Amarildo pregapuca

[Drilona2]

Zot qe nuk uleras dot..
E zhurmat te ndaloj nje cast..
Vec nje cast..
E te flas..me njerez..
Qe s'di se ku jane..me.

Amarildo Pregapuca

[Drilona2]

Ku je ?
C'po ben tani shoku im..?
Sonte kam nevoj, te te degjoj,
E di..?
Sonte kam nevoje ..
Te ndjehem pak njeri.
Me kupton ?

Me jep nje ritem te lutem..
Disa akorde ne kitare..
Dhe te ndertoj ne poezi, ter jeten tone..
Ter dashurite, ter zhgenjimet..
Ter ndarjet, ri-bashkimet.
Ter endrrat..

Me jep nje ritem te lutem.
Disa akorde ne kitare, po te kerkoj..
Dhe diku, do ndizet nje drite..
Nje perde do levize..
Nje dritare do hapet..
Per te thene
"Naten e mire"..
Si atehere..

Ku je ?
C'po ben tani shoku im..?
Sonte kam nevoj, te te degjoj,
E di..?
Sonte kam nevoje ..
Te ndjehem pak njeri.
Me kupton ?

Amarildo Pregapuca

[Drilona2]

Me zgjuan sot psheretimat, peshperimat, afshet
E pa cipa te vjeshtes.
Dhe dritaren hapa..
Une i pa cipi njeri.

Ti degjoja me prane.
E te shikoja me mire.

Pemet moren emra kujtimesh
Per dreq.
Emra vendesh, moren kujtimet.
E u peshtjelluan ndjesite.
Forma dhe levizje gjymtyresh, moren deget.
Preken token gjethet, ne padurim.

Ndoshta me vone do bjere shi.
Shi, per te lare mekatet e pafajshme.
Te ketij mengjesi vjeshte.

Amarildo Pregapuca

[Drilona2]

Filloj keshtu, diku dhjetra vite me pare.
Ai fliste ne televizion, ne pertypnim ushqimin ngeshem,
qeshnim dhe thonim.
-Varja, c'meremi me nje te marre.

U bene dy, u bene tre
Dhe ne perseri..pertypeshim, qeshnim.
dhe thonim.
-Varja, c'te meremi me keta te marre.

U bene me shume, perdite me shume.. qe flisnin njesoj ne televizion..
Ne me pak,
Gjithmone e me pak..
Rreth tryezes ku mblidheshim dikur..
Pertypeshim dhe heshtnim.

Tani
Pertypem i vetem.
Pertyp mendime, copa dhimbjesh
dhe dilemen..
Ndoshta i marri jam une..

Ishim te marre..
Ishim te marre shoke, vellezer, njerez.
O zot sa te marre..

Ata nuk flisnin me ne, per ne..
Ata nuk flisnin..
Ata helmonin buken ku ushqehej e ardhmja.

Do pertyp deri ne vdekje, shijen e athet te zhgenjim-triumfit, duke buzeqeshur
Dhe duke te meshiruar ty, qe mbllacit triumf-disfaten.

Ja kam borxh jetes.

Amarildo Pregapuca

[Drilona2]

Erdha te pi vetem ketu, banakier ..
Ketu, ku as gjuhen, as dhimbjen asnje s'ma di.
Eee
Njeriu paska nevoje ndonjehere..
Keshtu te pi..

Njeriu ka nevoje ndonjehere.
Te sjell para tij, tere brengat, tere fajet..
E te kuptoje se ne thelb..
Shumecka mund te fashitet por asgje nuk falet..

Pra njeriu ka nevoje, banakier..
Te jete ndonjehere i drejte me veten..
E ta shoh sic eshte ne te vertet..
Dhe jo si deshire ka, ta shohin te tjeret..

Të pranoj..
Se i trembur shume here ka qene..
Dhe luftes se jetes, i ka ikur.
Apo para dhimbjes se shokeve e miqve, ka mbyllur syte. .
Egon te ruaj , e te mos vritet..

Ka nevoje..
Ka nevoje njeriu banakier..
Te pranoj se ka qene dhe do jete edhe preh e tundimit..
Ne fund te fundit, cdo ishim pa te..?
Pa te poezia dhe as arti ndoshta , s'do kish lindur.

Të pranoj
Te pranoj banakier..
Se nje falje a nje te dua, ka lene pa thene..
A ka shkelur diku nje premtim..
Apo ambicja si ngerc fjalet ne gryke i ka ngrire.
Per t'mos dhene nje urim..

Me kupton banakier?
Nejse, rimbushma goten..

Pra..
Ndaj erdha te pi vetem ketu, banakier.
Ketu ku as gjuhen as dhimbjen asnje sma di..
Njeriu ka nevoje ndonjehere..
Te shoh veten ne sy..

Keshtu, vetem keshtu
Mund te mos gjykojme por te kuptojme te tjeret.

Edhe nje tjeter banakier dhe me fal per heshtjen.


Amarildo Pregapuca

[Drilona2]

Te kam thene ?
Ti je..
Dhe nje muzike e embel..
Je dhe qetesi, meditim..

Je...
Dhe nje panorame perfekte
me ter ngjyrat dhe format..
qe natyra mundi te krijoje..
Qe une, nuk ngopem te sodis.
Si asgje ne bote.., me te plote.
A te kam thene ?!
Se di..

Por qindra here, te kam thene besoj..
Se je dhe nje carje *****..
Si dhe une..

Amarildo Pregapuca

[Drilona2]

Unë vij nga një vend i vogël, zonjë
me njerëz të thjeshtë si unë
ku në dimër çel mimoza
dhe emër vajze, ka një lumë.

Unë vij nga një vend i vogël, zonjë
më tradita të thjeshta njeriu
ku në mëngjes më shokë mund të ulesh për një kafe
e të dehur, nga rakia a kënga, të pret muzgu.

Unë vij nga një vend i vogël, zonjë
ku dhe bisedën më të thjeshtë, ndez pasioni
ooo,e vajzat dinë të qeshin aq bukur
e labçe ia merr Joni.

Unë vij nga një vend i vogël, zonjë
ku ndryshe flet perëndia
flet, më sytë dhe zërin e një nënë, zonjë
fjalë dashurie.

Unë vi nga një vend i vogël zonjë
më njerëz të thjeshtë si unë
që urrejnë më pasionin e një të çmenduri
dhe më pasionin e një të çmenduri, duan.

Ndaj më duhet patjetër të vete
dhe të shërohem nga e komplikuara,
unë jam një njeri i thjeshtë, zonjë.

Amarildo Pregapuca