Lajme mbi boten Orthodhokse.

[arbereshi_niko]

Në faqen e kishës së Torinos www.ortodossiatorino.net lexohet një analizë mbi;

Kisha Ruse në Afrikë:
shkaqet dhe pasojat -
nga Konstantin Shemljuk
Unioni i Gazetarëve Orthodhoksë, 1 janar 2022

Sinodi i Kishës Orthodhokse Ruse njoftoi krijimin e ekzarkatit të vet në Afrikë.

Cila ishte arsyeja e këtij vendimi dhe cilat janë pasojat e tij për Orthodhoksinë universale?

Më 29 dhjetor 2021, Sinodi i Kishës Orthodhokse Ruse shpalli krijimin e një Eksarkati Afrikan, të përbërë nga dy dioqeza, nga Afrika e Veriut dhe Afrika e Jugut.
Këto dioqeza përfshijnë 54 vende afrikane, domethënë të gjitha shtetet e kontinentit.
Përveç kësaj, Sinodi pranoi 102 priftërinj afrikanë në gjirin e Kishës Orthodhokse Ruse, të cilët më parë kishin paraqitur peticione me kërkesën përkatëse.
Sinodi emëroi Kryepiskopin Leonid (Gorbaçov) të Jerevanit dhe Armenisë si Mitropolit të Klinit dhe Eksark Patriarkal të Afrikës dhe ia besoi atij administrimin e dioqezës së Afrikës së Veriut dhe administrimin e përkohshëm të dioqezës së Afrikës së Jugut.

Çfarë thonë kanunet?

Nga këndvështrimi i Patriarkanës së Aleksandrisë (që në të gjitha, përveç emrit, është Fanari), ky është një vendim jokanonik, pasi Kisha Orthodhokse Ruse ka krijuar një strukturë paralele në një territor të një juridiksioni tjetër. Pranimi i klerit Aleksandrian në Kishën Ruse duhet të konsiderohet gjithashtu jo-kanonik, nga këndvështrimi i Patriarkut Theodoros.
Sigurisht, një analizë e hollësishme e të gjitha arsyeve kanonike për krijimin e Eksarkatit të Kishës Orthodhokse Ruse në Afrikë kërkon një artikull të veçantë. Por edhe tani mund të themi se si argumenti i parë ashtu edhe ai i dytë i Patriarkanës së Aleksandrisë nuk kanë fuqi në situatën aktuale. Si ka ndodhur?
● Fanri shkeli kufijtë kanonikë të Kishës Orthodhokse Ruse, duke pranuar skizmatikë nga "Patriarkana e Kievit" dhe "Kisha Ortodokse Autoqefale Ukrainase" në kungatë, duke i riemëruar në "Kisha Ortodokse e Ukrainës" (edhe pse më parë, domethënë për 330 vite, nuk e kishte kontestuar Mitropolinë e Kievit si pjesë e Kishës Orthodhokse Ruse);
● Patriarku Theodoros i Aleksandrisë fillimisht ftoi popullin ukrainas në unitet me Fortlumturinë e tij Mitropolitin Onufrij (në vjeshtën e 2018), pra i kishës kanonike,
për një kohë të gjatë (pothuajse një vit) ai mbajti një pozicion relativisht neutral dhe në vitin 2019 ai përkujtoi Epifanij si primat kanonik të Kishës në Ukrainë,përgjatë Liturgjisë Hyjnore;
● Në vitin 2021, Patriarku Theodoros u bashkua me Dumenkon, që do të thotë se ai shkeli një sërë rregullash kanunore (në veçanti, Kanuni Apostolik 11), sipas të cilit ai vetë u bë skizmatik;
● Kështu, Patriarku Theodoros është larguar nga Kisha, që do të thotë se ai nuk mund të konsiderohet më episkop kanonik në vendet afrikane;
● Po kështu, të gjithë ata klerikë dhe episkop që janë dakord me njohjen e skizmës dhe nuk e kanë kundërshtuar vendimin e patriarkut të tyre për tu bashkuar me skizmatikët, janë larguar nga Kisha;
● Ata priftërinj dhe laikë të Afrikës që nuk janë dakord me njohjen e skizmatikëve, mbeten pa patriark dhe pa episkop;
● Kjo do të thotë se vendimi për t'i pritur ata nën juridiksionin e Kishës Orthodhokse Ruse është konsistent dhe, për shkak të njohjes së përçarjes “skizmës” ukrainase nga Patriarku Theodoros, korrespondon me frymën e kanuneve.
Për më tepër, territori historik kanonik i Patriarkanës së Aleksandrisë, sipas rregullave të Kishës, përbëhet nga Egjipti, Libia dhe Pentapoli. Juridiksioni i Kishës së Aleksandrisë u shtri në të gjithë kontinentin afrikan vetëm nga patriarku Meletios (Metaksakis) në shekullin e 20-të.
Kisha Ruse (si Kishat e tjera lokale) thjesht ka vëzhguar një "status quo" e heshtur në lidhje me këto territore.
Për më tepër, priftërinjtë që iu bashkuan Kishës Orthodhokae Ruse nuk shkelën asgjë.
Siç vuri në dukje me të drejtë protodhjakoni Konstantin Marçenko, "Kanuni 15 i këshillit të parë dhe të dytë justifikon ndarjen nga patriarku dhe mitropoliti nëse ata predikojnë një herezi që tashmë është dënuar.
“Kisha Ortodokse e Ukrainës” është një strukturë etnofile (struktura të tilla zakonisht janë të ndërtuara me parullat: 'shtet i pavarur - kishë e pavarur') megjithatë etnofiletizmi është u dënua nga Këshilli i 1872,
përveç kësaj, vendimet e Këshillave të Moskës të vitit 1992 dhe
të vitit 1997 (përsa i përket anatemimit të Filaretit,) nuk janë anuluar kanonikisht”.
At Konstantini beson se bashkimi me "Kishën Ortodokse të Ukrainës" është i barabartë me "njohjen e heretikëve", që do të thotë se Patriarku Theodoros "ka rënë tashmë në herezi".
Epo, fakti që nuk ka pasur një dënim paqësor të kreut të kishës së Aleksandrisë do të thotë vetëm se "tani Bizanti nuk ekziston më dhe shumë gjëra janë thjesht teknikisht të pazbatueshme.
Por, deri më tani nuk ka asnjë mënyrë për të thirrur një Këshill kundër Bartolomeut. , Theodoro, Jeronimit dhe të gjithë simpatizantët e "Kishës Ortodokse të Ukrainës".
Kjo do të thotë, sipas priftit proto-dhjak, se priftërinjtë e Afrikës që u transferuan në Kishën Ruse kanë të drejtë nga pikëpamja e kanuneve.

Si do të reagojnë fanariotët ndaj krijimit të Eksarkatit?

Më 30 dhjetor 2021, Patriarkana e Aleksandrisë shprehu "dhimbje" për paraqitjen e Eksarkatit të Kishës Orthodhokse Ruse në Afrikë, citoi Etërit e Kishës dhe priftin George Florovsky dhe premtoi se "vendimi i Patriarkanës Ruse do të diskutohet në mbledhjen e radhës të Sinodit të Patriarkanës së Aleksandrisë dhe më pas do të merren vendimet e duhura”.
Është e qartë se fanariotët dhe "miqtë e tyre jashtë shtetit" janë të shqetësuar së bashku me Kishën Aleksandriane, sepse ata e kuptojnë që Kisha Ruse mund të mos ndalet me kaq. Dioqezat afrikane të Kishës Orthodhokse Ruse janë mund të ndikojnë në krijime të mëtejshëme të strukturave të ngjashme në Greqi dhe Turqi.
Më saktësisht, në territorin e atyre episkopëve që njohin "Kishën Ortodokse të Ukrainës".
Prandaj, nuk ka dyshim se reagimi i Patriarkanës së Aleksandrisë dhe Fanarit do të jetë mjaft i vendosur dhe i parashikueshëm: një ndërprerje e kungimit eukaristik dhe një “kërkesë” drejtuar kishave të tjera lokale për të ndërhyrë për të mos-mbështetur Kishën Orthodhokse Ruse.
Gjithashtu, fanariotët me siguri do të përpiqen të përdorin “asin që merr të gjitha" imagjinare që kanë.
Për shembull, ata do të kërcënojnë Kishën Serbe për legalizimin e përçarjeve maqedonase dhe malazeze.
Në raport me kishat e tjera, fanariotët do të përpiqen të përshpejtojnë sa më shumë procesin e njohjes së "Kishës Ortodokse të Ukrainës". Kështu, në prill 2022, kreu i Fanarit planifikoi prodhimin e miro-s, në të cilën do të ftohen primatët e kishave lokale së bashku me skizmatikun Epifanij Dumenkon.
Për rrjedhojë, pëlqimi për të kryer këtë rit së bashku me primatin skizmatik do të nënkuptojë njohjen e tij si primat legjitim i Kishës në Ukrainë.
Një hap i tillë (që në fakt i ngjan shantazhit), sipas fanariotëve, duhet të ndalojë Kishën Ruse. Por nuk është kështu. Në fakt, ka ardhur koha që të vendosim pikat mbi i-të dhe më në fund të vendosim se kush është në përçarje dhe kush në Kishë.
Deri më tani disa kisha lokale nuk janë prononcuar për Tomosin dhe për "Kishën Ortodokse të Ukrainës" dhe përpiqen të duken neutrale. Megjithatë tani ka ardhur koha.
Për më tepër, në aspektin e krijimit të një Ekzarkati në Afrikë, Kisha Orthodhokse Ruse dëshmoi se ishte në gjendje të jepte një përgjigje mjaft të qartë dhe adekuate.
Për momentin, Kisha Orthodhokse Ruse duket se po udhëheq konservatorizmin në Orthodhoksi, dhe për këtë arsye ka një probabilitet të lartë që nëse kishat e tjera bien në përçarje ( Skizëm ), besimtarët me mentalitet tradicional nga vendet e tjera do t'i bashkohen Kishës Ruse.
Nga ana tjetër, Patriarku Theodoros dhe bashkëhelenistët e tij në personin e Patriarkut Bartolome, Kryepiskopit Jeronim dhe Kryepiskopit Krizostom do të bëjnë gjithçka që është e mundur për të diskredituar Kishën Ruse dhe për ta paraqitur këtë hap si një "krim të tmerrshëm".
Ndonse, Kisha Orthodhokse Ruse mund të parashikojë reagimin e mundshëm të fanariotëve dhe nuk do të habitet spak.
Kërcënimet, shantazhet dhe frikësimet: si trajton Afrikën për mospajtimin.
Por përveç se bubullimave dhe vetëtimave do të godasin Kishën Orthodhokse Ruse nga ana e patriarkanës “ekumenike”, do të godasin edhe ata priftërinj që vendosin të largohen nga Kisha e Aleksandrisë.
Fakti është se kjo kishë ka 41 episkopë, rreth 500 priftërinj (që nga viti 2005), rreth 1 milion besimtarë, 43 dioqeza, rreth 1000 famulli dhe 6 manastire.
Nëse supozojmë se në 15 vjet numri i priftërinjve nuk është rritur ndjeshëm (dhe duke pasur parasysh ngadalësinë e punës misionare të grekëve në Afrikë, ka shumë të ngjarë të jetë kështu), atëherë transferimi i qindra klerikëve nën homoforikën e Patriarkut të Moskës është një fatkeqësi për Kishën e Aleksandrisë.
Në fillim të tetorit, burimet pro-fanariote publikuan informacionin se 6 episkopë afrikanë ishin gati të transferoheshin në Kishën Orthodhokse Ruse:
Mitropolitët Meletios të Kartagjenës, Serafimi i Zimbabvesë dhe Angolës, Makarios i Nairobit dhe Kenias, Innokentios i Ruandës, Athanasios i Kirenës dhe episkopi Neofit i Nyerit dhe i malit Kenia. Nëse kjo është e vërtetë, atëherë ndikimi i Patriarkanës së Aleksandrisë, tashmë kaq i parëndësishëm në kontinentin afrikan, do të dështojë.
Patriarku Theodoros u paralajmërua se kthimi në përçarje do të çonte në probleme të mëdha brenda Patriarkanës së Aleksandrisë.
Por ai preferoi të pretendonte se asgjë nuk po ndodhte dhe se gjithçka ishte nën kontroll në Afrikë. Megjithatë, nuk është kështu.
Për shembull, në dhjetor 2019, 27 priftërinj nënshkruan një letër të hapur drejtuar Patriarkut Theodoros, në të cilën shpreheshin kundër njohjes së "Kishës Ortodokse të Ukrainës", pasi "një vendim i tillë u mor pa kërkuar mendimin e klerit Afrikan , megjithëse afrikanët përbëjnë shumicën e klerit dhe të famullive të Patriarkanës së Aleksandrisë”.
Edhe disa episkopë të Kishës së Aleksandrisë janë shprehur kundër skizmatikëve ukrainas. Në veçanti, Mitropoliti Jonah i Ugandës, i cili deklaroi se Patriarku Theodoros i vetëm vendosi të njohë "Kishën Ortodokse të Ukrainës".
Me sa duket pikërisht për këto arsye kreu i Kishës së Aleksandrisë kishte nisur së fundmi një aktivitet të paparë në dioqezat që i ishin besuar drejtimit të tij shpirtëror dhe ishte e qartë se ai po përpiqej në një farë mënyre të kompensonte kohën e humbur. Por dështoi. Kështu, vartësit e tij iu drejtuan presionit të egër ndaj priftërinjve me metoda të bindjes shumë të ndryshme nga ato të përshkruara në Ungjill.
Për shembull, ne dimë raste në të cilat episkopët grekë (në veçanti episkopi Agathonikos i Tanzanisë) frikësuan priftërinjtë që nuk ishin dakord me njohjen e "Kishës Ortodokse të Ukrainës", i kërcënuan me vrasje, i shantazhuan duke i dëbuar nga famullitë, i akuzoi për korrupsion dhe i pengoi në çfarëdo mënyre të shprehnin mendimin e tyre për çështjen e Ukrainës.
Për më tepër, është një histori tjetër e treguar nga At Georgij Maksimov: “episkopi grek Agathonikos thirri At Ambrose dhe i kërkoi të nënshkruante një dokument në mbështetje të vendimit të Patriarkut Theodoros.
At Ambrose refuzoi dhe episkopi Agathonikos refuzimit iu përgjigj duke i përgjysmuar At Ambrose rrogën, por megjithatë ky nuk ndryshoi mendje (...) Më 10 dhjetor 2021, episkopi Agathonikos e largoi At Ambrose nga detyra e rektorit të kishës dhe e urdhëroi të largohej sa më shpejt nga shtëpia e famullisë me familjen.
Të nesërmen, me drejtimin e episkopit grek, disa njerëz i hoqën të gjitha ikonat "ruse" nga kisha dhe i hodhën në derën e At Ambrozit.
Ky incident tronditi shumë priftërinj orthodhoksë në Tanzani, të cilët u shprehën se as paganët nuk i kanë lejuar kurrë vetes të bëjnë gjëra të tilla. .
Këto histori dëshmojnë jo vetëm për qëndrimin e përgjithshëm të priftërinjve afrikanë ndaj episkopëve grekë, por edhe për frymën që mbretëron midis atyre që njohën "Kishën Ortodokse të Ukrainës".
Pra, a është çudi që afrikanët janë shumë më të tërhequr nga rusët sesa nga grekët? Ska dyshim.
Nga ana tjetër, numri i atyre që do t'i bashkohen Eksarkatit do të rritet, gjë që përfundimisht do të çojë në degjenerimin e Patriarkanës së Aleksandrisë në kontinent në një strukturë margjinale dhe thjesht greke.
Për më tepër, ata kurrë nuk e kanë fshehur identifikimin e tyre me helenizmin: e vënë atë në plan të parë si një synim misionar.
Jo më kot Patriarku Theodoros ftoi seminaristët për të predikuar helenizmin dhe jo Krishtin në Afrikë dhe deklaroi se Kisha e Greqisë i plotëson krejtësisht nevojat e Patriarkanës së Aleksandrisë.
Pra tani do të jetë edhe më e lehtë t'i kënaqin ata ..., pasi numerikisht pak.

Çfarë do të ndodhë tani?

At Georgij Maksimov shkruan se "grekët e Aleksandrisë ende nuk besojnë në shkallën e fatkeqësisë së tyre dhe nuk arrijnë ta kuptojnë atë. Megjithatë, nuk është çudi, duke pasur parasysh izolimin e tyre monstruoz nga grigja e tyre afrikane, kur shumica e episkopëve grekë as nuk jetojnë. në Afrikë ...
Njohja ime me realitetet lokale më bindi se misioni modern grek në Afrikë i përngjet kryesisht një "fshati Potjomkin" ( bëhet fjalë vetëm si fasadë ) i shfrytëzuar nga një grusht episkopësh grekë për të mbledhur para nga grekët në vende të tjera.
Jo të gjithë episkopët grekë janë të tillë , por shumë janë.
Afrikanët nuk janë budallenj dhe i shohin këto ghëra.
Acarimi i tyre ndaj episkopëve grekë është shtuar prej kohësh.

Afrika meriton më mirë!

Nga ana tjetër, rusët nuk kanë arrogancë ndaj afrikanëve, nuk kanë asnjë ndjenjë
epërsie dhe ekskluzivitet kombëtar apo fetar, as nuk kanë dëshirë të promovojnë gjëra të ngjashme me helenizmin nën maskën e krishterimit.
Për më tepër, rusët janë të gatshëm të ndihmojnë realisht njerëzit e vendeve afrikane, gjë që është shumë e rëndësishme në kushtet e varfërisë totale në të cilën jetojnë këta njerëz.
Dhe në këtë kuptim, të thuash se Rusia do të "blejë" besnikët afrikanë ndaj Kishës Orthodhokse Ruse është cinike dhe e gabuar, thjesht sepse njerëzit në Afrikë mezi mbijetojnë dhe detyra e kishës është t'i ndihmojë ata.
Kush e pengon Patriarkanën e Aleksandrisë të përmbushë këtë detyrë? Askush.
Kjo do të thotë se edhe Kisha Ruse nuk duhet të pengohet.
Emërimi i episkopiz Leonid në selinë e re tregon se Kisha Orthodhokse Ruse është serioze në zhvillimin e misionit të saj në Afrikë dhe nuk do të kënaqet me "thërrimet që bien nga tryeza e padronëve".
Kjo do të thotë se do të hapen seminare të reja teologjike, shkolla të së dielës, shkolla të rregullta e kështu me radhë.
Nëse Vladika Leonid bën gjithçka siç duhet, së shpejti lavdia e lashtë e Afrikës si një nga avanpostet pararojë të Kishës mund të ringjallet në Orthodhoksinë Universale.

[arbereshi_niko]

EKZARKATI RUS I AFRIKËS-FEJA DHE GJEOPOLITIKA;

nga Andrei Vlasov
Bashkimi i Gazetarëve Orthodhoksë, 4 janar 2022

Kisha Orthodhokse Ruse ka shpallur krijimin e Eksarkatit të Afrikës.
Krijimi i Eksarkatit Afrikan është njëkohësisht një përgjigje ndaj njohjes së skizmatikëve ukrainas nga Kisha e Aleksandrisë, dhe një ngjarje e natyrshme në botën në ndryshim.
Në fund të vitit 2021, ndodhi një ngjarje historike në botën orthodhokse që do të ketë një ndikim të madh për Kishën:
Kisha Orthodhokse Ruse njoftoi krijimin e Eksarkatit Patriarkal të Afrikës.

Kisha dhe politika:

Çështja e marrëdhënies mes Kishës dhe politikës është shumë komplekse dhe e diskutueshme. Përgjatë historisë së Kishës, në periudha të ndryshme dhe në situata të ndryshme politike, teologët orthoks kanë shprehur pikëpamje të ndryshme për këtë çështje. Nga njëra anë, është një fakt i pamohueshëm se Zoti Jisu Krisht jo vetëm refuzoi të përfshihej në politikë, por hodhi poshtë mundësinë e pjesëmarrjes së tij në të.
Zoti gjithashtu i urdhëroi apostujt e tij që të mos merren me politikë: "Shkoni, pra, dhe bëni dishepuj nga të gjitha kombet, duke i pagëzuar në emër të Atit të Birit dhe të Frymës së Shenjtë..." (Mateu 28:19).
Misioni i Kishës si Trupi i Krishtit nuk është aspak të marrë pjesë në proceset politike.
Nga ana tjetër, Kisha nuk jeton në një vakum, por në një botë ku politika është pjesë përbërëse dhe ka të bëjë me të gjitha fushat e jetës njerëzore.
Në historinë e Kishës ka ndodhur më shumë se një herë që orthodhoksët dhe heretikët t'u përkisnin kampeve të ndryshme politike. Kështu ndodhte edhe në polemikën me arianët, me ikonoklastët etj.
Fitorja e Orthodhoksisë apo disfata e saj (një disfatë e ndërmjetme, siç ka treguar historia e mëvonshme) shpesh shoqërohej me fitoren e njërës apo tjetrës forcë politike.
Në përgjithësi, askush nuk di se si ta zgjidhë këtë dikotomi. Por ka disa pretendime që duken të sakta:

● Së pari, Kisha nuk duhet t'i lejojë vetes të shkelë normat morale ose rregullat kanunore kur ndërvepron me forcat politike;
● Së dyti, Kisha nuk duhet t'u shërbejë interesave politike;
● Së treti, Kisha nuk duhet të lejojë që të lidhet me asnjë forcë politike;
● Së katërti, në varësi të tre kushteve të mëparshme, Kisha mund të përfitojë nga ndihma ose
të mundësive që mund t'i ofrohen nga një shtet apo forcë e caktuar politike.
Çfarë thonë kanunet
A i shkeli Kisha Orthodhokse Ruse kanunet e shenjta duke hyrë në territorin kanonik të një kishe tjetër lokale dhe duke krijuar një hierarki paralele atje? Mbështetësit e Fanarit / "Kishës Ortodokse të Ukrainës" / Patriarkanës së Aleksandrisë thonë pa mëdyshje po në botimet e tyre: ashtu ndodhi, dhe përveç kësaj, krijoi një përçarje në Afrikë.
Sidoqoftë, çdo person i arsyeshëm mund të shohë se akti i Kishës Orthodhokse Ruse është vetëm një reagim ndaj përçarjes së vërtetë që Fanari krijoi në 2018 duke legalizuar skizmatikët ukrainas në territorin kanonik të Kishës Orthodhokse të Ukrainës.
Në të njëjtën kohë, Kisha Orthodhokse e Ukrainës ( ajo kanonike ) nuk ishte në përçarje me Kishën Orthodhokse ( universale ) në kohën e pushtimit prej Patriarkanës së Kostandinopojës, nuk ishte akuzuar për herezi dhe nuk ishte fajtore për akte apo vendime të pahijshme.
Kur hierarkia e Kishës Orthodhokse Ruse paralajmëroi Fanarin se ndërhyrja në Ukrainë do të hapte një "kuti të Pandorës", askush nuk donte ta dëgjonte.
Në rastin e krijimit të Eksarkatit Rus në Afrikë, situata është thelbësisht e ndryshme: Patriarkana e Aleksandrisë, duke njohur "Kishën Ortodokse të Ukrainës", ka devijuar qartësisht drejt përçarjes (skizmës ).
Vendimi i Sinodit të Shenjtë të Kishës Orthodhokse Ruse i 29 dhjetorit 2021 thotë: "Pas devijimit në përçarjen e Patriarkut Theodoros të Aleksandrisë, përkujtimi i tij për kreun e të ashtuquajturës "Kisha Ortodokse e Ukrainës” në Liturgjinë hyjnore e 8 nëntorit 2019 mes primatëve të kishave autoqefale, e njohjes së grupimit skizmatik të sipërpërmendur dhe e bashkëcelebrimit me kren e saj më 13 gusht 2021, pjesë e klerit të Patriarkanës së Aleksandrisë, pasi deklaruan mosmarrëveshjen e tyre me pozitën e primatit, iu drejtua patriarkut të Moskës dhe të gjithë Rusisë me kërkesën për t'u pranuar në gjirin e Kishës Orthodhokse Ruse”.
Kjo do të thotë, në kohën e krijimit të Eksarkatit Patriarkal Rus të Afrikës, Patriarkana e Aleksandrisë ishte tashmë në përçarje ( Skizmatike ).
Mund të vërehet se Kisha Orthodhokse Ruse ka vepruar absolutisht në mënyrë kanonike në këtë situatë, ashtu si edhe klerikët afrikanë, të cilët janë ndarë nga kungimi me patriarkun e tyre për t'u bashkuar me Kishën Orthodhokse Ruse.
Por jo gjithçka është kaq e thjeshtë dhe e paqartë.
Ekziston kanuni 15 i këshillit të parë dhe të dytë të Konstandinopojës, i cili përshkruan se klerikët duhet të ndahen nga episkopët e tyre nëse këta të fundit devijojnë në herezi: "Por për ata që, pasi u dënuan për ndonjë herezi nga Sinodet e Shenjta ose nga Etërit. , ata ndahen nga kungimi me primatin e tyre, dmth sepse ai predikon publikisht herezinë dhe e meson haptazi ne kishë, njerëz si keta jo vetem qe nuk i nenshtrohen dënimit kanonik sepse janë izoluar nga kungimi me një të ashtuquajtur episkop përpara sqarimit sinodal, por ata do të konsiderohen të denjë për nderimin e duhur në mesin e orthodhoksëve, në fakt ata nuk kanë dënuar episkopët, por episkopët e rremë dhe mësuesit e rremë dhe nuk kanë copëtuar unitetin e Kishës me përçarjen, por sinqerisht u përpoqën ta çlironin Kishën nga skizmat dhe përçarjet”.
Ky kanun u citua si argument nga episkopët dhe carët rusë kur, pa bekimin e patriarkut të Kostandinopojës, ata zgjodhën në mënyrë të pavarur episkopin Jona të Ryazanit 'si mitropolit të Kievit dhe të gjithë Rusisë' në këshillin lokal në 1448 (në fakt, kishin shpallur autonominë e Kishës së tyre).
Rusët vendosën të ndërmarrin këtë hap sepse Patriarkana e Kostandinopojës kishte rënë në herezi duke pranuar Uniatizmin e Firences në 1439.
Një detaj historik interesant: Mitropoliti Jona u bë primat i Kishës jo vetëm brenda mbretërisë së Moskovës, por edhe në Mitropolinë e Kievit, i cili ishte nën sundimin e Dukatit të Madh të Lituanisë.
Kjo do të thotë, Kisha Ruse ishte atëherë një Kishë e vetme në dy shtete, por ajo u nda në dy Mitropoli jo nga patriarku i Kostandinopojës, por ... nga Papa Callikstus III më 15 tetor 1458.
Papa, sipas Unisë ( bashkimit ) të Firences e besonte veten kapo të Kishës dhe besonte se çështje të tilla i përkisnin pikërisht kompetencës së tij.
Në të njëjtën mënyrë mendonte edhe patriarku uniat i Kostandinopojës, Gregori III - Mamas, i cili vetëm pas vendimit të Papës e emëroi Gregorin një bullgar “mitropolitin e Kievit, Lituanisë dhe mbarë Rusisë”.
Më vonë të gjithë e njohën këtë gjendje, por fakti mbetet: “mitropolia e Kievit” u nda nga ajo e Moskës në mënyrë krejtësisht jokanonike nga kreu i Kishës Katolike dhe u bë pjesë e Patriarkanës së Kostandinopojës deri në vitin 1686 kur me vendim të patriarkut Dionisi IV i Konstandinopojës iu bashkua Kishës Ruse, e cila tashmë ishte bërë patriarkanë.
Sidoqoftë, ky është vetëm një vëzhgim historik.
Le të kthehemi te çështjet kanonike të krijimit të Eksarkatit Rus në Afrikë.
Sipas Kanonit 15 të Këshillit të parë dhe të dytë të Konstandinopojës, klerikët duhet të ndërpresin kungimin me episkopët e tyre nëse bien në herezi. Por skizma dhe herezia nuk janë e njëjta gjë. Kanuni i Parë i Shën Vasilit të Madh thotë në lidhje me këtë: "Autoritetet e lashta <...> flisnin për herezi, skizma dhe kongregacione të paligjshme.
Me herezi ata nënkuptonin njerëz që ishin plotësisht të ndarë dhe të huaj në çështjet që kishin të bënin me besimin;
me skizma. , burra që ishin ndarë për arsye kishtare dhe çështje të ndjeshme për zgjidhje reciproke;
për kongregacione të paligjshme, mbledhje të mbajtura nga presbiterë ose episkopë që nuk ndiqnin urdhrin kishtar ose nga laikë të pashkolluar ".
Kjo do të thotë, përçarja është një ndarje mendimesh për çështje që mund të shërohen dhe, ndryshe nga herezia, nuk justifikon krijimin e një hierarkie paralele.

A do të thotë kjo se Kisha Orthodhokse Ruse veproi në mënyrë jokanonike?

Përsëri, nuk është aq e thjeshtë.
Fakti është se të gjitha veprimet e Fanarit në Ukrainë - njohja e skizmatikëve, krijimi i "Kishës Ortodokse të Ukrainës" ose "shfuqizimi" i Kishës Orthodhokse të Ukrainës - nuk janë vetëm veprime skizmatike, por edhe manifestime të një herezie të vërtetë - herezia e papizmit të Kostandinopojës.
Dhe të gjithë ata që pajtohen me veprimet e fanarit janë para së gjithash përkrahës të herezisë.
Në fund të fundit, Kisha që nga fillimet rrëfen se vetëm Jisu Krishti është Kreu i Kishës. Ai e ushtron këtë autoritet drejtpërdrejt dhe nuk ka nevojë për asnjë “zëvendës”, “vikar” apo “ekzekutues tjetër të testamentit” këtu në tokë.
Kjo është një çështje parimore dhe nuk përfshin asnjë kompromis. Mosmarrëveshja për këtë çështje nuk mund të shërohet në asnjë mënyrë tjetër veçse duke hedhur poshtë doktrinën e rreme se ndonjë episkop është kreu i Kishës në tokë ose, për ta thënë më diplomatikisht, ka autoritet ekskluziv.
Mund të thuhet se herezia e papizmit të Kostandinopojës ende nuk është dënuar nga një koncil, por çdo herezi është hedhur poshtë dhe dënuar nga episkopë individualisht ose nga kishat lokale edhe para dënimit zyrtar të saj në koncilet ekumenikë.
Papizmi i Kostandinopojës u dënua në fakt në Këshillin e episkopëve të Kishës Orthodhokse Ruse në vitin 2008. Edhe pse fjala "herezi" nuk u përmend në atë kohë, por u zëvendësua diplomatikisht me togfjalëshin "koncept i ri eklesiologjik", përmbajtja e kësaj herezia ishte formuluar tashmë dhe Kisha Orthodhokse Ruse e hodhi poshtë qartë atë.
Teksti i Rezolutës së Posaçme thotë si vijon: "Këshilli shpreh shqetësim të thellë për tendencat <...> të shfaqura në deklaratat e disa përfaqësuesve të Kishës së Shenjtë të Kostandinopojës. Nisur nga një interpretim i Kanonit 28 të Koncilit të Katërt Ekumenik. , që nuk ndahet nga plotësia e kishës ortodokse, këta peshkopë dhe teologë po zhvillojnë një koncept të ri eklesiologjik, i cili po bëhet një sfidë për unitetin pan-ortodoks.Sipas këtij koncepti: a) vetëm një kishë lokale e cila është në bashkësi. konsiderohet se i përket Ortodoksisë universale me Selinë e Kostandinopojës; b) Patriarkana e Kostandinopojës ka juridiksion ekskluziv në të gjitha vendet e diasporës orthodhokse;
c) në këto vende Patriarkana e Kostandinopojës përfaqëson ekskluzivisht mendimet dhe interesat e vendasve. Kishat përpara autoriteteve publike;
d) çdo episkop ose klerik që shërben jashtë territorit kanonik të kishës së tij lokale ai është nën juridiksionin kishtar të Kostandinopojës, edhe nëse nuk ka dijeni për këtë;
e) Patriarkana e Kostandinopojës përcakton kufijtë gjeografikë të Kishave dhe, nëse mendimi i saj nuk përputhet me mendimin e një Kishe të caktuar për këtë çështje, mund të vendosë juridiksionin e saj mbi territorin e asaj Kishe. <...>
Ky vizion nga ana e Patriarkanës së Kostandinopojës për të drejtat dhe fuqitë e veta hyn në një kontradiktë të pakapërcyeshme me traditën kanonike shekullore mbi të cilën mbështetet ekzistenca e Kishës Orthodhokse Ruse dhe e Kishave të tjera lokale. .
Pse Këshilli i Episkopëve të Kishës Orthodhoke Ruse nuk e emëroi herezinë? Meqenëse ishte viti 2008, nuk kishte asnjë ndërhyrje të Fanarit në Ukrainë dhe kishte ende shpresë se episkopët e Kostandinopojës do të vinin në vete dhe do të kuptonin se po lëviznin në drejtimin e gabuar.
Por Arkimandriti Sofronij (Sakharov), një asket orthodhoks rus, një klerik i Patriarkanës së Kostandinopojës dhe një dishepull i Shën Silvanit të Malit të Shenjtë, ishte më i lirë në deklaratat e tij. Tashmë në vitin 1950 ai shkroi si vijon: "Në këtë moment, në zorrët e kishës sonë të shenjtë, ekziston një rrezik i madh për të shtrembëruar mësimin dogmatik mbi të. <...> Ju mund të pyesni veten: cili është ky shtrembërim që ne shohim?
Ne përgjigjemi: neopapizmi i Kostandinopojës, i cili po përpiqet të kalojë me shpejtësi nga një fazë teorike në një fazë praktike. a është e nevojshme të themi që kjo formë herezie ekleziale është si herezia e papizmit romak?
Mund të supozohet se herezia e Papizmit të Kostandinopojës do të quhet herezi dhe do të dënohet në Këshillin e ardhshëm të Episkopëve të Kishës Orthodhkse Ruse në 2022, dhe më pas në të ashtuquajturin format i Amanit nga primatët dhe përfaqësuesit e Kishave lokale që nuk pajtohen me këtë herezi në formën e njohjes së "Kishës Ortodokse të Ukrainës".
Bazuar në sa më sipër, mund të thuhet se Kisha Orthodhkse Ruse, pasi krijoi Eksarkatin Patriarkal në Afrikë, bëri gjënë e duhur si në aspektin kanunor ashtu edhe në diplomacinë kishtare, sepse një vendim i tillë mund të ishte marrë pothuajse menjëherë pas njohjes të "Kishës Ortodokse të Ukrainës" nga Patriarku Theodoros i Aleksandrisë.
Megjithatë, Kisha Orthodhokse Ruse ka më shumë se dy vjet që pret dhe mund të supozohet se gjatë kësaj periudhe u mbajtën kontakte joformale në nivele të ndryshme për t'u shpjeguar episkopëve të Aleksandrisë natyrën jokanonike dhe jokonstruktive të pozicionit të tyre.
Dhe vetëm tani, kur u bë e qartë se Patriarkana e Aleksandrisë është e lidhur fort me Fanarin dhe herezinë e Papizmit të Kostandinopojës, Kisha Orthodhokse Ruse ka vendosur të ndërmarrë një veprim kaq radikal.

Pse një ekzarkat, jo me famulli patriarkale

Sinodi i Shenjtë i Kishës Orthodhokse Ruse deklaron se vendimi për krijimin e Eksarkatit ishte një përgjigje ndaj apelit të klerikëve afrikanë që nuk ishin dakord me vendimin e Patriarkut Theodoros të Aleksandrisë për të hyrë në bashkësi ( në kungim ) me skizmatikët.
Sidoqoftë, për t'i pranuar ato në juridiksionin e Kishës Orthodhokse Ruse, nuk ishte e nevojshme të krijohej një ekzarkat.
Sot ka famulli ruse në Egjipt, Tunizi, Marok dhe Afrikën e Jugut. Kjo nuk cënon territorin kanonik të Patriarkanës së Aleksandrisë dhe nuk krijon asnjë hierarki paralele.

Pse u zgjodh opcioni më i vështirë i krijimit të një ekzarkati me strukturën e tij hierarkike?

Mund të supozohet si vijon:
Së pari, Patriarkana e Moskës kuptoi se Patriarkana e Aleksandrisë nuk ishte më në gjendje të pranonte gabimin e saj, duke revokuar njohjen e "Kishës Ortodokse të Ukrainës" dhe duke rivendosur marrëdhëniet me Kishën Orthodhokse Ruse.
Pika e kthesës në këtë aferë është tejkaluar, dhe për këtë arsye nuk ka kuptim të merren vendime të nxituara. Patriarku Theodoros nuk do të pendohet për tradhtinë e tij të pabesë ndaj Kishës Orthodhokse të Ukrainës dhe Fortlumturisë së tij Onufrij, uniteti i thyer nuk do të rivendoset.
Këtë e dëshmon reagimi fillestar i Patriarkut Theodoros për krijimin e Ekzarkatit. Më 31 dhjetor, ai deklaroi se tashmë "kishte dhënë një mesazh që Kishat e tjera që pushtojnë këtë hapësirë të shenjtë të quajtur mision duhet ta dëgjojnë".
Së dyti, ka arsye të mira për të besuar se jo vetëm priftërinjtë e Patriarkanës së Aleksandrisë, por edhe episkopët do t'i bashkohen Eksarkatit Patriarkal në të ardhmen e afërt. Kështu deklaroi ekzarku i sapoemëruar i Afrikës, Mitropoliti Leonid i Klinit.
Rrjedhimisht, shumëzimi i thjeshtë i famullive stavropegjiale të Patriarkanës së Moskës do t'i linte këta njerëz të papunë. Por me Ekzarkatin do të integrohen në këtë strukturë të re organizative.
Së treti, statuti i ekzarkatit parashikon autonomi dhe pavarësi më të madhe në lidhje me një sërë famullish stavropegjiale. Statusi i ekzarkatit lejon episkopët dhe priftërinjtë vendas, përveç besimtarëve të zakonshëm, të marrin një pjesë më të madhe në menaxhimin e këtij objekti.
Prandaj, krijimi i Eksarkatit në Afrikë duket i justifikuar, edhe pse jo absolutisht i padiskutueshëm.

Çfarë lidhje ka gjeopolitika me gjithë këtë?

Proceset gjeopolitike janë duke u zhvilluar në Afrikë dhe thelbi i këtyre proceseve është si më poshtë: ndikimi i Shteteve të Bashkuara dhe Evropës po dobësohet, ndërsa Kina dhe Rusia (dhe në një masë më të vogël Turqia) po fitojnë vrull.
Vitet e fundit, Rusia ka rritur ndjeshëm praninë e saj në Afrikë në sferën ekonomike, e aq më tepër në atë politike dhe ushtarake. Në tetor 2019, liderë nga pothuajse të gjitha vendet afrikane erdhën në Soçi për Samitin e paprecedentë Rusi-Afrikë, gjatë të cilit u nënshkruan dokumente të shumta që forcojnë ndikimin e Rusisë në rajon. Samiti i dytë i këtij lloji pritet të mbahet në vitin 2022, në të cilin do të miratohen udhërrëfyesit për bashkëpunimin ruso-afrikan në fushën ekonomike, shkencore dhe humanitare.
Natyrisht, nuk do të ishte e saktë të thuhej se ndikimi në rritje i Rusisë në Afrikë çoi në krijimin e Eksarkatit Patriarkal lokal, por rrethanat politike në zhvillim ofrojnë mundësi të mira për zhvillimin e Eksarkatit dhe promovimin e misionit orthodhoks në këtë kontinent.
Nga ana tjetër, rënia e ndikimit amerikan si në Afrikë ashtu edhe në mbarë botën ka një ndikim negativ në të gjitha projektet amerikane.
Në fushën fetare, është mbi të gjitha një projekt për të promovuar interesat e Fanarit, krijimin e "Kishës Ortodokse të Ukrainës" dhe për të garantuar që ky projekt të njihet nga kishat lokale.
Por me rëndësi shumë më të madhe se proceset politike në Afrikë të përshkruara më sipër është ndarja globale e vendeve në dy kampe. Në mënyrë konvencionale, këto fusha mund të quhen liberal-globalistë, të udhëhequr nga Shtetet e Bashkuara, dhe nacional-tradicionalistë, të udhëhequr nga Kina dhe Rusia.
Deri më tani, liderët e këtyre dy lëvizjeve janë shfaqur dhe mes tyre ka një luftë aktive për të tërhequr në fushat e tyre si vendet kyçe (si India, Turqia, vendet e BE-së) dhe shtetet më të vogla.
Një ngjarje epokale në këtë ndarje ishte i ashtuquajturi “Samiti i Demokracive” i organizuar nga Shtetet e Bashkuara të Amerikës, i cili në momentin e fundit u quajt “Samiti për Demokracinë”.
Kjo ishte për të bashkuar ato shtete që njihen nga Shtetet e Bashkuara si demokraci, dhe kështu do të mbështesin axhendën amerikane, ndërsa ato vende që nuk janë ftuar do të etiketohen autoritare.
Pa dyshim, samiti rezultoi kryesisht i pasuksesshëm.
Është bërë i dukshëm edhe programi i promovuar nga blloqet e sipërpërmendura. Në sferën humanitare, blloku i udhëhequr nga SHBA promovon liberalizmin, lirinë e çdo lloj perversiteti, të drejtat LGBT dhe ideologjinë BLM.
Në sferën fetare promovon ekumenizmin dhe degradimin e normave morale.
Kina, Rusia dhe vende të tjera ofrojnë një axhendë konservatore ose tradicionale, sipas së cilës gratë duhet të jenë gra dhe burrat burra, familja duhet të jetë tradicionale dhe çoroditjet duhet të përkufizohen si perversitete, jo normë.
Në këtë program, shtetet mbrojnë dhe ndihmojnë besimet e tyre tradicionale, megjithëse kjo ndihmë ndonjëherë është shumë ndërhyrëse.
Këto dy blloqe janë ende duke u formuar; ende nuk dihet si do të jenë apo nëse do të mund të formohen plotësisht.
Por jo vetëm vendet, por edhe disa organizata fetare tashmë janë betuar për besnikëri ndaj këtyre blloqeve.
Për shembull, Vatikani dhe Fanari tashmë e kanë bërë të qartë se mbështesin Shtetet e Bashkuara dhe axhendën e tyre gjeopolitike dhe ideologjike.
Vizita e fundit e Patriarkut Bartolomeu në Shtetet e Bashkuara të Amerikës e ka treguar fare qartë këtë, edhe nëse nuk ka dyshim për orientimin e Fanarit drejt Shteteve të Bashkuara të paktën në 70 vitet e fundit.
Kështu, edhe ato Kisha lokale (pikërisht, episkopët e këtyre Kishave) që mbështetën Patriarkanën e Kostandinopojës dhe herezinë e saj të papizmit konstantinopolitan, të manifestuar në krijimin e "Kishës Ortodokse të Ukrainës", bënë zgjedhjen e tyre gjeopolitike.
"Kisha Ortodokse e Ukrainës" u krijua me iniciativën dhe me mbështetjen masive të Shteteve të Bashkuara. Njohja ose mosnjohja e kësaj organizate nga kishat lokale rezultoi në një ndarje të Orthodhoksisë, që do të thotë se ndarja gjeopolitike në botë mbivendoste përçarjen kishtare në orthodhoksinë.
Siç deklaroi presidenti i Departamentit për Marrëdhëniet e Jashtme Kishtare të Kishës Orthodhokse Ruse, Mitropoliti Hilarion (Alfeev) i Volokolamsk, në një intervistë të fundit, "Edhe ndarja në Orthodhoksinë Botërore është një fakt i kryer".
Që Kishat që kanë njohur "Kishën Ortodokse të Ukrainës" të ndryshojnë zgjedhjen e tyre, duhet të ketë disa ngjarje të jashtëzakonshme, si tërheqja e Patriarkut Theodoros dhe pendimi i tij publik për shkeljen e kanuneve. Kjo nuk ka gjasa të ndodhë, që do të thotë se sukseset ose dështimet e Shteteve të Bashkuara në Afrikë do të ndikojnë në përputhje me rrethanat në Patriarkanën e Aleksandrisë.
Por varësia nga diplomacia amerikane nuk është arsyeja kryesore e tendencave negative në Patriarkanën e Aleksandrisë, të cilat padyshim vetëm do të rriten.
Gjëja thelbësore është dëshira për të promovuar jo aq shumë orthodhoksinë si e tillë, por më tepër helenizmin (shpesh në manifestimin e tij më të keq), siç është pohuar vazhdimisht nga episkopët e të ashtuquajturave kisha greke.
At Georgij Maksimov, i cili e njeh personalisht situatën fetare në Afrikë, shkroi në kanalin e tij Telegram: "Misioni modern grek në Afrikë është kryesisht një fshat Potemkin, i shfrytëzuar nga një grusht episkopësh grekë për të mbledhur fonde mes grekëve në vende të tjera.
Jo të gjithë episkopët grekë janë të tillë, por shumë janë.
Afrikanët nuk janë budallenj dhe e shohin edhe ata. Lodhja ndaj grekëve është grumbulluar prej kohësh.
Afrika meriton më mirë."
Dhe edhe nëse supozojmë se At Georgij e tepron pak, fotografia përsëri duket mjaft e mjerueshme.

Perspektivat për Eksarkatin Patriarkal Rus

Faktori vendimtar në këtë çështje do të jenë burimet njerëzore, domethënë besimi dhe devotshmëria personale e atyre klerikëve afrikanë që kanë vendosur të bashkohen me Kishën Orthodhokse Ruse.
Armiqtë e Kishës Orthodhokse Ruse tashmë kanë nxituar të thonë se ata gjoja e kanë shitur veten për para dhe janë skizmatikë dhe “kalendaristë të vjetër”.
Kjo nuk është e vërtetë pasi të gjithë klerikët që kanë bërë kërkesë për transferim në juridiksionin e Kishës Orthidhokse Ruse janë priftërinj kanonikë që nuk janë përdhosur ose nuk i janë nënshtruar ndalimeve të tjera. Deri më tani, numri zyrtar është 102, por pritet një rritje në të ardhmen e afërt. Numri i përgjithshëm i klerikëve në Patriarkanën e Aleksandrisë është i vështirë për t'u përcaktuar, por 102 është rreth 20% e totalit.
Për krahasim, mund të imagjinohet se çfarë do të ndodhte nëse 2500 priftërinj nga Kisha Orthodhokse e Ukrainës ( ajo kanonike ) do të transferoheshin në "Kishën Ortodokse të Ukrainës".
Mund të argumentohet se, në pjesën më të madhe, klerikët që i janë bashkuar Kishës Orthodhojse Ruse janë pastorë të zellshëm që thelbësisht nuk pajtohen me shkeljen e kanuneve të shenjta të Kishës.
Ky përfundim mund të nxirret nga rrethanat e mëposhtme:
Së pari, shumë prej tyre paraqitën një kërkesë përkatëse në vitin 2019, menjëherë pas njohjes së skizmatikëve ukrainas nga Patriarku Theodoros. Domethënë, arsyeja e kërkesës nuk ishte tjetër veçse shkelja e kanuneve nga patriarku i Aleksandrisë Theodoros.
Ky apel ishte një hap shumë i guximshëm sepse nuk dihej nëse do të pranoheshin nga Kisha Orthodhokse Ruse apo jo, por të gjitha llojet e ndalesave, dënimeve e të ngjashme si këto, me siguri do të përndiqeshin nga Patriarkana e Aleksandrisë.
Së dyti, këta klerikë nuk kanë ndryshuar mendje, pavarësisht humbjes së pagave dhe kërcënimeve me dhunë fizike ndaj tyre. Për shembull, famullitari i dioqezës së Tanzanisë, episkopi grek Agathonikos, sipas priftërinjve vendas, citojmë fjalë për fjalë, "kërcënoi të na vriste".
Dhe së treti, këta klerikë kanë vendosur të bashkohen me Kishën Orthodhokse Ruse, duke e ditur mirë se do të përballen me një përballje të gjatë me kundërshtarët e tyre, një luftë për famulli, për pronat e kishës etj. Nga pikëpamja e përditshme, do të ishte shumë më e leverdishme të mos kundërshtonim Patriarkun Theodoros dhe të mos mbajmë qëndrim: "xhirafa është e madhe - e di më të gjatë", gjë që ra fjala, u bë nga shumë priftërinj në Qipro, Greqi. , dhe gjithashtu në Malin e Shenjtë.
Prandaj, tendencat politike, një ndjenjë e përgjithshme e një pjese të madhe të klerit afrikan kundër sundimit të helenizmit, si dhe integriteti i klerit që iu bashkua Kishës Orthodhokse Ruse, krijojnë kushte të favorshme për zhvillimin e Ekzarkatit Patriarkal. Ndoshta, së shpejti do të shohim priftërinj dhe madje episkopë të rinj që do t'i bashkohen Eksarkatit, kisha të reja në ndërtim dhe aktivitete misionare që zhvillohen në kontinentin afrikan. Në një të ardhme shumë të afërt, do të ketë nevojë që kandidatët vendas për priftëri të marrin një edukim shpirtëror dhe këtu, mendoj, mund të ndihmojnë seriozisht edhe shkollat teologjike ukrainase.
Ndoshta, priftërinjtë apo edhe episkopët ukrainas do të shkojnë në Afrikë për të predikuar Ungjillin, përkohësisht ose përgjithmonë.
Kjo do të ishte shumë simbolike, duke pasur parasysh tradhtinë perfide të Kishës Orthodhokse të Ukrainës nga Patriarku Theodoros.
Sa i përket Patriarkanës së Aleksandrisë, ajo rrezikon të degjenerojë në një strukturë nominale me një numër minimal famullish "të gjalla", por me një numër të mjaftueshëm episkopësh titullarë të gatshëm për të promovuar helenizmin dhe primatin e patriarkut të Kostandinopojës.
Një fat i tillë sigurisht nuk është për t'u patur zili, por patriarku i Aleksandrisë bëri zgjedhjen e tij. Megjithatë, nuk është kurrë vonë për t'u penduar.

[arbereshi_niko]

Patriarku Theofil i Jeruzalemit: Të krishterët janë nën kërcënim në djepin e krishterimit

Në një artikull të botuar në një nga gazetat më autoritative britanike - The Times - Fortlumturia e Tij Patriarku Theofil III i Jeruzalemit foli për kërcënimet ndaj pranisë së krishterë në djepin e krishterimit - në qytetin e Jeruzalemit dhe në të gjithë Tokën e Shenjtë, gjithashtu si sulmet kundër vendeve të shenjta, krimet e urrejtjes kundër të krishterëve dhe madje edhe përpjekjet e disa grupeve radikale hebrenjsh për të përvetësuar kontrollin e ndërtesave në lagjen e krishterë të Jerusalemit, gjë që mund të çojë në pasoja negative për përdorimin e "rrugës së pelegrinit". Rruga historike që të shpie drejt Varrit të Shenjtë.
Është e nevojshme të mbrohet larmia dhe identiteti i të gjitha lagjeve të qytetit të vjetër për të mirën e Jeruzalemit dhe të gjithë botës, është i bindur Primati i Kishës Orthodhokse të Jeruzalemit.

Shumë vite më parë isha prift në juglindje të Anglisë dhe më kujtohen ditët me re të janarit.
Duke shijuar një klimë të pastër dhe të ngrohtë këtu në Jerusalem, ne e dimë se çfarë do të thotë të jetosh në errësirë.
Si Patriark i Jeruzalemit, kam nderin të drejtoj Kishën Orthodhokse në Tokën e Shenjtë.
I pari nga 140 paraardhësit e mi që udhëhoqi Kishën në Jerusalem ishte Shën Jakovi, vëllai i Jisu Krishtit.
Ashtu si shumë primatë të tjerë të Kishave, Shën Jakovi vdiq si martir për besimin.
Komuniteti ynë ka parë lulëzimim dhe rënien e perandorive. Ne i kemi mbijetuar rrethimeve, pushtimeve, pandemive, persekutimeve dhe i kemi qëndruar gjithmonë besnikë Zotit tonë, sepse edhe në errësirë ​​e dinim se Ai është drita dhe jeta jonë.

Në Ungjillin sipas Joanit lexojmë se Shën Joan Pagëzori “erdhi si dëshmitar
për të dëshmuar për dritën ”- Jisu Krishtin.
Për dy mijëvjeçarë kjo dëshmi ishte misioni i Kishës. Ne nuk jemi thjesht kujdestarë të vendeve të shenjta, ne jemi dëshmitarë të gjallë të Dritës së Perëndisë.

Si dëshmitarë të Dritës, ne kërkojmë t'u shërbejmë fqinjëve tanë në shoqëritë ku jetojmë të cilat po ndryshojnë dhe që na sfidojnë.
Ne ofrojmë ndihmë mjekësore, mundësi arsimimi dhe ofrojmë ndihmë sociale, përkujdesje për të moshuarit, refugjatët dhe të pafavorizuarit, pavarësisht nga feja, kombësia, niveli i njohurive apo përvoja e tyre në punë. Ne mirëpresim miliona pelegrinë dhe ruajmë vendet e shenjta të krishtërimit.
Dhe duke i bërë të gjitha këto, ne i çojmë njerëzit drejt Dritës së Krishtit.

Ndonëse bëjmë gjëra të mira, prania jonë në Jeruzalem qëndron në rrezik.
Kishat tona po kërcënohen nga grupet radikale margjinale në Izrael.
Për shkak të veprimeve të këtyre ekstremistëve me orientim sionist, komuniteti i krishterë në Jerusalem po kalon vuajtje të rënda. Vëllezërit dhe motrat tona bëhen viktima të krimit të urrejtjes. Kishat tona janë përdhosur dhe vandalizuar vazhdimisht.
Klerikët tanë kërcënohen shpesh. Qëllimi i këtyre grupeve radikale është të shuajnë dritën e komunitetit të krishterë në qytetin e vjetër.

Jo shumë larg Varrit të Shenjtë, në "rrugën e pelegrinëve" ndodhet Porta e Xhafës, hyrja kryesore në lagjen e krishterë të qytetit të vjetër.
Të ndjekësh këtë rrugë do të thotë të shkosh së bashku me komunitetin e krishterë të rrethuar nga grupe të shumta pelegrinësh nga e gjithë bota për t'u lutur në Kishën e Varrit të Shenjtë, në vendin e kryqëzimit dhe të Ngjalljes së Krishtit.
Në kohën e Krishtlindjes, unë bashkohem me ata që kalojnë përmes portës së Xhafës për të shkuar në Betlehem për të festuar Lindjen e Krishtit.

Pikërisht në portën e Xhafës, një grup radikal izraelit përpiqet të përvetësojë dy ndërtesa të mëdha përmes marrëveshjeve të paligjshme. Ata janë të zgjuar kur deklarojnë se prania e tyre fizike atje nuk do të ndikojë në identitetin unik të lagjes së krishterë. Megjithatë, nga veprimet e tyre kundër shtëpisë së pelegrinëve të Shën Joanit, e cila është edhe më afër Kishës së Varrit të Shenjtë dhe të cilën e morën me mashtrim disa vite më parë, ne e dimë se fjalët e tyre janë të rreme.
Veprimet e tyre do të jenë një katastrofë për të gjithë të krishterët. Familjet, paraardhësit e të cilëve kanë jetuar atje, do të ndihen si mysafirë të padëshiruar në shtëpinë e tyre dhe aksesi i pelegrinëve në vendlindjen e besimit të krishterë do të jetë i kufizuar.

Ndryshimi i statusit të pronësisë në Portën e Xhafës do të jetë i dëmshëm jo vetëm për familjet që jetojnë atje dhe për familjen e krishterë mbarëbotërore, por edhe për Tokën e Shenjtë.
Jerusalemi është shtëpia e tre feve monoteiste: Judaizmit, Krishterimit dhe Islamit, i cili që nga kohërat e lashta ka qenë një shembull i bukur i një shoqërie shumëformëshe. Jeruzalemi është kryeqyteti shpirtëror i botës ku jeton një familje e përfaqësuesve të feve të ndryshme që kanë një trashëgimi të pasur antike dhe unike.
Në zemër të bukurisë së këtij qyteti qëndron shumëllojshmëria kulturore dhe fetare. Veprimet e radikalëve të ndërmarra për të përjashtuar një komunitet – atë të krishterë – kërcënojnë realisht ekzistencën jo vetëm të familjes së krishterë, por edhe të vetë Jeruzalemit. Këtë këndvështrim e ndajnë edhe shumë hebrenj që jetojnë me ne në Tokën e Shenjtë.

Të gjithë mendojmë se këta radikalë nuk përfaqësojnë shtetin e Izraelit apo popullin hebre.
Për të ruajtur shumëllojshmërinë dhe identitetin unik të të gjitha lagjeve të qytetit të vjetër, ato duhet të mbrohen për të mirën e Jeruzalemit dhe të gjithë botës.

+ TEOFILI III,
Patriarku i Jeruzalemit

[arbereshi_niko]

Gjysma e klerit të Patriarkanës së Aleksandrisë
dëshiron të bashkohet me Kishën Orthodhokse Ruse

nga Andrei Ivanov
Unioni i Gazetarëve Orthodhoksë, 12 janar 2022



Kleri afrikan dëshiron të largohet nga Kisha e Aleksandrisë për shkak të helenizmit të mbjellë nga episkopët grekë, tha prifti Georgij Maksimov.
Rreth gjysma e klerit të Patriarkanës së Aleksandrisë duan të kalojnë në Kishën Orthodhokse Ruse sepse episkopët grekë injoruan nevojat e të krishterëve orthodhoksë afrikanë dhe u imponuan atyre helenizmin.
Kështu tha prifti Georgij Maksimov, doktor i teologjisë, anëtar i Prezencës Ndërkonciliore të Kishës Orthodhokse Ruse, në sallën e Universitetit Orthodhoks Rus "Krapivenskij 4", sipas kanalit Telegram të Qendrës 'Khrizma'. .
Prifti thotë se prania e Kishës Ruse në kontinentin afrikan do të ndihmojë në promovimin e Orthodhoksisë lokale dhe në shërimin e skizmave të mëparshme, por kjo kërkon përpjekje dhe fonde të konsiderueshme.
At Georgij parashikon se kjo do të vazhdojë për më shumë se një vit nën kontrollin e rreptë të kundërshtarëve të Kishës Orthodhokse Ruse.
Më parë, Patriarkana e Aleksandrisë kishte vendosur të shuguronte 6 episkopë të rinj, 5 prej tyre grekë.
Siç raportohet nga Unioni i Gazetarëve Orthodhoks, Kisha Orthodhokse Ruse themeloi Eksarkatin Patriarkal të Afrikës dhe vendosi të pranonte 102 klerikë të Patriarkanës së Aleksandrisë, nga tetë vende afrikane, të cilët nuk mundën t'i bindin episkopët e tyre që të mos e njihnin "Kishën Ortodokse të Ukrainës” dhe të mos hyjnë në bashkësi eukaristike me skizmatikët.
Më pas, Kisha e Aleksandrisë shprehu "dhimbje të thellë" për themelimin e Eksarkatit, ndërsa Fanari deklaroi se do të merrte përsipër të bënte gjithçka që ishte e mundur për të rivendosur rendin kanonik në Afrikë.


Burimi: arberiaortodossa.blogspot.com
At Giovanni Capparelli (Firmozioti)

[arbereshi_niko]

ÇFARË ANE DO TË MBAJË - KOASH - KISHA SHQIPTARE?

Unioni i Gazetarëve Orthodhoksë, 12 janar 2022

Primati i Kishës Shqiptare beson se shfaqja e ekzarkatit është pasojë e legalizimit nga ana e fanarit të skizmës në Ukrainë.

Primati i Kishës Shqiptare ka publikuar një letër për krijimin e Eksarkatit Rus në Afrikë, në të cilën e lidh atë me veprimin e Fanarit në Ukrainë.
Më 8 janar 2022, u publikua një deklaratë zyrtare e primatit të Kishës Shqiptare, Kryepiskopit Anastas, lidhur me krijimin e një ekzarkati patriarkal rus në Afrikë.
Çfarë përfundimesh mund të nxirren prej saj?
Deklarata titullohet në mënyrë mjaft elokuente:
“Një përçarje nga Ukraina në Afrikë".
Ja teksti i plotë i apelit të Kryepiskopit Anastas.
“Që nga fillimi i krizës kishtare në Ukrainë, ne kemi nënvizuar me argumente gojore dhe me shkrim se koha nuk i shëron përçarjet dhe skizmat kishtare.
Përkundrazi, i thellon dhe i forcon. Vendimi i fundit i Patriarkanës së
Moskës për të krijuar një ekzarkat në kontinentin afrikan konfirmon frikën fillestare.
Së bashku me përçarjen midis miliona orthodhoksëve ukrainas, një përçarje e re po krijohet në kontinentin e brishtë afrikan, ku misioni i huaj orthodhoks është zhvilluar në dekadat e fundit.
Në vendet afrikane, besimet e ndryshme të krishtera dhe islami ekspansionist janë vendosur prej kohësh. Tani e tutje, afrikanët e zakonshëm do të ftohen të vijnë në Orthodhoksi nga dy patriarkana orthodhokse, pa asnjë lidhje kungimi eukaristik mes tyre.
Skandali dhe dobësimi i dëshmisë orthodhokse për shkak të kësaj veprimtarie përçarëse janë evidente.
Ky është një zhvillim i vështirë.
Pretendimi se nuk ka përçarje në Orthodhoksi por thjesht mosmarrëveshje të kujton teorinë se nuk ka koronavirus.
Përçarja, me një sërë mutacionesh, është evidente dhe është urgjente të kërkohet kura, vaksina e përcaktuar nga tradita apostolike, pra pajtimi.
Në nëntor 2019 u dërguam të gjithë primatëve orthodhoksë tekstin, të publikuar edhe nga mediat, me titull “Apel-lutje për tejkalimin e polarizimit kishtar”, ku theksuam prioritetin absolut dhe përkushtimin tonë për unitet, nevojën e përdorimit të dialogut dhe për të shmangur grupimet etno-racore, aktivizimi urgjent i parimit të sinodalitetit, në të cilin Kisha Orthodhokse është mbështetur prej kohësh.
Ne sqaruam se “të bashkuar në Frymën e Shenjtë, me respekt të ndërsjellë dhe me qëllimin e vetëm për të gjetur një zgjidhje paqësore, ne kemi mundësinë të arrijmë një zgjidhje të pranuar përgjithësisht nga e gjithë Kisha Orthodhokse”.
Ky apel urgjent është ende i rëndësishëm”.
Teksti i mesazhit të primatit shqiptar është i thjeshtë dhe i qartë. Por çfarë përfundimesh mund të nxirren prej saj?

Përfundimi 1:
Ekziston një përçarje
Realisht, kjo deklaratë është tashmë në titullin e apelit, por duhet kuptuar se kujt i drejtohet. Para së gjithash për patriarkun Bartolomeu. Në fund të fundit, është primati i Kishës së Kostandinopojës ai që po përpiqet të bindë të gjithë se nuk ka përçarje në Orthodhoksi.
Për shembull, në janar 2021, në një intervistë për gazetën "Vima tis Kiriakis" ai deklaroi pa mëdyshje: "E përsëris, nuk ka përçarje në Orthodhoksi".
Në formulime të ndryshme, kjo deklaratë shfaqet mjaft shpesh në fjalimet e kreut të Fanarit. Dhe nëse nuk ka përçarje, nuk ka asgjë për të zgjidhur, dhe natyrisht, nuk ka nevojë të mblidhen ngjarje pajtuese si një sintaksë e primatëve.
Dhe tani primati i Kishës Shqiptare thotë krejt të kundërtën: ka përçarje! Për më tepër, ai e krahason mohimin e përçarjes me mohimin e koronavirusit. Po të kemi parasysh se Patriarku Bartolomeu është një nga luftëtarët më të zjarrtë kundër COVID-it përmes vaksinimit dhe gjithfarë kufizimesh e ndalimesh, bëhet edhe më evident se ky mesazh i drejtohet udhëheqësit të Fanarit.
Kryepiskopi Anastas thotë gjithashtu se përçarja nuk do të shërohet vetë. Dhe kjo është një përgjigje tjetër për Patriarkun Bartolomeu. “Të gjitha kishat orthodhokse lokale herët a vonë
ata do të njohin pavarësinë e Kishës Orthodhokse të Ukrainës ", tha patriarku ekumenik i Kostandinopojës në një intervistë me "TSN" në 2019.
dhe që atëherë pikëpamjet e tij nuk kanë ndryshuar aspak.
Kryepiskopi Anastas thotë se jo, përçarja mund të thellohet më tej dhe të bëhet pothuajse e pakthyeshme.

Përfundimi 2:
Ukraina dhe Afrika janë shkak dhe pasojë.
Kryepiskopi Anastas vendos veprimet e Kishës Orthodhokse Ruse për krijimin e Eksarkatit në Afrikë në lidhje të drejtpërdrejtë me krijimin e "Kishës Ortodokse të Ukrainës" në Ukrainë nga Kostandinopoja.
Ashtu siç Fanari krijoi një juridiksion paralel në vendin tonë, Kisha Orthodhokse Ruse bëri të njëjtën gjë në Afrikë. Në të vërtetë, Kryepiskopi Anastas e barazoi "Kishën Ortodokse të Ukrainës" në Ukrainë me Ekzarkatin Rus në Afrikë, duke e quajtur këtë të fundit një përçarje të re.
A mund të jemi dakord me këtë?
Jo, ka një ndryshim thelbësor midis situatës së Ukrainës dhe asaj afrikane. Në Ukrainë, në kohën e krijimit të "Kishës Ortodokse të Ukrainës", ekzistonte një kishë kanonike orthodhokse ukrainase me hierarkinë e saj, të cilën askush, duke përfshirë edhe Patriarkanën e Kostandinopojës, nuk e konsideronte si skizmatike.
Dhe në Afrikë, në kohën e krijimit të Eksarkatit, vetë hierarkia e Kishës Aleksandriane kishte rënë në skizëm, duke njohur "Kishën Ortodokse të Ukrainës" dhe duke u bashkuar me "episkopët" e saj që nuk kishin shugurime kanonike.
Megjithatë, Kryepiskopi Anastas në deklaratën e tij theksoi si vijon:
të gjithë ata që kundërshtojnë Eksarkatin Rus në Afrikë duhet të pranojnë deklarata të ngjashme kundër "Kishës Ortodokse të Ukrainës".
Interesant është fakti se Kryepiskopi Anastas nuk shpreh asnjë protestë apo mosmarrëveshje me përpjekjet e Kishës Orthodhokse Ruse, megjithëse e sheh shfaqjen e Ekzarkatit si një përçarje gjithnjë e më të thellë në Orthodhoksi.
Meqë ra fjala, Ekzarkati Rus u krijua më 29 dhjetor 2021, domethënë kanë kaluar gati dy javë dhe asnjë kishë lokale, përveç Fanarit, nuk ka dhënë një deklaratë të qartë për të. Sinodi i Patriarkanës së Kostandinopojës i 11 janarit 2022 vendosi "të bëjë gjithçka që është e mundur për të rivendosur rendin kanonik në kontinentin afrikan".
Se si Patriarku Bartolomeu do të bëjë gjithçka që është e mundur, mbetet një mister. Ndoshta, me ndihmën e të njëjtëve njerëz nga Departamenti Amerikan i Shtetit që siguruan krijimin e "Kishës Ortodokse të Ukrainës".

Përfundimi 3:
Një Këshill është i nevojshëm,
Kryepiskopi Anastas ngre alarmin dhe thotë se diçka duhet bërë menjëherë dhe e sheh si mjetin kryesor të zgjidhjes së problemit “aktivizimin urgjent të parimit të sinodalitetit”, pra thirrjen e një Këshilli për zgjidhjen e konfliktit që lindi në Orthodhoksi. Në të njëjtën kohë, shumë episkopë orthidhoks besojnë se vetëm patriarku i Kostandinopojës ka të drejtë të thërrasë një këshill pan-orthidhoks. Për shembull, Mitropoliti Isaia i Qipros, i cili nuk njeh "Kishën Ortodokse të Ukrainës" dhe Dumenkon, e tha këtë kohët e fundit. Ai beson se është urgjente të thirret një takim i primatëve, por tha se vetëm Patriarku Bartolomeu duhet të kryesojë atë.
Ky mendim nuk mbështetet në asgjë.
E drejta kanonike nuk i përgjigjet pyetjes se kush ka të drejtë të thërrasë një këshill apo një asamble të tillë.
Të gjitha këshillat ekumenike u mblodhën nga perandorët. Edhe perandorët financuan këshillat dhe ishin
të përfshirë në organizimin e tyre.
Në shumë këshilla morën pjesë perandorët ose përfaqësuesit e tyre personalisht. Nga vjen ideja që një këshill duhet të mblidhet ekskluzivisht nga patriarku i Kostandinopojës nuk është plotësisht e qartë dhe sigurisht askund nuk mund të gjendet një ndalim për mbledhjen e tij nga primati i ndonjë kishe tjetër lokale.
Patriarku Bartolomeu iu përgjigj thirrjeve për të mbledhur një këshill duke refuzuar ta bëjë këtë. Ai pretendon se ka bërë absolutisht mirë në lidhje me Ukrainën: nuk ka përçarje në Orthodhoksi, nuk ka asgjë për të korrigjuar, dhe për këtë arsye nuk ka asnjë temë të përbashkët diskutimi. Çfarë duhet bërë në këtë rast?
Kryepiskopi Anastas nuk i përgjigjet drejtpërdrejt kësaj pyetjeje, por i referon lexuesit deklaratën e tij të dy viteve më parë, e cila titullohet: “Apel-lutje për tejkalimin e polarizimit kishtar”.
Për sa i përket këshillit thuhet në vijim: "Çdo vonesë e përkeqëson situatën e dhimbshme aktuale. Dhe nëse gjendet një zgjidhje "në fund", "në të ardhmen", do të ketë shumë kapituj të pakëndshëm në historinë e Orthodhoksisë.
Parimi themelor i Sinodalitetit, mbi të cilin u themelua Kisha Orthodhokse me kalimin e kohës, është i vetmi që më në fund mund të hapë rrugën për të dalë nga kriza ekzistuese.
Të bashkuar në Frymën e Shenjtë, me respekt të ndërsjellë dhe me qëllimin e vetëm për të gjetur një zgjidhje paqësore, ne kami mundësinë e arritjes së një zgjidhjeje të pranuar përgjithësisht nga e gjithë Kisha Orthodhokse. Për sa kohë që përdorimi i sinodalitetit shtyhet në nivel pan-orthodhoks, ndarjet shumëpalëshe në ekumenën orthofhokse do të bëhen edhe më të rrezikshme".
Domethënë, Kryepiskopi Anastas thotë se përderisa presim thirrjen e një Koncili Ekumenik ose që Patriarku Bartolomeu të pranojë mbledhjen e tij, situata tashmë mund të shkojë shumë larg.
A del nga këto fjalë se primati i Kishës Shqiptare kërkon të mblidhet një këshill duke anashkaluar Patriarkun Bartolomeu? Kjo nuk mund të thuhet, aq më tepër që Kryepiskopi Anastas nuk shkoi në mbledhjen e primatëve të Kishave në Aman në shkurt 2020 dhe as nuk dërgoi përfaqësuesit e tij atje.
Takimi në Aman ishte megjithatë një përpjekje për të "aktivizuar parimin e sinodalitetit", siç insiston me këmbëngulje Kryepiskopi Anastas.
Me shumë mundësi, së shpejti do të dëgjojmë për një takim të ri në formatin e Amanit, dhe më në fund do të jetë e qartë nëse Kryepiskopi Anastas përfaqëson vërtet parimin sinodal (parimin e pajtimit), apo nëse ai nënkuptonte pajtimin vetëm nën udhëheqjen e patriarkut të Kostandinopojës.

Përfundimi 4:
asnjë fjalë për "papizmin e Kostandinopojës"
Kryepiskopi Anastas flet me zjarr dhe bindje për nevojën e dialogut, aktivizimin e parimit sinodal dhe shërimin sa më të shpejtë të përçarjes ( Skizmës ) .
Megjithatë, ai nuk thotë asgjë për shkaqet kryesore të kësaj përçarjeje. Dhe arsyeja kryesore për këtë është besimi i episkopëve të Patriarkanës së Kostandinopojës se Fanari ka të drejtë të marrë vendime përfundimtare jo vetëm për territorin e tij kanonik, por edhe për territoret e Kishave të tjera lokale.
Me fjalë të tjera, kjo është vetë herezia e papizmit konstantinopolitan, sipas të cilit patriarku i Kostandinopojës ka kompetenca ekskluzive të qeverisjes së të gjithë kishës orthodhokse.
Në fund të fundit, baza e mosmarrëveshjeve të sotme në Orthodhoksi është kuptimi i ndryshëm i doktrinës së Kishës dhe kjo është një çështje dogmatike që nuk mund të zgjidhet me kompromise dhe lëshime të ndërsjella.
Pa hedhur poshtë herezinë e papizmit të Kostandinopojës dhe pa afirmuar mësimet orthodhokse mbi kishën, është e pamundur të zgjidhen si çështjet ukrainase ashtu edhe ato afrikane.
Por Kryepiskopi Anastas, si shumica e episkopëve grekë, ka frikë edhe të lë të kuptohet për ekzistencën e herezisë së Fanarit ose të pranojë se Patriarkana e Kostandinopojës mund të ketë gabuar në vendimet e saj.
Është e drejtë të thuhet se në janar 2019 u botua një letër e Kryepiskopit Anastas drejtuar Patriarkut Bartolomeu, ku shpjegonte refuzimin e Sinodit të Shenjtë të Kishës Shqiptare për të njohur "Kishën Ortodokse të Ukrainës".
Arsyeja kryesore e refuzimit ishte pavlefshmëria e urdhrave të kryera nga skizmatikët ukrainas.
Në mënyrë të veçantë, lexojmë në letër: “Megjithatë, pyesim veten nëse shugurimet e kryera nga Filareti, ndërsa ai ishte i shkishëruar dhe anatemuar, fituan më pas, pa shugurim kanonik, një vlefshmëri nga Fryma e Shenjtë dhe një vulë e vërtetë pasardhëse apostolike. .
E gjithë Orthodhoksia e njeh si parim themelor eklesiologjik se shugurimet e skizmatikëve dhe heretikëve, si "mistere" të kryera jashtë Kishës, nuk janë të vlefshme, veçanërisht shugurimet nga dikush që rrëzohet dhe shkishërohet.
Ne besojmë se ky parim bazë, i cili është i lidhur pazgjidhshmërisht me mësimin orthodhoks mbi Frymën e Shenjtë, që përbën një themel të palëkundur për pasardhjen apostolike të episkopëve orthodhoks, nuk mund të anashkalohet.
Është e vështirë për ne të kuptojmë se si gjërat e pavlefshme dhe inekzistente bëhen shpirtërore "për ekonomi" dhe cilat veprime përbëjnë blasfemi të përsëritura kundër Frymës së Shenjtë (siç është thirrja e Filaretit të shkishëruar në atë kohë, 'Hiri hyjnor ... është ... vendosur në duar... lutemi për atë mbi të cilin vjen hiri i Shpirtit të Shenjtë...') të njihet në mënyrë retroaktive "për ekonomi".
Së fundi, dihet se, sipas Këshillit të fundit të Unifikimit, zgjedhja e primatit të ri të Kishës ukrainase ishte rezultat i këmbënguljes së Filaretit, i cili, për më tepër, sot zyrtarisht në Ukrainë quhet Shenjtëria e tij Patriarku i Nderit i Kievit dhe të gjithë Rusisë Ukrainase.
Pas të gjitha sa më sipër, ne vëmë në dyshim shtimin e emrit të Mitropolitit Epifan në diptikët.
Në përgjigje, më 20 shkurt 2019, Patriarku Bartolomeu shkroi një letër, në të cilën përpiqej të bindte episkopët e Kishës Shqiptare se kishte të drejtë, por argumentet e tij u konsideruan të pakënaqshme.

KU DO TË PËRFUNDOJ KISHA SHQIPTARE ?

Zgjedhja që do të bëhet si nga Kisha Shqiptare ashtu edhe nga kishat e tjera vendase nuk mund të shtyhet më.
Në vitin 2022 do të ketë dy ngjarje alternative, të cilat do të tregojnë se si është e ndarë bota orthodhokse:
takimi i dytë në formatin e Aman-it dhe riti i përgatitjes së Vajit të Shenjtë i planifikuar nga Fanari për muajin prill 2022, në të cilin përfaqësues nga Kishat lokale, si dhe "Kisha Ortodokse e Ukrainës", do të marrin phesë….
Pjesëmarrja në këtë ngjarje do të nënkuptojë njohjen de facto të "Kishës Ortodokse të Ukrainës", dhe rrjedhimisht, të pretendimeve të Fanarit për fuqi ekskluzive në Orthodhoksi. Anasjelltas, pjesëmarrja në formatin e Amanit është një deklaratë mosmarrëveshjeje me politikën Fanarjote, pasi Patriarkana e Kostandinopojës e kundërshton fuqishëm këtë format.
Situata, siç tha mirë Kryepiskopi Anastas, po polarizohet me shpejtësi.
Palët thonë se nuk do të ndryshojnë qëndrime dhe nuk do të ndërmarrin hapa drejt pajtimit, që do të thotë se përçarja tashmë ka ndodhur dhe tani është pyetja se kush në cilën anë është.
Në fund të letrës së tij drejtuar Patriarkut Bartolomeu të datës 21 mars 2019, Kryepiskopi Anastas shkruan:
“Megjithatë, për të shmangur çdo keqinterpretim të mundshëm, sqarojmë se në rast të një përfundimi tragjik të përçarjes (Zoti na ruajt!), Kisha Orthodhokse autoqefale e Shqipërisë ( KOASH ) do të qëndrojë me Patriarkanën Ekumenike duke thënë me vendosmëri të vërtetën në dashuri”.
A do të thotë kjo se Kisha Shqiptare e ka bërë tashmë zgjedhjen e saj?
INuk mendoj se është ende kështu. Letra e primatit nuk është ende një vendim pajtues, as nuk është në vetvete një vendim.
Megjithatë, duhet kuptuar se skizmat kishtare, të bazuara në mosmarrëveshje dogmatike, nuk e ndanë kurrë Kishën në asnjë pjesë, por zyrtarizuan largimin nga Kisha të atyre që mbanin pikëpamje të papajtueshme me doktrinën orthodhokse.


Ps: Sot këtë pyetje po e bëjnë bota, nesër do ta bëjmë ne.

[arbereshi_niko]

Kanal i ri i lajmeve orthodhokse në pesë gjuhë

Publikuar: 22.01.2022

Departamenti për Marrëdhëniet e Jashtme Kishtare të Patriarkanës së Moskës
ka hapur një kanal në Youtube në pesë gjuhë,
me recensionin gazetaresk православный взгляд ("pikëpamja orthodhokse"),
të cilin lajmet fetare diskutohen nga një perspektivë e krishterë orthodhokse.
Ndiqni lajmet në kanal dhe raportojini të gjithëve që njohin gjuhët e mëposhtme:
Anglisht
Rusisht
Serbisht
Arabisht
Greqisht

Përshëndetje

[arbereshi_niko]

Arkimandriti Elpidios Vagianakis, prej shumë vitesh misionar në Zimbabve, është i njohur për publikun orthodhoks greqishtfolës (dhe nëpërmjet përkthimeve të ndryshme, anglisht, rusisht, gjermanisht dhe suedisht) si një figurë profetike, në gjurmët e Shën Paisit të Malit Athos. .
Prezantojmë transkriptimin e një interviste në të cilën ai me fjalë profetike përshkruan përplasjen shpirtërore që qëndron në themel të konfliktit që shohim këto ditë. Shpresojmë që indikacionet e At Elpidios të jenë një plotësim i mirë i reflektimeve të kësaj të diele, kushtuar temës së Gjykimit të Fundit.

Konflikti ruso-ukrainas në fjalët profetike të at Elpidios Vagianakis RussianFaith, 22 shkurt 2022

Transkriptimi:

Stefanos Damianidis:
ju lutem, at Elpidios, na flisni për fenomenet meteorologjike të papritura.

At Elpidios:
Këto janë ende asgjë. Këto janë vetëm një pararendje e sa do të ndodhë.

Stefanos Damianidis:
Por ne gjithashtu dëgjojmë gjithnjë më shumë për një tërmet.
A janë të gjitha këto gjëra pararendje e këtij tërmeti?

Ati Elpidios Vagianakis:
Këto nuk janë asgjë. Ajo që vijon do të jetë shumë më e keqe. Vullkanet e nëntokës do të shpërthejnë në një masë të tillë që struktura e tokës do të ndryshojë.
Mos i harroni këto fjalë: Struktura e tokës do të ndryshojë!
Amerika do të pasojë ndryshime kaq të tmerrshme, që do të jetë për të qarë! Për qarë! Për të qarë!
Mos e harroni këtë, sepse ( ajo shba-ja ) lejoi zemrën e saj për të adhuruar Satanain, dhe vetë Satanai do ta shkatërrojë atë tani!
Tani ata duan të bëjnë të njëjtën gjë përmes një stuhie të luftës globale.
Por tani ky është vullneti i Perëndisë, dhe vullneti i Perëndisë nuk ndryshon fare.
Mos harroni se Rusia do të jetë e para, e para e tre mbretërive të fundit të kësaj bote;
E versionit aktual të kësaj bote, për të qenë më të saktë.
Dhe tani ajo ka fuqi dhe autoritet nga Perëndia për t'u bërë Antikrishti
për Antikrishtin [armiku i antikrishtit].
Dhe ndërsa Amerika tani beson se ajo do të qeverisë botën duke shkatërruar Rusinë,
nuk e kupton gropën që po përgatit për veten.
Të gjitha këto devijime dhe progresi,
nuk janë gjë tjetër veçse një përpjekje e amerikanëve
për të fituar luftën, por nuk do të jetë kështu.
Lufta që ka filluar tashmë në Siri, e cila është një fund i harkut, tani do të shkojë në anën tjetër të harkut, që është Evropa Veriore.
Dhe kur them Evropën Veriore, nuk po i referohem një lufte Rusi-Ukrainë,
në të cilën ata besojnë se Ukraina do të shkatërrohet nga Rusia.
Ukraina është pjesë e Rusisë, sepse ajo është aty që rreh zemra e Rusisë: në Kiev.
Rusët gjithashtu e dinë, si dhe ukrainasit; Ruso-ukrainasit.
Kjo është arsyeja pse gjermanët u përpoqën të bindnin popullin e tyre
që do të komandonin Bashkimin Evropian dhe për ta udhëhequr atë
nëpërmjet opinioneve të tyre protestante, me presidentët e tyre
dhe me anë të “gurëve” të tyre politike;
Për të qenë në gjendje për të ndarë Ukrainën nga Rusia.
Por kjo nuk është e mundur, djali im!
As shenjtorët e Rusisë dhe as ata të Ukrainës do ta lejojnë atë!
Vetë ukrainasit do të mirëpresin ardhjen e Rusisë; nëpërmjet sulmit të dukshëm të Rusisë.
Nëse Rusia godet Ukrainën është sikur të ishin duke goditur veten,
kështu që kjo nuk do të ndodhë siç e besojmë se do të ndodhë.
Lufta për Ukrainën do të jetë me aeroplanët e NATO-s, por ata do të mposhten.

Stefanos Damianidis:
A e shihni përfshirjen e Kinës?

At Elpidios Vagianakis:
NATO do të mposhtet.
Ajo që unë shoh si një fatkeqësi është e lidhur me vendet skandinave.
Për fat të keq, disa vende do të bëjnë një gabim katastrofik,
duke besuar se amerikanët do t'i shpëtojnë.
Amerikanët do të përfshijnë këto vende në lojën për të çliruar gjarpërin tyre,
dhe pastaj do ti braktisin ato.
Prandaj, të gjitha shtetet e vogla që do të hyjnë në këtë luftë kundër Rusisë
duhet të kujtojnë se është shumë budallallëk për një qenush të luftojë me një ari.
E vetmja gjë që unë do t'i rekomandoja të gjithë këtyre njerëzve ...
siç bëra dje,
kur më thirrën nga Rumania dhe më pyetën:
“Atë, çfarë duhet të bëjmë ne rumunët në këtë luftë me Ukrainën dhe Rusinë?
“Këshilla që unë do t'i jepja edhe vendit tim ; “Mundohuni të mbani mend se çfarë bën një njeri nëse dëshiron të shpëtojë veten nga një ari.
Bie përdhe dhe ai i bën si i vdekur, dhe ariu nuk e lëndon!
“Nëse nuk mbani neutralitet, u thashë rumunëve,
nëse nuk qëndroni neutral,
do të shkatërroheni!
Për fat të keq, ky neutralitet nuk do të mbahet nga të gjitha shtetet.
Unë nuk do të numëroj shtetet që do të shkatërrohen,
sepse nuk dua që fjalët e mia të përdoren tani si sulme
ndaj atyre shteteve që do të vuajnë një dëm kaq të madh.
Por unë shoh një fatkeqësi të madhe në shumë vende.
Më vjen keq që Skandinavia do të shkatërrohet,
sepse do të bindet nga amerikanët për të marrë një pozicion kundër Rusisë.
Më vjen keq për Gjeorgjinë, e cila do të marrë një pozicion në favor të NATO-s.
Më vjen keq për Bullgarinë dhe Letoninë dhe për të gjitha
ato vende që, për fat të keq, do të vihen përkrah me amerikanët.
Është më mirë ... nëse ata kanë një inteligjencë të vogël,
është më mirë për tu shmangur dhe për të qëndruar neutral.
Mos përkrahni asnjë, as rusët as amerikanët,
nëse duan të shpëtojnë veten!
E njëjta gjë vlen edhe për ne! [Greqi]
Nëse kryejmë këtë gabim katastrofik,
ne do të përfshihemi në një luftë që do të ndodhë
me shpejtësinë e dritës dhe do të luftohet me armë të reja,
të cilat kurrë nuk kemi parë më parë.
Rusia këtu thirret nga Perëndia,
urdhërohet nga Perëndia, për të shkatërruar shtetin amerikan tani.
Është e destinuar të shkatërrojë gjendjen satanike të Evropës dhe Amerikës,
e cila u dorëzua Satanit!
Pastaj, duhet të dini se është pararendësi,
kush është pararendës i vërtetë i antikrishtit, do të jetë Kina;
Një vend që do të jetë një model bindjeje e përsosur dhe të një burgimi mbarëbotëror,
të cilën Djalli dëshiron t'i imponojë të gjithë njerëzve!
Dhe ajo do të ketë sukses!
Prandaj, na duhet të jemi edhe më të kujdesshëm!
Dhe unë do të doja t'ju tregoja një tjetër.
Lërini , të gjithë ata që janë aq inteligjentë
dhe që flasin për të gjitha këto të pakuptimta, të cilat dëgjojmë prej tyre.
Nëse ata duan të jenë njerëz të arsyeshëm, është më mirë për ta të luten,
sepse të nesërmen do të jetë shumë e vështirë.
Ne nuk do të kemi ushqim të nesërmen.
Ditën tjetër nuk do të kemi një ilaç me të cilin të kujdesemi për sëmundjet tona.
Ditën tjetër, kur radioaktiviteti dhe ndotja e mjedisit do të rriten shumë, toka nuk do të ofrojë më shumë ushqim.
A e kuptoni, Stefani im i dashur, pse zemra ime vuan
për atë që më shohin sytë?

Stefanos Damianidis:
Ju lutem, Atë, unë dua tju bëj një pyetje të fundit, sepse koha është gati të skadojë.
Në këtë situatë shumë të vështirë dhe të pakëndshme, të cilën na përshkruat,
cili do të jetë roli i Papës, i cili erdhi këtu në Greqi vetëm disa ditë më parë?

Ati Elpidios Vagianakis:
Ky Papa, djali im, është përgjegjës për hedhjen e kishës në një goditje të madhe.
Nuk do të jetë e përhershme.
Ata do të duhet ta ndryshojnë atë përsëri,
për të balancuar tendencat shqetësuese skizmatike
që do të krijohen brenda katolicizmit.
Trendet që do të legjitimohen në të ardhmen
dhe që ndryshojnë në dy forma brenda Kishës:
në ato që do të shihen dhe në ato që do të fshihen…. .

Përshëndetje

[ilia spiro]

Arkimandriti Elpidios Vagianakis, prej shumë vitesh misionar në Zimbabve, është i njohur për publikun orthodhoks greqishtfolës (dhe nëpërmjet përkthimeve të ndryshme, anglisht, rusisht, gjermanisht dhe suedisht) si një figurë profetike, në gjurmët e Shën Paisit të Malit Athos. .
Prezantojmë transkriptimin e një interviste në të cilën ai me fjalë profetike përshkruan përplasjen shpirtërore që qëndron në themel të konfliktit që shohim këto ditë. Shpresojmë që indikacionet e At Elpidios të jenë një plotësim i mirë i reflektimeve të kësaj të diele, kushtuar temës së Gjykimit të Fundit.

Konflikti ruso-ukrainas në fjalët profetike të at Elpidios Vagianakis RussianFaith, 22 shkurt 2022

Transkriptimi:

Stefanos Damianidis:
ju lutem, at Elpidios, na flisni për fenomenet meteorologjike të papritura.

At Elpidios:
Këto janë ende asgjë. Këto janë vetëm një pararendje e sa do të ndodhë.

Stefanos Damianidis:
Por ne gjithashtu dëgjojmë gjithnjë më shumë për një tërmet.
A janë të gjitha këto gjëra pararendje e këtij tërmeti?

Ati Elpidios Vagianakis:
Këto nuk janë asgjë. Ajo që vijon do të jetë shumë më e keqe. Vullkanet e nëntokës do të shpërthejnë në një masë të tillë që struktura e tokës do të ndryshojë.
Mos i harroni këto fjalë: Struktura e tokës do të ndryshojë!
Amerika do të pasojë ndryshime kaq të tmerrshme, që do të jetë për të qarë! Për qarë! Për të qarë!
Mos e harroni këtë, sepse ( ajo shba-ja ) lejoi zemrën e saj për të adhuruar Satanain, dhe vetë Satanai do ta shkatërrojë atë tani!
Tani ata duan të bëjnë të njëjtën gjë përmes një stuhie të luftës globale.
Por tani ky është vullneti i Perëndisë, dhe vullneti i Perëndisë nuk ndryshon fare.
Mos harroni se Rusia do të jetë e para, e para e tre mbretërive të fundit të kësaj bote;
E versionit aktual të kësaj bote, për të qenë më të saktë.
Dhe tani ajo ka fuqi dhe autoritet nga Perëndia për t'u bërë Antikrishti
për Antikrishtin [armiku i antikrishtit].
Dhe ndërsa Amerika tani beson se ajo do të qeverisë botën duke shkatërruar Rusinë,
nuk e kupton gropën që po përgatit për veten.
Të gjitha këto devijime dhe progresi,
nuk janë gjë tjetër veçse një përpjekje e amerikanëve
për të fituar luftën, por nuk do të jetë kështu.
Lufta që ka filluar tashmë në Siri, e cila është një fund i harkut, tani do të shkojë në anën tjetër të harkut, që është Evropa Veriore.
Dhe kur them Evropën Veriore, nuk po i referohem një lufte Rusi-Ukrainë,
në të cilën ata besojnë se Ukraina do të shkatërrohet nga Rusia.
Ukraina është pjesë e Rusisë, sepse ajo është aty që rreh zemra e Rusisë: në Kiev.
Rusët gjithashtu e dinë, si dhe ukrainasit; Ruso-ukrainasit.
Kjo është arsyeja pse gjermanët u përpoqën të bindnin popullin e tyre
që do të komandonin Bashkimin Evropian dhe për ta udhëhequr atë
nëpërmjet opinioneve të tyre protestante, me presidentët e tyre
dhe me anë të “gurëve” të tyre politike;
Për të qenë në gjendje për të ndarë Ukrainën nga Rusia.
Por kjo nuk është e mundur, djali im!
As shenjtorët e Rusisë dhe as ata të Ukrainës do ta lejojnë atë!
Vetë ukrainasit do të mirëpresin ardhjen e Rusisë; nëpërmjet sulmit të dukshëm të Rusisë.
Nëse Rusia godet Ukrainën është sikur të ishin duke goditur veten,
kështu që kjo nuk do të ndodhë siç e besojmë se do të ndodhë.
Lufta për Ukrainën do të jetë me aeroplanët e NATO-s, por ata do të mposhten.

Stefanos Damianidis:
A e shihni përfshirjen e Kinës?

At Elpidios Vagianakis:
NATO do të mposhtet.
Ajo që unë shoh si një fatkeqësi është e lidhur me vendet skandinave.
Për fat të keq, disa vende do të bëjnë një gabim katastrofik,
duke besuar se amerikanët do t'i shpëtojnë.
Amerikanët do të përfshijnë këto vende në lojën për të çliruar gjarpërin tyre,
dhe pastaj do ti braktisin ato.
Prandaj, të gjitha shtetet e vogla që do të hyjnë në këtë luftë kundër Rusisë
duhet të kujtojnë se është shumë budallallëk për një qenush të luftojë me një ari.
E vetmja gjë që unë do t'i rekomandoja të gjithë këtyre njerëzve ...
siç bëra dje,
kur më thirrën nga Rumania dhe më pyetën:
“Atë, çfarë duhet të bëjmë ne rumunët në këtë luftë me Ukrainën dhe Rusinë?
“Këshilla që unë do t'i jepja edhe vendit tim ; “Mundohuni të mbani mend se çfarë bën një njeri nëse dëshiron të shpëtojë veten nga një ari.
Bie përdhe dhe ai i bën si i vdekur, dhe ariu nuk e lëndon!
“Nëse nuk mbani neutralitet, u thashë rumunëve,
nëse nuk qëndroni neutral,
do të shkatërroheni!
Për fat të keq, ky neutralitet nuk do të mbahet nga të gjitha shtetet.
Unë nuk do të numëroj shtetet që do të shkatërrohen,
sepse nuk dua që fjalët e mia të përdoren tani si sulme
ndaj atyre shteteve që do të vuajnë një dëm kaq të madh.
Por unë shoh një fatkeqësi të madhe në shumë vende.
Më vjen keq që Skandinavia do të shkatërrohet,
sepse do të bindet nga amerikanët për të marrë një pozicion kundër Rusisë.
Më vjen keq për Gjeorgjinë, e cila do të marrë një pozicion në favor të NATO-s.
Më vjen keq për Bullgarinë dhe Letoninë dhe për të gjitha
ato vende që, për fat të keq, do të vihen përkrah me amerikanët.
Është më mirë ... nëse ata kanë një inteligjencë të vogël,
është më mirë për tu shmangur dhe për të qëndruar neutral.
Mos përkrahni asnjë, as rusët as amerikanët,
nëse duan të shpëtojnë veten!
E njëjta gjë vlen edhe për ne! [Greqi]
Nëse kryejmë këtë gabim katastrofik,
ne do të përfshihemi në një luftë që do të ndodhë
me shpejtësinë e dritës dhe do të luftohet me armë të reja,
të cilat kurrë nuk kemi parë më parë.
Rusia këtu thirret nga Perëndia,
urdhërohet nga Perëndia, për të shkatërruar shtetin amerikan tani.
Është e destinuar të shkatërrojë gjendjen satanike të Evropës dhe Amerikës,
e cila u dorëzua Satanit!
Pastaj, duhet të dini se është pararendësi,
kush është pararendës i vërtetë i antikrishtit, do të jetë Kina;
Një vend që do të jetë një model bindjeje e përsosur dhe të një burgimi mbarëbotëror,
të cilën Djalli dëshiron t'i imponojë të gjithë njerëzve!
Dhe ajo do të ketë sukses!
Prandaj, na duhet të jemi edhe më të kujdesshëm!
Dhe unë do të doja t'ju tregoja një tjetër.
Lërini , të gjithë ata që janë aq inteligjentë
dhe që flasin për të gjitha këto të pakuptimta, të cilat dëgjojmë prej tyre.
Nëse ata duan të jenë njerëz të arsyeshëm, është më mirë për ta të luten,
sepse të nesërmen do të jetë shumë e vështirë.
Ne nuk do të kemi ushqim të nesërmen.
Ditën tjetër nuk do të kemi një ilaç me të cilin të kujdesemi për sëmundjet tona.
Ditën tjetër, kur radioaktiviteti dhe ndotja e mjedisit do të rriten shumë, toka nuk do të ofrojë më shumë ushqim.
A e kuptoni, Stefani im i dashur, pse zemra ime vuan
për atë që më shohin sytë?

Stefanos Damianidis:
Ju lutem, Atë, unë dua tju bëj një pyetje të fundit, sepse koha është gati të skadojë.
Në këtë situatë shumë të vështirë dhe të pakëndshme, të cilën na përshkruat,
cili do të jetë roli i Papës, i cili erdhi këtu në Greqi vetëm disa ditë më parë?

Ati Elpidios Vagianakis:
Ky Papa, djali im, është përgjegjës për hedhjen e kishës në një goditje të madhe.
Nuk do të jetë e përhershme.
Ata do të duhet ta ndryshojnë atë përsëri,
për të balancuar tendencat shqetësuese skizmatike
që do të krijohen brenda katolicizmit.
Trendet që do të legjitimohen në të ardhmen
dhe që ndryshojnë në dy forma brenda Kishës:
në ato që do të shihen dhe në ato që do të fshihen…. .

Përshëndetje

Pertova t`i lexoj te gjitha, por eshte e qarte se keto "thenie" i japin krahe Rusise, e cila saktesisht mund te percaktohet sot si vend agresor, bile vend qe po ben genocid. Por, e para fjale qe u tha Zoti KRISHT apostujve pas ngjalljes ishte "Paqe mbi Ju"...., Kisha Orthodhokse eshte pro paqes, jo luftes. Kjo eshte thjesht propagande, s`ka lidhje me Orthodhoksine, sepse jane luftenxitese
Kisha nxit paqen jo luften....

[arbereshi_niko]

Fort inderuar vëlla më Krishtin.
Unë nuk kam as më të voglin dyshim që njerëzit e Besimit janë për paqen.
Nuk mendoj fare që ka njeri që preferon luftën përballë paqes!
Por fatkeqësisht që sot po i hedhin benzinë zjarrit, nuk është Kisha por institucione dhe organizata që u ka dalë boja me kohë.
Gjithësesi, postimi im është një shkrim i një njeriu të Perëndisë, ku duke patur dhuratën profetizuese, sheh gjëra që nuk e shohin sytë e veshur nga propaganda sistematike rusofobe!
Kush shkruan nuk është rus, pra asnjanës.
Ka dhënë prova dhe njihet për sa ka bërë e shkrojtur në gjithë jetën e tij…., si pasues i një figure shumë të respektuar dhe mbarë botërore, si Shën Paisi i Malit të shenjtë!
Ndonëse nuk do të luante asnjë fije kashte pa aprovimin e Dëshirës së Krijuesit!
Ndaj u bëftë Vullneti i Tij , duke patur sigurinë që kurrë nuk do ta braktisë popullin e tij.
Është koha që të lutemi e mos të mbajmë anën e askujt, si na mëson at Elpidios.
Kusurin, çdo njeri e di vetë!
Përshëndetje

[arbereshi_niko]

Fortlumturia e tij Mitropoliti Onufrij: Mos u frikësoni, Zoti është me ne.

nga Anna Bogun
Bashkimi i GazetarëveOrthodhoksë, 24 shkurt 2022

Primati i Kishës Orthodhokse të Ukrainës u bëri thirrje besimtarëve të mos kalojnë në panik dhe të tregojnë dashuri për atdheun.
Grigjës ukrainase iu drejtua Fortlumturia e tij Mitropoliti i Kievit dhe i gjithë Ukrainës, Onufri. Ai u bëri thirrje besimtarëve të Kishës Orthodhokse të Ukrainës që të mos bien në panik dhe shprehu shpresën se së shpejti do të mbretërojë paqja.
Departamenti i Informacionit dhe Edukimit i Kishës Orthodhokse të Ukrainës ka publikuar një video mesazh nga primati i Kishës Orthodhokse të Ukrainës.
“Në këtë moment fatal ju bëj thirrje të mos bini në panik, të jeni të guximshëm dhe të tregoni dashuri për atdheun dhe për njëri-tjetrin”, ka kërkuar ai.
Primati i Kishës Orthodhokse të Ukrainës kujtoi se në momente të vështira duhet të intensifikojmë lutjen e përbashkët për paqe.
“Ju bëj thirrje, para së gjithash, në një lutje intensive pendimi për Ukrainën, për ushtrinë tonë dhe popullin tonë, ju kërkoj të harroni konfliktet dhe mosmarrëveshjet e ndërsjella dhe të bashkohemi në dashurinë për Zotin dhe për Atdheun tonë”, tha ai.
Siç raportohet, primati i Kishës Orthodhokse të Ukrainës i kërkoi Putinit të ndalonte luftën dhe theksoi edhe një herë se lufta midis popujve vëllazërore nuk ka asnjë justifikim.