Shenjtori i ditës.

[Irenna]

E mërkurë, 5 nëntor 2014 - Shenjtori i ditës.

Apostujt Hermai, Lini, Gai nga të 70 -t. Dëshmor Galaktioni, Epistima.

Dëshmor Galaktioni, Epistima.

Këta martirë të shenjtë jetuan gjatë mbretërimit të perandorit Deci (250) dhe qeveritarit Sekundi në qytetin e Emesit. Prindërit e Galaktionit, Klitofoni dhe Lefkipa ishin paganë të pasur të qytetit. Por kishin vetëm një brengë, ata nuk kishin fëmijë. Një herë në qytet, kishte ndaluar për disa ditë një murg me emrin Onufër.

Ai mblidhte lëmoshë për të varfërit dhe një ditë trokiti edhe në portën e Lefkipës. Kur pa fytyrën e saj të vrarë, ai i kërkoi arsyen. Me hirin e Perëndisë, ai i mësoi besimin e vërtetë dhe e pagëzoi. Pak kohë më vonë, ajo lindi dhe ndihmoi edhe bashkëshortin e saj të kthehej në besimin e vërtetë.

Edhe fëmijën e tyre e pagëzuan dhe i vunë emrin Galaktion. Kur ai u bë 20 vjet, mbeti jetim nga nëna dhe i ati vendosi ta martonte me një vajzë pagane të quajtur Epistima. Nga bindja pranoi, por refuzoi t’i afrohej vajzës, nga frika se mos e njolloste Pagëzimin e shenjtë. Me ndihmën e Galaktionit, edhe Epistima u bë e krishterë.

Tetë ditë pas pagëzimit të saj, Epistima pa në ëndërr lavdinë që ruhej në qiej për ata që e ruanin pastërtinë e tyre për Perëndinë. Ia tregoi edhe bashkëshortit të saj dhe që të dy vendosën të jetonin në pastërti deri në fund të jetës së tyre. Tërë pasurinë e ndanë tek të varfërit dhe u nisën në shkretëtirën e Sinait. Kur arritën në vendin e quajtur Puplion, gjetën një grup prej 12 eremitësh të cilët e morën me vete Galaktionin, ndërsa Epistimën e dërguan tek katër gra askete diku atje pranë. Në atë periudhë tirani kërkoi që t’i dëbonin murgjit nga shkretëtira.

Që të dy, Galaktionin dhe Epistimën i kapën dhe i nxorën përpara qeveritarit Ursus. I rrahën mizorisht dhe i nxorën të zhveshur para të gjithëve. I shpuan me gozhdë në thonjtë, ua prenë duart dhe këmbët. Në fund, i vranë me shpatë. Shën Galaktioni ishte 30 vjet dhe shën Epistima 16. Ata që refuzuan të bashkoheshin në mish në këtë jetë kalimtare, u bashkuan përjetësisht me Perëndinë.

[Irenna]

E enjte, 6 nëntor 2014 - Shenjtori i ditës.

Omologjet Pavli i Konstandinopojës. Omologjet Leonardi. Oshënar Llukai.

Omologjet Pavli i Konstandinopojës.

Lindi në Selanik në fillim të shekullit IV. Kur u mblodh Sinodi i Nikesë, ai ishte ende adoleshent, por më vonë u rendit në radhët e klerikëve të Kishës së Konstandinopojës. Dallohej për pastërtinë e jetës së tij, për butësinë dhe për mësimin brilant të besimit të vërtetë. Prandaj edhe u dorëzua dhjak, më pas prift nga patriarku Aleksandër, edhe pse ishte ende i ri.

U bë kryepiskop më 340, pas fjetjes së Aleksandrit, i zgjedhur si pasues i tij. Zgjedhja e tij shkaktoi urrejtje tek arianët dhe filluan të shpifnin për të te perandor Konstanci. Kur perandori u kthye në kryeqytet i tërbuar, mblodhi një këshill episkopësh arianë, i cili e shkarkoi Pavlin nga froni episkopal dhe vendosën në vend të tij episkopin e Nikomedisë, Eusebin: një nga krerët e herezisë.

Ai filloi të dëbonte mbrojtësit e Sinodit të Nikesë, por megjithatë Perëndia nuk e braktisi Kishën e tij. Eusebi vdiq pas një viti dhe populli kërkoi kthimin e Pavlit, i cili ishte strehuar në Romë me shën Athanasin e Aleksandrisë. Por nuk pushuan trazirat. Pasuesit e herezisë ariane kishin zgjedhur si pasues të Eusebit një tjetër episkop, Makedonin. Kur perandori e mësoi këtë, ai i dha urdhër Hermogjenit, kryetarit të ushtrisë së Thrakës, të hynte me trupat e tij në kryeqytet dhe ta dëbonin sërish Pavlin. Por populli bëri kryengritje të përgjakshme sa vetë Hermogjeni u bë viktimë e saj.

Më në fund, Pavli u ngjit në fronin episkopal, por për pak kohë, sepse perandori mbërriti në vend dhe e dëboi përsëri Pavlin. Shenjti pati mbështetjen e perandorit Konstant në Trevë dhe falë letrave qortuese që papa u drejtonte episkopëve të Lindjes për qëndrimin që mbajtën me shën Athanasin dhe Pavlin, i lumuri u rikthye në vendin e tij. Por tërbimi i Konstancit nuk kishte paqësim, ndaj ai ngarkoi prefektin Filip ta përjashtonte Pavlin nga qyteti. Ai e ftoi gjoja për nderim, dhe e largoi fshehtazi për në Selanik, por shenjti u kthye në Romë.

Më 347, nga Sinodi i Sardikës, Athanasi dhe Pavli mundën të ringjiteshin në fronin episkopal. Për tre vjet, Kisha e Konstandinopolit pa paqe dhe siguri. Por zgjati pak, sepse më 350 konti Magnenc protestoi kundër perandorit orthodhoks në Perëndim, Konstantit. Nga ana tjetër, pretendimet për një perandori universale detyruan perandorin tjetër Konstanc të niste një luftë kundër tij. Ai filloi edhe persekutimet kundër të krishterëve. Kapi Pavlin e shenjtë dhe e lidhi me zinxhirë të rëndë. E çoi në fillim në Singar, pastaj në Emesa, pastaj shumë larg Armenisë. Dhe këtu, ai u kap nga arianët, në kohën që kremtonte Liturgjinë Hyjnore dhe e mbytën me anë të omoforit (petrahilit).

[Irenna]

E premte, 7 nëntor 2014 - Shenjtori i ditës.

33 dëshmorët në Melitinë. Dëshmor Athinodhori. Dëshmor Tavrioni. Oshënar Llazar çudibërësi.

Oshënar Llazar çudibërësi.

Ati ynë i shenjtë Llazar u lind më 968 në një fshat fqinj të Magnezisë së Meandrës. Kur lindi, një dritë verbuese mbushi me dritë dhomën dhe i nxori jashtë gratë që ishin atje. Kur ato u kthyen e gjetën foshnjën në një pozicion lutjeje, me duar të kryqëzuara dhe me fytyrë të kthyer drejt lindjes. Kur mbushi 6 vjeç, prindërit e tij e besuan tek një prift me emrin Leont, që t’i mësonte Shkrimet e Shenjta.

Tre vjet më vonë u dërgua tek noteri Gjergj në Orobos për të ndjekur edukimin e tij dhe pas tre vjetësh, xhaxhai i tij Elia, murg në Manastirin Kalathoi, e mori me vete që të përsosej në dituritë kishtare. Gjatë këtyre viteve, Leoni (ishte emri që kishte kur u pagëzua) dallohej nga butësia, përulësia dhe zelli për shërbesat. Mëshira që kishte për të varfërit bënte që të shpërndante edhe të ardhurat e mësuesve të tij, kështu që shumë herë u rrah prej tyre.

Dëshironte të vizitonte vendet e shenjta dhe u largua nga manastiri, por xhaxhai e kthye përsëri. E dërgoi në Manastirin e Strubilionit pranë një noteri që të mësonte mirë shkencën juridike. Pas tre vjetësh, ai bëri një tjetër përpjekje për të vizituar vendet e shenjta, por përsëri e gjetën. Dhjetë muaj më vonë arriti të realizonte dëshirën e tij.

Takoi një asket, i cili i zbuloi rreziqet e pelegrinazhit që donte të ndërmerrte dhe e këshilloi të tërhiqej në një manastir afër Atalias. Atje ai mori skimën engjëllore dhe mori emrin Llazar. U bë model për murgjit. Kur igumeni i tij fjeti në Zotin, ai kërkoi të shkonte në shpellën atje afër. Qëndroi i vetmuar për shtatë vjet dhe më në fund u kthye në Jerusalem. Shkoi në manastirin e Shën Savës, por kërkonte vetminë. Igumeni i manastirit e dërgoi në manastirin e Shën Efthimit, por atje qëndroi për pak kohë.

Përsëri u kthye në manastirin e Shën Savës, ku patriarku i Jerusalemit e hirotonisi prift pa dëshirën e tij. Sipas traditës së murgjve në Palestinë, që nga fillimi i Kreshmës së Madhe dhe deri në të Dielën e Palmave, Llazari e kishte zakon të tërhiqej në shkretëtirë ku dielli e përvëlonte. Iu zbulua se Saracinët po plaçkitnin qytetin e Jerusalemit, ndaj edhe me disa shokë të tjerë asketizmi, ai u kthye në Efes dhe qëndroi me dy murgj që asketizonin jo shumë larg qytetit, në kishën kushtuar shën Marinës. Llazari ndërtoi një shtyllë mbuluar me çati dhe u ngjit për një asketizëm më të ashpër. Shumë njerëz erdhën pranë tij.

Ishte zemërgjerë, kaq sa dy miqtë e tij e braktisën nga frika se nuk do të kishin më me çfarë të mbijetonin. Por të tjerë nxënës erdhën pranë tij. U desh të ndërtoheshin qeli (dhoma) dhe një kishë. Shenjti jetoi për shtatë vjet mbi këtë shtyllë. U largua një herë nga shtylla për të shkuar në një shpellë, të shenjtëruar më parë nga shën Pafnuti. Atje qëndroi vetëm gjashtë muaj, sepse mitropoliti i Efesit e urdhëroi të kthehej tek nxënësit e tij. Jetonte në varfëri të tejskajshme.

Fitoi dhuntinë e largpamësisë dhe të profecisë. Parashikoi më përpara ditën e vdekjes, por kur nxënësit e tij e lutën që të mos i linte vetëm, ai i kërkoi Hyjlindëses së Tërëshenjtë Mari t’i jepte edhe 15 vjet të tjera shtesë. Më 1054, ai thirri nxënësin e tij Nikolla, tetë ditë para fjetjes, dhe i diktoi me detaje testamentin e tij shpirtëror. Fjeti më 8 nëntor dhe u varros pranë shtyllës ku asketizoi.

[Irenna]

E shtunë, 8 nëntor 2014 - Shenjtori i ditës.

Kryeengjëjt Mihail e Gavriil dhe Fuqitë e Patrup. Oshënare Efrosina e Re.

Oshënare Efrosina e Re.

U lind në Peloponez në mes të shekullit të 9-të, pastaj u rrit në Kalabri. Më pas e dërguan në Konstandinopojë, tek xhaxhai i saj Angjelasi. Për t’i shpëtuar martesës që përgatisnin për të, dhe për të ruajtur virgjërinë për Perëndinë, u arratis dhe u fsheh për tre muaj në një mulli të vjetër. Veshi rroba mashkullore, mori emrin Joan dhe hipi anijen për të shkuan në një manastir, ku pas 15 vjetësh jetë engjëllore në të gjitha kërkesat e jetës së manastirit, u zgjodh igumene. Por për t’i shpëtuar lavdisë së kotë të kësaj bote, u nis në kërkim të vetmisë dhe u bë shok asketizmi i një eremiti plak për dhjetë vjet.

Rreth vitit 903, ajo merr formën e saj femërore dhe kthehet në Konstandinopojë, ku themelon një manastir virgjëreshash pranë kishës së Burimit Jetëdhënës. Qëndron e mbyllur në një qeli të nëndheshme, dhe një herë në jave merrte pak ushqim. Por si ishte e mundur të fshihej nën shinik pishtari rrezatues i virtyteve? Me gjithë përpjekjet e saj për të mos u njohur nga njerëzit, vizitorët erdhën në manastir, mes të cilëve edhe personalitetet më të mëdha të oborrit, perandori Leon VI i Urti (886-911), i cili me lutjet e shenjtores pati një djalë nga bashkëshortja e tij Zoi.

Efrosina tentoi të largohej duke u vendosur në kishën kushtuar Trinisë së Shenjtë jo larg bashkë me 12 murgesha. Edhe atje banonte nën tokë, në një shpellë nën ndërtesën. Por edhe atje u zbulua nga perandori, dhe mori për manastirin e saj të ardhura vjetore të konsiderueshme. Perandori Romani I Likapini (920-944) e nderonte shumë shenjtoren, i cili mbante rripin e murgeshës nën armatimin që mbante në beteja.

Për shkak të luftës që shpërtheu kundër Skithasve, Efrosina ndryshoi edhe një herë vendqëndrimin dhe shkoi në manastirin e Mbrojtjes së Hyjlindëses. Atje dorëzoi shpirtin te Perëndia në moshën 69-vjeçare, ditën e festës së Engjëjve të shenjtë, jetën e të cilëve kishte imituar në këtë botë.

E ndryshme nga shën Efrosina e Aleksandrisë (25 shtator), ajo nuk përmendet nëpër Sinaksarë. Jeta e saj u shkrua në shekullin e 14-të.

[Irenna]

E diel, 7 dhjetor 2014 - Shenjtori i ditës.

Ambrozi i Milanos. Oshënar Grigori në Athos.

Ambrozi i Milanos.

Pishtar rrezatues i dritës së pakrijuar, ky atë i shkëlqyer, emri i të cilit do të thotë pavdekësi hyjnore, vinte nga një familje fisnike dhe e fuqishme romake që ishte bërë e krishterë. Lindi në Trevë më 349, dhe ati i tij ishte prefekt i pretorjes për provincën e galëve.

Kur ky i fundit vdiq, e ëma u kthye në Romë bashkë me tre fëmijët, ende të vegjël: Ambrozi, Markelino dhe Satira. Ende foshnjë, një ditë bletët erdhën në djepin e Ambrozit, hynë në gojën e tij, pastaj u ngritën në qiell, duke parashikuar kështu elokuencën e tij qiellore. U besua tek mësuesit më të mirë. Tregoi aftësi të mëdha për shkencat dhe kishte admirimin e të gjithëve për dhuntitë e tij oratorike.

Pas mbarimit të studimeve të tij për drejtësi, u caktua nga perandori Valentiniani I (+ 375) si guvernator i provincës së Liguri-Emilia, me kryeqytet Milanon. Prefekti Probus, pa ditur se profetizonte, i tha shenjtit: “Shko dhe qeveris më tepër si episkop sesa si gjykatës”. Shumë shpejt ai fitoi urtësi dhe virtyte si dhe admirimin e popullit.

[Irenna]

Me falni per vonesat e shumta.