"Prokurori" kryeenverist Bedri Islami shpall pretencen!

[DYDRINAS]

A duhet gjykuar Berisha?

Nga Bedri Islami

Postuar më: 16 Maj, 2014

Le të bëjmë që në fillim një marrëveshje: me emërtimin Berishë le të kuptojmë jo vetëm njeriun që mban emrin Sali Berisha, por gjithë atë që fshihet e struket pas tij; klanin e familjes; ish-nomenklaturën e lartë të pushtetit, pra, të gjithë ata që, duke qenë në pushtet e duke ikur nga pushteti, bënë një batërdi të vërtetë mbi Shqipërinë, e çorën atë deri në palcë, e rropën deri në deje dhe, më në fund, si për të dashur të vënë kujën e ngadhënjimit, thanë buzagaz: “Këtu jemi, ejani e na kapni”.

Dy rrugë ka: Ose këto njerëz duhet të gjykohen, ose pushteti i tanishëm duhet t’u kërkojë falje shqiptarëve për të gjitha akuzat që ka bërë në tetë vite pushtetit që iku. Rrugë të mesme nuk ka e nuk mund të ketë; ose do të jetë njëra, ose do të jetë tjetra.

Në të vërtetë loja e kungulleshkave që i kushton shumë shtetit, “kam një kungulleshkë dhe e ndaj në X pjesë”, ka mbi 20 vite që luhet. Ai që nuk e di është njëkohësisht i verbër dhe i shurdhër, ata që e dinë janë të gjithë njerëzit normalë. Kur në vitin 1997, Berisha iku i përzënë nga pushteti, në mitin e tij që ende nuk ishte shembur plotësisht, kishte ende një dritëhije, e cila, me gjithë çka kishte ndodhur , fshihej pas thirrmës se “ai është i ndershëm”, dhe kjo legjendë, e ngritur si një alibi për të ardhmen, e mbajti atë në politikë, e ktheu në pushtet nga përplasja e së majtës brenda vetes, e bëri edhe një herë, por më shumë se më parë, Zot të fatit të gjithkujt.

Dhe si për të dashur të përmbushë profecinë se “nuk është e lehtë të rrëzohet nga kali”, më 23 qershor mori në rrokupujë gjithë ekonominë e vendit. Ajo që i kishte mbetur pa u marrë, e bëri në tre muajt e dorëzimit të pushtetit; duke shitur çfarë kishte mbetur pa u shitur; duke falur çka kishte mbetur ende në pjesë të pandarë, duke dhënë koncesione, për të cilat nuk i kishte vajtur mendja kurrë t’i jepte dhe, po të kishte pasur edhe pak kohë, ai do të kishte shitur edhe hidrocentralet e Komanit e të Fierzës, ndoshta me një çmim qesharak, por që ishte ende mes rrethit të tij.


Shqyrtimi i valencës “serbe” të Berishës


Në foto: Momentet e arrestimit të Berishës në vitin 2000

Tani nuk ekziston më asnjë hamendje e tillë: “ndershmëria” e hamendësuar e Berishës, ishte më pak se një mjegull e përkohshme, pas së cilës janë zhvilluar disa nga ngjarjet më tragjike të njëzet viteve të fundit , e njëkohësisht disa nga grabitjet më të pazakonta. Njeriu që erdhi me bluzë të bardhë në politikën shqiptare u përgjak krejtësisht brenda një ri-ardhje në pushtet, megjithëse përgjakja e tij e madhe kishte qenë në vitin 1997. Por, ndonëse ajo që kishte ndodhur aso kohe ishte fshehur pas tmerrit të përgjithshëm, kjo e fundit ishte e gjitha e tij; deri në skajet më të fundit ishte projektuar, ndjekur qetësisht e zbatuar nga Ai, të tjerët kishin qenë pjesë e lojës së përgjakshme, por jo vetë loja. Dilemës nëse duhet të gjykohet e të dënohet Berisha nuk i shpëton askush. Edhe ata që votuan kundër tij, edhe njerëzit pranë tij, nuk i shpëtojnë kësaj dileme, brenda së cilës jeton edhe vetë familja e tij. Jam i bindur se në mbrëmjet pas kalimit të ankthit të parë, ri-vjen çasti i ankthit tjetër, dhe sado që përpiqet në mëngjesin e së nesërmes të jetë ende njeriu i fortë, duken gjurmët haluçinante në gjithë sjelljen e tij.

Dilema e gjykimit të Berishës e klanit të tij tani i kaloi caqet e zakonshme të Shqipërisë: ajo u bë edhe një dilemë ndërkombëtare, është tashmë, si mund të cilësohet, një çështje e shtruar për zgjidhje.

Ka dhjetëra arsye përse Ai duhet të shkojë para gjyqit. Si thoshte me të drejtë një analist i njohur, do të duheshin disa jetë që ai t’u përgjigjej akuzave të ngritura për të, ose fakteve që i rëndojnë këto akuza.

E gjithë ardhja e tij në politikë përmes një bordi të fuqishëm serb e bënë atë fillimisht të fuqishëm, për aq kohë sa ishte e domosdoshme, por edhe jashtëzakonisht të bindur. Nëse duhet të fillojë ndonjëherë gjykimi i tij, mendimi im është se nuk duhet të ketë pikënisje vrasjet, mashtrimet, vjedhjet e jashtëzakonshme, hedhjen e Shqipërisë në greminë njerëzore, ekonomike e politike; por hapi i parë duhet të jetë pikërisht kjo: ardhja e tij në politikë përmes bordit serb, vasaliteti i tij ndaj këtij bordi; përçudnimi i çështjes kombëtare shqiptare deri në zvetënim; ndasia e krijuar përmes tij, sipas një studimi të qartë beogradas, mes forcave çlirimtare dhe njerëzve të zakonshëm, mbështetja deri në një urdhër të dytë të klasës titiste e udbashe në Kosovë e në vise, të cilët filluan të bëhen zotër të shtëpisë ku e shumta mund të ishin pjesëz; ri-ardhja e tij në pushtet përmes klanit të Fazlliçëve, që nuk ishte asgjë tjetër veçse paraqitja e dytë e forcës udbashe në politikën shqiptare; tentimi për të përçarë forcat çlirimtare gjatë luftës, kur njerëzit e tij, shpesh herë të organizuar nga Azem Hajdari i bënin pritë njerëzve të UÇK-së,vrasja në pritë, nga njerëz afër tij, e anëtarit të Shtabit të Përgjithshëm të UÇK-së, Ilir Konushevcit, “Mërgimi” dhe mjekut Malaj, në maj 1998, e deri tek organizimi i grushtit të shtetit në shtator të vitit 1998, në të njëjtën kohë kur kishte filluar ofensiva e forcave serbe në zonën operative të Dukagjinit.

Nëse nuk sqarohen ligjërisht të gjitha këto ndodhi, aspak të rastësishme, së bashku me thyerjen jo të rastësishme të embargos ndaj ish Serbisë, dhe furnizimi me armë i regjimit vrasës, të gjitha të tjerat do të jenë të mangëta, do të jenë një proces i zakonshëm vjedhësish e mashtruesish, nëpër të cilat vërtet kanë rrjedhur miliona e miliona, por që nuk e kanë një zanafillë të zakonshme.

Nëse nuk do të ishte kjo fillesë atëherë nuk do të kishte pasur as vit të mbrapshtë 1997, as thirrjet e çmendura për një luftë të veriut kundër jugut, as armatosje të veriorëve për të luftuar kundër jugorëve, as armatosje partiake, ashtu si nuk do të kishte më shumë se 4 mijë të vrarë në harkun e një viti. Ndoshta duket paradoks një krahasim i tillë, por duhet bërë: në harkun e pak viteve, nga krimi i rrugës, ose më saktë, nga diktatura e rrugës, u vranë më shumë njerëz të pafajshëm nga sa ishin vrarë në regjimin e Hoxhës në 40 vite. Ndjej dhimbje nga një krahasim i tillë, kur për më tepër edhe babai im, Zenel Islami, ishte viktimë e regjimit të shkuar, por kjo është një e vërtetë që nuk rëndon vetëm Berishën, por edhe ata që mbyllën sytë në vitin 1997, dhe që më pas, në parlamentin e Shqipërisë, u mburrën se kishin qenë pikërisht ata që e kishin falur atë. Sikur të kishin falur mallin e të atit, e jo krimin që duhej ndëshkuar.

Paketa e implikimeve penale

Berisha është aktualisht politikani më jetëgjatë në vitet e pluralizmit. Për një kohë ai ishte njeriu i shpresës, edhe për kundërshtarët e tij. Të paktë ishin ata që nuk i besonin. Nuk i kam besuar kurrë…jo se kisha diçka kundër tij, në atë kohë nuk kisha asgjë fakt, asnjë dyshim, asnjë mbamendje… ajo që më kishte stepur ishte një fjalim i tij në një nga zonat veriore të vendit, menjëherë pas vendosjes së pluralizmit, kur pa pikë droje, vetëm për hir të njerëzve që ishin mbledhur aty, njërin ndër kriminelët e njohur të luftës, e shpalli luftëtar të lirisë dhe atdhetar i madh. Berisha solli në politikën shqiptare përmbysjen e vlerave: ai duhet gjykuar edhe për faktin se nën regjimin e tij u bë rehabilitimi i plotë i gjithë klasës udbashe në Shqipëri, i gjithë të dënuarve si njerëz të UDB-së, i një llumi “atdhetar”, të cilët , duke krijuar mitin e pafajësisë, hodhën edhe mendimin se tek UDB-ja ishte parë një armik imagjinar, se në të kundërtën, këto njerëz kishin qenë “ burra të mirë”, dhe se regjimi i shkuar kishte qenë i padrejtë ndaj tyre. Këto nuk janë hesape të së shkuarës, janë ende të freskëta, sepse pasojat e një “kapardisje” të tillë politike janë ende sot në ndarjen mes njerëzve, kur ende një miqësi mes dy njerëzve me bindje të ndryshme politike shihet si një herezi. Kjo nuk ishte në vitin 1991, kjo është tani e kjo ndarje ka vetëm emrin e Berishës.

Në historinë e re të berishizmit në Shqipëri, çkae bëjnë të domosdoshëm gjykimin e tij, janë vrasjet. Nuk mund të them për ato të “paditura” e të fshehura nën terrin e mjegullës, nuk mund të gjykohet askush nga të “tijët”, për vrasjen e Azem Hajdarit, të cilit e deshi vetëm pak orë pas vrasjes dhe, të nesërmen , arkivolin e tij e përdori si dash për të shpërthyer kështjellën e qeverisë (pak kush mund ta ketë harruar atë pamje makabër – kur me arkivolin e të ndjerit sulmoheshin dyert e kryeministrisë), e pastaj, nën makthin e zakonshëm, nuk i vajti as në varrim; nuk mund të përflas Kosta Trebickën…sepse u gjet një specialist amerikan që e gjeti “ zgjidhjen”, e cila, siç duket kishte qenë e suksesshme, se u përdor edhe një herë tjetër: Vrasjen e 26 vetëve në Gërdec dhe të 4 vetëve në Tiranë, mund ta mbajnë vetëm supet e tij. Vetëm se në rastin e parë bashkë me djalin e tij biologjik, dhe në rastin e dytë, bashkë me djalin e tij politik.


Në Gërdec-Djali Biologjik

Gërdeci është “Made in Berisha“. Të tjerët janë vetëm garnitura rreth saj. Të cilët heshtën, dhe për këtë heshtje u shpërblyen, së bashku me faktin se kishin qenë pjesë ndihmëse e saj. Gërdeci është momenti kur “gjaku nuk lahet nga duart e tij” si tek Ledi Makbeth. Gërdeci është çasti i shndërrimit të tij nga gjysmë mizor në një mizori të plotë, njerëzore e politike, kur loja bëhet makabër, kur ndjenjat e njerëzve blihen me thasë mielli, kur vuajtja shfrytëzohet si në lashtësi, dhe, kur më pas, çnjerëzisht mburresh si i ke vrarë, i ke ushqyer e përsëri të kanë votuar. Asnjëherë egërsia politike e ligësia njerëzore nuk kanë pasur një marramendje të tillë sa në Gërdec, para shpërthimit e sidomos pas tij. Dokumentet, që u bënë të njohura më pas në një emision TV, dëshmuan se Berisha dinte gjithçka. E vetmja gjë që “nuk dinte“ kishte qenë baxhanaku i tij i ndjerë, i dërguar nga padroni, si dërgoheshin dikur ruajtësit e skllevërve. Sepse Berishët e shndërruan Gërdecin në geto skllevërish, ku punonin edhe fëmijët nën kërcënimin e barutit, ku eksperimentohej me jetën e njerëzve. Gërdeci është turpi më i madh i një qeverie, dhe njëkohësisht është krimi pa ndëshkim. Ata që u dënuan përkohësisht janë peshqit që lëviznin nëpër rrjetën e skllavërisë, skllavopronarët mbetën të lirë…. Qoftë edhe për rivendosjen e skllavopronarisë, Berisha duhet gjykuar, e për më tepër kjo ishte vendosur nga njerëzit e tij dhe nën bekimin e Familjes.



21 Janari- Djali Politik

Por nëse Gërdecin Berisha e ndan me pjesët e tjera të Familjes, 21 janarin e ka të gjithin për vete, duke i lënë pjesën që i takon birit të tij ideologjik, hijes dhe turpit të nesërm të tij, Bashës. Në ngjarjet e 21 janarit Berisha duhet gjykuar për organizimin dhe urdhërimin e vrasjeve, për dhunën ndaj protestuesve dhe arrestimet e paligjshme; për fshehjen e provave nga serveri i Kryeministrisë që u fshinë që asaj nate me urdhrin e tij; për përgatitjen dhe vënien në zbatim të një skenari mashtrimi për rrjedhën e ngjarjeve; për akuzën false të grushtit të shtetit, për sulmet ndaj Presidentit të Republikës dhe të tjerëve; për marrjen në mbrojtje të ushtarakëve që bënë krimin; për pengimin e urdhrit të Prokurorit të Përgjithshëm në ndalimin e disa drejtuesve të Gardës, për fshehjen e provave të nesërmen e krimit, për të dhëna të rreme për makina me armë që prisnin tek një rrugë e Tiranës, çadra pistoletë, etj, duke përgatitur edhe dëshmitarë të rremë, siç ishte një mjek i spitalit ushtarak.

Berisha vrau jo sepse kishte frikë, sepse e dinte se masa e njerëzve që po vinte ndaj tij nuk ishte si turmat e shtatorit 1998; ai vrau për të vendosur frikën, jo vetëm asaj dite, por edhe më pas. Ai, duke vrarë 4 vetë, kur gjithçka ishte në përfundim, jashtë çdo ligji e rregulli, vrau aktin e lirisë së njerëzve për të protestuar, shpresën e tyre se mund të jesh i lirë të dalësh në rrugë, ashtu si kishte qenë rruga gjithnjë arma e Berishës. Askush nuk e kishte vrarë atë e njerëzit e tij gjatë protestave (të mos i futemi 2 prillit në Shkodër, se nuk i del mirë).

Berisha vrau , sepse veç dëshirës së tij për pushtet, një bord më i fuqishëm nga ai, pikërisht bordi , i cili që nga emigracioni në Amerikë i kishte dhënë urdhër të ndërpriste shtatorin e vitit 1998; kërkonte në janar 2011 përgjakjen e vendit, pasi në trevat shqiptare do të ndodhnin ngjarje madhore…dhe historia duhej përsëritur.

Përse Berisha dha urdhër të fshiheshin serverët e kryeministrisë që asaj nate? Kjo është një enigmë e madhe, por që nuk do të mbesë gjatë si e tillë. Zëra të besuar japin të dhëna se në regjistrimet e asaj nate është e pranishme figura e shefit të qeverisë duke u çjerrë për goditje, britmat e tij, ashtu si mendohet se Ndrea Prendi është goditur në syrin e majtë, jo nga demonstruesit, por nga njerëz të afërt të Berishës dhe me armën e tij kanë qëlluar të tjerë. Në të gjitha pamjet e dhëna deri tani në TV të ndryshme, nuk duket momenti i goditjes së Prendit nga demonstruesit..si duket kjo ka ndodhur brenda mjediseve qeveritare. Fshehja e provave është akti i pranimit të fajësisë nga Berisha dhe të vetët.. ndaj duhet gjykuar.



Dosja e rëndë e korrupsionit

Aktet korruptive të qeverisë së Berishës, përmes klanit familjar, janë aq të shumta saqë është e qartë se ai duhet gjykuar. Një rendje nëpër vitet e qeverisjes së tij merr me vete aq shume raste të korruptimit, skandaleve financiare, përfitimeve, mashtrimeve e vjedhjeve, saqë do të jetë tepër e vështirë për të shkuar deri në fund kësaj zallamahie që ka ndodhur me Shqipërinë. Askush tjetër , asnjë vend,nuk është grabitur kaq mizorisht, nuk është plaçkitur kaq barbarisht nga një klasë politike e sejmenët e saj, të cilët kishin ardhur në politikë si njerëzit e shpresës. Edhe më parë, por në 8 vitet e fundit korrupsioni u ngrit në sistem, vjedhja u bë mënyrë jetese, mafia u sundua nga politika dhe veshi uniformën e shtetit; asnjëherë më parë një vend i vogël, nuk ka parë kaq shumë pronarë mbi kokën e tij, të paskrupullt, mizorë dhe zhvatës deri në imtësi.

Secili nga ministrat e kësaj qeveria dhe deri tek “zonja“ e Kuvendit, nëse për pak kohë do të jetonin në një vend perëndimor, tani do të ishin para gjyqit. Sepse , jo vetëm që vodhën e mashtruan, por ishin edhe aq të paskrupullt, sa e dëshmuan me paturpësi vjedhjen e tyre. Vilat e jashtëzakonshme, në qytezat e vilave, pronat, udhëtimet, makinat super të shtrenjta, fëmijët e tyre, pronat në bregdet dhe në Razëm, pallatet buzë detit…etj etj… kur rroga e tyre nuk lejonte as një të mijtën e tyre, do të ishin dëshmi për çdo zyrë finance në Perëndim. Dhe në perëndim, mund të të falin në se bën një shkelje..ndoshta ndjejnë mëshirë edhe po të vrasësh.. por nuk të falin kurrë nëse ke fshehur të vërtetën e pasurisë tënde dhe ke mashtruar me taksat. Berisha e bëri sistem normal këtë mashtrim, e vendosi vjedhjen në axhendën e çdo shtetari… të cilët , edhe kur nuk duhej, firmosnin në emër të shtetit… apo jo zoti Ruli?

Berisha duhet gjykuar sepse përmes këtij akti mund të bëhet katarsisi i shtetit dhe i shtetarëve. Do të marrë fund akti i pandëshkueshmërisë. U pat menduar se pas vitit 2005, krejt qeverisja socialiste do të ndodhej pas hekurave të burgut… këtë kishte premtuar vetë Berisha, por ai nuk e bëri, sepse kishte idenë e vazhdimësisë së kësaj tradite.
Kjo duhet të marrë fund: nëse Bode e kërkon këtë akt gjykimi, kjo kënaqësi duhet t’i jepet, sepse e meriton. Nëse borxhi i shtetit është fshehur me rreth 500 milionë dollarë, ai duhet të ketë përgjegjësinë e tij, që pasuesi i tij, Cani në këtë rast, të mos fshehë nesër një të vërtetë të dhembshur. Nëse Bode ka bërë pagesa të pambuluara, ka krijuar premisa pasurimi në dëm të shtetit dhe njëkohësisht, edhe ai vetë është pasuruar, ai duhet të përgjigjet, që nesër të përgjigjet edhe pasuesi i tij.



Pandëshkueshmëria si licencë për krime

Pandëshkueshmëria është akti i parë i gjykimit. Akti i dytë është rikthimi i besimit tek njerëzit se asnjë klasë politike nuk është e paprekshme. Nën qeverisjen e Berishës, si i përkëdheluri i tij, Lulzim Basha nuk shkonte në gjyq vetëm për shkak të procedurës; dosja që shkonte në darkë nga prokuroria në gjykatë, në mëngjes shtrihej para dyerve të prokurorisë; Fatmir Mediu nuk shkonte në gjyq sepse kishte marrë përsipër kodin e heshtjes, si edhe shumë të tjerë; dhe imuniteti i deputetit u bë një qyrk që nuk e vishnin të gjithë; Imami shiste pronat e ushtrisë, përgjonte opozitën, por jo vetëm atë; dhe nuk lejonte as investigimin parlamentar, e kjo mbështetej nga Berisha, megjithëse Imami jo shumë vite më parë kishte kërkuar kokën e tij; Ruli firmoste në emër të parlamentit dhe shlyente me një firmë detyrimet milionëshe të një firme koncensionare, por gjykata e nxirrte të pafajshëm, sepse kështu kishte urdhëruar shefi i gjithçkaje në Shqipëri… Është normale që, pas kësaj katrahure, njerëzit të mos kenë më besim tek shteti i tyre. Kush është ai që mund të ketë besim tek një shtet i tillë, kur jo vetëm zyrtarët e lartë, jo vetëm pinjollët e tyre, por edhe sajesat rreth e tyre, ishin zotër të paprekshëm, kur vjedhja quhej zgjuarsi dhe korrupsioni meritë.

Akti i tretë i gjykimit ka të bëjë me të ardhmen. Nëse nuk gjykohet Berisha dhe të tijtë, kushdo ka të drejtën e licencës për të vjedhur. Bile ato mund të shiten në çdo zyrë, përmes lajmërimeve publike. Nëse njerëzit duan një të ardhme si kjo e sotmja, atëherë le të struken në shtëpizat e tyre, le të kënaqen se edhe kësaj here nuk i hoqën nga puna.. le të duartrokasin me urdhër çdo thirrje të shefit të radhës. Një e ardhme nuk mund të ngrihet mbi këtë të shkuar. Ajo duhet të bjerë së bashku me mitin e të fortëve, që nuk gjykohen, që nuk dënohen, që janë të përjetshëm dhe që të bëjnë gjëmën.

Së fundi akti i gjykimit është edhe akti i vazhdimësisë së qeverisë së tashme. Nëse ajo nuk e bën këtë, atëherë duhet të shkojë. Kjo do të thotë se këtij vendi i duhet një forcë e re politike, e cila, nuk ka hyrë në lojë as me një të kaluar të trishtuar e as me një të kaluarën të dyshimtë. Partia Socialiste ka pasur mjaft kohë për të bërë investigimin e saj dhe për të dëshmuar mjerimin. Njerëzit e kanë ditur këtë edhe përpara se të vinte 23 qershori, ndaj edhe votuan ashtu. Tani ata presin.. presin sepse nuk duan që viti 2014 të jetë me këtë vit që po shkon, ashtu si ishte ky i njëjti me vitin e pararendës… ndoshta edhe më i keq. Koha e investigimit shkoi. Tani , ose është koha e ndëshkimit, ose është koha e largimit.


Gjykimi i Berishës është i vështirë.

Një gjyq ndaj Berishës nuk është diçka e thjeshtë, e për këtë ka disa arsye. Shpesh herë ai , por edhe ato rreth tij, kanë marrë masat e fshehjes së fakteve, të akteve, dosjeve, fshirjes së dokumenteve dhe , mjeshtërisht si vjedhës, kanë përcaktuar akte normativë zyrtarë për të mbështetur vjedhjen e tyre. Pra, si mund të themi, ata kanë bërë një vjedhje masive përmes akteve që vetë i firmosën si legjitime. Kjo është ana praktike, e përditshme dhe një punë e specialistëve.

Është i vështirë akti i gjykimit të berishizmit, sepse ajo rrymë politike nuk është mbështetur kurrë mbi mendjen, por mbi dhunën. Prej saj ka ardhur në pushtet, ai ka përgatitur një shërbim të fuqishëm, të fshehtë, edhe më të fuqishëm dhe më agresiv se SHIK-u apo RENEA ( shpesh herë ata kanë qenë binjakë të shërbimit të Berishës), dhe ky shërbim, tani që nuk është më në pushtet dhe i joshur prej tij, është edhe më agresiv. Gjykimi dhe dënimi i Berishës do të thotë edhe eleminimi në një shkallë të madhe i kësaj strukture ilegale brenda shtetit legal, por edhe eleminim i klaneve fitimprurëse të saj, i mafies së lidhur me politikën, i një rrjeti despot që sundon mbi ekonominë. Kjo strukturë është ajo që bëri grushtin e shtetit në shtator 1998, kjo solli reprezaljet në votimet e vitit 2009 apo në zgjedhjet vendore në Tiranë, ata gërmuan në kutitë e votimit, ata vendosën gjobat ndaj tregtarëve dhe biznesit, ata krijuan monopolet dhe kooporatat që ranë në duart e tyre; në fakt ky shërbim, me degëzimin e tij, është fuqia ekonomike e shtetit shqiptar, që nga tregtia e drogës e deri tek mediet qeveritare. Kjo strukturë, në rastin e humbjes së liderit të tyre, është e gatshme të reagojë. Ajo do të heshtë vetëm nëse marrin siguri se qeveritarët e rinj do të jenë edhe padronët e tyre të rinj. Më mirë do të jetë një reagim i tyre , se sa një ndërrim padronësh. Rebelimi mund të ndrydhet, akti i ndërrimit të padronit do të thotë bjerrja e fundit për Shqipërinë. Nuk është Berisha i forti, në të vërtetë e fortë është kjo strukturë, e krijuar prej tij, por e gatshme të godasë edhe atë.
Është i vështirë akti i gjykimit të berishizmit, sepse vetë sistemi juridik, në një shkallë të madhe, është pjellë e tij.

Me nuhatjen e tij karakteristike për një të ardhme ndryshe, Berisha përgatiti një strukturë të tillë juridike, e cila, jo vetëm asaj kohe, por edhe më pas të jetë në shërbimin e tij. Për këtë, më parë, ai i vendosi në prova të ndryshme, duke parë shkallën e besueshmërisë së tyre. Ai e shikoi nga afër se kush e nxori aktin për Lulëzim Bashën të pavlerë, se kush ishte në kolegjin zgjedhor, kush nuk e mori mundimin as të thërriste Fazlliçin, për të saktësuar transfertat milionëshe të tij; kush kishte nevojë për ngritjen e bashkëshortit në përgjegjësi, kush kishte qenë pjesë e diktaturës që shkoi, cili ishte i zhytur deri në grykë në korrupsion, cili fshihte akte të krimit… dhe këtë e bëri rishtas përmes njerëzve të tij. Ai, përmes Imamit, nuk përgjoi vetëm opozitën e diplomatët e huaj, por edhe të tjerë, krijoi dosjet e secilit, i ndoqi deri në imtësi, e di mirë se çfarë kanë bërë dhe çfarë i ka lejuar qëllimisht, dhe të gjithë këtë sepse ai vetë, e më shumë fëmijët e tij, klani rreth tij, duke e ditur se çfarë kanë bërë, deshën dhe e kanë krijuar deri më tash terrenin e pandëshkueshmërisë.


Sfida për të marrë një vendim

Cili gjykatës mund të gjykojë , për shembull, Argita Malltezin Berishën, për vilën e saj të stërmadhe, më saktë pallatin disa kate, në plazhin e Gjirit të Lalzit, kur ata vetë kanë vila të tilla? Ndërtimi i një pallati të tillë, si ai i Malltezit, kërkon miliona, por edhe një dokumentacion të gjerë, të cilin nuk e kanë as vetë gjyqtarët. Berisha, thuajse për secilin gjyqtar ka dosjen përkatëse, e di se nga vjen e ku shkon… dhe ndjehet pak a shumë se gjyqi ndaj tij, nëse do të bëhet, do të jetë një farsë e drejtësisë. Ka vetëm një rrugë: ndryshimi i ligjit përmes vendimeve referendare, të akteve juridike, ndoshta deri në krijimin e një gjykate te veçantë për ndëshkimin e korrupsionit, në të gjitha nivelet e nga kushdo qoftë. Sot e nesër.

Është i vështirë gjykimi i Berishës, sepse ende, shumë njerëz, të lodhur me të ose jo, nuk e kuptojnë se mbi besimin e tyre është luajtur një tragjedi e vërtetë. Këto njerëz, pasues e besues të asaj që ka përçuar dje Partia Demokratike, ndoshta në naivitet, besojnë ende se ajo që mund të ndodhë ndaj Berishës është thjeshtë një akt hakmarrje, e për më tepër një akt hakmarrje i bllokmenëve të rinj, si po mundohet të paraqitet nga berishistët kjo qeveri, e kjo jo rastësisht. Njerëzit , në këtë rast, është e pritshme të protestojnë, të kërkojnë liderin e tyre, i cili, megjithëse i tërhequr ‘de jure’, është ende ‘de facto’ njeriu që drejton, dhe, tek i cili ende kanë besimin e rikthimit në pushtet. Pak vetë në këto njerëz janë vërtet idealistë, sa që të krijojnë një imazh të përbashkët mes Berishës dhe ideve të dhjetorit 1990; të tjerët janë më praktikë dhe e shohin figurën e tij si një mjet rikthimi aty ku nuk i lënë: në qendrën e vjedhjes.

Nëse Perëndimi dha një sinjal të qartë, e të vonuar, se arrestimi i ndonjë ministri apo edhe i kryeministrit do të ishte akt besimi ndaj qeverisë së re , dhe jo akt hakmarrje i saj; kjo nuk do të ndodhë me shqiptarët që jetojnë jashtë kufijve të shtetit shqiptar. Në mjaft prej tyre miti i Berishës vazhdon të jetë , megjithëse i rremë, ai i njeriut patriot. Nëse në të gjitha këto vite, në përngjasim me të, Edi Rama do të kishte bërë një të dhjetën e asaj që bëri Berisha në dëmin e tyre, me siguri ai nuk do të pritej nga askush në Kosovë, për të mos shkuar më tej; por Berisha, ende, në një rreth që po pakësohet, ka mitin e njeriut që e do Kosovën. Ndryshe nga të tjerë, që e shohin këtë si një reagim i jashtëm, ai është për mua po aq i rëndësishëm sa edhe reagimi në Shqipërinë zyrtare. Berisha e ka llogaritur edhe këtë në hesapin e tij; ndaj , kohët e fundit, lëvizja pro serbe në politikë dhe në ekonomi, brenda në Kosovë, është faktorizuar edhe më tej.

Së fundi, gjykimi i Berishës është i vështirë, sepse vetë klasa politike në Shqipëri nuk është e përgatitur për këtë katarsis. Këtu nuk e kam fjalën për një drejtim të lartë politik të klasës politike, por që nga nivelet ministrore, jo gjithkund, e deri më poshtë. Edi Rama dhe Ilir Meta , mendoj unë, ende janë të paqartë për atë që duhet të bëjnë. Ata i dinë zullumet, por sinjalet që presin janë ende në rrugë e sipër. Ndoshta në vizitën që do të bëjë këtë javë zoti Meta në Berlin do të marrë edhe sinjale të tjera, sepse kjo është një “patate” e nxehtë, që mund të qëndrojë e tillë, nëse nuk veprohet. Edi Rama ka ende ngurrimin , pasi i duhet të përballet me mijëra probleme të tjera, të cilat mund të rëndohen nga fillesa e një vale gjykimi në shtetin e nëpërkëmbur si kurrë më parë. Disa zyrtarë kanë ende dëshirën të përfitojnë nga “përvoja” e atyre që shkuan , dhe të kenë edhe ata pjesën e tyre në ndarjen e tortës së pushtetit. Duke filluar ata vetë një ligj ndëshkueshmërie, mund të bëhen nesër pasojë e kësaj rruge.

Një studim i bërë ditët e fundit nga një institut i rëndësishëm evropian, që merret me çështjet e sigurisë dhe të religjioneve, pikërisht për këtë çështje, arrin në përfundimin se, nëse nuk do të ndërmerret asgjë dhe do të ketë heshtje për gjithçka që ka shkuar , kjo do të thotë se vendi rifutet në krizën e humbjes së identitetit dhe të bjerrjes së vetëdijes së tij. Ky do të jetë një tjetër shans i humbur për Shqipërinë për të gjetur, më në fund, një rrugë të drejtë, njëkohësisht të vetme. Drejt bashkimit me shtetet e tjera evropiane. Ose do të ketë ripërsëritje të gjërave dhe risjelle të një klase politike, e cila, në 23 vite, bëri aq pak, saqë nuk mund të merret me mend.

A duhet të gjykohet Berisha, klani i tij, i familjes dhe politik, për krime që lidhen me shtetin, njerëzit dhe të ardhmen e vendit? Me siguri, PO. Ose qeveria e sotme të na thotë haptas se ju kemi mashtruar dhe të shkojë. Rrugë tjetër nuk ka dhe nuk mund të ketë.

Dita

[DYDRINAS]

Arkivi..

Bedri Islami

E vërteta është se përmes dy hallkave, strukturave legale të inteligjencës dhe strukturave ilegale pranë partisë së tij, një lloj sigurimi i fshehtë brenda sigurimit legal, Berisha ka në duart e tij shumë të dhëna, të cilat ai i ka mbledhur që në ditët e para të qenies së tij si president. I mësuar me tezat e dosjeve dhe arkivat partiake, ai shkoi edhe më tej se kaq, ai formësoi brenda vetes një rrjet të dendur besnikësh, shumë nga të cilët të lidhur ngushtë me rrethe mafioze apo që krijuan më pas rrethe të tilla dhe përmes tyre, ai bëri të mundur që të dijë për secilin, sidomos nga të vetët, se çfarë kishte bërë, kush kishte dosje dhe ku e kishte; çfarë shkruhej në dosje dhe a duhej mbyllur apo konservuar; cilat ishin lidhjet e dosjeve me njëra-tjetrën, çfarë kishte ndodhur në evoluimin e njerëzve të dosjeve; cila ishte shkalla e besnikërisë së tyre dhe kur duheshin goditur.

Të gjitha këto ai i ndërtoi si një piramidë, e cila mund të shembej ose të ngrihej më tej në momentin që vetë ai dhe vetëm ai, e dëshironte këtë. Në fakt, njerëzit që mblodhi rreth vetes, sidomos në fillimet e lëvizjes pluraliste, krahas idealistëve, ishin të prejardhur nga falanga të errëta, disa prej tyre i kishin shërbyer jo vetëm besnikërisht sigurimit të shtetit, po edhe më tej se kaq, ata kishin qenë nyja lidhëse mes gjykimit dhe mashtrimit; të tjerë, edhe më të errtë kishin qenë të dënuar si bashkëpunëtor të UDB-së dhe disa nga këto ai i mbajti edhe më afër, i delegoi ku ai e shikonte të arsyeshme, deri edhe në Ministrinë e Punëve të jashtme; kishte njerëz të Asfalisë greke, të cilët u bënë befas deputetë pëdëistë dhe ai e dinte krejt mirë një gjë të tillë, sepse i kishte dosjet e tyre. Pastaj ndërtoi një piramidë më të vogël me njerëz, veset sociale të të cilëve ishin të pështirosura, por edhe ata i duheshin, si një falangë rezervë.

Kur disa kohë më parë kam shkruar se Berisha e bën gjithçka mbi bazën e arshivës së tij, e ndërtuar ilegalisht, sepse askujt nuk i lejohet të ketë në një shtet demokratik një arshivë paralele, qoftë edhe presidenti i vendit, kishte mjaft që nuk e besuan këtë, sepse u dukej e pamundur që perversiteti politik e moral të kishte rënë kaq poshtë. Tani, vetë ai, zëshëm dhe haptas, e pranon këtë fakt. E pranon jo si një akt i natyrshëm, por si një moment presioni, edhe ndaj qeverisë, ku mund të ketë njerëz, dosjet e të cilëve ai i di mirë; por edhe ndaj të vetëve, sidomos atyre që heshtin dhe presin momentin se kur mund të devijojnë nga kjo katrahurë ku ai e ka futur mendimin politik dhe jetën e zakonshme të njerëzve. Disa nga dosjet që ka Berisha, ose më saktë që ka ai në arshivën e tij mund të jenë të sakta, sidomos ato që mblodhi në vitin 1992; të tjerat mund të jenë servisur sipas oreksit të shefit, sidomos në kohën e gazidedëve.

Enver Hoxha e kishte zakon e mbante ditarë, ndoshta të përditshëm, se me cilët foli, çfarë i tha, ku ishte, me se merrej, me cilët shkoi, si e kishte çehren. Kur vinte dita dhe bashkëpunëtori i tij ishte në ditët e rrëzimit, ai i thirrte në ndihmë ditarët e tij dhe tjetrit i duhej të përgjigjej edhe për një fjalë që kishte thënë 30 vite më parë. Berisha e perfeksionoi këtë, ai shkoi edhe më larg se idhulli i tij politik, ai ndërtoi një strukturë paralele, jo vetëm të shërbimit të sigurimit, por edhe të arshivës së politikës, njerëzve dhe ngjarjeve.

Mirëpo , nuk e di, nuk jam i bindur, në se në arshivën e tij ka të shënuar edhe gjëra të tjera, të cilat lidhen me dritëhijet e jetës së tij, dhe që presin një ditë të jenë të qartësuara. Mos ndoshta e gjithë kjo lojë me arkiva dhe ndjekje nuk është asgjë tjetër, veçse përpjekja për t’i thënë të tjerëve, “mos i hapni dosjet e mia, që të mos i hap dosjet tuaja”. Është vendi i vetëm në botë, ku një ish president dhe një ish kryeministër, në një foltore parlamenti, deklaron haptas se ka prova për krime dhe, jo vetëm që nuk i dorëzon këto prova, jo vetëm që shantazhon përmes tyre, por, edhe më tej se kaq, nuk trazohet nga askush. Manteli i deputetit është shumë i shkurtër për raste të tilla, dhe imuniteti që pretendon, është i jashtëligjshëm. Në një shtet ligjor, njeriu që pretendon se ka prova të tilla, ai do të merrej nga prokuroria, me hir apo me pahir, dhe pas hetimeve, ose do të bëhej hero i popullit të tij, ose do të shkonte drejt e në burgun më të thellë. Rrugë të mesme nuk ka.

A është e shënuar në arshivën e Berishës se me cilin u takua Azem Hajdari në janarin e vitit 1991, në një nga lokalet e Tiranës dhe cili është mesazhi që solli njeriu nga Beogradi? A kishte lidhje ky njeri me klanin e Bulatoviqëve dhe përse Ramiz Alia, megjithëse u sinjalizua për këtë takim, heshti?

A kishte dijeni Berisha dhe çfarë thonte arshiva e tij për njerëzit që ai aktivizoi në rrethet e larta të partisë dhe të shtetit dhe të cilët, kishin lidhje të ngushta me ish sigurimin e shtetit? Në arshivën e tij çfarë të dhënash kishte ai për një sërë njerëzish, të cilët, i mbuloi me shapkën e demokratëve, kur ata kishin qenë thjeshtë e vetëm sajues dhe dëshmitarëve të gjyqeve të rreme politike? Pseudonimet e tyre, unë i kam thënë një shkrim të mëhershëm dhe ai i ka ditur këto edhe pa pasur nevojë për një shkrim timin. E rëndësishme është të dihet se kush ia rekomandoi atij, kush ia solli në derë dhe për çfarë i shërbyen atij.

Çfarë është shkruar në arshivat e Berishës për njerëzit që i bëri figura të partisë së tij dhe që në fakt kishin qenë thjeshtë bashkëpunëtorë të sigurimit të fshehtë serb dhe të dërguar prej tij nën maskën e atdhetarëve? Berisha e dinte krejt mirë se njëri nga njerëzit e tij të besuar, i fshehur pas emrit Pashtriku, kishte qenë rezident i sigurimit serb, e megjithatë, për shumë kohë ai e mbajti pranë vetes, e bëri edhe zëvendësministër dhe e gjitha kjo, sipas mjegullimit se, i ka parë me sy të mirë zhvillimet demokratike. Sa të tilla kanë ende dosjet në arshivën private të zotit Berisha?

Në Shqipëri, pas vitit 1992, vërshuan me dhjetëra e dhjetëra ish bashkëpunëtorë të sigurimit të fshehtë serb, për disa nga të cilët kishte pasur edhe më herët dosje në sigurimin e shtetit. Ata u shfaqën në Tiranë si biznesmenë të fuqishëm, si zhvillues, si shpëtimtarë, kur në më të shumtën, nën hijen e shërbimit serb apo maqedon, kishin qenë vetëm tregtarë droge, armësh dhe matrapazë politikë. Është e pamundur që Berisha në arshivën e tij të mos ketë pasur emrat e këtyre njerëzve, sepse ishin të njohur. Kush i dha urdhër atij t’i hapte rrugën pikërisht të tillëve dhe ndërkohë, pak kohë më vonë, të mbyllte çdo rrugë për qëndrimin në Shqipëri të liderëve së lëvizjes çlirimtare. Ndërsa të parët, udbashët, livadhisnin nëpër gjithë hapësirën shqiptare, figura të njohura të lëvizjes çlirimtare, si Zahir Pajaziti, anëtar i Shtabit të Përgjithshëm dhe shef i shtabit Operativ të ushtrisë Çlirimtare të Kosovës, burgosej pikërisht në Shqipëri. Për Zahirin, kishte urdhër arresti nga policia serbe, ashtu si për Adem Jasharin, dhe kjo dihej, sepse ishte e shpallur zyrtarisht; por, megjithë dosjet që ia kishte përgatitur shërbimi i LDK-së dhe këto duhet të jenë në arshivën e Berishës, përsëri ata arrestoheshin dhe dëboheshin nga Shqipëria.

A është në dosjen e Berishës emri i njeriut që solli Arkanin në Shqipëri dhe që e lidhi me Bashkim Gazideden? Kush ishte ky shqiptaro-maqedonas dhe në çfarë aferash ishte i përzier? A është takuar Berisha ose njerëzit e tij të afërt me këtë njeri, të cilit iu krijuan të gjitha lehtësitë për të vepruar në Shqipëri? Çfarë e ka informuar Gazidede shefin e tij politik dhe institucional pas takimit me Arkanin dhe kush ia përgatiti takimin me ish-kryeministrin e Malit të Zi, edhe ai nga klani i Bulatoviqëve? Mos është vallë i njëjti njeri që solli edhe Arkanin?

Në vitin 1992, si mos më keq, Shqipëria shkoi në nivelin zero. Gjithçka u shkatërrua në krejt pak kohë. U përmbysën të gjitha dhe asnjë lloj ligji, me përjashtim të dosjeve që kishit ju, nuk ekzistoi. A kishte skenar për një lëvizje të tillë apo gjithçka ishte spontane, erdhi nga mosdija apo se kështu donin figura politike, nganjëherë euroatlantike, fijet e të cilëve më pas do të dilnin edhe në vende historikisht egër kundër vendit tonë?

Arshiva juaj duhet të jetë e plotë, deri në maksimumin e saj. Më ka bërë përshtypje gjithnjë se si, ju, një njeri që reklamonit lidhjet tuaja me Kosovën, u bëtë aq egërsisht kundër lëvizjes çlirimtare. Nga ju erdhi ideja se UÇK-ja ishte një dorë e zgjatur e Arkanit, të cilën e shfaqët edhe në mediat perëndimore, si një shenjë që lini këto njerëz në hallin e tyre, ose edhe më tej se kaq, dënoni këto njerëz. Anëtari i Shtabit të Përgjithshëm të UÇK-së, Ilir Konushevci, “Mërgimi”, u vra në një pritë nga njerëz të lidhur me partinë që ju drejtonit atëherë de fakto dhe de jure. Kjo ndodhi në majin e vitit 1998 dhe vrasja e tij ishte një nga humbjet e ndjeshme të lëvizjes çlirimtare. Ajo ishte njëkohësisht edhe parathënia e grushtit të shtetit të shtatorit 1998. Në natën e parë të grushtit të shtetit, kur po festonit fitoren, bashke me disa “kopukë” institucionalistë, ju erdhi një telefonatë nga larg dhe një shqiptar, me aksent të shqiptarëve të Malit të Zi, ju dha urdhër të tërhiqeni. Megjithëse kjo ju është thënë shpesh herë, ende, askush nuk e ka dëgjuar nga ju se kush ishte ky njeri. Ishte lidhja e krijuar nga vizita juaj e parë në Amerikë apo jua kishte dhënë dikush? Njeriu që e ka bërë të njohur këtë fakt është një ndër personalitetet e vyera të botës së shërbimit inteligjent dhe është plotësisht i besueshëm, për vetë staturën e tij njerëzore dhe postin në të cilin ka drejtuar.

Ndoshta në arshivën tuaj është edhe emri i njeriut që iu solli idenë e thyerjes së embargos ndërkombëtare ndaj shtetit serb, dhe fakti që ju e keni thyer këtë embargo nuk është sajesë e askujt, veçse një dëshmi personale e juaja. Një takim i juaji me shefin e qeverisë së Malit të Zi, njeriut të dorës së fortë të Millosheviqit, ishte më shumë përmbyllës, pasi hesapet ishin bërë më parë. Mes jush dhe atij do të kenë qenë domosdo dy vetë dhe natyrisht lidhja juaj me to është edhe në arkivin tuaj. Është e mundur që pikërisht këto të dy të jenë edhe në eksportin e armëve drejt zonave të luftës në ish-Jugosllavi. Ndërsa idea e prapstë dhe e stisur tepër budallshëm, se i shitët naftë Millosheviqit për të ndihmuar shqiptarët në Kosovë, më duhet të pranoj se është vetëm e juaja. Kushdo tjetër do të kishte gjetur diçka më të arsyeshme ose do të kishte heshtur.

Shpeshherë në lidhjet mes Prishtinës dhe Beogradit, deri në vitin 1998, dilte në dritë një prift italian, i cili më pas edhe u dekorua, por që në fakt nuk ishte asgjë tjetër veçse një mashë e shërbimit serb. Për këtë njeri dhe bëmat e tij ju keni pasur një informacion, deri diku të mjaftueshëm, që dhe të jetë në arshivën tuaj. Dyshimi është se mos ky njeri do të jetë i njëjti që më pas frymëzoi fushatën tuaj? Mos është një tjetër si ky, nën një rraso tjetër, që solli entuziazmin tuaj dhe ishit i gatshëm të kontribuonit në ndërtimin e kishave serbe të dëmtuara në Kosovë gjatë luftës?

Arkivi juaj duhet të ketë shumë gjëra. Ai ka edhe lëvizjet e grave të deputetëve, edhe sajesat për prokurorë dhe kryeprokurorë, edhe lëvizjet e presidentëve dhe marrëdhëniet e tyre me vëllezërit, edhe dëshirat e motrave dhe nënave, edhe informacione nga kamerierë, të cilët e dinë numrin tuaj të telefonit mobil; ju dini se edhe për ku e nga ku udhëtojnë qeveritarët e sotëm, për takime me prokurorë dhe njerëz anonimë; ju i dini të gjitha dhe të gjitha këto i keni në arshivën tuaj.

Shumë nga këto nuk kanë asnjë vlerë për njerëzit e zakonshëm. Atyre i intereson përse na erdh ky i ftohtë i akullt në jetën tonë dhe çfarë thonë arkivat tuaja për këtë? Kush e solli kumtin e shkatërrimit dhe të legjitimit të së keqes, në një vend që edhe ashtu, ishte i nëpërkëmbur.

dita

[DYDRINAS]

Pjesa II

ARKIVI…. (Pjesa e dytë)



Në fillimin e vitit 1992, menjëherë pas ardhjes në pushtet të PD-së dhe ngritjes së strukturave të para të shërbimit të ri inteligjent, i cili iu besua një njeriu të afërt me Berishën, por që më pas ishte i përfshirë edhe në afera të tjera; në Tiranë, gjithnjë e më afër qeverisë, sidomos Gazidedes, u shfaq një shqiptaro-maqedonas, me emrin Petrit Ame. Për pak kohë ai u shndërrua në një mik të afërt të Gazidedes, dhe u bë “eminenca gri” e tij. Shteti shqiptar, edhe pas informacioneve që mori, se ky njeri, i burgosur më parë në Belgjikë, për trafik droge dhe pjesë e grupimeve mafioze, ishte njëkohësisht edhe një ndër miqtë e afërt të Arkanit, Zheljko Raznjatoviç, i njohur si kreu i paraushtarakëve serbë, emrat e të cilëve i gjen në të gjitha krimet serbe të fund shekullit të shkuar, përsëri e bëri njeri të afërt dhe i besoi pjesë të rëndësishme të kontrabandës së karburanteve përmes Malit të Zi, e më pas edhe të trafiqeve të tjera.

Por 13 vite më vonë, përsëri një figurë tjetër, po aq kontraverse, do të shfaqej në politikën shqiptare, Damir Fazlliç. Ashtu si i pari, edhe ky që po vinte me pompë të madhe, kishte një të kaluar të rrjedhur përmes trafiqeve, kontrabandës dhe manipulimeve. Si Ame, edhe Fazlliçi kishte lidhje të shumanshme të shërbimin e fshehtë serb, por, ndërsa i pari kishte ecur përmes shantazheve dhe blerjeve , i dyti kishte lidhje të fuqishme familjare: ai do të ishte as më pak e as më shumë, nipi i shefit të shërbimit të fshehtë serb në kohën e Millosheviçit, dhe nga ana tjetër, nëna e tij, do të ishte funksionare e larë në kabinetin e ministrit të brendshëm serb, në të njëjtën kohë. (Çuditërisht, edhe lideri i sotëm ‘de jure’ i PD-së, Basha, ka të njëjtin sinkron: nëna e tij ishte sekretare e njërit nga zyrtarëve të punëve të brendshme në periudhën komuniste).

Ndërsa të parit, Petrit Ame, iu besua kontrabanda e karburanteve, cigareve dhe e armëve, të dytit, Fazlliçit, iu besua edhe më shumë se kaq. Ai u bë “eminenca gri”, jo vetëm politike, e familjes Berisha, dhe për herë të parë, një serbo-boshnjak të tillë, ish presidenti i një vendi që kishte një jetë që copëtohej nga një shtet i mbrapshtë si Serbia, tani kryeministër, mburrej se e kishte këtë nip kryeudbashi, mik shtëpie dhe mburrej se mund ta sillte edhe në sallën e Kuvendit të Shqipërisë.

Ndërsa i pari, Ame, konsiderohej si kushëri i Gazidedes, pasi ishin nga dy zona kufitare, të Dibrës, ngjitur me njëra tjetrën, ende askush nuk e di se cila ishte “lidhja familjare” mes Berishës dhe Fazlliçit. Diferenca e ndjeshme në moshë mes njërit dhe tjetrit, rrugët që ë pamje të parë dukeshin , po ashtu të ndryshme, përjashtonin çdo rastësi njohje. Mes tyre ishte dikush më i fuqishëm se rastësia dhe kjo është diku në arkivën e kryeministrit të dikurshëm. Vërtet, kush i solli Fazlliçët në Shqipëri pas vitit 2005? Me cilin autoritet u lejua ai të jetë pjesë e takimit të Këshillit Kombëtar të Sigurisë, të jetë në Ministrinë e Mbrojtjes si në shtëpinë e tij, kur ai nuk ishte asgjë tjetër, veçse një njeri i dyshuar në shumë vende, trafikant i ndjekur nga shumë pasues, dhe për më tepër, ende daja i tij ishte i akuzuar për krime lufte në Kosovë? Kush e solli Fazlliçin në shtetin tonë, mbi cilat vlera u bë ai mik shtëpie i shefit të qeverisë, ortak i së bijës dhe krushk i të birit politik, Bashës? Në arkivin e tij, ish shefi, dosmodo duhet të ketë të gjitha raportet që njësi të specializuara të shërbimit inteligjent kanë paraqitur për staturën politike dhe mafioze të këtij njeriu, i cili, ashtu si zoti Ame, pasi u bë disa kohë zot i Shqipërisë, mik i afërt i ministrave, si ishte edhe i pari, u zhduk, për të dalë përsëri diku tjetër.

Deri më tash askush nuk mund të përgjigjet se çfarë ndodhi me milionat e përfituara nga kontrabanda e naftës, dhe kjo ishte një kontrabandë shtetërore, nga trafiku i armëve, më në fund nga ai i drogës; e pranuar më në fund si e tillë, e po ashtu, askush nuk i di saktësisht numrat e llogarisë që përmes fazlliçëve janë hapur në Qipro, në dobi të njerëzve të afërt të qeverisë që shkoi.

Por themelorja qëndron në përgjigjen e pyetjes: cili shërbim i huaj solli në Shqipëri pikërisht figura të tilla, kush ua dha bekimin kur erdhën në vendin tonë, kush i bëri NUN të familjes dhe të politikës, dhe çfarë fshihej pas këtij”përmallimi” të pakundshoq?Çfarë i ka kushtruar Shqipërisë kjo ” dashuri e përmallshme”?



Një ‘kokë’ për një karrierë

Në 23 vite në Shqipëri kanë ndodhur vrasje të rënda politike, në të cilat, herë qeverisës dhe herë opozitar, statura politike e Berishës ka qenë e pranishme. Në fakt, vetë ardhja në pushtet e tij, se më saktë, copëzimi i shtetit për të ardhur ai në pushtet, ndodhi përmes vrasjeve. Dy herë PD-ja është goditur në njerëzit e saj: me 2 prill 1991 dhe në rastin e Azem Hajdarit, shator 1998. Në të dy herët, njeriu që është betuar se do të dënojë fajtorët, si është e pritshme, ka qenë vetë Berisha. Me 2 prill 1991, tre drejtuesit kryesorë të PD-së në qytetin e Shkodrës, nuk ishin të pranishëm në demonstratë. Mungonin kryetari i degës, Arbnori, sekretari, quhej Xhemal Uruçi dhe mentori politik i saj, Ali Spahia. Asnjëri prej tyre në paraditen e 2 prillit nuk ishin në sheshin, që më pas do të merrte emrin e të rënëve. Asnjëri nga të afërmit e tyre, po ashtu, nuk do të ishte. Raporti që do të paraqiste në Kuvendin e Shqipërisë, komisioni i posaçëm parlamentar, i kryesuar nga një figurë e PD-së, do të irritonte Berishën deri në maksimumin e mundshëm, pasi, copëzat e hedhura aty, krejt qartë dëshmonin se kjo kishte qenë një vrasje nga brenda. Por, edhe sikur të kishte qenë ndryshe, gjyqi farsë që u zhvillua më pas, më shumë i ngjante ngutjes për të fshehur një të vërtetë, se sa për të zbuluar të vërtetën. Përbetimet se e vërteta do të ishte nën dritën e diellit tani janë mbuluar nën hijen e së fshehtës, e cila, megjithëse njeriu që u përbetua, ishte dy herë, si president dhe si kryeministër, u bë edhe më e thellë. Më mirë se të gjithë , këtë të fshehtë, mund ta kenë në stacionet televizive të Malit të Zi, të vetmet që filmuan demonstratën, ashtu si kishte ndodhur edhe me 13 dhjetor të vitit 1990.

Vrasja e Azem Hajdarit ishte një vrasje e paralajmëruar, dhe më mirë se të gjithë të tjerët, këtë e dinin në selinë e vetë partisë së tij, nga ku e nxorën në një pritë, e cila i dha fund një jete dhje hapi një enigmë të re. Në arkivin e Berishës duhet të jetë e shënuar se nga e mori ai lajmin, kush e kishte parapërgatitur kumtin për mediet, kush e nxori në rrugë të ndjerin, që pak më parë i ishte përbetuar se “unë e jap jetën për ty, Sali Berisha”, e po ashtu duhet të jenë edhe skenarët që do e vazhdonin këtë akt të hidhur. Berisha, që i dinte vrasësit, sapo shkrepi pushka e parë, nuk vajti asnjëherë në prokurori, nuk denoncoi askënd, la misterin të rritej, nuk u ballafaqua me asnjë nga ata që kishin qenë pjesë e krimit, por jo koka e tij; i la gjërat të rrjedhin jashtë vetes, dhe si soditi aq sa i duhej, kur e ndjeu se kjo nuk ishte e mjaftueshme, u bë gati për atë që tashmë dihet si grushti i shtetit.

Dy njerëzit më të afërt të të vrarëve janë sot në drejtësinë shqiptare, pjesë e rëndësishme e saj. Fatmira Hajdari, e veja e Azem Hajdarit, është gjykatëse e njohur,mes të tjerave edhe për gjyqe të lidhura me politikën e njerëzit e saj; e po ashtu Dritan Broci, i vëllai i Arben Brocit, pa dyshim njëra nga figurat më idealiste të lëvizjes studentore, është tashmë edhe anëtar i Këshillit të Lartë të Drejtësisë.

Një mendje e qetë të thotë se, kur nuk bëri gjë për të gjetur fajtorët e vrasjeve ndaj njerëzve të tij, si mund t’i kërkohet të gjejë se kush ishin vrasësit e deputetit socialist, Xhindit, megjithëse Presidenti i sotëm, ish-ministër i Brendshëm, u përbetua se ndëshkimi është afër. Si mund t’i kërkosh të gjejë vrasësit e një gjyqtari në Vlorë, kur e gjithë çështja e tij është e lidhur me tokat në bregdet, në të cilat, shumë nga rrethi afër Berishës, janë bërë pjesë e mashtrimit? Si mund t’i kërkosh të gjejë vrasësit e punonjësit të SHISH, kur ai po sqaronte pikërisht vrasjen e gjykatësit dhe mund të shkonte drejt gjurmëve që do të kishin tronditur gjithë vendin? Gjëra të tilla janë të paarsyeshme t’ia kërkosh njeriut që nuk është kujdesur as për ” të vetët”, e jo më për kundërshtarët.



Kur i ka fillesat arkivi?

Në fillimin e vitit 1997, si asnjëherë tjetër, Shqipëria ndodhej në pragun e luftës civile. Ishte e pabesueshme si gjërat shkuan kaq shpejt në një rrokopujë, mes së cilës, tashmë askush nuk e dinte se ku e kishte të ardhmen e tij. Politika mori rrugët, armët zunë vendin e fjalëve, brutaliteti ishte në vendin e dialogut.

Gjithçka filloi në një mbledhje të grupit parlamentar të PD-së, pas zgjedhjeve të famshme të vitit 1996. Kur ende turbullirat dhe rrëmuja nuk kishte marrë atë përmasë që mori pastaj, presidenti i vendit, dha vetëm një urdhër: Të armatosen militantët. Tha vetëm kaq dhe doli. Njëri nga dëshmitarët e kësaj ngjarje do të tregonte më pas se gjendej i tronditur, por jo vetëm ai, pasi gjithçka ishte menduar, gjithfarë zgjidhjesh, por jo kjo, armatosja. Berisha e armatosi një pjesë të vendit, qindra mitingashë, shumica veriorë, ende me besimin e po shkonin pas njeriut të shpresës, u bënë gati dhe nxituan të sulmonin drejt jugut. Më në veri të Shqipërisë, në Kosovë, njerëzit po përgatiteshin për luftën e fundit: pas saj do të kishte ose liri ose vdekje e përjetshme.

Metoda që zgjodhi Berisha për qetësimin e gjendjes ishte e njëjta që kishte gjetur edhe Milosheviçi në Kosovë. Edhe atje, me një fjalë të presidentit serb, u bë armatosja e serbëve lokalë, në shtëpitë e tyre u bënë gati të luftonin dhe, thënë të vërtetën, gjatë luftës, shumë ngatë vrarët shqiptarë apo të zhdukur, janë pasojë e po kësaj armatosje. Ishin krijuar paramilitarët, si i thonë në Kosovë. Berisha urdhëroi formimin e paraushtarakëve. Ishte dhe vazhdon të mbetet një kumt mizor, i cili ende nuk e ka përgjigjen e tij. Në të njëjtën kohë kur në Shqipëri po ndodhnin përplasjet, që më pas do të shkonin drejt një kasaphane, në Kosovë do të fillonin operacionet e mëdha kundër lëvizjes çlirimtare. Bota e zënë me ngjarjet makabre në Shqipëri e harroi Kosovën, ku, vetëm për tre muajt e parë të vitit 1997, u arrestuan më shumë se 150 vetë të lëvizjes çlirimtare, u vranë disa nga drejtuesit e saj në prita që e kishin një fillesë në arrestimet që u kishin ndodhur dikur në Shqipëri. Vëmendja e botës iku larg Kosovës, ajo që po ndodhte atje ishte një gjë e vogël, e parëndësishme, duke e krahasuar me atë që po ndodhte në Shqipëri.

Shumë herë më pas, analistë të shquar, veçanërisht britanikë, me qetësinë e gjykimit, kanë ardhur në përfundimin se mes dy lëvizjeve kaotike dhe revanshiste, ka pasur një lidhje politike, por edhe një lidhje organizative. Kjo shkoi edhe më tej: kur bordi serb i Prishtinës u bëri thirrje shqiptarëve në Kosovë dhe të rroknin armët për të luftuar kundër “komunistëve” vlonjatë, dhe në se disa fillimisht e morën rrugën, ishte meritë e lëvizjes çlirimtare, që ndaloi këtë fillesë të një ndarje të madhe kombëtare.

Në arkivën personale të Berishës janë tashmë, qartësisht të sakta, ngjarje jetike për vendin, në të cilat ai shpesh herë ka qenë jo vetëm pjesë, por edhe truri i tyre. Është thënë shpesh herë se Ai e prishi qeverinë e Stabilitetit për hir të pushtetit që shpejtonte të merrte, por njëri nga ministrat e tij, asaj nate kur kjo qeveri prishej, deklaroi haptas se pas kësaj që po ndodh, ai sheh gjak dhe krime. Profecia e tij, pëpr fat të keq ndodhi. Pse u perish ajo që po fillonte të ndërtohej, kur të gjithë, si thoshte vetë Berisha, ishim bashkëvuajtës dhe bashkëfajtorë? Cili e solli kumtin për këtë prishje, e cila nuk erdhi nga asnjë qeveri demokratike, por nga një kuvli njerëzish, emrat e të cilëve kishin qenë të lidhur me UDB-në , që kur ishin arratisur nga vendi i lindjes. Për secilin prej tyre, në arkivat e shtetit, çfarëdo lloji, kishte të dhëna të bollshme, disa prej tyre kishin qenë në Shqipëri si diversantë dhe kishin vrarë mësuese e mësues, kishin djegur stalla dhe vrarë militantë të rastësishëm; por nën presidencën Berisha ata u dekoruan. Njerëz që me dekada kishin sakrifikuar për vendin e tyre kishin sjellë në Shqipëri informacion të mjaftueshëm për këtë banditizëm politik e ordinier, por asnjëra prej tyre nuk do te ishte e rëndësishme për njeriun që kishte vendosur të mbante pushtetin edhe përmes lidhjeve të kësaj falange. Njerëz të vyer, në mërgimin e motshëm shqiptar, profesorë të nderuar, që kishin vuajtur mjaft në Shqipëri, u braktisën, u shpallën agjentë të sigurimit të shtetit, pasi kishin “dy mangësi”: thonin të vërtetën dhe nuk kishin pranuar të ishin bashkëpunëtorë të sigurimit të fshehtë serb apo të Asfalisë greke.

A janë të gjitha këto në arkivën e Berishës? Është vetëm një pjesëz e vockël, pasi jeta e tij politike e 23 viteve të fundit, është e mbushur me detaje të pasura të një jete politike, e cila, në fund të fundit, ndoshta asnjë ditë nuk i shërbeu vendit të tij.

Secili nga njerëzit mund të shtojë shumë gjëra në këtë pjesë të arkivit politik, i cili u ndërtua nga jeta vetjake e një njeriut që u prit si pjesë e shpresës dhe hodhi mbi vendin e tij velin e zisë.

Është një shkrim, i cili, edhe në vete, nuk ka kurrë një përfundim. Sado të kërkosh, aq më shumë do të gjesh. Në fund të fundit mund të pyetet: cila ishte fillesa e kësaj rruge? Ishte vërtet viti 1991 apo ka edhe ndonjë vit më të hershëm në të gjithë këtë gjëmë që erdhi tek ne?

Dosjet një ditë do të hapen…por jo dosjet tona. Ato i mbylli përfundimisht ish-shefi i presidencës, sepse ishte më interesant dhe më e favorshme për të që të kishte vetëm ai akses mbi ato që kishin ndodhur, e në të njëjtën kohë të mbante pas vetes fijet e një lëvizje që nuk kishte qenë kurrë në dobi të vendit.



Petrit Ame, një nyje që lidh shumë fije

Tashme Petrit Ame konsiderohet nje person i zhdukur. Nje hipoteze sugjeron se ai eshte vrare si dhe nje hipoteze tjeter sipas se ciles ka te ngjare qe ai eshte varrosur ne kufi ose ne brendesi te tokes shqiptare.

Petrit Ame eshte nje dibran i pjeses se Maqedonise, i cili me ane te veprimtarive te paligjshme ne disa shtete te Evropes, si trafik droge etj ishte bere nje njeri i pasur, por edhe i ngarkuar me shume probleme me drejtesine. Edhe fisi i tij per shkak te tij ishte bere i famshem ne Diber. Gjate viteve te luftes ne Kosove ka frekuentuar ambiente qe rriheshin nga politikane ne Shqiperi dhe eshte pare ne shoqerine e tyre. Thuhet se ne kete kohe trafikun e droges dhe armeve e bente nepermjet doganes se Bllates. I denuar me burg ne Maqedoni dhe i shpallur ne kerkim nga Interpoli ai ishte shenuar edhe ne skedat e policise kriminale shqiptare.

Identiteti i Petrit Ames eshte permendur dikur, kur u be publik nje takim i papergenjeshtruar i Arkanit (Zheljko Raznjatovic, ish-shefi i paramilitareve serbe) me ish-shefin e SHIK Bashkim Gazidede. Per kete takim Ame ishte ndermjetesi. Sipas disa pohimeve, ndersa kishin qene ne nje burg ne nje shtet te Evropes Perendimore Petriti dhe Arkani ishin bere vellezer duke pire gjakun e njeri-tjetrit. Nderkohe qe ka te dhena sipas te cilave sherbimet sekrete, kryesisht CIA ndiqte nga pas levizjet e Ames ne Ballkan duke shpersuar ne nje takim te tij me Arkanin, me qellim arrestimin e kriminelit te luftes, te njohur per masakrat e tij ne Bosnje. Arkani akuzohet si autori i masakres ne Sllovenine Lindore ne vitin 1991, ne kete represion u vrane 1400 muslimane. “Zheljko Raznjatovic i njohur me pseudonimin Arkani, ka ardhur ne Shqiperi ne kulmin e luftes ne ish Jugosllavi dhe eshte eshte takuar me Shefin e Sherbimit Informativ Kombetar Bashkim Gazidede”. Kjo akuze eshte bere me 18 tetor 2002, publikisht nga Ministri i Rendit Luan Rama, gjate emisionit “Shqip” ne Top Channel. Pohime saktesuan se behej fjale per nje vizite qe eshte realizuar ne vitin 1995, duke shtuar se takimi mendohet te jete zhvilluar ne nje qytet ne veri te Shqiperise, mbase ne Diber.

Fill pas vrasjes se kryeministrit serb Zoran Xhinxhiç ne vitin 2003 nje lajm i emetuar nga faqja e internetit “RTV 21″ e Shkupit, ben fjale per posedimin nga ana e sherbimit sekret maqedonas te 5 kasetave me regjistrime te Petrit Ames gjate kohes qe ky ndodhej ne burg. Sipas raportimeve ne shtyp, pikerisht Kryeminsitri maqedonas Branko Cervenkovski kishte ndikuar ne arratisjen e shqiptarit Ame nga burgu per shkak te lidhjeve, qe ai kishte pasur me krimin.

Po sipas lajmit te emetuar nga faqja e internetit “RTV 21″ e Shkupit Petrit Ame, i cili tani konsiderohet i zhdukur, pasi vdekja e tij nuk eshte konfirmuar zyrtarisht asnjehere, ne deshmine e tij te filmuar, thote se ka punuar me vellain e kryeministrit malazez Milo Gjukanovic, me tregti armesh, duke kaluar nga Beogradi ne Mal te Zi e me pas ne Itali. Ame thote gjithashtu se ka punuar me kontrabanden e naftes gjate kohes se sanksioneve ndaj Serbise, permes (nje politikan i njohur shqiptar me njohuri ne fushen e ekonomise dhe financave, ne kohen kur doli lajmi aludohej Genc Ruli) dhe me deputetin e vrare Azem Hajdari, si dhe me pas me Zhelko Razhnjatovic, Arkanin, shefin e paramilitareve serbe.

dita

[DYDRINAS]

Do te ishte shume interesante nese Berisha do te hapte arkivin per Bedri Islamin!

Megjithate gjurme te ketij arkivi i gjen kushdo qe njeh sadopak historine e LPK-se ne Zvicer, pas vitit 1991, marreveshjen me PS dhe Fatos Nanon dhe mijera artikuj te tij ne Zeri i Kosoves kunder demokracise ne Shqiperi.

[DYDRINAS]

CILA ISHTE MARRËVESHJA MES PS-SË SË SHQIPËRISË DHE LPK-SË NË DIASPORË?



Marsi i viti 1993 solli ndryshimin e raporteve në mes patronit stalinist PSSH–së, dhe të veglës së vjetër të PPSH–së, e quajtur LPK. Për herë të parë të «dy palët», stalinistët e Shqipërisë dhe stalinistët e Kosovës dhe viseve tjera shqiptare lidhën një marrëveshje për bashkëpunim dhe ndihmë reciproke, realizimi i së cilës do t’u sillte të dy palëve pëfitime të mëdha. PSSH dhe LPK–ja ishin opozitë e forcave demokratike. Realizimi i marrëveshjes do t’i sillte në pushtet të dy palët. Sipas burimeve shumë të sigurta, kjo marrëveshje është arritur në zyrën e LPK-së në klubin e shqiptarëve në Esher Place në Zyrih në mars të vitit 1993. Nga ana e stalinistave të Shqipërisë kanë marrë pjesë Fatos Nano, Namik Dokle, Kastriot Islami, Servet Pëllumbi, Sabit Brokaj, etj. Nga ana e LPK-së kanë marrë pjesë Xhavit Haliti, Ibrahim Kelmendi, Muhamet Kelmendi, Emrush Xhemajli, Ali Ahmeti, Bedri Islami, etj. Marrëveshja parashihte që LPK–ja të jepte ndihma financiare PSSH, ndërsa PSSH–ja, pasi ta merrte pushtetin me mjete të dhunës, do ta ndihmonte LPK-në dhe forcat majtiste në Kosovë për ta rrëzuar Rugovën dhe për ta shkatërruar LDK-në . LPK–ja dhe partitë majtiste do ta zinin vendin e LDK-së, ndërsa Rexhep Qosja dhe udhëheqja e LPK-së do të dilnin në krye të vendit për ta marrë pushtetin e Kosovës. Në këtë mbledhje u ndanë detyrat dhe obligimet dhe u aprovua platforma për realizimin e objektivave që i parashtronte marrëveshja.

Sipas të pranishmëve detyrimet e LPK-së sipas marrëveshjes ishin:

1. Kryesia e LPK-së do t’ia dorëzojë PSSH–së të hollat e tubuara në emër të Kosovës, në emër të Adem Demaçit dhe të burgosurve politik, mjete që qenë mbledhur gjatë mbajtjes së demonstratave në Evropën Perëndimore, në periudhën kohore 1981–1993. Ky veprim do të bëhej fshehtas, pa e pyetur Këshillin e Përgjithshëm të organizatës dhe pa dijeninë e anëtarësisë.
2. Do të bëhej forcimi dhe riorganizimi i LPK-së me kuadra të besueshme dhe të aftë, që ajo të bëhej e zonja për një luftë të fortë propogandistike kundër institucioneve shtetërore të Republikës së Kosovës, Ibrahim Rugovës, Sali Berishës dhe nacionalistëve të dalluar të Kosovës dhe të Shqipërisë.
3. Detyrë e rëndësisë së veçantë për LPK-në qe përvetësimi i njësive guerile të Republikës së Kosovës, që u krijuan nga atdhetarët trima të Kosovës pasi i kryen ushtrimet ushtarake në Shqipëri.
4. Me sjelljet jo korrekte në Shqipëri të njerëzve të besueshëm të pararojës staliniste të LPK-së, t’i ndihmohej propagandës së PSSH–së për ta luftuar Sali Berishën si përkrahës i shqiptarëve të Kosovës, që «nuk po lënë gjë pa bërë në Shqipëri» etj. LPK–ja për të treguar besnikëri ndaj përfaqësuesve të kreut të socialistëve të Shqipërisë, disa ditë pasi u arrit marrëveshja, i dha Fatos Nanos pjesën e parë të ndihmës prej 600. 000 frangave zvicerane, ndërsa më vonë ndihmat kanë qenë shumëfish më të mëdha.

Ndërsa nga ana e saj PSSH angazhohej:

1. Kreu i social–komunistëve të Shqipërisë u obligua ta ndihmonte LPK-në me kuadro profesionale.
2. Do të jepte ekspertë për aftësimin e pararojës staliniste të LPK-së, me qëllim të përvetësimit të njësive guerile të Republikës së Kosovës.
3. Në bisedimet që do t’i kishin me vëllezërit e tyre ideologjik dhe me përfaqësuesit e shteteve fqinje, do ta prezantonin LPK-në si të vetmen forcë «konstruktive» për zgjidhjen e çështjes së Kosovës.
4. Do ta ndihmonin dhe përkrahnin me të gjitha forcat LPK-në për ta marrë pushtetin mbi shqiptarët e Kosovës

Me shkurtime nga nje shkrim i Shefqet Jasharit-Strofci