Përmbledje e doktrinës shoqërore të Kishës Katolike.

[ninoenina]

PA DINJITET NJERËZOR NË VIJA KUFIRI.


41. Unë e kuptoj se disa njerëz kanë dyshime ose frikë

kur përballen me migrantët.

Unë e kuptoj atë si një aspekt të instinktit natyror të vetëmbrojtjes.

Por është gjithashtu e vërtetë që një person

dhe një popull janë të frytshëm vetëm

nëse dinë të integrojnë në mënyrë krijuese

të tjerët brenda vetes.

Ju ftoj të shkoni përtej këtyre reagimeve parësore,

sepse “problemi lind kur këta reagime parësore

e kushtëzojnë mënyrën tonë të të menduarit dhe të vepruarit

deri në atë pikë sa të na bëjnë intolerantë, të mbyllur,

ndoshta edhe – një gjë pa e kuptueshme – racistë.

Dhe kështu frika na privon nga dëshira

dhe aftësia për të takuar tjetrin.”

[ninoenina]

ILUZIONI I KOMUNIKIMIT.



42. Në mënyrë paradoksale,

kur po rriten qëndrimet e mbyllura dhe intolerante

që na izolojnë nga të tjerët,

distancat zvogëlohen ose zhduken deri në atë pikë

sa e drejta për intimitet skkelet, dhe pushon.

Çdo gjë bëhet një lloj spektakli

që mund të shikohet, mbykqyret

dhe jeta ekspozohet nën një kontroll të vazhdueshëm.

Në komunikimin dixhital pretendohet të tregohet gjithçka

dhe çdo individ bëhet objekt i vështrimeve

që rrëmojnë, zhvishen dhe zbulojnë,

shpeshherë në mënyrë anonime.

Respekti për të tjerët nuk eksiston më

dhe në këtë mënyrë,

në të njëjtën kohë që unë e injoroj,

e eliminoj dhe e mbaj distancën prej tij,

pa asnjë turp mund të pushtoj jetën e të tjerëve

deri në pikën ekstreme.


43. Nga ana tjetër,

lëvizjet dixhitale të urrejtjes dhe shkatërrimit

nuk janë - siç disa duan të besohet -

një formë e shkëlqyer e ndihmës reciproke,

por janë thjesht shoqërime kundër një armiku.

Përkundrazi, "media digjitale mund

të na ekspozojnë ndaj rrezikut të varësisë,

izolimit dhe humbjes progresive të kontaktit me realitetin konkret,

duke penguar zhvillimin e marrëdhënieve autentike ndërpersonale".

Ka nevojë për gjeste fizike, për shprehje të fytyrës,

për heshtje, për një të foluri trupore,

madje edhe për parfum, dridhje duarsh, skuqje, djersë,

sepse të gjitha këto gjëra flasin dhe janë pjesë e komunikimit njerëzor.

Marrëdhëniet dixhitale, të cilat lirohen nga përpjekjet

për të kultivuar miqësi, reciprocitet të qëndrueshëm

dhe gjithashtu një konsensus që maturohet me kalimin e kohës,

kanë një pamje që e shoqërojnë.

Ato nuk ndërtojnë në të vërtetë një "ne",

por zakonisht maskojnë

dhe amplifikojnë të njëjtin individualizëm

që shprehet në ksenofobinë dhe përbuzjen për të dobëtit.

Lidhja dixhitale nuk mjafton për të ndërtuar ura,

ajo nuk është në gjendje të bashkojë njerëzimin.

[ninoenina]

Agresion i paturpshëm (Nga Letra Enciklike e Papës Françesku VËLLEZËR TË GJITHË)


44. Edhe pse mbrojnë izolimin e tyre konsumist dhe të rehatshëm,

njerëzit zgjedhin të lidhen në një mënyrë konstante dhe obsesive.

Kjo favorizon shumëfishimin e formave të pazakonta

të agresionit, fyerjeve, keqtrajtimit, ofendimeve, goditjeve verbale

deri në prishjen e figurës së tjetrit,

me një egërsi që nuk mund të ekzistonte në kontaktin dorë më dorë,

sepse do të përfundonim secilin duke u shkatëruar njëri-tjetrtin.

Agresioni social gjen një hapësirë ​​të pashembullt

në pajisjet celulare dhe kompjuterike.

45. Kjo ka lejuar që ideologjitë të braktisin çdo modesti.

Ajo që deri para disa vitesh nuk mund të thuhej për askënd

pa rrezikuar humbjen e respektit të gjithë botës,

sot mund të shprehet në mënyrën më të vrazhdë

edhe për disa autoritete politike

dhe kjo mund të mbetet e pandëshkuar.

Nuk duhet anashkaluar fakti

se «interesat gjigante ekonomike veprojnë në botën dixhitale,

të afta për të krijuar forma kontrolli sa delikate aq edhe pushtuese,

duke krijuar mekanizma për manipulimin e ndërgjegjes

dhe të procesit demokratik.

Funksionimi i shumë platformave shpesh përfundon

duke favorizuar takimin mes njerëzve me mendje të njëjtë,

duke penguar krahasimin midis dallimeve.

Këto qarqe të mbyllura lehtësojnë shpërndarjen e informacionit

dhe lajmeve të rreme, duke nxitur paragjykime dhe urrejtje”.

46. ​​Duhet pranuar se fanatizmat

që çojnë në shkatërrimin e të tjerëve

kanë si protagonistë edhe njerëz fetarë,

duke mos përjashtuar të krishterët,

të cilët “mund të marrin pjesë në rrjetet e dhunës verbale

nëpërmjet internetit dhe rrjeteve

apo hapësirave të ndryshme të shkëmbimit dixhital. .

Edhe në mediat katolike, kufijtë mund të tejkalohen,

shpifjet dhe ofendimet mund të tolerohen

dhe çdo etikë dhe respekt për emrin e mirë të të tjerëve

duket se përjashtohet”.

Duke vepruar kështu,

çfarë kontributi i jepet vëllazërisë

që na propozon Ati i përbashkët?

[ninoenina]

[SIZE=5]INFORMIMI PA URTËSI (Nga Letra Enciklike e Papës Françesku VËLLEZËR TË GJITHË, 47-48).[/SIZE,]


47. Mençuria e vërtetë presupozon një takim me realitetin.

Por sot gjithçka mund të prodhohet, fshihet, modifikohet.

Kjo do të thotë se takimi i drejtpërdrejtë

me kufijtë e realitetit

bëhet i padurueshëm.

Si rezultat, vihet në zbatim një mekanizëm "seleksionimi"

dhe krijohet zakoni që menjëherë të ndajmë atë

që më pëlqen nga ajo që nuk më pëlqen,

gjërat tërheqëse nga ato të pakëndshmet.

Me të njëjtën logjikë zgjidhen njerëzit

me të cilët vendoset të ndahet bota.

Pra, njerëzit apo situatat që kanë lënduar ndjeshmërinë tonë

apo kanë qenë të padëshiruara sot,

thjesht eliminohen në rrjetet virtuale,

duke ndërtuar një rreth virtual

që na izolon nga bota në të cilën jetojmë.

48. Të ulesh për të dëgjuar tjetrin,

karakteristikë e një takimi njerëzor,

është një paradigmë e një qëndrimi mikpritës,

i dikujt që e kapërcen narcisizmin

dhe e mirëpret tjetrin,

i kushton vëmendje,

i hap hapësirë ​​në rrethin e tij.

Megjithatë, «bota e sotme është

në pjesën më të madhe

një botë e shurdhër […].

Ndonjëherë shpejtësia e botës moderne,

dhe furia e sai na pengon të dëgjojmë mirë

atë që thonë personat e tjerët.

Dhe kur një person është në gjysmë të fjalimit të tij,

ne tashmë e ndërpresim

dhe duam t'i përgjigjemi,

ndërsa ai ende nuk ka mbaruar së foluri.

Nuk duhet të humbasim aftësinë për të dëgjuar”.

Shën Françesku i Asizit “dëgjoi zërin e Zotit,

dëgjoi zërin e të varfërve,

dëgjoi zërin e të sëmurëve,

dëgjoi zërin e natyrës.

Dhe e gjithë kjo e kthen atë

në një mënyrë jetese të vëçantë.

Shpresoj që fara e Shën Françeskut

të rritet në shumë zemra”

[ninoenina]

INFORMIMI PA URTËSI (Nga Letra Enciklike e Papës Françesku VËLLEZËR TË GJITHË, 49-50)



49. Duke humbur heshtjen dhe dëgjimin,

dhe duke e shndërruar gjithçka në shaka

dhe mesazhe të shpejta dhe të padurueshme,

rrezikohet struktura bazë e komunikimit të mençur njerëzor.

Krijohet një mënyrë jetese e re

në të cilën secili ndërton atë që dëshiron të këtë përpara,

duke përjashtuar gjithçka që nuk mund ta kontrollohet

ose që njihet sipërfaqësisht dhe në një çast.

Kjo dinamikë, me logjikën e saj të brendshme,

parandalon reflektimin e qetë

që mund të na çojë drejt një mençurie të përbashkët.

50. Të vërtetën mund ta kërkojmë së bashku

në dialog, në bisedë të qetë ose në diskutime plot pasion.

Është një udhëtim këmbëngulës,

i përbërë gjithashtu nga heshtja dhe vuajtja,

i aftë për të mbledhur me durim përvojën e madhe të individëve dhe popujve.

Grumbullimi dërrmues i informacionit që na vërshon,

nuk është i barabartë me një mençuri më të madhe.

Mençuria nuk prodhohet nga kërkimet e padurueshme në internet

dhe nuk është një përmbledhje informacioni,

vërtetësia e të cilit nuk është e siguruar.

Në këtë mënyrë njeriu nuk piqet në takimin me të vërtetën.

Bisedat në fund të fundit rrotullohen rreth të dhënave më të fundit,

ato janë thjesht horizontale dhe kumulative.

Nga ana tjetër, vëmendje e zgjatur dhe depërtuese

nuk i kushtohet zemrës së jetës,

ajo që është thelbësore për t'i dhënë kuptim ekzistencës,

nuk njihet.

Kështu, liria bëhet një iluzion

që na shitet dhe që ngatërrohet me lirinë

për të lundruar para një ekrani.

Problemi është se një rrugë e vëllazërisë lokale dhe universale

mund të ndiqet vetëm nga shpirtra të lirë

e të gatshëm për t'u takuar me realitetin.

[ninoenina]

NËNSHTRIMI DHE VETËPËRÇMIMI (Nga Letra Enciklike e Papës Françesku VËLLEZËR TË GJITHË, 51-53)



51. Disa vende ekonomikisht të forta

paraqiten si modele kulturore për vendet e pazhvilluara,

por njëkohësisht nuk sigurohet

që të gjithë të rriten me të njejtin stilin e tyre,

duke zhvilluar në njerëzit aftësinë e tyre

për të inovuar duke u nisur nga vlerat e kulturës së tyre.

Kjo nostalgji sipërfaqësore dhe e trishtuar,

që të çon drejt kopjimit dhe blerjes,

dhe jo drejt krijimit,

lind një vetëvlerësim kombëtar shumë të ulët.

Në sektorët e pasur të shumë vendeve të varfra,

dhe ndonjëherë në ato që kanë arritur të dalin nga varfëria,

ka një paaftësi për të pranuar karakteristikat

dhe proceset e tyre,

duke provokuar rënjen

në një përbuzje të identitetit të tyre kulturor,

sikur të ishte shkaku nga të gjitha të këqijat.

52. Shkatërrimi i vetëvlerësimit të dikujt

është një mënyrë e lehtë për t'i dominuar ata.

Pas tendencave që synojnë homogjenizimin e botës,

dalin interesa të pushtetit

që përfitojnë nga vetëvlerësimi i ulët,

pikërisht në momentin kur,

përmes mediave dhe rrjeteve,

tentohet të krijohet një kulturë e re

në shërbim të më të fuqishmëve. .

Nga kjo përfiton oportunizmi

i spekulimit financiar dhe i shfrytëzimit,

ku humbin gjithmonë të varfërit.

Nga ana tjetër, injorimi i kulturës së një populli

do të thotë se shumë liderë politikë

nuk janë në gjendje të promovojnë

një projekt efektiv që mund të supozohet lirisht

dhe të mbështetet me kalimin e kohës.

53. Ne harrojmë se “nuk ka tjetërsim më të keq

se sa të përjetosh të mos kesh rrënjë,

të mos i përkasësh askujt.

Një tokë do të jetë e frytshme,

një popull do të japë fryte

dhe do të jetë në gjendje të gjenerojë një të ardhme

vetëm në masën që krijon marrëdhënie përkatësie

midis anëtarëve të tij,

në masën që krijon lidhje integrimi

midis brezave dhe komuniteteve të ndryshme

që kompozojnë atë.

Dhe gjithashtu në atë masë se sa thyen spiralet

që mjegullojnë shqisat, duke na larguar gjithmonë nga njëri-tjetri”.

[ninoenina]

SHPRESA ((Nga Letra Enciklike e Papës Françesku VËLLEZËR TË GJITHË, 54-55)


54. Pavarësisht nga këta hije të dendura

që nuk duhen anashkaluar,

në faqet në vijim dua t'u jap zë

shumë shtigjeve të shpresës.

Në fakt, Zoti vazhdon të mbjellë

farat e së mirës në njerëzimin.

Pandemia e fundit na ka ndihmuar

të rifitojmë dhe të vlerësojmë shumë

shokët dhe shoqet të udhëtimit tonë,

të cilët, të frikësuar, reaguan duke dhënë jetën.

Ne jemi në gjendje të kuptojmë

se jetët tona janë të ndërthurura

dhe të mbështetura nga njerëzit e thjeshtë,

të cilët padyshim kanë shkruar ngjarjet vendimtare

të historisë tonë të përbashkët:

mjekët, infermierët dhe infermieret, farmacistët,

punonjësit e supermarketeve, personeli i pastrimit,

kujdestarët, transportuesit, burrat dhe gratë

që punojnë për të ofruar shërbime dhe siguri thelbësore,

vullnetarët, priftërinjtë dhe murgeshat ...

e kanë kuptuar që askush nuk shpëton vetëm.

55. Unë i ftoj të gjithë të vazhdojnë të kenë besim në shpresën,

që është një realitet i rrënjosur në thellësitë e qenies sonë njerëzore,

pavarësisht nga rrethana konkrete dhe nga kushtëzimi historik në të cilin jetohet.

Shpresa naflet për një etje, për një aspiratë,

për një dëshirë të zjarrtë për plotësi,

për një jetë të përmbushur mirë,

për një krahasim të vetes

me atë që është e madhe,

me atë që mbush zemrën

dhe e lartëson shpirtin

drejt gjërave të mëdha,

siç është e vërteta, mirësia dhe bukuria,

drejtësia dhe dashuria.

Shpresa është e guximshme,

di të shikojë përtej komfortit personal,

të sigurimeve dhe kompensimeve të vogla

që ngushtojnë horizontin,

dhe na hap mundësi drejt idealeve të mëdha

që e bëjnë jetën më të bukur dhe më dinjitoze.

Le të ecim me shpresë!

[ninoenina]

Nga Letra Enciklike e Papës Françesku VËLLEZËR TË GJITHË


KAPITULLI I DYTË: NJË I HUAJ NË RRUGË


56. Gjithçka përmenda në kapitullin e mëparshëm

është më shumë se një përshkrim aseptik i realitetit,

pasi “gëzimet dhe shpresat,

trishtimet dhe ankthet e njerëzve të sotëm,

veçanërisht të të varfërve dhe të gjithë atyre që vuajnë,

janë gjithashtu. gëzimet dhe shpresat,

trishtimet dhe ankthet e dishepujve të Krishtit

dhe nuk ka asgjë me të vërtetë njerëzore

që të mos gjejë jehonë në zemrat e tyre".

Duke kërkuar të gjëj një dritë të ndezur

në botën në të cilin jetojmë

e para se të përpiqem të paraqitem disa vjia veprimi,

dua të studioj me ju një shëmbëlltyrë

të treguar nga Jezusi mijëra vjet më parë

Në fakt, edhe pse kjo letër u drejtohet

të gjithë njerëzve me vullnet të mirë,

pavarësisht nga bindjet e tyre fetare,

shëmbëlltyra është shprehur në atë mënyrë

që secili prej nesh të lejojë që të sfidohej prej saj.


Samaritani i mirë

25 Dhe ja, u ngrit një dijetar Ligji dhe, me qëllim që ta provojë, e pyeti:

“Mësues, çka duhet të bëj për të fituar jetën e pasosur?”

26 “Çka shkruan në Ligj? ‑ iu përgjigj Jezusi ‑ Si lexon atje?”

27 Dijetari iu përgjigj:

“‘Duaje Zotin, Hyjin tënd,

me gjithë zemrën tënde, me gjithë shpirtin tënd, me gjithë fuqinë tënde,

dhe me gjithë mendjen tënde edhe ‘të afërmin tënd porsi vetveten!’“

28 Jezusi i tha:

“Mirë u përgjigje! Vepro kështu dhe do të jetosh!”

29 Por ai, duke dëshiruar të përligjej, e pyeti Jezusin:

“Kush është i afërmi im?”

30 Jezusi vazhdoi e tha:

“Një njeri po zbriste prej Jerusalemit në Jeriho e ra ndër cuba.

Këta e plaçkitën, e rrahën dhe ikën dhe e lanë veç gjallë.

31 Rastësisht po asaj rruge po zbriste një prift.

E pa, iu shmang e vazhdoi rrugën.

32 Po ashtu edhe një levit, kur arriti aty, e pa,

iu shmang dhe vazhdoi udhën.

33 Kurse një samaritanas, duke udhëtuar,

kur erdhi tek ai dhe e pa, pati mëshirë për të,

34 iu afrua, ia lidhi plagët duke ia pasë larë me verë e me vaj.

Pastaj e vuri mbi shtazën e vet, e çoi në bujtinë

dhe u kujdesua për të.

35 Të nesërmen, nxori dy denarë, ia dha bujtinarit dhe i tha: ‘M’u kujdes për të

dhe, çka të shpenzosh më shumë, do t’i jap kur të kthehem.’

36 Cili prej këtyre të treve, të thotë mendja, u dëftua i afërmi i atij njeriu që ra ndër cuba?”

37 Ai iu përgjigj:

“Ai që pati mëshirë për të!”

“Shko ‑ i tha Jezusi ‑ e bëj edhe ti kështu!”

[ninoenina]

Nga Letra Enciklike e Papës Françesku VËLLEZËR TË GJITHË.


KAPITULLI I DYTË: NJË I HUAJ NË RRUGË


MEDITIMI PAPAPRAK.

57. Kjo shëmbëlltyrë mbledh arritjet e meditimeve të shumë shekujve.

Menjëherë pas tregimit të krijimit të botës dhe të qenies njerëzore,

Bibla paraqet sfidën e marrëdhënieve mes nesh.

Kaini eliminon vëllanë e tij Abelin

dhe pyetja e Zotit kumbon: "Ku është Abeli, vëllai yt?" (Zan. 4,9).

Përgjigja qe e njëjta që shpesh japim edhe ne:

"A jam unë rojtari i vëllait tim?" (po aty).

Me pyetjen e tij, Zoti vë në dyshim çdo lloj determinizmi apo fatalizmi

që pretendon të justifikojë indiferencën

si përgjigjen e vetme të mundshme.

Përkundrazi, na mundëson të krijojmë një kulturë tjetër,

e cila na udhëzon të kapërcejmë armiqësitë

dhe të kujdesemi për njëri-tjetrin.

58. Libri i Jobit përdor faktin e të paturit të njëjtin Krijues

si bazë për të mbështetur disa të drejta të përbashkëta:

“A s’janë ata si unë vepër e Tij?

S’na formoi një Hyj në krah’ror të nënës?" (31,15).

Shumë shekuj më vonë, Shën Ireneu u shpreh ndryshe

me imazhin e melodisë:

"Prandaj, kushdo që e do të vërtetën,

nuk duhet ta lërë veten të magjepset

nga ndryshimi i çdo tingulli ose të imagjinojë

se ai është autori dhe krijuesi i këtij tingulli.

dhe një tjetër është autori dhe krijuesi i tjetrit [...],

por ai duhet të mendojë se vetëm njëri e bëri atë".

59. Në traditat hebraike,

imperativi për të dashur dhe për t'u kujdesur për të tjerët

dukej se kufizohej në marrëdhëniet

midis anëtarëve të të njëjtit kombi.

Parimi i lashtë: "Do ta duash të afërmin tënd si veten" (Lev, 19, 18)

zakonisht kishte për qëllim t'u referohej bashkatdhetarëve.

Megjithatë, veçanërisht në judaizmin që u zhvillua jashtë tokës së Izraelit,

kufijtë u zgjeruan.

Ftesa u duk për të mos u bërë të tjerëve

atë që nuk do që të të bëjnë ty (krh.Tb 4, 15).

I urti Hillel (shek. I p.e.s.) ka thënë në lidhje me këtë:

“Ky është ligji dhe profetët. Të gjitha të tjerat janë komente”.

Dëshira për të imituar qëndrimet hyjnore

çoi në kapërcimin e prirjes

për t'u kufizuar në më të afërmit:

"Mëshira e njerëzve ushtrohet ndaj të afermit,

ndërsa mëshira e Hyjit ushtrohet ndaj të gjithë të gjallëve" (Sir. 18,12).

[ninoenina]

Nga Letra Enciklike e Papës Françesku VËLLEZËR TË GJITHË.


KAPITULLI I DYTË: NJË I HUAJ NË RRUGË





MEDITIMI PARAPRAK.


60. Në Besëlidhjen e Re, parimi i Hillelit gjeti shprehje pozitive:

" Gjithçka dëshironi t’ju bëjnë juve njerëzit,

bëjuani edhe ju atyre! Ja, vërtet Ligji e Profetët!” (Mt 7:12).

Ky apel është universal, tenton të përfshijë të gjithë,

vetëm për shkak të gjendjes së tyre njerëzore,

sepse Më i Larti, Ati Qiellor “bën të lindë dielli i tij

mbi të këqijtë e mbi të mirët

e të bjerë shi për të drejtët e për të padrejtët” (Mt 5,45).

Dhe për rrjedhojë kërkohet:

“Bëhuni edhe ju të mëshirshëm sikurse

(edhe) Ati juaj është i mëshirshëm” (Lk. 6,36).


61. Ekziston një motiv për të zgjeruar zemrën

në mënyrë që të mos e përjashtojë të huajin

dhe mund të gjendet tashmë në tekstet më të lashta të Biblës.

Kjo është për shkak të kujtimit të vazhdueshëm të popullit hebre

që ka jetuar si i huaj në Egjipt:

" Mos e shfrytëzo as mos e shtyp të huajin,

sepse edhe ju qetë të huaj në dheun e Egjiptit" (Dal. 22,20).

"Mos e nëpërkëmbni të ardhurin, sepse e njihni jetën e ardhacakut;

edhe ju keni qenë ardhacakë në dheun e Egjiptit" (Dal, 23,9).

" Mos harro se edhe ti ke qenë skllav në Egjipt!

prandaj po të urdhëroj ta kryesh këtë gjë...” (Lev 19, 33-34).

“ Nëse e ke vjelë vreshtin tënd, mos i mblidh vilet që kanë mbetur,

por le të mbesin për t’i përdorur ardhacaku, bonjaku e vejusha.

Mos harro se edhe ti ke qenë skllav në Egjipt!

prandaj po të urdhëroj ta kryesh këtë gjë” (Dt 24:21-22).

Në Besëlidhjen e Re thirrja për dashuri vëllazërore kumbon fuqishëm:

“ Sepse i tërë Ligji përmblidhet në këtë urdhër:

“Duaje të afërmin tënd porsi vetveten!” (Gal 5,14).

“Kush e do vëllain e vet, ai është vazhdimisht në drItë,

në të s’ka asgjë që ta bëjë të gabojë.

Kush e urren vëllain e vet, gjendet në errësirë dhe ecën në errësirë.

Nuk di kah shkon, sepse terri ia ka verbuar sytë.

Kushdo që e do vëllanë e vet, mbetet në dritë dhe nuk ka rast pengese.

Por ai që urren vëllanë e tij është në errësirë” (1 Gj. 2,10-11).

“Ne e dimë se kemi kaluar prej vdekjes në jetë,

për arsye se i duam vëllezërit.

Kush nuk ka dashuri, mbetet në vdekje.

Kushdo e urren të vëllanë, është vrastar” (1 Gj. 3,14).

" Sepse kush nuk e do vëllain e vet që e sheh,

Hyjin që nuk e sheh, s’mund ta dojë" (1 Gjn 4,20).