Lajme mbi boten Orthodhokse.

[arbereshi_niko]

Ma sa shoh, sinqerisht me keqëardhje, ke rënë në grackën që është ngrehur enkas për neve ( peshqit e vegjël )...
Pasi pikërisht ky ishte edhe qëllimi makiavelian!
Qëllimi është, dhe e gjen diku nëpër postimet, që të shtrëmbërohet me dashje thelbi, duke e kthyer çështjen në një banalitet si diskutimi shterp i yni.
Pra duke u devijuar nga një restaurim eklezial, në një debat futbollistik, unë jam me grekët e ti me rusët, e një tjetër me turqit!
Nëse do bëjm debat kështu, më mirë nuk shkruajmë fare!
Por mendoj që është shumë e rëndësishme, për orthodhoksët shqiptar të kenë edhe një informacion tjetër nga sa u garanton propaganda poshtë pallatit!
Vetëm kaq, për të mbyllur një debat që nuk ishte i nevojshëm....

Me besim të plotë që,
Ynë Zot Krishti, nuk do ta braktisë grigjën e Tij.

Përshëndetje

[GJIKSANA]

Përshëndetje! Nuk e di ku qëndron debati që përmendni, sepse unë nuk debatova jo me ju, që thjesht keni postuar lajmin, por as me Hirësinë e Tij Ilarionin. Unë përmenda fakte dhe asgjë më shumë. Sa per tifozllëk, nuk më takon mua të zgjedh skuadër në emër të historisë. "Skuadrën" e kanë zgjedhur shekujt, e kanë zgeidhur të parët tanë, e ka zgjedhur gjaku i derdhur. Nuk na vjen radha neve të zgjedhim, sepse nuk po shpikim as fe të re dhe as traditë të re. Jemi ata që jemi, sepse jemi bijtë e të parëve dhe jo korrigjuesit e tyre.

Ju uroj shëndet dhe gjithë të mirat!

[arbereshi_niko]

Nga. Orthocristian.com


Intervista e mitropolitit Hilarion (Alfjev)
dhënë gazetës greke Kathimerini.

Pjesa 1, 21 Dhjetor 2020

Mitropoliti Hilarion i Volokolamsk-ut, president i Departamentit për Marrëdhëniet e Jashtme Kishtare të Patriarkanës së Moskës, iu përgjigj pyetjeve të së përditshmes Greke Kathimerini mbi ndërprerjen e Kungatës Eukaristike, unitetin e Kishës Ruse dhe Këshillit të Kretës.


Mitropolit Hilarion,
si e vlerësoni situatën në Orthodhoksinë botërore pas krizës në Qipro? Duket se Kisha orthodhokse ruse po planifikon të ndërpresë unitetin eukaristik me ato Kisha që njohin autoqefalinë e "Kishës Ortodokse të Ukrainës". Çfarë do të ndodhë?


Unë e konsideroj situatën në Orthodhoksinë Botërore shumë të rrezikshme, kritike dhe të trishtueshme. Një përçarje ka ndodhur në Orthodhoksinë Botërore.
Ajo u krijua nga Patriarku Bartolomeu i Konstandinopojës dhe, për fat të keq, ne shohim se kjo përçarje ende vazhdon të thellohet.
Unë do të doja të nënvizoja diçka që është shumë e rëndësishme për ne: Kisha Orthodhokse Ruse po vëzhgon zhvillimin e kësaj skizme me keqardhje dhe dhimbje, por nuk merr pjesë në të; skizma po ndodh jashtë kufijve të saj kanonikë. Dhe kur na thonë: "Le të mendojmë për zgjidhje kompromisi", para së gjithash pyesim veten: Zoti na ka besuar një Kishë që ekziston për më shumë se një mijë vjet - është një Kishë që juridiksioni kanonik i së cilës shtrihet në Rusi, Ukrainë, Bjellorusi dhe shtetet e tjera fqinje. Ne e morëm këtë Kishë si një trashëgimi nga paraardhësit tanë, kështu që çfarë të drejte kemi tani për ta shpërdoruar këtë trashëgimi ose, si
themi në Rusi, ta coptojmë?
Përkundrazi, ne preokupohemi të bëjmë forcimin e unitetit të Kishës sonë dhe mund të shohim unitetin befasues të episkopatës, klerit dhe laikëve në të gjithë territorin e saj kanunor. Ne shohim unitetin e episkopatit të Rusisë dhe Ukrainës, pavarësisht nga marrëdhëniet e vështira që ekzistojnë aktualisht në nivelin politik midis dy vendeve. Dhe kur na thonë t'i japim autoqefalinë Kishës Ukrainase dhe pastaj të gjitha problemet do të zgjidhen, unë dua të pyes: së pari, cilat probleme mund të zgjidhen në këtë mënyrë, dhe së dyti, pse duhet t'i imponojmë Kishës Ukrainase autoqefalinë nëse ajo nuk e dëshiron?
Kisha ukrainase ka deklaruar shumë qartë përmes episkopatit të saj se është plotësisht e kënaqur me statusin e vetëqeverisjes që ka sot. Ideja e autoqefalisë është shumë jopopullore në mesin e besimtarëve të Kishës, veçanërisht sepse ajo është plotësisht e diskredituar nga skizmatikët.
Si mund të flasim për autoqefalinë në këtë situatë?
Ne do të vazhdojmë të forcojmë unitetin e brendshëm të Kishës sonë, dhe atë që vëllezërit tanë po bëjnë në Kishat Qipriote, Greke dhe të Aleksandrisë - do t'i qëndrojë ndërgjegjes së tyre.
Ata do të përgjigjen para Zotit.
Edhe ne në Kishën Ruse do të japim një përgjigje përpara Zotit për të ditur nëse e kemi ruajtur apo shkatërruar unitetin e Kishës sonë.
Ka edhe diçka tjetër që unë do të doja të them. Ne nuk po prishim kungatën me Kishat: ne qëndrojmë në unitet me të gjithë episkopët e Kishave Orthodhokse lokale që ruajnë Traditën kanonike të Kishës dhe nuk i njohin skizmatikët ukrainas.
Kjo është ajo që ne do të vazhdojmë të bëjmë. Ne e prishim bashkësinë vetëm me ata primatë dhe episkopë që hyjnë në bashkësi eukaristike me skizmën,
dhe ne e bëjmë këtë sepse kanunet e shenjta na urdhërojnë ta bëjmë.
Ne nuk mund t'i njohim njerëzit që nuk kanë shugurime kanonike si njerëz me të cilët mund të hyjmë në bashkësi Eukaristike.


A mund të zgjidhet kjo çështje ashtu sikurse konfliktet midis Patriarkanës Ekumenike dhe Kishës Orthodhokse Ruse janë zgjidhur në të kaluarën? Në veçanti, ekziston shembulli i Estonisë menjëherë pas shembjes së BRSS. Ka gjithashtu zëra, përfshirë ata të personaliteteve të njohura si Kryepiskopi i Shqipërisë Anastasios, të cilët po kërkojnë disa iniciativa për të gjetur një kompromis. A ka një shpresë të tillë? Ju u takuat me Kryepiskopin Elpidoforos në Nju Jork: a ishte ky fillimi i një dialogu?


Ne jemi të hapur për dialog, por patriarku i Kostandinopojës e ka mbyllur derën.
Kur Patriarku Kirill shkoi në Konstandinopojë në Gusht të 2018 për të takuar personalisht Patriarkun Bartolomeu, ata folën për më shumë se dy orë.
Isha i pranishëm në këtë takim, ku Patriarku Kirill ilustroi situatën reale Patriarkut Bartolomeu.
Patriarku Bartholomeu u keqinformua, së pari nga skizmatikët ukrainas, së dyti nga autoritetet ukrainase të kohës dhe së treti nga këshilltarët e tij të paaftë. Për disa arsye ai ishte i sigurt se posa të nënshkruhej "tomosi i autoqefalisë", shumë episkopë të Kishës Ukrainase do të bashkoheshin menjëherë me "kishën" e sapo krijuar.
Patriarku Bartolomeu na tha se, sipas informacionit që kishte, njëzet e pesë episkopë ishin të gatshëm ta bënin këtë.
Patriarku Kirill u përgjigj se vetëm një ose dy episkopë mund ta bënin atë. Dhe në fakt, nga gati 100 episkopë, vetëm dy - një episkop dioqezan dhe një episkop zëvendës - ata u zhvendosën në këtë të ashtuquajtur kishë të ndërtuar mbi bazën e skizmatikëve.
Midis dishepujve të Jisu Krishtit ishin dymbëdhjetë apostuj, njëri prej të cilëve ishte Juda.
Kishim pothuajse 100 episkopëb në Kishën Ukrainase (tani ka më shumë se 100) dhe dy prej tyre dolën të ishin tradhtarë.
Prandaj, shkalla e tradhtisë në kishën tonë orthodhokse ukrainase është shumë më e ulët.
Kisha Orthodhokse e Ukrainës ka ekzistuar gjithmonë.
Është një kishë e madhe me 12,500 famulli, më shumë se 250 manastire, mijëra klerikë, më shumë se 100 episkopë dhe miliona besimtarë. Episkopati, kleri dhe laikët janë një komunitet shumë i bashkuar dhe askush prej tyre nuk dëshiron të bashkohet me ndonjë "kishë" me sa duket autoqefale e krijuar në bazë të strukturave skizmatike.
Nëse flasim për një kompromis dhe krahasojmë situatën me atë të Estonisë, duhet të kemi parasysh se situata atje ishte pak më ndryshe. Në Estoni, patriarku i Kostandinopojës, sipas fjalëve të tij, "rikrijoi" juridiksionin që ekzistonte në periudhën në mes dy luftave botërore, dhe jo në bazë të skizmatikëve që nuk kishin shenjtërime kanonike: disa klerikë të Kishës Orthodhokse Ruse hynë në juridiksionin "e rikrijuar" ", dhe një episkop i Patriarkanës së Kostandinopojës me një shenjtërim kanonik u dërgua për ta drejtuar atë.
Prandaj, kushtet fillestare për negociatat ishin të ndryshme që nga fillimi. Negociatat u zhvilluan dhe u arrit një kompromis. Dhe gjithsesi, duhet thënë se Konstandinopoja nuk i respektoi marrëveshjet e arritura gjatë negociatave.
Sidoqoftë, ne arritëm të ndalojmë përçarjen që kishte lindur, dhe problemi, megjithëse nuk ishte zgjidhur, nuk na ka penguar në vitet e fundit të mbajmë bashkësinë Eukaristike me Kostandinopojën.
Në Ukrainë, ne shohim diçka krejt tjetër. Patriarkana e Kostandinopojës ka pushtuar territorin kanonik të Kishës Orthodhokse Ruse.
Tani, Kostandinopoja na tregon, rezulton se për më shumë se 300 vjet Kisha Orthodhokse e Ukrainës ishte pjesë e Patriarkanës së Kostandinopojës dhe u transferua vetëm përkohësisht në juridiksionin e Moskës.
Por ne kemi botuar një vëllim të tërë dokumentesh që dëshmojnë të kundërtën.
Mitropoliti Nikiforos i Kykkos dhe Tellyria në Qipro botoi së fundmi një libër me dokumente të cilat, edhe një herë, dëshmojnë qartë se gjatë këtyre më shumë se 300 viteve Kisha Ukrainase ka qenë pjesë e Patriarkanës së Moskës.
Shikoni kalendarët e Kishës së Konstandinopojës të vuteve 2018, 2017, 2016 dhe të gjitha vitet e mëparshme: ju do të shihni Kishën Orthodhokse Ukrainase të udhëhequr nga FortLumturia e Tij Mitropliti Onufrij si pjesë e Patriarkanës së Moskës.
Nuk përmendet Patriarkana e Kostandinopojës.
Pastaj papritmas Patriarku Bartolomeu deklaron se Ukraina është me sa duket territor kanonik i Patriarkanës së Kostandinopojës.
Imagjinoni të keni një shtëpi ku jetoni me fëmijët tuaj, ku prindërit tuaj, gjyshërit tuaj dhe të gjithë paraardhësit tuaj jetuan për më shumë se 300 vjet. Dhe papritmas dikush hyn dhe thotë: "Ju e dini, shumë vite më parë, familja jonë e dha këtë shtëpi që familja juaj ta përdorte përkohësisht. Ne gjetëm disa dokumente, kështu që dilni nga shtëpia dhe ne do të vendosim njerëz të tjerë."
Kjo është në thelb ajo që ndodhi në Ukrainë.
Tani Patriarkana e Konstandinopojës thotë se ajo kufizohet në "mospërfilljen për të toleruar" praninë në Ukrainë të FortLumturisë së tij Mitropolitit Onufrij dhe të Kishës që ai drejton.
E pamundur të imagjinohet një situatë më absurde.


Le të përqendrohemi pak në situatën në Ukrainë. Cili është pozicioni i Kishës kanonike (e cila i përket Kishës Orthodhokse Ruse), siç e quani ju, në lidhje me atë të krijuar nga patriarku ekumenik? I referohet faktit që shumica e besimtarëve njohin Vladyka Onufrij. Flisni gjithashtu për shtypjen në Unkrainë, për të cilën publiku i gjerë di shumë pak. Mbase juve thjesht po e ekzagjeroni gjendjen e nacionalistëve dhe mbrojtësve të autoqefalisë? A mund të thoni më shumë për këtë pikë?


Unë do të filloj me statistikat zyrtare të botuara nga autoritetet shtetërore të Ukrainës. Sipas këtij informacioni, Kisha Orthodhokse e Ukrainës, një Kishë autonome brenda Patriarkanës së Moskës, ka 12,500 famulli, ndërsa të dy juridiksionet skizmatike së bashku kanë rreth 6,000. Sa për manastiret, Kisha Orthodhokse e Ukrainës ka më shumë se 250, dhe të gjitha manastiret më të mëdha - lavra e shpellës së Kievit, lavra Poçajevit, lavra Svjatogorskut - janë në kishën kanonike. Juridiksionet skizmatike kanë, në rastin më të mirë, disa dhjetëra manastire. Dhe gjithçka që duhet të bëni është të vizitoni këto manastire për të parë se ku ka murgjër dhe ku jo. Murgjëria në Ukrainë ekziston në të vërtetë vetëm në kishën orthidhokse kanonike ukrainase - skizmatikët nuk kanë pothuajse fare tillë.
Për të kuptuar situatën mes besimtarëve që shkojnë në kishë, mendoj se është e mjaftueshme të shkosh në Kiev, të shkosh në Lavrat e Shpellave të Kievit të Dielën dhe të shikosh sa njerëz ka. Unë gjithashtu do të përmend këtë fakt: çdo vit, në prag të festës së Pagëzimit të Rus ' ( Përvjetori i përqafimit të krishtërimit ), ka një proçesin të madh të kryqit, të organizuar nga kisha orthodhokse kanonike ukrainase, pa ndonjë presion nga jashtë - përkundrazi, besimtarët janë nën presion që të mos marrin pjesë në këtë proçesion, të mos shkojnë në Kiev. Ju mund të shikoni në foto, video: ka dhjetëra, qindra mijëra njerëz. Rreth 300,000 besnikë mblidhen në një proçesion të kryqit në këtë ditë.
Prandaj, vetëm ëndërrimtarët e devotshëm mund të thonë se ne po ekzagjerojmë diçka.
Ne kemi numrat, pamjet video, statistikat zyrtare të Ukrainës. Pra, ne mbështetemi te realiteti, jo te ndonjë fantazi.
Nëse flasim për persekutimin e klerit të Kishës kanonike, kjo përndjekje sigurisht ka ndodhur gjatë periudhës së presidencës së Poroshenkos. Ka pasur rrëmbime të kishave me dhunë dhe sulme ndaj priftërinjve nga plaçkitësit. Përsëri, e gjithë kjo është e dokumentuar: ka numra, video të këtyre sulmeve dhe rrahje të klerikëve. Siç kemi dëgjuar nga media, Patriarku Bartolomeu po planifikon të shkojë në Ukrainë vitin e ardhshëm. Shpresoj që në programin e tij pa dyshim shumë të ngjeshur të gjej vetëm gjysmë ore për të takuar familjet e priftërinjve të cilët janë dëbuar nga kishat e tyre. Të njihet me ta vetë dhe të dëgjojë se çfarë vërtet ndodhi atje.


Ju kritikoni në mënyrë sistematike Patriarkanën Ekumenike për fillimin e autoqefalisë dhe, për më tepër, përçarjen brenda Orthodhoksisë. Ndoshta ka të paktën disi faj edhe nga ana e Kishës Orthodhokse Ruse? Mendoj se si Kostandinopoja ju akuzon shpesh se nuk keni shkuar në Këshillin e Kretës, megjithëse keni marrë pjesë në përgatitjet deri në minutën e fundit.


Mendoj se një pjesë e fajit bie vërtet mbi ne, dhe duhet të rrëfej se kemi bërë një gabim të madh. Tema e autoqefalisë u diskutua gjatë gjithë proçesit parakoncilit, por nuk mundëm të gjenim harmoni të plotë mbi këtë temë. Në thelb, ne ranë dakord që në të ardhmen autoqefalia nuk do të jepej vetëm me vendim të Patriarkut Ekumenik, se dhënia e autoqefalisë do të ishte e mundur vetëm me pëlqimin e të gjitha Kishave lokale. Mbeti vetëm të bien dakord mbi formën e nënshkrimeve nën tomos të autoqefalisë: asnjë marrëveshje nuk u arrit në këtë pikë. Po çfarë ndodhi më pas? Patriarku Bartolomeu u dërgoi një letër Kishave Orthodhokse lokale me propozimin për të hequr temën e autoqefalisë nga rendi i ditës dhe për të mbajtur Këshillin Pan-Orthodhoks.
Ne i besuam Patriarkut Bartolomeu, i cili publikisht, para të gjitha delegacioneve të Kishave lokale, tha: "Ne e njohim Mitropolitin Onufrij dhe e mirëpresim atë si i vetmi kryetar kanunik i Orthodhoksisë në Ukrainë". Këto ishin fjalët e tij dhe ne u besuam fjalëve të tij.
Ne menduam: "Duke pasur parasysh atë që thotë patriarku ekumenik, le të kemi një këshill dhe më pas, siç premtoi ai, ne do të vazhdojmë të diskutojmë temën e autoqefalisë".
Ne nuk duhet ta kishim besuar atë;
na mashtroi...!
Ky ishte gabimi ynë i madh.
Sa për mos pjesëmarrjen tonë në Këshillin e Kretës, ju e dini se si u zhvilluan ngjarjet. Së pari Kisha Bullgare refuzoi të merrte pjesë, pastaj Kisha e Antiokisë, pastaj Kisha Gjeorgjiane. Atëherë Kisha Serbe tha që Këshilli duhej shtyrë. Në një situatë ku katër kisha praktikisht refuzuan të marrin pjesë, çfarë duhet të bëjmë?
Ne gjithmonë insistojmë që një Këshill Pan-Orthodhoks duhet të jetë me të vërtetë Pan-Orthodhoks, dhe nëse një vendim merret në mungesë të një Kishe të vetme, ai vendim nuk do të jetë i ligjshëm për plotësinë e Orthodhoksisë.
Dhe papritmas dëgjojmë se një Kishë refuzon, edhe një tjetër, një e tretë dhe e katërta thotë se Këshilli duhet të shtyhet ...
Atëherë Patriarku Kirill i shkroi një letër Patriarkut Bartolomeu me kërkesën për të mbajtur një takim urgjent para-këshillit për të zgjidhur çështjet ekzistuese dhe për t'i ftuar këto Kisha përsëri në Këshill.
Ai mori një përgjigje nga Patriarku Bartolomeu, - e kam këtu përpara tani - dokumentin nr. 676 të 9 Qershorit, i cili thotë: "Takimi i ri, i jashtëzakonshëm pan-Orthodhoks pre-këshillit e propozuar nga Kisha juaj e shenjtë do të konsiderohet e pamundur, sepse nuk ka asnjë kornizë normative për thirrjen e saj".
Kush e konsideroi të pamundur? Pse ishte e pamundur?
Këshilli ishte akoma dy javë larg. Pse ishte e pamundur të merreshin masa në mënyrë që të gjithë të merrnin pjesë në Këshill?
Duke ditur që tre kisha nuk po merrnin pjesë, ne thamë se as ne nuk do të shkonim. Tani ata na thonë, nëse do të kishit shkuar në Këshillin e Kretës, asnjë nga ngjarjet e mëvonshme nuk do të kishin ndodhur.
E kam dëgjuar këtë praktikisht nga të gjithë episkopët grekë me të cilët jam takuar.
Më falni, po pse nuk do të ndodhte?
A do të thotë kjo se Patriarku Bartolomeu donte të na hakmerrej në këtë mënyrë?
Ai vendosi t'u jepte skizmatikëve një "autoqefali" dhe të "legalizojë" Filaret Denisenkon të anatemuar, vetëm nga ndjenja e hakmarrjes?
Nëse mendoni se vërtet është kështu, atëherë çfarë mund të themi tjetër?
Nëse do të kishim shkuar në Këshillin e Kretës, së pari, do të kishim thënë që Këshilli nuk kishte asnjë legjitimitet, sepse tre kisha mungonin. Kështu që këshilli do të binte. Sapo të kishim mbërritur, duhet edhe të ishim larguar.
Unë do të doja të kujtoja ata që thonë se nuk e donim atë ( Këshillin ), që ne ishim duke u përgatitur për Këshillin Pan-Orthodhoks që nga viti 1961.
Atë vit u përpilua një listë me 100 tema për Këshillin, dhe ne punuam për të gjitha ato. Pastaj ata thanë që lista ishte reduktuar në dhjetë tema dhe ne pranuam. Ata më vonë thanë se tema e diptikëve do të hidhej sepse ishte shumë e vështirë; edhe ne jemi pajtuar me këtë. Përfundimisht, na u tha që tema e autoqefalisë gjithashtu duhej të hiqej sepse nuk kishim arritur një marrëveshje. Përsëri, ne jemi pajtuar me këtë. Gjatë gjithë kohës ne kemi bërë lëshime, duke iu bindur vendimeve të marra pa pjesëmarrjen tonë. Siç tha letra e mësipërme, një takim tjetër ishte "konsideruar i pamundur". Po kush e konsideroi në atë mënyrë? Patriarkana e Kostandinopojës.
Gjatë gjithë procesit para-këshillit, ne propozuam të krijonim një sekretariat pan-orthodhoks të Këshillit, por kjo nuk u bë: e gjithë përgatitja u krye në Fanar.
Dhe kur shkuam në këto takime, ata na siguruan dokumente të parapërgatitura dhe ne filluam t'i diskutonim ato. Vetë proçesi përgatitor ishte i organizuar shumë dobët - në fakt, kishat lokale u ftuan vetëm për pjesëmarrje pasive. Dhe Këshilli i përgatitur dobët përfundoi keq.



Pjesa 2: 22 Dhjetor 2020

Një strukturë politike dhe një autoqefali e pa dëshiruar.
Thotë vladika Onufrij, për njohjen e saj etj. Por përsëri, shpesh thuhet se në vitet 1990 vetë Mitropoliti Onufrij nënshkroi një letër duke kërkuar autoqefalinë. Ndoshta ju vetëm i keni bërë presion dhe e keni detyruar të mbajë një pozicion në favor të Kishës Orthodhokse Ruse?


Nëse do ta njihnit Mitropolitin FortLumturinë e tij Onufrij, atëherë do të kuptonit se ai është një person që nuk mund të vihet nën presion. Ai merr vendime ashtu siç e drejton ndërgjegjja e tij episkopale dhe siç i thotë Shpirti i Shenjtë.
Çfarë ndodhi në fillim të viteve 90?
Filaret Denisenko, atëherë Mitropolit i Kievit në Kishën Orthodhokse Ruse, mendoi se ai do të bëhej patriarku i Moskës dhe i gjithë Rusisë. Ai tashmë ishte locum tenens i fronit patriarkal, por këshilli lokal nuk e zgjodhi atë patriark. Ai ushqeu një pakënaqësi të madhe dhe vendosi të bëhej një "patriark" në Ukrainë. Menjëherë pas kthimit të tij në Ukrainë, pasi siguroi mbështetjen e Presidentit të atëhershëm Kravçuk, Filaret Denisenko kërkoi që Kishës Ukrainase t'i jepej autoqefalia. Ai e bindi episkopatën e Kishës Ukrainase për nevojën e nënshkrimit të kësaj letre.
Vladyka Onufrij ishte i ri atëherë, episkop i shuguruar. Ai e nënshkroi letrën së bashku me të gjithë, dhe pastaj, kur ata filluan të kuptonin, kur panë se gjithçka ishte bërë për të ndarë Kishën Ukrainase nga Kisha Ruse, se gjithçka po ndodhte nën presionin e autoriteteve laike, episkopët një nga një filluan të tërhiqnin firmat e tyre, duke përfshirë edhe episkopin Onufrij, tani Fortlumturia e tij Mitropolit i Kievit dhe i gjithë Ukrainës.
Nëse dikush sugjeron që ne tani po e ushtrojmë presion ndaj tij, mirë, më falni, por ne nuk kemi asnjë mënyrë për ta bërë këtë, as politike, as financiare, as administrative.
Kisha Orthodhokse e Ukrainës qeveris veten, me episkopatin e saj, Sinodin e saj dhe zgjedh në mënyrë autonome episkopët e saj.
E vetmja gjë që ka mbetur është lidhja historike e lutjes midis Kishës Ukrainase dhe Kishës Ruse, por Kisha Orthodhokse e Ukrainës nuk dëshiron ta humbasë këtë lidhje, dhe për këtë arsye nuk dëshiron autoqefalinë.
Për më tepër, ajo nuk dëshiron autoqefalinë mbi bazën e skizmatikëve.
Prandaj, pretendimet se ne po ushtrojmë një lloj presioni janë absolutisht të rreme.



Sidoqoftë, një nga argumentet në favor të autoqefalisë është se Ukraina ka qenë prej kohësh një shtet i pavarur. Mbase Kisha Orthodhokse Ruse vetëm ëndërron të ruajë disi një perandori që nuk ekziston në të vërtetë?


Ne nuk jemi të interesuar për asnjë perandori, ne jemi të interesuar për Kishën që ekziston në realitet, domethënë Kisha Orthodhokse Ruse e Bashkuar, e cila ka më shumë se 100 milion besnikë, më shumë se 40,000 famulli dhe rreth 1000 manastire. Ne duam ta ruajmë atë pavarësisht nga kufijtë politikë që dalin në hapësirën kanonike të Kishës Orthodhokse Ruse.
Kufijtë politikë kanë ndryshuar shumë herë gjatë një mijë viteve të ekzistencës së Kishës Ruse, por ne nuk besojmë se shfaqja e kufijve të reja duhet të çojnë në ndarjen e Kishës. Përndryshe, ne do të duhet të ndajmë Kishën Ruse në pesëmbëdhjetë pjesë, Kishën e Antiokisë në dy ose tre, Kishën e Jeruzalemit në tre ose katër, dhe Kishën e Aleksandrisë në më shumë se pesëdhjetë pjesë. Pasi që, ka mbi pesëdhjetë shtete në Afrikë. Pse ka vetëm një Kishë?
Prandaj, ne nuk e shohim të nevojshme të dëgjojmë argumente politike. Ne duhet të dëgjojmë vullnetin e episkopatit, klerit dhe popullit të Kishës.
Si filloi autoqefalia në historinë e Kishës? Me këtë apo atë Kishë që deklaron dëshirën e saj për të marrë pavarësinë. Ky proçes nuk ka shkuar gjithmonë normalisht. Dhe ndryshe nga argumentet me të cilat episkopët e Patriarkanës së Kostandinopojës po indoktrinojnë të gjithë tani, Konstandinopoja sigurisht nuk ka dhënë autoqefali gjithsesi.
Për shembull, Kisha Ruse nuk ka marrë ndonjë tomos autoqefali nga Kisha e Kostandinopojës.
Ne kemi jetuar pa një tomos të tillë për më shumë se 500 vjet. Kisha Ruse shpalli autoqefalinë e saj kur patriarku i Kostandinopojës nënshkroi bashkimin me Romën, domethënë kur nuk kishte një patriark orthodhoks në fronin e Kostandinopojës, por një patriark Uniat! Atëherë episkopët tanë duhej të takoheshin dhe të zgjidhnin mitropolitin e tyre pa miratimin e Konstandinopojës. Pastaj patriarkana u krijua në Rus ', dhe kur ndodhi, gramota u mor, e nënshkruar jo vetëm nga patriarku ekumenik, por nga të gjithë patriarkët lindorë. Ata e njohën patriarkun e Moskës si të pestin në diptikët dhe e njohën atë pikërisht në gradën e patriarkut.
Prandaj, ata që tani na thonë se patriarku i Kostandinopojës, e kishte të drejtë t'i jepte autoqefalinë Ukrainës, nuk po e tregojnë atë si duhet.
Ai nuk kishte një të drejtë të tillë.
Kjo nuk mund të bëhet pa pëlqimin e popullit të Kishës Ukrainase dhe Episkopatit Ukrainas dhe pa pëlqimin e Kishës Ruse.
Ai ( P. bartolomeu ) shkelte qëllimisht kanunet e Kishës për të dëmtuar Kishën Orthodhokse Ruse, siç ka ndodhur fatkeqësisht në të kaluarën.
Për shembull, kur ndodhi revolucioni në Rusi, skizma rinovuese u shfaq dhe në fillim patriarku i atëhershëm
Meletios (Metaxakis) i Konstandinopojës nuk e mbështeti këtë përçarje, por patriarku pasardhës i tij Grigori VII në fakt mbështeti rinovuesit përmes përfaqësuesit të tij në Moskë.
Ne kemi prova dokumentare për këtë. Për shembull, një letër iu dërgua patriarkut tonë shën Tikon rrëfyesit, ku shkruhej: "Ne sugjerojmë që ju të hiqni dorë menjëherë nga froni patriarkal dhe ne besojmë se Patriarkana në Rusi duhet të shfuqizohet". Këto veprime u ndërmorën nga Konstandinopoja në një kohë kur Kisha Ruse po përballej me persekutime për të cilat e dinte e gjithë bota. Priftërinjtë tanë u pushkatuan, kishat tona u hodhën në erë, manastiret tona u shkatërruan dhe patriarku i Konstandinopojës mbështeti skizmën brenda Kishës Ruse.
Dhe tani Patriarkana e Kostandinopojës ka mbështetur skizmën brenda Kishës Ukrainase.



Ai e di se Konstandinopoja akuzon Kishën Orthodhokse Ruse për minimin sistematik të statusit të saj ekumenik, madje edhe duke kultivuar teorinë e "Romës së Tretë". Një libër i tërë për këtë është botuar në Greqi, dhe thotë se ju doni të udhëheqni disi Orthodhoksinë në botë, sepse ju keni grigjën më të madhe. A ka ndonjë të vërtetë për këtë?


Nuk ka asnjë pikë të vetme të vërtetë në këto thënie, përveç se ne jemi vërtet Kisha më e madhe. Ky fakt nuk është diçka për të cilën jemi krenarë, por diçka që na imponon një përgjegjësi më të madhe për grigjën tonë, për të ruajtur unitetin e tyre.
Nëse duam të flasim për mitologjinë e ekzagjeruar në lidhje me Kishën Ruse, përfshirë akuzën që gjoja predikojmë teorinë e "Romës së Tretë", atëherë ju lutemi siguroni të paktën një dokument zyrtar të Kishës sonë, një vendim të Sinodit tonë të Kishës, fjalët e patriarkut ose, për shembull, fjalimet e mia, të cilat do të thoshin se ne e njohim Moskën si Romën e Tretë. Nuk ka asnjë. Kjo ishte një ide e formuluar disa shekuj më parë dhe që atëherë
ka mbetur në të kaluarën e kohës.
Nuk na intereson, pasi nuk kemi dëshirë të drejtojmë Orthodhoksinë Botërore.
Ne jemi mjaft të kënaqur me vendin që zëmë.
Ne zyrtarisht njohëm primatin e patriarkut të Kostandinopojës kur dokumenti "Për parësinë në Kishën universale" u shkrua dhe u miratua nga Këshilli Episkopal i Kishës Orthodhokse Ruse në 2013.
Në të zezë mbi të bardhë lexojmë se ne e njohim patriarkun e Kostandinopojës si të parin ndër të barabartë në familjen e primatëve të Kishave Orthodhokse lokale.
Por ne e njohim atë si të parin në nder, jo të parin në pushtet.
Ne nuk besojmë se patriarku i Kostandinopojës ka ndonjë autoritet jashtë juridiksionit të tij kanunor ose ka të drejtë të ndërhyjë në jetën e brendshme të kishave të tjera lokale - ne kategorikisht nuk pajtohemi me ide të tilla.

Dokumenti për të cilin po flas u miratua në 2013, kur ishim në unitet me patriarkun e Kostandinopojës, por tani ky patriark nuk gjendet në diptikët tanë. Tani ekziston një situatë tjetër eklesiologjike, që të kujton situatat e ndodhura në të kaluarën, për shembull, kur patriarku Nestorius i Konstandinopojës mësonte në shekullin e pestë se Theotokos duhet të quhet Kristotokos.
U mblodh këshilli i tretë ekumenik, i cili sigurisht nuk u kryesua nga patriarku i Kostandinopojës. Ky i fundit u akuzua dhe u dënua për herezinë e tij. Pastaj u zgjodh një patriark tjetër i Konstandinopojës. Kështu, historia i njeh situatat në të cilat Kisha ekzistonte pa një patriark orthodhoks në fron të Kostandinopojës.
Kujtojmë gjithashtu se në mes të shekullit XV Kisha Ruse u bë autoqefale sepse patriarku i Kostandinopojës kishte nënshkruar bashkimin me Romën; domethënë, në atë kohë, nuk kishte asnjë patriark orthodhoks në fron në Kostandinopojë.
Kisha Orthodhokse Ruse e percepton situatën sot në të njëjtën mënyrë.
Shumë besimtarë orthodhoksë tani thonë se nuk ka patriark orthodhoks në Kostandinopojë sepse patriarku i Kostandinopojës u bashkua me skizmatikët.
E gjithë Rusia, e gjithë Kisha Orthodhokse Ruse ka parë imazhet në të cilat Patriarku Bartolomeu bashkë-celebron me udhëheqësin e skizmës Ukrainase.
Unë mendoj se kjo situatë ka një ndikim shumë negativ në klimën e përgjithshme të marrëdhënieve ndër-orthodhokse. Por e përsëris: nuk është e saktë të thuhet se ne prishim bashkësinë me njërën, apo tjetrën ose një Kishë të tretë. Ne nuk e prishim bashkësinë me Kishat, por mbrojmë traditën kanonike të Kishës dhe mbështesim unitetin e Kishës Orthodhokse Ruse.
Ne kurrë nuk do të largohemi nga kjo rrugë.


Ju shpesh keni folur për presion të jashtëm mbi vendimet e patriarkut të Kostandinopojës. Siç e kuptoj, ju i referoheni diplomacisë amerikane, e cila e ka bërë çështjen e Ukrainës një nga nismat e saj kryesore. Përfundimisht, patriarku i Kostandinopojës jeton në një mjedis islamik. Ka nevojë për një lloj mbështetje diplomatike. Ai u drejtua te Shtetet e Bashkuara, për shembull. Kisha Orthodhokse Ruse gjithashtu punon ngushtë me qeverinë Ruse, me ambasada, me Ministrinë e Punëve të Jashtme. Pse të tjerët nuk mund të punojnë me strukturat shtetërore, pse Kisha Orthodhokse Ruse mundet, për shembull?


Është shumë e thjeshtë. Secili primat i një kishe lokale vendos me kë të punojë. Nëse kjo punë ka për qëllim mbrojtjen e interesave të Kishës së tij, ruajtjen e unitetit të Orthodhoksisë, pse të mos punojmë së bashku? Pse Kisha Ruse nuk duhet të bashkëpunojë me qeverinë Ruse? në ndërtimin e kishave në Rusi, në mësimin e teologjisë në universitete, në sigurimin që njerëzit të kenë qasje të lirë në fe, në Kishë?
Nëse do të flisnim për patriarkun e Kostandinopojës i cili punon me Shtetet e Bashkuara për të ruajtur thesaret e shenjta Orthodhokse, për të mbrojtur interesat e tij në territorin e tij kanunor, a do të kishte dikush ndonjë kundërshtim?
Unë nuk mendoj që jo.
Por kur patriarku i Kostandinopojës mbështetet në forcat e jashtme për veprime që synojnë shkatërrimin e unitetit të Orthodhoksisë, dëmtimin e Kishave Orthodhokse lokale, padyshim që nuk mund të pajtohemi me këtë. Sa për Kishën Orthodhokse Ruse, ne nuk po pushtojmë askund, nuk po i heqim askujt asgjë. Ne kemi të bëjmë vetëm me ruajtjen e Kishës që morëm nga paraardhësit tanë.
** *
Këtu intervistuesi pyet për lidhjet e Rusisë me Turqinë dhe pse nuk është bërë më shumë në lidhje me krizën e fundit të Agia Sofisë. Mitropoliti Hilarion vëren se Patriarku Kirill ishte primati i parë që ka folur, pastaj Sinodi i Shenjtë rus shprehu shqetësimin e tij dhe më pas Presidenti Putin i shprehu shqetësimin drejtpërdrejt Erdoganit. Shndërrimi i Agia Sofisë dhe manastirit të Kores në xhami është një tragjedi e madhe jo vetëm për Patriarkanën e Kostandinopojës, por për të gjithë Orthodhoksinë, thotë Metropoliti Hilarion.
** *


Le të kthehemi pak në histori. Vitin që vjen ne do të festojmë 200 vjetorin e revoltës Greke kundër Osmanëve për lirinë e tyre. Rusia luajti një rol shumë të rëndësishëm në këtë kryengritje. Çfarë është Greqia për anëtarët e Kishës në Rusi? Çfarë është Kisha Greke dhe Greqia? Pavarësisht nga të gjitha problemet, mbase mbetet diçka mjaft e rëndësishme për t'u bashkuar?


*** Metropoliti Hilarion është i pari që flet për atë që do të thotë Greqia për të personalisht. ***

Nëse po flasim për marrëdhëniet midis Kishave tona dhe njerëzve tanë në përgjithësi, unë do të doja të shprehja shpresën që populli grek nuk do të harrojë ndërmarrjen e ushtarëve rusë që morën pjesë në çlirimin e Greqisë nga zgjedha Osmane, duke derdhur gjakun e tyre në tokën Greke.
Unë me të vërtetë shpresoj që, pavarësisht nga përçarja që ka lindur, ne do të jemi në gjendje të mbajmë lidhjet tona në një nivel kulturor, shpirtëror dhe kishtar.
Po, na është dashur të prishim marrëdhëniet me disa episkopë të Kishës Greke tani ( shpresojmë përkohësisht), duke përfshirë primatin e saj, por ne mbajmë unitetin me shumë episkopë të tjerë.
Shpresoj se do t'i festojmë të gjitha këto data të rëndësishme së bashku. Kishat tona kanë kaluar një histori shumë të vështirë. Kisha Orthodhokse Ruse është një kishë martire. Për shtatëdhjetë vjet ka vuajtur nga qeveri pa Zot.

Pothuajse të gjithë episkopëz dhe klerikët tanë u shfarosën fizikisht në vitet 1930. Fjalë për fjalë vetëm disa kanë mbetur gjallë. Shumë nga kishat tona janë hedhur në erë, të mbyllura, të shkatërruara dhe të fshira nga faqja e dheut. Ne i kemi kapërcyer të gjitha këto dhe për më shumë se tridhjetë vjet ka pasur një ringjallje të paparë të jetës së Kishës në Rusi, Ukrainë, Bjellorusi dhe vende të tjera nën përgjegjësinë kanonike të Kishës Orthodhokse Ruse.
Ne sinqerisht shpresojmë që ngjarjet e trishtueshme që kanë ndodhur në botën orthodhokse të mos shkatërrojnë lidhjet shekullore që ekzistojnë midis besimtarëve tanë dhe midis popujve tanë.



Faleminderit, Vladyka, për këtë intervistë informuese.

Faleminderit,Athanasios.

[arbereshi_niko]

Misioni rus në Tajvan zhvillon një gjuhë kineze ( ekleziale ) kishtare.
Përfaqësia e Kishës Orthodhokse ruse në Tajvan po përgatit për botim përkthime të reja të Ungjijve të Shenjtë, për të cilat përkthyesit po zhvillojnë një gjuhë kineze kishtare.
"Në kohët antike u krijua gjuha sllave kishtare, e cila ndryshonte nga gjuha e përditshme sllave dhe ishte e nevojshme për një përkthim më të mirë të greqishtes origjinale të Shkrimeve të Shenjta," shpjegoi At Kirill Shkarbul, kreu i misionit rus në Tajvan, në një intervistë me Russkij Mir.
"Ne kemi zhvilluar një qasje, të cilën disa e kritikojnë, por ne e gjetëm atë më të saktën. Me këtë qasje ne kemi filluar të krijojmë ose po përpiqemi të krijojmë një lloj gjuhe kishtare", tha at Kirilli.
Siç shpjegon ai, disa elementë të kinezçes klasike u përdorën në përkthimin e teksteve, por në mënyrë që të përçonin më saktë kuptimin dhe t'i qëndronin më besnikë origjinalit, atyre iu desh të shtonin disa zbukurime në gjuhë, duke e bërë atë më të lartë
në krahasim me kinezçen normale të folur.
"Me këtë ne kemi vrarë dy zogj me një gur: teksti është bërë më i pastër nga çdo influencë gjuhësore dhe është bërë më i bukur dhe më i pasur në stilin e tij, më fisnik", shpjegoi prifti misionar.
Në të njëjtën kohë, përkthyesit kanë arritur të zhvillojnë terminologjinë biblike, pasi shumë koncepte, të tilla si "bekimi" dhe "jini vigjilent", nuk janë zhvilluar në gjuhën kineze.
"Fraza 'Të jesh vigjilent' mund të përkthehet në një fjali të gjatë, por ne donim të gjenim një fjalë të përdorshme të një lloji imperativ. Dhe kur e konceptuam dhe e propozuam atë, ajo u pranua nga folësit vendas dhe u përshtat shumë mirë me gjuhë ”, komentoi At Kirilli.
At Kirilli dhe përkthyesit e tjerë kanë punuar për 8 vjet në përkthimin e Ungjillit të shën Markut dhe përgatitjen e tij për botim, dhe shpresojnë që së shpejti të shohë dritën e diellit.
Ata tani janë duke punuar për përkthimin e Ungjillit të Matheut.
Në vitet e fundit, janë botuar shumë tekste të tjera të rëndësishme për misionin kinez. Në vitin 2017, u botua një katekizëm, si dhe jeta e Shën Inoçentit të Irkutskut, Libri i Orëve në Maj 2018, një përkthim kinez i Shenjtorëve të Përditshëm nga Mitropoliti Tikhon (Shevkunov) dhe një përkthim për Krishtlindjen.
Përveç Tajvanit, At Kirill shërben gjithashtu në Filipine, Timorin Lindor dhe Papua Guinenë e Re, ku rreth 1.000 vendas janë gati të kthehen në Orthodhoksinë e shenjtë.
Ka perspektiva të mëdha për misionin në Papua Guinea e Re
Siç u raportua nga OrthoChristian.com në Shtator, banorët e Papua Guinesë së Re bashkërisht i bënë thirrje kreut të Kishës Orthodhokse Ruse për të organizuar një mision orthodhoks në vend. Nisma lindi pas vizitës së At Kirill Shkarbul, kreut të përfaqësimit orthodhoks rus në Tajvan.
At Kirill tha se vizita ishte më e suksesshmja e shumë udhëtimeve të tij misionare. Në takimet e tij me banorët vendas, rreth 1000 Papuanë thanë se ishin gati të bëhen Orthodhoks. Në një intervistë me Russkij.Mir, At Kirill ndan detajet e udhëtimit të tij, perspektivat për misionin Orthodhoks në Papua Guinenë e Re dhe zhvillimin e Orthodhoksisë në Azinë Juglindore.

Gazetari e intrviston.
-Na tregoni për udhëtimin tuaj në Papua Guinenë e Re.

Unë kam qenë atje nga janari në shkurt. Ishte një udhëtim shumë i suksesshëm. Në vitin 2013 patëm një udhëtim të suksesshëm misionar në Filipine dhe tani ka shumë famulli dhe priftërinj në atë vend. Kjo përvojë na tregoi se një sukses i tillë mund të pritej edhe në vendet e tjera ku ata nuk dinë asgjë për Orthodhoksinë. Pastaj erdhi Timori Lindor, ku ne arritëm të ngrenim aty një famulli. Kështu që gradualisht e kthyem vështrimin drejt Papua Guinesë së Re, ku, sipas disa priftërinjve dhe turistëve me të cilët fola, nuk ka fare Orthodhoks. Kështu që fillova të kisha dëshirë të shkoja atje.

Gazetari
Cilat janë perspektivat lokale?

Papua Guinea e Re është përfshirë në Eksarkatën e Azisë Juglindore të Kishës Orthodhokse Ruse, gjë që na jep perspektiva të mëdha. Realitetet lokale na tregojnë se popullata ende nuk ka zënë rrënjë në besime të tjera. Evropianët arritën atje relativisht kohët e fundit, në fund të shekullit të 19-të. Tani atje në thelb ka sekte të ndryshme: protestantë dhe pseudo-protestantë, madje edhe katolikë. Një pjesë e vogël e popullsisë ende u përmbahet besimeve të lashta. Ata që kanë zgjedhur krishterimin janë ende shumë "të papërpunuar";
ata nuk kanë një traditë shekullore dhe mund të thuash që këta njerëz janë në kërkim.
Një konvertim masiv është i mundur në stë vend.
Tashmë gjatë udhëtimit të parë, ne shkuam për të vizituar një klan që bashkon disa fshatra dhe e gjithë popullsia lokale shprehu dëshirën të bëhet Orthodhokse, sepse ishin të zhgënjyer me Katolicizmin. Unë kurrë nuk kam parë diçka të tillë më parë. Ka perspektiva të mëdha për misionin në Papua Guinea e Re, ne vetëm duhet të punojmë. Njerëzit janë të interesuar, ata po mendojnë për këtë. Atje ata nuk u japin përparësi gjërave materiale, të tilla si ngrënia e ushqimeve të shijshme dhe jetesa e qetë e komoditete të tjera. Ata janë në kërkim fetar.
Bollëku i sekteve dhe grupeve të ndryshme që kritikojnë ashpër njëri-tjetrin ka bërë që njerëzit të humbasin besimin dhe përvojën e vërtetë.

Na tregoni për famullitë ortodokse në Tajvan.

Famullia kryesore e Kishës Ruse në Tajvan ndodhet në kryeqytetin Taipei dhe ka bashkësi famullitare në tre qytete të tjera. Ekziston mundësia që në një të ardhme të afërt të organizohet një komunitet tjetër në një qytet tjetër. Ne kemi në Taipei dhe Hsinçu
struktura fetare në të gjitha aspektet dhe në dy qytete të tjera kemi godina të tjera për funksione të celebruar. Në Taipei kemi psalltë dhe vullnetarë që na ndihmojnë. Është një fondacion i vogël, dhe në thelb gjithçka bazohet në iniciativën e famullisë, në famullitarët aktivë. Përveç celebrimit të shërbimeve, ne gjithashtu punojmë në përkthimin e shërbimeve dhe teksteve të tjera orthodhokse dhe në bërjen e udhëtimeve misionare përmes Tajvanit. Ne jemi të vendosur në qendër të Taipei, ne kemi me qira një dhomë në një ndërtesë të madhe. Nuk ka kisha të përhershme në Tajvan dhe nuk ka pasur kurrë.

Cila është historia e Orthodhoksisë në Tajvan?

Ajo u soll këtu nga japonezët orthodhoksë në 1895, kur Tajvani u vu nën administrimin japonez për pesëdhjetë vjet nën një traktat paqeje me Kinën. Japonezët kanë dërguar këtu shumë përfaqësues dhe specialistë të arsimuar në fusha të ndryshme. Disa prej tyre ishin orthodhoks, sepse në atë kohë kishte një seminar të fortë orthodhoks në Tokio. Ata filluan të bënin thirrje që priftërinjtë të dërgoheshin në Tajvan dhe Shën Nikolla i Japonisë dërgoi At Simeonin këtu në 1901, i cili organizoi famullinë e parë Orthodhokse. Famullia jonë konsiderohet një rilindje e famullisë së At Simeonit.

Pse Tajvanezët konvertohen në Orthodhoks?

Ka histori të ndryshme, duke përfshirë disa histori të pazakonta. Një nga famullitarët tanë ishte në kompjuter të shtëpisë së tij, dhe kërkoi karakterin "lindje" dhe motori i kërkimit i dha rezultate në Kishën Orthodhokse. Ai u interesua, filloi të lexonte dhe studionte, dhe kur mësoi se këtu ka një kishë, ai erdhi dhe pranoi Orthodhokse. Ka nga ata që janë të interesuar për Rusinë dhe gjuhën ruse, dhe përmes interesit të tyre për Rusinë ata vijnë në Orthodhoksi. Ka nga ata që janë martuar me të krishterë orthodhoks dhe gjithashtu bëhen famullitarë. Ne japim leksione në universitetet lokale dhe nganjëherë disa studentë fillojnë të na frekurntojnë.
Janë dy Tajvanezë që ishin protestantë, por pasi studiuan historinë e Kishës, ata mësuan se Protestantizmi vinte nga Katolicizmi, kështu që ata u bënë Katolikë. Duke gërmuar më thellë, ata mësuan se katolikët vinin nga orthodhoksët. Tani ata po përgatiten të bëhen Orthodhoksë.

A duhet dikush që dëshiron të bëhet orthodhoks të mësojë rusisht?

Jo domosdoshmërisht. Siç thashë, shërbimet tona janë në tre gjuhë.
Këtu kemi kisha tre gjuhëshe.
Ne kemi punuar posaçërisht në përkthimin e tekstit të liturgjisë në mënyrë që ai të ishte sa më korrekt që të ishte e mundur dhe të kishte një tingull të bukur. Ata që janë thellësisht të interesuar për Orthodhoksinë, përfundimisht fillojnë të studiojnë Rusisht në mënyrë që të mund të lexojnë libra teologjikë. Kjo është, midis famullitarëve tanë, ka nga ata që vijnë në Orthodhoksi nga gjuha ruse, dhe jo pak që kanë ardhur në gjuhën ruse nga Orthodhoksia.

Ju thatë se jeni duke punuar në përkthimin e teksteve të Kishës në Kinezçe. Ka vështirësi me kinezçen që është shumë e ndryshme nga gjuhët indo-evropiane, veçanërisht me gjuhët sllave.

Ka probleme gramatikore: disa ndërtime nuk mund të përkthehen. Ka edhe vështirësi me terminologjinë. Një grua ndoqi kurset tona për një vit të tërë dhe vazhdimisht pyeste se çfarë do të thotë fjala "mëkat".
Edhe koncepti më themelor i "mëkatit" nuk ekziston në kinezçe. Ata kanë një fjalë që është afërsisht, që do të thotë diçka si fjala "krim".
Gruaja u hutua: pra vetëm kriminelët mëkatojnë?
U përpoqa ta shpjegoja, por nuk ishte e lehtë, kur një personi nuk i është mësuar nga fëmijëria ky koncept.
Ka fjalë dhe koncepte të tilla në çdo hap në tekstet e Kishës. Ndonjëherë na duhej të gjenim me fjalë të reja. Për fat të mirë, gjuha kineze është elastike. Duke kombinuar karaktere të ndryshme, mund të shpiken fjalë të reja që folësit vendas do t'i kuptojnë.

Si i reagojmë njerëzit që ju shohin të veshur si prift në rrugët e Taipeit? Apo janë mësuar tashmë me ju?

Vetëm fqinjët tanë janë mësuar me mua... Njerëzit thjesht shikojnë, duke më bërë shikime të befasuara dhe kurioze. Ndonjëherë ata janë të interesuar dhe vijnë tek unë dhe fillojnë një bisedë, por tajvanezët në përgjithësi janë njerëz introversë, pak të mbyllur nga natyra.

[arbereshi_niko]

Ndërsa prifti më i vjetër dhe hieromurgu i vetëm i Patriarkanës së Konstandinopojës në Filipine, At Filimoni (Kastro), së bashku me famullinë që themeloi, bashkohet me grupin numerikisht të kosiderueshën të klerikëve që kanë lënë Kishën e Kostandinopojës për atë të Rusisë në shenjë proteste për piraterinë fanariote në Ukrainë, dhe ish episkopi i tij ( i priftit në fjalë ) hedh poshtë çështjen e tij ( at Filimonit ) duke e deklaruar priftin dhe famullinë si "jo-kanonike". Le të lexojmë raportin e këtij lajmi në përkthim më poshtë, dhe gjithashtu të reflektojmë mbi rrezikun e futjes së këtij termi të ri të neo-gjuhës fanariote:
që nesër, apelimi "jo-kanonik", i përdorur zakonisht për anti-kishat që nuk janë në kungim me Kishën Orthodhokse mund të na i drejtohet kujt'do!
Faji i vetëm i një komumiteti do të ishte të pretendojë të jetë orthodhoks jo-konstantinopolitan brenda ujërave territoriale fanariote, të cilat për mendimin e atyre që e pretendojnë këtë duhet të mbulojnë 110% të sipërfaqes së planetit tonë.

Lajmi:
- Një hieromurg dhe një famulli në Filipine kalojnë nga Konstandinopoja në Moskë.

Burimi: Orthochristian.com, 29 Dhjetor 2020

Prifti më i vjetër dhe hieromurgu i vetëm i Patriarkanës së Konstandinopojës në Filipine ka kaluar nën juridiksionin e Kishës Orthodhokse Ruse.
At Filimoni (Kastro) ishte një nga pesë priftërinjtë që shërbenin nën Kostandinopojën. Me të, një nga tre famullitë nën kujdesin e tij gjithashtu kaloi nën Kishën Ruse.
Atë Filimoni dhe familja e tij kishin filluar udhëtimin e tyre me themelimin e Kishës Katolike Ortodokse në Siniloan në 1980, e cila u pranua në mënyrë kanonike në Kishën Orthodhokse nga Shkëlqesia e Tij mitropiliti Dionizios i Zelandës së Re në Janar 1994. Pasi punoi si katekist, Filimoni u shugurua në 2 Prill 1995 në Katedralen Orthodhokse të Shën Nikollës në Seul, Koreja e Jugut.
Përveç kishës së Kryqit të Shenjtë, ai themeloi dy famulli të tjera.


Më 23 dhjetor, Atë Filemoni shkroi në Facebook:
Kisha Orthodhokse e Kryqit të Shenjtë është tani Kisha Orthodhokse e "Lartësimit të Kryqit të Çmuar dhe Jetëdhënës të Zotit" nën administrimin baritor të At Filimonit (Kastro), me dekretin e Mitropolitit Pavël të Dioqezës Orthodhokse Ruse në Manila & Hanoi dhe të Mitropolitit Sergej i Mitropolisë së Singaporit dhe Azisë Juglindore dhe me bekimin e Shenjtërisë së Tij Kirillit, Patriarkut të Moskës dhe i të gjithë Rusisë.
Lavdi Jisu Krishtit. (15 nëntor 2020)


Si përgjigje, Mitropoliti ( i Kostandinopojës ) Nektarios i Hong Kongut dhe Azisë Juglindore e pezulloi At Filimonin dhe paralajmëroi grigjën e tij për rrezikun e "Kishave Orthodhokse jo-kanonike". Ai shkruan;
"Mitropolia Orthodhokse informon të gjithë besimtarët Orthodhoksë se një farë Felipe Balingit është çkishëruar dhe nuk është më një anëtar kanonik i Kishës Orthodhokse dhe njëfarë Filimon Kastro është një prift i pezulluar dhe nuk ka të drejtë të veprojë si një prift i Kishës Orthodhokse.
Kisha e Kryqit të Shenjtë në Siniloan, Laguna, nuk është një kishë orthodhokse kanonike ", shkruan mitropoliti në një deklaratë zyrtare të datës 22 dhjetor.
"Kini kujdes nga keqinformimi, lajmet e rreme dhe të trilluara. Siç thotë apostulli Pavël: Prandaj, vëllezër dhe motra të dashur, qëndroni të patundur. Mos lejoni që asgjë t'ju lëviz. Gjithmonë kushtojuni plotësisht veprës së Zotit, sepse ju e dini që mundimi te Zoti nuk është i kotë. (1 Kor 15:58) ", paralajmëron Mitropoliti Nektarios.
Prifti tjetër i përmendur, Hieromurgu Felipe (Balingit), është një prift i Kishës Orthodhokse Ruse jashtë Rusisë, aktualisht studion në Seminarin e Trinisë së Shenjtë në Jordanville. Megjithëse Mitropoliti Nektarios i referohet atij si një prift jo-kanonik, At Felipe ka qenë një anëtar i Kishës Orthodhokse Ruse shumë kohë para skizmës aktuale midis Moskës dhe Kostandinopojës.
Si episkop i Patriarkanës së Kostandinopojës, Mitropoliti Nektarios beson se kushdo që nuk është nën homoforin e tij nuk është kanonik, i cili në Filipine përfshin klerikë dhe besimtarë nga juridiksione të ndryshme, përfshirë Patriarkanën e Moskës, atë të ROCOR-it dhe Kishës së Antiokisë.
Që nga fillimi i pushtimit aktual të Kishës Orthodhokse të Ukrainës nga Konstandinopoja, mjaftë klerikë dhe famulli janë larguar nga Konstandinopoja për t'u bashkuar drejtpërdrejt me Patriarkanën e Moskës ose Kishën Orthodhokse Ruse jashtë Rusisë. I gjithë misioni Orthodhoks në Xhamajka i'u bashkua ROCOR-it .
Dhe në nëntor të vitit të kaluar, kryepeshkopata e Kishave Ruse të Evropës Perëndimore, e shpërbërë nga Konstandinopoja, u ribashkua me Kishën e saj mëmë të Rusisë.

[arbereshi_niko]

Prifti grek i Konstandinopojës bashkohet me kishën ruse për shkak të krizës ukrainase

Shkruan Orthochristian.com e datës 30 Dhjetor.

Më 27 dhjetor, At Ioannis Fortomas njoftoi në Facebook: "Unë kam filluar një punë të re në dioqezën Orthodhokse ruse të Montrealit dhe Kanadasë".
Më parë ai ishte një prift i Kishës Orthodhokse greke , nën Mitropolitin Efraim të Hydrës, i huazuar në Patriarkanën e Kostandinopojës, duke shërbyer në Budapest nga dhjetori 2018 deri në janar 2020. Tani është nçn Kryepiskopin Gabriel i Montrealit dhe Kanadasë i Kishës Orthodhokse ruse jashtë Rusisë, duke shërbyer në qytetin Hamilton, në Ontario.
Dje At Ioannis, i cili më parë ishte një mbështetës i flaktë i Patriarkanës së Kostandinopojës, postoi një video duke shpjeguar pse ai ndryshoi juridiksionin:

Siç pohon ai në video, ndërgjegjja e tij nuk e lejon më atë të jetë me Konstandinopojën dhe Kishën e Greqisë pas pushtimit skandaloz të Kishës Orthodhokse të Ukrainës nga Patriarkana dhe konseguenca e dhunës pasuese ndaj besimtarëve ukrainas.
At Ioannis thekson se Konstandinopoja ka zgjedhur t'u japë në mënyrë të njëanshme autoqefalinë skizmatikëve ukrainas, "në kurriz të Kishës kanonike në Ukrainë të udhëhequr nga FortLumturia e tij Mitropolit Onufri i Kievit dhe i gjithë Ukrainës".
Kjo çoi në sekuestrimin e paligjshëm dhe të dhunshëm të kishave, në të cilat priftërinjtë dhe besimtarët shpesh rriheshin ashpër - të gjitha këto mund të verifikohen lehtësisht në internet, tha At Ioannis.
"Pra, sjellja shumë, shumë antikristiane, në kundërshtim me Ungjillin, që u bë në Ukrainë dhe me të vërtetë kishte vulën e Patriarkanës së Kostandinopojës," theksoi ai.
Dhe kur një pjesë e trupit sëmuret, të gjitha pjesët sëmuren, thekson ai, duke iu referuar Shkrimit të Shenjtë, dhe kështu ne shohim rezultatet e skizmave "që sot përshkojnë përbrenda Orthodhoksisë greke". Por, "në një moment, dikush duhet të ngrihet dhe të thotë," Mjaft! "."
Skizmatikët ukrainas nuk kanë as sakramente të vërteta, as trashëgimi apostolike, thotë At Ioannis.
Dhe e gjithë çështja ukrainase nuk është vetëm një ide abstrakte për të:
Unë pashë rezultatet e përçarjes në Ukrainë të shfaqeshin para syve të mi ndërsa isha duke shërbyer si prift në Hungari, i huazuar në Patriarkanën Ekumenike. Unë kam parë rezultatet e skizmës dhe kam ardhur në një pikë kur nuk mund t'i shërbeja Patriarkanës së Konstandinopojës me një ndërgjegje të pastër pasi ajo vazhdoi të bënte akte të tilla kundër Ungjillit dhe traditës kanonike të Kishës Orthodhokse, duke u paraqitur pak a shumë si një papat Lindor.
At Ioannis e kuptonte që ai nuk mund të shërbente më Liturgjinë në kushte të tilla: "Dhe çdo Liturgji, më besoni, ishte torturë. Ishte fjalë për fjalë torturë të përpiqesha të shkoja deri në fund. Dhe arrita në pikën ku nuk mund të shërbeja më në këto kushte. ".
Në të njëjtën kohë, episkopët grekë u zemëruan ndaj At Janit kur kuptuan pikëpamjet dhe ndjenjat e tij në lidhje me këtë çështje, "Pra ishte një vendim shumë i natyrshëm të bashkohej me Kishën Orthodhokse Ruse".
Siç i shpjegon gazetës online Orthochristian. com, At Ioannis mori shkarkim kanunor nga Mitropoliti Efraim, i cili ndërkohë i dha leje të bashkohej me ndonjë Kishë tjetër Orthodhokse kanonike.
At Ioannis tregon se Kryepiskopi Gabriel i ROCOR i dha bekimin e tij për të vazhduar shërbimin në greqisht, sipas typikon grek, një praktikë që, në fakt, ka një histori të pasur në Kishën ruse. "Ka shumë shembuj në historinë e kohëve të fundit ku Kisha ruse e ka bërë këtë, dhe ku u ka lejuar klerikëve të jetojnë Besimin e tyre Orthodhoks grek lirshëm, pa presion të jashtëm apo edhe pa ndonjë kërkesë, dhe unë jam shumë mirënjohës për këtë mundësi, "thotë At Ioannis.
Ai më pas njofton se, në këtë pikë, ai është duke shërbyer Liturgjinë Hyjnore sipas zakonit grek në Hamilton, me qëllimin përfundimtar të formimit të një famullie të traditës greke brenda ROCOR-it

[arbereshi_niko]

Patriarku Kirill i kërkon kryepiskopit të Qipros të rishikojë vendimin e tij për njohjen e skizmatikëve ukrainas.

Lajm nga; Orthochristian.com, 4 janar 2021


Në një letër të fundit për Kryepiskopin Krizostomos të Qipros, Shenjtëria e Tij Patriarku Kirill i Moskës dhe i gjithë Rus've theksoi se, duke njohur "Kishën ortodokse të Ukrainës", kryepiskopi hyri vullnetarisht në bashkësi me skizmatikët, dhe e ftoi atë të rishikojë këtë vendim anti-orthodhoks.
Duke iu përgjigjur përshëndetjeve të kryepiskopit qipriot, për festën e Lindjes së Zotit tonë Jisu Krisht, Patriarku Kirill i shkruan se "këtë vit, gëzimi i Lindjes së Krishtit shënohet nga lajmi i trishtuar i përkujtimit tuaj të udhëheqësit të një prej grupeve skizmatike ukrainase në asamblenë e primatëve të Kishave të shenjta të Perëndisë.
Jam thellësisht i pikëlluar për vendimin e tij, "raporton agjensia Romfea.
Dhe duke njohur skizmatikët, kryepiskopi përçmoi "Kishën kanonike të Ukrainës, një Kishë martire, duke i shpallur si vëllezërit tuaj dhe duke përshpejtuar një tubim të paligjshëm të skizmatikëve që janë në luftë me të".
Ne rikujtojmë se vendimi i njëanshëm i kryepiskopit për të thyer premtimin e tij në Sinodin e Shenjtë të kishës qipriote duke njohur skizmatikët jo vetëm që thelloi ndarjet ndër-orthodhokse, por gjithashtu shkaktoi një ndarje në kishën e tij qipriote.
Ndërsa disa episkopë të guximshëm vazhdojnë të përkujtojnë Kryepiskopin Krizostomos në një përpjekje për të ruajtur unitetin e Kishës Qipriote, Mitropoliti Niqiforos i Kykkos theksoi se nëse kryepiskopi vërtet feston me hierarkët skizmatikë, atëherë do të ketë një skizëm të vërtetë në Kishën Qipriote.
Më vonë në letrën e tij, primati rus vëren se "duke njohur Sergej Dumenkon (" mitropolit Epifanin ") si " primat i Kishës së Ukrainës ", siç thuhet në komunikatën e Sinodit të Shenjtë të Kishës Qipriote më 25 nëntor, ajo, me gjithë hidhërimin tonë të madh, ju keni marrë skizmatikët në bashkimin eukaristik.
Për më tepër, ju njiheni mirë me primatin e vërtetë të Kishës Orthodhokse të Ukrainës, Mitropolitin Onufrij të Kievit dhe të gjithë Ukrainës ".
Patriarku Kirill gjithashtu kujton se episkopët e "Kishës Ortodokse të Ukrainës" nuk janë shuguruar kurrë në Kishën Orthodhokse, siç pranoi Sinodi i Shenjtë i Kryepiskopit Krizostomos në Shkurt të 2019.
Jo pak episkopë të "Kishës Ortodokse të Ukrainës" gjurmojnë "shugurimet" e tyre jo vetëm te ish-episkopët e anatemizuar, por edhe te episkopë të vetë-shuguguar, thekson primati rus, përfshirë këtu "ish-dhjakun oportunist Viktor Çekalin, i cili është i dënuar për përdhunim të fëmijëve dhe se ai kurrë nuk është shuguruar episkop nga askush ".
"Me një zemër të brengosur, mendoj se tani jeni në kungatë hyjnore me këta njerëz."
Patriarku Kirill gjithashtu theksoi se nuk mund të ketë dy mitropolitë të Ukrainës, ashtu si nuk mund të ketë dy kryepiskopë të Qipros.
"FortLumturia juaj, në këto ditë të festës së ndritshme të Lindjes së Krishtit, ju bëj apel që të rishikoni vendimin tuaj ose ta shtyni atë derisa të merret një vendim pan-Orthodhoks për çështjen e Ukrainës", përfundon Patriarku Kirill.
Deri më tani, ashtu si Patriarku Bartolomeu, Kryepiskopi Krisostomos është treguar i shurdhër ndaj thirrjeve të vëllezërve të tij episkopë, duke u kufizuar në përpjekjen për të justifikuar vendimin e tij të njëanshëm dhe kokëfortë.
Ai sulmoi ata episkopë që kundërshtojnë vendimin e tij dhe i akuzoi publikisht për pabesi ndaj Kishës Qipriote, popullit Grek dhe Orthodhoksisë si një dhe të pandarë.
Ai madje kërcënoi të rrëzojë episkopët e tij qipriotë që i rezistojnë vendimit të tij, ndërsa pranon në kungim hyjnor njerëz që nuk janë shuguruar kurrë.

Kohët e fundit ai tha se ndërsa Patriarku Bartolomeu premtoi të mos ngrinte çështjen e Ukrainës në Këshillin e Kretës në 2016, në të njëjtën kohë ai i dha Patriarkanës së Moskës katër vjet për të zgjidhur skizmën ukrainase.
Ky pretendim nuk është bërë kurrë më parë nga askush, madje as nga përfaqësuesit e Patriarkanës së Kostandinopojës.
Dhe në çdo rast, Patriarku Bartolomeu filloi ndërhyrjen e tij anti-kanonike në Ukrainë vetëm në 2018, pra pas dy vjetësh më vonë.

[arbereshi_niko]

Greqi: Përplasje midis Kishës dhe qeverisë, për kufizimet antivirus.


Kisha Orthodhokse refuzon të zbatojë kufizimet e reja të lidhura me Covid ndërsa tensionet rriten me qeverinë konservatore të Kryeministrit Kyriakos Mitsotakis i cili për herë të parë në politikën Greke ka emëruar një ministër i cili ka deklaruar hapur se është homoseksual.

Partia në pushtet Demokracia e Re ka vendosur të marë masa më të rrepta mbylljeje për një javë që të shmangë një ringjallje të rasteve COVID-19 pas pushimeve të Krishtlindjeve.
Spitalet e vendit janë ende në një situatë kritike, ndërsa pandemia ka kushtuar më shumë se 4,000 jetë.

Sidoqoftë, Kisha Orthodhokse Greke ka vendosur të injorojë kufizimet e reja, duke thënë se dyert e saj do të qëndrojnë të hapura për të festuar Epifaninë, që është një festë e krishterë. Kisha Orthodhokse madje po kërcënon të shkojë një hap më tej nëse qeveria nuk tërhiqet duke iu drejtuar Këshillit Qëndror të Shtetit.

Në përgjigje, qeveria, e cila tradicionalisht ka pasur lidhje të ngushta me Kishën, tha se ligji për masat mbrojtëse nga koronavirusi nuk zbatohet bazuar në vullnetin e individëve.

"Shpresojmë që Kisha të kuptojë urgjencën e momentit për shoqërinë, siç ka bërë deri më tani në një mënyrë të përgjegjshme. Zbatimi i masave parandaluese është një detyrim por edhe një akt solidariteti shoqëror dhe përgjegjësie për të gjithë ne, "tha zëdhënësi i qeverisë në një deklaratë.

Shumë priftërinj në të gjithë vendin kanë vënë në dyshim hapur ekzistencën e COVID-19 ose sigurinë e vaksinave, ndërsa të tjerët u kanë bërë thirrje publikisht njerëzve që të respektojnë masat e izolimit, duke theksuar rreziqet shëndetësore që paraqiten nga virusi.
Me një taktikë befasuese, Mitsotakis emëroi për herë të parë në historinë e Greqisë një ministër të deklaruar homoseksual, Nikolas Jatromanolakis, 44 vjeç, një mbrojtës i njohur i të drejtave LGBT

Burimi: euroactiv.it
E Martë 5 Janar. 2021

[arbereshi_niko]

Nëse Bandera është babai juaj, çfarë është Kisha për ju?

Nga Jaroslav Nivkin.



Në qytetin Ivano-Frankinvsk, "priftërinjtë" e "Kishës Ortodokse të Ukrainës" celebruan "rekuiem"* për uniatin Stepan Bandera dhe më pas kënduan këngën "babai ynë është Bandera". Çfarë do të thotë kjo ngjarje?

Zakonisht, skizmatikët dhe admiruesit e tyre ofendohen kur u bëjmë vërejtje se ata po e vendosin kombin dhe udhëheqësit e tij në vend të Zotit: ata i quajnë këto fjalë manipulim, denigrim të patriotëve dhe "propagandë e Kremlinit".
Ndoshta ata sinqerisht mendojnë kështu.
Por le të shkojmë te faktet e thjeshta.
Në Ivano-Frankivsk, "klerikët" e "Kishës Ortodokse të Ukrainës", në një ngjarje solemne përballë monumentit të Bandera-s, kushtuar ditëlindjes së tij, kryen një "Requiem" për udhëheqësin (i cili nuk ishte orthodhoks por uniat) dhe më pas kënduan këngën "Babai ynë është Bandera, Ukraina është nëna". Kryebashkiaku Ruslan Martsinkiv postoi një raport mbi ngjarjen në faqen e tij në Facebook.
Ku ndër të tjera shkruan;
Opinioni i "patriotit" mesatar për veprimin në Ivano-Frankivsk nuk është i vështirë të parashikohet: "priftërinjtë" e "Kishës Ortodokse të Ukrainës" e duan atdheun e tyre dhe prandaj këndojnë një këngë për njeriun që luftoi për liri. Pse është kaq e çuditshme?

Në të vërtetë, nga këndvështrimi i një nacionalisti, nuk ka asgjë të çuditshme në këtë ngjarje: edhe priftërinjtë duhet ta duan tokën e tyre dhe të respektojnë heronjtë që luftuan për të. Por a duhet që klerikët të shpallin publikisht si baba jo Zotin, por një njeri, dhe për më tepër, një njeri me merita të krishtera shumë të dyshimta?
Më saktësisht, kjo pyetje u formulua nga një lexuese, e cila komentoi mbi këtë ngjarje në faqen Facebook të kryetarit bashkiak të Ivano-Frankivsk-it:
Ku shkruan ; "Dhe unë mendoja që Babai juaj ishte Ati që është në qiell?!"

Lajmi i performancës në Ivano-Frankivsk shkaktoi një jehonë të madhe në rrjet, prandaj le të analizojmë vetë këngën dhe çfarë do të thotë këndimi i saj nga "priftërinjtë" e strukturës së Dumenkos.
Për çfarë bëhet fjalë tek kënga?
"Klerikët" e "Kishës Ortodokse të Ukrainës" kënduan një këngë për një rebel i cili, i frymëzuar nga emri Bandera, luftoi kundër "Moskovitëve" dhe vdiq heroikisht. Historia e protagonistit, që i shtrirë nën një lis "pa këmbën e majtë dhe krahun e djathtë", ndërpritet nga refreni "Babai ynë është Bandera, Ukraina është nëna, ne do të luftojmë për Ukrainën!"
Sigurisht, teksti i këngës nuk është i detyruar të ndjekë të vërtetën historike, por ato kanë një ngarkesë të fuqishme edukative dhe ideologjike, e cila përdoret sot për të shkaktuar emocione "patriotike" dhe "në mënyrë adekuate" të ndikojë tek ne ukrainasit modernë.
Tezat kryesore të këngës janë si më poshtë: babai për një Ukrainas është Bandera, nëna është Ukraina, "Moskovitët" janë të këqij dhe duhen rrahur. Duket se kjo është arsyeja pse anëtarët e "Kishës Ortodokse të Ukrainës", të cilët e paraqesin veten si më patriotin midis patriotëve, e kënduan këtë pjesë.
Vetë teksti i këngës përmban një seri tezash që mund të ngrenë këto pyetje.

1. Kënga thotë se ukrainasit ishin në armiqësi me rusët: "Dhe ne nuk jetuam në marrëveshje me moskovitët".
Zakonisht, kryengritësit përcaktohen si anëtarë të OUN-UPA, e cila nga viti 1944 deri në 1956 kanë zhvilluar një luftë partizane kundër regjimit Sovjetik në territorin e Ukrainës perëndimore.
Tashmë nga rajoni ku ndodhën këto veprime, është e lehtë të konkludosh se moskovitët (siç i quajnë nacionalistët rusët) nuk ishin atje. Dhe nëse do të kishte, ata ishin shumë pak për t'u përmendur. Kjo është, rebelët "nuk jetuan në marrëveshje" jo me Moskovitët, por me ata Ukrainas që ishin besnikë ndaj regjimit Sovjetik. Dhe për pjesën më të madhe këta nuk ishin anëtarë të NKVD që luftonin me UPA, por fshatarë të zakonshëm që thjesht donin të jetonin në paqe sesa të luftonin me "Sovjetikët". Sipas historianëve, anëtarët e UPA vranë 30 676 njerëz në vitet 1944-1953. Shumica e viktimave ishin civilë nga Ukraina perëndimore: fermerë kooperativistë dhe fshatarë në përgjithësi - 15,355; punëtorë - 676; përfaqësues të inteligjencës - 1,931 (përfshirë 50 priftërinj); fëmijë, të moshuar, gra shtëpiake- 860. Në total - 18,822 vdekje civile, për të cilat patriotët u frymëzuan nga "babai ynë Bandera dhe nëna Ukraina"!

2. Kënga flet për një betejë të caktuar, e cila, ka shumë të ngjarë, u zhvillua në festën e Petros dhe Pavlit: "... Në ditën e Petros, ne filluam betejën. Moskovitët ikën duke humbur këpucët dhe goditjet tona ishin plumba mbi ta ".
Historia nuk na flet për fitoret e jashtëzakonshme të njësive rebele mbi "Moskovitët", por vetëm për një numër sulmesh të vogla partizane. Por përmendja e Petros (padyshim që kemi të bëjmë me përkujtimin e apostujve të shenjtë Petros dhe Pavlit më 12 korrik të kalendarit civil) na kujton se në vitin 1944 (13-22 korrik) kishte vërtet një betejë të madhe në të cilën morën pjesë rebelët. Vetëm këtu nuk ishte UPA, por divizjoni "Galicia" e SS të Wehrmacht.
Kjo betejë është Beteja e Brodit midis Korpusit të 13-të të Armatës IV Panzer të Wehrmacht, e cila përfshinte divizionin SS "Galicia", kundër trupave sovjetike të Frontit Ukrainas. Beteja përfundoi me humbjen e divizionit nazist pas së cilës një pjesë e "Galicianëve" u bashkuan me UPA. Dhe çështja nuk është se teksti i këngës rebele është në kundërshtim me të vërtetën historike (nuk ishin "moskovitë" ata që humbën këpucët ndërsa iknin).
Çështja nuk është as nëse në Frontin ukrainas kishte shumë të etnisë ukrainase, kundër të cilëve divizjoni "Galicia" SS "qëlluan" si pjesë e ushtrisë naziste.
Por është e rëndësishme që "priftërinjtë" e "Kishës Ortodokse të Ukrainës" ta konsiderojnë këtë si një akt heroizmi dhe t'ua ofrojnë besimtarëve të tyre si një shembull për t'u ndjekur.

Kush është baba për të krishterët?

Nëse "priftërinjtë" këndojnë një himn të tillë ndërsa janë të veshur me rrason, madje edhe menjëherë pas "shërbimit të varrimit", atëherë ata padyshim që shprehin pozicionin e "Kishës" së tyre me këtë akt.
Me fjalë të tjera, qëndrimi ndaj Bandera-s si "ati" është qëndrimi zyrtar i "Kishës Ortodokse të Ukrainës".

Po a është e nevojshme të kujtojmë kush në Kishën e vërtetë quhet Atë?
Le të kujtojmë fjalët e
Shpëtimtarit: "mos quani askënd" Atë " mbi dhe, sepse vetëm një është Ati juaj, ai në qiell. Dhe mos e quani" mësues ", sepse vetëm një është Mësuesi juaj, Krishti" (Matheu 23: 9-10 )
Po, në Kishë fjala "atë" nuk përdoret vetëm për t'iu referuar Zotit. Përveç një termi respekti për një prift, fjala "atë" përdoret për t'u referuar etërve veçanërisht të respektuar.
Për shembull, Mitropoliti i ndjerë Amfilohije (Radoviç) është quajtur "babai i Malit të Zi Orthodhoks".
Ekziston shprehja "at shpirtëror" në lidhje me një mentor të cilit një i krishterë orthodhoks rrëfehet dhe i beson problemet e tij shpirtërore.
Dhe, sigurisht, besimtarët i quajnë me dashuri njerëzit që Kisha i ka quajtur shenjtorë "Etër".
Ne e dimë se etërit e shenjtë janë në fronin e Zotit dhe lutja e tyre ka një fuqi të veçantë.
Por të gjithë të krishterët - pastorë, klerikë dhe shenjtorë - përpiqen të imitojnë Atin Qiellor.
"Prandaj jini të përsosur ashtu siç është i përsosur Ati juaj qiellor" (Matheu 5:48), na thotë Krishti.
Dhe këto nuk janë vetëm fjalë, ai është një model për ne të krishterët. Në këto fjalë, folja motivuese është "të jesh".
Ne shohim drejt përsosjes së Atit Qiellor dhe përpiqemi të bëhemi më të përsosur vetë. Dhe është e natyrshme të marrësh një shembull nga Ai që dëshiron edhe ti ngjash.
Fëmijët e vegjël i adoptojnë zakonet e prindërve të tyre shumë shpejt. Ata shikojnë dhe i përsërisin. Edhe gjeste të këqija, edhe gjeste të mira.
Të rriturit nuk janë krejtësisht të ndryshëm nga fëmijët, ata gjithashtu kërkojnë një shembull për të ndjekur. Dhe nëse Ati Qiellor është modeli për ne, atëherë ne kemi një nxitje për t'iu afruar përsosmërisë së tij. Por çfarë ndodh nëse modeli do të ishte ndryshe?
Në Shkrimet përmendet krejtësisht ndryshe fjala "atë". Krishti, duke iu drejtuar farisenjve, u tha atyre: "Pse nuk e kuptoni gjuhën time? Sepse nuk mund t'i dëgjoni fjalët e mia, ju që keni djallin si atin tuaj dhe doni të përmbushni dëshirat e atit tuaj. Ai ishte një vrasës që nga fillimi, dhe ai nuk ngulmoi në të vërtetën, sepse nuk ka asnjë të vërtetë në të. Kur flet gënjeshtër, ai flet nga e tija, sepse është gënjeshtar dhe baba i gënjeshtrës "(Joan 8: 43-44).
"Kisha Ortodokse e Ukrainës" na ofron Stepan Banderën si "Atë" dhe udhëheqës shpirtëror. Ata mund ta kundërshtojnë këtë duke thënë se askush nga "priftërinjtë" nuk e tha atë drejtpërdrejt. Por nuk është e nevojshme. Nëse ata kryejnë adhurime dhe më pas këndojnë "babai ynë është Bandera" me veshje priftërore, mjafton. Gjithashtu, jo shumë kohë më parë, kreu i "Kishës Ortodokse të Ukrainës" Sergej Dumenko deklaroi se Bandera ishte një "gjeni i frymës së ndërtimit të kombit" dhe është krenar kur ai dhe anëtarët e strukturës së tij quhen "banderovtsi". ", ose" banderistë ".
A mund të shërbejë Bandera si një udhëzues moral për një të krishterë?
Personaliteti i Stepan Banderës është shumë kontradiktor për Ukrainën moderne. Deri vonë, qëndrimi ndaj figurës Bandera ishte kryesisht negativ për shkak të bashkëpunimit me nazistët dhe aktiviteteve terroriste të OUN kundër popullatës civile.
Pas Euromajdanit, gjithçka ndryshoi: ai tani konsiderohet si luftëtar për
pavarësinë e Ukrainës dhe pothuajse si një hero kombëtar. Por ne nuk do të vlerësojmë personalitetin e Banderës për sa i përket veprimtarisë politike. Ne jemi të interesuar të dimë se çfarë lloj i krishterë ishte ai.
Babai i Stepan Banderëd ishte një prift Uniat. Në vitet 1930, në territorin e Ukrainës perëndimore (Polonia e atëhershme), Bandera organizoi një seri veprimesh terroriste, me pak fjalë, vrasjen e burrave të shquar polakë. Në gjyqin e Varshavës për vrasjen e Ministrit të Brendshëm polak Bronislaw Peraçki, prokurori i tha Bandera-s se veprimtaritë terroriste të OUN "kundërshtonin bazat e moralit të krishterë", gjë që nuk i bëri shumë përshtypje udhëheqësit të OUN.
Në vitet 1940-1941, gjatë përçarjes së nacionalistëve OUN në pasues të Bandera-s dhe Meln'ik, Stepan Bandera dha urdhra për shfarosjen e qindra "mel'nikovtsy" .
Por mbase fakti më i paqartë në biografinë e Banderas është bashkëpunimi i tij me nazistët gjermanë. Në pranverën e vitit 1941, Bandera me OUN formoi Legjionin Ukrainas në Poloni si pjesë e batalioneve naziste "Nachtigall" dhe "Roland" me një numër të përgjithshëm prej 800 anëtarësh. Këta akuzohen për masakra masive hebrenjsh në Lviv dhe qytete të tjera të Ukrainës gjatë sulmit nazist ndaj BRSS. Më pas, nazistët bashkuan "Nachtigall" dhe "Roland" në Batalionin e 201-të të Sigurimit, të cilin ata e dërguan për të çfarosur partizanët Bjellorusë dhe, në të njëjtën kohë, popullsinë lokale jo-besnike ndaj Gjermanisë. Presidenti i Bjellorusisë Aleksandr Lukashenko ka akuzuar "banderistët" për këtë.
Në Ukrainën e sotme, Stepan Bandera besohet se jo vetëm ka bashkëpunuar me Gjermaninë naziste, por pothuajse ka luftuar për ta.
Kjo zakonisht dëgjohet më fort më 1 janar, gjatë proçesionit të pishtarëve në Kiev për nder të ditëlindjes së udhëheqësit. Edhe nga jashtë, proçesioni kujton me dhimbje proçesionet e pishtarëve të Gjermanisë naziste.
Marshimi i fundit, i cili u zhvillua në 1 Janar 2020, u dënua ashpër nga ambasadori izraelian në Ukrainë Joel Lyon, i cili e quajti Stepan Bandera "një bashkëpunëtor i regjimit nazist".
Është e mundur të trajtohet ndryshe Bandera si një politikan, por që ta konsiderojmë atë një "baba" për një të krishterë? A mësoi ai udhëzimet e Krishtit? A na ka mësuar të duam armiqtë tanë, të bekojmë ata që mallkojnë dhe t'u bëjmë mirë atyre që na bëjnë keq? Absolutisht jo!
Ndoshta, Stepan Bandera mësoi dashurinë? Jo, ai mësoi të urrente dhe të vriste ata që nuk ishin dakord me idetë e tij.
Me një bagazh të tillë, ka dyshime serioze se Stepan ishte i mirëpritur për Shpëtimtarin menjëherë pas vdekjes, e lëre më të ishte një udhëzues moral dhe shpirtëror për të krishterët.
Atëherë, pse Sergej Dumenko ( sot kreu i intrinizuar nga Fanari ) [përkthyesi] , e konsideron Bandera-n një "gjeni kombëtar" dhe është krenar që është një njdjekës i Banderas? Pse "priftërinjtë" e tij e quajnë Banderan "babai" i ynë!
Edhe pse "babai ynë është Bandera" është vetëm një këngë, refreni i saj "babai ynë është Bandera, Ukraina është nëna" është një flamur ideologjik i Ukrainës moderne. Qëndrimi ndaj personalitetit të Stepan Banderas imponohet me këtë lidhje dhe është një provë e "patriotizmit" së bashku me famëkeqen këngë "e kujt është Krimea?".
Për ukrainasit
thuhet; nëse nuk e konsiderojnë Bandera një hero kombëtar, ata nuk mund ta duan plotësisht Ukrainën. Ta themi troç, nëse Bandera nuk është babai juaj, atëherë ju nuk jeni një ukrainas i vërtetë.
Por, çka nëse nuk jeni vetëm një ukrainas, dhe a jeni ju edhe një i krishterë orthodhoks?
I krishteri nuk mund të injorojë thjesht faktin se refreni "babai ynë është Bandera, Ukraina është nëna" është një huazim semantik i shtrembëruar i fjalëve të famshme të dëshmorit të shenjtë Qiprianit të Kartagjenës që thotë "cili nuk e ka Kishën si nënë, nuk mund të ketë Zotit për Atë ”.
Në fakt, shenjtori ishte shprehur disi ndryshe: "Kush nuk mund ta ketë më Zotin si Atë, nuk e ka Kishën si nënë". Por në rastin e skizmatikëve ukrainas, ky formulim tingëllon edhe më i shkëlqyer: një person i cili ka rënë nga Kisha nuk e konsideron më Zotin si Atin e tij dhe për këtë arsye është i detyruar të kërkojë një zëvendës për të.
Dhe le të shohim se si funksionon ky zëvendësim në realitet. Pse "episkopët" dhe "priftërinjtë" e "Kishës Ortodokse Ukrainase" u mësojnë grigjës së tyre t'u vjedhin kishat besimtarëve Orthodhoks të Ukrainës, të thyejnë dritaret dhe të thyejnë bravat e dyerve?
Pse ata mësojnë "lutjen" me grushta dhe shkopinj? Pse mësojnë ata të mos duan, por të urrejnë të afërmin? Sepse, edhe nëse i thonë lutjet e kishës me zë të lartë, ata kanë në zemrat e tyre "babai ynë është Bandera". Meqenëse Stepani dhe udhëheqësit e tjerë nacionalistë kanë mësuar të mos duan, por të urrejnë: polakë ukrainas "të gabuar", rusë, bolshevikë, etj. Dhe urrejtja, sado "patriotike" të jetë, nuk mund ta afrojë njeriun më pranë Zotit.
Dhe nëse vëllezërit tanë të humbur nuk e kuptojnë atë tani, mund të jetë tepër vonë.






* - Rekuiemi është një meshë sipas ritit liturgjik të Kishës Katolike e kryer për të rikujtuar të fjeturit .

[arbereshi_niko]

Kisha Rumune nuk e ka ndryshuar qëndrimin e saj ndaj Ukrainës, thotë këshilltari patriarkal, pavarësisht pohimit të Dumenkos.

Sipas një raporti të fundit nga gazeta pro-Konstandinopolit, Orthodhoks-Times, "Mitropoliti" skizmatik Epifanij Dumenko i "Kishës Ortodokse të Ukrainës" deklaroi kohët e fundit në televizionin ukrainas se disa kisha lokale janë gati të njohin strukturën e saj.
Ai po i referohej kryesisht kishës gjeorgjiane, ku, sipas tij, shumica e episkopëve janë në favor të njohjes së skizmatikëve, por ai gjithashtu përmendi kishat e Jeruzalemit, Rumanisë, Bullgarisë dhe të Shqipërisë, duke treguar se ato po ndjekin shembullin e Kishës Qipriote, ku primati deklaroi në mënyrë të njëanshme njohjen dhe Sinodi zgjodhi të pranonte pasivisht vendimin e tij.
Vlen të përmendet se, sipas Dumenkos, vetëm dy ose tre episkopë qipriotë nuk ishin dakord me vendimin e primatit, megjithëse, në të vërtetë, 7 anëtarë të Sinodit, përfshirë episkopët më autoritarë të Kishës Qipriote, e kundërshtuan atë, ndërsa 9 votuan pro, pa protestuar ndaj vendimit të kryepiskopit.
Dhe, të paktën në rastin e Kishës Rumune, deklarata e "mitropolitit" duket që është e pabazuar.
OrthoChristian kontaktoi At Michael Tiţa, këshilltari personal i Patriarkut të Rumanisë FortLumturisë së tij Danielit, për marrëdhëniet me vendet e huaja dhe midis Kishave, për të hetuar deklaratën e Dumenkos dhe pozicionin aktual të Kishës Rumune ndaj "Kishës Ortodokse të Ukrainë'.
At Michael u përgjigj:
Unë nuk e di se në cilat fakte Mitropoliti Epifanij e mbështet deklaratën e tij në lidhje me marrëdhëniet e ardhshme me Kishën Orthodhokse Rumune. Pozicioni i Kishës sonë është deri më tani, me sa di unë, ai i shprehur në vendimin e saj të mëparshëm.
Linku që na ofron At Michael i referohet vendimit të Sinodit të 25 Tetorit 2018, ku "ai përsërit rekomandimin e tij të 24 majit 2018 që Patriarkana Ekumenike dhe Patriarkana e Moskës të mblidhen për një zgjidhje, duke ruajtur unitetin e besimit dhe lirinë administrative-baritore, e cila është karakteristikë e Orthodhoksisë ”.
Episkopët rumun vazhduan: "Sinodi i Shenjtë gjithashtu nënvizon faktin se uniteti është ruajtur përmes bashkë-përgjegjësisë dhe bashkëpunimit midis Kishave Orthodhokse lokale, duke kultivuar dialogun dhe sinodalitetin në nivelin pan-Orthodhoks, kjo është një domosdoshmëri e përhershme në jetën e Kishës. Uniteti i Kishës është një dhuratë e shenjtë nga Zoti, por gjithashtu një përgjegjësi e madhe e episkopëve, klerikëve dhe besimtarëve besnikë ".
OrthoChristian kontaktoi At Michael edhe vitin e kaluar, kur u përfol se Patriarku Daniel tashmë po përkujtonte skizmatikun Epifanij Dumenko në Liturgji. Këshilltari patriarkal u përgjigj në atë kohë:
Një vendim në lidhje me këtë kishë të re në botën orthodhokse dhe të gjitha implikimet e saj do të duhet të merret nga i gjithë Sinodi i Shenjtë i Kishës Orthodhokse Rumune, dhe jo nga një person i vetëm, edhe nëse ai person është primati i Kishës Orthodhokse Rumune.
Fatkeqësisht, që nga ajo kohë, patriarku i Aleksandrisë dhe kryepiskopi i Qipros kanë vendosur preçedentin katastrofik të marrjes së një vendimi të tillë më vete, pa pëlqimin e sinodeve të tyre.
OrthoChristian po pret gjithashtu një përgjigje për këtë çështje nga Departamenti i Punëve të Jashtme të Patriarkanës Gjeorgjiane dhe të një anëtarit të Sinodit të Shenjtë Bullgar.


Burimi: Orthochristian.com, 15 janar 2021