Kosova me "blloka" nuk zh-bllokohet

[Kosovelli]

Asnjë ngjarje, asnjë akt i ndonjë individi, i ndonjë pjese të shoqërisë, i ndonjë shoqërie, madje i shoqërisë si tërësi nuk mund të merret si shkak për të tejkaluar ligjet Hyjnore.
Veprimet e të tjerëve në asnjë mënyrë nuk janë peshore e cila matë situatën dhe lejon ose ndalon veprimet jashtëligjore.
Ajo që ne duam të veprojmë ose/dhe veprojmë, e që është e ndaluar, nën presion psikik për shkak të ndonjë ngacmimi të jashtë nga burimet që ceka, nuk duhet arsyetuar dhe nuk mund të merren si asgjë sepse ato janë veprimet të jashtëligjshme për të cilat është premtuar ndëshkim.
Pa dyshim se ne jemi mëkatarë dhe se nuk mund të jemi ndryshe. Se ne duhet kërkuar falje dhe se rrugët tjera janë tunele drejt humbjes.
Por, më e mira është që të matemi në veprimet tona sepse durimtari dhe ai që kërkon falje nuk janë të njëjtë. I pari është afër vijës më të lartë të së mirës e ky i dyti është afër vijës më të ulët të së mirës ose më mirë thënë, me të kërkuar falje sapo ka kaluar kufirin në të mirë, kuptohet nëse i është pranuar falja.

Është pikëlluese se si nëpër media të ndryshme e nëpër biseda, i japim hapësirë që të marrim punët e huaja mbi supet tona, njëkohësisht duke harruar ose/dhe duke lënë anash, për nesër ndoshta, obligimet tona.

Ne duhet përkujtuar veten që kritika më e mirë është puna dhe jo fjala. Fjala është e fundit, atëherë kur nuk mundemi/duam/dimë të punojmë.

[Kosovelli]

Tridhjetë vjet me radhë i ke mashtruar njerëzit, i ke gënjyer, i ke grabitur, je tallur me 'ta, herë si komunist e herë si demokrat, me petkun mbrojtës si “djalë i diplomatit”. Paratë e vjedhura ia bëre vetes hallall shumë lehtë: kërceve në një këmbë rreth pushtetit Jugosllav, cingërove çelësat dhe tenxheret dhe bëre një arkivol e shëtite rreth Prishtinës për një orë. Ja ky është tërë vetëmohimi yt, këto janë tërë sakrificat e tua. Përse njerëzit t’i japin në dorëzim paratë e tyre? A thue se paraja heq paranë? Jo! Që në mëngjes, si një merimangë, ti end pëlhura në të gjitha anët, tërheq hajdutët, grabitësit e udhës së madhe dhe banditët. Zanati yt është batakçillëku dhe mashtrimi. A mos të thotë mëndja se ky maskarallëk do të vazhdojë tërë jetën? (…) Në qoftë se edhe fati i një brezi të vëndit tonë do të bjerë në duart tuaja, kombi ynë do të zhduket. Por ta dini se edhe sikur të ngrini rreth jush një mur si atë të Kinës, prapë se prapë bota do të ndryshohet për së shpejti. Ju bëni tamam si thëllëzat që fshehin kokën në dëborë. Dhe në qoftë se as ne, intelektualët, nuk do të fitojmë të drejtën për ekzistencë, atëherë do të vijnë të tjerët që do të na zenë vëndin. Në një rast të tillë – adio, iku Veton Surroi&Company dhe bashkë me 'të – tërë pasuria që ka mbledhur. Mos ki merak, jo vetëm ti dhe trashëgimtarët e tu, po edhe trashëgimtarët e trashëgimtarëve të tu do të shemben në skëterrë, në atë gropën që ti po rëmon për të gjithë. Ti nuk do të shpëtosh, bile as edhe sikur t’i mbash paratë jashtë shtetit. Tani njerëzit të buzëqeshin akoma, po nesër, do të të pështyjnë dhe do të të godasin; ti do të hiqesh zvarrë kudo si një mace me kërbishten të thyer. Kudo që të shkosh do të tërheqësh pas vetes turpin tënd; ky turp do t’i ndjekë edhe trashëgimtarët e tu.