Komenti i ungjillit

[ninoenina]

3-12-2021/E PREMTE JAVA E PARË AVV/UNGJILLI: Mt. 9, 27–31.

Shën Frani Xavier.

LUTJA: Ps 27.

1) Zoti është drita ime dhe shpëtimi im,
kë do të kem frikë?
Zoti është mbrojtësi i jetës sime,
para kujt do të dridhem?
4 Për një gjë të vetme i lutem Zotit,
vetëm atë ia kërkoj
që të jetoj në Shtëpinë e Zotit
të gjitha ditët e jetës sime,
që ta shijoj kënaqësinë e Zotit
e ta vërej Shtëpinë e Zotit.
13 Besoj se do t’i shijoj të mirat e Zotit
në tokën e të gjallëve.
14 Shpreso në Zotin: bëhu burrë!
Ji zemërfortë e prite Zotin!



LEXIMI I UNGJILLIT: Mt. 9, 27–31

27 Kur Jezusi u nis prej andej, shkonin pas tij dy të verbër duke bërtitur e thoshin: “Ki mëshirë për ne, Biri i Davidit!”
28 Kur arriti në shtëpi, të verbërit iu afruan e Jezusi u tha: “A besoni se mund ta bëj këtë gjë?” Ata iu përgjigjën: “Po, Zotëri!”
29 Atëherë ua preku sytë e tha: “U bëftë sipas besimit tuaj!”
30 Dhe atyre iu çelën sytë. Atëherë Jezusi i urdhëroi: “Kini kujdes! Askush të mos e dijë!”
31 Por ata, posa dolën, e përhapën zërin për të nëpër mbarë krahinën.



MEDITIMI:

Jezusi takohet me dy të verbër, të cilët i përkasin kategorisë së të varfërve, dhe ishin të përjashtuar nga disa vende, si tempulli, por që prisnin çlirimin e premtuar nga Zoti. Dy të verbërit i drejtohen Jezusit me një lutje shumë të përsëritur në ungjillin e parë dhe e quajnë "Biri i Davidit". Ky titull thotë njohjen e identitetit mesianik të Jezusit, i cili shëron dy të verbërit vetëm pasi provokon besimin e tyre. Pyetja e Jezusit pastron imazhin që njerëzit mund të kenë për të: shërimi nuk është i lidhur me një gjest magjik, por me besimin në plotfuqinë e tij. Hapja e syve të të verbërve dhe kthimi i fjalës memecëve janë vepra që dëshmojnë ardhjen e mbretërisë së Perëndisë. Më pas shfaqet ftesa e Jezusit për të mos bërë publike shërimin e marrë. Ky është qëndrimi që ai mban në lidhje me të ashtuquajturin sekret mesianik: Jezusi nuk dëshiron publicitet, ai shmang vëmendjen e njerëzve. Kërkon atë heshtje që është normale kur jemi në prezencën e Hyjit, një hapësirë për një jetë të brendshme shpirterore. Dy të verbërit, megjithatë, nuk mund ta mbajnë sekretin. Dhurata që kanë marrë, është shumë e madhe. Mirënjohja ndaj atij që u ka rikthyer jo vetëm shikimin, por edhe dinjitetin, është e papërmbajtshme.



VAZHDO MEDITIMIN.

Zoti im, e kuptoj që Ti mund të ndriçosh errësirën time,
dhe se vetëm Ti mund të bësh atë.
Unë dua që bëhet drita në errësirën time.
Nuk e di nëse Ti do të duash atë,
por fakti që ti mund të bësh atë
dhe unë e dua atë,
mjafton për të justifikuar lutjen time.
(Kardinali John Henry Newman)

[ninoenina]

4-12-2021/E SHTUNË JAVA E PARE E ARDHJES/UNGJILLI: Mt. 9,35-10,1.6-8.

LUTJA: Ps. 146.

Aleluja. Shpirti im, lëvdo Zotin.
2 Unë do ta lëvdoj Zotn deri sa të kem jetë, do të këndoj lavde për Perëndinë tim gjatë gjithë jetës sime.
3 Mos kini besim te princat dhe as te ndonjë bir njeriu, që nuk mund të shpëtojë.
7 Zoti u jep të drejtë të shtypurve dhe ushqim të uriturve. Zoti çliron të burgosurit.
8 Zoti u hap sytë të verbërve, Zoti ngre ata që janë rrëzuar, Zoti i do të drejtët.
9 Zoti mbron të huajt, ndihmon jetimin dhe gruan e ve, por përmbys udhën e të pabesëve.
10 Zoti mbretëron përjetë, Perëndia yt, o Sion, brez pas brezi. Aleluja.



LEXIMI I UNGJILLIT: Mt. 9,35-10,1.6-8.

35 Kështu Jezusi qarkullonte nëpër të gjitha qytetet e fshatrat. Mësonte në sinagogat e tyre: predikonte Ungjillin e Mbretërisë dhe shëronte çdo sëmundje e lëngatë.
36 Kur e pa turmën e popullit, ndjeu dhembshuri për të, sepse ishte e nëpërkëmbur dhe e lënë pasdore si delet pa bari.
37 Atëherë u tha nxënësve të vet: “Të korrat janë të mëdha, kurse punëtorë ka pak.
38 Lutjuni, pra Zotërisë së të korrave, të dërgojë korrtarë në të korrat e veta”.
10,1 Pastaj Jezusi i mblodhi rreth vetes dymbëdhjetë nxënësit e vet e u dha pushtetin të mund të dëbonin shpirtrat e ndytë dhe të mund të shëronin çdo sëmundje e lëngatë.
6 Por shkoni më mirë te delet e humbura të shtëpisë së Izraelit.
7 Gjatë udhëtimit predikoni: ‘Mbretëria e qiellit është afër!’
8 Shëroni të sëmurit, ngjallni të vdekurit, pastroni të gërbulurit, dëboni djajtë! Falas morët, falas edhe jepni!



MEDITIMI:

Jezusi përballet me popullin hebre, popullin e tij. Ai ka nisur misionin e tij: ai ka një lajm të madh për të sjellë, kudo për qytetet dhe fshatrat, në lidhje me ardhjen e një "mbretërie" të re; prania e Zotit, stili i Zotit e bën atë të pranishëm pikërisht atëherë, në atë kohë. Jezusi shpall, Jezusi shëron. Fjala përhapet dhe njerëzit e ndjekin atë, atëherë si tani në kërkim të shërimeve të vështira ose të pamundura, të karakterizuara nga dhimbjet e dobësisë dhe të përjashtimit. Jezusi e vëzhgon popullin e tij, të lodhur dhe të rraskapitur, të mposhtur dhe shfrytëzuar nga udhëheqës që kanë humbur kuptimin e besëlidhjes, të ngjashëm me mbretërit e tjerë të tokës. Ai ka dhembshuri për ta. Ai zgjodhi mes popullit të dymbëdhjetët: me ta zgjodhi t'u japë jetë njerëzve të besëlidhjes: atyre u jep një fuqi të re, jo për të dominuar, por për të rivendosur jetën dhe dinjitetin. Për këtë ai i dërgon ata që të jenë lajmëtarë me të për njerëzit e kësaj mbretërie të re. Një popull i identifikuar me delet e humbura të shtëpisë së Izraelit, një popull i cili do të fillojë të rizbulojë misionin universal midis të gjithë popujve, të sanksionuar nga besëlidhja me Zotin dhe i vetëdijshëm për dobësinë e tij. Jezusi kujton se, duke qenë pjesë e këtij misioni, ky popull është një dhuratë e madhe dhe për këtë arsye shpallja e shpëtimit mund të jetë vetëm një dhuratë, sepse është përvoja e sjelljes së stilit dhe fytyrës së Zotit mes njerëzve të dashur.



VAZHDO MEDITIMIN.

O Zot, na mbush me atë mëshirë
me të cilën shikoje turmat,
i ke kuptuar dhe i ke dashur.
Fjalët e tua nuk ishin kurrë një qortim për ato turma
që ishin si delet pa bari, të shpërndara;
ishin fjalë dashurie, shpëtimi,
dhe i shqiptove për të mbledhur ata njerëz.
Më lër të lidhem me ty,
të mendoj dhe të ndjej si ti dhe me ty
mbi realitetin e sotëm,
mbi botën, mbi jetën time të humbur.
që do ta kaloj në një unitet të ngushtë me ty,
për të kapërcyer zhgënjimin, rezistencën, pakënaqësinë
dhe për të arritur atë paqe mesianike që më premton.
(Carlo Maria Martini)

[ninoenina]

6-12-2021/E HENË JAVA E 2 E ARDHJES/UNGJILLI: Lk.5, 17–26.


LUTJA: Ps 113.

1 ALELUJA! Lavdërojeni, shërbëtorët e Zotit, lavdërojeni, Emrin e Zotit!
2 Qoftë bekuar Emri i Zotit që tani e deri në amshim,
3 Që kur lind dielli e derisa perëndon qoftë bekuar Emri i Zotit!
4 I madhërueshëm është Zoti mbi të gjithë popujt, lavdia e tij i tejkalon qiejt.
5 Kush është si Zoti, Hyji ynë, që fronin e ka në Lartësi,
6 e nga lart vrojton qiellin e tokën?
7 Nga pluhuri e ngre skamnorin, nga llomi e lartëson të vobektin
8 për ta vënë të rrijë me princa, me princat e popullit të vet.
9 Ai bën të banojë beronja në shtëpi të vet nënë fëmijësh të gëzueshme.



LEXIMI I UNGJILLIT: Lk.5, 17–26.

17 Një ditë Jezusi ishte duke mësuar. Ndër dëgjues kishte edhe farisenj e mësues të Ligjit, që kishin ardhur prej të gjitha fshatrave të Galilesë, të Judesë dhe prej Jerusalemit. Atë fuqia e Zotit e shtynte të shërojë. 18 Kur, ja disa njerëz po mbartnin në vig një njeri që ishte i paralizuar. Ata kërkonin ta shtienin brenda për ta vënë para tij. 19 Por nuk gjetën kah ta shtienin brenda prej turmës së popullit. Atëherë u ngjitën në pullaz, hoqën tjegullat dhe e lëshuan me gjithë vig mes njerëzve ‑ para Jezusit. 20 Jezusi, duke parë fenë e tyre, tha:“O njeri, të janë falur mëkatet!” 21 Mësuesit e Ligjit e farisenjtë filluan të mendojnë: “Kush është ky që po flet blasfemi? Kush mund t’i falë mëkatet, përveç një Hyji të vetëm?” 22 Por Jezusi, duke i njohur mendimet e tyre, u tha: “Çka po mendoni në zemrat tuaja? 23 Çka është më lehtë, të thuhet: ‘Të janë falur mëkatet’, apo të thuhet:’Çohu e ec?’ 24 Mirë, pra, unë dua t’jua vërtetoj se Biri i njeriut ka pushtet të falë mëkatet mbi tokë ‑ atëherë i tha të paralizuarit ‑ Po të urdhëroj: çohu, merre vigun tënd dhe shko në shtëpinë tënde!” 25 I paralizuari, aty për aty, para syve të tyre, u ngrit në këmbë, mori vigun dhe shkoi në shtëpi duke e lavdëruar Hyjin. 26 Të gjithë i rrëmbeu habi e madhe, lëvdonin Hyjin dhe, plot frikë, thoshin: “Sot pamë mrekulli të mëdha!”



MEDITIMI.

Në këtë histori, që duket lineare, Jezusi na ballafaqon me kontradiktat e shumta të pranishme në zemrat e njerëzve. Me siguri të gjithë, nga këndvështrimi i gjendjes dhe pritshmërive të tyre, kanë arsye të konsiderojnë atë që e kanë parë si të jashtëzakonshme dhe mbi të gjitha të nxjerrin pasoja të rëndësishme për jetën e tyre.
Njeriu që nuk mund të lëvizë më, i ndihmuar nga të tjerët që ne i imagjinojmë si ata që kujdeseshin për të, kërkon që Jezusi ta ndihmojë në dobësinë e tij. Ungjilltari nuk na tregon asgjë më shumë për gjendjen e tij, se si dhe pse ky person e gjen veten në paaftësi: dimë vetëm se, së bashku me shokët e tij, ai kërkon Jezusin për reputacionin e tij si shërues. Mund ta imagjinojmë habinë e tij kur dëgjoi fjalët e Jezusit, i cili e pranon kërkesën e tij të pashprehur edhe me eliminimin e çdo faji. Jo një ndërhyrje mbi simptomat, por mbi shkaqet e dobësisë, në praninë e një shoqëri që mendon se të gjitha të këqijat janë një dënim i një faji nga ana e Zotit. Shërimi i trupit vjen më vonë, por ata që përjetojnë një fillim të ri, kanë arsye për të lavdëruar një Perëndi të rizbuluar jo më si gjykatës, por si një Atë.
Skribët dhe farisenjtë e kuptojnë menjëherë përmasat e përfshira në fjalët e shqiptuara nga Jezusi: falja e mëkateve është prerogativë e Zotit dhe blasfemuesi është njeriu që mendon ta ofrojë atë jashtë një kuadri të shenjtë institucional, në të cilin tregtia nuk shkakton skandal dhe vrasja e kafshëve qetëson zemërimin hyjnor me gjakun e tyre të flijuar. Por më në fund njerëzit habiten për mrekullinë e shërimit të një trupi të paralizuar, të njohur si i tillë, i cili rifillon të funksionojë. Siç do të kishim bërë edhe ne tani, të gjithë, brenda vetes, e kishin menduar si më të lehtë faljen e mëkateve, pa asnjë efekt të dukshëm, pa mundësinë e një përgjigjeje. Më e lehtë sesa të thuash: "Çohu, merre krevatin tënd dhe shko në shtëpi".



VAZHDO MEDITIMIN

Lavdërimi për ty Zot. Ti që gjithmonë fal, shëron, dhe pa u lodhur, çdo herë rindërton. Më rretho gjithmonë me kaq shumë dashuri, edhe pse e di qe nuk e meritoj. Ti e di sa i brishtë jam! Krijesë e pafuqishme, e paaftë për t'i rezistuar të keqes. Unë e braktis veten te ti, Zot Jezus, që gjithmonë fal, shëron, rindërton.
(Soren Kierkegaard)

[ninoenina]

7-12-2021/E MARTË JAVA E 2 TË ARDHJES/ UNGJILLI: Mt. 18, 12–14.

SHËN AMBROZI.

LUTJA: Ps 119.

145 Me gjithë zemër të thërras, o Zot, më dëgjo,
dhe do t’i mbaj urdhërimet e tua.
146 Klitha drejt teje, deh më shpëto,
që t’i ruaj dëshmitë e tua.
147 Para agimit zgjohem e të thërras në ndihmë,
shpresoj në fjalën tënde.
148 Sytë e mi zgjohen para rojës së natës
për të përsiatur fjalët e tua.
149 Ma dëgjo zërin sipas mëshirës sate, o Zot,
e bëj të jetoj sipas gjyqit tënd.
150 U afruan ata që më salvojnë dijekeqas,
janë larg nga Ligji yt.
150 U afruan ata që më salvojnë dijekeqas,
anë larg nga Ligji yt.
151 Por ti, o Zot, je afër,
besnike janë të gjitha urdhërimet e tua.


LEXIMI I UNGJILLIT: Mt. 18, 12–14.

12 Ç’ju thotë mendja?
Po pati ndokush njëqind dele dhe po i humbi njëra prej tyre,
a nuk i lë të nëntëdhjetenëntat në mal
e nuk shkon për të kërkuar atë që i humbi?
13 Dhe, po ia doli ta gjejë, për të vërtetë po ju them:
për atë gëzohet më tepër se për nëntëdhjetenëntë të tjerat,
që nuk i humbën.
14 Kështu as Ati juaj që është në qiell
nuk do të humbë asnjë ndër këta të vegjëlit.”

MEDITIMI.

Jezusi na tërheq vëmendjen dhe, duke folur për stilin e mbretërisë dhe jetën e komunitetit, kërkon vlerësimin tonë: çfarë mendoni? Skena e propozuar për reflektim është ajo e një burri, të një bariu, që lufton me një tufë të madhe në kullotat malore. Figura e Hyjit të Izraelit, e transmetuar nga Isaia, vjen menjëherë në mendje:
"Si bariu e kullot grigjën e vet,
në dorë i merr qengjat,
n’përqafim i mbart;
i shikon me kujdes pëllejat” (Is.40,11).
Njëra nga delet humbet; nuk është e vështirë të imagjinohet ajo dele në shtigje të paarritshme ku, nga shpërqendrimi ose duke ndjekur fillin e një kërkimi të çuditshëm të pavarur, ajo dele e gjen veten të humbur, të paaftë për t'u orientuar, e vetme, sepse është larg nga nëntëdhjetë e nëntat e tjera. Një nga njëqind ka humbur; nuk na thuhet cila, nëse është më e brishtë, apo e papërvojë, apo thjesht shumë kurioze. Por Jezusi na zbulon se në atë moment, kur kupton se një nuk është më në kullotën e sigurt, ajo bëhet më e rëndësishmja për bariun, deri në atë pikë sa katalizon gjithë vëmendjen e tij dhe të gjitha përpjekjet e tij për ta kthyer me te tjeret.. Së fundi, gëzimi i pamasë i zbulimit kushtëzohet në mënyrë dramatike nga një "nëse": fakti që bariu nuk mundi, me dhimbje, të mos gjente delen e humbur, na tregon respektin e madh që Zoti, i dashuruar me "të vegjëlit" e tij, ruan për lirinë tonë.



VAZHDO MEDITIMIN.

Eja Zoti Jezus, kërko shërbëtorin tënd,
kërko delen tënde të lodhur.
Lëri të shkojnë nëntëdhjetë e nëntë delet e tua
dhe eja dhe kërko delen e vetme që ka gabuar.
Eja pa qen, eja pa shërbëtorin mercenar.
[...] Më kërko, pasi unë të kërkoj ty,
më kërko, më gjej, më merr, më mbart në krahët e tua.
Nuk të shqetëson një peshë që të shtyn të kesh mëshirë.
Eja, pra, Zot, sepse edhe nëse kam gabuar,
megjithatë, unë nuk i kam harruar urdhërimet e tua,
dhe e ruaj shpresën e shërimit.
Eja, Zot, sepse vetëm ti je në gjendje
për të kthyer delet endacake në vathën e tyre.
(Shën Ambrozi).

[ninoenina]

8-12-2021/E MERKURE JAVA E 2/UNGJILLI: Lk 1, 26–38.

FESTA E ZOJES SË PAPËRLYER.

LUTJA: Is. 61,10-11.

10 Me gëzim të madh gëzohem në Zotin,
shpirti im galdon në Hyjin tim,
sepse më veshi me petkat e gëzimit,
ai më mbuloi me leshnik të drejtësisë,
porsi dhëndër të stolisur me kezë,
porsi nuse me argjendari e stolisur.
11 Po, porsi toka që bën të mbijë gjelbërimi,
porsi kopshti që bën të mbijë fara e tij,
kështu Zoti Hyj do të bëjë të mbijë drejtësia
edhe lavdi në sy të të gjithë popujve.



LEXIMI I UNGJILLIT: Lk 1, 26–38.

26 Në të gjashtin muaj, Hyji e dërgoi engjëllin Gabriel në një qytet të Galilesë, që quhet Nazaret,
27 te një virgjër, që ishte e fejuar me një njeri, që quhej Jozef, prej fisit të Davidit. Virgjëra quhej Mari.
28 Engjëlli hyri tek ajo dhe i tha: “Të falem, o Hirplote! Zoti me ty!”
29 Kjo fjalë e shqetësoi Marinë dhe zuri të mendojë: ç’do të thotë kjo përshëndetje.
30 Por engjëlli i tha: “Mos ki frikë, o Mari, sepse ke gjetur hir para Hyjit!
31 Ja, do të mbetesh shtatzënë e do të nxjerrësh në dritë një djalë e ngjitja emrin Jezus.
32 Ky do të jetë i madh dhe do të quhet Biri i Hyjit tejet të lartë. Zoti Hyj do t’ia japë fronin e Davidit, atit të tij.
33 Ai do të mbretërojë përgjithmonë mbi shtëpinë e Jakobit dhe mbretëria e tij s’do të ketë mbarim.”
34 Atëherë Maria i tha engjëllit: “Si do të mund të ndodhë kjo, ndërsa unë jam virgjër?”
35 Engjëlli iu përgjigj: “Shpirti Shenjt do të zbresë në ty e fuqia e Hyjit të tejetlartë do të të mbulojë me hijen e vet; prandaj ky Fëmijë do të jetë i shenjtë ‑ Biri i Hyjit. 36 Dhe ja, Elizabeta, kushërira jote, edhe ajo, në pleqërinë e saj, pret t’i lindë djali. Ajo që mbahet beronjë, është në të gjashtin muaj.
37 Vërtet, s’ka gjë të pamundshme për Hyjin!”
38 Atëherë Maria tha: “Unë jam shërbëtorja e Zotit: Më ndodhtë siç the ti!” Atëherë engjëlli u largua prej pranisë së saj.



MEDITIMI.

Në Lajmërim, përshëndetja e Gabrielit për Virgjëreshën e Nazaretit lidhet me ftesën për gëzim mesianik: "Gëzohu, Mari". E gjithë historia e shpëtimit çon në këtë shpallje, në të vërtetë, në një farë mënyre, edhe vetë historinë e botës.
Në të vërtetë, nëse plani i Atit është të përmbledhë gjithçka në Krishtin (krh. Ef 1,10), i gjithë universi në një farë mënyre mund të fitojë atë hir hyjnor me të cilin Ati përkulet mbi Marinë për ta bërë atë Nënë të Birit të tij. Nga ana tjetër, i gjithë njerëzimi është sikur i mbyllur në fiat me të cilin ajo korrespondon lehtësisht me vullnetin e Zotit. Përballë çdo misteri të Birit, ajo na fton, si në Lajmërimin e saj, të bëjmë me përulësi pyetjet që hapen drejt dritës, për të përfunduar gjithmonë me bindjen e besimit: "Unë jam shërbëtorja e Zotit: më ndodhtë siç the ti" (Lk. 1,38).
(Gjon Pali i dytë: Rosarium Virginis Mariae).



VAZHDO MEDITIMIN.


Unë të adhuroj, Ati ynë qiellor,
sepse ti e ke vendosur Birin tënd të njëlindur
në barkun më të pastër të Marisë.
Unë të adhuroj, o Biri i Perëndisë,
pasi ke denjuar të hysh në barkun e Marisë
dhe ti u bëre Biri i vërtetë të saj.
Unë të adhuroj, o Shpirt Shenjt,
sepse ti u denjove të formosh
në barkun e papërlyer të Marisë
trupin e Birit të Hyjit.
Të adhuroj, Trini e Shenjtë,
o Zot një në Trininë e Shenjtë,
sepse e ke fisnikëruar Zonjën e Papërlyera
në një mënyrë kaq hyjnore.
(Shën Maksimilian Kolbe)

[ninoenina]

9-12-2021/E ENJTË JAVE E 2 TË ARDHJES/UNGJILLI: Mt. 11, 11–15.

LUTJA: Ps 119.

137 I drejtë je, o Zot,
edhe gjyqet e tua janë të drejta.
138 Ti e ke dhënë Ligjin tënd të drejtë
dhe shumë besnik.
139 Zelli im po më shkrin
kur shoh se armiqtë e mi i kanë harruar fjalët e tua.
140 Fjalët e tua janë me zjarr të sprovuara,
prandaj shërbëtori yt i do ato.
141 Jam i ri edhe i përbuzur,
por nuk i kam harruar urdhërimet e tua.
142 Drejtësia jote, drejtësi e përhershme,
Ligji yt është i vërtetë.
143 Vuajta shumë dhe pata vështirësi,
urdhërimet e tua janë kënaqësia ime.
144 Dëshmitë e tua janë drejtësi e amshueshme,
më bëj të kuptoj e do të kem jetë.

LEXIMI I UNGJILLIT: Mt. 11, 11–15.

11 Përnjëmend po ju them: nga ata që u lindën prej grash, nuk u ngrit asnjë më i madh se Gjon Pagëzuesi, megjithatë, më i vogli në Mbretërinë e qiellit, është më i madh se ai. 12 Që prej ditëve të Gjon Pagëzuesit e deri tani Mbretëria e qiellit po depërton me vështirësi e vetëm të fortët e shtijnë në dorë.
13 Vërtet të gjithë Profetët dhe vetë Ligji paralajmëruan deri te Gjoni.
14 Ai është ‑ nëse doni ta merrni vesh të vërtetën ‑ Elia, që duhej të vijë.
15 Kush i ka veshët për të dëgjuar, të dëgjojë!



MEDITIMI.

Jezusi interpreton edhe një herë shenjat dhe pritshmëritë e pranishme në mënyrë të prekshme tek njerëzit, populli i zgjedhur i Izraelit. Këto janë kohë pritjeje, të shënuara nga shtypja ushtarake dhe politike e Perandorisë Romake dhe nga gendja e amullt fetare, e kontrolluar nga një elitë që ka reduktuar Ligjin dhe Tempullin në instrumente të ruajtjes sociale. Kohë në të cilat Gjon Pagëzuesi gjeti një ndjekës të madh, me propozimin e tij për kërkime të sinqerta: duke përjetuar personalisht asketizmin e shkretëtirës, larg tundimeve të pasurisë dhe pushtetit, ai mund të propozonte në mënyrë të besueshme në një mënyrë universale pritjen e matur të një mesi që nuk do të kishte vonuar. Jezusi njeh tek Gjoni përmbushjen e Besëlidhjes së Vjetër, figurën e asaj të Elias, babait të të gjithë profetëve, kthimi i të cilit pritej si shenjë e ardhjes së Mbretërisë. Gjoni është më i madhi nga të lindurit nga gratë, por shpallja e tij ndalet në pragun e botës së re që do të jepet dhe është një njoftim pa siguri, që në një shëmbëlltyrë të një jete dramatike shndërrohet përfundimisht në pyetjen: "A je ti?” zëri që bertet në shkretëtirë, duke pritur që Fjala të marrë formë.


VAZHDO MEDITIMIN.

Zoti i lirisë
që i përgatit rrugët tuaja
duke i shkatërruar rrugët tona,
Zoti i shpresës në shkreti
dhe shkreti në shpresë të rreme,
na jep të na përmbysemi prej teje,
për të jetuar plotësisht
shqetësimin e shenjtë,
që hap zemrën dhe jetën
me ardhjen e Birit Tënd,
çlirimtari mes nesh. Amen. Aleluja!
(Bruno Forte)

[ninoenina]

10-12-2021/E PREMTË JAVA E 2 TË ARDHJES/UNGJILLI: Mt. 11, 16–19.

LUTJA: Ps. 25.


1 Te ti, o Zot, e lartësoj shpirtin tim!
2 Hyji im, në ty shpresoj: mos lejo të turpërohem!
4 Bëj t’i njoh, o Zot, udhët e tua
e m’i mëso shtigjet e tua.
5 Më drejto me të vërtetën tënde dhe më mëso,
sepse ti je Hyji im, Shëlbuesi im,
në ty shpresoj gjithmonë.
6 Të të bien në mend mëshirat e tua, o Zot,
dhe dashuria jote që është e amshueshme.



LEXIMI I UNGJILLIT: Mt. 11, 16–19.


16 Me kë ta krahasoj këtë brezni? U përngjet djaloshave që rrinë në sheshe e u thërrasin shokëve
17 e u thonë: ‘Ne u ramë për ju fyejve e ju nuk kërcyet;
bëmë gjëmë e ju nuk vajtuat!’
18 Erdhi Gjoni: ai s’ha as s’pi e thonë: ‘Është i djallosur!
19 Erdhi Biri i njeriut: ai ha e pi, e thonë: ‘Ja, grykësi e pijaneci!
Miku i tagrambledhësve dhe i mëkatarëve!’ Por dija përligjet nga veprat e veta!”


MEDITIMI.

Jezusi u drejtohet turmave, bashkëkohësve të tij, brezit të tij: në atë kohë dhe atyre njerëzve, padyshim të vendosur saktësisht në histori dhe në tokën e tyre; me ata njerëz Jezusi i ndan ndjenjat e tij, vlerësimin e tij kritik që rezulton nga përplasja mes dëshirës për dialog dhe perceptimit të mbylljes së tyre. Përparimi i mendimit filozofik, evolucioni i gjenetikës dhe të teknologjisë nuk e kanë zvogëluar rëndësinë e këtij gjykimi, i cili rezonon i vërtetë edhe për brezat e tjerë, por edhe për tonën, pavarësisht mjeteve të ndryshme të përdorura për t'u lidhur me njëri-tjetrin dhe me realitetin përreth. .
Në tregimin e Jezusit e gjejmë vetem fëmijë, në shesh, të ndarë në grupe të paaftë për të bashkuar, për të ndarë gëzimin apo zinë, indiferentë ndaj punëve të të tjerëve, por të mërzitur nga mosinteresimi i shokëve të tyre. Janë fëmijët e paaftë për të lexuar dhe kuptuar shenjat e kohërave: të papërshkueshëm nga kërkesa e rreptë e Gjonit dhe gjykatësve të respektuar të Jezusit, mikut të taksambledhësve dhe mëkatarëve.
Duhet të shpresojmë të paktën tani për tani, në një gjykim pa qëllime dënimi, i cili hap ftesën për ta lënë veten të përfshihemi thellësisht dhe thellë në veprat që, si atëherë ashtu edhe tani, zbulojnë një model urtësie.



VAZHDO MEDITIMIN.

Kur e gjen të mbyllur derën e zemrës tonë,
rrëzoje dhe hyr: mos u largo, o Zot.
Kur telat e kitarave tona harrojnë emrin tënd,
të lutemi , prit: mos u largo, Zot.
Kur thirrja jote nuk e thyen torturën tonë,
na trondit me dhimbjen tënde: mos u largo, Zot.
Kur bëjmë të ulen të tjerët në fronin tënd, o Mbret i jetës:
mos u largo, Zot.
(Rabindranath Tagore)

[ninoenina]

11-12-2021/E SHTUNË JAVE E 2 E ARDHJES/UNGJILLI: Mt17, 10–13.


LUTJA: Ps 118.


14 Fuqia ime e lavdia ime është Zoti,
ai është shpëtimtari im.
17 S’do të vdes, të jetoj dua,
do t’i kumtoj veprat e Zotit!
18 Me ndëshkim të rëndë Zoti më ndëshkoi,
por nuk më lëshoi në duar të vdekjes.
21 Do të të falënderoj, sepse më ke vështruar,
dhe u bëre Shpëtimtari im.
22 Guri, që e qitën jashtë përdorimit ndërtuesit,
erdhi e u bë guri i këndit;
23 Zoti e bëri këtë gjë:
sa mrekulli për sytë tanë!
24 Kjo është dita që na e dhuroi Zoti:
të galdojmë e të gëzojmë në të!
25 Ma jep, o Zot, shpëtimin tënd,
deh, o Zot, jepe të mbarën!
26 Bekuar qoftë ai që vjen në emër të Zotit!
Po ju bekojmë nga shtëpia e Zotit.

LEXIMI I UNGJILLIT: Mt17, 10–13.


10 Ndërsa po zbrisnin nga mali, nxënësit e pyetën:
“Pse, pra, skribët thonë se duhet të vijë përpara Elia?”
11 Ai iu përgjigj:
“Po, Elia do të vijë dhe do të vërë çdo gjë në vend të vet.
12 Porse, unë po ju them se Elia ka ardhur, por ata nuk e njohën e bënë me të gjithçka deshën. Kështu edhe Biri i njeriut do të pësojë shumë prej tyre.”
13 Atëherë nxënësit e kuptuan se u foli për Gjon Pagëzuesin.


MEDITIMI.

Pas përvojës së jetuar në mal të Shdërrimit, dishepujt duan të dinë pse farisenjtë këmbëngulin të mësojnë që Elia duhet të vijë më parë.
Ata e dinë se judenjtë e prisnin kthimin e tij, të paralajmëruar nga Malakia:
"Dhe ja, unë do t’ju dërgoj profetin Elinë
para se të vijë Dita e Zotit
e madhe edhe e tmerrshme" (Ml 3, 23)
në ditën e Mesisë.
Jezusi u përgjigjet atyre duke thënë se Elia është kthyer dhe dishepujt e kuptojnë se është Gjon Pagëzuesi. Megjithatë, Elia që u kthye, nuk pati një pritje të denjë. I njëjti trajtim i rezervohet tani Birit të njeriut: ai do të duhet të vuajë. Hija e keqe e planeve të vdekjes të krijuara nga farisenjtë rri pezull, si për Pagëzuesin, mbi historinë e Jezusit.
Episodi i Shndërrimit shfaqet si një përvojë e atmosferës së dashur të qiellit, ku dishepujt pranohen në bashkesinë qiellore, si një përgatitje e dobishme për t'i rezistuar ngjarjeve të vështira të pasionit dhe prelud i gëzimit të ringjalljes. Ata duhet të mësojnë të lexojnë, përtej refuzimit dhe armiqësisë së njerëzve, mirësinë dhe bekimin e Hyjit Atë, dhe të kuptojnë se misteri i vuajtjes, siç do të tregojë Jezusi, është i lidhur ngushtë me atë të dashurisë, të lavdisë dhe të jetës së plotë.


VAZHDO MEDITIMIN:

O Hyji, ti deshe që Shën Gjon Pagëzuesi
të jetë Pararendësi i Birit tënd në lindje e në vdekje,
bëj që sikurse ai e dha jetën e vet
për drejtësinë e të vërtetën,
edhe ne të dimë t’ia kushtojmë vetveten
me guxim deshmimit të mësimit tënd.

[ninoenina]

13-12-2021/E HËNË E JAVËS 3 TË ARDHJES/UNGJILLI: Mt. 21, 23–27.


LUTJA: Ps 28:

Të thërras në ndihmë, o Zot,
Hyji im, mos rri shurdh ndaj meje,
sepse po ndenje shurdh ndaj meje
do të bëhem si ata që zbresin në varr.
2 Dëgjoje zërin e lutjes sime
kur me afsh të thërras në ndihmë,
kur i ngre duart e mia
në drejtim të Tempullit tënd të shenjtë.
3 Mos më merr me mëkatarë
e me ata që bëjnë të keqen:
flasin për paqe me të afërmit e vet,
kurse në zemër përbluajnë të keqen.
4 Shpaguaji sipas veprave të tyre,
sipas paudhësisë së veprimeve të tyre.
Shpaguaji sipas veprave të duarve të
tyre,
jepu shpagimin si e meritojnë.
5 Ata e përbuzin veprimin e Zotit,
i bëjnë asgjë veprat e duarve të tija:
përdhe i përplastë e më mos i ngrittë!
6 Qoftë bekuar Zoti
që e dëgjoi zërin e lutjes sime.
7 Zoti është ndihma ime, mbrojtësi im,
në të shpreson shpirti im dhe gjeta ndihmë:
zemra më gëzohet e me këngën time e falenderoj.
8 Zoti është fuqia e popullit të vet,
kështjellë shpëtimi për të shuguruarin e vet.
9 Shpëtoje popullin tënd e bekoje trashëgimin tënd:
priju e ngriji deri në amshim!



LEXIMIT I UNGJILLIT: Mt. 21, 23–27.

23 Kur Jezusi hyri në Tempull e aty po mësonte, iu afruan kryepriftërinjtë e pleqtë e popullit dhe i thanë: “Me ç’pushtet je duke bërë kështu? Kush ta dha këtë pushtet?”
24 Ai u përgjigj: “Edhe unë do t’ju bëj një pyetje të vetme. Nëse ju më përgjigjeni, edhe unë do t’ju tregoj me ç’pushtet i bëj këto. 25 Nga ishte pagëzimi i Gjonit: Nga Qielli apo nga njerëzit?” Por ata mendonin me vete: “Në qoftë se themi: nga Qielli’, ai do të na thotë: ‘Përse atëherë nuk i besuat?’ 26 e nëse i përgjigjemi: ‘prej njerëzve’, kemi frikë popullin, sepse të gjithë e mbajnë Gjonin për profet.”
27 Atëherë iu përgjigjën: “Nuk e dimë!” “As unë, pra, ‑ u tha ai ‑ s’po ju tregoj me ç’pushtet i bëj këto vepra!”



MEDITIMI.

Jezusi hyri në mosmarrëveshje me autoritetet fetarë, kryepriftërinjtë dhe pleqtë me autoritet, përgjegjësit për drejtimin e tempullit në Jerusalem, selinë e ligjit dhe vendin qendror i besimit të popullit izraelit. Marrëdhënia me Zotin, e përshtatur në një kornizë burokratike rregullash dhe parimesh, është e prirur për pushtet dhe interesa tregtare nga një elitë që zotëron një autoritet pa kuptim dhe zemër.
Për këtë elitë, predikimi i një të huaji , siç ishte Jezusi, dhe më keq akoma gjestet e tij, për një herë jo tamam të buta, ndaj atyre që kryenin veprimtari tregtare nën hijen e banesës së Zotit të Besëlidhjes, nxisin një reagim mbrojtës e vështirësuar nga e vërteta e pakundërshtueshme e motivimeve të sjella e këtij mjeshtri t çuditshëm. Duke mos qenë në gjendje të dënojnë predikimin dhe gjestet e tij për përmbajtjen e tyre, sepse çdo gjë ishte karakterizuar nga një zell që u mungonte kujdestarëve të tij, ata kundërshtojnë kredencialet, natyrën dhe origjinën e autoritetit të nevojshëm për të ngritur zërin e tyre mbi aktivitetet e tempullit. .
Jezusi e kupton pretekstin e kësaj kërkese dhe i ballafaqon bashkëbiseduesit e tij me natyrën e vërtetë të sulmit të tyre: ata nuk janë udhërrëfyes drejt Zotit për njerëzit, por njerëz të lidhur pas pushtetit, me diplomaci afatshkurtër dhe me mendim jo të qartë. Jezusi u kujton atyre figurën e Gjonit, i cili erdhi për të pagëzuar turmat dhe që, megjithëse nuk përfaqësonte një rrezik të menjëhershëm për pushtetin vendor, ishte refuzuar prej tyre: çfarë ishte Gjoni atëherë dhe nga vinte autoriteti i Gjonit? Ikja, rastësisht, nga një përpjekje e vërtetë për një përgjigje zbulon papërshkueshmërinë ndaj zërit të Zotit të atyre që e kanë bazuar shpëtimin e tyre në vetvete dhe në statusin e tyre.



VAZHDO MEDITIMIN.

Ne kemi nevojë të ndihemi të dashuruar
dhe për t'u falur, edhe nëse
ne nuk dimë si të kërkojmë falje.
Ne duhet të dëgjojmë nga ti
që je afër nesh si një baba,
edhe nëse nuk sillemi si fëmijë.
Ne duam të jemi në planin tënd,
edhe nëse nuk e kuptojmë.
Ne kemi nevojë për ty, o Zot,
sepse vetëm ti mund t'i fshin mëkatet
që na pengojnë të jemi transparencë.
Zoti ynë, ne kemi nevojë për ty.
(Ernesto Olivero)

[ninoenina]

14-12-2021/E MARTË E JAVËS SË 3 TË ARDHJES/UNGJILLI: Mt, 21, 28-32.

Festa e Shën Gjonit të Kryqit.



LUTJA: Ps. 142

1 Unė i kėlthas me zėrin tim Zotit; me zėrin tim i lutem Zotit.
2 Para tij paraqes vajtimin tim, para tij parashtroj fatkeqėsinė time.
3 Kur fryma po mė dobėsohej, ti e dije ecjen time. Ata kanė pėrgatitur njė lak pėr mua te shtegu qė po kaloja.
4 Vėshtroj nė tė djathtėn time dhe ja: nuk ka njeri qė tė mė njohė; ēdo rrugė shpėtimi ėshtė e mbyllur; asnjeri nuk kujdeset pėr jetėn time.
5 Unė tė kėlthas ty, o Zot, dhe tė them: "Ti je streha ime, pjesa ime nė tokėn e tė gjallėve.
6 Dėgjo me vėmendje klithmėn time, sepse jam katandisur si mos mė keq; mė ēliro nga pėrndjekėsit e mi, sepse janė mė tė fortė se unė.
7 Mė nxirr nga burgu qė tė mund tė kremtoj emrin tėnd. Tė drejtėt do tė mblidhen tok rreth meje, sepse ti do tė mė mbushėsh me tė mira".



LEXIMI I UNGJILLIT: Mt, 21, 28-32.

28 “Më thoni si e mendoni këtë gjë: një njeri kishte dy djem. Iu drejtua të parit e i tha: ‘Biro, dil sot e puno në vresht!’
29 Ai iu përgjigj: ‘Nuk dua!’ Pastaj ndërroi mendim dhe shkoi.
30 Atëherë iu drejtua të dytit po ashtu. Ai iu përgjigj: ‘Po shkoj, imzot!’, por nuk shkoi.
31 Cili prej të dyve e kreu vullnetin e të Atit? I thanë: “I pari!”
“Përnjëmend po ju them: ‑ vazhdoi Jezusi ‑ tagrambledhësit e laviret para jush hyjnë në Mbretërinë e Hyjit.
32 Sepse, erdhi Gjoni ndër ju udhës së drejtësisë e ju nuk i besuat, tagrambledhësit e laviret i besuan, ndërsa ju, edhe pasi i patë këto, nuk u penduat për t’i besuar”.



MEDITIMI.


Vazhdon konfrontimi mes Jezusit dhe autoriteteve fetarë, të shqetësuar nga ndjekja gjithmonë në rritje e njerëzve të tërhequr nga predikimi dhe nga personi i këtij mësuesi të çuditshëm, kaq të ndryshëm nga figura formale, i largët dhe kaq i përqendruar në paraqitjet e drejtuesve të tempullit. Jezusi nuk heq dorë nga lëkundja e bashkëbiseduesve të tij, megjithatë duke u përpjekur të depërtojë në armaturën e hipokrizisë që i bën ata të largohen nga Perëndia dhe nga ai popull që ata duhet të vënë në kontakt. Ai u ofron atyre një skenë të njohur, ku dy vëllezër kanë reagime të ndryshme ndaj urdhrit të një babai të shqetësuar për kujdesin e hardhisë: ky tregim nuk mund të mos na kujtojë shumë vende në shkrimin e shenjtë ku Izraeli krahasohet si vresht i Zotit. Pesha e ndryshme specifike e pamjes, në fund të fundit është e parëndësishme, dhe kjo nuk i shpëton as shqyrtimit të pleqve dhe krerëve të priftërinjve, të cilët për një moment kanë humbur kuptimin përfundimtar të analogjisë, që i sheh nga ana negative e krahasimit. Është gjithashtu e habitshme të gjendet mes ekzekutuesve të testamentit të Atit dy nga kategoritë më të përçmuara dhe më të margjinalizuara nga shoqëria, atëherë si tani: gra që shesin trupin e tyre për para dhe burra që shesin popullin e tyre dhe i shërbejnë pushtetit të huaj për veten e tyre. Gjendja e tyre, ajo e një fëmije që është i acaruar, por dukshëm i pakënaqur me zgjedhjen e bërë, i ka bërë ata të vëmendshëm ndaj mesazhit të profetit dhe të gatshëm të ndryshojnë jetën e tyre për të pasur një perspektivë të jetës në një "mbretëri" tjetër.



VAZHDO MEDITIMIN.


Krishti, imazhi rrezatues i Atit,
princi i paqes, që pajton Perëndinë me njeriun
dhe njeriu me Zotin,
Fjala e përjetshme që u bë njeri,
dhe njeri i hyjnizuar në një takim dashurie,
vetëm në ty do të përqafojmë Zotin.
Ti që e bëre veten të vogël për ta lënë veten të kapet
nga etja për dijen dhe dashurinë tonë,
na jep të të kërkojmë me dëshirë,
të besojmë në ty në errësirën e besimit,
të të presim sërish me shpresën e zjarrtë,
të të duam në liri dhe në gëzimin e zemrës.
(Bruno Forte)