Tekstet shkollore ne hartim... si kushtetuta e vitit 1998: Te gatshme ne vitin 2015

[Al..]

“Shpëtimtarët” e historisë!



BLOG | 24 APRIL, 2014 - 09:57

Prof. Dr. ANA LALAJ

Më 14 prill, në dy të përditshme, njëra gazeta “Shekulli” dhe tjetra “Shqip”, na u dha rasti të lexojmë dy intervista që prof. Paskal Milo u ka dhënë këtyre gazetave. Në të parën mësojmë se kryeministri ka ngritur një grup ekspertësh, ku prof. Milo është vënë në krye të këtij grupi me objekt Reformën në Sistemin e Shkencës, ndërsa në të përditshmen e dytë mësojmë se Ministria e Arsimit dhe e Sporteve ka ngritur një komision, i cili është ai që do të hartojë tekstet e historisë së popullit shqiptar për të gjitha nivelet e arsimit parauniversitar. Edhe në rastin e dytë mësojmë se përsëri në krye të këtij grupi është vetë prof. Milo. Pra, këtu ka dy njoftime: njëri për reformën e pritshme në institucionet shkencore dhe tjetri për tekstet. Meqë reformimi në shkencë meriton të trajtohet veçmas, në këtë shkrim do të flas vetëm për pikën e dytë, atë të teksteve të historisë së popullit shqiptar.
Lidhur me këtë çështje marrim vesh se një grup historianësh, midis të cilëve Paskal Milo, Pëllumb Xhufi, Afrim Krasniqi, Bernd Fischer etj., ka filluar me kohë nga puna dhe tekstet do të jenë gati për t’u diskutuar dhe miratuar në vjeshtë, që i bie t’u jepen nxënësve në vitin shkollor 2015-‘16......
[Per me shume].... http://respublica.al/opinion/2014/04...et-e-historise

[Al..]

Ne Korçë, nxënësit mësojnë se Jugu i Shqipërisë është Greqi

29/05/2007

Fëmijët shqiptarë të fshatrave përreth Korçës, Boboshticë e Drenovë po mësojnë një “të vërtetë” të hidhur: që toka ku ata u lindën e po rriten është greke. Janë rreth 180 nxënës, bijë e bija shqiptarësh që po u mësohet falas nga shkolla jopublike greke “Omiros” një histori e shtrembëruar që i paraqet stërgjyshërit e tyre si pushtues të Vorio-Epirit. Është një brez fëmijësh, i ciklit fillor që A-në e lexon alfa, që gdhihet çdo mëngjez me hymin grek dhe që nuk di asnjë varg të atij shqiptar, që thotë “Kalimera” e jo “Mirëmengjez” që kërcen “zeivefiko” dhe nuk di ç’është pogonishtja.
Në qytetin ku 120 vjet më parë u çel Mësonjëtorja e Parë Shqipe këta fëmijë, falë liçencës që “Omiros” ka marrë nga Ministria jonë e Arsimit, e nisin ditën me mësimin: “Vorio-Epiri iu bashkua padrejtësisht shtetit shqiptar. Banorët grekë të zonës nuk e pranuan këtë vendim dhe organizuan grupe ushtarake për të siguruar pavarësinë e tyre”.
Është pikërisht një mësues grek që ua mëson këto fëmijëve tanë gjatë orës së historisë. “Më 9 Nëntor 1921, ministrat e jashtëm të Fuqive të Mëdha vendosën në Paris se cilat do të ishin përfundimisht kufijtë e Shqipërisë. Sipas këtij vendimi Greqisë i merreshin territoret që kishte çliruar gjatë Luftës së Parë Botërore”, vijon më tej mësuesi. Ai sillet mirë me fëmijët e shqiptarëve megjithëse me historinë që u mëson i konsideron si bij “pushtuesisht”.
Ja si e shpjegon ai Luftën e Dytë e Botërore: “Edhe pse forcat ushtarake greke ishin të pakta para superfuqisë së Italisë dhe ndihmës së aleatit të vogël (Shqipërisë), ushtria greke mundi të frenojë ushtrinë italiane në kufirin me Shqipërinë (28 tetor – 14 nëntor 1940). Në vazhdimësi ushtria greke kaloi në mësymje të përgjithshme në Epir dhe në veriperëndim të Maqedonisë (14 nëntor 1940 – 6 janar 1941)”. Tashmë në mbyllje të vitit shkollor, këta 180 fëmijë shqiptarësh e kanë mësuar në shkollë atë që deri dje thuhej lartë e poshtë: “nga Pogradeci në Himarë, toka është greke”.
Si u mor licensa
Licensa për çeljen e një shkolle 9 vjeçare greke në Korçë është lëshuar nga Ministria e Arsimit e Shqipërisë, rreth dy vjet më parë. Në bazë të ligjit për arsimin është kjo ministri që kontrollon kurrikulat mësimore e që rrjedhimisht është institucioni që ka legalizuar dhe vazhdon të heshtë përballë këtij skandali. Ndaj dhe nuk është aspak faji i drejtoreshës greke të “Omiros”, Vasiliki Baraki që përballë kësaj “dashamirësie” të qeverisë shqiptare të deklarojë: “Çdo vit ngjitim nga një shkallë. Perspektiva jonë është që të plotësojmë një sistem të plotë të shkollës së mesme e t´i përgatisim nxënësit për të vazhduar shkollën e lartë kudo që ata do të dëshirojnë, në universitetet shqiptare, greke apo ato evropiane”.

Tedi Blushi
Gazeta Shqiptare On line

[Al..]

Qershor 2007: Del skandali i shkollës "Omiros" në Korçë. Ministria e Arsimit që miraton kurrikulat e shkollës miratoi edhe një tekst historie në këtë shkollë greke në Korçë, duke deformuar historinë e Shqipërisë. Çështja hapi debate të shumta në parlament, opozita kërkoi shkarkimin e ministrit Genc Pollo. - See more at: http://bord.gazetakritika.net/diskut....Vrs4quk0.dpuf

“Omiros”, Pollo raport ne Kuvend: Komision shqiptaro- grek per rishikimin e historise

(Derguar me: 07/06/07) Ministri gjate interpelances ne parlament lidhur me shkollen Omiros ne Korce ka pranuar se tekstet e historise greke kane deformim te historise shqiptare

Ministri Pollo gjate interpelances ne parlament lidhur me shkollen Omiros ne Korce ka pranuar se tekstet e historise greke kane deformim te historise shqiptare, por shtoi se te gjithe vendet ballkanike qe kane patur konflikt me njera –tjetren kane shtremberime. Gjithashtu Pollo shtoi se ne fund te muajit do te zhvillohet seanca e rradhes e nje komisioni dypalesh greko-shqiptar, nje iniciative kjo e qeverise se meparshme sipas ministrit, e cila po vijohet dhe qe synon bashkepunimin dypalesh per rishikimin e librave te historise dhe rregullimin e shtremberimeve. “Do thoja qe tekstet historike te vendeve te Ballkanit kane abuzime per historine e vendeve me te cilet kane patur konflikte. Ne fund te ketij muaji komisioni dypalesh per historine do te beje mbledhjen e rradhes per rishikimin e librave te historise” tha Pollo.

[Al..]

Historiani turk Mehmet Haxhisalihoglu:
.........shqiptaret kanë drejtuar disa nga vendet kryesore nën batinë e Perandorisë Osmane. Por historiani nuk mjaftohet me kaq, pasi ai shkon më tej duke mohuar konvertimin e shqiptarëve në myslimanë me forcë. Sipas Haxhisalihoglu, shqiptarët u islamizuan pasi drejtuesit e tyre e kishin më të lehtë për të ruajtura pozitat dhe pronat nëse konvertoheshin.

Historianët turq në Tiranë: Osmanët, jo pushtues

Tuesday, June 11, 2013 - 11:48

Historianët turq në Tiranë: Osmanët, jo pushtues
Kërkesa për rishikimin e teksteve shkollore në Kosovë e Shqipëri, ku flitet për Perandorinë Osmane kërkohet hapur edhe nga historianët turq. I ftuar në konferencën mbi luftërat ballkanike, historiani turk Mehmet Haxhisalihoglu sjell teza provokuese që pritet të hapin debat. Nën argumentin se shqiptarët kanë qenë drejtuesit kryesorë të administratës osmane, historiani Hxhisalihoglu mohon përdorimin e termit pushtim, pasi sipas tij, vetë shqiptaret kanë drejtuar disa nga vendet kryesore nën batinë e Perandorisë Osmane. Por historiani nuk mjaftohet me kaq, pasi ai shkon më tej duke mohuar konvertimin e shqiptarëve në myslimanë me forcë. Sipas Haxhisalihoglu, shqiptarët u islamizuan pasi drejtuesit e tyre e kishin më të lehtë për të ruajtura pozitat dhe pronat nëse konvertoheshin. “Gabimi më i madh i historiografisë tuaj kombëtare është se paraqet Perandorinë Otomane si Perandori turke, por ajo ishte një bashkim etnitetesh. Në administratën e saj kanë shërbyer shumë shqiptarë dhe myslimanët e Shqipërisë kanë luajtur po aq rol sa edhe turqit në Perandorinë Otomane, prandaj shqiptarët kanë po aq përgjegjësi për veprimet e kësaj perandorie”, u shpreh historiani turk Hacisalihoglu. Historiani ka marrë me vete edhe një pyetësor të cilin pretendon ta shpërndajë në shkollat e Tiranës, për të kuptuar se cili është imazhi i Turqisë dhe osmanëve në librat e historisë. Sipas tij, ky projekt po realizohet në 15 vende jo vetëm të Ballkanit, dhe nga të dhënat e deri tanishme imazhi i Perandorisë Osmane konsiderohet si negativ në tekstet shkollore. Ndërkaq që dje në konferencë, historianët shqiptarë dhe kosovarë nuk kanë mbajtur qëndrime të qarta lidhur me kërkesat apo pretendimet historianëve turq dhe qeverisë turke. Ndërkohë në konferencë pati edhe polemika mbi ndikimin e Luftërave Ballkanike 1912- 1913 në shtetformimin e vendeve të Ballkanit përfshi Shqipërinë. “Mendoj se formimi i shtetit është shkaktuar nga lufta sepse edhe në anën e Hasan Prishtinës përshembull planifikimet kishin qenë për një autonomi", u shpreh Konrad Clewing nga Gjermania. Ndërsa për këtë çështje historiani Ferid Duka u shpreh se: "Shteti shqiptar është produkt i disa faktorëve, i zhvillimeve brenda përbrenda shqiptare, i zhvillimeve ballkanike. Jam plotësisht dakord se në këta faktorë është edhe lufta ballkanike, por edhe kalkulimet gjeopolitike në shkallë evropiane”. Ndërkaq që sot është dita e dytë e konferencës dhe pritet të ketë të tjera tema në diskutime.

- See more at: http://www.sot.com.al/kultura/histor....HcRMKyVZ.dpuf

[Al..]

Firma e Esat Pashës për bashkimin e Shqipërisë me Serbinë

Bota Sot | 06.04.2013 00:22

http://botasot.info/speciale/218818/...se-me-serbine/


Ky është varri i Esat Pashë Toptanit, një prej figurave më të diskutuara të historisë shqiptare. Njeriu që luftoi të bëhej mbret i shqiptarëve, në fund përfundoi i varrosur mes ushtarëve serbë, në varrezat serbe të Parisit.

Marrëveshja paralele me Italinë për pushtimin e Vlorës në këmbim të mbështetjes.
Kushdo që është i pasionuar pas historisë, e ka të ngulitur në mendje atë fotografinë e famshme, kur Esat Pashë Toptani i dorëzon çelësat e fortesës së Shkodrës Princit trashëgimtar të Malit të Zi. Por, historiani serb, Dusan T. Batakoviç, pedagog pranë Universitetit të Beogradit dhe zv.drejtor i Institutit të Studimeve Ballkanike në Akademinë e Shkencave dhe Arteve të Serbisë, ofron shumë më shumë se kaq. Përmes burimesh të njohura dhe të panjohura deri më sot, ai ofron dinamikën e marrëdhënieve të Esat Pashë Toptanit, një prej figurave më të diskutuara të historisë shqiptare, dhe qeverisë serbe. Marrëveshjet e fshehta me Serbinë për zgjerimin e kufijve dhe bashkimin gradual me Shqipërinë, ndihma për ta sjellë në pushtet etj. Të gjitha këto vijnë përmes një libërthi të pakët në faqe, por të rëndësishëm për nga dendësia e fakteve që ofron, por edhe këndvështrimit. Titullohet “Qeveria serbe dhe Esat Pashë Toptani”, i botuar nga IDK, nën përkthimin e Maklen Mishës. Libri paraprihet nga një hyrje e shkurtër e botuesve, ku sqarohen arsyet e botimit të këtij studimi të historianit serb. Përveç faktit që bëhet fjalë për një periudhë të ngjeshur me ngjarje të mëdha, parë me syrin e një historiani serb, “s’ka dyshim se arsyeja kryesore që na bëri të vendosim të sillnim në shqip këtë libërth lidhet me informacionin aq të pasur që na sjell një prej figurave, pa dyshim qendrore të historisë së asaj periudhe, por njëkohësisht dhe ndër më famëkeqet e historisë së re të Shqipërisë: atë të Esat Pashë Toptanit, që siç duket historia në përgjithësi e ka damkosur si tradhtar, megjithatë, kohët e fundit, ka pasur një seri përpjekjesh, që drejtpërsëdrejti apo indirekt kërkojnë ta rehabilitojnë”. Më tej, vlerësohet studimi i Batakoviç për burimet e shumta që ka përdorur, të cilat mund t’i vijnë në ndihmë çdo studiuesi që do të merret me këtë çështje.


Esat Pasha gjykonte se mbështetja tek Austro-Hungaria, në një kohë kur Italia dhe Greqia po shfaqnin hapur pretendimet e tyre mbi territorin e shtetit shqiptar, do të rezultonte fatale për mbijetesën e vendit të tij. Duke bashkëpunuar me aktorin qendror të aleancës ballkanike, Serbinë, dhe përmes saj edhe me Malin e Zi, ai po përpiqej të hidhte themelet e një shteti të qëndrueshëm shqiptar me një shumicë myslimane, në të cilin ai do të mbështetej te bejlerët e mëdhenj të pjesës veriore dhe qendrore të vendit. Esat Pashën e dallonte ai tipar karakteristik i myslimanëve për të mos i zënë besë bashkatdhetarëve të tyre të një feje tjetër. Qëndrimi i fiseve shqiptare katolike të Veriut, të cilat aspironin të ndaheshin nga Shqipëria, dhe orientimi pro-helen i popullsisë shqiptare ortodokse në Epirin Verior, ishin arsyet që e shtynë të pranonte rregullimin e kufirit në përfitim të Serbisë, Malit të Zi dhe Greqisë: ai besonte se një Shqipëri më e vogël se ajo e përcaktuar në 1913-n, duke qenë homogjene në fe, do të ishte një shtet shumë më i qëndrueshëm. Zhvillimi i rrethanave ndërkombëtare shtynë për një bashkëpunim më të afërt me Serbinë: territoret shqiptare ishin një objekt aspiratash dhe me shpërthimin e Luftës së Parë Botërore, edhe objekt kompensimi në kabinetet e fuqive të mëdha europiane.
Që në fillim të majit 1913, Esat Pasha informoi Mbretin malazez për qëllimin e tij për t’u vetëshpallur Mbret i Shqipërisë, dhe për gatishmërinë e tij për të bashkëpunuar me aleancën ballkanike. Ai tha se shqiptarët ua detyronin lirinë popujve të Ballkanit, dhe se ai do të vendoste me ta kufijtë e Shqipërisë, pa ndërmjetësimin e fuqive të tjera. Esad Pasha i tha diplomatit serb Zivojin Balugdzic, në një mbledhje në Durrës, se dëshironte një marrëveshje me Serbinë. Fillimisht hezituese, qeveria serbe pranoi, duke vlerësuar se Pashai kishte treguar qëndrimin e tij se ai vërtet dëshironte një marrëveshje me Serbinë, të cilën ai e njihte, duke cituar Balugdzic, si bërthamën për të bashkuar forcat ballkanike.
Ishte vendimtare për qeverinë serbe, që pak para sulmit bullgar, të neutralizonte përgatitjet në Shqipëri për sulme në territorin serb – veçanërisht në Kosovë, Metohi dhe Maqedoninë Perëndimore. Rreth 20 000 burra ishin gati për luftë në territorin shqiptar, shumica refugjatë nga Serbia e Vjetër dhe Maqedonia, udhëheqësit e të cilëve, Hasan Prishtina dhe Isa Boletini (Isa Boljetinac), ishin bashkëpunëtorë të ngushtë të Ismail Qemalit, po bënin përpjekje të luftonin ndikimin e Esat Pashës, duke bërë çmos të nxisnin një sulm kundër Serbisë, si dhe kryengritjen e shqiptarëve që jetonin brenda territorit të Serbisë…
Aleanca mes qeverisë serbe dhe Esat Pashës nuk u zyrtarizua me ndonjë traktat të veçantë: megjithatë, Pasiç dha urdhër që pasuesit e tij të ndihmoheshin me para dhe armatime. Për Kryeministrin serb, Esat Pasha shërbente si kundërpeshë ndaj qarqeve të grumbulluara përreth Ismail Qemalit, të cilat kërkonin Shqipërinë e Madhe. Princi i ri i Shqipërisë, Wilhelm von Wiedi, mbështeti aspiratat revanshiste të prijësve shqiptarë nga Kosova dhe Metohija. Si njeriu më me ndikim në qeverinë e tij, Esat Pasha mbante dy portofole të rëndësishme: atë të Mbrojtjes, si dhe Ministrinë e Brendshme. Kur çështja e pazgjidhur agrare, nën nxitjen e xhonturqve, u shndërrua në një kryengritje masive filoturke kundër Princit të krishterë, Esat Pasha mbështeti kryengritësit dhe gjatë një përplasjeje me Princin, kërkoi mbështetjen e misionit italian. Pas arrestimit të tij në Durrës, në fund të majit 1914, Esat Pasha u largua për në Brindizi nën mbrojtjen e legatës italiane në Durrës. Me largimin e tij, kemi një shtim si të numrit, ashtu edhe të intensitetit të sulmeve në kufi me Serbinë…
Ndërkohë, Esat Pasha u përpoq të mbante një pozicion të pavarur, duke kaluar nga Italia në Francë. Ai planifikonte që me ndihmën e Antantës, t’i kundërvihej përpjekjeve të Austro-Hungarisë për të shtënë krejt vendin nën kontroll. Që nga Parisi ai shqyrtoi kushtet që i parashtroi qeveria serbe për të ndihmuar kthimin e tij në Shqipëri. Në fakt, në vitin 1914, Pasiçi i imponoi atij kushtet e mëposhtme: nënshkrimin e një traktati politik me Serbinë për një mbrojtje të përbashkët, pranimin nga ana e Shqipërisë të bashkimit doganor me Serbinë në një kuvend të prijësve, si dhe që në një fazë të mëvonshme, zgjidhja të shihej te një bashkim vullnetar e i mirëfilltë i Shqipërisë me Serbinë. Me anë të një telegrami, Esat Pasha konfirmoi se në parim i pranonte kushtet e Pasiçit dhe ndërkohë u nis menjëherë për në Serbi…
***

Ky është varri i Esat Pashë Toptanit, një prej figurave më të diskutuara të historisë shqiptare. Njeriu që luftoi të bëhej mbret i shqiptarëve, në fund përfundoi i varrosur mes ushtarëve serbë, në varrezat serbe të Parisit.
Fillimisht, Esat Pasha mori leje në Athinë, nga diplomacia greke, për të punuar në marrëveshje me qeverinë greke, për të punuar në marrëveshje me qeverinë serbe. Në të njëjtën kohë, ai siguroi mbështetjen e Italisë, e cila shpresonte që pas instalimit të një regjimi të tij në Shqipëri, t’i hapej rruga mundësisë së një pushtimi të përhershëm të Vlorës nga ana e saj. Qeveria e Romës shihte tek Esat Pasha figurën më të përshtatshme për të luftuar ndikimin në rritje të Austro-Hungarisë dhe Turqisë në Shqipëri.
Esat Pasha nuk hoqi dorë nga pretendimi i tij për fronin shqiptar. Ai e paralajmëroi konsullin serb në Selanik se për Shqipërinë do të ishte e rrezikshme nëse Princi i saj do të vinte nga familja e sulltanit, sepse ndikimi negativ i Stambollit veçse do të nxiste fillimin e armiqësive të reja me Serbinë dhe shtetet e tjera ballkanike. Në këtë mënyrë, ai e paraqiste veten si figurën më të përshtatshme për të sunduar në Shqipëri. Në fakt, Esat Pasha i kishte dërguar Pasiçit një sërë mesazhesh, në të cilat vinte në dukje nevojën për të pasur një traktat special, përpara nisjes së tij për në Shqipëri. Kësisoj, me të mbërritur në Nish, Esat Pasha firmosi një traktat sekret aleance me Pasiçin, më 17 shtator. Në të 15 pikat e tij parashikohej ngritja e institucioneve të përbashkëta politike dhe ushtarake, por dispozitat më të rëndësishme përqendroheshin tek aleanca ushtarake, ndërtimi i një hekurudhe me dalje në Adriatik, në Durrës, si dhe jepeshin garanci se Serbia do të mbështeste zgjedhjen e Esat Pashës si sundimtar i Shqipërisë. Traktati e linte të hapur mundësinë që Serbia, me ftesë të Esat Pashës, të ndërhynte ushtarakisht për të mbrojtur regjimin e tij. Demarkacioni i kufijve mes dy vendeve do të kryhej nga një komision i veçantë serbo-shqiptar. Esat Pasha do ta konfirmonte traktatin pas zgjedhjes si sundimtar, me miratimin e Asamblesë Kombëtare: kjo linte hapësirë manovrimi për një rishikim të mundshëm të dispozitave të veçanta. Serbia, nga ana tjetër, qe e detyruar të financonte Xhandarmërinë e Pashait, si dhe ta furnizonte me pajisjet e nevojshme ushtarake, duke i paguar 50 mijë dinarë në muaj.
***
Në fund të majit 1915, përfaqësuesi diplomatik i Serbisë në Durrës informonte se pozita e Esat Pashës ishte kritike: ndërkohë ishin kryer dy sulme të tjera në territorin serb. Pavarësisht paralajmërimeve të aleatëve, Pasiçi vendosi në favor të ndërhyrjes ushtarake. Mbi 20 mijë ushtarë serbë, të armatosur me artileri, marshuan drejt Shqipërisë nga tri drejtime në fillim të qershorit, duke marrë Elbasanin dhe Tiranën-qendrat e kryengritjes-shtypën lëvizjen xhonturke, çliruan Esat Pashën e rrethuar në Durrës, duke i dorëzuar atij udhëheqësit e kapur të kryengritësve…
Ministri i Brendshëm serb, Ljubomir Jovanoviç, mbërriti në Tiranë dhe më 28 qershor 1915, në Ditën e Shën Vitusit, firmosi me Esat Pashën një traktat për një bashkim real mes Serbisë dhe Shqipërisë. Esat Pasha mori përsipër të korrigjonte kufijtë në favor të Serbisë në brezin mes Pogradecit dhe Hasit. Në këtë mënyrë, Serbia do të merrte qytetet e Pogradecit, Gollobordën, Dibrën e Madhe, Lumën dhe Hasin deri në Spaç, derisa fuqitë ndërkombëtare të kishin përcaktuar kufijtë e rinj. Institucionet e përbashkëta përfshinin ushtrinë, administratën doganore, bankën kombëtare dhe misionet në vendet e tjera…

[Al..]

Nue Oroshi:

E vërteta e vrasjes së Ded Gjo Lulit qëndron ndryshe e jo verzioni i gatuar komunist për 50 vite në Shqipëri

| E Hene, 04.04.2011, 07:59 PM |

Nga Mr. sc. Nue Oroshi – Historian

Autorin e shkrimit Vrasja e Ded Gjon Lulit, z. Gani Qarri, nuk e njoh as si përson dhe as si studius, prandaj gjatë këtij reagimi nuk do të merrem fare me autorin e shkrimit, e as me motivet që e kanë shtyer z Gani Qarri që ta ripërseris një të pavertetë historike që për 50 vite me radhë është shkruar e përshkruar nga historianët komunistë në kohën e diktatorit antishqiptar Enver Hoxha. Por, do të sqaroj të vërtetën historike dhe shkencore të vrasjes së burrit të madh të Kombit Shqiptar Ded Gjo Lulit. Këto të pavërteta rreth vrasjes së Ded Gjon Lulit historiografia e kuqe komuniste i ka bërë me qëllim për t’ja humbur vlerën kombëtare familjes princore të Kapidan Gjon Marka Gjonit për tri arsye:
1. Që të gjuhet sa më tepër gurë e dru mbi familjen atdhetare të Kapidan Gjon Marka Gjonit që për pesqindë vjetë e udhëhoqi Mirditen në luftë kundër Perendorisë Osmane.
2. Që me të gjitha metodat të shkatërrohet kjo familje atdhetare, pasiqë dy djemt e Kapidan Gjon Marka Gjonit, Kapidan dr Mark Gjon Marku dhe Kapidan Llesh Gjon Marku e kishin udhëhequr me plot sukses luftën antikomuniste jo vetëm në Mirditë por në mbarë Shqipërinë Etnike derisa ranë heroikisht.
3. Për të mbjellë urrejtje në mes të dy krahinave heroike Shqiptare Mirditës dhe Malësisë krahina të cilat gjithmonë bashkëpunuan me njëra tjetrën për të mirën e kombit shqiptar, për këtë flet edhe fakti që trimi i Malësisë Ded Gjon Luli nuk i kishte rënë në dorë Knjaz Nikollës së Malit të Zi pas përfundimit të kryengritjes së Malësisë por kishte gjetë strehim dhe mikpritje pikërisht në Mirditën kreshnike. Në Mirditën e cila në mbrojtje të Ded Gjon Lulit dha shtatë djemë më të mirë të saj.
Para se ta bëjmë sqarimin në baza shkencore dhe historike rreth vrasjes së Ded Gjon Lulit do ti japim disa të dhëna të shkurtëra historike lidhur me kontributin kombëtar të familjes princore të Kapidan Gjon Marka Gjonit, që rrjedhë direkt nga vëllai i Lek Dukagjinit, Pal Dukagjini, që lexuesit dhe studiuesit të kenë mundësi që, së paku shkurtimisht të njihen me kontributin e kësaj familje princore të Kapidanit të Mirditës.

Pak gjeneologji
Kur Principatat Arbërore me qendër në Durrës, Shkodër e Artë, filluan dobësimin e tyre kur shteti i Gjergj Kastriotit filloi rënien pas vdekjes se Gjergjit në vitin 1468, si dhe kur dukagjinasit u dobësuan tej mase, me depërtimin e osmanlinjve në viset Arbërore, filluan shpërngulje masive dhe lëvizje të mëdha të popullatës Arbërore përtej viseve të Adriatikut. Por njërit nga vëllezërit e Lek Dukagjinit, konkretisht, Pal Dukagjini, më tepër i pelqeu shkrepat, kreshtat dhe ato bjeshkë te bukura të Mirditës kreshnike dhe u vendos njëherë e përgjithmonë në Grykë të Oroshit, në atë grykë ku për pesë shekuj shqiptarët në Mirditë qëndruan me një heroizem të paparë. Dhe, nga Pal Dukagjini rrjedh familja e Kapidan Mark Gjon Markut udhëheqësit trashëgimor të Krahinës së Mirditës. Kjo gjeneologji duket kronologjikisht në këtë mënyrë:
Pal Dukagjini, i biri Kol Pal Dukagjinit. Nga Kola rrjedh Mark Kol Pal Dukagjini, nga Marku rrjedh Gjon Mark Kol Pali apo Gjomarku I-rë, nga Gjon Marku I-rë rrjedh Marka Gjoni I-rë, nga Marka Gjoni I-rë rrjedh Gjon Marku II-të, nga Gjon Marku II-të rrjedh Llesh Gjoni I-rë.
Më pas, trungu gjeneologjik i kësaj familje arbërore ndahet në tri pjesë: Preng Lleshi, Lleshi i Zi dhe Dod Lleshi. Nga familja e parë e Preng Lleshit që njëherit trashëgon derën e Gjon Markut, sepse ishte vëllai i parë, rrjedhin Dod Prenga, Nikoll Doda, më vonë Dod Doda dhe Bib Doda e nga Bib Doda rrjedh atdhetari Prenk Bib Doda. Me vrasjen e Prenk Bib Dodës, i cili nuk lë pasardhës, drejtimin e udhëheqjes së derës së Kapidanit të Mirditës e merr barku i Lleshit të Zi, ku pason kjo renditje: Mark (Mar) Lleshi, Ndue Lleshi dhe Dod Lleshi; nga Mark (Mar) Lleshi do te rrjedhë Gjon Mark (Mar) Lleshi, e nga Gjon Mark Lleshi do të rrjedhin Llesh Gjoni, Marka Gjoni, Ndue Gjoni dhe Ded Gjoni, ndërsa nga Llesh Gjoni do të rrjedhin Dod Lleshi dhe Preng Lleshi; nga Marka Gjoni do të rrjedhë Gjon Marka Gjoni e nga Ndue Gjoni, Lleshi e Kola; nga Dod Lleshi, Frrok Doda e Zef Doda; nga Prenk Lleshi -Nikoll Prenga; nga Lleshi e Kola, Ndoi, Gjoni e Kola, ndërsa nga Gjon Marka Gjoni rrjedhin pesë djem (i pari kapidan dr. Mark Gjon Marku, i vrarë në luftë kundër komunizmit, i dyti kapidan Ndue Gjon Marku, i cili e udhëhoqi për gjashtë muaj luftën antikomuniste në Mirditë dhe për 45 vjet Bllokun Kombëtar Indipendent dhe kapidan Llesh Gjon Marku i vrarë në luftë kundër komunizmit si dhe dy vëllezërit më të vegjël, Deda i cili mbajti 45 vite burg dhe internim në kohën e Komunizmit në Shqipëri, si dhe Nikolla udhëheqës i Blokut Kombëtar Independent). Dhe, kur i bën nje vështrim shekullor kontributit të kësaj familje kapidanësh, shikon se të gjithë këta kapidanë të Mirdites, prej Pal Dukagjinit e deri në ditet e udhëheqësit të luftës për Shqipërinë Etnike, Kapidan Dr. Mark Gjon Markut, çdo brez u vra në mbrojtje të atdheut në luftëra të ndryshme. Japim faktet e pamohueshme: Në vitin 1500 Gjon Marku I-rë ka nxjerrë autonominë e Mirdites; Mark Gjoni në vitet 1600 ka përzënë agjentët e Begollit prej Mirdite; Gjon Marku i dytë ka mbetur në luftë në rreth të Peqinit në vitin 1775; Llesh Gjoni I-rë ka bashkuar Fandin me Mirditë dhe është vrarë prej turqve; Prenk Lleshi ka vdekur në vitin 1815 prej plagëve të marra në luftë kundër Malit te Zi; Dod Prenka ka vdekur në Kotorr i helmuar nga turqit; Bib Doda ka vdekur në Shkodër i helmuar prej turqve ndërsa trupi i tij u la jasht për disa netë ku një pjesë e trupit të Bib Dodës është ngrenë nga qentë endacakë mu sikur Pjetër Bogdanin e madh; Prenk Bib Doda është vrarë në afërsi të Lezhës nga të shiturit qe ishin në shërbim të sllavëve; Lleshi i Zi në vitin 1812 ka marrë Dibren duke ngritur Mirditen në pesë bajrakë si dhe ka bashkuar bashkë me Mirditë edhe katër bajrakët e Lezhës duke bërë Mirditen në 12 bajraqe. Është vrarë prej shërbëtorëve te Turqisë. Në luftë për mbrojtjen e dinjitetit kombëtar kjo familje kapidanësh ka dhënë edhe Mark Lleshin, Ndue Lleshin e Dod Lleshin. Gjithashtu në mbrojtje të nderit dhe dinjitetit kombetar nga kjo familje janë vrarë edhe Llesh Gjoni e Ded Gjoni, Frrok Doda, Nikoll Prenga e deri tek udhëheqësi i luftes për Shqipërinë etnike, kapidan dr. Mark Gjon Marku, i cili u vra në natën në mes të 13 e 14 Qershorit 1946, dhe më vonë heroikisht do të bie në vitin 1947 edhe vëllai i tretë i kapidan dr. Mark Gjon Markut, kapidan Llesh Gjon Marku. Nga ky përshkrim i shkurtër gjeneologjik del se familja e kapidanëve të Mirditës prej Pal Dukagjinit e deri tek Kapidan dr Mark Gjon Marku për 500 vjet ishin në shërbim të mbrojtjes se identitetit kombëtar qe u rrezikua dhe erdhi deri në prag të shkatërrimit nga pushtuesit e ndryshëm aziatikë e karpatianë të përkrahur nga shqipfolësit e ndryshem, që ishin të mjerë shpirterisht dhe të shitur poshtërsisht.

Ded Gjo Luli u vra nga dora e kriminelit serb, kapedan Gjura

Në këtë shkrim, zoti Gani Qarri, citon komplet variantin e historianëve komunistë, që këto gjëra i bënin vetëm e vetëm që ta degradojnë kontributin kombëtar të familjes princore të Kapidanave të Mirditës. Madje ky variant i vrasjes nuk ka asnjë argument historik përpos rrëfimeve të trilluara kinse këto gjëra i paska thënë Nora, reja e Dedë Gjon Lulit, -pra përralla të imagjinuara që ka mundur t’i pjellin vetëm mendje të sëmura të historianëve të kuq të cilët shkruanin për qefë të udhëheqsit të tyre. Qika e babës e qika e nanës. -Jo zoti Qarri, Mirdita dhe Mirditorët nuk e lanë vetëm Ded Gjon Lulin. As nuk e lanë në përcjellje të grave por ia dhanë me vete shtatë djem Mirditorë të cilët u sakrifikuanë në moshën më të re për nderë, besë e burrni dhe për mos ta prerë asnjëherë mikun në besë, se, kjo ka qenë traditë e Mirditoritë nëpër shekuj. Ded Gjon Luli është vrarë nga dora e kriminelit serb Kapetan Gjura. E vërteta historike e vrasjes së këtij vigani të Malsësisë dhe mbarë Shqiptarisë është kështu: Serbët pas hyrjes në Mirditë filluan akte violence dhe terrori. Plaqkitën dhe dogjën Abacinë e Oroshit dhe vilën e Monsinjor Doqit, në maje të Malit të Shëlbuemit në Malin e Shejtë. Populli i Mirdites filloi me jetue nën Terror. Tue pa këto akte terrorizmi Ded Gjo Luli kujtonte se, mund t’i bindte serbët që mos të terrorizojnë popullin dhe pa e pyet askënd, vendosë me shkue në komandën e ushtrisë serbe, me i thanë komandantit ta ndalonte dorën. Megjithë këshillat e këshillit të te parëve që mos të shkonte atje, se shkau është i pabësë, ai vendosi me shkue. Tu mos mundë me bindë me hjekë dorë prej atij qëndrimi, Mirditasit ia dhanë shtatë burra për ta shoqërue, dhe emrat e të cilëve janë këta: 1. Mark Llesh Doda, 2. Ndue Kol Pjetri, 3.Zef Ndue Gjoka, 4.Preng Qup Deda, 5.Preng Gjok Skana, 6.Bib Marlula, dhe 7.Llesh Deda.
Porsa mbërrijtën në komandën serbe, që ishte vendosun në Abacinë, e pa i lënë shtek të paraqiste ankesën, i qarmatosin dhe i lidhin, e Ded Gjo Lulin e qojnë në rrafshnaltën që quhet Sheshas, e aty e pushkatojnë, kurse të shtatë burrat i qojnë në Breshten (Pyllin) e Oroshit, në Mal të Shejt, e atje në grykë të shpellës së Akullit, që është 15 metra e thellë në tokë, jua nxjerrin shpirtin duke i therë me bajoneta, e ashtu të gjallë i hedhin mbrenda ku kanë vdekë të ngrimë.

Në vend të përfundimit

Për të parë se kush ishin komunistët, në mesin e shumë fakteve, po e sjellë vetëm një dialog të pazakontë të zhvilluar në mes të atdhetarit Prenk Cali dhe kriminelit Mehmet Shehu. Kryekomandanti kriminel Mehmet Shehu në një shkëmbim fjalësh me Prek Calin atëherë të lidhurë këmbësh e duar në Rapshë të Hotit, pasi e zunë me tradhëti komunistët, në rrugën për në Shkodër e zhvilluan këtë Dialog. Kryekrimineli komunist Mehmet Shehu i drejtohet Prenk Calit me këto fjalë: E more Prenk Cali të pat ardhur dita ta mbyllje historinë tënde me shkronja ari po t’ishe bër me ne komunistat. Pse bëre kështu. E drangonji i Malësisë Prenk Cali i përgjigjet: Zotni, faji bjen mbi ju komunistat, se ju u batë aleatë me anmikun tonë shekullor me Serbinë“, iu përgjigj burrnisht Prenk Cali.
Prandaj, zoti Qarri, është koha e fundit që ata që dëshirojnë të merren me studimin e historisë mos të bazohen asnjëherë në argumentët e atyre që u bënë me armikun tonë shekullorë serb, siç e tha burrnisht Prek Cali, edhe pse e dinte se po shkonte drejt pushkatimit. Kështuqë studiuesit seriozë mos të përdorin burimet e fallsifikuara historike komuniste, sepse ky brum që është gatuar në elaboratet pansllaviste është brum i thartuar.Por të bazohemi në fakte shkencore, edhe pse faktet dhe argumentet shkencore shpeshëherë janë kokforta por historia duhet të shkruhet ashtu siç ka ndodhë dhe jo ashtu siç kanë dëshirë disa të ketë ndodhur. Prandaj, ne të gjithë duhet të punojmë që në këtë 100 vjetorë të Kryengritjes së Malësisë, Ded Gjon Lulit t’i ipet vendi i merituar në Historinë Shqiptare si njëri ndër udhëheqsit e Kryengritjes se vitit 1911, që i parapriu shpalljes së Pavarsisë së Shqipëris.

[Al..]

............................

[Al..]

Ata që po e përmirësojnë okupatorin janë riokupatorë të historisë kombëtare

Opinione | Dedë Preqi | 12.02.13 | 21:17

http://rrezore.com/ata-qe-po-e-permi...ise-kombetare/


Në gjitha periudhat e kohës, Kosova në luftë për liri dhe pavarësi
Mbi trojet shqiptare u vërsulën barbarë dhe pushtues të ndryeshëm, që sunduan disa perandori me radhë, si ajo romake, bizantine,turke,bullgare dhe greke, e deri te ajo serbo-fashiste, që për pasoja kanë lënë edhe mbeturinat e tyre, mirëpo, gjatë këtyre periudhave historike populli shqiptarë është munduar që ti shpëtojë asimilimit dhe zhdukjes së trungut të vet, duke e ruajtur gjuhën e vet, traditën, kulturën,historinë dhe identitetin vet kombëtarë, si pasardhës iliro-pëllazg.

Dhe të gjitha këto perandori nuk janë tërheqë pa gjakderdhje dhe kryengritjen e vazhdueshme të shqiptarëve dhe forcave çlirimtare, të cilët ndodhën gjithherë përballë okupatorëve, në luftë të vazhdueshme për liri dhe pavarësi kombëtare, që do të thotë, tërë historia kombëtare u shënua me gjak dhe me sakrifica të bijve e bijave më të mirë të kombit vet.
Një dridhje çuditshme po paraqitet sot në historinë tonë kombëtare,e cila në një formë po çoroditet, duke e fshirë realitetin e saj. Kështu po ngjanë sot në librat e historisë shqiptare që shënojnë të dhënat për luftërat barbare të perandorisë osmane, nesër ngjanë edhe për perandoritë tjera, si edhe asaj serbe, duke i përmirësuar të bëmat e tyre edhe ato gjenocidiale.
Historia e jonë e lashtë kombëtare dhe ajo e popujve tjerë të botës shkruajnë dhe flasin se çdo perandori ka tentuar ta varrosë popullin shqiptarë, t’ia humbë gjuhën dhe kulturën, por edhe ta zhduk nga faqja e dheut.
-Kush po e përmirëson sot okupatorin shekullor ,ata janë riokupator të historisë kombëtare-


Një fatalitet i jashtëzakonshëm po e përcjellë historinë tonë kombëtare, e nxitur nga një çmenduri turke, që po ia thyen mendjen qeverisë kosovare, e cila nuk e pyet popullin e vet dhe historinë e saj të përgjakshme, por për interesa të ngushta, kinse ndërshtetërore, po ia përmirëson mëkatët një okupatori pesë shekullor.

Kjo dëshmon poezitën fyese të Akademisë së Shkencës dhe Historisë Shqiptare, si edhe tërë shqiptarët dhe historinë e tyre kombëtare, të cilëve po i kërkohet përsëritja e historisë, apo periudha okupuese, që nxitë ngarkesën e kujtesës historike, sepse vetëm në këtë mënyrë arbitrare i mohohet e drejta nacionale dhe historike e popullit shqiptarë dhe një politike e tillë e nënçmon tërë gjakun e derdhur për liri dhe historinë e përgjakshme që shënoi populli shqiptarë shekuj me radhë.

Të kultivohet një politikë e tillë ndaj historisë kombëtare, do të thotë ta kultivosh padrejtësinë dhe tradhëtinë ndaj të vërtetës dhe realitetit historik, si edhe ndaj qenjës kombëtare dhe njëherësh do të thotë nënshtrim ndaj politikës osmane, e cila e ka ende në kokë atë misterin e vet, duke e zbuluar pas shumë shekujve, që zgjon urrejtjen dhe revoltën e mbrendshme të shqiptarëve.

Politika e tanishme qeveritare e Kosovës, në bashkëveprim me Ministrinë e Arsimit dhe Kulturës,që zbatohet në emër të interesave parciale dhe të atyre politikave që synojnë ta përjashtojnë realitetin historik, duke e shlyer realitetin nga historia dhe faktet historike të pushtuesit, në këtë mënyrë po i përgaditën zingjirët e robërisë të popullit shqiptarë, duke mbetë besnik i okupatorëve, dhe në këtë mënyrë po u hapën rrugë edhe okupatërëve të tjerë, që të veprojnë nesër në të njejtën mënyrë.

Vërtetë diçka e pa parë dhe e pa imagjinueshme, por e praktikuar dhe përjetësuar në shtetin e ri të Kosovës, një politikë e cila po e vranë të vërtetën dhe po e qëllon vetëvetën. Mbi këtë platformë mund të arrijmë te një politikë e sëmurë, e cila kurrë nuk mund të pajtohet me logjikën e shëndoshë, dhe me të vërtetën historike të popullit shqiptarë.
-Dy vjet pas vizitës së kryeministrit turk në Kosovë, R.Erdogan, në vitin 2010, dhe pas një pritje madhështore nga kryeministri Thaqi, po realizohen këto ngjarje të rëndësishme për pushtuesit, ndërsa popullit të viktimizuar u preferohen detyra të qarta, ose të pranojnë, ose ta vërtetojnë edhe njëherë historinë në fushëbeteja.

Kosova deri tani i ka nënshkruar afro 13-të, marrëveshje me shtetin aziatik Turqinë, një prej tyre një bashkëpunim të ngushtë edhe në fushën e arsimit, të cilët kërkojnë pastrimin e librave të historisë. Në prill të viti 2011, ministri i arsimit të Kosovës, Ramë Buja, formoj komisionin 5 anëtarësh, që të kujdesën për këtë qështje, duke e mos publikuar fare para organëve gjegjëse të historisë ,duke i larguar disa paragrafe nga librat e historisë së Kosovës, të cilat paraqesin fyerje për Turqinë dhe përsonalitetet historike të saj.
Komisioni i Bujës, rekomandoi që të bëhën ndryshime nga librat e historisë së klasës së pestë, deri në klasën e 13-të, ku thuhet se, Perandoria Osmane përgjatë shekujve të pushtimit të viseve shqiptare,nuk ka vrarë, as ushtruar dhunë , ose ishte e ashpër. Dhe, sipas korigjimëve të tjera, sulltanët me ushtrinë dhe administratën e tyre, sunduan,burgosën dhe ndërhynë me ushtrinë e tyre, që fjalët dhunë dhe vrasje në raport me Perandorinë Osmane, janë fshirë dhe në vend të tyre janë zavendësuar fjalët pushtim dhe burgosje. Ashtu, dhe në faqën 83,të librit të historisë së klasës 8-të, ku fjalia është…merrëshin masa të rrepta dhe ndëshkuese ndaj atyre që nuk ishin të konfesionit islam, tani kjo fjali ka tjetër kuptim në praktikën e ndryshimit të saj, duke përdorë fjalë shumë interesante që thotë, në praktikë të gjithë ata që ishin të pushtuar nga Perandoria Osmane, në jetën e përditshme ishin të barabartë, apo pa dallime fetare.

Këta anëtarë të Komisionit për ndryshimin e historisë, sëpari e kanë vizituar Turqinë, për t’u konsulltuar me Ministrinë turke dhe me hartuesit e teksteve të kësaj ministrie, të cilët anëtarë e kanë lavdëruar punën e tyre, duke thëneë se, në tekstet shkollore më tepër duhet zënë vend aspektet afruese ndërmjet Turqisë dhe Kosovës, dhe duhet marrë parasysh aspektet pozitive të marrëdhënieve në mes këtyre dy vendeve mike.
Këto ndryshime të teksteve historike shqiptare janë ndryshime në format e atyre që u pajtuan me okupimet e pushtuesve të trojeve shqiptare, duke ia përmirësuar mëkatët ,të cilat ishin më ç’njerëzore në glob, por më këtë nuk pajtohet populli liridashës dhe populli i cili dhunën e egër për të nënshtruar dhe asgjësuar e quan ashtu sikur e meriton dhe sikur e shënoi historia në bazë të dëshmive dhe fakteve të vërteta.

Nëse shteti i Kosovës kushtëzohet me ndryshimin e teksteve historike për të krijuar marrëdhënie të mira me ato vende të cilat e pushtuan me shekuj me radhë, dhe duke ua shlyer mëkatët e tyre barbare e ç’njerëzore, atëherë e kujt është historia shqiptare, cilit popull i takon gjithë ajo histori e shënuar me gjak. Ata që e përmirësojnë sot historinë shqiptare në favor të pushtuesit të egër, ata janë riokupator të historisë kombëtare.

http://rrezore.com/ata-qe-po-e-permi...ise-kombetare/