Une nuk jam Charlie Hebdo.

[angmokio]

Une nuk jam Charlie Hebdo.

S'mund ti lejoj kurre vetes padrejtesine e ofendimit te Zotit, te profeteve te Zotit, Muhamedit, Jezusit, Musait apo kujtdo tjetri, paqja e Zotit qofte mbi te gjithe ata.
S'mund ti lejoj vetes te shaj e ofendoj besimin e kujtdo, duke kontribuar keshtu ne nje fushate dhe beteje sharjesh ndermjet njerzve qe besojne dhe mendojne ndryshe, e duke djegur ose minimizuar vleres e mencurise, fjales se mire dhe diskutimit objektiv dhe pozitiv.

A mund te me thote dikush, sesa Charlie Hebdo, ka jetuar dhe eshte ushqyer me padrejtesine e ofendimit dhe lendimit te miliarda njerzve, mysliman qofshin, te krishtere, a cfardo tjeter?
Jeten time nuk e ndertoj mbi ofendimin e te tjereve, ndaj, smund te jem dhe kurre sdo te jem Charlie Hebdo.
Nese fjala e lire ka shtylle kurrizore dhe kulminacion te sajen ofendimin, sharjen, shpifjen, talljen e vlerave dhe lendimin e miliarda e miliarda njerzve, atehere, une nuk besoj tek kjo fjale e lire.
Besoj tek ajo fjale e lire, ku cdokush shpreh cfare ndjen dhe beson, pa ofenduar dhe pa prodhuar padrejtesi. Keshtu tregojme dallimin e njeriut prej shtazeve dhe vetem keshtu i hapim rrugen diskutimit konstruktiv dhe mbjellim e perhapim drejtesi e paqe mbi toke.

Une nuk jam Al-Qaeda, as ISIS'i dhe askush tjeter, qe me injorancen e tij, apo devijacionin ne natyrshmerine njerzore, shkel dhe kundershton parimet dhe te drejten Islame, pavarsisht pretendimeve te tij se "mbron" Islamin.
Madheshtine, driten dhe pastertine e Islamit, smund ta shuaj kush, kushdo qofte, mysliman i thente vetes a jo, pavarsisht xhelozise apo armiqesise qe shfaq.
Asnje mysliman sduhet te ndjehet fajtor per padrejtesite dhe krimet qe bejne disa individe, a grupacione, te cileve nuk u eshte dhene mandati i perfaqesimit fetar dhe politik nga nje miliard e gjysem mysliman ane e mbane botes.
Asnje mysliman sduhet te pranoje apo te hesht perballe vales islamofobe qe do te rritet pas ngjarjeve te Frances, sepse Islami eshte feja e drejtesise dhe miresise.
Une nuk jam ajo pjese e diktatures dhe totalitarizmit lindor, qe dhunon e ndalon mendimin ndryshe dhe lirine e fjales, thjesht dhe vetem sepse ai mendim dhe ajo fjale cenon pushtetin dhe autoritetin e tyre (te cilin e besojne si absolut), apo sepse ajo fjale denon korrupsionin dhe padrejtesite e tyre dhe hap syte njerzve.

Une nuk jam as ajo pjese hipokrite e disa politikaneve, burrokrateve, gazetareve, apo cfardo kategorie tjeter ne perendim, te cilet sillen me standarte te ndryshme per hir te disa interesave te ngushta a momentale.
Kur duan akuzojne dhe denojne ne emer te cenimit, shpifjes dhe diskriminimit pa e patur aspak problem ta censurojne dhe as ta vene nen presion mendimin ndryshe dhe lirine e fjales, ndersa ne jo pak raste te tjera, ofendimin, shpifjen, dhunimin e besimit te miliardave mbi faqen e dheut e justifikojne me te drejten e lirise se fjales.
Pikerisht kjo pjese e vogel e perendimoreve dhe lindoreve, qe sillen me token si ta kene pronen e tyre dhe me njerzit si ti kene sklleverit e tyre, jane pikerisht ata qe per hir te pushtetit dhe pasurise po shkaterrojne boten, po prodhojne armiqesi dhe luftra artificiale, pa e care koken aspak sesa njerez vuajn dhe vrasin njeri tjetrin.

Ngjarja u mbyll ashtu sic e kisha parashikuar dhe e kish parashikuar a paramenduar shume kush mbi faqen e dheut, te akuzuarit u vrane dhe sebashku me ata u vra edhe mundesia jone per te degjuar, nje deshmi a nje deklarate te protagonisteve te ngjarjes, sidomos kur ende skemi ndonje organizate qe ta kete marre zyrtarisht pergjegjesine e aktit.
Tashme ka nisur edhe diskutimi nese kjo ngjarje eshte reale apo e fabrikuar.
Reale apo e fabrikuar qofte kjo ngjarje, kjo nuk do mund ti kthej pas demet e shkaktuara.
Nese nuk do te fitoje drejtesia dhe paanshmeria ne trajtimin teresor te kesaj ngjarje dhe pasojave te saj, atehere padrejtesia dhe demet e saj do te jene te medha, afatgjata dhe mund ti fusi raportet e ndersjellta nje tynel te erret gati pakthim.
Bota e ka ende te gjalle padrejtesine dhe demet e luftes se fundit ne Irak, lufte e cila u ndertua dhe u realizua mbi genjeshtren se Iraku kishte arme berthamore, arme te cilat kurre nuk u gjeten. Genjeshtra u justifikua si gabim njerzor, nderkohe qe padrejtesia vazhdon, sepse ajo padrejtesi i futi palet ne rruge gati pakthim.

Evropa dhe perendimi ne pergjithesi, ne kushtet qe kalon bota, nese nuk do dine te frenojne frymen e islamofobise gjithnje e ne rritje, pervecse do lejojne rritjen e padrejtesise, por edhe do bejne nje gabim duke hyre ne nje perplasje me njerzit me te afert, nderkohe qe myslimanet as nuk e kane sulmuar Evropen, as e kane plackitur perendimin, perkundrazi kane kontribuar dhe vazhdojne te kontribojne pozitivisht ne perendim, duke nisur prej tek taksat e deri tek mendja qe i ofrojne.
I mencuri di ti kultivoje mardheniet pozitive me komshiun dhe jo ti acaroje ato.
Une jam mysliman. Besoj Zotin, gjithe profetet e Tij. Jam krenar dhe i lumtur qe Zoti me ka mesuar dhe me ka kerkuar te jem i drejte dhe bamires. Te fal dhe te kerkoj falje, si dhe ti lutem Zotit, qe njerezit dashakeq, ofendues, lendues dhe armiqesor ti udhezoje e ti fali.

Une jam mysliman dhe refuzoj cdo ofendim dhe cdo padrejtesi, ndaj Muhamedit, Jezusit, Musait dhe gjithe profeteve te tjere te Zotit, sepse Zoti i do profetet e Tij, sepse profetet e Zotit, u kane mesuar njerzimit dhe shoqerive, cdo te mire dhe qe te ruhen prej cdo te keqe.
Cdo ofendim dhe tallje ndaj profeteve, ndertohet mbi shpifje, mashtrim a manipulim te fakteve dhe argumenteve.
Une jam mysliman dhe deshiroj e kerkoj cdo te mire per cdo njeri mbi faqen e dheut si dhe refuzoj dhe luftoj cdo padrejtesi qe i ndodh cdo njeriu mbi faqen e dheut, sepse keshtu me ka mesuar dhe kerkuar Zoti nepermjet fjales se Tij qe na ka percjelle permes profeteve te Tij.
Jam ndjere i lenduar me ofendimin e profetit Muhamed, profetit Jezus, Zoti qofte i kenaqur prej tyre, si dhe jam ndjere keq per vrasjen e cdo te pafajshmi ne France si dhe per cdo kend qe vritet kudo ne bote padrejtesisht.


Bilal Shkrepi

[VOLSIV]

Shume paske shkruar, do mjaftonte esenca: "Une jam mysliman. Besoj Zotin, gjithe profetet e Tij. Jam krenar dhe i lumtur qe Zoti me ka mesuar dhe me ka kerkuar te jem i drejte dhe bamires. Te fal dhe te kerkoj falje, si dhe ti lutem Zotit, qe njerezit dashakeq, ofendues, lendues dhe armiqesor ti udhezoje e ti fali."

Cdo dore e ngritur kunder jetes nuk eshte dore e udhehequr nga Zoti edhe pse ofendojne Zotin. Askush nuk eshte derguar per te gjykuar ata qe ofendojne, secili eshte ne prove dhe secili do pergjigjet para Zotit. Cdo njeri i Zotit duhet t'ja leri Zotit drejtesine dhe te kultivoje virtytin e durimit. Ndersa ata qe ofendojne besimtaret duke i gjykuar dhe tallur per besimin apo ritualet e tyre nuk bejne mire.
Te gjithe jane ne kerkim te vertetes dhe askush nuk e ka ate ne menyre absolute prandaj atesistet te mbajne rezerva kur mesojne si duhet jetuar dhe po ashtu edhe fetaret.

[Maqellarjot]

Une nuk jam Charlie Hebdo. 

S'mund ti lejoj kurre vetes padrejtesine e ofendimit te Zotit, te profeteve te Zotit, Muhamedit, Jezusit, Musait apo kujtdo tjetri, paqja e Zotit qofte mbi te gjithe ata.
S'mund ti lejoj vetes te shaj e ofendoj besimin e kujtdo, duke kontribuar keshtu ne nje fushate dhe beteje sharjesh ndermjet njerzve qe besojne dhe mendojne ndryshe, e duke djegur ose minimizuar vleres e mencurise, fjales se mire dhe diskutimit objektiv dhe pozitiv.

A mund te me thote dikush, sesa Charlie Hebdo, ka jetuar dhe eshte ushqyer me padrejtesine e ofendimit dhe lendimit te miliarda njerzve, mysliman qofshin, te krishtere, a cfardo tjeter?
Jeten time nuk e ndertoj mbi ofendimin e te tjereve, ndaj, smund te jem dhe kurre sdo te jem Charlie Hebdo.
Nese fjala e lire ka shtylle kurrizore dhe kulminacion te sajen ofendimin, sharjen, shpifjen, talljen e vlerave dhe lendimin e miliarda e miliarda njerzve, atehere, une nuk besoj tek kjo fjale e lire.
Besoj tek ajo fjale e lire, ku cdokush shpreh cfare ndjen dhe beson, pa ofenduar dhe pa prodhuar padrejtesi. Keshtu tregojme dallimin e njeriut prej shtazeve dhe vetem keshtu i hapim rrugen diskutimit konstruktiv dhe mbjellim e perhapim drejtesi e paqe mbi toke.

Une nuk jam Al-Qaeda, as ISIS'i dhe askush tjeter, qe me injorancen e tij, apo devijacionin ne natyrshmerine njerzore, shkel dhe kundershton parimet dhe te drejten Islame, pavarsisht pretendimeve te tij se "mbron" Islamin.
Madheshtine, driten dhe pastertine e Islamit, smund ta shuaj kush, kushdo qofte, mysliman i thente vetes a jo, pavarsisht xhelozise apo armiqesise qe shfaq.
Asnje mysliman sduhet te ndjehet fajtor per padrejtesite dhe krimet qe bejne disa individe, a grupacione, te cileve nuk u eshte dhene mandati i perfaqesimit fetar dhe politik nga nje miliard e gjysem mysliman ane e mbane botes.
Asnje mysliman sduhet te pranoje apo te hesht perballe vales islamofobe qe do te rritet pas ngjarjeve te Frances, sepse Islami eshte feja e drejtesise dhe miresise.
Une nuk jam ajo pjese e diktatures dhe totalitarizmit lindor, qe dhunon e ndalon mendimin ndryshe dhe lirine e fjales, thjesht dhe vetem sepse ai mendim dhe ajo fjale cenon pushtetin dhe autoritetin e tyre (te cilin e besojne si absolut), apo sepse ajo fjale denon korrupsionin dhe padrejtesite e tyre dhe hap syte njerzve.

Une nuk jam as ajo pjese hipokrite e disa politikaneve, burrokrateve, gazetareve, apo cfardo kategorie tjeter ne perendim, te cilet sillen me standarte te ndryshme per hir te disa interesave te ngushta a momentale. 
Kur duan akuzojne dhe denojne ne emer te cenimit, shpifjes dhe diskriminimit pa e patur aspak problem ta censurojne dhe as ta vene nen presion mendimin ndryshe dhe lirine e fjales, ndersa ne jo pak raste te tjera, ofendimin, shpifjen, dhunimin e besimit te miliardave mbi faqen e dheut e justifikojne me te drejten e lirise se fjales.
Pikerisht kjo pjese e vogel e perendimoreve dhe lindoreve, qe sillen me token si ta kene pronen e tyre dhe me njerzit si ti kene sklleverit e tyre, jane pikerisht ata qe per hir te pushtetit dhe pasurise po shkaterrojne boten, po prodhojne armiqesi dhe luftra artificiale, pa e care koken aspak sesa njerez vuajn dhe vrasin njeri tjetrin.

Ngjarja u mbyll ashtu sic e kisha parashikuar dhe e kish parashikuar a paramenduar shume kush mbi faqen e dheut, te akuzuarit u vrane dhe sebashku me ata u vra edhe mundesia jone per te degjuar, nje deshmi a nje deklarate te protagonisteve te ngjarjes, sidomos kur ende skemi ndonje organizate qe ta kete marre zyrtarisht pergjegjesine e aktit.
Tashme ka nisur edhe diskutimi nese kjo ngjarje eshte reale apo e fabrikuar.
Reale apo e fabrikuar qofte kjo ngjarje, kjo nuk do mund ti kthej pas demet e shkaktuara.
Nese nuk do te fitoje drejtesia dhe paanshmeria ne trajtimin teresor te kesaj ngjarje dhe pasojave te saj, atehere padrejtesia dhe demet e saj do te jene te medha, afatgjata dhe mund ti fusi raportet e ndersjellta nje tynel te erret gati pakthim.
Bota e ka ende te gjalle padrejtesine dhe demet e luftes se fundit ne Irak, lufte e cila u ndertua dhe u realizua mbi genjeshtren se Iraku kishte arme berthamore, arme te cilat kurre nuk u gjeten. Genjeshtra u justifikua si gabim njerzor, nderkohe qe padrejtesia vazhdon, sepse ajo padrejtesi i futi palet ne rruge gati pakthim.

Evropa dhe perendimi ne pergjithesi, ne kushtet qe kalon bota, nese nuk do dine te frenojne frymen e islamofobise gjithnje e ne rritje, pervecse do lejojne rritjen e padrejtesise, por edhe do bejne nje gabim duke hyre ne nje perplasje me njerzit me te afert, nderkohe qe myslimanet as nuk e kane sulmuar Evropen, as e kane plackitur perendimin, perkundrazi kane kontribuar dhe vazhdojne te kontribojne pozitivisht ne perendim, duke nisur prej tek taksat e deri tek mendja qe i ofrojne. 
I mencuri di ti kultivoje mardheniet pozitive me komshiun dhe jo ti acaroje ato.
Une jam mysliman. Besoj Zotin, gjithe profetet e Tij. Jam krenar dhe i lumtur qe Zoti me ka mesuar dhe me ka kerkuar te jem i drejte dhe bamires. Te fal dhe te kerkoj falje, si dhe ti lutem Zotit, qe njerezit dashakeq, ofendues, lendues dhe armiqesor ti udhezoje e ti fali.

Une jam mysliman dhe refuzoj cdo ofendim dhe cdo padrejtesi, ndaj Muhamedit, Jezusit, Musait dhe gjithe profeteve te tjere te Zotit, sepse Zoti i do profetet e Tij, sepse profetet e Zotit, u kane mesuar njerzimit dhe shoqerive, cdo te mire dhe qe te ruhen prej cdo te keqe. 
Cdo ofendim dhe tallje ndaj profeteve, ndertohet mbi shpifje, mashtrim a manipulim te fakteve dhe argumenteve.
Une jam mysliman dhe deshiroj e kerkoj cdo te mire per cdo njeri mbi faqen e dheut si dhe refuzoj dhe luftoj cdo padrejtesi qe i ndodh cdo njeriu mbi faqen e dheut, sepse keshtu me ka mesuar dhe kerkuar Zoti nepermjet fjales se Tij qe na ka percjelle permes profeteve te Tij.
Jam ndjere i lenduar me ofendimin e profetit Muhamed, profetit Jezus, Zoti qofte i kenaqur prej tyre, si dhe jam ndjere keq per vrasjen e cdo te pafajshmi ne France si dhe per cdo kend qe vritet kudo ne bote padrejtesisht.


Bilal Shkrepi

Te them te djreten me pelqleu shkrimi shume e une jam afetar. Se pari desha te pyes nese me jep lejen per ta shperndar dhe se dyti kisha nje peytje jo domozdoshmerisht drejtuar vetem ty por kujdo qe di dicka me shume rreth kesaj gjarje.

A ka ndo nji prove te mirefillet qe implikon keta qe u vran, pra dy vellerzerit qe u akuzuan per kete masaker? Me sa di une nuk eshte gjetur asnje gje qe mund ti implikoj pervec nje karte identifikime qe qeka gjetur ne makinen e braktisur, dhe se nje stacion karburanti paska then se qeka vjedhur nga autoret e akuzuar per krimin.

Kot per kurjozitet...jane kapur keta nga ndonje kamer rrogore, d.mth. a ka edhe nje prove te vetme qe verteton pertej jasht cdo dyshimi qe keta jane autoret e masakres?

[mjergull]

thelle thelle te gjithe njerezit jane dhe nuk jane Charlie Hebdo.... e tille eshte natyra e njeriut....gjithe kundershti...por njeriu duhet te behet i forte e ta zoteroje nje pjese te asaj qe mbart perbrenda...Zoti nuk ka nevoje per askend...por njeriu gjithmone ka nevoje per dikend...

une nuk dua te jem Charlie Hebdo....por nganjehere jam Charlie...

[kafiri]

Ben Blushi

Një vit më parë në këtë kohë, isha duke shkruar një libër për pesimizmin dhe pasojat e tij mpirëse në shoqërinë tonë. Megjithëse do doja të isha gabim, koha nuk ka provuar ende se kam qenë duke parë gishtin. E kisha parë hënën, pavarësisht se s’mund t’i numëroja të gjitha retë që e rrethonin.

Evropa mbetet një kontinent pesimist, Mesdheu është një liqen i ndotur nga të gjitha mbetjet e shekullit të kaluar, nga papunësia dhe rebelimi politik si në Greqi, nga terrorizmi akut si në Francë, nga autokracia dëshpëruese si në Turqi, nga konfliktet etnike si në Palestinë, nga luftërat fetare si në Siri, nga gjumi i mirëqënies pa ëndrra si në Slloveni, nga kapriçot e politikës hedoniste si në Itali, ndërsa Shqiperia, që është edhe në liqen edhe në continent, jeton prej disa kohësh në shenjën e Henës, pra në pesimizem dhe do t’i duhen vite për të ndryshuar shenjë.

Një nga gjërat që kam shkruar është se pesimizmi është një virus, pra një sëmundje e përkohshme, një prishje humori që i kap shoqëritë herë pas here, ashtu siç preken trupat nga virozat apo gripet e stinës dhe se, si të gjitha virozat, ai mund të kurohet më ndryshime graduale, të imitueshme dhe të blera lirë në tregun e reformave të botës.

Por këtë javë jam bindur se ngjarje si ajo e Charlie Hebdo mund të jenë një shpëtim, një kapërcim, një pikë kthese, deri diku e ngjashme më check- point Charlie në Berlin, pra një derë nga e cila, duke ardhur nga ngrica dhe izolimi, kalon në një klime më të zbutur dhe më të durueshme, efekt të cilin e kanë provuar të gjithë ata që përgjatë dyzet viteve kaluan nga një anë e murit të Berlinit në anën tjeter.

Ky krahasim natyrisht çalon, sepse në fakt Charlie Hebdo më shumë se check- point Charlie që ishte një derë e palëvizshme, i ngjan një komete që përplaset më shpejtesi dhe për shkak të befasisë, forcës dhe tronditjes ndryshon gjithë ekosistemin dhe sjelljen e gjallesave që sulmon. Ajo që dua të them është se, ndoshta Charlie Hebdo mund t’i japë botës energjinë që i jep kometa: pra t’i sigurojë një trupi statik, lëvizjen e munguar të reformave, nevojën për të marrë masa parandaluese dhe sigurisht optimizmin e duhur bestyt se është në natyrën e njeriut të bëjë mirë edhe kur ben keq.

Me pak fjalë ajo që besoj është se Charlie Hebdo mund të ndikojë në transformime të shpejta të botës ku jetojmë dhe dua ta shpjegoj pse:

Duke nisur më Evropën. Ndryshe nga çfarë parashikohet pra, se Charlie Hebdo mund të favorizojë partitë ekstremiste kryesisht të djathta që po vetafrohen për t’i siguruar Evropës një korracë të nevojshme mbrojtëse përballë rrezikut të emigracionit dhe islamizimit, efekti mund të jetë i kundërt sepse ka gjasa të arsyeshme se Charlie Hebdo nuk do jetë lapsi që i skicon rrugën ekstremizmit por viza e kufirit të tij.

Megjithëse kanë arsye të jenë të frikësuar nga vala e dhunshme e emigracionit, që shërben si urë e terrorizmit, popujt e Evropës kanë poaq arsye të gjejnë dalje dhe shpëtim duke transformuar elitat e tyre politike nga brenda pa i zëvendësuar ato më eksperimente të djathta dhe të panjohura siç është rasti në Francë, Angli dhe shumë shpejt edhe në Gjermani. Eshtë e vërtetë se dominimi i gjatë dhe i rreptë fiskal i Gjermanisë, kriza ekonomike, kufizimet financiare dhe papunësia i kanë lodhur të gjithë, por kjo lodhje dhe ky dëshpërim jo detyrimisht mund dhe do të çojnë në triumfin e ekstremit të djathtë. Lidershpi tradicional dhe i pluhurosur evropian, që nuk përfaqëson as luftën e ftohtë mekanike, as të tashmen teknologjike dhe aq më pak të nesërmen robotike, mund të transformohet nga brenda më elita më optimiste të cilat mund t’i sigurojnë Evropës pozitat e konkurrencës së humbur më tregjet emergjente të botës. Evropa ka vuajtur shumë për t’u plagosur, ka lexuar dhe shkruar shumë për vetëvrasjen, ka vizatuar aq shumë natyrën e ndryshueshme të njeriut dhe sigurisht ka aq pasuri sa për të kuptuar se mbyllja, fshehja dhe izolimi më shumë dëmton guackën sesa detin.

Besoj se Charlie Hebdo ka ardhur për t’ia dhënë këtë mundësi. Ai do ta shtyjë Evropën të kërkojë ndryshimin e çarçafëve dhe jo të krevatit, pra të transformojë dhe jo të zhvendosë kursin e saj ekonomik dhe politik, së pari duke u hapur dhe jo duke u mbyllur ndaj islamit, së dyti duke zbutur raportet më Rusinë që në këtë kontekst marrin një rendesi jetike sepse një pjesë tjetër e botës që mund të ndryshojë nga Charlie Hebdo është vetë Rusia.

Evropa po e kupton se aciditeti më Rusinë është i pafrytshëm dhe madje helmues. Vetë Evropa e pas Charlie Hebdos do t’ia japë Rusisë këtë mundësi duke ia lehtësuar sanksionet që po ia rrënojnë ekonominë duke çimentuar pushtetin e njeriut që duan të dobësojnë: Vladimir Putinit.

Opozita që lind nga shtresat e mesme është gjëja për të cilën Rusia ka më shumë nevojë sot. Por të dyja, edhe opozita edhe klasat e mesme, siberizohen dhe ngrijnë më shumë nga kufizimet dhe në të kundërt gjallërohen dhe marrin mobilitet nga liria.

Në historinë moderne saksionet nuk kanë rezultuar asnjëherë të frytshme qoftë në rastin e Iranit dhe Kubës dhe aq më pak të Koresë së Veriut si binjake e vetme e Shqipërisë që kemi jetuar. Sanksionet nuk e kanë rrëzuar dot rregjimin e ajatollaheve në Iran, ato nuk krijuan terren për opozitat në Kubë dhe përkundrazi e lanë dyzet vjet në këmbë komunizmin në Shqipëri, që ndryshe nga të gjitha rregjimet që flasim, i vuri sanksione botës si përgjigje paradoksale të një reciprociteti që nuk ekzistonte.

Evropa dhe Rusia kanë sot më shumë nevojë se kurrë për njëra tjetrën sepse kriza dhe beteja e gjatë më terrorizmin do të kërkojë aleatë të mëdhenj dhe të mobilizuar, kushte të cilat Rusia është gati t’i përmbushë duke kërkuar në shkëmbim që ushtritë rivale të NATO-s të mos u afrohen kufijve të saj. Në këtë llogjike Putini mund të jetë viktima e parë e shpejtë e Charlie Hebdo sepse liria dhe demokracia janë kundërshtarët e tij më të vështirë dhe më të fortë dhe për fat të mirë të dyja kanë sensin e duhur të humorit.

Ndërkaq Islami do pësojë ndikimin më të madh nga Charlie Hebdo sepse ai ka marrë goditjen më të fortë. Natyrisht që bota nuk pret që Islami të reformohet brenda ditës, të nxjerrë gratë nga perdet në dritë dhe t’u japë mundësi popujve që i besojnë të votojne lirisht për të zgjedhur udhëheqësit që duan. Do duhet shumë kohë që islami të demokratizohet por këtë nuk e kërkon askush prej tij. Të paktën jo që nesër. Dhe jo menjëherë.

Ajo që pritet është prakticiteti i islamit, pra kalimi nga një gjendje hyjnore në një gjendje humane. Një islam praktik do të ishte më i dobishem se një Islam i ri, por një islam i ri nuk do të ishte detyrimisht praktik. Ai do t’i garantonte fuqi gjithë botës islame dhe do t’i jepte armëpushim gjithë botës jashtë islamit.

Çështja ku në ngaterrohemi sot, nuk është reformimi i Kuranit si normë hyjnore por i interpretuesve të tij tokësore. Ata duhet të ndryshojnë metodën e leximit. Vetëm kaq. Dhe leximi si akt është më i lehtë se vizatimi pasi nuk kërkon modele që mund të kthehen në objekte idhujtarie duke konkurruar Zotin dhe shumë më paqesor se humori ngaqë nuk të nxit të qeshësh kur nuk do dhe kur nuk duhet. Leximi kërkon vetëm vullnet dhe dritë, çka islami i ka por edhe nëse nuk i ka në masën që duhet, mund t’i marrë borxh përkohësisht në historinë e iluminizmit perëndimor, çka përbën në fakt edhe refuzimin e tij të madh. Ngërçin e tij të pakapërcyeshëm.

Islami nuk do të marrë borxh dritë në perendim. E refuzon duke u rrotulluar rreth vetes më paranojën e një planeti që nuk do të kthehet në satelit dhe prandaj sapo është goditur nga një komete.

Këtu gabohet.

Askush nuk pret që Muhameti të flasë ndryshe nga çka folur, sepse Kurani nuk është lost in translation, nuk është një gabim në përkthim, nuk është një libër që mund ta korrektosh, por gjithë bota po pret që interpretuesit e tij të pranojnë se në fund të fundit profeti ka qenë një njeri praktik që u adoptua me kushtet e kohës kur jetonte dhe prandaj ky është një shembull i thjeshtë për t’u ndjekur dhe ndoshta i vetmi shembull që mund të ndiqet pa sakrifica të panevojshme.

Natyrisht Evropa duhet ta ndihmojë Islamin të reformohet gradualisht, duke i hequr presionin, frikën e asimilimit, paragjykimet, kushtëzimet postkolonialiste dhe po ashtu duke i njohur aftësinë praktike, avantazhet decentralizuese dhe autonominë e brendshme, kaq e nevojshme për të modernizuar një doktrinë që mund t’i kthehet misionit të vet primar: garantimit të paqes mbi një planet ku disa duan të lexojnë, disa duan të shkruajnë, disa duan të vizatojnë, disa duan të filmojnë të parët dhe shumë të tjerë nuk duan asgjë nga këto, prandaj janë të çliruar nga torturat e mendimit dhe bëjnë selfie.

Para Charlie Hebdo gjithë këto pritshmëri ishin utopike për shkak se bota levizte më një shpejtësi të llogaritshme që e maste reformimin me metrin e pesimizmit të djeshëm dhe më peshën e frikës së sotme.

Por Charlie Hebdo nuk është reformin ai është transfomim dhe pas tij nuk do jetë më si ka qenë, sepse Charlie ka ndryshuar shpejtësinë e mendimit të botës më befasinë e tij dhe prandaj i shurdhuar nga zhurma, i palosur nga fuqia dhe i plagosur nga dhimbja e tij, këto ditë kam patur vegimin tim për Charlie Hebdo dhe ja çfarë është:

Nëse Charlie Hebdo mund të jetë një kometë transformuese për Evropën, për Rusinë mund të shërbejë me funksionin e tij të parë, të jetë karikaturë e një sistemi që mund të ndryshojë nga humori i opozitave, ndërsa për Islamin ai mund të kthehet vërtet në një check- point Charlie, pra një derë nga lindja në perëndim, ku për herë të parë mund të kalojë vetë Muhameti, të cilin të gjithë po e presim me ankth dhe nderim për t’i bërë pyetjen përvëluese: Muhamet a mund të të bëj një vizatim?

"Gazeta Koha Jone"