“Shqiptarët për shqiptarët”

[Akuamarini]

“Shqiptarët për shqiptarët”/ Shqiptari nga Amerika u ndryshon jetën të moshuarve që mbledhin bidona


“Shqiptarët për shqiptarët” u rikthyen shkuan në Babrru. Por tashmë baraka e mbushur me bidonë e dy të moshuarave Hasan dhe Sadete Sula nuk ngjan me me vendgrumbullim mbetjesh, por me një banesë dinjitoze. Jeta e tyre është e vështirë, ishte në kufijtë e së pamundurës. Një djalë nga Shtetet e Bashkuara të Amerikës ka parë historinë e tyre dhe është prekur. Ai mori përsipër mobilimin e banesës si dhe premtoi një pension për tua lehtësuar sadopak vështirësitë. Të moshuarit do të flenë tani e tutje në një dhome normale, pasi shqiptarët u kujdesën për ta. Elvis Naçi dhe Sidrit Bejleri shkuan dhe panë nga afër dhomën e tyre të re, të pastër dhe të bukur. “Kjo dhomë është shumë e këndshme, tani e tutje do u sigurojmë edhe një pension” u tha çiftit Sula.

[Akuamarini]

“Shqiptarët për shqiptarët” suprizojnë Linditën, Elvis Naçi i plotëson një dëshirë

[Akuamarini]

[Akuamarini]

Emisioni “Shqiptarët për shqiptarët” risjell historinë e familjes Krasniqi në Grashticën e Epërme të Kosovës. Tahiri, babai i moshuar i katër djemve jetonte në skamje ekstreme me familjen e tij. Mjerimi në banesën e tyre ishte ulur këmbëkryq. Ata ngryseshin e gdhiheshin në një banesë të vjetër e të rrënuar, mosha e thyer ua shtonte më tej dhimbjen. Shpresat për një ditë të bardhë ishin të largëta për ta. “Një shtëpi për fëmijët kërkoj, kjo është dëshira ime pastaj le të vdes”, tha Tahiri gjatë intervistës që i morëm rreth një muaj më parë. Pasi historia u publikua në emision një telefonatë e papritur erdhi në studio. Biznesmeni Abdurrahim Hasani nga kompania “Bashkimi Projekt” telefonoi live në studion e shqiptarëve ku dha lajmin e mirë për familjen Krasniqi. Ai premtoi se do ndërtojë shtëpinë e familjes dhe madje do të punësonte edhe dy djemtë. Puna për të hedhur themelet shtëpisë nisi që të nesërmen e emisionit.
Biznesmeni nga Kosova kishte një kërkesë drejtuar Elvis Naçit. Ai kërkoi që Naçi të ishte prezent në inaugurimin e shtëpisë së re. Elvisi e mbajti fjalën dhe udhëtoi së bashku me stafin e shqiptarëve në Grashticë. Këtu takoi Tahirin dhe bashkëshorten e tij. Banesa e tyre aktuale dukej sikur do të shembej nga çasti në çast. “Mos u mërzisni, ne jemi bashkë, jemi pranë njëri-tjetrit. Sot jemi të gjithë shqiptarët bashkë. Halli juaj është përjetuar edhe në Shqipëri” u shpreh Elvis Naçi.

[Akuamarini]

Shqiptaret per Shqiptaret - Behet me banese te re nena e paralizuar me dy femije jetime

[Akuamarini]

“Shqiptarët për Shqiptarët”, Emisioni 20 – 1 qershor, 2018 – (I plotë)




34 kommente
Zotti u dhasht gjithë të mirat ����☝️������������

6

Asia Pashalliaa
Asia Pashalliaa

zemra Vogel....ju lumt o njerez te mire qe hapni deren per ke ka nevoj.....☝

3

Suela Shehu
Suela Shehu

Zoti ua shperblefte te gjithe atyre qe i ndihmon keto familje. Kurajo dhe shendet te gjitha familjeve te varfera . Zoti eshte i madh.

4

Silvana Selman
Silvana Selman

Bravo zoti ju bekofte per gjerat qe beni per njerzit ne nevoj

4

Egzona Beka
Egzona Beka

Elvis Nacit e Sedrit Belerit Allall jukoft e kta Burra po Burreca jon qe ibraktisin Fmit e vet e Gruen kurr Drit e Diell mos pafshin kta Burreca mos martoen kurse nuk mudin me rujt Familje ��

[Akuamarini]

[Akuamarini]

“Shqiptarët për Shqiptarët”, Emisioni 18 – 18 maj, 2018 – (I plotë)

[Akuamarini]

Historia e Shpresës nga Kukësi tek ‘Shqiptarët për shqiptarët: Rroj se nuk vdes dot
“Shqiptarët për shqiptarët” udhëtuan në Gostil të Pukës, ku ka pllakosur skamja. Këtu fjalët të ngecen në grykë, e këto dy të moshuar jetojnë duke shpresuar që kjo dhimbje të mbarojë. Nuk kanë asnjë ditë të lumtur, nuk janë ngopur kurrë me ushqim, nuk kanë fjetur një herë në një shtrat të rehatshëm. “Është e vështirë, s’kalohet jeta këtu me një dhomë, çfarë bie jashtë bie brenda”. Rustemi dhe Shpresa, jetojnë në këtë gjendje që prej 6 vjetësh, kur papritur shtëpia e ndërtuar me kallamishte u shkrumbua nga flakët e zjarrit. “Ju po e shihni vetë, mos të kesh ku me vdek” thotë. Ata nuk kanë fëmijë, jetojnë të vetmuar, në fshatin Gostil, në periferi të Kukësit. Kur e pyet Shpresën se sa vjeç është, ajo thotë se nuk e mban mend. “Që prej gjashtë vjetësh jam këtu, mu ka djegur shtëpia, pension nuk marr. Na ka mbajtur shoqëria, na kanë sjellë ushqime shkolla, xhamia na ka ndihmuar”. Ajo ka harruar edhe veten, nuk e di as se përse jeton. Mjerimi e ka shpërfytyruar, e ka rrënuar shpirtërisht, e ka mpakur fizikisht, ia ka shtuar rrudhat mbi ballë dhe zemrën ia ka bërë copë e thërrime. Por a ka patur Shpresa ndonjëherë një ditë të lumtur? “Asnjëherë, me të këqija gjithmonë, mërzitem me veten s’kam ku të shkoj, lutem qe Zoti me më marrë shpirtin dhe mos shoh gjë më” thotë e moshuara. Bashkëshorti Rustemi, thotë se malësori është i fortë, por nuk i përmban dot lotët, sepse e di që kjo nuk është e vërtete, pasi vuajtjet e kanë mposhtur. Bashkë me ta jeton edhe nipi i Shpresës, i sëmurë mendërisht, ai nuk ka asnjë njeri tjetër përveç tyre, e gjithë familja i ka ndërruar jetë. Mes këtij mjerimi ata gjejnë ngushëllim të besimi në Zot, ngushëllohen duke thënë se ka edhe më keq. Por vallë a mundet të ketë më keq se kaq? Ata agjërojnë çdo ditë të Ramazanit, por sofra e iftarit të tyre është përherë bosh. Me frymën që i merret, e me buzët që i dridhen, Shpresa kërkon vetëm një dhomë, ku të marrë frymë lirisht, pasi lagështia dhe myku, po ia merr shpirtin çdo ditë pak e nga pak.

[Akuamarini]

Nënë e bijë në kufijtë e mbijetesës në Shkup, apeli mes lotësh në “Shqiptarët për shqiptarët”

Emisioni “Shqiptarët për shqiptarët” udhëtuam drejt Shkupit, drejt një shtëpie që veç e tillë s’mund të quhet. E improvizuar me dërrasa, kartonë e plastmasë, ajo shërben si strehë për nënë e bijë.

Barraka mund të shembet nga momenti në moment, dhe nënë e bijë që jetojnë atyre, u duket sikur orët i ka të numëruara. Historia e Shkupit që u bë virale në rrjetet sociale sapo u publikua në TV21 të Shkupit, kësaj here vjen në emisionin e “News24”. Është historia që tronditi gjithë shqiptarët atje, të cilët vërshuan me mesazhe në faqen e “Facebook” të “Shqiptarët për Shqiptarët”, dhe të Elvis Naçit për t’i ardhur në ndihmë familjes.

Adriana 38 vjeç, rrëfen dramën e jetës së saj, një dramë që ka nisur që kur ishte 7 vjeç, e kur e ëma e la jetime. Vitet që do të vinin më pas do t’i sillnin asaj veç vuajtje e mjerim.

“Këtu jam rritur, nëna më la kur isha 7 vjeç, vdiq nga zemra. Babai u martua, jetova me njerkën e cila ndërroi jetë edhe ajo. Ma la vëllain 7 vjeç dhe motrën 3 vjeç me sindromën Down. I rrita me babin të dy. Me vdes edhe babi më la motrën dhe vëllain. Isha vetëm 23 vjeç kur më ndodhën këto. Jam bërë nënë dhe babë për të vegjlit. Në vitin 2004 u martova linda një vajzë, sot është 11 vjeç. U ndava me burrin. Kushtet i kam shumë të vështira, natën nuk fle, vajza ka frikë, jeton e stresuar. Dua t’i plotësoj dëshirat por nuk mundem dot, nuk kam fuqi. Veten e lë pa bukë për t’i plotësuar asaj nevojat që ka. Na ka ndodhur që për tre ditë rresht nuk kam futur bukë në gojë, për t’ia dhënë vajzës. Ia kam dhënë pjesën time. Nuk e di si është dashuria prej prindërve, nuk kam ndier kurrë ngrohtësi”, rrëfen mes lotëve dhe ngashërimit Adriana.

“Babi më vdiq në duart e mia, amaneti i tij i fundit ishte mos i lërë vetëm fëmijët. E çova në fund amanetin e babit tim”, thotë ajo.
Adriana është nënë e një vajze 11-vjeçare, të cilën asnjëherë s’do të donte ta shikonte duke qarë e vuajtur. Por Belkisi e përjeton shumë realitetin e hidhur që e rrethon. Vajza jeton me frikë çdo ditë.
Mësimet i bën në dhomën e saj të errët, me kulmin që gati po i bie në kokë.
“Kur të rritëm dua të bëhem mjeke, dua të ndihmoj njerëzit që kanë nevojë”, thotë ajo e përlotur.
Lotët mezi e lënë të flasë. Drama e saj është e madhe dhe supet e njoma janë rrahur me shumë dallgë të jetës. Thotë se njerëzit mbledhin para për to për të blerë ushqime.

“Kur qan mami unë mërzitem shumë, e përqafoj. Mami e heq ushqimin nga goja, ma jep mua”, thotë vajza. “Lus Zotin të kem ushqim, dhomën time, këto dua të më plotësohen”, shprehet Belkisi e mbytur në lot.
Me zemër në dorë, nënë e bijë apelojnë për ndihmë.