Nga Mustafa Nano
Kur kryeministri Nano garantoi në Parlament se “do të nxisë një analizë të rezultatit të votimit (kundër Marko Bellos. M.N.) brenda maxhorancës”, personalisht më shkoi mendja se kishim të bënim me një gjykim aty për aty të ftohtë e autokritik të ngjarjes. F. Nano – po rrekesha t’i mbushja mendjen vetes – ka mundur ta rivlerësojë situatën në çast, e për rrjedhojë ka mundur të rivlerësojë gjestin e injorimit të grupit kundërshtar brenda partisë e brenda parlamentit si një gjest aventuroz. Më çonte logjika këtu pasi, në gjithë karrierën e tij politike, ai është shquar më shumë se të tjerët për konsiderimin (e jo për shpërfilljen) e faktorëve të ndryshëm politikë. Nga ana tjetër, ai u ndodh përballë një situate, e cila nuk të jepte shans ta lexoje në shumë mënyra: Disa deputetë të maxhorancës, të cilët abstenuan apo votuan kundër vendimit të tij për të emëruar Marko Bellon si Ministër të Jashtëm, nga pikëpamja numerike janë mjaft për ta bërë copë e thërrime vetë maxhorancën. Ç'duhet bërë? Sigurisht, ashtu si gjithmonë, aq më tepër në këtë prag zgjedhjesh, duhet gjetur gjuha e përbashkët e duhen marrë me të mirë kundërshtarët. Këtë ka bërë Nano sa herë që në botën socialiste shqiptare ka patur përplasje.
Por të nesërmen morëm vesh, se me “analizë”, udhëheqësi i maxhorancës qeverisëse nënkuptonte tjetër gjë. Në kundërshtim me prerjen e prirjen “demokratike apo kinse demokratike” të demonstruar në raste të ngjashme në të kaluarën e afërt e të largët, Nano këtë herë kish projektuar në kokën e vet kryqëzimin e kundërshtarëve të vet. Të krijohet përshtypja se Nano i kohëve të fundit ndihet disi i lodhur prej Nanos tradicional, e në këtë mënyrë, në vend të stilit “lirik” ka zënë të adoptojë stilin “epik” në drejtimin e partisë e të qeverisë. Tolerancën po e zëvendëson me prepotencën; konsiderimin e kundërshtarëve, të aktorëve e të faktorëve politikë po e zëvendëson me injorimin e tyre (edhe sjellja ndaj Gjinushit e Dules demonstron pak a shumë të njëjtën gjë); gjithëpërfshirjen po e zëvendëson me përjashtimin; në vend të pamjes gazmore e ironike në situata të vështira ka nxjerrë në shesh komunikimin nursëz e nervoz; dhe së fundi, fitoren në gara e beteja nuk po ia beson më aftësive të veta, por mbështetjes prej kallaballëkut socialist në bazë. Nuk është se po del vetë në bazë për të gjetur mbështetës. Përkundrazi, është vetë baza që mobilizohet “në mënyrë instiktive”. Baza socialiste e fyer – ky është titulli që parapëlqen Nano për farsën që po luhet nën dirigjimin e tij.
Pikërisht kjo e fundit ka qenë gjëja më e shëmtuar pas rezultatit befasues në votimin parlamentar. Televizionet e të përditshmet kanë njoftuar për rezoluta, deklarata, qëndrime e reagime të ardhura nga strukturat lokale të PS-së, nëpërmjet të cilave është dënuar me një fjalor të ashpër e asgjësues gjesti i Ilir Metës dhe i pasuesve të tij. Kryetarë partish, drejtues të tjerë lokalë apo qejflinj të provincës për të qenë kandidatë për kryetar komune apo bashkie në zgjedhjet e tetorit, kanë zënë të bëhen krejt papritur protagonistë sui generis të krizës socialiste. Ata kanë dalë me shpatë në betejën mediatike, dhe kur qëllon që gazetat e televizionet e pavarura qëndrojnë indiferentë ndaj zërit të tyre, ata shfaqen me tërsëllëmë nëpër faqet e “Zërit të Popullit”. Disa kërkojnë përjashtimin nga partia, disa të tjerë heqjen e mandateve të deputetit (!!!), dhe më në fund nuk mungojnë as ata që padisin Metën e metistët si berishianë apo si kollonë e pestë në radhët e tyre. Ky është një show mizerabël. E gjitha kjo bie era bolshevizëm.
Por tërheqja e bazës në këtë betejë nuk është se të lë një shije të keqe, dhe kaq. Në të vërtetë, nuk është thjesht e vetëm një çështje gustosh. Kjo është një dukuri e rrezikshme në kampin socialist, pasi së pari, pikërisht kjo kërcënon seriozisht kulturën e garës politike, e cila ka qenë një nga prurjet (edhe mburrjet) socialiste në politikën e këtij vendi. Së dyti, e ashpërson dhe e bën më dramatik kontrastin midis grupeve kundërshtare në PS, dhe kështu kemi të bëjmë me një luks të panevojshëm që socialistët i lejojnë vetes dy muaj para zgjedhjeve për pushtetin vendor. Edhe sikur të supozohet se Meta e të tijtë nuk kanë realisht asnjë mbështetës në elektoratin shqiptar, ky fakt nuk i nxjerr palarë partizanët e tezës “t‘u tregojmë vendin bukëshkalëve”. Imazhi i një PS-je të përçarë mund të shkaktojë një rrjedhje elektorale të paparashikueshme, e cila nuk mund të kompensohet nga entuziazmi e zelli anti Meta i socialistëve të Delvinës e të Mirditës. Së treti, nëse kriza në fjalë zhvillohet e ushqehet pa pushim, vihet në lojë edhe fati i maxhorancës.
A bëhet merak ndokush në Partinë Socialiste mbi fatin e maxhorancës, rrjedhimisht, mbi fatin e pushtetit? Ndoshta një pjesë e socialistëve jashtë Tiranës reagojnë pikërisht mbi bazën e këtij meraku, por ka shumë gjasa që Nano e Meta të mos e çajnë kokën më për pushtetin. Atyre u intereson tani në mënyrë të veçantë kontrolli i partisë. Për të dalë në krye të partisë, secili syresh mund të jetë i gatshëm për të sakrifikuar edhe pushtetin, të cilit ia kanë pirë goxha lëngun. Kjo është drama e sotme e socialistëve të bazës, të cilët janë duke e jetuar pa e ditur. E ngaqë s’e dinë, i gënjen mendja se gjithçka bëhet për të mbajtur pushtetin e për ta lënë Berishën përjetësisht në opozitë.
Krijoni Kontakt