Me mire nje fund i deshpruar, apo nje deshprim pa fund?

[Adelajdaa]

Me mire nje fund i deshpruar, apo nje deshprim pa fund..?

[Etno3]

Mire se erdhe edhe pse qajo qe eke shkru spo doket ku me dit qfare filozovie e ronde

[SERAFIM DILO]

Me mire nje fund i deshpruar, apo nje deshprim pa fund..?

Per tu pergjigjur, afersisht pyetjes, duhet ditur, per aq sa eshte e mundur, se çfare eshte deshperimi,fundi dhe pafundesia.
Deshperimi,po te bazohemi ne perkufizimin e Locke;qe, njohuria jone vjen nga eksperienca ku jane te ndara sensacioni dhe reflektimi,duhet te jete diçka shpirterore qe lidhet me eksperiencen e ndjenjes. Simbas Condillac,ne "Traktatin e Sensacioneve",principi qe vendos zhvillimin e njohurive umane,duke qene se sensacionet jane pothuajse detyrimisht o te kenaqshme o te pakanqshme,ku njeriu eshte i interesuar te perfitoje nga te parat dhe te largoje te dytat.".Eshte, sentimenti per raportin qe ka me shpirtin" qe modifikohet nga idea dhe raportet qe ka me gjerat e jashtme. Duke vazhduar me Hume, qe i ndan ndjenjat ne mbresa dhe ide,qe jane sensacione dhe emocione,o gjendja ku ndjehemi per te shikuar,prekur e degjuar,ku duam,dashurojme dhe urrejme, ndjejme,gezim e dhimbje. Cdo ide i pergjigjet mbresès dhe nuk egzistojne ide o mendime per te cilat nuk kemi patur me perpara mbresa. Si te thuash;Qe pafundesia o palimiti i lirise qe supozohet te kete mendimi i njeriut gjen fundin o limitin e tije ne kete princip.Pra,simbas Hume,per te shpeguar realitetin dhe boten e Un-é-it,ai,njeriu, nuk ka gje tjeter ne dore vetem se mbresat dhe idete ne raport midis tyre. Per te kaluar tek Kierkegaard,qe eshte filosofi i vertete i pasionit edhe te deshperimit,ku çdo levizje vjen nga pasioni,(reflektimi nuk sjell levizje),deri tek idea Sokratiane "e injorances" qe eshte ate qe kuptojme dhe ate qe nuk mund te kuptojme,qe jane fundi dhe pafundi,o ne metafiziken Kantiane eshte hapesire-kohe,ku mundet vetem,mbase, te supozohet fundi dhe te idealizohet pafundesia,arime ne perfundim te pergjigjes:Nje fund i deshperuar kerkon pasion,ndersa nje deshperim pa fund kerkon rifleksjon.Dhe meqe supozojme qe jeta qe jetojme eshte e shkurter,ajo qe mungon eshte pasioni.Per kete, koha jone, gezon mbase edhe padrejtesisht,ne nje fare menyre,"shum shendet per te vdekur",ku deshperimit i mungon optimizmi i hedhjes,o siç thoshte nje poet: "Ein seliger Sprung in die Ewigkeit",qe nuk e kuptoj se çdo te thote,por qe pasioni i idese ne kuptimin e saje, duhet te jete;"Nje e lumtur hedhje ne eternitet".

[WesternBlot]

Kjo eshte ne dileme qe njerzit jua vene vetes se tyre sepse ne te vertete nuk egziston dhe si e tille .Sidoqe te jete pergjigja eshte nje PRAKTICITETI .

[Kryeplaku]

Gjerat me te bukura dhe me te mencura ne kete bote jane sjellur nga njerez qe kane qene ne deshperim te pafund. Sic e tha Dilo, deshperimi ka nevoje per refleksion.... pra ne vetvete nuk eshte dicka e keqe. Jo cdo gje qe dhemb eshte e keqe.

[Albo]

Jeta e njeriut mbi toke, e ka nje fund. E quajme vdekje. Por njeriu vete eshte i pavdekshem, pasi Ai qe i jep jete njeriut, eshte Zoti Vete: Shpirti i Shenjte Jetedhenes. Kur Zoti e krijoi njeriun, krijesen e tij te dashur, i dhuroi dy gjera qe nuk ia kish dhuruar as engjejve te Tij ne qiej, e as gjallesave mbi token qe krijoi per njeriun: i dhuruoi ngjashmerine e Tij duke e krijuar njeriun "...sipas ngjashmerise dhe shembelltyres se Tij (Zotit)"... dhe pasi i dha formen e Tij baltes, i dha edhe "...Fryme nga Fryma e Tij". Pra vete njeriu eshte nje ikone e Perendise. Dhe ajo qe ne quajme jete, nuk eshte gje tjeter, vecse dhurata e Frymes se Tereshenjte te Zotit qe na jep jete ne, i jep jete gjithckaje tjeter perreth nesh, ne toke e mbi qiell.

Vdekja nuk eshte fundi yne. Vdekja eshte stacioni i fundit i jetes mbi toke ne kete bote, por nuk eshte fundi i qenies sone. Dhurata e pare e Zotit, ngjashmeria e Tij shperbehet ku me kohen "...balta i kthehet baltes...", por ajo qe nuk ndryshon e nuk vdes kurre eshte shpirti yne. Shpirti yne eshte dhurata me e cmuar qe Zoti i ka dhene njeriut e cdo qenie ne qiell e ne toke. Ky shpirt eshte i pavdekshem dhe ky shpirt jeton pertej vdekjes.

Shume njerez, qe bejne nje jete pa besim, jane te deshperuar. Jane njerez qe jetojne per te vdekur, te paditur mbi realitetin shpirteror qe i rrethon, te frikesuar ne kulm nga vdekja, te deshperuar qe jeta e tyre eshte bosh, pa kuptim, pa lumturi. Lumturia dhe deshperimi jane pjese e pandare e botes shpirterore te njeriut. Dhe si te tilla, ato reflektojne gjendjen tone shpirterore dhe raportin lidhes te njeriut me Krijuesin: jemi te deshperuar kur e ndjejme ne shpirtin tone braktisjen e Zotit; jemi te lumtur kur ndjejme qe Zoti eshte pjese e pandare e jetes sone! Asnje njeri nuk mund te behet i vetelumtur e asnje ilac apo reaksion kimik do te beje ty te ndihesh i lumtur shpirterisht! Lumturia e gezimi i shpirtit jane dhurata te Zotit! Jane prekje e shpirtit tone nga dhurata e Hirit te Shenjte te Tij.

Ata njerez qe bejne vetvrasje, qe per ta eshte nje pershpejtim i te paevitueshmes, vdekjes, jane ata qe bejne gabimin e perjetshem. Cdo gabim qe njeriu ben ne kete bote e ne kete jete has ne meshiren e Perendise. Por vetevrasja apo aborti, jane mekatet me te renda qe njeriu mund te beje, pasi jane mekate kundrejt vete Frymes se Shenjte Jetedhenese te Zotit! Jane mekate qe vrasin jeten! Jane akte qe tregojne se ti zgjedh nje jete te perjetshme larg Frymes Jetedhenese! Asnje qenie tjeter ne toke apo ne qiell nuk gezon vullnet te lire si njeriu, dhe asnje qenie tjeter nuk mund te beje akte te tilla jetevrasese. Vetem njeriu.

Vuajtja nuk duhet te na deshperoje, duhet te na gezoje, pasi vuajtja stervit e larteson shpirtin e njeriut. Dhe jo vetem kaq, por na afron me shume me krijuesin, qe eshte burimi i jetes dhe gjithe te mirave ne kete bote, e ne ate boten tjeter pertej vdekjes.

Albo

[Ciarli]

nje fund i dershpuar eshte nje dershpim pa fund...