Lajme mbi boten Orthodhokse.

[arbereshi_niko]

Patriarkana e Gjeorgjisë: "Aprovojmë vendimin për vaksinimin jo të detyrueshën".



Sinodi i Shenjtë i Gjeorgjisë, në fund të punimeve, deklaroi që aprovon vendimin që vaksinimi të mos jetë i detyrueshëm.
Pastaj, organi drejtues i kishës gjeorgjane, afirmoi që ekspertët e shërbimit shëndetësor publik të disa vendeve, kanë opinione të ndryshme në lidhje me këtë proces.
Sinodi i Shenjtë ka theksuar që nuk do të mbajë asnjë përgjegjësi për "propagandën" e vaksinave, pasi që kjo është nën kompetencat e mjekëve.
Ka shtuar gjithashtu që, asnjë nuk duhet të presekutohet në asnjë formë, nëse nuk pranon vaksinimin...
Duhet vënë re se Sinodi i Shenjtë ka shprehur hapur dyshimet mbi origjinën e vaksinave, duke nënvizuar që zyrtarët e shëndetësisë duhet të shpjegojnë për rreziqet që shoqërohen me vaksinat, duke përfshirë këtu edhe efektet anësore dhe ndërlikimet që mund të shkatojë....


Burimi: Romfea.gr. 13/02/2021.

[arbereshi_niko]

Si e mbron Orthodhoksinë "mbrojtësi i saj në vijën e parë të frontit"?



Është një postim pak i gjatë, por ju garantoj që nuk është humbje kohe...
( shënim i përkthyesit ).



-Kreu i kryepeshkopatës së Fanarit në Shtetet e Bashkuara, Elpidoforos, e quajti Patriarkun Bartolomeu "mbrojtës i vijës së parë të frontit për Orthodhoksinë".
Artikulli analizon nëse është vërtet kështu.
Më 5 shkurt 2021, kreu i kryepeshkopatës së Patriarkanës së Kostandinopojës në Shtetet e Bashkuara, Kryepiskopi Elpidoforos, e quajti Patriarkun Bartolomeu "mbrojtësin e vijës së parë të Orthodhoksisë".
Ne jemi dakord që fraza "mbrojtësi i vijës së parë të Orthodhoksisë" tingëllon me zë të lartë, që do të thotë se duhet të konfirmohet nga faktet. Kryepiskopi Elpidoforos nuk ka dhënë ndonjë fakt, kështu që ne duhet t'i kërkojmë vetë.
Orthodhoksia mund dhe duhet të mbrohet të paktën në katër drejtime: nga herezitë, përçarjet, jokristianët dhe ndikimi i dëmshëm i mëkatit tek të krishterët. Pra, le të shohim
si vepron saktësisht lideri i Fanarit në secilën nga këto drejtime.

-Mbrojtja nga herezitë;

Në vitet e fundit, Patriarkana e Kostandinopojës ka intensifikuar përpjekjet për t'u bashkuar me katolikët. Gjatë takimeve të shpeshta me përfaqësuesit e Kishës Katolike Romane, Fanari ka theksuar në mënyrë të përsëritur nevojën për "kapërcimin e skizmës mijëvjeçare" dhe hyrjen në bashkësi eukaristike. Në të njëjtën kohë, fanariotët duket se nuk shohin ndonjë pengesë serioze teologjike për një liturgji të përbashkët me katolikët. Për shembull, gjatë vizitës së tij të fundit në malin Athos ( Mali i Shenjtë ), kreu i fanarjot deklaron se ekzistojnë vetëm ndryshime historike, në vend se dogmatike, midis të krishterëve orthodhoksë dhe katolikë. Ky pozicion e lejon atë me qetësi të kryejë lutje të përbashkëta me përfaqësuesit e hierarkisë katolike dhe të heshtë për pyetjet e një natyre dogmatike gjatë fjalimeve të shumta në takime të ndryshme ekumenike.
Në të njëjtën kohë, më 29 qershor 1995, në katedralen e Shën Pjetrit Apostull, në prani të Patriarkut Bartolomeu I, Papa Gjon Pali II në predikimin e tij shprehu shpresën se "doktrina tradicionale e Filioque" do të qartësohej . Epo, do të dukej se kjo ishte një mundësi e shkëlqyer për Patriarkun Bartolomeu për të ofruar një shpjegim të tillë pikërisht në atë moment! Për më tepër, një vlerësim orthodhoks i temës së diskutueshme të Filioque u dha, në veçanti, në një dokument të titulluar: "Letra e Patriarkëve Lindorë mbi Besimin Orthodhoks" të vitit 1848, e cila thotë se "Kisha e Shenjtë, Katolike dhe Apostolike, etërit e shenjtë ... proklamuan me paqe se ky mendim i ri që Shpirti i Shenjtë buron nga Ati dhe Biri është herezi e pastër dhe pasuesit e tij, kushdo që të jenë, janë heretikë ... shoqëritë që janë pjesë e saj janë shoqëri heretike , dhe çdo bashkim shpirtëror me ta e fëmijëve orthodhoksë me kishën katolike është e paligjshme ".
A e di Patriarku Bartolomeu ekzistencën e këtij dokumenti?
Ska dyshim.
A e dini se ishte klauzola Filioque që shkaktoi përçarjen midis Orthodhoksëve dhe Katolikëve? ( në 1054 )
Sigurisht.
Një nga mbështetësit më të zellshëm të Fanarit, Mitropolit Hierotheos (Vlakos), një njeri i cili aktualisht po zhvillon në mënyrë aktive doktrinën e "të parit pa të barabartë", tregon se në kohërat antike "të gjitha përpjekjet për të bashkuar" Kishat "pas skizmës së vitit 1054 kishte si çështje qendrore herezinë e Filioque-s dhe të gjitha aspiratat e Orthodhoksëve për t'i afruar Latinët me besimin Orthodhoks u ndeshën me mësimet e tyre dogmatike mbi Filioque ...
Skizma midis dy Kishave ishte për shkak të herezisë Filioque ... dhe Etërit e Kishës argumentojnë se është e pamundur të kthehet papizmi në Kishën Orthodhokse nga e cila ra, nëse nuk largohet nga herezia e Filioque!.
Atëherë, përse as në 1995 e as më pas Patriarku Bartolomeu nuk u përpoq të shprehte mësimet orthodhokse mbi procesionin ( burimin ) e Shpirtit të Shenjtë në ndonjë nga fjalimet e tij?
Ndoshta, sepse ai tashmë e ka zgjidhur vetë këtë problem (të Filioque). Kështu, në vitin 2007, duke komentuar dokumentin përfundimtar të takimit plenar të 10-të të Komisionit të Përzier Teologjik Orthodhoks Katolik në Ravena, kreu i Fanarit nënvizoi pengesën kryesore të dialogut me Katolikët. Dhe kjo nuk është aspak Filioque:
"Nëse, me ndihmën e Zotit, arrijmë
një marrëveshje me Kishën Katolike mbi kuptimin e termit 'primat' siç ishte në mijëvjeçarin e parë, atëherë patriarku ekumenik nuk do të ketë vështirësi në njohjen e përparësisë së Selisë Romake dhe në marrjen e vendit të dytë - atë që kishte më parë skizma ".
Papa Françesku gjithashtu pajtohet me kreun e Fanarit, i cili në shtator 2019 deklaroi se "dialogu i sotëm teologjik midis Kishës Katolike dhe Kishës Orthodhokse, në shërbim të unitetit të Kishës së Krishtit, po përpiqet të gjejë një kuptim të përbashkët të përparësisë të ipeshkvit të Romës dhe të sinodalitetit ".
Papa nga ana e tij theksoi se anëtarët e Shoqërisë për Ligjin Lindor të Kanunit, nënkryetar i të cilit është patriku Bartolomeu, "duke dëgjuar njëri-tjetrin, krahasojnë traditat dhe përvojat për të gjetur mënyrat e unitetit të plotë". Superioriteti, traditat dhe përvoja janë ato që, sipas mendimit të papës dhe kreut të Fanarit, ndan katolikët dhe orthodhoksët.
As dogma, as mësime heretike mbi procesionin e Shpirtit të Shenjtë nga Ati dhe Biri, por "traditat".
Prandaj, në bazë të këtyre fakteve, ne mund të konkludojmë se është e pamundur të quhet Patriarku Bartolomeu mbrojtës i Orthodhoksisë përballë herezive.

-Mbrojtja nga skizma;

Edhe apostull Pavli i paralajmëroi të krishterët: "Unë rekomandoj, vëllezër, të keni kujdes nga ata që shkaktojnë përçarje dhe pengesa kundër doktrinës që keni mësuar: rrini larg tyre. Ata, në fakt, nuk i shërbejnë Krishtit Zotit tonë, por barkut dhe me një fjalim solemn dhe lajkatar ata mashtrojnë zemrën e të thjeshtëve ". (Rom 16: 17-18).
Sipas mendimit të Shën Joan Gojartit, "Krijimi i përçarjeve në Kishë nuk është më pak e keqe sesa të biesh në herezi ... mëkati i skizmës nuk lahet as nga gjaku i martirizimit" (Interpretimi i Letrës drejtuar Efesianëve) )
Nga këto fjalë mund të kuptojmë se skizma është një e keqe e madhe për Kishën dhe detyra e çdo të krishteri, për të mos përmendur një episkop ose një patriark, është të shpëtojë Kishën nga kjo e keqe.
Sidoqoftë, duke i dhënë Tomos skizmatikëve ukrainas, Patriarku Bartolomeu tashmë ka shkaktuar një përçarje në Orthodhoksinë Botërore në përgjithësi dhe në Kishat individuale lokale në veçanti. Në të njëjtën kohë, vetë udhëheqësi i Fanarit është i vetëdijshëm se të bëhesh nismëtar i një përçarje në Orthodhoksi nuk është diçka me të cilën ai do të dëshironte të hynte në historinë e Kishës.
Kjo është arsyeja pse ai preferon të mos vërejë prishjen e unitetit eukaristik me Kishën Orthodhokse Ruse, ai nuk dëgjon mendimin e Kishave të tjera mbi "çështjen e Ukrainës", por pohon se "nuk ka skizëm" në Orthodhoksi.

Sidoqoftë, episkopët dhe madje primatët e Kishave të tjera lokale (dhe jo vetëm Kisha Orthodhokse Ruse) nuk pajtohen kategorikisht me këtë dhe besojnë se ishin veprimet e Patriarkut Bartolomeu që sollën Orthodhoksinë Botërore në një gjendje të ndarjes efektive. Kështu, Patriarku Irinej i Serbisë i kishte kërkuar kreut të Patriarkanës së Kostandinopojës që të mos ndërhynte në punët kishtare të Ukrainës, duke e paralajmëruar atë për pasojat.
Episkopi Jovan (Mladenović), kreu i kryepeshkopatës Beograd-Karlovaç të Kishës Orthodhokse Serbe, tha se "kur patriarku në një takim personal iu lut patriarkut ekumenik të mos ndërhynte në Ukrainë, të mos provokonte një përçarje, Bartholomeu nuk donte për ta dëgjuar.
Patriarku serb më pas i tha: "Ju do të marrni përgjegjësinë e plotë për atë që ndodhi. Dhe kam frikë se nuk do të mbetesh vetëm në Bosfor ".

Mendimi se Patriarku Bartolomeu shkaktoi një përçarje mbështetet gjithashtu nga episkopët e Kishës Orthodhokse Greke. Kështu shkruan Mitropoliti Serafim i Pireut: "Patriarku Ekumenik u përpoq, me ndihmën e autoqefalisë ukrainase, të drejtojë (me sa duket) një grusht njerëzish, një pakicë të parëndësishme të popullit ukrainas, në 'rrugën e shpëtimit'. Dhe çfarë bëri ai? Ai nuk arriti t'i vinte në "rrugën e shpëtimit", por në të njëjtën kohë ai krijoi një skizëm pan-Orthodhokse.
A ishte një "fitore" e Patriarkanës Ekumenike?
Pra, a e mbron Patriarku Bartolomeu Kishën Orthodhokse nga përçarja? Jo jo Krijoi skizmën.

-Mbrojtja nga jo të krishterët.

Ne vërejmë vetëm dy fakte:
● Marrëveshja e heshtur për shndërrimin e shenjtërores kryesore të Kostandinopojës, Hagia Sophia, në një xhami nga autoritetet turke.
● Mungesa e predikimit ungjillor në territorin e Turqisë nga Patriarkana e Kostandinopojës dhe, si pasojë, zhdukja graduale e të krishterëve orthodhoks në vend.
Po, Patriarku Bartolomeu nuk e dënoi me forcë shndërrimin e Shën Sofisë në një xhami. Në fakt, nuk vijoi asnjë procesion i kryqit, asnjë shërbim lutjeje, apo edhe një protestë e vetme nga Patriarku Bartolomeu. Gjatë gjithë kësaj kohe, udhëheqësi i Fanarit rri plotësisht i heshtur. Dhe vetëm dy javë para ndryshimit të statusit të Sofisë, patriarku e tregoi me frikë se ngjarja që afronte e kishte trishtuar.
Dhe një javë më vonë ai tha se Hagia Sofia është një vend takimi dhe solidariteti midis krishterimit dhe Islamit. Më shumë sesa një pozicion i çuditshëm, për një patriark që është privuar nga shenjtërorja kryesore e Kishës së tij.
Dhe çështja nuk është as se Patriarku Bartolomeu kishte frikë për jetën e tij dhe për këtë arsye heshti. Jo, tani patriarku i Kostandinopojës nuk kërcënohet nga kjo, gjithçka tashmë është e qartë. Ai kishte frikë se mos dëbohej nga Turqia dhe, së bashku me Hagia Sofia, do të humbiste pak nga ç'kishte: vendbanimin e tij në Fanar dhe "të drejtën" për t'u quajtur "patriark i Kostandinopojës". Ishte kjo "e drejtë" simbolike që u tregua më e rëndësishme për të sesa Hagia Sophia (shën Sofia ).
Në këtë drejtim, a ia vlen të pyesim për zhdukjen aktuale të Orthodhoksisë në Turqi? Për shembull, në fillim të shekullit të 20-të, popullsia Orthodhokse e vendit ishte 45% (d.m.th. gati gjysma e të gjithë banorëve) dhe 38% e popullsisë ishin Orthodhoksë Grekë. Në vitin 1923, nën kushtet e shkëmbimit Greko-Turk, Grekëve Orthodhoksë iu desh të largoheshin nga Turqia, dhe Turqit Myslimanë Greqisë. Tani numri i të krishterëve orthodhoksë në Turqi ka rënë në 0.008% të popullsisë së përgjithshme të këtij vendi dhe aktualisht numëron rreth 5,800 njerëz. Disa mund të argumentojnë, siç thonë ata, se numri i të krishterëve orthodhoksë në Turqi është ulur jo për shkak të patriarkëve të Kostandinopojës, por për arsye politike.
Dhe objektivisht është kështu. Por le të mos harrojmë se përveç grekëve në Turqi 100 vjet më parë, kishte ende 7% të popullsisë orthodhokse të kombësive të tjera. Nëse e projekton në
situatën aktuale, i bir rreth 6 milion njerëz, dhe jo 6 mijë të sotëm. Ku u zhdukën ata? Përgjigja është e thjeshtë: ata janë bërë myslimanë ose ateistë.
Shumica e dioqezave orthodhokse të Patriarkanës së Kostandinopojës ekzistojnë vetëm në mënyrë nominale, pa kisha dhe famullitarë. Pse nuk predikohet ungjilli mes muslimanëve?
Nga frika e vdekjes? Predikuesit e Krishtit në Turqi nuk ka gjasa të vriten sot.
Në rastin më të keq, ata përballen me burg. Por edhe nëse ai rrezikonte vdekjen, a nuk duhet që "pasardhësi i apostullit Andrea i Thirruri i Parë" (Patriarku Bartolomeu shpesh flet për lidhjen midis Fanarit dhe këtij dishepulli të Krishtit), pavarësisht kërcënimeve, t'u flasë myslimanëve për ringjalljen e Shpëtimtarit?
Mbi të gjitha, nëse apostujt do të kishin vepruar siç bën Patriarku Bartolomeu tani në Turqi, askush nuk do të kishte dëgjuar për Lajmin e Mirë deri më tani.
Duhet thënë se Fanari nuk kryen aspak një punë edukative dhe ungjillore midis muslimanëve.
Për më tepër, "pasardhësi i apostujve të shenjtë", "mbrojtësi i vijës së parë të Orthodhoksisë" ... ndërpret leximin e lutjes gjatë shenjtërimit të ujërave në Theofani (sipas kalendarit Julian) në Bursa, për shkak të leximit të namazin në një xhami turke.
Për çfarë lloj "mbrojtjeje" orthodhokse mund të flasim në këtë rast?
Nuk duket se është kështu...!

-Mbrojtja nga mëkati.

Le të shohim nëse Patriarku Bartolomeu mund të përcaktohet si një mbrojtës i Orthodhoksisë përballë botës laike dhe mëkatit gjithnjë në rritje.
Ne kujtojmë përshëndetjen e patriarkut për presidentin e sapo zgjedhur të Shteteve të Bashkuara, Joe Biden. Në mesazhin e tij të urimit, kreu i Fanarit shkruan: "Për shkak se ai është i vetëdijshëm për ndjenjat e mia për të gjatë viteve të miqësisë sonë, ai vetëm mund të imagjinojë gëzimin dhe krenarinë time të madhe për suksesin e tij në zgjedhjen e tij si president i 46-të. kombi i shquar, Shtetet e Bashkuara të Amerikës ". Sipas Patriarkut Bartholomeu, suksesi elektoral i Biden është i mirëpritur nga "qytetarët e të gjithë botës së lirë, të cilëve tani ju ofroni shpresë ... për një të ardhme më të mirë, ku mbizotërojnë vlerat e përjetshme dhe idealet e një njerëzimi të civilizuar".
Se cilat janë këto "ideale" dhe "vlera" mund të shihet gjatë ditëve të para të qeverisë së Biden. Për shembull, Senati i Shteteve të Bashkuara për herë të parë në histori miratoi kandidaturën e një ministri homoseksual të deklaruar, Biden vetë vendosi të emërojë një person transgjinor ( transgender ) në postin e ndihmës sekretarit të shëndetit të Shteteve të Bashkuara, ai lejoi njerëzit transgjinorë të shërbenin si ushtarak, i caktuar si një mbështetës i lëvizjes LGBT si kreu i administratës së tij, tha
Shtetet e Bashkuara do të promovonin të drejtat LGBT në të gjithë botën ...
Ndoshta Biden ishte krejtësisht ndryshe më parë? Ku dhe për Patriarkun Bartholomeu, veprime të tilla nga presidenti u bënë një surprizë e pakëndshme? Aspak. Për shumë vite Biden ka promovuar vazhdimisht abortin dhe personat LGBT.
Ai gjithashtu kreu "martesa të të njëjtit seks" në shtëpinë e saj. Për cilat "vlera të përjetshme dhe idealet e një njerëzimi të civilizuar" po flet patriarku?
Mbi të gjitha, qëndrimi i qartë dhe antikristian i Biden nuk la indiferentë as peshkopët katolikë dhe protestantët.
Për shembull, Joseph F. Naumann, kryepeshkop
Katoliko Roman në Kansas City, beson se kleri katolik "duhet të vazhdojë të diskutojë me Presidentin Biden për atë që është aborti. Aborti nuk është kujdes shëndetësor. Vrasja me vetëdije e një fëmije. Marrja pjesë ose promovimi i abortit. Aborti është një e keqe serioze".
Në të njëjtën kohë, kreu i seminarit Baptist në Louisville, Kentucky, Albert Mohler, beson se politikat dhe zgjedhja e personelit të Presidentit Biden po "normalizojnë" transgjinorizmin për amerikanët dhe Biden po udhëheq një "revolucion transgjinor" që është "në përplasje të drejtpërdrejtë" "me" lirinë fetare "dhe" lirinë e ndërgjegjes "të besimtarëve amerikanë.
Ne jemi dakord që këto janë deklarata të guximshme që kritikojnë qëndrimin e Biden për çështjen LGBT dhe abortin. Deklarata të këtij lloji duhej të kishim dëgjuar, para së gjithash, nga "mbrojtësi i Orthodhoksisë".
Por ne nuk kemi dëgjuar asnjë fjalë të vetme kritike nga Patriarku Bartolomeu. Dhe heshtja, siç e dimë, është një shenjë e pëlqimit.
** *
Prandaj, pasi kemi analizuar veprimtaritë e Patriarkut Bartolomeu si kreu i Fanarit, ne mund të pohojmë se është e pamundur të përcaktohet ai si "mbrojtësi i Orthodhokaisë".
Një mbrojtës i orthodhoksisë mund të jetë një person që kërkon të vërtetën e Zotit dhe jo përfitime personale, i cili kujdeset për predikimin e ungjillit dhe për të mos pohuar ambiciet e tij dhe që ka frikë nga Zoti dhe jo nga njerëzit.
Prandaj, neve na duhet të pohojmë se Kryepiskopi Elpidoforos ka kryer një gabim tragjik në vlerësimin e tij për Patriarkun Bartolomeu.


Burimet: Union of Orthodox Journalists, 11 shkurt 2021

[arbereshi_niko]

Helenizmi në kontekstin e historisë së krishterë
nga prifti Ioannis Fortomas

Orthochristian.com, 23 shkurt 2021


Fjala "helenizëm" përcjell koncepte të ndryshme në kohë të ndryshme gjatë historisë së krishterë.
Në mijëvjeçarin e parë donte të thoshte vazhdimisht "paganizëm".
Shën Vasili përdor fjalën "Helenike" për të thënë "idhujtar". Kjo ishte një kohë kur identiteti bazohej kryesisht me Besimin.
Kur Perandoria Romako-Lindore u shpërbë, perandorët e fundit shtuan frazën "e Helenëve" në titullin e tyre, përveç frazës "e Romakëve".
Xhemisto Pletone, një filozof i vonë bizantin (pagan) i cili vdiq rreth vitit 1453, ishte ndër të parët që "ringjalli" idenë e një grupi kombëtar / kulturor modern grek, ashtu siç i kuptojmë ne sot.
Sidoqoftë, ai e refuzonte Krishterimin duke përvetësuar një identitet neo-pagan; para të gjithash, të jesh grek (siç e kuptojmë sot identitetin helen) do të thoshte të jesh: një qytetar romak, një i krishterë orthodhoks, edhe ai që fliste greqisht, përveç gjuhës amtare (armene, turke, bullgare, arvanite, rumune etj.).
Me ardhjen e Perandorisë Osmane, perandorët e së cilës mbajtën në titullin e tyre shprehjen "të romakëve ", u krijua sistemi "miletit"- klasifikimi i shoqërisë në grupe të ndryshme fetare që përbënin shtyllën e identitetit të tyre.
Në pjesën e krishterë orthodhokse të miletit" romak "kishte grekë, serbë, bullgarë, etj, dhe ata vetëquheshin si "romakë" dhe u quajtën vetë "romakë" nga Turqit.
Konvertimi nga Krishterimi Orthodhoks në Islam do të thoshte miratimi i një identiteti turk dhe bashkimi në një komb.
Kjo është pikërisht arsyeja pse sot, në Turqinë perëndimore, shumica e turqve paraqiten (dhe sillen) në mënyrën evropiane, që është greke, pasi që ata vijnë nga grekët të cilët në faza të ndryshme historike përqafuan Islamin, gjithashtu në Turqi kishte edhe grupe "të ndërmjetme", të tilla si "kripto-të krishterë ", të cilët praktikuan së jashtmi Islamin duke ruajtur një krishterim orthodhoks" fshehurazi "në kisha të fshehta me klerikë të fshehtë. Forma të tjera të"miletit" ishin hebrenjtë dhe armenët.
Gjuha, në këtë kontekst fetar, ishte dytësore. Deri në shekullin e 20-të, fshatrat turqishtfolëse orthodhokse greke ekzistonin në Anadoll, ku turqishtja shkruhej me gërma greke dhe leximet nga Shkrimet e Shenjta lexoheshin në shërbime në dialektin e tyre turk, ose Karamalídika.
Dhe më vonë, myslimanët greqishtfolës ekzistuan në vende si Trakia dhe Kreta. Këta ishin dikur të krishterë orthodhoksë grekë që kishin përqafuar Islamin për statusin, pasurinë dhe influencën që vinte me konvertimin.
Fakti që gjuha nuk u përkthye menjëherë në identitetin kombëtar nuk është një fenomen lindor: francezët e Lorenës flisnin gjermanisht dhe irlandezët flasin akoma anglisht sot. Në Azi, Japonishtja është shkruar me shkronja kineze.
Ne do t'i kthehemi më poshtë çështjes së gjuhës si njëra nga burimet kryesore të identitetit (tjetra është Besimi).
Gjatë lëvizjeve nacionaliste që filluan nga shekulli i 18-të, grupet e ndryshme etnike ballkanike komplotuan kundër Perandorisë Osmane.
Revolucionarë si Rigas Ferraios parashikuan një "rilindje" të Perandorisë Romake: një Federatë Orthodhokse të Krishterë që shtrihej nga Moldavia përgjatë bregdetit Dalmat dhe gjer poshtë Gadishullit Ballkanik në Greqi dhe në lindje deri në Anadoll, përfshirë Sirinë, Egjiptin dhe Tokën e Shenjtë.... kryeqytet do të kishte qenë Kostandinopoja.
Kjo do të kishte qenë një perandori "multikulturore" dhe "multietnike" në të cilën shumë popuj do të bashkëjetonin si në Bizant, me faktorët e përbashkët të besimit, shtetësisë dhe gjuhës.
Kanë ndodhur revolta të ndryshme kundër turqve, të tilla si revolta e Orlovit që ishte revolta e parë serbe.
Suksesi erdhi vetëm kur tendencat nacionaliste u lanë mënjanë. Megjithëse ajo që ne tani i referohemi si "Revolucioni Grek i 1821" filloi në Lashi të Rumanisë, ajo ishte si "shkëndija" e një revolte pan-ballkanike, por rezultati përfundimtar ishte që vetëm ata që jetonin në atë që u bë më vonë Greqia moderne u rebeluan. Duke rënë përsëri në tendencat e tyre ishullore, xhelozive, intrigave dhe egoizmit, grekët u ndanë shpejt në fraksione dhe në një seri luftërash civile të cilat zgjatën për rresht një dekade pas revolucionit të 1821 dhe deri para se Greqia të bëhej një entitet sovran në 1831.
Si pasojë, vetëm ndërhyrja e fuqive të mëdha, në fund të fundit, lejoi krijimin e një mbretërie Greke, dhe liria dhe mbrojtja e saj kundër Perandorisë Osmane ishin të garantuara.
E garantuar nga kush? Nga monarkitë e mëdha të krishtera të kohës: Rusia, Mbretëria e Bashkuar, Austria dhe Franca.
Jo të gjithë revolucionarët grekë flisnin greqisht; shumë flisnin arvanítika [shqip, ndt] si Marko Boçari - ose vlehe [Wallachian = Rumanisht, ndt], apo edhe Turqisht.
Njohja e greqishtes ose mungesa e saj nuk nënkuptonte mos përfshirjen në trupin e atyre që ne sot i njohim si grekë.
Qeveria greke në fillim të shekullit të 20-të u angazhua në një fushatë masive "riedukimi" që çoi gati në zhdukjen e arvanitikës në vende si Kranidi (ku u shugurova unë), Hidra, Egjineja dhe Teba.
Rezultati përfundimtar i kësaj fushate, megjithatë, ishte një uniformitet për sa i përket identitetit sipas modelit nacionalist evropian, i cili thotë: Të jesh në një vend X do të thotë edhe të flasësh X.
Ky nocion që identiteti buron ekskluzivisht nga gjuha, natyrisht, është i huaj si koncept i identitetit romako lindor (dhe më vonë osman) në të cilin identiteti bazohet kryesisht në besimin e përbashkët.
Aléxandros Papadiamántis, "shenjtori i letërsisë greke", në tregimet e tij, regjistron gjurmët e fundit të një shoqërie të tillë. Prova e kësaj është, në kontekstin kryesisht grek, paraqitja e arvanitasve ose turqve apo sllavëve të konvertuar, të cilët pasurojnë botën Helene me dialektet, thëniet dhe zakonet e tyre.
Ky ndikim, i cili funksionon në mënyra të shumëfishta, shihet tek njerëz si mjeku bavarez filo-helen Vilhem Vild (vdiq më 1899), i cili "adoptoi" "mënyrat e çuditshme të grekëve", duke jetuar mes tyre në Skiathos për më shumë se pesëdhjetë vjet, i cili vajti nga Mbretëria e Bavarisë në Greqi si vullnetar për të luftuar në fazën përfundimtare të Luftës çlirimtare.

Koncepti i identitetit të Romakëve Lindorë u kaloi shumë mirë edhe rusëve të cilët, gjatë periudhës së Perandorisë ruse, ku konvertuan dhe bashkuan shumë fise dhe popuj - finlandezë, turq dhe të tjerë - nën Perandorinë Ruse përmes veprimtarisë misionare.
Përveç që adoptuan së simbolet shtetërore Bizantine ( si shqiponja dykrenare) dhe titujve (car), kjo përpjekje për të bashkuar një perandori mbi bazën e besimit është trashëgimia romake e Lindjes që jetonte brenda Perandorisë Ruse.
Ndoshta për këtë arsye që Patriarku Nikon i Moskës tha: "Edhe pse unë jam rus dhe bir i një rusi, besimi im dhe feja ime janë greke".
Helenizmi është ekumenalitet, në kuptimin që shumë popuj mund të shartohen në një trup të vetëm.
Ky është identiteti romak, identiteti orthodhoks, të cilin e gjejmë të gjallë dhe të ilustruar në autorë siç është Papadiamántis i lartpërmendur. Megjithatë Papadiamántis është plotësisht brenda asaj që mund të quhet "tradita e krishterë evropiane" së bashku me shkrimtarët e tjerë të tillë si Chekhov, Dickens, Dostojevskij dhe Chesterton.
Pra në origjinalitetin e tij, helenizmi nuk është i izoluar, ai është ekstrovert dhe i sigurt në kontaktin e tij me kulturat dhe civilizimet e tjera.
Megjithatë, ajo ruan dhe përçon Traditën ashtu siç është transmetuar nga brezi në brez.
Sidoqoftë, ne i përfundojmë reflektimet tona aktuale përpara një serie pyetjesh që lindin në mënyrë të pashmangshme:
1- Në cilat kushte gjendet Helenizmi sot? 2- Çfarë bën pretendues "kujdestari" i identitetit helen grek (dmth. Kisha Orthodhokse Greke, pra Patriarkana e Konstandinopojës) për të ruajtur dhe transmetuar trashëgiminë Romake të Lindjes?
3- Dhe a është mjeti i duhur ( i domosdoshëm ) për të kryer këtë transmetim?
4- Çfarë u ka dhënë në të vërtetë grekëve në njëqind vitet e fundit?

Këto pyetje do të marrin përgjigje së shpejti ...


-.-.-.-.-.-.-.-.-......
At Ioannis Fortomas është vërtet një dhuratë nga qielli për Orthodhoksinë ruse, në situatën e krujuar.
Pasi që ai është grek ( me nuanca arvanitase ), gjithësesi një bir i Kishës Greke që mori guximin të rebelohej kundër padrejtësive të Fanarit,
askush nuk mund ta akuzojë atë që e ka keqkuptuar çështjen shpirtërore të popullit të tij.
Në të vërtetë, janë pikërisht njerëz si ai që mund t'i bëjnë të gjithë Orthodhoksët të kuptojnë thellësinë e vërtetë të mesazhit të Orthodhoksisë greke, të cilën sot Patriarkana e Konstandinopojës po e paraqet kaq keq për qëllime meskine...

Përshëndetje

[arbereshi_niko]

Patriarku Theofil i përgjigjet kërkesës që i bëhet
për të festuar Pashkën me katolikët.



nga Dmitry Vorontsov
Bashkimi i Gazetarëve Orthodhoksë, 6 maj 2021



Patriarku Theofil III vuri në dukje rëndësinë e unitetit të krishterë,
por theksoi se tashmë ekziston një përgjigje e qartë në lidhje me përkufizimin e Pashkëve të përbashkëta.
Patriarku i Jeruzalemit Theofil III, në një intervistë me "L'Osservatore Romano",
komentoi thirrjet për një kremtim të përbashkët të Pashkëve me konfesionet e tjera të krishtera.
Patriarku Theofil III theksoi rëndësinë e "kupës së përbashkët" për të gjithë pasuesit e Krishtit, por theksoi se tashmë ekziston një përgjigje e qartë në lidhje me përkufizimin e Pashkëve të përbashkëta.
"Ne e rivendosim unitetin tonë në themelin që u hodh për Besimin me njohjen dhe pranimin e Koncileve Ekumenike nga Kishat. Ishte Këshilli i
Nikeas në vitin 325 që ka vendosur llogaritjen e datës së Pashkës që ne ndjekim deri më sot, "tha patriarku."
Pra, padyshim që ne duam një datë të përbashkët, por duhet ta marrim seriozisht faktin që Bibla është e përbërë nga të dy mozaikët, si nga Ligjit i Moisiut gjer tek Besëlidhja e Re.
Ne duhet të kemi parasysh se ekziston një proces që çon nga Ligji i Moisiut te urdhërimet e Krishtit.
Ne nuk kemi të drejtë të ndryshojmë ose ngatërrojmë rrjedhën e historisë së shenjtë, që do të thotë se Pashka e krishterë duhet të bjerë pas Pashkës hebraike.
Duke pasur parasysh këto konsiderata, ne do të ishim shumë të lumtur nëse do të kishim një datë të përbashkët për Pashkët ".
Më parë, Kisha Orthodhokse Ruse komentoi deklaratën e një përfaqësuesi të Fanarit mbi gatishmërinë e tyre për të kryer një reformë dhe caktimin e një date të vetme për festimin e Pashkëve me konfesione të tjera të krishtera.
Siç raportohet nga Bashkimi i Gazetarëve Orthodhoks, Fanari u shpreh në favor të reformës së kalendarit dhe festimit të përbashkët të Pashkëve me Kishën Katolike Romake.


Burimi:
Union of Orthodox Journalist

[arbereshi_niko]

Episkopi serb u drejtohet maqedonasve:
nuk e kuptoni se çfarë do të humbni duke u kthyer me Kostandinopojën?



Hirësia i tij Episkopi Irinej i Baçkës, një nga episkopët më autoritativë të Kishës Orthodhokse Serbe sot, po inkurajon episkopët e "Kishës Ortodokse Maqedonase" që nuk njihet nga Orthodhoksia, të hyjnë në dialog me Kishën Orthodhokse Serbe për të shëruar sëmundjen që zgjat prej dekadash.
Për më tepër, ai paralajmëron "Kishën Ortodokse Maqedonase" se do të humbasë shumë nëse përpiqet të marrë autoqefalinë përmes Patriarkanës së Kostandinopojës, siç ndodhi me "autoqefalinë" e skizmatikëve të "Kishës Ortodokse të Ukrainës".
Duke iu përgjigjur një pyetje nga e përditshmja serbe "Politika" mbi mundësinë e shërimit të skizmës maqedonase nën patriarkun e ri Porfirije, Hirësia i tij nënvizon se dialogu është një metodë vërtet ungjillore, e vetmja mënyrë për të kapërcyer frakturën.
Sipas episkopit Irinej, pala serbe ka qenë gjithmonë e hapur për dialog, edhe nëse është e vështirë kur pika e fillimit të palës maqedonase është të kërkosh autoqefalinë.

Kushti i vetëm i Kishës Serbe, thotë ai, është që dialogu të mos zhvillohet derisa Kryepiskopi Jovan dhe anëtarët e tjerë të Kishës Kanonike në Maqedoni të përndiqen.
Kryepiskopi, episkopi i vetëm i "Kishës Orthodhokse Maqedonase" që ka pranuar Marrëveshjen e Nishit të vitit 2002, e cila i ofronte autonomi të plotë "Kishës Ortodokse Maqedonase", u burgos disa herë gjatë disa viteve nga autoritetet maqedonase pasi ishte bashkuar me Kishën kanonike Serbe.
Por sapo mbaroi përndjekja, "Kisha Ortodokse Maqedonase" iu drejtua Kishës Bullgare dhe më pas Patriarkanës së Kostandinopojës në vend të Kishës Serbe, të dyja u përgjigjën me diplomaci ndaj lutjeve të "Kishës Ortodokse Maqedonase".
Në çdo rast, marrëdhënia me Kostandinopojën do të ishte e dëmshme për "Kishën Ortodokse Maqedonase", mendon episkopi Irinej:
"Në këtë kontekst, unë do të doja - sinqerisht, me të vërtetë, vëllazërisht - të pyes hierarkinë e skizmës së Shkupit: a mësuat diçka nga situata e Kishës në Ukrainë? A e kuptoni se çfarë i ka dhënë Patriarkana e Moskës Kishës së saj në Ukrainë dhe çfarë i dha Patriarkana e Kostandinopojës - dhe çfarë hoqi?! "
Episkopi Irinej i referohet shkallëve të ndryshme të pavarësisë dhënë Kishës Orthodhokse Kanonike Ukrainase dhe "Kishës Ortodokse Ukrainase" skizmatike.
Kisha Orthodhokse e Ukrainës gëzon një autonomi të plotë brenda Patriarkanës së Moskës, e lirë të marrë të gjitha vendimet e saj për veten e saj pa pasur nevojë të kërkojë miratimin e Patriarkanës ruse.
Nga ana tjetër, "Kisha Ortodokse e Ukrainës", megjithëse zyrtarisht autoqefale, gëzon më pak liri, pasi Konstandinopoja i dha vetes të drejtat për të ndërhyrë në punët e "Kishës Ortodokse të Ukrainës" në tomosin e dhënë në 2019.
Episkopi Irinej vazhdon:
A e kuptoni se çfarë ju ka dhënë Kisha Serbe me marrëveshjen e Nishit dhe çfarë do t'ju ofrojë Patriarkana e Kostandinopojës? A e kuptoni që do t'ju duhet ti dorëzoni disa vende të shenjta Kostandinopojës si stavropegia, sepse në të vërtetë ato janë shenjtore greke Bizantine, të tilla si Manastiri i Nerezit afër Shkupit, si dhe të tjera, përfshirë atë Nemanjiçit, që janë vendet të shenjta serbe?
A e kuptoni që, në fund të fundit, do t'ju duhet ti dorëzoni të gjitha dioqezat tuaja dhe bashkësitë kishtare të diasporës Konstandinopojës?
(Unë ju rikujtoj se Marrëveshja e Nishit, e cila zbulon dashurinë dhe mirëkuptimin e Kishës Serbe, njeh juridiksionin tuaj në diasporë).
Në mënyrë që "Kisha Ortodokse e Ukrainës" të merrte autoqefalinë, Ukrainës i duhej ti dorëzonte Konstandinopojës katedralen historike të Shën Andreas në Kiev, e cila e bëri atë bazën e ekzarkatit të saj në Ukrainë, të udhëhequr nga episkopi Mikail (Anishenko).
Ish Presidenti Poroshenko i premtoi gjithashtu disa site të tjera Kostandinopojës, megjithëse ai nuk qe në gjendje ta përmbushte këtë premtim para se të humbte presidencën me Vladimir Zelenskin.
Për më tepër, tomosi i "Kishës Ortodokse të Ukrainës" dikton që të gjitha famullitë jashtë vendit të lëvizin nën juridiksionin e Kostandinopojës, një klauzolë që është provuar mjaft e diskutueshme midis këtyre komuniteteve.
Përveç dialogut, vazhdon episkopi Irinej, pala tjetër duhet të jetë e lirë nga presione dhe udhëzime laike, dhe duhet të jetë e gatshme të pranojë një zgjidhje që respekton traditën kanonike të Kishës, jo domosdoshmërisht zgjidhjen që kërkohet.
Sinodi i "Kishës Ortodokse Maqedonase", megjithatë, tashmë i ka bërë mjaft të qarta synimet e tij.
Në dhjetor, një episkop i "Kishës Ortodokse Maqedonase" deklaroi publikisht se është e nevojshme një zgjidhje pajtuese për të zgjidhur statusin e saj kanunor. Sinodi i u përgjigj duke u distancuar nga deklarata e episkopit, duke ngulmuar në
qëllimin për të marrë autoqefalinë nga Kostandinopoja.
Dhe duke iu kthyer problemit në Ukrainë, episkopi Irinej pohon se, edhe një herë, është i nevojshëm dialogu për të zgjidhur situatën. Bisedimet në formatin e mbledhjes së Amanit duhet të vazhdojnë, edhe nëse Patriarku Bartolomeu i Konstandinopojës refuzon të thërrasë ose të marrë pjesë në një takim të tillë, duke e konsideruar veten si të vetmin që mund të thërrasë një Këshill. Sidoqoftë, ky pozicion është shumë i ngjashëm me pretendimet papnore të Romës dhe nuk ka asnjë themel në teologji ose historinë e Kishës tonë, thotë epeskopi serb.
Primati i vërtetë, thotë ai, nuk duhet të mbizotërojë mbi pajtimin.
Sidoqoftë, pavarësisht veprimeve anti-kanonike të Konstandinopojës në Ukrainë, ajo nuk e ka humbur statusin e saj si e parë midis të barabartëve, mendon episkopi Irinej. Sidoqoftë, ajo (Kostandinopoja) e humbi reputacionin dhe besimin në të gjithë botën Orthodhokse.
Por Patriarku Bartolomeu mund ta shpengojë veten "sa hap e mbyll sytë", beson Eposkopi Irinej, nëse ai e pranon gabimin e tij në Ukrainë - duke qenë viktimë e dezinformimit prej skizmatikëve - dhe të revokojë tomosin e autoqefalisë së "Kishës Ortodokse në Ukrainë " .

"Gjesti i tij i këtij lloji do t'i tregonte të gjithëve në botë se cili është kuptimi i parësisë ( primatit ) sipas konceptimit orthodhoks: është një shërbim pa kompromis për unitetin e Kishës, për të cilën Kisha e Fronit të parë ka rolin e frymëzuesit, ndërmjetës dhe koordinator, jo komandanti i vetëm ”, tha Hirësia e tij.


Burimi: Orthochristian.com
13. Maj. 2021.

[arbereshi_niko]

Kisha orthodhokse ruse kërkon zgjidhje për të ndaluar abortin.



Patriarku Kirill: mos bëni abort, Kisha do ta rritë fëmijën tuaj.

Gratë nuk duhet të bëjnë aborte, por përkundrazi duhet t'i japin fëmijët e tyre Kishës për t'u kujdesur për ta.
Kisha do të ndihmojë në rritjen e fëmijëve dhe do të ndihmojë në ruajtjen e marrëdhënieve me nënat e tyre, tha Patriarku Kirill dje.

"Përkundrazi, ne do të bëjmë gjithçka për të forcuar familjen tuaj, e cila edhe nëse nuk është e plotë, ka vlerë para Zotit dhe në lidhje me të gjithë atdheun tonë," tha patriarku në një video mesazh për Kongresin e Përgjithshëm Kishtar mbi punët sociale, i cili filloi dje punimet dhe vazhdon deri nesër.
Videoja është publikuar në faqen YouTube të Kishës Ruse dhe teksti i fjalimit të tij në [COLOR="#000000"]Patriarchia.ru.[/COLOR]
Nuk është hera e parë që Shenjtëria e Tij flet për gatishmërinë e Kishës për të ndihmuar në rritjen e fëmijëve.
"Kisha vazhdon të dëshmojë për një problem të tmerrshëm, për të cilin flas vazhdimisht. Është problemi i abortit, zgjidhja e të cilit jo vetëm që do të rrisë
nivelin e moralit personal dhe publik, dhe një nivel në përgjegjësi për fëmijët, por gjithashtu, pa dyshim, do të rrisë popullsinë tonë dhe jetëgjatësinë e saj.
Ne jemi një vend i madh dhe duhet të jemi më shumë, "tha Patriarku Kirill.
"Nuk ka asnjë mënyrë më efektive për të ndikuar në demografi duke zvogëluar rrënjësisht numrin e aborteve.
Kisha e kërkon këtë, së pari, se aborti është një mëkat dhe, së dyti, që refuzimi i aborteve ose zvogëlimet e tyre në mënyrë të konsiderueshme ndryshon shumë natyrën e shtetit tonë ”, vazhdoi Shenjtëria e Tij.

Dhe Kisha vazhdon të këmbëngulë që shteti të bëjë gjithçka që është e mundur për të zgjidhur këtë problem, theksoi patriarku.
"Por ne jo vetëm pohojmë pozicionin tonë, por ne po u shtrijmë dorën të gjitha grave në nevojë," vazhdoi primati rus, duke theksuar se deri vetëm 10 vjet më parë, kisha kishte vetëm një strehë për gratë në krizë.
Sot ka 77 qendra të tilla në të gjithë Rusinë.
Dhe Kisha do të bëjë gjithçka që mundet për të ndihmuar një grua që dëshiron të shpëtojë fëmijën e saj, duke përfshirë edhe rritjen e fëmijës.
Kongresi për Punën Sociale do të shqyrtojë perspektivat e bamirësisë në Rusi dhe do të diskutojë rolin e Kishës në zhvillimin e sferës sociale.
Ai gjithashtu do të adresojë çështje të demografisë dhe parandalimit të abortit, dhe zhvillimin e kujdesit paliativ dhe infermierisë për të sëmurët rëndë.
Luftimi i abortit është puna më e rëndësishme shoqërore e Kishës, tha Patriku Kirill në Kongresin e vitit 2017 për Punët Sociale.
Shenjtëria e Tij i është drejtuar Dumës ( parlamentit ) të Shtetit dy herë, duke i kërkuar asaj të gjejë një zgjidhje për numrin "shumë të frikshëm" të aborteve që vazhdojnë të mundojnë Rusinë.
Në vitin 2016 ai nënshkroi një peticion publik duke kërkuar miratimin e një ligji kundër abortit.


Burimi: ortodossiatorino.net

[arbereshi_niko]

Në Portugali, u botua libri i parë orthodhoks i lutjeve në portugalisht.


Në Portugali, u botua libri i parë i lutjes në gjuhën portugeze ("Devocionário Ortodoxo").
Libri i lutjeve, si dhe adhurimi i mëparshëm, doli nën bekimin e Kryepiskopit Nestor të Madridit dhe Lisbonës.
Përkthimi u bë nga igumeni Petr (Prutianu) dhe hierodhjakoni Ieronim (Tomaz),
klerikë të famullisë së Shën Joan Gojartit në qytetin e Cascais.

Libri i lutjeve u botua nga shtëpia e famshme botuese katolike Portugeze-Braziliane "Paulus", e cila do të kontribuojë në përhapjen e botimit në libraritë në Portugali dhe Brazil.

Përveç lutjeve të mëngjesit dhe të mbrëmjes, libri përmban kanone, akathiste, lutje përgatitje për Kungimin e Shenjtë, psalme dhe himne që këndohen gjatë shërbesave kryesore liturgjike.

Libri i lutjeve me 230 faqe është shtypur në dy ngjyra dhe
është i disponueshëm në kopertina të lidhura bukur.

"Shpresojmë që puna e kryer të jetë e dobishme jo vetëm për Portugezët, Brazilianët
dhe lusofonët* në përgjithësi që konvertohen në Orthodhoksi,
por edhe për katolikët që janë të interesuar për liturgjinë orthodhokse gjithnjë e më shumë",
nënvizoi Igumeni Petr (Prutianu) .


Burimi: mospat.ru



Lusofon*
Komuniteti i vendeve që flasin portugalisht u themelua në 1996 nga Angola, Brazili,
Kapo Verde, Guinea Bisau, Mozambiku, Portugalia, São Tomé e Príncipe. . .

[arbereshi_niko]

Patriarku i Serbisë: ne nuk kemi zgjedhur "anën" e Moskës ose Fanarit"


nga Elena Konstantinova

Bashkimi i Gazetarëve Orthodhoksë, 20 maj 2021


Patriarku serb Porfirije kujtoi se Kisha nuk është një organizatë njerëzore e zakonshme
e udhëhequr nga interesa të ndryshme, por një realitet i vetëm,
i shenjtë, katolik dhe apostolik.
Patriarku Porfirije i Serbisë tha se në çështjen e krizës,
Kisha Orthodhokse Serbe nuk zgjedh as
"anën" e Moskës dhe as të Kostandinopojës,
por zgjedh rendin kanonik të Kishës,
kjo sipas faqes së internetit të Mitropolisë së Malit të Zi
dhe gjithë Bregdetit të Kishës Orthodhokse Serbe.
I pyetur nga një gazetar nëse një kthim në gjendjen e mëparshme
është e mundur në Orthodhoksi (para krizës së shkaktuar nga koncesioni i Tomosit
në "Kishën Ortodokse të Ukrainës" nga Patriarkana e Konstandinopojës, etj),
patriarku u përgjigj se në Kishë nuk ka asnjë vend
nga i cili një kthim është i pamundur.
"Mendimi im është se besimi i ekzistencës së një pike
nga e cila është e pamundur të kthehesh për jetën normale kishtare
buron nga fakti se Kisha nuk është një organizatë njerëzore e zakonshme,
e qeverisur nga interesa të ndryshme dhe e ndikuar
nga një faktor mbizotërues njerëzor, por është një realitet i vetëm,
i shenjtë, katolik dhe apostolik ”, tha primati i Serbisë.
Në të njëjtën kohë, duke iu përgjigjur pyetjes nëse pozicioni i
"Bashkimit të Gazetarëve Orthodhoksë", i shprehur me frazën
"as Konstandinopoja, as Moska, por rendi kanonik",
do të jetë i qëndrueshëm në sfondin e "kryqëzimit të pushtetit dhe ndikimit"
i Kishës Orthodhokse Ruse dhe të Fanarit, Patriarku Porfirije theksoi se
"për jetën e Kishës është jashtëzakonisht e rëndësishme të ruhet rendi i saj kanunor,
mënyra në të cilën Kisha jeton dhe vepron në botë".
"Duke e mbajtur këtë ide në zemrat tona, Kisha jonë nuk zgjodhi"
anën "e Moskës ose të Kostandinopojës, ose ndonjë tjetër,
por gjithmonë i ka qëndruar besnike rendit kanonik dhe plotësisht e vendosur
për ta respektuar dhe dëshmuar atë," tha patriarku serb .
Ai gjithashtu vuri në dukje se "me besim në Zotin,
ne nuk do të pendohemi për përpjekjet, për aq sa mund të shohim,
për të rivendosur rendin kanunor të ndryshuar,
si dhe përpjekjet për të rivendosur unitetin eukaristik
të dy patriarkatave
të mëdha dhe të rëndësishme: Kostandinopojën dhe Moskën ".
Më parë, Bashkimi i Gazetarëve Orthodhoksë kishte shkruar që,
sipas mendimit të Patriarkut Porfirije të Serbisë,
përmbysjet e shkaktuara nga veprimet e Fanarit në Ukrainë,
çka ndikoi në marrëdhëniet midis Kishave lokale,
duhet të na bëhet një mësim "për t'i bërë të gjithë të matur."

[arbereshi_niko]

Mbjellësi i barishteve të këqija
përgatit vizitën e tij në "Fushën e Infektuar" !!!

Vizita e kreut të Fanarit është si një mbërritje e papës pas Unias të Brest-it*


At Nikollaj Danileviç e konsideron të paarsyeshme vizitën e Patriarkut Bartolomeu në Ukrainë, e cili u bë shkak i konflikteve dhe konfiskimeve të kishave orthodhokse me dhunë.

At Nikollaj Danileviç, nënkryetari i Departamentit për Marrëdhëniet e Jashtme Kishtare të Kishës Orthodhokse Ukrainase, tha në kanalin e tij në Telegram se vizita e ardhshme e Patriarkut Bartolomeu në Ukrainë është si ardhja e Papës pas Unias në Brest dhe e deklaroi si "të paarsyeshme dhe të papërshtatshme".

"Imagjinoni nëse papa do të kishte ardhur në Ukrainë (Konfederata e atëhershme polako-lituaneze) dy vjet pas Unias së Brest-it (1596), ose nëse Martin Luther (themeluesi i Protestantizmit) të kishte ardhur në Romë dy vjet pas fillimit të Reformës (1517) ", tha zëdhënësi i Kishës Orthodhokse të Ukrainës.

"Pasi Patriarku Bartolomeu tronditi mjedisin kishtar të Ukrainës me veprimet e tij dhe tomosin e tij dhe, për pasojë, u bë shkak i konflikteve, dhunës dhe konfiskimeve të kishave, është e paarsyeshme dhe e papërshtatshme të vij këtu 2 vjet pas këtyre ngjarjeve të trazuara, ku janë ende në vazhdim, "shtoi ai.

Siç është raportuar, një Mitropolit i Fanarit arriti në Kiev për të përgatitur vizitën e Patriarkut Bartolomeu.


Burimi: Blogu arberiaortodossa
nga At Giovanni Capparelli (Firmozioti)



* Bashkimi i Uniatëve me katolikët, në Konfederatën Polako-Lituane më 1595-96.
Kur kaluan nga juridiksioni i Kostandinopojës në atë të Romës.
Njihet me emërtimin "uniatët" ose kisha greko-katolike.

[arbereshi_niko]

Monte Negro: habemus metropolitane


Pas vdekjes së kryepiskopit Amfilohije, Kisha Orthodhokse Serbe
ka shuguruar mitropolitin e ri për Malin e Zi:
do të jetë, si shenjë e vazhdimësisë me të kaluarën, Episkopi Joanikije.
Një takim i paraprirë nga polemikat, duke filluar
me një udhëtim grotesk në Beograd nga Kryeministri malazes Krivokapić.
Patriarku i Kishës Orthodhokse Serbe (SPC) Porfirije
dëgjoi shumicën dërrmuese të besimtarëve në Malin e Zi
të cilët dëshironin të shihnin Episkopin Joanikije
si trashëgimtarin e Mitropolitit të ndjerë Amfilohije,
në fronin e Shën Petros të Cetinjes.
Kjo u vendos nga Sinodi i Shenjtë i cili u mblodh
më 29 maj në Beograd:
një zgjedhje e cila, me propozimin e vetë patriarkut,
nuk ndodhi përmes zgjedhjeve por me brohoritje unanimisht.
Zgjedhja e Joanikije përfaqëson një zgjedhje të vazhdimësisë.
Ai u rrit dhe u trajnua fjalë për fjalë nga Mitropoliti Amfilohije
dhe ishte një nga bashkëpunëtorët dhe të besuarit e tij më të ngushtë.
Joanikije ka marrë pjesë që nga fillimi në një mision që,
30 vjet më parë, sigurisht nuk ishte i lehtë:
rrënjosja e Kishës Orthodhokse Serbe në Malin e Zi.
Amfilohije ka pasur sukses aq shumë sa që Mali i Zi tani
është larg nga disa ish vende komuniste,
të tilla si Republika Çeke dhe Estonia, ku më pak se 20 përqind
e qytetarëve deklarohen besimtarë dhe vetëm një në dhjetë marrin pjesë.
Ideologjia komuniste dhe ateizmi i hekurt në Jugosllavinë e Josip Broz Titos
kanë zënë rrënjë në Malin e Zi shumë më tepër sesa në republikat e tjera Jugosllave.
Kulmi i luftës kundër Kishës ishte shembja e Kapelës së Petar Petrović II Njegoš
në majë të malit Lovçen, mbi Çetinje.

Në vitin 1990, kur Amfilohije u bë Mitropolit
i Malit të Zi dhe dhe gjithë Bregdetit,
dhe Joanikije ishte një nga murgjit e rinj, kishte disa dhjetëra priftërinj,
murgj dhe murgesha në vend.
Shumica e manastireve dhe kishave u braktisën,
u shembën dhe praktikisht pa besimtarë që i frekuentonin ato.

Mitropoliti i ri Joanikije ishte rektori i parë i Seminarit
të Shën Petros të Cetinjes i cili u vu përsëri
në përdorim në 1992 pas mbylljes së imponuar nga regjimi komunist
në fund të Luftës së Dytë Botërore.
Joanikije ishte emëruar tashmë episkop i eparkisë Budimljansko-Nikićka
(që përfshin pjesën më të madhe të Malit të Zi,
nga qyteti i Nikshiqit në Berane) në 2002.

Së bashku me Mitropolitin Amfilohije ai ndërtoi
ose restauroi dhjetra e dhjetra kisha, manastire dhe vende të tjera të adhurimit.
Joanikije krijoi gjithashtu aktivitete të ndryshme bamirësie
dhe filantropike, kore liturgjike dhe të ashtuquajturat kuzhina popullore.

Në juridiksionin e tij ishte edhe Ostrog,
një nga manastiret më të rëndësishëm në botën orthodhokse,
i frekuentuar nga qindra mijëra pelegrinë çdo vit.
Joanikije përdori një pjesë të ofertave të besimtarëve për shenjtorin Vasilije,
për të ndihmuar njerëzit e zakonshëm që kishin vështirësi
të kujdeseshin për fëmijët e tyre ose t'i dërgonin në shkollë,
duke paguar faturat e dritave o të gazit
ose duke ushqyer familjet e tyre.

Falë këtij qëndrimi dhe përkushtimi ndaj misionit të tij,
Mitropoliti i ri me kalimin e kohës është bërë shumë i dashur nga njerëzit,
pavarësisht nga kombësia apo zgjedhjet e identitetit.
Regjimi i Milo Đukanoviçit është përpjekur në disa raste,
duke përdorur mediat nën kontrollin e tij, për të shpifur
mbi Mitropolitin Joanikije që duke shpikur akuza të ndryshme
duke filluar nga ajo e të qenurit një nacionalist serb.
Një vit më parë ai madje u arrestua me akuzat që dështuan, për mos respektimin e masave të anti-Covid.

Burimi: Oservatore Balcanico