi akrepë dhe mbi çdo fuqi armike dhe asgjë s’do të mund t’ju bëjë keq.
20 Por mos u gëzoni pse ju nënshtrohen shpirtrat, por gëzohuni pse emrat tuaj janë të shkruar në qiell!
21 Atëherë Jezusi, nën ndikimin e Shpirtit Shenjt, klithi plot hare: “Të madhëroj, o Atë, Zotërues i qiellit e i tokës, pse ua fshehe këto të urtëve e të mençurve e ua zbulove të vegjëlve! Po, o Atë, pse ty të pëlqeu kështu!
22 Gjithçka më dorëzoi im Atë!Askush nuk e di kush është Biri, përveç Atit, dhe kush është Ati, përveç Birit dhe atij, kujt Biri do t’ia zbulojë”.
23 Pastaj u kthye kah nxënësit dhe u tha atyre veçanërisht: “Lum sytë që shohin çka po shihni ju!
24 Juve po ju them: shumë profetë e mbretër dëshiruan të shohin çka po shihni ju, por nuk panë; të dëgjojnë çka po dëgjoni ju, por nuk patën fat të dëgjojnë.”



MEDITIM.

Zot, dërgo Shpirtin tënd të Shenjtë që të ripërtërihem dhe forcohem në identitetin tim si bir i Atit tim qiellor.


1."Ja, ju dhashë pushtet të shkelni përmbi gjarpërinj e përmbi akrepë

dhe mbi çdo fuqi armike dhe asgjë s’do të mund t’ju bëjë keq”.

Zoti Jezus erdhi në tokë për të rivendosur dinjitetin tonë si bij të Perëndisë. Për shkak të mëkatit fillestar, ne e kishim humbur këtë dinjitet dhe ishim në pushtet të armikut, të demonit. Por tani Jezusi i dërgon 72 dishepujt e tij në një mision dhe ndan me ta fuqinë e tij mbi gjithë fuqinë e armikut. Kjo fuqi na është dhënë neve që jemi pagëzuar sepse jemi bërë bij të Perëndisë. Prandaj demoni nuk ka fuqi mbi mua nëse nuk ia jap unë. Nëse i refuzoj gjarpërinjtë dhe akrepat e tundimit, mëkatit dhe gënjeshtrave të armikut, ai nuk mund të më kontrollojë. Nga ana tjetër, nëse jap pëlqimin tim duke iu nënshtruar tundimit, unë po ia lë armikut lirinë dhe autoritetin tim si bir i Zotit



2.“Të madhëroj, o Atë, Zotërues i qiellit e i tokës, pse ua fshehe këto

të urtëve e të mençurve e ua zbulove të vegjëlve!”

Ky lajm i mirë se ne jemi vërtet bij dhe bija të Perëndisë nëpërmjet pagëzimit dhe se Perëndia është me të vërtetë një Atë për ne - një Atë që na do thellësisht deri në atë pikë sa të ndajë me ne autoritetin e tij mbi fuqinë e armikut - na është zbuluar jo sepse jemi më të denjë apo më mirë. Në fakt, ne jemi të vegjëlit sipas Ungjillit të sotëm! Zoti e pa vogëlsinë dhe dobësinë tonë dhe, në mëshirën e tij, na dha këtë dhuratë me dashamirësi. Ai dëshiron të na shpëtojë nga dora e armikut, duke na ofruar një pjesë të autoritetit të tij, duke na dhënë forcën për të refuzuar të keqen dhe mëkatin.



3.“Juve po ju them: shumë profetë e mbretër dëshiruan të shohin çka po shihni ju,

por nuk panë; të dëgjojnë çka po dëgjoni ju, por nuk patën fat të dëgjojnë.”

Edhe sikur të humbas dinjitetin dhe autoritetin tim si bir i Perëndisë, duke iu dorëzuar tundimit, mëkatit, gënjeshtrës së tunduesit, Zoti nuk do të më braktisë. Ai ofron faljen dhe mëshirën e tij. Ai është në gjendje të më rikrijojë në imazhin dhe ngjashmërinë e tij. Unë mund të rifitoj dinjitetin tim, autoritetin tim, lirinë time si bir i Zotit, duke i kërkuar falje Zotit për mëkatet e mia. Është hiri i pamasë që na pret në sakramentin e pajtimit.
Përpara shpëtimit të ofruar nga Krishti, kjo nuk ishte as e mundur dhe as e imagjinueshme. Ja përse Zoti gëzohet kur thotë se jemi të bekuar. Kaq shumë profetë dhe mbretër do të kishin dashur ta dëgjonin këtë lajm të mirë, por nuk e dëgjuan atë, do të kisin dashur të përjetonin këtë rivendosje të dinjitetit të tyre si bij të Perëndisë, por nuk e panë atë gjatë jetës së tyre tokësore.
Zot, faleminderit që më riktheve dinjitetin tim si bir i Hyjit nëpërmjet pagëzimit tim. Ti je me të vërtetë një Atë i tejmbushur i mirësisë për mua.

[ninoenina]

3-102022/E HËNË E JAËS 27/VITI 2.

Urdhri dashurisë: Samaritani I mirë

UNGJILLI: Lk. 10, 25-37.
25 Dhe ja, u ngrit një dijetar Ligji dhe, me qëllim që ta provojë, e pyeti: “Mësues, çka duhet të bëj për të fituar jetën e pasosur?”
26 “Çka shkruan në Ligj? ‑ iu përgjigj Jezusi ‑ Si lexon atje?”
27 Dijetari iu përgjigj: “‘Duaje Zotin, Hyjin tënd, me gjithë zemrën tënde, me gjithë shpirtin tënd, me gjithë fuqinë tënde, dhe me gjithë mendjen tënde edhe ‘të afërmin tënd porsi vetveten!’“
28 Jezusi i tha: “Mirë u përgjigje! Vepro kështu dhe do të jetosh!”
29 Por ai, duke dëshiruar të përligjej, e pyeti Jezusin: “Kush është i afërmi im?”
30 Jezusi vazhdoi e tha: “Një njeri po zbriste prej Jerusalemit në Jeriho e ra ndër cuba. Këta e plaçkitën, e rrahën dhe ikën dhe e lanë veç gjallë.
31 Rastësisht po asaj rruge po zbriste një prift. E pa, iu shmang e vazhdoi rrugën. 32 Po ashtu edhe një levit, kur arriti aty, e pa, iu shmang dhe vazhdoi udhën. 33 Kurse një samaritanas, duke udhëtuar, kur erdhi tek ai dhe e pa, pati mëshirë për të, 34 iu afrua, ia lidhi plagët duke ia pasë larë me verë e me vaj. Pastaj e vuri mbi shtazën e vet, e çoi në bujtinë dhe u kujdesua për të. 35 Të nesërmen, nxori dy denarë, ia dha bujtinarit dhe i tha: ‘M’u kujdes për të dhe, çka të shpenzosh më shumë, do t’i jap kur të kthehem.’
36 Cili prej këtyre të treve, të thotë mendja, u dëftua i afërmi i atij njeriu që ra ndër cuba?”
37 Ai iu përgjigj:“Ai që pati mëshirë për të!” “Shko ‑ i tha Jezusi ‑ e bëj edhe ti kështu!”.


MEDITIM

O Atë i Shenjtë, më jep hirin të di të përgjigjem shpejt dhe pa pritur kthim, me gëzim dhe spontanitet ndaj nevojave të personit që e shoh të vuajë fizikisht, moralisht ose shpirtërisht, atij që është “fqinjti im”. Se di të të shërbej duke i shërbyer atij.[/SIZE]


Një dijetar i Ligjit.

Ai përfaqëson të gjithë ata që luten me buzët e tyre, por zemra e të cilëve është larg Zotit: ata që Gjon Pagëzuesi i quan "pjellë shlligash" (Mt.3,7). Ata janë mësuar ta vënë në provë Jezusin, siç e shohim në tregimet e Ungjijve, por Jezusi është mësuar me këtë dhe e di shumë mirë pse nuk duan ta ndjekin. Ai e di se nëse dijtarët e Ligjit, skribët dhe farisenjtë i shqyrtojnë me kujdes Shkrimet, është t'i nënshtrohen atij një sfide sistematike dhe të pabesë. Këta "dijetarë të ligjit" nuk duan të ndjekin Zotin, sepse e dinë se mësimet e tij janë të vërteta dhe të pashmangshme. Ata e dinë se Jezusi nuk erdhi “për ta shlyer Ligjin ose Profetët!: “Jo, s’erdha të shlyej, por të përkryej. Për të vërtetë po ju them: derisa të jetë qielli e toka, asnjë germë dhe asnjë presje nuk do t’i hiqet Ligjit, por do të zbatohen të gjitha” (Mt 5, 17-18): ata nuk duan të dalin nga hipokrizia dhe gënjeshtrat e tyre.
Jezusi nuk e lë veten të përfshihet në debate të pafundme me ta, por kur dijetari i Ligjit e pyet atë: “Kush është i afërmi im?” ai përgjigjet me një shëmbëlltyrë që fare mirë mund të jetë një fakt i vërtetë i jetës së përditshme.


Samaritani


Këtë histori e ka marrë Shën Gjon Pali II në letrën e tij apostolike Salvifici doloris ku shpjegon se është samaritani i mirë ai që është “në të vërtetë i afërmi i njeriut të grabitur dhe të lënë gjysmë të vdekur nga banditët midis Jerikos dhe Jerusalemit. Prifti dhe Leviti kalojnë në rrugën e tyre pa u ndalur, ndërsa samaritani – ai që hebrenjtë e konsideronin si gënjeshtar, tradhtar, armik – sheh të plagosurin dhe i afrohet. I vjen keq, mbushet me dhembshuri, fashon plagët, e hip në kalin e tij dhe e çon te hoteleri, të cilit i premton se do të paguajë atë që do të ketë shpenzuar për ta kuruar”.


Papa Benedikti.

Pas Koncilit të Dytë të Vatikanit, i cili tashmë nënvizoi ndikimin e mjeteve moderne të komunikimit në afrimin e kulturave dhe qytetërimeve, Benedikti XVI, në Deus caritas est, vëren se "planeti ynë është bërë më i vogël" dhe se "çdo ditë ne ndërgjegjësohemi për rëndësia e vuajtjes në botë si pasojë e mjerimit material dhe shpirtëror dhe që merr shumë forma, pavarësisht përparimit të shkencës dhe teknologjisë”.
Për Papën Benedikt, organizatat e panumërta bamirëse nuk duhet të harrojnë se modeli i dhënë nga shëmbëlltyra e Samaritanit të Mirë, bamirësia e krishterë, është para së gjithash përgjigja ndaj nevojës imediate dhe se vetëm përgatitja profesionale nuk mjafton për të ofruar këtë shërbim: këto organizata duhet të sigurojnë që profesionistët të kenë edhe një "formim të zemrës", në mënyrë që shërbimi i ofruar të jetë vërtet "pasojë e besimit të tyre që do të jetë aktiv në dashuri". Zemra dhe ndjeshmëria kanë përparësi në shërbimin e kryer.
Ati i shenjtë, më jep hirin që ta di të ndihmoj më shpejtësi dhe pa pritur kthim, më gëzim dhe spontaneitet të gjithë ata që shoh duke vuajtur fizikisht, moralisht dhe shpirtërisht.


Papa Françesko ka komentuar shëmbëlltyrëm e Samaritanit të mire ne Letrën Enciklike VËLLEZËR TË GJITHË, në kapitullin e dytë. Komenti i tij është në
Google – forumi shqiptar – komuniteti katolik – përmbledhje e doktrinës shoqerore të kishës katolike – postime nga 118 deri në 134.

[ninoenina]

4-10-2022/E MARTË E JAVËS 27/VITI 2.

“Një grua, me emrin Martë, e priti në shtëpi. Maria zgjodhi pjesën më të mirën

që nuk do t’i merret”.

Shën Françesku i Asizit.

UNGJILLI: Lk. 10, 38-42.

38 Tashti, gjatë udhëtimit, hyri në një fshat dhe një grua, me emrin Martë, e priti në shtëpi.
39 Ajo kishte një motër që quhej Mari. Kjo iu ul Zotërisë te këmbët dhe dëgjonte fjalën e tij.
40 Marta, e zënë krejtësisht me punët e shërbimit të pritjes, iu afrua e i tha:
“Zotëri, a nuk po të duket rëndë që motra ime më la krejt vetëm të shërbej? Thuaji, pra, të më ndihmojë!”
41 “Martë, Martë ‑ iu përgjigj Zotëria ‑ ti po brengosesh dhe po shqetësohesh për shumë gjëra, e pra,
42 e nevojshme është vetëm një. Vërtet, Maria zgjodhi pjesën më të mirën që nuk do t’i merret”.



MEDITIM.

“Qoftë bekuar Hyji, Ati i Zotit tonë Jezu Krishtit, i cili na bekoi me çdo bekim shpirtëror në qiell në Krishtin” (Ef. 1,3). Bëj, o Zot, që të jetojmë në thellësinë e zemrës tonë këtë fjalë e Shën Palit: “Fjala e Krishtit banoftë në ju me tërë begatinë e vet! Mësoni çdo dije dhe këshillojeni njëri‑tjetrin me plot urti! Këndojini lavde Hyjit me gjithë zemër me psalme, himne dhe këngë të përshpirtshme! Çkado që të thoni dhe të bëni, le të jetë në nder të Emrit të Jezusit Zot, duke falënderuar me anë të Tij Hyjin Atë” (Kol 3,16-17).



1.“Maria zgjodhi pjesën më të mirën që nuk do t’i merret”.

Sa e rëndësishme është kjo folje “zgjodhi”! Është shenja e aftësisë sonë për të dalluar me një liri të plotë personale. Maria reflektoi, duke vënë në lojë inteligjencën dhe tërheqjen e vullnetit të saj. Dhe ajo zgjodhi, vendosi, e mbështetur nga dashuria e saj për Jezusin, të ulet te këmbët e tij dhe të dëgjojë fjalën e tij. Ajo ishte e lirë të zgjedhë.
Marthe është gjithashtu e lirë dhe inteligjenca e saj, mënyra e saj e të parit të gjërave dhe tërheqja e vullnetit të saj, e kanë çuar atë t'u shërbejë të tjerëve. Ne jemi fëmijë të Perëndisë, thellësisht të lirë. “Fëmijët qenkan të lirë (Mt 17:26). Po, ne jemi vërtet të lirë, të çliruar nga Krishti. “Krishti na liroi që të mbeteshim vërtet të lire”(Ga 5, 1). Dhe ne e ushtrojmë këtë liri duke zgjedhur më të mirën që mundemi!


2.Pjesa më e mire!

Pjesa më e mirë është qëndrimi i zemrës, nuk është domosdoshmërisht zgjedhja midis lutjes ose shërbimit ndaj tjetrit, të dyja janë të nevojshme. Po, pjesa më e mirë për të cilën Jezusi fliste, ishte qëndrimi i zemrës. Po! Jezusi ngulmonte me të drejtë në zgjedhjen e një zemre të qetë, të gëzuar!
A nuk thotë Shën Pali: “Secili le të japë aq sa ia do zemra, jo i trishtuar e përdhuni, sepse: ‘Hyji e do atë që jep me gëzim”(2 Kor 9, 7).
Jezusi nuk e qorton Martën për shërbimin, ai e qorton atë për ankthin, dhe për shqetësimin. Pjesa më e mirë e çdo aktiviteti është të kemi paqe mendore!
“Ik prej së keqes e bëj të mirën,kërkoje paqen e ndiqe atë!” (Ps 34, 15)


3.Pjesa më e mirë është të qëndrojmë

me një zemër të qetë dhe të gëzuar në mes të detyrave tona të përditshme.

Jezusi na shtyn në luftë kundër një pjese të vetes sonë. Është një çështje, në ne, për të larguar mendimet e dëmshme dhe të padobishme, për të larguar dëshirat që na bëjnë të humbasim qetësinë, për të ndalur diskutimet me veten, të cilat ndonjëherë kthehen aq shumë në ne dhe na bëjnë të humbasim paqen. Jezusi dëshiron që të luftojmë kundër kësaj sëmundjeje tone: -Ndjeshmëri të rregulluara të cilat ndonjëherë shkaktojnë trishtim ose zemërim.
Por, me hirin e Zotit, do të të luftojmë për të kërkuar këtë paqe. Me hir, ajo do të na jepet dhe me hir, si në Marinë, ajo nuk do të na hiqet.
Shpesh, edhe ne kemi inat ndaj të dashurve tanë, duke konstatuar se janë si Marta! Dhe ne i lutemi Zotit: “Zot, ti nuk mund të bësh diçka? Nuk mund të bësh se ai ose ajo të jenë më të durueshme, më të dashur? Na ndihmo, sepse nuk jemi shumë larg që të dëshirojmë që zjarri nga qielli të bje mbi këtë fqinj që na mërzit: "Kur e panë këtë gjë, nxënësit ‑ Jakobi e Gjoni, thanë: “Zotëri, a do të urdhërojmë ‘që zjarri të zbresë nga qielli e t’i zhdukë?’“ Jezusi u kthye kah ata dhe i qortoi” (Lk. 9, 54-55).
Edhe këtu Marthe është shumë e mërzitur me motrën e saj. Me siguri fjala jote, Zot, nëse Marta dëshiron, mund të sjellë shërim në zemrën e saj të plagosur. Si ? Duke ripërtëritur gjithçka, duke ringjallur dashurinë që ka për motrën e saj, duke e ndihmuar atë të rifitojë qetësinë shpirtërore.
Zot, Mësuesi im, bëhu ruajtësi i qetësisë së zemrës sime!

[ninoenina]

5-10-2022/E MERKURE E JAVËS 27. VITI C.

Ati ynë.

UNGJILLI: Lk. 11, 1-4.

1 Një ditë Jezusi po lutej diku në një vend. Kur e kreu lutjen, i tha njëri prej nxënësve: “Zotëri, na mëso edhe ne të lutemi, siç i mësoi edhe Gjoni nxënësit e vet”. 2 “Kur të luteni ‑ u tha Jezusi ‑ thoni: O Atë! U shenjtëroftë Emri yt! Ardhtë Mbretëria jote! 3 Na jep çdo ditë bukën tonë të përditshme! 4 Na i fal mëkatet tona, sepse edhe ne i falim fajtorët tanë. E mos lejo të biem në tundim!”.



MEDITIM.


O Jezus, unë të dëgjoj tani. Të ofroj gjithçka jam dhe kam. Ja ku jam: tërësisht në prezencën tënde. Të lutem: më mëso të lutemi!
Lutja e Zotit konsiderohet një thesar i madh të besimit të krishterë, sepse është një përmbledhje e dendur të Ungjillit. E zhytur në Besëlidhjen e Vjetër, Lutja e Zotit supozon besimin dhe lutjen e Izraelit për t'i udhëhequr ata drejt përsosjes së tyre në Krishtin. Ai, Biri i vetëm, ndriçon plotësisht realitetin e besimit që iu zbulua Izraelit, për të gjithë njerëzit dhe pikërisht për të pagëzuarit, që ta jetojnë si një dhuratë. Vetëm kjo lutje përbën një itinerar të vërtetë të jetës shpirtërore për të pagëzuarit.
Ne e dimë përmendësh lutjen e Jezusit dhe e recitojmë çdo ditë. Megjithatë, le të guxojmë së pari të kujtojmë kontekstin në të cilin thuhet, si dhe disa aspekte të përmbajtjes së saj, për ta lutur atë me entuziazëm gjithnjë e më shumë.

1.Fillimisht, le të kujtojmë se kjo lutje na ka ardhur në dy forma. Sapo lexuam atë të propozuar nga Ungjilltari Luka. Konteksti është shumë specifik. Tek Luka, Lutja e Zotit vjen relativisht vonë në Ungjill - në krahasim me Ungjillin e Mateut – afërsisht në mabarimin e shërbesës së Jezusit, domethënë pak kohë pas fillimit të ngjitjes së fundit në Jeruzalem dhe për rrjedhojë në kontekstin që paraprin dhe shpall pasionin. Prandaj lutja u dërgohet dishepujve në mënyrën e një testamenti.


2.Së dyti, lutja është formuluar pas kërkesës së një dishepulli

që po shikonte Jezusin duke u lutur: “Një ditë Jezusi po lutej diku në një vend. Kur e kreu lutjen, i tha njëri prej nxënësve: “Zotëri, na mëso edhe ne të lutemi, siç i mësoi edhe Gjoni nxënësit e vet” (v. 1).
Dishepulli kishte parë se Jezusi shkonte për t'u lutur dhe se pas lutjes ai rifillonte aktivitetin e tij të përditshëm. Pa dyshim, ai duhet të ketë hasur në vështirësi për t'u lutur si Jezusi. Kështu ai i kërkon atij që ta ndihmojë. Jezusi do t'i mësojë atij, jo një traktat doktrinor mbi lutjen në përgjithësi, por, duke u nisur nga lutja e tij si Bir i vetëm të Atit, ai do t'u mësojë atij dhe dishepujve se si të luten. Ai flet nga përvoja e tij. Prandaj, kjo lutje synon të shfaqë qëndrimin shpirtëror të Jezusit, Birit të mishëruar, në lidhje me Atin e tij, duke e transpozuar atë në terma që mund të shqiptojnë njerëzit, bijtë mëkatarë. Në të vërtetë, Jezusi nuk mundi të formulonte kërkesën e katërt për veten e tij (“na i fal mëkatet tona”)! Lutja e Zotit ofron kështu një itinerar të konvertimit të brendshëm për t'u bërë bij me Birin. Kjo lutje u jepej dishepujve për të kënaqur dëshirën, etj:en për Zotin që ata ndjenin: “Na mëso të lutemi!”.



3. Kërkesa qendrore e lutjes është ajo për bukën

“Na jep çdo ditë bukën tonë të përditshme!” (v. 3).

Le të ndalemi te kuptimi i fjalës “bukë” në Biblën dhe në kulturën biblike.
Në librin e Zanafillës, vështirësia e marrjes së bukës është formuluar kështu: “Me djersë të ballit tënd do ta hash bukën derisa të mos kthehesh në dhe prej të cilit qe nxjerrë, sepse pluhur je dhe në pluhur do të kthehesh”! (Zan. 3, 19).
Në mënyrë paradoksale, në kohën e Jozefit, ka bukë në Egjipt, ku është Jozefi i drejtë, dhe jo në Kanaan: “…nisën të vijnë shtatë vjetët e urisë që i kishte parakallëzuar Jozefi. Mbarë botën e kapi uria, kurse në dheun e Egjiptit kishte bukë” (Zan 41, 54).
Në librin e Ruthës, ne mësojmë se buka është një dhuratë nga Perëndia: “Atëherë ajo u bë gati për t’u kthyer prej dheut të Moabit në atdhe me të dy rejat. Kishte dëgjuar se Zoti e kishte parë popullin e saj dhe se u kishte dhënë drithëra” (Rt 1, 6).
Psalmi 77 kujton gjithashtu se ishte Perëndia që dha mana në shkretëtirë: “Porsi shi e lëshoi manën për ushqim, u dha bukë nga qielli: njeriu hëngri bukë engjëjsh, u dha ushqim me mbushulli. (Ps 78, 24-25).
Madje diku tjetër ndodh që mungesa e Zotit të krahasohet me “bukën e lotëve”: “Lotët e mi janë buka ime ditë e natë, ndërsa më thonë për çdo ditë: “Ku është Hyji yt?” (Ps 42, 4)
Buka është gjallëruese: “Ti bën të mbijë bar për kafshë, bimë të tjera të nevojshme për njeriun, për të nxjerrë prej tokës bukën e verën që gëzon zemrën e njeriut, që me vaj ta lyejë fytyrën e që buka t’ia kërkthndezë njeriut zemrën” (Ps 104, 15).
Më në fund, buka flet për besnikërinë e Zotit: “Ai u jep ushqim të gjitha gjallesave, sepse e amshueshme është dashuria e tij! Çdo mishi ai i jep bukë, e përjetshme është dashuria e tij!” (Ps 135, 25) ose edhe: Ai “u jep drejtën të nëpërkëmburve; u jep bukë të uriturve; Zoti i çliron robërit (Ps 146, 7).
Edhe Urtësia është si buka: “Ejani, hajeni bukën time, pijeni verën që e kam përzier për ju! Lëreni marrëzinë e jetoni dhe ecni udhëve të mençurisë”! (Pr 9, 5-6).
Më në fund, te Isaia, buka bëhet buka e premtimit: “Pse t’i shpenzoni paratë në atë që s’është bukë dhe mëditjen tuaj në gjëra që nuk ngijnë? Nëse më dëgjoni mua do të hani çka është e mirë, e do të shijoni ushqime të shijshme… Shiu dhe bora që zbresin nga qielli nuk kthehen atje pa e ujitur tokën, pa e fekonduar dhe pa e bërë të mbijë, duke i dhënë farë mbjellësit dhe bukë atij”(Iz.55,2.10).
Pikërisht në gjithë këtë që lexohet në Biblën për bukën, në lutjen e Jezusit, zë rrënjë dhe merr kuptim. Ne madje mund të pohojmë se buka që na jep Jezusi vjen për të kënaqur plotësisht njerëzit. Kjo bukë e përditshme që kërkojmë në lutjen e Jezusit, a nuk është buka eukaristike e ofruar çdo ditë?
O Zot, ma jep çdo ditë këtë bukë, Korpin tend që është Buka e jetës, Bukën që më nevojtet çdo ditë.

[ninoenina]

6-10-2022/E ENJTË E JAVËS 27/ VITI 2.

Le të dimë të japim dhe të kërkojmë.

UNGJILLI: Lk. 11, 5-13.

5 Dhe u tha: “Nëse ndonjëri prej jush ka një mik dhe i shkon në mesnatë e i thotë: ‘Mik, m’i jep hua tri bukë
6 se më erdhi prej udhe miku im e nuk kam çka t’i jap për darkë, ’
7 e ai prej brenda i përgjigjet: ‘Mos më trazo! Dera është tashmë e mbyllur e fëmijët e mi e unë ramë në shtrat! Nuk mund të çohem t’i jap!’ ‑
8 Unë po ju them edhe nëse s’çohet t’ia japë pse e ka mik, do të çohet me siguri për t’i dhënë aq sa kërkon për shkak të trazimit.
9 Edhe unë po ju them: lypni e do t’ju jepet, kërkoni e do të gjeni, trokitni e do t’ju çelet.
10 Sepse, kushdo lyp, merr; kush kërkon, gjen; atij që troket, i hapet dera.
11 Dhe, cili prej jush që është babë, po i lypi djali peshk, në vend të peshkut do t’i japë gjarpër?
12 Ose, nëse i lyp vezë, do t’i japë akrep?
13 Nëse, pra, ju, edhe pse të këqij, dini fëmijëve tuaj t’u jepni dhurata të mira, sa më tepër Ati qiellor do t’u japë Shpirtin Shenjt atyre që ia kërkojnë!”.

MEDITIM

Zot, jeta ime e lutjes ndonjëherë kufizohet në kërkesat dhe në pritjet e përgjigjes tënde. Më ndihmo të di të kërkoj më mire dhe të marr me durim mundësitë që më jep për të ngritur veten drejt shenjtërisë.
Qofshin lutjet e mia ndërmjetësuese, më të përsosura dhe vetëmohuese.



1.“Nëse ju që jeni të këqij…”

Në këtë Ungjill, disa fjalë të Jezusit mund të kalojnë pa u vënë re, por meritojnë vëmendjen tonë. Jezusi tha: “Nëse po, ju që jeni të këqij (…)” Nuk është vërtet shumë e këndshme të dëgjojmë që Zoti thotë kategorikisht dhe pa hezitim se ne jemi të këqij. Deklarata është e qartë, ka të bëjë me të gjithë dhe askush nuk e kundërshton atë. Natyrisht, kjo fjali duhet të vihet në perspektivë me deklaratat e tjera të Krishtit, i cili gjithashtu na quan "kripa e tokës" dhe "drita e botës" (Mt 5, 13-14). Thjesht mbajtja e njërës prej të dyve do të ishte një gabim, sepse Krishti erdhi për t'u zbuluar njerëzve se kush është Perëndia, por edhe për të na treguar natyrën tonë të vërtetë. Bota moderne e ka shumë të vështirë të pranojë që njeriu mund të jetë i keq dhe gjithmonë na shqetëson pak të njohim veten si “të këqij”.



2.Pa e pranuar mëkatin tonë, ne nuk mund ta njohim Krishtin

si Shpëtimtarin që na nevojitet.

Pra, çfarë të bëjmë me këtë pohim të Krishtit? Ideja nuk është padyshim që t’i biem gjoksit tonë në shenjë pendimi dhe të duam të varrosim veten gjashtë këmbë nën dheun për turpin. Zoti nuk dëshiron të na mbytë në fatkeqësinë tonë. Megjithatë, pa e pranuar mëkatin tonë, ne nuk mund ta njohim Krishtin si Shpëtimtarin që na nevojitet. Kjo prirje e natyrshme ndaj së keqes që ne njohim – mëkati origjinal – i bën kaq të vështira marrëdhëniet tona me të tjerët dhe me Perëndinë. E kemi të vështirë të shqetësohemi, qoftë edhe nga miqtë tanë shumë të mirë, por nuk ngurrojmë t'i drejtohemi Zotit pa u menduar dy herë kur diçka nuk na shkon mire ose nuk shkon ashtu siç kishim dëshiruar.


3.Le të mësojmë t’i kërkojmë Atit tone qiellor gjëra

që janë me të vërtetë të mira për ne.

Cila është niveli i besimit tone në provaninë hyjnore? Krishti na thotë këtu të kërkojmë dhe të trokasim në derë me këmbëngulje dhe bindje. Ne e dimë se Zoti na dëgjon gjithmonë. Megjithatë ne të gjithë mund të dëshmojmë për lutjet pa përgjigje. Krishti na siguron se Ati di t'u japë gjëra të mira fëmijëve të tij. Prandaj është thelbësore të dime se si t'i kërkojmë këto gjëra të mira dhe jo ato që janë të mira vetëm në pamje. Kjo është një gjë në të cilën natyra jonë e keqe shpesh na mashtron pa e kuptuar ne.
Zot, eja dhe ndrysho zemrën time. Më jep hirin të drejtohem gjithmonë te ti me besimin e një fëmije për të të kërkuar gjërat që janë vërtet të mira për mua dhe jo ato që ushqejnë krenarinë dhe sensualitetin tim.