Autenciteti dhe origjina e Kuranit!

[Xhemis]

BURIMET E KUR’ANIT

PASQYRË KRITIKE E TEORIVE TË AUTORËSISË SË KUR’ANIT

HAMZA NIJAZI

PASQYRA E LËNDËS[/U]

Parathënie


Hyrje

A eshte Muhammedi a.s autor i Kuranit?

A ka pasur si qellim përfitimin material?

A ka pasur dëshire dhe ambicie për pushtet dhe lavdi?

A ka pasur si qellim bashkimin dhe çlirimin i arabëve?

Reformimi moral

Trillim i pandërgjegjshëm

A eshte e vertete teoria e epilepsisë?

Teoria e iluzionit fetar

A eshte kopjuar Kurani nga burimet cifute dhe kristiane?

Problemi i paralelizmave

Teoria e Fjalës së Shenjtë

Të thëna shkencore

Fund

[Xhemis]

Hyrje

Cili është autori i Kuranit?

Kjo është një temë për të cilën studiuesit orientaliste kanë patur gjithnjë kontradikta. Ky shkrim jep një vështrim kritik mbi teoritë kryesore të autorësisë duke përdorur argumenta logjike, dëshmi historike, analizë teksti dhe të dhëna shkencore.

Ndoshta e vetmja pikë takimi rreth Kuranit është ajo se ai u shqiptua për herë të parë nga një njeri i lindur në Meka, qytet i Arabisë, në shekullin e gjashtë e që quhej Muhammed.

Përsa i përket burimit të Kuranit, studiuesit ndahen në 3 grupe kryesore:

1)- ata që besojnë se Muhammedi a.s është vetë autori
2)- ata që besojnë se ai nuk është autori por e mësoi atë nga një autor apo autorë tjerë njerëzorë
3)- ata që besojnë se Kurani nuk ka autor njerëzor, por se ai ka ardhur fjalë për fjale nga Zoti


Po e fillojmë këtë studim duke shqyrtuar së pari argumentat e atyre studiuesve tëcilët e konsiderojnë Muhammedin si autor të Shkrimit Hyjnor. Për të kuptuar pozicionin e tyre është e rëndësishme tëmbajmëparasysh se çfarë thotë vetë Kurani mbi burimin e tij.
Kurani e shpreh qartë:

Ky është vërtet një Kuran, më i nderuari… Revelacion
(shpallje) nga Zoti i Botëve!(1)

Një diçka me këtë shprehet edhe nëvende të tjera nëKuran (2). Për më tepër mënyra se si kjo thuhet, të jep përshtypjen se fjalët burojnë nga Krijuesi për tek krijesat. Duke lënë mënjanë kapitullin e 9-të, të tërëkapitujt e tjerë fillojnë me formulën: Me emrin e Zotit, Mëshiruesit, Mëshirëbërësit. Fjalët thuhen në Vetën e Parëdhe në mjaft vende Zoti mjaft qartë e urdhëron profetin Muhammed a.s: Thuaj d.m.th. KUL. Në fakt njëkomandëe tillë shfaqet 322 herë në Kuran (3). Po kështu janë përdorur edhe fjalë të tjera imperative si shpall apo deklamo, lëvdo Zotin tënd, bjer me fytyre ne toke, e mjaft tëtjera (4). Meqenëse Kurani është një Fjalë Hyjnore nënkupton mohimin e autorësisë njerëzore. Kurani megjithatë mohon në mënyrë kategorike, se si mund të jetë krijuar nga ndonjënjeri apo Xhind:

Thuaj: Edhe sikur të bashkoheshin njerëzit dhe xhindët për të sjellë një Kuran të tillë, ata nuk do të mund ta bënin sado që ta ndihmonin njëri- tjetrin (5).

Përveç se ai është një shpallje Hyjnore dhe mohimit të theksuar qëi bëhet autorësisë njerëzore, Kurani gjithashtu jep edhe mënyrën se si mund të binden ata që besojnë të kundërtën:

E nëqoftëse jeni nëdyshim në atë qëne ia shpallëm gradualisht robit tonë, atëherë sillni ju një kaptinë të ngjashme si ai (Kurani) dhe thirrni (për ndihmë dëshmitarët tuaj (zotërat) pas Allahut, nëse jeni të sinqertë(në thëniet tuaja se Kurani nuk është prej Zotit). E mos e paçit bërë(deri më tash) e as do ta bëni kurrë(edhe në të ardhmen), atëherë ruajuni zjarrit, lëndë e të cilit janë njerëzit dhe gurët, që është i përgatitur për mosbesimtarët (6).

Duke iu përgjigjur akuzës se profeti Muhamed a.s ishte autori, Kurani përgjigjet:

Dhe kur atyre u lexohen ajetet Tona të qarta, ata qënuk besojnë takimin Tonë(ringjalljen) thonë: Sillna një Kuran tjetër, ose ndryshoje këtë. Thuaj: Mua nuk më takon që ta ndryshoj vetë, unë përcjell vetëm atë që më shpallet, unë nëse kundërshtoj Zotin tim i frikësohem dënimit të Ditës së Madhe. Thuaj: Sikur të kishte dashur Allahu, unë nuk do t’ua kisha lexuar juve atë, as nuk u kisha mjaftuar me të. Unë para tij kam jetuar një kohë në mesin tuaj (as nuk kam ditur, as nuk kam lexuar), a nuk mendoni?(7)


Një nga gjërat qëi sodit më së tepërmi kritikët e Muhammedit është fakti se ai jetoi mes popullit të tij për dyzet vjet pa treguar as edhe njëherë ndonjë shenjë diturie të madhe apo ndonjë dell poeti, në fakt ai ishte analfabet. Si mundet atëherë të shpjegohet që ai arriti të krijojë Kuranin?, madhështia e të cilit është e pakrahasueshme? Në të vërtetë Kurani i drejtohet vetë Muhammedit me këto fjalë:

"Ti (Muhammed) nuk ishe që lexoje një libër para këtij, e as që shkruaje atyre me dorën tënde të djathtë, pse atëherë do të dyshonin ata të prishurit." (8)

Mendime te gabuara te disa autoreve

Ndonëse Muhammedi e hodhi poshtë autorësinë e Kuranit (9) një numër studiuesish orientaliste janë të bindur se ai është vërtet autor i tij. Nënteksti është, ai ka gënjyer me qëllim, kur ia atribuoi Kuranin, Zotit. Këtij mashtrimi të dukshëm pastaj studiuesit i kanë mveshur motive të ndryshme:

Carls Hamilton, përkthyes: "Hedaja: Njëkoment mbi ligjet islame", shkruan në parathënien e përkthimit:

Se cili ishte autori i kësaj përzierje të jashtëzakonshme deklamacioni dhe porosish morale do të mbetet gjithmonëe pacaktuar, pasi mbi këtë pikëvazhdon të ketë një mos përputhje, gjë që ka ekzistuar edhe ndërmjet kundërshtarëve të parë të MUHAMMEDIT dhe misionit të pretenduar tëtij.
Megjithatë është e padiskutueshme se ky individ i jashtëzakonshëm ishte projektuesi kryesor i kësaj vepre, ndonëse nuk përjashtohet mundësia që ai të ketëpërfituar edhe nga ndihma e mjaft të tjerëve në krijimin e librit (10).

Hamillton vazhdon duke thënëse Muhammedi ishte njëmashtrues por nuk jep ndonjë motiv të qartëqëta mbështesë këtë trillim. Të njëjtin pozicion mban edhe Ricard Bell i cili shkruan nëparathënien e përkthimit tëtij, "Kurani: I përkthyer me një Rivendosje kritike të Sureve “se Kuranin e shkroi vetë Muhammedi” (P)(11).

Në librin e tij, "Veberi dhe islam: Një studim kritik", Brian S Turner thotëse Maks Veberi e konsideronte Muhammedin si një oportunist dhe se pasuesit e tij ishin të motivuar vetëm nga shpresa e përfitimeve ekonomike. (12) Sipas Veberit, Muhammedi e kuptoi se apeli që ai i bëri devocionit dhe drejtësisë morale nuk e ndihmoi që të arrinte ambiciet e tij për fuqi politike, lavdi personale dhe përfitim ekonomik. Ndaj për të arritur qëllimet e tij ai mobilizoi luftëtarët qëi kishte me vete.

Për më tepër, Veberi i jep të kuptojë se Profeti filloi ta kuptojë gjithnjë e më shumëse pozicioni i tij varej nga mobilizimi i suksesshëm i luftëtarëve, të cilët Veberi i identifikon si grupi përçues i fesë së re. Në argumentat e Veberit spikasin një numër tiparesh.
Duke qenëse Muhammedi a.s dështoi nëpërpjekjet e tij për të zërë rrënjë në Mekë, në bazë të kuvendeve fetare, atij iu desh t’i drejtohej luftëtarëve dhe në mënyrë të paevitueshme, mesazhi i tij monoteist u dha në bazë të dinamizmit ushtarak, që i përgjigjej një kaste luftëtarësh dhe doktrina sociale e Muhammedit u orientua gati plotësisht drejt përgatitjes psikologjike të besnikëve për betejë, me qëllim që të ruante numrin maksimal të luftëtarëve të fesë. Këta luftëtarë motivoheshin jo nga devocioni i pastër ndaj gjenisë së Profetit por nga perspektiva për të fituar tokë dhe fuqi.
Për rrjedhim, lufta fetare në islam ishte thelbësisht një ndërmarrje që drejtohej për grumbullimin e pasurive të patundshme duke u orientuar kryesisht nga interesat feudale mbi tokën (13).


Keneth Kreg në librin e tij “Thirrja e Minaresë” argumenton se teksti i Kuranit ndoshta bazohet në traditën gojore, por Muhammedi ia atribuoi Zotit duke dashur të shpëtojë popullin e tij nga krimi i adhurimit të idhujve. Sipas tij Kurani është një shprehje e vëzhgimit të ndërgjegjshëm të botës nga ana e Muhammedit a.s.

E tillë ishte baza dhe kuptimi i kushtrimit të Muhammedit në persiatjet e një përjetimi “shkretëtiror”, ku faktet e mbledhura nga vëzhgimi i ndërgjegjshëm i skenës bashkëshortore u artikuluan në një kushtrim personal i cili u bë thirrje dhe paralajmërim për qytetin (14).

Artur I. Arbery në parathënien e librit “Kurani i Interpretuar”, ka pikëpamje të ngjashme:

Faktet tregojnëse të gjitha shkrimet dhe bëmat e Muhammedit u nxitën nga një dëshirëe sinqertë për t’i çliruar bashkë atdhetarët e tij nga pesha e madhe e bestytnive të kota, se ai u nxit nga një dëshirë jashtëzakonisht e fortë për të shpallur atë të vërtetë të madhe të Bashkësisë së Qenies Hyjnore e cila kishte përpirë plotësisht shpirtin e tij, se qëllimi që duhej arritur, justifikonte sipas tij mjetet që ai përdori në krijimin e Sureve- sa ai arriti të besonte edhe vetë që kishte marrë një shpallje hyjnore- dhe se ai eci përpara nga forca e rrethanave duke arritur gradualisht sukseset e njëpasnjëshme, filloi ta besojë vetveten si lajmëtar qiellit (15).

Sipas M.M. Mulokozit, Muhamedi e pranoi profetësinë si mjet për të bashkuar popullin e tij në luftë kundër shtypësve, si një shprehje e asaj dëshire të madhe për të çliruar atdheun e tij, Arabinë, nga dominimi imperialist.

Politikisht islami u shfaq nga një situatë e rëndë shtypjeje dhe kolonializmi. Lëvizja Islamike ishte në një farë mase një përpjekje e arabëve për t’u shkëputur nga kthetrat e tre fuqive imperialiste... Ndaj roli historik i islamit ishte kalitja e shpirtit nacionalist ndër ta dhe drejtimi në luftën kundër shtypësve. Mjetet qëu përdorën për arritjen e këtij uniteti ishte ai i Profetësisë, njëmjet që i përshtatej përvojës shumëshekullore e të qëndrueshme të popujve të lindjes së Mesme (16).

Enciklopedia e Re Katolike gjithashtu sugjeron se profetësia e Muhammedit a.s ishte thjesht njëmjet për bashkimin e arabëve. “Rreth moshës 40 vjeçare ai morri “shpalljen e tij profetike” për t’i bashkuar arabët nën një monoteizëm”(17).

Me pak fjalë sipas këtyre teorive Muhammedi supozohet t’ia ketë atribuar Kuranin një burimi Hyjnor duke qenë i motivuar ose nga përfitimi ekonomik, ose nga posedimi i njëfuqie tëmadhe, ose nga reformimi moral i çlirimit politik të popullit të tij. Të gjitha këto teori paraqesin njënumër vështirësish në argumentat që japin.

Ta kundershtojme idenë e PERFITIMIT PERSONAL me poshte.




Referenca


(1) Kurani 5:77, 80. Gjatëgjithëstudimit ështëpërdorur përkthimi nëshqip i M. Sherif Ahmeti, përveç atyre rasteve kur ështëthënëe kundërta.
(2) Kurani p.sh. thotënë26:192-193 E edhe ai (Kurani) ështëshpallje (zbritje) e Zotit tëbotëve. Atë e solli shpirti besnik (Xhebraili). Referenca tëtjera mund tëjenë: 25:1; 3:3; 4:105; 16:44 dhe 15:9.
(3) Rëndësinë e këtij numri do ta diskutojmë më vonë.
(4) Shih p.sh. Kurani 15:49; 76:24-26; 18:27,28
(5) Kurani 17:88. Një sfidëe ngjashme del edhe në2:23; 10:38 dhe 11:13
(6) Kurani 2:23-24
(7) Kurani 10:15-16
(8) Kurani 29:48. Analfabetizmi i tij përmendet edhe në7:158
(9)Ky shembull i famshëm ështëhistoria e Shfaqjes Hyjnore nëShpellën e Hiras. Shih (përkthim) Muhamed Muhsin Khan “Përkthimi I kuptimit Salih-Al-Bukharit” (Arabisht-Anglisht) (Lahore: Kazi Publications 1979) Vol. 1, Hadim nr 3, fq. 2-4.
(10) Carls Hamillton (përkthim) “Hedaja: Koment mbi Ligjet Islamike” (New Delhi i Kitab Bhavan 1985) Vol. 1, fq 7. Kjo vepër monumentale u përkthye me urdhër tëGuvernatorit tëPërgjithshëm Anglez dhe tëKëshillit tëBengalit, Warren Hastings.
(11) Richard Bell (përkthim) “Kurani i Përkthyer me njëRivendosje Kritike tëSureve” Edinburgh: T&T Clark 1960) Vol. 1, fq. 6.
(12) Bajram S. Turner “Veberi dhe Islami: NjëStudim Kritik” (Londër: Routhegeand Kegan Paul 1974) fq. 23.
(13) Bajram S. Turner, citati faqe 34
(14) Keneth Cragg “Thirrja e Minaresë” (New York: Oxford University Press, 1964) fq. 76-77.
(15) Arthur J. Arbery “Kurani I Interpretuar” (Londër: George Allen- Unwin Ltd., 1955) Vol. 1, fq. 15.
(16) M.M. Mukozi “Utensi wa Rasi L’Ghuli”mimeo. Fjalim i mbajtur nëseminarin e TUKI-t 25 shkurt 1988, fq. 4.
(17) Enciklopedia e Re Katolike (Washington: The Catudic University of America, 1981) Vol. 1, fq.715.

[Xhemis]

A ka pasur si qellim përfitimin material?


Megjithatë dikush mund të thotë se rruga më e lehtë nuk është gjithmonë më e mira. Ndoshta Muhammedi ishte i dhënë pas pasurisë, ndaj ia atribuoi Kuranin Perëndisë, me qëllim që të përfitonte më tepër. Megjithatë kjo hipotezë nuk përputhet me faktet historike. Pozita financiare e Muhammedit ishte shumë më e mirë përpara sesa pas profetësisë së tij.

Në moshën 25 vjeçare, (pra 15 vjet përpara se ai të shpallej profet) ai u martua dhe jetoi në mes të rehatisë me Kadijen e tij e cila ishte një tregtare e pasur. Pas profetësisë së tij, standarti i jetës dhe gjendja e tij financiare nuk ishin për t’u pasur zili.

Në një përmbledhje të Hadithit nga An-Naumi, një nga gratë e Muhammedit, Aishia tregon se zjarri në shtëpinë e tyre mund të rrinte një deri dy muaj pa u ndezur, ngaqë nuk kishte asgjë për t’u gatuar. I vetmi mjet për të jetuar ishin hurmat dhe uji. Nganjëherë kësaj diete i shtohej edhe qumështi i dhisë, të cilin ia dhuronte populli i Medinës.(18) Në librin e tij “Muhammedi: Jeta e tij bazuar mbi burimet më të hershme”, Martin Lings thotë:

Profeti dhe familja e tij jetonin një jetë plot kursime. Aisha tregon se përpara (reniest së) Khaiberit, ajo nuk kishte ngrënë kurrë hurma aq sa të ngopej. E tillë ishte varfëria e këtyre njerëzve, sa gratë e profetit nuk i kërkuan kurrë atij ndonjë gjë, përveç atyre gjërave më të nevojshme për jetën.(19)

Kjo nuk ishte thjesht një sakrificë e përkohshme por një mënyrë të jetuari. Kjo gjë ndodhte në një kohë kur Muhammedi po të donte mund të kishte jetuar si mbret. Në të vërtetë pati dhe një farë proteste nga gratë e tij përse duhej të vazhdonin të jetonin në varfëri kur mund të notonin në luks?(20)
Profeti u shqetësua nga kjo pakënaqësi. Atij i erdhi një shpallje e cila urdhëronte që t’u thoshte grave të zgjidhnin ose Perëndinë dhe lajmëtarin e Tij, ose shkëlqimin e përkohshëm të kësaj bote.

O ti Pejgamber, thuaju grave tuaja: Në qoftë se lakmoni jetën e kësaj bote dhe stolitë e saj, atëherë ejani, unë po ju jap furnizim dhe po ju lëshoj ashtu si është e rrugës. E në qoftë se e doni Allahun, të dërguarin e Tij dhe botën tjetër, atëherë të jeni të sigurta se Allahu ka përgatitur shpërblim të madh për ato prej jush që bëjnë punë të mira.(21)

Duke përshkruar dhomën e Profetit, Umeri thotë:

Vura re se dhoma kishte gjithë vetëm tre lëkurë të thara bagëtie dhe një grusht elb të hedhur në një qoshe. Hodha vështrimin përreth, por syri nuk më zuri gjë tjetër. Nga sytë më dolën lot. Ai më tha: Përse po qan? Unë iu përgjigja: O Profet i Allahut! E si të mos qaj, kur shoh se në ç’gjendje ndodhesh. O Profet i Allahut! Lutu që Allahu të na japë të ngrëna të bollshme. Si ka mundësi që persianët dhe romakët të cilët nuk kanë fe të vërtetë dhe adhurojnë jo Allahun por mbretërit e tyre Kaizerin dhe Kohesrohen, të jetojnë në kopshte të lulëzuara e buzë shatërvanëve të pastër, ndërsa Profeti i zgjedhur dhe skllavi i nënshtruar i Allahut jeton në varfëri të plotë! Profeti i cili deri në atë kohë ish mbështetur, kur më dëgjoi të flisja në këtë mënyrë u ngrit dhe tha:

O Umer vazhdon akoma të dyshosh për këtë gjë? Qetësia dhe rehatia në botën e përtejmë janë shumë më të mira se qetësia e rehatia në këtë jetë. Të pafetë po shijojnë shumë të mira në këtë botë, ndërsa për ne këto të mira janë rezervuar të tëra në jetën tjerër.

Unë i kërkova ndjesë: O Profeti Allahut! Të lutem më fal. Ishte me të vërtetë një gabim nga ana ime.(22)

Dikush e pyeti Aishën se si e kish krevatin Profeti në shtëpinë e tij. Përgjigja e saj ishte: ai është bërë me lëkurë të mbushur me gjethe palme.(23)

Privacionet e Muhammedit ishin të vetë imponuara sepse kurdoherë që të merrte ndonjë dhuratë (si në rastin kur kryetari i Fidakut i dhuroi 4 deve të ngarkuara me mall) ai ia shpërndante atë të varfërve dhe s’pranonte të merrte asgjë për vete.(24) Kur Muhammedi vdiq, ai nuk kishte kurfarrë parash. Pasuria e vetme ishin 7 dinarë të cilat ua shpërndau të varfërve disa ditë përpara se të vdiste duke patur frikë se mos i linte prapa.(25) Gjithashtu thuhet se kur kur ai vdiq, ndonëse kishte arritur mjaft fitore dhe bëma, Muhammedi ishte borxh dhe se kishte lënë peng mburojën e tij tek një çifut i Medines.(26)

Ka gjithashtu edhe mjaft raste të tjera të cilat tregojnë se jeta e Muhammedit nga fillimi i profetësisë së tij e deri në vdekje ishte një jetë qëndrueshmërisht e kursyer dhe plot privime.(27)

Ideja se qëllimi i tij ishte përfitimi material nuk përputhet me faktet historike. Siç ve re edhe Enciklopedia e Re Katolike “Thuhet se frymëzimi kryesor që e shtyu Muhammedin për të kryer revolucionin e tij fetar ishte thjesht përfitimi ekonomik”. Kjo hipotezë nuk u përshtatet fakteve që ne njohim.(28)



Referenca

(18) Abdur Rahman Shad (përkthim) Rijadh-As-Salihin përgatitur nga Imam Jahjabin Sharafu- Din An- Nawawi (Lahore: Kazi Publications, 1984) Hadithi nr. 494-495, fq. 323-324
(19) Martin Lings “Muhammedi: Jeta e tij e bazuar mbi burrimet më të hershme” (London: G. Allen Uniwin Ltd. 1983) faqe. 276.
(20) Shih Martin Ling cit. Fq. 274-279
(21) Kuran 38: 28-29[/QUOTE]
(22) H. Nizzamuddin “Mësimet e Islamit” (New Delhi: Idona Ishaat-e-Dinityat, pa datë) fq. 49-50. Ky episod përmendet edhe në librin e Martin Lings “Muhammedi”, fq. 279
(23) H. Nizamuddin op.cit. fq. 50. Dhe kur Hafsasë iu drejtua një pyetje e ngjashme, ajo u përgjegj: Përbëhej nga një sopë basme të cilën unë ia shtroja qysh para se ai të flinte. Njëherë, duke dashur t’ia bëjmë të rehatshme, unë ia shtrova më katërsh. Mëngjesin tjetër ai më pyeti: Çfarë ishte ajo që më shtrove mbrëmë? Unë iu përgjigja: E njëjta copë, vetëm se nuk e kisha palosur dysh, por katërsh. Ai tha: “Lëre ashtu si qe më parë.Rehatia më e madhe i zë udhën hajdutit.” (lutja e mbrëmjes), fq. 50.
(24) Për një rëfim të plotë shih tregimin e Bilalit në librin e H. Nizamuddinit, cit. Fq. 55-57.
(25) Hafiz G. Sarvar “Muhammedi Profeti i Shenjtë” (Lahore: Sh. Muhamaad Ashraf 1969), fq. 367.
(26) Xhemal Badawi “Profetësia e Muhammedit”: Një vështrim analitik (Minna I. E. T. 1981), fq. 8.
(27) Shih Abdur Rahman Shad (p;rkthim), cit. Hadith Nos 474, 475, 476, 477 dhe 478, fq. 315-317.
(28) Enciklopedia E Re Katolike Vol. 9, fq. 1001.

[Xhemis]

A ka pasur dëshire dhe ambicie për pushtet dhe lavdi?

Po kaq e vështirë për t’i mbrojtur, për ata që e shpikën, është edhe hipoteza e cila mundohet të argumentojë se Muhammedi u shty për krijimin e Kuranit nga dëshira për pushtet dhe lavdi. Si fillim duhet ditur se Muhammedi njihet botërisht si një nga udhëheqësit më të suksesshëm në historinë njerëzore. Një njeri me cilësi të tilla nuk do ta kishte të vështirë për t’u bërë udhëheqës dhe për të fituar pushtet edhe pa u shpallur profet. Në fakt, kjo do të ishte mënyra më e lehtë për t’i fituar ato.

Së dyti, Kurani e shpreh qartë se askush, përfshi edhe vetë Muhammedin nuk mund të krijonte një vepër të ngjashme me Kuranin. Në qoftë se ai do të synonte pushtetin dhe lavdinë, atëherë ai do të ishte shpallur autori i një libri si Kurani i cili për nga bukuria dhe madhështia i eklipson të gjitha librat e tjerë.

Për më tepër karakteri i tij tregon qartë se ai nuk ishte i etur as për pushtet e as për lavdi personale. Dëshira për lavdi shpesh e gjen shprehjen e vet në banesat e mrekullueshme, në rrobat e çmuara, në automobilat e shtrenjtë, në dehjen nga lëvdatat e paprera, në kënaqësitë e shtira e kështu me rradhë.

Muhammedi ishte një shembull i mahnitshëm përuljeje. Megjithë rangun e tij shoqëror si Profet që ishte e me gjithë përgjegjësitë e mëdha si burrë shteti, Muhammedi angazhohej edhe në punë shtëpie. Ai kujdesej për veshjet, ai riparonte këpucët dhe milte dhinë e tij. Ai fliste dhe dëgjonte plot durim këdo që donte të fliste me të. Kjo i bënte ziliqarët të ankoheshin.

“O! Ai dëgjonte çdo njeri!” (29)

Erdhi një kohë kur muslimanët filluan me shenjë respekti të çoheshin në këmbë përpara tij por ai i ndaloi duke u thënë:”Mos u ngrini në këmbë si persianët, një pjesë e njerëzve që nderojnë pjesën tjetër”(30) Shembuj të tjerë të përvuajtësisë së tij janë ato që përmend Xhemal Badavi i cili shkruan:

Njëherë ai së bashku me disa shokë po udhëtonin. Ata filluan ta ndanin punën e gatimit të disa ushqimeve. Muhammedi dëshironte të merrej me grumbullimin e drurëve. Shokët i thanë se nuk mund t’ia lejonin vetes që ai të bënte punë të tillë. Ai iu përgjigj: “E di që doni të më bëni një nder, por nuk do të doja kurrë që të isha më i privilegjuar nga ju”.

Njëherë atij iu afrua një i huaj i cili pothuaj dridhej nga nderimi që kish për të, Muhammedi i tha të afrohej e pastaj plot ngrohtësi i hodhi dorën në qafë duke i thënë: “Qetësohu vëlla, unë jam vetëm biri i një gruaje që e hante bukën thatë”. (31)

Thuhet se njëherë tek Profeti vajtën disa njerëz të cilët iu drejtuan me këto fjalë: “O lajmëtari Allahut ma i miri ndër ne dhe biri i më të mirit ndër ne, udhëheqësi ynë dhe biri i udhëheqësit tonë.”
Përgjigja e tij ishte:

"O njerëz, ruajeni atë çka thatë më parë apo pjesë të asaj, por mos lini që shejtani (djalli) t’ua çorodisë mendjet. Unë jam Muhammedi, rob i Allahut dhe i dërguari i tij. Nuk dua të më jepni ofiq më të lartë se ofiqi që më ka dhënë vetë Allahu i Fuqishëm e Lavdiplotë."(32)

Vdekja e djalit më të dashur rë Muhammedit, Ibrahimit, koincidoi me eklipsin e diellit dhe njerëzit e konsideruan këtë si një mrekulli që kreu Perëndia për të treguar që për vdekjen e Ibrahimit po mbante zi qielli dhe toka. Muhammedi u zemërua me ta dhe u tha:

”Dielli dhe Hëna janë dy shenja të Perëndisë. Ato nuk eklipsohen për shkak të vdekjes apo lindjes së një njeriu.” (33)



Shkalla e mahnitshme e përvuajtësisë së tij mund të shihet edhe në mënyrën se si ai e ushtronte autoritetin e tij. Pasuesit e tij ishin gjithmonë të gatshëm të bindeshin por ai gjithmonë ngulte këmbë se bindja duhej treguar ndaj Zotit e jo ndaj tij personalisht. Ai arrinte të dallonte qartë midis fjalëve të ardhura nga Allahu dhe atyre që vinin nga fusha tjera që i nënshtroheshin gjykimit njerëzor. Për ato çështje të cilat kishin të bënin me kategorinë e dytë Muhammedi konsultohej dhe e respektonte mendimin e të tjerëve. Për shembull në betejën e Bedrit, Profeti hoqi dorë nga vendimi i tij dhe ndoqi këshillën e Habib bin al-Mudhirit. Po kështu në betejën e Uhudit, plani fillestar i Muhammedit ishte që të mos dalin nga qyteti por të qëndrojnë të rrethuar brenda mureve të tij... ai bisedoi me mjaft luftëtarë nëse duhej dalë jashtë me sulm. Mendimi i shumicës ishte kundër qëndrimit brenda mureve të qytetit dhe ai e pranoi propozimin e Selmanit për të gërmuar një llogore përreth qytetit të Medines.(36)

Muhammedi ia ndaloi popullit të tij që ta kthente varrin e tij në një vend adhurimi duke u thënë: “Mos e ktheni varrin tim në një vend adhurimi”, duke iu lutur Zotit me këto fjalë: “O zoti im, mos lejo që varri im të kthehet në një idhull që adhurohet.”

Ai paralajmëroi kategorkikisht muslimanët që mos ta mburnin së tepërmi. “Mos më lëvdoni mua ashtu siç lëvdojnë kristianët birin e Marisë, por thoni: Ai ishte një rob i Allahut dhe lajmëtari i Tij.”(37) Në të vërtetë një paralajmërim i tillë kundër mburrjes së njëri tjetrit jepet nga Kurani.(38)

Më tej ka edhe arsye të tjera të cilat e ndërlikojnë më tepër teorinë sipas së cilës Muhammedi e shkroi vetë Kuranin me qëllim që të kënaqte ambicjet e tij për pushtet dhe vetë-glorifikim. Së pari, Muhammedi natyrisht që do të kish hequr nga Kurani ato vargje të cilat mund të binin ndesh me ambicjet e tij. Por ai nuk e bëri këtë. E përse duhej ta shkruante ai një libër i cili e detyronte t’i thoshte popullit se ai ishte i pafuqishëm dhe nuk dinte asgjë mbi forcat e mistershme që njerëzit nuk mund t’i shihnin, po të kishte shpallur të kundërtën ai do të kishte vetëm të mira dhe asnjë të keqe?(39)

Përse duhej të shkruante ai një libër i cili e detyronte të thoshte se ai nuk kishte sjellë asnjë doktrinë të re dhe se ky libër nuk ishte fjalë e tij, gjë që i shpallte popullit, se ai nuk ishte gjë tjetër, vetëm se njeri, si gjithë njerëzit.(40)Po të ishte se Muhammedi a.s ka patur për motiv gjatë shkrimit të Kuranit dëshirën e marrë për pushtet, atëherë është mjaft vështirë të shpjegohet ekzistenca e këtyre vargjeve.




Së dyti reagimi Muhammedit a.s mbas shfaqjes së parë Hyjnore ishte i tillë, që tregon se ai nuk kishte aspirata të fshehta për pushtet. Pas atyre përjetimeve në shpellën e Hiras ai nxitoi të kthehet tek e shoqja, i mbushur tërë frikë, ai po dridhej si në ethe dhe i tha të shoqes që ta mbulonte me një velencë. Pasi i kaloi frika ai filloi t’i tregonte asaj gjithë ç’kishte ngjarë duke i thënë:

O Khadije, si është puna me mua?(41)

Në qoftë se shpallja është pjesë e planit sekret të Muhammedit për të fituar fuqi, ai nuk duhet të kishte frikë nga asgjë. Dhe bile në qoftë se nuk kishte parashikuar shpalljen, por vetëm kishte ushqyer një dëshirë të zjarrtë për profeci, provat e tij të para të shpalljes do ta kishin mbushur me gëzim zemrën e tij, sepse në atë rast ai do të realizonte atë që ai gjithmonë kishte dashur. Dëshmi të qarta tregojnë se ai nuk kishte parashikuar dhe nuk priste shpallje. Kjo ishte për të një surprizë. Për këtë Kurani thotë:

Ti as nuk ke shpresuar se do të shpallet ty libri, por kjo është mëshirë e Zotit tënd. (42)

Së treti, në shumë raste Muhammedi e mori shpalljen në prani të miqve të tij dhe ata vunë re ndryshime të dukshme në shprehjen e fytyrës së tij. Bile në një ditë shumë të ftohtë ai u djersit shumë dhe gjymtyrët e tij ishin shumë të tendosura. Në qoftë se Muhammedi ishte një kërkues fuqie që e përdorte Kuranin thjesht për të plotësuar ambicjet e tij, ai do të përpiqej të dukej se i zotëronte plotësisht të gjitha dhuntitë e tij. Të tregosh tension përpara njerëzve, normalisht konsiderohet dobësi. Për më tepër në momente kritike të karierës së tyre, politikanët e shquar bëjnë shumë sforcime për t’u dukur të qetë ose të paktën të krijojnë një ide qetësie.

Së katërti, gjatë periudhës më të vështirë të torturës, vuajtjes dhe persekutimit në karierën profetike të Muhammedit a.s, një kërkesë joshëse iu bë atij nga krerët e Mekës si shpërblim për të cilën ai do të ndalonte çfarë ata e konsideronin si ndarje të njerëzve dhe të ndërpriste thirrjen se kishte Vetëm një Zot të Gjithësisë. Ishte Utbah ibn Fabiah që ia paraqiti këtë ofertë me fjalët e mëposhtme:

“Biri i vëllait tim... megjithëse je ashtu siç e di dhe vetë, njeri i ditur i fisit dhe familja jote të ka siguruar një vend nderi. Dhe tani ti i ke sjellë popullit tënd një çështje të një rëndësie të veçantë, me të cilën ti ke futur në grindje të gjithë njerëzit, duke e konsideruar mënyrën e tyre të jetesës të kotë, ke turpëruar Zotat dhe besimet e tyre dh i ke quajtur të parët e tyre të pabesë. Kështu më dëgjo se çfarë të propozoj dhe të shohësh në qoftë se mund të pranosh diçka nga kjo. Në qoftë se kërkon pasuri, ne do të vendosim pjesë nga pasuritë tona dhe ti mund të jesh njeriu më i pasur midis nesh. Në qoftë se kërkon nder, ne do të të bëjmë kryezotërinë tonë dhe nuk do të marrim asnjë vendim pa miratimin tënd dhe në qoftë se kërkon mbretëri, ne do të të bëjmë mbretin tonë dhe në qoftë se nuk mund të shkëputesh nga ky xhind që të ka pushtuar ne do të gjejmë për ty mjek dhe do ta harxhojmë pasurinë tonë derisa të shërohesh plotësisht.” (43)

Është interesante të vë në dukje, se nga oferta e mësipërme është e qartë se Kurejshit gjithashtu kishin spekulluar në të gjitha vetitë të cilat dijetarë të asaj kohe ia atribuojnë Muhammedit. Në një përgjigje të kësaj oferte, Muhammedi lexon rrjeshtat 1-38 të kapitullit 41 i cili i është shpallur atij kohët e fundit. Në vazhdim janë 4 rrjeshtat e parë dhe 2 të fundit:

Ha Mimë. Zbritje prej Mëshiruesit, Mëshirëbërësit! Libër që ajetet e tij janë të shkoqitura, duke qenë Kuran arabisht për një popull që ta kuptojë. Është përgëzues dhe qortues, po shumica e tyre ia kthyen shpinën, andaj ata nuk e dëgjojnë...
Nga faktet e Madhështisë së Tij janë nata, dita, dielli e hëna. Mos i bëni sexhde, as diellit as hënës! Sexhde bëni vetëm Allahut, i cili i krioji ato! Po nëse ata janë kryeneçë (e nuk bëjnë sexhde) atëherë ata që janë pranë Zotit tënd (engjëjt më të lartë) Atij i bëjnë tesbih natën e ditën dhe ata nuk mërziten prej adhurimit. (44)

Utbah ishte i bindur se Muhammedi ishte profet i Zotit. Shokët e tij të pabesë talleshin me të (Utbah) se ai ishte i magjepsur nga ligjërata e Muhammedit a.s.

Çështja është: Në qoftë se Muhammedi e kishte krijuar Kuranin për ta pasur si mjet për të përfituar pasuri ose fuqi, nuk mund të kishte ofertë më të mirë. Pse ai e hodhi poshtë atë?


Referenca

(29) Për detyrat e mësipërme mbi thjeshtësinë shih Ismail Kashmin “Profeti i Islamit, Muhammedi dhe Disa nga Traditat e Tij”.
(30) Yusuf Al-Karadawi (përkthim) “E ligjshmja dhe e ndaluara në Islam” (Liban: 11 FSO, 1984), fq. 103. Për të mos përmendur praktikën e imponimit të njerëzve për t’u çuar në këmbë e për të duartrokitur duke thirrur emrin e VIP-it.
(31) Xhemal A. Badav, cit. Fq. 9-10.
(32) Yusuf Al-Karadawi (përkthim) cit. Fq. 103. Në përmbledhjen e Haditheve bërë nga Bukhari thuhet se një ditë profeti kaloi pranë një grupi me vajza të reja, të cilat po këndonin. Njëra prej tyre i krijoi një poezi e thoshte: Ndërmjet nesh është një profet, i cili e di se çfarë do të ndosh në të ardhmen. Profeti e kundërshtoi vajzën, duke i thënë: Bëj një poezi tjetër dhe mos thuaj të tilla gjëra për mua.
(33) Hafiz.6. Sarvar, cit. fq. 337.

Shënime
(36) Martin Lings cit. Fq. 217. Këtu ai aktualisht po përmbushte porosinë Kuranore se muslimanët duhet të konsultohen me njëri-tjetrin për drejtimin e punëve të tyre.
(37) Të dy Hadithet janë cituar në op. cit. të Yusuf Al-Karadawi, fq. 103.
(38) Kurani 53:32
(39) Kurani 7:188
(40) Kurani 46:9, 28:26, 18:110, 6:50
(41) Historia e shfaqjes së parë Hyjnore që iu bë Muhammedit është e pranishme në gati gjithë biografitë e tij. Shih p.sh. Martin Lings cit. fq. 43-44 ose H. Sarwar cit. fq. 65-67.
(42) Kurani 28:86.
(43) Martin Lings cit. fq. 60-61 dhe Hafiz Sarwar cit. fq. 91. Kur Kurejshët e kishin kërcënuar më parë me persekutim dhe vdekje, n.q. se nuk do të hiqte dorë nga besimi i itij i ri, Muhammedi iu përgjigj kështu ungjit të tij Abu-Talib:
“O ungji im! Për Allah sikur të më vinin në dorën e djathtë Diellin dhe në të majtën Hënën me qëllim që të më detyronin të heq dorë nga puna ime, unë përsëri nuk do të tërhiqesha. Unë do të vazhdoj të punoj derisa të më lejojë Zoti, ose do të pranoj të vdes duke kryer punën time”. Shih Sarvar cit. fq. 88.
(44) Kurani 41:1-2, 37:38.

[Xhemis]

Teoria se Muhammedi e krijoi Kuranin me qëllim që të bashkonte dhe çlironte arabët është vështirë të mbrohet për arsyet e mëposhtme:

Së pari, në qoftë se do të kishte ekzistuar një qëllim i tillë, Kurani do t’i kishte vënë një theks të madh bashkimit dhe çlirimit të arabëve. Në të vërtetë Kurani nuk përmban as edhe një varg të vetëm ku të bëhet thirrje për bashkimin dhe çlirimin e kombit arab. Po që se supozojmë se Muhammedi ishte autor i këtij libri atëherë motivi i tij nuk ka qenë bashkimi i arabëve, ose të paktën ky motiv nuk pasqyrohet në Kuran.

Së dyti, koncepti Kuranor i Ummetit (Kombit) është ideologjik dhe kundër çdo tendence nacionaliste. Ai bazohet mbi kriterin e të vërtetës (Hak) dhe të gënjeshtrës (Batil).(45) Cilido që e pranon këtë ideologji bëhet anëtar pavarësisht nga kombësia, raca, ngjyra, apo edhe nga lidhjet farefisnore. Në praktikë kjo nganjëherë do të thotë ndarjen e atit nga biri.(46) Përçarja që kjo ideologji i bëri kombit arab ishte arsyeja përse Utbah nxorri kërkesat e përmendura më sipër.(47) Uniteti i cili sundoi në Arabi pas triumfit të Islamit ishte ideologjik dhe një unitet i tillë u mbështet fort nga Kurani.

Së treti, po të jetë se uniteti i arabëve ishte ëndrra e përhershme e Muhammedit, atëherë ai mjaft mirë do ta kishte pranuar ofertën për t’u bërë mbret i Arabisë dhe në këtë mënyrë do ta përdorte pushtetin dhe influencën e tij për të ndërtuar një Arabi të bashkuar.

Së katërti, gjejmë në Kuran vargje të cilat duket se bien ndesh me idenë që motivi i Muhammedit ishte ndërtimi i nacionalizmit arab. Në një verset të Kuranit thuhet:

“Përkujto kur engjëjt thanë: Oj Merjeme, Allahu të dalloi ty (me besim e karakter), të pastroi (nga shpifjet hebreje) dhe të lartësoi mbi grate e botës” (49)

Vargjet e mësipërme i referohen Marisë, nënës së Jezusit: “Të dalloi ty, të pastroi dhe lartësoi mbi gratë e botës”. Një nder i tillë Marisë nuk i bëhet as nga Bibla Kristiane!(50) Muhammedi ishte arab dhe së pari ai po u drejtohej arabëve të tjerë. Donin ata apo jo, ai po u thoshte në gjuhën e madhërishme të Kuranit se Maria, nëna e Jezusit, një çifute, ishte zgjedhur mbi gratë e të gjitha kombeve. Jo nënën e tij e as ndonjë grua tjetër arabe.

Përse Muhammedi i cili donte të kaliste nacionalizmin arab, në vend që të predikojë superioritetin e kombit arab, nderon me fjalë kaq fisnike një grua nga rradhët e kundërshtarëve të tij? Një çifute e cila konsideronte dhe përçmonte arabët si një racë inferiore? Teoria e bashkimit arab të Kuranit do të ishte e paaftë t’i jepte një shpjegim të kënaqshëm versetit më poshtë me numër 47 që shfaqet në kapitullin dy:

“O bijtë e Izraelit përkujtonie dhuntinë Time, të cilën ua dhurova dhe Unë ju pata dalluar ndaj njerëzve të tjerë.”

Është e paimagjinueshme se si një nacionalist i patundur i ezmerëve do të lëvdonte të bardhët me qëllim që të ndizte kështu krenarinë e ezmerëve për racën e tyre.


Referenca
(45) Për një informacion të detajuar referoju artikullit të Sejid M. Sejidit, Koncepti i Shtetit Islamik dhe Umahut, që përfshihet në manualin e programeve përgatitore islamike (Durban: The MYM of SA 1981), fq. 5-7.
(46) Kurani thotë se lidhja e besimit është më e rëndësishme se lidhjet familjare, shih p.sh. Kuran 9:23, 11;45-46, 2:124, 66:10-11.
(47) Shqetësimi i tyre u rrit kur Islamin e pranoi edhe ungji i Profetit, Hamzai, shih Martin Lings cit. fq. 60-61.
(48) Shih Kuran 61:4, 3:103
(49) Kuran 3:42
(50) Ahmed Didat “Krishti në Islam” (Durban: Qendra Islamike e propaganës), fq. 8

[Xhemis]

Reformimi Moral!?


Duke patur parasysh vështirësitë e mësipërme, mjaft studiues kanë parashtruar reformimin si motivin më të mundshëm që e shtyu Muhammedin për të krijuar Kuranin. Nga ana e saj kjo teori paraqet disa probleme.

Reformimi moral është një objektiv fisnik i cili mund të arrihejn pa përdorur mjete imorale si mashtrim dhe gënjeshtra. Arsyeja pse ai zgjodhi mjete jo morale për të mbajtur një shoqëri me moral të pastër nuk është as e qartë e as nuk thuhet nga parashtruesit e kësaj teorie.

Problemi i dytë është se Kurani e konsideron gënjeshtrën ndaj Perëndidë si një nga mëkatet më të pështira:

“E kush është më gabimtar i madh se sa ai që trillon rrenë ndaj Zotit ose thotë: Mua po më shpallet e nuk i është shpallur asgjë, ose se sa ai që thotë: Do të thur diçka të ngjashme me atë që ka zbritur Allahu. ” (51)

Vargjet e mësipërme vazhdojnë më pas të përshkruajnë dënimin më poshtërues që i jepet gënjeshtarëve të tillë. Duke e ditur se ai është vetë autori i Kuranit dhe duke e ditur gjithashtu se ai po mashtronte duke ia atribuar atë Zotit, a është e mundshme që Muhammedi ta përshkruante veten si njeri të djallëzuar? Duke ditur se një fabrikim i tillë mund të zbulohej një ditë ai do t’i kishte përpunuar versetet e mësipërme në një diçka të tillë: “ Nuk mund t’u vihet faji atyre të cilët në qoftë se lind nevoja, gënjejnë për hir të Perëndisë.” Aktualisht, Shën Pali thotë në letra të dërguar Bashkësisë së Romës 3:7:

"E në qoftë se me anë të pabesisë sonë vihet në dukje besnikëria e Perëndisë dhe kështu lartësohet lavdia e tij a mund ai atëherë të na dënojë sepse jemi mëkatarë?"

Së treti Muhammedi nuk e shkroi të tërë Kuranin me një të ulur. Ai e recitoi atë për një periudhë 23 vjetësh, periudhë gjatë të cilës Kurani bëri një premtim të hapur e të qartë për t’iu përgjigjur çdo pyetjeje që do kishte me çdo gjë.

"O ju që besuat mos pyetni për sende që, nëse u thuhet ajo (pyetja) haptazi, ju vjen keq juve e nëse pyetni për ta gjatë kohës kur zbritej Kurani, do t’ju dalë në shesh (dhe do ta ngarkoni vetë pa nevojë)." (52)

Njerëzit e shfrytëzuan këtë mundësi për të bërë një varg të gjatë pyetjesh që kishin të bënin për shembull, me verën, me kumarin, menstruacionet, dëmet e luftës, shpirtin, madje edhe figurave të tilla historike si ajo e Zulkarnanit. Ndaj po thuaj në 15 vende të Kuranit gjejmë shprehje të tilla si: “Ata të pyesin ty, O Muhammed, për gjëra që kanë të bëjnë me këtë apo atë çështje”. Thuaju: “Është kështu e kështu.” (53)
Vështirësia që lind këtu është se Muhammedi nuk munt ta dinte paraprakisht se pyetjet që do të bëheshin do të përputheshin apo jo me qëllimet e tij reformuese të cilat e kishin shtyrë të shkruante Kuranin!
Do të ishte pak e rekomandueshme që një President i cili dëshiron të flasë mbi situatën ushqimorre të thërrasë një konferencë shtypi e t’u thotë gazetarëve që t’i drejtojnë çdo lloj pyetjeje. Ndoshta gazetarët në këtë rast mund të kërkojnë të dinë rreth të burgosurve politikë!
[QUOTE=fjollat;1025426]Një problem tjetër i cili militon kundër teorisë së reformimit moral është fakti se vetë Muhammedi korrigjohet në veprimet e tij nga Kurani. Për këtë do të mjaftonte të përmendej rasti kur Hamzai, ungji i Profetit u vra në betejën e Uhudit. Me nxitjen e Hindit, gruas së Sufjanit, trupi i tij u dërrmua dhe u sakatua keq. Kur Profeti erdhi dhe pa çfarë kishte ngjarë ai tha:

“Kurrë nuk kam ndjerë në shpirt zemërim si ky që po provoj në këto çaste. Kur Allahu të më ndihmojë herën tjetër që të fitoj mbi Kureishin, betohem se do të dërrmoj tridhjetë nga të vdekurit e tyre.”

Por menjëherë pas kësaj atij i erdhi verseti Hyjnor:

“Në qoftë se doni të merrni hak, atëherë ndëshkoni në atë masë sa jeni ndëshkuar ju, e nëse duroni, padyshim ai është më i mirë për ata që durojnë.” (54)

Dhe është e vërtetë se ai nuk e përmbushi kërcënimin e tij, në të kundërtën ai e ndaloi përfare sakatimin e kufomave pas betejës.(55)

I pasaktë është edhe supozimi se reforma morale është objekti themelor i Kuranit. Porositë morale janë vetëm një pjesë e mesazhit të tij. Në Kuran gjejmë shumë e shumë vargje të cilat na ftojnë të studiojmë universin:

“Thuaj: Udhëtoni nëpër tokë e shikoni se si filloi krijimi, pastaj Allahu e fillon krijesën tjetër (ringjalljen)”

Është e vërtetë se Allahu ka mundësi për çdo send.(56) Është mjaft kuptimplotë fakti që në Kuran ka rreth 150 ajete mbi besimet dhe porositë fetare dhe mbi 765 ajete mbi fenomenet natyrore.(57)

Së fundi mendimi se Kurani ishte një trillim bërë me ndërgjegje nga Muhammedi nuk përputhet me provat që kemi mbi karakterin e tij. Edhe përpara se ta shpallte profetësinë e tij, Muhammedi njihej si i Vërteti, i Besuari.(58) Ai nuk dihet të ketë gënjyer ndonjëherë, fakt ky i pranuar edhe nga armiqtë e tij. Në fillimet e misionit të tij për shembull, ai thirri të tërë Kureishitët për t’u mbledhur tek Mali Safa, populli u mblodh dhe e pyeti: “Çfarë ka ndodhur?” Ai iu përgjigj: “Çfarë do të thonit sikur t’u tregoja se në faqen tjetër të kësaj kodre është mbledhur një ushtri armike, a do të më besonit?” Ata i thanë: “Ti je i panjollosur dhe nuk dimë të na kesh gënjyer ndonjëherë.”(59)

Ndershmëria e tij del qartë në rastin kur atij iu desh të largohej për në Medinë, pasi shtëpinë ia kishin rrethuar komplotuesit. Përpara se të largohej ai e porositi Aliun që t’u kthente jo-muslimanëve sendet që ata i kishin besuar për t’i ruajtur. Kjo tregon se ndonëse me gojë ata e fajësonin Profetin, në zemër për ta ai ishte një njeri i ndershëm, të cilit mund t’i besonin sendet e tyre me vlerë.(60)

Duke patur parasysh faktet e mësipërme, veçanërisht sinqeritetin e tij të pacënueshëm disa studiues e hedhin poshtë se Kurani është një trillim i ndërgjegjshëm i Muhammedit dhe në vend të saj servirin idenë e një trillimi të pandërgjegjshëm.


Referenca
(51) Kurani 6:93, referenca tjera përfishijnë 69:44-45 i cili thotë: “Sikur të trillonte ai (Muhammedi) për Ne ndonjë fjalë, Ne do ta kapnim atë me fuqinë Tonë.” Shih gjithashtu 42:24 dhe 16:105.
(52) Kurani 5:101 ose 5:104, n.q. se përdoret përkthimi i shmangur nga numërimi standard.
(53) Disa nga vendet ku përdoret shprehja “Ata të pyesin për...Thuaj”. Përfshin 2:109, 2:215, 2:217, 2:219, 2:220, 2:222, 5:4, 7:187, 8:1, 17:85, 18:83, 20:105 dhe 79:42. Duhet patur parasysh seprej këtyre pyetjeve Kurani u përgjigjet pa e thënë shprehjen e mësipërme. Një shembull i tillë është hietoria rreth njerëzve të shpallës që gjendet në 18:9-26.
(54) Kuran 60 126. Në mënyrë të ngjashme kur profeti u plagos në betejën e Uhudit, ai mallkoi armiqtë duke u thënë: “Si mund të begatojë ai popull që plagos Profetin e Allahut?” Si përgjigje ndaj këtij mallkimi, Perëndia i dërgoi këto vargje: 3:128-129. Shih A.A. Maududi Kuptimi i Kuranit (Nairobi).
(55) Martin Lings cit. fq.191. Për detaje se si u caktua trupi dhe se si Hindët e hëngrën mëlçinë e Hamzait shih fq.189. Ajo po merrte hak për të atin Utbain dhe vëllezërit Welid dhe Shaibah, të cilët u vranë në betejën e Bedrit. Shih Hafiz. G. Sarvar cit. fq.192.
(56) Kuran 29:20, referenca tjera janë 12:105, 2 :29, 38:37 1:185
(57) Shih shtojcën e librit të Ali Musa Raza Muuhairit “Islami në jetën praktike” (Lahore: Sh.Muhamed Ashraf 1968).
(58) Në incidentin e rindërtimit të Kabës, Abu Omaja Bin-Mughira tha: ”Bëjmë që ai që do të hyjë i pari në Bab-Us-Safa të jetë gjygjtari ynë” Kur panë se Muhammedi hyri i par, filluan të thërrisnin: “Ai është i besuari, (El-Emin) ne do ti bindemi gjykimit të tij.” Atëherë Muhammedi ishte 23 vjeç. Shih Hafiz. G. Sarvar cit. fq.56-57.
(59) Hafiz. G. Sarvar cit. fq. 80. Kur Abu Sufjani, një armik i betuar i Muhammedit u pyet nga Herakliusi “A ka thënë ai të tjera trillime përpara këtij (qenies Profet)”, përgjigja ishte negative. Herakliusi vazhdoi ta pyeste “Çfarë urdhëron të bësh?” Abu Sufjani iu përgjigj: “Ai na thotë ti lutemi Allahut dhe vetëm Allahut dhe të mos adhurojmë asgjë tjetër përveç Tij, na thotë që të heqim dorë nga tërë ato çkanë thënë paraardhësit tanë. Ai na urdhëron të lutemi, të themi të vërtetën, të jemi të përmbajtur dhe të kemi marrëdhënie të mira me të afërmit tanë.” Për bisedën e plotë shih Muhamed Muhsin Khan (përkthim) cit. arabisht-anglidht (Lahore Kazi Publications 1979), vol.1, Hadith nr.6, fq.7-14.
(60) Hafiz. G. Sarvar cit. fq.147. Abdullah Bin Abial-Hamza citohet duke thënë Përpara se Muhammedi të shpallte misionin e tij, unë kisha bërë disa marrëveshje me të. Marrëveshja nuk u përfundua kur unë i thashë se do të vija më vonë dhe më pas e harrova fare këtë çështje. Tri ditë më pas, kur unë kalova pranë vendit ku ndodhej ai, pashë se ai po më priste. Nuk u zemërua aspak për moskokçarjen time. Ai tha vetëm këto fjalë: “Më bëre të pres këtu për tri ditë.” Shih Hafiz. G. Sarvar Muhammedi Profeti i Shenjtë, fq.55-56.

[Xhemis]

Trillimi i pandergjegjshem!?

Ndoshta themelimin e kësaj teorie e përbëjnë dy Hadithet e mëposhtme në Sahih Al-Bukhari të cilat përshkruajnë gjendjen e Muhammedit në momentin e marrjes së Frymëzimit Hyjnor. Të dy këto Hadithe tregohen nga gruaja e tij Aisha.
Aisha, nëna e besimtarëve tregon:

Al-Harith bin Hishan e pyeti Profetin e Zotit :

„O profeti i Zotit! Si të shfaqet ty Frymëzimi Hyjnor?”
Pejgamberi i Allahut iu përgjigj: “Disa herë Ai vjen në formën e tingëllimës së mjë zileje. Kjo formë e frymëzimit është më e vështira nga të gjitha dhe pasi kalon kjo gjendje unë kam fituar atë çka më është frymëzuar. Disa herë përpara meje shfaqet engjëlli në formën e një njeriu dhe fillon të më flasë e unë e regjistroj gjthçka ai më thotë.” Aisha shton: “Një ditë të ftohtë dimri unë pashë Profetin i cili po frymëzohej nga Fuqia Hyjnore dhe vura re se mbi ballin e tij kishte bulëza djerse.” (61)

Një tjetër Hadith thotë:

Aisha nëna e besimtarëve besnikë tregonte: “Frymëzimi Hyjnor i vinte Profetit te Zotit në formën e ëndërrave të mira të cilat vërtetoheshin nga drita e diellit dhe më pas ai pushtohej nga dëshira për vetmi. Vendi i tij i zgjedhur për të ndenjur në vetmi ishte shpella e Hirasë kur ai adhuronte (Allahun) për ditë të tëra me rradhë, derisa i lindte përsëri dëshira për tu kthyer në familje. Ai merrte me vete ushqim që i nevojitej për rrugë dhe për të qëndruar e pastaj kthehej përsëri tek (gruaja e tij), Hadixja për të marrë ushqime të tjera. E kjo gjë vazhdonte derisa në shpellën e Hirasë atij i shpallej E Vërteta. Engjëlli iu afrua dhe i kërkoi të lexonte. Profeti iu përgjigj "Unë nuk di të lexoj...” (62)

Filip K. Hiti thotë në librin e tij “Islami dhe Perëndimi: Një Analizë Historike”:

Marrja e Fjalës Hyjnore nga ana e Profetit, shoqërohej në përjetimin e disa krizave ekstazë të cilat shërbyen si bazë e akuzës se ai ishte epileptik. (63)

Në librin “Islami dhe Perëndimi: Krijimi i një Imazhi” nga Norman Daniel thuhet:

Në disa versione del se Muhammedi pothuajse e bind Hadixhen për hyjësinë latente* të arteve të veta magjike. Në disa të tjera ai e shpalli Fjalën e Perëndisë vetëm pas (dhe me qëllim që të shpjegonte) krizën e tij të parë epileptike të cilën e paraqiti si diçka të dërguar nga Perëndia. Në formën e saj më të thjeshtë, historia lë mënjanë rolin e Khadijes, ato nuk ishin gjë tjetër veçse kriza epilepsive, shpjeguar si vizita engjëllore. (64)

Duke përshkruar pozitën e Markut, Norman Daniel shkruan:

Për këto veprime të Muhammedit, Marku i Toledos duket se është më i kujdesshëm kur pohon se Profeti vuante nga epilepsia... Po kështu ai tregon se ky njeri kur i mbaronin krizat, ngrihej me një pamje mjaft turbulluese. Cilado qoftë pjesa e Markut në krijimin e teorisë epileptike, ai nuk pranoi asnjëherë të prononcohej nëse ishte diçka e tillë apo një shenjë e pushtimit nga shpirtrat e këqinj.(65)




Përveç teorisë epileptike ekziston edhe ajo që quhet teoria e iluzionit fetar. Sipas këlsaj teorie, një njeriu i cili është i zhytur thellë në influencën e fesë mund t’i shfaqen vegime të cilat mund ta bëjnë të mendojë se gjëra të tilla vijnë nga Zoti, kur në të vërtetë ato nuk janë aspak diçka e tillë. Rev. J.M.Roduell citohet kështu:

Ndoshta ai (Muhammedi) gjatë gjithë karrierës së tij ka qenë pak a shumë viktimë e një sasie të caktuar vetëmashtrimi.Që në rininë e tij të hershme, ai ka vuajtur nga katalepsia dhe duke qenë i lindur, sipas traditës, nga një nënë nervoze e mjaft e trazuar, ai ishte mjaft i predispozuar ndaj halucinacioneve fantastike e jonormale. Kjo, e ndërthur edhe me turbullimet e shkaktuara nga faktorë të tjerë si dhe me depresion do ti jepnin atij përpara syve të bashkëatdhetarëve të paditur idenë e një njeriu të frymëzuar... (66)

Një studiues tjetër i cili duket se mbështet të njejtën teori të iluzionit fetar është R.A. Nikolson. Ai thotë:

Sido që ta konsiderojmë këtë fakt “çështje patologjike” apo shembull të lartë të një ekstaze mistike, problemi është se ai i dha misionit të tij një motiv i cili dallohet qartë në bindjen e tij se Dita e Gjyqit të madh po afrohej dhe se ai duhej në çdo mënyrë të paralajmëronte bashkatdhetarët për fundin që po vinte. (67)

Përveçse Kurani ishte i pafrymëzuar, Nikolsoni thotë edhe se Muhammedi qe i pandërgjegjshëm për trillimin e tij:

Të thuash se Kurani është në tërësi i pafrymëzuar nuk do të thotë se autori i tij qe i ndërgjegjshëm për mashtrimin e kryer kur përgatiti dhe transmetoi tërë atë gamë të gjërë rregullash dhe instruksionesh në emër të Kuranit.(68)

Nikolson sugjeron se një shpjegim i mundshëm mund të ndodhet me dëshirën e madhe për vetmi që Muhammedi shprehte zakonisht gjatë orëve të natës:

Ai parapëlqente praktikën e lutjes së vetmuar veçanërisht gjatë natës e këtë mund ta ketë kultivuar me qëllim që të përjetojë ato gjendje anormale të cilat përshkruheshin nga armiqtë e tij si pushtim i xhindëve.(69)

Sipas Brian Turnesh:

Biografitë europiane të Muhammedit kanë patur dy pozicione kryesore, duhet thënë se Profeti ishte psikologjikisht normal, por ama i pasinqertë përsa i përket të ashtuquajturit mesazh të Allahut, ose Muhammedi ishte i çmendur dhe besonte me ndërgjegje në vërtetësinë e misionit të tij grafik.

Megjithatë Rodinsoni, një ateist i betuar, del me një teori e cila sipas tij mund ta shpëtonte Muhammedin nga të dy akuzat e hipokrizisë dhe çmendurisë. Thelbi i kësaj teorie është se Kurani është produkt i subkoshiencës së Muhammedit. Ai nuk është një Fjalë por një rikrijim i pandërgjegjshëm i përjetimeve dhe njohurive të mëparshme të cilat Muhammedi i keqkuptoi.

Si përfundim mund të themi se kjo përbëhet nga tre asociacione kryesore... emëruesi i përbashkët i këtyre tre teorive është besimi se Muhammedi e krioji Kuranin duke mos qenë plotësisht i ndërgjegjshëm për atë që po bënte. Këto teori njihen me emrat: teoria epileptike, teoria e iluzionit fetar dhe teoria e subkoshiencës.


Referenca


(61) Muhammed Muhsin Khan cit.vol.1 Hadithi nr.2 fq.2.
(62) Muhammed Muhsin Khan cit.vol.2, Hadithi nr.3, fq2-4. Kam cituar vetëm një pjesë të tij.
(63) Filip K. Hiti “Islami dhe Perëndimi- një analizë kulturore- historike” (New Jersey: D. Van Nostrand Company 1962), fq. 14.
(64) Norman Daniel “Islami dhe Perëndimi- krijimi i një imazhi” (Edinburgh: The Edinburgh Universitz Press 1969), fq. 27-28.
(65) Norman Daniel ibid (këtu).
(66) Kam cituar fjalët e Rev. Rodwell nga parathënia që i ka bërë A.J. Arbery librit “Kurani i interpretuar” (London: George Allen and Unwin Ltd. 1955), Vol 1, fq.15.
(67) R. A. Nikolson në parathënien e përkthimit të E. H. Palmer “Kurani” (London: Oxford University Press 1960) fq. 9-10.
(68) R. A. Nikolson, Parathënia, fq. 10.
(69) R. A. Nikolson, Parathënia fq.11. Nganjëherë historia e Shën Zhan Darkës është dhënë si shembull praktik i iluzioneve fetare. Për hollësira të vegimeve dhe zërave që i shfaqeshin asaj, shih Enciklopedinë e Re Katolike, Vol. 7, fq.992.

[Xhemis]

Teoria e Epilepsise!?

Teoria e epilepsisë është ndoshta teori e cila paraqet më shumë probleme. Në Enciklopedia e Re Britanike, epilepsia përkufizohet me këto fjalë: shqetësime të papritura e të vazhdueshme të funksioneve mendore, të gjendjes shpirtërore, të veprimterisë shqisore apo të lëvizjes trupore, të cilat shkaktohen nga një keqfunksionim paroksimal i qelizave nervore cerebrale. Ndërsa në titullin “Llojet e krizave” jepen katër kategori: granunal, petit mal, psikomotore dhe spazma infatike.

Tek “grand mal” përfshihen konvulsione të përgjithësuara që shoqërohen me të fikët të papritur, rënie dhe dridhje e gjymtyrëve. Rënia në tokë në këto momente paraprihet nga një klithmë e mprehtë. Pasi trupi bie në tokë ai ngrin dhe pushon së marri frymë, kjo gjë shoqërohet me dridhje të parregullta në gjithë gjatësinë e këmbëve dhe duarve. Nganjëherë gjatë këtyre krizave i sëmuri mund të kafshojë edhe gjuhën si rezultat i tkurrjeve të pavullnetshme të muskujve të nofullave. Përjetimi i këtyre krizave shoqërohet me dhembje koke. Personi i caktuar nuk mban mend aspak se çfarë i ka ngjarë.
Është e dukshme pra se këto simptoma nuk janë të zbatueshme për Muhammedin.

“Petit mal” përfshin kapërcime të çastit të vetëdijes dhe mbi 70% e pacientëve e kanë krizën e parë përpara moshës 20 vjeç. Në “petit mal” nuk ndodhin lëvizje të pavullnetshme, ndaj dhe kjo mund të ndodhë disa herë në ditë pa u shkaktuar ndërprerje të vetëdijes. Siç shihet është e vështirë ta barazosh “petit mal” me shfaqjet Hyjnore të Muhammedit. Këto shfaqje Hyjnore iu paraqitën atij në moshën 40 vjeçare dhe vazhdonin disa minuta, pra krejt ndryshe nga “petit mal” e cila ka vetëm disa kapërcime momentare të vetëdijes.

“Krizat psikomotore” dhe “fokale” mund të përfshijnë konvulsione të përgjithësuara. Shpërthimet fokale (vatrore) mund të manifestohen nga lëvizje a ndijime të lokalizuara në një pjesë të caktuar të trupit ose nga paralajmërime të përjetuara subjektivisht që quhen auras dhe që kanë kohëzgjatje nga një fraksion sekonde në disa sekonda. Aurat që lindin nga zona të caktuara të trurit përfshijnë iluzionet se mjedisi rrethues është i njohur, halucinacionet vizuele apo auditive, gjëmimin e veshëve dhe erëra apo shije të pakëndshme.(75) Përsëri mund të themi se krizat psikomotore nuk kanë asgjë të përbashkët me shfaqjet Hyjnore të Muhammedit. Për më tepër Kurani vazhdon të ekzistojë edhe sot e kësaj dite. Po ta studiosh ai nuk ngjan me përçartjet dhe belbëzimet e një epileptiku.

Megjithatë mund të ekzistojnë forma të tjera të epilepsisë që janë të panjohura për mjeksinë. Edhe në këtë rast do të kishim të bënim me një sëmundje e cila do të prekte funksionet e tij mendore duke e bërë të paaftë për të kontrolluar mendimin. Fakti është se kur Muhammedit i shfaqej Fjala Hyjnore, vazhdonte ta kishte veten plotësisht në kontroll dhe ish plotësisht i aftë për t’i mbajtur mend e për të rregjistruar ato më vonë saktësisht. Kaq i sigurtë ishte ai për këtë sa që kjo u shkrua edhe në Kuran 75:16-19.

Në të vërtetë Kurani është mjaft i lehtë për t’u mbajtur mend edhe në qoftë se do të grumbullonim një grup muslimanësh të sinqertë do të mund ta riprodhonim Kuranin nga kujtesa e tyre e përbashkët. E njëjta gjë thuhet edhe në Kuran 54:17. Kjo gjë ndodh, pavarësisht nëse njerëzit dijnë arabisht apo jo.


Referenca
(70) Bryan S. Turner cit.fq.36.
(71) Bryan S. Turner cit.fq.37
(72) Enciklopedia e Re Britanike (Chicago: The University of Chicago 1985) vol.4, fq.525.
(73) ibid
(74) Për një përshkrim të hollësishëm shih: Enciklopedia Britanike (Chicago: The University of Chicago 1967) vol.8, nën titujt Epilepsia dhe krizat epileptike, fq.654.
(75) Enciklopedia e Re Britanike, vol.4, fq.525.

[Xhemis]

Teoria e Iluzionit Fetar!?


Meqenëse teoria e iluzonit dhe ajo e subkoshiencës kanë të bëjnë me të njëjtat probleme do të përpiqemi t’i trajtojmë të ndërlikuara me njëra-tjetrën.

Të dyja teoritë pranojnë si të vërtetë se Kurani lindi nga padituria, imagjinata, përvoja dhe ambienti rrethues i Muhammedit, ndonëse ai nuk ishte i vetëdijshëm (subkoshient) për këtë fakt. Vështirësia e cila lind dhe i kundërshton këto teori, është fakti se në Kuran ka një numër thëniesh të cilat nuk mund të kenë lindur nga koshienca apo subkoshienca e tij. Shembujt që do të japim kanë të bëjnë me ngjarje historike, ngjarje të së ardhmes, si dhe vlerësime të tjera psikologjike.

Një shembull është ai që jepet në kapitullin 18 të Kuranit i cili u dërgua si përgjigje e atyre tre pyetjeve që mushrikët e Mekkas, pas konsultimit me njerëzit e Biblës, ia drejtuan Profetit për ta provuar. Këto pyetje ishin:

1. Cilët ishin “Fjetësit e Shpellës”?
2. Kush është historia e vërtetë e Hidrit?
3. Çfarë di për Dhul- Karnejn?

Të trija këto pyetje kishin të bëjnë me ndodhi të padëgjuara në Hixhaz dhe u zgjodhën për të parë e provuar nëse Profeti i Zoti zotëronte ndonjë burim dituri mbi gjërat e fshehta e të papara.(76)

Kur këto tri pyetje iu drejtuan atij, përgjigja ishte: “Nesër do tua them”, por ai nuk tha: “po të dojë Perëndia”. Kur ata u kthyen ditën tjetër, atij iu desh t’i largojë dhe kjo gjë vazhdoi për pesëmbëdhjetë net me rradhë. Atij nuk i erdhi asnjë lajm nga Perëndia... Populli i Mekkas nisi ta tallte dhe fjalët a tyre e mërzitën dhe e trishtuan shumë pasi ndihma e kërkuar nuk erdhi ashtu si ai e priste. Nga kjo gjendje dëshpërimi e nxorri engjëlli Xhebrail (Gabrieli) i cili i solli një ajet tjetër Hyjnor ku i tregonte përgjigjet e pyetjeve. Pritja e gjatë të cilën atij iu desh ta durojë u spjegua përmes fjalëve:

“Dhe mos thuaj kurrë për ndonjë çështje: Unë do ta bëj këtë nesër. Vetëm (nëse i shton): Në dashtë Allahu! E kur të harrosh, përmende Zotin tënd dhe thuaj: Shpresoj se Zoti im do të më japë udhëzim edhe më të afërt prej këtij.” (77)

Duke trajtuar domethënien e kësaj pritjeje pak a shumë të gjatë Martin Lings shprehet:

Vonesa e përgjigjes Hyjnore, ndonëse e dhimbshme për Profetin dhe pasuesit e tij, ishte me të vërtetë një forcë më e madhe për të. Armiqtë e tij e mohuan domethënien e kësaj vonese, por për ata kureish që ishin akoma të pavendosur, ky fakt ishte një pohim i qartë i asaj se Fjala e Shenjtë i vinte Muhammedit nga Qielli dhe ai nuk kishte gisht e as nuk mund ta kontrollonte atë. Është e kuptueshme se, po të qe se Muhammedi do të kishte trilluar të gjitha ato çfarë kishte thënë më parë, nuk do të ishte vonuar kaq gjatë për këtë trillim të ri, veçanërisht në një çast të tillë kur rreziku qe mjaft i madh. (78)

Një pikë që ia vlen të merret parasysh këtu është ajo se Muhammedit iu bënë mjaft pyetje mbi ngjarje specifike. E vështirë të merret me mend se si mund ta ndihmonin atë iluzionet fetare për të dhënë ato përgjigje aq të sakta që ua mbyllën gojën kritikëve të tij. Ndërsa lexon tregimin mbi qëndrimin e Fjetësve në Shpellë, të bën përshtypje mënyra se si ajo jepet në Kuran:

“Ata qëndruan në shpellën e atyre treqind dhe plus nëntë vjet. (79)

Renditja e fjalëve është kuptimplotë. Vargu nuk thotë “treqind e nëntë vjet”, por përdor mënyrë renditje të fjalëve pak të pavolitshme. Përse dhe plus nëntë? Kjo ndodh se po të përdorim kalendarin diellor, qëndrimi është 300 vjet, ndërsa po të përdorim kalendarin hënor, do të kemi 309 vjet. Viti hënor është 11 ditë më i shkurtër. Pra 11 ditë herë 300 vjet, pjestuar për 365, kemi 309 vjet. Argëtimi se llogaritje kaq të sakta janë pjellë e subkoshiencës apo thjesht e halucinacioneve, nuk duket se jep një spjegim të fort e të kënaqshëm.

Një shembull tjetër mund të gjendet në kapitullin 89 të Kuranit i cili përmend në një varg të tij emrin e një qyteti të lashtë të quajtur Irem:

“A nuk e di se ç’bëri Zoti yt me Ad-in? Me banorët e Iremit me ndërtesa të larta: Që si ata (poplli Ad) nuk është krijuar askush në tokë! (80)

Duke lënë mënjanë përmendjen në Kuran, nuk ekzistonin fakte historike mbi këtë qytet, madje vetë emri i tij ishte i panjohur edhe gjatë kohës kur jetoi vetë Profeti. Kjo gjë çoi në lindjen e një numri hamendjesh mbi vendndodhjen e tij gjeografike. Disa studiues të Kuranit arritën deri aty sa të sugjeronin se ndoshta Iremi ishte emri i një heroi e fonim të Ad-it.(81)

Përfundimet e kërkuesve botuar nga gazeta zyrtare e Shoqërisë Amerikane “National Geographic” në dhjetor të vitit 1978 kanë treguar përfundimisht se Iremi ishte një qytet. Në vitin 1975 DR. Paolo Matiae nga Universiteti i Romës, drejtori i Misionit Arkeologjik Italian në Siri, hasi në një scoop arkeologjik. Ai zbuloi rrënojat e një pallati të shkatërruar aty rreth shek. 23 p.e.s. arkivën më të madhe të mijëvjeçarit të tretë që ishte zbuluar ndonjëherë. U gjetën mbi 15 000 pllaka me shkronja kunceforme. Ndërmjet detajeve të pasura që u zbuluan këto pllaka është fakti se Elbia kishte patur lidhje tregtare me Iremin:

Këtu përfshihej edhe Iremi një qytet i panjohur i cili përmendet në Suren 89 të Kuranit. (82)

Është e pamendueshme se si mund ta kenë udhëhequr Muhammedin subkoshienca apo iluzionet fetare për të përshkruar me kaq saktësi në Kuran tiparet fizike dhe nivelin e arkitekturës së një populli i cili jetoi në një qytet të lashtë shkatërruar 3000 vjet më para lindjes së tij!

Për më tepër vetë Kurani shpall në disa vende se mjaft nga historitë e shkruara në Kuran nuk janë të njohura nga Muhammedi dhe popullii i tij:

“Këto janë disa nga rrëfimet e panjohura (për ty) që do t’i shpallim ty, e që para këtij (Kurani) nuk i ke ditur as ti, as populli yt. Pra të jesh i durueshëm se përfundimi i (lavdishëm) është për të devotshmit.” (83)

Është shumë kuptimplotë fakti se askush nuk erdhi tek Muhammedi për t’i thënë: “gabohesh shumë o Muhammed, unë jam arab si ti dhe i dija këto histori përpara ardhjes së Fjalës Hyjnore”. Recitimi i ajetit të mësipërm duket si një hap i panevojshëm dhe vetëvrasës nga ana e Muhammedit. Edhe sikur të supozonim se ai këto histori i dinte por vetëm sa shtirej si i paditur (me një rast të tillë ai si mund të ishte i vetmi që i dinte), si mund të ishte kaq i sigurt për paditurinë e të tjerëve?Edhe sikur të ishte e vërtetë ajo që ai ua tha, armiqtë e tij do ta kishin shfrytëzuar me lehtësi këtë situatë për ta hedhur poshtë. E megjithatë kjo mundësi nuk u shfrytëzua nga askush!

Sipas Londan Distionary Contemparary English, subkoshienca është “Niveli i fshehtë i mendjes dhe mendimet që që bëjnë pjesë me të, tej njohurive të vetëdijshme”. Thënia Kuranore që sapo përmendëm më sipër është e ndërgjegjshme, e hapur dhe e prerë. Si mund të ishte kaq i sigurt Muhammedi në një thënie aq të saktë e profetike duke e ditur se ajo mund të përdorej prej armiqve, kundër tij?

Së dyti fakti se Kurani bën profecira rreth ngjarjeve që do të ndodhin dhe që në të vërtetë ndodhën e dobëson idenë se Kurani është produkt i përvojës së Muhammedit. Mjaftojnë të përmenden këtu dy shembuj nga kapitulli 30 i Kuranit vargjet 1-7 (shkruan në vitin 615 e.s.) ku thuhet qartë se, ndonëse persianët e mundën Perandorinë Romake, pas disa vitesh romakët do të dalin përsëri fitimtarë. Fjala arabe që përshkruan “disa vite” është bidh-i që do të thotë një periudhë 3-8 vjet. Dhe ishte pikërisht ashtu siç ndodhi. Shtatë vjet pas profecisë, persianët u mundën nga romakët. Po kështu të habit ajo që thotë profecia: “Atë ditë (kur bizantinët do të fitojnë) besimtarët do të gëzohen për ndihmën e Allahut.” Dhe në të njëjtën kohë mekëtë fitore të romakëve, muslimanët festonin për betejën e Bedrit, fituar mbi kurejshët.

Hingora thotë:

Kjo profeci u përmbush kur Herakliusi i mundi persianët në betejën vendimtare të Isusit në vitin 622 e.s. dhe romakët hynë fitimtarë në zemrën e Prsisë në vitin 624. Po në këtë vit muslimanët arritën të fitojnë mbi paganët e Mekas në Bedër. Dhe besimtarët gëzuan atë ditë siç profetizohej në Kuran.(84)
Një shembull tjetër është që ai del në kapitullin 111:1-4 ku Kurani shpreh qartë se Ebi Lehebi, ungji i Profetit, do të vdiste jobesimtar. Përsa i përket Ebi Lehebit, Tomas Patrik Hijuxh shkruan:

Ai ishte armiku më i betuar i Profetit dhe e kundërshtoi me gjithë forcat e tij vendosjen e Islamit... Kur Muhammedi mori urdhërin për të qortuar të afërmit e tij dhe u tha se ishte një paralajmërues që u dërgohej përpara një ndëshkimi më të rëndë, Ebi Lehebi e hodhi poshtë misionin e Profetit dhe thirri: “A mund të zhdukesh. Për këtë na ke thirrur këtu?” Dhe mori një gur për ta qëlluar. E pas kësaj u krijua Sureja e gjashtë e Kuranit. (85)

Ebi Lehebi vdiq 11 vjet pas kësaj profecie të Kuranit, pa besuar. Duke parë se ai ishte një nga armiqtë më të betuar të Muhammedit, logjika dhe përvoja ta thotë se një deklaratë e tillë është e pamenduar pasi Ebi Lehebi mund ta kish shpallur mjaft lehtë të gënjeshtërt këtë thënie të Kuranit duke u shtirë si besimtar. Përse e shkoi dëm Ebi Lehebi këtë rast të artë? Çfarë e bënte Muhammedin kaq të sigurtë sa edhe pas 10 vjetëve Ebi Lehebi nuk do të shfrytëzonte këtë mundësi tunduese? Në çdo rast përvoja nuk ka të bëjë me parashikimin e së ardhmes.

Teoria e subkoshiencës dobësohet edhe nga disa vlerësime psikologjike. Tendenca e subkoshiencës është shtypja, apo mveshja tek të tjerët e ndjenjave të fajit apo pakënaqësisë. Po të jetë se Kurani ishte produkt i subkoshiencës, atëherë ai nuk do të përmbante korrigjime apo fajësime të vetë Profetiti. Dhjetë vargjet e parë të kapitullit 80 të Kuranit p.sh. e qortojnë sjelljen e Profetit ndaj Ibn-Umum-Maktum. Duke përshkruar këtë incident Sejid Kuth thotë

Profeti (Paqja qoftë me të) ishte zënë me disa personalitete të fisit Kurejsh dhe po u shpjegonte atyre mesazhin e Islamit kur Ibn Maktum, një varfanjak e ndërpreu pa ditur se Profeti ishte i zënë, i verbëri i kërkonte me këmbëngulje që ai t’i mësonte disa vargje të Kuranit. Kjo ndërprejre nuk qe mjaft e këndshme për Profetin. Ai ngriu dhe u kthye nga Ibn Maktumi. Kjo sure hapet duke kritikuar sjelljen e Profetit në këtë incident.(86)

Në kapitullin 8 vargjet 67-68 Kurani e qorton Profetin për vendimin e marrë rreth 70 të burgosurve të luftës që u mbajtën pas betejës së Bedrit. (87) Këtu nuk janë shembujt e vetëm që jepen në libër. Është pra e pamendueshme se qortime të tilla mund të jenë produkt i vetë subkoshiencës së tij. Aspekte të tjera psikologjike të cilat është vështirë të spjegohen, përfshijnë edhe faktin se normalisht zemërimi kërkon njëfarë kohe që të kalojë. Megjithatë në Kuran gjejmë se qortimi dhe falja thuhen në një frymë. Përveç atyre që thamë më lart, në kap. 9 vargu 43, jepet një tjetër shembull ku qortimi paraprihet nga falja.

“Allahu të fali ty (Muhammed) gabimin pse atyre ju dhe leje (të ngelin pa dalë) para se të bëhej për ty e qartë se cilët ishin të drejtë dhe t’i dije më lehtë rrenacakët.”

Kemi po kështu dhe rastin e atyre hipokritëve që përhapën thashetheme mbi dlirësinë dhe integritetin moral të gruas së Profetit Aisha. Profeti u trishtiua shumë nga fjalët e përhapura por duroi një muaj pa thënë asnjë fjalë. Së fundmi atij i mbërriti fjala e Perëndisë e cila i ndriçoi qëllimet e mbrapshta të hipokritëve dhe pastroi Aishen.(88) Thënia Kuranore nuk do të kish mundur të çlironte Muhammedin nga stresi psikologjik po qe se ai do të ishte vetë autor i saj. Dhe nëse Kurani ishte produkt i subkoshiencës së tij, kjo nuk do të ishte shfaqur pas aq shumë kohe.

Është mjaft kuptimplotë që Profeti nuk mund të mbronte që në fillim bazën logjike për nënshkrimin e Traktatit të Hudajbijahit(89) gjë që mundi ta bënte vetëm pasi ajo u shpreh më vonë në Kuran.
Një tjetër vështirësi që nuk mund të zgjidhet nga teoria e subkoshiencës është fakti se Muhammedi shkroi dhe plot gjëra të tjera të cilat nuk janë pjesë e Kuranit. Dallimi midis tyre është mjaft i qartë, në fakt ato janë të pakrahasueshëm. Ndërsa Kurani fton njerëzimin në sfidë për të krijuar një diçka të tillë, Hadithi nuk e bën këtë. Ndonëse mjaft elokuentë Hadithët nuk janë të paimitueshëm. Duke tërhequr vëmendjen mbi këtë fakt, H.A.R. Gibbs shprehet në librin e tij Muhammedanizmi: “Një analizë historike” me këto fjalë:

Përshtypje të veçantë të lë fjalimi i tij në “Haxhin e Lamtumirës” të cilën e mbajti gjatë vizitës së tij të fundit në Meka. Ndonëse me një përmbajtje tërësisht fetare dhe në një rast mjaft solemn, kjo përshëndetje e tij nuk gjendet në Kuran... Cilido qoftë shpjegimi psikologjik, vështirë se mund të rezistosh konkluzionit se termi Fjalë Hyjnore përmblidhte vetëm ato thënie të cilat nuk prodhoheshin dhe kontrolloheshin në mënyrë të ndërgjegjshme nga Profeti dhe që atij i dukeshin se i vinin nga jashtë gjendjes së tij.(90)

Deri tani kemi shqyrtuar mundësinë e parë logjike përsa i përket autorësisë së Kuranit dhe pikërisht atë se: Hipoteza që Muhammedi ishte autori i ndërgjegjshëm apo i pandërgjegjshëm i Kuranit është racionalisht e pambrojtshme. Tani mund të shqyrtojmë mundësinë e e dytë logjike se Muhammedi nuk ishte autor i këtij libri por thjesht e kopjoi atë nga autorë dhe burime të tjera.


Referenca
(76) S. A. A. Maududi “Kuptimi i Kuranit” (Nairobi: Fondacioni Islamik), pjesa 7, fq. 4.
(77) Martin Lings, shih cit. kapitulli 26, fq. 77. Vargjet Kuranore janë: 18:23-24. Janë këto vargje burimi i atij zakoni të muslimanëve për të thënë përpara çdo premtimi për të ardhmen “Insha-Allah”.
(78) Martin Lings, cit. fq.77. Për hollësira të mëtejshme mbi 3pyetjet shih Martin Lings ibid, fq.77-78.
(79) Kuran 18:25.
(80) Kuran 89:6-8.
(81) Shih përkthimin e Abdullah Jusuf Ali “Kurani i Shenjtë Tekst, Përkthim dhe Komentim” (Jeddah: Qendra e Edukimit Islamik 1946), shënimi nr.6114, fq.1732.
(82) Howard La Fay “Ebla: “Shkëlqimi i një Perandorie të Panjohur”, në revistën National Geographic (Washington Geographic Society, dhjetor 1978), vol/154, nr.6, fq.731-759. Citatet e mësipërme janë në faqen 737. Gjetjet e ndryshme kanë konfirmuar pozicionin e studiuesve muslimanë se udhëtimi epik i Moisiut ndodhi rreth 2300 p.e.s. kundrejt viti 1800 p.e.s. që mbrohet nga shumica e studiuesve të Biblës. I pyetur mbi rëndësinë e pllakave gjetur në Elbë, Dr. Giovani Pettianato, ish-epigrafist i Misionit Italian, tha: “Mbani mend këtë- të tëra tekstet e kësaj periudhe që kanë mbërritur deri më sot nuk janë as sa ¼ e atyre që u gjetën në Elba, fq. 735.
(83) Kuran 11:49.
(84) Q.I.Hirgora: ”Profecitë e Kuranit të Shanjtë” (Lahore: Sh. Muhamed Ashraf 1967), fq.48. Për hollësira të mëtejshme shih A. J. Ali “Kurani i Shenjtë”, Apendiksi 10, fq.1069-1076. Profeci të tjera janë ato në 54:45 mbi Bedri, 44:10-16 mbi urinë, 68:15-16 mbi atë se Welid ibn Mughina do të goditej në turi etj.
(85) Thomas Hages “Një fjalor i islamit” (London: W.A. Allen and Co. 1895), fq.8. Një tjetër shembull i armiqësisë së tij u tregua kurmbi bazën e besnikërisë fisnore, në udhëheqjen e Abu Talibit u vendos të mbrohet Profeti nga persekutimet, ndonëse ata nuk pranonin besimin që predikonte ai.
(86) Sejid Kutb (përkthim) “Nën hijen e Kuranit”, vol30, fq.39.
(87) Për një përshkrim të hollësishëm shih S.A.A. Maududi cit (Nairobi: Fondacioni Islamik 1982), pjesa 4, Shënime spjeguese 49, fq.150-151.
(88) Për hollësira të mëtejshme shih Martin Lings cit. fq.24-241. Shih poashtu Kuran 48:1-6.
(89) Për hollësira të Traktatit shih Martin Lings cit.fq.252-255.
(90) H.A.R. Gibbs “Muhamedanizmi Një Analizë Historike” (London: Oxford University Press 1961), fq,43-44.

[Xhemis]

A eshte kopjuar Kurani nga burimet cifute dhe kristiane?


Sikur Kurani te ishte kopja e bibles atehere ai do kishte shume kunderthenie.

4:82. A nuk e përfillin ata (me vëmndje) Kur'anin? Sikur të ishte prej dikujt tjetër, përveç prej All-llahut, do të gjenin në te shumë kundërthënie.

Argument tjetër qe kurani nuk është kopje e bibles është fjala e vete bibles.

16 Askush nuk vë një copë prej stofi të ri mbi një petk të vjetër, sepse kështu arna bie dhe grisja bëhet më e madhe..(Mateu 9/16 )



Bibla ishte me te meta dhe per kete deshmon vete ajo.

7sepse, në qoftë se Besëlidhja e parë do të qe e patëmetë, nuk do të qe nevoja të kërkohej vend për një tjetër.
13 Duke thënë "një besëlidhje e re", ai e vjetëroi të parën; edhe ajo që vjetrohet dhe plaket është afër prishjes.(Letra e hebrejve 8)



Në librin e tij “Islami dhe Perëndimi: Një Analizë Historike”, Philip K. Hiti shprehet: “Nuk ka dyshim mbi burimet e Kuranit, ato jan: Kristiane, Çifute dhe nga Paganizmi arab.”(91)

Supozimin e tij ai e mbështet duke vënë në dukje se gjatë kohës kur jetoi Profeti në murin e brendshëm të Kabes gjendeshin piktura të Jezusit dhe Marisë. Po kështu ai vazhdon të thotë se materiali i Kuranit është grumbulluar nga tregimet gojore të njerëzve, gjë që e demonstron edhe ajo pjesë e Kuranit ku thuhet se Jezusi i foli njerëzve akoma në djep dhe krijoi nga balta një zog të gjallë. Ky pohim ka një paralel të tij në Ungjillin apokrifal të Fëmijërisë. Maria, nëna e Jezusit, ngatërrohet me Marien, motrën e Aaronit dhe Hamani e parapëlqyera e Abusuerusit (Esku 3:2) gabimisht bëhet ministër i Faraonit (Sureja 40:38). Dhe historia e Kuranit mbi Aleksandrin e Madh me dy brirë duhet ta ketë origjinën nga tregimet romantike mbi Aleksandrin që atëherë qenë mjaft të përhapura ndërmjet kristianëve Sirianë.(92)

Megjithatë sipas Richard Bell, përveç faktit se një nga shtyllat e Kabës gjendet piktura e Jezusit, nuk ka asnjë provë të qëndrueshme mbi ndonjë bazë Kristiane në Hijaz apo në rrethinat e Mekës, madje as në Medinë.(93) Miti argumentoi se ndonëse disa pasazhe të Kuranit janë të ngjashëm me pasazhët biblike, përsëri ato nuk janë garanci e mjaftueshme se kemi të bëjmë me huazime apo citime. Ai jep gjatë shtjellimit të tij pjesë të krahasueshme që përfshijnë: Suren 21:104 me Isajan, Suren 63:39-42 me Ezekielin, 18 20, Suren 53:45 me Samuelin 2:6, Suren 1:5 “Udhëzona për në rrugën e drejtë” me psalmin 27:1 dhe që sipas tij mund të kenë edhe shpjegime të tjera veç ndërvarjes së drejtpërdrejtë.(94) Shpjegimi i tij është ndryshe nga një imitues i nënshtruar, Muhammedi e islamizoi, e arabizoi dhe e kombëtarizoi këtë material. (95)

Mbi burimet e Kuranit J. Curisty shkruan Wilsoni shkruan kështu në librin e tij “Duke Paraqitur Islamin”:

“Studiuesit thonë se një numër (tregimesh të Kuranit) mund ta kenë zanafillën më tepër në burimet Çifute Talmudike dhe në Ungjijtë apokrifale sesa në Dhjatën e Re dhe të Vjetër.” (96)

Po kështu Wilsoni përmend ngatërrimin e dukshëm të Hamanit dhe Marisë.

Në librin e tij “Origjina e Islamit në Mjedisin e tij Kristijan”, Richard Bell argumenton se:

“Një pjesë e madhe e Kuranit varet në mënyrë të drejtpërdrejtë nga Bibla dhe nga histori që kanë lidhje me Biblën.”(97)

Njohuritë e Muhammedit mbi Biblën, sipas tij u fituan gradualisht:

“Çelësi i një pjese të madhe të Kuranit dhe i karijerës së Muhammedit gjendet... në përvetësimin gradual të njohurive mbi përmbajtjen e Biblës dhe i asaj çka besonin dhe Kristianët... Do ta shohim se si ai huazon plot ndërgjegje nga to- për këtë ai është mjaft i sinqertë.”(98)

Referimet që i bën Kurani Njerëzve të Shpellës, Moisiut, Hidrit dhe Aleksandrit të Madh, të cilat nuk kanë asnjë farë lidhjeje me Biblën, Bell i konsideron si provë të asaj se Muhammedi nuk qëndronte në punën e tij në njohuri reale të Biblës, por shfryëzonte për këtë qëllim burime gojore të dorës së tretë. Bell gjithashtu përmend edhe ngatërrimin e dukshëm që i bën Muhammedi Marisë së Jezusit me Miriamin motrën e Moisiut.


Keneth Cragg në librin "Thirrja e Minaresë" thotë:

Tregimet Biblike të riprodhuara në Kuran ndryshojnë në mënyrë të konsiderueshme dhe sugjerojnë se njohja e tyre ka qenë gojore dhe jo e drejtpërdrejtë. Kemi të bëjmë me një mungesë të plotë të asaj që mund të quhet një citim i drejtpërdrejtë nga secila Dhjatë. (99)

Cragg është i bindur se moskonceptimi i dukshëm në Kuran i Trinisë dhe Jezusit tregon se hapësira dhe cilësia e kontakteve gojore të Muhammedit ishte e pamjaftueshme për t’i mundësuar atij një kuptim të plotë të Kristianizmit.(100)

H.A.Z. Gibb në librin: “Muhamedanizmi: Një Analizë Historike” shtron një mundësi tjetër përsa u përket burimeve të Kuranit:

Duke patur parasysh lidhjet e ngushta tregëtare ndërmjet Mekas dhe Jemenit do të ishte mjaft e natyrshme të supozonim se disa nga idetë e konceptet fetare u sollën në Meka përmes ***ëvanëve dhe erëzave dhe tekstileve, madje në Kuran gjejmë një fjalor të tillë i cili e bën të plotë kuadrin e këtij supozimi. (101)

Lyndon P..Harries shkruan në librin etij Islami në Afrikën Lindore:

Vetë Muhammedi huazoi mjaft gjëra nga Bibla edhe sot muslimanët në mënyrë të ndërgjegjshme apo të pandërgjegjshme, huazojnë mjaft nga ideologjia Kristiane, madje edhe në çështje që nuk mbështeten nga Kurani. (102)

Sipas R.A. Nikolsonit Kurani ka zanafillën nga burimet Hanife dhe Judeo-Kristiane:

Shumë kemi dëgjuar rreth atyre hermitëve Kristianë dhe atyre pak njerëzve të njohur si hanifë të cilët hodhën poshtë adhurimin e idhujve, duke zgjedhur një besim të tyrin asketik dhe monoteist: Duket se Muhammedi ka patur kontakte me disa prej tyre përpara se të lëshonte kushtrimin e tij... Udhëtimet e tij me karvanet tregëtare të Mekas, i siguronin mundësinë për të bashkëbiseduar me shumë Çifutë dhe Kristianë dhe rezultati i këtyre bisedave ruhet në Kuran. (103)

Nikolson vazhdon duke thënë

Muhammedi e fitoi gjithë diturinë e tij përmes këtyre bisedave dhe ndërmorri një sipërmarrje të guximshme duke shfrytëzuar zbukurime të tilla të huazuara- që konsistonin më së shumti në legjenda të Hagjadës dhe Apokriftës. (104)

Përsa i përket influencës Çifute dhe Kristiane mbi Kuranin, Enciklopedia e Re Katolike shkruan:

Studimet jo-muslimane janë shprehur pothuajse gjithmonë se influencat më të mëdha mbi Muhammedin kanë qenë kryesisht, por jo plotësisht Çifute dhe Kristiane dhe se këto influenca ngjyrosen nga karakteri i vetë Muhammedit dhe u strukturuan konform aspekteve dhe nevojave të një mentaliteti arab, para-Islamik. (105)

Më poshtë kjo vazhdon me këto fjalë: Ka shumë mundësi që Muhammedi të ketë dëgjuar përkthime të improvizuara të Shkrimeve Kristiane apo Çifute.(106)

Duhet të themi se që në fillim kjo teori është e mangët, pasi përmban të njëjtën hipotezë të teorisë së mëparshme dhe pikërisht të asaj që Muhammedi kreu një mashtrim apo bëri një gabim të çmendur duke ia atribuar Kuranin një burimi Hyjnor. Më sipër trajtuam gjërësisht dobësinë e një hipoteze të tillë. Analfabetizmi që e shoqëroi Muhammedin gjatë tërë jetës së tij përbën një tjetër pengesë të rëndësishme. Pasi siç shprehet edhe Kurani n.q.s. Muhammedi do të kish ditur shkrim e këndim, shumë kritikë do ta venin në dyshim vërtetësinë e pohimeve të tij. (107) Por duke qenë se ai ishte analfabet, është e pamendueshme sesi ai mund të mblidhte tërë ato materiale nga Anifet, Çifutët, Kristianët dhe nga burimet tjera pagane, me qëllim që këtë material ta përpunonte dhe ta recitone më pas për 23 vjet në gjuhën e madhërishme të Kuranit pa ndihmën e një pene.
Së treti Muhammedi u rrit në një mjedis i cili ishte në pjesën më të madhe pagan ndërsa Kurani është plotësisht monoteist. Është e vërtetë se në Meka gjendej një grup jo paganësh të cilët vetë quheshin “Hanifë” dhe që nuk merrnin pjesë në adhurimin e idhujve. Por ata nuk kishin as kishë, as Shkrime Hyjnore. Madje nuk egziston as edhe ndonjë rregjistrim i besimeve të tyre. Po kështu në Meka mund të ketë egzistuar edhe një numër kristianësh, por ama ky numër ka qenë sigurisht i papërfillshëm. Në të vërtetë kritikët e Muhammedit nuk menduan kurrë ta akuzonin atë se ai kishte mësuar atë nga një kovaç romak në rrethinat e Mekës. Muhammedi shpesh shkonte tek ai dhe e shihte tek punonte. Kurani e hodhi poshtë këtë akuzë duke treguar se njeriu për të cilin ata flisnin, fliste në një gjuhë të huaj, ndërsa Kurani ishte në arabishten e pastër:

“Ne dimë shumë mirë se ata thonë Atë (Muhammedin) është kah e mëson njeri? Mirëpo gjuha e atij nga i cili anojnë (supozojnë) ata është jo arabe (e paqartë) e kjo (e Kuranit) është gjuhë arabe e stilit të lartë e të qartë. (108)

Meqë ra fjala, cilit grup duhet t’ia atribuojmë vargun e mësipërm? Cilët po e mbrojnë Kuranin në këtë rast, çifutët apo kristianët?

Kontaktet e Muhammedit me studiues çifutë apo kristianë ishin shumë të kufizuara. Ai u takua dy herë me Waraka Ibn Naufalin. Waraka ishte një plak që kaloi vitet e fundit të tij në verbëri, si dhe një kushëri i afërt i Kadijes, gruas së Profetit. Ndonëse Waraka kishte një prejardhje arabe, ai u bë kristian dhe kishte disa njohuri nga Dhiata e Re. Takimi i tyre i parë ndodhi në kohën kur Waraka po vinte rrotull Ka’bes dhe aty pa Muhammedin. Plot dashuri ai e puthi atë në ballë.Takimi i tyre i dytë ndodhi pasi Muhammedit i ishte dërguar shenja e parë e Perëndisë. Waraka vdiq 3 vjet më vonë, ndërsa Fjala Hyjnore vazhdoi për 23 vjet. (109)

Kristianë jetonin edhe në Nairan, në Jemen (Jugu i Mekas). Ndërsa në veri jetonin disa çifutë në zonën e Jatribit e cila më vonë u njoh si Medina. Nuk ekziston asnjë lloj dëshmie që të vërtetojë se Muhammedi udhëtoi ndonjëherë për në Nairan para apo pas profetësisë së tij. Muhammedi kishte shkuar në Medinë vetëm një herë para se të shpallej profet. Kjo ndodhi kur ai ishte 6 vjeç dhe shkoi atje së bashku me të ëmën për të vizituar një të afërm, Ban Najarin dhe për të vizituar varrin e babait i cili kishte vdekur përpara se ai të lindte. (110)

Përsëri hipoteza është shumë fantastike që ai mundi të mësojë në moshën 6 vjeç brenda 2 ditësh të 66 apo 73 librat e Biblës. Sido që të jetë, largësia ndërmjet Mekas dhe Medinës është qindra kilometra dhe si mjet transporti nuk ishin as aeroplanët, as makinat por vetëm një deve që e kryente këtë rrugë për disa javë. Muhammedi nuk mund të kishte shkuar nga një qytet në tjetrin pa u vënë re nga të tjerët. Me sa duket egzistenca e këtyre komuniteteve nuk mund të jetë burimi i Kuranit.



Disa studiues gjithashtu përmendin faktin se Muhammedi shpesh bashkëbisedonte me çifutë dhe kristianë, por pa thënë se kur u zhvilluan këto biseda, duke lënë kështu përshtypjen se Kurani është shkak dhe rezulat i këtyre diskutimeve. Është e vërtetë se këto biseda janë zhvilluar por shumë kohë pasi Kurani kish nisur të shpallej (predikohej). Në të vërtetë këto biseda ai i bëri në Medine, ndërsa Fjala Hyjnore kishte nisur të thuhej që 13 vjet më parë kur ai ishte në Meka. Dhe përpara se të emigronte në Medinë, atij i ishte thënë rreth 2/3 e Kuranit. Vargjet 33-63 të kapitullit 3 të Kuranit p.sh. iu thanë atij në vitin e nëntë të mërgimit në Medine, me rastin e vizitës të një delegacioni nga kristianët e Nairanit.

Së dyti duhet të themi se shpeshherë nuk përmendet konteksti i këtyre takimeve. Ai nuk i takoi ata si nxënës por si mësues dhe përdori këtë mundësi për të korrigjuar dogmat e tyre, d.m.th. Trinitetin.

Të gjithë dokumentet historike që egzistojnë sot, tregojnë se Muhammedi ndërmori 3 udhëtime jashtë Mekas përpara profetësisë së tij. Në moshën 6 vjeçare ai shoqëroi të ëmën për në Medinë. Ndërmjet moshës 9-12 vjeç ai shoqëroi ungjin e tij Abu Talib në një udhëtim tregëtie për në Siri. Në udhëtimin e fundit Muhammedi ishte 26 vjeç dhe këtë rradhë udhëhoqi po për në Siri karvanin e Kadijes. (111)

Siç thotë Xhemal Badawi:

Do të ishte një imagjinatë mjaft e egzagjeruar po të thonim se gjatë bisedave të rastësishme që pati me kristianë dhe çifutë gjatë kohës kur ishte i zënë me udhëheqjen e karvanit, Muhammedi mësoi aq shumë për njërin apo të dy besimet saqë formulonte një besim të ri, të fuqishëm e plot jetë, detyrë kjo e cila për shekuj me rradhë po sfidon përpjekjet e përbashkëta të studiuesve. (112)

Për më tepër nga thënia e mësipërme ngre një numër pyetjesh. Xhemal Badawi shtron më poshtë këto pyetje:

1.Përse me gjithë bllokun e materialitetit historik mbi jetën e Muhammedit dhe gjithë kërkimet që kryen për shekuj me rradhë kritikët e tij më të egër, nuk u bë e mundur të zbulohej ai mësues misterioz përmes të cilit Muhammedi mësoi gjithçka?

2.Është një fakt i njohur se për 13 vjet me rradhë Muhammedi u kundërshtua, u vu në lojë dhe u persekutua nga bashkëkohësit e tij. Duke patur kaq shumë armiq a nuk ishte e mundur që ata t’i provonin masave se thëniet e Muhammedit për Fjalën Hyjnore ishin thjesht trillime? A nuk ishte e mundur që ata të tregonin dhe emërtonin burimin apo burimet njerëzore të mësimeve të tij? Edhe disa nga kundërshtarët e tij të cilët në fillim e mbështesnin këtë hipotezë më vonë ndërruan mendje dhe e akuzuan si magjistar dhe i pushtuar nga e keqja.

3.Muhammedi u ngrit mbi popullin e tij dhe përpara tyre u ekspozua çdo aspekt i jetës së tij, veçanërisht nga hapja që karakterizon jetën fisnore në shkretëtirë. Si mund të besonin në vërtetësinë e tij tërë ata bashkëkohës, përfshi këtu edhe gjithë ata të afërm të cilt e njihnin mirë, n.q.s. ata do të kishin ndonjë dyshim se ai po kërkonte meritat për gjëra që i kishte mësuar nga disa mësues të tjerë?

4.Cili mësues mund t’i mësonte Muhammedit një besim të plotë e koherent që ktheu faqen e historisë? Përse nuk u ngrit ai apo ata (n.q.s. ka patur ndonjë) kundër të ashtuquajturit nxënës i cili vazhdonte të mësonte dhe t’i injoronte ata në të njëjtën kohë duke shpallur se mësimet e tij vinin nga një burim Hyjnor, siç ishte vetë Allahu?

5.E si mundet që disa nga bashkëkohësit e tij kristianë dhe çifutë u kthyen në muslimanë dhe besuan në vërtetësinë e tij, n.q.s. e dinin se ai kopjonte shkrimet e tyre të shenjta apo po mësonte nga priftërinjtë ose rabinjtë e tyre?

6.Kurani iu tregua Muhammedit në një periudhë prej 23 vjetësh. Ku ishte pra ky mësues njerëzor kaq misterioz dhe i padukshëm? Si mundet ta ketë fshehur ai kaq gjatë? Apo si mundi Muhammedi i cili ishte vazhdimisht i rrethuar nga pasues, si mundi ai të vititonte fshehurazi këtë apo këta mësues misteriozë për 23 vjet pa u kapur as edhe një herë? (113)





Shënime
(91) Filip K. Hiti, cit. fq.15.
(92) Filip K. Hiti, cit. fq.16-17.
(93) Richard Bell “Origjina e Islamit në Mjedisin e Tij Kristian”: Leksionet Gurring në Universitetin e Edinburgut 1925. (London: McMillan and Co. Ltd. 1962), fq.41.
(94) Filip K. Hiti, cit. fq.17
(95) Filip K. Hiti, cit. fq.18.
(96) J. Christy Wilson “Duke Paraqitur Islamin” (New York: Friendship Press, 1950), fq.30-31.
(97) Richard Bell, cit. fq.100.
(98) Richard Bell, cit. fq.68-89.

(99) Keneth Cragg cit. fq.74.
(100) Keneth Cragg cit. fq.263.
(101) H.A.R. Gibb cit.fq.263.
(102) Lyndon P. Harries: “Islami në Afrikën Lindore” (London: Universities Mission of Central Africa 1954), fq.57.
(103) R.A. Nikolson: Parathënie në përkthimin e Kuranit nga E. H. Palmer, fq. 9.
(104) R.A. Nikolson Parathënie, fq. 17.
(105) Enciklopedia e Re Katolike, Vol. 7, fq.677.
(106) ibid
(107) Kurani 29:48
(108) Kurani 16:103
(109) Hafiz G.Sarvar
(110) S.A.A. Maududi cit.2, fq.207.
(111) Hafiz G. Sarvar cit.fq.51-59.
(112) Xhemal A.Badawi, fq.17-19.
(113) Xhemal A.Badawi, ibid.