Drew Sullivan: Shqipëria, parajsë për paratë e mafias

[Albo]

Drew Sullivan, kryeredaktor i Organizatës për Raportimin e Krimit të Organizuar dhe Korrupsionit, do të jetë sonte i ftuari ekskluziv i Rudina Xhungës në “Shqip”.

Drew është një prej emrave të njohur për medien dhe mafien në Ballkan, themelues i rrjetit të gazetarisë investigative në rajon. Ai vjen sonte në “Shqip” me një ftesë drejtuar gazetarëve shqiptarë, për të dalë nga izolimi dhe mungesa e komunikimit me rrjetet globale të medies dhe për t’u bashkuar në raportim me kolegët e tyre të gazetarisë investigative në rajon e më tej.

Sullivan shpjegon që mungesa e raportimeve investigative nga Shqipëria, ka sjellë boshllëk të dhënash për mafien dhe krimin e organizuar edhe pse, sipas tij, mafia shqiptare është nga aktorët më të rëndësishëm dhe më aktivë ndërkombëtarë.
Sullivan denoncon mafien unike shqiptare, lidhjet e saj, për shpërndarjen e drogës direkt nga burimi, bizneset e paligjshme në Shqipëri, informalitetin në vite, që e shndërroi vendin në parajsë për paratë e mafies, të cilat janë të depozituara në Shqipëri.

Sullivan tregon në “Shqip” takimet për territore, të emrave më të njohur të krimit në rajon, disa prej të cilëve shqiptarë.

Gazetari sjell në vëmendje kohën e Al Kapones në USA, duke besuar se krijimi në Shqipëri, i një force jashtë sistemit, të një prokurorie speciale, të painfluencuar nga politika, siç ndodhi në Amerikën e viteve ’30, mund të jetë një shembull për të rikthyer besimin tek drejtësia.

Ai thotë: “Situata këtu më kujton sigurisht situatën në Amerikën e viteve 1930 ku ishte një situatë ku Al Kapone ishte duke bërë shumë para nga pijet alkoolike të paligjshme, sepse këto ishin aktivitetet kriminale në atë kohë, dhe ai kishte bërë kaq shumë para sa kishte mundësi të korruptonte politikanë që i ofronin mbrojtje dhe sigurisht, bordero policësh, gjyqtarësh dhe çdo tendencë për të arrestuar atë apo bandën e tij ishte pothuajse e pamundur. Prandaj ishte një situatë shumë e vështirë, që zgjati për shumë vite në Çikago dhe kjo ngjason me çfarë po ndodh në shumë vende këtu në Ballkan madje këtu është edhe më keq situata se ç’ka qenë në Çikagon e viteve 1930. si u zgjidh situata atëherë në Amerikë? U zgjidh jashtë sistemit. Ishte Qeveria Federale e Uashingtonit që erdhi dhe që emëroi disa persona të paprekshëm dhe këta të paprekshmit ishin një grup oficerësh policie të cilët nuk i raportonin strukturave të zakonshme. Këtu u përdorën edhe prokurorë të Qeverisë Federale dhe jo prokurorët lokalë që mund të komprometoheshin.

Ajo çfarë ndodhi ishte se duke përdorur këto teknika, nga të cilat u sulmua Al Kapone, pra ishte krijuar një grup i pavarur dhe i pakorruptuar, dhe për shkak të kohërave të atëhershme, sepse kishte ligje të Qeverisë Federale kundër pijeve alkoolike të paligjshme apo gjërave të tjera të paligjshme, dhe në fakt ata e atakuan Al Kaponen për evazion fiskal dhe kështu u fut në burg Al Kapone, për evazion fiskal. Në Shqipëri është e vështirë sepse ju nuk keni një forcë të jashtme, jashtë sistemit, por nëse qeveria dëshiron t’i tregojë popullit se është serioze, ajo mund të ngrejë një organ apo një zyrë prokurorie të posaçme për korrupsionin apo krimin e organizuar, kundër këtyre njerëzve. Nëse Shqipëria dëshiron të bëhet pjesë e Bashkimit Evropian, do të duhet t’i adresojë këto çështje, sepse Bashkimi Evropian nuk ka për ta lënë Shqipërinë si pjesë të saj me kaq shumë probleme dhe ka për t’ia vështirësuar shumë Shqipërisë anëtarësimin. Prandaj Shqipërisë i duhet të demonstrojë, se i merr seriozisht këto gjëra dhe sugjerimi im është që të ketë një zyrë, një organ, të pavarur, të painfluencuar që të paktën të rekomandojë ndjekjet penale.

Koha Jone

[Albo]

Trafiku i drogës: “Mafia shqiptare, ju rrëfej takimin e pesë familjeve”

Flet kreu i Organizatës për Raportimin e Krimit të Organizuar, Sullivan: Paratë pastrohen në Shqipëri, pjesëmarrësit në takimin rajonal.

Sullivan: Në takimin rajonal kanë qenë vëllezërit Osmani, Naser Kelmendi, një mafioz nga Mali i Zi dhe lordë të nivelit të lartë.

Sullivan: Grupet kriminale shqiptare kanë një lloj strukture klanore.

“Ju duhet një zyrë hetimi si ajo e SHBA me Al Kaponen”

Drew Sullivan është kryeredaktor i Organizatës për Raportimin e Krimit të Organizuar dhe Korrupsionit (OCCRP). Ai është gazetar dhe specialist i zhvillimit të medias me bazë në Sarajevë të Bosnjë-Hercegovinës dhe në Uashington DC. Sullivan është themelues i Grupit LLC për zhvillimin e gazetarisë, një grup novator lider në zhvillimin e medias në mbarë botën. Puna e kësaj qendre fokusohet në krimin e organizuar dhe korrupsionin, e specifikisht tek efektet negative që ata kanë sjellë në jetën e qytetarëve të zakonshëm. Qendra bashkëpunon me një numër të madh të medias botërore dhe ngjarjet e saj publikohen në formë të shkruar në “Guardian”, “Time”, “Washington Post” e stacione televizive si ZDF, BBC. Njëri prej emrave më të njohur për median dhe mafien në Ballkan ishte i ftuar ekskluziv i “Shqip” nga Rudina Xhunga, me mbështetjen e Zyrës së Marrëdhënieve me Publikun në Ambasadën Amerikane në Tiranë, për të ndarë përvojën dhe një ftesë për gazetarinë investigative shqiptare.

Kam kënaqësinë t’ju prezantoj me Drew Sullivan, kryeredaktor i Organizatës për Raportimin e Krimit të Organizuar dhe Korrupsionit.
Faleminderit Rudina. Unë me shumë kënaqësi do të ndaj me ju çdo eksperiencë që kam për këto tema dhe është e rëndësishme që gjithkush në rajon të flasë për këtë çështje. Është shumë e rëndësishme gjithashtu të kuptohet sesi funksionon krimi i organizuar dhe korrupsioni.

Dhe ndalojmë në Shqipëri. Çfarë informacionesh keni për mafien shqiptare.
Mafia shqiptare është një ndër aktoret kryesore ndërkombëtare. Nuk operon gjithmonë brendapërbrenda Shqipërisë, kryesisht operon jashtë Shqipërisë dhe megjithëse paraja shpeshherë pastrohet ose investohet në Shqipëri, ku shihen shumë ndërtesa të mira këtu në Shqipëri, mafia shqiptare është shumë aktive në nivel ndërkombëtar. Ndërsa në rajon ka disa grupe të caktuara dhe një prej tyre është mafia kosovare. Janë rreth pesë familje që operojnë së bashku, ndoshta më saktë dy grupe, që janë vëllezërit Osmani, të cilët operojnë në vende të ndryshme jashtë Shqipërisë, Naser Kelmendi gjithashtu, besoj që shumë ia kanë dëgjuar emrin. Ai është i arrestuar dhe besoj se do të akuzohet shumë shpejt.
Por siç ndodh shpesh, rrjeti gjithsesi vazhdon sepse mafia shqiptare e ka aftësinë që të vazhdojë aktivitetin e saj edhe nëse humbet drejtuesit e saj. Ajo çfarë dimë për mafien shqiptare është se ka aftësi shumë të mira për t’u lidhur me diasporën shqiptare në botë. Mafia shqiptare është shumë e lidhur me Italinë, me atë çfarë ndodh në Belgjikë, Londër dhe vendet e tjera. Në fakt, edhe policia e pranon se është mafia shqiptare ajo që kontrollon prostitucionin, drogën, shfrytëzimin e njerëzve, vrasjet në vende si Londra, Belgjika etj. Madje, mafia shqiptare ka mënjanuar edhe shumë grupe të tjera mafioze në Londër. Nuk po them që kontrollon të gjithë tregun, por një pjesë të madhe të tregut të këtyre krimeve. Ka shumë njerëz në këtë rrjet që e ushqejnë këtë sistem dhe mafia shqiptare është unike, mafia shqiptare është e përfshirë në marrjen e drogës direkt nga burimi si Kirgistani, Afganistani, deri në destinacionin përfundimtar.
Është një biznes shumë fitimprurës. Mund të blesh një kilogramë heroinë në Afganistan për rreth 800 dollarë dhe çmimi rritet pastaj deri në 2 mijë apo 3 mijë dollarë, ndoshta edhe më shumë. Kështu që mendoni, është një fitim shumë i madh nga trafikimi i drogës. Mafia shqiptare është shumë efikase dhe janë duke gjetur vende të ndryshme të Europës, ku kanë rrugët e tyre të shpërndarjes. Sigurisht që ju nuk mund ta shihni këtë në Shqipëri, por po të shohësh se sa shqiptarë punojnë jashtë shtetit, sa pará dërgojnë ata në Shqipëri, atëherë do shihni që është një shumë substanciale dhe kjo është një nga arsyet pse shumë shqiptarë mund të jenë indiferentë ndaj mafies, madje mund ta shohin edhe si diçka pozitive për vendin. Po të shihni, për shembull, shumë shqiptarë në vende të ndryshme të Europës janë në burgje. Prandaj është shumë e kuptueshme që mafia shqiptare është një forcë e konsiderueshme. Po të doni mund t’ju përshkruaj pak edhe strukturën e mafies shqiptare dhe çfarë i bën ata kaq të fuqishëm.

Po, patjetër. Në Shqipëri njerëzit i njohin pjesëzat, që ju përmendni, por të shpërndara, pa bërë, ose dashur të bëjnë dot mozaikun.
Atëherë unë po ju tregoj se si funksionon i gjithë cikli i mafies. Çfarë i duhet një grupi mafioz? I duhen disa gjëra. U duhet diçka nga e cila të përfitojnë, u duhet një vend ku të jenë të sigurt dhe u duhet një vend për t’i pastruar paratë e tyre, nga pará të paligjshme në pará të ligjshme. Ajo çfarë shihet zakonisht është përfshirje e mafies në trafikimin e drogës, i fitojnë paratë jashtë dhe i investojnë në Shqipëri, pasi e dinë që këtu ka shumë pak gjasa që t’i arrestojë dikush, apo që dikush t’i konfiskojë paratë e tyre. Po ta bësh këtë gjë në Londër, Shtetet e Bashkuara apo Europë, ka ligje shumë të mira konfiskimi dhe politika shumë të mira. Pra, atje është shumë e vështirë.

Domethënë paratë e tyre janë këtu.
Po, pjesa më e madhe e parave vijnë këtu. Sigurisht, jo të gjitha, sepse ato edhe i qarkullojnë në vende të ndryshme të botës për të mbajtur rrjetet e tyre, por zakonisht paratë i investojnë në vendin e tyre, pasi ky është vendi që njohin më mirë, ku kanë dashur gjithmonë të kenë një hotel të mirë në Tiranë, apo një vilë shumë të bukur në Vlorë. Prandaj shihet dhe është e dukshme që këto pará kthehen, pasi pastrohen sigurisht dhe këto pará mjaftojnë për gjithë jetën. Atëherë, atë çfarë duhet të shohë publiku shqiptar është se Shqipëria është bërë si një vend i sigurt, si një parajsë e sigurt për mafiozët duke i dhënë pará policisë apo duke u bërë të paprekshëm, duke investuar shumë në partitë politike, duke investuar shumë në polici, duke investuar shumë në kompani private sigurimi, të cilat marrin në punë shpesh herë ish-policë. Ky është një problem shumë i madh sepse influencon shumë në politikën e vendit, i bën gjërat më të vështira për të zbatuar ligjin. Kur ke biznese me miliarda parash, politikanët i shohin këto pará si mundësi, madje iu sulen atyre për të mbajtur partitë e tyre politike. Në Serbi sigurisht që ndodh e njëjta gjë, por paratë pastrohen përmes oligarkëve që jetojnë aty. Miroslav Mishkoviç, për shembull, është akuzuar tani për pastrim parash, por ai ka një dekadë të tërë që e bën këtë gjë, përpara ka pasur pastrim parash për Sllobodan Milosheviç.
Nga njëra anë kemi paratë dhe nga ana tjetër kemi drogën, dhe pikërisht aty ku janë paratë, është edhe rreziku. Sigurisht që droga është një biznes shumë fitimprurës, janë miliarda e miliarda dollarë që vijnë në këtë rajon dhe një pjesë e mirë e tyre shkon në investime të ligjshme, një pjesë në investime të paligjshme dhe një pjesë në politikë. Ky është sistemi i ngritur në vite, prej të cilit vështirë se del dot.

A kanë lidhje me njëri-tjetrin emrat e rëndësishëm të krimit të organizuar në rajon? Për shembull, a kanë ata takime mes tyre? A kanë marrëveshje, marrëdhënie, ndarje territoresh?
Absolutisht që po. Si gazetar unë njoh çdo gazetar në të gjithë rajonin që punon në profilin tim. Mafiozët sigurisht që e njohin njëri-tjetrin në vendin e tyre. Figurat e krimit të organizuar bashkëpunojnë me njëri-tjetrin gjatë gjithë kohës. Ne dimë, sipas burimeve tona, që në vitin 2007 ka pasur një takim rajonal të figurave të krimit të organizuar ku kanë qenë vëllezërit Osmani, Naser Kelmendi, një mafioz nga Mali i Zi dhe ndoshta emra që mund të mos i keni dëgjuar kurrë, por që janë lordë të nivelit të lartë, njerëz të cilët ndoshta nuk e prekin kurrë me dorën e vet drogën, por që jetojnë si biznesmenë shumë të pasur dhe që janë në të vërtetë të përfshirë në trafikun e drogës. Pra, të gjithë janë takuar në vitin 2007 dhe bënë një lloj marrëveshje, të themi, për trafikimin e drogës në rajon dhe bashkëpunimin mes tyre. Ata krijuan një sistem shumë të mirë, një sistem që ende vazhdon të funksionojë dhe që tregon se vazhdojnë të komunikojnë me njëri-tjetrin. Ajo çfarë vendosën është se cila drogë shkon në cilin vend të Europës. Sigurisht që ky lloj bashkëpunimi i ka bërë fitimprurës gjithë sistemin, po bëjnë shumë pará dhe po të bëjmë një krahasim me Meksikën, për shembull, po ta marrim për frymë, ndoshta kemi po aq drogë në këtë rajon, aq sa ka edhe në Meksikë.

Por nuk ka të njëjtën dhunë…
Ka të njëjtat probleme, thjesht nuk i dimë. Në Meksikë kanë dalë problemet pikërisht për shkak të dhunës, ndërsa këtu nuk kanë dalë tamam. Më lër të jap një shembull. Në Meksikë, shuma e parave të harxhuara nga qeveria është 10 me 1, që do të thotë se rrjeti i drogës mbulon një të dhjëtën e shpenzimeve të qeverisë. Madje, qeveria meksikane nuk kontrollon një pjesë të madhe të Meksikës. Pjesën më të madhe të Meksikës e kontrollojnë pikërisht trafikantët e drogës. Tani, po të shohim Ballkanin, ky raport në Malin e Zi, për shembull, është 1 me 1 pra, qeveria malazeze bën po aq pará sa bëjnë edhe trafikantët e drogës. Domethënë, në Meksikë ishte 10 me 1, ndërsa në Mal të Zi 1 me 1. Në Kosovë është një situatë shumë e ngjashme. Ndoshta raporti është 10 me 1 ose 5 me 1, Serbia është 10 me 1, Bosnja është 20 me 1.

Për ne në Shqipëri nuk ka shifra?
Askush nuk e di dhe ky është problemi. Misteri qëndron te fakti që gazetarët nuk mbulojnë ato që duhet të mbulojnë. Ne të gjitha këto informacione që i kemi për Serbinë, Malin e Zi, sigurisht që kanë qenë shumë të vështira për t’u gjetur, por janë gjetur nga gazetarët e këtyre vendeve duke gjurmuar aktivitetet e kompanive jashtë vendeve, deri në Panama, për të parë se çfarë pronash ka secila kompani. Sigurisht që ka qenë një punë e jashtëzakonshme derisa të arrinim aty ku ta kuptonim të vërtetën. Ndërsa në Shqipëri nuk është bërë ende kjo punë, ka vetëm pak gazetarë që punojnë për këto çështje, për këto tema dhe në fakt nuk është se ndajnë shumë informacion me kolegët e tyre me vendet e tjera të rajonit. Prandaj nuk dimë shumë. Diçka tjetër është se grupet e organizuara kriminale shqiptare kanë një lloj strukture klanore dhe brenda këtyre klaneve ka kode heshtjeje që janë shumë të forta dhe njerëzit nuk flasin shumë për to. Si pasojë, ndryshe nga bandat italiane, të cilat nuk janë më klane familjare, por fisnore, sepse përfshijnë shumë familje, në Itali nuk ke të njëjtën besnikëri mes grupeve kriminale, siç ndodh në Shqipëri. Për shembull, bandat kriminale shqiptare kanë ende shumë lidhje fisnore apo lidhje në bazë fshatrash, ku nëse flet nuk vritesh vetëm ti, por edhe anëtarët e tjerë të familjes. Kështu që e bën shumë më të vështirë dhe prandaj në Shqipëri janë më të heshtur. Madje edhe gjuha shqipe është më e vështirë për t’u kuptuar nga vendet e tjera. Edhe policia ka probleme në shumë vende të Europës për të kuptuar bandat shqiptare dhe nuk gjejnë dot njerëzit e duhur që të ndërveprojnë me bandat shqiptare. Shumë nga këta kriminelë vijnë nga qyteza të vogla të Shqipërisë që shkojnë në vende të ndryshme të botës dhe nuk janë shumë të hapur në vendet ku shkojnë, bëjnë një lloj jete si në fshat me pak fjalë.

Gazetarët shqiptarë, përsëri do të doja të flisja për ta…
Krimi i organizuar duhet të krijojë një imazh për mënyrën se si i ka bërë paratë dhe zakonisht shiten si biznesmenë të zotë, por po të ndjekësh një biznes, mund t’i gjurmosh aktivitetet e të gjitha bizneseve, mund të shohësh të gjitha lidhjet me aktivitetet kriminale. Nëse gazetari nuk i ka këto aftësi dhe nuk ka dëshirën për ta bërë këtë gjë, sigurisht që nuk ka për ta pasur kurrë. Plus që kjo është një punë shumë e vështirë, duhet të gjurmosh dhe mbledhësh pjesëza nga informacione publike atë çfarë ndodh, kush është i lidhur me kë, sigurisht që duhet të flasësh me policinë, të flasësh me persona të krimit të organizuar, duhet të flasësh me gazetarë të tjerë për të kuptuar gjërat. Sigurisht që duhet të kesh një lloj devotshmërie dhe dashuri për këto çështje, duhen vite e vite të tëra të punosh për investigimin e krimit të organizuar. Është si një lloj arti, si arti i Sherlock Holmes. Nuk ke për t’i marrë përgjigjet e këtyre pyetjeve direkt. Ajo që duhet të bësh është, ashtu siç e thatë edhe ju më herët, të mbledhësh pjesëzat dhe të formosh mozaikun dhe ajo që duhet të gjurmosh, janë paratë, kjo është edhe shprehja që përdorin gazetarët investigativë: ndiq paranë. Duhet të shohësh pak nga pak çfarë biznesesh kanë, çfarë pasuri të patundshme kanë, çfarë kredish kanë marrë nga bankat, cilët janë partnerët e tyre të biznesit, me çfarë merren ato dhe i mbledh të gjitha këto së bashku. Pastaj sheh asetet që kanë. Marrim një shembull. Ta zëmë se, le të themi, një shkollë e shtrenjtë në Londër kushton 6 mijë dollarë. E ke këtë informacion si fillim. Di gjithashtu se janë shpenzuar 6 mijë dollarë për të blerë një shtëpi, për shembull, apo ka bërë një numër të caktuar udhëtimesh. Pra, mund të bësh një përllogaritje të të gjitha parave të shpenzuara, sa pará kanë qarkulluar për familjen dhe këtë mund ta krahasosh me burimet legjitime, pasi mund të kenë 1 mijë apo 2 mijë të ardhura në muaj. Duhet folur me gazetarë të tjerë që mund të japin informacionet e tyre dhe ajo që mund të kuptosh se nëse i dërgojnë fëmijët në Londër mund edhe të kenë ndonjë kompani biznesi atje, mund të kenë një pronë të patundshme në Londër, mund të kenë një avokat apo dhe shumë asete të tjera. Mund të shohësh sepse mund t’i bëjnë pushimet në Gjenevë për shembull, mund të shkosh në Gjenevë dhe të zbulosh që atje kanë apartamente të tëra. Pra, të gjitha këto informacione duhen bërë bashkë, të gjitha bizneset, asetet e tyre sepse askush nuk mund të shpenzojë kaq shumë pará nëse nuk ka biznese të hapura, nëse nuk i ka këto struktura. Për ndryshe, duhet t’i fshehësh këto pará dhe mënyra që i fshehin paratë është se shpesh herë ngrenë kompani jashtë vendit, hedhin paratë aty dhe më pas janë kompanitë që paguajnë. Por rrugët gjenden për të parë sesi janë të lidhura këto kompani jashtë vendit. Pra, kështu mblidhen të gjitha copëzat e mozaikut.

Dhe nëse gazetarët e bëjnë, është drejtësia që nuk e vazhdon… Shqipëria e ka këtë problem siç e kanë edhe vende të tjera të rajonit. Figurat e krimit të organizuar shpeshherë nuk ndiqen penalisht derisa të bëhen armiq të qeverisë pra, shumica e ndjekjeve penale është mbi baza politike dhe prandaj nuk para ndodh që të akuzohen politikanët ose edhe nëse bëhet, nuk bëhet në mënyrë efikase. Për shembull, në Bosnjë nga 26 politikanë të korruptuar ka ndodhur një akuzim i një personi, madje personi që u akuzua iu tregua një natë përpara që do akuzohej dhe ai u largua nga vendi. Situata këtu më kujton sigurisht situatën në Amerikën e viteve 1930 ku ishte një situatë ku Al Kapone ishte duke bërë shumë para nga pijet alkoolike të paligjshme, sepse këto ishin aktivitetet kriminale në atë kohë, dhe ai kishte bërë kaq shumë para sa kishte mundësi të korruptonte politikanë që i ofronin mbrojtje dhe sigurisht, bordero policësh, gjyqtarësh dhe çdo tendencë për të arrestuar atë apo bandën e tij ishte pothuajse e pamundur. Prandaj ishte një situatë shumë e vështirë, që zgjati për shumë vite në Çikago dhe kjo ngjason me çfarë po ndodh në shumë vende këtu në Ballkan, madje këtu është edhe më keq situata se ç’ka qenë në Çikagon e viteve 1930. Si u zgjidh situata atëherë në Amerikë? U zgjidh jashtë sistemit. Ishte Qeveria Federale e Uashingtonit që erdhi dhe që emëroi disa persona të paprekshëm dhe këta të paprekshmit ishin një grup oficerësh policie të cilët nuk i raportonin strukturave të zakonshme. Këtu u përdorën edhe prokurorë të Qeverisë Federale dhe jo prokurorët lokalë që mund të komprometoheshin. Ajo çfarë ndodhi ishte se duke përdorur këto teknika, nga të cilat u sulmua Al Kapone, pra ishte krijuar një grup i pavarur dhe i pakorruptuar, dhe për shkak të kohërave të atëhershme, sepse kishte ligje të Qeverisë Federale kundër pijeve alkoolike të paligjshme apo gjërave të tjera të paligjshme, dhe në fakt ata e atakuan Al Kaponen për evazion fiskal dhe kështu u fut në burg Al Kapone, për evazion fiskal. Në Shqipëri është e vështirë sepse ju nuk keni një forcë të jashtme, jashtë sistemit, por nëse qeveria dëshiron t’i tregojë popullit se është serioze, ajo mund të ngrejë një organ apo një zyrë prokurorie të posaçme për korrupsionin apo krimin e organizuar, kundër këtyre njerëzve. Nëse Shqipëria dëshiron të bëhet pjesë e Bashkimit Europian, do të duhet t’i adresojë këto çështje, sepse Bashkimi Europian nuk ka për ta lënë Shqipërinë si pjesë të saj me kaq shumë probleme dhe ka për t’ia vështirësuar shumë Shqipërisë anëtarësimin. Prandaj Shqipërisë i duhet të demonstrojë, se i merr seriozisht këto gjëra dhe sugjerimi im është që të ketë një zyrë, një organ, të pavarur, të painfluencuar që të paktën të rekomandojë ndjekjet penale.

Të painfluencuar nga kush?
Të painfluencuar nga politika. Pra, nëse do të kishim për shembull kreun e një organi që nuk do t’i raportonte sistemit të zakonshëm të policisë apo parlamentit, dhe të ishte një organ krejt i pavarur, një prokuror i pavarur, ashtu siç ka ndodhur në vende të tjera. Ju mund të krijoni këtë zyrë të pavarur që mund të jetë pjesë e sistemit të zakonshëm, por ju keni nevojë për një zyrë nga e cila të mund të merrni shumë informacion, si një projektor i madh mbi aktivitetet e paligjshme. Në shumë raste, kur njerëzit nuk ndiqen penalisht apo nuk çohen në burg, ata gjithsesi edhe pa shkuar në burg mund t’ju japin shumë informacione. Kjo është ajo që na lejon ne të bëjmë bashkë ato pjesëzat e mozaikut.

*Marrë nga “Shqip” në Top Channel