Komenti i ungjillit

[ninoenina]

24 – 8 – 2022 /E merkure e javës 21 / VITI 2.

“Pse të thashë: ‘Të pashë nën fik’, po beson”.

Festa e Shën Bartolomeu, apostul.

UNGJILLI: Gj.1, 45-51.

45 Filipi takoi Natanaelin dhe i tha:“E gjetëm atë, për të cilin shkrou Moisiu në Ligj dhe Profetët: Jezusin, birin e Jozefit, nga Nazareti”.
46 “A mund të dalë gjë e mirë nga Nazareti?” ‑ i tha Natanaeli. “Eja e shih”! ‑ iu përgjigj Filipi.
47 Kur Jezusi e pa Natanaelin duke u afruar, tha për të: “Ja një izraelit i vërtetë në të cilin nuk ka dredhi!”
48 “Nga më njeh?” ‑ i tha Natanaeli. Jezusi iu përgjigj: “Para se të të thërriste Filipi, të pashë nën fik!”
49 Atëherë Natanaeli i tha:“Rabbi, ti je Biri i Hyjit! Ti je mbreti i Izraelit!”
50 Jezusi iu përgjigj: “Pse të thashë: ‘Të pashë nën fik’, po beson. Do të shohësh më shumë se kaq!”
51 Dhe shtoi: “Për të vërtetë, për të vërtetë po ju them: do ta shihni qiellin e hapur dhe engjëjt e Hyjit duke u ngjitur e duke zbritur mbi Birin e njeriut.”


MEDITIM.

O Jezus, ti më shqyrton e më njeh...Dua të të adhuroj dhe të të takoj.
Çliroje zemrën time nga muret që mund të kem ndërtuar rreth saj për të mbrojtur veten.


1 “Ja një izraelit i vërtetë në të cilin nuk ka dredhi!”
Ne kemi shumë për të mësuar nga Natanaeli. Jezusi gëzohet kur gjen tek ai "një izraelit i vërtetë në të cilin nuk ka dredhi!”. Që Jezusi të thoshte këtë, ai duhej të ishte një njeri thellësisht i drejtë, i cili vepron siç mendon. Ai është gjithashtu mjaft skeptik, nuk e beson atë që i thotë Filipi, por kurioziteti i tij është mjaft i ngjallur që ta ndjekë. Nuk është Filipi ai që e bind Natanaelin, por është Jezusi që i prek zemrën atij.
Ungjillizimi më i mirë nuk konsiston në bindjen, por në dëshminë e takimit tonë me Krishtin, për të nxitur njerëzit që ta kërkojnë atë. Pastaj është Zoti që hap dhe prek zemrat. Kush më mirë se ai e njeh zemrën e të gjithëve dhe di si të hyjë në të? Kur Natanaeli dëgjon komplimentin e Jezusit, ai qëndron në mbrojtje: "Nga më njeh mua?”. Fjalët që shqipton tregojnë se ai është një njeri që ka ndërtuar disa barriera rreth zemrës së tij: tregon racionalizëm, skepticizëm, tendenca për mosbesim është e fortë tek ai. Por Jezusi e njeh atë dhe ai di se si t'i thyejë ato barriera.

2 “Para se të të thërriste Filipi, të pashë nën fik!”
Jezusi mundi t'i ngjallte kureshtjen, duke i treguar se e njeh dhe se e vlerëson. Ai nuk e pranon humbjen përballë reagimeve mbrojtëse të Natanaelit, përkundrazi: “Para se të të thërriste Filipi, të pashë nën fik”. Kush e di se çfarë ndodhi nën atë fik? Këtë e dinë vetëm Natanaeli dhe Jezusi, por duhet të ketë qenë diçka shumë intime që Natanaeli të reagojë duke thënë: “Rabi, ti je Biri i Perëndisë! Ti je mbreti i Izraelit!” Jezusi i theu barrierat e tij dhe e çoi në konvertim duke i treguar se është ai të cilit nuk i fshihet asgjë, që jeton në intimitetin e njeriut, që i njeh të gjitha dëshirat, të gjitha mendimet e tij dhe të gjitha lëvizjet e zemrës së tij.
Takimi midis Natanaelit dhe Jezusit na tregon se Zoti na njeh më mirë se ne dhe se ai është i vëmendshëm ndaj lëvizjes më të vogël të brendshme të shpirtit tonë. Të mos vendosim asnjë pengesë mes nesh dhe atij, të mos kemi frikë, të mos tregojmë mosbesim përballë shpalljes së Ungjillit, por të hapemi para pranisë së Zotit. Dhe nëse nuk mundemi, Natanaeli na dëshmon se Jezusi di si të na kërkojë dhe si t'i hapë zemrat tona. Ashtu si ai, ne mund të përgjigjemi nëse jemi të sinqertë me veten tonë.
O Zot, ti je mbret...Ti më udhëheq tek ti, në jetë.

[ninoenina]

25 -8-2022 / E ENJTE E JAVËS 21 / VITI 2

“Rrini zgjuar”.

UNGJILLI: Mt. 24, 42-51.

42 Prandaj: rrini zgjuar, sepse nuk dini se në ç’ditë do të vijë Zotëria juaj!
43 E mos harroni: po ta dinte i zoti i shtëpisë se në ç’orë të natës i vjen vjedhësi, do të rrinte zgjuar e nuk do të lejonte t’i thyhej shtëpia.
44 Prandaj: rrini gati, sepse Biri i njeriut do të vijë në atë orë kur ju s’e pritni”
45 Vallë, cili është ai shërbëtor besnik e i mençur, që zotëria e vuri përmbi shërbëtorët e vet për t’u dhënë ushqimin në kohën e duhur?
46 I lumi ai shërbëtor, që, kur të vijë zotëria, e gjen duke vepruar kështu!
47 Për të vërtetë po ju them: do t’ia besojë mbarë pasurinë e vet!
48 Por në qoftë se shërbëtori i keq thotë në zemrën e vet: ‘zotëria im vonon të vijë’
49 e fillon t’i rrahë shokët e vet e të hajë e të pijë me pijaneca;
50 zotëria i këtij shërbëtori do të vijë pikërisht atë ditë, kur ky s’e pret, pikërisht në atë orë, kur ky s’e di;
51 do ta ndëshkojë rëndë dhe do t’ia caktojë vendin me shtiracakët, ku do të jetë vaj dhe kërcëllim dhëmbësh”.

MEDITIM.

Zoti im, unë besoj në ty, unë shpresoj në ty, unë të dua ty. Ma shto fenë, shpresën e dashurinë.

1 “Rrini zgjuar, sepse nuk dini se në ç’ditë do të vijë Zotëria juaj!”
Sot, Zoti na flet për fundin e kohës, ose gjithashtu për fundin e jetës sonë, kur koha jonë në tokë do të ndërpritet dhe do të vijë koha për të dhënë llogari për të. Hyji, që është dashuri dhe urtësi e pafund, na jep një kohë të kufizuar për të hyrë në jetën e përjetshme, për të filluar këtu në tokë këtë jetë me të, të cilën do ta kemi plotësisht në qiell. Vetëm se për të respektuar lirinë tonë, ai na jep vetëm disa vite për të vendosur nëse do të jemi shërbëtorë besnik apo shërbëtorë të keqij. Vdekja jonë do ta konfirmojë këtë zgjedhje të jetës për gjithë përjetësinë.

2 “Rrini gati, sepse Biri i njeriut do të vijë në atë orë kur ju s’e pritni.”
Sigurisht, mund të jetë e frikshme të mendosh për vdekjen dhe përjetësinë në këtë mënyrë, për Zotin që gjykon dhe për mundësinë për t'u ndarë prej tij përgjithmonë. Por a nuk është kjo vetëm ajo që thotë Ungjilli: "Ruhuni, sepse nuk e dini se në cilën ditë do të vijë Zoti juaj"? Dhe ardhja e tij nuk është e parëndësishme. Ka shumë në rrezik, nëse jo gjithçka: jeta jonë e përjetshme. Prandaj këmbëngulja e Krishtit që të jemi të vëmendshëm, të jemi gati, që të mos e shtyjmë kthimin tonë për më vonë: vdekja shpesh vjen shumë shpejt, kur kemi ende kaq shumë projekte për të kryer, nyje për të zhbërë, njerëz për të falur. Të mos presim!

3 “Cili është ai shërbëtor besnik e i mençur, që zotëria e vuri përmbi shërbëtorët e vet për t’u dhënë ushqimin në kohën e duhur?”
Më pas Krishti na thotë se këtu në tokë na është besuar shtëpia e të zotit. Çfarë është kjo shtëpi? Nuk është vetëm për priftërinjtë dhe ipeshkëvijtë detyra që t’i shërbëjnë Kishës. Është gjithashtu për bashkëshortët Kisha e shtepiake, familja jonë që ne kemi përgjegjësinë për të rritur në besim. Është për të gjithë Kishën e tij, të cilën ai na ka besuar. A po i shpëtojmë lehtësisht përgjegjësisë sonë për t'u kujdesur për të, duke e kufizuar veten në shijimin e sakramenteve, ndërsa kritikojmë me butësi kufizimet e pastorëve të saj? Së fundi, është për të gjithë Tempulli i Shpirtit, trupi dhe shpirti ynë, që e kanë mirëpritur Trinitetin që nga pagëzimi ynë: a kujdesemi ne për jetën tonë shpirtërore, për bashkimin tonë me Krishtin?
Ajde, Jezusi Zot!

[ninoenina]

26 – 8- 2022 / E PREMTE E JAVËS 21 / VITI 2.

ARDHJA E BIRIT TË NJERIUT: SHËMBËLLTYRA E 10 VIRGJËRAVE.

UNGJILLI: Mt. 25, 1-13

1”Atëherë Mbretëria e qiellit do t’u përngjajë dhjetë virgjërave, të cilat i morën dritëzat e veta e i dolën para dhëndrit.
2 Pesë prej tyre ishin marroqe e pesë të mençura.
3 Tashti, këto marroqet, morën me vete dritëzat, por nuk morën vajin.
4 Ndërsa ato të mençurat, morën me vete bashkë me dritëzat e veta edhe vaj në enë.
5 Pasi dhëndri u vonua, u kotën të gjitha dhe i zuri gjumi.
6 Rreth mesnatës u dha lajmi: ‘Ja, dhëndri! Dilini përpara!’
7 Atëherë të gjitha virgjërat u çuan dhe i rregulluan dritëzat e veta.
8 Atëherë marroqet u thanë të urtave: ‘Na jepni prej vajit tuaj se po na ndalen dritëzat.’
9 Të mençurat u përgjigjën: ‘ Assesi! Që të mos na mungojnë neve dhe juve, më mirë shkoni te tregtarët e bleni për vete!’
10 Kur ato shkuan të blejnë, erdhi dhëndri e ato që ishin gati, hynë bashkë me të në dasmë dhe u mbyll dera.
11 Më vonë ia behën edhe virgjërat e tjera e thanë: ‘Zotëri, o zotëri, na e çel derën!’
12 Por ai iu përgjigj: ‘Përnjëmend po ju them: nuk ju njoh!’
13 Prandaj: rrini zgjuar se nuk e dini ditën as orën!”


MEDITIM.


O Zot, të falënderoj për atë që jam dhe kam dhe pikërisht për jetën dhe për dhuratën e besimit. Bëj që mund ta kuptoj vlerën e jetës time të krishterë, vlerën e saj në përspektiven e jetës së përjetshme

1 Mbretëria e qiellit do t’u përngjajë dhjetë virgjërave.
Kjo shëmbëlltyrë është pjesë e një serie tregimesh ku Jezusi u flet turmave për Mbretërinë e Qiellit. Jezusi na flet për misterin e madh të jetës sonë: çfarë do të jetë pas vdekjes? Jezusi flet në shëmbëlltyra për ta bërë të arritshme për ne atë që është shumë përtej aftësisë sonë për të kuptuar. Kush mund ta kuptojë se çfarë është jeta me Hyjin? Na duhen imazhe, metafora. Jezusi na nxit të marrim mjetet e duhura, që të mund të jetojmë sipas asaj për të cilën jemi krijuar, domethënë parajsë, miqësi me Zotin.

2 Ato të mençurat, morën me vete bashkë me dritëzat e veta edhe vaj në enë.
Në Ungjillin është e rëndësishme t'i jepet kuptim vajit për të gjetur kuptimin e gjithë shëmbëlltyrës. Vaji është ai që e bën llambën të shkëlqejë, është drita me të cilën mund të ecim në errësirë. Prandaj vaji mund të simbolizojë besimin dhe shpresën që janë kjo dritë që na lejon të gjejmë kuptim në mes të errësirës së botës dhe të jetës sonë, në mes të misterit të së keqes, të vuajtjes, të vdekjes, të rastësisë njerëzore e cila nuk ka përgjigje në vetvete.
Por vaji është edhe simboli i asaj që konsumohet për të tjerët, i asaj që u jep ngrohtësi zemrave të njerëzve, është simboli i bamirësisë. Besimi, shpresa dhe bamirësia: këto janë tre virtytet teologjike, thelbi i jetës së krishterë, që përmblidhet për ne në një imazh të vetëm, vaj.

3 Pesë marroqe, dhe pesë të mënçura.
Prandaj, Krishti paraqet dhjetë virgjëresha, pesë marroqe dhe pesë të mënçura. Ato që nuk kanë sjellë, vaj na paralajmërojnë për rrezikun e madh të njeriut në pelegrinazh në tokë: le të mos shqetësohemi për jetën e krishterë, për jetën shpirtërore, për miqësinë me Zotin. Virgjëreshat e marra menduan se ky vaj ishte i kotë, se u mjaftonin sytë e tyre për të gjetur rrugën. Ndonjëherë, në mes të rutinës së përditshme, miqësia me Zotin mund të duket si ky vaj: në thelb, për çfarë shërben? Dhe pikërisht atëherë largohemi nga thelbësorja, nga ajo që i jep kuptim dhe dritë jetës sonë, mendojmë se na mjaftojnë pushime, gjëra materiale, marrëdhënie njerëzore. Dhe kur vjen nata, njeriu e kërkon këtë vaj. Takohet me njerëz që janë të mbushur me të, që rrezatojnë lumturi, por kjo lumturi nuk i përket atij, ai nuk e njeh. Ai imagjinon se mund të shkojë ta blejë, si çdo gjë tjetër, te tregtarët. Por tregtarët e lumturisë nuk ekzistojnë.
Pra, çfarë të bëjmë? Përgjigja është hyjnisht e thjeshtë, ne duhet të kthehemi me përulësi te të vërtetat e mëdha që zbukurojnë jetën tonë: Zoti është i pranishëm: besimi; Zoti më ndihmon në çdo moment: shpresa; Zoti më do mua dhe dëshiron dashurinë time: dashuria.

[ninoenina]

27 – 8 2022 / E SHTUNË E JAVËS 21 / VITI 2.


“Të lumtë, shërbëtor i mirë e besnik! Pse u dëftove besnik në gjëra të vogla, do të bëj të parë mbi pasuri të mëdha: hyr në gëzimin e zotërisë tënd!”

Shën Monika.

UNGJILLI: Mt. 25, 14-30.

14 “Sepse do të vijë sikurse ai njeriu që, kur deshi të niset për dhe të largët, i thirri shërbëtorët e vet e ua dorëzoi pasuritë e veta.
15 Njërit i dha pesë talenta, tjetrit dy e të tretit vetëm një: secilit sipas zotësisë së tij e u nis për udhëtim.
16 Menjëherë ai që mori pesë talenta u çua dhe i futi në punë e me ta fitoi edhe pesë të tjerë.
17 Po ashtu, edhe ai që mori dy talenta, fitoi edhe dy tjerë.
18 Kurse ai që mori vetëm një, shkoi, çeli një gropë në dhe, dhe e fshehu paranë e zotërisë së vet.
19 Pas një kohe të gjatë, u kthye zotëria i atyre shërbëtorëve dhe kërkoi llogari prej tyre.
20 E si doli para ai që kishte marrë pesë talenta, i nxori para edhe pesë të tjerë e tha: ‘Zotëri, ti më pate dhënë pesë talenta, ja, edhe pesë të tjerë që i fitova.’
21 Iu përgjigj zotëria i tij: Të lumtë, shërbëtor i mirë e besnik! Pse u dëftove besnik në gjëra të vogla, do të bëj të parë mbi pasuri të mëdha: hyr në gëzimin e zotërisë tënd!’
22 U afrua pastaj edhe ai që kishte marrë dy talenta e tha: ‘Zotëri, ti më pate dhënë dy talenta, ja, edhe dy të tjerë që i fitova!’
23 Iu përgjigj zotëria i tij: ‘Të lumtë, shërbëtor i mirë, e besnik! Pse u dëftove besnik në gjëra të vogla, do të bëj të parë mbi pasuri të mëdha: hyr në gëzimin e zotërisë tënd!’
24 Kur u afrua ai që kishte marrë vetëm një talent, tha: ‘Zotëri, duke të njohur se je njeri i ashpër, se korr ku nuk mbolle e mbledh ku nuk hodhe,
25 u frikësova e shkova dhe e fsheha talentin tënd në dhe: ja, tani gjënë tënde!’
26 Zotëria i tij iu përgjigj me këto fjalë: ‘Shërbëtor i keq dhe përtac! E ke ditur se korr ku s’mbolla, mbledh ku nuk hodha,
27 prandaj të është dashur ta shtiesh paranë time në bankë e në kthimin tim kisha marrë gjënë time me kamatë.
28 Prandaj merrjani këtij talentin e jepjani atij që ka dhjetë talenta!
29 Sepse, atij që ka do t’i jepet më e do të ketë me shumicë, e atij që s’ka, do t’i merret edhe ajo pakicë që ka!
30 E shërbëtorin e pavlefshëm nxirreni përjashta në terr, ku do të jetë vaj dhe kërcëllim dhëmbësh!’“



MEDITIM.

Në praninë tënde, o Hyji, që je gjithmonë me mua. O Zot, unë besoj në ty, unë shpresën e kam në ty, unë të dua. Hape zemrën time, që ta kuptoj dashurinë tënde për mua edhe sot.


1 Talentet janë jeta e njeriut. Kjo shëmbëlltyrë është e vështirë për t'u kuptuar në fillim. A është Zoti një zotëri që u jep në mënyrë të pabarabartë shërbëtorëve të tij të mirat e tij dhe për të cilët vlen vetëm fryti i punës së tyre? Një talent ishte një njësi e monedhës greke, një bllok prej 26 deri në 34 kilogramë argjendi që vlente 6000 denarë, pra shtatëmbëdhjetë vjet punë e një punëtori. Mësaxhi i kësaj shëmbëlltyre mund të kuptohet në kontekstin e shëmbëlltyrave të gjykimit të fundit (krh. Mt 25). Ato kanë të bëjnë me jetën e njeriut në tokë, midis Ngjitjes së Jezusit dhe kthimit të tij në lavdi, kohën kur njeriut i është besuar krijimi, veçanërisht kujdesi për vëllezërit e tij. Mënyra se si ai e jetoi këtë akuzë është çështje e gjykimit të fundit.
Jeta është një dhuratë nga Zoti që na fton ta jetojmë atë plotësisht: “Unë kam ardhur që delet të kenë jetë, jetë me bollëk (Gj. 10, 10) Një nga pyetjet që na bën kjo shëmbëlltyrë është se çfarë bën njeriu me jetën e tij? Ku po shkon veprimi i tij? Cili është angazhimi i tij ndaj vëllezërve të tij? Në këtë kontekst, Jezusi na fton të shqyrtojmë veten mbi dembelizmin dhe mbi kuptimin që i japim jetës sonë në shërbim të më të varfërve dhe më të braktisurve.


2 “U frikësova e shkova dhe e fsheha talentin tënd në dhe”.
Një mësaxh tjetër ndaj kësaj shëmbëlltyre është në vargjet 24 dhe 25: "Kur u afrua ai që kishte marrë vetëm një talent, tha: ‘Zotëri, duke të njohur se je njeri i ashpër, se korr ku nuk mbolle e mbledh ku nuk hodhe, u frikësova e shkova dhe e fsheha talentin tënd në dhe: ja, tani gjënë tënde!”.
Nuk vihet në pah përtacia apo neglizhenca, por shprehja e frikës nga mjeshtri. “Kisha frikë” i bën jehonë librit të Zanafillës: “Dëgjova zërin tënd në kopsht e u tremba, sepse jam lakuriq e u fsheha” (Zana 3, 10). Njeriu e lë veten të tundohet nga dyshimi ndaj Krijuesit të tij dhe frika hyn në ekzistencën njerëzore. Në vend që të shprehë mirënjohjen e tij për dhuratën e jetës, njeriu mbyllet në vetvete nga frika e gjykimit. Frika që e paralizon dhe e pengon të jetojë plotësisht marrëdhënien e tij si bir i Zotit. Jeta e njeriut është ajo kohë kur ne jemi thirrur të ndërgjegjësohemi për bijësinë tonë hyjnore, të njohim, t'i shërbejmë dhe ta duam Zotin. Ky është kuptimi i jetës në tokë që na përgatit për takimin e përjetshëm me atë që na krijoi përmes dashurisë dhe me dashurinë.
Jezus, ti që erdhe të më zbulosh fytyrën e Atit, më mundëso të njoh dashurinë e Atit, Hyjit të pasur me mëshirë, të cilën e shfaqe dhe e bëre të njohur në veten tënde (krh. Gjon Pali II: Letrën enciklike Dives in misericordia, kapitulli 1).

[ninoenina]

29-8-2022 / E HËHË E JAVËS 22 / VITI 2.

MARTIRIZIMI I SHËN GJON PAGËZUESIT.

UNGJILLI: Mk. 6, 17-29

17 Dhe njëmend, vetë Herodi kishte dhënë urdhër të kapej Gjoni, të ngujohej në pranga e të burgosej. Shkaku ishte Herodiada, gruaja e Filipit, të vëllait të tij, të cilën e kishte marrë për grua.
18 E pasi Gjoni i kishte thënë Herodit: “S’guxon ta mbash gruan e vëllait tënd!”, 19 Herodiada e urrente dhe donte ta vriste, por nuk mundte,
20 sepse Herodi e druante Gjonin. E dinte mirë se është njeri i drejtë e i shenjtë e prandaj edhe e mbronte. Kur e dëgjonte, trazohej fort në shpirt, por prapëseprapë e dëgjonte me ëndje.
21 Por erdhi dita e volitshme, kur Herodi, me rastin e ditëlindjes së vet, u përgatiti një gosti bujarëve të vet, oficerëve të lartë dhe krerëve të Galilesë.
22 Hyri vajza e Herodiadës e kërceu. I pëlqeu shumë Herodit dhe të ftuarve. Atëherë mbreti i tha vajzës.“Lyp prej meje çka të duash dhe unë do ta jap.”
23 Dhe iu përbetua (shumë):“Do të jap gjithçka të më lypësh, qoftë edhe gjysmën e mbretërisë sime!”
24 Ajo doli dhe i tha s’ëmës:“Çka të kërkoj?

“Kokën e Gjon Pagëzuesit!” ‑ i tha aj
25 Vajza u kthye vrik te mbreti e i tha:“Dua të ma japësh tani në pjatë kokën e Gjon Pagëzuesit.”
26 Mbreti u trishtua, por për shkak të premtimit dhënë me përbetim e për shkak të të ftuarve, nuk deshi t’ia mohojë kërkesën
27 Mbreti menjëherë dërgoi një vrasës dhe urdhëroi t’ia sjellë kokën e Gjonit. Ky shkoi, ia shkurtoi kokën në burg,
28 e solli në pjatë, ia dha vajzës, kjo ia dha s’ëmës.
29 Kur dëgjuan nxënësit e Gjonit, erdhën, morën trupin e tij dhe e shtinë në dhe.



MEDITIM.

O Jezus, sot dua të mësoj prej Shën Gjon Pagëzuesit që të më tregojë rrugën drejt teje. Më ndihmo të mbledh veten gjatë këtij momenti lutjeje në mënyrë që të dëgjoj atë që dëshiron të më thuash.


Zot, duke ndjekur shembullin e Shën Gjon Pagëzuesit,

më jep lirinë e brendshme që të të shoqëroj deri në mundimin tënd.


1. Hérodi.

Personazhi i parë është Herodi, mbreti i rajonit. Ne imagjinojmë dikë të pasur, që jeton me bollëk, që ofron bankete të mëdha për personalitetet e tij. Ai është i fuqishëm, nuk pranon kundërshtime dhe këdo që guxon të flasë kundër tij e fut në burg. Por shpejt e kuptojmë se ky njeri që shfaq madhështinë dhe forcën e tij, është ai që më tepër jeton i burgosur. Ai që duket se po udhëheq situatën, nuk e kontrollon jetën dhe veprimet e veta. Ai është vetëm një kukull dhe një skllav në duart e të tjerëve. Është "për shkak të Herodiadës" që ai e fut Gjonin në burg. Ai e mbron Gjonin, po, por sepse ka frikë prej tij. I pëlqen ta dëgjojë: shqetësohet, por nuk ka forcë për tëtë ndryshuar. Më në fund, ai e ekzekuton Gjonin kundër dëshirës së tij "për shkak të betimit dhe të ftuarve". Ai është skllav! Skllav i "çfarë do të thonë?" », një skllav i dëshirës për të kënaqur të tjerët.


2. Gjoni.

Jean-Baptiste është i lidhur me zinxhirë në një burg, i pafuqishëm. Ai, zëri që thërret në shkretëtirë, hesht. Ai, predikimi i të cilit ka udhëhequr kaq shumë mëkatarë drejt kthimit, vetëm buzëqesh nga Herodi. Por ai është i lirë. Ai është besnik ndaj misionit të vet dhe asgjë nuk mund ta ndalojë atë. Edhe sikur mbreti ta burgoste, edhe sikur të mos mbetet njeri që ta dëgjonte, edhe sikur të bënte vetëm armiq dhe keqpërdorime, edhe sikur të harrohet... nuk resht kurrë së predikuari të vërtetën. Ai është i lirë.


3.Jezusi.

Ku është Jezusi? Ky pasazh është i vetëm në ungjijtë që nuk përmend Krishtin. Ku është ai kur shoku i tij ka më shumë nevojë për të? Mungon? Kjo mungesë e dukshme e Krishtit është ndoshta vuajtja më e madhe e Gjon Pagëzuesit. Ai kërceu nga gëzimi në barkun e nënës së tij kur ndjeu praninë e tij për herë të parë (krh. Lk 1,41). Ai e përshkroi veten si mikun e dhëndrit, i cili qëndron në këmbët e tij dhe gëzohet me zërin e tij (krh. Gj. 3,29). A mund ta imagjinojmë dhimbjen e tij teksa e sheh veten të ndarë, nëse jo të braktisur, nga Krishti? Jezusi shpalli se ai ishte dërguar për të "liruar të shtypurit" (Lk. 4,18). Ku është ai në birucën e Gjon Pagëzuesit?
Është pikërisht në mes të kësaj braktisjeje që Krishti është i pranishëm. Në martirizimin e tij, Gjon Pagëzuesi e identifikon veten me atë që do të thërrasë në kryq: “Hyji, Hyji im, pse më ke braktisur? (Mk. 15,34). Duke depërtuar në mes të braktisjes dhe vuajtjes, ai nuk është i vetëm. Krishti e shoqëron atë.

Zoti Jezus, të ndjek shumë shpesh duket si humbje. Më duket se korr më shumë ferra se fruta. Edhe ti, ndonjëherë, më dukesh larg. Unë të falënderoj për Gjon Pagëzuesin dhe për dëshminë e tij. Ai më tregon se ia vlen të të ndjek në rrugën drejt kryqit. Unë nuk jam vetëm në këtë rrugë drejt teje. Edhe ai e kaloi dhe i erdhi fundi. Edhe unë të falënderoj sepse në këtë errësirë ku dukesh se mungon, je aty. Kur unë vuaj, ti vuan me mua. Ti më shoqëron.

[ninoenina]

30-8-2022: E MARTE E JAVËS 22/ VITI 2

“Unë e di kush je: Shenjti i Hyjit!”

UGJILLI: Lk. 4,31-37.

31 Atëherë zbriti në Kafarnaum, qytet i Galilesë dhe mësonte ditën e shtunë.
32 Njerëzit i magjepste mësimi i tij, sepse fjalën e kishte plot autoritet.
33 Në sinagogë ndodhej një njeri që në trup kishte shpirtin e djallit të ndytë. Ai bërtiti me zë të lartë:
34 “Hej, ç’ke me ne, Jezus Nazareni? A erdhe të na farosësh? Unë e di kush je: Shenjti i Hyjit!”
35 “Praj dhe dil prej tij! ‑ i urdhëroi Jezusi. Djalli e rrëzoi para tyre e doli prej tij pa e lënduar fare.
36 Të gjithë i kapi frika dhe i thoshin njëri‑tjetrit:
“Çfarë fjale! Ky po u urdhëron me pushtet e fuqi shpirtrave të ndytë e ata po dalin!”
37 Dhe u përhap zëri për të nëpër të gjitha vendet e krahinës.

MEDITIM:

Zot, më jep prehje, rehati, ripërtëri forcën time dhe eja dhe ma mbush zemrën me dashurinë tënde.
Shpirt Shenjt, eja dhe lutu brenda meje, që të kuptoj fjalën tënde dhe vullnetin tënd. Që të besoj se ti me do.


1. Autoriteti i Jezusit

Autoriteti i Jezusit tërheq dhe magjeps. Ai ka autoritet sepse di çfarë thotë, çfarë mëson. Puna e tij përputhet me fjalët e tij. Fjalët e tij zbulojnë një mençuri të jashtëzakonshme, ato vijnë nga Zoti. Ai zbulon kuptimin e Shkrimeve. Ai zbulon kuptimin e gjërave në jetë. Asgjë nuk e habit atë, as mëkatet tona dhe as demonët. Autoriteti i tij është mbi të gjitha dhe, në të njëjtën kohë, pranë nesh.
Jezusi flet me autoritet, sepse është i mbushur me Shpirtin Shenjt, siç thuhet disa herë në këtë kapitull të Ungjillit të Shën Lukës: “Jezus, i mbushur me Shpirtin Shenjt” (Lk 4,1); “Kur Jezusi, me fuqinë e Shpirtit, u kthye në Galile, fama e tij u përhap në të gjithë rajonin. (Lk 4:14); “Shpirti i Zotit është mbi mua, sepse Zoti më ka vajosur. (Lk 4, 18; Is 61, 1)
Pse na bën mirë autoriteti i tij? Unë vazhdoj të shikoj te Zoti dhe të reflektoj mbi anën e dobishme të këtij autoriteti. Ajo qetëson, mëson dhe udhëzon, është solide, urdhëron të ndërtohet e mira, mbron nga e keqja, zbulon urtësinë e Zotit.


2. Jezusi dëbon shpirtrat e papastër

Në fillim të kapitullit 4 të Ungjillit të Shën Lukës, Jezusi është në shkretëtirë i tunduar nga djalli. Këtu, shpirti i demonit hyn në dialog me të nëpërmjet këtij njeriu të pushtuar. Jezusi thjesht i thotë që të mbyllë gojën dhe të dalë. Demoni bindet.
Me këtë thjeshtësi të fuqisë së Perëndisë, edhe ne mund të flasim me autoritet në emër të Jezusit ndaj tundimeve tona për të heshtur. Heshtje! hesht! Dil jashtë! Na lini të qetë. Është autoriteti i Jezusit që ne duam të ndjekim, jo ju.




3. Jézusi, “Shenjti I Hyjit!”.

Demonët e dinë se Jezusi është "Shenjti i Hyjit”, ai është Zoti. Zbuloje vetveten, o Jezus. Me fol per veten. Më trego kush je, pse më do, çfarë dashurie të pamasë rrëfen për mua. Shenjtëria jote të mos më trembë, por të më tërheqë e ti më rinovo, më rindërto, meqë vjen ta ndash me mua.
Jezus, faleminderit për autoritetin tënd. Unë mund të mbështetem tek ti. Tek ti gjej këshillë dhe forcë. Unë të falënderoj që je "Shenjti i Zotit". Largohu nga unë dhe rreth meje çdo frymë të papastër, çdo ide apo ndjenjë që nuk i përgjigjet personit tënd. Hapi sytë dhe zemrën time për të soditur bukurinë dhe fuqinë tënde, rreth meje, në ngjarje konkrete. Më mahnit mua.

[ninoenina]

31-8- 2022/ E MERKURE E JAVËS 22/ VITI 2.


Le ta përmbushim vullnetin e Hyjit me dashuri pa kërkuar ndonjë shpërblim tjetër përveç atij të të qenit bijtë e dashur të Hyjit.

UNGJILLI: Lk. 4,38-44

38 Si doli prej sinagogës, hyri në shtëpinë e Simonit. Vjehrrën e Simonit e kishin zënë ethe të forta e i bënë lutje për të.
39 Ai u përkul kah ajo, u urdhëroi etheve ‑ e ato e lëshuan. U çua aty për aty dhe u shërbeu.
40 Kur perëndoi dielli, të gjithë ata që ishin të sëmurë me sëmundje të ndryshme, i binin tek ai e Jezusi i shëronte duke vënë duart mbi secilin prej tyre.
41 Prej shumëkujt dilnin djajtë e thoshin: “Ti je Biri i Hyjit!” Jezusi u kërcënohej dhe ua ndalonte të flisnin, sepse e dinin se ai ishte Mesia.
42 Kur zbardhi drita doli dhe shkoi në një vend të pabanuar. Turmat u vunë ta kërkojnë, e kur e gjetën, u munduan ta ndalnin të mos largohej prej tyre.
43 Ai u tha: “Më duhet ta shpall Ungjillin e Mbretërisë edhe në qytete të tjera, sepse për këtë punë jam dërguar.”
44 E predikonte nëpër sinagoga të Judesë.

MEDITIM.

Zemra ime është e shqetësuar derisa të prehet në ty, Zot! Shtoje tek unë atë indiferencë të shenjtë për të kërkuar prehjen dhe thesarin tim vetëm tek ti.
Një indiferencë e shenjtë: ajo e përmbush vullnetin e Hyjit me dashuri pa kërkuar ndonjë shpërblim tjetër përveç atij të të qenit biri i dashur i Hyjit.



1. Jezusi shëroi të sëmurët.

Le të sodisim plotfuqishmërinë e Hyjit në personin e Jezusit dhe të mrekullohemi nga shenjat dhe mrekullitë që ai bëri. Sot a jam në gjendje të dëgjoj veprimet e heshtura të Zotit në jetën time të përditshme dhe të zakonshme? A jam mësuar atëherë të falënderoj Zotin tonë për jetën dhe shëndetin e mirë? Për Eukaristinë dhe sakramentet? Për familjen, punën dhe miqtë?
Sot, më shumë se kurrë, Hyji është duke punuar në Kishën e tij nëpërmjet priftërinjve të tij, lëvizjeve të tij apostolike, papës dhe familjeve të tij të shumta të krishtera. Për të zbuluar të gjitha këto mrekulli të hirit, është e nevojshme të heshtësh sepse Zoti vepron në heshtje. Sigurisht ne do të donim që ai të vazhdonte të kryente mrekulli të jashtëzakonshme si ato që na tregoi Shën Luka në Ungjill; megjithatë le të kujtojmë fjalët që ai i drejtoi Shën Thome: “Lum ata që besojnë pa pare”. Çfarë lloj besimi do të kishim ne nëse Jezusi do të na shëronte me sëmundjen apo dhimbjen më të vogël?


2. “Ti je Biri i Hyjit”


Le të ndalemi edhe te sjellja e djallit. Ai është i vetmi që e njeh gjithëfuqinë e Zotit. Ndërsa turmat kërkojnë Jezusin për shërime njerëzore, domethënë për përfitimet dhe dobinë që na ofron ky njeri, djalli zbulon identitetin e këtij njeriu duke e bërtitur atë. Imagjinoni skenën për një moment! “Ti je Biri i Hyjit!” Dhe Jezu Krishti i ndalon ata të flasin sepse Zoti ynë ka nevojë për heshtje për të vepruar. Ai nuk ka nevojë për publicitet apo rrjete sociale, sepse ai i realizon veprat e tij në intimitetin e një takimi personal mes një ti dhe një meje. Nuk ka nevojë për ndërmjetës të zhurmshëm. Bëhet fjalë për takimin me të në heshtjen e zemrës së tij.



3. “Jezusi shkoi në një vend të pabanuar”.

Më në fund arrijmë në klimën e veprimit të tij ungjillor, i cili me të vërtetë zë rrënjë në lutjen e tij larg zhurmës dhe shpërqendrimit. Jezusi kërkon heshtjen në shkretëtirë për të përmbushur frytshëm veprën dhe vullnetin e Atit të tij. Ai nuk kërkon vlerësimin dhe publicitetin që mund t'i ofrojnë demonët. Ai nuk i shëron të sëmurët për t'u njohur si mbret ose si një figurë e rëndësishme, sepse kur turmat shkojnë në kërkim të tij për të qëndruar me të, Jezusi u kujton atyre se duhet të shkojë edhe të predikojë Lajmin e Mirë në qytete të tjera.
O Zot Jezus, e gjithë jeta jonë le të mos kërkojë asgjë tjetër veçse të bëjmë vullnetin e Hyjit me dashuri, pa kërkuar asnjë kompensim tjetër përveç dashurisë së Atit.

[ninoenina]

1-9-2022/E ENJTË E JAVËS 22/VITI 2.


“...Lanë gjithçka e shkuan pas tij”.


“Zoti është pjesa e trashëgimit tim dhe gota,
në dorën tënde është fati im!
Shorti më ra në më të mirën tokë:
pjesa e trashëgimit tim më pëlqen shumë!
E bekoj Zotin që më dha kuptim,
edhe natën veshkat e mia më mësojnë.
Zotin e kam gjithmonë para sysh,
më rri në të djathtë, nuk kam sesi të rrëzohem!
Prandaj galdon zemra ime, gëzon shpirti im,
mbarë trupi im pushon në qetësi.
S’do të ma lësh shpirtin në Nëntokë,
as s’do të lejosh që Shenjti yt të kalbet në dhe.
Ti do të ma tregosh udhën e jetës,
gëzimin e plotë para fytyrës sate,
kënaqjen e amshueshme në të djathtën tënde” (Ps.16,5-11).


UNGJILLI: Lk. 5, 1-11.

1 Jezusi një ditë ishte në bregun e liqenit të Gjenezaretit e, ndërsa populli po shtyhej rreth tij për të dëgjuar fjalën e Hyjit,
2 pa dy lundra buzë bregut të liqenit: peshkatarët kishin dalë e po lanin rrjetat.
3 Hyri në njërën prej atyre lundrave ‑ në atë që ishte e Simonit ‑ dhe iu lut ta largonte pakëz prej tokës. U ul e, prej lundrës, mësonte turmën.
4 Kur pushoi së foluri, i tha Simonit: “Grahi në ujë të thellë e hidhni rrjetat tuaja për të zënë peshk.”
5 Simoni i tha: “Mësues, gjithë natën u përpoqëm e nuk zumë asgjë; por pasi po thua ti, do t’i hedh rrjetat.”
6 Si bënë kështu, zunë një sasi të madhe peshqish ‑ gati po u shqyheshin rrjetat.
7 Atëherë u dhanë shenjë shokëve në lundrën tjetër të vinin e t’u ndihmonin. Ata erdhën dhe i mbushën të dy lundrat aq sa gati u fundosën.
8 Kur pa Simon Pjetri, i ra ndër këmbë Jezusit dhe i tha:
“Largohu prej meje, Zotëri, se jam njeri mëkatar!”
9 Vërtet, për arsye të peshkut që zunë, mbeti shtang prej habisë ai dhe të gjithë të tjerët që ishin me të;
10 gjithashtu edhe Jakobi e Gjoni, bijtë e Zebedeut, bashkëgjuetarë të Simonit. Jezusi i tha Simonit:“Mos ki frikë! Tani e tutje do të zësh njerëz.”
11 Ata, si i sollën lundrat në breg, lanë gjithçka e shkuan pas tij.



MEDITIM.

1. Jezusi “Hyri në njërën prej atyre lundrave ‑ në atë që ishte e Simonit”.

Zoti hyri në jetën e Simonit duke hyrë në varkën e tij. Peshkimi ishte për Simonin jetesën e tij dhe një aktivitet që zinte një vend të madh në kohën e tij dhe në zemrën e tij njerëzore. Ishte vendi i lodhjes dhe i mundimit të tij. Ai kishte kaluar "tërë natën pa marrë asgjë". Zoti gjithashtu dëshiron të jetë pjesë e jetës sime. Ai dëshiron të ndajë gëzimet dhe hidhërimet e mia, betejat dhe sukseset e mia. Nëse Jezusi do të vinte të më takonte sot, ku do të dëshiroja ta takoja? Cili është vendi i lodhjeve dhe i mundimeve të mia? Çfarë kam më shumë në zemrën time tani?



2.“Grahi në ujë të thellë e hidhni rrjetat tuaja për të zënë peshk”.

Simoni kishte përjetuar edhe një herë kufizimet dhe dështimin e tij. Nata e peshkimit kishte qenë e kotë. Jezusi e fton atë të mos zhytet në dekurajim. Ai e fton atë të mos e përçmojë veten. Ai nuk dëshiron që ai të përqendrohet në dështimin dhe në metat e tij. Ai e fton Pjetri të shikojë përtej vetvetes dhe të hapë zemrën e tij për një të ardhme plot shpresë. Jezusi kishte një plan të mrekullueshëm për të ardhmen e tij.
Sa shpesh e gjejmë veten të mbërthyer në ngushtësinë e dështimeve dhe të metave tona pa parë të ardhmen që na pret me Krishtin.


3. “Mos ki frikë! Tani e tutje do të zësh njerëz”.

Me shikimin e kapjes së mrekullueshme, Pjetri zbulon krenarinë e tij të plagosur. "Largohu nga unë, Zot, sepse jam një njeri mëkatar”. Ai nuk arrin të shohë në këtë mrekulli dashurinë dhe bekimin e Zotit. Ai mendon vetëm për mungesën e meritave. Nëse Jezusi i kishte dhënë një shenjë me këtë mrekulli, ajo nuk ishte për ta poshtëruar apo për ta larguar, por për ta afruar me veten e tij. Ai donte t'i tregonte predikimin e tij dhe ta përgatiste për një mision, atë të të qenit apostull dhe peshkatar njerëzish. A jam verbuar edhe unë nga krenaria e plagosur? A po i shoh bekimet e Zotit në kohën time?
Eja, o Jezus, në jetën time, dhe pushto në mua frikën dhe krenarinë time të plagosur, në mënyrë që të mund të sodit të gjitha bekimet që ti më jep çdo ditë.

[ninoenina]

2-9-2022/E PREMTE E JAVËS 22/ VITI 2

“A mund t’i bëni dasmorët të agjërojnë derisa dhëndri është me ta?”.


UNGJILLI: Lk 5, 33-39.

33 Atëherë ata i thanë:“Nxënësit e Gjonit agjërojnë shpesh dhe luten, po ashtu edhe ata të farisenjve ‑ përkundrazi, të tutë hanë e pinë”.
34 Jezusi u përgjigj: “A mund t’i bëni dasmorët të agjërojnë derisa dhëndri është me ta? 35 Tani vijnë ditët kur do t’ua rrëmbejnë dhëndrin, atëherë, në ato ditë do të agjërojnë.”
36 U tregoi edhe krahasimin: “Askush nuk e pret një copë prej petkut të ri për t’ia vënë petkut të vjetër, përndryshe shqyen petkun e ri, kurse copa prej petkut të ri nuk përkon me petkun e vjetër.
37 Askush nuk e shtie verën e re në rrëshiqa të vjetër, sepse vera e re i pëlcet rrëshiqat kështu që edhe vera derdhet edhe rrëshiqat prishen:
38 por vera e re duhet të hidhet në rrëshiqa të rinj.
39 Askush, duke pirë verë të vjetër, s’i lakmon verës së re, sepse thotë: “E vjetra është më e mirë!”


MEDITIMI.


Zot, ti je dhëndri i shpirtrave tanë dhe çdo moment i kaluar me ty duhet të jetë një festë, një takim plot gëzim dhe dashuri. Rinovo dashurinë time që ajo të jetë gjithmonë e re.

1. Një discutim mbi agjërimin.

Ky Ungjill fillon me një diskutim të vogël mbi çështjen e agjërimit. Jezusi, duke mos e përjashtuar atë, mbron dishepujt e tij të cilët, me sa duket, nuk e praktikojnë ende atë. Agjërimi është rekomanduar gjithmonë nga Kisha dhe shumë shenjtërit e kanë bërë atë një armë për t'iu afruar Zotit. Sot kjo praktikë e privimit vullnetar nga një e mirë, në frymën e pendimit, ka humbur një pjesë të shijes së saj. Megjithatë, ne mund të gjenim shumë lehtë mënyra të reja për të agjëruar. Telefonat tanë, kompjuterët dhe ekranet e tjerë mund të na bëjnë të humbasim gjërat thelbësore nga shpërqendrimet e shumta që ofrojnë. Agjërimi nga këto gjëra, për shembull, mund të jetë shumë i dobishëm për shpirtin.


2. Të mos ngatërrohet qëllimi më mjetin.

Por atëherë, përse Jezusi nuk u kërkon apostujve të tij të agjërojnë pa pushim, siç u kërkon ai të luten pa pushim, për shembull? Thjesht sepse edhe një herë Zoti është shumë i kujdesshëm që të mos ngatërrojë qëllimin dhe mjetin. Jezusi na kërkon mbi të gjitha kthimin e zemrës dhe jo disa praktika të jashtme të zbatuara pak a shumë mirë. Agjërimi është mjet, jo qëllim në vetvete. Dikush mund të praktikojë agjërimin dhe të jetë shumë larg Krishtit, kjo quhet dietë. Por nëse gatishmëria ime për të ofruar këtë sakrificë lind nga dashuria ime e thellë për bashkëshortin e shpirtit tim, atëherë ky agjërim mund të më ndihmojë të forcoj besimin tim dhe marrëdhënien time me Krishtin.



3. Nga Shpirti i ri që na dhuron Jezusi, mund të lindin dëshirat tona

për sakrifica dhe ofertat.

Agjërimi nuk është një formulë magjike, si ajo copa e re që nuk mund të qepet përsëri në një pëlhurë të vjetër për ta bërë atë të re. Një zemër e ftohtë dhe larg Zotit do të jetë në gjendje të praktikojë të gjitha agjërimet e mundshme dhe të imagjinueshme, do ta shndërrojë jetën e saj në një vetë-drejtësi që kërkon mbi të gjitha të përmbushë normat. Por ky nuk është thirrja e të krishterëve. Të besosh se dikush mund të arrijë shenjtërinë nëpërmjet përmbushjes së standardeve të jashtme është "ngatërresë shpirtërore" e ngjashme me "shqyerjen e një cope nga një rrobë e re dhe qepjen e saj në një të vjetër". Krishti na jep një zemër të re dhe një frymë të re. Nga kjo Zemër dhe nga ky Shpirt duhet të lindin dëshirat tona për sakrifica dhe oferta plot dashuri për Zotin.
Zot, ti dëshiron të ma rinovosh zemrën me një verë të re, me një lesh të re dhe duhet të laj veten time dhe rrobën time në gjakun e Qengjit. Më ndihmo të rinovoj të gjitha veprimet e mia. Agjërimi im dhe veprat e mia të bamirësisë qofshin të frymëzuara nga një dashuri e thellë për ty dhe për misionin.

[ninoenina]

3-9-2022. E SHTUNË E JAVËS 22. VITI 2.

“Nxënësit e Jezusit këputnin kallinj”.

Shën Geg i Madh, Papë dhe mësues i Kishës.

UNGJILLI: Lk. 6, 1-5.

1 Një të shtunë, kur Jezusi po kalonte nëpër të mbjella, nxënësit e tij këputnin kallinj, i shkokëlonin në dorë dhe i hanin. 2 Atëherë disa farisenj thanë:
“Pse bëni çka s’është e lejueshme të bëhet të shtunën?”
3 Jezusi iu përgjigj: “A nuk keni lexuar çfarë bëri Davidi kur u urit ai dhe përcjellësit e tij? 4 [Si] hyri në Shtëpinë e Hyjit, i mori bukët e kushtimit, hëngri vetë dhe u dha të hanë edhe atyre që ishin me të, bukët, që s’kishte leje t’i hajë askush tjetër përveç priftërinjve?” 5 Dhe u tha: “Biri i njeriut është zotëria i të shtunës”.

MEDITIM.
O Hyji, më ndihmo, duke bërë që mësimet e Shpirtit Shenjt që na zbulon mendimet, dëshirat dhe veprat e Jezusit, Fjalës së mishëruar, dhe të Nënës së tij të banojnë gjithmonë në mua.


1. “Pse bëni çka s’është e lejueshme të bëhet të shtunën?”

Ugjilli na vë në praninë e Zotit tonë Jezu Krisht, që u kujtuar apostujve të tij vullnetin e Perëndisë, të transmetuar brez pas brezi nga shërbëtorët e Krijuesit nëpërmjet Librave të Shenjtë. Apostujt, të mbledhur rreth Zotit ishin akuzuar se kishin shkelur Ligjin e Zotit, sepse “këputnin kallinj, i shkokëlonin në dorë dhe i hanin”, gjë që ishte e ndaluar nga Ligji hyjnor.



2 “ (…) të shtunën”.
Nga brezi në brez, u transmetua se e shtuna ishte një ditë pushimi, paqeje, dashamirësie, duke festuar pushimin e Perëndisë në ditën e shtatë të krijimit dhe duke përkujtuar çlirimin e Izraelit në kohën e Eksodit: "Mbaje ditën e shtunë dhe shenjtëroje ashtu siç të ka urdhëruar Zoti, Hyji yt. Puno gjashtë ditë dhe kryeji të gjitha punët e tua. Por e shtata ditë është e shtuna e Zotit, Hyjit tënd…edhe ti ke qenë skllav në Egjipt dhe se prej andej të ka nxjerrë me dorë të fuqishme e me krah të tendur Zoti, Hyji yt: dhe kjo është arsyeja që të urdhëroi ta mbash ditën e shtunë (Dt 5, 12-15).
Këtu, Jezusi dëshiron të kujtojë kuptimin e thellë të “Shabatit”: pas krijimit, për të qenë në gjendje ta kujtojë atë dhe të mbajë ditën e shtatë për të festuar Krijuesin, koha e punës ditore u përcaktua për gjashtë ditët e para (krh.Zan 2, 2).



3.“Biri i njeriut është zotëria i të shtunës”.

“Duke u larguar nga Krijuesi, njeriu gradualisht e harron natyrën e gjërave dhe e humb kuptimin e realiteteve në mes të të cilave jeton. Sot, si në kohën e Jezusit, institucionet tona, ligjet tona, mënyrat tona të të vepruarit dhe të menduarit duhet të rizbulojnë kuptimin që Zoti, Krijuesi, nguliti në të gjithë universin: Jezusi, Biri i mishëruar, na zbulon këtë kuptim dhe, duke shkruar tekstin e enciklikës “Laudato si'”
, Papa Françesku shpjegon: "Për të kuptuarit e krishterë të realitetit, fati i gjithë krijimit kalon përmes misterit të Krishtit, i cili është i pranishëm që nga fillimi i të gjitha gjërave (...) Që nga fillimi i botë, por në një mënyrë të veçantë që nga Mishërimi, misteri i Krishtit vepron fshehurazi në të gjithë realitetin natyror, pa cenuar autonominë e tij. (Laudato si’, 99). Prandaj Zoti është i pranishëm në gjithçka që ekziston dhe, veçanërisht, në secilin prej njerëzve që ai krijoi sipas shëmbëlltyrës së tij dhe që i shpengoi me kryqin e tij.
Krenaria e njeriut e lejon atë ta besojë veten si Mjeshtër Suprem i gjithë këtij krijimi që ai e zbulon pak nga pak. Zot, mos më lër të harroj se një ditë do të takohemi ballë për ballë. Mos më lër të dyshoj në mirësinë tënde dhe dashurinë tënde të përjetshme për të gjithë.

[ninoenina]

5-9-2022 /E HËNË Ord. E JAVËS 23/ VITI 2

E Shtuna, dita e Krijimit dhe e çlirimit nga robëria në Egjipt.


UNGJILLI: Lk. 6, 6-11

6 Një të shtunë tjetër Jezusi hyri në sinagogë e filloi të mësojë. Ishte aty një njeri që e kishte dorën e djathtë të thatë. 7 Skribët e farisenjtë nuk ia ndanin sytë a mos po shëron të shtunën, që, kështu, të kishin për çka ta paditnin. 8 Jezusi ua dinte mendimet e i tha njeriut që e kishte dorën e thatë:“Çohu e dil në mes!” Ai u ngrit e qëndroi në këmbë.
9 Atëherë Jezusi vazhdoi: “Ju po ju pyes: a është e lejueshme të shtunën të bësh mirë apo të bësh keq, t’ia shpëtosh jetën ndokujt apo t’ia humbasësh?”
10 Si i shikoi rreth e rrotull të gjithë, i tha atij: “Shtrije dorën!” Ai bëri ashtu e dora iu shërua. 11 Ata u tërbuan dhe kuvendonin mes tyre çka të ndërmarrin kundër Jezusit.



MEDITIM.


Jam para teje, Zot, për të dëgjuar Fjalën tënde. Hapi sytë, veshët dhe duart e mia që të të pranoj këtë ditë.

1.Qëndrimi i skribëve dhe i farisenjve na duket shumë kurioz.

Për ne e mira e një personi është ka përparësi mbi të gjitha gjëra dhe nuk e kuptojmë një religjon që nuk pranon këtë mendim. Por kjo me sa duket nuk ishte aspak e qartë për ata që, në kohën e Jezusit, ishin “profesionistë” në Ligjin hyjnor, ishin mësues e Ligjit.
Cila është atëherë rëndësia e respektimit të të Shtunës që i pengopnte këta skribë dhe farisenj ta kuptonin gjestin e Jezusit? E shtuna është, pa dyshim, urdhërimi më qendror i ligjit judaik. Duke parë dekalogun - Eksodi 20 ose Ligji i Përtërirë 5 – kuptohet se për besimtarin e Besëlidhjes së Vjetër urdhërimi i të Shtunës ishte më i studiuar nga të gjithë. Ai merr një rëndësi shumë të veçantë, sepse i referohet veprimit të Zotit, qoftë në momentin e krijimit, në shtatë ditë (Libri I Zanafillës), qoftë në çlirimin nga Egjipti (Libri I daljes). Njeriu duhet të sillet si Zot, duke pushuar në ditën e Shtunës.

2.Kjo ditë pushimi është ngarkuar me interpretime të shumta dhe të thella.

Njëra prej tyre konsiston në bindjen se nëse Zoti ishte në gjendje të zotëronte forcën e tij dhe të ndalonte së punuarit në ditën e shtatë, kjo do t'u jepte njerëzve mundësinë për të ushtruar lirinë e tyre dhe për të vazhduar punën e filluar në krijimit. Zoti pushon dhe tërhiqet për t'u lënë njerëzve vendin e tyre. Tani u takon atyre të kujdesen për krijimin. Por njerëzit, të krijuar sipas shëmbëlltyrës së Zotit, duhet gjithashtu të jenë në gjendje të kontrollojnë veprimtarinë ose aktivizmin e tyre duke pushuar ditën e shtatë, në kujtim të Zotit të tyre që ishte i pari që pushoi. Megjithatë, dihet se ndalimi i punës, pikërisht për ata që punojnë shumë dhe shpesh sipas një rendi të caktuar, përfshin një përpjekje më të madhe sesa të ndërmarrësh veprime. Madje, mund të ndodhë që të mos ndalosh të punuarit është në thelb një shenjë e një forme skllavërimi: skllevër të veprimtarisë ose të punës. Ky quhet aktivizëm! Kështu, kuptimi i të Shtunës i bashkohet idesë së çlirimit: “Mos u kthe përsëri në skllavërinë tënde të mëparshme!” u tha Pali Galatasve. Po, aktivizmi është skllavëri. Po, të besosh veten e nevojshme është skllavëri. Mund të ndodhë që e shtuna ka për qëllim të na çlirojë nga ky tundim, nga kjo sllavëri.


3.Ligji i të Shtunës përbën zemrën e jetës hebreje

duke iu referuar krijimit dhe Çlirimit nga Egjipti.

Kështu është edhe sot për vëllezërit tanë hebrenj, madje edhe për ne në pushimin e së dielës. Jezusi nuk vjen për ta ndryshuar këtë Ligj. Por, me veprimin e tij, ai denoncon interpretime tepër të ngurta, tepër legaliste, siç dëshmohet nga ungjijtë.
Le të reflektojmë mbi gjestin e bërë nga Jezusi në këtë ditë të shtunë: ai shëroi dorën e paralizuar të një njeriu. Dora është pikërisht ajo pjesë e trupit tone që simbolizon aktivitetin ose veprimin. Tani këtij njeriu i është hequr dora. Ai nuk mund të punojë, nuk mund të jape kontributin e tij në krijimin, siç u ka urdhëruar Zoti njerëzve. Çfarë bën Jezusi? Ai e rikthen këtë njeri në aftësinë e tij për të vepruar, për të bashkëpunuar në veprën e Perëndisë. Ai shëron dorën e tij të paralizuar.
Në këtë ditë të shtunë, Jezusi kryen një çlirim autentik: ai shëron njeriun nga një sëmundje që e pushton. Duke bërë këtë, Jezusi po bën pikërisht atë që kujtohet të shtunën: Zoti e krijoi njerëzimin për të vazheduar krijimin dhe Zoti e çliroi popullin e tij nga skllavëria në Egjipt që të vazhdojë krijimin dhe të jetojë i lirë. Jezusi e rikrijoi pikërisht këtë njeri në trupin e tij të shëruar (krijimin) dhe e çliroi nga e keqja që e bëri të burgosur (shpëtim). Me gjestin e tij, Jezusi zbaton vërtet frymën e Ligjit të të shtunës: skribët dhe farisenjtë – të cilët megjithatë janë ekspertë në Fjalën e Perëndisë – padyshim nuk ia dolën të dilnin nga kuptimi i tyre tepër perfeksionist dhe steril i Ligjit.
O Zot, më mëso lirinë e vërtetën. Bëj që të kuptoj se Ligji është Jeta, sepse ai është krijues dhe çplirues, si lutet psalmisti:

“7 Do të të lavdëroj në pastërtinë e zemrës,
i mësuar ndër gjyqet e drejtësisë sate.
8 Unë do t’i zbatoj rregulloret e tua,
por ti askurrë mos hiq dorë prej meje!
9 Si do ta ruajë të pastër djaloshi udhën e vet?
Duke i zbatuar fjalët e tua.
10 Të kërkoj me gjithë fuqinë e shpirtit tim:
mos lejo t’u shmangem urdhërimeve të tua.
11 Fjalët e tua i fsheha në zemrën time,
që të mos gaboj kundër teje.
12 I bekuar je, o Zot,
ma mëso vullnetin tënd.
13 Me buzët e mia i shpall një nga një
të gjitha qjyqet e gojës sate.

14 Më shumë i gëzohem udhës së dëshmive të tua
se pasurisë tejet të madhe.
15 Do të ushtrohem në urdhërimet e tua,
do t’i kujtoj udhët e tua.
16 Do të kënaqem në rregulloret e tua,
s’do ta harroj fjalën tënde.
17 Bëja këtë të mirë shërbëtorit tënd:
që të jetoj e ta mbaj fjalën tënde.
18 M’i hap sytë të shikoj
mrekullitë e ligjit tend” (Ps. 119, 7-18).

[ninoenina]

7-9-2022/E MERKURE E JAVËS 23/ VITI 2.


“Të lumët ju, o skamnorë, sepse juve ju përket Mbretëria e Hyjit!...

Por, vaj për ju, o pasanikë, sepse e keni ngushëllimin tuaj!”

UNGJILLI: Lk 6, 20-26.

20 Jezusi, si i drejtoi sytë e vet mbi nxënësit, thoshte:
“Të lumët ju, o skamnorë,
sepse juve ju përket Mbretëria e Hyjit!
21 Të lumët ju që tani keni uri,
sepse do të ngiheni!
Të lumët ju që tani qani,
sepse do të qeshni!
22 Të lumët ju kur njerëzit do t’ju urrejnë,
kur do t’ju përjashtojnë prej rrethit të tyre,
kur do t’ju poshtërojnë,
kur do ta çmojnë emrin tuaj për të pandershëm për shkak të Birit të njeriut!
23 Atë ditë gëzohuni dhe kërceni sepse ju pret shpërblim i madh në qiell.
Vërtet, në të njëjtën mënyrë vepruan edhe etërit e tyre me profetët!
24 Por, vaj për ju, o pasanikë,
sepse e keni ngushëllimin tuaj!
25 Vaj për ju që tani jeni të ngopur,
sepse do të pësoni uri!
Vaj për ju që tani qeshni,
sepse do të vajtoni e do të qani!
26 Vaj për ju, kur të gjithë njerëzit do t’ju lëvdojnë, sepse ashtu vepruan edhe etërit e tyre me profetët e rrejshëm!”


MEDITIM.

1.“O Zot, bëj që të jem i lumtur, duke parë lumturinë e atyre që kanë besim në ty”.

“1.Lum njeriu që e druan Zotin, që ecën udhëve të tija!
2.Do të ushqehesh prej punës së duarve të tua, i lumi ti, mirë do të kalosh!
3 Gruaja jote: vresht plot fruta në dhomat e shtëpisë sate; djemtë e tu: pinjoj ulliri përreth tryezës sate!
4 Ja, se si bekohet njeriu që e druan Zotin!
5 Të bekoftë Zoti prej Sionit e pafsh lumturinë e Jerusalemit në të gjitha ditët e jetës sate
6 dhe i pafsh djemtë e djemve të tu! Paqja qoftë mbi Izraelin!” (Ps 128).

Lumturitë na zbulojnë dëshirën më të madhe të Jezusit për ne. Tetë herë Zoti përdor fjalën "Të lumtur". Ai dëshiron që ne të jemi të lumtur! Atë e dëshirojmë edhe ne në thellësi të shpirtit tone! Le të marrim një moment për të falënderuar Zotin për gjithçka që na bën të lumtur në këtë moment të jetës sonë dhe të kuptojmë se kjo vjen nga mirësia e Zotit ndaj nesh.


2.“Të lumët ju që tani qani, sepse do të qeshni!”

Por, në botën e sotme, lumturia e të krishterit përballet me fatkeqësi: varfërinë, urinë, lotët, persekutimet. Vuajtja është pjesë e ekzistencës sonë njerëzore. Zoti nuk na kërkon të duam vuajtjet. Ai na fton ta vëmë në perspektivë përballë gëzimit të përjetshëm që na pret. E keqja do të ketë gjithmonë një kufi dhe një fund, nuk do ta ketë kurrë fitoren, as fjalën e fundit. Nga ana tjetër, lumturia që na ofron Krishti, është e përjetshme dhe do të arrijë fitoren përfundimtare. Ajo do të ketë fjalën e fundit. Kjo na jep forcë dhe shpresë për të kaluar me durim momentet e dhimbjes në këtë botë.

3.“ Vaj për ju që tani jeni të ngopur, sepse do të pësoni uri!”.

Jezusi na fton të bëhemi të vetëdijshëm për atë që na bën të pakënaqur. Ne jemi krijuar për të dashur dhe për të qenë të dashur. Kjo është ajo që na bën thellësisht të lumtur. Por kur heqim dorë nga dashuria, është një fatkeqësi e madhe për ne. Të jetosh vetëm për mirëqenien tënde, të qeshësh e të ngopesh, të të shohin mirë të tjerët, pa u shqetësuar për nevojat e të afërmit, është një rrugë që nuk përfundon askund. Është një rrugë pa krye që nuk na çon drejt lumturisë së pafundme dhe të përjetshme që kërkon zemra jonë. Është një paradoks sepse egoizmi ynë na verbon: “‘Më i lum është ai që jep se ai që merr” (Vap. 20:35)
Zot Jezus, ti je gëzimi dhe lumturia ime! Unë të falënderoj për të gjitha të mirat e tua. Jam i lumtur që të kam prezent në jetën time. Unë ndonjëherë kam shqetësime dhe vështirësi: vuaj por nuk vuaj pa shpresë duke e ditur se çdo e keqe ka një fund dhe se ngushëllimi yt më pret gjithmonë në qoshe. Unë kam besim në ty, Zot! Më jep forcë të kaloj sprovat e mia dhe më mirëprit tek ti kur të vijë dita e vdekjes sime.

[ninoenina]

6-9-2022/E MARTE E JAVËS 23/ VITI 2.

“Natën e kaloi duke iu lutur Hyjit”.

UNGJILLI: Lk 6, 12-19.

12 Ndër ato ditë Jezusi shkoi në një mal për t’u lutur. Natën e kaloi duke iu lutur Hyjit. 13 Kur zbardhi drita, i thirri nxënësit e vet e prej tyre zgjodhi dymbëdhjetë, të cilët edhe i quajti apostuj: 14 Simonin, të cilin e quajti edhe Pjetër, Andreun, vëllanë e tij, Jakobin e Gjonin, Filipin e Bartolomeun, 15 Mateun, e Tomën, Jakobin e Alfeut, Simonin që quhej Zelltar, 16 Judën e Jakobit edhe Judën Iskariot, i cili u bë tradhtar. 17 Pastaj zbriti bashkë me ta e zuri vend në rrafshinë. Ishte aty një shumicë e madhe nxënësish të tij dhe një turmë e madhe e popullit prej mbarë Judesë, prej Jerusalemit dhe prej bregut të detit të Tirit e të Sidonit, 18 që kishin ardhur për ta dëgjuar e për t’u shëruar prej sëmundjeve të veta. Shëroheshin edhe ata që i mundonin shpirtrat e ndytë. 19 Të gjithë këta njerëz kërkonin ta preknin, sepse prej tij dilte një fuqi që shëronte gjithkënd.



MEDITIM.


Faleminderit, Zot, për apostujt, shtyllat e Kishës tënde!
Zot, na jep të të kërkojmë vazhdimisht, të kemi dëshirën të të dëgjojmë dhe të shërohemi prej teje! Ki mëshirë për ne që nuk jemi asgjë pa ty!

1.Ndër ato ditë Jezusi shkoi në një mal për t’u lutur. Natën e kaloi duke iu lutur Hyjit"

Ky varg biblik na ofron një mësim të tërë mbi lutjen; një mësim këmbënguljeje: lutja ushtrohet me kalimin e kohës, është një shembulli që na jep Jezusi: një natë e tërë lutje! Një mësim kujdesi: lutësi izolohet për të mos u shpërqendruar, larg njerëzve, larg biznesit dhe... larg njoftimeve të celularit! Shën Cirili na jep komentin e mëposhtëm: “Të ngulmojmë në lutje, të qëndrojmë të ndarë, në fshehtësi, larg shikimit të njerëzve, të ndarë nga të gjitha shqetësimet e botës, që shpirti ynë të ngrihet lirisht në majat e soditjes hyjnore”.

2."Jezusi zbriti nga mali (...)"

Jezusi zbret për të gjetur të sëmurët dhe të pafuqishmit që nuk mund të bashkohen me të në majë të malit. Ai shkon pandërprerë për të takuar thellësinë e mjerimit tonë. Së pari, ai zbret nga qielli dhe merr mishin e Virgjëreshës Mari. Pastaj, pas Ringjalljes së tij, ai zbret në ferr për të kërkuar banorët e atij vendi. Jezusi, Bariu i Mirë, vazhdon të zbresë dhe të ulet që të vijë për të na takuar. Dhe shpëtimi, si shërimi, u ofrohet të gjithëve: “(...) sepse prej tij dilte një fuqi që shëronte gjithkënd”.

3.Jezusi therret shumë njerëz që të bashkëpunojnë me të,
në mënyrë që shpëtimi të përhapet larg e gjerë: apostujt, dishepujt, turma. “Kur zbardhi drita, i thirri nxënësit e vet e prej tyre zgjodhi dymbëdhjetë, të cilët edhe i quajti apostuj” (…)” Jezusi e quan secilin prej apostujve me emrin e tij të parë. Është një thirrje unike dhe intime, në të njëjtën kohë si një zgjedhje sovrane – “Jam unë që të kam zgjedhur” (Gjn 15, 16) – që Jezusi e fitoi me Mundimet e tij, vuajtjet dhe vdekjen e tij.
Ungjilltari Marku thotë: “Ai caktoi dymbëdhjetë që të ishin me të” (Mk 3:14) Para çdo misioni apostolik, apostujt duhet të jenë me Jezusin.
Çfarë ngushëllimi të dimë, Zot, se gjatë jetës tënde tokësore ke kaluar orë të gjata në lutje, natën, për ne! Kështu, nëse zgjohemi natën, mund të bashkohemi me ty, duke i drejtuar lutjet tona Atit, së bashku me ty dhe me të gjithë ata që luten natën, murgjit dhe murgeshat. Faleminderit Zot, për këtë bashkim të zemrave dhe shpirtrave në lutje!

[ninoenina]

8-9-2023/E ENJTË E JAVËS 23/ VITI 2.

LINDJA E SHËN MARISË VIRGJER.

UNGJILLI: Mt 1, 1-16.18-23

1 Breznitë e Jezu Krishtit, të birit të Davidit, të birit të Abrahamit. 2 Abrahamit i lindi Izaku.Izakut i lindi Jakobi.Jakobit i lindi Juda dhe vëllezërit e tij. 3 Judës i lindi prej Tamarës Faresi dhe Zara. Faresit i lindi Esromi.Esromit i lindi Arami. 4 Aramit i lindi Aminadabi.Aminadabit i lindi Naasoni.Naasonit i lindi Salmoni. 5 Salmonit i lindi prej Rahabës Boozi. Boozit i lindi prej Rutës Jobedi. Jobedit i lindi Jeseu. 6 Jeseut i lindi Davidi mbret. Davidit i lindi prej ish‑gruas së Urisë Salomoni. 7 Salomonit i lindi Roboami. Roboamit i lindi Abiai. Abiait i lindi Asafi. 8 Asafit i lindi Jozafati. Jozafatit i lindi Jorami. Joramit i lindi Ozia. 9 Ozisë i lindi Joatami. Joatamit i lindi Akazi. Akazit i lindi Ezekia. 10 Ezekisë i lindi Manaseu. Manaseut i lindi Amosi. Amosit i lindi Jozia. 11 Jozisë i lindi Jehonia dhe vëllezërit e tij në kohën e shpërnguljes në Babiloni.
12 Pas shpërnguljes në Babiloni, Jehonisë i lindi Salatieli. Salatielit i lindi Zorobabeli. 13 Zorobabelit i lindi Abiudi. Abiudit i lindi Eliakimi. Eliakimit i lindi Azori. 14 Azorit i lindi Sadoku. Sadokut i lindi Akimi. Akimit i lindi Eliudi. 15 Eliudit i lindi Eleazari. Eleazarit i lindi Matani. Matanit i lindi Jakobi. 16 Jakobit i lindi Jozefi, fati i Marisë, prej së cilës lindi Jezusi që quhet Krisht.
17 Gjithsej, pra, katërmbëdhjetë brezni prej Abrahamit deri te Davidi; prej Davidit deri në shpërnguljen në Babiloni katërmbëdhjetë brezni; e prej shpërnguljes në Babiloni deri te Krishti katërmbëdhjetë brezni.
18 Lindja e Jezu Krishtit ndodhi kështu: Maria, nëna e tij, pasi u fejua me Jozefin, para se të banonin së bashku, u gjend shtatzënë për virtyt të Shpirtit Shenjt.
19 Tashti Jozefi, i fejuari i saj, pasi ishte njeri i drejtë e nuk donte ta çnderonte botërisht, mendoi ta linte fshehtazi. 20 Posa në mendjen e vet vendosi të bëjë kështu, ja, iu duk në ëndërr engjëlli i Zotit dhe i tha: “Jozef, biri i Davidit, mos ki frikë ta marrësh Marinë, të fejuarën tënde, sepse foshnja që është zënë në të, u zu për virtyt të Shpirtit Shenjt. 21 Ajo do të lindë djalë e ti ngjitja emrin Jezus, sepse Ai do ta shëlbojë popullin e vet prej mëkateve të tij.” 22 E gjithë kjo ndodhi që të shkonte në vend fjala e Zotit e thënë nëpërmjet profetit:
23 “Ja, Virgjëra do të mbesë shtatzënë e do të lindë një djalë, të cilit do t’ia ngjesin emrin Emanuel ‑ që do të thotë: Hyji me ne!”



MEDITIM.


Të gjithë janë të ftuar të hyjnë në projektin e Zotit, duke u hapur ndaj një vizioni më të pasur të realitetit.
Zot, ti e di që kam nevojë për ty, por e di edhe paaftësinë time për t'ju arritur. Kjo varfëri më verbon e megjithatë unë kam një nevojë të madhe t'i afrohem te ti dhe të thelloj pasuritë që më ke dhënë.


1.Prejardhja dhe misioni i fshehur i Jezusit

Ky tekst i Shkrimit gjurmon origjinën e Jezusit, lindja e brezave të të cilit mund të duket e habitshme. Kjo gjenealogji na lejon të njohim prejardhjen e Shpëtimtarit tonë, Birit të Davidit, dhe rishikon historinë e trazuar të popullit të Perëndisë që nga krijimi i tij me një sërë faktesh domethënëse: prostitucioni, bashkimi jashtë popullit hebre ose zëvendësimi i kursit të identitetit të breza nga Abrahami te Krishti: populli është një popull mëkatar. Në fund të këtyre vargjeve të Mateut shfaqet Jozefi, i biri i Jakobit, i cili u martua me “Marinë, prej së cilës lindi Jezusi, që quhet Krisht”. Etimologjikisht, Jezusi do të thotë "Zoti shpëton". I njoftohet Jozefit duke ia bërë të njohur misionin e tij në zemrën e njerëzimit.
Krishti, Biri i Perëndisë, vetë erdhi mes njerëzve për të dhënë jetën e tij për të shëlbuar mohimet dhe tradhtitë e grumbulluara nga njerëzit: ai u bë njeri për të na bërë fëmijë të Perëndisë. Ai mori gjendjen tonë njerëzore për të na ofruar gjendjen e tij hyjnore.


2.“Jozef, biri i Davidit, mos ki frikë ta marrësh Marinë, të fejuarën tënde, sepse foshnja që është zënë në të, u zu për virtyt të Shpirtit Shenjt. Ajo do të lindë djalë e ti ngjitja emrin Jezus, sepse Ai do ta shëlbojë popullin e vet prej mëkateve të tij”.

Këtë rrugë që përshkon Jozefi, secili prej nesh është thirrur ta përshkojë. Nëse i përmbahemi mënyrës sonë të të parit dhe të të kuptuarit, nuk do ta njohim dhe nuk do të jemi në gjendje të bashkohemi me Shpëtimtarin, vullneti i të cilit është vullneti i Atit dhe i Shpirtit Shenjt. Jeta e Jozefit, burrit të Marisë dhe babait birësues të Jezusit, është modeli që duhet të imitojmë për të shpëtuar veten dhe për të marrë pjesë në shpëtimin e njerëzve.



3.Atësia ligjore e marrë nga Jozefi.


Duke dëgjuar këto fjalë, Jozefi, i cili nuk ishte ende i martuar me Marinë, mendon ta refuzojë atë, por engjëlli i shpall atij ndërhyrjen e drejtpërdrejtë të Zotit: ai e merr këtë njoftim si shenjë të një zgjedhjeje personale hyjnore. Prandaj, ai do ta marrë këtë atësi të Jezusit, duke i dhënë atij dashurinë delikate, atërore dhe bujare për të cilën ka nevojë çdo qenie njerëzore.
Kështu, Jezusi, Shëlbuesi ynë, hap derën e parajsës për të gjithë njerëzit. Ky njeri ka zemrën e një Ati, të cilin Papa Françesku e lavdëroi në letrën e tij apostolike Patris Corde, shkruar në 2021: një Atë, autoriteti i të cilit ushtrohet në nivel njerëzor, por në varësi të plotë nga autoriteti hyjnor.

Ndërsa vështirësitë aktuale në arsim nuk janë gjithmonë të lehta, le të marrim tekstin e kësaj letre apostolike nga Ati i Shenjtë dhe t'i kërkojmë Shpirtit Shenjt të na udhëheqë në këtë rrugë autoriteti dhe bindjeje.

[ninoenina]

9-9-2022/E PREMTE E JAVËS 23/VITI 2.


“Pasi i pastruat shpirtrat tuaj…doni njëri-tjetrin me gjithë shpirt

dhe me dashuri të vërtetë” (1 Pt. 1,22).

UNGJILLI: Lk 6, 39-42.


39 U tha edhe shëmbëlltyrën: “A mund t’i prijë i verbëri të verbërit? A thua s’do të bien të dy në gropë? 40 Nuk është nxënësi më i aftë se mësuesi; por, çdo nxënës plotësisht i aftësuar, do të jetë si mësuesi i vet. 41 Po pse e shikon lëmishten në sy të vëllait tënd e nuk e sheh traun në syrin tënd? 42 Si mund t’i thuash vëllait tënd: ‘Vëlla, ndal ta heq lëmishtën, që ke në sy, ti që nuk e sheh traun në sy tënd? Shtiracak, nxirre më parë traun nga syri yt dhe atëherë do të shohësh qartë ta nxjerrësh lëmishten nga syri i vëllait tënd”.

MEDITIM.


Nëse leximi i këtij fragmenti mund të bëhet pa ndihmën e Shirtit Shenjt, meditimi nuk mund të bëhet pa "Ai që do të na mësojë gjithçka" (Gjn 14:26). Për të mësuar prej tij se si t'i jetosh thellë dhe me të vërtetë mësimet e tua, nuk mjafton të kërkosh të fitosh një virtyt ose sjellje specifike, por mbi të gjitha është e nevojshme të dëgjosh zërin e brendshëm dhe dritën për të vënë në praktikë atë që kërkon Zoti, atë që të ka lënduar ose poshtëruar.
Zot, ti na krijove sipas imazhit tënd, por djalli erdhi të mbulojë identitetin tonë duke na bërë të verbër. Ai dëshiron të na çojë në një rrugë që nuk është e jotja. Ai dëshiron të shkatërrojë projektin e përjetshëm të Perëndisë për njeriun: nuk është pas tij që ne duhet të angazhohemi.


1.“A mund t’i prijë i verbëri të verbërit? A thua s’do të bien të dy në gropë?”.
Ti mëson gjëra që janë të vështira për t'u dëgjuar, për t'u kuptuar dhe mbi të gjitha për t'u vënë në praktikë: sapo ke folur për "dashurinë ndaj armiqve": një realitet që nuk është i dukshëm për një shumicë të madhe të dhënë ndaj gjykimit negativ të shprehur hapur ose jo: me dhunë, me fjalë apo edhe me vepra. Lëndimi ose poshtërimi na ngrin instinktivisht në një pozicion mbrojtës pa u përpjekur të kuptojmë arsyen e situatës.
Sot, Zot, gjërat mbeten të njëjta si për dëgjuesit e kohës tënde. Ti më fton të reflektoj për respektin që u detyrohem atyre me të cilët nuk jam dakord. Më lejon të zbuloj se ti e do atë po aq sa më do mua, se ke ardhur të marresh mbi vete gabimet dhe refuzimet e tij, ashtu siç ke ardhur për mua. Ti na njeh të dyve dhe ke ardhur të na mësosh të respektojmë dhe duam njëri-tjetrin ashtu siç na deshe ti.


2.”Po pse e shikon lëmishten në sy të vëllait tënd e nuk e sheh traun në syrin tënd?”.

Zot, çdo moment je me mua. Dua të të lë të drejtosh sjelljen time, zgjedhjet e mia të përditshme. Nëse po të dëgjoj, qoftë edhe në veprim të plotë, do të të lë të më diktosh se çfarë të bëj kur të më refuzojnë, të me poshtërojnë ose të më llogariten për asgjë, siç bënë me Atin tënd gjatë jetës tënde mes nesh. Në vend që të shoh rrezen e tjetrit, t'i gjykoj me mendjemadhësi apo ta shikoj nga lart, do të më japësh durimin të kontrolloj veten dhe të qëndroj pranë atij që më shqetëson. TI nuk do të lejosh që inati të vendoset mes dy të verbërve. Po, Zot, ai mund të jetë i verbër, por unë jam të paktën po aq i verbër sa ai.


3.Hipokrizia është burimi i verbërisë.

Zot, hipokrizia jonë na e bën të vështirë të pastrojmë të kundërtën. Ne gjithmonë dhe në çdo gjë ndihemi superiorë ndaj tjetrit. Atje, mësimi i Shën Pjetrit për komunitetet e para të krishtera i shtyn ata të zgjedhin rrugën e mirëkuptimit të përzemërt në mes të një bote pagane ose rebele në vend që të përplasen duke hedhur poshtë "gurin e themelit që ndërtuesit ". “ Nëse ju e quani atë “Atë” që gjykon sipas veprave të tij pa respekt, silluni me frikë në kohën e mërgimit tuaj, me zemër të pastër, dashuroni njëri-tjetrin pa dështuar. Hidhni poshtë çdo ligësi dhe çdo mashtrim, hipokrizi, xhelozi dhe çdo lloj shpifjeje. (1 Pjetrit 1, 17…23)

[ninoenina]

10-9-2022/ E SHTUNË E JAVËS 23/VITI 2.

Më kthe te ti, o Zot!

UNGJILLI: Lk. 6, 43-49.

45 Njeriu i mirë nxjerr të mirën nga visari i mirë i zemrës së vet, njeriu i keq nxjerr të keqen nga visari i keq: sepse goja i qet çka i ka zemra”.
46 “Pse më thirrni: ‘Zotëri, Zotëri!’, e nuk bëni si ju urdhëroj?
47 Do t’ju tregoj se kujt i përngjan çdonjëri që vjen tek unë, që e dëgjon fjalën time e që e vë në veprim:
48 ai i përngjan njeriut, i cili, kur ndërtoi shtëpinë e vet, mihu dheun thellë dhe themelin e vuri mbi shkëmb. Ra vërshimi, lumi u vërsul mbi atë shtëpi, por nuk mundi ta tundë, sepse ishte e ndërtuar mirë. 49 Kurse ai që e dëgjon, por nuk e vë në veprim fjalën time, i përngjan njeriut, që e ndërtoi shtëpinë përmbi dhe ‑ pa themel: u vërsul lumi e menjëherë e rrëzoi: ajo shtëpi u bë gërmadhë e madhe”.


MEDITIM.

Zot, do të doja shumë që të vish tek unë, të më dëgjosh dhe të më bësh të përjetoj që të dëgjosh lutjen time, por sot në Ungjill po flet në një mënyrë tjetër: më mëso të "shkoj te ti”; më mëso të “dëgjoj fjalët e tua”; më lejo t'i "zbatoj ato në praktikë". Unë besoj, thjesht, se nuk ke nevojë të vish tek unë, sepse tashmë je në mua, tashmë po më dëgjon dhe po më jep tashmë atë që më mnevojtet.
Më kthe tek ti, o Zot.

1.“Dhe pse më thërret duke më thënë: “Zot! Zot!"
dhe nuk e ben atë që të them unë?”
Me dhimbje, Krishti pyet: “Pse?". Po pse ? Pse dëgjojmë pa bërë? Pse themi se ai është Zot, kur shumë gjëra të tjera vijnë para tij në jetën tonë? Pse mendojmë se jemi të krishterë kështu apo ashtu, kur veprimet tona thonë të kundërtën? Pse “fjala” jonë (fjalët tona) nuk është bërë mish (veprim konkret, jo vetëm një qëllim i mirë), si ajo e Atit? Krishti më bën vërtet pyetjen, me një vështrim të butë, të qetë, të vendosur dhe inkurajues. Ai me të vërtetë pret një përgjigje. Çfarë thonë fjalët e mia? Dhe heshtjet e mia? Çfarë thonë veprimet e mia? Dhe lëshimet e mia?
Më kthe te ti, Zot!

2.“Kushdo që vjen tek unë, i dëgjon fjalët e mia dhe i vë në praktikë,
(…) është si ai që ndërton një shtëpi, që ka gërmuar shumë thellë dhe (…) ka hedhur themelet në shkëmb. Kur erdhi përmbytja, përrua u vërsul mbi këtë shtëpi (…)”
Kur ndërtuesi fillon të gërmojë shumë thellë për të ndërtuar shtëpinë e tij, kjo përfshin heqjen e tokës dhe kërkimin e shkëmbit, përsëri dhe përsëri, dhe përsëri, derisa ta gjejë atë. Ndonjëherë ai mendon se ka gjetur shkëmbin, por ai është vetëm një gur. Edhe kjo duhet eliminuar, edhe nëse duket si shkëmb. Një gur nuk është shkëmb.
Toka dhe gurët që duhet të ndahen, janë gjëra të tilla si rehatia, të qenit i drejtë, pozicioni, lajmet më të fundit, reputacioni, thashethemet (virtuale ose jo), ndjenja se dikush është i informuar mirë, të qenit i kënaqur me punën e tij, etj. Mund të jetë edhe një fjali si: “Gjëja e rëndësishme është shëndeti! Që do të thotë: “Nëse kam shëndetin tim, pjesa tjetër do të shkojë…”.
O Zot, më kthe te ti!


3.“...por ai nuk mund ta tundte sepse ishte ndërtuar mire”.
Në librin e parë të Kronikave, lexojmë: “Atëherë Davidi ndërtoi për vete shtëpi në Qytetin e Davidit, e bëri gati vendin e Arkës së Hyjit dhe e ngrehi për të tendën (1 Kr 15, 1). Por dy kapituj më pas, pasi kishte kënduar lavde në këtë tendë, Davidi ndryshoi mendje dhe i tha profetit Nathan: “Ja, unë po banoj në shtëpi prej cedri, ndërsa Arka e Besëlidhjes së Zotit nën lëkura”(1 Kr 17, 1).
Davidi e kupton se ai nuk e vuri Perëndinë të parin. Ai e kupton se duhej të konvertohej. Ai nuk mund të thotë: “Zot! Zot! dhe jepini Arkës së Besëlidhjes një lloj tende si ajo e njerëzve të zakonshëm. Kjo është arsyeja pse profeti Nathan i thotë të bëjë ndryshimet që dëshiron të bëjë (krh. 1 Ch 17, 2). Por kur vjen puna për të gërmuar në shkëmb, është e pamundur ta bësh atë vetëm. “Në qoftë se Zoti nuk e ndërton shtëpinë, ndërtuesit punojnë kot (Ps 1, 26). Në të vërtetë, Zoti i tha Davidit me anë të Natanit: “Shko e thuaj Davidit, shërbëtorit tim: Kështu thotë Zoti: Ti s’ke për të më ndërtuar Shtëpi që të banoj në të. Nuk do të më ndërtosh një shtëpi ku të banoj. (…) në kohën kur popullit tim Izraelit i dhashë gjyqtarë dhe i mposhta të gjithë armiqtë e tu. Prandaj po të lajmëroj se Zoti do ta ndërtojë ty shtëpinë, unë them se Zoti do t'ju ndërtojë një shtëpi. (1 Kr 17, 4. 10). Po unë? Si duket këndi im i lutjes? A kam një? A ka vend në buxhetin tim për gjërat e Perëndisë?
Më kthe te ti, o Zot!

E tani mund të lutemi më këtë psalm:
“E deri kur, o Zot, do të më harrosh krejtësisht? Deri kur do ta fshehësh fytyrën tënde prej meje?
Deri kur do të shqetësohem në shpirt, në zemrën time do të kem trishtim për çdo ditë? Deri kur armiku do të më rrijë shqipe mbi kokë?
Shih e më ndihmo, o Zot, Hyji im! Ndriti sytë e mi që të mos më kapë gjumi i vdekjes,
të mos thotë armiku: “Ngadhënjeva mbi të!”, që të mos gëzohen salvuesit nëse rrëzohem ndonjëherë.
Por unë jam i sigurt në dashurinë tënde, le të galdojë shpirti im në shpëtimin tënd! Do t’i këndoj Zotit, Bamirësit tim!” (Ps. 12).
Dhe edhe me psalmin 130:
“Prej humnerës klitha tek ti, o Zot,
2 o Zot, dëgjoje britmën time! Le ta dëgjojnë veshët e tu, zërin e lutjes sime.
3 Nëse do t’i mbash mend paudhësitë, o Zot, O Zot, e kush do të qëndrojë para teje?
4 Por tek ti gjendet falja që të dimë të të druajmë.
5 Shpresoj në ty, o Zot, shpirti im shpreson në premtimin e tij.
6.E pret shpirti im Zotin më tepër se rojtarët agimin. Më tepër se rojtarët agimin
7 le të shpresojë Izraeli në Zotin, sepse te Zoti është mëshira dhe i madh është tek Ai shpërblimi.
8 Ai do ta nxjerrë Izraelin prej të gjitha paudhësive të tija” (Ps. 130).

[ninoenina]

12-9-2022. E HËNË E JAVËS 24 . VITI 2.

MADHËSHTIA E VËRTETË.


UNGJILLI: Lk. 7, 1-10.

1 Pasi i kreu të gjitha këto fjalë të drejtuara popullit, hyri në Kafarnaum.
2 Një centurion e kishte shërbëtorin të sëmurë në fill të vdekjes. Shërbëtorin e kishte fort për zemër.
3 Centurioni, kur dëgjoi për Jezusin, dërgoi disa kryepleq judenj që ta lusin të vijë e t’ia shërojë shërbëtorin.
4 Ata, kur arritën te Jezusi, zunë t’i luten e t’i përluten: “Meriton t’ia kryesh këtë nder
5 sepse e do popullin tonë. Ai na e ndërtoi edhe sinagogën”.
6 Jezusi shkoi me ta. E kur ishte jo fort larg shtëpisë, centurioni dërgoi miqtë e vet për t’i thënë: “Zotëri, mos u mundo më tepër se nuk jam i denjë të hysh nën pullazin tim 7 ‑ prandaj edhe nuk e çmova veten të denjë të të dal përpara, por vetëm jep urdhër me një fjalë dhe shërbëtori im do të shërohet.
8 Sepse edhe unë, ndonëse jam vetëm njeri që varem prej tjetërkujt, prapë kam nën urdhër ushtarë dhe i them njërit: ‘Shko!’ ‑ dhe ai shkon, një tjetri: ‘Eja!’ ‑ dhe ai vjen; shërbëtorit tim: ‘Bëje këtë!’ ‑ dhe ai e bën”.
9 Jezusi, kur i dëgjoi këto fjalë, u mrekullua, u kthye kah populli që po e ndiqte dhe i tha: “Po ju them: as në Izrael nuk e gjeta një fe kaq të madhe”.
10 Kur të dërguarit u kthyen në shtëpi, e gjetën shërbëtorin shëndoshë e mirë.

MEDITIM

Zoti Jezus, unë e hap zemrën time ndaj Fjalës Tënde.
Sot, UngjillI më tregon admirimin tënd për centurionin. Është sikur po më ftoje të ktheja shikimin drejt tij duke zgjedhur kështu të zhdukem para tij. Më mëso atë që shikon tek ai që të shkakton një admirim të tillë.
Zot, më mëso madhështinë e vërtetë!

1.” Një centurion e kishte shërbëtorin të sëmurë në fill të vdekjes”

Së pari na befason marrëdhënia që ka pasur ky centurion me këtë shërbëtor: ai "kujdesej shumë për të". Shërbëtori nuk ishte për të një punëtor apo një pronë shtesë, të cilën ai mund ta zëvendësonte sapo të zhdukej. Ai ishte lidhur me të njësoj si Jairi me vajzën e tij të vogël që po vdiste. Ky qëndrim ndaj shërbëtorit të tij na zbulon një zemre të hapur që lejoi veten të prekej nga sëmundja e shërbëtorit të vet: centurioni zbuloi madhështinë dhe vlerën e këtij njeriu me gjendje të përulur, deri në atë pikë sa e donte atë si një bir. Kjo dashuri ishtë e tillë që ai nuk ngurroi të përulej para Jezusit për t'i lutur të arrinte të pamundurën, duke e bërë veten skllav para tij.

2."Unë nuk jam i denjë (...)"

Centurioni na befason edhe me respektin që tregon ndaj Krishtit. Hebrenjtë, duke i konsideruar paganët të papastër, nuk pranonin të hyjnin në shtëpinë e tyre ose të ndanin një vakt me ta, nga frika se mos ndoteshin. Duke e ditur këtë zakon, ai e respektoi atë – madje e kaloi atë – duke preferuar të mos i drejtohej drejtpërdrejt Krishtit, por dërgoi ndërmjetës, fillimisht hebrenj, e më pas miq. Ai centurion pranoi të trajtohej si një person i papastër, inferior ndaj hebrenjve.


3.“Kushdo e lartëson veten, do të përvujtërohet e kush e përvujtëron vetveten, do të lartësohet” (Lk. 14,11).

Ne zbulojmë kështu, tek ky njeri që shkakton admirimin e Jezusit, një pagan që tashmë jeton sipas Ungjillit. Edhe pse ka autoritet, ai di edhe të përulet, fillimisht para eprorëve të tij ushtarakë, por edhe para shërbëtorit të tij, përpara hebrenjve dhe së fundi para Jezusit. Nuk e dimë nëse ishte falë afërsisë së tij me shërbëtorin e tij që centurioni mësoi të kuptonte se madhështia e vërtetë fshihet në poshtërim. Vërtet, jo vetëm që ai vetë nuk hezitoi të ulëj vetë, por ulja e Krishtit bëri që ai të shihte madhështinë e vërtetë të Jezusit. Pikërisht, kur Krishti e pranoi lutjen e tij dhe nisej për në shtëpinë e tij, ai e dyfishoi përulësinë e tij dhe, si i mbushur me modesti, shpalli padenjësinë e tij për ta pritur, duke arritur deri aty sa të kuptonte se në këtë njeri fshihej ai që madje sëmundja bindet.
Zot, këtu figura e centurionit, flet për ty. Përulësia e tij na shpall Mbretin që do të përulet deri në vdekje, de deri në vdekje të Kryqit, për skllevërit. Soditja e madhështisë tënde, le të zgjojë tek unë përulësinë, habinë dhe vetëdijen për padenjësinë time.

[ninoenina]

13-9-2022/E MARTE E JAVËS 24/ VITI 2

Ma jep fitoren mbi mëkatin dhe mbi vdekjen.

Shën Gjon Gojarti, ipeshkëv dhe mësues Kishës.


UNGJILLI: Lk. 7, 11-17.

11 Pastaj Jezusi u nis për në qytetin që quhet Nain. Me të shkonin nxënsit e tij dhe turmë e madhe e popullit.
12 Kur iu afrua dyerve të qytetit, po sillnin përjashta qytetit një të vdekur ‑ djalin e vetëm të nënës e kjo ishte e vejë. E përcillnin shumë banorë të qytetit.
13 Kur e pa Zotëria, pati dhembshuri për të dhe i tha: “Mos qaj”
14 U afrua, preku vigun ‑ ata që e mbartnin, u ndalën. Ai tha:“Djalosh, ty po të them: çohu!”
15 I vdekuri u çua dhe nisi të flasë. Jezusi ia dha s’ëmës.
16 Të gjithë i kapi frikë e madhe dhe lëvdonin Hyjin duke thënë: “Profet i madh u duk ndër ne! Hyji e pa popullin e vet!”
17 Dhe nëpër mbarë Judenë e anembanë krahinës u hap fjala për të.




MEDITIM.


1 “Zoti është bariu im,
asgjë nuk më mungon.
2 Më pushon kullotave të gjelbra,
më prin në ujëra të qeta,
3 shpirtin ma përtërin.
Ai më prin shtigjeve të drejta
në saje të dashurisë së Emrit të vet.
4 Po edhe në kalofsha nëpër luginën e hijes së vdekjes,
s’trembem nga e keqja
sepse ti je me mua:
thupra jote dhe kërraba
për mua janë ngushëllim.
5 Ti ma shtron tryezën përpara
ndër sy të armiqve të mi,
me vaj erëmirë kokën ma lyen,
gotën ma mbush plot e përplot.
6 Hiri dhe mirësia do të më përcjellin
në të gjitha ditët e jetës sime,
do të banoj në shtëpinë e Zotit
derisa të jem gjallë” (Ps. 23).

O Zot, ringjallja dhe jeta, ma jep fitoren mbi mëkatin dhe vdekjen.



1.Vdekja fizike dhe vdekja shpirtërore janë armiqtë më të mëdhenj të njeriut.

Ungjilli na zbulon butësinë e Jezusit për ata që vuajnë. Ka vdekje fizike të shkaktuar nga sëmundja, për këtë djalë të vejushës së Naimit, por ka edhe vdekje shpirtërore të shkaktuar nga mëkati. Ata janë dy armiqtë më të mëdhenj të njeriut. Teksti specifikon se Jezusi u kap nga dhembshuria për këtë të ve të varfër të Naimit dhe për djalin e saj. Kjo dhembshuri e Jezusit mund të na prekë thellë, por Jezusi nuk qëndron në dhembshuri përballë sëmundjes dhe vdekjes tonë. Jezusi nuk erdhi vetëm të na tregojë dhembshurinë e tij, por ai erdhi si një njeri që fiton mbi mëkatin dhe vdekjen duke kaluar vetë vdekjen dhe duke mbajtur mëkatet tona në kryq.



2.Jezusi i ringjiallur, na jep një jetë të re.

Ai është një Zot i aftë të kuptojë dhimbjen tonë, sepse ai vetë e ka kaluar këtë rrugë! Ai ka dhembshuri për ne, por edhe sprovat i kalon me ne. Por as kjo nuk i mjafton. Jezusi gjithashtu dëshiron të kapërcejë vdekjen, vdekjen e secilit prej nesh. Fitorja e tij do të vijë në ditën e tretë, pas vdekje së tij, kur ai u ringjall.
Pra, pse vdekja dhe mëkati vazhdojnë të mundojnë jetën tonë dhe botën tonë nëse Zoti na ka shpëtuar vërtet? Ringjallja e Jezusit na bën të kuptojmë se fitorja përfundimtare e Zotit mbi mëkatin dhe vdekjen do të vijë në plotësinë e saj vetëm në një jetë tjetër, në jetën e përjetshme. Jezusi, duke u ringjallur, nuk u kthye në një jetë të re tokësore, por hyri në jetën e përjetshme. Zgjidhja përfundimtare që Zoti donte t'i jepte problemit të vdekjes dhe mëkatit, është të mos japë edhe pak vite jetë në këtë botë. Kjo do të ishte shumë pak!
Ky i ri në Ungjillin e sotëm merr edhe disa vite jete në tokë, por do t'i duhet të kalojë një vdekje të dytë. Jezusi dëshiron shumë më tepër për ne. Ai dëshiron të na ofrojë jetën e përjetshme me të, ku nuk do të ketë më sëmundje apo vdekje, ku nuk do të ketë më të keqe apo mëkat.


3.Në këtë jetë tokësore, presim çlirimin përfundimtar nga vdekja dhe mëkati.

Ndërsa presim ditën e madhe të çlirimit tonë përfundimtar nga vdekja dhe mëkati, Zoti na fton të jetojmë me shpresë dhe të mbjellim sa më shumë jetë, mirësi dhe gëzim në këtë botë. Si në një kopsht, do të ketë një qoshe të ekzistencës tonë ku kjo farë e jetës dhe e mirësisë do të mbijë dhe do të rritet, duke na sjellë gëzim dhe kënaqësi të madhe. Le të njohim dhe gëzohemi për të mirën dhe jetën që lulëzon rreth nesh!
Zoti Jezus, ti që je ringjallja dhe jeta, më ndihmo të jetoj me shpresë, duke pritur një tokë të re dhe qiej të rinj! Më jep forcë të përballoj sëmundjen time fizike me durim. Një ditë më jep jetën e përjetshme me ty përgjithmonë.

[ninoenina]

14-9-2022/E MERKURE E JAVËS 24/VITI 2.

NALTIMI I KRYQIT.

UNGJILLI: Gj 3, 13-17.

13 Askush nuk u ngjit në qiell,
përveç Birit të njeriut
që zbriti nga qielli.
14 Dhe, sikurse Moisiu e lartësoi
gjarprin në shkretëtirë,
po ashtu duhet të lartësohet edhe Biri i njeriut,
15 që kushdo të besojë në të
ta ketë jetën e pasosur.
16 Vërtet, Hyji aq fort e deshi botën
sa që dha një të vetmin Birin e vet
kështu që, secili që beson në të,
të mos birret,
por të ketë jetën e pasosur.
17 Në të vërtetë Hyji nuk e dërgoi Birin
që ta dënojë botën,
por që bota të shpëtojë nëpër të.


MEDITIM.

Sot meditojmë mbi pafundësinë e dashurisë së Jezusit: kjo dashuri është përgjigja që Jezusi i dha njeriut që refuzoi Krijuesin në kopshtin e Edenit. Meditojmë mbi misterin e Kryqit, që na hapi qiellin në përjetësi: prandaj ky kryq është "i lavdishëm" pasi falë tij jeta e përjetshme rihapet për çdo njeri.
Jemi të ftuar të sodisim si një instrument torture mbi të cilin u martirizua Jezusi, Birin e Hyjit, u bë një instrument shëlbimi dhe lumturisë së përjetshme që ky kryqëzim u hapi të gjithë njerëzve.
Psalmi 129, 1-2 na bën të themi:
“Prej humnerës klitha tek ti, o Zot,
o Zot, dëgjoje britmën time!
Le ta dëgjojnë veshët e tu,
zërin e lutjes sime”.
O Zot, dëgjoje këtë thirrje: me gëzim të falënderojmë sepse na ke hapur derën e lumturisë së përjetshme.
Besimi ynë na lejon të sodisim misterin e madh të dashurisë së padepërtueshme të Perëndisë. Biri mori gjendjen tonë njerëzore duke u mishëruar në barkun e Marisë: ai ofroi jetën e tij në kryq për të asgjësuar refuzimin fillestar të Adamit dhe Evës. Duke na krijuar, Perëndia, Ati ynë, donte që ne t'i jepnim lavdi dhe të merrnim pjesë në jetën e përjetshme në praninë e tij.


1.“Askush nuk u ngjit në qiell, përveç Birit të njeriut që zbriti nga qielli”.

Nikodemi, një anëtar i Sinedrit, ishte një nga dishepujt e parë të Jezusit. Në fillim të jetës së tij mes njerëzve, Jezusi foli me të dhe e bëri të shihte nevojën për të “lindur nga lart” (Gj. 3,3) në qëllim që të rifitojë jetën e përjetshme. Jezusi e pranon atë dhe i flet për lindjen e re që i duhet njeriut për të arritur jetën e përjetshme.
Në këto vargje, Jezusi ia shpjegon atij misionin e vet: duke u mishëruar, ai zbriti me të vërtetë nga qielli; ai nuk erdhi për të gjykuar njerëzit, por për t'u hapur atyre jetën e përjetshme.


2.“…po ashtu duhet të lartësohet edhe Biri i njeriut”.

Këtu, Jezusi i referohet gjarprit prej bronzi që Perëndia i kishte kërkuar Moisiut ta ngrinte në shkretëtirë: nëse një besimtar e shikonte atë, atëherë ai shërohej nga kafshimi i gjarprit dhe rifitonte jetën (krh. Nb. 21,9). Pra, në kohën e Krishtit, për t'u shëruar nga mëkati, besimtarët duhej të ngrinin sytë drejt kryqit, ta sodisnin atë dhe të konvertoheshin. Kryqi, ai instrument i tmerrshëm torture, nuk ishte më e vetmja rrugëdalje për mëkatarin: Zoti Atë kishte dhënë Birin e tij të vetëm dhe, si gjarpëri prej bronzi i shkretëtirës, lutja në këmbët e kryqit do të ishte një hapje për shpëtim.


3.“ Në të vërtetë Hyji nuk e dërgoi Birin që ta dënojë botën, por që bota të shpëtojë nëpër të”.

Perëndia dëshiron që bota të shpëtohet dhe gjithashtu që njeriu të marrë pjesë në këtë shpëtim. Përballë refuzimit të njeriut për të dashur, Perëndia Atë shfaq dashuri dhe mirësi të pakufishme. Në letrën e tij drejtuar Galatasve, Shën Pali kujton këtë mirësi të përjetshme:
"Por, kur erdhi koha e caktuar,
Hyji dërgoi Birin e vet,
të lindur prej gruaje,
të nënshtruar Ligjit,
që t’i shpërblente të nënshtruarit e Ligjit,
që ne ta fitonim bijësinë në shpirt”(Ga 4, 4-5).
Nëpërmjet Lutjes së Katërte Eukaristike, e gjithë Kisha lavdëron dhe falënderon këtë Zot të mirësisë së pafund: “O Atë i Shenjtë, (…) ti nuk e ke braktisur [njeriun] në pushtetin e vdekjes. Me mëshirën tënde i ke ndihmuar të gjithë njerëzit të të kërkojnë dhe të të gjejnë. Ti shumëzove besëlidhjet me ta dhe i formuat nëpërmjet profetëve me shpresën e shpëtimit”.
Cilësitë tona njerëzore janë tejkaluar këtu, o Zot! Na duhet besimi! Dhe është ky besim që dëshiron të shohësh tek Nikodemi. Vetë Zoti duhet t'i vijë në ndihmë. Ky është gjithashtu premtimi që do t'u bësh më vonë dëgjuesve të tu-:
“Edhe unë do t’i lutem Atit
dhe Ai do t’ju japë një Mbrojtës tjetër,
që të jetë me ju përgjithmonë:
Shpirtin e së Vërtetës” (Gj. 14,16).

[ninoenina]

15-9-2022/E ENJTE E JAVËS 24/ VITI 2.


“Rrinte Zoja tui lotue, afër kryqit tui shikue Krishtin pezull kryqëzue”.


Shën Maria Virgjër e Dhimbshme.

UNGJILLI: Gj. 19, 25-27.

25 Në këmbë, përbri kryqit të Jezusit, qëndronin nëna e tij, pastaj motra e nënës së tij, Maria e Klopait edhe Maria Magdalenë. 26 Jezusi, kur pa nënën e vet dhe, pranë saj, nxënësin që donte, i tha nënës: “Grua, ja, yt bir!”
27 Pastaj i tha nxënësit: “Ja, nëna jote!”.



MEDITIM.

“Rrinte Zoja tui lotue,
afër kryqit tui shikue
Krishtin pezull kryqëzue.
Oh san’vaj e sa n’ankim,
ish’ n’ atë çasht , pa pasë një g’zim,
Nana e Krishtit veç bekim.
Qante e dneste e dhimbja Nanë,
Mundue Krishtin për gjithë anë,
pa mujtë kush nji ndihmë më i dhanë.
Afër Kryqit tui gjimue,
afër teje tui lotue,
kish të qaj unë pa pushue.
O Zojë Virgjin, Nanë e d’lirë,
lute Zotin të ketë mëshirë:
Ti shëlbim prej tij na nxier (Nga Stabat Mater).




1.“Në këmbë, përbri kryqit të Jezusit, qëndronin nëna e tij,

pastaj motra e nënës së tij, Maria e Klopait edhe Maria Magdalenë”.

Sa mistikë, piktorë, muzikantë dhe poetë u frymëzuan nga ky pasazh biblik? Nga françeskani Jacapone da Todi në shekullin e 13-të që na la Stabat Mater-in e famshëm deri te Pergolesi, pa harruar Vivaldin apo Charles Péguy... të gjithë u frymëzuan nga imazhi i kësaj Nëne të pranishme në këmbët e kryqit të Birit të saj.
Çfarë panë këta soditës në këtë skenë? Çfarë ia lejuan vetes të prekeshin derisa të arrinin të prodhonin vepra të tilla? A mund të jetë dhimbja e pafuqishme e Nënës? Prania besnike e Gruas edhe brenda mundimeve më të rënda? A mund të jetë butësia e lidhur ngushtë me guximin e këtyre grave? Besimi i palëkundur i Marisë? Dhe une? Çfarë më prek mua duke soditur skenën? Apo edhe duke dëgjuar një nga veprat e artit të ofruara nga këta artistë?



2“Përbri kryqit të Jezusit, qëndronin nëna e tij, pastaj motra e nënës së tij, Maria”.

Maria është e pranishme. Ajo është e pafuqishme, por e pranishme. Dhe oh sa frytdhënëse dhe ngushëlluese është kjo prani në zemrën e fatkeqësisë më të keqe! Guxoni të imagjinoni për një moment se Maria, duke mos ditur çfarë të bëjë përballë kësaj padrejtësie, e lë veten të paralizohet nga frika ose, më keq, të shkëlqejë nga mungesa e saj?
Por Maria është atje, e pranishme. E fortë. E gjallë. Kryqi, që ishte para syve të saj, u ngulit thellë në zemrën e saj. Por “Stabat Mater” nëna ishte atje, e pranishme. “Sa e pikëlluar ishte, Nëna më e bekuar, Nëna e Birit të vetëm! Sa e sëmurë! Sa vuajti Nëna e butë, duke soditur Birin hyjnor të saj të torturuar!”.
Le të jetë Maria një shëmbull jete për ne. Le të dimë të jemi të pranishëm në mes të mundimeve, vuajtjeve të padrejta, e, nga ajo, le të dimë të jemi të pranishëm... edhe kur nuk dimë çfarë të bëjmë.
“Krisht, kur do të ik nga këtu,
le të dal fitimtar
me ndihmë të Nënës tënde.
Kur trupi im vdes,
jepi shpirtit tim lavdinë e Qiellit.
Amen. (Nga Stabat Mater)