Thelbi...

[dikeafajtore]

Tek dera ime do trokasësh, por nuk do dal une të ta hap,
edhe do më dëgjosh tek qaj…(andaluziane)




.........Letrat e Martinit fillonin me justifikimet e zakonshme në lidhje me pamundësine që ai kish pasur t’i shkruante më parë, justifikime të cilat ajo zakonisht i kalonte pa shume vëmendje. Sepse ishin të njëjtat: shumë stres, shumë punë dhe thuajse fare kohë të lirë. Ishin njohur dy dimra të shkuar, jo dhe rastësisht, në shtëpine e Kristina Kominos, shoqe e ngushte e Marias dhe kusherire e larget e Martinit. Por asokohe ai jetonte në të njëjtin qytet me të, dhe kështu qëlluan të ishin ulur pranë e pranë në tryezën e pagëzimit të djalit të Kristinës.
Kishin shkëmbyer përshëndetjet e rastit, kishin folur për gjëra nga më të zakonshmet, për motin, qeratë e shtëpive, bizneset që sa vinte e ngecnin diku, pastaj ishin hedhur tek filmat e fundit, ca thashetheme mbi njerëzit e artit dhe të skenës. Dikur ajo e kish pyetur:
-Me se merreni, zoteri?
-Me asgjë, zonjë. Jam milioner, keshtu që s’kam pse të merrem me gjësendi, - dhe kish qeshur duke kapërcyer një gllënjkë konjak.- Babai im ka punuar aq sa unë të mos bëj asgjë,- vazhdoi ai me të njëjtin ton.
Ajo e kish parë me mosbesim, por pamja e tij, sjellja e sigurt, si dhe kostumi i shtrenjte që kish veshur, sikur e bindën diçka. Pastaj kur ajo kish pyetur Kristinën, kjo kish qeshur me të madhe dhe kish tundur dorën ne ajër “ Oh, të lutem, pse merresh me Martinin? Ai s’ka një cent në xhep. Megjithëse ka mendjen më pjellore në botë”
-E di, e di,- i kish thënë ai më pas kur ajo s’po i jepte më muhabet gjatë darkës,- Kristina është vajzë e ndershme. Të tregoi? Por sidoqë te vijë puna, unë nje dite do bëhem milioner. Kështu që mund të vazhdojmë sërish bisedën tonë në këtë tryezë milionerësh, -dhe ish zgërdhirë djallëzisht.
Nje ditë? Martini ishte tridhjetë e gjashtë vjeç dhe shpresonte me një optimizëm te çuditshëm se një ditë do të bëhej i pasur. Në këtë botë ose duhet t’i kesh të gjitha, ose nuk duhet të jesh fare, kjo ishte filozofia e tij. Por kur ajo shkoi për herë të parë në banesën e tij, u tmerrua nga pisllëku dhe vula e varfërise, qëndroi gjithë kohën si në gjemba dhe mezi e vuri në buzë filxhanin e kafesë që ai i serviri pasi e shpëlau me ujë të ftohtë në lavamanin që i shërbente për shumë funksione. Ndërsa ai i rrëfente për një plan fenomenal që i kish ardhur rrufeshëm në mendje një natë më parë, ajo mendonte se sa e cuditshme është gjendja e hipnozës, më saktë autosugjestionit. Martini zvarritet, tha ajo me vete, por po të pyesësh atë, ai me sigurinë më të madhe do të vërtetonte se përkundrazi, te tjerët zvarriten, ai jeton për sa kohë që truri i tij harton skema fantastike që e errësojnë mizerjen që e rrethon. Njëmijë herë ish betuar me vete të mos ia bënte të gjatë këtij njeriu, por diçka e paqartë e pengonte. Kur ai e merrte ne telefon dhe i thosh pa ndonjë turp të madh:”Zonjë, sot jam i ftuar për drekë në shtëpinë tuaj” Maria Matrënga vetëm qeshte dhe i thoshte: “ Do ketë ndonjë gatim special, thua?”. Nganjëhere e urrente, sepse sillej si harbut duke harruar ku ndodhej dhe sikur gjithë faji pse ai ishte akoma në atë gjendje ishte i saj. Kulmi ishte kur pikërisht në çastin që ajo donte ta shporrte një sahat e më parë nga shtëpia, ai i thoshte: “ nuk kuptoj një gjë…pse nuk bëhesh e dashura ime?”
E vërteta qe se ajo e kish menduar edhe këtë. Maria ishte tek të dyzetepesat, por nuk ishte halli tek ndryshimi në moshë. Tani këto gjëra ndodhnin përditë... Pasi e rrahu mirë e mirë këtë punë ajo befas e kuptoi që kish diçka në fizikun e tij që nuk e lejonte dot ta shihte si një mashkull me të cilin mund të bëheshin gjërat që rëndom ndodhin mes nje çifti. Shpatulla të ngushta, kraharor i dobët, këmbë të gjata dhe të holla. Por nuk mbaronte këtu. Me Martinin asgjë s’mund të merrej seriozisht..
Kur ai i rrëfente pjesë nga shkrimet e tij, ia ngulte syte m’u në gojë, drejt e tek fjalët që ajo do nxirrte, saqë asaj i ishin kthyer në një siklet të tmerrshëm pikërisht çastet kur i duhej të jepte mendje. Qëllonte që shkrimet ishin vërtet të forta dhe ajo shpërthente në një esklamacion të tepruar, ndërsa atij i mvishej krejt fytyra nga një dritë lumturie. Por nganjëherë ajo vërtet s’i kuptonte ato që shkruante Martini dhe sapo niste: “Well, e kuptoj ti ke dashur të thuash këte apo atë, mirëpo….” “Çfarë mirëpo….çfarë mirëpo,- ia bënte ai me mllef dhe ngrihej nga vendi tërë nervozizëm…-Si ka mundësi që ju femrat jeni kaq gjysmake…ç’pres dhe unë…nëse ka Zot, ai u ka bërë vetëm për të pjellë…”- dhe shfrynte gjithë cinizëm
“E di cfarë? - i tha ajo dikur me një ton fare të qetë. – Dil jashtë”
“Jashtë?- ia ktheu ai habitur dhe pa përqark i hutuar.- Ku jashtë? Ti kujton se unë jam brenda?… E di ti ç’do të thotë të jesh brenda?, - dhe me gishtin tregues e preku në mjekerr.- T’i afrohesh thelbit, ta prekësh atë, deri atje ku ai të të përvëlojë, të vdesësh mbi të….pak rëndësi ka nëse ky thelb është i shëndoshë apo drejt kalbjes. Problemi është se rruga për tek ai nuk gjendet gjithnjë me të njëjtën hartë…Oj, jashtë thotë. Unë jashtë jam …jashtë, dhe një Zot e di kur mund të hyj…”- dhe u lëshua i shkrehur në karrike.
Një pasdite pasi kish pirë dy gota verë e kish zënë gjumi në kanapenë e hollit dhe ajo ish nisur ta mbulojë me një batanije të hollë, ngadalë, pa dashur ta zgjonte. Kishte një fytyrë të hequr, të zeshkët, një sanguin në kufijtë e kolerikut, dhe shumë i dobët, perëndi, sa i dobët. Gjumi e shndrronte krejtësisht,duke i dhënë pamjen e një vogëlushi të rritur. Fytyra e këtij ciniku të pandreqshëm më në fund kish rënë në qetësi. Ndihej frymëmarrja e lehtë që shfrynte currila të hollë ajri, flokët e ashpër nuk dukeshin më aq të ashpra si në momentet që ai vërtitej zgjuar. Ajo u kërrus ta mbulonte pa u ndjerë, kur përnjëherë ai zgjati krahët dhe e përfshiu për beli. E tmerruar nga befasia, ndërsa ai duke u zgërdhirë tërë qejf i tha: “E dashur, kurrë mos i beso një të vdekuri", Maria Matrënga ia kish përveshur një shpullë të fortë turinjve, por u pendua thuajse në sekondë. Pa me trishtim sesi u mrrol tjetri, si u prish në fytyrë, si mbylli pak sytë dhe pas nje copë here dicka e mprehtë e shpoi ne zemër kur ai tha: Mirë ma bëre…
Pastaj Martini ish zhdukur për ditë të tëra, derisa një mëngjes Maria gjeti në kutinë postare një letër që vinte nga përtej oqeanit. Më në fund një shenjë dhe sinjal prej tij. Kishin qenë ditët më të rënda, më të trishtuara qysh prej shumë vjetësh, diçka sikur i ishte shkulur nga stomaku dhe sikur një flutur i sillej rrotull në zgavrën e zbrazur. Por si për ironi të gjithë kësaj pritje të gjatë e të pakuptimtë, letra nuk kishte asnjë shenjë mallëngjimi apo trishtimi, ai thjesht i rrëfente mes të tjerave, se si kish shtënë në dorë ca harta të vjetra, shumë sekrete, dhe bashkë me dy miq të vjetër shkolle, kishin blerë dedektorë dhe turlilloj pajisjesh të tjera që do t’u duheshin tash e tutje për ekspeditën ndoshta më të çmendur të shekullit, por dhe shumë të vërtetë ama. Dhe fill pasi të gjenin thesarin e ëndërruar, ata kishin ndërmend të blinin një ishull në Karaibe, të vogël ndoshta, por krejtësisht të tyrin, ku dhe ti Maria, i thoshte ai (patjetër me atë cinizmin e zakonshem) duhet të pajisesh me vizë për të hyrë. Dhe tani po e mbyll këtë letër, sepse nuk kam më kohe për llogje…Martini.
..........Maria ndenji gjatë me pëllëmbën mbështetur në faqen e ndezur nga malli dhe zhgënjimi, mori njëhere frymë thellë dhe fshiu me inat një lot që i rrëshqiti në mjeker. Po ç’dreqin e kishte zënë me këtë aventurier të pacipë, me këtë njeri kaq të pashpirt, që në vend se të pyeste e fliste si të gjithë njerëzit që kanë dy fije mend në kokë, këpuste lloj lloj broçkullash e gënjeshtrash vetëm e vetëm që ta shkatërronte përfundimisht të gjorën grua? Çfarë mizash e brumbujsh lëvrinin në atë kokë të shthurur? Si është e mundur që ai, njeriu që ishte në gjendje të merrte në analizë deri në hollësi gjëra të vështira e të thella të kësaj bote, të mos kuptonte shpirtin e thjeshtë të saj që vuante e përpëlitej si një kafshë e porsatherur? Po pse, o njeri, egoizmi të bën kaq të verbër e mizor? Varja, tha pastaj Maria dhe kish tundur dorën sikur desh të përzinte tërë mendimet me atë lëvizje. Varja…
Por nuk mundi më shumë se dy ditë. Të tretën u ul në tryezën e vogël, ku nga ana e majtë, pas shpinës së saj binte nje tufë rrezesh të mekura, nje diell që po jepte shpirt dalëngadalë. Dhe nisi të shkruante një letër për Martinin. Në fillim i përmendte shkurt e thatë se më në fund gjyqi i gjatë dhe i lodhshëm mbi përkatësinë e trashëgimisë së ish njerkut (që tashmë s’dihej se në ç’ishuj të jetës tjetër shëtiste), kishte marrë fund. Dhe Maria Matrënga kish marrë goxha pjesë. Pastaj e përgëzonte dhe i uronte fat për ekspeditën. Të paktën, tash e tutje, e mbylli ajo letrën e parë, edhe pse ndoshta me një hartë të vjetër do kesh mundësi ndoshta ta prekesh atë thelbin që ke kërkuar me vite…
Dimri pllakosi me dëborën që binte përnatë, me udhët që ngrinin e ku vështirë të mos thyeje qafën, dhe me letrat që shkonin e ktheheshin mbi oqean. Maria kish mbledhur shumë shkrime të Martinit, te hedhura në sirtarë pa kujdes e rregull. I sistemoi aq sa mund ta bënte ajo një gjë të tillë dhe madje u mundua t’u bente një farë redaktimi gjuhësor. Në qetësinë e netëve të gjata e të pafund ajo kuptoi për herë të parë se brenda atij trupi të imët, brenda atij shpirti të paqetuar kurrë, fshihej gjeniu fatkeq që rropatej si një bohem me ëndrra të destinuara për të mbetur gjithnjë të tilla… Në një nga ato mëngjeset e ftohta me akull, zbriti në Downtown, takoi një mikun e saj të vjetër, editor bestsellerësh, dhe ia la në dorë të gjitha dorëshkrimet e Martinit. Një javë më vonë ai i tha:
-Të pabotueshme, Maria, rrezikoj shumë dhe po jetoj ditë jo të mira
-Kuptoj,- tha ajo me kokë ulur… -Sa?- e pyeti një çast më vonë duke ia ngulur sytë që po i digjeshin në një zjarr të çuditshëm me gjuhëza të bardha.


********

-Toka është xheloze dhe cingune, Maria. Shpellat, gropat e errëta, lumenjtë e nëndheshëm janë të mahnitshëm. Eshtë secila një histori dhe dhimbje më vete. Fatet e njerëzve që gëlojne mbi koren e Tokes janë qesharake, krejtësisht te papërfillshme në raport me atë që fshihet në thellësi. Ti, Maria, vazhdonte të fliste Martini duke rrufitur një çaj të nxehtë, dikur ke qenë një perlë e vogël, mbyllur brenda një guacke të zezë, me buzë të puthitura për tmerr. Thellë, shumë thellë, zhytur në ujërat e errëta të nëntokës, aq afër së vërtetës. E merr me mend çfarë energjie është dashur për të të shpërthyer ty nga brenda atij burgu? Dhe përse? Që ti të sorollatesh për ca kohë në këtë kënetë të shpifur, të rrish këtu duke dëgjuar llogjet e një të lajthituri dhe t’i shërbesh atij çaj të nxehtë, dhe në fund të tentosh sërish të rikthehesh në perlë e të shkosh andej nga erdhe. Prapë do futesh brenda një guacke të madhe të zezë, të tjerë do mundohen t’ia puthisin përsëri buzët për tmerr, por s’kanë për të mundur kurrë. Sepse ti je tradhtare, Maria. Atë që t’u dha me aq bujari njëherë, ti e perbuze. Dhe…pëh, ke per t’u bere një gaforre e stërmadhe, që do pickosh ndonjë ditë ndonjë udhëtar fatkeq si unë, ndërsa do perpiqet t’i shkëpusë tokës mademet e veta, - dhe përnjëherë ngriti këmbën e pantallonave duke i treguar në kërcirin e gjatë shenjën e një plage të thellë, por të mbyllur tashmë.
Ajo rrinte me faqen mbështetur mbi pëllëmbën e djathtë, dëgjonte si një tokë e etur për shi fjalët e tij zhurmëmëdha, dhe një buzëqeshje mistike i kish mbështjellë gjithë qenien. Bëri “ohhh” kur i pa plagën që patjetër do kish dashur kohë të mbyllej, përfytyroi sa të ferrshme duhet të kishin qenë ditët dhe netët e asaj ekspedite të dështuar, dhe një ndjenjë e thellë lumturie, shumë më e thellë se të gjitha ato thellësite që përmendte ai, e përfshiu kur mendoi se ai ishte aty tani, shumë afër saj, edhe pse indiferent dhe mospërfillës si përherë.
-Ah…- bëri dikur, u ngrit me të shpejtë, dhe pas pak u kthye me një libër të trashë ku me shkronja varaku vetëtinte emri i Martinit.
-Thesari ka qenë gjithë kohën këtu, -filloi ajo t’i fliste në të njëjtin regjistër. I tregoi sesi editorë të shumtë kishin mbetur të pataksur nga thellësia e ideve të tij, sesi ishin munduar t’ia rrëmbenin dorëshkrimet e tij nga dora, por ajo kurrsesi s’kish pranuar që libri të binte në duar të gabuara, dhe ia kish besuar vetëm Cerber-it, që jo vetëm e kish nxjerrë brenda dy javësh në treg, por dhe e kish shoqëruar me një publicitet të paparë prej vitesh.- Oh, - rënkoi Maria pastaj,- më vjen kaq keq që ti nuk e pe me sytë e tu. E paharrueshme, e jashtzakonshme…-dhe për herë të parë nisi t’i besojë edhe vetë fjalët e saj.
Kish harruar se kish nxjerrë me mijëra dollarë nga duart, se i ish dashur të bridhte me ditë të tëra lart e poshtë nëpër dyer televizionesh,vetëm që ai të kthehej. Vetëm që ajo të kishte mundësi të dëgjonte përsëri lajthitjet e tij, por punë e madhe, as që i kërciste fare. E bënte për vete, krejtësisht për vete, që t’i rikthehej qetësia dhe paqja. Egoiste? Po egoiste ishte . E ç’të keqe kishte këtu?
-Ti je femër e rralle, Maria!- tha ai për herë te parë i mallëngjyer.- Përnjimend je një tregtare e mrekullueshme, - dhe shihte me një kureshtje te mpirë kapakun e librit, e shfletoi ngadalë në fillim, pastaj shpejt e shpejt deri në faqen e fundit. E vuri mbi tryezë, mori në dore filxhanin me çajin e ftohur tashmë dhe duke e rrëkëllyer, tha:
-A s’të pata thënë që një ditë do e vazhdonim bisedën tonë në një tryezë milionerësh?

[Sokoli]

Diku e kam lexuar kete tregim. Ne nje konkurs me duket.

[Dita]

Dikea,

sa mire bere qe e solle dhe ketu. E ka kaluar proven e leximit nga te gjitha drejtimet fillim-fund, fund-fillim, mes-per nga majat.

Per "shikimin e perhumbur"
....qe lindi ne momentin qe njerezit nisen te kerkojne thelbin ne gjithcka benin apo i rrethonte.

Te fala!
Dita

[shigjeta]

Dikea mbetesh perhere nje kenaqesi kur te lexoj. Urime!

Pershendetje

[Diabolis]

Thelbi

Ashtu si ka vazhduar dhe mbaruar tregimi dy fjalitë e para bien nga fuqia. Ato ose do qëndrojnë duke ju bërë një lidhje “Letrat e Martinit fillonin...” për të kaluar tek “vazhdonin” (vazhdonte të fliste Martini) a “mbaronin” diku në mes a më fund, dhe kur zotëruesja e letrave të kish (kishte) po letrat rreth vetes. Më thjesht, tregimi fillon prej “Ishin njohur dy dimra...”.

vazhdoi ai me të njëjtin ton. – kish vazhduar ai me të njëjtin ton

Fjalia:

Kështu që mund të vazhdojmë sërish bisedën tonë në këtë tryezë milionerësh,
Prej pyetjes
Një ditë?
Dhe fjalisë së fundit
vazhdonim bisedën tonë në një tryezë milionerësh?
Duhet rishkruar që të përmbajë “një ditë” por dhe të zëvendësojë “këtë” me “një” siç ke dashur vetë në fund të tregimit por dhe sepse nëse nuk e dimë në ka milionerë vërtet në tryezë dimë që ajo është tryezë pagëzimi, i cili ndodh vetëm njëherë.


Këto fjali:
...se si kish shtënë në dorë ca harta të vjetra, shumë sekrete, dhe bashkë me dy miq të vjetër shkolle, kishin blerë dedektorë dhe turlilloj pajisjesh të tjera që do t’u duheshin tash e tutje për ekspeditën ndoshta më të çmendur të shekullit, por dhe shumë të vërtetë ama. Dhe fill pasi të gjenin thesarin e ëndërruar, ata kishin ndërmend të blinin një ishull në Karaibe,...
për ndonjë që nuk e di se ende në kohën e televizionit ka në botë ishuj dhe thesare të pazbuluara, duken tepri, unë që e di do të doja të kërkoje pak (rroftë interneti), e të vije vërtet disa hollësi të njërit prej piratëve të mëdhenj. Tregimi edhe plotësohet edhe bëhet më interesant.


Të falenderoj që më vure të lexoj, një tregim ngritur mbi përplasje që pothuaj nuk vjen fare erë allashqiptarçe.
Do të të falenderoja sërish nëse do të hiqje disa prej atyre fjalëve të huaja dhe ndonjë klishe.

[Brari]

Tregimi ishte i bukur dhe kte e kuptova se lexohej me qejf..pa te lodhur trut. Martini te ngelet ne mendje me tipin e tije interesant..
Qesha kur ai thote..:”Zonjë, sot jam i ftuar për drekë në shtëpinë tuaj” ...
E bukur kjo..

Kto personazhet jane amerikane apo Shqiptare amerike apo nga keta te ikurit tani ?

Meqe mbiemrat ishin histotrik shqiptare athere eshte fjala per Shqiptare..e pra..Maria ne Shqiperi thirret Marie (Veriu, qyteti e Mar-a..veriu, fshati) ) e Marije (jugu).
Maria thone Euroatllantistat.

Tani jan ca tanet qe duan te duken si euroatllantiste dhe thone Mariaa..
E permenda kete se me pelqen natyrshmeria..

Dikea ben mire qe vjen e na sjell gjera te bukura..

Qellofsh..kur thone peshkataret..

[Sokoli]

Nese Dikeas nuk i mbet qefi po i bej nje analize ashtu si ma pret truri mua.

Per mua ky tregim eshte universal ne shume plane. Martini eshte nje element perberes i mashkullit (e bile mbase dhe karakterizues) qe eshte i evidentueshem lehte ne syte e femres e me shume veshtirsi a pothuaj edhe fare ne ato te mashkullit. Mbase cdo femer veren nje doze Martini tek cdo mashkull. Mbase asnje mashkull nuk veren doza Martini tek vetja, mbase as doza Marie tek partnerja. Dikea i ka nxjere te dy gollomesh, ne shesh. Orvatjet, shpresat e Martinit mua me perngjajne me "detyren" e mashkullit per te thyer hundet pothuaj kudo e kurdo. Eshte nje prirje mashkullore, detyre, element perberes dhe percaktues i tij.
Me pelqen t'i identifikoj ne nje fare shkalle mardheniet mes ciftit Martin-Maria me nje pjese te atyre universale dhe reale.
Bile me duket se momentet e mardhenieve midis dy personazheve tregojne dhe se si funksionojne realisht disa prej ingranazheve midis dy sekseve. Sjellja dhe veprimet e Martinit tregojne dhe per detyren tjeter te mashkullit, te mos jete me "kembe ne toke", te luftoje realitetin, te jete kundershtar i paepur i tij. Maria nga ana tjeter eshte pjesa femerore "ngulur me kembet thelle ne toke", aleate e thekur e realitetit, por, qe cuditerisht, tronditet lehte nga harbuteria Martinore. Termin "cuditerisht" e kam permendur me ironi pasi perhere kam besuar se pak harbuteri apo paturpesi, shpesh, mund te jete vegla me e mire per te rrezuar disa barriera, ashtu si ben Martini me harbuterine e paturpesine e tij. Vec ato e dritherojne Marien. Martini mbase nuk e di. Ai vazhdon te besoje se enderrat e tij jane realiteti qe do i jape ate qe kerkon, dhe ia japin ne nje fare menyre, por jo ashtu si beson ai, dhe Dikea e nxjerr shume bukur ne pah. Martini vazhdon te rende e stermundohet te ece me te njejtin hap me utopite realie te tija pa e pasur idene qe paturpesia e harbuteria e tij qe i rrjedh aq natyrshem e shkujdesur eshte elementi qe i dhuron Marien, shtiza e vertete me te cilen ai e "vret" prene e tij, prene e tij qe shpesh here edhe spostohet instiktivisht (mbase pa e kuptuar pse) qe shtiza t'a godase dhe me mire...
Per mua duket qarte qe utopite Martinore te pabaza jane shume me solide se "qenia me kembe ne toke" e Marive. Ne tregim per mua del ne pah dhe roli deciziv qe luajne Mariet ne raste te tilla me "u plaken e u trasheguan" apo qofte dhe "u ashtushen". Nje rol qe nenqesh qe prej hies ku ndodhet, larg skenes, por qe tregimi e sjell dhe e vendos ne qender te saj e i hedh dhe ca rreze drite siper. Apo tamam si ai sufleri qe i fshehur ne nje skute te pakapshme nga syri i spektatorit ne shume momente decizive te pjeses qe luhet, ka ne dore te ndryshoje batutat e aktorit kryesor, dhe e ben. Spektatori vec aktoret sheh ama. Dikea i ka hequr catine nderteses se teatrit ku luhet kjo skene e ju jep nje pamje nga siper.
Besoj se ky moment nuk vlen te cilesohet si dicka Biblike apo shabllon, por ne tregim eshte nenvizuar vec per faktin e venies ne dukje.
Ne planin piktural, apo si tablo nuk do te preferoja t'a analizoja pasi do hynim ne psikoanaliza...

Dikea, me pelqen tregimi yt!

[dikeafajtore]

Dita, Sokol, Brari, DD, Shigjeta

Ju falenderoj qe me keni lexuar.

Brari--- Te lexoj gjithnje me te njejten kenaqesi si para dy vjeteve, sepse mbrapa "kunjave" te tua ka sinqeritet dhe keshilla te mencura. Ke te drejten ekskluzive te thuash cfare te kesh qejf tek temat e mia

DD---Flmn per kohen qe ke harxhuar, je shume konstruktiv dhe mendoj se verejtjet e tua jane pergjithesisht te sakta. Ne lidhje me perdorimin e atyre pak fjaleve te huaja, doja te them se jane thjesht per kolor gjeografik. Ndersa e vleresoj shume ate qe ke thene per ekspediten piraterike...me pelqen qe nuk e ke kuptuar si naivitet...sepse nuk eshte i tille.

Sokol--- Thnx per analizen...ke thene shume gjera qe jane ne koken time, dhe qe per fat te mire si duket kam arritur ti percjell tek tregimi. Me pelqen logjika qe perdor, por fraza e fundit eshte pak e erret per mua

Pershendetje te gjitheve

[Sokoli]

Ashtu qofte.

[Brari]

Thx Dikea..

Do ish mire qe disa nga krijuesit ketu ti mbledhin postimet e tyre me te mira e ti lene ne tema te vecanta.
Kte mund ta bejne vet krijuesit por dhe dashamiret ne se duan.
Sonte po shikoja tek Letersia ..(arkivi ) dhe gjeta kte poezine per degen e kumbulles dhe e ri-prura qe ta ri-shijojme..
Poezite e bukura te japin kenaqsi dhe emocion kur i lexon mbas disa kohesh.

Cdo te mire Dikea.