Komenti i ungjillit

[ninoenina]

26 janvier 2021/ Shën Timoteu e shën Titë.


“Kushdo e kryen vullnetin e Hyjit, ai është vëllai im!”

UNGILLI: Mk. 3, 31-35
Ndërkaq erdhën nëna e tij dhe vëllezërit e tij. Zunë vend përjashta dhe dërguan dikë ta thërrasë. E kishin rrethuar shumë njerëz. Po i thonë: “Nëna jote dhe vëllezërit e tu janë përjashta e po të kërkojnë.”
Ai u përgjigj:“Kush është nëna ime e kush janë vëllezërit e mi?”
Dhe, si ua hodhi sytë rreth e rrotull atyre që rrinin përreth tij, tha:
“Ja nëna ime e vëllezërit e mi! Sepse, kushdo e kryen vullnetin e Hyjit, ai është vëllai im, motra ime e nëna!”

LUTJE
“Ja, po vij unë...Ta kryej vullnetin tënd, Hyji im, dëshiroj!” (Ps. 40, 8-9)

KËRKESË

Zoti të më ndihmoftë të njoh vullnetin e tij dhe të më japë forcë për ta kryer atë.

MEDITIMI
Psalmi
Psalmi është shumë i pasur me mësime dhe paraqet aspekte të ndryshme të vullnetit të Zotit; mënyrat në të cilat shfaqet vullneti i Zotit për ne, duhet të na shoqërojnë çdo ditë.
Në radhë të parë, ne gjejmë këshillin që duhet t'i ofrojmë Zotit vetveten përpara se të ofrojmë olokauste dhe flijime, që duhet shpallur drejtësinë e Zotit pa e fshehur atë ose duke u turpëruar prej saj, që duhet treguar besnikërinë tonë ndaj Zotit dhe ndaj botës, dashuria dhe e vërteta e Zotit në çdo moment edhe në prezencë të një mori të madhe njerëzish.
Aty qëndron vullneti i Zotit në radhë të parë; këtu e gjejmë veten në një fazë të përgjithshme e cila tashmë është e mbushur me sakrifica.

Vargu i parë i psalmit është gjithashtu shumë elokuent. Në të vërtetë, është shkruar: "Në gojën time ai vendosi një këngë të re (...)". Me hirin e pagëzimit tonë, dhe të sakramenteve të tjera të marra, Zoti ka vendosur në ne një këngë të re, për t'ia kthyer Atij dëshminë. Është e njëjta këngë që vjen nga goja e Zotit tonë Jezu Krisht: një këngë që dëshmon të vërtetën për vetë jetën dhe si duhet ta orientojmë atë. Falë kësaj, ne mund të shpallim drejtësinë, dashurinë, të vërtetën. Hiri i Zotit tonë është i nevojshëm që të mund të shpallim Mbretërinë e tij

Qëndrimi i pasqyruar në Krishtin, na është bërë i qartë në Psalmin: "Kështu unë thashë: 'Ja, unë po vij". Krishti nuk ka frikë, nuk fshihet. Ajo që është edhe më e rëndësishme është që ai nuk ngurron të shpallë me jetën e tij dhe me gojën e tij misteret e Mbretërisë.
Pse nuk heziton ta bëjë atë? Çfarë do të bëjë që Ai të japë jetën e tij për ne? Dashuria e tij për Zotin Atë dhe dashuria e tij për ne. Kjo është edhe arsyeja pse të gjitha urdhërimet mund të reduktohen në dy: "Ju do ta doni Zotin, Perëndinë tuaj dhe të afërmin tuaj si veten tuaj". "Nëse dashuria nuk është motori kryesor në jetën tonë, pjesa tjetër nuk do të ndjekë.
.4.Të ndjekësh vullnetin e Zotit është të shpallësh Mbretërinë e tij në këto aspekte të shumta: drejtësia, e vërteta, dashuria e vërtetë, besnikëria, me hirin e Zotit dhe nga dashuria për të afërmin tonë. Këtu janë dy shtyllat themelore për të cilat duhet medituar çdo ditë përmes efektshmërisë së sakramenteve të Eukaristisë dhe rrëfimit, dhe përmes akteve të vullnetshme dhe të vetëdijshme të bamirësisë.

DIALOG ME KRISHTIN: Shpirt i Shenjtë, më jep kthjelltësinë tënde për të ditur se si duhet të veproj dhe më jep dashurinë e nevojshme që të jem në gjendje ta realizoj atë.

Rezolucion. Sipas mësimeve të Psalmit 40,do të shpall dashurinë e Zotit tone Jezusit me dëshminë e jetës , me vepra dhe me fjalë.

[ninoenina]

MË 27-1-2021/ Mk. 4,1-20


LUTJE: Ps 110:

I tha Zoti Zotit tim: “Rri në të djathtën time, derisa t’i vë armiqtë e tu shtrojë për këmbët e tua”!

2 Skeptrin e pushtetit tënd Zoti do ta shtrijë nga Sioni: sundo mes armiqve të tu!

3 Ty të përket më i larti pushtet në ditën e fuqisë sate në shkëlqime të shenjta nga kraharori para Yllit të Dritës unë të linda.

4 Zoti u përbetua, assesi s’do të pendohet: “Ti je prift për amshim në mënyrën e Melkizedekut”.


LEXIMI I UNGJILLIT: Mk.4, 1–20.

1 Jezusi filloi prapë të mësojë në breg të detit. Turmë e madhe u mblodh rreth tij. Prandaj hyri në barkë në det dhe u ul, kurse populli qëndronte në breg të detit.

2 I mësonte shumë gjëra në shëmbëlltyra. Në mësimin e vet u thoshte:

3 “Dëgjoni! Doli mbjellësi për të mbjellë.

4 Ndërsa po hidhte farën, disa kokrra ranë përbri udhës, erdhën zogjtë dhe i hëngrën.

5 Disa të tjera ranë në zallinë, ku nuk kishte mjaft dhe. Ato mbinë me të shpejtë, sepse toka nuk ishte e thellë.

6 Por, kur doli dielli, u dogjën, e, pse nuk kishin rrënjë, u thanë.

7 Disa të tjera ranë në ferra. Ferrat u rritën, ua morën frymën e nuk dhanë fryt.

8 Disa të tjera ranë në tokë të mirë, mbinë, u rritën e dhanë fryt: njëra tridhjetëfish, tjetra gjashtëdhjetëfish e tjetra njëqindfish.”

9 Dhe shtoi: “Kush i ka veshët për të dëgjuar, le të dëgjojë!”

10 Kur mbeti vetëm, ata që e përcillnin bashkë me të Dymbëdhjetët, e pyetën për kuptimin e shëmbëlltyrave.

11 Ai u tha: “Ju e morët dhuratë misterin e Mbretërisë së Hyjit, kurse atyre që janë përjashta u mbërrin përgjithësisht në shëmbëlltyra,

12 që ‘edhe pse shikojnë me kujdes ‑ megjithatë nuk shohin, edhe pse dëgjojnë me kujdes ‑ megjithatë nuk kuptojnë, përndryshe do të ktheheshin e do të gjenin falje“.

13 Dhe vazhdoi: “Po a nuk e morët vesh këtë shëmbëlltyrë? Po, atëherë, si do t’i merrni vesh të gjitha shëmbëlltyrat e tjera?

14 Mbjellësi mbjell Fjalën.

15 Ata ‘përbri udhës’, ku mbillet fjala, janë ata që, posa e dëgjojnë Fjalën, vjen aty për aty djalli dhe ua rrëmben Fjalën që mbillet në ta.

16 Po ashtu ata që e marrin farën në ‘zallinë’, janë ata që, kur e dëgjojnë Fjalën, e pranojnë aty për aty me gëzim,

17 porse nuk kanë në vetvete rrënjë ‑ janë të luhatshëm. Por, po erdhi një e vështirë ose një salvim për shkak të Fjalës, e bjerrin besimin në Fjalën.


18 Të tjerët që e morën Fjalën në ‘ferra’,

19 janë ata që e dëgjuan Fjalën, por kujdeset e kësaj jete, lakmia e pasurisë dhe epshet ia zënë frymën Fjalës, dhe ajo mbetet pa fryt.

20 E ka nga ata që e marrin farën në ‘tokë të mirë’. Këta e dëgjojnë Fjalën, e pranojnë dhe japin fryt: njëri tridhjetëfish, tjetri gjashtëdhjetëfish e tjetri njëqindfish.”

MEDITIMI
Për shkak të këtyre demonstratave, lind një mosmarrëveshje dramatike me autoritetet fetare, të cilët e akuzojnë atë për shkeljen e ligjit dhe duke u pushtuar nga forcat djallëzore. Përveç kësaj, sipas tyre,Jezusi nuk kkishte kredencialet e duhura.
Atëherë, Jezusi merr përsipër të shpjegojë mbretërinë. Me të drejtë, së pari faktet, pastaj fjalët. Por problemi është se ajo që ai dëshiron të shpallë, është një gjë shumë madhe e shumë e vështirë të shpjegohet me fjalë. Është e patregueshme. Dhe është e patregueshme sepse nuk merret me mendje. Mretëria e Zoti identifikohet me dashurinë e Zotit, e pafundme, sepse e përjetshme si Zoti, që bëhet e vogël. Për më tepër, bëhet e dobëte dhe e prekshme. Bëhet nevojtare. Ja çfarë ka shkruar Primo Mazzolari: "Një Zot që ka nevojë është një absurditet filozofik, por për zemrën time është butësia që më lidh në mënyrë të pathyeshme me të".


SODITJE


O HYJI ATË, shërojë jetën tonë,që ta mbrojmë botën dhe mos ta plaçkisim atë,

që të mbjellim bukuri dhe jo ndotje dhe shkatërrim.

Preki zemrat e atyre që kërkojnë të pasurohen

në dëm të të varfërve dhe të tokës.

Na mëso të zbulojmë vlerën e gjithçkaje, të mendojmë me habi,

për të njohur që ne jemi thellësisht të bashkuar me të gjitha krijesat

në ecjën tonë nëpër dritën tënde të pafund.

Faleminderit që je me ne çdo ditë.

Na ndihmo, të lutem, në luftën tonë për drejtësi, dashuri dhe paqe.

(Papa Françesku, Enciklika “Laudato” sii)[/B]
[/B]

[ninoenina]

28-1-2021 - Mark. 4, 21–25.


LUTJA: PSALMI 23.

1 E Zotit është toka dhe gjithçka ajo ka, rruzulli mbarë e të gjithë banorët e tij.
2 Ai vetë e themeloi mbi dete, dhe e bëri të qëndrueshme mbi lumenj.
3 Kush do të ngjitet mbi malin e Zotit e kush do të qëndrojë në vendin e tij të shenjtë?
4 Ai që duart i ka të pafajshme e zemrën të pastër, ai që nuk e drejtoi shpirtin e vet në kotësi, ai që nuk betohet në gënjeshtër.
5 Ky do ta marrë bekimin prej Zotit, shfajësimin e Hyjit, Shëlbuesit të vet.
6 E tillë është breznia e atyre që kërkojnë Zotin, e atyre që kërkojnë fytyrën e Hyjit të Jakobit.

LEXO UNGJILLIN: Mk. 4,21-25.
Në atë kohë, Jezusi po i thoshte turmës: ““A thua bihet llamba për t’u vënë nën enë ose nën tryezë? E jo për ta vënë në dritëmbajtës? 22 Sepse asgjë s’është e fshehtë, veçse për t’u zbuluar, asgjë në fshehtësi, veçse për të dalë në dritë. 23 Kush i ka veshët për të dëgjuar, le të dëgjojë!” 24 Edhe u tha: “Mbani mend çka dëgjoni! Me atë masë që të matni, me atë do t’ju matet! Madje edhe do t’ju shtohet! 25 Sepse, atij që ka, do t’i jepet më, e atij që s’ka, do t’i merret edhe çka ka”.


MEDITIMI.
Tema e matjes kthehet në këtë lexim. Një temë e njohur për fermerët dhe tregtarët, gjithmonë të zënë me matjen e peshave dhe vëllimeve dhe shkëmbimit të produkteve bujqësore.
Puna me masat kërkon një qëndrim të saktë, skrupuloz, të vetëdijshëm për saktësitë dhe mungesat. Asgjë nuk hidhet, asgjë nuk shkon dëm. Gjithçka matet. Jezusi vendos një korrespondencë të çuditshme: në ditën e fundit (foljet janë të gjitha në të ardhmen) do të përdoret e njëjta masë që ne do të kemi përdorur gjatë kësaj jete tokësore. Por nëse dita e fundit është dita e gjykimit dhe e ardhjes së Zotit, atëherë çdo masë do të jetë e përjetshme, e pafund, fjalë për fjalë e pamatshme. Si mund të përdorë Zoti një masë më të vogël se e tija?
Pasoja është vetëm një: që ne duhet të përdorim një masë të pafundme, një masë të pamatshme që nga fillimi. Bamirësia është kjo masë e pakufishme. Shën Tomas Akuini shkroi se të gjitha virtytet kanë një masë: ne mund të përkthejmë se është mirë të jesh punëtor, por me masë, në mënyrë që të mos bëhesh i tërbuar; është e drejtë të jesh i kujdesshëm, por me masë, në mënyrë që të mos kesh frikë dhe frikë. Ka vetëm një virtyt, thotë Thomas, i cili nuk pranon asnjë masë, dhe kjo është dashuria.


PËR TË MARRË VENDIME TË MIRA.
Nuk ka dashuri më e madhe se dashuria e atijqë jep jetën e tij për miqtë e tij (Gjn 15:13). O Shpirt i Shenjtë, eja në zemrën time, ngrohu atë,i vuri zjarrin!
(Shën Katerina e Sienës).

[ninoenina]

PËRGATITJA E LITURGJISË

E DIELA E 4 VITI B

MË 31-1-2021




LEXIMI I 1: Lp. 18,15-20.

15 Profet siç jam unë, do të zgjojë Zoti, Hyji yt, në popullin tënd, prej vëllezërve të tu: atë dëgjoje! 16 Mu ashtu siç kërkove prej Zotit, Hyjit tënd, në malin Horeb, kur qe bërë tubimi i përgjithshëm e kur the: ‘Nuk dua më ta dëgjoj zërin e Zotit, Hyjit tim, dhe nuk dua ta shikoj më atë zjarr të madh, që të mos vdes.’ 17 Atëherë Zoti më tha: ‘Folën krejtësisht me vend. 18 Do të ngre ndër ta, prej vëllezërve të tyre, një profet të ngjashëm me ty. Në gojën e tij do t’i vë fjalët e mia dhe ai do t’u flasë gjithçka unë kam për t’i urdhëruar atij. 19 Ai që s’ka për t’i dëgjuar fjalët e mia që ai do t’i flasë në emrin tim, atë do ta ndëshkoj. 20 Kurse profeti që do të kishte guximin të fliste, i tradhtuar prej pacipjes, në emrin tim, çka unë nuk i urdhërova të flasë, ose flet në emër të hyjnive të huaja, le të vritet.’



LECTIO DIVINA-MEDITIMI-LUTJA.

Libri i Ligjit të Përtërirë këtu na kujton një episod të vjetër, që ndodhi në malin Sinai në kohën e Moisiut. Njerëzit e mbledhur rrëzë malit kishin dëgjuar zërin e Zotit që i fliste Moisiut dhe zemrat e tyre ishin të ndara midis çudisë dhe frikës: ishin të çuditur sepse ishte e padëgjuar që vetë Zoti t’i drejtohej këtij populli të varfër, por edhe kishin frikë sepse mendonin se nuk ishte e mundur të dëgjohej zëri i Zotit dhe të mos vdisnin. Dhe ishte frika që e mundi atë popull: "Nuk dua më ta dëgjoj zërin e Zotit, Hyjit tim, dhe nuk dua ta shikoj më atë zjarr të madh, që të mos vdes"(v 16).
Atëherë Perëndia i kishte transmetuar me anë të Moisiut popullit këtë premtim që është regjistruar këtu: "Folën krejtësisht me vend. Do të ngre ndër ta, prej vëllezërve të tyre, një profet të ngjashëm me ty. Në gojën e tij do t’i vë fjalët e mia dhe ai do t’u flasë gjithçka unë kam për t’i urdhëruar atij... " (v 18).
Ishte për popullin një siguri e jashtëzakonshme dhe Zoti e kuptoi që populli kishte frikë, por nuk do ta kishte privuar nga Fjala e tij në asnjë mënyrë sepse rreziku ishte gjithmonë i madh për njerëzit që të dëgjonin sharlatanë: siç tha Moisiu: “ Popujt, tokën e të cilëve do ta bësh pronë, i dëgjojnë shortarët e falltarët. Kurse ti ke qenë mësuar ndryshe prej Zotit, Hyjit tënd"(Dt 18,14).
Premtimi, që Perëndia ia bëri popullit nepërmjet Moisiut, theksonte katër pika: së pari, flitej për një profet të zgjedhur nga Zoti dhe nga askush tjetër për të udhëhequr dhe për të drejtuar vëllezërit e tij; së dyti, ai duhet të ishte një nga njerëzit e Aleancës; së treti, ai duhet ta transmetonte me besnikëri Fjalën e Zotit dhe asnjë tjetër; dhe së katërti, ishte e nevojshme që populli ta dëgjonte atë, nëse donte të jetonte.

1) Së pari, një profet i zgjedhur nga Zoti dhe nga askush tjetër duhet të drejtonte vëllezërit e tij: këtu ndihet diçka kundër profetëve të rremë që nuk janë dërguar nga Zoti; tani në kohën e Jeremisë, i cili ishte bashkëkohor për një pjesë të madhe të Ligjit të Përtërirë (nga e cila është marrë teksti ynë sot), ne e dimë se nuk kishte mungesë të profetëve të rremë: Jeremia u ankua mjaft për këtë; ishte ai që një herë i tha një të ashtuquajturi profeti: “Dëgjo, Anani! Zoti ty nuk të ka dërguar e ti bëre që populli ta besojë gënjeshtrën! Prandaj kështu thotë Zoti: Ja, unë po të dëboj nga faqja e këtij vendi; sivjet do të vdesësh, sepse ti ke predikuar kryengritjen kundër Zotit!” (Jer 28,15-16);
Edhe Ezekieli ngriti zërin kundër profetëve të rremë: " Mjerë profetët e rremë që ndjekin mendjen e vet pa pasur vegime! ...Shohin gjëra të kota dhe parakallëzojnë gënjeshtra e thonë: ‘Thotë Zoti!’, e Zoti as që i ka dërguar! Madje edhe presin që Zoti t’ua përforcojë fjalën! Po a nuk patë vegim të kotë e nuk treguat parashikim të rremë e megjithatë thoni: ‘Thotë Zoti’, ndërsa unë nuk kam folur?”(Ez 13,3 ... 6v).
Moisiun, përkundrazi, Zoti e kishte zgjedhur, thirrur, dërguar.
Kjo është arsyeja pse leximi i parë i sotëm këmbëngul që ne t'i japim besimin tonë vetëm një profeti "si Moisiu", domethënë një profeti të dërguar me të vërtetë prej Zotit: " ...një profet të ngjashëm me ty. Në gojën e tij do t’i vë fjalët e mia dhe ai do t’u flasë gjithçka unë kam për t’i urdhëruar atij. Ai që s’ka për t’i dëgjuar fjalët e mia që ai do t’i flasë në emrin tim, atë do ta ndëshkoj" (vv.18-19).
Me këtë tekst, profetizmi në Izrael e vendos veten me vendosmëri mbi të gjitha praktikat e shortarëve dhe e falltarëve; profeti nuk është një fallxhor, ai është zëdhënësi i Zotit dhe Zoti nuk argëtohet duke parashikuar të ardhmen.

2) Së dyti, një profet i vërtetë duhet të vijë nga populli i Besëlidhjes; formula "e marrë mes vëllezërve" është e qartë: sepse kishte një sasi e madhe profetësh të huaj, që e çoi popullin në kultet e tjera; mjafton të kujtojmë katërqind priftërinjtë e Baalit të sjellë në Samari nga Mbretëresha Jezebel dhe kundër të cilëve profeti Elia luftoi kaq shumë. Pra, Profeti në Izrael jo vetëm që nuk është fallxhor, por ai është ndërmjetësi i Besëlidhjes.

3) Së treti, një profet i vërtetë duhet të transmetojë me besnikëri Fjalën e Zotit dhe asgjë tjetër: "Do të ngre ndër ta, prej vëllezërve të tyre, një profet të ngjashëm me ty. Në gojën e tij do t’i vë fjalët e mia dhe ai do t’u flasë gjithçka unë kam për t’i urdhëruar atij. Ai që s’ka për t’i dëgjuar fjalët e mia që ai do t’i flasë në emrin tim, atë do ta ndëshkoj. Kurse profeti që do të kishte guximin të fliste, i tradhtuar prej pacipjes, në emrin tim, çka unë nuk i urdhërova të flasë, ose flet në emër të hyjnive të huaja, le të vritet" (vv.18-20).
Në kohën e Jeremisë, këta folësit të mirë nuk mungonin: në kapitullin 23 të librit të tij i sulmon ballë për ballë:"Kështu thotë Zoti i Ushtrive: “Mos i dëgjoni fjalët e profetëve që ju profetizojnë e ju rrejnë; ju tregojnë vegimet e zemrës së tyre e jo çka vjen nga goja e Zotit... profetizojnë në emër tim rrena... profetizojnë gënjeshtrën dhe shpallin poshtërsitë e zemrës së vet... Profeti që ka parë ëndërr, le ta tregojë ëndrrën, kurse ai që e ka fjalën time, le ta kumtojë fjalën time besnikërisht! "(Jr 23,16.25-28). ..."Ja, unë jam kundër atyre që profetizojnë ëndrra të rreme ‑ është fjala e Zotit ‑ që i tregojnë ato e gënjejnë popullin tim me gënjeshtrat e veta e me mendjemadhësinë e vet. E unë as nuk i kam dërguar as nuk i kam urdhëruar e nuk i sjellin kurrfarë dobie këtij populli ‑ është fjala e Zotit" (Jr.23,32) .

4) Së fundmi, së katërti, është thelbësore që njerëzit të dëgjojnë profetët e dërguar nga Zoti: "Ai që s’ka për t’i dëgjuar fjalët e mia që ai do t’i flasë në emrin tim, atë do ta ndëshkoj" (v19).
Mund të citohet edhe një herë Jeremia: "Kështu thotë Zoti, Hyji i Izraelit: Qoftë mallkuar ai njeri që nuk i dëgjon fjalët e kësaj Besëlidhjeje, që ua urdhërova etërve tuaj atë ditë, kur i nxora nga toka e Egjiptit" (Jr. 11,3-4).

Ne mund të habitemi për këmbënguljen e librit të Ligjit të Përtërirë, si dhe të Jeremisë për kërkesat e profetizmit të vërtetë: duhet të besojmë se problemi ishte akut; mund të pyesim veten nëse nuk është një problem i rënd po aq sot dhe nëse vërtet nuk të jetë i tillë gjithmonë?
Mjafton të lexojmë kapitullin e parë të letrës së dytë të Pjetrit, që, si duket, është shkrimi i fundit i të gjithë Besëlidhjes së Re: “Kështu u vërtetua fjala e profetëve dhe bëni shumë mirë që mbështeteni në të si në dritën që ndriçon në vend të errët - derisa të zbardhë dita e të lindë Ylli i Dritës në zemrat tuaja... Para të gjithash dijeni mirë këtë: asnjë profeci që gjendet në Shkrim i Shenjtë nuk mund të shpjegohet sipas trillit të kujtdo, sepse askurrë nuk ndodhi ndonjë profeci me vullnet të njeriut, por njerëzit, të frymëzuar prej Shpirtit Shenjt, folën nga ana e Hyjit" (2 Pt 1,19-21).

[ninoenina]

E PREMTE, 29 – 1 - 2021

UNGJILLI: Mk. 4, 26–34.


LUTJA NË FILLIM: PS. 37.

37,3Ki besim tek Zoti dhe bëj të mira; bano vendin dhe shto besnikërinë.
37:4 Gjej kënaqësinë tënde në Zotin dhe ai do të plotësojë dëshirat e zemrës sate.
37:5 Vendose fatin tënd tek Zoti, ki besim tek ai dhe ai ka për të vepruar.
37:6 Ai do të bëjë të shkëlqejë drejtësia jote si drita dhe ndershmëria e saj si mesdita.
37:7 Rri në heshtje para Zotit dhe prite atë; mos u hidhëro për atë që i shkojnë mbarë punët e veta, për njeriun që ndjek planet e këqija të tij.
37:8 Hiq dorë nga zemërimi dhe lëre përbuzjen; mos u dëshpëro; kjo do të të çonte edhe ty të bëje të keqen.
37:9 Sepse njerëzit e këqij do të shfarosen, por ata që shpresojnë tek Zoti do të bëhen zotër të tokës.

Në atë kohë Jezusi u thoshte turmave: “26 Mbretëria e Hyjit është porsi kur njeriu e hedh farën në dhe. 27 Si të flejë si të rrijë zgjuar natë e ditë, fara mbin, rritet ‑ pa ditur ai se si. 28 Toka vetvetiu qet bimën; më parë kërcyllin, pastaj kallirin e në fund kallirin plot kokrra. 29 E posa fryti piqet, i vë draprin, sepse është koha e korrjes.”
30 Dhe thoshte: “Me çka ta krahasojmë Mbretërinë e Hyjit? Ose me çfarë krahasimi ta paraqesim? 31 Ajo i përngjet kokrrës së sinapit që është më e vogla ndër farëra kur hidhet në dhe; 32 por, kur mbillet, rritet e bëhet më e madhe se të gjitha perimet; lëshon degë të mëdha, aq sa zogjtë e malit banojnë nën hijen e saj.”
33 Me shumë shëmbëlltyra si këto ua shpallte Fjalën, ashtu si ishin të zotët ta kuptojnë; 34 por pa shëmbëlltyra atyre nuk u fliste asgjë, kurse nxënësve ua shtjellonte veçmas të gjitha.

MEDITIMI:

Mbretëria e Zotit që Jezusi shpall, paraqitet me karakteristika të kundërta me ato që mund të prisnim nga një udhëheqës fetar që po përgatitet të pushtojë një popull. Ai është si një njeri që hedh farën në fushë. Imazhi ëhtë i shkëlqyeshëm, i fortëërkujton burrat që punojnë, merren me punë, luftojnë për një qëllim. Rekrutohen njerëz që janë të gatshëm, të gatshëm të sakrifikojnë vetveten për një qëllim. Është një program i mirë për mbretërinë. Por në shëmbëlltyrat që lexohen sot,në liturgjinë e fjalës, nuk ka asgjë nga këto: duke mbjellur farën, mund të shkoni të flini. Mrekullia e rritjes së kallit është e gjithë puna e tokës, njeriu nuk ka asnjë efektshmëri, asnjë ndikim në rezultat. Një mbretëri pa efikasitet.
Dhe nga ana tjetër, ajo që mbretëria prodhon, nuk është proporcionale me përpjekjen fillestare: një farë e vogël mbillet, dhe një pemë del. Toka bën gjithçka, njeriu nuk bën asgjë.
Një program i mirë për dishepujt që rekrutohen për mbretërinë e Zotit: kërkohen njerëz që flenë të qetë, në fillim bëjnë një punë të mirë dhe pastaj e lënë të shkojë. Seriozisht? Seriozisht.

[ninoenina]

PËRGATITJA E LITURGJISË

E DIELA E 4 VITI B

MË 31-1-2021


UNGJILLI: Mk 1,21-28.

21 Arritën në Kafarnaum. Menjëherë, të shtunën, Jezusi hyri në sinagogë dhe filloi të mësojë.
22 Njerëzit mbetën të habitur nga mësimi i tij, sepse i mësonte si ai që ka autoritet e jo si skribët.
23 Pikërisht atëherë ishte në sinagogën e tyre një njeri i pushtuar prej shpirtit të ndytë dhe bërtiti:
24 “Çka ke me ne, o Jezu Nazareni? A erdhe të na shfarosësh? Unë e di kush je: Shenjti i Hyjit!”
25 Jezusi iu kërcënua: “Hesht dhe dil prej tij!”
26 Shpirti i ndytë, si e përplasi pa mëshirë dhe si lëshoi një britmë të madhe, doli prej tij.
27 Të gjithë u tmerruan dhe i thoshin njëri‑tjetrit: “Ç’u bë kështu!? Ja, një mësim i ri i pajisur me pushtet! Ky u urdhëroka deri edhe shpirtrave të ndytë dhe ata po e dëgjokan!”
28 E menjëherë u hap zëri për të gjithkund në katër anët e krahinës së Galilesë.

LECTIO DIVINA-MEDITIMI-LUTJA.
Unë do ta marr tekstin sipas rëndit të tij: Jezusi sapo ka rekrutuar katër dishepuj të tij të parë në brigjet e Liqenit të Tiberiadës: Simon dhe Andrea, vëllai i tij, së pari; pastaj Jakob dhe Gjon, djem të Zebedeut. Me ta, ai «arrin në Kapernaum. Menjëherë, të Shtunën, ai shkoi në sinagogë : asgjë më normale për një hebre; Marku këtu shënon rrënjët e Jezusit në botën hebraike, në traditën e popullit të tij. Kur vetë Jezusi filloi të udhëtonte nëpër Galile duke shpallur: "Koha u plotësua e Mbretëria e Hyjit është afër" (Mk 1,15), ai ishte në përputhje me pritjet e popullit të tij, në vazhdimësinë e planit të Zotit për Izraelin. Dhe atje, në sinagogën e Kapernaumit, ai filloi të mësonte. Asgjë nuk mund të ishte më normale: çdo hebre kishte të drejtë të dilte përpara për të komentuar Shkrimet e Shenjta që sapo ishin lexuar.
Por duket se Marku donte të përqendronte interesin e lexuesve në mësimin e Jezusit, pasi fjalët "mësoj" dhe "mësim" ndodhin katër herë në disa rreshta:
Në fillim të tekstit: "Jezusi hyri në sinagogë dhe filloi të mësojë" (v.21) Ata që e dëgjonin, ishin habitur për mësimin e tij, sepse ai dha mësim si një njeri me autoritet dhe jo si skribët. Dhe në fund të tekstit, lexojmë:" “Ç’u bë kështu!? Ja, një mësim i ri i pajisur me pushtet! Ky u urdhëroka deri edhe shpirtrave të ndytë dhe ata po e dëgjokan!” Ndoshta, midis të pranishmëve, disa menduan për premtimin që Zoti i kishte dhënë Moisiut: "Do të ngre ndër ta, prej vëllezërve të tyre, një profet të ngjashëm me ty. Në gojën e tij do t’i vë fjalët e mia dhe ai do t’u flasë gjithçka unë kam për t’i urdhëruar atij" (Lp. 18,18).
Prandaj është në zemër të këtij mësimi të Jezusit që Marku vëren një këputje, një risi: historia e botës sapo ka ndryshuar; mësimi i skribëve sapo u zëvendësua nga ai i Shpëtimtarit; dhe ne do ta kemi provën menjëherë, sepse Marku nuk na tregon atë që Jezusi mund të ketë thënë, por, shumë më mirë, atë që Jezusi mund të bënte. Marku përshkruan dëbimin e një demoni, një gjë që sot quhet një "ekzorcizëm". Kjo do të thotë që për Markun të dy aspektet e veprës së Jezusit (mësimi dhe ekzorcizmi) shkojnë së bashku; apo edhe se mësimi më i mirë është veprimi, ai i vërtetë, ai që e çliron njeriun nga të gjitha format e së keqes.
Dhe e gjithë kjo, siç e kemi parë, ndodh në sinagogë (Marku e specifikon këtë dy herë) dhe, për më tepër, në ditën e shtunës. Përcaktimi i ditës këtu nuk është pa rëndësi! Meqenëse e Shtuna ishte dita e jashtëzakonshme për të festuar veprimin e Zotit, Krijuesit dhe Shpëtimtarit. Tek Jezusi, Marku na tregon Atin që vepron dhe e çliron njeriun nga të gjithë demonët që e zotërojnë: "Koha u plotësua", po, pasi e keqja është pushtuar. ("Në qoftë se unë i dëboj djajtë me ndihmën e Shpirtit të Hyjit, do të thotë se arriti ndër ju Mbretëria e Hyjit"( Mt. 12,28).
Atë ditë, midis besimtarëve të mbledhur në sinagogë, ishte një njeri i pushtuar nga një shpirt i ndyrë; Jezusi nuk e sulmoi atë, por shpirti i ndyrë ndihet i sulmuar nga vetë kjo prani. Sepse vetë kjo përballje me Zotin e Shenjtë është e patolerueshme për të, që është i papastër, domethënë në Greqisht ai që është i kundërt, që është i papajtueshëm me Zotin e Shenjtë. Dhe është ai që bërtet, duke njoftuar humbjen e vet: "Çka ke me ne, o Jezu Nazareni? A erdhe të na shfarosësh? Unë e di kush je: Shenjti i Hyjit!” (v. 24). Shpirti i ndytë i kuptoi të gjitha, pyetja e tij "A erdhe të na shfarosësh?" është një prove e kësaj gjëje. Me fjalët e tij e thëna në praninë e atij që i shpëton njerëzit nga çdo e keqe, ai demaskon veten e tij, duke njohur autoritetin e Jezusit.
Këtë herë, Jezusi ngriti zërin dhe iu kërcënua: “Hesht dhe dil prej tij!” (v.25). Dhe ai përdor me atë shpirt të ndytë një folje mahnitëse që do ta gjejmë (drejtuar detit të tërbuar) në tregimin e stuhisë së qetësuar: "Bëhu i ngatërruar" (phimoô).
Por pse Jezusi e urdhëron shpirtin e papastër të heshtë? Këtu jemi duke hyrë në çeshtjen që quhet "sekreti mesianik": Jezusi nuk dëshironte që misteri i personit të tij të zbulohej shumë shpejt, para se dishepujt e tij të ishin gati ta dëgjonin atë. Më thjesht, Jezusi nuk pret fjalë të bukura : sepse një deklaratë, qoftë edhe e saktë, nuk përbën domosdoshmërisht një profesion të besimit; dhe si shumë shpesh në Ungjillin, janë demonët që bëjnë deklaratat më të bukura.
Një tjetër britmë e shpirtit të ndytë dhe këtë herë njeriu i pushtuar është çliruar; atëherë gjuhët lirohen për të njohur rëndësinë e ngjarjes: "Të gjithë u tmerruan dhe i thoshin njëri‑tjetrit: “Ç’u bë kështu!?Ja, një mësim i ri i pajisur me pushtet! Ky u urdhëroka deri edhe shpirtrave të ndytë dhe ata po e dëgjokan!” Të kapur nga frika, të gjithë pyetën: Çfarë do të thotë kjo? Këtu është një mësim i ri, i shpallur me autoritet! Ai madje komandon frymërat e liga dhe ata i binden. »(V. 27).
Historia e Markut përfundon pra, me një pyetje: "Çfarë do të thotë kjo?" Ky është funkcioni i mrekullive dhe veprimeve të fuqisë së Jezusit në përgjithësi: që ata ngjallin dyshime dhe pyetje: janë shenja.
Tani le ta shqyrtojmë tekstin nga këndvështrimi i lexuesve të tij: sepse çdo tekst, sido që të jetë, dhe një ungjill më shumë se çdo tjetër, gjithmonë u drejtohet lexuesve.
Kur Marku shkruan ungjillin e tij, shumë vite pas ringjalljes së Jezusit, ai u ofron lexuesve të tij të krishterë një meditim që duhet t'i inkurajojë ata të qëndrojnë të vendosur në besim: me pak fjalë, është sikur Marku u thoshte atyre: “Katër dishepuj e kanë shoqëruar Jezusin që nga fillimi (fillimi i mësimit të tij dhe i veprave të tij është Kisha e sapolindur). Kjo ka qenë një gjë shumë e mirë; por jeni ju që thirreni tani e tutje të shpallni këtë Lajm të Mirë për gjithë njerëzimin; (gjë që sugjeron ky numër prej katër: katër skajet e botës). Ju jeni tani kjo Kishë e shkëputur nga Judaizmi (duhet thënë e shqyer), dhe grisja e së cilës tashmë po mbinte në kundërshtimin e fshehtë midis Jezusit dhe skribëve. Por ju mund t’i besoni Jezusit. Fjala e tij efektive tashmë ka kapërcyer forcat e së Keqes. Kjo, është e vërtetë, ende trazon njerëzimin dhe madje edhe njerëzit besimtarë; po, thirrjet e së keqes dhe shqetësime që krijon te besimtarët, janë konvulsionet e fundit: E keqja është pushtuar që nga Ringjallja e Krishtit. Vëllezërit e mi, e vërteta e Krishtit, autoriteti i tij janë realitet për ju; ju jeni pasardësit e katër dishepujve; me ndihmën e Jezusit, nga ana juaj, ju do të gëltitni forcat e së Keqes".
Në sinagogën e Kapernaumit, bashkëkohësit e Jezusit u habitën: " Të gjithë u tmerruan dhe i thoshin njëri‑tjetrit:“Ç’u bë kështu!? Ja, një mësim i ri i pajisur me pushtet! Ky u urdhëroka deri edhe shpirtrave të ndytë dhe ata po e dëgjokan!".
Por për lexuesit e Markut, si për ne sot, është çështja e të shkuarit më tej: është çështja e besimit në Atë që vetëm mund ta çlirojë njerëzimin nga të gjitha forcat e së keqes.

[ninoenina]

30 – 1 -2021: UNGJILLI: Mk. 4, 35–41.


LUTJA: Lk. 1, 68- 75.

68 “Qoftë bekuar Zoti, Hyji i Izraelit, që e pa dhe e shpërbleu popullin e vet!
69 Ai e ngriti Shpëtimtarin tonë në shtëpinë e Davidit, shërbëtorit të vet,
70 sikurse premtoi kaherë me gojë të profetëve të tij të shenjtë:
71 se do të na shpëtojë prej armiqve tanë dhe prej dorës së të gjithë atyre që na urrejnë;
72 se do të bëjë mirësinë që ua premtoi etërve tanë e do t’i bjerë në mend Besëlidhja e tij e shenjtë
73 e betimi që bëri në të mirën e Abrahamit, atit tonë, se do të na e bëjë të mundshme
74 t’i shërbejmë pa frikë, të çliruar nga duart e armikut
75 në shenjtëri e drejtësi para tij për çdo ditë të jetës sonë.



Leximi i ungjillit: Mk. 4, 35-41:

35 Po atë ditë, kur u err, u tha nxënësve: “Të kalojmë matanë!”
36 Ata e nisën popullin, kurse Jezusin e morën ashtu siç ishte në lundër. E përcillnin edhe lundra të tjera.
37 Ndërkaq, u çua një stuhi e madhe. Valët e detit u tërbuan aq sa hidheshin brenda e gati e mbushën me ujë.
38 Jezusi në pope flinte në nënkresë. E zgjuan dhe i thanë: “Mësues! A nuk shqetësohesh që po mbytemi?”
39 Ai u zgjua i urdhëroi erës dhe i tha detit:“Qetësohu! Shuaj!” Era pushoi e u bë fashë e madhe.
40 Atëherë u tha: “Pse jeni frikacakë? Po a ende nuk besoni?”
41 Ata i kapi frikë e madhe dhe i thoshin njëri‑tjetrit: “Vallë, kush është ky të cilit po i nënshtrohen era dhe deti?”

MEDITIMI.

Ne jemi në fund të kapitullit të katërt të Markut dhe tashmë shumë njerëz, përfshirë dishepujt, po pyesnin: "Kush është ai atëherë".
Ata kanë parë mrekulli të panumërta, turma të sëmurësh të shëruar, gjeste dhe fjalë që nuk ishin parë e dëgjuar kurrë më parë. Por besimi nuk është çështje provash. "Kush është ky atëherë?" A mund t'i besojmë atij? Nga vjen autoriteti i tij? "A nuk keni ende besim?", Jezusi i pyet ndjekësit e tij këstu.
Besimi fillon kur pushon frika, si u ndodhi dishepujve në barkë.
Frika nga çfarë? Frika nga humbja e vetvetes. Të zgjedhim një rrugë pa kthim, në të cilën ne e kuptojmë që Jezusi do të na çojë larg, ku vetëm ai e di.
Frika nga humbja e fytyrës para të tjerëve.
Gjithashtu frika e humbjes së arsyeshmërisë, ekuilibrit, masës. Të gjitha gjërat që ndihmojnë në jetë.

QË TË MENDOJMË PËR TË KUPTUAR MË MIRË MESAXHIN.

Ti je i shenjtë, o Zot. O Zot, vetëm ti bën gjëra të mrekullueshme.
Ti je i fortë, je i mrekullueshëm, je i Tejetlarti.
Ti je Mbreti i plotfuqishëm. Ti je Ati i Shenjtë, Mbreti i qiellit dhe i tokës.
Ti je i mirë, vetë mirësia, o Zot.
Ti je Zoti i gjallë dhe i vërtetë.
Ti je dashuri, bamirësi, mençuri.
Ti je ai që erdhi në botën tonë dhe banon ndër nesh: vetë përulësia.
(Shën Françesku nga Assisi).

[ninoenina]

MË 2 shkurt 2021 - Lk. 2, 22-40.

- KUSHTIMI i Zotit në tempull.

Lutja Fillestare

Zoti i mirësisë dhe i mëshirës, që
na kërkon të bashkëpunojmë në punën tënde të shpëtimit,
dërgo punëtorë të shumtë dhe të shenjtë për vreshtin tënd,
në mënyrë që Kishës tënde të mos i mungojnë kurrë lajmëtarët e guximshëm të Ungjillit, priftërinj të cilët gjithashtu të ofrojnë flijimin e Eukaristisë me jetën e tyre dhe që të jenë shenja të shndritshme të Krishtit bariut të mirë, për t'i drejtuar njerëzit e tu në shtigjet e bamirësisë.
Dërgoje Shpirtin tënd të Shenjtë për të freskuar zemrat e të rinjve, në mënyrë që ata të kenë guximin të thonë po kur ti i theret për t'u shërbyer vëllezërve të tyre, këmbënguljen për të ndjekur Jezusin edhe në rrugën e kryqit dhe gëzimin e madh për të qenë dëshmitarë të dashurisë tënde në botë.
O Mari, Nëna e priftërinjve, jepu të gjithë anëtarëve të Kishës besnikërinë tënde për të dëshmuar gjithmonë dhe për të gjithë gëzimin që lind nga takimi me Krishtin që jeton dhe mbretëron përgjithmonë.



LEXIMI I UNGJILLIT: Lk. 2,22-40.


22 Kur, sipas Ligjit të Moisiut, u mbushën ditët e pastrimit të tyre, e çuan në Jerusalem, për t’ia kushtuar Zotit, ‑ 23 siç shkruan në Ligjin e Zotit: ‘Çdo i parëlindur mashkull le t’i kushtohet Zotit’ ‑ 24 dhe për të dhënë flinë siç thuhet në Ligjin e Zotit; ‘një palë turtuj ose dy zogj pëllumbash.’
25 Në Jerusalem asohere jetonte një njeri, që quhej Simon. Ishte njeri i drejtë dhe i përshpirtshëm. Priste Ngushëllimin e Izraelit e në të ishte Shpirti Shenjt. 26 Shpirti Shenjt ia kishte zbuluar se s’do të vdiste pa e parë Mesinë e Zotit. 27 I nxitur prej Shpirtit Shenjt erdhi në Temull. Kur prindërit e sollën Jezusin Foshnjë për të kryer rregulloren e Ligjit mbi të, 28 Simoni e mori para duarsh, falënderoi Hyjin e tha:
29 “Tani, o Zot, mund të lejosh të vdesë shërbëtori yt në paqemsiç the ti vetë,30 sepse me sytë e mi e pashë shëlbimin31 që ti e bëre gati në sy të të gjithë popujve: 32 Dritën që bën të të njohin Ty paganët e që i jep nder popullit tënd, Izraelit.”
33 Prindërit e tij çuditeshin për sa thuhej për të. 34 Atëherë Simoni i bekoi dhe i tha Marisë, nënës së tij: “Shih! Hyji e caktoi këtë Fëmijë të shkaktojë rrënim e ngritje për shumëkënd në Izrael. Do të jetë edhe shenjë të cilës njerëzit do t’i kundërshtojnë. ‑ 35 (edhe ty vetë një shpatë do ta tejshkojë shpirtin) ‑ që të zbulohen shestimet e zemrës së shumëkujt.” 36 Ishte asohere edhe Ana profeteshë, bija e Fanuelit, prej fisit të Aserit, shumë e vjetër. Pas vajzërisë së vet jetoi në martesë gjithsej shtatë vjet 37 kurse, si grua e vejë, arriti deri në tetëdhjetekatër vjet. Ajo nuk e lëshonte Tempullin. I shërbente Hyjit ditë e natë me agjërim e me lutje. 38 Pikërisht në atë moment arriti edhe ajo dhe filloi të lëvdojë Hyjin dhe t’u tregojë për këtë foshnjë të gjithë atyre që prisnin shpërblimin e Jerusalemit. 39 Pasi kryen gjithçka duhej bërë sipas Ligjit të Zotit, u kthyen në Galile, në qytetin e vet, Nazaret. 40 Fëmija rritej, forcohej e merrte fuqi përplot me urti ‑ dhe hiri i Hyjit ishte në të.



MEDITIMI

Ungjilli i sotëm tregon për përqafimin midis butësisë së një plaku, Simeon dhe brishtësisë së një fëmije. Duket një fëmijë si gjithë të tjerët, ai që po çonin në tempullin në Jeruzalem dhe ishte me të vërtetë e vështirë të njihet një Zot, në atë fëmijë, sepse mesia nuk ishte pritur në këtë mënyrë. Një ndryshim i këndvështrimit iste i domosdoshëm dhe ky ndrysim na mësohet nga guximi i Simeonit, i cili merr fëmijën në krahë dhe nga butësia e Anës së vjetër, e cila njeh të Plotfuqishmin në britmën e brishtë të një fëmije të porsalinduri. Ne jemi thirrur të jemi "Simeon", domethënë "Zoti ka dëgjuar". Ky është kuptimi i emrit të tij. Zoti ka dëgjuar, do të thotë se njeriu ka folur. Dhe "Simeoni" ishte një fjalë që shpreh kërkim, lutje, dyshim, forcë dhe guxim. Një fjalë-lutje, domethënë një fjalë drejtuar Qiellit, një lutje: më dëgjo, o Zot! Le të mos lodhemi kurrë të pyesim parajsën, të mos lodhemi kurrë të kërkojmë diçka. Vetëm një fjalë që i dëpërton hapësirat hyjnore mund të na tregojë fytyrën e një Zot që dëgjon.


REFLEKTIMI

SimeonI e kërkon të vërtetën përmes frekuentimit të përditshëm të Fjalës. Kjo është mënyra e vetme për të njohur të vërtetën!

[ninoenina]

E MERKURË, JAVA E 4, 2021.

LUTJA (Ps 103)


R. DASHURIA E ZOTIT ËSHTË PËR GJITHMONË

Bekoje, shpirti im Zotin, dhe krejt qenia ime Emrin e tij të shenjtë

Bekoje, shpirti im Zotin, e mos i harro bamirësitë e tija.


Ai i fal të gjitha fajësitë e tua, Ai i shëron të gjitha sëmundjet e tua;

Ai ta shpëton jetën prej varrit ai të kurorëzon me mirësi e dashuri.



UNGJILLI SIPAS Mk. 6,1-6.

“Profeti ndahet pa nder vetëm në vendin e vet”.

Jezusi u nis prej andej e shkoi në vendin ku u rrit. E përcollën edhe nxënësit e tij.

Kur erdhi e shtuna, filloi të mësojë në sinagogë. Shumica e dëgjuesve çuditeshin e thoshin:

“Nga i vijnë këtij këto? Ç’është kjo dije që iu dhurua? Po këto mrekulli të mëdha që bëhen nga duart e tij?
Po a nuk është ky zdrukthëtar, i biri i Marisë, vëllai i Jakobit, i Jozetit, i Judës, i Simonit?

Po a nuk janë këtu ndër ne motrat e tij?” Kështu u bë për ta arsye e mosbesimit në të.

Jezusi u tha:, në farefisin e vet dhe në shtëpinë e vet.

” Dhe nuk mundi të bëjë aty asnjë mrekulli, përveç se shëroi disa të sëmurë duke vënë mbi ta duart.

E çuditej për mosbesimin e tyre. Kështu doli e mësonte nëpër fshatra përreth.


MEDITIMI.


VËSHTIRËSITË E JETËS nuk janë një shenjë e braktisjes së Zotit. Zoti korrigjon atë që do. Ne duhet ta kapërcejmë dhimbjen që ndihet në këtë moment, duke pritur

gëzimin dhe paqen që do të vijë. Për të mos bërë të keqen, duhet rezistuar deri në gjak; ne duhet të shqetësohemi për t'iu përgjigjur hirit të Zotit dhe për të mos e lënë

veten që të na marrë mëkati: rrënja helmuese që infekton vuajtjet na godet dhe ne shpesh nuk e dimë pse. Sidoqoftë, ne e dimë se mund ta përdorim atë për një

meditim realist mbi brishtësinë e jetës dhe për të njohur se Zoti megjithatë ka mëshirë për ne. Ai na njeh dhe e di që ne jemi bërë me pluhur. Por në sytë e tij ne nuk jemi

pluhur, por bijtë që ai i do me butësi. Mosbesimi është gjithmonë pengesa e madhe për shpëtimin, për efikasitetin e pranisë dhe të punës së Krishtit. Pa besim mrekullia në

vetvete nuk ndodh. Kundërshtimi i atyre që nuk duan ta mirëpresin Zotit që paraqitet në një formë të çuditshme, pa premtime prestigji, pa shenja lavdie, është

paralajmëruar nga pabesia e bashkëfshatarëve të Jezusit. Por ai thjesht mrekullohet nga mosbesimi ynë, por prapë shkon nëpër fshatra për të mësuar dhe shpallur

mbretërinë e Zotit atyre që kanë një zemër të gatshme ...

[ninoenina]

E ENJTË, JAVA E 4. 4-2-2021


DËGJO:

Dëgjo, Izrael! Zoti, Hyji ynë, është një Zot i vetëm! Duaje Zotin, Hyjin tënd, me gjithë zemrën tënde, me gjithë shpirtin tënd e me gjithë fuqinë tënde! Këto urdhërime që po t’i jap sot unë, mbaji gjithmonë në zemrën tënde! Ua përsërit fëmijëve të tu! Fol për to kur të jesh në shtëpi e kur të jesh duke udhëtuar; kur të biesh në shtrojë e kur të ngrihësh nga shtroja. Lidhi në dorën tënde si shenjë dhe le të jenë si vjerrës ndërmjet syve të tu! Shkruaji mbi ballëzinat e dyerve të tua dhe në dyer të tua!


LEXIMI I UNGJILLI: Mk, 6,7VV. Atëherë i thirri të Dymbëdhjetët e nisi t’i dërgojë dy nga dy dhe u dha pushtet mbi shpirtrat e ndytë. U urdhëroi të mos marrin në udhëtim asgjë tjetër, përveç shkopit: as bukë, as strajcë, as para bakri në brez, por të mbathin vetëm sandalet e të mos veshin dy palë petka. Dhe u thoshte: “Kudo që të hyni në ndonjë shtëpi, rrini aty derisa të largoheni nga ai vend. Po qe se ndokund nuk ju pranojnë dhe nuk ju dëgjojnë, dilni dhe shkundni pluhurin nga këmbët tuaja si dëshmi kundër tyre”.Ata shkuan dhe u predikuan njerëzve kthimin kah Hyji. Dëbonin shumë djaj, lyenin me vaj shumë të sëmurë dhe i shëronin.

MEDITIMI
Jezusi dërgon të dymbëdhjetët, me një shkop për të mbrojtur veten dhe për të ndihmuar veten gjatë rrugës dhe një palë sandale për të mbrojtur veten nga ashpërsia e tokës. Urdhri i Zotit drejtuar Moisiut për të hequr sandalet, vjen në mendje sepse toka në të cilën ai ecte, ishte tokë e shenjtë, së cilës duhet t'i besohet, terreni në të cilin ai mund të ecë pa pasur frikë.
Gjatë rrugës është e nevojshme të vënë në praktikë disa këshilla: të mos jenë naiv dhe të mos predikojnë atyre që nuk e meritojnë shpalljen e ungjillit; është e nevojshme të jenë së bashku për t'u ndihmuar njëri-tjetrin; të mos besojnë vetëm te vetveten, por te vëllai dhe te Zoti; të mos kenë diçka me vete që të jenë në gjendje ta japin: kjo duhet të bëhet me kujdes, sepse ajo që të dymbëdhjetët mbajnë me vete është absolutisht e çmuar: është Fjala e Zotit.KJO FJALË ËSHTË DHURATË QË DUHET TË JAPIN.
REFLEKTIM: Jeta ime është një ecje, për ta ndjekur Jezusin, në rrugën e shenjtërisë dhe të misionit.