Ateizmi, teokracia dhe teofilia

[Cerebro]

Ateizmi, teokracia dhe teofilia

Ateizmi, teokracia dhe teofilia
Zamir GJURGJI

Në sistemin diktatorial, gjithçka funksiononte sipas një ideologjie të caktuar, ku mendësia dhe ndjesia ishin mjete në funksion të qëllimit: mbijetesë pa kushte e pa prova acide ndaj diktatorit e diktaturës.

Dashuria për udhëheqësin ishte detyrë mbi detyrat dhe Partia duhej të konsiderohej nëna e 'bonjakëve', edhe pse kësaj 'nëne' të klonuar i mbetej të ishte realisht njerkë' (dam(e)-me detyrim përcaktim). Kësisoj njeriu ndjehej i ndrydhur qenësisht, ku dashuria si një ndjenjë pa kufij, diktohej të ishte e trupëzuar në/me statusin e kreut.

Dëshira për të qënë i lirë në mendime dhe opinione kornizohej nga x klasik, tek y ideolog. Ishte koha kur censura ndillte autocensurë, e gjithshka sillej rrotull këtij qerthulli të ngushtë e të papërshkueshëm, që nga shkëndijat e mendjes së tredhur ideologjikisht, e deri te dëshira e cenuar për t’u kredhur në thellësi të pafundme ndjesie. Megjithatë,dashuria dhe dëshira e (ç)lirë njerëzore vështirë të tjetërsohen, edhe kur flenë gjatë në subkoshiencë(përjashtimi përforcon rregullin). Ky lloj gjumi letargjik, kuptueshëm që vlen edhe për të ruajtur të pa indoktrinuar qënien e tij natyrale, por po kuptueshëm, vazhdon njëherazi procesi i ndërdyshjes mes qenies natyrale dhe asaj artificiale.

Njeriu i klonuar diktohej të donte për hir të diktatorit dhe të urrente po për hir të tij. Anasjelltas gjithshka trajtohej e skedohej në fashikullin e mbeturinave prapanike, fajeve a krimeve që nuk liheshin pa ndëshkime; që nga veshi i tërhequr i fëmijës, e deri në kokën qethur a të prerë të maturantit në moshë. Ky ishte pra njeriu i ri, i risive, ku zemra e tij e transplantuar ideologjikisht, duhej domosdoshmërisht të rrihte sipas tik-takut të çangës së kooperativës, ritmeve afrikane të trokitjes së derës në aksionet e së shtunës leniniste, sipas kumbimit nervcingërisës të alarmsinjalit për armikun imagjinar, apo ritmit shungëllues si të tupanave, kur pas porte gjendeshin forcat e sigurimit të shtetit, që “Në emër të Popullit” batërdisnin “armikun e klasës”.

Ardhja e Demokracisë nuk mund të konsiderohet thjesht si rënie e një Muri Berlini; si rënie e Perdes së Hekurt mes meridianeve lindorë e perëndimorë. Por ajo mund të konsiderohet edhe si hapja e siparit të kadifenjtë, për të shpërfaqur njeriun e natyralizuar deridje të denatyruar. Për ta kthyer në identitet e dinjitet, që ndjenjat e tij të përgjumura letargjikisht të zgjoheshin vrullshëm
e të ngadhënjenin mbi përhumbjen.

Çdokush që kishte (për)jetuar diktaturën, e kishte të qartë se do të gëzonte një të drejtë të munguar. Atë të ndjesisë dhe mendësisë së lirë deri në kufijtë e moscënueshmërisë së tjetrit. Liria, si epiqendra e tërmetit që goditi themelet e diktaturës, do shndërrohej vetiu në një promotore të vënies në funksionim normal të ingranazheve heshtjegjatë të jetës në(n) diktaturë. Në këtë mënyrë, dashuria për Krijuesin nuk kish sesi mos merrte flatra. Njeriu kish rifituar të drejtën të natyrohej pas një denatyrimi marksist, kish nevojë të merrte frymë thellë e të hidhte pas shpine dashuritë tinzare që i ishin ngjitur si rriqna në shpirt. Lipsej të donte për një hir tjetër e të urrente po për një hir tjetër. “Hirësitë” dhe “hiret” njerëzore e kishin lodhur, sfilitur, drobitur. Së këtejmi, çdo lloj dashurie “hirushesh” e trajtuar edhe si unikale, nuk mund t’i jepte kuptim jetës së tij nën dhe mbi lëvozhgën kuqalashe.

Njeriu kish nevojë për një busull orientuese, si një pikë referimi ku dashuria e tij të merrte kuptim jetik. Krijesa tashmë kërkonte ngultas Krijuesin, e përsa kohë nuk e gjente, qënia e tij mbetej në tastin ‘pause’. Forma të tjera të tërthorta që shoqëria e “reformuar” përpiqej t’i hidhte në treg si mall të ri e të pakonsumuar, zor se e tërhiqnin bindshëm klientin ndaj klientelës. Gjithnjë e më rrallë, reklamat arriviste a hedoniste mbërrinin të preknin në tela shpirtin romantik të shqiptarit, edhe pse ato shfaqeshin të shiftëzuara në disa faqe gazetash apo të boldizuara në disa ekrane televizionesh.

E megjithatë, Demokracia i kishte mundësuar njeriut që të përzgjidhte mes dashurishë atë të natyrshmen, dashurinë për Krijuesin. E të jesh i dashuruar pas Krijuesit, i dhënë pas Tij, është jo vetëm një mundësi që të jepet rishtas në demokraci, por edhe detyrim i kësaj të fundit për t’i lënë korsi të lirë kësaj ndjesie.

Prandaj, të gjitha ata që duan Zotin, i përkushtohen dhe dëshirojnë të jetojnë në harmoni me Të, vetdëshmohen e deklarohen thjesht si teofilë. Të qënurit i tillë nuk nënkupton rrjedhimisht se teofilët janë teokratë, e kjo për një arsye të thjeshtë: Ashtu si demokracia (demos-popull, kratio-pushtet) është një pushtet që vetvendoset nga demosi (populli), ashtu edhe teokracia (Teo-Zot, kratio-pushtet) është një pushtet që vetvendoset nga Zoti. Prej këtej, njerëzve u takon të përzgjedhin free & fair(demokratikisht) përmes “votimit referendar”, pro apo kundër, i dashur apo urryes ndaj Tij. Apo thënë me gjuhë më të kultivuar,Teofil apo teofob.

Ekspres.al

[jarigas]

E gjithe kjo pacavure, per te thene nje idiotesi te vetme: "teofil apo teofob", a thua se toka rutullohet rreth "Teo"-sit te ketij fjaleboshit!!!