Ndryshimet midis myslimaneve Sunni dhe atyre Shia?

[iliria e para]

Tashti disa nga ju do te me quani armik, keshtu ndoll kur pyes per fene.
Kur lexova ketu nuk mujta e te mos pyes se si ka mundesi te kete aq paqartesi nese te dyjat thone qe Kurani eshte ai qe shkruan keshtu?
Une e di per te krishteret se ka shum rryma por me vjen cude se Kurani mund te interpretohet ne menyre te ndryshme.
Ja ketu ne Skamdinavi ka shume shia nga Iraku (arab) por edhe pers(iranian) dhe keta pohojne qe ata kan te drejte dhe jo sunitet.

[AsgjëSikurDielli]

Nuk eshte puna tek Kurani po tek pasardhesit e Muhamedit qe duhej ta drejtonin Komunitetin Musliman, mu ashtu sic e drejton ate katolik Papa...

Keta pasardhes quheshin kalifë (Caliphs). Pas vdekjes se Profetit Muhamed, disa persona thane qe nje nga familja e gjaku i Muhamedit (Aliu dmth) duhej ta mirrte nen drejtim komunitetin musliman, disa tjere thonin se ate duhet ta bente cdokush qe kishte aftesi udheheqese..

[iliria e para]

A.S.D, nuk eshte veçse aqe sa thue ti. Shia kan shume ndryshime ne te falur dhe ceremoni fetare, rregulla, festojne datlindje dhe vdekje te Ajatollave etj etj. Keta thone qe i pembahen Kuranit.
Keta nuk e flas permendesh, kete e kam degjuar nga vet keta.

[Norça.li]

Përshëndetjet e mia të nderuar


Meqë hasa në këtë temë m’u kujtua autorja Annamarie Schimmel me veprën e saj „ Im Namen Allahs, des Allbarmherzigen – Der Islam (Në emër të Allahut, të Gjithëmëshirshmit – Islami).

Autorja është e lindur më 1922. Ka të promovuar orientalistikën dhe shkencat religjioze dhe kohëve të fundit ka ligjëruar në Harvard dhe Bonn. Për punët e saj shkencore ka fituar edhe shpërblime të shumta dhe doktorate nderi. Mes tjerash edhe medaljen më të lartë civile të Pakistanit dhe më 1995 Çmimin për Paqë gjermane e cila jipet nga tregtarët e librave. Ka botuar afro 100 vepra, shumica nga të cilat kanë të bëjnë me islamin.



Më duhet përmendur se autorja i ka marrë si shembull dy personazhe, të cilët shtrojnë pyetje nga më të ndryshmet nga pikëvështrimi i atyre që nuk janë muslimanë. Me këta dy personazhe autorja i përmbledh pyetjet më të shpeshta të cilat iu kanë shtruar gjat kohës kur ka ligjëruar në Univerzitetet e përmendura.


Meqë teksti është pak i gjatë do ta postoj me vazhdime. Shpresoj se ky tekst do t’i sqarojë disa paqartësi si për ata që janë muslimanë ashtu edhe për të interesuarit e tjerë.

Ju falemnderit për vëmendje dhe lexim të këndshëm!


************************************************** *****


Annemarie Schimmel



Kapitulli i 9-të

Sunnitët, shiitët





„ Gazetat janë përsëri të mbushura përplot me lajme mbi grindjet ndërmjet sunnitëve dhe shiitëve“, thot Christiani. „Ç’fshihet në të vërtetë pas kësaj? Ç’dëshirojnë këta? A është kjo e ngjashme me atë sikurse katolikët dhe protestantët, të cilët luftohen aq tmerrshëm ndërmjet veti në Irlandën Veriore?“


Unë iu përgjigja se kjo ka pak ngjashmëri me këtë. Puna është për një problem për pasuesin (trashëgimtarin) e vërtetë të profetit Muhammed, pra për një problem që është i vjetër thuajse sa vet islami. Kur Muhhamedi kishte vdekur në vitin 632, si pasues të tij e kishin zgjedhur vjehrrin e tij Abu Bakrin, „të sinqertin“,(Kalif); pastaj, pas vdekjes së këtij, Omarin (që ishte) rigoroz, vajza e të cilit kishte qenë gjithashtu bashkëshorte e profetit. Kur Omari, i cili shpeshherë quhej edhe si “Paulusi i Islamit”, kishte vënë dhe zbatuar shumë rregulla e ligje shumë të rrepta, ishte vrarë, atëherë e kishin zgjedhur për Kalif Othman ibn Affan-in që rridhte nga një familje e vjetër e Mekës. Ky kishte qenë i martuar me dy bija të profetit (njërën pas tjetrës, pasi që e para kishte vdekur...meqë nuk është e lejuar të martohen dy motra përmenjëherë...). Falë këtij ishte bërë edhe recenzioni i Kur’anit. Kur edhe ky ishte vrarë në vitin 656, udhëheqjen e shtetit e mori Ali inb Abi Talibi. Ky ishte një kushëri i profetit, i cili iu kishte bashkangjitur shumë heret atij e pastaj edhe ishte martuar me vajzën më të re të profetit Fatimen, e cila kishte vdekur disa javë a muaj pas të atit të vet më 632. I kishin pasur dy djem, Hasanin dhe Husainin, si edhe shumë vajza. Kur një i afërm i Othman-it iu kishte kundërvëne Aliut në luftë për pushtet, disa nga simpatizantët e tij ishin larguar nga ai, meqenëse Mu’awiya, që ishte afër disfatës, kishte përdorur një truk duke i ngjitur fletët e Kur’anit nëpër shtiza. Me këtë donte të thoshte se beteja duhej të vendosej përmes fjalës së Zotit e jo përmes luftës. Grupi që ishte tërhequr quheshin “karixhitët”, “ata që tërhiqen”; këta ishin maksimalistë nga pikëpamja etike (morale) dhe mendonin se vetëmse besimtari më i sjellshëm i një bashkësie e meriton të emërohet për Kalif (udhëheqës shteti); këta e luftonin sejcilin që vihej kundër rregullave të tyre të rrepta morale. Më vonë kishin qenë të mundur nga trupat e Aliut dhe prej tyre ekzistojnë (ende) disa grupe të vogla syresh, para së gjithash nëpër territorin Berber.


“E shiitët?”


Kjo është e ashtuquajtura shi’at Ali, “Partia e Aliut”, e cila angazhohej për atë se Kalifati duhej të merrej në dorë nga pasardhësit e profetit; këta konsideronin se janë trashëgimtarë legjitim. Imami i parë i Shia-së ishte Aliu…


“Më falni – çka është imami? A nuk është imami që e udhëheq lutjen/faljen…?”


Po, ashtu është në të vërtetë, mirëpo te shiitët ai është udhëheqësi i bashkësisë…Aliun e kishte trashëguar (pasuar) djali i tij Hasani, i cili kishte qenë i helmuar më 669, e këtë e kishte pasuar djali i tij më i ri, Husaini, i cili ishte ngritur kundër trupave qeveritare të sundimtarëve omajadikë ku, pas një kundërvënie të gjatë ishte mbytur më 10. tetor 680 (muaji Muharrem), afër qytetit Kerbala në Irak. Vdekja e tij është qendra e përshpirtmërisë shiite. Për çdo vit, në muajin Muharrem, bëhet përkujtimi i Husainit. Me siguri se keni parë imazhe (në TV e media tjera) nëpër qytetet iraniane e indopakistaneze njerëz që e përkujtojnë vdekjen martire të Husainit. Me kalimin e kohës është krijuar literaturë e pasur në Iran, vepra të vërteta teatrale, në të cilat janë lidhur në mënyrë gjeniale kohët dhe vendtet nga më të ndryshme, me qëllim që të dëshmohet se vdekja e Husainit është ngjarje qendrore në historinë e njerëzimit.


“Kjo pra na qenka një lloj paraqitje e mundimeve?, pyeti Christiani.


Deri diku. Vdejka martire e Husainit është një model (shembëlltyrë) për besimtarin – nga kjo mund të shpjegohet edhe vullneti për t’u flijuar të iranianëve në luftë kundër Irakut, gjë e cila për ne është vështirë ta kuptojmë!


Në Indi është zhvilluar marthiya, poezi pikëlluese, në gjuhën Urdu dhe gjuhë tjera dhe është magjepsëse të marrësh pjesë nëpër këto ceremoni, të cilat organizohen deri disa herë në ditë gjat muajit Muharrem nga familjet me besim të përshpirtshëm, natyrisht aty marrin pjesë burrat dhe gratë të veçuar. Këtu rrëfehet për vuajtjet e familjes së profetit, thuhen lutje, bëhen të rëna në gjoks, vendosen flamujt si përkujtim ndaj betejës. Bëhet edhe qarje, meqë të qarit për Husainin e meriton…


në vijim:


“Bukur por supozoj se ky nuk është i tërë dallimi?”

[rapsod]

Flas per Shiitet!
Ceshtja eshte pak e nderlikuar por jo dhe aq sa per tu bere bombastike, ne te vertete te dyja palet si sunnite ashtu edeh shiitet besojne ne ato qe jane baze ne Islam pra ne Allahun Nje te Vetem dhe ne Muhamedin si te derguarin e Tij.
Fillimet e kesaj rryme nuk erdhen te drejtperdrejta por duke u pershkallezuar me kohen. Ajo qe i ndan muslimanet sunni me muslimanet shiite eshte ceshtja e "Wilayah"-Mekembesit (pas Muhamedit a.s.). Sunnite mbeshteten ne argumentat e tyre qe Vilajeti i takon atij personi qe caktohet nga "Shoura"-Keshilli, ndersa Shiitet mbeshteten ne argumentet e tyre se kjo e drejte i takon "Sherifit" (gjakut te Muhamedit), ata jane personat nga fisi i Muhamedit te cileve nuk u takon Zekati (2.5% ta pasurise se te pasurit ne vit), ata ndahen kryesisht ne kete lloj kategorie: te jete nga Kurejshit (fis), hashimit (nenfis-rreth me i ngushte) dhe aty ndahen ne dy grupe qe jane Abbasit (Abbasi-xhaxhai i Muhamedit) dhe Alevit (nga Aliu i biri i Ebu Talib-xhaxhai tjeter i Muhamedit) dhe kjo s'ka lidhje fare se a duhet qe shiitet te drejtohen nga prejardhja e Fatimese meqe ajo eshte vajza e te Nderuarit A.S. (ata qe pretendojne keshtu jane nje sekt i zhdukur quhen Fatimite; kane qene dikur ne pushtet).
Argument qe edhe Abbasitet kane te drejten e tyre per pushtet (sipas shiiteve) eshte Shteti Abbasit i njohur ne historine Islame.
Mire po problemi qendron se kush e ka kete te drejte sunnite apo shiitet, ajo nuk eshte edhe aq problematike sepse kjo tregon edhe nje here nje tolerance, pluralizem, sepse si sunnitet ashtu edhe shiitet kane ardhur ne pushtet here pas here, pamvaresisht se sunnitet kane qene me te shpesht ne pushtet. Besoj se njihen mjaft mire shtetet si ato Abbasite, Fatimite, Ismailite dhe Memalik. Per kete ka profetizuar edhe vete Muhamedi a.s. kur ka thene se 4 gjenerata (shteti) do te jene te caktuara me vullnet te plote dhe me pas do te ndahen ne grupime.
Me keto fjale dua te them se ceshtja eshte me teper politike se sa fetare. Dikush me larte tha se shiitet pretendojne se Xhebraili gaboi ne dhenien e shpalljes se Kur'anit dhe ne vend qe t'ia jepte Aliut ia dha Muhamedit. Eshte e vertete qe nje thenie e tille ne mesjete doli por ishte vetem nje sekt shiit qe vet shiitet e zhduken duke dashur te tregojne se ata jane Kafira (mohues).
Le te kthehemi ne aktualitet. Cilet jane sot shiitet dhe c'propagandojne? Ata jane grupim ashtu si edhe sunnitet qe nuk ndahen me keta te fundit vetem se ne politike ndersa ne aktivitet fetare nuk ndodh ndonje perplasje radikalesh apo asisojsh, por perplasje intelektuale. Me kete te fundit dua te them se ritualet fetare shiite edhe pse ndryshojne me ato sunnite kjo nuk do te thote asgje sepse divergjencat mes dijetareve - ka thene Muhamedi - jane meshire per audiencen (ummah-muslimanet). Po te shohesh tek sunnite, jane 4 shkolla juridike (sot) qe praktikohen (Hanfite, Malikite, Shafite, dhe Hambelite), ndersa tek shiitet shkolla juridike eshte ajo Xhaferite (mesuesi Xhafer Sadiku) qe eshte "sherif" - pasardhes i Muhamedit. Te kater mesuesit sunnit qe permenda me larte sidomos Shafiu e ka lavderuar duke thene se dija e tij eshte ne nivelet me te larta etj si keto. Ndersa dallimi me i madh qendron tek ritualet te cilat nuk kane ekzistuar ne kohen e Muhamedit, por erdhen me pas si risi te cilat nuk kane perplasje me Sheriatin por per me teper rrjedhin prej tij. Psh: tek sunnite eshte Mevludi (ritual per ditelindjen e Muhamedit) i cili kryhet me madherishem se tek shiitet, Shiitet kane perkujtimin e vrasjes se Imam Huseinit me te theksuar se tek Sunnitet dhe keshtu me rradhe.
Dicka qe po ndodh ditet e sotme.
Pas renies se Saddam Huseinit, Sunnitet dhe Shiitet (qe perbejne shumicen) jane bashkuar per te vene ne Irak nje rend Islam i cili do te ishte me i vlefshem per Irakianet duke u bazuar ne tolerancen qe ekziston ne Islam, ne tolerancen qe ekziston sot mes Sunniteve dhe Shiiteve, pamvaresisht se kush do te jete ne pushtet qofshin ata sunne apo shiite apo te nderthurrur.
Besoj se jam dukur i qarte me pak fjale sepse te flasesh per Shiitet do nje ligjerate te tere dhe nuk ia del ne krye.
PS/ Ne shume shkenca shoqerore islame Shiitet kane pasur perfajsuesit e tyre kompetente edhe tek Sunnitet qe denjesisht kane konkuruar me te gjithe boten si psh. Ibn Sina (Avisena) Shirazi, babi i sociologjise boterore Ibn Khaldun (nuk e mbaj mend emrin ne latinisht), Rumi etj etj.
Pershendetje!!!

[Norça.li]

“Bukur por supozoj se ky nuk është i tërë dallimi?”




Jo. Pas betejës se Kerbalas, gjat së cilës kishte mbijetuar njëri nga djemtë e Husainit, rreth tij ishin kristalizuar simpatizuesit e Alisë dhe ai me pasuesit e vet ishin përpjekur për ta mbajtur në fuqi rolin e familjes së profetit si udhëheqës të bashkësisë. Imami i pestë, Zaidi, nip i Husainit, kishte qenë i ekzekutuar në mënyrë të tmerrshme, ndërsa simpatizuesit e tij, shiitët e pestë apo Zaiditët kanë sunduar së pari në Iranin Verior deri më 1965, sikurse edhe në Jemen. Imami i 6-të, Xha’far as-Sadiq (vdekur më 765), ka qenë mendimtar i mirënjohur në të gjithë botën islame; mirëpo, që atëherë kur kishte qenë ende i gjallë, më 750, abbasidët, pasardhësit e axhës së Muhammedit e kishin marrë në dorë pushtetin politik kështuqë alidët kishin qenë të përndjekur, përderisa propagandistët aliditë përpiqeshin të bien ndesh me këtë. Prej atëherit supozohet se ka filluar të zhvillohet zakoni për ushtrimin e taqiya-së.


“Ç’është tash kjo se?”


Kjo don të thotë se gjatë situatave të rrezikshme duhet të mbahet fshehtë besimi. Të shkojmë tutje: Te imami i shtatë ishte ndarë vija. Pastaj kishte vazhduar deri te imami i 12-të, i cili, siç thuhet, kishte humbur qysh kur kishte qenë fëmijë, më 874. Qysh edhe më heret ishte krijuar një legjende lidhje me njërin nga pasardhësit (trashëgimtarët) e Alisë, megjithatë nuk ishte fjala për djalin e Fatimes por djalin e një skllaveje… se ai djalë paska humbur dhe se do të paraqitet në fundin e kohës (ditën e kijametit) – legjenda për heroin e panjohur (fshehtë) është e njohur kudo në bozë ( Sigurisht se edhe te ne njihet legjenda rreth Barbarosës). Në këtë mënyrë besohet gjithashtu se imami i 12-të jeton ende në “fshehtësinë më të madhe” dhe se prej atje e sundon botën me ndihmën e përfaqësuesve të vet, dijetarët religjiozë. Ky përfytyrim është përpunuar në mënyrë teologjike në shekullin e 9-të dhe 10-të dhe në këtë mënyrë ishin shfaqur grupe shiitësh kudo në Lindjen e Afërt, Iran e Indi. Mirëpo, vetëmse në Iran ishte bërë Shia e dymbëdhjetë si religjion shtetëror. Kjo kishte ndodhur më 1501 kur Ismaili, nga familja e Ardabilëve, si katërmbëdhjetëvjeçar i kishte futur zyrtarisht në fuqi trajtën shiite të religjionit. Kështu edhe kishte mbetur, ashtuqë Irani merr pozitë të veçantë ndër vendet islamike. Për këtë arsye muxhahidinët, pra juristët religjiozë, janë krejt ndryshe dhe mbajnë përgjegjësi më të madhe se ata në vendet sunnite. Ka edhe disa dallime në juruspondencë dhe doke (zakone); thirrjes për lutje (azanit) i shtohet edhe: “Aliu është mik i Zotit”, kurse tre Kalifët e parë shpeshherë mallkohen – nganjëherë nga vet katerdra e lutjes së të premtes (xhumasë), meqenëse këta, ashtu siç mendojnë këta, e kanë uzurpuar të drejtën e Alisë për Kalifatin. Ky refuzim i tre Kalifëve të parë është një pikë që cila i ngarkon shumë marrëdhëniet ndërmjet sunnitëve dhe shiitëve. Ndërkaq Aliu bëhet hero gjithnjë e më i madh, të cilit iu drejtohen njerëzit (për ndihmë) dhe te shiitët është shumë e popullarizuar një lutje e veçantë, që fillon me nadi aliyyan, “thirre Alinë,i cili bën mrekulli…”. Kjo mund të haset edhe nëpër unaza, armë dhe stoli tjera, meqenëse , ashtu siç pohohet, ka energji të madhe bekuese.


Ra zilja. Erdhi Maria krejt e shqetësuar:”E pash dje një film për Aga Khanin dhe m’u ka dukur interesant! Mirëpo, unë di aq pak gjëra për atë se si ka ardhur deri te ajo që të ketë ekzistuar ai dhe ismailitët? Spikeri tha se kjo është trajtë shiite e islamit? Përse tha kështu? A nuk janë shiitët në Iran?”


Unë i thash se jam në sqarim e sipër lidhje me këto zhvillime. Shiitët e Iranit dhe të shumë vendeve në Indo-Pakistan e pasojnë radhën e të ashtuquajturve imam-ë, udhëheqës të bashkësisë, pasardhësit aktivë të profetit përmjet vajzës së tij Fatimes deri te imami i 12-të, I cili jeton në fshehtësi; mirëpo, qysh heret ishin ndarë në grupe, ata që kishin pasuar radhën (e imamëve) prej imamit të shtatë dhe atyre që ishin ndalur e grumbulluar pas imamit të 7-të, Ismailit, të birit të Xhaf’ar as-Sadiq-it. Për këtë arsye quhen ismailitë apo shiitët e shtatëshes. Gjithashtu edhe nga mesi i këtyre ishin ndarë disa degë. Këtyre u takojnë edhe karmatët, të cilët, me mendimet (idetë) e tyre të një lloj komunizmi religjioz dhe që kishin gjetur përkrahje të madhe te banorët e varfër të kriporeve në Irak , të cilët shikoheshin si një rrezik shumë i madh nga ana e Kalifëve abbasidikë; këta e patën grabitur një herë gurin e zi të Qabes, ashtuqë për disa vite nuk kishte qenë i mundur pelegrinazhi (haxhillëku). Shumicën nga grupet me kuptimin më të gjërë si “ismailitë” e quajnë batiniyya, “njerëzit e shqisës së mbrendshme”, meqenëse këta simpatizuesit e vet i futnin ngadalë por edhe gjithnjë e më thellë nëpër shtresat më të thella të Kur’anit dhe patën zhvilluar një filozofi jashtëzakonisht interesante, e cila përmban shumë elemente neoplatonike dhe flet për zbulesa (shpallje) periodike të Intelektit Botëror. Njëra nga këto grupe kishte arritur sukses të veçantë; ata e quanin veten fatimidë, që don të thotë se ishin me prejardhje nga bija e profetit. Në vitin 969 e kishin pushtuar Egjiptin dhe e kishin themeluar Kairon.



“Hm, po a s’është Kairo shumë më e vjetër? Po atëherë, ku kishin jetuar muslimanët më parë?” ma ndërprejti Christiani.


Pat ekzistuar Fustat-i, “kamp çadrash”, aty ku qëndronin vendbanimet e vjetra ku edhe sot e kësaj dite mund t’i shohim xhamitë më të vjetra; mirëpo kjo ishte bërë pjesë (paralagje) e Kairos, emri i të cilit qytet në të vërtetë është al-qahira al-mu’izziyya, “qyteti i mposhtur e Kalifit al-Mu’izz”. Aty ishte themeluar edhe xhamia e famshme al-Azhar, e cila më vonë është bërë qendër e Islamit sunnit. Një përshkrim shumë të bukur të Kairos (së asaj kohe) mund ta gjeni në veprën Safar-Nama të poetit filozof ismailit Nasir-i Chusrau, i cili kah fundi i shekullit 11-të kishte vdekur në internim në Badahshan, në Afganistanin verilindor. Poezinë e tij mbi pelegrinazhin (haxhillëkun) e kam cituar këtu (fq. 95). Egjipti dhe Siria kanë qenë për 200 vite nën sundimin e Fatimidëve dhe kanë përjetuar kohëra të shkëlqimit të padëgjuar ndonjëherë. Megjithatë, sundimtari i tretë i Egjiptit, al-Hakim-i, kishte qenë një njeri i çuditshëm. E kur ishte zhdukur në vitin 1021, ishte përhapur fjala se ai kishte qenë i hyjnizuar, kurse simpatizuesit e tij që besonin në të sot njihen si Druzë. Nga këto lëvizje ishin zhvilluar edhe alivitët, pra Nusairitët – thënë më shkurt, ishin zhvilluar një numër i madh sektesh ultrashiite, në qendër të vëmendjes të së cilëve qëndron figura e Alisë, i cili konsiderohet sikur të kishte qenë i hyjnizuar. Mirëpo, mësimet e tyre i kanë mbajtur gjithmonë fshehur dhe vetëmse prej para pak kohësh dijmë diç më shumë lidhje me këtë.


“Eh , po si i përshtatet kësaj fotoje Aga Khan-i?”, pyeti Maria.


Pasi që kishte vdekur Kalifi fatimid al-Mustansir-i më 1094 pas gjashtëdhjetë vitesh sundimi, kishte pasur, ashtu siç ndodh shpesh, probleme me trashëgimtarë; një pjesë e të nënshtruarve të tij donte ta bënte trashëgimtar të birin r tij më të vjetër Nizar-in, mirëpo, i biri më i ri, al-Musta’li kishte qenë më i suksesshëm. Nizari ishte dërguar në Iranin Verior dhe atje, në kështjellën Alamut kishin jetuar pasardhësit e tij deri në vitin 1265 kur kjo kështjellë kishte qenë e pushtuar nga Mongolët. Kanë ekzistuar edhe Nizari-ismailitët në Siri; këta iu kishin sjellur probleme të shumta kryqtarëve (në kohën e Kryqëzatave). Ndoshta keni dëgjuar edhe ju për “Pleqtë nga malet”.



“Jo, nuk kemi dëgjuar për ta. Mirëpo, a ekzistojnë megjithatë ismailitët në Siri?”


Po si! Mirëpo, grupa e mbetur në Alamut, ashtu siç pohonin grupet armike të tyre, ishin bërë qendër e asaj që sot e quajmë si terrorizëm. Flijimi absolut ndaj udhëheqësve të tyre kishte bërë të mundur atë që të ushtronin edhe vrasje (atentate) politike. Më vonë kishin mbetur disa grupe më të vogla në Iranin Lindor, Badahshan. Ishin dërguar misionarë në Indi, kështuqë në Pakistanin e sotëm dhe në Guxharat ishin formuar bashkësi ismailite që nga shekulli i 12-të. Më 1840 udhëheqësi i ismailitëve, të cilin e kishte dekoruar me titullin Agakhan perandori pers më 1817, kishte ardhur nga Irani në Bombay dhe pastaj ishte njohur si kryetar i Ismailitëve që kishin jetuar atje, të cilët i kishin dërguar me shekuj trbutet e tyre për Iran. Ky pra është Hazir Imam, “imami prezent”, prezenca e gjallë e së cilit i bekon besimtarët. Kishte qenë nipi i këtij njeriu, i njohur si Agakhani i III-të, Sulltan Muhammad – në perëndim njihej për nga pasuria e tij shumë e madhe dhe bashkëshortja e tij françeze, Begum-ja. Mirëpo, shumë pak njerëz e dijnë se ai e kishte riorganizuar bashkësinë e vet, e kishte reformuar në një grupë aktive ku femrat ishin me të drejta plotësisht të barabarta me meshkujt. Ai i kishte udhëzuar edhe simpatizantët indas që të shpërnguleshin në Afrikën Lindore ku ishin bërë biznismenë shumë të suksesshëm, një pjesë e të cilëve kishin shkuar në Kanada gjat kohës së Idi Amin-it, ku ishin bërë në një faktor i rëndësishëm ekonomik. Nipi i tij Karim-i e vazhdon punën e tij dhe, përkujdesja shëndetësore, si p.sh. spitali Agakhan në Karachi, bëjnë pjesë ndër ngrehinat sociale që lënë përshtypjen nga më të mëdhatë në botën islame.


“Po ç’thonë muslimanët e tjerë për këtë?”


Pjesërisht ata i admirojnë këto aktivitete por tek-tuk ka edhe raste sulmesh nga ana e grupeve ortodhokse kundër qendrave Agakhan-e. Ismailitët faktikisht nuk posedojnë xhami por hapësira për tubime (xhamaatkhana), ku tubohen për shërbesa të përbashkëta. Njëra nga obligimet e tyre fetare bën pjesë edhe të medituarit në heshtje gjat kohës së mëngjesit të hershëm.



“ Po ç’kishte ndodhur me të birin më të ri të tij – si e pat ai emrin – Mustansir...?”


simpatizantët e tij kishin dërguar misionarë në Jemen, atje kishin qenë të ndihmuar posaçërisht nga mbretëresha Hurra dhe kishin misionuar njësoj sikurse edhe Ismailitët e tjerë në pjesën perëndimore të Indisë. Meqenëse shumica prej tyre ishin edhe biznismenë (tregtarë) të mirë, janë të njohur edhe si Bohoras; kjo rrjedh nga gjuha guxharati vohra, “tregtar”. Këta i nënshtrihen Sayyidna-së, “Zoti ynë”, sundimi i të cilit më së shumti i ngjason papnisë, natyrisht pa celibat. Mirëpo, si udhëheqës shpirtëror dhe reprezentues i pushtetit hyjnor mund të japë dekrete e madje, për të padëgjueshmit ka edhe një lloj shkishërimi. Kjo sektë ka lozur rol të rëndësishëm në politikën e mbrendshme të Indisë...


“ Po ç’na janë në të vërtetë sunnitët?”


Kjo është shumica më e madhe e muslimanëve, të cilët identifikohen si ahl as-sunna wa l-xhama’a, ata njerëz që e pasojnë traditën, sunna-në, e profetit i takojnë bashkësisë normale. Kjo dtth të atillët, të cilët nuk e kanë akceptuar parimin legjitim për ta pasur si udhëheqës bashkësie sikur që kërkonin shiitët, porse kanë qenë të mjaftuar me atë që Kalifi ka qenë anëtar i fisit të profetit. Natyrisht se edhe në mesin e tyre janë formuar degë të shumta, jo vetëmse katër shkollat e Drejtësisë që ekzistojnë porse edhe shkolla teologjike të të gjitha llojeve, në të cilat mund të hasen edhe mistikë e fundamentalistë të ndryshëm. Megjithatë, që të gjithë këta mbahen së bashku përmjet të përmbajturit të fortë në parimet e thjeshta themelore të Islamit dhe shumë shpesh i qortojnë shiitët për shkak të theksimit të ekzagjeruar të parimit të legjimitetit dhe adhurimit të Aliut që arrin deri në hynizim. Mirëpo, që të gjithë, sunnitët dhe shiitët, janë unik në të falurit/luturit ndaj Një dhe të Vetmit Zot si edhe të gjithë luten në të njëjtin drejtim, pra në drejtim të Qabes në Mekkë.


“Edhe një pyetje: A e akceptojnë shiitët edhe sunna-në?”


Sigurisht se po! Ndoshta herë pas here zgjedhin ndonjë fjali tjetër por, jo vetëmse traditat e profetit porse edhe ato të Alisë dhe imamëve të tyre lozin rol të madh te këta.


P.S.
Kjo ishte e tëra lidhje me këtë temë nga autorja në fjalë. Shpresoj se lexuesve të interesuar ua ka qartësuar disa gjëra. Të mos harroj e t'i falënderohem edhe rapsodit për rrumbullakësimin e kësaj teme. Zoti e shpërbleftë!(No...li)

[rapsod]

Norca.li!
Mjaft e kompletuar dhe te lumshin gishtat me ka pelqyer dhe do ta prindoj per ta pasur si literature besoj se kjo teme u mbyll me kaq.
PS/Norca.li ky bashkpunim spontan tregon edhe nje here se mesazhi Islam eshte vetem nje dhe ne te gjithe jemi kompakte ne ate qe themi.
Pershendetje dhe respekt nga Rapsodi

[Norça.li]

[QUOTE]Postuar më parë nga rapsod
Norca.li!
Mjaft e kompletuar dhe te lumshin gishtat me ka pelqyer dhe do ta prindoj per ta pasur si literature besoj se kjo teme u mbyll me kaq.
PS/Norca.li ky bashkpunim spontan tregon edhe nje here se mesazhi Islam eshte vetem nje dhe ne te gjithe jemi kompakte ne ate qe themi.
Pershendetje dhe respekt nga Rapsodi


Rapsod

Ndoshta nuk kam merituar kompliment dhe konsiderate aq te madhe...Megjithate gezohem shume qe shkrimin tim e konsideron si ndihmese per ty. Keshtu mund te them se nuk me ka shkuar mundi (pregatitja dhe perkthimi i tekstit) kot.

Edhe nje gje:
Teksti eshte copyright, ndaj edhe nuk guxohet te behet shperndarja e tij. Ne rastin tend po e bej nje perjashtim
U takofshim per te mire!

[rapsod]

Faleminderit bro.
Ishte nje pune qe ia vlen mundimi dhe kjo vlen per te gjithe muslimanet ajo qe une theksova me lart eshte personale dhe nuk do te kete asnje far publikimi, ndoshta kur te takohemi do te njihemi me mire dhe do t'i japim njeri-tjetrit pervojen tone.
Faleminderit edhe nje here
"Salamun 3alayk wa man it-taba3al hoda"

[Norça.li]

[QUOTE][i]Postuar më parë nga rapsod



Faleminderit bro.
Ishte nje pune qe ia vlen mundimi dhe kjo vlen per te gjithe muslimanet ajo qe une theksova me lart eshte personale dhe nuk do te kete asnje far publikimi...,

rapsod
Une e pata kete vetem per pak hajgare. Prandaj, nese ai tekst te vyen per dicka perdore lirisht, publikoe dhe nese ke nevoje per ndonje ndihme, po te kem mundesi te ndihmoj sa here te duash.


...ndoshta kur te takohemi do te njihemi me mire dhe do t'i japim njeri-tjetrit pervojen tone...


Eshte ineresant cdo takim, meqense nga shkrimet ne forum njeriu mund te marre edhe pershtypje te gabuara...



Faleminderit edhe nje here

Ty gjithashtu te falenderohem...