Profecia biblike e Danielit per profetin e fundit Muhamedin a.s

[Xhemis]

o xhemo,ku e ke pare ti qe luti eshte profet?vetem kurani e thote .nuk ka lidhje beslidhja per ismaelin qe te quhet profet,nqs eshte keshtu atehere edhe abdulallahu babai i muhamedit eshte profet.mos ja fusni kote .o hoxhe ju keni probleme me te verteten,zoti te ndimofte te gjesh te verteten,kurani nje corap i madh,nje trillim nga fsntazia e nje njeriu te demonizuar

Ju keni probleme te medha me profetet.Ju ju krishteret dhe hebrenjte.Hebrenjte e quajne Jezusin magjistar ne talmud.Ju e adhuroni jezusin si zot.Ne muslimanet as e adhurojme as e ofendojme por vetem e nderojme si profet te Zotit.

Pra kur profetin e beni Zot e keni me te lehte qe profetin ta beni dhe njeri te thjeshte.Kjo eshte llogjika juaj.

Lutin apo Lotin thoni qe nuk eshte profet dhe i keni shtuar se gjoja paska kapur vajzat e tij e paska be seks me to.Jeni ne metro ju? E keni mbush biblen me peralla hebreje dhe mendoni se eshte libri i Zotit.Per Abrahamin thoni u martua me hallen e vet, per Jakubin thoni se beri ndeshje mundjeje me Zotin si Herkuli dhe Zeusin.Per Sulejmanin thoni si adhuronte idhujt.Po keshtu shpifni per Harunin(Aronin), Musain, e shume e shume profete te tjere duke i vendosur profeteve gabimeve qe nuk i kane bere.Per Davudin-Davidin thoni se i mori komandantit gruan e tij dhe u martua me te.Profet qe vjedh grate e komandanteve vetem ne bibel gjen, profet qe ben seks me vajzat e tij vetem ne bibel gjen.profet qe ben mundje me Zotin vetem ne bibel gjen.Profet qe adhuron idhujt vetem ne bibel gjen.Profet qe ben idhuj vetem ne bibel gjen. Hiqni dore prej ketyre besimeve te shpikura dhe te shpifura kunder profeteve.Kurani si liber i Zotit i pastron profetet nga shpifjet e njerzve te bibles.Profeti ne Islam eshte tamam profet pa u hyjnizua dhe pa iu ofenduar.

Pra corapi i madh eshte tek libri juaj dhe jo tek Kurani.Kurani as i mohon profetet e vertete as nuk i ofendon ato, as nuk i vendos vepra te pamoralshme dhe te pallogjikshme sikurse i beni ju profetet duke i be dhe pagane, kurani nuk i hyjnizon profetet sikurse hyjnizoni ju Jezusin pastaj hyjnizoni dhe keto shenjtoret duke iu lutur atyre.

Kurani eshte libri i Zotit i fundit erdhi sepse e deformuat librin e Zotit dhe e mbushet biblen me letrat e Palit, qe ishte nje armik i Jesusit dhe apostujve.U mblodhen ne keshillit e Nikeas disa prifterinj dhe e shpallet Jezusin Zot.Pra ju e shpallet, sepse ai ishte njeri qe ecte ne toke.Prandaj dhe Danieli e profetizon ke enderra tjeter bririn qe do beje blasfemi dhe do te ndryshoje ligjet dhe kohen.

E ke idene cdo thote profet? Ta kam shpjeguar me lart ne fillim te shkrimit po spaske lexuar asgje.
Ismaeli kishte beselidhje me Zotin merr lexo biblen mire qe te solla lart tek Galasatve 4/22-25.Ju mendoni se vetem israelitet kane pasur profete.Jo jo cdo popull ka pasur por ato me se shumti se ishin popull i zgjedhur ne fillim pastaj u bene popull rebele dhe zemer gur prandaj perfunduan aty ku perfunduan.Aq sa vete jezusi i krahason se denimi i tyre do jete me i madh se Gamorra dhe Sadoma.

Merr lexo shkrimin se kush quhet profet.

A pati Loti komunikim me engjejt e Zotit, E permend Jezusi tek Luka 17 mbasi permend profetin Nuh, po Ismailin nuk ia vune engjejt emrin dhe e ndihmuan dhe bibla e quan besellidhje.Cdo beselidhje ne bibel i drejtohet profecise.Nuk eshte faji im qe nuk njihni biblen tuaj.

[Xhemis]

Ka thenie se numri i profeteve(nebij) jane 124 mije profete(nebij) gjate gjithe kohes qe nga Ademi deri tek profeti i fundit .Ato qe kane ardhur me libra quhen te Derguar(resul) paqa e Zotit qofte mbi to.
Allahu thote ne Kuran se jo te gjithe profetet jane permendur ne Kuran.Shume prej tyre jane permendur ne hadithe.
40:78. Ne kemi dërguar pejgamberë para teje, për disa prej tyre të kemi njoftuar me rrëfimet e tyre, e për disa sish nuk të kemi njoftuar, e asnjë pejgamberi nuk i takoi të sjellë ndonjë argument, vetëm se me urdhrin e All-llahut. E kur të vijë koha e caktuar nga All-llahu, zbatohet gjykimi me drejtësi dhe aty atëherë dështojnë ata të kotit.
16:36.
Ne dërguam në çdo popull të dërguar që t'u thonë: "Adhuroni vetëm All-llahun, e largonu djajve (adhurimit të tyre)!" Por, pati nga ata që All-llahu e udhëzoi dhe pati nga ata që ishte i gjykuar me humbje, pra udhëtoni nëpër botë dhe shihni se si ishte fundi i gënjeshtarëve?
1) Ademi
Persa i përket Ademit, ai përmendet shpesh në Kur’an sikurse:
“Allahu zgjodhi Ademin...” (3:33)
Përsa i përket sunetit, edhe aty Ademi përmendet shpesh si profet i Allahut sikurse në hadithin e saktë të transmetuar nga Ibn Hiban në sahihun e tij si edhe nga Tabarani në “Muxham el-kebir” e të tjerë nga Abu Dharr se ai e pyeti Rrasulin: “A ishte Ademi profet?! Rrasuli iu përgjigj: “Po. Dhe një nga ata të cilëve Allahu u foli”.
2) Idrisi
Po ashtu në Kur’an përmendet edhe Idrisi:
“Dhe përmend në libër Idrisin. Ai ishte njeri besnik dhe profet (nebij)” (19:56)
Përsa i përket sunetit, Idrisi përmendet në vende të ndryshme dhe nga këto në hadithin e natës së Israsë ku Rrasuli takoi Idrisin në qiellin e katërt.
3) Nuhu
Nuhu është i dërguari (Rrasuli) i parë i Allahut ndërkohë që Ademi është profeti (Nebiji) i parë i Allahut.
“Ne të sollëm shpalljen ty (Muhamed) sikurse i dhamë shpalljen Nuhut dhe profetëve pas tij...” (4:163)
Në sunnah është përmendur shpesh Nuhu dhe ndër të tjerat, në hadithin e ndërmjetësimit të transmetuar nga Imam Bukhari nga Enes ibn Melik se Ademi do u thotë njerëzve që do t’i kërkojnë atij që të ndërmjetësojë:- “Shkoni tek Nuhu se ai është i dërguari i parë që Allahu dërgoi...”.
Ndërmjet Ademit dhe Nuhut ka pasur dhjetë breza dhe të gjithë ishin muslimanë sikurse transmetohet nga Hakimi si sahih nga Ibn Abazi se mes Nuhut dhe Ademit ka pasur dhjetë breza dhe që të gjithë ndiqnin sheriatin me vërtetësi. Por ata ranë në mosmarrveshje dhe Allahu dërgoi të dërguar si përgëzues dhe qortues”.
4) Hudi
“dhe Adit u dërguam vëllanë e tyre Hud” (11:50)
Ibn Hiban në sahihun e tij dhe Ibn Kethir në “Bidajah wa nihajah” transmetojnë nga Abu Dharr në hadithin që flet për të dëguarit e Allahut se Rrasuli tha: “Ndër ta (profetët), katër janë Arabë. Hudi, Salihu, Shuajbi dhe profeti yt (Muhamedi) o Abu Dharr”.
5) Salihu
“ dhe Themudit u dërguam vëllanë e tyre Salih” (11:61)
Bukhari transmeton nga Abdullah Ibn Umar: “Njerëzit bashkë me Rrasulin pushuan tek një tokë e Themudit e quajtur el-Hixhr dhe ata morën ujë për të pirë dhe për të zënë brumin. (Kur Rrasuli dëgjoi rreth kësaj), i urdhëroi ata të derdhnin ujin që kishin mbushur në puset e tyre (puset e Themudit) dhe brumin t’ua jepnin deveve për të ngrënë. I urdhëroi ata të mbushnin ujë (për vehtet e tyre) nga pusi ku deveja (e Salihut) pinte ujë”.
6) Ibrahimi
“Përmend në libër Ibrahimin, njeri i së vërtetës dhe profet” (19:41)
Bukhari transmeton nga Aisha se Resuli i tha asaj: “Unë e di kur je e kënaqur dhe kur je e zemëruar me mua. Unë i thashë:- nga e di Ai u përgjigj: Kur je e kënaqur me mua ti thua:- Jo pasha Zotin e Muhamedit. Kur je e zemëruar me mua thua:- Jo pasha Zotin e Ibrahimit. Unë thashë:- Po (ke të drejtë), por Uallahi o Rrasulullah unë nuk braktis veçse emrin tënd (dhe asgjë veç emrit)”.
7) Luti
“...dhe Lutin....” (6: 86)
Bukhari transmeton nga Abu Hurrejra se Rrasulilahi tha: “Allahu e mëshiroftë Lutin. Dëshiroi të kishte mbështetje të fortë (kundër kufarëve)......”.
8) Ismaili
“ E kujto Ismailin, njeri i së vërtetës dhe i dërguar profet (rrasulun nebij)” (19:54)
Bukhari transmeton nga Ibn Abaz se kur Rrasuli erdhi në Mekë (në marrjen e saj), ai nuk donte të hynte në Kabë ndërkohë që kishte idhuj në të. Ai urdhëroi që idhujt të nxirreshin jashtë. Kështu që i nxorrën jashtë. Nxorrën jashtë edhe piktura të Ibrahimit dhe Ismailit me shigjeta (falli) në duar. Rrasuli tha: “Allahu i mallkoftë këta njerëz (që kanë bërë këto piktura). Wallahi, as Ibrahimi e as Ismaili kurrë nuk i përdorën shigjetat (e fallit) për konsultim.....”.
9) Is’haku
“E përgëzuam me Is’hakun, profet dhe nga të drejtët” (37:112)
Bukhari transmeton nga Ibn Abazi se Rrasuli kërkonte strehim tek Allahu për Hasanin dhe Husejnin dhe thoshte: “Stërgjyshi juaj (Ibrahimi) kërkonte strehim tek Allahu për Ismailin dhe Is’hakun duke thënë:- Allahuma! Kërkoj strehim me fjalët e Tua të plota nga çdo shejtan dhe kafshë helmuese dhe nga çdo sy i keq i dëmshëm e ziliqar”.
10) Jakubi
“ ... i dhamë atij, Is’hakun dhe Jakubin, secilin prej tyre e bëmë profet” (19:49)
Bukhari transmeton nga Umm Ruman që ishte e ëma e Aishes se kur e akuzuan Aishen pa të drejtë ajo tha: “ Shembulli im dhe shembulli juaj është si shembulli i Jakubit dhe bijve të tij:- Jo! Por mendjet tuaja kanë sajuar këtë histori. Durimi është më i mirë për mua. Është vetëm ndihma e Allahut që duhet kërkuar kundër asaj që ju sajoni” (12:18)....”.
11) Jusufi
“...Jusufin” (6: 84)
Bukhari transmeton nga Abu Hurrejra se njerëzit thanë: “O Rrasulullah. Kush është më i ndershmi nga njerëzit?! Ai tha:- më i drejti ndër ta. Ata thanë:- Nuk po të pyesim për këtë. Ai u përgjigj:- Jusufi, profeti i Allahut, i biri i profetit të Allahut (Jakubit), i birit të profetit të Allahut (Is’hakut), i biri i khalilit (Ibrahimit).....”.
12) Shuajbi
“ dhe Midianit i dërguam vëllanë e tyre Shuajbin...” ( 11:84)
Ibn Hiban në sahihun e tij dhe Ibn Kethir në “Bidajah wa nihajah” transmetojnë nga Abu Dharr në hadithin që flet për të dëguarit e Allahut se Rrasuli tha: “Ndër ta (profetët), katër janë Arabë. Hudi, Salihu, Shuajbi dhe profeti yt (Muhamedi) o Abu Dharr”.
13) Ejubi
“....frymëzuam....Ejubin.....” (4:163)
Bukhari transmeton nga Abu Hurrejra se Rrasuli tha: “ Ndërkohë që Ejubi ishte i zhveshur duke u larë, një tufë karkalecash të artë ra mbi të dhe ai fillojë ti mblidhte ata në këmishën e tij. Zoti i tij i thirri atij:- O Ejub! A nuk të kam bërë mjaft të pasur sa të mos ndikohesh nga ç’po sheh?! Ai tha:- Po patjetër o Zot. Por unë nuk mund të jem indiferent ndaj bekimit Tënd”.
14) Dhul-Kifl
“...dhe kujto Ismailin, Idrisin dhe Dhul-Kiflin. Të gjithë nga durimtarët.” (21:85)
Disa nga mufesirinët si Ibn Xharir thanë se Dhul-kifl nuk ishte profet por nga njerëzit e drejtë. Megjithëatë mufesirinë të tjerë sikurse Ibn Kethir thanë se ai ishte profet duke u bazuar në kontekstin e tekstit të mësipërm ngase ai është përmendur me profetët dhe kjo tregon se edhe ai ishte profet. Allahu e di më mirë.
15) Musa
“ Dhe përmend Musën, i zgjedhur dhe ishte i dërguar dhe profet. (rrasulun nebij)” (19:51)
Bukhari transmeton nga Ibn Mas’ud se: “Njëherë i dërguari i Allahut ndau plaçkën e luftës. Një burrë prej ensarëve u ngrit dhe tha:- Wallahi. Muhamed, kjo ndarje nuk është bërë për të kënaqur Allahun. Unë erdha tek i dërguari i Allahut dhe e informova për këtë. Fytyra e tij ndryshoi nga nervat dhe tha:- Allahu e mëshiroftë Musën. Atë e lënduan me më tepër se kaq, e prapë bëri durim”.
16) Haruni
“Dhe me mëshirën Tonë i dhamë atij (Musës) vëllanë e tij Harunin si profet.
Muslim transmeton nga Mughira ibn Shuba: “Kur erdha në Nexhran, të krishterët e Nexhranit më thanë:- Ju recitoni: “O motra e Harunit” në Kur’an, ndërkohë që Musa ka lindur shumë kohë përpara Isës. Kur u ktheva tek Rrasuli e pyeta për këtë dhe më tha:- Njerëzit (e asaj kohe) vinin emrat e profetëve dhe të njerëzve të devotshëm para tyre”.
17) Dawudi
“ Zoti yt e di më mirë se kush është në qiell e në tokë dhe Ne i kemi ngritur disa profetë mbi të tjerë dhe Dawudit i dhamë zeburin” (17:55)
Bukhari transmeton nga Abdullah Ibn Amr ibn el-Ass se Rrasuli tha: “Namazi më i dashur për Allahun është namazi i Dawudit. Ai flinte gjysmën e natës, falej për 1/3 e natës pastaj flinte për 1/6 e natës dhe agjeronte një ditë po e një ditë jo”.
18) Sulejmani
“...Sulejmanin...” (6:84)
Bukhari transmeton nga Abu Hurrejra se Rrasuli tha: “Njëherë Sulejmani i biri i Dawudit tha:- Sonte do të bëj mardhënie me njëqind (ose 99) gra e secila të lindë një kalorës që të luftojë në rrugë të Allahut. Por nuk tha inshallah. Kështu që vetëm një nga gratë mbeti shtatzënë dhe lindi një mashkull gjysmak. Pasha Atë në duart e të cilit është jeta e Muhamedit, sikur të kishte thënë inshallah (do të kishte pasur djem) të gjithë do të luftonin në rrugë të Allahut”.
19) Iliasi
“ Dhe Ilijasi ishte nga të dërguarit...” (37:123)
20) El-Jasa
“Dhe Ismaili, El-Jasa, Junusi dhe Luti. Të tërë i preferuam mbi krijimin” (6:86)
21) Junusi
“...edhe Junusi ishte nga të dërguarit...” (37:139)
Bukhari transmeton nga Abu Hurrejra se Rrasuli tha: “Kush thotë se unë jam më mirë se Junus Ibn Matta është gënjeshtar”.
22) Zekerijah
“Dhe Zekerijah...” (6:85)
Muslim transmeton nga Abu Hurrejra se Rrasuli tha: “Zekeria ishte zdrukthëtar”.
23) Jahja
“...Allahu të përgëzon ty me Jahja-n, që vërteton fjalën nga Allahu, profet dhe nga të drejtët” (3:39)
Ahmed dhe Tirmidhi transmetojnë nga Harith el-Ash’ari se Rrasuli tha: Allahu urdhëroi Jahja ibn Zekerijah-n që të zbatojë pesë urdhëra dhe të urdhërojë beni-Israilët ti përmbushin ato, por Jahja po tregohej i ngadaltë. Isa i tha Jahjah-s: Ti u urdhërove me pesë urdhëra dhe ti urdhëroje beni-Israilët ti përmbushin ato. Kështu ose urdhëroji ato ose do ta bëj unë. Jahja tha: O vëllai im! Kam frikë se po ta bësh ti këtë përpara meje, unë do të ndëshkohem ose toka do të më shembet poshtë këmbëve. Kështu Jahja thirri beni-Israilët në Bejtul Makdis derisa xhamia u mbush plot. U ul tek mimbari, lertmadhëroi Allahun dhe tha: Allahu më urdhëroi të zbatoj pesë urdhëra dhe më urdhëroi tu them ju që ti zbatoni: E para është që të adhuroni Atë dhe të mos i bëni shirk asgjë. Shembulli i këtij urdhëri është si shembulli i një njeriu që bleu një skllav me paratë e tij prej letre apo floriri. Ai filloi të punojë për zotërinë e tij por i jepte fitimet dikujt tjetër. Cili prej jush do të donte që shërbëtori i tij të bënte këtë? Allahu u ka krijuar dhe u furnizon ju prandaj adhuroni vetëm Atë dhe mos i bëni shirk Atij, askënd. U urdhëroj që të faleni, ngase Allahu drejton Fytyrën e Tij nga fytyra e robit të Tij që falet derisa robi të mos e kthejë fytyrën e tij mënjëanë. Kur të faleni mos i ktheni kokat sa andej këtej. Po ashtu u urdhëroj të agjeroni. Shembulli i kësaj është si i njeriut mes një grupi njerëzish dhe ai ka ca misk të mbështjellë me një leckë dhe si rrjedhim tërë grupi e ndien erën e miskut të mbështjellë. Vërtetë era e gojës së agjeruesit është më e mirë për Allahun se era e miskut kundërmues. Po ashtu u urdhëroj që të jepni sadaka. Shembulli i kësaj është si shembulli i dikujt që është zënë rob nga armiku. Ia kanë lidhur duart në qafë dhe e kanë sjellë për ti prerë kokën. Ai u tha atyre: A mund të paguaj kompensim për vehten time? Vazhdoi të çlirojë vehten e tij me shuma të vogla e të mëdha derisa u lirua plotësisht. Po ashtu u urdhëroj të përkujtoni Allahun. Shembulli i kësaj është si i atij që armiku po e ndjek pa lodhje. Ai strehohet në një kështjellë të fortifikuar. Kur robi kujton Allahun, ai i është drejtuar mbrojtjes dhe strehimit më të mirë kundër shejtanit. El-Harith pastaj tha se Rrasuli tha:- E unë u urdhëroj ju me pesë urdhëra me të cilat Allahu më ka urdhëruar mua: Ngjitjuni xhematit, dëgjoni dhe respektoni (emirët) dhe bëni hixhrah dhe xhihad në rrugë të Allahut. Kushdo që braktis xhematin edhe sa një pëllëmbë do ta ketë hequr hallkën e Islamit nga qafa e tij përveç nëse kthehet. Kushdo që thërret me thirrjet e xhahiljetit do të jetë nga ata që gjunjëzohen në xhehenem. Ata thanë: O Rrasulullah! Edhe nëse falet dhe agjeron?! Ai tha: Edhe nëse falet dhe agjeron dhe pretendon se është musliman. Pra thërritini muslimanët me emrat e tyre me të cilët Allahu i ka thirrur ata: Muslimanët, robët besimtarë tek Allahu. (Ibn Kethir tha në tefsirin e tij se ky hadith është hasan. Albani e konsideron sahih në sahih el xhami).
24) Isa i biri i Merjemes
“ Dhe për thënien e tyre: Ne vramë Mesihun, Isën të birin e Merjemes, të dërguarin e Allahut....” (4:157)
Muslim transmeton nga Xhabir ibn Abdilah se Rrasuli tha: “Një pjesë e umetit tim nuk do të ndalen nga të luftuarit për hakun dhe do të jenë ngadhënjimtarë deri ditën e gjykimit. Ai tha:- Isa ibn Merjam do të zbresë dhe emiri i tyre (i muslimanëve) do ta ftojë që të udhëheqë namazin por ai do të përgjigjet:- Jo! Disa nga ju janë emirë për ju. Ky është një nder nga Allahu për këtë umet”.
25) Muhamedi
“Muhamed është i dërguari i Allahut” (48:29)
Profeti Muhamed a.s ka thene "..Çdo profet u dërgua tek kombi i tij, ndërsa unë jam dërguar tek tërë njerëzimi”.

[Xhemis]

BESIMI NË PROFETET DHE LAJMËTARËT E ZOTIT

Besimi vijues nga bazat e imanit është edhe besimi në Pejgamberët(Profetet) e All-llahut xhel-le shanuhu. Në këtë bazë bën pjesë besimi në të gjithë Pejgamberët dhe Lajmëtarët të cilët i ka emërtuar All-llahu xhel-le shanuhu në Kur’an dhe besimi se All-llahu xhel-le shanuhu përveç tyre ka dërguar edhe Pejgamber të tjerë, numrin e të cilëve nuk e di askush, përveç All-llahu xhel-le shanuhu. All-llahu xhel-le shanuhu thotë:
“Ne, me të vërtetë, para teje kemi dërguar Pejgamberë dhe prej tyre disa t’i kemi treguar, e disa prej tyre nuk t’i kemi treguar.” (El-Mu’min: 78)
“... Nuk ka pasur asnjë popull që të mos i ketë ardhur paralajmërues.” (Fatir: 24)
“Çdo popull ka pasur Pejgamber.” (Junus: 47)


Pejgamberët dhe Lajmëtarët
Disa alimë konsiderojnë se Pejgamber është ai të cilit i është shpallur ligji i ri fetar (Sheriati), kurse Lajmëtar ai i cili është dër¬guar të vërtetojë ligjin paraprak fetar.
Në Kur’an janë përmendur njëzet e pesë Pejgamberë dhe Laj¬më¬tarë: Ademi, Nuhu, Salihu, Ibrahimi, Hudi, Luti, Junusi, Is-mai¬li, Is’haku, Ja’kubi, Jusufi, Ejjubi, Shu’ajbi, Musai, Haruni, Eljesani, Dhulkifli, Davudi, Zekerijjai, Sulejmani, Iljasi, Jahjai, Isai dhe Mu¬hammedi, salevatullahi ve selamuhu ‘alejhim exhme’in.

Tetëmbëdhjetë prej tyre janë përmendur në këto ajete:
“Këto janë argumentet Tona që ia dhamë Ibrahimit kundër popullit të tij. E Ne e ngremë në shkallë më të lartë kë të duam. Me të vërtetë, Zoti yt është i Plotdijshëm dhe i Gjithëdijshëm. Ne ia dhuruam atij (Ibrahimit) Is’hakun dhe Ja’kubin. Të dy këta i kemi udhëzuar në rrugë të drejtë. Dhe Nuhun e patëm udhëzuar më parë në rrugë të drejtë dhe nga pasardhësit e tij: Davudin, Sulejmanin, Ejjubin, Jusufin, Musanë dhe Harunin. - Dhe kështu Ne i shpërblejmë ata të cilët bëjnë vepra të mira - dhe Zekerijjanë, Jahjanë, Isanë, Iljasin, të gjithë këta kanë qenë nga njerëzit të mirë; dhe Ismailin, Eljesanë, Junusin dhe Lutin të gjithë këta i veçuam nga të tjerët; edhe disa nga prindërit e tyre, nga pasardhësit e tyre dhe nga vëllezërit e tyre - i kemi zgjedhur ata dhe i kemi udhëzuar në rrugë të drejtë.” (El-En’am: 83-87)
E të tjerët përmenden në vende të ndryshme të Kur’anit:
“Ia dërguam (popullit) Adit vëllanë e tyre - Hudin.” (A’raf: 65)
“Dhe (Ne, ia dërguam popullit) Themudit vëllanë e tyre – Salihun.” (El-A’raf: 73; Hud: 61)
“Dhe Ne (ia dërguam) popullit të Medjenit vëllanë e tyre - Shuajbin.” (El-A’raf: 85; Hud: 84)
“All-llahu e zgjodhi Ademin, Nuhun.” (Ali Imran: 33)
“Dhe (kujtoje) Ismailin, Idrisin dhe Dhulkiflin! Të gjithë këta kanë qenë të durueshëm.” (El-Enbija’: 85)
“Muhammedi është Pejgamber i All-llahut. E, ata që ja¬në me të (shokët e tij) janë të ashpër ndaj mo¬hues-ve, e të mëshirshëm ndërmjet vete.” (El-Fet’h: 29)
Pra, duhet të besojmë se të gjithë të përmendurit kanë qenë Pejgamberë ose Lajmëtarë, çdonjëri prej tyre veç e veç. Kështu që nëse dikush do të pyetet për cilindoqoftë prej tyre, nuk do ta mohojë pejgamberllëkun ose ferrëfimin e tyre. E, ai i cili mohon pejgamberllëkun e cilitdoqoftë prej tyre a shpalljen e tij, ai është jobesimtar.
Për sa i përket Pejgamberëve dhe Lajmëtarëve të cilët Kur’ani nuk i ka përmendur personalisht, jemi të obliguar që atyre t’u besojmë përgjithësisht. Dhe ne nuk kemi të drejtë të konfirmojmë se cilitdo prej njerëzve i ka zbritur Shpallja, po qe se nuk është i përmendur në mesin e Pejgamberëve dhe Lajmëtarëve, ose nëse për këtë nuk na ka informuar Pejgamberi s. a. v. s.
Pejgamberët më të zgjedhur (Ulul‘adhm)
Një numër i madh alimësh, në grupin e Pejgamberëve më të zgjedhur numërojnë pesë prej tyre: Muhammedin, Ibrahimin, Musanë, Nuhun dhe Isanë ‘alejhim efdalus salati ues selam. All-llahu xhel-le shanuhu i permend këta në këtë ajet:
“(Kujtoje ti o Muhammed) kur nga Pejgamberët Ne morëm zotimin, edhe prej teje, edhe prej Nuhut, edhe prej Ibrahimit, edhe prej Musait, edhe prej Isait, të birit të Merjemës. Ne, prej tyre kemi marrë zotimin e fortë.” (El-Ahzab: 7)

PËRMBAJTJA E SHPALLJES

Jemi të obliguar të besojmë se All-llahu xhel-le shanuhu u ka dër¬guar njerëzve Pejgamberët e Vet për t’i sihariquar ata dhe për t’ua tërhequr vërejtjen; për t’i sihariquar me kënaqësinë e All-llahut xhel-le shanuhu, me shpërblim dhe me Xhenet - nëse i be¬sojnë Atij dhe Pejgamberëve të Tij dhe nëse i nënshtrohen Atij. E, t’ua tërheqin vërejtjen për hidhërimin e All-llahut xhel-le shanuhu nëse bëhen jobesimtarë dhe të padëgjueshëm. All-llahu xhel-le shanuhu thotë:
“Ne ua dërguam Pejgamberët vetëm si sihariques dhe qortues. Pra kushdo që beson dhe bën vepra të mira, mos të frikësohet e as nuk do të pikëllohen. Për ata që përgënjeshtrojnë argumentet Tona, ata do t’i godet dënimi për mëkatet e bëra.” (El-En’am: 48-49)
Jemi të obliguar të besojmë se All-llahu xhel-le shanuhu i ka dërguar të gjithë Pejgamberët për realizimin e qëllimit qenësor: të adhurohet vetëm All-llahu xhel-le shanuhu dhe të rivendoset ligji i Tij, të besohet All-llahu xhel-le shanuhu si i Vetmi Krijues, i Vetmi të Cilit i bëhet ibadet dhe i Vetmit të Cilit i përkasin të gjithë emrat e bukur dhe të gjitha cilësitë e përsosmërisë. All-llahu xhel-le shanuhu thotë:
“Ne nuk kemi dërguar asnjë Pejgamber para teje e të mos ia kemi shpallur atij se: “Nuk ka të adhuruar tjetër përveç Meje, andaj adhuromëni Mua!” (El-Enbija’: 25)
“Ai ju ka urdhëruar nga feja atë që ia ka urdhëruar Nuhut dhe atë që ta shpallëm ty, dhe me atë që e ur-dhëruam Ibrahimin, Musanë dhe Isanë: “Predikoni fe-në e drejtë dhe mos u përçani në të!...” (Shuara: 13)
“Ne çdo populli i kemi dërguar nga një Pejgamber. (Ata u thoshin atyre): “Adhuroni All-llahun e shmangiuni idhujve!” (En-Nahl: 36)
Jemi të obliguar t’i besojmë të gjithë Pejgamberët dhe Shpall¬jet e tyre. Nuk guxojmë të bëjmë dallime mes tyre. E, kush bën dallime ndërmjet të Dërguarve të All-llahut - disa prej tyre i beson e disa i mohon, ose disa i mbështet e disa i përgënjeshtron - ai, sipas tekstit kur’anor, konsiderohet si jobesimtar.
"Me të vërtetë, ata që mohojnë All-llahun dhe Pejgamberët e tij dhe dëshirojnë të ndajnë All-llahun nga Pej¬gam¬berët e Tij (në besim) dhe të cilët thonë: "Ne diçka besojmë, e diçka nuk besojmë", dhe dëshirojnë që në mes të kësaj të zgjedhin një rrugë - (ndërmjet besimit e mohimit) - ata, me siguri, janë mohues të vërtetë. Ne kemi përgatitur dënim poshtërues për mohuesit." (En-Nisa’: 150-151)
Jemi të obliguar t’u bindemi atyre dhe të mos punojmë në kundërshtim me urdhrat e tyre, ngase bindja atyre është pjesë e bindjes ndaj All-llahut xhel-le shanuhu All-llahu xhel-le shanuhu thotë:
“Kush i bindet Pejgamberit, ai i është bindur All-lla-hut.” (En-Nisa’: 80)
“Dhe ne kemi dërguar Pejgamber vetëm me qëllim që njerëzit, me lejen e All-llahut, t’u përulen atyre...” (En-Nisa’: 64)
Jemi të detyruar të besojmë se ata janë krijesat më të për-krye¬ra, edhe për nga dijenia edhe për nga veprat, se janë më të sinqertit dhe se janë më të përsosurit sipas edukimit dhe sjelljes së tyre dhe se All-llahu xhel-le shanuhu i ka dekoruar ata mbi të gjitha krijesat e tjera me veçori që nuk i ka askush tjetër përveç tyre.

Jemi të obliguar të besojmë se All-llahu xhel-le shanuhu i ka mbrojtur ata dhe i ka larguar nga gënjeshtra, mashtrimi, fshehja dhe nga të gjitha të metat e tjera, sa i përket kumtimit të Shpalljes, dhe nga të gjitha mëkatet e mundshme.
Gjithashtu, jemi të obliguar të besojmë se të gjithë Pejgamberët kanë qenë njerëz - meshkuj. Nuk kanë qenë engjëj, e as që All-llahu xhel-le shanuhu për Pejgamber ka dërguar femër. All-llahu xhel-le shanuhu thotë:
“Edhe para teje kemi dërguar vetëm njerëz, të cilëve u kemi shpallur (ashtu si ty).” (El-Enbija’: 7)
Besojmë se All-llahu xhel-le shanuhu nuk u ka dhuruar atyre kurrfarë cilësish mbinatyrore, por i ka zgjedhur nga mesi i njerëzve që hanë dhe pinë, ecin rrugëve, flenë, rrinë ulur dhe qeshin. Kanë gra dhe fëmijë, u kanosen mynxyra të ndryshme, i arrin dora e dhunuesve dhe u ndodhin persekutime dhe trysni. Vdesin sikurse edhe njerëzit e tjerë, e ndodh që ndokush prej tyre të vritet në mënyrë të padrejtë. Ndiejnë dhembje dhe i godet sëmundja, si dhe përjetojnë çdo gjë tjetër që zakonisht u ndodh njerëzve, e që nuk bie në mospajtim me pozitën e lartë të autoritetit në mesin e njerëzve. Në këtë na udhëzojnë shumë ajete kur’anore:
“Muhammedi është vetëm Pejgamber, e edhe para tij ka pasur Pejgamberë. E, nëse ai vdes ose vritet, a mos do të ktheheni ju prapa? Kushdo që kthehet prapa (në fe të gabuar) nuk i bën kurrfarë dëmi All-llahut. Se All-llahu do t’i shpërblejë mirënjohësit.” (Ali Imran: 144)
“E, Ne edhe para teje kemi dërguar vetëm Pejgamberë, të cilët hanin ushqimin dhe shëtisnin nëpër tregje...” (El-Furkan: 20)
“Ne, me të vërtetë, edhe para teje kemi dërguar Pejgamberë dhe u kemi dhënë gra dhe pasardhës...” (Er-Ra’d: 38)
“Mesihu - i biri i Merjemës, është vetëm Pejgamber, - edhe para tij kanë kaluar Pejgamberë. Nëna e tij kurdoherë ka qenë e drejtë. Që të dy hanin ushqim...” (El-Maide: 75)
Pejgamberi i All-llahut ka thënë: “Por, unë agjëroj dhe ha, falem, fle dhe bëj jetë bashkëshortore!” Ngjante që Pejgamberi i All-llahut të sëmurej dhe të ndiente dhembje, ndiente uri, etje, hidhërohej, pezmatohej, lodhej dhe të ngjashëm me këtë, gjë që nuk paraqet kurrfarë të mete reale.
Ne besojmë se Pejgamberët nuk kanë asgjë nga cilësitë hyjnore, se nuk ndikojnë në lëvizjet në kozmos, e as që mund ta ndihmojnë ose ta dëmtojnë dikë, se nuk kanë ndikim në vullnetin e All-llahut xhel-le shanuhu, e as që e dinë gajbin (fshehtësinë), për¬veç asaj që i ka informuar All-llahu xhel-le shanuhu, All-llahu xhel-le shanuhu thotë:
“Thuaj: “Unë nuk mund t’i sjell vetes as dobi as dëm, përveç atë që do All-llahu. E sikur t’i dija fshehtësitë, do t’i shumëzoja të mirat dhe nuk do të më prekte asnjë e keqe. Unë jam vetëm paralajmë-rues dhe sihariques për njerëzit që besojnë.” (El-A’raf: 188)
“Vetëm Ai i di fshehtësitë dhe Ai nuk ia zbulon fshehtësitë e Veta askujt; përveç atij të cilin Ai e ka zgjedhur për ta dërguar (Pejgamber).” (El-Xhin: 26-27)
Mirëpo, atyre All-llahu xhel-le shanuhu u ka dhënë aftësi të posaçme dhe virtyte dhe cilësi të cilat i kanë bërë të gatshëm për ta pranuar Shpalljen dhe barrën e saj, në mënyrë që t’u jenë shembuj njerëzve të tjerë në çështjet e fesë dhe të mënyrës së jetesës në këtë botë. Prandaj, jemi të obliguar të besojmë se Pejgamberët janë të mbrojtur nga çfarëdo e mete, e cila do ta gjymtonte besimin e tyre dhe bindjen ndaj All-lla-hut xhel-le shanuhu, ose aftësinë e tyre që ta dorëzojnë Shpall-jen, e t’ua kumtojnë njerëzve. All-llahu xhel-le shanuhu për ta thotë:
“Këta janë ata që u kemi dhënë libër, dijeni të hollë dhe pejgamberllëk. E, nëse ata (banorët e Mekës) i mohojnë këto, Ne do t’ia besojmë një populli tjetër që nuk di t’i mohojë. Këta janë ata (Pejgamberët e përmendur), të cilët All-llahu i ka udhëzuar në rrugën e drejtë, andaj edhe ti (o Muhammed!) ndiqe rrugën e tyre.” (El-En’am: 89-90)
Pra, All-llahu xhel-le shanuhu flet për besnikërinë e tyre, për sinqeritetin, për mendjemprehtësinë, për konsekuencën në dorë¬zimin e Shpalljes dhe për cilësitë e tjera, të cilat janë të ne¬vojshme për kryerjen e obligimeve dhe detyrave të parashtrua¬ra. Prandaj All-llahu xhel-le shanuhu për Ismailin alejhis-selam thotë:
“Dhe përmende (o Muhammed!) në Libër (Kur’an), Ismailin! Me të vërtetë, Ai plotësonte premtimin e dhënë dhe ka qenë Pejgamber, Lajmëtar.” (Merjem: 54)
E për Ibrahimin alejhis-selam thotë:
“(O Muhamed!) Përmende në Libër (Kur’an) Ibrahi-min! Ai ka qenë (njeri) i sinqertë dhe Lajmëtar.” (Merjem: 41)
Edhe në shumë ajete të tjera All-llahu xhel-le shanuhu dëshmon për sinqeritetin dhe të udhëzuarit e Pejgamberëve alejhis-selam.
Jemi të obliguar të besojmë se All-llahu xhel-le shanuhu i ka ndihmuar ata me mu’xhize (vepra të jashtëzakonshme të cilat i bën All-llahu xhel-le shanuhu me anë të Pejgamberëve të Vet me të cilat ata i studjojnë njerëzit që të bëjnë diçka të ngjashme nëse nuk u besojnë atyre) të llojllojshme dhe me argumente të qarta të cilat udhëzojnë në vërtetësinë e asaj me çka kanë ardhur nga Zoti i tyre. Ne u besojmë të gjitha mu’xhizeve të përmen¬dura në Kur’an dhe në hadithe autentike dhe me këto veçori janë të barabartë të gjithë Pejgamberët që i ka zgjedhur All-llahu xhel-le shanuhu. Mirëpo, edhe krahas kësaj barazie, ne besojmë se All-llahu xhel-le shanuhu disa prej tyre i ka dekoruar mbi të tjerët. All-llahu xhel-le shanuhu thotë:
“Disa nga ata Pejgamberë i kemi dekoruar më shumë se disa të tjerë. Me disa prej tyre ka folur (biseduar) All-lla¬hu, kurse disa prej tyre i ka lartësuar në shkallë të lartë. E Isait, birit të Merjemës, i kemi dhënë argumente të qarta dhe e kemi forcuar me Xhibrilin.” (El-Bekare: 253)
Dhe besojmë se më i zgjedhuri ndër ta dhe më i zgjedhuri prej të gjitha krijesave është Pejgamberi Muhammed bin Abdull-llah, alejhis-selam. Disa nga selefët (gjenerata e parë e muslimanëve), Fjalët e All-llahut xhel-le shanuhu “kurse disa prej tyre i ka lartësuar në shkallë të lartë” i komentojnë se kjo ka të bëjë me Pejgamberin tonë, Muhammedin alejhis-selam. Lidhur me këtë ekzistojnë shumë hadithe, ndër të cilat është edhe hadithi i tran¬smetuar nga Ebu Hurejre radijAll-llahu anhu se Pejgam-beri alejhis-selam ka thënë: “Unë jam kryepar i të gjithë njerëzve në Ditën e Kiametit, i pari do të dal nga kaburi (varri) dhe i pari që do të bëj shefa’at (ndërmjetësim), e shefa’ati im do të pranohet.” Vasil bin Eska radijAll-llahu anhu transmeton: “E kam dëgjuar Pejgamberin e All-llahut që ka thënë: “All-llahu xhel-le shanuhu i ka zgjedhur kenanët prej bijve të Ismailit, kurejshitët prej ken’anëve, be¬nu hashimët prej kurejshitëve, e mua më ka zgjedhur prej benu hashimëve.” Hadithet e përmendura dhe hadithet e tjera lidhur me këtë temë tregojnë qartazi se Muhammed bin Abdull-llahu alejhis-selam, është më i miri nga të gjitha krijesat.




BESIMI NË MUHAMMEDIN ALEJHIS-SELAM

Jemi të obliguar të besojmë se Muhammed bin Abdull-llahu, paqja qoftë mbi të, është Pejgamber i All-llahut dhe rob i zgjedhur i Tij. Se kurrë nuk i ka adhuruar idhujt, se asnjëherë nuk i ka bërë shirk All-llahut xhel-le shanuhu dhe se kurrë nuk ka bërë ndonjë mëkat, qoftë të vogël e as të madh. Dhe besojmë se ai është Pejgamberi i fundit, ngase për këtë na flet Kur’ani dhe hadithet autentike. All-llahu xhel-le shanuhu thotë në Kur’an:
“... por është Pejgamber i All-llahut dhe vulë e Pejgamberëve.” (El-Ahzab: 40)
E Pejgamberi i All-llahut ka thënë: “Shembulli im dhe i Pej-gam¬berëve të tjerë është si shembulli i një njeriu që ka ndërtuar shtëpinë, pastaj e ka përfunduar dhe e ka stolisur mirë, përveç një tulle që s’e ka vënë në një qoshe. Njerëzit e vizitonin shtëpinë dhe të mrekulluar me të thoshin: “Sikur ta vinte edhe këtë tulle(guri qoshes).” Unë jam ajo tulle, tha unë jam Pejgamber i fundit.” Në një hadith tjetër Resulull-llahu alejhis-selam thotë: “Unë jam Muhammedi, unë jam Ahmedi, unë jam Mahiu, me të cilin fshihet kufri, unë jam Hashir, pas të cilit do të ringjallen njerëzit e tjerë dhe unë jam Akib, e Akib është ai pas të cilit më nuk do të ketë Pejgamberë.” Ne fuqimisht besojmë se më nuk do të ketë Pejgamber pas Muhammedit alejhis-selam dhe se është gënjeshtar çdokush që thotë për vete se është Pejgamber. Pejgamberi i All-llahut ka thënë: “Nuk do të vijë Dita e Kiametit derisa të paraqiten dexhalët (rrenacakët), numri i të cilëve do të jetë gjithsej tridhjetë dhe çdonjëri prej tyre do të pohojë se është i Dërguar i All-llahut.” Gjithashtu jemi të obliguar të besojmë se Muhammedi alejhis-selam është imam (prijës) i muttekijëve (besimtarëve të vërtetë), i cili është shembull i çdo mirësie. Vetëm ai është i denjë që ta marrim si shembull dhe askush tjetër. All-llahu xhel-le shanuhu thotë:
“Thuaj (o Muhammed!): “Nëse ju e doni All-llahun, ejani pas meje, atëherë All-llahu ju do ju dhe ju fal mëkatet tuaja!...” (Ali ‘Imran: 31)
“Betohem në Zotin tënd, se ata nuk do të jenë besimtarë të vërtetë, përderisa nuk të marrin ty për arbitër, për ato konflikte që ekzistojnë ndërmjet tyre, e pastaj të mos ndiejnë kurrfarë dëshpërimi ndaj gjykimit tënd dhe të të binden ty plotësisht.” (En-Nisa’: 65)
Gjithashtu besojmë se Muhammedi alejhis-selam është i dashu-ri i All-llahut xhel-le shanuhu dhe se është në shkallën më të lartë të dashurisë së All-llahut ndaj dikujt (shkallë e veçantë e miqësisë dhe dashurisë). Pejgamberi i All-llahut ka thënë: “Sikur të zgjidhja për vete ndonjë halil (mik - dost më i ngushtë), do ta zgjidhja Ebu Bekrin. Por ai është vëllai im dhe shoku im. E All-llahu xhel-le shanuhu si halil të Vetin ka zgjedhur shokun tuaj (duke treguar në veten e vet).”
Jemi të obliguar të besojmë se ai i është dërguar të gjithë xhinëve dhe njerëzve, me udhëzimin dhe me të vërtetën. All-llahu xhel-le shanuhu i transmeton fjalët e xhinëve në Kur’an:
“O populli ynë, përgjigjuni ju grishtarit të All-llahut dhe besojini Atij! Ai do t’jua falë disa mëkate tuaja dhe do t’ju shpëtojë prej dënimit të dhembshëm.” (El-Ahkaf: 31)
Se ai i është dërguar tërë njerëzimit e vërtetojnë këto ajete:
“Ne të kemi dërguar ty për tërë njerëzimin – sihariques dhe paralajmërues, por shumica e njerëzve nuk e dinë.” (Sebe’: 28)
“Thuaj: “O njerëz, unë jam Pejgamber i All-llahut për të gjithë ju...” (El-A’raf: 158)
“I lartë është Ai, që i ka shpallur Kur’anin (i cili ndan të vërtetën prej së pavërtetës) robit të Vet (Muham-medit), që të jetë paralajmërues për të gjithë botët.” (El-Furkan: 1)
Pejgamberi alejhis-selam ka thënë: “Unë jam i dekoruar mbi Pejgamberët e tjerë me gjashtë gjëra: më është dhënë aftësia e të shprehurit të veçantë, jam i ndihmuar me frikë (ndaj të tjerëv), më është lejuar preja (plaçka) e luftës, e gjithë toka më është bërë mesxhid dhe e pastër (për kryerjen e namazit në çdo vend), unë i jam dër¬guar për të gjitha krijesat dhe me mua ka përfunduar pejgamberllëku.” Komentuesi i Tahaviut thotë: “Se Muhammedi alejhis-selam i është dërguar tërë njerëzimit, bën pjesë në gjërat domosdo të njohura në Islam.” Ne jemi të obliguar që dashu¬rinë ndaj Pejgamberit alejhis-selam ta vëmë para dashurisë ndaj prindërve, fëmijëve dhe vetes sonë. Enesi radijAll-llahu anhu transmeton se Pejgamberi i All-llahut ka thënë: “Askush prej jush nuk do të jetë besimtar përderisa nuk bëhem për të më i rëndësishëm se prindërit e tij, fëmijët e tij dhe të gjithë njerëzit e tjerë.” E, Abdull-llah bin Hishami transmeton: “Kemi qenë te Pejgamberi i All-llahut kur e mban-te Umerin për dore, e Umeri i tha: “O Pejgamber i All-llahut, me të vërtetë, ti më je më i dashur se të gjithë të tjerët, përveç vetes sime.” Atëherë Resulull-llahu alejhis-selam tha: “Jo, pasha All-llahun, përderisa nuk të të bëhem më i dashur se vetja jote.” Umeri tha: “Tani, pasha All-llahun, më je më i dashur edhe se vetja ime.” Pejgamberi i All-llahut tha: “Tani, o Umer?!”
Gjithashtu, jemi të obliguar të besojmë se All-llahu xhel-le shanuhu e ka përkrahur atë me mu’xhize, të cilat në mënyrë të padyshimtë argumentojnë vërtetësinë e tërë asaj me çka ka ardhur ai. Dhe se Kur’ani Madhështor është mu’xhizja e tij me të cilën e ka provokuar tërë njerëzimin, por askush nuk ka mundur të bëjë diçka të ngjashme me Kur’anin, madje as një pjesë të ngjashme me atë të Kur’anit. All-llahu xhel-le shanuhu thotë:
“Nëse dyshoni ju në atë (Kur’anin) që ia kemi dërguar robit Tonë (Muhammedit), atëherë hartojeni një sure të ngjashme si atë që ia kemi shpallur atij, dhe nëse jeni të drejtë thirrni dëshmitarët tuaj, (hyjnitë që i adhuroni), përveç All-llahut. Nëse nuk mundeni, e kurrsesi nuk do të mundeni (t’i bëni shembull Kur’anit), atëherë ruajuni zja¬rrit, lëndë djegëse e të cilit do të jenë njerëzit dhe gurët. Ai është përgatitur t’i ndëshkojë mohuesit.” (El-Bekare: 23-24)
Dhe besojmë se All-llahu xhel-le shanuhu e ka përkrahur me mu’xhize ndijore, të cilat janë përmendur në hadithe autentike, siç është: çarja e Hënës, thirrja e selamit nga ana e gurëve, rrjedhja e ujit nga gishtërinjtë e tij, ngopja e shumë njerëzve me fare pak ushqim, lajmërimi se delja e pjekur është e helmuar (kur hebrenjtë patën provuar ta helmojnë atë), reja e cila gjithnjë i bënte hije para pejgamberllëkut, pastaj rasti i Ebu Xhehlit dhe i gurit me të cilin pat tentuar ta godasë Pejgamberin alejhis-selam në kokë, rasti i deles Ummu Ma’bed, kur me dorën e vet e pat fërkuar gjirin e saj, gjuajtja e pluhurit në fytyrat e mushrikëve dhe goditja në sytë e tyre, paralajmërimi për gjërat që do të ndodhin, të cilat janë realizuar ashtu siç kishte thënë, plotësimi i lutjes së tij nga ana e All-llahut xhel-le shanuhu, mbrojtja e tij nga vrasja dhe shumë gjëra të tjera, për të cilat janë shkruar libra dhe vepra voluminoze. Për mu’xhizet e tij ndijore na flasin shumë hadithe, prej të cilave ka edhe hadithe muttevetir, e shumë prej tyre janë meshhur (shumë të njohura). Këto hadithe japin dituri të padyshimtë (el ilmul jekin) se këto ngjarje kanë ndodhur me të vërtetë dhe se Muhammedi alejhis-selam është me të vërtetë Pejgamber i All-llahut. Siç besojmë edhe në atë se All-llahu xhel-le shanuhu e ka përkrahur me argumente të pakontestueshme dhe me shenja të qarta, të cilat pasqyrohen në cilësitë e tij dhe në virtytet morale të tij.
Besojmë se All-llahu xhel-le shanuhu i ka dhuruar atë kons-truk¬sion dhe pamje trupore, saqë çdo njeri mendjehollë nga pamja e tij mund të ketë kuptuar se ka të bëjë me Pejgamberin dhe se është e vërtetë gjithçka që flet ai. E, sa të bukura janë fjalët e Has¬san bin Thabitit radijAll-llahu anhu: “Edhe sikur të mos posedon¬te shenja të qarta, pamja e tij tërësisht do ta thoshte këtë.”
Dhe besojmë se All-llahu xhel-le shanuhu ia ka dhuruar të gjitha virtytet morale që i rekomandon Kur’ani dhe se All-llahu xhel-le shanuhu e ka përkrahur atë në mënyrë të drejtpërdrejtë. Askush nuk ka dëgjuar asnjë gënjeshtër nga goja e tij, qoftë për ndonjë çështje të fesë, qoftë për çfarëdo çështje tjetër të jetës së tij, as para pejgamberllëkut(Profecise), e as pas pejgamberllëkut. E, sikur t’i ndodhte atij çkadoqof¬të nga kjo, mad¬je edhe vetëm një herë, armiqtë e tij do të bënin çmos për t’ua trumbetuar këtë edhe të tjerëve. Nuk ka bërë kurrë vepër të keqe ose të pahijshme, as para pejgamberllëkut, as pas pejgamberllëkut. E, as që ka ikur ndonjëherë prej cilitdo armik, pa marrë parasysh se në çfarë situatë të rrezikshme e të vësh¬tirë gjendej, siç ka ndodhur në Betejën e Uhudit dhe në Betejën e Hendekut. Ka qenë tejet i mëshirshëm dhe shumë i kujdes¬shëm ndaj umetit të tij, saqë edhe All-llahu xhel-le shanuhu, për ta zbutur këtë, i ka thënë:
“... e mos u shkatërro ti për humbjen e tyre!” (Fatir: 8)
“Nga gjiri juaj ju erdhi një Pejgamber. Atij i vjen rëndë për mëkatet që bëni ju, por ai përpiqet që ju të shkoni rrugës së drejtë, dhe ndaj besimtarëve është i butë dhe mëshirues.” (Et-Teube: 128)
Ka qenë në nivelin më të lartë të fisnikërisë dhe të dorë-dhënësisë. Nuk ishte lakmues për këtë botë, kënaqej me pak, nuk kursente asgjë (nuk ka pasur kursim). Ka pasur elokuencë të jashtëzakonshme dhe fuqi të posaçme të shprehjes. Ishte shumë i butë dhe falte shumë. Nuk hidhërohej kurrë, vetëm se për hir të All-llahut xhel-le shanuhu. Ishte modest ndaj besimtarëve, i devot¬shëm ndaj All-llahut xhel-le shanuhu dhe muxhahid në rrugën e Tij. I ka mbetur konsekuent cilësive dhe virtyteve të veta fisni-ke që nga fillimi i jetës së tij e gjer në vdekje. Në asnjë mënyrë nuk është ndryshuar ose korrigjuar. Përkitazi me këtë Allahu xhel-le shanuhu na flet në këtë ajet:
“Thuaj (o Muhammed!): “Unë prej jush nuk kërkoj kurrfarë shpërblimi për të (Kur’anin), e as nuk jam nga ata që paraqiten të atillë (çfarë nuk janë).” (Sad: 86)
Është e sigurtë se ai i cili paraqitet dhe dëshiron të tregohet ç’nuk është në realitet, nuk mund të mbetet i tillë gjatë tërë jetës së tij. E Pejgamberin alejhis-selam e kanë stolisur të gjitha cilësitë pozitive, çdonjëra në pikëarritjen e nivelit më të lartë të saj, gjë që nuk i është mundësuar askujt tjetër përveç atyre që i ka ruajtur All-llahu xhel-le shanuhu.
Bashkimi i të gjitha këtyre cilësive dhe i virtyteve në personalitetin e Pejgamberit alejhis-selam gjithsesi është një nga argu-mentet më të mëdha të pejgamberllëkut të tij. Prandaj, shohim se një numër i madh i mendimtarëve, pasi janë njof¬tuar me sjell¬jen dhe sinqeritetin e tij dhe me të gjitha detajet e jetës së tij, kanë konkluduar se ai flet të vërtetën. Ta përkuj-tojmë vetëm rastin e Hatixhes radijAll-llahu anha, e cila e ka njohur mirë sinqeritetin dhe besnikërinë e Pejgamberit alejhis-selam, kur ai e pat informuar atë se i ka ardhur Shpallja, duke i thënë: “Unë frikësohem për veten time”, e ajo kishte thënë: “Jo, për Zotin, kurrsesi. All-llahu nuk të turpëron dhe nuk të braktis kurrë, sepse ti i viziton të afërmit, i ndihmon bonjakët dhe ata që nuk janë të aftë, u jep të varfërve, je mikpritës dhe po u ndihmon atyre të cilët e mbrojnë të vërtetën.” Kështu ka ndodhur edhe me Herakliun - mbretin e bizantinëve. Kur Pejga-mberi alejhis-selam i pati dërguar një mesazh me anë të të cilit e thërriste në Islam, ai kishte kërkuar njërin nga arabët që ato ditë gjendeshin në mbretërinë e tij. Atëbotë Ebu Sufjani së bashku me disa kurejshitë të tjerë ishte në kalim e sipër për në Sham, e Herakliu e ftoi në pallatin e tij, ndërsa rreth tij ishin njerëzit më autoritativ të mbretërisë. Ky e thirri përkthyesin, e pastaj filloj të pyesë për Pejgamberin alejhis-selam. Kur dëgjoi përgjigjet, ai nxori konkluzionin e sigurtë se ajo që kishte dëgjuar për Muhammedin alejhis-selam dhe për cilësitë e virtytet e tij është argument i mjaftueshëm, se është e vërtetë ajo me çka ka ardhur dhe se ai është Pejgamber. Për shkak të rëndësisë së madhe të kësaj bisede, e cila është zhvilluar mes Herakliut dhe Ebu Suf¬janit, ne do ta citojmë këtu në tërësi ashtu siç e transmeton muhaddithi më i njohur dhe emiri i të gjithë muhaddithëve, Buhariu, në Sahihun e vet. Në këtë hadith do të gjejmë shumë mësime dhe udhëzime dhe argumentin se All-llahu xhel-le shanuhu e ka përkrahur të Dërguarin e Vet me dëshmi të qartë dhe me shenja të duk¬shme të vërtetësisë së tij, që pasqyrohet përmes moralit dhe sjelljes së tij gjatë jetës së tij, me gjithë Kur’anin dhe mu’xhizet e qarta.

Buhariu rahimehullahu te’ala thotë: “Na ka treguar Ebu-l-Je¬man El-Hakem b. Nafiu, duke transmetuar nga Shu’ajbi, ky nga Zuhriu, ky nga Ubejdullah b. ‘Abdull-llah b. Utbe b. Harbi b. Mea’udi, këtij i ka thënë ‘Abdull-llah b. ‘Abbasi, se e ka njoftuar Ebu Sufjani se Herakliu e kishte ftuar në rezidencën e tij së bashku me disa kurejshitë, që kishin ardhur në Sham për tregti, gjatë periudhës së Marrëveshjes Paqësore të Hudejbijes, dhe vajtëm në Ilija, ku gjendej ai së bashku me njerëzit më autoritativ të Bizantit. E thirri përk¬thyesin e tha: “Pyeti, cili është më i afërt për nga origjina me atë njeri që po pretendon se është Pejgamber?” Ebu Sufjani u përgjigj: “Unë jam më i afërmi i tij.”
Herakliu tha: “Ma afroni atë, e shokëve të tij thojuni që të radhiten prapa tij.” Pastaj Herakliu i tha përkthyesit: “Këtë njeri këtu (Ebu Sufjanin) do ta pyes për atë njeri (Resulull-llahun alejhis-selam), e nëse e fsheh të vërtetën, shokët e tij le të reagojnë.”
Ebu Sufjani tha: “Pasha Zotin, sikur të mos më vinte turp që prej meje të dëgjojnë gënjeshtra, unë do të gënjeja për të”, - tha Ebu Sufjani për vete, - pastaj pyetja e parë që ma shtroi ishte:
- Çfarë origjine ka ai në mesin tuaj?
- Ndër ne ai është me origjinë të ndershme”, - i thashë.
- Herakliu: “A ka folur ndonjëherë dikush prej jush fjalë të tilla para tij?”
- Ebu Sufjani: “Jo.”
- Herakliu: “A ka qenë ndokush prej etërve të tij mbret?”
- Ebu Sufjani: “Jo.”
- Herakliu: “A e pasojnë atë njerëzit e pasur apo njerëzit e varfër?”
- Ebu Sufjani: “Njerëzit e varfër.”
- Herakliu: “A është duke u shtuar numri i tyre apo duke u pakësuar?”
- Ebu Sufjani: “Duke u shtuar.”
- Herakliu: “A e lëshon ndonjëri prej tyre fenë e tij nga urrej¬tja ndaj saj pasi ta ketë pranuar atë?”
- Ebu Sufjani: “Jo.”
- Herakliu: “A e keni akuzuar për rrenë, para se të thotë këtë që është duke thënë tani?”
- Ebu Sufjani: “Jo.”
- Herakliu: “A është mashtrues?”
- Ebu Sufjani: “Jo, por që prej kur nuk jemi bashkë nuk dimë se ç’është duke bërë.”
Ebu Sufjani rrëfen: “Nuk munda të shtoj më asgjë tjetër, pas kësaj fjalie.”
- Herakliu: “A keni luftuar kundër tij?”
- Ebu Sufjani: “Po.”
- Herakliu: “Si ka qenë rezultati i luftës mes jush?”
- Ebu Sufjani: “Ndërmerrnim lufta të ndërsjella, lufta garu-ese, herë fitonin ata, herë fitonim ne.”
- Herakliu: “Çfarë ju urdhëron?”
- Ebu Sufjani: “Na urdhëron të adhurojmë vetëm All-llahun dhe të mos i përshkruajmë shok Atij. Të braktisim atë që thonë prin¬dërit tanë, ta kryejmë namazin, të jemi të sinqertë, të ndershëm dhe të kujdesshëm ndaj të afërmve tanë.”
Pastaj Herakliu i tha përkthyesit: “Përktheja atij: Të pyeta për origjinën e tij, e ti më the se është me origjinë të ndershme ndër¬ jush. Kështu është me të gjithë Pejgamberët, ata zgjidhen nga familjet e ndershme. Të pyeta a ka folur dikush prej jush fjalë të tilla, para tij, ti the jo. Sikur të kishte folur ndokush fjalë të tilla pa¬ra tij, do të kisha menduar se ky njeri është duke imituar të tjerët. Të pyeta se a ka qenë ndokush prej të parëve të tij mbret, ti më the jo. Sikur të kishte qenë dikush prej të parëve të tij mbret, do të kisha men¬duar se qenka njeri i cili kërkon sundimin - pushtetin e të parëve të tij. Të pyeta se a jeni duke e akuzuar për gënjeshtër para se të thotë këtë që është duke thënë, ti më the jo, e unë e di se ai nuk mund të ketë qenë i sinqertë ndaj njerëzve e rrenacak ndaj All-llahut. Të pyeta se a janë duke iu përgjigjur thirrjes së tij paria e popullit apo shtresa e ulët (masa e gjerë) e tij, ti më the se është duke iu përgjigjur populli i thjeshtë dhe i pambrojtur, e zakonisht të tillë kanë qenë ithtarët e të gjithë Pejgamberëve. Të pyeta se a janë duke u shtuar apo duke u pakësuar, e ti më the se numri i ithtarëve të Pejgamberit është duke u rritur. Kjo ndodh zakonisht me besimin, derisa shpallja të plotësohet tërësisht. Të pyeta se a e ka lëshuar ndonjëri prej tyre fenë nga pakënaqësia ndaj saj pasi e ka pranuar atë, ti më the se jo. Kështu ndodh kur njerëzit e pra¬nojnë besimin me gjithë zemër. Të pyeta se a është mashtrues, ti më the se jo. Kjo është cilësi e të gjithë Pejgam-berëve, ata kurrë nuk janë mashtrues. Pastaj të pyeta se çka ju urdhëron të besoni, e ti më the se ju urdhëron të besoni All-llahun dhe të mos i përshkruani shok Atij, që do të thotë se ju ndalon t’i adhuroni idhujt. Pastaj ju urdhëron ta kryeni nama-zin, të jeni të sinqertë dhe të ndershëm, e nëse është kështu siç thua ti, atëherë ai së shpejti do të sundojë edhe në këtë vend ku tani gjenden këmbët e mia. E kam ditur se ai do të paraqitet, por nuk e kam ditur se do të jetë njëri prej jush (arab). Sikur ta dija se do të mund të arrija tek ai, mu tani do të nisesha në rrugë për t’u takuar me të. E sikur të isha pranë tij, do t’ia kisha larë edhe këmbët.”

[Ciarli]

Profeti i fundit dhe me i madhi do jete nga siria me emrin ahmed apo i dalluar qe do denohet nga populli i tij si djall. Nje mbret sirie me gjak hebre. Por duhet me pare qe klanet e fshehta te Sidrit te perpiqrn te helmojne pushtojne me helm zotin dhe pastaj do i jepet leja edhe ketij profeti ne kuader te levizjeve kunder armiqve te tij per te shmangur luften qe ai e fiton por nuk do te vrase sidrin sepse ndjen keq apo mallkim natyre sepse sidri eshte zoti i vertete mirepo eshte pak si budalla dhe i eger.

[nekalvikamberi]

Nese e pranoni Danielin si ma shpjegoni kete?
Daniel 9:24-26
24Shtatëdhjetë javë janë caktuar për popullin tënd dhe për qytetin tënd të shenjtë, për të t'i dhënë fund shkeljes, për t'i dhënë fund mëkatit, për të shlyer paudhësinë, për të sjellë një drejtësi të përjetshme, për të vulosur vegimin dhe profecinë, për të vajosur vendin shumë të shenjtë. 25Prandaj dije dhe kuptoje se, që kur ka dalë urdhri të restaurohet dhe të rindërtohet Jeruzalemi deri te Mesia, princi, do të duhen shtatë javë dhe gjashtëdhjetë e dy javë të tjera; ai do të ndërtohet përsëri me sheshe dhe me ledhe, por në kohëra plot ankth. 26Mbas gjashtëdhjetë e dy javëve Mesia do të vritet dhe askush nuk do të jetë me të. Dhe populli i një princi që do të vijë ka për të shkatërruar qytetin dhe shenjtëroren; fundi i tij do të vijë me një përmbytje, dhe deri në mbarim të luftës janë dekretuar shkatërrime. 27Ai do të lidhë gjithashtu një besëlidhje me shumë njerëz për një javë, por në mes të javës do t'i japë fund flijimit dhe blatimit; dhe mbi krahët e veprimeve të neveritshme do të vijë një shkatërrues, deri sa shkatërrimi i plotë, që është dekretuar, do të bjerë mbi shkatërruesin".

[nekalvikamberi]

Ju më quani Mësues dhe Zot, dhe mirë thoni, sepse jam.

Jezusi, Gjoni 13:13

[Xhemis]

Jezusi, Gjoni 13:13

Problemi i ketij verseti eshte perkthimi.Theo ne greqisht i thojne dhe Zotit dhe zoterise, ne anglisht Lord i thojne dhe Zotit dhe zoterise, ne gjermanisht Herr i thojne dhe Zotit dhe zoterise, ne italisht Signore i thojne dhe Zotit dhe zoterise.Per ta kuptuar kete i kthehemi gjuhes origjinale te Jezusit dhe ajo e jep shume qarte se fjala e perdorur eshte per zoteri dhe jo Zot.

[Xhemis]

Problemi i ketij verseti eshte perkthimi.Theo ne greqisht i thojne dhe Zotit dhe zoterise, ne anglisht Lord i thojne dhe Zotit dhe zoterise, ne gjermanisht Herr i thojne dhe Zotit dhe zoterise, ne italisht Signore i thojne dhe Zotit dhe zoterise.Per ta kuptuar kete i kthehemi gjuhes origjinale te Jezusit dhe ajo e jep shume qarte se fjala e perdorur eshte per zoteri dhe jo Zot.

Ndërsa Jezusi i ndaloi njerzit ta emërtonin ashtu"Shuma veta i liroi nga shpirtarat e keqinj; dhe keta bertiten: "Ti je Biri i Perendise". Por Jezusi i urdheroi rreptesisht të mos flitninsepse e dinin qe ai ishte Mesia". (Luken 4/41)(tek ungjijtë e tjerë fjala bir i i perëndisë nuk përmendet pasi përmendet vetëm fjala Krishti Perëndisë. Shiko (Marku 8/29) ,(Luka 9/20-21)

Jezusi predikoi dhe profetizoi se kur njerzit do ta hyjnizonin duhet tiu vinin ndërmend se ai nuk i bënte gjërat vetë por me fuqinë e Zotit.

Ata nuk e kuptuan se ai po u fliste atyre për Atin. Atëherë Jezusi u tha atyre: "Kur ta keni lartësuar Birin e njeriut, atëherë do të njihni se unë jam, dhe se nuk bëj asgjë prej vetvetes, por i them këto gjëra ashtu si Ati më ka mësuar.Dhe ai që më ka dërguar është me mua; Ati s'më ka lënë vetëm, sepse bëj vazhdimisht gjërat që i pëlqejnë".(Gjoni 8/27-29)

Po ashtu bibla na tregon se fjala Zot është përdorur në vend të emrit Zotëri dhe jo për Krijuesin e qiejve dhe tokës.Maria mendon se është kopështari dhe i thotë Zot po kështu priftërinjtë e emërtojnë Pilatin Zot.Pra kjo tregon qartë se fjala Zot në biblë kur i drejtohet njerzve si Jezusit, Pilatit etj ka kuptimin Zotëri dhe jo Perëndi.Jezusi i tha: "O grua, pse po qan? Kë kërkon?". Ajo, duke menduar se ishte kopshtari, i tha: "Zot, po e pate hequr ti, më trego ku e vure dhe unë do ta marr".(Gjoni 15/15)Dhe të nesërmen, që ishte mbas ditës së Përgatitjes, krerët e priftërinjve dhe farisenjtë u mblodhën te Pilati, duke thënë: "Zot, na ra në mend se ai mashtruesi,...(Mateu 27/62-63)Sikurse thuhet tek Korintësave.Po a nuk e pashë Jezu Krishtin, Zotërinë tonë?(1 e Korintësave 9/1)Shumë gjëra nga ato që u tha Jezusi nuk u shkruajtën në bibël dhe ato që u shkruajtën u ndërruan më vonë nga njerzit për ta shpallur atë qëllimisht bir të Zotit kur ai e mohonte këtë gjë duke emërtuar veten e tij qindra herë në biblë si “Bir njeriu”.

Jezusi bëri edhe shumë shenja të tjera në prezencën e dishepujve të tij, të cilat nuk janë shkruar në këtë libër. Por këto gjëra janë shkruar që ju të besoni se Jezusi është Krishti, Biri i Perëndisë dhe që, duke besuar, ta keni jetën në emër të tij.(Gjoni 20:30-31)

Gjithashtu Jezusi i ndaloi njerzit ta adhuronin atë por të besonin vetëm tek Zoti.

Dhe më kot më adhurojnë[, duke i mësuar doktrina që janë urdhërime nga njerëzit"".(Mateu 15/9)

Dhe, si shkoi pak përpara,(Jezusi) ra me fytyrë për tokë [dhe lutej duke thënë: "Zoti im, në qoftë se është e mundur, largoje prej meje këtë kupë; megjithatë, jo si dua unë, por si do ti". (Mateu 26-39)