Lajme mbi boten Orthodhokse.

[arbereshi_niko]

Një shkrim shumë interesant i priftit Andrew Phillips që na ofron një mësim për të ardhmen duke analizuar dobësitë e Orthodhoksisë Ruse të ndarë dikur midis tragjedive të emisferës Sovjetike dhe atyre të botës së emigracionit. Pastrimi (purifikimi) i të dy ekstremeve, sipas At Andrew, i ka mundësuar Kishës Ruse të vërë bazat për rritjen e Orthodhoksisë në të gjithë botën.
Ai pas një analize historike, denuncon kishën brenda dhe jashtë Rusisë, jo vetëm situatën e moçalit të getizuar nga izolimi i gjatë dhe injoranca që e pushton për pasojë..., por shtron sinqerisht pa doreza gjendjen e kishave lokale në emigracion që janë kthyer në "klube private" ku nacionalizmi zëvendëson nganjëherë Ungjillin ... Kryesisht kjo ishte situata (deri vonë) e përgjithshme në shumë vende te Perëndimit.
Por që, vetizolimi të çon në shpërbërje dhe Fund!



Konvergjenca përmes pastrimit: e ardhmja e Orthodhoksisë ruse post-Sovjetike dhe post-mërgimtare:


Burimi: nga blogu Orthodox England, 16 janar 2021


Prezantimi;
Pas pajtimit që u bë në vitin 2007 të 90% të botës Orthodhokse Ruse jashtë Rusisë dhe botës shumë më të madhe Orthodhokse Ruse brenda Rusisë, disa kanë menduar se si do të kryhej konvergjenca e të dyja palëve.
Mbi të gjitha, të dy palët kishin identitet të veçantë, dhe nuk është çudi duke pasur parasysh 90 vitet e ndarjes së ndërsjelltë.
Kjo ndarje detyroi besimtarët në 1917 me përmbysjen e civilizimit të vjetër orthodhoks perandorak të bazuar në besimin e aristokratëve filoperëndimorë në kërkim të pushtetit dhe borgjezëve paradashës. Pjesa kryesore e Kishës brenda Bashkimit Sovjetik ishte përndjekur mizorisht dhe organizata e saj ishte marrë peng nga shteti ateist për tre breza burgimi.
Sa i përket pjesës shumë më të vogël në mërgim, kjo vuante për ata që kishin pak interes për Ungjillin e Krishtit, të civilizimit Orthodhoks, por shumë interes për Ungjillin e Mammonit (djallit), Perëndimin parimor kapitalist.
Të dy palët ndanin ideologji që ndonjëherë ishin krejtësisht irracionale dhe dominoheshin nga reflektime që sigurisht nuk ishin teologjike, por emocionale, folklorike, psikologjike dhe madje, në disa raste, patologjike.
Nga njëra anë, pala post-sovjetike mund të shfaqte nacionalizëm të pamasë - deri në pikën e pabesueshme të admirimit të përndjekësit të saj, Stalinit - dhe kishte një mentalitet shtetëror të centralizuar dhe burokratik, i pasqyruar në qëndrimet indiferente të disa klerikëve të paguar dhe karrieristë që ndoshta as nuk besonin fare në Zot. Sigurisht që këto treguan disa shenja të dukshme besimi. Kjo shkonte krah për krah me qëndrimet e perëndimoristëve laikë të cilët admironin fuqinë dhe pasurinë e Vatikanit (një shtet-kishë, ose më saktë kishë-shtet).
Midis popullsisë post-sovjetike, të privuar nga arsimi kishtar për 75 vjet, mund të gjesh një gamë të jashtëzakonshme ekstremizmi dhe fariseizmi absurd, bestytni të bazuara në injorancë të jashtëzakonshme, e cila rezultoi në keqkuptime dhe probleme të rreme.
Ndërsa këto probleme ishin zgjidhur prej kohësh nga Orthodhoksët që jetonin në botën perëndimore dhe nga të cilët ata nuk pranuan të mësonin, të verbuar nga nacionalizmi i tyre.
Nga ana tjetër, edhe pjesa emigrante mund të tregonte një nacionalizëm të pamasë, një nacionalizëm anti-sovjetik, me një nostalgji kulturore për një të kaluar tashmë të zhdukur.
Ata nuk pranuan ta kuptojnë Orthodhoksinë masive, duke e refuzuar atë, duke u izoluar në geto të vogla.
Ajo (kisha ruse e mërgatës) refuzoi të gjithë jo-rusët, duke u bërë kërkesa absurde. Le të përmendim disa shembuj realë, kishte nga ata që preferuan të shihnin kishën e tyre më mirë të mbyllur sesa ta shihnin atë të frekuentuar nga jo-rusë. 'Pas nesh, përmbytja'.
Të tjerë thanë: 'Le ta mbyllim kishën, ne do të vdesim së shpejti dhe askujt nuk do t'i duhet më.'
Një prift i moshuar një herë u tha famullitarëve të tij se nuk kishte kuptim që ai të pagëzonte më fëmijët e tyre, pasi ai shpejt do të vdiste dhe askush nuk do ta zëvendësonte atë. Në fakt, ai shpejt vdiq dhe askush nuk e zëvendësoi atë.
Kam dëgjuar gjithashtu 35 vjet më parë: '...do të preferoja ta shihja kishën tonë të mbyllur në vend që të dëgjoja një fjalë që nuk është në Rusisht.'
Këtu dhe tani, sot ne jetojmë në një botë që është edhe post-sovjetike edhe post-emigracionit.
Të dyja kanë vdekur dhe janë zhdukur.
Ata nën moshën tridhjetë vjeç vështirë se e konceptojnë kuptimin e fjalëve Sovjetik dhe emigrant, sepse ata jetojnë në botën reale.
Në botën e sotme Orthodhokse ne shohim kisha të vogla, provinciale, të Ballkanizuara, me fjalë të tjera, thjesht "klube" nacionaliste.
Nga fjalët e anëtarëve të Patriarkanës së Kostandinopojës (përfshirë priftërinjtë): "Ju nuk mund të bashkoheni me ne, nuk jeni mjaftueshëm zeshkan për të qënë Orthodhoks" (= Grek).
Ose "Kjo është kishë Helene "
Ose: "Këtu është vetëm për rumunët".
Ose, në një kishë ukrainase: "Nëse nuk je ukrainas, largohu".
Ose në një kishë serbe: "Nëse nuk jeni serb, mund të hyni, por nuk mund ta puthni ikonën e Shën Savës, sepse nuk jeni serb".
Ose, siç më tha një prift gjeorgjian: "Zoti flet vetëm gjeorgjisht".
Dhe një grua e moshuar ruse, e zhytur në errësirën e saj të injorancës, ajo më tha se "Zoti kupton vetëm sllavishten".
Kisha të tilla nuk kanë ndonjë rëndësi shpirtërore dhe, siç e meritojnë, ato do të vdesin pasi shumica e tyre tashmë kanë vdekur.
Zhdukja e tyre nuk është humbje, sepse ekzistenca e tyre si muze nuk ka kuptim apo justifikim shpirtëror.
E vetmja Kishë Orthodhokse Lokale që është mjaft e madhe dhe ka gjerësinë shpirtërore dhe intelektuale për të kapërcyer një nacionalizëm kaq meskin dhe përçarës, (fatkeqësinë që u ndodh Kishave të vogla lokale), është Kisha Ruse.
Duke numëruar tre të katërtat e të gjithë Kishës së Zotit, vetëm Kisha Shumëkombëshe Ruse ka potencialin për të kapërcyer ngushtësinë e tillë provinciale.
E kaluara e saj perandorake, shqiponja e saj me dy koka që përballet me lindjen dhe perëndimin dhe i bashkon ato, është pika rreth së cilës të dy grupet, brenda dhe jashtë Rusisë, dhe Kishat e tjera lokale, mund të bashkohen.
Periudha Sovjetike ka kaluar po kështu edhe ajo e emigracionit rus.
Ne nuk jetojmë në librat e historisë, por i lexojmë.
Ne jetojmë dhe shpëtojmë këtu dhe tani.
Sot, si kurrë më parë, Kisha përballet me një sfidë globale dhe mund ta bëjë atë vetëm duke treguar katolicitetin ( universalitetin ) e saj, unitetin e saj në larmi, unitetin e saj të besimit në çdo kohë dhe në çdo vend.

Përfundim;
Për të kapërcyer nacionalizmin, provincializmin dhe ngushtësinë famullitare të shumë njerëzve dhe për të qenë e rëndësishme në botën e sotme globale, Kisha Orthodhokse Ruse duhet të tregojë shumëkombësinë e saj.
Për të kapërcyer ndarjen e saj të mëparshme, ajo duhet të provojë se është mbi të gjitha variantet provinciale.
Konvergjenca ( bashkimi ) e të gjithëve kërkon guximin e pastrimit (purifikimit).
Dhe nuk ka shembull më të madh të kësaj sesa guximi dhe pastrimi i figurës së vetme që na bashkon unanimisht ne, perandorin e shenjtë, Car Nikolla II.
Ai ishte me origjinë ndërkombëtare, nëna e tij ishte daneze, fliste pesë gjuhë dhe synonte të ndërtonte një kishë në çdo kryeqytet evropian dhe të përkthente librat liturgjikë në gjuhët evropiane.
Perandoresha ishte gjithashtu një e konvertuar anglo-gjermane.
Bashkëshortët perandorak, pesë bijtë e tyre dhe shërbëtorët e tyre, sot janë shenjtorë.
Ne në Kishën tonë, nuk kemi nevojë për një shembull më të madh në ekleziologjinë shumëkombëshe për të ardhmen tonë.




Ps: Nacionalizmi i sëmurë dhe filetizmi fajtor, po i ngrenë kurthe sot Botës Orthodhokse!
E shtyjnë të devijojë...
I madhi episkop serb,
Shën Nikolla Velimiroviç
ka thënë: «Krishti ishte anti-nacionalist dhe anti-imperialist...
kundër nacionalizmit çifut dhe kundër imperializmit roman».

[arbereshi_niko]

CONVERTIMI I HAGIA SOFISE NE XHAMI , ESHTE NGJARJA ME E RENDESISHME E 2020 PER TURQIT


Në një sondazh mbi "Kush është ngjarja më e rëndësishme e vitit 2020" , convertimi i Shën Sofisë në xhami, u klasifikua në vendin e parë me 82%
Në vendin e dytë ishte, fitoria e Azerbajxhanit në Nagorni-Karabakh me 10% ,
dhe vetëm në vendin e tretë është zbulimi i rezervave të gazit natyror në Detin e Zi,
vetëm me 8% të votuesve....


Burimi: OrthodoxTimes nga piataforma në gjuhën greke.


Ps: Sa shpejt u harrua Katedralja simbol e patriarkanës së Fanarit.

[arbereshi_niko]

Patriku i Moskës: Konvertimi i Shën Sofisë në xhami është një ndëshkim hyjnor për patrikun ekumenik.


Këtë deklaratë provokuese e ka lëshuar patriarku Kirill i Moskës, në një intervistë në kanalin kryesor të Rusisë. Россия-1
Patriku Kirill afirmoi pak a shumë se konvertimi i Hagia Sofisë në xhami është një ndëshkim nga Zoti ndaj patriarkut Bartolomeu pse i dhuroi tomosin e autoqefalisë "Kishës ortodokse ukarainase" .
Patriarku Kirill ndër të tjera tha; " Nuk dua të shpreh asnjë kritikë ndaj vëllait tim, ndonëse pa dyshim, çdo gjë që i ka ndodhur më pas Patriarkanës Ekumenike, provon ndëshkimin hyjnor.
Patriku Bartolomeu ka vendosur skizmatikët, brënda në Bazilikën e Shën Sofisë së Kievit,
e më pas ka humbur Bazilikën e Shën Sofisë në Kostantinopojë,
e kështu që u transformua në xhami" .

" I more Shën Sofinë e Kievit popullit orthodhoks, Kishës Orthodhokse, dhe humbe kishën personale Hagia Sofia.... ".
Patriku Kirill ka përshkruar dhënien e autoqefalisë " kishës ortodokse të Ukrainës" jo si një gabim por si një krim i vërtetë,
ndërsa vazhdoi që, do të lutej për patrikun ekumenik, pasi që kriza duhej kapërcyer bashkarisht..
"Duhet të lutemi gjithmonë për njëri-tjetrin. Të paktën sa u përket lutjeve private, pasi është e vështirë të kryhen përgjatë liturgjisë,
sepse nuk rikujtohet patriku ekumenik më në diptikët.
Me gjithë atë, na duhet të lutemi shumë për njëri-tjetrin për kapërcimin e krizës, që na është imponuar nga jashtë Orthodhoksisë", përfundoi patriku Kirill.


Burimi: OrthodoxTimes

[arbereshi_niko]

Një tempull antik në Granada të Spanjës, i'u transferua zyrtarisht një komuniteti orthodhoks.


Në datën 23 janar 2021 u mbajt një ceremoni për transferimin
zyrtarisht të kishës kushtuar apostullit Shën Bartolomeo,
e ndërtuar në shekullin e XVI në Granada, komunitetit orthodhoks lokal të Patriarkanës moskovite.
Kjo marrëveshje un firmos pas akordesh të arritura
përgjatë takimit të jerarkut të Kishës orthodhokse ruse,
kryepiskop Nestorit
të Madritit dhe Lisbonës me
kardinalin e Granadës, Fransisko Javier Martinez Fernandez.
Ceremonia u mbajt pas kryerjes së liturgjisë
në nder të apostull Bartolomeut.
Kryepiskopi Nestor i'u drejtua kardinalit të Granadës,
Fransisko Javier Martinez Ferdinandez, me fjalë të thella falenderimi
në ndihmën që dha për gjetjen e këtij vedi lutjeje
për komunitetin orthodhoks të Kishës ruse.



Burimi: mospat.ru

[arbereshi_niko]

Njohja e të drejtave LGBT: "dashuri" për njerëzit apo heqja dorë nga besimi?


nga Kirill Aleksandrov

Kohët e fundit kisha katolike romane po vepron në mënyrë aktive për "tolerancë" ndaj ideologjisë LGBT.
Zërat që bëjnë thirrje për një rishikim të qëndrimit të Kishës ndaj ideologjisë LGBT po rriten në botë, duke e bërë të domosdoshëm trajtimin e sodomitëve "me dashuri".
Kreu i peshkopëve gjermanë të Kishës Katolike Romane, Georg Betzing, deklaroi nevojën për të ndryshuar qëndrimin e Kishës ndaj martesave homo sodomite, si dhe njohjen e së drejtës së grave për t'u bërë "priftëresha". Fjalët e Betzing janë të parat dhe nuk janë të vetmet. Jo shumë kohë më parë, bota u trondit nga deklarata e Papa Françeskut, në të cilën ai foli pozitivisht për sodomitët dhe bëri thirrje që "sindikatat" e tyre të legalizohen.
Tani Joe Biden, i njohur për promovimin e tij aktiv të ideologjisë LGBT, është ngritur në pushtet në Shtetet e Bashkuara, shteti më i fuqishëm në botë. Nuk ka dyshim se në një të ardhme shumë të afërt çështja e pranimit të kësaj ideologjie do të ngrihet me një forcë të re përpara organizatave fetare në të gjithë botën. Dhe, me siguri, fjala numër një në promovimin e njerëzve LGBT do të jetë "dashuria". Mbi të gjitha, edhe Papa Françesku mendon në mënyrë të ngjashme: Ata thonë, nëse Zoti i do të gjithë njerëzit, atëherë ai do të bënte vërtet një përjashtim për sodomitët? Për më tepër, shumë homoseksualë formojnë çifte të bazuara në "dashuri". Pse atëherë Kisha i diskriminon ata?
Sidoqoftë, çështja e njohjes së të drejtave LGBT nga organizatat fetare nuk është aq e thjeshtë sa mund të duket në shikim të parë.

Pse të krishterët nuk pranuan të bënin flijime pagane?

Hyrja e një personi në Kishën e Krishtit kryhet përmes sakramentit të pagëzimit, ashtu si jeta e mëtejshme në Kishë mbahet përmes sakramenteve. Në të njëjtën kohë, një person mund të mos e kuptojë ose madje nuk e di tërësinë e doktrinës së Kishës ose porositë e saj morale. Sidoqoftë, vetë akti i pagëzimit është kufiri që përcakton nëse një person është në shtresën e Kishës apo jo. Në këtë drejtim, është e dobishme të kujtojmë historinë e pagëzimit të eunukut nga apostulli Filip:
"Një engjëll i Zotit ndërkohë i foli Filipit: Çohu dhe shko në drejtim të jugut, në rrugën që zbret nga Jeruzalemi në Gaza; është e shkretë. Ai u ngrit dhe vazhdoi rrugën e tij, kur papritmas një Etiopian, një eunuk, Një zyrtar i Kadançes, mbretëreshës së Etiopisë, mbikëqyrësi i të gjitha thesareve të saj, erdhi në Jeruzalem për adhurim, ai u kthye, ulur në karrocën e tij udhëtuese, duke lexuar profetin Isaia. Pastaj Shpirti i tha Filipit: Shko përpara dhe arrije atë karrocë, Filipi vrapoi përpara dhe, duke dëgjuar se po lexonte profetin Isaia , i tha: "A e kupton se çfarë po lexon? Ai u përgjigj, Dhe si mundem unë, nëse askush nuk më mëson? Dhe ai e ftoi Filipin të ngjitej dhe të ulej pranë tij. Shkrimi që po lexonte ishte ky: Ashtu si dele e çuan në thertore, dhe si një qengj pa zë para qethësit të saj, kështu që ai nuk e hap gojën. Në përuljen e tij gjykimi i është mohuar, por pasardhësve të tij kush do mund ta përshkruajë atë ndonjëherë? Sepse është shkëputur edhe jeta e tij nga toka.
Dhe u kthye te Filipi eunuku tha: Të lutem, për cilin person e thotë profeti këtë? Nga vetja apo nga dikush tjetër? Filipi, duke filluar të flasë dhe duke filluar nga ai pasazh i Shkrimit, i shpalli atij lajmin e mirë të Jisuit. Vazhduan kështu rrugën, dhe arritën në një vend ku kishte ujë dhe eunuku tha: Këtu ka ujë; çfarë më pengon të pagëzohem? Filipi i tha: Nëse beson me gjithë zemër, mundesh. Ai u përgjigj dhe tha: "Unë besoj se Jisu Krishti është Biri i Perëndisë.
Ai ndaloi qerren dhe të dy zbritën në ujë, Filipi dhe eunuku, dhe ai e pagëzoi atë. Kur dolën nga uji, Shpirti i Zotit rrëmbeu Filipin dhe eunuku nuk e pa më atë dhe vazhdoi rrugën e tij me gëzim "(Ve 8: 26-39).
Rrëfimi i eunukut për besimin ishte shumë i thjeshtë: "Unë besoj se Jisu Krishti është Biri i Zotit", por ky rrëfim përmban në vetvete të gjithë besimin e Kishës dhe të gjitha ligjet morale.
Mund të citohet një shembull i kundërt, kur apostulli Pjetër tha fjalë ( mohimi ) heqje dorë nga Krishti, pa qëllim që të hiqte dorë prej tij:
"Ndërkohë Pjetri ishte ulur jashtë në oborr. Një shërbëtor iu afrua dhe i tha: Edhe ti ishe me Jisuin, Galileasin!
Dhe ai e mohoi para të gjithëve:" Nuk e kuptoj çfarë do të thuash.
Ndërsa po dilte në drejtim të oborrit, një shërbëtor tjetër e pa dhe u tha të pranishmëve: Ky njeri ishte me Jisuin, Nazarenasin.
Por ai e mohoi përsëri, duke u betuar: Unë nuk e njoh atë njeri.
Pas pak, të pranishmit iu afruan dhe i thanë Pjetrit: Me siguri edhe ti je një prej tyre; e folura juaj ju tradhton! Atëherë ai filloi të betohej dhe të betohej: Unë nuk e njoh atë njeri!
Dhe menjëherë këndoi një gjel.
Dhe Pjetrit iu kujtuan fjalët që Jisui tha: Para se të këndojë gjeli, ti do të më mohosh tri herë.
Dhe ai doli në shesh dhe qau me hidhërim "(Mt 26: 69-75).
Në epokën e krishterimit të hershëm, mohimi i Krishtit ndodhi gjithashtu në gjuhën simbolike të sakrificave. Pak njerëz besuan në idhuj në atë kohë në Perandorinë Romake, e lëre më zyrtarët shtetërorë, të cilët ishin njerëz relativisht më të arsimuar. Romakët, si rregull, nuk i detyruan popujt e mundur të braktisnin besimet dhe hyjnitë e tyre. Akuza kryesore, por jo e vetmja, kundër të krishterëve ishte mosbesueshmëria e tyre politike. Ishte e mundur të besohej tek çdokush dhe të adhurohej çdokush, përfshirë Jisu Krishtin, por në të njëjtën kohë ishte e nevojshme të merresh pjesë në ndonjë kult të përbashkët, pasi ky ishte një simbol i besnikërisë ndaj fuqisë supreme të Perandorisë Romake.
Në disa periudha të historisë romake, pjesëmarrja në kultin e perandorit, e konsideruar një hyjni dhe e quajtur zyrtarisht "Dominus et deus noster" ("Perëndia dhe Zoti ynë"), ishte e detyrueshme. Pjesëmarrja në këto kulte nuk nënkuptonte besim në to; ishte e nevojshme vetëm të bëhej sakrifica e rastit dhe pastaj të vazhdoje të besoje ashtu si të pëlqejë.
Pothuajse të gjitha këto sakrifica u konsideruan thjesht një formalitet, i cili, megjithatë, ishte i detyrueshëm. Dhe vetëm të krishterët dhe hebrenjtë nuk pranuan ta bënin këtë, duke argumentuar se idhujt nuk mund të adhurohen edhe pse jo zyrtarisht, se ky është një heqje dorë nga i vetmi Zot, i vetmi që duhet të adhurohet.
Të krishterët nuk pranuan të hidhnin një temjan "të pakuptimtë" në altarin e idhullit ose madje, në vend që ta hidhnin atë, për të blerë çertifikatën përkatëse (edhe kjo bëhej gjithashtu) dhe në të njëjtën kohë të mbeteshe i krishterë.
Çdo pjesëmarrje në atë sakrificë, zyrtare ose jo, ishte një mohim i Krishtit. Të krishterët do të kishin preferuar të pranonin më mirë tortura dhe vdekje mizore sesa të hiqnin dorë nga Zoti i tyre.

Në kohën tonë, një simbol i tillë i heqjes dorë nga Krishti, ka shumë të ngjarë, është njohja e të drejtave të sodomitëve. Për ta kuptuar këtë, vëmendja duhet t'i kushtohet mënyrës se si homoseksualiteti shikohet nga shkenca moderne dhe opinioni publik sot.
LGBT dhe shoqëria: nga një herë "e paimagjinueshme" në "normë aktuale"!

Deri më 17 maj 1990, sipas Klasifikimit Ndërkombëtar të Sëmundjeve të Organizatës Botërore të Shëndetësisë, homoseksualiteti u njoh si një sëmundje psikoseksuale dhe kishte numrin 302.0. Pastaj u përjashtua nga lista e sëmundjeve të OBSH-së.
Në 1994 homoseksualiteti nuk konsiderohej më sëmundje në Britaninë e Madhe, në 1995 në Japoni, në 1999 në Rusi, në 2001 në Kinë, etj.
Por e ashtuquajtura depatologkizmi ( heqja e patilogjisë ) e homoseksualitetit kishte filluar shumë më herët. Ndërsa një sondazh i Shoqatës Amerikane të Psikiatrisë më 1978 zbuloi se 68 përqind e psikiatërve e konsideronin homoseksualitetin si një sëmundje, një studim i ngjashëm i kryer në mes të viteve 1990 tregoi se vetëm tre nga 198 të anketuar e konsideronin homoseksualitetin një sëmundje. Seksologu më i njohur sovjetik dhe rus Igor Kon shkroi në artikullin e tij "Për normalizimin e homoseksualitetit":
"Sot, mjekësia kryesore e konsideron homoseksualitetin plotësisht normal dhe kush njihet si patologji nuk është homoseksualiteti por shqetësimi psikologjik që mund të provokojë një gej ndaj një personi . Me disa përjashtime, shkencëtarët bien dakord që homoseksualiteti është plotësisht normal. Për më tepër, mund të jetë i lindur ose të shkaktuara nga karakteristika hormonale dhe karakteristika të tjera të trupit të njeriut. Që nga vitet 1980, shkencëtarët kanë kërkuar në mënyrë aktive për "gjenin homoseksual" dhe ka shumë të ngjarë ta "gjejnë" atë, sepse njerëzit që financojnë studime të tilla mezi presin ta bëjnë atë. nga argumentet kryesore për njohjen e "normalitetit" të sodomisë është fakti që sjellja homoseksuale është e zakonshme për rreth 500 specie të botës shtazore ".

Opinioni publik gjithashtu ka ndryshuar 180 gradë.
Nëse homoseksualiteti i hershëm ishte një fenomen i turpshëm dhe i dënuar, tani ajo/ai jo vetëm që njihet si normale dhe madje është edhe modë, por një kompleks faji u imponohet gjithashtu njerëzve me orientim tradicional ndaj personave LGBT për poshtërimet që pësuan në të kaluarën, ( kapet e nazizmit ).

Në të njëjtën kohë, askush nuk do ta mohojë se Shkrimet e Shenjta kanë një qëndrim jashtëzakonisht negativ ndaj sodomisë.
Këtu janë vetëm disa citate:
"Ju nuk do të keni marrëdhënie me burra siç keni me gratë: është e neveritshme" (Lev 18:22);
"Nëse një burrë kryen marrëdhënie me një burrë si me një grua, të dy kanë kryer një neveri; ata duhet të dënohen me vdekje; gjaku i tyre do të bjerë mbi ta" (Lev 20:13).
"Prandaj Zoti i ka braktisur ata në papastërti sipas dëshirave të zemrës së tyre, në mënyrë që të çnderojnë trupat e tyre midis tyre, sepse ata kanë ndryshuar të vërtetën e Zotit me një gënjeshtër dhe kanë nderuar dhe adhuruar krijesën në vend të krijuesit, i cili është i bekuar në jetë të jetëve. Amin.
Për këtë arsye Zoti i ka braktisur ata në pasione famëkeqe; gratë e tyre kanë ndryshuar marrëdhëniet e tyre natyrore në ato të panatyrshme. Po kështu, edhe burrat, duke lënë marrëdhënien e tyre të natyrshme me gratë, i kanë ndezur disa prej tyre me pasion për të tjerët, duke kryer veprime të neveritshme burra me burra, duke marrë kështu në vetvete ndëshkimin që i përshtatet prapambetjes së tyre "(Rom 1: 24-27).
Në përputhje me Shkrimet e Shenjta, Kisha gjithashtu e njeh sodominë si një mëkat vdekjeprurës.
Sodomia është një mëkat për Kishën dhe një normë për shoqërinë.
Kështu lind një dikotomi: nga njëra anë, Kisha dënon sodominë si mëkat, por nga ana tjetër, shoqëria bëhet që të besojë se sodomitët nuk janë fajtorë për të qenë të tillë. Fajin e kanë gjenet, hormonet, hipotalamusi (pjesa e trurit përgjegjëse për sjelljen seksuale). Në fund, i gjithë ky arsyetim çon në faktin se është Zoti ai që gjoja i krijoi sodomitët në atë mënyrë. Atëherë, pse i dënon Zoti ashpër në Shkrimet e Shenjta:
"Apo nuk e dini se të padrejtët nuk do të trashëgojnë mbretërinë e Perëndisë? Mos u mashtroni: as imoralë, as idhujtarë, as shkelës të kurorës, as fenomenë, as sodomitë, as hajdutë, as lakmitarë, as pijanecë, as shpifësit dhe as përdhunuesit nuk do të trashëgojnë mbretërinë e Perëndisë "(1 Kor 6: 9-10).

Ekzistojnë dy mënyra për të dalë nga kjo dikotomi:
ose të njohësh Zotin si mizor dhe të pamëshirshëm, i cili krijon njerëz dhe më pas t'i dërgojë në mundime të përjetshme,
ose të pranosh që Shkrimet e Shenjta nuk janë aq të shenjta dhe duhen rishikuar duke marrë parasysh "rezultatet " e shkencës moderne.
Ky është kurthi i vendosur për të krishterët. Në një farë mënyre, kjo është e ngjashme me pyetjen që iu bë Zotit Jisu Krisht:
"Ata e përgjonin me kujdes, dhe i dërguan informatorë, duke pretenduar se ishin njerëz të ndershëm, për ta kapur në fjalët e tij dhe më pas t'ia dorëzonin autoritetit dhe pushtetit të guvernatorit. Ata e pyetën atë: Mjeshtër, ne e dimë që ju flisni dhe mësoni me drejtësi dhe nuk mban për askënd, por mëson rrugën e Perëndisë sipas së vërtetës. A është e lejueshme që ne t'i paguajmë taksë Çezarit?
Duke ditur ligësinë e tyre, ai tha: "Më trego një denar: imazhi dhe mbishkrimi i cilit është aty? U përgjigjën, i Çezarit.
Dhe ai tha: Jepja, pra, Çezarit atë që i përket Çezarit dhe Perëndisë atë që i përket Perëndisë.
Kështu që ata nuk mund ta kapnin atë në sytë e njerëzve dhe duke u mrekulluar me përgjigjen e tij, ata heshtën "(Lk 20 : 20-26).
Dikotomia e mësipërme zgjidhet në këtë mënyrë: ne jetojmë në një botë të rënë ku mëkati ka shtrembëruar si natyrën tonë njerëzore dhe natyrën në përgjithësi, dhe kjo shpjegon edhe homoseksualitetin e kafshëve.
"Prandaj, ashtu si mëkati hyri në botë me anë të një njeri të vetëm dhe vdekja me mëkat, kështu edhe vdekja arriti të gjithë njerëzit, sepse të gjithë mëkatuan" (Rom 5:12).
Njeriu në përgjithësi është bërë "i kënaqur me mëkatin". Por Zoti në asnjë mënyrë nuk e ka privuar vullnetin e tij të lirë nga njeriu. Një person mund t'i nënshtrohet mëkatit ose ta sundojë atë: "Nëse bën mirë, nuk do të duhet ta mbash lart? Por nëse nuk bën mirë, mëkati është shtrirë në derën tënde; drejt teje është instinkti i tij, por ti sundoje atë "(Zan. 4: 7),
Zoti i tha Kainit kur ai donte të vriste vëllanë e tij.
Për shembull, shkencëtarët tregojnë deri në 29 gjene përgjegjës për zhvillimin e alkoolizmit. Por kjo në asnjë mënyrë nuk do të thotë që bartësit e këtyre gjeneve do të bëhen domosdoshmërisht alkoolikë.
Svetlana Borinskaja, një studiuese në Institutin e Gjenetikës së Përgjithshme të Akademisë Ruse të Shkencave, tha në një nga intervistat e saj: "Ne tashmë e dimë që një person mund të marrë gjenet përgjegjës për zhvillimin e alkoolizmit nga prindërit e tyre, por probabilitetin për tu bërë një alkoolist është 50%.
Ne duhet të kujtojmë se natyra na jep lirinë e zgjedhjes ".
Perëndia gjithmonë e lejon njeriun të ndihet i lirë të zgjedhë midis mëkatit dhe urdhëresave.
Nëse një person ka një predispozitë gjenetike ose një predispozitë tjetër ndaj ndonjë mëkati, nuk do të thotë se nuk ka vullnet të lirë. Do të thotë se ai do të ketë nevojë për më shumë ndihmë nga Zoti në luftën kundër këtij mëkati, por ai do të jetë në gjendje të marrë një shpërblim më të madh në parajsë për një fitore të tillë.
Sidoqoftë, në botën moderne, nuk është zakon të flitet për mëkatësinë e natyrës njerëzore. Përkundrazi, njeriu në gjendjen e tij të tanishme të rënë njihet si metoda e gjithçkaje. "Një person, jeta dhe shëndeti i tij, nderi dhe dinjiteti, paprekshmëria dhe siguria njihen në Ukrainë si vlera më e lartë shoqërore" (neni 3 i Kushtetutës së Ukrainës). Dhe nëse mëkatësia e një personi hiqet nga kllapa, dhe ai person njihet si "vlera më e lartë", atëherë ne jemi në kthetrat e dikotomisë së mësipërme.
Protestantët kanë njohur prej kohësh të drejtat e personave LGBT dhe tani katolikët kanë marrë këtë rrugë. Por as të parët dhe as të dytët nuk janë të gatshëm ta njohin Zotin si mizor dhe të pamëshirshëm.
Kjo do të thotë se mbetet vetëm opsioni i dytë, që është korrigjimi i Biblës. Por kjo ka thjesht pasoja katastrofike për krishterimin.
Pasojat e një "adaptimi" të Biblës në prirjet e shoqërisë
Së pari, nëse Bibla "është e gabuar" në dënimin e saj të homoseksualitetit, atëherë mund të jetë e gabuar edhe në çështje të tjera. Si rezultat, autoriteti i Shkrimit si zbulesë e Zotit për njerëzit është shkatërruar. Pasi ta kenë "korrigjuar" Biblën një herë, njerëzit do ta korrigjojnë atë përsëri dhe përsëri, duke e përshtatur atë me mëkatet e tyre.
Bibla si Logos do të zhduket.
Do të ketë një situatë për të cilën Amosi profetizoi: "Ja, ditët do të vijnë, - thotë Zoti, Zoti - kur unë do të dërgoj urinë në tokë, jo uri për bukë, as etje për ujë, por për të dëgjuar fjalën e Zotit.
Atëherë ata do të shkojnë. Enden nga deti në det dhe enden nga veriu në lindje, duke kërkuar fjalën e Zotit, por nuk do ta gjejnë "(Am 8: 11-12).
Së dyti, Shkrimi i Shenjtë është shkruar nga profetët (Dhiata e Vjetër) dhe apostujt (Dhiata e Re).
Dhe Besorja përmban fjalët e mëposhtme: "Unë besoj <...> në Shpirtin e Shenjtë <...> i cili foli përmes profetëve". Kjo do të thotë, ne rrëfejmë se Shpirti i Shenjtë foli përmes profetëve dhe më pas përmes apostujve.
Duke njohur "gabueshmërinë" e Shkrimit, ne kështu mohojmë punën e Shpirtit të Shenjtë në Kishë, të Dhjatës së Vjetër dhe të Dhiatës së Re.
Dhe nëse Fryma e Shenjtë nuk është në Kishë, kush i bën sakramentet, kush i fal mëkatet, kush na bën pjesëmarrës në trupin dhe gjakun e Krishtit?
Nëse Shpirti i Shenjtë nuk është në Kishë, atëherë "besimi ynë është i kotë": "Por nëse Krishti nuk është ringjallur, atëherë predikimi ynë është i kotë dhe besimi juaj është i kotë" (1 Kor 15:14).

Prandaj, njohja e të drejtave të personave LGBT nuk është një lloj "mirësie" ose "dashurie" për sodomitët - por është një heqje dorë efektive e krishterimit, është copa e temjanit që ne jemi thirrur, edhe në ndonjë mënyrë zyrtare, për ta hedhur në altarin e idhullit, gjë që në asnjë rast nuk duhet të bëhet....!
Sepse, pavarësisht nëse jemi të vetëdijshëm për këtë, pavarësisht nëse jemi dakord brenda nesh ose jo, ne do të kryejmë një veprim mohimi.



Burimi: Bashkimi i Gazetarëve Orthodhoks, 23 janar 2021

[arbereshi_niko]

Një tempull antik në Granada të Spanjës, i'u transferua zyrtarisht një komuniteti orthodhoks.


Në datën 23 janar 2021 u mbajt një ceremoni për transferimin
zyrtarisht të kishës kushtuar apostullit Shën Bartolomeo,
e ndërtuar në shekullin e XVI në Granada, komunitetit orthodhoks lokal të Patriarkanës moskovite.
Kjo marrëveshje un firmos pas akordesh të arritura
përgjatë takimit të jerarkut të Kishës orthodhokse ruse,
kryepiskop Nestorit
të Madritit dhe Lisbonës me
kardinalin e Granadës, Fransisko Javier Martinez Fernandez.
Ceremonia u mbajt pas kryerjes së liturgjisë
në nder të apostull Bartolomeut.
Kryepiskopi Nestor i'u drejtua kardinalit të Granadës,
Fransisko Javier Martinez Ferdinandez, me fjalë të thella falenderimi
në ndihmën që dha për gjetjen e këtij vedi lutjeje
për komunitetin orthodhoks të Kishës ruse.



Burimi: mospat.ru

Duke iu drejtuar famullitarëve dhe mysafirëve, Kryepiskopi Nestor shprehu
mirënjohjen e tij të thellë për Kryepeshkopin Katolik për marrëdhëniet e tij të mira
prej një kohë të gjatë me Kishën Orthodhokse Ruse.
Komuniteti Orthodhoks i Granadës ekziston që nga viti 2015,
fillimisht i mbështetur nga një prift nga Patriarkana e Kostandinopojës.
Pas pushtimit të territorit të Kishës Ukrainase nga Konstandinopoja në 2018,
u vendos transferimi i famullisë nën juridiksionin e Patriarkanës së Moskës.
Në tetor, me kërkesë të Kryepiskopit Nestor, Kryepeshkopi i Granadës
vendosi të transferojë kishën e Shën Bartolomeut në famullinë Orthodhokse të Mbrojtjes së Shenjtë.
Kisha gjendet në qendrën historike të qytetit.
Ndërtimi i saj përfundoi në 1574.
Shumë komunitete të reja Orthodhokse janë zhvilluar në Spanjë dhe Portugali vitet e fundit.
Kisha Ukrainase hapi dy famulli në dy muaj në fund të vitit 2017 dhe në fillim të vitit pasues,
për dy herë në të njëjtin muaj, i janë dhënë toka Kishës Ruse në Portugali për të ndërtuar.
Në Mars të vitit 2018, një kishë u shenjtërua në qytetin bregdetar spanjoll të Torrevieja dhe në shtator të të njëjtit vit,
filloi ndërtimi i një kishe në Estepona, po në Spanjë.
Në nëntor të vitit 2019, manastiri i parë orthodhoks rumun u shenjtërua në Portugali dhe
në Shtator të të njëjtit vit Patriarkana e Moskës filloi ndërtimin e kishës së saj të parë në Portugali.
Në tetor të 2018, festa e 200 shenjtorëve të Spanjës dhe Portugalisë u festua për herë të parë nga episkopët rumunë dhe rusë në Spanjë,
dhe në dhjetor të atij viti Kisha Ruse shtoi 80 shënjtorë të gadishullit Iberik në kalendarin e saj.


Burimi: OrthodoxChristianity

[arbereshi_niko]

PATRIARKANA E RUMANISË:

EVROPA NUK MUNDET TË NA IMPONOJË SI DUHET TË FUNKSIONOJNË KISHAT


Zëdhënsi i Patriarkanës së Bukureshtit, Vasili Basesku, shprehu në mënyrë kategorike pozicionin e Kishës së Rumanisë, për aktivitetet e Tempujve të Shenjtë.
Motivi i deklaratës së Vasili Baseskut ishte pas sugjerimeve që Bashkimi Evropian i bëri qeverisë rumune për aktivitetet e Tempujve të Shenjtë, në lidhje me Covid-19.
"Kurrë BE-ja nuk mund të na thotë si duhet të funksionojë jeta ekleziale në Kishën tonë.
Jemi përgatitur duke marr masat mbrojtëse ( maska, ilaçe antisetike, spazma, disinfektante etj. ).
"Por që sot e tutje kishat e Rumanisë nuk do të mbyllen në asnjë mënyrë" tha zëdhënësi i Patriarkanës rumune.
Ai shtoi më tej " ashtu si supermerkatat, magazina të mëdha, ku mijëra punëtorë dhe klientë ( myshteri ) të cilët veprojnë duke aplikuar mizurat në mënyrë rigoroze, po kështu edhe kishat e shenjta kanë vepruar, duke respektuar mizurat kundër pandemisë".
" Nuk është e mundur që të na sinjalizojnë "pjesëmarrjet" , janë të paarësyeshme dhe antiekleziale këto ndërhyrje ndaj Kishës dhe besimtarëve" theksoi Basesku.
Duke përfunduar, zëdhënësi i Kishës së Rumanisë sqaroi se Tempujt e Shenjtë do të funksionojnë normalisht me pjesëmarrjen e besimtatrëve duke respektuar masat mbrojtëse anti-covid.


Burimi: basilica.ro

[arbereshi_niko]

Patriarku Kirill: Mbani Urdhëresat, që ti bëni ballë sprovave të sotme apokaliptike.



Shenjtëria e Tij Patriarku Kirill i Moskës dhe i gjithë Rus've iu drejtuan episkopëve, klerikëve dhe besimtarëve të mbledhur më 1 shkurt, në kremtimin e dymbëdhjetë vjetorit të fronëzimit të tij si primat i Kishës Ruse, duke folur për peshën e kryqit të misionit në Krishtin.
Kisha dhe natyra apokaliptike e sprovave të shekullit 21.
Pasi kremtoi Liturgjinë Hyjnore në Katedralen e Krishtit Shpëtimtar në Moskë, patriarku falenderoi episkopët të cilët bashkëcelebruan me të në këtë rast, "megjithë rrethanat e kufizuara të jetës sonë aktuale shoqërore".
Dita e shugurimit episkopal është dita më e madhe në jetën e çdo episkopi,kur përgjegjësia më e madhe i imponohet, nga providenca hyjnore. Dhe është e pamundur të mbash vetëm këtë peshë dhe këtë përgjegjësi, por kjo bëhet e mundur vetëm me hirin e Zotit përmes lutjeve të besimtarëve, thotë Shenjtëria e Tij raporton Patriarkia.ru.
Dikush mund ta shpëtojë shpirtin e tij në vetmi, "por është e pamundur të jesh përgjegjës për shpëtimin e popullit të Zotit në vetmi", vazhdoi Patriarku Kirill, duke kërkuar lutjet e episkopëve, klerikëve, murgjve dhe laikëve.
Dhe duke kaluar te themelet shpirtërore të sprovave apokaliptike që Kishës bashkëkohore i duhet të përballet, patriku tha në predikimin e tij:
Kohët tona nuk po bëhen më të lehta ose më të qeta, dhe pandemia virale që na ka goditur të gjithëve është gjithashtu një shenjë e këtij ankthi dhe vështirësie. Kjo është vetëm një shenjë materiale, por ka kaq shumë shenja të fshehura shpirtërore të problemeve që prekin jetën e kaq shumë njerëzve! Dhe nëse vijmë tek shkaku kryesor i këtij problemi, sigurisht që nuk janë faktorë materialë, të cilët nuk përkeqësohen me kalimin e viteve, megjithëse ky proces preku edhe njerëzit tanë gjatë pandemisë.
Së pari, nuk bëhet fjalë aq shumë për tundimet dhe vështirësitë materiale , sa për tundimet thjesht shpirtërore.
Ne e kuptojmë dhe e shohim - dhe kur them "ne" dua të them e gjithë Kisha - që sprovat që po kalon Kisha e shekullit 21 janë padyshim apokaliptike. Këto janë prova të lidhura kryesisht me besimin tonë, me besnikërinë tonë ndaj Zotit, me aftësinë tonë për të jetuar sipas Ligjeve të Zotit - duke mos e shpallur besimin vetëm me fjalë ose duke shkuar në kishë nga zakoni, por duke ndjekur bazat e besimit tonë, urdhëresat hyjnore në jetën tonë, përmes të cilave shpëtimi dhe mirëqenia e vërtetë e jetës njerëzore arrihen me hirin e Zotit, si këtu në tokë, dhe, natyrisht, në Mbretërinë e Qiejve.
Shenjtëria e tij përfundoi duke përsëritur kërkesën e lutjeve që nevojiten, nga e gjithë Kisha për të përballuar vështirësitë e misionit të tij si primat.


Burimi: orthochristian.com

[arbereshi_niko]

Skizmatikët pendohen për sekuestrimet e bëra.




Disa skizmatikë të përfshirë në sekuestrimet me dhunë të një kishe në provincën Rovno të Ukrainës perëndimore u penduan për veprimet e tyre kundër Kishës, pasi panë besimtarët e Kishës Kanonike të Ukrainës në mënyrë paqësore të ndërtonin një kishë të re për veten e tyre.
Mitropoliti Antonij i Borispol-it dhe Brovarij, Kancelar i Kishës së Ukrainës, tregoi historinë prekëse në një episod të fundit të Ранок з Інтером (Mëngjes me Inter), siç raportohet nga Bashkimi i Gazetarëve Orthodhoks.
Siç kujtoi Mitropoliti , shumë prej atyre që u përfshinë në vjedhjen e një kishe besimtarëve kanonikë në Rovno, më pas morën pjesë në shenjtërimin e vendit të ri të adhurimit të Kishës Orthodhokse të Ukrainës një vit më vonë. "Dhe ata po qanin për atë që kishin bërë. Ata më thanë: 'Na falni, ne nuk kuptuam se çfarë po bënim në atë moment'," tha Mitropoliti Antonij.
Disa priftërinj gjithashtu u penduan për mëkatin e skizmës dhe u kthyen në Kishën kanonike.

Një tjetër episkop i kishës orthodhokse kanonike ukrainase, Hirësia e Tij Mitropoliti Kliment i Irpin-it, kreu i Departamentit të Informacionit dhe Edukimit, i Kishës Orthodhokse të Ukrainës, kohët e fundit foli për konfiskimet e kishave, duke vënë në dukje që sikur skizmatikët të ndërtonin kishat e tyre, në vend që t'ia vjedhin Kishës Orthodhokse të Ukrainës, nuk do të kishte konflikte.
Kujtojmë se "mitropoliti" Epifanij Dumenko i "kishës ortodokse të Ukrainës" asaj skizmatike, parashikoi një valë të dytë konfiskimesh të kishave, të cilat ai e quan "kalime".
Ndërkohë, Kisha Orthodhokse e Ukrainës po përgatitet në lutjet e saj, duke parashikuar një rritje të një presioni dhe persekutimi të tillë në muajt përpara vizitës së Patriarkut Bartolomeu në Ukrainë në verë.


Burimi: www.ortodossiatorino.net

[arbereshi_niko]

Mitropoliti Athanasios për besimtarët ukrainas: qëndroni besnikë ndaj Mitropolitit Onufrij.


Episkopi qipriot shprehu dashurinë dhe mbështetjen e tij për komunitetet e persekutuara të Kishës Orthodhokse të Ukrainës dhe u kërkoi besimtarëve të qëndrojnë besnikë ndaj Kishës kanonike të udhëhequr nga Mitropoliti Onufrij.

Episkopi i Kishës Orthodhokse Qipriote, Metropoliti Athanasios i Limasolit, ftoi besimtarët e Kishës Orthodhokse të Ukrainës të kujtojnë se përndjekjet dhe sprovat herët a vonë do të kapërcehen, duke ftuar "vëllezërit tanë të qëndrojnë besnikë të Kishës dhe të mitropolitit kanonik të Ukrainës, Onufrij ".
Episkopi lëshoi ​​këtë koment për korrespodentin e Bashkimit të Gazetarëve Orthodhoksë pasi pa filmin "Besnikët: një himn dashurie", i cili tregon fatin e besimtarëve të fshatrave Butijn dhe Kinakhivtsi, të cilët kanë humbur dy kishat e tyre pas sulmeve të banditëve që aderojnë në "Kishën Ortodokse të Ukrainës", por ata nuk e kanë humbur shpresën dhe dashurinë për njëri-tjetrin dhe gjithashtu ndaj persekutuesve të tyre.


"Me trishtim dhe dhimbje të madhe në zemrat tona, ne jemi dëshmitarë të persekutimit dhe sulmeve, të zhvilluara kundër vëllezërve tanë të Krishterë Orthodhoksë në Ukrainë, të cilët po mbrojnë besimin e tyre të vërtetë dhe besnikërinë e tyre ndaj Kishës Kanunore të Mitropolit Onufrij", tha Mitropoliti Athanasios.
"Ne shprehim solidaritetin tonë, dashurinë tonë dhe lutjet tona dhe i nxisim vëllezërit tanë të qëndrojnë besnikë ndaj Kishës sonë dhe Mitropolitit Kanonik të Ukrainës, FortLumturisë së Tij Onufrij. Shpresojmë që hiri i Zotit t'i mbështesë, t'i forcojë dhe ata duhet të jenë të sigurt se një ditë persekutimet dhe sprovat do të kapërcehen dhe e vërteta e Krishtit dhe kanuniteti i Kishës do të shkëlqejnë, sipas Ungjillit të Zotit ".
Episkopi u uroi të gjithë besimtarëve të Kishës Orthodhokse Ukrainase forcë dhe bekim nga Zoti në Shpirtin e Shenjtë.
Kujtojmë që më parë Mitropoliti Athanasios, midis episkopëve të tjerë të Kishës Orthodhokse Qipriote, kishte kundërshtuar përkujtimin liturgjik të skizmatikut Sergej (Epifanij) Dumenko nga Kryepiskopi Krisostomos.