Fadil Lushi

[fadil lushi]

Fadil LUSHI
MOS BRIDHNI HU MË HU!
Të nderuar miq, këtë vështrim të radhës po e fillojmë me një “gjysmë batutë”. Hartuesit e jetëshkrimit të Titos (njeriu që sundoi Jugosllavinë për tri dekada e gjysmë) thonë se në vitet shtatëdhjetë ai qe shtrirë në spitalin ushtarak të Lubjanës për t’u kuruar nga veshkat. Një ditë prej ditësh, konsiliumi i mjekëve kishte marrë vendim që t’i bëhej analiza e gjakut dhe e urinës dhe për këtë arsye e kishin angazhuar kryeinfermieren e spitalit që epruvetën me urinën e “plakut” ta dërgonte në laborator. Por ama, kjo, duke ecur pengohet, thyen epruvetën dhe e derdh urinën. Ajo kishte vendosur që të mos i drejtohej shefit të saj për t’ia shpjeguar a lakuar vakinë, prandaj merr një tjetër epruvetë, e mbush me “shurrën” e saj dhe ia dorëzon laborantit për analizë. Analizat a kërkimet laboratorike kishin dalë pozitive dhe kishin nxjerrë përfundimin se pacienti qenka pak shtatzënë(!?). Me të marrë këtë lajm, konsiliumi kishte rënë në hall e në bela. Kjo çështje shqetësuese duhej zgjidhur sa më shpejt dhe pa zhurmë, me të vetmin qëllim që kjo ngjarje e pahijshme a edhe e turpshme, të mos shkonte në vesh të dynjasë politike. Stafit mjekësor i duhej një njeri i guximshëm që do t’i thoshte Titos se është me barrë. Kishin vendosur që këtë ta bënte Edvard Kardeli dhe Stane Dollanci. Këta të caktuarit gjatë një vizite protokollare, i thonë ashtu troç: “Shoku Tito, ju keni mbetur me barrë!”, kurse ai u kishte dhënë përgjigje me gjakftohtësi: “Këtu s’ka gjë për t’u çuditur dhe, tekefundit, ky haber nuk më bën përshtypje të madhe..., një herë ta fut Perëndimi, dy herë ta fut Lindja, ta fut Stalini, ta fut Rankoviqi, ta fut ashtu fshehurazi Jovanka, ta fut Kosova..., dhe, pas gjithë kësaj serie futjesh, detyrimisht mbetesh me barrë..., po kjo punë kështu e ka..., nëse bën diplomaci me moral të dyfishtë a nëse bredh hu më hu, atëherë do ta gjesh belanë”(!?)... kishte përfunduar përgjigjen e tij “plaku”.
Ne që do të vazhdojmë ta shkarravisim këtë shkrim, nuk do ta bëjmë me moral të dyfishtë dhe nuk “do të bredhim hu më hu”, por do të bëjmë çmos që të mos e banalizojmë dhe as të mos e shtrembërojmë. Fillimisht, do ta heqim mënjanë “kryeinfermieren”, sepse ajo thjesht bënte punën e saj dhe kurrgjë tjetër, në krahasim me shumë njerëz të tjerë kureshtarë që, sot e gjithë ditën, kërkojnë me këmbëngulje ta “bëjnë” lustraxhiun, ta “bëjnë” mjekun, ta “bëjnë” thashethemexhiun, dikush tjetër nacionalistin provincialist, atdhetarin, folk-patriotin, intelektualin, politikanin, historianin, nënshtruesin, përkulësin, sahanlëpirësin, keqbërësin, të çmendurin, të mençurin e të tjera “bërje”(!?)..., dhe kur të gjithë ata që e bëjnë këtë “kështu”, puna u del si leshi i arapit..., thjesht, nuk merret vesh kush çfarë profesioni ka..., punë shqiptari.
Edhe hirësia e tij, Anastas Janullatos, përafërsisht një çerekshekull “bën” kryepeshkopin e Kishës Ortodokse Autoqefale Shqiptare. Hirësia e tij edhe më tej “bën” a e drejton meshën e pashkëve në gjuhën e nënës së tij greke, ai edhe pas 22 motesh “bën” inat që “të heqë vallen sipas vendit dhe sipas rendit”..., ai “bën” të pabesueshmen për shqiptarët e rëndomtë dhe “bën” të besueshmen për ata që sundojnë të drejtën e të qenit “padronë dhe gardianë” të Kushtetutës së Republikës së Shqipërisë, ai “bën inatin” që të braktis “kryeminderin” e kishës në fjalë, ai “bën inat” që të flasë shqip, ai shtiret sikur nuk e njeh gjuhën shqipe, ai kur i teket e si t’i teket sfidon heshtjen a oportunizmin e politikanëve si dhe indiferentizmin mediatik të Tiranës, në veçanti të opinionistëve me orientim të qartë..., sikur prezenca e tij 22-vjeçare në Shqipëri, assesi të “provokojë” tolerancën e tepruar të shqiptarëve që praktikojnë fenë ortodokse. I gjithë ky “udhëtim i rehatshëm” i hirësisë së tij, sikur “shqiptarëve u hap rrugët që të bredhin hu më hu”!?
Edhe Evropa “plakë” (hiq mënjanë Shtetet e Bashkuara të Amerikës) “.., do të tronditet dhe do të shqetësohet nga deklarata e fundit e kryeministrit të Shqipërisë, zoti Edi Rama, sa i përket bashkimit të mundshëm mes Shqipërisë e Kosovës”!?. Fill pas kësaj deklarate, sikur iu hallakat fiqiri a higjiena e mendjes, sikur u çart nga ky lajm, sikur filloi të bëjë diplomaci me moral të dyfishtë njësoj si ajo diplomacia e Titos..., sikur e çimentoi idenë se “Kosova dhe kosovarët, detyrimisht duhet të jetojnë me standardet e dyfishta të Brukselit.”, sikur deshi të thotë se: “Unë për serbët jam nënë dhe për shqiptarët njerkë...,” sikur ajo Evropa “plakë” me atë vokacionin e saj politik edhe pas një shekulli mëton t’i kopjojë vendimet e Konferencës së ambasadorëve të Londrës, një Konferencë që në motin 1913 ushtroi kurvërinë më të madhe politike në historinë e dynjasë njerëzore..., duke i copëtuar trojet shqiptare pikë e pesë..., sikur kjo Evropë “plakë” edhe pas një shekulli mundohet të na i sjellë në kujtesë të gjithë protagonistët e Konferencës së Londrës..., sikur do të na rikujtojë atë verbalisten (N.N.) e Konferencës, që dikur kishte qenë kryelavirja e bordellos së Mançesterit, kjo Evropë “plakë” sikur do të na i sjellë në kujtesë ata ambasado-rët pedofilë e ca të tjerë pederastë të Konferencës..., ata ambasadorë të cilët kur mushkonjat e lumit Thames së Londrës i pickonin në bythë, hiç fare nuk reagonin, e të tjera pickime..., sikur kjo Evropë “plakë”, bredh hu më hu..., sikur edhe sot e kësaj dite nuk e mëson statistikën demografike të Kosovës dhe, lere që nuk e “çallëstis me tamam”, por edhe ia nxjerr bojën. Sikur Evropës t’ia lakosh fjalinë: “Vetëm 3-4 për qind e serbëve në Kosovë gëzojnë më tepër të drejta sesa shqiptarët që janë 30 për qind në Maqedoni”, do përgjigjet: “Ne këtë statistikë nuk e dimë”!!??
Ne këtë shkrim do ta mbyllim me atë barsoletën që thuri Ahmet Dursun, “mejhanexhiu” nga Tirana. “Në një qytezë të Kosovës, dasmorëve u kishte ikur orkestra, dy orë para kënagjegjit. Krushqit kishin filluar t’u bien kusive, saha-nëve e sinive që të vallëzonte nusja”. Unë nuk do t’u bie kusive, sahanëve e as sinive, sepse po ta bëj këtë, atëherë mos vallë nuk do ta ngatërroj punën time me zanatin e daullexhiut. Nuk dua të “bredh hu më hu” qoftë edhe për hir të këtij vështrimi.