Roli i OKB para dhe pas luftes ne Irak

[Enri]

Në dhjetor 2002, çdo gjë dukej e thjeshtë në Shtetet e Bashkuara të Amerikës : boys –at (djemtë) do të shkonin të luftonin në Irak me miratimin e OKB-së në xhep. Në shkurt 2003, çdo gjë dukej po aq e thjeshtë në Shtetet e Bashkuara : boys-at (djemtë) do të shkonin përsëri të luftonin në Irak, por këtë radhë pa miratimin e OKB-së. Sot skenari është ndërlikuar së tepërmi dhe rolet janë përmbysur. Shtetet e Bashkuara janë kërkuesit. Ata kanë nevojë për OKB-në për të shpërndarë barrën e rëndë politike, ushtarake dhe financiare që përbën pushtimi i Irakut. Sa më shumë afrohen zgjedhjet presidenciale të nëntorit 2004, aq më shumë Iraku do të bëhet në Shtetet e Bashkuara një temë e politikës së brendshme. Partia demokrate, e verbër dhe shurdh-memece tre muaj më parë, po e gjen gjuhën. Në shënjestër të saj është kandidatura e dytë e Xhorxh W. Bush-it. Mbajtja dhe trajtimi i 148 000 ushtarëve amerikanë në Irak kushton tepër shtrenjtë. T’i bësh ballë shqetësimit të familjeve, është po aq delikate, duke ditur që ka çdo ditë një deri në dy vdekje për të njoftuar. Zemërimi i GI-save rritet njëkohësisht me shqetësimin e tyre. Ata ishin nisur për lavdi në një luftë rrufe dhe jo për t’u vrarë duke ruajtur një kazermë në Bagdad. Por OKB-ja, e djegur tashmë njëherë, ka nevojë të dijë më shumë para se të angazhohet. India, nga e cila Shtëpia e Bardhë po priste dërgimin e menjëhershëm të 17 000 njerëzve, po tërhiqet zvarrë duke hezituar. Nju Delhi e ka varur qëndrimin e tij nga një rezolutë e re e OKB-së. Franca, Gjermania dhe Rusia po veprojnë në të njëjtën mënyrë.
Cilado qoftë forma e zgjedhur, OKB nuk mundet, megjithatë, ta shtyjë pafundësisht vendimin e saj: stabiliteti në Lindjen e Mesme është një prioritet që u imponohet të gjithëve. Madje është shumë urgjent. Edhe pse janë të kënaqur që u çliruan nga Sadam Huseini, shumica e irakianëve refuzojnë ta lidhin fatin e tyre me atë të një force perëndimore pushtimi. Dhe një pakicë po kënaqet me një rezistencë të armatosur. Do të ishte e dëmshme të gëzoheshe për këtë me pretekstin se është një mësim i mirë që iu dha amerikanëve. Këshilli i Sigurimit të OKB-së nuk është për të zgjidhur mosmarrëveshjet ndërmjet anëtarëve të përhershëm. Shtetet e Bashkuara dhe Britania e Madhe nuk na bindën duke folur për armë të shkatërrimit në masë. Ky manipulim nuk duhet harruar, por ai nuk duhet përdorur as për të hequr përgjegjësitë e sotme. Guerilja është një armë shkatërrimi e ngadaltë, që në një afat të mesëm, është më e rrezikshme se arsenali bërthamor i paraqitur si shkak nga Shtëpia e Bardhë. Stabilizimi i Irakut është një prioritet. Përpjekjet e bashkëpunimit Bush-Bler po kërkojnë që të mos lihen terroristët ose fanatikët islamistë të zënë vendin e lënë bosh nga rënia e Sadamit.