Një ditë do ndjek diellin

[mondishall]

ZONJA ME ROBDESHANDËR

Bashkë me muzgun në ballkonin përballë
Më tërheq shikimin një robdeshandër i rrallë
Qartësoj shikimin e iluzionit të parë
Brenda robdeshandrit zonja F si fantazmë.

Pastaj formësohet pamja e zonjës
Fytyra e saj, sfiduese e moshës
Flokët e saj, argjend vezullonjës
Sytë e saj, me vështrim prapa kohës.

Prapa kohës më çon zonja F mistike
Skulpturë mermeri, me trup Afërdite
As më duhet mosha, qoftë mijra vite
Më pëlqen dashuria, me femrën antike.

Ka kohë zonja F, me veten jetuar
Me ndjenjat e saj, robdeshandrit mbuluar
Për pak dashuri, prej vitesh munguar
Shikimi i saj, shigjetë e helmuar.

Në çastin e muzgut më helmon në shpirt
Më vdes, më ringjall, me frymë Perëndish
E shndërroj në princeshë, më shndërron në princ
Të dy mëkatarë, në distancë sigurisht.

@Edmond Shallvari

[mondishall]

SOT…

Sot kokën vura poshtë mjekrës së Marksit
Dhe koka m’u mbush me flokë
Ndërkohë mbivlera i qëndron të varfërit
Fantazmë që i kërkon lëmoshë.

Sot kokën vura mbi mjekrën e Marksit
Dhe mjekra m’u shtua me mjekër
Ndërkohë Atdheu ju arratis proletarit
Në kërkim të një proletari tjetër.

Sot kokën vura mbi kokën e Marksit
Dhe vetja m’u duk si Lenini
Ndërkohë revolucioni si thikë e kasapit
Therr bijtë që vetë i lindi.

@Edmond Shallvari

[mondishall]

TË LIRË

Jemi kaq të lirë,
sa s’dimë ç’të bëjmë
Të qajmë, deri në çmenduri
Deri në çmenduri, të qeshim
Murit t’i biem me kokë
Kokës me mur t’i biem,
deri në copëtim
Pastaj,
coprat e murit e të vetes t’i mbledhim
dhe nga e para përsëri
Sepse, jemi kaq të lirë,
sa s’dimë ç’të bëjmë,
në liri.

@Edmond Shallvari

[mondishall]

ME NJË GOTË UZO

Ma more mendjen me një gotë uzo
Me një gotë uzo u dorëzoka mendja
Mendja e dorëzuar kërkon një puro
Puroja e kërkuar digjet nga brenda.

Nga jashtë tymos mendjen e marë
Uzoja harlis gjakun ndër vena
Ku e gjete e dashur këtë variant
Ku vetëm e ndezur flakëron ndezja.

@Edmond Shallvari

[mondishall]

ARMIQ TË PËRJETSHËM

Fushës me lule krijojmë fushë beteje
Lulet i kthejmë në shigjeta harkëtarësh
Nektarin e shndrojmë në kupa helmesh
Petalet i shtrojmë arkivolesh të vrarësh.

Mbetemi fushës, humbës, fitimtarë
Fushës së kthyer në lule varresh
Lule me rrënjët mes trupash të vrarë
Trupa armiqsh, bashkuar petalesh.

Oh, prapë rikrijojmë fushë beteje
Në fushën e re me lulet mbi varre
Lulet në çast kthehen në skelete
Dhe rendin nëntokës, të prehen në paqe.

Mbetemi fushës, humbës, fitimtarë
Fushës së kthyer në lule skeletesh
Kështu mijra vite, të vdekur, të gjallë
Armiq të përjetshëm, ndaj tjetrit dhe vetes.

@Edmond Shallvari

[mondishall]

KËSAJ BOTE GUACKË

U ngritën disa, disa u ulën
Lojë pokeri, pa fillim e mbarim
Pastaj të ulurit, të ngriturve ju sulën
Të ngriturit pastaj, u kthyen kërmij.

Nuk di kur filloi kjo ecje kërmilli
Kur do mbarojë kjo ecje, nuk di
Veç di që sa herë ngrihet i uluri
Aq herë do të ulet i ngrituri prej tij.

Kësaj bote guackë, me njerëz kërmij.

@Edmond Shallvari

[mondishall]

ÇDO DITË

Çdo ditë le pa bërë diçka
Pa ditur në fakt se çfarë le
Çdo ditë bëj më shum’ se gjithshka
Dhe prapë ngopësi nuk ndjej.

Çdo ditë madhohem sa një ditë
Pa ditur sa zvogëlohem në fakt
Çdo ditë veç të djeshmen s’kam frikë
E nesërmja më tremb sa një djall.

@Edmond Shallvari

[mondishall]

Sa do desha hiperbolë kjo të ish’

Jo, nuk ja vesha nëpër vargje ashtu kot
Sa do desha ashtu kot t’ja kisha veshur
Pashë njerëzit në rrugica si robot
Si robotë militantësh supet ngjeshur.

Pashe njerëz në formë partish
Pashë Parti formësuar në njerëz
Për një çast gjithë globi m’u vërtit
M’u vërtit në të kundërtën tjetër.

Dhe më hodhi asaj kohe absurde
Atij vargu majakovksian ai më hodhi
Kur Partia me liderin përputhej
Kur lideri dhe Partia ishte globi.

Edhe ndjeva veten time shkretëtirës
Ndjeva gurët e rrugicës të thërmuar
Ndjeva skllevërit si punonin piramidës
Të cfilitur, duke vdekur të gëzuar.

Për atë, oh për atë kthyer në idhull
Po ç’na duhet kjo kujtesë e asaj kohe
Nga nëngurët e rrugicave ishin ngritur
Të tjetër idhuj të stampuar nëpër gjokse.

Nuk guxoje dot t’ju flisje në të kundërt
Në të kundërt do të shpalleshe heretik
Ç’m’u kujtuan të mesjetës Xhordano Brunët
Galiletë kur dikur thanë, Toka lëviz!

Mos më thoni se po them një hiperbolë
Sa do desha hiperbolë kjo të ish’
Po ju them që atë çast mbeta pa gojë
Po ju them që atë çast u ndjeva hiç.

Dhe ashtu kthyer në hiç vazhdova ecjen
Si një hiç që si të sotmen pret të nesërmen.

@Edmond Shallvari

[mondishall]

Marathonomaku im

Marathonomaku im
Korier i të përjetshmes dashuri
Flakadan në shpirt
I shpirtit gjithësi.
Pak Unë je Ti
Shumë Ti jam Unë
I ëndrrës princ
Që nuk ndalon kurrë.

Marathonomaku im
I saj marathonomak
Një shkëndijë më sill
Të ndez një zjarr
Atë zjarr olimpik
Universit altar
I flijuar Feniks
Që veten ringjall.

Marathonomaku im
Shpërnda dit’ e natë
Të vetmen dëshmi
Të ëndrrës së parë
Ku linda Perëndi
Me Perëndeshën në krahë.

@Edmond Shallvari

[mondishall]

PËRSIATJE

ITAKA E ELLADËS SIME

S’di si më vajti mendja aty ku s’ta pret mendja se mund të të vejë ndonjëherë, kur je duke bërë frapenë.
Po ja që mendja, e larguar nga vëmendja e bërjes së frapesë, më çoi tepër larg në kohë dhe hapësirë, në Itakën e Penelopës, por pa ato mundimet e sajuara nga Perënditë për Odiseun.
Me sa duket mendja s’do t’ja dijë as nga sajimet, as nga të vërtetat, sepse ndërsa të parat i quan produkte të fantazisë së saj, të dytat i quan produkte të mençurisë apo çmendurisë së saj.
Tani frapeja është gati, kurse unë sa kam mbritur në Itakën e Penelopës dhe shikoj mishmashin që po ndodh në pallatin mbretëror të Odisesë.
Që mos zgjatem me gjëra të njohura dhe nga nxënësit e fillores, pasi dhe mendja nuk më çoi aq larg për t’i përsëritur ato, po thith njëherë frapenë për të njomur buzët, ndonëse në këtë rast buzët janë jashtë rolit të tyre dhe po hyj aty ku as Odisea nuk hyri asnjëherë, pasi s’kish’ interes të hynte.
Unë po hyj në Itakën e Elladës, motrës binjake të Penelopës, që edhe pse e merr vesh ardhjen time, vazhdon të endë ditën dhe të prishë natën pëlhurën e ëndrrave të mia dhe të milionave si unë.
Ndërkohë në pallatin e saj vazhdon i njëjti mishmash i oborrtarëve, princërve, princeshave, shërbëtoreve…
Meshkujt e etur për fronin tim dhe të milionave si unë, po ma bëjnë (më mirë po flas në vetën time, por nënkuptoni milionat e tjerë brenda saj) rrush e kumbulla pasurinë që kisha e shtova jo vetë me mund e djersë, por edhe me gjak plagësh ende të gjakosura.
Jo, nuk e kam zili Odisenë, që pas aq vitesh përfundoi në krahët e Penelopës së plakur, por më vjen inat më tepër me Elladën time, që ndryshe nga binjakja e saj, nuk po ma var fare.
Çfarë priste ajo nga mua, të imitoja burrin e motrës së saj në dinakërira dhe trimërira dhe të dërgoja botës së Hadit me shigjetën magjike bërësit rrush e kumbulla të pasurisë sime?
Po unë s’kam qenë e s’kam dashur as në ëndërr të jem ndonjëherë Odise.
Nuk është faji im që Ellada paska dashur të imitojë binjaken e saj, duke bëre e çbërë dekada të tëra pëlhurën, gjoja me pretekstin për të shtyrë pranimin e kërkesës së princërve për të zgjedhur njerin prej tyre në vend tim.
Vërtet nuk kam zotësinë e Odisesë në dinakëri e trimëri, që në fund të fundit duhet ta pranojmë se s’ka qenë e gjitha e tij, por kam zotësinë njerëzore që eshtë e gjitha e imja për të nuhatur se diçka nuk shkon tek Ellada ime, që edhe pse e kam dashur dhe e dua më tepër se Odisea motrën e saj, me sa duket ajo më ka dashur dhe më do më pak se motra e saj Odisenë.

Vazhdon përtej përsiatjes…

@Edmond Shallvari
Selanik, 24 qershor 2015