Lajme mbi boten Orthodhokse.

[arbereshi_niko]

Përdorimi i temjanit në shtëpi







Kisha Orthodhokse ia përçon lajmin e mirë të Jisuit besimtarit në mënyrë të plotë. Ajo i drejtohet jo vetëm syrit dhe veshit, por edhe shqisës së të nuhaturit.
Një person i verbër dhe shurdh që hyn në një kishë ortho- dhokse, nga era e mirë e temjanit, do ta kuptojë me- njëherë që ndodhet në një vend të shenjtë.
Në librin e Zbulesës lexojmë: “Dhe pashë një engjëll që qëndronte tek altari, kishte një temjanicë të artë; dhe iu dha shumë temjan, dhe tymi i temjanit me lutjet e shenjtorëve u ngrit përpara Perëndisë prej dorës së engjëllit”.
Retë e tymit erëmirë që burojnë prej temjanicës simbolizojnë lutjen tonë që ngjitet te Perëndia. “Era e mirë” e temjanit shpreh kënaqësinë që Perëndia merr nga lutjet tona.
Të krishterëve të hershëm u kërkohej nga paganët romakë që çdo vit të digjnin publikisht pak temjan përpara statujës së Cezarit. Duke djegur temjan para statujës së Cezarit, ata do ta njihnin atë si hyjnor.
Të krishterët refuzonin të kryenin këtë veprim, sepse e konsideronin si adhurim. Për ta ekzistonte vetëm një Zot, Jisu Krishti. Ngaqë refuzonin djegien e temjanit para Cezarit, ata i hidhnin te luanët.
Në ditët e sotme prifti orthodhoks djeg temjan para Altarit të shenjtë. Ai temjanis Dhuratat e Shenjta (Kungatën) dhe ikonat. Me fjalë të tjera, sot ne djegim temjan para Perëndisë së vetëm dhe të vërtetë dhe para askujt tjetër.
Veprimi i djegies së temjanit para Jisuit rrëfen besimin tonë, se vetëm Ai është Zot.
Pasi prifti temjanis Altarin dhe ikonat, kthehet dhe temjanis besimtarët. Me anë të këtij veprimi ai nderon dhe respekton ikonën e Perëndisë që banon ndër ne, për shembull, shëmbëlltyra e Perëndisë në të cilën ne u krijuam.
Ky veprim na kujton se jemi persona të rëndësishëm në sytë e Perëndisë si, për shembull, shëmbëlltyra e Tij që jeton dhe ecën.
Çdo shtëpi orthodhokse duhet të mbajë një temjanicë të vogël te këndi i lutjes. Prindërit mund të mësojnë fëmijët e tyre se si të ndezin qymyrin dhe të vendosin pak temjan në të, kur ofrohen lutjet familjare.
Disa prindër mund të parapëlqejnë të ndezin temjanicën vetëm në mbrëmjet e të shtunave dhe në mbrëmjet para ditëve të shenjta.
Kuptimi i temjanit mund t’u shpjegohet fëmijëve që në moshë të vogël, në mënyrë që edhe ata të mund të marrin pjesë në mënyrë kuptimplote në këtë veprim adhurues.
Një praktikë e mirë do të ishte që prindërit të bënin shenjën e Kryqit me temjanicë përpara çdo fëmije, duke shpjeguar se me anë të këtij veprimi ata po respektojnë shëmbëlltyrën e Perëndisë që është në ta.
Imagjinoni sa kujtime të bukura mund të rrënjosë ky veprim te fëmijët. Kur të rriten, çdo herë që do të shkojnë në kishë, ata do ta lidhin erën e mirë të temjanit me kujtimet e dashura të lutjeve të familjes së tyre në shtëpi kur ishin fëmijë.
Çdo herë që do shikojnë priftin të temjanisë Altarin dhe njerëzit në Liturgji, do të qëndrojnë me frikë në praninë e Zotit, do të shohin tymin që ngrihet lart, lutjet e tyre që ngjiten te froni i Perëndisë.
Çdo natë nëna ndez një temjanicë të vogël dhe e çon në të gjitha ambientet e shtëpisë, duke i kërkuar Krishtit të bekojë çdo dhomë me praninë e Tij. Tymi erëmirë i temjanit mbush shtëpinë me praninë e shenjtë.
Gjatë gjithë javës fëmijët ndiejnë praninë e Krishtit ngado. Kështu, e njëjta aromë temjani që shijojnë në kishë, përjetohet në shtëpi. Fëmijët fillojnë të kuptojnë se ekziston një lidhje midis kishës dhe shtëpisë.
Edhe shtëpia është e shenjtë. Atë çfarë bëjmë në kishë, e bëjmë edhe në shtëpi. Rezultati është se besimi, kur përjetohet në shtëpi, bëhet real.


ATË ANTHONY M. CONIARIS
FAMILJA ORTHODHOKSE – KISHA E PERËNDISË
Kisha Ortodokse Autoqefale e Shqipërisë

Burimi: www.orthodhoksiaebashkuar.al

[arbereshi_niko]

Mbreti afrikan kthehet në Orthodhoksi (lajme)






Bashkimi i Gazetarëve Orthodhoks raportoi se një mbret afrikan u pagëzua në malin Athos, duke pranuar besimin e vërtetë.
Mbreti, duke marrë emrin e Davidit, u pagëzua në manastirin e Koutlomousiut.
Aktualisht, përveç fotove që ofrohen për shtypin nga mali Athos, nuk dimë asgjë tjetër.
Mbreti u shfaq në Athos duke kërkuar që të pagëzohej, dhe kështu ndodhi për lavdinë e Perëndisë.





Burimi: Nga Cristianità Ortodossa

[arbereshi_niko]

U dorëzuan diplomat për 11 studentë të Akademisë Teologjike “Ngjallja e Krishtit”


Diplomimi në fund të studimeve është gjithmonë një moment kyç në jetën e çdo të riu, por ai merr një kuptim më të thellë kur puna dhe vepra e tij do t’i kushtohen Perëndisë.
Ndaj, më 12 qershor 2018, në Akademinë Theologjike “Ngjallja e Krishtit”, në Manastirn e Shën Vlashit, Durrës, dita e diplomimit kishte sa dimensionin e gëzimit për arritjen e një objektivi kaq të rëndësishëm në jetë,
po aq edhe atë shpirtëror, të lidhur me shërbesën në të gjitha fushat ku ka nevojë Kisha Orthodhokse Autoqefale të Shqipërisë.
Këtë vit u diplomuan njëmbëdhjetë të rinj dhe të reja, duke përfunduar ciklin e plotë katërvjeçar të studimeve.

Aktivitetet me këtë rast filluan si gjithnjë me Liturgjinë Hyjnore, të kryesuar nga Mitropoliti i Apollonisë dhe Fierit, Nikolla, nga priftërinjtë dhe dhjakonët që shërbejnë në Akademi,
që janë pjesë e trupës pedagogjike, nga Kori i studentëve të Akademisë, plot prindër, miq dhe të ftuar që kishin ardhur nga shumë larg për të marrë pjesë të gjithë së bashku në këtë gëzim.
Më pas, të gjithë pjesëmarrësit u drejtuan drejt sallës së konferencave të Manastirit. Gëzimi kulmoi me ardhjen në diplomim të Kryepiskopit të Tiranës, Durrësit dhe të Gjithë Shqipërisë, Anastasit,
si dhe të Mitropolitit të Elbasanit, Andoni, Mitropoliti i Amantias, Nathanaili dhe Episkopi i Bylisit, Asti.

Ceremonia u hap me himne kishtare të psalura nga kori i studentëve. Më pas, vijoi fjala përshëndetëse e Mitropolitit Nikolla, i cili ndër të tjera theksoi rëndësinë e këtyre studimeve në këtë Akademi,
për katër vitet e kaluara së bashku, si dhe për besimin që Kisha dhe Kryebariu kanë tashmë tek këta njëmbëdhjetë të sapodiplomuarit, duke i konsideruar bashkëpunëtorët më të rinj.
Ai uroi të gjithë prindërit dhe pjesëmarrësit e pranishëm. Ai falënderoi veçanërisht Kryepiskopin Anastas, që ka bërë të mundur këto studime dhe mjediset moderne që u shërbejnë, si dhe të gjithë trupën pedagogjike.

Vijoi fjala e studentit të dytë më të mirë Apostol Kapurani, i cili referoi disa pasazhe nga libri “Shkalla” i shën Joan Sinaitit, rreth “Dashurisë, shpresës dhe besimit”.
Më pas vijoi referati i studentit me rezultatet më të mira, Mateo Tauzi, i cili falënderoi në fjalën e tij Fortlumturinë e Tij Anastasin për mundësinë e studimit, prindërit e studentëve për mbështetjen e tyre dhe stafin Akademik për bashkëpunimin.

Aktiviteti u mbyll me fjalët dhe bekimet atërore të Kryepiskopit Anastas, i cili theksoi se ndjenjat e mirënjohjes dhe përgjegjësisë, për Kishën, vendin, familjet,
shoqërinë dhe vetveten duhet të mbizotërojnë sot brenda secilit prej nesh, sidomos brenda të sapodiplomuarve.
Ai uroi për suksese të mëtejshme në jetë dhe në studime për njëmbëdhjetë të diplomuarit, si dhe solli edhe njëherë në vëmendjen e tyre, rëndësinë që kanë tri degët e reja të hapura në Kolegjin Universitar “Logos”,
për jetën akademike të Kishës, por edhe për studentët e diplomuar.

Më pas, në një takim të veçantë me studentët u diskutua për mundësitë e shumta që kanë për të vazhduar studimet, si dhe për të gjithë mbështetjen atërore që Fortlumturia e Tij do të ofrojë në këtë drejtim.










Burimi: Orthodox Albania

[arbereshi_niko]

Komunitetet fetare i bëjnë apel Merkel dhe Makron




Në një letër të përbashkët drejtuar Kancelares gjermane Angela Merkel dhe Presidentit francez Emmanuel Macron,
krerët e bashkësive fetare në Shqipëri, Kryetari i Komunitetit Mysliman, H. Skënder Bruçaj, Kryepiskopi i Tiranës, Durrësit dhe i Gjithë Shqipërisë Anastasi,
Sekretari i Përgjithshëm i Konferencës Ipeshkvnore Katolike dhe Arqipeshkëv i Rrëshenit, Imzot Gjergj Meta, Kryegjyshi Botërior i Bektashinjve, Haxhi Dede Edmond Brahimaj
dhe Presidenti i Vëllazërisë Ungjillore, Pastor Ylli Doçi, bëjnë apel për një vendim pozitiv për hapjen e negociatave të anëtarësimit të Shqipërisë me Bashkimin Evropian.

Letra iu dorëzua sot Ministrit Ditmir Bushati nga drejtuesit e këtyre komuniteteve, në një takim në Ministrinë për Evropën dhe Punët e Jashtme.
Dorëzimin, si më i vjetri në detyrë dhe në moshë e bëri Kryepiskopi Anastas, i cili shoqërohej edhe nga Episkopi i Bylisit, Asti.

“Ju keni dhënë shembullin më kuptimplotë që ne jemi evropianë dhe tani është momenti i duhur për secilin prej nesh të ndjekim shembullim tuaj" - u shpreh Ministri Bushati.



* * * * *

Në deklaratë thuhet:



“Në këtë moment të një rëndësie të madhe, dëshirojmë të theksojmë edhe një herë atë që kemi shprehur kohët e fundit në deklaratën tonë të përbashkët të datës 21 prill 2018: ne shqiptarët jemi pjesë e Evropës.
Ne jemi pjesë e një historie që shtrihet në origjinën e Evropës. Është një histori që ka rrënjë mijëra vjeçare. Rrënjë të përbashkëta kulturore dhe sociale na lidhin.
Jemi të bindur se rruga drejt Bashkimit Evropian përfaqëson dëshirën e kahershme të njerëzve tanë, si edhe vlerat e një shoqërie të lirë
ku çdokush mund të ushtrojë të drejtat e tij e ndër to, e drejta e lirisë dhe besimit fetar është thelbësore.
Ne i jemi mirënjohës Zotit për faktin se historia e popullit shqiptar ka treguar një jetëgjatësi të qëndrueshme të vlerës së respektit për dallimin fetar, duke jetuar së bashku në harmoni si një familje.

“Rruga drejt Bashkimit Evropian është veçanërisht kritike për rininë tonë. Të rinjtë shqiptarë renditen mes euro-entuziastëve më të fuqishëm, e megjithatë ata ndjehen më të frustruar,
sepse edhe pse jetojnë pranë shokëve të tyre evropianë, janë të përjashtuar nga të njëjtat mundësi.
Mbështetja juaj për Shqipërinë në procesin e pranimit, më këtë moment kritik, kur vlerat e tolerancës, solidaritetit dhe të drejtave të njeriut kërcënohen nga radikalizmi, fanatizmi dhe ideologji të tjera si këto.
ju bëjmë thirrje të pranoni dëshirën e sinqertë të të gjithë shqiptarëve, dhe të na mbështesni në angazhimin tonë të pakthyeshëm për një Shqipëri si pjesë e Evropës.

Me lutje të zjarrtë, ne riafirmojmë angazhimin tonë për të mbetur mbështetës të palëkundur të vlerave evropiane të një shoqërie me liri, drejtësi dhe prosperitet për të gjithë”.


https://www.flickr.com/photos/157448...57694967813112


Burimi: orthodoxalbania.org

[arbereshi_niko]

26 vjet nga ringritja kanonike e Kishës sonë



24 qershor 1992 – Patriarkana Ekumenike zgjidhte Fortlumturinë

e Tij Anastasin në krye të Kishë sonë


Më 24 qershor 1992, Patriarkana Ekumenike do të zgjidhte Mitropolitin Anastas, si Kryepiskopin e parë pas ardhjes së demokracisë.
Kjo zgjedhje mund të quhet edhe rinjohje dhe ripërtëritje e Autoqefalisë të Kishës Orthodhokse Autoqefale të Shqipërisë, të vënë në diskutim nga shkatërrimi total që i bëri Kishës sonë regjimi komunist.
Kjo ngjarje ishte shpallje e lajmit të mirë se Kisha e Shqipërisë ishte e gjallë dhe plot jetë dhe do mund të vazhdonte veprën shpirtërore të ndriçuar nga Perëndia në dobi të gjithë shoqërisë shqiptare.

Kryepiskopi Anastas erdhi në Shqipërisë, në korrik 1991, si Eksark Patriarkal, për të parë se çkishte mbetur pas gërmadhave ateiste.
Shpejt, Fortlumturia e Tij u bë një emër i dashur dhe i respektuar në Kishën tonë, por ai gëzonte prej kohësh nderim të veçantë në të gjitha Kishat e tjera Orthodhokse kudo në botë dhe më gjerë.
Emri i tij jo vetëm u bë sinonim i ringjalljes së Kishës në Shqipëri, por edhe si i një hierapostulli të ditëve të sotme, i promotorit të dialogut ndërmjet besimeve dhe kulturave të ndryshme,
i paqes dhe dashurisë për të gjithë, i përkujdesit për të varfrit dhe nevojtarët dhe të respektit, lirisë dhe dinjitetit të çdo personi, kushdo qoftë ai.

Kishën tonë e kishte dobësuar shumë periudha e gjatë e pushtimit osman. Pas Pavarësisë, vetëm dy vjet kishte qenë e lirë të zhvillohej kanonikisht, që nga shpallja e autoqefalisë, sepse pasuan pushtimi fashist dhe persekutimi ateist komunist.
Kështu, fillimi i demokracisë e gjeti krejtësisht të shkatërruar, pa asnjë episkop dhe me vetëm 15 klerikë në moshë të thyer. Ishte vështirë të ishe optimist për të ardhmen.
Por, ajo që nuk është e mundur për njerëzit është e mundur për Perëndinë, i Cili dërgoi një njeri, i cili bëri të mundur atë që u quajt mrekullia e Kishës Orthodhokse në Shqipëri.

Rasti i vendit tonë është unik në historinë botërore. Ishte hera e parë që një kishë gjendej pa hierarkinë e saj. Prandaj, për të zgjidhur këtë çështje jetësore, kaq delikate e të rëndësishme duhej patjetër një nismë ndërkombëtare.
që ai që do të udhëhiqte Kishën tonë në ringritjen nga gërmadhat të ishte i pranuar nga Komuniteti Orthodhoks, nga autoritetet shtetërore dhe të ruhej Autoqefalia.
Dhe Kryepiskopi Anastas i bëri këto të gjitha të mundura dhe shumë më tepër. Përpjekjet e tij të jashtëzakonshme, që në çastet e para,
për të arsimuar klerin orthodhoks në vend, në fillim në një ambient të marrë me qira në plazhin e Durrësit dhe pastaj ndërtimi i Akademisë Teologjike në Shën Vlash,
që u ngrit me fondet e mbledhura po prej tij, janë përpjekje vendimtare për konsolidimin e pavarësisë së Kishës sonë.

Ringjallja e Kishës kishte nevojë për ngritjen e një hierarkie kishtare, për përgatitjen e kuadrove të duhur për të drejtuar Kishën, pajisjen e saj me klerikë dhe teologë dhe mbi të gjitha për ringritjen e autoqefalisë financiare,
pasi pronat e grabitura nuk u kthyen në shumicën e tyre. Mbi 150 priftërinj vendas, qindra kisha dhe objekte administrative, të reja apo të ringritura,
dhjetëra kisha monumentale të restauruara, një sistem ndihme sociale dhe arsimor që nuk ka ekzistuar kurrë më parë, ringritja nga hiçi e ekonomisë kishtare, janë vetëm disa nga këto mrekulli.

Kjo ka marrë edhe njohjen dhe mirënjohjen jo vetëm të besimtarëve orthodhoksë, por të gjithë shoqërisë shqiptare. Presidenti Ilir Meta, në letrën që i drejtonte Kryepiskopit Anastas me rastin e marrjes së nështetësisë shqiptare,
do të shkruante ndër të tjera: “Gjatë 25 viteve si Kryepeshkop i Tiranës, Durrësit dhe të gjithë Shqipërisë, duke kontribuar me përkushtim në ringritjen e plotë kanonike dhe shpirtërore të Kishës Ortodokse Autoqefale të Shqipërisë,
në rimëkëmbjen dhe ngritjen e objekteve të besimit ortodoks, në ringjalljen, kultivimin dhe ruajtjen e traditës shumëshekullore të besimit ortodoks në Shqipëri
dhe në ndërtimin e veprave në fushën e arsimit, shëndetësisë, mirëqenies sociale, zhvillimit rural, kulturës dhe mjedisit në Shqipëri, keni dëshmuar se udhëhiqeni nga besimi, dashuria, paqja, shpresa dhe mësimet e veprat e shenjta të Zotit...”


Kryepiskopata Tiranë





Burimi: Nga Faqa kryesore e KOASH-it
Publikuar te shtunen 23 Qershor 2018

[arbereshi_niko]

Një koment i patrikut ekumenik mbi Ukrainën.


Në Blogun e kishës orthodhokse te Torinos, gjejmë te perkthyer nga faqa e internetit Orthochristian.com një artikull ku patriku Bartholomeu deklaron që
Kostantinopoja kurrë nuk e ka lënë të lirë si territor Ukrainën, për këtë gëzon të drejtën e juridiksionit mbi Mitropolinë e Kievit.

Në një mënyrë apo në një tjetër ka shumë të ngjarë që kjo gjë të shkaktojë disa acarime, Patriarku Ekumenik Bartholomeu i Kostandinopojës ka deklaruar se Kisha ukrainase është, në fakt, ende në juridiksionin e saj kanonik.

Patriarku ka adresuar përsëri çështjen e përçarjes (skizmës) që po verifikohet në Ukrainën orthodhokse në një fjalim që pasoi memorialin e 40 ditëve për Mitropolitin Evangelos të Pergës, të dielën, me 1 korrik, 2018,
në kishën patriarkale të Shën Gjergjit në Stamboll, duke theksuar dëshirën e patriarkatit për të shëruar (zgjidhur (skizmën) përçarjen.

Siç është raportuar nga faqja e internetit të Patriarkanës Ekumenike, Patriarku Bartholomeu filloi duke deklaruar dëshirën e tij për të parë problemet në Ukrainë që të arrihet në një përfundim të qetë,
duke pasur parasysh rolin historik të Konstandinopojës si Kisha Nënë e Kievit Rus ', "Sepse, si kishë nënë, është e arsyeshme të uroj për restaurimin e unitetit ndaj ndarjes kishtare të trupit eklezial në Ukrainë,
një popullsi besëtare të dhjetëra milionave, të pagëzuar dhe arsimuar direkt përmes vullnetit providencjal dhe aktivitetit misionar të fronit tonë ekumenik. "

Shenjtëria e tij ka shprehur një ndjenjë të tillë edhe në të kaluarën, dhe të gjitha Kishat jkanë qënë në marrëveshje të plotë me rolin historik të Patriarkanës Ekumenike dhe dëshirën për të kapërcyer përçarjen.

Sidoqoftë, patriku u përpoq në një territor të diskutueshëm kur deklaroi se Kisha ukrainase akoma i përket juridiksionit të saj kanonik edhe sot:

Mos harroni se Kostandinopoja nuk i ka dhënë askujt territorin e Ukrainës me anë të një akti kishtar, por i dha Patriarkut të Moskës, vetëm të drejtën për të urdhëruar ( emëruar ) apo transferimin e Mitropolitit të Kievit
me kusht që Mitropoliti i Kievit të zgjidhet nga një këshill i klerikëve dhe laikëve dhe të përkujtojë gjithmonë në patriarkun ekumenik.

Si dëshmi, ai vuri tomos-in e autoqefalisë dhënë Kishës Orthodhokse polake në vitin 1924 nga ana e Patriarkanës Ekumenike, i cili thotë se ndarja e mitropolisë së Kievit nga Froni Ekumenik ", nuk ka ndodhur në asnjë mënyrë në bazë të normativave kanonike të detyrueshme."

Deklarata e tij është interesante, pasi kohët e fundit patriarku i tha një delegacjonit të Kishës kanonike Ukrainase që dëshiron që ti ndihmojë, por nuk do që të ndërhyjë në punët e një kishe tjetër lokale.

Se Ukraina i takon Konstandinopojës kjo është padyshim një surprizë për të njëjtën Kishë të Ukrainës, e cila kohët e fundit ka deklaruar të jetë plotësisht në gjendje për të kryer misionin e saj ungjillor
si një organ autonom në kuadër të Patriarkanës së Moskës dhe Kishës Ruse, e cila ishte shtëpia shpirtërore e Kishës së Ukrainës që nga viti 1685.

Përveç kësaj, kisha ruse kishte refuzuar tashmë pretendime të tilla, kur Hirësia e Tij Mitropoliti Johan (Zizioulas) i Pergamos kishte paraqitur teorinë në takimin e fundit midis peshkopëve të Ukrainës dhe Konstandinopojës.

Duke iu drejtuar delegacionit ukrainas në takimin e 21 qershorit në Konstandinopojë, Metropoliti Johan ka avancuar teorinë se Kievi kurrë nuk ka qenë transferuar në Kishën Ruse
dhe marrëdhënien që kishte pasur ishte e një natyre të përkohëshme, siç është raportuar nga Interfax-Religion.


Hirësia e Tij Mitropoliti Ilarion (Alfjev) i Volokolamskut ka thënë se nuk ka dëshmi të dokumentuara për këtë pohim:

Ne kohët e fundit kemi bërë një punë të madhe në arkivat dhe kemi gjetur të gjithë dokumentet e këtyre ngjarjeve:
900 faqe dokumente në gjuhën greke dhe ruse, të cilat tregojnë qartë se mitropolia e Kievit ishte përfshirë në përbërjen e Patriarkanës së Moskës edhe me vendimin e Patriarkanës së Konstandinopojës,
dhe se një vendim i përkohshëm nuk është bërë kurrë në këtë drejtim; nuk është përcaktuar asnjë periudhë kohore.

Mitropoliti Hilarion shtoi se Patriarkana e Kostantinopojës nuk e ka vënë në pikëpyetje përfshirjen e Kievit në Kishës Ruse në 300 vitet e fundit.

Ai gjithashtu vuri në dukje se zona e Mitropolisë së Kievit ishte shumë më e vogël në kohën kur kjo mitropoli u transferua nga Konstantinopoja në Moskë, dhe nuk përfshinte as Odesën, Donetsk-un, ose as Krimenë.
"Si rezultat, Kisha Orthodhokse e Ukrainës sot e Patriarkanës së Moskës është një territor krejtësisht i ndryshëm nga ajo që u diskutua më vonë".

Ndërkohë, Presidenti i Ukrainës Petro Poroshenko dhe dy nëndarjet përçarëse ( skizmatike ) të Ukrainës janë duke pritur për një përgjigje ndaj apelit të tyre drejtuar ndaj Patriarkanës Ekumenike për një Tomos të autoqefalisë
për të realizuar një kishë lokale për Ukrainën.




Burimi: www.ortodossiatorino.net

[arbereshi_niko]

FUNERALI I NJE NENE TE 10 FEMIJEVE.







Në disa nga faqet orthodhokse të cilat ndiqen më shumë në botë, si www.pravmir.com dhe www.johnsanidopoulos.com,
raportohet lajmi i fundit i funeralit të Maria S. ( ne foto ), nga Oropos në Greqi,
që ka humbur jetën në një aksident rrugor.
Maria, si profesion ostetrike, por që kishte përfunduar studimet e larta në teologji,
kishte 10 femi nga 2 muajsh deri ne 22 vjeç.
Në funeral kanë marrë pjesë mijëra njerëz ( gjë që tregon sa ishte e respektuar Maria në Oropos ),
të cilëve u është dukur sikur ishte pikërisht familja e të ndjerës që ngushëllonte njerëzit, dhe jo e kundërta.
Bota ka nevojë për më shumë dëshmi të besimit , si kjo nënë dhe familja e saj e jashtëzakonshme.



I perjetshëm kujtimi! Αἰωνία ἡ μνήμη!

[arbereshi_niko]

Rusi, Kisha Orthodhokse kundër teknologjisë qe kërkon të krijojë "njeriun e ri"!





Teknologjitë e reja të përdorura për të krijuar një "njeri të ri" mund të bëhen një instrument i keqpërdorimit të lirisë së individit.
Zëdhënësi i Kishës Orthodhokse Ruse Vladimir Legoyda e deklaroi këtë.
"Kisha ka mbrojtur gjithmonë paprekshmërinë e dinjitetit njerëzor, të cilat nuk mund të rrezikohen nga përdorimi i inxhinierisë gjenetike, klonimi, cyborgization dhe teknologjive të tjera.
Njerëzimi nuk mund të krijojë një "njeri të ri", dhe përpjekjet për të bërë atë me mjete të ndryshme në kohë të ndryshme nuk ka sjellë asgjë, përveç vuajtjes ", tha Legoyda.

Ai shpjegoi se Kisha nuk është kundër shkencës dhe teknologjisë në përgjithësi, por dënon ato teknika që pretendojnë të përmirësojnë njeriun.

"Ne nuk mund t'i lejojmë ata të bëhen një instrument i dhunës kudër lirisë njerëzore" - tha ai.

Deklaratat e zëdhenësit Legoyda janë të drejtuara mbi të gjitha ndaj raportit, të përgatitur nga një grup ekspertësh rusë,
me titull "Pas këtij njeriu. Ideologjia trans-humaniste dhe propaganda në botën moderne".


Burimi: sputniknews.com

[arbereshi_niko]

At Michael Gillis, një prift në Kanada.


PERGJIGJE PYETJES RRETH MEDITIMIT BUDIST



Një lexues më shkroi se ai filloi të zbulonte vetveten përmes meditimit budist, përkundër 25 viteve të praktikës së krishterë orthodhokse.
Ai kërkoi pikëpamjen time. Kjo është ajo që i kam shkruar atij.


I nderuar E.,

Unë nuk kam njohuri të mjaftueshme për budizmin ose në mënyrë specifike rreth meditimit budist për të bërë komente inteligjente. As nuk ju njoh personalisht, as përvojën tuaj si një I krishterë orthodhoks, as për praktikën tuaj të meditimit.
Prandaj, unë do të bëj vetëm disa vërejtje dhe komente shumë të përgjithshme mbi këtë çështje:
- Pse, pasi disave që jetojnë shumë vite, dhe ndoshta kanë rritur deri në një kontekst të devotshëm të krishterë orthodhoks, u duket se kanë humbur rrugën në jetën e tyre shpirtërore, pa pritur i gjejnë kthyer me kokë poshtë
dhe ekzistenca e tyre ndërlikohet nga një mbledhje ose një praktikë që hasin të krishterimit heterodoks apo edhe të një besimi jo të krishterë?

Unë nuk e di pse ndonjëherë ndodh që të krishterët orthodhoksë të tërhiqen nga një praktikë ose një perspektivë të krishterimit heterodoks apo edhe të një besimi jo të krishterë, të cilat i duken shumë të dobishme paraprakisht,
ku kryesisht ato virtyte që Kisha Orthodhokse i mban në konsideratë të lartë.
Unë njoh një prift shumë të devotë që në dukje te parë është gati i shenjtë, që u rrit në Kishën Orthodhokse, shkoi nga ungjillorët në të njëzetat e tij, sepse atij i’u duk se besimi i tij orthodhoks kishte vdekur.
Pastaj, rreth të tridhjetave, ai është kthyer në besimin orthodhoks me një zell të rrallë për thellësinë e diturisë, bukurisë dhe të vërtetën e besimit të fëmijërisë së tij.
Pse ai duhej të largohej nga Kisha për të gjetur Kishën? Ose, si në rastin tënd, E., pse disa njerëz duhet të shikojnë jashtë Kishës për të gjetur një praktikë meditimi për t'i ndihmuar ata qe të gjejnë vetëveten?

Pyes veten, përse nganjëherë ka disa (apo manastire apo edhe kultura të tëra) që fiksohen në aspekte të caktuara të besimit orthodhoks gjer në atë masë që ata të injorojnë të tjerat aspekte.
Mund të ndodhë që duke u fokusuar me qëllim në disa aspekte të rëndësishme të besimit orthodhoks, ju mund të injoroni pa dashje aspekte të tjera në mënyrë të barabartë dhe ndoshta edhe më të rëndësishme të po atij vetë besimi.
Mund të ndodhë që, siç u tha Jisui udhëheqësve fetarë të kohës së tij, ne filtrojmë mizat dhe gëlltisim devetë. Një person që ha vetëm zarzavate me gjethe jeshile, ka shumë të ngjarë të gjejë veten të dobësuar ose edhe të sëmurë,
pavarësisht se sa të rëndësishme janë zarzavatet me gjethe të gjelbërta në dietën e tij. Dhe ironia është se disa njerëz, ndoshta me probleme të caktuara shëndetësore, do të mund të përfitonin shumë fal një dietë të vazhdueshme tek perimet me gjethe jeshile,
ndërsa me të njëjtën dietë do të dobësonte dhe të sëmurte më shumë njerëzit në shëndet të mirë.
Por që, duke parë këto individë të begatuar, disa supozojnë se të gjithë duhet të ndjekin dietën e tyre, pavarësisht nga dëshmitë që duke bërë kështu, shumica e njerëzve nuk përfitonte asgjë te mirë për shëndetin.

Më duket interesante që i njëjti judaizëm identik i shekullit të parë që ka prodhuar shenjtorët Zakaria dhe Elizabeta dhe djali i tyre, Shën Joan Pagëzorin, dhe Shënjtët Joakim dhe Ana me vajzën e tyre Hyjlindësen shumë të shenjtë,
edhe po ai judaizëm ka prodhuar kryepriftërinjtë që keqtrajtuan Zotin tonë Jisu Krishtin. Ishte e njëjta fe që prodhoi skribët dhe farisenjtë që Jisui dënoi.
E njëjta gjë. Kur ju shikoni në këtë mënyrë, kategoritë si ata njerëz të devotshëm apo të zellshëm ose besnikë nuk kanë shumë dallim midis tyre. Dy njerëz mund të ndjekin të njëjtin besim orthodhoks pikë per pike ( pra sipas gërmës )
kur njëri sheh vetëm gërmën ndërsa tjetri shkon nëpërmjet gërmës tek Shpirti. Njeri përjeton gërmën që vret dhe tjetri Shpirtin që jep jetë.

Unë nuk e di pse gjërat të shkojnë në këtë mënyrë. Unë kam qenë në manastire, ku dashuria dhe dhembshuria e vëllezërve ndaj njëri-tjetrit dhe ndaj vizitorëve është aq e madhe sa të përfshin aq sa që agjërimet strikte dhe të gjata duken të jenë më pak të rëndësishme,
që do të thotë thjeshtë një vegël që i shërben të njëjtës kauzë. Po, agjërimi strikt dhe lutjet e gjata përgjatë natës janë të njëjta, por disi duken më pak të rëndësishme, krahasuar në dritën e dashurisë së vëllezërve për Perëndinë dhe për njëri-tjetrin.
Manastiret e tjera duket që i bëjnë gjithçka sipas rregullit, të gjithë të përpiktë, çdo gjë në rregull, të gjithë për të identifikuar dhe filtruar mizën joorthodhokse. Dhe gjatë gjithë kohës, pjesa e dashurisë duket e vështirë për t'u gjetur.
Ndonjëherë në një kontekst të tillë, dashuria reduktohet edhe thjeshtë në bindje, sikur parimi, ose rregulli vetë, ishin ato që i ngjanin dashurisë. Unë kam dëgjuar njerëz që thonë gjëra që janë shumë të ngjashme me këtë.

Dhe përsëri, është një ironi e thellë për mua kur shoh që disa njerëz me të vërtetë duken të lulëzojnë dhe përparojnë në këtë mjedis të krishterë orthodhoks që thekson rregullat. Të tjerë akoma, nuk kanë sukses.
Unë kam në famullinë time disa që në fakt më qortojnë mua pasi që jam shumë i butë me ta në rrëfim, sikur unë nuk e kam marrë besimin e tyre mjaft seriozisht.
Unë kam famulltarë të tjerë që bien në dëshpërim thjeshtë pas një fjale të ashpër ose me një ton të ashpër, por që nevojitet shumë mirë për inkurajimin. Dhe çdo prift ka tendencat e tij, disa më të ashpra, të tjerë më të butë.
Shumë varet nga aftësia dalluese e priftit (ose mungesa e tij) dhe në çështje të tilla si përvoja e tij, prirjet e tij dhe personaliteti i tij. Ndonjëherë, ndoshta, një besimtar i krishterë orthodhoks i sinqertë
mund të mos jetë në gjendje për të parë të vërtetën dhe mjetet në dispozicion në besimin orthodhoks, sepse ai nuk e ka njohur një baba shpirtëror apo një nënë që ai të bisedojë me të, dhe ai mund të dëgjojë.

Në Omelinë e 66-të, në pjesën e parë, Shën Isaku siriani përgatit rrugën në "njohurinë shpirtërore", duke përdorur imazhet e dritës dhe pikëpamjeve, vizionit dhe errësirës.
Me njohuri shpirtërore, unë mendoj se Shën Isaku i referohet dijes së vërtetë të gjërave ashtu si janë, një njohuri shpirtërore e botës,edhe të vetes, dhe (së paku në fazën fillestare) të Perëndisë.
Në paragrafin e fundit të këtij seksioni, flet për pengesat që hasim te kjo njohuri dhe thekson se "shumica e njerëzve nuk janë në gjendje të arrijnë një shkallë të përsosmërisë në njohurinë shpirtërore".
Midis këtyre pengesave ai liston "pamundësinë për të gjetur një mësues dhe një udhëzues" së bashku me "pengesat e kohës, vendit dhe mjeteve".

Jo të gjithë etërit shpirtërorë janë të përshtatshme për të gjithë ata që kërkojnë të rriten në besimin e tyre dhe njohuritë e tyre shpirtërore, shumë pak priftërinj apo peshkopë apo murgjër që udhëzojnë janë të përshtatshme për të gjithë.
Ushtrimi shpirtëror që të çon drejt shpëtimit mund të krijojë vetëm krenari ose depresion ose asgjë në një tjetër. Ndonjëherë ne duhet të vazhdojmë të kërkojmë mësuesin e duhur, kohën e duhur, vendin e duhur, mjetin e duhur.
Sapo lexova diku se Shën Pakomi i Madh pranonte vetëm një të tretën e burrave dhe grave që erdhën për t'u bashkuar me manastiret e tij.
Ai u tha dy të tretave të atyre që erdhën tek ai: «Shpëtimi mund të jetë i mundur për ju, por jo këtu.» Shpëtimi vjen te ata që kërkojnë, pyesin dhe trokasin.
Nuk do të kishte asnjë hulumtim nëse dera e parë në të cilën kemi trokitur hapet menjëherë.

Dhe kështu unë pyes veten me zë të lartë: është e mundur që, nëse dikush merr mbërthyer në një kontekst të veçantë të krishterë orthodhoks dhe nuk është në gjendje të përparojë,
Perëndia mund të përdorë ndonjë gjë jashtë besimit që shërben për të shkundur këtë person duke e bërë atë të rifitojë shqisat e tij, ti hapen sytë, të thyejnë kristalizimin e tij mendor?
Nuk e di. E di që në disa raste isha i frymëzuar nga një roman i shkruar nga një heterodoks, madje edhe ateist. Unë e di që disa ushtrime të posturës ( stervitjes fizike ) yoga janë të dobishme, sidomos pasi kanë mbetur për disa orë në Kishë.
A do të thotë kjo se hinduizmi është i mirë apo ateistët duhet të mësojnë besimin? Jo, aspak.
Por unë mendoj se kjo do të thotë që të krishterët orthodhoksë janë të lirë të përdorin atë që është e dobishme, për të përtypur mishin dhe për të pështyrë kockat.

Por ne duhet të jemi të kujdesshëm; ne duhet të dallojmë. Duhet të jemi të kujdesshëm dhe të dallojmë atë që mund të marrim hua jashtë besimit, sepse në këto praktika të huaja ka shumë pasoja që nuk i shohim.
Ne duhet të dëgjojmë njerëzit e mençur në jetën tonë, shenjtorët që na kanë paraprirë dhe ata që na njohin mirë në këtë jetë. Ne duhet të vendosim çdo gjë në provë, thotë Shën Pavli, dhe të mbajmë atë që është e vërtetë dhe e mirë.

Së fundi ekziston problemi i vezës dhe i pulës. Babai im shpirtëror më mësoi të marr frymë në një farë mënyre kur them lutjen e Jisuit (ndonjëherë, jo gjithmonë).
Kohët e fundit, në dhomën e pritjes së mjekut, kishte një panel të madh që ofronte këshilla shëndetësore. Këshilla që paneli ofroi lidhur me çrregullime të ndryshme mendore ishte
të merrte frymë në një mënyrë shumë të ngjashme me atë që babai im orthodhoks shpirtëror kishte rekomanduar. Dhe kështu, cili erdhi së pari?
A është Kisha që ka huazuar teknika të frymëmarrjes nga të tjerët, apo janë të tjerët që e morën atë nga Kisha? Me shumë gjasa, nuk është as njëra as tjetra.
Qeniet njerëzore janë qenie njerëzore, orthodhoksë ose jo-orthodhoksë, të krishterë ose budistë ose hindu ose ateistë.

Dhe një qenie njerëzore punon më mirë nëse ai merr kohë çdo ditë për të marrë frymë në një mënyrë të caktuar dhe për të zgjeruar trupin e tij në mënyra të caktuara.
Mund të kenë qenë hindustët që zhvilluan këto ushtrime në një praktikë sistematike (të ndërthurura dhe shumë të rrezikshme - nga këndvështrimi orthodhoks i krishterë - konceptet hindu dhe supozimet).
Megjithatë, mbetet fakti se organet njerëzore mund të nxjerrin përfitime të mëdha nga zgjerimi sistematik i muskujve të trupit.
Po kështu, disa teknika frymëmarrjeje dhe ushtrime mendore mund të jenë të dobishme për të gjithë qeniet njerëzore edhe pse këto teknika dhe ushtrime janë zhvilluar më sistematikisht në një kontekst jo të krishterë.

Kisha ka filluar të krishtërojë aspektet e kulturës pagane që nga fillimi. Sidoqoftë, duhet të jemi shumë të kujdesshëm që këto aspekte në të vërtetë po kristianizohen (krishtërohen).
Pra, ne duhet të jemi të vetëdijshëm. Arti, arkitektura, retorika dhe madje filozofia e botës pagane greke janë kryesisht të krishterizuara. Ky kristianizim vazhdon sot, por duhet t'i kushtoni vëmendje asaj që po bëni dhe mendoni.
Meditimi, unë besoj që, mund të kristianizohet. Por duhet të jemi shumë të kujdesshëm që meditimi apo yoga të mos na bëjnë budistë apo hinduistë, gjersa neve të na lejojnë të krishterizojmë praktika të ndryshme jo të krishtera.

Dhe këtu, guxoj të them, plotësia e Kishës është e nevojshme. Ka shumë të ngjarë që unë të mashtrohem nëse provoj vetëm të krishtëroj disa praktika pagane.
Pra, këshilla ime është që të vazhdoni me ngadalë dhe me kujdes, me gjithë aftësinë dalluese që keni, duke qenë të hapur ndaj qortimeve dhe korrigjimeve.
Asnjëri prej nesh nuk ka të gjitha dhuratat, të gjitha aftësitë e nevojshme për të ndarë dritën nga errësira.



Burimi: www.pravmir.com

[arbereshi_niko]

Në zemër të Afrikës, shenjterohet një kishë orthodhokse.



Nën hijen e Kilimanxharos , maja më e lartë e Afrikës që eshte gjithmonë me borë, ndonse përshkohet nga ekuatori.
Siç është e pabesueshme ky fakt, pra që pikërisht në ekuator, ka deborë te përherëshme, po kështu mund të jetë e pabesueshme që
po aty ka komunitete orthodhokse.
Janë fiset masai, që jetojnë ne savanën afrikane dhe nepër rezervuarët...
Duhet thënë që, fiset masai që jetojnë midis Kenias dhe Tanzanisë , besimin orthodhoks e kanë njohur që në shekullin e kaluar nga misionarët grek.
Shumë prej tyre e kishin pranuar besimin, por varferia e madhe nuk i kishte krijuar kushte për të patur një ndërtesë për të kryer shërbesat dhe aktivitetet e tjera fetare.
Para pesë vjetësh ne Kenia, ne kufi me Tanzaninë ishte ndertuar nje kishë prej llamarinash dhe mbuluar me lekuret e kafshëve.
Sot po në këmbët e Kilimanxharos ne territorin e Tanzanisë eshte shenjtëruar një kishë tjetër orthodhokse.

Shenjtërimi i kësaj kishe u krye nga kryepiskopi i Nairobit Makarios, me ndihmën e dy episkopëve qipriotas Nikolla i Amathus dhe Epifanit te Ledrës edhe nga klerikë vëndas dhe të ardhur nga Qipro.

Ne keto festime, ishin të pranishëm mbi 60 besimtarë pa numëruar të ftuarit dhe njëkohësisht kryepiskopi i Nairobit shuguroi prift nje seminarist vendas te vitit te tretë, përgjate Liturgjisë së shënjtë.

Sikurse bëhet e ditur nga agjensia Romfea.gr kryepiskopi i Nairobit ka kryer nje pagezim masiv kohët e fundit , te dhjetra studentëve në shkollat e Kenias.
Një kishë tjetër eshte ndërtuar ne shkurt te vitit te kaluar në Tanzani, kishë kushtuar shën Katerinës Maritires së Madhe.


Burimi; www.romfea.gr




Skedarët e Bashkëngjitur 174611