Lajme mbi boten Orthodhokse.

[arbereshi_niko]

Përse Kryepiskopi Krizostomos njohu Dumenkon?!

nga Konstantin Shemljuk

Bashkimi i Gazetarëve Orthodhoksë - 27 Tetor


Jo shumë kohë më parë, Kryepiskopi Krizostomos deklaroi neutralitetin e tij ndaj "Kishës Ortodokse" të Ukrainës", tani ai ka ndryshuar pozicionin e tij.
Pse e bëri ai këtë?
A do të pajtohet Kisha e Qipros me vendimin e tij?

- Më 24 Tetor 2020, primati i Kishës Orthodhokse të Qipros, Kryepiskopi Krizostomos II, gjatë liturgjisë në manastirin e Krizorrogiatisës (rajoni i Pafos), duke përkujtuar primatët e Kishave Orthodhokse lokale, përmendi emrin e kreut të "Kishës Ortodokse të Ukrainës "Sergej (Epifanij) Dumenkon.
Ky fakt shkaktoi jo vetëm habi dhe surprizë mes episkopëve të pranishëm në liturgji, por edhe një pakënaqësi të fortë midis disa prej anëtarëve të Sinodit të Shenjtë të Kishës së Qipros. Në veçanti, Mitropoliti Athanasios i Limasolit la liturgjinë përpara se të mbaronte.
Pas shërbimit, Kryepiskopi Krizostomos shpjegoi aktin e tij për shkak të faktit se "ai duhej të merrte një qëndrim" në lidhje me çështjen e njohjes së "Kishës Ortodokse të Ukrainës ", dhe gjithashtu nga fakti se vendimi i tij" do t'i kishte shërbyer Orthodhoksisë". Sidoqoftë, në të dy rastet, fjalët e primatit të Kishës së Qipros duken shumë të diskutueshme. Për më tepër, këndvështrimi i kryepiskopit për çështjen e njohjes të skizmatikëve të "Kishës Ortodokse të Ukrainës" ishte saktësisht e kundërta një vit e gjysmë më parë.

Le të ndjekim evolucionin e pikëpamjeve të primatit të Qipros.

Pozicioni 1
Fakti është se Kryepiskopi Krizostomos ka shprehur vazhdimisht qëndrimin e tij në lidhje me veprimet e Patriarkut Bartholomeu në Ukrainë.
Për shembull, në dhjetor 2019, në një takim me Mitropolitin Sergij të Ternopolit dhe Kremenesit primati i Kishës së Qipros vuri në dukje se Patriarku Bartholomeu kishte bërë një gabim dhe se Orthodhoksia Botërore nuk ka asnjë mundësi ta njihte "Kishën Ortodokse të 'Ukrainës"
"Unë mora iniciativën. Unë kisha komunikim me të gjithë primatët. Ne presim dhe shpresojmë që patriarku i Kostandinopojës të kuptojë gabimin e tij. Primatët e tjerë nuk kanë gjasa të njohin Epifanin ( kreun e skizmatikëve ukrainas ). Megjithëse ka pasur përpjekje dhe presion ndaj patrikut të Jeruzalemit, ai nuk u nënshtrua".
Shumë më herët, në vitin 2017, në përgjigje të informacionit që Rada Verkhovna ( parlamenti ) i Ukrainës shpresonte arrdhjen e Tomosit të autoqefalisë për skizmatikët ukrainas, Kryepiskopi Krizostomos shkroi një letër drejtuar primatit të Kishës Ruse, në të cilën ai nënvizoi "Veprimet e parlamentit ukrainas do të çojnë në krijimin e një kishe skizmatike dhe etërit e shohin skizmën si plagën më të thellë në trupin e shenjtë të Kishës.
Parlamenti Rada krijon një kishë skizmatike në Ukrainë ... Kisha jonë i lutet Krijuesit të Kishës, Zotit tonë Jisu Krisht, për të ndriçuar udhëheqësit politikë të Ukrainës dhe për të bindur skizmatikët që të kthehen në Kishën që ju drejtoni ".
Pak kohë më pas, Kryepiskopi Krizostomos u shpreh kundër ndërhyrjes së politikanëve ukrainas në punët e Kishës, pasi që, sipas mendimit të tij, "sa herë që shteti dhe veçanërisht parlamenti ndërhyjnë në punët e Kishës, dëmi është i dukshëm".
Më 22 maj 2019, gjatë një interviste me Emilios Polygenis, kryeredaktor i "Romfea.News", kreu i Kishës së Qipros tha se "një vendim i njëanshëm nuk do të ishte i dobishëm dhe rezultati do të ishte ai për të cilin kam frikë. Unë gjithashtu mund të marr një vendim në favor të njërit ose tjetrit, por unë e shoh atë të gabuar. Kjo është arsyeja pse ne nuk e bëmë një gjë të tillë ". Ai gjithashtu vuri në dukje se pas dhënies së Tomos të Autoqefalisë në Ukrainë, askush nga primatët nuk mori me të drejtë një pozicion ose në favor të patriarkut ekumenik ose në favor të patriarkut të Moskës, sepse "sigurisht që do të kishim një përçarje, me preçizion matematikor". Kryepiskopi Krizostomos ka theksuar vazhdimisht se Kisha Qipriote do t'i përmbahej neutralitetit në lidhje me Ukrainën dhe kjo ishte, sipas mendimit të tij, mënyra e vetme për të zgjidhur problemin e Ukrainës.
Për më tepër, ai shkoi më tej dhe filloi një seri takimesh me primatët e Kishave të tjera lokale mbi "çështjen e Ukrainës". Kështu, në Prill 2019, një takim i primatëve të Kishave të Aleksandrisë, Antiokisë, Jeruzalemit dhe Qipros u mbajt në Qipro.
Në maj të të njëjtit vit, Kryepiskopi Krizostomos takoi Patriarkun Serb Irinej, Patriarkun Neofit të Bullgarisë dhe kreun e Kishës së Greqisë, Kryepiskopin Jeronimos. Kreut të Fanarit kjo gjë nuk i pëlqente, një aktivizim i tillë i primatit të Kishës së Qipros, i cili kishte vendosur një pozicion neutraliteti në lidhje me çështjen e "Kishës Ortodokse të Ukrainës".
"Ne u përpoqëm dhe madje filluam të vizitonim disa kisha lokale, por më pas kuptuam se patriarku ekumenik nuk e donte këtë gjë ...
Si Kishë e Qipros, ne nuk pretendojmë ta njohim (" Kishën Ortodokse të Ukrainës ".), por jo edhe për të thënë që nuk do ta bëjmë. Ne mbajmë marrëdhënie neutrale dhe duam të kemi marrëdhënie të mira me të gjithë ", tha Kryepiskopi Krizostomos dhe siguroi se ai nuk do të ndryshonte pozicionin e tij.
Kjo u tha më 10 tetor 2019.

Pozicioni 2
- Por, për fat të keq, pozicioni i Kryepiskopit Krizostomos pësoi shpejt ndryshime të rëndësishme në favor të njohjes së "Kishës Ortodokse të Ukrainës". Për më tepër, këto ndryshime janë aq në kundërshtim me deklaratat e mëparshme nga Primati i Kishës së Qipros, saqë thjesht nuk mund të mos tronditemi.
Kështu, në dhjetor të vitit 2019, në përgjigje të ndërprerjes së kungatës eukaristike të Kishës Orthodhokse Ruse me Kishat e Greqisë dhe Aleksandrisë, ai deklaroi se të dy, Patriarku Bartholomeu dhe Patriarku Kirill janë egoistë që kanë nevojë për ndihmë.
Sidoqoftë, që në 6 Mars 2020 (fjalë për fjalë disa muaj më vonë), Kryepiskopi Krizostomos për herë të parë tha se nuk ishte "një problem " që të njihte Dumenkon: "Problemi është i Orthodhoksisë, për mua personalisht, dhe unë gjithashtu besoj për Shenjtërimin e Tij, nuk është nëse unë do të njoh primatin e Kishës Ukrainase. Për mua kjo nuk do të thotë asgjë. Unë mund ta njoh atë dje, sot ose nesër. Nuk ka asnjë problem për mua. "
Në këtë drejtim, le të kujtojmë fjalët e tij të shqiptuara në maj 2019 - Njohja e Dumenkos do të çojë në një përçarje në Kishë me "saktësi matematikore". Rezulton se duke folur për "pa problem" në lidhje me Tomosin e "Kishës Ortodokse të Ukrainës", Kryepiskopi Krizostomos po përgatitej të ndante Kishën me "saktësi matematikore"?
Më 10 Mars, Kryepiskopi Krizostomos mori pjesë në punimet që zhvilloi Sinodi i Shenjtë i Fanarit dhe shprehu mbështetjen e tij të plotë për Patriarkanën e Kostandinopojës (megjithëse ai kishte folur më parë për neutralitetin).
Në të njëjtën kohë, ai pranoi se Konstandinopoja kishte të drejtë t'i jepte autoqefalinë kujtdo që dëshironte dhe tha se kjo korrespondon me traditën Orthodhokse.
Përfundimisht, më 24 tetor, kreu i Kishës së Qipros në mënyrë efektive ndryshoi pozicion, duke njohur Dumenkon.
Sidoqoftë, të nesërmen në faqen e Kishës së Qipros u shfaq një mesazh që Kryepiskopi Krizostomos ishte gati ta njihte "Kishën Ortodokse të Ukrainës" dy muaj para se ta bënte këtë botërisht.

Këtu janë fjalët e tij: "Dje pasdite (e Premte 23 Tetor 2020) Unë dërgova një letër. Edhe pse e kisha gati prej dy muajsh. Nuk e dërgova atëherë. Nëse ai (Patriarku Bartolomeu,) Nuk e boton atë sot ose nesër, unë do ta botoj, sepse dua që populli qipriot dhe të gjithë prelatët ta dinë pikëpamjen time mbi orthodhoksinë ".
Pse nuk e kishte dërguar këtë letër atëherë?
- Përgjigjen për këtë pyetje na e jep Mitropoliti Nikiforos i Kykkos: "Me 9
Shtator u shtrua pyetja mbi "Kishën Ortodokse të Ukrainës", dhe kryepiskopi informoi Sinodin e Shenjtë se do të botonte një letër njohjeje për Epifanin.
Sidoqoftë, pasi kontaktoi Presidentin e Qipros Nikos Anastasiadis, ai vendosi të mos e botonte dokumentin ".
Kjo është, arsyeja e refuzimit për të njohur "Kishën Ortodokse të Ukrainës" në fund të gushtit ose në fillim të shtatorit, nuk ishte kishtare, por thjesht politike.
Por, ç'mund të themi për fjalët e Krizostomit që "sa herë që shteti dhe veçanërisht parlamenti ndërhyjnë në punët e Kishës, dëmi është i dukshëm"?
Për më tepër, në vitin 2008 ai thotë; fjalë për fjalë sa vijon: “Kur fuqia politike ndërhyn në punët e Kishës, ajo shpesh shkatërron në vend që të krijojë, sepse ka pak politikanë në botën moderne që pajtojnë jetën e tyre me vlerat shpirtërore morale. <...> Ne jemi shumë të trishtuar për këtë situatë. Ne nuk pajtohemi me veprime të tilla. Kanunet e shenjta duhet të vijnë së pari në Kishë dhe duhet të respektohen në mënyrë rigoroze. Ne jemi thirrur të krijojmë më shumë sesa të shkatërrojmë unitetin ".
Dhe kështu vetëm pas 12 vjetësh, ai ka ndryshuar opinion plotësisht, në lidhje me pikëpamjen e tij se kanunet, dhe jo interesat politike, duhet të vijnë në radhë të parë? Për fat të keq Po!
Si politika u bë më e rëndësishme se Kanonet?!
Në çfarë bazohet ky përfundim?
Në një zinxhir të tërë ngjarjesh, secila prej tyre shpjegon pse ndodhi krimi i qartë kanunor i primatit të Kishës së Qipros.

Kështu, më 11 shtator u bë e njohur se Patriarku Theodoros i Aleksandrisë dhe Sekretari i Shtetit i SHBA-së Mike Pompeo kishin njoftuar një vizitë në Qipro, gjatë së cilës ata planifikuan të takonin Presidentin e Republikës Nikos Anastasiadis dhe Ministrin e Jashtëm. Nikos Kristodoulidis. Pompeu i zhvilloi takimet e tij, por Patriarku Theodoros nuk bëri gjithçka që kishte planifikuar. Ndërsa ishte në Qipro, kreu i Patriarkanës së Aleksandrisë nuk u ftua për të kremtuar liturgjinë në asnjë nga kishat e vendit. Arsyeja është e qartë: mbështetja e tij për "Kishën Ortodokse të Ukrainës".
Fakti është se një vit më parë, në nëntor 2019, në Liturgjinë Hyjnore Patriarkale me rastin e 1400 vjetorit të fjetjes së Shën Joanit të Mëshirshëm, i cili u zhvillua në Qipro, Patriarku Theodoros II i Aleksandrisë dhe i gjithë Afrikës kishte përkujtuar kreun e "Kishës Ortodokse të Ukrainës", kreun skizmatik Epifanin", e cila shkaktoi pakënaqësi të madhe midis Qipriotëve dhe krijoi një skandal të vërtetë. Prandaj, kreut të Kishës së Aleksandrisë tashmë në vitin 2020 iu desh të rishikonte ndjeshëm programin e tij të qëndrimit në Qipro pasi ishte i detyruar të respektojë pozicionin e Kishës së Qipros. Dy ishin mundësitë, ose të mos përkujtojë Dumenkon ose të mos shërbejë në Qipro. Theodoros zgjodhi këtë të fundit.
Për më tepër, ndër detyrat që e prisnin gjatë qëndrimit të tij në ishull ishin takimet me kundërshtarët aktivë të mosnjohjes së "Kishës Ortodokse të Ukrainës" - Mitropolitët Izaiah i Tamassos dhe Nektarios i Kition. Sidoqoftë, ky plan nuk mund të zbatohej pasi të dy episkopët e Kishës së Qipros ishin në vet-izolim për shkak të koronavirusit. Sidoqoftë, ai u takua me dikë, sepse, sipas
blogerit Aleksandr Voznesensky, i cili e njeh situatën mirë nga brenda, nëse "në fillim të vitit 2019, nga 17 episkopë vetëm 2 ose 3 mbështetën Bartolomeun në legalizimin e skizmës, deri vonë ndryshimi u bë nga 2 vota (8 kundër skizmatikëve dhe 6 në favor dhe një që ishte në pension.)
Tani (24 tetor,) Krizostomi, pak para përkujtimit të Epifanit, ka shuguruar Pankratios në vend të mitropolitit në pension, duke e ditur se ai do ta mbështeste atë në çështjen e Ukrainës.
Kjo është, situata dukej një shumicë e brishtë kundër skizmës, por me një distancë prej vetëm një vote.
Sipas Voznesenskit, kjo gjendje e krijuar duhet të lidhet drejtpërdrejt me vizitën e Pompeut dhe Patriarkut Theodoros në Qipro.
Atëherë, duke pasur parasysh pjesëmarrjen e drejtpërdrejtë në krijimin e "Kishës Ortodokse të Ukrainës" dhe mbështetjen e vazhdueshme që Departamenti i Shtetit amerikan i ofroi si kësaj strukture ashtu edhe Fanrit, nuk ka asgjë për t'u habitur në lidhje me këto ndryshime.
Për më tepër, Kryepiskopi Krizostomos iu nënshtrua një presioni në formën e një shantazhi:
Për të bindur Krizostomin, mediat pro-amerikane hodhën baltë mbi të, një histori e vjetër, por me jehonë të madhe.
Çështja është që Krizostomi ndihmoi një mashtrues nga Malajzia për të marrë një pasaportë qipriote në këmbim të 5 milion investimesh në vend, dhe kjo pavarësisht nga fakti se ky mashtrues ishte në listën e të kërkuarve nga Interpoli dhe kryepiskopi në thelb e ndihmoi atë të anashkalonte kontrollet qeveritare ".
Me fjalë të tjera, mbështetësit e njohjes së skizmatikëve ukrainas fatkeqësisht kanë arritur të ndikojnë në qëndrimin në dukje të palëkundur të kryepiskopit Krizostomos ndaj skizmës.
Dhe kështu është vërtetuar edhe një herë: nëse një prift vendos interesat personale mbi interesat e Kishës, herët a vonë do të ketë dikë që do ta manipulojë atë sipas gjykimit të tij.

A e njeh Sinodi i Kishës së Qipros "Kishën Ortodokse të Ukrainës"?

Kryepiskopi Krizostomos vendosi ta njohë "Kishën Ortodokse të Ukrainës" në kurriz të Orthodhokisë dhe kundër pozicionit të Sinodit të Kishës së Qipros - një deklaratë e tillë u bë nga anëtarët më me ndikim dhe autoritet të Sinodit - Mitropiliti Athanasios i Limasolit, Mitropoliti Nikiforos i Kykkos dhe Tellyria, Mitropoliti Izaiah i Tamassos, Episkopi Nikolaos i Amathountos. Të katër episkopët i bënë thirrje primatit të Kishës së Qipros me një kërkesë për të revokuar menjëherë njohjen e "Kishës Ortodokse të Ukrainës".
Ata i kujtuan Kryepiskopit të tyre Krizostomos se një vendim sinodal ishte marrë për këtë çështje në 2019.
Sipas këtij dokumenti, Kisha e Qipros deklaroi se shugurimet e "Kishës Ortodokse të Ukrainës" nuk ishin kanonike dhe vunë në dyshim mundësinë për t’i legalizuar ato “në mënyrë retroaktive”.
Ata gjithashtu rikujtuan se Tomosi i "Kishës Ortodokse të Ukrainës" u dha me synimin për të arritur paqen fetare në Ukrainë, gjë që nuk ndodhi kurrë.
Kjo do të thotë që Patriarku Bartholomeu duhet të mbledhë ose një Këshill PanOrthodhokd ose një Këshill të Primatëve për të diskutuar "problemin ukrainas".
Përveç sa më sipër, Mitropolitët e Kishës së Qipros theksuan se ata e konsiderojnë Ukrainën si territorin kanonik të Kishës Orthodhokse Ruse, që do të thotë se kreu i Fanarit nuk duhet të ndërmarrë ndonjë veprim në këtë vend pa pëlqimin e patriarkut të Moskës.
Për më tepër, sipas episkopëve të Qipros, dhënia e autoqefalisë mund të kryhet nga Patriarkana e Konstandinopojës vetëm me pëlqimin e të gjitha Kishave lokale.

Më pas, Mitropoliti Athanasios i Limasolit tha se më 9 shtator, 2020, Kryepiskopi Krizostomos u premtoi anëtarëve të Sinodit të Shenjtë se ai kurrë nuk do të merrte vendime të njëanshme në lidhje me "Kishën Ortodokse të Ukrainës".
Sipas Episkopit Athanasios, një përbuzje e tillë për Sinodin në të vërtetë nënkupton shkarkimin e strukturës sinodale të Kishës.
Sipas Mitropolitit Nikiforos të Kykkos, veprimet e kryepiskopit Krizostomos në lidhje me njohjen e Dumenkos nuk janë vetëm një shkelje flagrante e kanuneve, por gjithashtu e vendosin Kishën e Qipros në prag të një përçarje! ( skizëm ) .....
Mitropoliti Nikiforos theksoi se Epifani është një skizmatik, "Kisha Ortodokse e Ukrainës" është një "grup skizmatik" dhe se ata që shërbejnë me Dumenkon janë të përjashtuar nga komuniteti kishtar!
Në të njëjtën kohë, disa mbështetës dhe përfaqësues të "Kishës Ortodokse të Ukrainës" pohojnë se "vetëm" 4 nga 17 anëtarët e Sinodit të Shenjtë të Kishës së Qipros kundërshtuan njohjen e Dumenkos.
Sidoqoftë, duhet të theksohet se kundërshtarët e skizmës ukrainase nuk janë vetëm anëtarë të Sinodit, por ka edhe disa nga episkopët më me autoritet të Kishës Qipriote.
Prandaj, zërat e tyre janë jashtëzakonisht të rëndësishëm. Për më tepër, shumë episkopë të tjerë mund të bashkohen me kundërshtarët e "Kishës Ortodokse të Ukrainës" në Sinodin e ardhshëm dhe, në rast të epërsisë numerike, idea e Kryepiskopit Krizostomos do të dështojë.
Për më tepër, situata në këtë kohë po zhvillohet në një mënyrë të tillë që mbledhja e radhës e Sinodit të Shenjtë të Kishës së Qipros mund të ngrejë pyetjen jo aq për njohjen e "Kishës Ortodokse të Ukrainës" sesa për shkeljen nga Kryepiskopi Krizostomos të rregullave të Kishës dhe të strukturës së saj sinodale.
Për shembull, Mitropoliti Athanasios theksoi se "mosmarrëveshja jonë nuk është vetëm në përmbajtjen e pyetjes" dhe "nëse Patriarkana Ekumenike ka bërë mirë apo keq në lidhje me (njohjen e" Kishës Ortodokse të Ukrainës" ), pasi del një problem tjetër ".
Kjo është, sipas miropolitit, Sinodi para së gjithash do të marrë parasysh veprimet e primatit të tij.
Për këtë, Mitropoliti Nikiforos sqaroi: "Ne nuk do të mbledhim Sinodin për të ratifikuar një akt të paligjshëm të primatit të Kishës sonë ... Sinodi i Shenjtë nuk duhet të ratifikojë arbitrazhin e primatit, por të marrë vendime paraprakisht, dhe këto vendime duhet të zbatohen nga kryepiskopi".

Çfarë do të thotë kjo?

Në rast të thirrjes së Sinodit, mund të shtrohet çështja e shkarkimit të Kryepiskopit Krizostomos.
Për më tepër, ata që përgjithësisht nuk e kundërshtojnë Tomosin e "Kishës Ortodokse të Ukrainës" mund të jenë gjithashtu mbështetës të masave të tilla radikale. Në veçanti, Mitropoliti Nikiforos tha se pjesa tjetër e anëtarëve të Sinodit "nuk mund të pranojë në heshtje shkeljen e rregullave të shenjta të Statutit të tij, shkeljen e praktikës së trashëgimisë kishtare".
Tashmë tani ne mund të pohojmë me besim se me veprimin e tij anti-kanonik dhe anti-kishtar, Kryepiskopi Krizostomos në të vërtetë shkaktoi një përçarje brenda Kishës së Qipros.
Por mund të ndodhë që Sinodi i Shenjtë të marrë një vendim në favor të "Kishës Ortodokse" në Ukrainë.
"Po, ka mundësi që shumica e Etërve të Sinodit me siguri do t'i binden këtij vendimi.
Por sigurisht do të ketë edhe nga ata që do ta kundërshtojnë atë!
Dhe pa marrë parasysh se si do të shkojë situata në të ardhmen, ne tashmë mund të themi se vendimi i Kryepiskopit Krizostomos për të përkujtuar Sergej (Epifanij) Dumenkon gjatë liturgjisë nuk i shërbeu as Kishës së Qipros dhe as Orthodhoksisë Botërore si një bashkësi, dhe me "saktësi matematikore" kjo do të çojë në një skizëm edhe më të thellë.!

[arbereshi_niko]

Tirana

Nga orthodoxalbania.org

Kishës sonë i kthehet pronësia mbi tokën e Kishës së Shën Prokopit.



Shumë pak vjet pasi kishte mbaruar së ndërtuari, në fillim të viteve ‘60, Kisha e Shën Prokopit në Tiranë u shkatërrua nga regjimi komunist, i cili tjetërsoi edhe pronësinë e saj. Ajo u prish pjesërisht dhe u përshtat në lokal, deri në fillim të viteve ’90. Me këmbënguljen e Komuntetit Orthodhoks, ajo u kthye si godinë dhe ka shërbyer deri më sot e përshtatur si kishë.

Prej vitesh është diskutuar për rindërtimin e saj, që ka qenë një synim i përhershëm i Kryepiskopit Anastas, por pengonte mungesa e pronësisë mbi truallin e saj.

Tashmë, besimtarët morën e lajmin e gëzueshëm të kthimit të truallit, me vendim unanim të Këshillit Bashkiak. Më parë trualli i ishte kaluar nga Qeveria në pronësi të Bashkisë Tiranë.

Kryetari i Bashkisë, Z. Erion Veliaj, vizitoi Selinë e Sinodit të Shenjtë dhe i dorëzoi Kryepiskopit të Tiranës, Durrësit dhe të Gjithë Shqipërsë, Anastasit, dokumentin që i jep Kishës sonë pronësinë e tokës mbi të cilën është ngritur Kisha e Shën Prokopit. Ky veprim hap përfundimisht rrugën për rindërtimin e saj.

“Besoj se është një bekim i madh për të gjithë, e jo vetëm për ju që shërbeni në Kishën e Shën Prokopit, apo komunitetin ortodoks. Perëndia na ka dhënë vullnetin të shërbejmë me dinjitet dhe ta bëjmë atë si duhet. Mezi pres të shihemi bashkë ditën që do të nisin punimet. Ai vend do jetë një bekim me ndërtesën e re por të vjetër”, u shpreh mes të tjerash Z. Veliaj, gjatë dorëzimit të kontratës së dhurimit. Ai theksoi se kishte dashur të vinte vetë për dorëzimin, si plotësim të premtimit të dhënë.

Kryepiskopi Anastas, duke i shprehur mirënjohjen e tij Z. Veliaj, e përgëzoi në veçanti atë për transformimin që po kryen në Tiranë. “Përgëzime për punën këtu në Tiranë,” tha ndër të tjera ai.

Kisha e Shën Prokopit u ndërtua në vitin 1780 dhe shenjtori konsiderohet si mbrojtësi i qytetit të Tiranës.

[arbereshi_niko]

Ndodh ndonjëherë që hedh një sy nga blogu i priftit orthodhoks arbëresh. E kësaj radhe po përcjell këtë pjesë.
Ai thërret bashkëatdhetarët e tij, si dikur gjyshërit , në Kishë....

.-.-.-.-.-.-.-.-.-.

- Kjo ishte Kisha e paraardhësve të mi deri në Këshillin e Trentos. Priftërinjtë tanë u shuguruan nga episkopët orthodhoksë të Kryepeshkopatës së Ohrit, të dërguar posaçërisht atje, pasi Konstandinopoja ishte tashmë nën zgjedhën turke dhe këta episkopë kishin juridiksion nga Pescara në Agrigento (*)
Ne popull-emigrant italo-shqiptarë e pohuam gjithnjë Orthodhoksinë e Shenjtë dhe priftërinjtë tanë gjatë Liturgjisë përkujtuan Patriarkun e Kostandinopojës. Pas Reformës së Luterit dhe Kundërreformës së Romës, problemet fetare fillojnë për popullin tonë. Roma fillon një luftë të ashpër kundër nesh, për të na bërë të braktisim orthodhoksinë dhe për këtë arsye Besimin tonë dhe traditat tona liturgjike lindore. Episkopëve Orthodhoksë u urdhërohet të mos vijnë më në komunitetet tona, ku i priste arrestimi i menjëhershëm nëse konstatohej se shuguronin priftërinj orthodhoksë.
Të braktisur nga episkopët, djemtë tanë që aspironin të bëheshin priftërinj, për të mos braktisur komunitetet në duart e lëtirëve Latinë, shkonin fshehurazi në Greqi ose Shqipëri për t'u shuguruar dhe për të qenë në gjendje të vazhdojnë traditën Orthodhokse.

Këta priftërinj, kur u kthyen nga shugurimi i tyre presbiteror kanonik, nuk u njohën nga Roma dhe u apostrofuan si "Heretikë dhe Skizmatikë", sepse ishin shuguruar nga "episkopë Grekë".
Në atë kohë,ekumenizmi i sotëm nuk ekzistonte, ku Roma dhe Konstandinopoja, pas Skizmës së Latinëve të vitit 1054, ishin ndarë. Roma kishte thyer Pentarkinë dhe ishte distancuar nga Kisha e Vërtetë, duke u ndarë nga vëllezërit e saj Lindorë dhe duke filluar një udhëtim shumë personal.

Stërgjyshërit tanë pra, u gjendën në një situatë të mjeruar fetare: askush nuk mund t'u jepte atyre ndihmë konkrete për të frenuar pushtetin e Romës dhe, në të njëjtën kohë, për të ngritur moralin e popullsive tona.

Priftërinjtë dhe njerëzit u rebeluan shpesh kundër fuqisë shkatërrimtare romane, por, pa ndihmë konkrete, në fund të fundit atyre iu desh të "dorëzonin armët" dhe të shpëtonin atë që mund të shpëtohej, domethënë Ritin.

Gjatë shekujve ne u shndërruam nga "të krishterë orthodhoksë" në "komunitete greko-katolike", pra një popull që u martirizua.
I larguar me forcë nga Besimi i paraardhësve të tyre dhe nën kthetrat e kishës së Romës, e cila, për të na bërë të humbasim edhe atë pak Lindore që na kishte mbetur, zbaton një shpëlarje të trurit të gradualtë dhe të dëmshëm për popullsitë Italo-Shqiptare, duke dërguar meshtarë të apasionuar latinë, të cilët, duke u ngjitur në katedrat e kishave tona të varfra, i shëndërruan ato të bëhen "më latine se sa vetë latinët" , duke shpërndarë me të madhe figurina të shenjtorëve të kishës romane që nuk kishin asgjë të përbashkët me Besimin tonë.

Këtu fillon, në mënyrë të pandërprerë dekadenca ose rënia jonë fetare. Priftërinjtë dhe njerëzit nuk mundën të bëjnë asgjë kundër kësaj fuqie të pathyeshme, edhe pse diçka mbeti, por gjithmonë nën vëzhgimin vigjilues të Romës.

Na thonë se jemi "perla e vendosur në diademin papnor", ne jemi orthodhoksë të bashkuar me Romën, ne jemi ata që japim shembullin se si dikush mund të qëndrojë nën papatin roman ndër kohë që është lindor.

Me pak fjalë, ata na mbushën mendjen me marrëzira dhe ne, të lumtur për këtë, qëndruam nën kthetrat papiste.

Ne sot nuk e kuptojmë, ose mbase nuk na pëlqen ne të pranojmë se: "Orthodhoksët nuk kujdesen për ne sepse duke qenë nën homoforin papnor ata na quajnë në formë përçmuese " UNIATË"!
- kurse Katolikët, pavarësisht shekujve të besnikërisë që treguam ndaj papës, nuk na besojnë sepse ata kanë frikë se mund të kthehemi një ditë në Besimin e lashtë ", ne e gjejmë veten midis një udhëkryqi të vështirë dhe siç tha i paharruari Papas Vincenzo Matrangolo, Famullitari i Famullisë në Acquaformosa:" Ne nuk jemi as mish, as peshk ".

Shekujt kanë kaluar në mënyrë të pashmangshme, ekumenizmi melodramatik i iniciuar nga Papa Paolo VI dhe Patriarku i Konstandinopojës Athenagoras, kushtet sot nuk na lejojnë më të kemi atë karrigen e radhës së parë gjatë takimeve të lutjes së përbashkët për unitetin e krishterë.
Pasi ka lindur midis Romës dhe Fanarit, një dashuri e paturpshme, ajo "perlë" e vendosur në diademë ka humbur të gjithë shkëlqimin e saj dhe dioqezat që mbajnë popullin Italo-Shqiptar nuk janë më asgjë tjetër përveç se dioqeza të Konferencës Episkopale Italiane. ( asimilimi total ) !
Pas kaq shumë shekujsh vështirësish, do të uronim ( auspikiamo ) me dëshirë të vendosnim të rikujtojmë periudhën, edhe pse ishte jetëshkurtër, në të cilën komunitetet Italo-Shqiptare shpallnin lirisht Besën Orthodhokse të Shenjtë.

Unë mendoj se ka ardhur koha të kthehemi tek ajo që ishim para Këshillit fatal të Trentos,
edhe të thërrasim me krenari në të katër anët : "NE JEMI ORTHODHOKS".

Unë këtë e bëra,e bënë edhe italo-shqiptarë të tjerë.

Kthimi për të shpallur Besën e Shenjtë dhe të Vërtetë të paraardhësve tanë do të ishte një gjest domethënës.

"TË DUASH ËSHTË TË MUNDËSH" !!!


Nga Blogu i at Janit , priftit arbëresh kozentin.


.-.-.-.-.-.

(*) - bëhet fjalë për juridiksionin që gëzonte Kryepeshkopata e Ohrit ku mvareshin edhe territoret shqiptare,
pas rënies së Kostandinopojës. Pra nga qendra e Italisë gjer në jug të Siçilisë.

[arbereshi_niko]

Një episkop qipriot njofton fillimin e përmbysjes së sistemit sinodal të Kishës

nga Ekaterina Filatova
Bashkimi i Gazetarëve Orthodhoks, 25 nëntor

Fortlumturija e tij mitropoliti Onufrij është i vetmi primat kanunor në Ukrainë, thekson Mitropoliti Izaias i Tamassos.

- Një episkop i Kishës Orthodhokse të Qipros, Mitropoliti Izaias i Tamassos, paraqiti në Sinodin e Shenjtë këndvështrimin e tij teologjik mbi situatën që është krijuar pas vendimit të njëanshëm të Kryepiskopit Krizostomos i cili njohu "Kishën Ortodokse autoqefale të Ukrainës" dhe "fillimin e përmbysjes së sistemit sinodal të Kishës sonë me pasoja të paparashikuara". Komentet e episkopit qipriot u botuan nga agjencia greke në intrrnet "Romfea".
Duke shpjeguar pse ai refuzon çdo propozim që synon legalizimin e "Kishës Orthodhokse autoqefale të Ukrainës".

Së pari, mitropoliti Izaia deklaroi "respektin e tij absolut dhe angazhimin e palëkundur ndaj sistemit sinodal të Kishës Orthodhokse, siç përcaktohet nga ekleziologjia Orthodhokse, Kanunet e shenjta dhe Statuti i Kishës Qipriote ".
"Vetëm Sinodi i Shenjtë ka të drejtën ekskluzive për të" rregulluar marrëdhëniet e Kishës së Qipros me Kishat e tjera Orthodhokse "(neni 7 § 2 i Statutit), dhe primati thirret të shprehë vendimin sinodal (neni 7 § 2 a, )", nënvizoi mitropoliti.
Ai tha se këmbënguli në vendimin unanim të 18 Shkurtit 2019 në Sinodin e parë të Kishës së Qipros, një vendim "i cili fatkeqësisht u shkel nga kryepiskopi".
"Në veçanti, unë ritheksoj shqetësimet dhe dyshimet e mia të forta, të cilat u shprehën në vendimin e sipërpërmendur sinodal për shkak të mungesës së një trashëgimie apostolike në hierarkinë e të ashtuquajturës "Kisha Ortodokse Autoqefale " në Ukrainë.
Si pasojë, unë nuk mund të pranoj vlefshmërinë e shugurimeve dhe sakramentet e celebrimeve nga ajo hierarki.
Unë përsëris qëndrimin e vendosur të Kishës së Qipros sipas së cilës i vetmi primat i rregullt ( kanonik ) i Kishës Orthodhokse Ukrainase është Shkëlqesia e tij mitropoliti Onufri i Kievit.
Prandaj, duke ndjekur normativën kanunore "që të mos ketë dy episkopë në të njëjtin qytet" (kanuni 8 i Këshillit të parë Ekumenik), kështu unë refuzoj të njoh një tjetër "primat", në fakt, kur ai nuk ka një shugurim të rregullt dhe të vlefshëm", nënvizoi mitropoliti Izaia.

Episkopi qipriot shpjegoi se refuzimi i tij për të njohur "Kishën Ortodokse autoqefale të Ukrainës" dhe "primatin" e saj Epifanin bazohet në mësimet e besimit dhe traditës kishtare dhe kanonike të Kishës Orthodhokse.
"Kjo nuk është një mosmarrëveshje mbi çështje të thjeshta administrative ose gjëra të vogla, por ka të bëjë me thelbin e ekleziologjisë orthodhokse dhe mësimeve të Kishës sonë mbi sakramentet e shenjta dhe trashëgiminë apostolike, çështje që kanë lidhje direkt me shpëtimin tonë.
Këto çështje nuk mund të diskutohen ose negociohen në ndonjë proçes të nxituar sinodal, dhe as nuk mund të miratohen nga një shumicë oportuniste, margjinale, de facto ", nënvizoi anëtari i sinodit Qipriot.
Prandaj, theksoi Mitropoliti i Tamassos, vendimi i Kryepiskopit Krizostomos për të përkujtuar Epifanin si primat është "arbitral, i parregullt dhe hapurazi në kundërshtim me traditën tonë kishtare, me ekleziologjinë orthodhokse dhe me vendimin unanim të Sinodit të Shenjtë të datës 18.2.19 dhe tregon fillimin e përmbysjes së sistemit sinodal të Kishës sonë, me pasoja të paparashikuara ”.
Ai tha ndonëse duke ruajtur unitetin e Kishës Qipriote në këtë periudhë të vështirë, ai nuk do ta ndërpresë përkujtimin e Kryepiskopit Krizostomos por do ta lërë kremtimin me të në diskrecionin e ndërgjegjes së tij hierarkike.
"Si episkop i Kishës Apostolike të Qipros, unë i paraqes të mësipërmet me shumë agoni dhe dhimbje dhe me një ndjenjë të ngritur përgjegjësie ndaj ndërgjegjes sime hierarkike, ndaj grigjës që na është besuar nga mëshira e Perëndisë dhe bashkësia panorthodhokse...,
larg nga meskiniteti dhe leverdi etno-raciale, sekulare ose ekonomike, duke parë ekskluzivisht ruajtjen e "Besimit që u është dhënë një herë e përgjithmonë shenjtorëve" (Gd 3) dhe pajtimin e Kishës "që Zoti e fitoi me gjakun e tij" (Veprat 20: 28) ", përfundoi mitropoliti Izaia.


Burimi:
www.ortodossiatorino.net

[arbereshi_niko]

Njohja e "Kishës Ortodokse të Ukrainës" është një faktor përçarës!


Sinodi i Kishës Orthodhokse së Qipros u përça për çështjen e përkujtimit
të kreut të "Kishës Ortodokse të Ukrainës".


Më datën 25 nëntor 2020, Sinodi i Shenjtë i
Kishës Orthodhokse të Qipros, me shumicën e votave,
vendosi të Mos kundërshtonte përkujtimin e Epifanij Dumenkos
nga Kryepiskopi Krizostomos.
Në të njëjtën kohë, "shumica" që u arrit
nuk ishte mbizotëruese apo edhe domethënëse.
Përveç mendimit të vetë Kryepiskopit Krizostomos, votat e Sinodit u ndanë gati në gjysmën: 9 episkopë mbështetën
pozicionin e primatit, 6 ishin kundër dhe një abstenoi.
Vetë fakti flet për mungesë uniteti në çështjen
e "Kishës Ortodokse autoqefale të Ukrainës" dhe tregon
se duke detyruar Kishat të tjera të "njohin" Dumenkon,
Patriarku Bartolomeu shkel qëllimisht parimin e pajtimit,
duke i ndarë këto Kisha dhe duke shkaktuar konflikte brenda tyre.
Kjo tezë konfirmohet si në ngjarjet që i paraprinë Sinodit të Kishës së Qipros
ashtu edhe të atyre që e pasuan atë.
Duke përkujtuar Dumenkon një muaj më parë,
Kryepiskopi Krizostomos tha se ai e bëri këtë në "interes të Orthodhoksisë"!
Sidoqoftë, me vendimin e tij të njëanshëm, ai shkeli
vendimin e Sinodit të Kishës Qipriote, e cila
në Shkurt të 2019 deklaroi një pozicion neutral për "çështjen Ukrainase".
Kjo është arsyeja pse disa episkopë u shprehën menjëherë kundër
vendimit të njëanshëm të kreut të Kishës së Qipros,
duke deklaruar se Kryepiskopi Krizostomos kreu një
"shkelje flagrante të kanuneve" dhe një shkatërrim të parimit sinodal të Kishës.
Në lidhje me këtë , episkopët që nuk ishin dakord kanë refuzuar
të bashkëmeshojnë me primatin e tyre për sa kohë që ai përkujton Dumenkon.
Menjëherë pas kësaj, një grup teologësh Qipriotë njoftuan
nevojën për një zgjidhje pajtuese të "çështjes Ukrainase".
Sipas këndvështrimit të tyre, gjithçka që ndodh për shkak të
"Kishës Ortodokse të Ukrainës" kërcënon një skizëm të re
jo vetëm për Kishën e Qipros, por për të gjithë Orthodhoksinë në përgjithësi.
Nga ana tjetër, Kryepiskopi Krizostomos përpara që të thërriste Sinodin,
deklaroi që asnjë episkop nuk ka të drejtë ta kundërshtojë!
Më në fund, kreu i Kishës së Qipros u detyrua të mbledhë Sinodin ...
Në takimin e 23 nëntorit,
episkopët qipriotë nuk morën ndonjë vendim.
Fjalimi i Kryepiskopit Krizostomos zgjati rreth një orë.
Ai u tha anëtarëve të Sinodit se
"ai e mësoi të gjithë të vërtetën në lidhje me Ukrainën në mars
të vitit të kaluar kur arriti në Stamboll ku pati
një bisedë të hollësishme me patriarkun ekumenik".
Kreu i Kishës së Qipros gjithashtu tha se ai kishte
"parë shumë dokumente autentike" mbi çështjen ,
"të cilat tregojnë se kush ka të drejtë dhe cilit,
anëtarët e Sinodit qipriot duhet t'i referohen".
Për më tepër, sipas Kryepiskopit Krizostomos,
"ai fillimisht ishte keqinformuar nga Patriarkana e Moskës" dhe kur
"ai mësoi të gjithë të vërtetën, ai vendosi që nuk mund të heshte
dhe duhej të merrte një pozicion të qartë".
Sidoqoftë, argumenti kryesor në favor të njohjes së Dumenkos
u bë nga Kryepiskopi Krizostomos, në fund të fjalimit të tij:
"Kisha e Qipros ka mbështetur dhe do të vazhdojë të mbështesë
Patriarkanën Ekumenike dhe nuk do të tolerojë asnjë përpjekje
për ta vënë në dyshim ose për tja zvogëluar Prestigjin e saj ".
Për më tepër, kreu i Kishës përshkroi vendimin e Kishës Ruse
për të ndërprerë kungatën eukaristike me ata qipriotë që
përkujtojnë kreun e "Kishës Ortodokse të Ukrainës" si "anti-kishtare
dhe në kundërshtim me unitetin e Kishës së Qipros".
Duhet të mbështesim Fanarin, pasi
"Moska drejtohet nga interesat në veprimet e saj".
Pas Sinodit, Mitropoliti Georgios i Pafos ( pro njohjes së skizmatikëve )
tha se " diskutimet u zhvilluan në një frymë dashurie dhe uniteti"
dhe të gjitha keqkuptimet "u eleminuan".
Ai gjithashtu tha se zgjidhja do të jipej në datën 25 unanimisht !

Ndarja e Sinodit Qipriot

Sidoqoftë, siç e dimë, një vendim "unanim" nuk u mor
më 25 nëntor dhe klima që mbretëronte në Sinod
dëshmohet nga incidenti që shpërtheu midis
Mitropolitit Nikiforos të Kykkos dhe gazetarit Aristides Viketos
menjëherë pas takimit sinodal.
Gazetari akuzoi mitropolitin për mbrojtjen e interesave të
Kishës Orthodhokse Ruse.
Këto fjalë e nevrikosën mitropolitin, ai i kërkoi me forcë
Viketos të "heshtte" dhe e në fund e ndaloi atë
të ndërhynte në çështje në të cilat ai nuk kuptonte asgjë.
Gjithashtu, ai krahasoi pozicionin e tij me atë të Shën Markut të Efesit
gjatë Mbledhjes në Ferrara-Firence,
duke lënë të kuptohet
kështu jo vetëm korrektësinë historike
të shenjtorit, por gjithashtu duke akuzuar mbështetësit e
Dumenkos për veprime krejtësisht anti-kishtare.
Mitropoliti Nikiforos theksoi se vendimi sinodal për
të Mos kundërshtuar" njohjen e Dumenkos nuk është detyrues
për ekzekutim pasi që është "një çështje besimi".
Ndërsa Mitropoliti Neofitos i Morfout
mbajti një qëndrim më të ashpër edhe para Sinodit.
Sipas mendimit të tij, shumica sinodale nuk
do t'i japë statusin kanonik Dumenkos:
"Çfarë do të ndodhë nëse Fort Lumturia e tij
gjen mbështetjen e shumicës të sinodistëve?
Në këtë rast, Epifani papritmas do të bëhet episkop kanunor
sepse rastësisht një shumicë e rastësishme është gjetur në Kishën e Qipros?
Dhe nëse FortLumturia e jonë dëshiron të njohë Epifanin,
mirë ... por po sikur të kemi një kryepiskop
që dëshiron të njohë Onufrin... "?!
Në këtë vëzhgim të Mitropolit Neofitos,
është e rëndësishme jo vetëm që të mos pajtohemi
me mendimin e gabuar të shumicës,
por edhe një kuptim i qartë se zgjidhja e thjeshtë e
çështjeve të tilla krijon një precedent jo vetëm në një drejtim,
por edhe në tjetrin.....
Kjo do të thotë që nëse primati merr të drejtën të njohë
në mënyrë të pavarur një autoqefali, atëherë ai
ka të gjithë të drejtën ta refuzojë gjithashtu atë.
Nuk është e vështirë të zbulojmë se ku mund të na çojë kjo "eklesiologji":
Vërtetë në një kaos të total kanunor në Kishë!

Kjo është arsyeja pse, pas Sinodit, Mitropoliti Izaia i Tamassos
këmbënguli në domosdoshmërinë për një zgjidhje sinodale
dhe unanime të këtyre pyetjeve:
"Ne nuk po flasim për mosmarrëveshje për çështje
të thjeshta administrative ose sekondare, por për
thelbin e eklesiologjisë orthodhokse dhe doktrinën kishtare
mbi misteret e shenjta dhe mbi trashëgiminë apostolike,
pyetje në lidhje me shpëtimin tonë.
Këto çështje nuk mund të vihen në dyshim ose të biem dakord
edhe në kuadrin e një proçesi sinodal, as nuk mund
të miratohen nga një shumicë oportuniste, margjinale, de facto ".
Për më tepër, ai e la çështjen e kremtimit me Kryepiskopin Krizostomos
"në diskrecionin e ndërgjegjes së tij", që mund të nënkuptojmë
refuzimin e një liturgjie të përbashkët me primatin.
Ndërsa një mbështetës i kryepiskopit, Mitropoliti Georgios i Pafos nuk ishte dakord me këto kundërshtime.
Ai beson se, sipas statutit të Kishës së Qipros,
vendimet e Sinodit të Shenjtë janë "të detyrueshme
për të gjithë,
pavarësisht nëse ato miratohen me shumicë apo në unanimitet".
Fakti që episkopët që njohën Dumenkon nuk
do të dëgjojnë argumentet e palës tjetër,
si dhe faktin se "marrëveshja" me vendimet sinodale
do të arrihet jo përmes diskutimit brenda kornizës
së kanoneve të Kishës, por përmes presioneve banale!
Kjo dëshmohet nga çfarë ndodhi gjatë mbledhjes së Sinodit
të Kishës Orthodhokse së Qipros në 25 Nëntor.
Kështu, zëdhënësi i Kishës Orthodhokse të Ukrainës,
Arqiprifti Nikolai Danileviç, duke iu referuar burimeve të tija,
raportoi se disa mitropolitë në Sinod kanë sjellë hetime të tyre
mbi problemin e "Kishës Ortodokse të Ukrainës",
duke deklaruar se struktura e Epifanit nuk ka vazhdimësi apostolike:
"U prezantuan gjithashtu prova të tjera që shkaktoi habi
për të gjithë Sinodin e Kishës Orthodhokse të Qipros",
dhe midis seksioneve të Sinodit të 23 dhe 25 Nëntorit
"kryepiskopi" ushtroi presion mbi shumë episkopë të Kishës së Qipros ".

Informacionet e servirura nga Kryeprifti Nikolaj Danileviç
konfirmohen edhe nga fjalët e teologut të famshëm Qipriot Theodoros Kyriakou,
i cili tha se "nëse vota e anëtarëve të Sinodit të Shenjtë me vendim të
Kryepiskopit Krizostomos do të ishte e fshehtë, rezultatet
mund të ishin krejtësisht të ndryshme" . Kyriakou theksoi se "për fat të mirë" ka Kisha që
nuk e kanë njohur Dumenkon; dhe në ato që e kanë njohur atë,
ka episkopë që nuk e kanë njohur.
Në të njëjtën kohë, ai vuri në dukje se "çështja ukrainase"
shkaktoi një përçarje të madhe në Orthodhoksi dhe tha se
e gjithë situata e krijuar "zemëron besimtarët".

Cili është rezultati?

Ne mund të pohojmë faktin e një skizme mbi "çështjen Ukrainase"
jo vetëm brenda Kishave lokale por edhe në të gjithë botën Orthodhokse!
Kjo ndarje u provokua nga veprimet e Patriarkut Bartolomeu,
i cili, pasi i dha "autoqefalinë" "Kishës Ortodokse të Ukrainës"
pa miratimin e primatëve të Kishave të tjera lokale,
kundërshtoi strukturën sinodale / pajtuese të Kishës
dhe të kanuneve të saj.
Në veçanti, Mitropoliti Neofitos i Morfout,
duke iu përgjigjur pyetjes rreth kanunitetit të Mitropolitit Onufrij
dhe "njohjes" së Dumenkos, deklaroi që;
sipas
kanuneve të shenjta,

"ka vetëm një Episkop për secilin qytet".
"Në një qytet nuk mund të ketë dy episkopë
ashtu si nuk mund të ketë dy baballarë në një shtëpi.
Kur ka dy baballarë në të njëjtën shtëpi,
atëherë njëri është baba (" pateras "në greqisht ),
ndërsa tjetri është një përbindësh ("teras",
nga greqishtja - kafshë / përbindësh ) ", nënvizoi episkopi.
Për momentin, sipas Episkop Neofitos tashmë
ka një mitropolit në Kiev dhe është FortLumturia e Tij Onufrij.
Pozicioni i tij është i palëkundur pasi ai
nuk ka marrë ndonjë censurë kishtare dhe nuk ka asnjë arsye
kanonike për ta privuar atë nga pozita dhe titulli i tij.
Prandaj, nëse pajtohemi me pozicionin e Fanarit dhe e
konsiderojmë Dumenkon "mitropolit të Kievit",
kjo do të jetë një shkelje e drejtpërdrejtë dhe e vetëdijshme
e kanuneve të Kishës, sipas të cilës mund të
ketë vetëm një episkop për secilin qytet.

I njëjti mendim u shpreh nga Mitropoliti Izaias i Tamassos,
i cili theksoi në të njëjtën kohë se skizmatikët ukrainas nuk kanë
shenjtërim kanonik: "Unë e përsëris qëndrimin e vendosur më parë
të Kishës së Qipros, sipas të cilit i vetmi primat kanonik
i Kishës Orthodhokse të Ukrainës është Mitropolit Onfrij i Kievit
( i Kishës Kanonike nën juridiksionin e Patriarkanës ruse ).

Prandaj, duke ndjekur kërkesën kanonike që
nuk ka dy episkopë në një qytet" (kanuni 8 i Kincilit të Parë Ekumenik),
unë refuzoj të njoh një tjetër "primat", veçanërisht
kur ky i fundit nuk ka një shugurim as kanonik dhe as të vlefshëm ".
Mitropoliti Neofitos gjithashtu flet për problemin e
"shugurimeve" të skizmatikëve ukrainas dhe nënvizon që
" kjo tashmë është një detyrë e vështirë për t'u zgjidhur pasi Patriarkana Ekumenike,
ekskluzivisht për arsye gjeostrategjike, dhe gjeopolitike,
brenda kornizës së rendit të ri botëror, ka njohur si
një primat të ri një person nga një grup skizmatik i pashuguruar
(dmth. pa Shpirtin e Shenjtë), zotin Epifanij ".

Duket se vetë fanariotët nuk do ta shqyrtojnë këtë problem.
Ka një zgjidhje ?!
Zgjidhja e vetme mund të jetë shenjtërimi kanonik i skizmatikëve ukrainas,
i cili duhet të paraprihet nga pendimi i tyre për mëkatin e skizmës.
Sidoqoftë, Patriarku Bartolomeu, duke krijuar një eklesiologji të re,
duket se beson se tani hiri i Shpirtit të Shenjtë nuk është i nevojshëm për shugurimin:
vendimi i Fanarit është i mjaftueshëm....!

Për më tepër, bazuar në veprimet e tij, ne mund të konkludojmë se
kanunet e Kishës Orthodhokse anulohen nga vendimet
e Sinodit të Patriarkanës së Kostandinopojës.
Megjithatë, në të njëjtën kohë Patriarku Bartolomeu
për disa arsye harron që kreu i Kishës është Krishti,
që do të thotë se asnjë "ligj" i Fanarit nuk është në gjendje
të bashkojë skizmatikët me trupin e Krishtit.

E kështu, ata episkopë që, në vend që të mbështesin kanunet,
mbështesin dëshirën e Patriarkut Bartolomeu për të afirmuar veten,
duke detyruar njohjen e "Kishës Ortodokse autoqefale të Ukrainës",
duhet të kuptojnë qartë se ata nuk do të marrin asgjë tjetër
përveç një përçarje të brendshme brenda Kishës së tyre.
Tashmë kemi shumë shembuj të mjaftueshëm.
Si edhe shembuj se cili do të jetë fati i tyre i ardhshëm.
Jo më kot Mitropoliti Nikiforos kujtoi Shën Markun e Efesit.



Burimi;

Union of Orthodox journalists

[arbereshi_niko]

Kryepiskopi Krizostomos kërcënon të ndëshkojë episkopët që e kundërshtojnë atë.

Kryepiskopi Krizostomos i Qipros tha se episkopët që refuzojnë të kremtojnë me të për shkak të "Kishës Ortodokse të Ukrainës" do të rrëzohen ( do përjashtohen ).
Kush ndjek kanunet kishtare në këtë rast?

Më 26 nëntor 2020, Kryepiskopi i Kishës Orthodhokse të Qipros, Krizostomos, gjatë një programi televiziv në kanalin qipriot RIK, deklaroi se njohja e "Kishës Ortodokse të Ukrainës" është e detyrueshme për të gjithë episkopët dhe laikët e Kishës së Qipros, dhe ata episkopë që nuk pranojnë t'i binden vendimit të Sinodit do të ndëshkohen, deri në shkarkim.
Fakti është se edhe para Sinodit, Mitropoliti Izaias i Tamassos e kishte thënë që ai nuk mund të shërbejë me Kryepiskopin Krizostomos nëse ky i fundit përkujton Dumenkon "ose të marrë pjesë në një shërbim ku përmendet emri i tij, sepse kjo do të nënkuptojë që unë shkel vendimin e Sinodit të Shenjtë për neutralitetin ( Sinodi i muajit shkurt 2020 ).
Nëse jam prezent diku, dhe ai (Dumenko) përkujtohet, kjo do të thotë që unë e njoh atë dhe kishën e tij dhe për këtë arsye do të shkel vendimin e Sinodit të Shenjtë të Qipros ".

Menjëherë pas takimit të Sinodit të Shenjtë më 25 nëntor, Mitropoliti Izaia vuri në dukje se "duke ruajtur unitetin e Kishës së Qipros gjatë kësaj periudhe të vështirë", ai do të vazhdojë të përkujtojë Kryepiskopin Krizostomos ", por ai do ta lërë çështjen e kremtimit me të. në ndërgjegjen e tij episkopale ”.
Përveç Mitropolitit Izaia, vendimi i Sinodit të Shenjtë u refuzua nga Mitropoliti Nikiforos, i cili theksoi se njohja e Dumenkos si një "mitropolit" kanunor nuk mund të jetë i detyrueshëm.
Ai gjithashtu kujtoi se historia e Kishës njeh raste në të cilat episkopë individualë nuk u bindeshin vendimeve të Koncileve të tëra dhe në fund ata kishin të drejtë. Për shembull, Mitropoliti Nikiforos iu referua Shën Markut të Efesit, i cili zgjodhi të mos nënshkruante vendimet e Bashkimit të Ferrarës dhe Firences.

Pas këtyre deklaratave, Mitropoliti Georgios i Pafos, mbështetës i njohjes së "Kishës Ortodokse të Ukrainës", tha se për mendimin e tij vendimet e Sinodit janë të detyrueshme për të gjithë, ndërsa Kryepiskopi Krizostomos theksoi se kur dikush kërkon mbledhjen e Sinodit, duhet të respektojë vendimet e tij.

Siç mund ta shohim, situata në Qipro është e tensionuar deri në kulm. Sidoqoftë, kjo nuk e ndalon Kryepiskopin Krizostomos të besojë se "nuk ka skizëm ose krizë në Kishën e Qipros" dhe se "ky pozicion arbitrariteti së shpejti do të zhduket". Ai është i sigurt se kushdo që nuk është dakord me vendimet e Sinodit, "nuk mund të shpëtojë": "Ne të gjithë e kremtojmë së bashku Liturgjinë Hyjnore disa herë në vit gjatë pushimeve. Nëse i ftoj ata të kremtojnë Liturgjinë Hyjnore me mua, ata nuk mund të refuzojnë ta bëjnë këtë. Kur i ftoj, ata mund të mos vijnë vetëm nëse sëmuren. Nëse vendosin të mos marrin pjesë, ata do të ndëshkohen.
Dënimet e parashikuara variojnë nga qortimi te depozitimi ( shkarkimi nga detyra ).
" Nuk mund të bëjmë atë që duam brenda Kishës së Qipros. "
Me fjalë të tjera, primati i Kishës së Qipros e ka bërë të qartë se ai synon të ndjekë çështjen e njohjes së "Kishës Ortodokse të Ukrainës" dhe të shfrytëzojë të gjitha mjetet e disponueshme për këtë qëllim - nga bindja e kundërshtarëve der në pezullimin e tyre nga priftëria, madje edhe në depozitim ose shkarkimin e plotë.

Vlen të theksohet në këtë rast se, së pari, depozitimi është një dënim shumë i rëndë dhe vetëm ata që shkelin kanunet e Kishës mund të dënohen në këtë mënyrë.
Së dyti, primati i çdo kishe nuk ka të drejtë të privojë në mënyrë të njëanshme dinjitetin e një episkopi, pasi që vetë primati është vetëm një episkop i parë për nder.
Kjo do të thotë që depozitimi kërkon një vendim të Këshillit Episkopal i cili e merr atë në bazë të një përfundimi të gjykatës kishtare.
Kjo, edhe një herë, na rikthen në pyetjen e shkeljes së kanuneve të Kishës. Pra cilat janë rregullat që kanë shkelur episkopët qipriotë të cilët kundërshtuan njohjen e Dumenkos si "mitropolit" i Kievit?

Si u "urdhërua" Dumenko?

Le të kujtojmë se pengesa e parë serioze, vërtet e pakapërcyeshme, në çështjen e njohjes së Dumenkos si "episkop" është mungesa e shenjtërimit të tij kanunor.
Dumenko u "shugurua" në 2009 nga Filaret Denisenko së bashku me disa "episkopë" të "patriarkanës së Kievit" - Dmitry Rudjuk, Aleksandr Reshetnjak, Mikhail Zinkevich, Lavrentij Migoviç, Lavrentij Khavruk, Ilarion Protsik dhe Evstratij Zorja. Të gjithë këta njerëz (me përjashtim të Migoviç, janë "shuguruar" nga "Kisha Ortodokse Autoqefale Ukrainase" në Kishën e Shën Andreas në Kiev) morën "dinjitetin e tyre episkopal" nga duart e Denisenkos, i cili u rrëzua në 1992 dhe anatemua nga Këshilli Episkopal i Kishës Orthodhokse Ruse në 1997.
Theksojmë se vlefshmëria e kësaj anateme është njohur plotësisht dhe pa dyshim nga të gjitha Kishat Orthodhokse pa përjashtim, përfshirë Patriarkanën e Kostandinopojës.
Në vitin 1992, Patriarku Bartolomeu i shkruajti në një letër Patriarkut Aleksiej II: "Në përgjigje të telegramit dhe letrës së FortLumturisë suaj në lidhje me problemin që lindi në motrën tonë të shenjtë, Kishën Orthodhokse Ruse dhe që drejtoi Sinodin e saj të Shenjtë, për arsye të dukshme, në depozitimin e anëtarit të Sinodit, Mitropolitin Filaret të Kievit, ne dëshirojmë tju informojmë vëllazërisht se Kisha jonë e shenjtë ekumenike e Krishtit, duke njohur tërësinë e kompetencës ekskluzive të Kishës suaj të Shenjtë Ruse për këtë çështje, miraton vendimin relativ sinodal të përmendur më lart ".
Për më tepër, në 1993, Patriarku Bartholomeu besoi se vetë fakti i rrëzimit të Filaretit nënkuptonte privimin e dinjitetit të tij episkopal. Këtu janë fjalët e tij, të regjistruara nga Zëvendës Kryeministri i atëhershëm ukrainas
N. Zhulinskij: "Askush nuk e njeh Filaretin si episkop".
Nga pikëpamja e ligjit kanunor të Kishës, kjo nënkupton që të gjitha veprimet e shenjta të kryera nga Filareti që nga momenti i heqjes së dinjitetit të tij episkopal konsiderohen të pavlefshme, domethënë invalide.
Me fjalë të tjera, si "shenjtërimi" i pjesëmarrësve në "shugurimin" e Dumenkos ashtu edhe "shenjtërimi" i këtij të fundit nuk kanë asnjë forcë kanonike. Denisenko ishte dhe është krejtësisht i vetëdijshëm për këtë fakt.
Për shembull, në një intervistë për gazetën Den 'më 15 shtator 2001, ai deklaroi se "zgjidhja e shumë pyetjeve të rëndësishme varet nga interpretimi i anatemave, të tilla si' A kanë dy kishat ukrainase jo-kanonike një Episkopat apo jo? Sepse mosnjohja e Patriarkut Filaret automatikisht përfshin mosnjohjen e të gjithë episkopëve të shuguruar prej tij, dhe atyre nga ana tjetër, të cilët u shuguruan nga episkopët e shuguruar më parë prej tij. Nëse unë shkarkohem, rezulton se nuk ka episkopat ukrainas. ("Kisha Ortodokse Autoqefale Ukrainase",
E cila përbëhet nga "Patriarkana e Kievit", dhe "Kisha Ortodokse e Ukrainës", shënim i redaktorit), sepse të gjithë shugurohen nga episkopë të pavlefshëm ".
Dhe madje edhe "heqja" jo-kanonike e anatemës nga ana e Fanarit , kundrejt Filaretit në 2018 nuk e ndryshon situatën as pak.
Sepse, sipas Denisenkos, "nëse patriarku ekumenik do të hiqte mallkimin nga unë në 2018, atëherë unë isha apo jo i anatemizuar deri në
2018? Nëse kam qenë, do të thotë që të gjithë këta episkopë ("Kisha Ortodokse e Ukrainës",) nuk janë të vlefshëm dhe Epifanij nuk është as mitropolit dhe as prift.
Nëse patriarku ekumenik ma hoqi mallkimin në 2018, atëherë e gjithë mitropolia është e pavlefshme ”.
Ky fakt u raportua gjithashtu në Patriarkanën e Konstandinopojës nga përfaqësues praktikisht të të gjitha Kishave lokale:
Pra të gjitha "shugurimet" e Denisenkos, të cilat ai i bëri pasi u përjashtua nga Kisha Orthodhokse ruse dhe aq më tepër pas anatemës, janë të pavlefshme.
Dhe ky nuk është mendimi personal i sinodeve ose i episkopëve individualisht, por pozicioni kanonik i Kishës:
Sergei Dumenko, i cili u "shugurua" nga një person i çkishëruar nga Kisha, nuk mund të bëhej episkop kanunor.
Dhe madje shumica e votave të Sinodit Qipriot, sipas mendimit të Mitropolitit Neofitos të Morfout, nuk e shndërroi atë automatikisht në një episcop kanunor.


Qëndrimi i Sinodit të Kishës Qipriote ndaj "shugurimeve" të "Kishës Ortodokse të Ukrainës"



Komunikata e Sinodit të Shenjtë të Kishës Orthodhokse të Qipros të 18 Shkurtit 2019 flet qartë dhe pa keqkuptime në lidhje me "shugurimet" e "Kishës ortodokse të Ukrainës": "Përvoja e të gjithë Kishës Orthodhokse na jep arsye të dyshojmë në mundësinë për të legalizuar 'në mënyrë retroaktive' ato shugurime të kryera nga episkopë të rrëzuar, të çkishëruar dhe të anatemizuar.
Depozitimi, çkishërimi dhe anatemizimi i njerëzve që filluan krizën ukrainase është e njohur nga të gjithë të krishterët orthodhoks ".
Kujtojmë se ky dekret sinodal u miratua unanimisht (ndryshe nga vendimi për të "mos kundërshtuar" përkujtimin e Dumenkos),
që do të thotë se u nënshkrua gjithashtu nga Kryepiskopi Krizostomos, i cili në Shkurt 2019 nuk e konsideroi Sergej Dumenkon një episkop.
Pak më tej në të njëjtën komunikatë lexojmë: "Patriarkana Ekumenike ende nuk ka gjetur një mënyrë për të qetësuar ndërgjegjen e besimtarëve në lidhje me vlefshmërinë e shugurimeve dhe sakramenteve të kryera nga kjo udhëheqje" ("Kisha Ortodokse e Ukrainës")

A është gjetur një mënyrë?

Në mbështetje të njohjes së Dumenkos, Kryepiskopi Krizostomos citon bisedën e tij personale me Patriarkun Bartolomeu dhe, me sa duket, dokumentet origjinale që ai ka parë gjatë qëndrimit të tij në Fanar.
Duke iu referuar këtyre dokumenteve, Kryepiskopi Krizostimos u tha përfaqësuesve zë Sinodit se ai kishte "mësuar të gjithë të vërtetën në lidhje me Ukrainën" dhe vetëm dokumentet tregojnë "kush ka të drejtë".
Mbase Kryepiskopi Krizostomos po flet për disa lloj dokumentesh "sekrete" që dëshmojnë për shugurimin e vlefshëm të Dumenkos?
Jo! Kryepiskopi Krizostomos tha se thelbi i këtyre dokumenteve bie në faktin se "në Tomosin e. autoqefalisë, dhënë Rusisë, ekzistonte kushti që Kisha e Ukrainës së pari të përkujtojë patriarkun ekumenik si kryetar lokal dhe më pas patriarkun e Moskës ”.
Si pasojë, ai beson se Ukraina është territori kanonik i Patriarkanës së Kostandinopojës.
Pikë.
Si ndikon kjo bindje në trashëgiminë apostolike të skizmatikëve të Ukrainës?
Nga fakti që Fanari kishte një dokument mbi proçedurën për përkujtimin e patriarkëve, a vijon që "Kisha Ortodokse e Ukrainës" të marrë automatikisht faljen? Jo !
Me fjalë të tjera, skizmatikët mbetën skizmatikë - pa shugurime, pa mistere të shenjta, pa Eukaristi.
Dhe pa marrë parasysh se sa dokumente "sekrete" mund t'i referohet Kryepiskopi Krisostomos për të justifikuar veprimet e tija, skizmatikët me siguri do të mbeten skizmatikë.

Çfarë thonë kanunet në lidhje me konceptimin me skizmatikët?

Atëherë, vetë primati i Kishës së Qipros, si dhe ata që njohin Dumenkon si një episkop kanunor, në të vërtetë hyjnë në bashkësi ( në kungim ) me një grup skizmatik dhe shkelin kanunet apostolike.
Sipas kanuneve, kushdo që hyn në bashkësi eukaristike ose fjalë për fjalë në ndonjë bashkësi lutjeje me skizmatikët, gjithashtu bëhet skizmatik.
Në Kanonin e 10-të,
të Apostujve të Shenjtë lexojmë: "Nëse dikush lutet, qoftë edhe në një shtëpi private, me një person të çkishëruar, edhe ai duhet të skomunikohet (çkishërihet) ",
ndërsa Kanoni i 11-të lexojmë si vijon: "Nëse një prift bashkohet në lutje me një prift të rrëzuar ( të përjashtuar ), sikur të ishte prift, edhe ai të rrëzohet ”.
Kështu, Kryepiskopi Krizostomos, pasi ishte bashkuar në lutje me një skizmatik, lejoi gjithashtu që të bëhej skizmatik edhe ai vetë.
Është e pamundur të kundërshtosh këtë tezë nga pikëpamja kanonike.
Këtë ndoshta e kupton edhe vetë primati i Kishës së Qipros.
Për këtë arsye ai drejton sulme dhe kërcënimeve banale, duke fiksuar logjikën e tij jo mbi kanunet e Kishës, por mbi pozicionin autokratik i cili karakterizohet me shumë vend kështu:
"Unë jam primati dhe jam i lirë të bëj atë që dua" .
Sidoqoftë, në lidhje me këtë siç vëzhgoi më tej episkopi Neofitos, "Orthodhoksia nuk është mësuar me këtë lloj papizmi.
Struktura e saj është sinodale, kjo është ajo që papistët e kanë zili dhe u frikësohen njëkohësisht, kështu që ne nuk duhet të biem në mëkatin e papizmit".
Kështu rezulton se episkopët e Kishës së Qipros, të cilët nuk bien dakord me primatin e tyre për përkujtimin e skizmatikëve,
ndjekin kanunet e Kishës dhe vendimin unanim (!) Të Sinodit të tyre (të shkurtit) mbi asnjanësinë në situatën në shqyrtim.
Në veprimet e tyre nuk ka as mosrespekt dhe as përbuzje për Kryepiskopin Krizostomos.
Ata janë të gatshëm të nderojnë rendin kanonik të Kishës dhe të ruajnë strukturën e saj sinodale.
Ne mund të themi me besim se pozicioni i tyre është ai i rrëfyesve, pozicion ky i cili mund t'u jepet vetëm njerëzve që nuk kërkojnë asgjë tjetër në jetën e tyre përveç Krishtit.


Burimi:
Bashkimi i gazetarëve orthodhoks

[arbereshi_niko]

Pa Orthodhoksët, por me Katolikët Po:
çfarë uniteti kërkon Fanari?

Le të lexojmë përkthimin e një analize të Kostantin Shemljuk në festën e fundit të Shën Andreas në Fanar, në të cilën mungesa e kishave të tjera Orthodhokse, e kombinuar me praninë e kishës katolike romane, paralajmëron një të ardhme në të cilën Patriarkana e Kostandinopojës tashmë plotësisht e izoluar do të promovojë iniciativa takimi gjithnjë e më pak të vlerësuara nga Orthodhoksët.

Pyetja që shtron gazetari Konstantin Shemljuk është;
A po shkojnë Fanari dhe Vatikani drejt unitetit eukaristik?
Pothuajse asnjë nga Kishat Orthodhokse nuk mori pjesë në ditën e festës së Fanarit.
Edhe "Kisha Ortodokse e Ukrainës" mungoi. Por një delegacion nga Kisha Katolike Romane ishte i pranishëm.
Çfarë do të thotë kjo?
Më 30 nëntor 2020, Patriarkana e Konstandinopojës celebroi festën e saj kryesore të apostullit Andrea i Parëthirruri, funksionet e të cilës mbahen tradicionalisht në Fanar.
Shërbesa u drejtua nga patriku Bartholomeu, me bashkëkremtimin e dy episkopëve të Fanarit: mitropoliti Theoliptos i Ikonit dhe mitropoliti Maksim i Silivrias.
Sipas njoftimit për shtyp të Patriarkanës së Kostandinopojës, ishin të pranishëm shumë episkopë në atë shërbesë: mitropolitih Apostolos i Derkut, mitropoliti Meliton i Filadelfias, mitropoliti Irineos i Miriofitos, mitropoliti Krizostomos i Myrës, mitropoliti Stefanos i Kalliopolit, mitropoliti Athenagora i Kidonias, episkopi vikar patriarkal Adrianos i Halikarnasit, episkopi vikar patriarkal Veniaminos i Tralles, episkopi vikar patriarkal Smaragdos i Dafnusisë.

Të gjithë këta episkopë i përkasin Fanarit. Shumica e tyre janë titullarë pra vetëm emërtohen (të tillë si Theol, Meliton, Krizostomos dhe Stefanos) ose vikarët (Adrianos, Veniamin, Smaragdos).
Duhet të theksohet këtu që një episkop titullar është një episkop i cili mban titullin historik të një qyteti jo ekzistues ose të një qyteti që sot nuk është më territor orthodhoks, ku një
episkop orthodhoks nuk mundet as të hyjë.
Prandaj, midis episkopëve të pranishëm në festën e patriarkut të Kostandinopojës, vetëm mitropolitët Maksimos i Silivrisë, Apostolos të Derkut dhe Athinagoras të Kidonives mund të quhen episkopë të mirëfilltë.
Nga këta, vetëm mitropoliti Apostolos ka 5 komunitete orthodhokse në dioqezën e tij. Të gjithë episkopët e tjerë të renditur më sipër nuk kanë pothuajse asnjë kishë funksionale ose famulli realisht.
Na duhej një përshkrim kaq i hollësishëm i episkopëve të pranishëm në festivalin kryesor të Fanarit për të kuptuar se shumica e episkopëve të Patriarkanës së Kostandinopojës nuk kanë famulli dhe kisha. Të gjithë këta episkopë përfaqësojnë, në rastin më të mirë, disa dhjetëra famullitarë. Ata nuk mund, në kuptimin e plotë të fjalës ose edhe atë figurativ të termit, të diktojnë vullnetin e tyre botës orthodhokse ose të zgjidhin çështje me rëndësi të madhe doktrinore dhe kanunore.
Për më tepër, në festën për nder të apostullit Andrea në vitin 2020, ndryshe nga vitet e mëparshme, nuk kishte asnjë primat të vetëm të Kishave Orthodhokse lokale.
Me përjashtim të kryepiskopit Nektarios të Anfidonit (Kisha e Jeruzalemit), nuk kishte asnjë përfaqësues të kishave lokale.
Sigurisht, një mungesë e tillë e komunikimit vëllazëror mund t'i atribuohet pandemisë pasi "të gjithë ishin të etur të vinin, por nuk mundeshin".
Me përjashtim të njërit; përfaqësuesit e Kishës Autonome Finlandeze dhe një delegacion mjaft i madh nga Kisha Katolike Romane , këta po që ishin në gjendje të vinin në mbledhjen pavarësisht nga pandemia.

Fanari dhe Vatikani: drejt të njëjtit qëllimi!

Prania e finlandezëve është e pranueshme. Së pari, ata janë plotësisht të varur nga Fanari.
Së dyti, kisha finlandeze tani po përballet me probleme serioze të brendshme dhe udhëheqja e saj thjesht ka nevojë për një demonstrim të besnikërisë ndaj Fanarit.
Por prania e katolikëve në celebrim shpjegohet me arsye krejtësisht të ndryshme.
Në vitet e fundit, Fanari ka luajtur me një ritëm të përshpejtuar drejt unitetit me Romën. Kjo vihet re jo vetëm në shkëmbimin e dhuratave dhe delegacioneve të shumta, por edhe përmes deklaratave specifike, kuptimi i të cilave përmblidhet në unitetin eukaristik të pashmangshëm dhe iminent midis këtyre dy strukturave.
Kështu, në një letër drejtuar Patriarkut Bartolomeu, Papa Françesku vuri në dukje që "marrëdhënia midis Kishës Katolike dhe Patriarkanës Ekumenike është rritur ndjeshëm në shekullin e fundit".
Ai theksoi se "ne vazhdojmë të përpiqemi drejt qëllimit të rivendosjes së kungimit të plotë që manifestohet përmes pjesëmarrjes në tryezën eukaristike" dhe
"megjithëse pengesat mbeten, unë kam besim se duke ecur së bashku në dashuri të ndërsjelltë dhe duke ruajtur dialogun teologjik, ne do të jemi në gjendje ta arrijmë këtë qëllim".
Kjo deklaratë u mbështet plotësisht nga Patriarku Bartolomeu në përgjigjen e tij.
Për më tepër, ai përshkroi rrugën përgjatë së cilës, me sa duket, do të arrihet ky qëllim: "Ne po shkojmë përtej kuadrit të minimalizmit teologjik dhe utopisë ekumenike, duke treguar realizëm dhe besim në providencën e Zotit".

Nuk është e vështirë të mendosh se çfarë do të thotë saktësisht lideri fanarjot duke bërë një deklaratë të tillë.
Më parë, në fjalimin e tij drejtuar papës përmes Kardinalit Kurt Koch, ai tha se në dialogun teologjik me katolikët ka "vështirësi që lindin kohë pas kohe".
Këto "vështirësi", sipas Patriarkut Bartolomeu, shoqërohen me "kompleksitetin e çështjeve të diskutuara, të cilat për shekuj me radhë kanë pushtuar dhe ndarë Kishën dhe teologjinë".
Kujtojmë se midis këtyre "çështjeve në diskutim" janë dogmat katolike romane si filioque, dhe dogma e "ngjizjes të Papërlyer të Virgjëreshës Mari", por është edhe "pagabueshmëria" ose infalibiliteti ex-katedra të papës". Etj etj.
Pa zgjidhur këto probleme, çdo dialog teologjik me katolikët është i pamundur.
Mbi të gjitha, ishin këto mospërputhje që shkëputën Kishën Katolike Romane nga Orthodhoksia.
Sidoqoftë, Fanari me sa duket ka arritur në përfundimin se këto probleme bien brenda fushës së të ashtuquajturit "minimalizëm teologjik", dhe për këtë arsye nuk janë aspak çështje të mëdha.
Diçka e ngjashme tashmë është thënë edhe 100 vjet më parë, por që Papa Françesku i rikujtoi Patrikut Bartolomeu për të konfirmuar qëndrimin e tij, si dhe për të dhënë një shembull se si duhet të zgjidhen "ndryshimet teologjike":
Patriarkana e Kostandinopojës ka treguar gatishmërinë e saj për afërsi edhe më të madhe dhe mirëkuptim të ndërsjellë midis të krishterëve edhe para se Kisha Katolike dhe kishat e tjera të hynin në dialog. Kjo shihet qartë në enciklikën e Sinodit të Shenjtë të Patriarkanës Ekumenike, drejtuar kishave të të gjithë botës saktësisht njëqind vjet më parë. Në të vërtetë, sa shkruhet aty janë ende aktuale edhe sot: "Kur Kisha të ndryshme frymëzohen nga dashuria dhe e vendosin atë mbi të gjitha në gjykimet e tyre për të tjerët dhe në lidhje me njëra-tjetrën, në vend që të rritin dhe zgjerojnë dallimet ekzistuese, ato do të jenë në në gjendje t'i zvogëlojnë ato ".

Kështu kuptojmë që të gjitha mosmarrëveshjet përfshirë ato teologjike, zvogëlohen, jo duke i zgjidhur ato, por duke i eliminuar ato me ndihmën e "dashurisë", e cila është "përtej gjithçkaje".
Nga ana tjetër, në fjalën e tij, Patriarku Bartolomeu hodhi poshtë "utopizmin ekumenik".
Po mirë, e çfarë do të thotë ajo?
Me sa duket, bëhet fjalë për përpjekjen për unitet përmes dialogut teologjik, pjesëmarrjes në konferenca, takimeve etj. Në vend të kësaj rruge "utopike", kreu i Fanarit propozon të tregojë "realizëm". A do të thotë kjo nevojë për të ndërtuar një strukturë të përbashkët eukaristike me katolikët?
Duke gjykuar nga retorika e fundit si nga ana e Fanarit ashtu edhe e Vatikanit, gjithçka të shpie në këtë drejtim.

Duke argumentuar pozicionin e tij menjëherë pas thirrjes për "realizëm", Patriarku Bartholomeu ka deklaruar që sipas "Këshillit të Shenjtë dhe të Madh të Kishës Orthodhokse ( Këshilli i
Kretës 2016 ), qëllimi i përbashkët i dialogjeve teologjike është rivendosja përfundimtare e besimit të vërtetë dhe dashurisë për unitetin ", mbi këtë pra "qëllimi i të gjitha dialogjeve është i njëjtë".

Sidoqoftë, duke pasur parasysh numrin e episkopëve nga kishat e tjera lokale të pranishme në festimin kryesor të Fanarit, Orthodhoksia Botërore nuk e mbështet këtë "objektiv".
Të paktën tani për tani.

Po ku është "Kisha Ortodokse autoqefale e Ukrainës"?

Vlen të përmendet se këtë vit asnjë nga përfaqësuesit e "Kishës Ortodokse të Ukrainës" nuk ishte i pranishëm në festën për nder të apostullit Andrea i parëthirruri.
Është e pamundur të shpjegohet mungesa e tyre për shkak të pandemisë.
Së pari, sepse një delegacion nga Ukraina i udhëhequr nga Denis Shmygal kishte vizituar Fanarin pak ditë më parë,
dhe së dyti, dy javë më parë, "episkopë" dhe "priftërinj" të "Kishës Ortodokse të Ukrainës", të udhëhequr nga Drabinko, morën pjesë në shenjtërimin e ekzarkut për Ukrainën Mikhail Anishçenko.
Mungesa e skizmatikëve ukrainas duket edhe më e çuditshme nëse marrim parasysh se gjatë liturgjisë së 30 nëntorit, Shmygal lexoi Simbolin e besimit dhe Ati Ynë në gjuhën Ukrainase.
Përveç kësaj, fanariotët shqiptuan disa thirrje në gjuhën sllave kishtare (me sa duket, nuk kishin libra shërbimi në gjuhën ukrainase në dorë, duke treguar thellësinë e "preokupimit" të tyre për Ukrainën si "kisha mëmë") .
Përkatësia fetare e Shmygal është e panjohur, por drejtimi i tij fetar është i njohur: drejt Kishës Greko-Katolike Ukrainase dhe "Kishës Ortodokse të Ukrainës".
Pse pra askush nga përfaqësuesit e organizatës së sapoformuar ukrainase nuk e shoqëroi atë në Fanar?
Për më tepër, vitin e kaluar, gjatë të njëjtës festë, Yevstratij Zorja mori pjesë në liturgjinë fanariote, e cila u ndoq gjithashtu nga "mitropoliti" i "Kishës Ortodokse të Ukrainës" Mikhail Zinkeviç.
Na duket se ka të paktën dy arsye për këtë gjendje të gjërave.
E para është që të festosh ekskluzivisht me skizmatikët ukrainas dhe episkopët ( vetëm ) titullarë në festën kryesore të Patriarkanës së Konstandinopojës, do të tregonte shumë qartë pozicionin e ukrainasve me Patriarkun Bartolomeu sot për shkak të Tomosit.
Me fjalë të tjera, nëse do të kishin vajtur përfaqësuesit e "Kishës Ortodokse të Ukrainës", kreu i Fanarit do ti duhej të shërbente liturgjinë me ta dhe vetëm me ta.
Kjo do të thotë, skena do të kishte qenë modeste: do të thonim; - nuk ka të krishterë orthodhoks, por ka vetëm skizmatikë të "Kishës Ortodokse të Ukrainës" dhe Katolikë.
Ai ( Bartholomeu ) në të vërtetë nuk dëshironte të hynte në këtë situatë, kështu që vendosi të bënte pa "fëmijët" e tij, duke "mbushur" mungesën e tyre me disa thirrje në sllavishten kishtare dhe duke lexuar lutjen e Ati Ynë në Ukrainisht.
Së dyti, ne kujtojmë një situatë të turpshme që ndodhi vitin e kaluar në ditën e shenjtit mbrojtës të Patriarkut Bartolomeu.
Kur kre i Kishës Orthodhokse të Greqisë, Kryepiskopi Jeronimos, vajti për të uruar kreun e Fanarit.
Sidoqoftë, Epifanij Dumenko ( kreu ukrainas ) u paraqit papritur.
Si rezultat, Kryepiskopi Jeronimos u largua me nxitim nga Stambolli ( ky nuk e njihte autoqefalinë vjet ), ndërsa asnjë nga episkopët prezent nuk shërbyen Liturgjinë Hyjnore në mëngjes, përfshirë vetë Patriarkun Bartolomeu. Pozicioni i tij ishte i qartë: ose shërbejmë me Dumenkon ose nuk shërbejmë fare.
- Episkopët kanë zgjedhur këtë të fundit.
Ka shumë të ngjarë, që për të shmangur situata të tilla të turpshme, Kishat lokale kanë vendosur të mos dërgojnë përfaqësuesit e tyre në Stamboll.
Për më tepër, të mos harrojmë se përfaqësuesit e Kishës Autonome të Finlandës ishin atë ditë në Fanar.
Kjo do të thotë që nëse skizmatikët ukrainas do të kishin qenë të pranishëm atje, do të kishte dhënë një shenjë të qartë të varësisë së plotë të "Kishës Ortodokse të Ukrainës" nga Stambolli.

Përfundimi:


Si rrjedhojë, ne mund të shohim se edhe në festën kryesore të Patriarkanës së Kostandinopojës, Patriarku Bartholomeu feston me dy episkopë (në fakt, dy vikarë).
Ne mund të shohim se jo vetëm asnjë nga primatët nuk erdhi për festën, por gjithashtu nuk kishte asnjë përfaqësues të kishave lokale (me përjashtim të Patriarkanës së Jeruzalemit, por edhe kjo për shkak se Kryepiskopi Nektarios është një përfaqësues i Vëllazërisë së Varrit të Shenjtë me qendër në Stamboll) .

Politika papiste e Fanarit në vitet e fundit ka çuar në këtë tablo.
Duke pohuar "privilegjet" e tij, Patriarku Bartolomeu nuk merr parasysh mendimin e primatëve të tjerë.
Uniteti Pan-Orthodhoks konsiderohet prej tij vetëm si nënshtrimi i të gjitha kishave lokale përballë "fronit të parë" (siç quhet Fanari nga Fanariotët).
Ky nuk është as një unitet besimi i bazuar në Traditën e Kishës, as një unitet i respektit reciprok bazuar në kanunet e Kishës, por një "unitet" i bindjes "në imazhin dhe ngjashmërinë e Vatikanit".

Nga ana tjetër, duke afirmuar ambiciet e tij midis Kishave Orthodhokse dhe duke i detyruar, fjalë për fjalë të marrin vendime që bien ndesh me mësimet e Kishës dhe ndërgjegjen hierarkike, Patriarku Bartolomeu lufton për unitet me Katolikët.
Në këtë rast, siç pohojnë si ai edhe Papa Françesku, kuptimi i unitetit bazohet "në dashurinë", që nënkupton eleminimin e të gjitha "pengesave" (teologjike, në radhë të parë)
për realizimin e një objektivi të vetëm: të kremtojmë
Eukaristinë me Papën.

Thjesht nuk ka askush që ta ndalojë Patriarkun Bartolomeu të zhytet me të shpejtë në humnerën e apostazisë dhe bashkimit me katolikët dhe skizmatikët.
Në fakt, sipas Letrës ( Epistola ) së Patriarkëve Lindorë, "kujdestari i devotshmërisë (besimit) në vendin tonë është vetë trupi i Kishës, domethënë vetë njerëzit ( besimtarët ) të cilët janë gjithmonë ata që duan ta mbajnë besimin e tyre të pandryshuar dhe në përputhje me besimin e etërve të tyre.
"Realiteti është se fanariotët nuk kanë një grigjë të tyren, por në të njëjtën kohë ata janë të shurdhër dhe indiferentë ndaj grigjës së Kishave të tjera, të udhëhequr në këtë rast nga fjalët e Farisenjve, të cilët thanë se" këta njerëz, të cilët nuk e njohin Ligjin, janë të mallkuar! " (Joa. 7:49)

Në mënyrë të ngjashme, skizmatikët ukrainas nuk interesohen për unitetin me katolikët. Ata nuk hezitojnë më të "shërbejnë" liturgji dhe përshpirtje së bashku, dhe madje të bëjnë deklarata për krijimin e një "kishe të vetme të Kievit" të kryesuar nga një "patriark" të përbashkët (për Kishën Greko-Katolike të Ukrainës dhe "Kishën Ortodokse të Ukrainës")
Prandaj, aspiratat e Fanarit janë të afërta dhe të pranueshme për ta.
Por në fund të fundit, për shkak të krenarisë dhe arrogancës, për shkak të verbërisë teologjike dhe shpirtërore, Fanari do të reduktohet të kryej "liturgji" vetëm me skizmatikët dhe katolikët.
Nëse Patriarku Bartolomeu guxon të kremtojë Eukaristinë e përbashkët me Kishën Katolike Romane, episkopët orthodhoks nuk do të kremtojnë më me të, vetëm sepse kjo është në kundërshtim me kanunet e Kishës.


Burimi : Ortodossiatorino.net

[arbereshi_niko]

Në faqen e orthodhoksëve të Torinos, ka një përkthim interesant të një interviste të njërit prej antarëve të Sinodit të Patriarkanës ruse.


Mitropoliti Hilarion i Volokolamskut thotë: pretendimet papiste të Konstandinopojës janë pa baza.

Burimi: Mospat.ru, 12.6.2020


Në kohët e fundit, Patriarkana e Kostandinopojës ka insistuar që kishat e tjera lokale të njohin epërsinë dhe autoritetin e saj absolut në botën orthodhokse. Mediat greke ofrojnë rregullisht artikuj dhe intervista mbi këtë temë, ndonjëherë hapurazi me paragjykime. Në një intervistë me RIA-Novosti, mitropoliti Hilarion i Volokolamskut, president i Departamentit të Patriarkanës së Moskës për Marrëdhëniet e Jashtme Kishtare,
shpjegoi nëse pretendimet e Konstandinopojës kanë apo jo ndonjë themel.

Vladyka, Patriarku Bartolomeu i Konstandinopojës, në një intervistë të fundit me gazetën greke "Etnikos kirikas", lëshoi ​​deklaratën vijuese: "Ne orthodhoksët duhet ta rishikojmë eklesiologjinë tonë me një sy kritik, nëse nuk duam të bëhemi një federatë kishash të tipit Protestant" .
Sipas tij, në Orthodhoksi, "ekziston një 'I parë', jo vetëm i nderit, por një 'Një i parë' me përgjegjësi të veçanta dhe fuqi të plota kanunore".
Kujt i referohen këto thënie, si duhet kuptuar kjo?

Unë do të filloj duke shpjeguar se çfarë është eklesiologjia. Ky term me origjinë greke përkthehet si "doktrina e Kishës". Prandaj jemi të ftuar të rishikojmë doktrinën tonë të Kishës.
Sipas cilit model?
Padyshim, sipas modelit katolik. Kisha Romane ka një papë, i cili është jo vetëm "i pari si nderim , por i pari me përgjegjësi të veçanta dhe fuqi të plota kanunore".
Në Kishën Orthodhokse, deri më sot, kjo nuk ekzistonte, kishte vetëm një primat nderi.
Për shekuj me radhë, teologë orthodhoks, përfshirë edhe ata të Konstandinopojës dhe patriarkanave të tjera Lindore, kanë folur kundër papatit roman.
Për momentin, neve po na ofrohet të korigjojmë eklesiologjinë Orthodhokse në një model papist.
Na thonë: pa një primat të pajisur me kompetenca të veçanta dhe fuqiplotë, ekziston rreziku të bëhemi "një federatë e kishave të tipit protestant". Me fjalë të tjera, ekziston modeli katolik dhe modeli protestant.
Deri më tani, sipas cilit parim ka vepruar Kisha Orthodhokse? Duke ndjekur modelin protestant?
Unë nuk do të merrem me përpunimin dhe zhvillimin e modelit papist në Perëndim. Ky është një subjekt më vete. Unë do të mjaftohesha me theksimin e një fakti të qartë: ky institucion nuk ka ekzistuar kurrë në Lindjen e Krishterë. Kisha Orthodhokse ka qenë gjithmonë e organizuar si një familje e kishave lokale që nuk kanë asnjë udhëheqës tokësor. Është Jisu Krishti që është konsideruar gjithmonë si kreu i Kishës në nivelin universal, ndërsa në nivelin lokal Kishat kryesohen nga primatët, të konsideruar të barabartë me njëri-tjetrin dhe të pavarur nga njëri-tjetri: asnjë prej tyre nuk i nënshtrohet një tjetri, asnjë nuk e shtrin juridiksionin e tij në Kisha të tjera.
Sidoqoftë, kishte një rend të caktuar përparësie midis primatëve, të vendosur nga Këshilli i dytë Ekumenik, ku u dekretua se episkopi i Romës ishte episkopi i parë; pas tij erdhën episkopët e Kostandinopojës, Aleksandrisë, Antiokisë dhe Jeruzalemit. Në Lindjen Orthodhokse, ky sistem mori emrin e "pentarkisë". E para ishte mbi të dytën dhe e dyta mbi të parën, vetëm sipas radhës së përparësisë. Por i moshuari nuk kishte fuqi mbi të riun dhe as i pari nuk kishte autoritet mbi të tjerët.
Në shekullin e 11-të kishte një ndarje midis Lindjes dhe Perëndimit. Pretendimet e papëve të Romës ndaj autoritetit universal ishin një nga shkaqet.
Patriarkët e Lindjes nuk i ndoqën ata në këtë pikë, së pari Kostandinopoja, pastaj të tjerët. Ata ndërprenë bashkësinë eukaristike me papën e Romës dhe ajo që ishte e dyta u bë, në fakt, e para në familjen e Kishave Lindore.
Por pa pasur asnjë privilegj, pa "përgjegjësi të veçanta" ndaj primatëve të tjerë.
Dhe papritmas, sot na thuhet se ne absolutisht kemi nevojë për një të parë, që pa të Kisha Orthodhokse nuk mund të ekzistojë. Ne kemi jetuar dy mijë vjet pa të, por tani nuk mundemi më, duhet të "rishikojmë eklesiologjinë tonë" sa më shpejt të jetë e mundur, të vendosim dikë në krye të Kishës.
Ne jemi orthodhoks.
Kjo do të thotë që për ne Krishti është kreu i Kishës, dhe jo episkopi i Konstandinopojës ose i një Kishe tjetër lokale. Shën Gjermanoi, patriarku i Kostandinopojës, shkroi në shekullin e XIII: "Kreu i Kishës është Krishti, çdo pretendim tjetër për autoritet është në kundërshtim me doktrinën e tij".
Në grindje me papët, Etërit e Kishës përcaktuan qartë ato kufijtë e konceptimit orthodhoks të përparësisë (primatit), duke u mbështetur në shembullin e selisë antike të Romës. Sipas tyre, ajo ( përparësia ) nuk qëndron "as në sovranitetin e saj, as në epërsinë e saj (...) por përkundrazi në një përparësi vëllazërore brenda Kishës universale që u është dhënë papëve për famën dhe vjetërsinë e qytetit të tyre" (Enciklikë e Patriarkëve orientale, 1848).

A janë këto pretendime të kohëve të fundit apo ato janë pjekur gradualisht me kohën?

Futja e modelit papist në eklesiologjinë orthodhokse ishte graduale. Ai u zbatua, në veçanti, përmes dialogut Orthodhoks-Katolik:
ne morëm pjesë në të, por nuk marrim pjesë më.
Ata donin të miratonin një dokument që përcaktonte bazat teologjike të modelit papist të organizimit të Kishës.
Argumenti ishte si vijon: brenda Trinisë së Shenjtë ekziston një përparësi e Zotit Atë dhe një pajtim/bindje i Birit dhe Shpirtit të Shenjtë.
Po kështu, në Kishë, parimet e përparësisë dhe të pajtimit duhet të veprojnë në të gjitha nivelet. Në nivelin dioqezan, është episkopi ai që luan rolin e primatit, ndërsa priftërinjtë sigurojnë pajtim/bindjen.
Në nivelin e Kishës lokale, primati është hierarku i parë, ndërsa pajtimi zbatohet nga episkopët. Gjithashtu, në nivelin e Kishës universale, pra, duhet të ketë një "të parë", me varësit rrotull tij!
Autori i kësaj dizenjos është mitropoliti Ioannis (Zizoulias).
Përmes dialogut Orthodhoks-Katolik, ai është përpjekur t'ia imponojë këtë ide të gjitha Kishave Orthodhokse lokale. Por u ndesh me një kundërshtim të ashpër, veçanërisht nga Kisha Orthodhokse Ruse.
Ne nuk kemi gjetur as në Traditë, as në veprat e Etërve dhe as në kanunet asgjë që mund të mbështesë këtë teori.
Pas Këshillit të Kretës, Konstandinopoja pohoi fuqitë dhe privilegjet e saj të plota.
Tani ai përpiqet të na tregojë se patriarku i Kostandinopojës është arbitri suprem në të gjitha mosmarrëveshjet dhe në të gjitha situatat dhe konfliktet që mund të lindin brenda Kishave lokale ose midis tyre, pavarësisht nga pozicioni i këtyre Kishave.
Për shembull, një klerik i Kishës Ruse i cili është rrëzuar për ndonjë faj mund ti apelohet Konstandinopojës, dhe të rikthehet fare lehtë në urdhrat e shenjta.
Kjo është pikërisht ajo që ndodhi në rastin e ish-mitropolitit të Kievit, Filaret (Denissenko), i reduktuar në gjendjen laike, më pas i çkishëruar.
Por Patriarku Bartholomeu, i cili në kohën e ngjarjeve që flasim e kishte njohur këtë vendim ( vendimin e shkarkimit ), më vonë vendosi ta rikthente atë "në gradën e tij".
Cili? Filareti e quan veten "patriarku i Kievit". Kush është ai për Kishën e Kostandinopojës?
Ky restaurim "në rangun e tij" nuk ndodhi me kërkesë të Kishës Ruse, nga e cila ai u përjashtua, as me kërkesë të Kishës Orthodhokse të Ukrainës, e cila është një entitet i vetë-qeverisur brenda Kishës Ruse.
Ai ndoqi kërkesën e skizmatikëve ukrainas dhe autoriteteve civile. Në të vërtetë, kjo është një eklesiologji krejtësisht e re, e padëgjuar deri më sot.
Në të njëjtën kohë, patriarku i Kostandinopojës deklaroi se Ukraina tani është pjesë e territorit të saj kanunor.
Pse nuk e kishte thënë atë më parë?
Përse Kisha Ukrainase ( ajo kanonike ), rezulton në të gjitha kalendarët e Kishës së Konstandinopojës deri në vitin 2018, pjesë e Patriarkanës së Moskës, pa përmendur ndonjë varësi nga Konstandinopoja?
Ata kanë heshtur për më shumë se treqind vjet dhe papritmas e kujtojnë atë.
Patriarku Bartholomeu tani pohon se ai e lejon praninë e FortLumturisë së tij mitropolit Onufrij dhe të Kishës që ky drejton në Ukrainë vetëm "nga toleranca". Kjo është një situatë krejt absurde dhe e pakuptimtë.
Kush është ai, për të gjykuar?
Kjo Kishë, e cila ka statutin e autonomisë së saj, e cila ka më shumë se njëqind episkopë, 12,500 famulli, më shumë se 250 manastire, duke përfshirë tre Lavra të mëdha, atë të Shpellave të Kievit, Pokajevit dhe Svjatogork-ut, ai me sa duket e lejon atë. , nga toleranca!
Ende na kërkohet të bëjmë "kompromise", e ashtuquajtura "zgjidhje për çështjen e Ukrainës".
Patriarku Bartolomeu tashmë e ka "zgjidhur" çështjen e Ukrainës.
Me çfarë rezultati?
Ai ishte i pari midis të barabartëve në familjen e primatëve të Kishave Orthodhokse Lokale.
Me marrëveshjen e këtyre kishave, ai gjithashtu kishte disa funksione koordinuese.
Tani ai nuk koordinon më asgjë.
Ai sot mungon në diptikët e Kishës Orthodhokse Ruse.
Për dhjetëra miliona orthodhoksë në Rusi, Ukrainë, Bjellorusi dhe vende të tjera nën përgjegjësinë kanonike të Kishës Ruse, ai tani konsiderohet person jo i dëshiruar.
Skizma ukrainase sot po sjell pasoja në të gjithë Orthodhoksinë.
Për më tepër, kjo përçarje ekziston brenda disa Kishave lokale. Këtu është një shembull i fundit. Kryepiskopi i Qipros, me nxitjen e patriarkut të Konstandinopojës, përkujtoi liturgjikisht Epifanin dhe "kishën" e tij skizmatike.
Sinodi i Kishës Qipriote u përça, disa episkopë u shprehën kategorikisht kundër.
Në fund, u vendos që Sinodi të mos "kundërshtonte" vendimin e kryepikopit.
Padyshim që është eklesiologjia e re që na propozohet: një person vendos dhe të tjerët nuk e kundërshtojnë vendimin e tij.
Kjo eklesiologji nuk është e përshtatshme për ne në Kishën Ruse. Ne nuk mund të shkojmë kundër besimit tonë dhe nuk do të veprojmë kundër besimit tonë, kundër Traditës, veçanërisht kundër eklesiologjisë Orthodhokse.
Njohim fjalët e Shën Pavlit: "Nëse edhe një engjëll nga qielli ju shpall një Ungjill tjetër nga ai që ju predikuam, le të jetë anatemë!" (Gal 1: 8)
Që në vitin 2008, Këshilli Episkopal i Kishës sonë paralajmëroi patriarkun e Kostandinopojës: ndalou me rishkrimin e doktrinës Orthodhokse të Kishës dhe autoritetin në Kishë, kjo nuk do të ndihmojë.
Fatkeqësisht, ai atëherë nuk na dëgjoi, dhe as tani nuk na dëgjon.
Çfarë të them ? Sipas fjalës së Zotit, "ju do t'i njihni nga frytet e tyre" (Mt 7:16), ne tashmë mund të shohim se cilat janë frytet e vullnetit të patriarkut të Kostandinopojës.


Patriarku Bartholomeu siguron se janë Këshillat Ekumenike ato që u kanë dhënë pushtet të plotë primatëve të Konstandinopojës.
Po a është vërtetë kështu?


Dekretet e Këshillave Ekumenike janë një pjesë integrale e Traditës Orthodhokse, ato ruhen me përkushtim.
Por dekretet e këshillave nuk përmendin asnjë përparësi tjetër në Kishë përveç se një "primat nderi".
Ekziston i famshmi Canon 28 i Koncilit të Kalqedonisë që shpall: "Etërit me të drejtë i dhanë privilegje fronit të Romës së vjetër, sepse ishte qyteti perandorak. Dhe 150 episkopët më të devotshëm, të prekur nga e njëjta konsideratë, i dhanë privilegje të njëjta fronit më të shenjtë, asaj të Romës së Re, duke gjykuar me të drejtë atë qytet që nderohet nga sovraniteti dhe nga Senati dhe gëzon të njëjtat privilegje si Roma e vjetër perandorake, ajo gjithashtu duhet të zmadhohet siç është në çështjet kishtare dhe të jetë në rang përkrah saj; kështu që në dioqezat e Pontit, Azisë dhe Trakisë, mitropolitët dhe gjithashtu episkopët e dioqezave të lartpërmendura që janë ndër barbarët, duhet të shugurohen nga froni më i shenjtë i lartpërmendur i Kishës më të shenjtë të Konstandinopojës ".

Gjithçka është e qartë. Juridiksioni kanonik i Patriarkut të Konstandinopojës është përcaktuar qartë: ai përfshin tre dioqezat (rajonet) e Perandorisë Romake, që përkojnë territorisht afërsisht me kufijtë e Turqisë së sotme.
Thuhet se patriarku i Kostandinopojës shenjtëron jo vetëm mitropolitët e tyre, por edhe episkopët për barbarët (d.m.th. për jo-grekët) që banojnë në këto tre rajone.
Një teori e tërë është keqpërdorur nga ky kanun, sipas të cilit patriarku i Kostandinopojës duhet të ketë juridiksion mbi të gjitha tokat "barbare" në përgjithësi, përfshirë Evropën Perëndimore, Amerikën Veriore dhe Jugore, Australinë, Azinë Lindore dhe Juglindore Aziatike.
Konstandinopoja mbështetet me seriozitetin më të madh në këtë kanun për të gjetur pretendimet e saja për juridiksionin universal, duke kërkuar që famullitë e të gjitha Kishave lokale të vendosura në këto rajone t'i nënshtrohen asaj.
Por kjo është një kërkesë arbitrare, për të cilën nuk ka baza në kanunin, të cilit i referohet.
Ekziston edhe Kanoni 9 i të njëjtit Koncil të Kalqedonisë i cili shpall: "Nëse një episkop ose një klerik ka diçka kundër mitropolitit të provincës, ai duhet ta çojë çështjen përpara primatit të dioqezës ose përpara selisë së qytetit perandorak të Kostandinopojës, për patur drejtësi ".
Bazuar në këtë kanun, Konstandinopoja pretendon se ka të drejtë të marrë apelime/ankime nga çdo kishë lokale.
Por kjo nuk është e saktë.
Ky kanun vlen vetëm për Kishën e Kostandinopojës.
Në kohët bashkëkohore (shek. XIX), kanonistët autoritarë si Shën Nikodhimi Agioriti për shembull, kanë mohuar argumentin e të ashtuquajturës të drejtë të patriarkut të Konstandinopojës për të "vepruar në dioqezat dhe rajonet e patriarkëve të tjerë", veçanërisht për thirrje/kërkesa nga këto zona.

A do të thotë kjo se përparësia në Kishën Orthodhokse nuk është e nevojshme në vetvete?
Çfarë mendon Kisha Ortodokse Ruse?

Opinioni i Kishës sonë mbi përparësinë ( primatin ) u shpreh nga Sinodi i Shenjtë në 2013, në një dokument të titulluar "Pozicioni i Patriarkanës së Moskës mbi primatin në Kishën universale".
Kisha Ruse nuk e ka mohuar kurrë ekzistencën e një përparësie nderi në Kishë. Por përparësia, në Kishën Orthodhokse, duhet të jetë e ekuilibruar dhe në mirkuptim.
Është një parim themelues, cituar në Kanunin Apostolik 34: "është mirë që episkopët e çdo populli ta njohin të parin midis tyre dhe ta konsiderojnë atë një udhëheqës, duke mos vepruar në mënyrë që tejkalon fuqinë e tyre pa kërkuar mendimin e tij; që secili të veprojë vetëm në fushën e dioqezës së tij dhe vendeve të aneksuara në të.
Por edhe i pari nuk bën asgjë pa mendimin e të gjithëve.
Kështu do të ketë harmoni dhe Zoti do të përlëvdohet përmes Zotit në Shpirtin e Shenjtë. Atin, Birin dhe Shpirtin e Shenjtë "
Ekziston një pikë tjetër e këtij kanuni që patriarku i Kostandinopojës preferon ta injorojë: të veprojë vetëm në fushën e dioqezës së tij dhe të vendeve të lidhura me të. Kanunet e Këshillave Ekumenike përcaktojnë kufijtë kanonikë të Patriarkanës së Kostandinopojës mjaft qartë: ato afërsisht përkojnë me kufijtë e Turqisë së sotme.
Por Patriarku Bartolomeu dëshiron ta shtrijë fuqinë e tij në Kisha të tjera, gjë që është në kundërshtim me kanunet e Kishës.
Më në fund, unë do të tërheq vëmendjen për këto fjalë: "episkopët e çdo populli". Ata shprehin parimin e lokalitetit.
Primati është primat në nivel lokal, jo universalisht.
Nuk ka asnjë kanun të kohës së Këshillave Ekumenike që përcakton fuqitë e plota të një episkopi të parë në një nivel universal.
Patriarku Bartolomeu i Konstandinopojës shkelte hapur dhe me vetëdije parimin themelues të pajtimit. Ai jo vetëm që nuk i pranoi këshillat e Kishave të tjera mbi çështjen e Ukrainës, por ai veproi ashtu siç bëri kundër vullnetit të tyre. Ai bastisi territoret e Kishës Ruse, duke deklaruar se ato territore ishin të tijat.
Ai hyri në bashkësi eukaristike me skizmatikë të cilët kurrë nuk u shuguruan në mënyrë kanonike dhe për këtë ai humbi rolin e tij si koordinator në Orthodhoksi dhe humbi të drejtën e përparësisë së nderit në Kishën Orthodhokse.

[GJIKSANA]

Mitropoliti Hilarion i Volokolamskut është i njohur për mjeshtërinë me të cilën interpreton situatat kishtare, me ndihmën edhe të artit propagandistik bolshevik, brenda të cilit është lindur dhe mëkuar, por edhe nga etja për supremaci politike dhe ushtarake, të trashëguar si nga Rusia cariste, ashtu edhe BRSS-ja komuniste.

Dihet që tipari kryesor dallues midis Kishës Ortodokse dhe asaj Katolike është mbizotërimi i institucionit sinodal mbi pushtetin e një personi. Nëse Hirësia e tij, dhe Kisha që ai përfaqëson, e kanë seriozisht se Patriku i Konstandinopojës rivendikon një pushtet të tillë, mund të vinin në Sinodin Mbarëortodoks të Kretës dhe të shprehnin hapur pikëpamjet e tyre dhe të ushtronin çdo lloj kritike ndaj çdo fenomeni të tillë. Por ata nuk erdhën, nuk guxuan të vinin, madje me ndërhyrje dhe presione të natyrës politike, detyruan edhe disa Kisha të tjera që të mos merrnin pjesë, njëra prej të cilave edhe Patrikana e Antiokisë (Sirisë)!!! Pra, ata vetë sabotuan armën e vetme që ka ortodoksia për t’u distancuar nga katolicizmi.

Rusëve nuk u bëhet vonë për ekleziologjinë ortodokse. Ata duan pushtet absolut mbi të gjitha Kishat e tjera sipas dogmës së Romës së Tretë, që ata vetë kanë themeluar.

Në historinë e Kishës së Krishterë nuk ka pasur ndonjë moment që të mos ketë pasur ndonjë të parë, si në nivel ekumenik (të përbotshëm), ashtu edhe në atë vendor. Për sa i përket pushtetit brenda kësaj Kishe, ai ndahet në pushtet shpirtëror dhe pushtet administrativ. Episkopët e të gjithë Kishës Orthodhokse, pavarësisht pozicionit, moshës, dijeve, prejardhjes, vendit etj. kanë të njëjtin pushtet shpirtëror, pa asnjë diferencim. P.sh., Patriku i Konstandinopojës ka të njëjtin pushtet shpirtëror me një episkop diku në një xhungël të Afrikës, por kjo nuk do të thotë se kanë edhe të njëjtin pushtet administrativ.

Kur flasim për pushtet administrativ, këtu hyn ekleziologjia dhe nuk është momenti për t’u zgjatur. Vetëm një shembull të vogël. Kisha Ruse ruan edhe sot sistemin administrativ kishtar që quhet “sistemi metropolitan”. Mund të na thotë Hirësi Ilarioni nëse episkopët e Kishave vendore kanë të njëjtin pushtet administrativ me atë të mitropolitit të dioqezës në të cilën bëjnë pjesë? Jo vetëm që nuk kanë të njëjtin pushtet administrativ, por ata nuk e kanë fare këtë pushtet.

Vendimet në Kishën Orthodhokse merren detyrimisht në mënyrë sinodale (kolegjiale), prandaj dhe nuk ekziston frika e shndërrimit të saj në një Kishë si ajo Katolike.

Patrikana e Konstandinopojës është e vetmja Kishë vendore brenda Kishës Ortodokse, që ka luajtur rolin kryesor dhe atë vendimtar në zhvillimin dhe formulimin e doktrinës ortodokse. Rusët e kanë përqafuar krishterimin rreth njëmijë vite pas lindjes së tij dhe rreth dyqind vjet pas Sinodit të fundit Ekumenik.

[arbereshi_niko]

Mirëdita Gjiksana.
Më duket se nuk ke qenë i vëmëndëshëm ose nuk i ke shfletuar mirë postimet...., pasi aty do të gjesh material mjaftueshëm për të mos u ngutur në konkluzione. Sido që të jetë, po të lexohen mirë , postimet dhe pa paragjykime ..., sigurisht që do të gjesh argumente që ja vlen të meditohen thellësisht...
Ne ndajmë të njëjtin Besim, ndaj nuk ka se si edhe të bëjmë së bashku një debat me tifozllëk. Nuk kam as më të voglin interes të debatojmë, por që postimet janë aty ( plot 13 faqe )...
Kush ka sy edhe vesh, le të lexojë dhe të dëgjojë.
Pastaj përfundimet vijnë vet.

[arbereshi_niko]

Ma sa shoh, sinqerisht me keqëardhje, ke rënë në grackën që është ngrehur enkas për neve ( peshqit e vegjël )...
Pasi pikërisht ky ishte edhe qëllimi makiavelian!
Qëllimi është, dhe e gjen diku nëpër postimet, që të shtrëmbërohet me dashje thelbi, duke e kthyer çështjen në një banalitet si diskutimi shterp i yni.
Pra duke u devijuar nga një restaurim eklezial, në një debat futbollistik, unë jam me grekët e ti me rusët, e një tjetër me turqit!
Nëse do bëjm debat kështu, më mirë nuk shkruajmë fare!
Por mendoj që është shumë e rëndësishme, për orthodhoksët shqiptar të kenë edhe një informacion tjetër nga sa u garanton propaganda poshtë pallatit!
Vetëm kaq, për të mbyllur një debat që nuk ishte i nevojshëm....

Me besim të plotë që,
Ynë Zot Krishti, nuk do ta braktisë grigjën e Tij.

Përshëndetje

[GJIKSANA]

Përshëndetje! Nuk e di ku qëndron debati që përmendni, sepse unë nuk debatova jo me ju, që thjesht keni postuar lajmin, por as me Hirësinë e Tij Ilarionin. Unë përmenda fakte dhe asgjë më shumë. Sa per tifozllëk, nuk më takon mua të zgjedh skuadër në emër të historisë. "Skuadrën" e kanë zgjedhur shekujt, e kanë zgeidhur të parët tanë, e ka zgjedhur gjaku i derdhur. Nuk na vjen radha neve të zgjedhim, sepse nuk po shpikim as fe të re dhe as traditë të re. Jemi ata që jemi, sepse jemi bijtë e të parëve dhe jo korrigjuesit e tyre.

Ju uroj shëndet dhe gjithë të mirat!

[arbereshi_niko]

Nga. Orthocristian.com


Intervista e mitropolitit Hilarion (Alfjev)
dhënë gazetës greke Kathimerini.

Pjesa 1, 21 Dhjetor 2020

Mitropoliti Hilarion i Volokolamsk-ut, president i Departamentit për Marrëdhëniet e Jashtme Kishtare të Patriarkanës së Moskës, iu përgjigj pyetjeve të së përditshmes Greke Kathimerini mbi ndërprerjen e Kungatës Eukaristike, unitetin e Kishës Ruse dhe Këshillit të Kretës.


Mitropolit Hilarion,
si e vlerësoni situatën në Orthodhoksinë botërore pas krizës në Qipro? Duket se Kisha orthodhokse ruse po planifikon të ndërpresë unitetin eukaristik me ato Kisha që njohin autoqefalinë e "Kishës Ortodokse të Ukrainës". Çfarë do të ndodhë?


Unë e konsideroj situatën në Orthodhoksinë Botërore shumë të rrezikshme, kritike dhe të trishtueshme. Një përçarje ka ndodhur në Orthodhoksinë Botërore.
Ajo u krijua nga Patriarku Bartolomeu i Konstandinopojës dhe, për fat të keq, ne shohim se kjo përçarje ende vazhdon të thellohet.
Unë do të doja të nënvizoja diçka që është shumë e rëndësishme për ne: Kisha Orthodhokse Ruse po vëzhgon zhvillimin e kësaj skizme me keqardhje dhe dhimbje, por nuk merr pjesë në të; skizma po ndodh jashtë kufijve të saj kanonikë. Dhe kur na thonë: "Le të mendojmë për zgjidhje kompromisi", para së gjithash pyesim veten: Zoti na ka besuar një Kishë që ekziston për më shumë se një mijë vjet - është një Kishë që juridiksioni kanonik i së cilës shtrihet në Rusi, Ukrainë, Bjellorusi dhe shtetet e tjera fqinje. Ne e morëm këtë Kishë si një trashëgimi nga paraardhësit tanë, kështu që çfarë të drejte kemi tani për ta shpërdoruar këtë trashëgimi ose, si
themi në Rusi, ta coptojmë?
Përkundrazi, ne preokupohemi të bëjmë forcimin e unitetit të Kishës sonë dhe mund të shohim unitetin befasues të episkopatës, klerit dhe laikëve në të gjithë territorin e saj kanunor. Ne shohim unitetin e episkopatit të Rusisë dhe Ukrainës, pavarësisht nga marrëdhëniet e vështira që ekzistojnë aktualisht në nivelin politik midis dy vendeve. Dhe kur na thonë t'i japim autoqefalinë Kishës Ukrainase dhe pastaj të gjitha problemet do të zgjidhen, unë dua të pyes: së pari, cilat probleme mund të zgjidhen në këtë mënyrë, dhe së dyti, pse duhet t'i imponojmë Kishës Ukrainase autoqefalinë nëse ajo nuk e dëshiron?
Kisha ukrainase ka deklaruar shumë qartë përmes episkopatit të saj se është plotësisht e kënaqur me statusin e vetëqeverisjes që ka sot. Ideja e autoqefalisë është shumë jopopullore në mesin e besimtarëve të Kishës, veçanërisht sepse ajo është plotësisht e diskredituar nga skizmatikët.
Si mund të flasim për autoqefalinë në këtë situatë?
Ne do të vazhdojmë të forcojmë unitetin e brendshëm të Kishës sonë, dhe atë që vëllezërit tanë po bëjnë në Kishat Qipriote, Greke dhe të Aleksandrisë - do t'i qëndrojë ndërgjegjes së tyre.
Ata do të përgjigjen para Zotit.
Edhe ne në Kishën Ruse do të japim një përgjigje përpara Zotit për të ditur nëse e kemi ruajtur apo shkatërruar unitetin e Kishës sonë.
Ka edhe diçka tjetër që unë do të doja të them. Ne nuk po prishim kungatën me Kishat: ne qëndrojmë në unitet me të gjithë episkopët e Kishave Orthodhokse lokale që ruajnë Traditën kanonike të Kishës dhe nuk i njohin skizmatikët ukrainas.
Kjo është ajo që ne do të vazhdojmë të bëjmë. Ne e prishim bashkësinë vetëm me ata primatë dhe episkopë që hyjnë në bashkësi eukaristike me skizmën,
dhe ne e bëjmë këtë sepse kanunet e shenjta na urdhërojnë ta bëjmë.
Ne nuk mund t'i njohim njerëzit që nuk kanë shugurime kanonike si njerëz me të cilët mund të hyjmë në bashkësi Eukaristike.


A mund të zgjidhet kjo çështje ashtu sikurse konfliktet midis Patriarkanës Ekumenike dhe Kishës Orthodhokse Ruse janë zgjidhur në të kaluarën? Në veçanti, ekziston shembulli i Estonisë menjëherë pas shembjes së BRSS. Ka gjithashtu zëra, përfshirë ata të personaliteteve të njohura si Kryepiskopi i Shqipërisë Anastasios, të cilët po kërkojnë disa iniciativa për të gjetur një kompromis. A ka një shpresë të tillë? Ju u takuat me Kryepiskopin Elpidoforos në Nju Jork: a ishte ky fillimi i një dialogu?


Ne jemi të hapur për dialog, por patriarku i Kostandinopojës e ka mbyllur derën.
Kur Patriarku Kirill shkoi në Konstandinopojë në Gusht të 2018 për të takuar personalisht Patriarkun Bartolomeu, ata folën për më shumë se dy orë.
Isha i pranishëm në këtë takim, ku Patriarku Kirill ilustroi situatën reale Patriarkut Bartolomeu.
Patriarku Bartholomeu u keqinformua, së pari nga skizmatikët ukrainas, së dyti nga autoritetet ukrainase të kohës dhe së treti nga këshilltarët e tij të paaftë. Për disa arsye ai ishte i sigurt se posa të nënshkruhej "tomosi i autoqefalisë", shumë episkopë të Kishës Ukrainase do të bashkoheshin menjëherë me "kishën" e sapo krijuar.
Patriarku Bartolomeu na tha se, sipas informacionit që kishte, njëzet e pesë episkopë ishin të gatshëm ta bënin këtë.
Patriarku Kirill u përgjigj se vetëm një ose dy episkopë mund ta bënin atë. Dhe në fakt, nga gati 100 episkopë, vetëm dy - një episkop dioqezan dhe një episkop zëvendës - ata u zhvendosën në këtë të ashtuquajtur kishë të ndërtuar mbi bazën e skizmatikëve.
Midis dishepujve të Jisu Krishtit ishin dymbëdhjetë apostuj, njëri prej të cilëve ishte Juda.
Kishim pothuajse 100 episkopëb në Kishën Ukrainase (tani ka më shumë se 100) dhe dy prej tyre dolën të ishin tradhtarë.
Prandaj, shkalla e tradhtisë në kishën tonë orthodhokse ukrainase është shumë më e ulët.
Kisha Orthodhokse e Ukrainës ka ekzistuar gjithmonë.
Është një kishë e madhe me 12,500 famulli, më shumë se 250 manastire, mijëra klerikë, më shumë se 100 episkopë dhe miliona besimtarë. Episkopati, kleri dhe laikët janë një komunitet shumë i bashkuar dhe askush prej tyre nuk dëshiron të bashkohet me ndonjë "kishë" me sa duket autoqefale e krijuar në bazë të strukturave skizmatike.
Nëse flasim për një kompromis dhe krahasojmë situatën me atë të Estonisë, duhet të kemi parasysh se situata atje ishte pak më ndryshe. Në Estoni, patriarku i Kostandinopojës, sipas fjalëve të tij, "rikrijoi" juridiksionin që ekzistonte në periudhën në mes dy luftave botërore, dhe jo në bazë të skizmatikëve që nuk kishin shenjtërime kanonike: disa klerikë të Kishës Orthodhokse Ruse hynë në juridiksionin "e rikrijuar" ", dhe një episkop i Patriarkanës së Kostandinopojës me një shenjtërim kanonik u dërgua për ta drejtuar atë.
Prandaj, kushtet fillestare për negociatat ishin të ndryshme që nga fillimi. Negociatat u zhvilluan dhe u arrit një kompromis. Dhe gjithsesi, duhet thënë se Konstandinopoja nuk i respektoi marrëveshjet e arritura gjatë negociatave.
Sidoqoftë, ne arritëm të ndalojmë përçarjen që kishte lindur, dhe problemi, megjithëse nuk ishte zgjidhur, nuk na ka penguar në vitet e fundit të mbajmë bashkësinë Eukaristike me Kostandinopojën.
Në Ukrainë, ne shohim diçka krejt tjetër. Patriarkana e Kostandinopojës ka pushtuar territorin kanonik të Kishës Orthodhokse Ruse.
Tani, Kostandinopoja na tregon, rezulton se për më shumë se 300 vjet Kisha Orthodhokse e Ukrainës ishte pjesë e Patriarkanës së Kostandinopojës dhe u transferua vetëm përkohësisht në juridiksionin e Moskës.
Por ne kemi botuar një vëllim të tërë dokumentesh që dëshmojnë të kundërtën.
Mitropoliti Nikiforos i Kykkos dhe Tellyria në Qipro botoi së fundmi një libër me dokumente të cilat, edhe një herë, dëshmojnë qartë se gjatë këtyre më shumë se 300 viteve Kisha Ukrainase ka qenë pjesë e Patriarkanës së Moskës.
Shikoni kalendarët e Kishës së Konstandinopojës të vuteve 2018, 2017, 2016 dhe të gjitha vitet e mëparshme: ju do të shihni Kishën Orthodhokse Ukrainase të udhëhequr nga FortLumturia e Tij Mitropliti Onufrij si pjesë e Patriarkanës së Moskës.
Nuk përmendet Patriarkana e Kostandinopojës.
Pastaj papritmas Patriarku Bartolomeu deklaron se Ukraina është me sa duket territor kanonik i Patriarkanës së Kostandinopojës.
Imagjinoni të keni një shtëpi ku jetoni me fëmijët tuaj, ku prindërit tuaj, gjyshërit tuaj dhe të gjithë paraardhësit tuaj jetuan për më shumë se 300 vjet. Dhe papritmas dikush hyn dhe thotë: "Ju e dini, shumë vite më parë, familja jonë e dha këtë shtëpi që familja juaj ta përdorte përkohësisht. Ne gjetëm disa dokumente, kështu që dilni nga shtëpia dhe ne do të vendosim njerëz të tjerë."
Kjo është në thelb ajo që ndodhi në Ukrainë.
Tani Patriarkana e Konstandinopojës thotë se ajo kufizohet në "mospërfilljen për të toleruar" praninë në Ukrainë të FortLumturisë së tij Mitropolitit Onufrij dhe të Kishës që ai drejton.
E pamundur të imagjinohet një situatë më absurde.


Le të përqendrohemi pak në situatën në Ukrainë. Cili është pozicioni i Kishës kanonike (e cila i përket Kishës Orthodhokse Ruse), siç e quani ju, në lidhje me atë të krijuar nga patriarku ekumenik? I referohet faktit që shumica e besimtarëve njohin Vladyka Onufrij. Flisni gjithashtu për shtypjen në Unkrainë, për të cilën publiku i gjerë di shumë pak. Mbase juve thjesht po e ekzagjeroni gjendjen e nacionalistëve dhe mbrojtësve të autoqefalisë? A mund të thoni më shumë për këtë pikë?


Unë do të filloj me statistikat zyrtare të botuara nga autoritetet shtetërore të Ukrainës. Sipas këtij informacioni, Kisha Orthodhokse e Ukrainës, një Kishë autonome brenda Patriarkanës së Moskës, ka 12,500 famulli, ndërsa të dy juridiksionet skizmatike së bashku kanë rreth 6,000. Sa për manastiret, Kisha Orthodhokse e Ukrainës ka më shumë se 250, dhe të gjitha manastiret më të mëdha - lavra e shpellës së Kievit, lavra Poçajevit, lavra Svjatogorskut - janë në kishën kanonike. Juridiksionet skizmatike kanë, në rastin më të mirë, disa dhjetëra manastire. Dhe gjithçka që duhet të bëni është të vizitoni këto manastire për të parë se ku ka murgjër dhe ku jo. Murgjëria në Ukrainë ekziston në të vërtetë vetëm në kishën orthidhokse kanonike ukrainase - skizmatikët nuk kanë pothuajse fare tillë.
Për të kuptuar situatën mes besimtarëve që shkojnë në kishë, mendoj se është e mjaftueshme të shkosh në Kiev, të shkosh në Lavrat e Shpellave të Kievit të Dielën dhe të shikosh sa njerëz ka. Unë gjithashtu do të përmend këtë fakt: çdo vit, në prag të festës së Pagëzimit të Rus ' ( Përvjetori i përqafimit të krishtërimit ), ka një proçesin të madh të kryqit, të organizuar nga kisha orthodhokse kanonike ukrainase, pa ndonjë presion nga jashtë - përkundrazi, besimtarët janë nën presion që të mos marrin pjesë në këtë proçesion, të mos shkojnë në Kiev. Ju mund të shikoni në foto, video: ka dhjetëra, qindra mijëra njerëz. Rreth 300,000 besnikë mblidhen në një proçesion të kryqit në këtë ditë.
Prandaj, vetëm ëndërrimtarët e devotshëm mund të thonë se ne po ekzagjerojmë diçka.
Ne kemi numrat, pamjet video, statistikat zyrtare të Ukrainës. Pra, ne mbështetemi te realiteti, jo te ndonjë fantazi.
Nëse flasim për persekutimin e klerit të Kishës kanonike, kjo përndjekje sigurisht ka ndodhur gjatë periudhës së presidencës së Poroshenkos. Ka pasur rrëmbime të kishave me dhunë dhe sulme ndaj priftërinjve nga plaçkitësit. Përsëri, e gjithë kjo është e dokumentuar: ka numra, video të këtyre sulmeve dhe rrahje të klerikëve. Siç kemi dëgjuar nga media, Patriarku Bartolomeu po planifikon të shkojë në Ukrainë vitin e ardhshëm. Shpresoj që në programin e tij pa dyshim shumë të ngjeshur të gjej vetëm gjysmë ore për të takuar familjet e priftërinjve të cilët janë dëbuar nga kishat e tyre. Të njihet me ta vetë dhe të dëgjojë se çfarë vërtet ndodhi atje.


Ju kritikoni në mënyrë sistematike Patriarkanën Ekumenike për fillimin e autoqefalisë dhe, për më tepër, përçarjen brenda Orthodhoksisë. Ndoshta ka të paktën disi faj edhe nga ana e Kishës Orthodhokse Ruse? Mendoj se si Kostandinopoja ju akuzon shpesh se nuk keni shkuar në Këshillin e Kretës, megjithëse keni marrë pjesë në përgatitjet deri në minutën e fundit.


Mendoj se një pjesë e fajit bie vërtet mbi ne, dhe duhet të rrëfej se kemi bërë një gabim të madh. Tema e autoqefalisë u diskutua gjatë gjithë proçesit parakoncilit, por nuk mundëm të gjenim harmoni të plotë mbi këtë temë. Në thelb, ne ranë dakord që në të ardhmen autoqefalia nuk do të jepej vetëm me vendim të Patriarkut Ekumenik, se dhënia e autoqefalisë do të ishte e mundur vetëm me pëlqimin e të gjitha Kishave lokale. Mbeti vetëm të bien dakord mbi formën e nënshkrimeve nën tomos të autoqefalisë: asnjë marrëveshje nuk u arrit në këtë pikë. Po çfarë ndodhi më pas? Patriarku Bartolomeu u dërgoi një letër Kishave Orthodhokse lokale me propozimin për të hequr temën e autoqefalisë nga rendi i ditës dhe për të mbajtur Këshillin Pan-Orthodhoks.
Ne i besuam Patriarkut Bartolomeu, i cili publikisht, para të gjitha delegacioneve të Kishave lokale, tha: "Ne e njohim Mitropolitin Onufrij dhe e mirëpresim atë si i vetmi kryetar kanunik i Orthodhoksisë në Ukrainë". Këto ishin fjalët e tij dhe ne u besuam fjalëve të tij.
Ne menduam: "Duke pasur parasysh atë që thotë patriarku ekumenik, le të kemi një këshill dhe më pas, siç premtoi ai, ne do të vazhdojmë të diskutojmë temën e autoqefalisë".
Ne nuk duhet ta kishim besuar atë;
na mashtroi...!
Ky ishte gabimi ynë i madh.
Sa për mos pjesëmarrjen tonë në Këshillin e Kretës, ju e dini se si u zhvilluan ngjarjet. Së pari Kisha Bullgare refuzoi të merrte pjesë, pastaj Kisha e Antiokisë, pastaj Kisha Gjeorgjiane. Atëherë Kisha Serbe tha që Këshilli duhej shtyrë. Në një situatë ku katër kisha praktikisht refuzuan të marrin pjesë, çfarë duhet të bëjmë?
Ne gjithmonë insistojmë që një Këshill Pan-Orthodhoks duhet të jetë me të vërtetë Pan-Orthodhoks, dhe nëse një vendim merret në mungesë të një Kishe të vetme, ai vendim nuk do të jetë i ligjshëm për plotësinë e Orthodhoksisë.
Dhe papritmas dëgjojmë se një Kishë refuzon, edhe një tjetër, një e tretë dhe e katërta thotë se Këshilli duhet të shtyhet ...
Atëherë Patriarku Kirill i shkroi një letër Patriarkut Bartolomeu me kërkesën për të mbajtur një takim urgjent para-këshillit për të zgjidhur çështjet ekzistuese dhe për t'i ftuar këto Kisha përsëri në Këshill.
Ai mori një përgjigje nga Patriarku Bartolomeu, - e kam këtu përpara tani - dokumentin nr. 676 të 9 Qershorit, i cili thotë: "Takimi i ri, i jashtëzakonshëm pan-Orthodhoks pre-këshillit e propozuar nga Kisha juaj e shenjtë do të konsiderohet e pamundur, sepse nuk ka asnjë kornizë normative për thirrjen e saj".
Kush e konsideroi të pamundur? Pse ishte e pamundur?
Këshilli ishte akoma dy javë larg. Pse ishte e pamundur të merreshin masa në mënyrë që të gjithë të merrnin pjesë në Këshill?
Duke ditur që tre kisha nuk po merrnin pjesë, ne thamë se as ne nuk do të shkonim. Tani ata na thonë, nëse do të kishit shkuar në Këshillin e Kretës, asnjë nga ngjarjet e mëvonshme nuk do të kishin ndodhur.
E kam dëgjuar këtë praktikisht nga të gjithë episkopët grekë me të cilët jam takuar.
Më falni, po pse nuk do të ndodhte?
A do të thotë kjo se Patriarku Bartolomeu donte të na hakmerrej në këtë mënyrë?
Ai vendosi t'u jepte skizmatikëve një "autoqefali" dhe të "legalizojë" Filaret Denisenkon të anatemuar, vetëm nga ndjenja e hakmarrjes?
Nëse mendoni se vërtet është kështu, atëherë çfarë mund të themi tjetër?
Nëse do të kishim shkuar në Këshillin e Kretës, së pari, do të kishim thënë që Këshilli nuk kishte asnjë legjitimitet, sepse tre kisha mungonin. Kështu që këshilli do të binte. Sapo të kishim mbërritur, duhet edhe të ishim larguar.
Unë do të doja të kujtoja ata që thonë se nuk e donim atë ( Këshillin ), që ne ishim duke u përgatitur për Këshillin Pan-Orthodhoks që nga viti 1961.
Atë vit u përpilua një listë me 100 tema për Këshillin, dhe ne punuam për të gjitha ato. Pastaj ata thanë që lista ishte reduktuar në dhjetë tema dhe ne pranuam. Ata më vonë thanë se tema e diptikëve do të hidhej sepse ishte shumë e vështirë; edhe ne jemi pajtuar me këtë. Përfundimisht, na u tha që tema e autoqefalisë gjithashtu duhej të hiqej sepse nuk kishim arritur një marrëveshje. Përsëri, ne jemi pajtuar me këtë. Gjatë gjithë kohës ne kemi bërë lëshime, duke iu bindur vendimeve të marra pa pjesëmarrjen tonë. Siç tha letra e mësipërme, një takim tjetër ishte "konsideruar i pamundur". Po kush e konsideroi në atë mënyrë? Patriarkana e Kostandinopojës.
Gjatë gjithë procesit para-këshillit, ne propozuam të krijonim një sekretariat pan-orthodhoks të Këshillit, por kjo nuk u bë: e gjithë përgatitja u krye në Fanar.
Dhe kur shkuam në këto takime, ata na siguruan dokumente të parapërgatitura dhe ne filluam t'i diskutonim ato. Vetë proçesi përgatitor ishte i organizuar shumë dobët - në fakt, kishat lokale u ftuan vetëm për pjesëmarrje pasive. Dhe Këshilli i përgatitur dobët përfundoi keq.



Pjesa 2: 22 Dhjetor 2020

Një strukturë politike dhe një autoqefali e pa dëshiruar.
Thotë vladika Onufrij, për njohjen e saj etj. Por përsëri, shpesh thuhet se në vitet 1990 vetë Mitropoliti Onufrij nënshkroi një letër duke kërkuar autoqefalinë. Ndoshta ju vetëm i keni bërë presion dhe e keni detyruar të mbajë një pozicion në favor të Kishës Orthodhokse Ruse?


Nëse do ta njihnit Mitropolitin FortLumturinë e tij Onufrij, atëherë do të kuptonit se ai është një person që nuk mund të vihet nën presion. Ai merr vendime ashtu siç e drejton ndërgjegjja e tij episkopale dhe siç i thotë Shpirti i Shenjtë.
Çfarë ndodhi në fillim të viteve 90?
Filaret Denisenko, atëherë Mitropolit i Kievit në Kishën Orthodhokse Ruse, mendoi se ai do të bëhej patriarku i Moskës dhe i gjithë Rusisë. Ai tashmë ishte locum tenens i fronit patriarkal, por këshilli lokal nuk e zgjodhi atë patriark. Ai ushqeu një pakënaqësi të madhe dhe vendosi të bëhej një "patriark" në Ukrainë. Menjëherë pas kthimit të tij në Ukrainë, pasi siguroi mbështetjen e Presidentit të atëhershëm Kravçuk, Filaret Denisenko kërkoi që Kishës Ukrainase t'i jepej autoqefalia. Ai e bindi episkopatën e Kishës Ukrainase për nevojën e nënshkrimit të kësaj letre.
Vladyka Onufrij ishte i ri atëherë, episkop i shuguruar. Ai e nënshkroi letrën së bashku me të gjithë, dhe pastaj, kur ata filluan të kuptonin, kur panë se gjithçka ishte bërë për të ndarë Kishën Ukrainase nga Kisha Ruse, se gjithçka po ndodhte nën presionin e autoriteteve laike, episkopët një nga një filluan të tërhiqnin firmat e tyre, duke përfshirë edhe episkopin Onufrij, tani Fortlumturia e tij Mitropolit i Kievit dhe i gjithë Ukrainës.
Nëse dikush sugjeron që ne tani po e ushtrojmë presion ndaj tij, mirë, më falni, por ne nuk kemi asnjë mënyrë për ta bërë këtë, as politike, as financiare, as administrative.
Kisha Orthodhokse e Ukrainës qeveris veten, me episkopatin e saj, Sinodin e saj dhe zgjedh në mënyrë autonome episkopët e saj.
E vetmja gjë që ka mbetur është lidhja historike e lutjes midis Kishës Ukrainase dhe Kishës Ruse, por Kisha Orthodhokse e Ukrainës nuk dëshiron ta humbasë këtë lidhje, dhe për këtë arsye nuk dëshiron autoqefalinë.
Për më tepër, ajo nuk dëshiron autoqefalinë mbi bazën e skizmatikëve.
Prandaj, pretendimet se ne po ushtrojmë një lloj presioni janë absolutisht të rreme.



Sidoqoftë, një nga argumentet në favor të autoqefalisë është se Ukraina ka qenë prej kohësh një shtet i pavarur. Mbase Kisha Orthodhokse Ruse vetëm ëndërron të ruajë disi një perandori që nuk ekziston në të vërtetë?


Ne nuk jemi të interesuar për asnjë perandori, ne jemi të interesuar për Kishën që ekziston në realitet, domethënë Kisha Orthodhokse Ruse e Bashkuar, e cila ka më shumë se 100 milion besnikë, më shumë se 40,000 famulli dhe rreth 1000 manastire. Ne duam ta ruajmë atë pavarësisht nga kufijtë politikë që dalin në hapësirën kanonike të Kishës Orthodhokse Ruse.
Kufijtë politikë kanë ndryshuar shumë herë gjatë një mijë viteve të ekzistencës së Kishës Ruse, por ne nuk besojmë se shfaqja e kufijve të reja duhet të çojnë në ndarjen e Kishës. Përndryshe, ne do të duhet të ndajmë Kishën Ruse në pesëmbëdhjetë pjesë, Kishën e Antiokisë në dy ose tre, Kishën e Jeruzalemit në tre ose katër, dhe Kishën e Aleksandrisë në më shumë se pesëdhjetë pjesë. Pasi që, ka mbi pesëdhjetë shtete në Afrikë. Pse ka vetëm një Kishë?
Prandaj, ne nuk e shohim të nevojshme të dëgjojmë argumente politike. Ne duhet të dëgjojmë vullnetin e episkopatit, klerit dhe popullit të Kishës.
Si filloi autoqefalia në historinë e Kishës? Me këtë apo atë Kishë që deklaron dëshirën e saj për të marrë pavarësinë. Ky proçes nuk ka shkuar gjithmonë normalisht. Dhe ndryshe nga argumentet me të cilat episkopët e Patriarkanës së Kostandinopojës po indoktrinojnë të gjithë tani, Konstandinopoja sigurisht nuk ka dhënë autoqefali gjithsesi.
Për shembull, Kisha Ruse nuk ka marrë ndonjë tomos autoqefali nga Kisha e Kostandinopojës.
Ne kemi jetuar pa një tomos të tillë për më shumë se 500 vjet. Kisha Ruse shpalli autoqefalinë e saj kur patriarku i Kostandinopojës nënshkroi bashkimin me Romën, domethënë kur nuk kishte një patriark orthodhoks në fronin e Kostandinopojës, por një patriark Uniat! Atëherë episkopët tanë duhej të takoheshin dhe të zgjidhnin mitropolitin e tyre pa miratimin e Konstandinopojës. Pastaj patriarkana u krijua në Rus ', dhe kur ndodhi, gramota u mor, e nënshkruar jo vetëm nga patriarku ekumenik, por nga të gjithë patriarkët lindorë. Ata e njohën patriarkun e Moskës si të pestin në diptikët dhe e njohën atë pikërisht në gradën e patriarkut.
Prandaj, ata që tani na thonë se patriarku i Kostandinopojës, e kishte të drejtë t'i jepte autoqefalinë Ukrainës, nuk po e tregojnë atë si duhet.
Ai nuk kishte një të drejtë të tillë.
Kjo nuk mund të bëhet pa pëlqimin e popullit të Kishës Ukrainase dhe Episkopatit Ukrainas dhe pa pëlqimin e Kishës Ruse.
Ai ( P. bartolomeu ) shkelte qëllimisht kanunet e Kishës për të dëmtuar Kishën Orthodhokse Ruse, siç ka ndodhur fatkeqësisht në të kaluarën.
Për shembull, kur ndodhi revolucioni në Rusi, skizma rinovuese u shfaq dhe në fillim patriarku i atëhershëm
Meletios (Metaxakis) i Konstandinopojës nuk e mbështeti këtë përçarje, por patriarku pasardhës i tij Grigori VII në fakt mbështeti rinovuesit përmes përfaqësuesit të tij në Moskë.
Ne kemi prova dokumentare për këtë. Për shembull, një letër iu dërgua patriarkut tonë shën Tikon rrëfyesit, ku shkruhej: "Ne sugjerojmë që ju të hiqni dorë menjëherë nga froni patriarkal dhe ne besojmë se Patriarkana në Rusi duhet të shfuqizohet". Këto veprime u ndërmorën nga Konstandinopoja në një kohë kur Kisha Ruse po përballej me persekutime për të cilat e dinte e gjithë bota. Priftërinjtë tanë u pushkatuan, kishat tona u hodhën në erë, manastiret tona u shkatërruan dhe patriarku i Konstandinopojës mbështeti skizmën brenda Kishës Ruse.
Dhe tani Patriarkana e Kostandinopojës ka mbështetur skizmën brenda Kishës Ukrainase.



Ai e di se Konstandinopoja akuzon Kishën Orthodhokse Ruse për minimin sistematik të statusit të saj ekumenik, madje edhe duke kultivuar teorinë e "Romës së Tretë". Një libër i tërë për këtë është botuar në Greqi, dhe thotë se ju doni të udhëheqni disi Orthodhoksinë në botë, sepse ju keni grigjën më të madhe. A ka ndonjë të vërtetë për këtë?


Nuk ka asnjë pikë të vetme të vërtetë në këto thënie, përveç se ne jemi vërtet Kisha më e madhe. Ky fakt nuk është diçka për të cilën jemi krenarë, por diçka që na imponon një përgjegjësi më të madhe për grigjën tonë, për të ruajtur unitetin e tyre.
Nëse duam të flasim për mitologjinë e ekzagjeruar në lidhje me Kishën Ruse, përfshirë akuzën që gjoja predikojmë teorinë e "Romës së Tretë", atëherë ju lutemi siguroni të paktën një dokument zyrtar të Kishës sonë, një vendim të Sinodit tonë të Kishës, fjalët e patriarkut ose, për shembull, fjalimet e mia, të cilat do të thoshin se ne e njohim Moskën si Romën e Tretë. Nuk ka asnjë. Kjo ishte një ide e formuluar disa shekuj më parë dhe që atëherë
ka mbetur në të kaluarën e kohës.
Nuk na intereson, pasi nuk kemi dëshirë të drejtojmë Orthodhoksinë Botërore.
Ne jemi mjaft të kënaqur me vendin që zëmë.
Ne zyrtarisht njohëm primatin e patriarkut të Kostandinopojës kur dokumenti "Për parësinë në Kishën universale" u shkrua dhe u miratua nga Këshilli Episkopal i Kishës Orthodhokse Ruse në 2013.
Në të zezë mbi të bardhë lexojmë se ne e njohim patriarkun e Kostandinopojës si të parin ndër të barabartë në familjen e primatëve të Kishave Orthodhokse lokale.
Por ne e njohim atë si të parin në nder, jo të parin në pushtet.
Ne nuk besojmë se patriarku i Kostandinopojës ka ndonjë autoritet jashtë juridiksionit të tij kanunor ose ka të drejtë të ndërhyjë në jetën e brendshme të kishave të tjera lokale - ne kategorikisht nuk pajtohemi me ide të tilla.

Dokumenti për të cilin po flas u miratua në 2013, kur ishim në unitet me patriarkun e Kostandinopojës, por tani ky patriark nuk gjendet në diptikët tanë. Tani ekziston një situatë tjetër eklesiologjike, që të kujton situatat e ndodhura në të kaluarën, për shembull, kur patriarku Nestorius i Konstandinopojës mësonte në shekullin e pestë se Theotokos duhet të quhet Kristotokos.
U mblodh këshilli i tretë ekumenik, i cili sigurisht nuk u kryesua nga patriarku i Kostandinopojës. Ky i fundit u akuzua dhe u dënua për herezinë e tij. Pastaj u zgjodh një patriark tjetër i Konstandinopojës. Kështu, historia i njeh situatat në të cilat Kisha ekzistonte pa një patriark orthodhoks në fron të Kostandinopojës.
Kujtojmë gjithashtu se në mes të shekullit XV Kisha Ruse u bë autoqefale sepse patriarku i Kostandinopojës kishte nënshkruar bashkimin me Romën; domethënë, në atë kohë, nuk kishte asnjë patriark orthodhoks në fron në Kostandinopojë.
Kisha Orthodhokse Ruse e percepton situatën sot në të njëjtën mënyrë.
Shumë besimtarë orthodhoksë tani thonë se nuk ka patriark orthodhoks në Kostandinopojë sepse patriarku i Kostandinopojës u bashkua me skizmatikët.
E gjithë Rusia, e gjithë Kisha Orthodhokse Ruse ka parë imazhet në të cilat Patriarku Bartolomeu bashkë-celebron me udhëheqësin e skizmës Ukrainase.
Unë mendoj se kjo situatë ka një ndikim shumë negativ në klimën e përgjithshme të marrëdhënieve ndër-orthodhokse. Por e përsëris: nuk është e saktë të thuhet se ne prishim bashkësinë me njërën, apo tjetrën ose një Kishë të tretë. Ne nuk e prishim bashkësinë me Kishat, por mbrojmë traditën kanonike të Kishës dhe mbështesim unitetin e Kishës Orthodhokse Ruse.
Ne kurrë nuk do të largohemi nga kjo rrugë.


Ju shpesh keni folur për presion të jashtëm mbi vendimet e patriarkut të Kostandinopojës. Siç e kuptoj, ju i referoheni diplomacisë amerikane, e cila e ka bërë çështjen e Ukrainës një nga nismat e saj kryesore. Përfundimisht, patriarku i Kostandinopojës jeton në një mjedis islamik. Ka nevojë për një lloj mbështetje diplomatike. Ai u drejtua te Shtetet e Bashkuara, për shembull. Kisha Orthodhokse Ruse gjithashtu punon ngushtë me qeverinë Ruse, me ambasada, me Ministrinë e Punëve të Jashtme. Pse të tjerët nuk mund të punojnë me strukturat shtetërore, pse Kisha Orthodhokse Ruse mundet, për shembull?


Është shumë e thjeshtë. Secili primat i një kishe lokale vendos me kë të punojë. Nëse kjo punë ka për qëllim mbrojtjen e interesave të Kishës së tij, ruajtjen e unitetit të Orthodhoksisë, pse të mos punojmë së bashku? Pse Kisha Ruse nuk duhet të bashkëpunojë me qeverinë Ruse? në ndërtimin e kishave në Rusi, në mësimin e teologjisë në universitete, në sigurimin që njerëzit të kenë qasje të lirë në fe, në Kishë?
Nëse do të flisnim për patriarkun e Kostandinopojës i cili punon me Shtetet e Bashkuara për të ruajtur thesaret e shenjta Orthodhokse, për të mbrojtur interesat e tij në territorin e tij kanunor, a do të kishte dikush ndonjë kundërshtim?
Unë nuk mendoj që jo.
Por kur patriarku i Kostandinopojës mbështetet në forcat e jashtme për veprime që synojnë shkatërrimin e unitetit të Orthodhoksisë, dëmtimin e Kishave Orthodhokse lokale, padyshim që nuk mund të pajtohemi me këtë. Sa për Kishën Orthodhokse Ruse, ne nuk po pushtojmë askund, nuk po i heqim askujt asgjë. Ne kemi të bëjmë vetëm me ruajtjen e Kishës që morëm nga paraardhësit tanë.
** *
Këtu intervistuesi pyet për lidhjet e Rusisë me Turqinë dhe pse nuk është bërë më shumë në lidhje me krizën e fundit të Agia Sofisë. Mitropoliti Hilarion vëren se Patriarku Kirill ishte primati i parë që ka folur, pastaj Sinodi i Shenjtë rus shprehu shqetësimin e tij dhe më pas Presidenti Putin i shprehu shqetësimin drejtpërdrejt Erdoganit. Shndërrimi i Agia Sofisë dhe manastirit të Kores në xhami është një tragjedi e madhe jo vetëm për Patriarkanën e Kostandinopojës, por për të gjithë Orthodhoksinë, thotë Metropoliti Hilarion.
** *


Le të kthehemi pak në histori. Vitin që vjen ne do të festojmë 200 vjetorin e revoltës Greke kundër Osmanëve për lirinë e tyre. Rusia luajti një rol shumë të rëndësishëm në këtë kryengritje. Çfarë është Greqia për anëtarët e Kishës në Rusi? Çfarë është Kisha Greke dhe Greqia? Pavarësisht nga të gjitha problemet, mbase mbetet diçka mjaft e rëndësishme për t'u bashkuar?


*** Metropoliti Hilarion është i pari që flet për atë që do të thotë Greqia për të personalisht. ***

Nëse po flasim për marrëdhëniet midis Kishave tona dhe njerëzve tanë në përgjithësi, unë do të doja të shprehja shpresën që populli grek nuk do të harrojë ndërmarrjen e ushtarëve rusë që morën pjesë në çlirimin e Greqisë nga zgjedha Osmane, duke derdhur gjakun e tyre në tokën Greke.
Unë me të vërtetë shpresoj që, pavarësisht nga përçarja që ka lindur, ne do të jemi në gjendje të mbajmë lidhjet tona në një nivel kulturor, shpirtëror dhe kishtar.
Po, na është dashur të prishim marrëdhëniet me disa episkopë të Kishës Greke tani ( shpresojmë përkohësisht), duke përfshirë primatin e saj, por ne mbajmë unitetin me shumë episkopë të tjerë.
Shpresoj se do t'i festojmë të gjitha këto data të rëndësishme së bashku. Kishat tona kanë kaluar një histori shumë të vështirë. Kisha Orthodhokse Ruse është një kishë martire. Për shtatëdhjetë vjet ka vuajtur nga qeveri pa Zot.

Pothuajse të gjithë episkopëz dhe klerikët tanë u shfarosën fizikisht në vitet 1930. Fjalë për fjalë vetëm disa kanë mbetur gjallë. Shumë nga kishat tona janë hedhur në erë, të mbyllura, të shkatërruara dhe të fshira nga faqja e dheut. Ne i kemi kapërcyer të gjitha këto dhe për më shumë se tridhjetë vjet ka pasur një ringjallje të paparë të jetës së Kishës në Rusi, Ukrainë, Bjellorusi dhe vende të tjera nën përgjegjësinë kanonike të Kishës Orthodhokse Ruse.
Ne sinqerisht shpresojmë që ngjarjet e trishtueshme që kanë ndodhur në botën orthodhokse të mos shkatërrojnë lidhjet shekullore që ekzistojnë midis besimtarëve tanë dhe midis popujve tanë.



Faleminderit, Vladyka, për këtë intervistë informuese.

Faleminderit,Athanasios.

[arbereshi_niko]

Misioni rus në Tajvan zhvillon një gjuhë kineze ( ekleziale ) kishtare.
Përfaqësia e Kishës Orthodhokse ruse në Tajvan po përgatit për botim përkthime të reja të Ungjijve të Shenjtë, për të cilat përkthyesit po zhvillojnë një gjuhë kineze kishtare.
"Në kohët antike u krijua gjuha sllave kishtare, e cila ndryshonte nga gjuha e përditshme sllave dhe ishte e nevojshme për një përkthim më të mirë të greqishtes origjinale të Shkrimeve të Shenjta," shpjegoi At Kirill Shkarbul, kreu i misionit rus në Tajvan, në një intervistë me Russkij Mir.
"Ne kemi zhvilluar një qasje, të cilën disa e kritikojnë, por ne e gjetëm atë më të saktën. Me këtë qasje ne kemi filluar të krijojmë ose po përpiqemi të krijojmë një lloj gjuhe kishtare", tha at Kirilli.
Siç shpjegon ai, disa elementë të kinezçes klasike u përdorën në përkthimin e teksteve, por në mënyrë që të përçonin më saktë kuptimin dhe t'i qëndronin më besnikë origjinalit, atyre iu desh të shtonin disa zbukurime në gjuhë, duke e bërë atë më të lartë
në krahasim me kinezçen normale të folur.
"Me këtë ne kemi vrarë dy zogj me një gur: teksti është bërë më i pastër nga çdo influencë gjuhësore dhe është bërë më i bukur dhe më i pasur në stilin e tij, më fisnik", shpjegoi prifti misionar.
Në të njëjtën kohë, përkthyesit kanë arritur të zhvillojnë terminologjinë biblike, pasi shumë koncepte, të tilla si "bekimi" dhe "jini vigjilent", nuk janë zhvilluar në gjuhën kineze.
"Fraza 'Të jesh vigjilent' mund të përkthehet në një fjali të gjatë, por ne donim të gjenim një fjalë të përdorshme të një lloji imperativ. Dhe kur e konceptuam dhe e propozuam atë, ajo u pranua nga folësit vendas dhe u përshtat shumë mirë me gjuhë ”, komentoi At Kirilli.
At Kirilli dhe përkthyesit e tjerë kanë punuar për 8 vjet në përkthimin e Ungjillit të shën Markut dhe përgatitjen e tij për botim, dhe shpresojnë që së shpejti të shohë dritën e diellit.
Ata tani janë duke punuar për përkthimin e Ungjillit të Matheut.
Në vitet e fundit, janë botuar shumë tekste të tjera të rëndësishme për misionin kinez. Në vitin 2017, u botua një katekizëm, si dhe jeta e Shën Inoçentit të Irkutskut, Libri i Orëve në Maj 2018, një përkthim kinez i Shenjtorëve të Përditshëm nga Mitropoliti Tikhon (Shevkunov) dhe një përkthim për Krishtlindjen.
Përveç Tajvanit, At Kirill shërben gjithashtu në Filipine, Timorin Lindor dhe Papua Guinenë e Re, ku rreth 1.000 vendas janë gati të kthehen në Orthodhoksinë e shenjtë.
Ka perspektiva të mëdha për misionin në Papua Guinea e Re
Siç u raportua nga OrthoChristian.com në Shtator, banorët e Papua Guinesë së Re bashkërisht i bënë thirrje kreut të Kishës Orthodhokse Ruse për të organizuar një mision orthodhoks në vend. Nisma lindi pas vizitës së At Kirill Shkarbul, kreut të përfaqësimit orthodhoks rus në Tajvan.
At Kirill tha se vizita ishte më e suksesshmja e shumë udhëtimeve të tij misionare. Në takimet e tij me banorët vendas, rreth 1000 Papuanë thanë se ishin gati të bëhen Orthodhoks. Në një intervistë me Russkij.Mir, At Kirill ndan detajet e udhëtimit të tij, perspektivat për misionin Orthodhoks në Papua Guinenë e Re dhe zhvillimin e Orthodhoksisë në Azinë Juglindore.

Gazetari e intrviston.
-Na tregoni për udhëtimin tuaj në Papua Guinenë e Re.

Unë kam qenë atje nga janari në shkurt. Ishte një udhëtim shumë i suksesshëm. Në vitin 2013 patëm një udhëtim të suksesshëm misionar në Filipine dhe tani ka shumë famulli dhe priftërinj në atë vend. Kjo përvojë na tregoi se një sukses i tillë mund të pritej edhe në vendet e tjera ku ata nuk dinë asgjë për Orthodhoksinë. Pastaj erdhi Timori Lindor, ku ne arritëm të ngrenim aty një famulli. Kështu që gradualisht e kthyem vështrimin drejt Papua Guinesë së Re, ku, sipas disa priftërinjve dhe turistëve me të cilët fola, nuk ka fare Orthodhoks. Kështu që fillova të kisha dëshirë të shkoja atje.

Gazetari
Cilat janë perspektivat lokale?

Papua Guinea e Re është përfshirë në Eksarkatën e Azisë Juglindore të Kishës Orthodhokse Ruse, gjë që na jep perspektiva të mëdha. Realitetet lokale na tregojnë se popullata ende nuk ka zënë rrënjë në besime të tjera. Evropianët arritën atje relativisht kohët e fundit, në fund të shekullit të 19-të. Tani atje në thelb ka sekte të ndryshme: protestantë dhe pseudo-protestantë, madje edhe katolikë. Një pjesë e vogël e popullsisë ende u përmbahet besimeve të lashta. Ata që kanë zgjedhur krishterimin janë ende shumë "të papërpunuar";
ata nuk kanë një traditë shekullore dhe mund të thuash që këta njerëz janë në kërkim.
Një konvertim masiv është i mundur në stë vend.
Tashmë gjatë udhëtimit të parë, ne shkuam për të vizituar një klan që bashkon disa fshatra dhe e gjithë popullsia lokale shprehu dëshirën të bëhet Orthodhokse, sepse ishin të zhgënjyer me Katolicizmin. Unë kurrë nuk kam parë diçka të tillë më parë. Ka perspektiva të mëdha për misionin në Papua Guinea e Re, ne vetëm duhet të punojmë. Njerëzit janë të interesuar, ata po mendojnë për këtë. Atje ata nuk u japin përparësi gjërave materiale, të tilla si ngrënia e ushqimeve të shijshme dhe jetesa e qetë e komoditete të tjera. Ata janë në kërkim fetar.
Bollëku i sekteve dhe grupeve të ndryshme që kritikojnë ashpër njëri-tjetrin ka bërë që njerëzit të humbasin besimin dhe përvojën e vërtetë.

Na tregoni për famullitë ortodokse në Tajvan.

Famullia kryesore e Kishës Ruse në Tajvan ndodhet në kryeqytetin Taipei dhe ka bashkësi famullitare në tre qytete të tjera. Ekziston mundësia që në një të ardhme të afërt të organizohet një komunitet tjetër në një qytet tjetër. Ne kemi në Taipei dhe Hsinçu
struktura fetare në të gjitha aspektet dhe në dy qytete të tjera kemi godina të tjera për funksione të celebruar. Në Taipei kemi psalltë dhe vullnetarë që na ndihmojnë. Është një fondacion i vogël, dhe në thelb gjithçka bazohet në iniciativën e famullisë, në famullitarët aktivë. Përveç celebrimit të shërbimeve, ne gjithashtu punojmë në përkthimin e shërbimeve dhe teksteve të tjera orthodhokse dhe në bërjen e udhëtimeve misionare përmes Tajvanit. Ne jemi të vendosur në qendër të Taipei, ne kemi me qira një dhomë në një ndërtesë të madhe. Nuk ka kisha të përhershme në Tajvan dhe nuk ka pasur kurrë.

Cila është historia e Orthodhoksisë në Tajvan?

Ajo u soll këtu nga japonezët orthodhoksë në 1895, kur Tajvani u vu nën administrimin japonez për pesëdhjetë vjet nën një traktat paqeje me Kinën. Japonezët kanë dërguar këtu shumë përfaqësues dhe specialistë të arsimuar në fusha të ndryshme. Disa prej tyre ishin orthodhoks, sepse në atë kohë kishte një seminar të fortë orthodhoks në Tokio. Ata filluan të bënin thirrje që priftërinjtë të dërgoheshin në Tajvan dhe Shën Nikolla i Japonisë dërgoi At Simeonin këtu në 1901, i cili organizoi famullinë e parë Orthodhokse. Famullia jonë konsiderohet një rilindje e famullisë së At Simeonit.

Pse Tajvanezët konvertohen në Orthodhoks?

Ka histori të ndryshme, duke përfshirë disa histori të pazakonta. Një nga famullitarët tanë ishte në kompjuter të shtëpisë së tij, dhe kërkoi karakterin "lindje" dhe motori i kërkimit i dha rezultate në Kishën Orthodhokse. Ai u interesua, filloi të lexonte dhe studionte, dhe kur mësoi se këtu ka një kishë, ai erdhi dhe pranoi Orthodhokse. Ka nga ata që janë të interesuar për Rusinë dhe gjuhën ruse, dhe përmes interesit të tyre për Rusinë ata vijnë në Orthodhoksi. Ka nga ata që janë martuar me të krishterë orthodhoks dhe gjithashtu bëhen famullitarë. Ne japim leksione në universitetet lokale dhe nganjëherë disa studentë fillojnë të na frekurntojnë.
Janë dy Tajvanezë që ishin protestantë, por pasi studiuan historinë e Kishës, ata mësuan se Protestantizmi vinte nga Katolicizmi, kështu që ata u bënë Katolikë. Duke gërmuar më thellë, ata mësuan se katolikët vinin nga orthodhoksët. Tani ata po përgatiten të bëhen Orthodhoksë.

A duhet dikush që dëshiron të bëhet orthodhoks të mësojë rusisht?

Jo domosdoshmërisht. Siç thashë, shërbimet tona janë në tre gjuhë.
Këtu kemi kisha tre gjuhëshe.
Ne kemi punuar posaçërisht në përkthimin e tekstit të liturgjisë në mënyrë që ai të ishte sa më korrekt që të ishte e mundur dhe të kishte një tingull të bukur. Ata që janë thellësisht të interesuar për Orthodhoksinë, përfundimisht fillojnë të studiojnë Rusisht në mënyrë që të mund të lexojnë libra teologjikë. Kjo është, midis famullitarëve tanë, ka nga ata që vijnë në Orthodhoksi nga gjuha ruse, dhe jo pak që kanë ardhur në gjuhën ruse nga Orthodhoksia.

Ju thatë se jeni duke punuar në përkthimin e teksteve të Kishës në Kinezçe. Ka vështirësi me kinezçen që është shumë e ndryshme nga gjuhët indo-evropiane, veçanërisht me gjuhët sllave.

Ka probleme gramatikore: disa ndërtime nuk mund të përkthehen. Ka edhe vështirësi me terminologjinë. Një grua ndoqi kurset tona për një vit të tërë dhe vazhdimisht pyeste se çfarë do të thotë fjala "mëkat".
Edhe koncepti më themelor i "mëkatit" nuk ekziston në kinezçe. Ata kanë një fjalë që është afërsisht, që do të thotë diçka si fjala "krim".
Gruaja u hutua: pra vetëm kriminelët mëkatojnë?
U përpoqa ta shpjegoja, por nuk ishte e lehtë, kur një personi nuk i është mësuar nga fëmijëria ky koncept.
Ka fjalë dhe koncepte të tilla në çdo hap në tekstet e Kishës. Ndonjëherë na duhej të gjenim me fjalë të reja. Për fat të mirë, gjuha kineze është elastike. Duke kombinuar karaktere të ndryshme, mund të shpiken fjalë të reja që folësit vendas do t'i kuptojnë.

Si i reagojmë njerëzit që ju shohin të veshur si prift në rrugët e Taipeit? Apo janë mësuar tashmë me ju?

Vetëm fqinjët tanë janë mësuar me mua... Njerëzit thjesht shikojnë, duke më bërë shikime të befasuara dhe kurioze. Ndonjëherë ata janë të interesuar dhe vijnë tek unë dhe fillojnë një bisedë, por tajvanezët në përgjithësi janë njerëz introversë, pak të mbyllur nga natyra.

[arbereshi_niko]

Ndërsa prifti më i vjetër dhe hieromurgu i vetëm i Patriarkanës së Konstandinopojës në Filipine, At Filimoni (Kastro), së bashku me famullinë që themeloi, bashkohet me grupin numerikisht të kosiderueshën të klerikëve që kanë lënë Kishën e Kostandinopojës për atë të Rusisë në shenjë proteste për piraterinë fanariote në Ukrainë, dhe ish episkopi i tij ( i priftit në fjalë ) hedh poshtë çështjen e tij ( at Filimonit ) duke e deklaruar priftin dhe famullinë si "jo-kanonike". Le të lexojmë raportin e këtij lajmi në përkthim më poshtë, dhe gjithashtu të reflektojmë mbi rrezikun e futjes së këtij termi të ri të neo-gjuhës fanariote:
që nesër, apelimi "jo-kanonik", i përdorur zakonisht për anti-kishat që nuk janë në kungim me Kishën Orthodhokse mund të na i drejtohet kujt'do!
Faji i vetëm i një komumiteti do të ishte të pretendojë të jetë orthodhoks jo-konstantinopolitan brenda ujërave territoriale fanariote, të cilat për mendimin e atyre që e pretendojnë këtë duhet të mbulojnë 110% të sipërfaqes së planetit tonë.

Lajmi:
- Një hieromurg dhe një famulli në Filipine kalojnë nga Konstandinopoja në Moskë.

Burimi: Orthochristian.com, 29 Dhjetor 2020

Prifti më i vjetër dhe hieromurgu i vetëm i Patriarkanës së Konstandinopojës në Filipine ka kaluar nën juridiksionin e Kishës Orthodhokse Ruse.
At Filimoni (Kastro) ishte një nga pesë priftërinjtë që shërbenin nën Kostandinopojën. Me të, një nga tre famullitë nën kujdesin e tij gjithashtu kaloi nën Kishën Ruse.
Atë Filimoni dhe familja e tij kishin filluar udhëtimin e tyre me themelimin e Kishës Katolike Ortodokse në Siniloan në 1980, e cila u pranua në mënyrë kanonike në Kishën Orthodhokse nga Shkëlqesia e Tij mitropiliti Dionizios i Zelandës së Re në Janar 1994. Pasi punoi si katekist, Filimoni u shugurua në 2 Prill 1995 në Katedralen Orthodhokse të Shën Nikollës në Seul, Koreja e Jugut.
Përveç kishës së Kryqit të Shenjtë, ai themeloi dy famulli të tjera.


Më 23 dhjetor, Atë Filemoni shkroi në Facebook:
Kisha Orthodhokse e Kryqit të Shenjtë është tani Kisha Orthodhokse e "Lartësimit të Kryqit të Çmuar dhe Jetëdhënës të Zotit" nën administrimin baritor të At Filimonit (Kastro), me dekretin e Mitropolitit Pavël të Dioqezës Orthodhokse Ruse në Manila & Hanoi dhe të Mitropolitit Sergej i Mitropolisë së Singaporit dhe Azisë Juglindore dhe me bekimin e Shenjtërisë së Tij Kirillit, Patriarkut të Moskës dhe i të gjithë Rusisë.
Lavdi Jisu Krishtit. (15 nëntor 2020)


Si përgjigje, Mitropoliti ( i Kostandinopojës ) Nektarios i Hong Kongut dhe Azisë Juglindore e pezulloi At Filimonin dhe paralajmëroi grigjën e tij për rrezikun e "Kishave Orthodhokse jo-kanonike". Ai shkruan;
"Mitropolia Orthodhokse informon të gjithë besimtarët Orthodhoksë se një farë Felipe Balingit është çkishëruar dhe nuk është më një anëtar kanonik i Kishës Orthodhokse dhe njëfarë Filimon Kastro është një prift i pezulluar dhe nuk ka të drejtë të veprojë si një prift i Kishës Orthodhokse.
Kisha e Kryqit të Shenjtë në Siniloan, Laguna, nuk është një kishë orthodhokse kanonike ", shkruan mitropoliti në një deklaratë zyrtare të datës 22 dhjetor.
"Kini kujdes nga keqinformimi, lajmet e rreme dhe të trilluara. Siç thotë apostulli Pavël: Prandaj, vëllezër dhe motra të dashur, qëndroni të patundur. Mos lejoni që asgjë t'ju lëviz. Gjithmonë kushtojuni plotësisht veprës së Zotit, sepse ju e dini që mundimi te Zoti nuk është i kotë. (1 Kor 15:58) ", paralajmëron Mitropoliti Nektarios.
Prifti tjetër i përmendur, Hieromurgu Felipe (Balingit), është një prift i Kishës Orthodhokse Ruse jashtë Rusisë, aktualisht studion në Seminarin e Trinisë së Shenjtë në Jordanville. Megjithëse Mitropoliti Nektarios i referohet atij si një prift jo-kanonik, At Felipe ka qenë një anëtar i Kishës Orthodhokse Ruse shumë kohë para skizmës aktuale midis Moskës dhe Kostandinopojës.
Si episkop i Patriarkanës së Kostandinopojës, Mitropoliti Nektarios beson se kushdo që nuk është nën homoforin e tij nuk është kanonik, i cili në Filipine përfshin klerikë dhe besimtarë nga juridiksione të ndryshme, përfshirë Patriarkanën e Moskës, atë të ROCOR-it dhe Kishës së Antiokisë.
Që nga fillimi i pushtimit aktual të Kishës Orthodhokse të Ukrainës nga Konstandinopoja, mjaftë klerikë dhe famulli janë larguar nga Konstandinopoja për t'u bashkuar drejtpërdrejt me Patriarkanën e Moskës ose Kishën Orthodhokse Ruse jashtë Rusisë. I gjithë misioni Orthodhoks në Xhamajka i'u bashkua ROCOR-it .
Dhe në nëntor të vitit të kaluar, kryepeshkopata e Kishave Ruse të Evropës Perëndimore, e shpërbërë nga Konstandinopoja, u ribashkua me Kishën e saj mëmë të Rusisë.

[arbereshi_niko]

Prifti grek i Konstandinopojës bashkohet me kishën ruse për shkak të krizës ukrainase

Shkruan Orthochristian.com e datës 30 Dhjetor.

Më 27 dhjetor, At Ioannis Fortomas njoftoi në Facebook: "Unë kam filluar një punë të re në dioqezën Orthodhokse ruse të Montrealit dhe Kanadasë".
Më parë ai ishte një prift i Kishës Orthodhokse greke , nën Mitropolitin Efraim të Hydrës, i huazuar në Patriarkanën e Kostandinopojës, duke shërbyer në Budapest nga dhjetori 2018 deri në janar 2020. Tani është nçn Kryepiskopin Gabriel i Montrealit dhe Kanadasë i Kishës Orthodhokse ruse jashtë Rusisë, duke shërbyer në qytetin Hamilton, në Ontario.
Dje At Ioannis, i cili më parë ishte një mbështetës i flaktë i Patriarkanës së Kostandinopojës, postoi një video duke shpjeguar pse ai ndryshoi juridiksionin:

Siç pohon ai në video, ndërgjegjja e tij nuk e lejon më atë të jetë me Konstandinopojën dhe Kishën e Greqisë pas pushtimit skandaloz të Kishës Orthodhokse të Ukrainës nga Patriarkana dhe konseguenca e dhunës pasuese ndaj besimtarëve ukrainas.
At Ioannis thekson se Konstandinopoja ka zgjedhur t'u japë në mënyrë të njëanshme autoqefalinë skizmatikëve ukrainas, "në kurriz të Kishës kanonike në Ukrainë të udhëhequr nga FortLumturia e tij Mitropolit Onufri i Kievit dhe i gjithë Ukrainës".
Kjo çoi në sekuestrimin e paligjshëm dhe të dhunshëm të kishave, në të cilat priftërinjtë dhe besimtarët shpesh rriheshin ashpër - të gjitha këto mund të verifikohen lehtësisht në internet, tha At Ioannis.
"Pra, sjellja shumë, shumë antikristiane, në kundërshtim me Ungjillin, që u bë në Ukrainë dhe me të vërtetë kishte vulën e Patriarkanës së Kostandinopojës," theksoi ai.
Dhe kur një pjesë e trupit sëmuret, të gjitha pjesët sëmuren, thekson ai, duke iu referuar Shkrimit të Shenjtë, dhe kështu ne shohim rezultatet e skizmave "që sot përshkojnë përbrenda Orthodhoksisë greke". Por, "në një moment, dikush duhet të ngrihet dhe të thotë," Mjaft! "."
Skizmatikët ukrainas nuk kanë as sakramente të vërteta, as trashëgimi apostolike, thotë At Ioannis.
Dhe e gjithë çështja ukrainase nuk është vetëm një ide abstrakte për të:
Unë pashë rezultatet e përçarjes në Ukrainë të shfaqeshin para syve të mi ndërsa isha duke shërbyer si prift në Hungari, i huazuar në Patriarkanën Ekumenike. Unë kam parë rezultatet e skizmës dhe kam ardhur në një pikë kur nuk mund t'i shërbeja Patriarkanës së Konstandinopojës me një ndërgjegje të pastër pasi ajo vazhdoi të bënte akte të tilla kundër Ungjillit dhe traditës kanonike të Kishës Orthodhokse, duke u paraqitur pak a shumë si një papat Lindor.
At Ioannis e kuptonte që ai nuk mund të shërbente më Liturgjinë në kushte të tilla: "Dhe çdo Liturgji, më besoni, ishte torturë. Ishte fjalë për fjalë torturë të përpiqesha të shkoja deri në fund. Dhe arrita në pikën ku nuk mund të shërbeja më në këto kushte. ".
Në të njëjtën kohë, episkopët grekë u zemëruan ndaj At Janit kur kuptuan pikëpamjet dhe ndjenjat e tij në lidhje me këtë çështje, "Pra ishte një vendim shumë i natyrshëm të bashkohej me Kishën Orthodhokse Ruse".
Siç i shpjegon gazetës online Orthochristian. com, At Ioannis mori shkarkim kanunor nga Mitropoliti Efraim, i cili ndërkohë i dha leje të bashkohej me ndonjë Kishë tjetër Orthodhokse kanonike.
At Ioannis tregon se Kryepiskopi Gabriel i ROCOR i dha bekimin e tij për të vazhduar shërbimin në greqisht, sipas typikon grek, një praktikë që, në fakt, ka një histori të pasur në Kishën ruse. "Ka shumë shembuj në historinë e kohëve të fundit ku Kisha ruse e ka bërë këtë, dhe ku u ka lejuar klerikëve të jetojnë Besimin e tyre Orthodhoks grek lirshëm, pa presion të jashtëm apo edhe pa ndonjë kërkesë, dhe unë jam shumë mirënjohës për këtë mundësi, "thotë At Ioannis.
Ai më pas njofton se, në këtë pikë, ai është duke shërbyer Liturgjinë Hyjnore sipas zakonit grek në Hamilton, me qëllimin përfundimtar të formimit të një famullie të traditës greke brenda ROCOR-it

[arbereshi_niko]

Patriarku Kirill i kërkon kryepiskopit të Qipros të rishikojë vendimin e tij për njohjen e skizmatikëve ukrainas.

Lajm nga; Orthochristian.com, 4 janar 2021


Në një letër të fundit për Kryepiskopin Krizostomos të Qipros, Shenjtëria e Tij Patriarku Kirill i Moskës dhe i gjithë Rus've theksoi se, duke njohur "Kishën ortodokse të Ukrainës", kryepiskopi hyri vullnetarisht në bashkësi me skizmatikët, dhe e ftoi atë të rishikojë këtë vendim anti-orthodhoks.
Duke iu përgjigjur përshëndetjeve të kryepiskopit qipriot, për festën e Lindjes së Zotit tonë Jisu Krisht, Patriarku Kirill i shkruan se "këtë vit, gëzimi i Lindjes së Krishtit shënohet nga lajmi i trishtuar i përkujtimit tuaj të udhëheqësit të një prej grupeve skizmatike ukrainase në asamblenë e primatëve të Kishave të shenjta të Perëndisë.
Jam thellësisht i pikëlluar për vendimin e tij, "raporton agjensia Romfea.
Dhe duke njohur skizmatikët, kryepiskopi përçmoi "Kishën kanonike të Ukrainës, një Kishë martire, duke i shpallur si vëllezërit tuaj dhe duke përshpejtuar një tubim të paligjshëm të skizmatikëve që janë në luftë me të".
Ne rikujtojmë se vendimi i njëanshëm i kryepiskopit për të thyer premtimin e tij në Sinodin e Shenjtë të kishës qipriote duke njohur skizmatikët jo vetëm që thelloi ndarjet ndër-orthodhokse, por gjithashtu shkaktoi një ndarje në kishën e tij qipriote.
Ndërsa disa episkopë të guximshëm vazhdojnë të përkujtojnë Kryepiskopin Krizostomos në një përpjekje për të ruajtur unitetin e Kishës Qipriote, Mitropoliti Niqiforos i Kykkos theksoi se nëse kryepiskopi vërtet feston me hierarkët skizmatikë, atëherë do të ketë një skizëm të vërtetë në Kishën Qipriote.
Më vonë në letrën e tij, primati rus vëren se "duke njohur Sergej Dumenkon (" mitropolit Epifanin ") si " primat i Kishës së Ukrainës ", siç thuhet në komunikatën e Sinodit të Shenjtë të Kishës Qipriote më 25 nëntor, ajo, me gjithë hidhërimin tonë të madh, ju keni marrë skizmatikët në bashkimin eukaristik.
Për më tepër, ju njiheni mirë me primatin e vërtetë të Kishës Orthodhokse të Ukrainës, Mitropolitin Onufrij të Kievit dhe të gjithë Ukrainës ".
Patriarku Kirill gjithashtu kujton se episkopët e "Kishës Ortodokse të Ukrainës" nuk janë shuguruar kurrë në Kishën Orthodhokse, siç pranoi Sinodi i Shenjtë i Kryepiskopit Krizostomos në Shkurt të 2019.
Jo pak episkopë të "Kishës Ortodokse të Ukrainës" gjurmojnë "shugurimet" e tyre jo vetëm te ish-episkopët e anatemizuar, por edhe te episkopë të vetë-shuguguar, thekson primati rus, përfshirë këtu "ish-dhjakun oportunist Viktor Çekalin, i cili është i dënuar për përdhunim të fëmijëve dhe se ai kurrë nuk është shuguruar episkop nga askush ".
"Me një zemër të brengosur, mendoj se tani jeni në kungatë hyjnore me këta njerëz."
Patriarku Kirill gjithashtu theksoi se nuk mund të ketë dy mitropolitë të Ukrainës, ashtu si nuk mund të ketë dy kryepiskopë të Qipros.
"FortLumturia juaj, në këto ditë të festës së ndritshme të Lindjes së Krishtit, ju bëj apel që të rishikoni vendimin tuaj ose ta shtyni atë derisa të merret një vendim pan-Orthodhoks për çështjen e Ukrainës", përfundon Patriarku Kirill.
Deri më tani, ashtu si Patriarku Bartolomeu, Kryepiskopi Krisostomos është treguar i shurdhër ndaj thirrjeve të vëllezërve të tij episkopë, duke u kufizuar në përpjekjen për të justifikuar vendimin e tij të njëanshëm dhe kokëfortë.
Ai sulmoi ata episkopë që kundërshtojnë vendimin e tij dhe i akuzoi publikisht për pabesi ndaj Kishës Qipriote, popullit Grek dhe Orthodhoksisë si një dhe të pandarë.
Ai madje kërcënoi të rrëzojë episkopët e tij qipriotë që i rezistojnë vendimit të tij, ndërsa pranon në kungim hyjnor njerëz që nuk janë shuguruar kurrë.

Kohët e fundit ai tha se ndërsa Patriarku Bartolomeu premtoi të mos ngrinte çështjen e Ukrainës në Këshillin e Kretës në 2016, në të njëjtën kohë ai i dha Patriarkanës së Moskës katër vjet për të zgjidhur skizmën ukrainase.
Ky pretendim nuk është bërë kurrë më parë nga askush, madje as nga përfaqësuesit e Patriarkanës së Kostandinopojës.
Dhe në çdo rast, Patriarku Bartolomeu filloi ndërhyrjen e tij anti-kanonike në Ukrainë vetëm në 2018, pra pas dy vjetësh më vonë.

[arbereshi_niko]

Greqi: Përplasje midis Kishës dhe qeverisë, për kufizimet antivirus.


Kisha Orthodhokse refuzon të zbatojë kufizimet e reja të lidhura me Covid ndërsa tensionet rriten me qeverinë konservatore të Kryeministrit Kyriakos Mitsotakis i cili për herë të parë në politikën Greke ka emëruar një ministër i cili ka deklaruar hapur se është homoseksual.

Partia në pushtet Demokracia e Re ka vendosur të marë masa më të rrepta mbylljeje për një javë që të shmangë një ringjallje të rasteve COVID-19 pas pushimeve të Krishtlindjeve.
Spitalet e vendit janë ende në një situatë kritike, ndërsa pandemia ka kushtuar më shumë se 4,000 jetë.

Sidoqoftë, Kisha Orthodhokse Greke ka vendosur të injorojë kufizimet e reja, duke thënë se dyert e saj do të qëndrojnë të hapura për të festuar Epifaninë, që është një festë e krishterë. Kisha Orthodhokse madje po kërcënon të shkojë një hap më tej nëse qeveria nuk tërhiqet duke iu drejtuar Këshillit Qëndror të Shtetit.

Në përgjigje, qeveria, e cila tradicionalisht ka pasur lidhje të ngushta me Kishën, tha se ligji për masat mbrojtëse nga koronavirusi nuk zbatohet bazuar në vullnetin e individëve.

"Shpresojmë që Kisha të kuptojë urgjencën e momentit për shoqërinë, siç ka bërë deri më tani në një mënyrë të përgjegjshme. Zbatimi i masave parandaluese është një detyrim por edhe një akt solidariteti shoqëror dhe përgjegjësie për të gjithë ne, "tha zëdhënësi i qeverisë në një deklaratë.

Shumë priftërinj në të gjithë vendin kanë vënë në dyshim hapur ekzistencën e COVID-19 ose sigurinë e vaksinave, ndërsa të tjerët u kanë bërë thirrje publikisht njerëzve që të respektojnë masat e izolimit, duke theksuar rreziqet shëndetësore që paraqiten nga virusi.
Me një taktikë befasuese, Mitsotakis emëroi për herë të parë në historinë e Greqisë një ministër të deklaruar homoseksual, Nikolas Jatromanolakis, 44 vjeç, një mbrojtës i njohur i të drejtave LGBT

Burimi: euroactiv.it
E Martë 5 Janar. 2021

[arbereshi_niko]

Nëse Bandera është babai juaj, çfarë është Kisha për ju?

Nga Jaroslav Nivkin.



Në qytetin Ivano-Frankinvsk, "priftërinjtë" e "Kishës Ortodokse të Ukrainës" celebruan "rekuiem"* për uniatin Stepan Bandera dhe më pas kënduan këngën "babai ynë është Bandera". Çfarë do të thotë kjo ngjarje?

Zakonisht, skizmatikët dhe admiruesit e tyre ofendohen kur u bëjmë vërejtje se ata po e vendosin kombin dhe udhëheqësit e tij në vend të Zotit: ata i quajnë këto fjalë manipulim, denigrim të patriotëve dhe "propagandë e Kremlinit".
Ndoshta ata sinqerisht mendojnë kështu.
Por le të shkojmë te faktet e thjeshta.
Në Ivano-Frankivsk, "klerikët" e "Kishës Ortodokse të Ukrainës", në një ngjarje solemne përballë monumentit të Bandera-s, kushtuar ditëlindjes së tij, kryen një "Requiem" për udhëheqësin (i cili nuk ishte orthodhoks por uniat) dhe më pas kënduan këngën "Babai ynë është Bandera, Ukraina është nëna". Kryebashkiaku Ruslan Martsinkiv postoi një raport mbi ngjarjen në faqen e tij në Facebook.
Ku ndër të tjera shkruan;
Opinioni i "patriotit" mesatar për veprimin në Ivano-Frankivsk nuk është i vështirë të parashikohet: "priftërinjtë" e "Kishës Ortodokse të Ukrainës" e duan atdheun e tyre dhe prandaj këndojnë një këngë për njeriun që luftoi për liri. Pse është kaq e çuditshme?

Në të vërtetë, nga këndvështrimi i një nacionalisti, nuk ka asgjë të çuditshme në këtë ngjarje: edhe priftërinjtë duhet ta duan tokën e tyre dhe të respektojnë heronjtë që luftuan për të. Por a duhet që klerikët të shpallin publikisht si baba jo Zotin, por një njeri, dhe për më tepër, një njeri me merita të krishtera shumë të dyshimta?
Më saktësisht, kjo pyetje u formulua nga një lexuese, e cila komentoi mbi këtë ngjarje në faqen Facebook të kryetarit bashkiak të Ivano-Frankivsk-it:
Ku shkruan ; "Dhe unë mendoja që Babai juaj ishte Ati që është në qiell?!"

Lajmi i performancës në Ivano-Frankivsk shkaktoi një jehonë të madhe në rrjet, prandaj le të analizojmë vetë këngën dhe çfarë do të thotë këndimi i saj nga "priftërinjtë" e strukturës së Dumenkos.
Për çfarë bëhet fjalë tek kënga?
"Klerikët" e "Kishës Ortodokse të Ukrainës" kënduan një këngë për një rebel i cili, i frymëzuar nga emri Bandera, luftoi kundër "Moskovitëve" dhe vdiq heroikisht. Historia e protagonistit, që i shtrirë nën një lis "pa këmbën e majtë dhe krahun e djathtë", ndërpritet nga refreni "Babai ynë është Bandera, Ukraina është nëna, ne do të luftojmë për Ukrainën!"
Sigurisht, teksti i këngës nuk është i detyruar të ndjekë të vërtetën historike, por ato kanë një ngarkesë të fuqishme edukative dhe ideologjike, e cila përdoret sot për të shkaktuar emocione "patriotike" dhe "në mënyrë adekuate" të ndikojë tek ne ukrainasit modernë.
Tezat kryesore të këngës janë si më poshtë: babai për një Ukrainas është Bandera, nëna është Ukraina, "Moskovitët" janë të këqij dhe duhen rrahur. Duket se kjo është arsyeja pse anëtarët e "Kishës Ortodokse të Ukrainës", të cilët e paraqesin veten si më patriotin midis patriotëve, e kënduan këtë pjesë.
Vetë teksti i këngës përmban një seri tezash që mund të ngrenë këto pyetje.

1. Kënga thotë se ukrainasit ishin në armiqësi me rusët: "Dhe ne nuk jetuam në marrëveshje me moskovitët".
Zakonisht, kryengritësit përcaktohen si anëtarë të OUN-UPA, e cila nga viti 1944 deri në 1956 kanë zhvilluar një luftë partizane kundër regjimit Sovjetik në territorin e Ukrainës perëndimore.
Tashmë nga rajoni ku ndodhën këto veprime, është e lehtë të konkludosh se moskovitët (siç i quajnë nacionalistët rusët) nuk ishin atje. Dhe nëse do të kishte, ata ishin shumë pak për t'u përmendur. Kjo është, rebelët "nuk jetuan në marrëveshje" jo me Moskovitët, por me ata Ukrainas që ishin besnikë ndaj regjimit Sovjetik. Dhe për pjesën më të madhe këta nuk ishin anëtarë të NKVD që luftonin me UPA, por fshatarë të zakonshëm që thjesht donin të jetonin në paqe sesa të luftonin me "Sovjetikët". Sipas historianëve, anëtarët e UPA vranë 30 676 njerëz në vitet 1944-1953. Shumica e viktimave ishin civilë nga Ukraina perëndimore: fermerë kooperativistë dhe fshatarë në përgjithësi - 15,355; punëtorë - 676; përfaqësues të inteligjencës - 1,931 (përfshirë 50 priftërinj); fëmijë, të moshuar, gra shtëpiake- 860. Në total - 18,822 vdekje civile, për të cilat patriotët u frymëzuan nga "babai ynë Bandera dhe nëna Ukraina"!

2. Kënga flet për një betejë të caktuar, e cila, ka shumë të ngjarë, u zhvillua në festën e Petros dhe Pavlit: "... Në ditën e Petros, ne filluam betejën. Moskovitët ikën duke humbur këpucët dhe goditjet tona ishin plumba mbi ta ".
Historia nuk na flet për fitoret e jashtëzakonshme të njësive rebele mbi "Moskovitët", por vetëm për një numër sulmesh të vogla partizane. Por përmendja e Petros (padyshim që kemi të bëjmë me përkujtimin e apostujve të shenjtë Petros dhe Pavlit më 12 korrik të kalendarit civil) na kujton se në vitin 1944 (13-22 korrik) kishte vërtet një betejë të madhe në të cilën morën pjesë rebelët. Vetëm këtu nuk ishte UPA, por divizjoni "Galicia" e SS të Wehrmacht.
Kjo betejë është Beteja e Brodit midis Korpusit të 13-të të Armatës IV Panzer të Wehrmacht, e cila përfshinte divizionin SS "Galicia", kundër trupave sovjetike të Frontit Ukrainas. Beteja përfundoi me humbjen e divizionit nazist pas së cilës një pjesë e "Galicianëve" u bashkuan me UPA. Dhe çështja nuk është se teksti i këngës rebele është në kundërshtim me të vërtetën historike (nuk ishin "moskovitë" ata që humbën këpucët ndërsa iknin).
Çështja nuk është as nëse në Frontin ukrainas kishte shumë të etnisë ukrainase, kundër të cilëve divizjoni "Galicia" SS "qëlluan" si pjesë e ushtrisë naziste.
Por është e rëndësishme që "priftërinjtë" e "Kishës Ortodokse të Ukrainës" ta konsiderojnë këtë si një akt heroizmi dhe t'ua ofrojnë besimtarëve të tyre si një shembull për t'u ndjekur.

Kush është baba për të krishterët?

Nëse "priftërinjtë" këndojnë një himn të tillë ndërsa janë të veshur me rrason, madje edhe menjëherë pas "shërbimit të varrimit", atëherë ata padyshim që shprehin pozicionin e "Kishës" së tyre me këtë akt.
Me fjalë të tjera, qëndrimi ndaj Bandera-s si "ati" është qëndrimi zyrtar i "Kishës Ortodokse të Ukrainës".

Po a është e nevojshme të kujtojmë kush në Kishën e vërtetë quhet Atë?
Le të kujtojmë fjalët e
Shpëtimtarit: "mos quani askënd" Atë " mbi dhe, sepse vetëm një është Ati juaj, ai në qiell. Dhe mos e quani" mësues ", sepse vetëm një është Mësuesi juaj, Krishti" (Matheu 23: 9-10 )
Po, në Kishë fjala "atë" nuk përdoret vetëm për t'iu referuar Zotit. Përveç një termi respekti për një prift, fjala "atë" përdoret për t'u referuar etërve veçanërisht të respektuar.
Për shembull, Mitropoliti i ndjerë Amfilohije (Radoviç) është quajtur "babai i Malit të Zi Orthodhoks".
Ekziston shprehja "at shpirtëror" në lidhje me një mentor të cilit një i krishterë orthodhoks rrëfehet dhe i beson problemet e tij shpirtërore.
Dhe, sigurisht, besimtarët i quajnë me dashuri njerëzit që Kisha i ka quajtur shenjtorë "Etër".
Ne e dimë se etërit e shenjtë janë në fronin e Zotit dhe lutja e tyre ka një fuqi të veçantë.
Por të gjithë të krishterët - pastorë, klerikë dhe shenjtorë - përpiqen të imitojnë Atin Qiellor.
"Prandaj jini të përsosur ashtu siç është i përsosur Ati juaj qiellor" (Matheu 5:48), na thotë Krishti.
Dhe këto nuk janë vetëm fjalë, ai është një model për ne të krishterët. Në këto fjalë, folja motivuese është "të jesh".
Ne shohim drejt përsosjes së Atit Qiellor dhe përpiqemi të bëhemi më të përsosur vetë. Dhe është e natyrshme të marrësh një shembull nga Ai që dëshiron edhe ti ngjash.
Fëmijët e vegjël i adoptojnë zakonet e prindërve të tyre shumë shpejt. Ata shikojnë dhe i përsërisin. Edhe gjeste të këqija, edhe gjeste të mira.
Të rriturit nuk janë krejtësisht të ndryshëm nga fëmijët, ata gjithashtu kërkojnë një shembull për të ndjekur. Dhe nëse Ati Qiellor është modeli për ne, atëherë ne kemi një nxitje për t'iu afruar përsosmërisë së tij. Por çfarë ndodh nëse modeli do të ishte ndryshe?
Në Shkrimet përmendet krejtësisht ndryshe fjala "atë". Krishti, duke iu drejtuar farisenjve, u tha atyre: "Pse nuk e kuptoni gjuhën time? Sepse nuk mund t'i dëgjoni fjalët e mia, ju që keni djallin si atin tuaj dhe doni të përmbushni dëshirat e atit tuaj. Ai ishte një vrasës që nga fillimi, dhe ai nuk ngulmoi në të vërtetën, sepse nuk ka asnjë të vërtetë në të. Kur flet gënjeshtër, ai flet nga e tija, sepse është gënjeshtar dhe baba i gënjeshtrës "(Joan 8: 43-44).
"Kisha Ortodokse e Ukrainës" na ofron Stepan Banderën si "Atë" dhe udhëheqës shpirtëror. Ata mund ta kundërshtojnë këtë duke thënë se askush nga "priftërinjtë" nuk e tha atë drejtpërdrejt. Por nuk është e nevojshme. Nëse ata kryejnë adhurime dhe më pas këndojnë "babai ynë është Bandera" me veshje priftërore, mjafton. Gjithashtu, jo shumë kohë më parë, kreu i "Kishës Ortodokse të Ukrainës" Sergej Dumenko deklaroi se Bandera ishte një "gjeni i frymës së ndërtimit të kombit" dhe është krenar kur ai dhe anëtarët e strukturës së tij quhen "banderovtsi". ", ose" banderistë ".
A mund të shërbejë Bandera si një udhëzues moral për një të krishterë?
Personaliteti i Stepan Banderës është shumë kontradiktor për Ukrainën moderne. Deri vonë, qëndrimi ndaj figurës Bandera ishte kryesisht negativ për shkak të bashkëpunimit me nazistët dhe aktiviteteve terroriste të OUN kundër popullatës civile.
Pas Euromajdanit, gjithçka ndryshoi: ai tani konsiderohet si luftëtar për
pavarësinë e Ukrainës dhe pothuajse si një hero kombëtar. Por ne nuk do të vlerësojmë personalitetin e Banderës për sa i përket veprimtarisë politike. Ne jemi të interesuar të dimë se çfarë lloj i krishterë ishte ai.
Babai i Stepan Banderëd ishte një prift Uniat. Në vitet 1930, në territorin e Ukrainës perëndimore (Polonia e atëhershme), Bandera organizoi një seri veprimesh terroriste, me pak fjalë, vrasjen e burrave të shquar polakë. Në gjyqin e Varshavës për vrasjen e Ministrit të Brendshëm polak Bronislaw Peraçki, prokurori i tha Bandera-s se veprimtaritë terroriste të OUN "kundërshtonin bazat e moralit të krishterë", gjë që nuk i bëri shumë përshtypje udhëheqësit të OUN.
Në vitet 1940-1941, gjatë përçarjes së nacionalistëve OUN në pasues të Bandera-s dhe Meln'ik, Stepan Bandera dha urdhra për shfarosjen e qindra "mel'nikovtsy" .
Por mbase fakti më i paqartë në biografinë e Banderas është bashkëpunimi i tij me nazistët gjermanë. Në pranverën e vitit 1941, Bandera me OUN formoi Legjionin Ukrainas në Poloni si pjesë e batalioneve naziste "Nachtigall" dhe "Roland" me një numër të përgjithshëm prej 800 anëtarësh. Këta akuzohen për masakra masive hebrenjsh në Lviv dhe qytete të tjera të Ukrainës gjatë sulmit nazist ndaj BRSS. Më pas, nazistët bashkuan "Nachtigall" dhe "Roland" në Batalionin e 201-të të Sigurimit, të cilin ata e dërguan për të çfarosur partizanët Bjellorusë dhe, në të njëjtën kohë, popullsinë lokale jo-besnike ndaj Gjermanisë. Presidenti i Bjellorusisë Aleksandr Lukashenko ka akuzuar "banderistët" për këtë.
Në Ukrainën e sotme, Stepan Bandera besohet se jo vetëm ka bashkëpunuar me Gjermaninë naziste, por pothuajse ka luftuar për ta.
Kjo zakonisht dëgjohet më fort më 1 janar, gjatë proçesionit të pishtarëve në Kiev për nder të ditëlindjes së udhëheqësit. Edhe nga jashtë, proçesioni kujton me dhimbje proçesionet e pishtarëve të Gjermanisë naziste.
Marshimi i fundit, i cili u zhvillua në 1 Janar 2020, u dënua ashpër nga ambasadori izraelian në Ukrainë Joel Lyon, i cili e quajti Stepan Bandera "një bashkëpunëtor i regjimit nazist".
Është e mundur të trajtohet ndryshe Bandera si një politikan, por që ta konsiderojmë atë një "baba" për një të krishterë? A mësoi ai udhëzimet e Krishtit? A na ka mësuar të duam armiqtë tanë, të bekojmë ata që mallkojnë dhe t'u bëjmë mirë atyre që na bëjnë keq? Absolutisht jo!
Ndoshta, Stepan Bandera mësoi dashurinë? Jo, ai mësoi të urrente dhe të vriste ata që nuk ishin dakord me idetë e tij.
Me një bagazh të tillë, ka dyshime serioze se Stepan ishte i mirëpritur për Shpëtimtarin menjëherë pas vdekjes, e lëre më të ishte një udhëzues moral dhe shpirtëror për të krishterët.
Atëherë, pse Sergej Dumenko ( sot kreu i intrinizuar nga Fanari ) [përkthyesi] , e konsideron Bandera-n një "gjeni kombëtar" dhe është krenar që është një njdjekës i Banderas? Pse "priftërinjtë" e tij e quajnë Banderan "babai" i ynë!
Edhe pse "babai ynë është Bandera" është vetëm një këngë, refreni i saj "babai ynë është Bandera, Ukraina është nëna" është një flamur ideologjik i Ukrainës moderne. Qëndrimi ndaj personalitetit të Stepan Banderas imponohet me këtë lidhje dhe është një provë e "patriotizmit" së bashku me famëkeqen këngë "e kujt është Krimea?".
Për ukrainasit
thuhet; nëse nuk e konsiderojnë Bandera një hero kombëtar, ata nuk mund ta duan plotësisht Ukrainën. Ta themi troç, nëse Bandera nuk është babai juaj, atëherë ju nuk jeni një ukrainas i vërtetë.
Por, çka nëse nuk jeni vetëm një ukrainas, dhe a jeni ju edhe një i krishterë orthodhoks?
I krishteri nuk mund të injorojë thjesht faktin se refreni "babai ynë është Bandera, Ukraina është nëna" është një huazim semantik i shtrembëruar i fjalëve të famshme të dëshmorit të shenjtë Qiprianit të Kartagjenës që thotë "cili nuk e ka Kishën si nënë, nuk mund të ketë Zotit për Atë ”.
Në fakt, shenjtori ishte shprehur disi ndryshe: "Kush nuk mund ta ketë më Zotin si Atë, nuk e ka Kishën si nënë". Por në rastin e skizmatikëve ukrainas, ky formulim tingëllon edhe më i shkëlqyer: një person i cili ka rënë nga Kisha nuk e konsideron më Zotin si Atin e tij dhe për këtë arsye është i detyruar të kërkojë një zëvendës për të.
Dhe le të shohim se si funksionon ky zëvendësim në realitet. Pse "episkopët" dhe "priftërinjtë" e "Kishës Ortodokse Ukrainase" u mësojnë grigjës së tyre t'u vjedhin kishat besimtarëve Orthodhoks të Ukrainës, të thyejnë dritaret dhe të thyejnë bravat e dyerve?
Pse ata mësojnë "lutjen" me grushta dhe shkopinj? Pse mësojnë ata të mos duan, por të urrejnë të afërmin? Sepse, edhe nëse i thonë lutjet e kishës me zë të lartë, ata kanë në zemrat e tyre "babai ynë është Bandera". Meqenëse Stepani dhe udhëheqësit e tjerë nacionalistë kanë mësuar të mos duan, por të urrejnë: polakë ukrainas "të gabuar", rusë, bolshevikë, etj. Dhe urrejtja, sado "patriotike" të jetë, nuk mund ta afrojë njeriun më pranë Zotit.
Dhe nëse vëllezërit tanë të humbur nuk e kuptojnë atë tani, mund të jetë tepër vonë.






* - Rekuiemi është një meshë sipas ritit liturgjik të Kishës Katolike e kryer për të rikujtuar të fjeturit .

[arbereshi_niko]

Kisha Rumune nuk e ka ndryshuar qëndrimin e saj ndaj Ukrainës, thotë këshilltari patriarkal, pavarësisht pohimit të Dumenkos.

Sipas një raporti të fundit nga gazeta pro-Konstandinopolit, Orthodhoks-Times, "Mitropoliti" skizmatik Epifanij Dumenko i "Kishës Ortodokse të Ukrainës" deklaroi kohët e fundit në televizionin ukrainas se disa kisha lokale janë gati të njohin strukturën e saj.
Ai po i referohej kryesisht kishës gjeorgjiane, ku, sipas tij, shumica e episkopëve janë në favor të njohjes së skizmatikëve, por ai gjithashtu përmendi kishat e Jeruzalemit, Rumanisë, Bullgarisë dhe të Shqipërisë, duke treguar se ato po ndjekin shembullin e Kishës Qipriote, ku primati deklaroi në mënyrë të njëanshme njohjen dhe Sinodi zgjodhi të pranonte pasivisht vendimin e tij.
Vlen të përmendet se, sipas Dumenkos, vetëm dy ose tre episkopë qipriotë nuk ishin dakord me vendimin e primatit, megjithëse, në të vërtetë, 7 anëtarë të Sinodit, përfshirë episkopët më autoritarë të Kishës Qipriote, e kundërshtuan atë, ndërsa 9 votuan pro, pa protestuar ndaj vendimit të kryepiskopit.
Dhe, të paktën në rastin e Kishës Rumune, deklarata e "mitropolitit" duket që është e pabazuar.
OrthoChristian kontaktoi At Michael Tiţa, këshilltari personal i Patriarkut të Rumanisë FortLumturisë së tij Danielit, për marrëdhëniet me vendet e huaja dhe midis Kishave, për të hetuar deklaratën e Dumenkos dhe pozicionin aktual të Kishës Rumune ndaj "Kishës Ortodokse të Ukrainë'.
At Michael u përgjigj:
Unë nuk e di se në cilat fakte Mitropoliti Epifanij e mbështet deklaratën e tij në lidhje me marrëdhëniet e ardhshme me Kishën Orthodhokse Rumune. Pozicioni i Kishës sonë është deri më tani, me sa di unë, ai i shprehur në vendimin e saj të mëparshëm.
Linku që na ofron At Michael i referohet vendimit të Sinodit të 25 Tetorit 2018, ku "ai përsërit rekomandimin e tij të 24 majit 2018 që Patriarkana Ekumenike dhe Patriarkana e Moskës të mblidhen për një zgjidhje, duke ruajtur unitetin e besimit dhe lirinë administrative-baritore, e cila është karakteristikë e Orthodhoksisë ”.
Episkopët rumun vazhduan: "Sinodi i Shenjtë gjithashtu nënvizon faktin se uniteti është ruajtur përmes bashkë-përgjegjësisë dhe bashkëpunimit midis Kishave Orthodhokse lokale, duke kultivuar dialogun dhe sinodalitetin në nivelin pan-Orthodhoks, kjo është një domosdoshmëri e përhershme në jetën e Kishës. Uniteti i Kishës është një dhuratë e shenjtë nga Zoti, por gjithashtu një përgjegjësi e madhe e episkopëve, klerikëve dhe besimtarëve besnikë ".
OrthoChristian kontaktoi At Michael edhe vitin e kaluar, kur u përfol se Patriarku Daniel tashmë po përkujtonte skizmatikun Epifanij Dumenko në Liturgji. Këshilltari patriarkal u përgjigj në atë kohë:
Një vendim në lidhje me këtë kishë të re në botën orthodhokse dhe të gjitha implikimet e saj do të duhet të merret nga i gjithë Sinodi i Shenjtë i Kishës Orthodhokse Rumune, dhe jo nga një person i vetëm, edhe nëse ai person është primati i Kishës Orthodhokse Rumune.
Fatkeqësisht, që nga ajo kohë, patriarku i Aleksandrisë dhe kryepiskopi i Qipros kanë vendosur preçedentin katastrofik të marrjes së një vendimi të tillë më vete, pa pëlqimin e sinodeve të tyre.
OrthoChristian po pret gjithashtu një përgjigje për këtë çështje nga Departamenti i Punëve të Jashtme të Patriarkanës Gjeorgjiane dhe të një anëtarit të Sinodit të Shenjtë Bullgar.


Burimi: Orthochristian.com, 15 janar 2021