Shenjtori i ditës.

[Irenna]

E diel, 19 tetor 2014 - Shenjtori i ditës.

Profet Joel. Dëshmor Uari. Oshënare Kleopatra. Oshënar Joani në Rila.

Oshënare Kleopatra.

Ishte një e ve nga Palestina. Gjatë martirizimit në Egjipt të Shën Uarit, që festohet sot gjithashtu, ajo ishte e pranishme. Pikërisht atë natë, së bashku me birin e saj të vetëmlindur dhe me disa të tjerë vodhi lipsanin e shenjtë, të cilin ua kishin hedhur qenve për ta ngrënë. E stolisi bujarisht dhe e vuri nën shtratin e saj.

Në një pushim të përndjekjeve, pas vitit 312, mundi të siguronte leje që të merrte me vete në vendin e saj gjoja eshtrat e të shoqit, luftëtar triumfues. Kështu e transportoi lipsanin dhe e varrosi diku në malin Thavor. Meqë grumbulloheshin shumë njerëz dhe të sëmurët shëroheshin, ndërtoi një kishë madhështore e cila do të inagurohej nga episkopë. Brenda në kishë vendosi lipsanin. Pastaj u shtrua një gosti, ku vetë ajo shërbente bashkë me të birin.

Mbasdite i riu u shtri i lodhur tej mase dhe pa ngrënë. E zunë ethet dhe në mesnatë vdiq... Edhe ajo, aq e dërrmuar sa ishte, do të vdiste! Rrëmbeu të birin dhe duke vajtuar e la në varrin martirik dhe thirri: “Ku mëkatova, o shenjt? Lashë në dhé tim shoq dhe të mora ty, shpenzova dhe u lodha. Nuk kërkova shpagim veç shëndetin e mbështetjes sime në pleqërinë timë! Ose ngjall atë, ose të shkoj dhe unë bashkë me të!” U thyen edhe ata që ishin atje...

Një ditë, nga lodhja e zuri gjumi dhe pa në ëndërr lastarin e saj, të birin, në prehrin e atletit. Stolitë dhe kurorat e tyre vezullonin aq sa të verbonin. “Pse hidhërohesh, o grua? Mos jam mosmirënjohës? Shih lavdinë time!”, e qortoi, ndërsa djali e vërtetoi lumërinë e tij. Uari nuk pranoi ta merrte Kleopatrën (greqisht do të thotë Lavdia e Atit).

Vetëm i tha që të kujdesej vetë për shpëtimin e saj dhe e bekoi. U zgjua e ngushëllur, dhe varrosi me nder të birin pranë dëshmorit, shpërndau pasurinë tek të vobektët dhe në manastire, u vesh me rroba të vjetra dhe shërbeu si kishtare në kishë. Agjëronte, lutej. Kështu i shikonte çdo të diel dhe dëfrehej, derisa pas shtatë vjetësh u varros bashkë me ta. Ajo festohet vetëm në agjiologji të reja.

[Irenna]

E hënë, 20 tetor 2014 - Shenjtori i ditës.

Dëshmor i madh Artemi. Oshënare Matrona. Oshënar Gjerasimi në Kefaloni.

Dëshmor i madh Artemi.

Ishte shpallur nga Konstandini i Madh (21 maj) dukë dhe komandant për gjithë Afrikën. Dikur u thirr nga perandori Julian Shkelësi (361-363), për ta takuar në Antioki.

Kur ai u kthye nga Aleksandria, perandori torturonte me pesëqind goditje me shkopinj priftërinjtë Evgjen dhe Makario (19 shkurt), të cilët duronin pa rënkuar. Duke menduar se mos ndoshta heshtja e tij do të ishte e barazvlershme me dezertimin, nga njëra anë ai kontrolloi arrogancën e mbretit, që edhe ai ishte njeri si të tjerët, ndërsa nga ana tjetër shpalli Shpëtimtarin.

Mosbesuesi u shastis dhe pyeti kush ishte, sepse nuk e njihte personalisht. E informuan dhe u gëzua, sepse do të hakmerrej për vëllanë e vet, Galin, që kujtonte se e kishte ekzekutuar Artemi - atë e kishte vrarë në vitin 354 mbreti bamirës dhe kushëriri i tij, Konstandi (337-361), si njeri tinzar.

Prandaj atletin e tendosën dhe e fshikulluan egërsisht, pastaj e futën në burg. Më pas u thirr nga Julian Shkelësi për të bërë flijime, që të shpëtonte, edhe pse sipas mendimit të tij i kishte vrarë të vëllanë. Madje do ta shpallte mëkëmbës të tij dhe kryeprift të perëndive. Martiri i provoi se s’kishte marrë pjesë në ekzekutimin e të vëllait.

Në një diskutim theologjik e mundi renegatin, i cili urdhëroi t’i çirrnin kurrizin me rrodhe dhe t’i shponin brinjët dhe qepallat me ashkla të ndezura. Ai as nuk rënkoi dhe prandaj e rifutën në burg pa ushqim dhe pa ujë, por natën pa Krishtin, që e shëroi në çast.

Pas 15 ditësh Juliani shkoi në Dafni, rrethinë e Antiokisë, që ishte me famë për florën dhe ndërtimet e saj, në veçanti për tempullin me statujën e Apollonit, të dëgjuar në mbarë botën. Por demoni që ishte atje nuk i dha fjalën “hyjnore”, madje natën një zjarr dogji tempullin.
Tirani i zemëruar mbylli kishën e krishterë, sekuestroi enët e shenjta dhe i la të lirë idhujtarët kundër besimtarëve. Ata dogjën lipsanet e nderuara të Pararendësit (7 janar) dhe të shën Eliseut (14 qershor), shkatërruan shtatoren e Zotit, që ishte një kushtim i shën Veronikës (12 korrik). Gjithashtu, iu dha leje hebrenjve të rindërtonin tempullin e tyre, por ata i ndaluan fatkeqësi vdekjeprurëse.

Më pas Artemi (greqisht = i shëndetshëm) u dërrmua sepse nga një lartësi i hodhën një gur të rëndë, por të nesërmen u ngrit më këmbë edhe pse i tretur dhe i verbër! Iu pre koka (ndoshta më 20.10.362), pasi më parë ishte lutur që përndjekja të ndërpritej dhe dëgjoi se qysh atë çast do të kishte veti shëruese. Lipsani i tij u dërgua në Bizant.

Shëron në mënyrë të habitshme herniet. P.sh. të sëmurë të ndryshëm e ëndërronin duke i operuar, duke u bërë kryqin ose thjesht, duke u thënë se ishin të shëruar. Njëri që tallej me mrekullitë e tij, pësoi vetë hernie!

Shën Artemi në kohën e perandorit Konstand dhe me kërkesën e tij kishte transferuar lipsanet e shën Andreas dhe shën Lukait në kishën e Apostujve të Shenjtë në Konstandinopol. Tani në fund, disa besojnë se tjetër ishte duka i Aleksandrisë, Artemi dhe tjetër shenjtori ynë.

[Irenna]

E martë, 21 tetor 2014 - Shenjtori i ditës.

Oshënar i madh Ilarioni. Dëshmor Sokrati e Theodhota. Oshënar dëshmor Efkrati.

Dëshmor Sokrati e Theodhota.

U martirizuan në kohën e perandorit Sevir II (222-225). Theodhota (greqisht = e dhënë nga Perëndia), e cila ishte bijë e një familjeje të shquar aristokrate të Pontit (në veri të Azisë së Vogël), u tërhoq në një vend të veçuar për t’u ushtruar (asketuar), sepse dëshironte një jetë të lartë shpirtërore.

Por, u mor vesh se ajo ishte e krishterë dhe u kap nga sundimtari i Kapadhokisë. Nuk u tërhoq për asnjë çast nga besimi i saj, ndaj pësoi tortura. Atë e varën, ia çanë mishrat dhe e futën në furrë të ndezur, por mbeti e pacënuar nga flakët me ndihmën e Perëndisë.

Atëherë tirani e çoi në Bizant e më pas në Ankara. Atje prifti Sokrat (greqisht = me fuqi ose pushtet të plotë), i cili ishte i respektuar nga të krishterët për besimin dhe punën e tij të zjarrtë, u fut i vendosur në një panair të madh pagan dhe rrëzoi altarin me flijimet! E pagoi guximin e tij të befasishëm me prerjen e kokës.

Fund të njëllojtë pati edhe shenjtorja, meqë nuk u bind, që t’u bënte fli idhujve dhe të respektonte perënditë pagane. Ndoshta është e njëjtë me martiren Theodhota, që kremtohet më 17 shtator.

[Irenna]

E mërkurë, 22 tetor 2014 - Shenjtori i ditës.

Averki i Jerapojës. Evlali i Lapitit. Oshënar Loti, Rufi. 7 djemtë e Efesit.

Averki i Jerapojës.

Shën Averki ishte episkop i Ierapolit në Frigji (pjesa perëndimore e Azisë së Vogël) nën perandorinë e filozofit dhe persekutuesit të të krishterëve Mark Aureli (161-180). Ky i fundit kishte urdhëruar që të kremtoheshin në të gjithë perandorinë festa madhështore për nder të perëndive pagane dhe i detyroi të gjithë të merrnin pjesë në to, me qëllim që të dallonte të krishterët që kishin guxim të mos i nënshtroheshin perandorit. Kur banorët e Ierapolit ofronin sakrificat e tyre dhe jepeshin në shthurrjet e zakonshme të këtyre festave demoniake, Averki u tërhoq në shtëpinë e tij i vetëm dhe i lutej me lot Zotit që ta mëshironte popullin e paditur.

Kështu pati një vizion dhe mori nga një engjëll urdhërin për të prishur tempujt e Apolinit dhe të perëndive të tjera pagane. Plot fuqi nga ky urdhër hyjnor, Averki u ngrit dhe shkoi natën të rëzonte statujat e pashpirt. Të nesërmen, duke zbuluar këtë spektakël, i cili tregonte kotësinë e kultit të tyre, banorët shpejtuan tek peshkopi që ta vrisnin. Ai nuk u largua, por shkoi në treg për t’iu mësuar publikisht besimin e vërtetë. Ky guxim e shtoi tërbimin e turmës, por u ndal kur shenjti shëroi tre të demonizuar me ndihmën e një shkopi që më parë me anë të tij kishte rrëzuar idhujt.

Turma u qetësua, dëgjoi në fillim me frikë e më pas besuan me gjithë shpirt tek Krishti Perëndi. Pesëqind prej tyre u pagëzuan atë ditë. Nuk ishin vetëm banorët e atij qyteti që vrapuan tek shenjti për të mësuar apo shëruar, por edhe ata të krahinave fqinje. Mrekullitë që bëri Averki ishin të shumta, aq sa fama e tij arriti tek perandori në Romë. Mark Aureli e kërkoi shenjtin, pasi vajza e tij, e cila ishte në prag të martesës, vuante nga një frymë e keqe.

Gjatë udhëtimit të tij Averki shpërndau shumë të mira nga mrekullitë që bëri dhe nga fuqia e fjalës së frymëzuar. Kur arriti në Romë, e çuan në pallatin mbretëror ku perandoresha Faustina e priste me ankth e padurim. E bija sa e pa shenjtin pati të dridhura dhe tronditje të dhunshme. Demoni iu lut shërbëtorit të Zotit të mos e mundonte më shumë dhe ta lejonte të kthehej nga kishte ardhur domethënë ashtu si shenjti nga Frigjia. Averki e lejoi dhe e urdhëroi që të merrte me vete një masë gur tempulli që ndodhej në qytet dhe shërbente për kultin e paganëve.

Për çudi, të gjithë banorët të mbledhur pranë tij e panë demonin të dilte nga vajza dhe iu drejtua Azisë duke mbajtur një gur të madh, shenjë e fuqisë së të krishterëve mbi demonët. Si falenderim, perandoresha kërkoi ta mbulonte Averkin me ar, por ai refuzoi, dhe më pas si qëndroi në kryeqytet për të forcuar të krishterët me fjalën dhe mrekullitë e tij, mori urdhër nga Perëndia për të shkuar në Siri.

Në fillim shkoi në Antioki, pastaj në Apame dhe luftoi lavdishëm kundër herezisë së Markionit. Prej andej, çliroi Eufratin, shkoi në Nisib dhe përshkoi gjithë Mesopotaminë për të pastruar nga herezia krahinat ku kishte ende gjurmë. Asnjë episkop i asaj kohe nuk kishte shpallur fjalën e Perëndisë në këto vende të largëta, prandaj Averkit iu dha edhe emri i barabartë me apostujt. Nga Masopotamia, ai u kthye në Siliki, Likaoni, Pisidi, dhe u rikthye pas shumë vitesh në atdheun e tij.

Atje u prit me entuziazëm nga grigja e tij. Vazhdoi të katekizonte, pagëzonte, të shëronte të sëmurë dhe të nxirrte demonë. Shkroi një libër mbi drejtimin shpirtëror për klerin. Pasi përgatiti pasues, shkoi në një mal të lartë për t’u lutur. Bëri të rridhte një burim me ujë të nxehtë dhe iu zbulua dita e fjetjes. Zbriti atëherë në qytet dhe përgatiti varrin mbi të cilin gjendet i shkruar ky mbishkrim:

“Qytetar i një qyteti madhështor, e bëra këtë varr kur isha ende gjallë për prehjen e trupit tim. Emri im është Averki. Jam dishepull i një Bariu të pastër i cili kullot delet e tij në male, lëndina, që shikon gjithçka. Ai më ka mësuar Shkrimet besnike të Jetës, më dërgoi në Romë për të soditur qytetin sovran dhe të shikoj Mbretëreshën e veshur me ar. Pashë këtu një popull që mban vulë të ndritshme. Pashë lëndinat e Sirisë dhe Nisibën e shkëlqyer. Përshkova Eufratin duke patur gjithmonë si shoqërues Pavlin. Besimi kudo më drejtoi. Kudo më shërbeu një peshk nga burimi i pastër, shumë i madh, që peshkoi një virgjëreshë e pastër. Ajo e jep tek miqtë e saj për ta ngrënë. Ka një verë të këndshme që e jep bashkë me bukën...” Ky mbishkrim ruhet edhe sot në një muze të Romës.

Si mbaroi përgatitjet për largimin e tij nga kjo botë, mblodhi të afërmit për t’iu thënë lamtumirë, dhe si ngriti sytë e duart drejt qiellit, fjeti për t’u bashkuar me korin e engjëjve.

[Irenna]

E enjte, 23 tetor 2014 - Shenjtori i ditës.

Jakovi i Jerusalemit, vëlla i Krishtit. Ignati i Konstandinopojës.

Jakovi i Jerusalemit, vëlla i Krishtit.

Ishte episkopi i parë i Jerusalemit dhe vëlla i Krishtit (Gal. 1.19), duket se ishte më i madhi i vëllezërve (për vëllezërit e Zotit u bë fjalë më 27 prill, në jetën e Shën Simeonit).

U bë shtyllë e Krishtërimit dhe ishte i respektuar edhe nga apostujt e mëdhenj Petro dhe Pavli (29 Qershor) sipas Gal. 2.9 dhe Vepr.12.17. Sidomos pas ikjes së Petros nga Jerusalemi, ai mbeti si prijësi i madh, falë farefisnisë me Perëndinjeriun dhe për talentet e virtytet e tij, për të cilat e quajtën Ovlia (hebraisht domethënë i drejti).

Me sa duket, ishte Nazirei, domethënë i taksur Perëndisë, si përshembull Samueli (20 Gusht), pra, që asnjëherë nuk piu verë. Kishte vetëpërmbajtje, përulësi dhe lutej për popullin aq sa gjunjët iu ashpërsuan si ato të devesë!

Megjithëse veproi vetëm në Jerusalem, midis bashkatdhetarëve të tij, nuk iu kundërvu pranimit të kombeve (idhujtarëve) në Krishterim (Gal.2.9). Madje, në Sinodin Apostolik (viti 49), pas fjalës së Petros, i cili respektohej nga të krishterët me prejardhje judaike dhe të Pavlit, që respektohej nga të krishterët me prejardhje pagane, foli ai, i Drejti, si kryetari i “Nënës së Kishave”, domethënë i Jerusalemit dhe propozoi “zgjidhjen e artë”, që u pranua njëzëri (Vepr.15.1-29).

Jakovi (hebraisht domethënë stërkëmbësi, si Jakovi i Dhiatës së Vjetër), është shumë e mundshme që u martirizua (viti 62), si më poshtë. Farisejtë, në një fazë amullie dhe bllokimi në qeverisjen romake, e ngjitën në kohën e Pashkëve në vendin më të lartë të Tempullit, duke i kërkuar të mohonte para pelegrinëve të pranishëm besimin e tyre tek Krishti. Ai bëri të kundërtën dhe për këtë e hodhën poshtë, e qëlluan me gurë dhe mbaroi nga goditjet me shkop në kokë.

Letra e tij e përgjithshme në Dhiatën e Re, që ka një karakter profetik dhe porosi morale të shumëllojshme, duket se është një predikim i bërë bashkëqytetarëve, i cili u përkthye në greqisht nën kujdesin e tij nga një sekretar shumë letrar. Mësimet e saj janë se “Besimi pa vepra, është besim i vdekur” (2.20); tundimet kanë dobi (1.2-4); anësia është mëkat (2.1-9). Efqelia bazohet ekskluzivisht në 5.14-15.

Me emrin e tij ruhet edhe një Liturgji e vjetër kataniktike (shpirtdërrmuese). Përfundimisht, ai kremtohet edhe të dielën pas Krishtlindjeve, së bashku me Shën Josifin dhe Shën Davidin.

[Irenna]

E premte, 24 tetor 2014 - Shenjtori i ditës.

Dëshmor Arethai. Dëshmore Sevastiana. Dëshmor Valentini.

Dëshmore Sevastiana.

U martirizua në kohën e Domitianit (81 - 96). Ishte nga Iraklia (ndoshta e Trakës, në brigjet e Propondidhës). Predikoi në Markinopol të Trakës, në jugperëndim të bregut të Varnës në Bullgarinë e sotme. Kishte marrë mësime dhe ishte pagëzuar nga Apostull Pavli (29 Qershor).

U spiunua, u kap dhe e pranoi tërësisht akuzën dhe dëshmoi pa u tundur se do të martirizohej. E goditën të gjithën me sfera plumbi dhe e burgosën. Por iu shfaq Pavli, e përshëndeti dhe i paratha se do ta dëshmonte Jisuin dhe në vendin e saj. Për një javë pushtetari e hodhi në kaminë (furrë) për një kohë të gjatë, prej nga doli e padjegur, kështu që u habitën të gjithë. Kur po lutej, një erë e madhe me breshër të fortë, i shoi zjarret dhe shpërndau ata që ndodheshin së bashku me arkondin, të cilët u rrezikuan. I mahnitur e pyeti më pas për të dhënat e saj. Për arsye se ajo heshtte, ia treguan të tjerët.

Kështu e çoi tek sunduesi i Iraklias, ndërsa atëherë një engjëll e siguroi se do t’i ndodhej afër. Atje e varën në një rrotë që i shqyente mishrat, të cilat binin erë të mirë, ndërsa ajo falej pandërprerë. Thonin pra se dukej sikur vuante një qenie tjetër jonjerëzore. Kur u dha në kafshët e egra, një luan tejet i madh foli si njeri për ta lavdëruar atleten dhe për të sharë kriminelët, e rrethoi së bashku me një luaneshë duke e vënë në mes për ta nderuar. Tirani i mundur urdhëroi t’i pritej koka, ku në vend të gjakut buroi qumësht.

Kokën dhe trupin ia futën në një thes me një peshë të rëndë plumbi, dhe e hodhën në det, por engjëlli i nxori lipsanet e nderuara më në perëndim, në Redhesto, për t’i lyer me miro dhe për t’i varrosur me nderime të një aristokrate. Sipas të dhënave të ndryshme, ishte nga Sevastia e Frigjisë, në brendësinë perëndimore të Azisë së Vogël, dhe pasi u ndoq nga Markianopoli, arriti në Iraklia ku u var nga koka dhe u coptua me thonj të hekurt para se t’i pritej koka.

Sevastiana, greqisht do të thotë e respektuar.

[Irenna]

E shtunë, 25 tetor 2014 - Shenjtori i ditës.

Tavithaja e Jopës. Dëshmorët Markiani, Martiri, Krisafi, Valeri.

Dëshmor Markiani dhe Martiri.

Shën Markiani dhe Martiri jetuan në Konstandinopojë nën mbretërimin e perandorit arian Konstanci (337-361). Ishin fisnikë dhe të gjithë i admironin për diturinë që kishin. U bënë sekretarë të patriarkut Pavël Rrëfyesi (6 nëntor), i cili u vra nga arianët në Armeni, ku e kishin internuar (344). Duke mos iu frikësuar as martirizimit, as internimit, martirët e shenjtë Markiani dhe Martiri vazhduan të shpallnin besën e krishterë para popullit. Për periudhën e tyre të vështirë, këto fjalë ishin mburoja e tyre kundër sulmeve të heretikëve. U vranë me shpatë dhe u varrosën para portës së quajtur Melandisia. Pas kthimit të paqes në Kishë, shën Joan Gojarti ndërtoi një kishë kushtuar këtyre martirëve mbi varrin e tyre.

[Irenna]

E diel, 26 tetor 2014 - Shenjtori i ditës.

Dëshmor i madh Dhimitër Mirovliti. Dëshmore Leptina.

Dëshmor i madh Dhimitër Mirovliti.

Lindi në Selanik, në një familje besimtarësh aristokratë, rreth vitit 280. Pavarësisht se ishte zyrtar shumë i lartë, i ngarkuar me administrimin e Greqisë dhe tepër i ri, ruante virgjërinë e plotë, prandaj u nderua që shpejt si shembull i murgjve. Pastërtia e frymës dhe e trupit e bëri njohës të mistereve dhe mësonjës të teologjisë.

Drejtonte kryesisht një rreth të rinjsh, midis të cilëve ishte dhe bashkëqytetari i tij, Nestori (27 Tetor), me moshë shumë të re, adoleshent. U arrestua ndërsa jepte mësim në një bodrum.

Në lojërat për nder të perandorit Maksimian (286-305), i cili ishte vetë i pranishëm, mori pjesë gjiganti i guximshëm Lieu i pamposhtur, mburrja e mbretit. Nestori vendos që ta përulë krenarinë e të dy idhujtarëve të shquar. Ndaj, arrin të hyjë në burg dhe kërkon uratën dhe ndërmjetimet e shenjtit, i cili bën mbi të shenjën e kryqit dhe i parathotë fitoren dhe martirizimin.

Më kot e këshillon në stadium Maksimiani që t’i vijë keq për rininë e tij. Sulet duke thirrur:- “Perëndi e Dhimitrit më ndihmo” dhe e ngul shpatën thellë në zemrën e barbarit.

Ngjarja e pabesueshme u konsiderua si fitore e Krishterimit kundër idhujtarisë dhe monarku i egërsuar urdhëroi dhe e vranë Dhimitrin duke e shpuar atë me shtiza, më pas dhe Nestorin me prerje koke.

Të krishterët e varrosën mbrojtësin e Selanikut të respektuar nga populli në vendin e martirizimit, atje ku sot ndodhet kisha e lashtë dhe e shkëlqyer e tij. Varri nxirrte miro dhe ashtu si gjaku dhe unaza e tij bënin mrekullira të shumta.

Sot festohet dhe transferimi në Konstandinopojë (1149) i ikonës.

Mirovliti (domethënë miroburonjësi) mbrojti qytetin e tij nga invazione të ndryshme gjatë kohërave, dhe çlirimi përfundimtar i tij prej turqve u arrit ditën e kujtimit të tij (26. 10. 1912).

Të paktën që nga shekulli i 12-të, në tetor ngrihej një qytet shtesë, ku kryheshin “Dhimitriat” panaire tregtare, ekspozitë e prodhimeve vendase dhe të huaja dhe takime të dijetarëve dhe artistëve, pararendëse të aktiviteteve të sotme të “Ekspozitës ndërkombëtare të Selanikut”. Emri Dhimitër rrjedh nga Dhimitra, greqisht do të thotë mëmëdhe.

[Irenna]

[Irenna]

E hënë, 27 tetor 2014 - Shenjtori i ditës.

Dëshmor Nestori. Prokla, e shoqja e Pont Pilatit. Ati i shenjtë Dhimitri Basarabov.

Ati i shenjtë Dhimitri Basarabov.

Lindi në fillim të shekullit 13, në fshatin Basarabv, në krahinën jugore të Danubit, e cila në atë kohë i përkiste mbretërisë së Bullgarisë. Që fëmijë filloi të ushtrohej në virtyt më kreshmë dhe lutje. Një ditë, siç po kulloste lopët, shkeli mbi një fole në bar dhe theu disa vezë që gjendeshin atje. I erdhi shumë keq, dhe vendosi si dënim që ta linte zhveshur këmbën që shkaktoi këtë për tre vjet, dimër verë.

Më vonë shkoi në një vëllazëri murgjërore, dhe si u nënshtrua në bindje, u tërhoq në një pyll dhe ngriti strehën e tij në një shpellë, pranë lumit Lomos, i panjohur nga njerëzit, dhe natë e ditë kërkonte Zotin me lot. Njohu që më përpara ditën e fjetjes së tij, kështu u shtri mbi dy pllaka guri dhe fjeti në paqe.

Shumë vite rrodhën më pas dhe njerëzit pothuajse e kishin harruar fare se atje ekzistonte një asket. Një ditë, kur u mbushën tre shekuj pas fjetjes së shenjtorit , një përmbytje bëri që ujërat e lumit të arrinin deri në shpellë. Rrjedha ngriti pllakat e gurit dhe nxori në sipërfaqe trupin e paprishur të shenjtorit. Njëqind vjet më vonë, shenjti iu shfaq në ëndërr një vogëlusheje të paralizuar, dhe e porositi që t’u kërkonte prindërve të saj ta çonin fëmijën deri tek lumi që të shërohej. Një grup i madh priftërinjsh nga ajo dioqezë e shoqëruan familjen e vajzës deri në vendin ku ishte varrosur shenjti, dhe për çudinë e të gjithëve, një dritë e mistershme u shfaq.

Filluan të gërmonin, dhe gjetën trupin e paprishur të shenjtit i cili rrezatonte Hirin e Shpirtit të Shenjtë, i cili shëroi vajzën e vogël. Ata e morën trupin e shenjtit dhe e çuan në fshatin Basarabov, dhe mrekulli të tjera u kryen. Atëherë, i gjithë populli erdhi për të nderuar lipsanin e shenjtit. Episkopi i Vllahisë ndërtoi një kishë në fshat për nder të shenjtorit.

Në fund të luftës ruso-turke (1774), ushtria ruse kur arriti afër fshatit, gjenerali Pjer Saltikov urdhëroi të transferohej në Rusi lipsani i shën Dhimitrit, me qëllim që të ruheshin nga barbaritë e turqve. Kur kortezhi arriti në Bukuresht, një i krishterë me emrin Dhimitri Çatzi, mik i gjeneralit, nuk dëshiroi që trupi i shenjtit të çohej në Rusi, ndaj lejoi të merrej vetëm një dorë e shenjtit, e cila u dërgua në Lavrën e Shpellave në Kiev.

Trupi i shën Dhimitrit u vendos në katedralen e Bukureshtit, dhe nderohet si mbrojtësi i qytetit dhe i gjithë Rumanisë. Çdo vit, më 27 tetor turmë e madhe njerëzish mblidhen në Bukuresht për të kremtuar përgjatë tri ditëve, festën e shën Dhimitrit të ri dhe nderojnë lipsanin e tij të çmuar që buron pa pushim erë miroje.