Komenti i ungjillit

[ninoenina]

3-12-2021/E PREMTE JAVA E PARË AVV/UNGJILLI: Mt. 9, 27–31.

Shën Frani Xavier.

LUTJA: Ps 27.

1) Zoti është drita ime dhe shpëtimi im,
kë do të kem frikë?
Zoti është mbrojtësi i jetës sime,
para kujt do të dridhem?
4 Për një gjë të vetme i lutem Zotit,
vetëm atë ia kërkoj
që të jetoj në Shtëpinë e Zotit
të gjitha ditët e jetës sime,
që ta shijoj kënaqësinë e Zotit
e ta vërej Shtëpinë e Zotit.
13 Besoj se do t’i shijoj të mirat e Zotit
në tokën e të gjallëve.
14 Shpreso në Zotin: bëhu burrë!
Ji zemërfortë e prite Zotin!



LEXIMI I UNGJILLIT: Mt. 9, 27–31

27 Kur Jezusi u nis prej andej, shkonin pas tij dy të verbër duke bërtitur e thoshin: “Ki mëshirë për ne, Biri i Davidit!”
28 Kur arriti në shtëpi, të verbërit iu afruan e Jezusi u tha: “A besoni se mund ta bëj këtë gjë?” Ata iu përgjigjën: “Po, Zotëri!”
29 Atëherë ua preku sytë e tha: “U bëftë sipas besimit tuaj!”
30 Dhe atyre iu çelën sytë. Atëherë Jezusi i urdhëroi: “Kini kujdes! Askush të mos e dijë!”
31 Por ata, posa dolën, e përhapën zërin për të nëpër mbarë krahinën.



MEDITIMI:

Jezusi takohet me dy të verbër, të cilët i përkasin kategorisë së të varfërve, dhe ishin të përjashtuar nga disa vende, si tempulli, por që prisnin çlirimin e premtuar nga Zoti. Dy të verbërit i drejtohen Jezusit me një lutje shumë të përsëritur në ungjillin e parë dhe e quajnë "Biri i Davidit". Ky titull thotë njohjen e identitetit mesianik të Jezusit, i cili shëron dy të verbërit vetëm pasi provokon besimin e tyre. Pyetja e Jezusit pastron imazhin që njerëzit mund të kenë për të: shërimi nuk është i lidhur me një gjest magjik, por me besimin në plotfuqinë e tij. Hapja e syve të të verbërve dhe kthimi i fjalës memecëve janë vepra që dëshmojnë ardhjen e mbretërisë së Perëndisë. Më pas shfaqet ftesa e Jezusit për të mos bërë publike shërimin e marrë. Ky është qëndrimi që ai mban në lidhje me të ashtuquajturin sekret mesianik: Jezusi nuk dëshiron publicitet, ai shmang vëmendjen e njerëzve. Kërkon atë heshtje që është normale kur jemi në prezencën e Hyjit, një hapësirë për një jetë të brendshme shpirterore. Dy të verbërit, megjithatë, nuk mund ta mbajnë sekretin. Dhurata që kanë marrë, është shumë e madhe. Mirënjohja ndaj atij që u ka rikthyer jo vetëm shikimin, por edhe dinjitetin, është e papërmbajtshme.



VAZHDO MEDITIMIN.

Zoti im, e kuptoj që Ti mund të ndriçosh errësirën time,
dhe se vetëm Ti mund të bësh atë.
Unë dua që bëhet drita në errësirën time.
Nuk e di nëse Ti do të duash atë,
por fakti që ti mund të bësh atë
dhe unë e dua atë,
mjafton për të justifikuar lutjen time.
(Kardinali John Henry Newman)

[ninoenina]

4-12-2021/E SHTUNË JAVA E PARE E ARDHJES/UNGJILLI: Mt. 9,35-10,1.6-8.

LUTJA: Ps. 146.

Aleluja. Shpirti im, lëvdo Zotin.
2 Unë do ta lëvdoj Zotn deri sa të kem jetë, do të këndoj lavde për Perëndinë tim gjatë gjithë jetës sime.
3 Mos kini besim te princat dhe as te ndonjë bir njeriu, që nuk mund të shpëtojë.
7 Zoti u jep të drejtë të shtypurve dhe ushqim të uriturve. Zoti çliron të burgosurit.
8 Zoti u hap sytë të verbërve, Zoti ngre ata që janë rrëzuar, Zoti i do të drejtët.
9 Zoti mbron të huajt, ndihmon jetimin dhe gruan e ve, por përmbys udhën e të pabesëve.
10 Zoti mbretëron përjetë, Perëndia yt, o Sion, brez pas brezi. Aleluja.



LEXIMI I UNGJILLIT: Mt. 9,35-10,1.6-8.

35 Kështu Jezusi qarkullonte nëpër të gjitha qytetet e fshatrat. Mësonte në sinagogat e tyre: predikonte Ungjillin e Mbretërisë dhe shëronte çdo sëmundje e lëngatë.
36 Kur e pa turmën e popullit, ndjeu dhembshuri për të, sepse ishte e nëpërkëmbur dhe e lënë pasdore si delet pa bari.
37 Atëherë u tha nxënësve të vet: “Të korrat janë të mëdha, kurse punëtorë ka pak.
38 Lutjuni, pra Zotërisë së të korrave, të dërgojë korrtarë në të korrat e veta”.
10,1 Pastaj Jezusi i mblodhi rreth vetes dymbëdhjetë nxënësit e vet e u dha pushtetin të mund të dëbonin shpirtrat e ndytë dhe të mund të shëronin çdo sëmundje e lëngatë.
6 Por shkoni më mirë te delet e humbura të shtëpisë së Izraelit.
7 Gjatë udhëtimit predikoni: ‘Mbretëria e qiellit është afër!’
8 Shëroni të sëmurit, ngjallni të vdekurit, pastroni të gërbulurit, dëboni djajtë! Falas morët, falas edhe jepni!



MEDITIMI:

Jezusi përballet me popullin hebre, popullin e tij. Ai ka nisur misionin e tij: ai ka një lajm të madh për të sjellë, kudo për qytetet dhe fshatrat, në lidhje me ardhjen e një "mbretërie" të re; prania e Zotit, stili i Zotit e bën atë të pranishëm pikërisht atëherë, në atë kohë. Jezusi shpall, Jezusi shëron. Fjala përhapet dhe njerëzit e ndjekin atë, atëherë si tani në kërkim të shërimeve të vështira ose të pamundura, të karakterizuara nga dhimbjet e dobësisë dhe të përjashtimit. Jezusi e vëzhgon popullin e tij, të lodhur dhe të rraskapitur, të mposhtur dhe shfrytëzuar nga udhëheqës që kanë humbur kuptimin e besëlidhjes, të ngjashëm me mbretërit e tjerë të tokës. Ai ka dhembshuri për ta. Ai zgjodhi mes popullit të dymbëdhjetët: me ta zgjodhi t'u japë jetë njerëzve të besëlidhjes: atyre u jep një fuqi të re, jo për të dominuar, por për të rivendosur jetën dhe dinjitetin. Për këtë ai i dërgon ata që të jenë lajmëtarë me të për njerëzit e kësaj mbretërie të re. Një popull i identifikuar me delet e humbura të shtëpisë së Izraelit, një popull i cili do të fillojë të rizbulojë misionin universal midis të gjithë popujve, të sanksionuar nga besëlidhja me Zotin dhe i vetëdijshëm për dobësinë e tij. Jezusi kujton se, duke qenë pjesë e këtij misioni, ky popull është një dhuratë e madhe dhe për këtë arsye shpallja e shpëtimit mund të jetë vetëm një dhuratë, sepse është përvoja e sjelljes së stilit dhe fytyrës së Zotit mes njerëzve të dashur.



VAZHDO MEDITIMIN.

O Zot, na mbush me atë mëshirë
me të cilën shikoje turmat,
i ke kuptuar dhe i ke dashur.
Fjalët e tua nuk ishin kurrë një qortim për ato turma
që ishin si delet pa bari, të shpërndara;
ishin fjalë dashurie, shpëtimi,
dhe i shqiptove për të mbledhur ata njerëz.
Më lër të lidhem me ty,
të mendoj dhe të ndjej si ti dhe me ty
mbi realitetin e sotëm,
mbi botën, mbi jetën time të humbur.
që do ta kaloj në një unitet të ngushtë me ty,
për të kapërcyer zhgënjimin, rezistencën, pakënaqësinë
dhe për të arritur atë paqe mesianike që më premton.
(Carlo Maria Martini)

[ninoenina]

6-12-2021/E HENË JAVA E 2 E ARDHJES/UNGJILLI: Lk.5, 17–26.


LUTJA: Ps 113.

1 ALELUJA! Lavdërojeni, shërbëtorët e Zotit, lavdërojeni, Emrin e Zotit!
2 Qoftë bekuar Emri i Zotit që tani e deri në amshim,
3 Që kur lind dielli e derisa perëndon qoftë bekuar Emri i Zotit!
4 I madhërueshëm është Zoti mbi të gjithë popujt, lavdia e tij i tejkalon qiejt.
5 Kush është si Zoti, Hyji ynë, që fronin e ka në Lartësi,
6 e nga lart vrojton qiellin e tokën?
7 Nga pluhuri e ngre skamnorin, nga llomi e lartëson të vobektin
8 për ta vënë të rrijë me princa, me princat e popullit të vet.
9 Ai bën të banojë beronja në shtëpi të vet nënë fëmijësh të gëzueshme.



LEXIMI I UNGJILLIT: Lk.5, 17–26.

17 Një ditë Jezusi ishte duke mësuar. Ndër dëgjues kishte edhe farisenj e mësues të Ligjit, që kishin ardhur prej të gjitha fshatrave të Galilesë, të Judesë dhe prej Jerusalemit. Atë fuqia e Zotit e shtynte të shërojë. 18 Kur, ja disa njerëz po mbartnin në vig një njeri që ishte i paralizuar. Ata kërkonin ta shtienin brenda për ta vënë para tij. 19 Por nuk gjetën kah ta shtienin brenda prej turmës së popullit. Atëherë u ngjitën në pullaz, hoqën tjegullat dhe e lëshuan me gjithë vig mes njerëzve ‑ para Jezusit. 20 Jezusi, duke parë fenë e tyre, tha:“O njeri, të janë falur mëkatet!” 21 Mësuesit e Ligjit e farisenjtë filluan të mendojnë: “Kush është ky që po flet blasfemi? Kush mund t’i falë mëkatet, përveç një Hyji të vetëm?” 22 Por Jezusi, duke i njohur mendimet e tyre, u tha: “Çka po mendoni në zemrat tuaja? 23 Çka është më lehtë, të thuhet: ‘Të janë falur mëkatet’, apo të thuhet:’Çohu e ec?’ 24 Mirë, pra, unë dua t’jua vërtetoj se Biri i njeriut ka pushtet të falë mëkatet mbi tokë ‑ atëherë i tha të paralizuarit ‑ Po të urdhëroj: çohu, merre vigun tënd dhe shko në shtëpinë tënde!” 25 I paralizuari, aty për aty, para syve të tyre, u ngrit në këmbë, mori vigun dhe shkoi në shtëpi duke e lavdëruar Hyjin. 26 Të gjithë i rrëmbeu habi e madhe, lëvdonin Hyjin dhe, plot frikë, thoshin: “Sot pamë mrekulli të mëdha!”



MEDITIMI.

Në këtë histori, që duket lineare, Jezusi na ballafaqon me kontradiktat e shumta të pranishme në zemrat e njerëzve. Me siguri të gjithë, nga këndvështrimi i gjendjes dhe pritshmërive të tyre, kanë arsye të konsiderojnë atë që e kanë parë si të jashtëzakonshme dhe mbi të gjitha të nxjerrin pasoja të rëndësishme për jetën e tyre.
Njeriu që nuk mund të lëvizë më, i ndihmuar nga të tjerët që ne i imagjinojmë si ata që kujdeseshin për të, kërkon që Jezusi ta ndihmojë në dobësinë e tij. Ungjilltari nuk na tregon asgjë më shumë për gjendjen e tij, se si dhe pse ky person e gjen veten në paaftësi: dimë vetëm se, së bashku me shokët e tij, ai kërkon Jezusin për reputacionin e tij si shërues. Mund ta imagjinojmë habinë e tij kur dëgjoi fjalët e Jezusit, i cili e pranon kërkesën e tij të pashprehur edhe me eliminimin e çdo faji. Jo një ndërhyrje mbi simptomat, por mbi shkaqet e dobësisë, në praninë e një shoqëri që mendon se të gjitha të këqijat janë një dënim i një faji nga ana e Zotit. Shërimi i trupit vjen më vonë, por ata që përjetojnë një fillim të ri, kanë arsye për të lavdëruar një Perëndi të rizbuluar jo më si gjykatës, por si një Atë.
Skribët dhe farisenjtë e kuptojnë menjëherë përmasat e përfshira në fjalët e shqiptuara nga Jezusi: falja e mëkateve është prerogativë e Zotit dhe blasfemuesi është njeriu që mendon ta ofrojë atë jashtë një kuadri të shenjtë institucional, në të cilin tregtia nuk shkakton skandal dhe vrasja e kafshëve qetëson zemërimin hyjnor me gjakun e tyre të flijuar. Por më në fund njerëzit habiten për mrekullinë e shërimit të një trupi të paralizuar, të njohur si i tillë, i cili rifillon të funksionojë. Siç do të kishim bërë edhe ne tani, të gjithë, brenda vetes, e kishin menduar si më të lehtë faljen e mëkateve, pa asnjë efekt të dukshëm, pa mundësinë e një përgjigjeje. Më e lehtë sesa të thuash: "Çohu, merre krevatin tënd dhe shko në shtëpi".



VAZHDO MEDITIMIN

Lavdërimi për ty Zot. Ti që gjithmonë fal, shëron, dhe pa u lodhur, çdo herë rindërton. Më rretho gjithmonë me kaq shumë dashuri, edhe pse e di qe nuk e meritoj. Ti e di sa i brishtë jam! Krijesë e pafuqishme, e paaftë për t'i rezistuar të keqes. Unë e braktis veten te ti, Zot Jezus, që gjithmonë fal, shëron, rindërton.
(Soren Kierkegaard)

[ninoenina]

7-12-2021/E MARTË JAVA E 2 TË ARDHJES/ UNGJILLI: Mt. 18, 12–14.

SHËN AMBROZI.

LUTJA: Ps 119.

145 Me gjithë zemër të thërras, o Zot, më dëgjo,
dhe do t’i mbaj urdhërimet e tua.
146 Klitha drejt teje, deh më shpëto,
që t’i ruaj dëshmitë e tua.
147 Para agimit zgjohem e të thërras në ndihmë,
shpresoj në fjalën tënde.
148 Sytë e mi zgjohen para rojës së natës
për të përsiatur fjalët e tua.
149 Ma dëgjo zërin sipas mëshirës sate, o Zot,
e bëj të jetoj sipas gjyqit tënd.
150 U afruan ata që më salvojnë dijekeqas,
janë larg nga Ligji yt.
150 U afruan ata që më salvojnë dijekeqas,
anë larg nga Ligji yt.
151 Por ti, o Zot, je afër,
besnike janë të gjitha urdhërimet e tua.


LEXIMI I UNGJILLIT: Mt. 18, 12–14.

12 Ç’ju thotë mendja?
Po pati ndokush njëqind dele dhe po i humbi njëra prej tyre,
a nuk i lë të nëntëdhjetenëntat në mal
e nuk shkon për të kërkuar atë që i humbi?
13 Dhe, po ia doli ta gjejë, për të vërtetë po ju them:
për atë gëzohet më tepër se për nëntëdhjetenëntë të tjerat,
që nuk i humbën.
14 Kështu as Ati juaj që është në qiell
nuk do të humbë asnjë ndër këta të vegjëlit.”

MEDITIMI.

Jezusi na tërheq vëmendjen dhe, duke folur për stilin e mbretërisë dhe jetën e komunitetit, kërkon vlerësimin tonë: çfarë mendoni? Skena e propozuar për reflektim është ajo e një burri, të një bariu, që lufton me një tufë të madhe në kullotat malore. Figura e Hyjit të Izraelit, e transmetuar nga Isaia, vjen menjëherë në mendje:
"Si bariu e kullot grigjën e vet,
në dorë i merr qengjat,
n’përqafim i mbart;
i shikon me kujdes pëllejat” (Is.40,11).
Njëra nga delet humbet; nuk është e vështirë të imagjinohet ajo dele në shtigje të paarritshme ku, nga shpërqendrimi ose duke ndjekur fillin e një kërkimi të çuditshëm të pavarur, ajo dele e gjen veten të humbur, të paaftë për t'u orientuar, e vetme, sepse është larg nga nëntëdhjetë e nëntat e tjera. Një nga njëqind ka humbur; nuk na thuhet cila, nëse është më e brishtë, apo e papërvojë, apo thjesht shumë kurioze. Por Jezusi na zbulon se në atë moment, kur kupton se një nuk është më në kullotën e sigurt, ajo bëhet më e rëndësishmja për bariun, deri në atë pikë sa katalizon gjithë vëmendjen e tij dhe të gjitha përpjekjet e tij për ta kthyer me te tjeret.. Së fundi, gëzimi i pamasë i zbulimit kushtëzohet në mënyrë dramatike nga një "nëse": fakti që bariu nuk mundi, me dhimbje, të mos gjente delen e humbur, na tregon respektin e madh që Zoti, i dashuruar me "të vegjëlit" e tij, ruan për lirinë tonë.



VAZHDO MEDITIMIN.

Eja Zoti Jezus, kërko shërbëtorin tënd,
kërko delen tënde të lodhur.
Lëri të shkojnë nëntëdhjetë e nëntë delet e tua
dhe eja dhe kërko delen e vetme që ka gabuar.
Eja pa qen, eja pa shërbëtorin mercenar.
[...] Më kërko, pasi unë të kërkoj ty,
më kërko, më gjej, më merr, më mbart në krahët e tua.
Nuk të shqetëson një peshë që të shtyn të kesh mëshirë.
Eja, pra, Zot, sepse edhe nëse kam gabuar,
megjithatë, unë nuk i kam harruar urdhërimet e tua,
dhe e ruaj shpresën e shërimit.
Eja, Zot, sepse vetëm ti je në gjendje
për të kthyer delet endacake në vathën e tyre.
(Shën Ambrozi).

[ninoenina]

8-12-2021/E MERKURE JAVA E 2/UNGJILLI: Lk 1, 26–38.

FESTA E ZOJES SË PAPËRLYER.

LUTJA: Is. 61,10-11.

10 Me gëzim të madh gëzohem në Zotin,
shpirti im galdon në Hyjin tim,
sepse më veshi me petkat e gëzimit,
ai më mbuloi me leshnik të drejtësisë,
porsi dhëndër të stolisur me kezë,
porsi nuse me argjendari e stolisur.
11 Po, porsi toka që bën të mbijë gjelbërimi,
porsi kopshti që bën të mbijë fara e tij,
kështu Zoti Hyj do të bëjë të mbijë drejtësia
edhe lavdi në sy të të gjithë popujve.



LEXIMI I UNGJILLIT: Lk 1, 26–38.

26 Në të gjashtin muaj, Hyji e dërgoi engjëllin Gabriel në një qytet të Galilesë, që quhet Nazaret,
27 te një virgjër, që ishte e fejuar me një njeri, që quhej Jozef, prej fisit të Davidit. Virgjëra quhej Mari.
28 Engjëlli hyri tek ajo dhe i tha: “Të falem, o Hirplote! Zoti me ty!”
29 Kjo fjalë e shqetësoi Marinë dhe zuri të mendojë: ç’do të thotë kjo përshëndetje.
30 Por engjëlli i tha: “Mos ki frikë, o Mari, sepse ke gjetur hir para Hyjit!
31 Ja, do të mbetesh shtatzënë e do të nxjerrësh në dritë një djalë e ngjitja emrin Jezus.
32 Ky do të jetë i madh dhe do të quhet Biri i Hyjit tejet të lartë. Zoti Hyj do t’ia japë fronin e Davidit, atit të tij.
33 Ai do të mbretërojë përgjithmonë mbi shtëpinë e Jakobit dhe mbretëria e tij s’do të ketë mbarim.”
34 Atëherë Maria i tha engjëllit: “Si do të mund të ndodhë kjo, ndërsa unë jam virgjër?”
35 Engjëlli iu përgjigj: “Shpirti Shenjt do të zbresë në ty e fuqia e Hyjit të tejetlartë do të të mbulojë me hijen e vet; prandaj ky Fëmijë do të jetë i shenjtë ‑ Biri i Hyjit. 36 Dhe ja, Elizabeta, kushërira jote, edhe ajo, në pleqërinë e saj, pret t’i lindë djali. Ajo që mbahet beronjë, është në të gjashtin muaj.
37 Vërtet, s’ka gjë të pamundshme për Hyjin!”
38 Atëherë Maria tha: “Unë jam shërbëtorja e Zotit: Më ndodhtë siç the ti!” Atëherë engjëlli u largua prej pranisë së saj.



MEDITIMI.

Në Lajmërim, përshëndetja e Gabrielit për Virgjëreshën e Nazaretit lidhet me ftesën për gëzim mesianik: "Gëzohu, Mari". E gjithë historia e shpëtimit çon në këtë shpallje, në të vërtetë, në një farë mënyre, edhe vetë historinë e botës.
Në të vërtetë, nëse plani i Atit është të përmbledhë gjithçka në Krishtin (krh. Ef 1,10), i gjithë universi në një farë mënyre mund të fitojë atë hir hyjnor me të cilin Ati përkulet mbi Marinë për ta bërë atë Nënë të Birit të tij. Nga ana tjetër, i gjithë njerëzimi është sikur i mbyllur në fiat me të cilin ajo korrespondon lehtësisht me vullnetin e Zotit. Përballë çdo misteri të Birit, ajo na fton, si në Lajmërimin e saj, të bëjmë me përulësi pyetjet që hapen drejt dritës, për të përfunduar gjithmonë me bindjen e besimit: "Unë jam shërbëtorja e Zotit: më ndodhtë siç the ti" (Lk. 1,38).
(Gjon Pali i dytë: Rosarium Virginis Mariae).



VAZHDO MEDITIMIN.


Unë të adhuroj, Ati ynë qiellor,
sepse ti e ke vendosur Birin tënd të njëlindur
në barkun më të pastër të Marisë.
Unë të adhuroj, o Biri i Perëndisë,
pasi ke denjuar të hysh në barkun e Marisë
dhe ti u bëre Biri i vërtetë të saj.
Unë të adhuroj, o Shpirt Shenjt,
sepse ti u denjove të formosh
në barkun e papërlyer të Marisë
trupin e Birit të Hyjit.
Të adhuroj, Trini e Shenjtë,
o Zot një në Trininë e Shenjtë,
sepse e ke fisnikëruar Zonjën e Papërlyera
në një mënyrë kaq hyjnore.
(Shën Maksimilian Kolbe)

[ninoenina]

9-12-2021/E ENJTË JAVE E 2 TË ARDHJES/UNGJILLI: Mt. 11, 11–15.

LUTJA: Ps 119.

137 I drejtë je, o Zot,
edhe gjyqet e tua janë të drejta.
138 Ti e ke dhënë Ligjin tënd të drejtë
dhe shumë besnik.
139 Zelli im po më shkrin
kur shoh se armiqtë e mi i kanë harruar fjalët e tua.
140 Fjalët e tua janë me zjarr të sprovuara,
prandaj shërbëtori yt i do ato.
141 Jam i ri edhe i përbuzur,
por nuk i kam harruar urdhërimet e tua.
142 Drejtësia jote, drejtësi e përhershme,
Ligji yt është i vërtetë.
143 Vuajta shumë dhe pata vështirësi,
urdhërimet e tua janë kënaqësia ime.
144 Dëshmitë e tua janë drejtësi e amshueshme,
më bëj të kuptoj e do të kem jetë.

LEXIMI I UNGJILLIT: Mt. 11, 11–15.

11 Përnjëmend po ju them: nga ata që u lindën prej grash, nuk u ngrit asnjë më i madh se Gjon Pagëzuesi, megjithatë, më i vogli në Mbretërinë e qiellit, është më i madh se ai. 12 Që prej ditëve të Gjon Pagëzuesit e deri tani Mbretëria e qiellit po depërton me vështirësi e vetëm të fortët e shtijnë në dorë.
13 Vërtet të gjithë Profetët dhe vetë Ligji paralajmëruan deri te Gjoni.
14 Ai është ‑ nëse doni ta merrni vesh të vërtetën ‑ Elia, që duhej të vijë.
15 Kush i ka veshët për të dëgjuar, të dëgjojë!



MEDITIMI.

Jezusi interpreton edhe një herë shenjat dhe pritshmëritë e pranishme në mënyrë të prekshme tek njerëzit, populli i zgjedhur i Izraelit. Këto janë kohë pritjeje, të shënuara nga shtypja ushtarake dhe politike e Perandorisë Romake dhe nga gendja e amullt fetare, e kontrolluar nga një elitë që ka reduktuar Ligjin dhe Tempullin në instrumente të ruajtjes sociale. Kohë në të cilat Gjon Pagëzuesi gjeti një ndjekës të madh, me propozimin e tij për kërkime të sinqerta: duke përjetuar personalisht asketizmin e shkretëtirës, larg tundimeve të pasurisë dhe pushtetit, ai mund të propozonte në mënyrë të besueshme në një mënyrë universale pritjen e matur të një mesi që nuk do të kishte vonuar. Jezusi njeh tek Gjoni përmbushjen e Besëlidhjes së Vjetër, figurën e asaj të Elias, babait të të gjithë profetëve, kthimi i të cilit pritej si shenjë e ardhjes së Mbretërisë. Gjoni është më i madhi nga të lindurit nga gratë, por shpallja e tij ndalet në pragun e botës së re që do të jepet dhe është një njoftim pa siguri, që në një shëmbëlltyrë të një jete dramatike shndërrohet përfundimisht në pyetjen: "A je ti?” zëri që bertet në shkretëtirë, duke pritur që Fjala të marrë formë.


VAZHDO MEDITIMIN.

Zoti i lirisë
që i përgatit rrugët tuaja
duke i shkatërruar rrugët tona,
Zoti i shpresës në shkreti
dhe shkreti në shpresë të rreme,
na jep të na përmbysemi prej teje,
për të jetuar plotësisht
shqetësimin e shenjtë,
që hap zemrën dhe jetën
me ardhjen e Birit Tënd,
çlirimtari mes nesh. Amen. Aleluja!
(Bruno Forte)

[ninoenina]

10-12-2021/E PREMTË JAVA E 2 TË ARDHJES/UNGJILLI: Mt. 11, 16–19.

LUTJA: Ps. 25.


1 Te ti, o Zot, e lartësoj shpirtin tim!
2 Hyji im, në ty shpresoj: mos lejo të turpërohem!
4 Bëj t’i njoh, o Zot, udhët e tua
e m’i mëso shtigjet e tua.
5 Më drejto me të vërtetën tënde dhe më mëso,
sepse ti je Hyji im, Shëlbuesi im,
në ty shpresoj gjithmonë.
6 Të të bien në mend mëshirat e tua, o Zot,
dhe dashuria jote që është e amshueshme.



LEXIMI I UNGJILLIT: Mt. 11, 16–19.


16 Me kë ta krahasoj këtë brezni? U përngjet djaloshave që rrinë në sheshe e u thërrasin shokëve
17 e u thonë: ‘Ne u ramë për ju fyejve e ju nuk kërcyet;
bëmë gjëmë e ju nuk vajtuat!’
18 Erdhi Gjoni: ai s’ha as s’pi e thonë: ‘Është i djallosur!
19 Erdhi Biri i njeriut: ai ha e pi, e thonë: ‘Ja, grykësi e pijaneci!
Miku i tagrambledhësve dhe i mëkatarëve!’ Por dija përligjet nga veprat e veta!”


MEDITIMI.

Jezusi u drejtohet turmave, bashkëkohësve të tij, brezit të tij: në atë kohë dhe atyre njerëzve, padyshim të vendosur saktësisht në histori dhe në tokën e tyre; me ata njerëz Jezusi i ndan ndjenjat e tij, vlerësimin e tij kritik që rezulton nga përplasja mes dëshirës për dialog dhe perceptimit të mbylljes së tyre. Përparimi i mendimit filozofik, evolucioni i gjenetikës dhe të teknologjisë nuk e kanë zvogëluar rëndësinë e këtij gjykimi, i cili rezonon i vërtetë edhe për brezat e tjerë, por edhe për tonën, pavarësisht mjeteve të ndryshme të përdorura për t'u lidhur me njëri-tjetrin dhe me realitetin përreth. .
Në tregimin e Jezusit e gjejmë vetem fëmijë, në shesh, të ndarë në grupe të paaftë për të bashkuar, për të ndarë gëzimin apo zinë, indiferentë ndaj punëve të të tjerëve, por të mërzitur nga mosinteresimi i shokëve të tyre. Janë fëmijët e paaftë për të lexuar dhe kuptuar shenjat e kohërave: të papërshkueshëm nga kërkesa e rreptë e Gjonit dhe gjykatësve të respektuar të Jezusit, mikut të taksambledhësve dhe mëkatarëve.
Duhet të shpresojmë të paktën tani për tani, në një gjykim pa qëllime dënimi, i cili hap ftesën për ta lënë veten të përfshihemi thellësisht dhe thellë në veprat që, si atëherë ashtu edhe tani, zbulojnë një model urtësie.



VAZHDO MEDITIMIN.

Kur e gjen të mbyllur derën e zemrës tonë,
rrëzoje dhe hyr: mos u largo, o Zot.
Kur telat e kitarave tona harrojnë emrin tënd,
të lutemi , prit: mos u largo, Zot.
Kur thirrja jote nuk e thyen torturën tonë,
na trondit me dhimbjen tënde: mos u largo, Zot.
Kur bëjmë të ulen të tjerët në fronin tënd, o Mbret i jetës:
mos u largo, Zot.
(Rabindranath Tagore)

[ninoenina]

11-12-2021/E SHTUNË JAVE E 2 E ARDHJES/UNGJILLI: Mt17, 10–13.


LUTJA: Ps 118.


14 Fuqia ime e lavdia ime është Zoti,
ai është shpëtimtari im.
17 S’do të vdes, të jetoj dua,
do t’i kumtoj veprat e Zotit!
18 Me ndëshkim të rëndë Zoti më ndëshkoi,
por nuk më lëshoi në duar të vdekjes.
21 Do të të falënderoj, sepse më ke vështruar,
dhe u bëre Shpëtimtari im.
22 Guri, që e qitën jashtë përdorimit ndërtuesit,
erdhi e u bë guri i këndit;
23 Zoti e bëri këtë gjë:
sa mrekulli për sytë tanë!
24 Kjo është dita që na e dhuroi Zoti:
të galdojmë e të gëzojmë në të!
25 Ma jep, o Zot, shpëtimin tënd,
deh, o Zot, jepe të mbarën!
26 Bekuar qoftë ai që vjen në emër të Zotit!
Po ju bekojmë nga shtëpia e Zotit.

LEXIMI I UNGJILLIT: Mt17, 10–13.


10 Ndërsa po zbrisnin nga mali, nxënësit e pyetën:
“Pse, pra, skribët thonë se duhet të vijë përpara Elia?”
11 Ai iu përgjigj:
“Po, Elia do të vijë dhe do të vërë çdo gjë në vend të vet.
12 Porse, unë po ju them se Elia ka ardhur, por ata nuk e njohën e bënë me të gjithçka deshën. Kështu edhe Biri i njeriut do të pësojë shumë prej tyre.”
13 Atëherë nxënësit e kuptuan se u foli për Gjon Pagëzuesin.


MEDITIMI.

Pas përvojës së jetuar në mal të Shdërrimit, dishepujt duan të dinë pse farisenjtë këmbëngulin të mësojnë që Elia duhet të vijë më parë.
Ata e dinë se judenjtë e prisnin kthimin e tij, të paralajmëruar nga Malakia:
"Dhe ja, unë do t’ju dërgoj profetin Elinë
para se të vijë Dita e Zotit
e madhe edhe e tmerrshme" (Ml 3, 23)
në ditën e Mesisë.
Jezusi u përgjigjet atyre duke thënë se Elia është kthyer dhe dishepujt e kuptojnë se është Gjon Pagëzuesi. Megjithatë, Elia që u kthye, nuk pati një pritje të denjë. I njëjti trajtim i rezervohet tani Birit të njeriut: ai do të duhet të vuajë. Hija e keqe e planeve të vdekjes të krijuara nga farisenjtë rri pezull, si për Pagëzuesin, mbi historinë e Jezusit.
Episodi i Shndërrimit shfaqet si një përvojë e atmosferës së dashur të qiellit, ku dishepujt pranohen në bashkesinë qiellore, si një përgatitje e dobishme për t'i rezistuar ngjarjeve të vështira të pasionit dhe prelud i gëzimit të ringjalljes. Ata duhet të mësojnë të lexojnë, përtej refuzimit dhe armiqësisë së njerëzve, mirësinë dhe bekimin e Hyjit Atë, dhe të kuptojnë se misteri i vuajtjes, siç do të tregojë Jezusi, është i lidhur ngushtë me atë të dashurisë, të lavdisë dhe të jetës së plotë.


VAZHDO MEDITIMIN:

O Hyji, ti deshe që Shën Gjon Pagëzuesi
të jetë Pararendësi i Birit tënd në lindje e në vdekje,
bëj që sikurse ai e dha jetën e vet
për drejtësinë e të vërtetën,
edhe ne të dimë t’ia kushtojmë vetveten
me guxim deshmimit të mësimit tënd.

[ninoenina]

13-12-2021/E HËNË E JAVËS 3 TË ARDHJES/UNGJILLI: Mt. 21, 23–27.


LUTJA: Ps 28:

Të thërras në ndihmë, o Zot,
Hyji im, mos rri shurdh ndaj meje,
sepse po ndenje shurdh ndaj meje
do të bëhem si ata që zbresin në varr.
2 Dëgjoje zërin e lutjes sime
kur me afsh të thërras në ndihmë,
kur i ngre duart e mia
në drejtim të Tempullit tënd të shenjtë.
3 Mos më merr me mëkatarë
e me ata që bëjnë të keqen:
flasin për paqe me të afërmit e vet,
kurse në zemër përbluajnë të keqen.
4 Shpaguaji sipas veprave të tyre,
sipas paudhësisë së veprimeve të tyre.
Shpaguaji sipas veprave të duarve të
tyre,
jepu shpagimin si e meritojnë.
5 Ata e përbuzin veprimin e Zotit,
i bëjnë asgjë veprat e duarve të tija:
përdhe i përplastë e më mos i ngrittë!
6 Qoftë bekuar Zoti
që e dëgjoi zërin e lutjes sime.
7 Zoti është ndihma ime, mbrojtësi im,
në të shpreson shpirti im dhe gjeta ndihmë:
zemra më gëzohet e me këngën time e falenderoj.
8 Zoti është fuqia e popullit të vet,
kështjellë shpëtimi për të shuguruarin e vet.
9 Shpëtoje popullin tënd e bekoje trashëgimin tënd:
priju e ngriji deri në amshim!



LEXIMIT I UNGJILLIT: Mt. 21, 23–27.

23 Kur Jezusi hyri në Tempull e aty po mësonte, iu afruan kryepriftërinjtë e pleqtë e popullit dhe i thanë: “Me ç’pushtet je duke bërë kështu? Kush ta dha këtë pushtet?”
24 Ai u përgjigj: “Edhe unë do t’ju bëj një pyetje të vetme. Nëse ju më përgjigjeni, edhe unë do t’ju tregoj me ç’pushtet i bëj këto. 25 Nga ishte pagëzimi i Gjonit: Nga Qielli apo nga njerëzit?” Por ata mendonin me vete: “Në qoftë se themi: nga Qielli’, ai do të na thotë: ‘Përse atëherë nuk i besuat?’ 26 e nëse i përgjigjemi: ‘prej njerëzve’, kemi frikë popullin, sepse të gjithë e mbajnë Gjonin për profet.”
27 Atëherë iu përgjigjën: “Nuk e dimë!” “As unë, pra, ‑ u tha ai ‑ s’po ju tregoj me ç’pushtet i bëj këto vepra!”



MEDITIMI.

Jezusi hyri në mosmarrëveshje me autoritetet fetarë, kryepriftërinjtë dhe pleqtë me autoritet, përgjegjësit për drejtimin e tempullit në Jerusalem, selinë e ligjit dhe vendin qendror i besimit të popullit izraelit. Marrëdhënia me Zotin, e përshtatur në një kornizë burokratike rregullash dhe parimesh, është e prirur për pushtet dhe interesa tregtare nga një elitë që zotëron një autoritet pa kuptim dhe zemër.
Për këtë elitë, predikimi i një të huaji , siç ishte Jezusi, dhe më keq akoma gjestet e tij, për një herë jo tamam të buta, ndaj atyre që kryenin veprimtari tregtare nën hijen e banesës së Zotit të Besëlidhjes, nxisin një reagim mbrojtës e vështirësuar nga e vërteta e pakundërshtueshme e motivimeve të sjella e këtij mjeshtri t çuditshëm. Duke mos qenë në gjendje të dënojnë predikimin dhe gjestet e tij për përmbajtjen e tyre, sepse çdo gjë ishte karakterizuar nga një zell që u mungonte kujdestarëve të tij, ata kundërshtojnë kredencialet, natyrën dhe origjinën e autoritetit të nevojshëm për të ngritur zërin e tyre mbi aktivitetet e tempullit. .
Jezusi e kupton pretekstin e kësaj kërkese dhe i ballafaqon bashkëbiseduesit e tij me natyrën e vërtetë të sulmit të tyre: ata nuk janë udhërrëfyes drejt Zotit për njerëzit, por njerëz të lidhur pas pushtetit, me diplomaci afatshkurtër dhe me mendim jo të qartë. Jezusi u kujton atyre figurën e Gjonit, i cili erdhi për të pagëzuar turmat dhe që, megjithëse nuk përfaqësonte një rrezik të menjëhershëm për pushtetin vendor, ishte refuzuar prej tyre: çfarë ishte Gjoni atëherë dhe nga vinte autoriteti i Gjonit? Ikja, rastësisht, nga një përpjekje e vërtetë për një përgjigje zbulon papërshkueshmërinë ndaj zërit të Zotit të atyre që e kanë bazuar shpëtimin e tyre në vetvete dhe në statusin e tyre.



VAZHDO MEDITIMIN.

Ne kemi nevojë të ndihemi të dashuruar
dhe për t'u falur, edhe nëse
ne nuk dimë si të kërkojmë falje.
Ne duhet të dëgjojmë nga ti
që je afër nesh si një baba,
edhe nëse nuk sillemi si fëmijë.
Ne duam të jemi në planin tënd,
edhe nëse nuk e kuptojmë.
Ne kemi nevojë për ty, o Zot,
sepse vetëm ti mund t'i fshin mëkatet
që na pengojnë të jemi transparencë.
Zoti ynë, ne kemi nevojë për ty.
(Ernesto Olivero)

[ninoenina]

14-12-2021/E MARTË E JAVËS SË 3 TË ARDHJES/UNGJILLI: Mt, 21, 28-32.

Festa e Shën Gjonit të Kryqit.



LUTJA: Ps. 142

1 Unė i kėlthas me zėrin tim Zotit; me zėrin tim i lutem Zotit.
2 Para tij paraqes vajtimin tim, para tij parashtroj fatkeqėsinė time.
3 Kur fryma po mė dobėsohej, ti e dije ecjen time. Ata kanė pėrgatitur njė lak pėr mua te shtegu qė po kaloja.
4 Vėshtroj nė tė djathtėn time dhe ja: nuk ka njeri qė tė mė njohė; ēdo rrugė shpėtimi ėshtė e mbyllur; asnjeri nuk kujdeset pėr jetėn time.
5 Unė tė kėlthas ty, o Zot, dhe tė them: "Ti je streha ime, pjesa ime nė tokėn e tė gjallėve.
6 Dėgjo me vėmendje klithmėn time, sepse jam katandisur si mos mė keq; mė ēliro nga pėrndjekėsit e mi, sepse janė mė tė fortė se unė.
7 Mė nxirr nga burgu qė tė mund tė kremtoj emrin tėnd. Tė drejtėt do tė mblidhen tok rreth meje, sepse ti do tė mė mbushėsh me tė mira".



LEXIMI I UNGJILLIT: Mt, 21, 28-32.

28 “Më thoni si e mendoni këtë gjë: një njeri kishte dy djem. Iu drejtua të parit e i tha: ‘Biro, dil sot e puno në vresht!’
29 Ai iu përgjigj: ‘Nuk dua!’ Pastaj ndërroi mendim dhe shkoi.
30 Atëherë iu drejtua të dytit po ashtu. Ai iu përgjigj: ‘Po shkoj, imzot!’, por nuk shkoi.
31 Cili prej të dyve e kreu vullnetin e të Atit? I thanë: “I pari!”
“Përnjëmend po ju them: ‑ vazhdoi Jezusi ‑ tagrambledhësit e laviret para jush hyjnë në Mbretërinë e Hyjit.
32 Sepse, erdhi Gjoni ndër ju udhës së drejtësisë e ju nuk i besuat, tagrambledhësit e laviret i besuan, ndërsa ju, edhe pasi i patë këto, nuk u penduat për t’i besuar”.



MEDITIMI.


Vazhdon konfrontimi mes Jezusit dhe autoriteteve fetarë, të shqetësuar nga ndjekja gjithmonë në rritje e njerëzve të tërhequr nga predikimi dhe nga personi i këtij mësuesi të çuditshëm, kaq të ndryshëm nga figura formale, i largët dhe kaq i përqendruar në paraqitjet e drejtuesve të tempullit. Jezusi nuk heq dorë nga lëkundja e bashkëbiseduesve të tij, megjithatë duke u përpjekur të depërtojë në armaturën e hipokrizisë që i bën ata të largohen nga Perëndia dhe nga ai popull që ata duhet të vënë në kontakt. Ai u ofron atyre një skenë të njohur, ku dy vëllezër kanë reagime të ndryshme ndaj urdhrit të një babai të shqetësuar për kujdesin e hardhisë: ky tregim nuk mund të mos na kujtojë shumë vende në shkrimin e shenjtë ku Izraeli krahasohet si vresht i Zotit. Pesha e ndryshme specifike e pamjes, në fund të fundit është e parëndësishme, dhe kjo nuk i shpëton as shqyrtimit të pleqve dhe krerëve të priftërinjve, të cilët për një moment kanë humbur kuptimin përfundimtar të analogjisë, që i sheh nga ana negative e krahasimit. Është gjithashtu e habitshme të gjendet mes ekzekutuesve të testamentit të Atit dy nga kategoritë më të përçmuara dhe më të margjinalizuara nga shoqëria, atëherë si tani: gra që shesin trupin e tyre për para dhe burra që shesin popullin e tyre dhe i shërbejnë pushtetit të huaj për veten e tyre. Gjendja e tyre, ajo e një fëmije që është i acaruar, por dukshëm i pakënaqur me zgjedhjen e bërë, i ka bërë ata të vëmendshëm ndaj mesazhit të profetit dhe të gatshëm të ndryshojnë jetën e tyre për të pasur një perspektivë të jetës në një "mbretëri" tjetër.



VAZHDO MEDITIMIN.


Krishti, imazhi rrezatues i Atit,
princi i paqes, që pajton Perëndinë me njeriun
dhe njeriu me Zotin,
Fjala e përjetshme që u bë njeri,
dhe njeri i hyjnizuar në një takim dashurie,
vetëm në ty do të përqafojmë Zotin.
Ti që e bëre veten të vogël për ta lënë veten të kapet
nga etja për dijen dhe dashurinë tonë,
na jep të të kërkojmë me dëshirë,
të besojmë në ty në errësirën e besimit,
të të presim sërish me shpresën e zjarrtë,
të të duam në liri dhe në gëzimin e zemrës.
(Bruno Forte)

[ninoenina]

E martë, 28 qershor 2022, java 14 viti 2.

UINGJILLI E KOMENTI.


Mt 8, 23-27.

23 Si hyri në barkë, pas tij u nisën edhe nxënësit e tij. 24 Dhe ja, në det u çua një stuhi e madhe aq sa valët po e mbulonin barkën; e ai flinte.
25 Atëherë nxënësit iu afruan, e zgjuan dhe i thanë:
“Ndore tënde, o Zot, se u mbytëm!”
26 “Pse po frikësoheni, o fepakët?” ‑ u tha dhe atëherë u ngrit, u urdhëroi erërave dhe detit e u bë qetësi e madhe.
27 Njerëzit të habitur thoshin: “Kush është ky që po i nënshtrohen erërat dhe deti?”



MEDITIMI:

“Pse jeni kaq të frikësuar, o njerëz besimpakë? »
Në mundime dhe shqetësime, zemra e besimtarit kthehet nga Jezusi. Tani ka mënyra të ndryshme për t'u kthyer te Krishti; varet nga shkalla e besimit. Njëra më njerëzore dhe e jashtme, një tjetër më e brendshme dhe shpirtërore. Natyrisht, dishepujt, të tmerruar nga dallgët që tundnin barkën e Kishës, i afrohen Mësuesit më shumë me frikë sesa me besim. Prania e thjeshtë e Jezusit nuk u mjafton atyre: ata kanë nevojë për ndërhyrjen e drejtpërdrejtë dhe muskulore të Jezusit për të besuar se hiri i tij është efektiv...
Në jetën time të përditshme kam qetësinë e besimit apo ankthin e botës? A e njoh fuqinë e Krishtit që është me mua, në mua me anë të pagëzimit dhe që veproj në lutjen time të përditshme? A është Krishti i pranishëm në Sakramentin e Shenjtë, i gjallë në zemrën time apo është në gjumë, i harruar në tabernakull?
"Jezusi, duke qëndruar në këmbë, kërcënoi erërat dhe detin."
Veprimi i Jezusit na jep një model besimi që çon në besim të pandërprerë. Ky amanet nuk kufizohet vetëm në horizontet e punëve të kësaj bote, por bashkon tokën dhe qiellin; ajo që është nga toka ngrihet në qiell. Kjo është një afërsi e njohur e shpirtit me Zotin e erërave dhe të valëve, Krijuesin e të gjitha elementeve të botës. Jezusi na fton në një rrugë besimi dhe shprese, e cila na çliron nga stuhia e sprovave, na strehon nga erërat e panikut të ngritur nga mediat masive dhe na rifokuson në thelbësoren: atje ku Jezusi, nuk ka asgjë për t'u frikësuar. Është tek ai që ne duhet të kapemi shpirtërisht.
Njerëzisht, do të jetë e nevojshme të vozitni, të shpëtoni varkën nëse ajo është mbushur me ujë ... dhe të veproni me shumë besim.

[ninoenina]

MË 30 - 6 - 2022: JAVA 13, E ENJTE, VITI 2.

Mt. 9,1-8:

1 Jezusi hipi në barkë, kaloi në anën tjetër dhe shkoi në qytetin e vet.
2 Dhe ja, ia sollën para një të paralizuar, të shtrirë në vig. Jezusi, kur e pa fenë e tyre, i tha të paralizuarit: “Guxim, biro! Të janë falur mëkatet!”
3 Dhe ja, disa prej skribëve menduan me vete:“Ky po blasfemon!”
4 Jezusi, duke i ditur mendimet e tyre, tha:“Pse mendoni keq në zemrat tuaja?
5 Çka është më lehtë të thuhet: ‘Të janë falur mëkatet’ apo të thuhet: ‘Ngrihu e ec!?’
6 ‘Por që ta dini se Biri i njeriut ka pushtet të falë mëkatet mbi tokë ‑ i tha atëherë të paralizuarit ‑ Çohu në këmbë, merre vigun tënd dhe shko në shtëpinë tënde!”
7 I paralizuari u ngrit e shkoi në shtëpi të vet.
8 Kur pa turma, e kapi frika e i dha lavd Hyjit që u dha njerëzve pushtet kaq të madh.

MEDITIMI.

Sot, ne gjejmë në Ungjill një nga manifestimet e shumta të mirësisë së mëshirshme të Zotit. Të gjitha ato na tregojnë aspekte të pasura me detaje. Dashuria e Zotit, e cila vepron me mëshirë, shkon nga ringjallja e të vdekurve ose shërimi i lebrës, në faljen e një gruaje, një mëkatare publike, duke kaluar nëpër shumë shërime të tjera sëmundjesh dhe shëlbimin e mëkatarëve të penduar. Kjo e fundit shprehet edhe në shëmbëlltyra, si ajo e deles së humbur, së dhrahmisë së humbur dhe së djalit plangprishës.

Ungjilli i sotëm është një demonstrim i mëshirës së Jezusit në të njëjtën kohë në dy aspekte: përpara sëmundjes së trupit dhe përpara asaj të shpirtit. Dhe meqenëse shpirti është më i rëndësishëm, Jezusi fillon nga këtu. Ai e di se i sëmuri është penduar për mëkatet e tij, sheh besimin e tij dhe e atyre që e bartin dhe thotë: "Guxim, bir, mëkatet e tua të janë falur" (Mt 9, 2).
Pse fillon aty ku askush nuk e pyeti? Është e qartë se ai lexon mendimet e të paralizuarit dhe e di se pikërisht për këtë do t'i jetë mirënjohës ky paralitik, i cili, me siguri, duke e parë veten përballë shenjtërisë së Jezusit, do të ndihej i hutuar dhe i turpëruar për mëkatet e tij, me një frikë se mund të jenë pengesë për hirin e shëndetit. Zoti dëshiron ta qetësojë atë. Nuk ka rëndësi që skribët murmuritin në zemër. Përkundrazi, është pjesë e mesazhit të tij për të treguar se ai ka ardhur për të dhënë mëshirë për mëkatarët dhe tani ai dëshiron të shpallë atë.
Ata që, të verbër nga krenaria, e konsiderojnë veten të drejtë, nuk e pranojnë thirrjen e Jezusit; përkundrazi, ata që sinqerisht e konsiderojnë veten mëkatarë, e mirëpresin. Para tyre Zoti shfaqet duke i falur ata. Siç thotë edhe Shën Augustini: "Krenaria është një mjerim i madh, por mëshira e Zotit të përulur është më e madhe". Dhe në këtë rast, mëshira hyjnore shkon edhe më tej: si një shtesë e faljes, Jezusi ia riktheu të paralizuarit shëndetin: "Çohu në këmbë, merre vigun tënd dhe shko në shtëpinë tënde!” (Mt 9, 6). Jezusi dëshiron që lumturia e mëkatarit të konvertuar të jetë e plotë.
Besimi ynë tek ai duhet të konsolidohet. Por le të ndihemi mëkatarë që të mos e përjashtojmë veten nga hiri.

[ninoenina]

MË 1-7-2022. JAVA 13, E PREMTE VITI 2.

UNGJILLI: Mt 9,9-13:

9 Jezusi, si shkoi prej andej, pa një njeri që quhej Maté, ndenjur në doganë. Jezusi i tha: “Eja pas meje!” Ai u ngrit dhe shkoi pas tij.
10 Dhe, kur më vonë, Jezusi u ul në tryezë në shtëpi, ja se ia behën shumë tagrambledhës e mëkatarë e u ulën në tryezë bashkë me Jezusin e me nxënësit e tij.
11 Farisenjtë kur e panë këtë, i pyetën nxënësit e tij: “Pse mësuesi juaj ha bukë me tagrambledhës e me mëkatarë?”
12 Jezusi, kur i dëgjoi, u përgjigj: “Mjeku nuk u duhet të shëndoshëve, por të sëmurëve!
13 Shkoni e mësoni çka do të thotë: ‘Më pëlqen mëshira e jo flia!’ Sepse unë nuk erdha të ftoj të drejtët, por mëkatarët”.



MEDITIMI.

Sot, Ungjilli na flet për një thirrje, atë të taksambledhësit Mate. Jezusi po përgatit grupin e vogël të dishepujve që do të vazhdojnë veprën e Tij shpëtuese. Ai zgjedh kë të dojë: do të jenë peshkatarë apo nga një profesion modest. Ai thërret edhe një taksambledhës që ta ndjekë atë: profesioni i tij ishte përbuzur nga hebrenjtë - të cilët e konsideronin vertëm veten vëzhgues të përsosur të ligjit - sepse e konsideronin atë pothuajse një jetë mëkatare: në fakt taksambledhësit mblidhnin taksa për poshtuesit romakë, të cilët me të vërtetë nuk ishin të dashur nga hebrenjtë.
Ftesa e Jezusit është e mjaftueshme: "Më ndiq" (Mt. 9,9). Me një fjalë nga Mjeshtri, Mateu lë profesionin e tij dhe, i kënaqur, e fton në shtëpinë e vet për të festuar me një banket mirënjohjeje. Ishte normale që Mate të kishte një grup miqsh të mirë të profesionit të tij, që ta shoqëronin për të marrë pjesë në atë banket. Sipas farisenjve, të gjithë ata njerëz ishin mëkatarë, të njohur publikisht si të tillë.
Farisenjtë nuk mund të heshtin e të mos komentojnë me disa nga dishepujt e Jezusit: "Si ka mundësi që mësuesi juaj të hajë bashkë me taksambledhësit dhe mëkatarët?" (Mt. 9,10). Përgjigja e Jezusit vjen menjëherë: “Mjeku nuk u duhet të shëndoshëve, por të sëmurëve!” (v.12). Nuk janë të shëndoshët ata që kanë nevojë për një mjek, por të sëmurët. Krahasimi është i përsosur: "Më pëlqen mëshira e jo flia!’ Sepse unë nuk erdha të ftoj të drejtët, por mëkatarët”; unë nuk erdha për të thirrur të drejtët, por mëkatarët" (Mt, 9,13).
Fjalët e këtij Ungjilli janë me rëndësi të madhe. Jezusi vazhdon të na ftojë ta ndjekim, secili sipas gjendjes dhe profesionit të tij. Megjithatë, ndjekja e Jezusit kërkon të lërë pas pasionet e çrregullta, sjelljet e pahijshme familjare, humbjen e kohës, në mënyrë që të mund t'i kushtohet lutjes, banketit eukaristik, shërbimit misionar. Në të vërtetë, "një i krishterë nuk është zot i vetvetes, por duhet t'i përkushtohet shërbimit të Zotit" (Shën Ignatius i Antiokisë).
Sigurisht që Zoti po më kërkon një ndryshim jete dhe, kështu, pyes veten: cilit grup i përkas? Në atë të njerëzve që priren drejt përsosmërisë apo të njerëzve që e njohin sinqerisht veten të humbur në errësirë? A nuk është e vërtetë që mund të përmirësohem? Guxo, pra, dhe ki besim te Zoti!

Zoti im i ëmbël, ktheji bujarisht sytë e tu të mëshirshëm drejt këtij populli tënd; sepse lavdia jote do të jetë shumë më e madhe nëse ke mëshirë për morinë e pamasë të krijesave të tua"(Shën Katerina e Sienës).
“Jezusi është fytyra e dukshme e mëshirës së Atit. Mëshira: është fjala që zbulon misterin e Trinisë së Shenjtë. Mëshira: është veprimi i fundit dhe suprem me të cilin Zoti vjen të na takojë” (Françesku)
“Jezusi kreu veprime të tilla si falja e mëkateve, të cilat e zbuluan atë si Perëndi Shpëtimtar. Disa hebrenj, të cilët nuk e njihnin Zotin e bërë njeriun, por panë tek ai "një njeri" që e bëri veten Zot (Gj. 10,33), e gjykuan atë blasfemues "(Katekizmi i Kishës Katolike, n. 594).

[ninoenina]

2 – 7 – 2022: JAVA 13, E SHTUNË, VITI 2.

UNGJILLI: Mt 9,14-17:

14 Atëherë iu afruan nxënësit e Gjonit e i thanë: “Përse ne dhe farisenjtë agjërojmë shpesh, kurse nxënësit e tu nuk agjërojnë?”
15 Jezusi u përgjigj:“A është e mundur të mbajnë zi dasmorët derisa të jetë me ta dhëndri? Por, do të vijë koha, kur do t’ua rrëmbejnë dhëndrin. Atëherë edhe ata do të agjërojnë.
16 Askush nuk vë arnë pëlhure të re në petk të vjetër, sepse arna e shtrin petkun dhe grisja bëhet më e madhe.
17 As nuk shtihet vera e re në rrëshiqa të vjetër: përndryshe rrëshiqat shpohen, vera derdhet edhe rrëshiqat shkojnë dëm. Vera e re hidhet në rrëshiqa të rinj e kështu ruhen të dy.



MEDITIMI

Sot, ne shohim se si filloi një epokë e re me Jezusin, një doktrinë e re, e mësuar me autoritet dhe se si të gjitha gjërat e reja binin në kontrast me praktikat dhe mjedisin mbizotërues. Kështu, në faqet që i paraprijnë Ungjillit të sotëm, shohim Jezusin duke i falur mëkatet të paralizuarit dhe duke shëruar sëmundjen e tij, ndërsa skribët janë të tronditur; Jezusi thirri Mateun, taksambledhësin dhe hante me të,dhe me tagrambledhës dhe mëkatarë të tjerë dhe farisenjtë ishin "skandalizuar"; në Ungjillin e sotëm janë dishepujt e Gjonit që vijnë te Jezusi sepse nuk e kuptojnë pse ai dhe dishepujt e tij nuk agjërojnë.
Jezusi, i cili nuk lë askënd pa përgjigje, thotë: "“A është e mundur të mbajnë zi dasmorët derisa të jetë me ta dhëndri? Por, do të vijë koha, kur do t’ua rrëmbejnë dhëndrin. Atëherë edhe ata do të agjërojnë" (Mt 9,15). Agjërimi ishte, dhe është, një praktikë pendimi që na ndihmon "të fitojmë dominim mbi instinktet tona dhe lirinë e zemrës" (Catechism of the Catholic Church, n. 2043) dhe të kërkojmë mëshirë hyjnore. Por në ato momente, mëshira dhe dashuria e pafundme e Perëndisë ishte në mes të tyre me praninë e Jezusit, Fjalës së Mishëruar. Si mund të agjëronin? Kishte vetëm një qëndrim të mundshëm: gëzimi, shijimi i pranisë së Zotit që u bë njeri. Si mund të agjëronin, kur Jezusi ishte duke u zbuluar atyre një mënyrë të re për t'u lidhur me Perëndinë, një Shpirt të re që asgjesonin të gjitha ato mënyra të vjetra?
Sot Jezusi është atje: "Dhe, ja, unë jam me ju gjithmonë ‑ deri në të sosur të botës!”(Mt 28, 20), dhe ai nuk ishte aty në mënyrën në të cilën edhe ne sot mendojmë, pas ringjalljes dhe ngritjes së tij në qiell, sepse është kthyer tek Ati dhe kështu ne thërrasim: "Eja, Zot Jezus!"
Jemi në kohë pritjeje. Prandaj, duhet të ripërtërihemi çdo ditë me Shpirtin e ri të Jezusit, të heqim dorë nga rutinat, agjërimin e gjithçkaje që na pengon të ecim drejt një identifikimi të plotë me Krishtin, drejt shenjtërisë. “E drejtë është qara jonë e drejtë agjërimi, nëse na djeg dëshira për ta parë” (Shën Agustini).
I lutemi Shën Mërisë të na japë hiret që na duhen për të përjetuar gëzimin e të diturit se jemi fëmijë të dashur.
Mendime për Ungjillin e sotëm:
"Agjërimi është timoni i jetës njerëzore dhe mbështet të gjithë enën e trupit tonë" (Shën Pjetër Gojarti)
“ Vera e re hidhet në rrëshiqa të rinj". Dhe për këtë, Kisha na kërkon të gjithëve për disa ndryshime, ajo na kërkon të largohemi nga strukturat kalimtare: ato nuk janë të dobishme! Merrni rrëshiqa të rinj, ato të Ungjillit "(Françesku).
"Laikët gjithashtu e përmbushin misionin e tyre profetik nëpërmjet ungjillizimit, domethënë me shpalljen e Krishtit të bërë me dëshminë e jetës dhe me fjalën". Ky veprim ungjillizues nga laikët "merr një notë specifike dhe një efektshmëri të veçantë nga fakti që kryhet në kushtet e zakonshme të shekullit "(Këshilli i Vatikanit II)" (Katekizmi i Kishës Katolike, nr. 905).

[ninoenina]

25-7-2022: E HËNË E JAVËS 17 - VITI 2.

FESTA E SHËN JAKOBIT APOSTULL.



UNGJILLI: Mt. 20,20-28.

20 Atëherë iu afrua nëna e bijve të Zebedeut me të bijtë dhe e përshëndeti me fytyrë për dhe për t’i lypur diçka. Jezusi i tha: “Çka dëshiron?”
Ajo iu përgjigj: “Urdhëro që këta të dy, bijtë e mi, të rrinë në Mbretërinë tënde njëri në të djathtën e tjetri në të majtën tënde.”
Jezusi u përgjigj: “Nuk dini çka lypni. A mundeni ta pini ju kelkun që unë do ta pi?” “Mundemi!” ‑ iu përgjigjën.
Jezusi vijoi: “Me të vërtetë ju do ta pini kelkun tim, por të më rrini njëri në të djathtë e tjetri në të majtë, nuk është në dorë time t’jua japë, por do t’u jepet atyre, për të cilët u bë gati prej Atit tim.”
Kur morën vesh dhjetë të tjerët, u zemëruan me dy vëllëzërit. Atëherë Jezusi i thirri pranë vetes e u tha: “Ju e dini se sunduesit zotërojnë mbi popujt e vet e princat e tyre i mbajnë nën pushtet. Porse, ndërmjet jush nuk duhet të jetë ashtu! Përkundrazi, ai që prej jush do të bëhet i madh, le të bëhet shërbëtori juaj, kurse ai që ndër ju dëshiron të jetë i pari, le të bëhet skllavi juaj, sikurse edhe Biri i njeriut, që s’erdhi për të qenë shërbyer, por për të shërbyer e për të flijuar jetën e vet si shpërblim për të gjithë!”



MEDITIMI.


Zot, më bëj të jetoj me ty - “Kupën tIme do ta pini».


Ja çfarë përgjigjen dy vëllezërit pas kërkesës së tyre arrogante. Duke premtuar se do të merrnin pjesë në kupën e Krishtit, domethënë në mundimet dhe vuajtjet e tij, ata shpresojnë të marrin shpërblimin. Por tani ata - me sa duket - janë mashtruar nga Jezusi: ai e pranon premtimin e tyre, por pa u paguar atyre çmimin. Prandaj apostujt e gjejnë veten në një situatë të sikletshme. Vuajtje pa shpërblim, kryq pa lavdi.
E tillë është ndonjëherë ndjesia jonë në jetën e krishterë: kemi përshtypjen se kemi pranuar vetëm vështirësi, kufizime, vuajtje. Dhe ku fillon shpërblimi, jeta e premtuar e bollshme (krh. Gjn 3,16), gëzimi i përjetshëm?
Ka dy arsye për këtë mënyrë disi të vetme të ecurisë së Jezusit. E para është se jeta e të krishterit, përpara se të jetë një jetë lavdie dhe kënaqësie, është një jetë e kryqit. Apostujt nuk e dinë se çfarë po kërkojnë, sepse nuk e kanë kuptuar ende se ku do t'i çojë Krishti. Prandaj ata gabohen për mënyrën e jetesës që Jezusi i thërret të jetojnë: një jetë bindje ndaj Atit deri në kryq, pastaj Ringjallja. Nuk ka lumturi të vërtetë këtu në këtë tokë që nuk kalon nëpër kryq!
Arsyeja e dytë për përgjigjen e Krishtit është se edhe apostujt gabohen për rezultatin e përpjekjeve të tyre. Ata sigurisht e pranojnë kryqin dhe vuajtjen, të jetuar me Krishtin – “Ne mundemi” – por për një shpërblim shumë njerëzor: të ulen dhe të dominojnë. Nëse Krishti nuk u ofron atyre rezultatin e kërkuar, kjo ndodh sepse kryqi dhe vuajtja duhet të jetohen vetëm nga dashuria. Nuk bëhet fjalë që një i krishterë të durojë stoikisht kryqin, duke pritur Ringjalljen; ose ta jetosh me trimëri e krenari, si një mercenar që pranon betejën me shpresën e fitimit.
“Kupa” e Krishtit pihet vetëm me dashuri, përulësi, durim dhe me dëshirë të madhe për dëmshpërblim; pa marrë parasysh se çfarë shpërblimi pason, ajo që e bën tërheqës kryqin e Krishtit është Ai që është gozhduar në të.


Zot, më jep hirin të jetoj për ty, të dëshiroj vetëm ty.

[ninoenina]

26 - 7 2021 /E MARTE E JEVËS 17 VITI 2.


FESTA E SHENJTËRVE ANËS E JOAKIMIT.

UNGJILLI: Mt 13, 36-43.

Lërini të rriten bashkë deri në të korra!

24 U tregoi edhe një shëmbëlltyrë tjetër: “Mbretëria e qiellit është e ngjashme me njeriun që mbolli farë të mirë në arën e vet.
25 Ndërkohë që njerëzit po flinin, erdhi armiku i tij, mbolli egjër nëpër grurë e shkoi.
26 Kur u rritën të mbjellat dhe lidhën frytin, atëherë u duk edhe egjra.
27 Shërbëtorët iu afruan të zotit të shtëpisë dhe i thanë: ‘Zotëri, a nuk mbolle farë të mirë në arën tënde? Nga doli, pra, egjra?
28 Ai u përgjigj: ‘Armiku e bëri këtë!’Atëherë i thanë shërbëtorët: ‘A të shkojmë e ta mbledhim?’
29 Jo ‑ u përgjigj ai ‑ se duke e mbledhur egjrën druaj se, bashkë me të, nxirrni edhe grurin!
30 Lërini të rriten bashkë deri në të korra. Në kohë të korrjes do t’u them korrësve: mblidhni më parë egjrën dhe lidheni në duaj për ta djegur e grurin mblidheni në drithnikun tim!’“
36 Atëherë e shpërndau turmën dhe hyri në shtëpi. Nxënësit iu afruan dhe e pyetën:“Na e shtjello shëmbëlltyrën e egjrës së arës.”
37 Ai u përgjigj:“Ai që e mbjell farën e mirë, është Biri i njeriut.
38 Ara është bota. Fara e mirë janë ata që i përkasin Mbretërisë. Egjra paraqet ata që i përkasin Qoftëlargut.
39 Armiku që mbolli egjrën është djalli. Korrja është mbarimi i botës. Korrtarët janë engjëjt.
40 Siç mblidhet egjra e digjet në zjarr, kështu do të ndodhë në mbarimin e botës.
41 Biri i njeriut do t’i dërgojë engjëjt e vet për t’i mbledhur në Mbretërinë e tij të gjithë ngashnjyesit dhe ata që bëjnë keq,
42 e do t’i hedhin në furrë të ndezur, ku do të jetë vaj e kërcëllim dhëmbësh.
43 Kurse të drejtët, atëherë, do të shndrisin porsi dielli në Mbretërinë e Atit të tyre.
Kush ka veshë, le të dëgjojë!”




MEDITIMI.

Më ndihmo, Zot, ta shoh realitetin e së keqes me sytë e tu,

ta gjykoj sipas kritereve të tua dhe të veproj sipas Zemrës sate.

Ndërsa mund të duket normale të gjesh të keqen brenda botës që nga mëkati fillestar, ne tronditemi lehtësisht kur shohim të keqen brenda Kishës. “Zot, a nuk ke mbjellë farë të mirë në arën tënde? (Mt 13:27) Përgjigjja e Jezusit është pohuese: në fakt është farë e mirë në tokën e Kishës së tij. Dhe frytet e saj i shohim edhe sot.
Le të marrim një moment për të zgjeruar horizontin e vështrimit tonë përtej asaj që na skandalizon, për të soditur shembujt e panumërt të dashamirësisë, shërbimit, mirëpritjes, ndihmës, edukimit dhe përkushtimit të kryer çdo ditë nga kaq shumë të krishterë. Ndërsa gruri që rritet në heshtje në një fushë prodhon kallinj, të krishterët prodhojnë gjithashtu shumë fruta të mira.
A i sodisim ato dhe a falënderojmë Zotin për to?
Nëse Zoti ka mbjellë grurë, "nga vjen që ka egjra? (Mt 13:27) (Egjra është një bimë që duket si gruri derisa të fillojë të prodhojë farat e tij… të cilat janë të vogla dhe të pangrënshme dhe shpesh mykohen dhe bëhen helmuese.) Fatkeqësisht, krahas grurit të mirë, gjejmë barërat e këqija në kishë. . Ka njerëz që duken si të krishterë, por më pas prodhojnë fruta shumë të pakta, madje edhe helmuese. Nëse Kisha është vepër e Zotit, nga vjen kjo e keqe? Jezusi përgjigjet se “Është një armik që e ka bërë këtë (…) Është djalli».
A ka mbjellë egjra në zemrën time ky armik i Zotit? A i lëmë të rriten... apo i lëmë të rritë vetëm gruri i mirë?

Çfarë duhet të bëjmë me egjrat në Kishë? Punëtorët donin të çrrënjosnin të gjitha të këqijat për të pasur një fushë në të cilën do të kishte vetëm "njerëz të mirë". A është ky reagimi ynë? Të revoltuar nga e keqja, a kërkojmë të dënojmë dhe dëbojmë të gjithë ata që i lidhim me të keqen? Si u përgjigjet Zoti punëtorëve që duan të mbledhin egjrat? “Jo, duke hequr egjrën rrezikohet të shkulet gruri në të njëjtën kohë. Lërini të rriten së bashku deri në korrje (Mt 13, 29-30).
Në fakt, kërkimi për të çrrënjosur të gjitha "të këqijat" është një ilaç më i dëmshëm se vetë sëmundja. Kjo sjellje çrrënjos dhe largon shumë njerëz me vullnet të mirë nga Kisha. Përkundrazi, Jezusi na kërkon të pranojmë se Zoti, në Provaninë e tij, lejon që e keqja të lindë e të rritë së bashku me të mirën. A i besojmë gjykimit të Zotit, i cili do t'i gjykojë të gjithë sipas veprave dhe fjalëve të tyre? A po fokusohemi në rritjen e farës së mirë?
Është mirë ta vendosim këtë mësim në lidhje me mësimet e tjera të Jezusit: “Së pari hiqe traun nga syri yt; atëherë do të shohësh qartë të heqësh lëmishten që është në syrin e vëllait tënd. (Mt 7, 5) Në fakt, duke punuar së pari për kthimin tonë në besim, do të jetë më e lehtë për ne të zbatojmë mësimin e Jezusit mbi mënyrën e krishterë të korrigjimit të të tjerëve (krh. Mt 18, 15-18), me një zemër si ajo e Perëndisë: “A do të kënaqem, pra, me vdekjen e të pabesit dhe jo me largimin e tij nga rrugët e tij dhe të jetesës? (…) Unë nuk kënaqem me vdekjen e mekatarit: konvertohu dhe do të jetosh. (Ezk 18, 23,32)

Jezus, ndonjëherë vuaj shumë duke parë të keqen të lindë e të rritë në Kishën tënde! Më ndihmo të të besoj. Më ndihmo të mos skandalizohem. Çliro shpirtin tim nga çdo frymë dënimi, pakënaqësie, urrejtjeje apo hakmarrjeje. Më ndihmo të kem një zemër të mirë dhe të mëshirshme si e jotja. Më ndihmo të korrigjoj veten dhe ndihmo me mirësi të tjerët të korrigjohen. Më ndihmo të admiroj të gjitha të mirat që po bën përmes kaq shumë të krishterëve… dhe më ndihmo të bëhem paqebërës.

[ninoenina]

27 – 7 – 2022 / E MERKURE E JAVËS 17 VITI 2.

Ubi caritas et amor, Deus ibi est = Ku ka dashuria,

atje HYJI është i pranishëm.


UNGJILLI: Mt. 13,44-46:

“Mbretëria e qiellit është e ngjashme me thesarin e fshehur në arë: njeriu që e gjen, e fsheh prapë, dhe, plot gëzim, shkon, shet gjithçka ka dhe e blen atë arë.

Pastaj Mbretëria e qiellit i përngjan tregtarit që kërkon perla të çmueshme.

Kur gjen një perlë me vlerë të madhe, shkon, shet gjithçka ka dhe e blen atë perlë.



MEDITIMI


“Merre, o Zot, gjithë lirinë time, kujtesën time, inteligjencën time dhe gjithë vullnetin tim. Gjithçka që kam dhe gjithçka që zotëroj. Ti më ke dhënë gjithçka, ty, Zot, unë ia kthej. Gjithçka është e jotja, dispono sipas dëshirës tënde. Më jep vetëm të të dua dhe më jep hirin tënd, vetëm ajo më mjafton. (Shën Ignaci nga Loyola)

“Mbretëria është si një thesar i fshehur në një fushë.
Jezusi na thotë se Mbretëria e Qiellit është si një thesar i fshehur. Është i fshehur nga krenarët, nga ata që nuk kanë nevojë për Zotin. Të vegjlit, të përulurit dinë ta zbulojnë dhe të lënë gjithçka për ta fituar. Më parë në Ungjill, Jezusi na thotë: ““Po të bekoj, o Atë, Zotërues i qiellit e i dheut, që i fshehe këto gjëra nga të dijshmit e nga të urtët, e ua zbulove të vegjëlve (Mt 11, 25).
Në këtë moment lutjeje, e hap zemrën time për të mirëpritur Mbretërinë dhe, ashtu si njeriu apo tregtari e shëmbëlltyrë, lë gjithçka që kam, shqetësimet e mia, shpërqendrimet e mia, për ta zotëruar, ta pranuar.
Bëhuni të vegjël për të mirëpritur Mbretërinë.

Nëse Jezusi flet për Mbretërinë e qiejve, kjo do të thotë se Perëndia është Mbret. Kur fëmijët pyeten se çfarë e karakterizon një mbret, ata flasin për një kurorë, një mbretëreshë, një kështjellë. A ka Zoti një kështjellë? Ku dëshiron të jetojë? Fëmijët, spontanisht, përgjigjen: “Në zemrat tona!" Ata kanë intuitën: Zoti është dashuri dhe Mbretëria e tij është kudo ku mbretëron dashuria.
Ashtu si këta fëmijë, unë e ftoj Zotin të vijë dhe të marrë në zotërim kështjellën e zemrës sime. Unë rrëzoj muret e frikës, të dyshimeve, të mjaftueshmërisë sime, që ai të mund të mbretërojë atje dhe të vendosë Mbretërinë e tij atje, që të më japë dashurinë e tij.
“Në gëzimin e tij, ai do të shesë gjithçka që ka dhe blen këtë fushë».
Njeriu që gjeti thesarin, është gati të shesë gjithçka për të blerë arën. Duket e pakuptimtë, ai thjesht mund të rrëmbejë thesarin. Megjithatë, Mbretëria nuk mund të merret me forcë. Dashuria për Zotin fitohet në mohimin e vetvetes, në braktisjen e vetvetes në duart e Zotit.. Gjithçka duket e kotë në krahasim me atë që na sjell dhe gëzimi që e shoqëron është i pakrahasueshëm.



Jezus, ti je thesari për të cilin unë jam gati të jap gjithçka,

perla e shkëlqyer që vlen më shumë se çdo gjë.

Dashuria jotedhe hiri yt le të më mjaftojnë.

[ninoenina]

28 – 7 – 2022 / E ENJTË 17 VITI 2.

“Mblidhen peshqit e mirë në enë e të këqijtë i tresin”.


UNGJILLI: Mt. 13, 47-53:

47 Përsëri Mbretëria e qiellit i ngjan rrjetës që hidhet në det dhe mbledh çdo lloj peshku. 48 Kur mbushet, peshkatarët e qesin në breg, ulen dhe i mbledhin peshqit e mirë në enë e të këqijtë i tresin. 49 Kështu do të ndodhë edhe në mbarimin e botës: do të dalin engjëjt e do t’i ndajnë të këqijtë prej të drejtëve 50 dhe do t’i hedhin në furrë të ndezur, ku do të jetë vaj dhe kërcëllim dhëmbësh.”
51 “A i kuptuat të gjitha këto? “Po! ‑ iu përgjigjën ata.
52 E ai u tha: “Kështu pra, çdo skrib, që e përvetësoi mësimin e Mbretërisë së qiellit i përngjan të zotit të shtëpisë, që nxjerr nga thesari i vet gjëra të reja e të vjetra”.
53 Kur Jezusi i kreu së treguari këto shëmbëlltyra, shkoi prej andej.




MEDITIMI

Na jep hirin, o Zot, të pastrojmë zemrat tona dhe të shenjtërojmë jetën tonë këtu në tokë dhe të kthejmë me vete, drejt kësaj rrjete, të gjithë ata që i duam.
E pakapshme për konceptet njerëzore, Mbretëria krahasohet me një realitet të dukshëm të mbushur me kuptime. Peshkimi, të cilit ne jemi edhe "pre" dhe agjentë, e tërheq shpirtin, e thirrur nga hapësira e tij jetësore, për ta futur në një tjetër: Mbretërinë. Padyshim që ka të bëjë më shumë me hyrjen në një hapësirë të tij shpirtërore sesa në një hapësirë geografike ose në një realitet shoqëror. Shpirti është shqyer nga acarimi i botës, nga mëkati i tij ose nga strukturat e së keqes, për t'u hapur ndaj ujërave të gjalla që rrjedhin nga gjiri i Perëndisë. Megjithatë, askush nuk e di ditën apo orën e peshkimit dhe prandaj duhet pritur me zemër të rrahur dhe të ngulmohemi në të në mënyrë aktive derisa rrjeta të mbushet.
“A i kuptoni të gjitha këto?" Një pasojë edhe më e rëndë është ajo e renditjes përfundimtare të shpallur nga Jezusi: "engjëjt do të dalin për të ndarë të ligjtë nga mesi i të drejtëve". Ky nuk duhet kuptuar si një "simbol", në kuptimin e një alegorie mitologjike, por ilustron një artikull të “Besoj", që është simboli i besimit tonë, domethënë shenjë e përkatësisë shpirtërore të kësaj mbretërie të atij që beson. Jezusi "do të kthehet në lavdi për të gjykuar të gjallët dhe të vdekurit". Meqenëse Shpirtit të së Keqes i pëlqen të fusë në zemrat tona këtë lloj paqartësie që çon në mosbesim, Jezusi na jep kohë të reflektojmë mbi të dhe të konvertohemi: sa herë jemi gati të themi "po" kur thirrja e Zotit është në kundërshtim me një avantazh njerëzor dhe me lundrimin në këtë botë, sapo bëhet fjalë për përfshirjen në një konvertim të vërtetë të zemrës? E padrejta nuk është asgjë“tjetër”, sesa mospërputhja ime për të mbajtur deri në fund angazhimet e mia. Më fal, Zot Jezus.
“Duke nxjerrë nga thesari i tij gjëra të reja dhe gjëra të vjetra“.
Çfarë është thesari veç urtësisë së Zotit të varrosur që nga krijimi i botës, i zbuluar në shkrimet e shenjta dhe në ngjarjet providenciale të histories? Mund të arrijnë tek ai vetëm zemrat e të varfërve, e të vegjëlve, e atyre që dinë të gjejnë një sens aktualiteti në Fjalën hyjnore. Kur një gjë e vjetër bëhet e re, idealja bëhet realitet i jetuar, kur Fjala zbatohet, atëherë Mbretëria e qiejve është afër. Çfarë dobie ka thesari i Fjalës në jetën time?
Jezus, faleminderit ty për ofertën e jetës sate në kërkim dhe kërkim për tëe atzre varfërit që jemi.

[ninoenina]

29 -7- 2022 / PREMTE E JAVËS 17 VITI 2.

Marta e Maria: le të shërbëjmë e të dëgjojmë Zotin me një zemër që do.

Festa e SHENJTËRVE MARTA, MARIA e LAZËR.
.
UNGJILLI: Lk 10, 38-42

38 Tashti, gjatë udhëtimit, hyri në një fshat dhe një grua, me emrin Martë, e priti në shtëpi. 39 Ajo kishte një motër që quhej Mari. Kjo iu ul Zotërisë te këmbët dhe dëgjonte fjalën e tij. 40 Marta, e zënë krejtësisht me punët e shërbimit të pritjes, iu afrua e i tha: “Zotëri, a nuk po të duket rëndë që motra ime më la krejt vetëm të shërbej? Thuaji, pra, të më ndihmojë!”
41 “Martë, Martë ‑ iu përgjigj Zotëria ‑ ti po brengosesh dhe po shqetësohesh për shumë gjëra, e pra, 42 e nevojshme është vetëm një. Vërtet, Maria zgjodhi pjesën më të mirën që nuk do t’i merret.”


MEDITIMI.


“ Ejani ta adhurojmë, të biem përmbys para tij,
të biem në gjunjë para Zotit që na krijoi!
Sepse ai është Hyji ynë,
ne jemi populli i kullotës së tij,
grigja që ai ruan!”. (Ps 95, 6-7)
Sot, Zot, unë bie në gjunjë para teje për të dëgjuar me gjithë shpirt e me gjithë zemër.
Jezusi është në rrugën e tij, si zakonisht. Ai ecen duke predikuar dhe ndal aty ku dikush është i gatshëm ta mirëpresë. Marta ia hap shtëpinë e saj pa asnjë hezitim. Ajo është një grua mikpritëse, me zemër shumë të madhe. Ajo është një grua e mëshirshme që mirëpret të huajin. Këtu ajo është e zhytur nga shërbimi. Ajo shkon, vjen, vrapon për të marrë këtë, për të përgatitur atë. Koha dhe energjia e saj i dedikohen tërësisht këtij mikpritësi, që, si shumë shpejt ai do ta zbulojë, është Zoti. Në të vërtetë, disa kohë pas këtij episodi, me rastin e vdekjes së parakohshme të vëllait të saj Lazër, Marta kishte dërguar për Jezusin. Pastaj Jezusi, në një dialog me të, kishte zbuluar zemrën e misionit të tij dhe identitetin e tij: “Jezusi i tha asaj:
“Unë jam Ringjallja dhe Jeta:
kush beson në mua, edhe nëse vdes, do të jetojë.
Edhe kush jeton e beson në mua,
nuk do të vdesë kurrë” (Gj 11,25-26)
Jezusi e thirri në besim atë duke e pyetur: “A e beson?" Me një temperament ende të plotë dhe bujare, Marta bërtiti: “Po, Zotëri! Unë besoj se ti je Mesia, Biri i Hyjit ‑ ai që duhej të vijë në botë!” (Gj11, 27).
Ne i detyrohemi Martes një nga profesionet më të mira të besimit të mbajtura nga ungjilltarët.
Por le të kthehemi tek Ungjilli i Lukës. Marta kishte një motër e cila, në vend që ta ndihmonte në shërbim të pritësit dhe dishepujve të tij – që duhet të ketë qenë një ngarkesë e rëndë pune – u ul te këmbët e Zotit. Emri i saj është Maria. E ulur tek këmbët e mjeshtrit që mëson, ajo dëgjon fjalët e tij. Ajo harron shërbimin e vaktit dhe nuk iu bind motrës së saj Martës, e cila këmbëngulte që ta ndihmonte. Ne duhet të besojmë se Maria ishte plotësisht e mahnitur nga fjala e Jezusit! Ajo harron gjithçka tjetër. Fjala e Jezusit e trondit, ia dëpërton shpirtin, e mbush... Ajo nuk mund të mos rrijë në këmbët e tij për ta dëgjuar dhe për të mbledhur çdo fjalë që i del nga goja, si një i etur në shkretëtirë që ruan me përpikëri. çdo pikë uji që të mos humbë. Jezusi lavdëron qëndrimin e saj soditës sepse ai e di mirë se "‘Njeriu nuk jeton vetëm prej buke, por prej çdo fjale që del nga goja e Hyjit" (Mt 4,4). Po, Jezusi shpjegon se vetëm një gjë është e nevojshme që njeriu të jetojë, domethënë të ketë përgjigjet dhe hiret që i nevojiten për të qenë i lumtur: të dëgjojë Fjalën e Babait. Kjo është pjesa më e mirë dhe kjo është ajo që zgjodhi Maria. Nuk do t'i hiqet, thotë Jezusi.
Marta, gruaja bujare dhe Maria, gruaja që dëgjon, nuk duhet të kundërshtohen. Luka na tregon se si besimtarët duhet ta ndjekin Jezusin përmes shembullit të këtyre dy grave. Të dyja mishërojnë qëndrimin që ne vetë jemi thirrur të mbajmë ndaj Jezusit: t'i shërbejmë atij me gjithë qenien tonë dhe ta dëgjojmë me gjithë zemër.
Jezus, të ofroj gjithë qenien time që të ndihesh i mirëpritur atje si në shtëpinë e Martës. Unë i hap veshët dhe zemrën time që fjalët e tua të depërtojnë tek unë dhe të më udhëheqin në rrugën e jetës.

[ninoenina]

30-7-2022 - E SHTUNË E JAVËS 17, VITI 2.


Gjon Pagëzuesi, pararendësi i denjë:


UNGJILLI: Mt. 14, 1-12.

1 Në atë kohë Herodi tetrark dëgjoi ç’flitej për Jezusin
2 dhe u tha shërbëtorëve të vet: “Ky është Gjon Pagëzuesi! U ngjall së vdekuri! Ja, përse ka pushtet të bëjë mrekulli!”
3 E vërtet Herodi e kishte zënë Gjonin, e kishte lidhur dhe e kishte qitur në burg për shkak të Herodiadës, gruas së Filipit, vëllait të vet.
4 Sepse Gjoni i kishte thënë: “Nuk guxon ta mbash për grua Herodiadën!”
5 Herodi donte ta vriste, por druante nga populli, sepse Gjonin e mbanin për profet.
6 Në ditëlindjen e Herodit, bija e Herodiadës vallëzoi para të ftuarve dhe aq i pëlqeu Herodit,
7 sa që me përbetim i premtoi se do t’i jepte çkado që t’i kërkonte.
8 Ajo, e mësuar prej së ëmës: “Ma jep ‑ tha ‑ këtu në pjatë kokën e Gjon Pagëzuesit!”
9 Mbretit i erdhi keq, por për shkak të përbetimit e të të ftuarve, urdhëroi t’i jepej.
10 Dërgoi dikë dhe ia preu Gjonit kokën në burg.
11 Kokën e Gjonit e sollën në pjatë, ia dha vajzës e kjo së ëmës.
12 Pastaj erdhën nxënësit e Gjonit, e morën trupin, e varrosën, shkuan dhe i treguan Jezusit.

MEDITIM.

Zot, më ndihmo të jem besnik ndaj së vërtetës së mesazhit tënd.
Në këtë pasazh, Gjon Pagëzori është personazhi kryesor. Si një pararendës i denjë, ai na mëson dhe, në veprimet e tij, shfaqen shumë vepra shpirtërore të mëshirës ndaj të cilave ne mund të jemi veçanërisht të ndjeshëm. Nuk janë më pak se pesë vepra shpirtërore të mëshirës:
Gjon Pagëzuesi nxit mëkatarët, Herodin dhe Herodiadën;
ai me siguri ua fali mëkatet e tyre;
dishepujt e tij u kujdesën për të ndjerin duke e varrosur dhe duke e informuar Jezusin për vdekjen;
më në fund, rreth 2000 vjet më parë, Jean na këshillon dhe na udhëzon me shembullin e tij.
Gjon pagëzuesi është gjithashtu një pionier në dhuratën që i bën jetës së tij.
Ai është shenjtëruar që në barkun e nënës së tij nga Jezusi, i pranishëm në Marinë, dhe ka mundësi që Maria të ketë qenë e pranishme në lindjen e tij. Pa dyshim, është e lejueshme të mendohet se, me një hir të veçantë, Maria, ajo që lutet për ne tani dhe në orën e vdekjes sonë, e ndihmoi edhe Gjon Pagëzuesin në momentin e lindjes së tij në jetën e përjetshme.

"Ai u dërgua për të shpallur çlirimin e robërve” (Luka 4:18).
Në këtë pjesë të ungjillit flitet për shumë të robër. Herodi është i lidhur me zinxhirë nga lidhja e tij e paligjshme dhe të sensualiteti i tij, i skllavëruar nga frika e tij nga turma, i lidhur me një betim të pavëmendshëm ndaj Salomes, vajzës së Herodiadës, vetë e burgosur e epërsisë së ushtruar mbi të nga nëna e saj. Sa lidhje i pengojnë ata të jenë vërtet të lirë! Jezusi u propozon atyre me anë të zërit të Gjon Pagëzuesit që, të çliruar nga të gjitha lidhjet e tyre, të konvertohen dhe të mirëpresin mëshirën.
Vetë Jean-Baptiste është i lidhur me zinxhirë dhe i burgosur, por nga lidhjet fizike. Shpirti i tij, i vendosur në të vërtetën, është i lirë. Dhe sapo të vijë vdekja e tij, lidhjet e tij nuk do të kenë më rëndësi.
Zot, ti e di shumë mirë se pa ty nuk mund të bëjmë asgjë. Megjithatë, ti na tregon sesi Gjon Pagëzuesi, duke dhënë jetën e tij, i tregon Herodit rrugën e së vërtetës dhe të kthimit. Me anë të fuqisë së Shpirtit, ai ka dëshmuar për ty. Na jep gjithashtu forcën e Shpirtit dhe aftësinë për të dëshmuar për ty dhe për Mbretërinë e qiejve.