Shen Joani i Shkallës: Bindja

[Albo]

Hapi i Katërt: Bindja

...
...
...
Tani nuk duhet ta mbaj gojën mbyllur e duhet t'iu tregoj diçka që nuk duhet mbajtur sekret. Do t'iu bëja keq njerëzve të mi po të mbaja vetëm për vete këtë informacion.

I mirënjohuri Joan Savaiti* me tregoi gjëra që ia vlejnë të dëgjohen. Ai jetonte i veçuar nga bota dhe nuk ishte prekur nga gënjeshtra, fjala e keqe, puna e keqe, siç e dini edhe vetë ju at i shenjtë, nga eksperienca personale.

Kjo është historia që më tregoi: "Në manastirin tim në Azi (ky njeri i mirë ishte vetë me origjinë nga Azia), ishte një at që ishte shumë i pakujdesshëm dhe i pa disiplinuar. E them këtë gjë jo për ta gjykuar, por për të thënë të vërtetën. Ai një ditë mori një dishepull - nuk di t'iu them se si kjo gjë ndodhi - një djalë i ri me emrin Akaci, zemërmirë, i ndjeshëm të cilit iu desh të duronte shumë vuajtje nga ati i tij, aqsa po të tregoheshin të tera, njerëzit nuk do t'i besonin dot. Ai e mundonte Akacin shumë përditë, jo vetëm me sharrje dhe gjëra te pahijshme, por edhe duke e rrahur, dhe djaloshi prapë së prapi i duronte vuajtjet dhe pranonte atin e tij, por jo verbërisht. Takohesha me Akacin përdite dhe gjendja e tij ishte shumë e keqe, e krahasueshme me skllavin më të ulët. Sa herë që e takoja, e pyesja: "Çfarë ke vëlla Akaci? Çfarë të shqetëson sot?" Dhe ai do të më tregonte syrin e nxirrë, plagë në qafë apo kokë. Duke e ditur që ai ishte punëtor, i thosha: "Të lumtë, të lumtë. Duroji dhe do të jetë për të mirën tënde". Për plot 9 vjet duroi vuajtjet e këtij ati të pamëshirshëm dhe pastaj u nda nga ne e shkoi tek Zoti. Pesë ditë pas vdekjes pasi u preh në varrezat e etërve të manastirit, ati i tij shkoi tek një plak i shenjte në manastir dhe i thotë: "At, Vëlla Akaci vdiq." Plaku iu përgjigj: "At, nuk e besoj aspak që ai ka vdekur!" "Hajde dhe shikoje vetë", iu përgjigj tjetri. Plaku u ngrit menjëherë në këmbë dhe së bashku me atin e asketit shkuan tek varri i tij. Dhe plaku i thirri atij që në vdekje ishte me të vërtetë i gjallë dhe i foli sikur të ishte gjallë: "A ke vdekur Vëlla Akciu?" Dhe ky njeri shumë i bindur, i bindur edhe në vdekje, iu përgjigj plakut të urtë: "Si mund të vdesi dikush që është me të vërtetë i bindur o At?" Plakun, që kish qenë ati i Akciut, e pushtoi frika dhe ra menjeherë përtokë e qante. Më vonë i kërkoi Abotit të Laurës* që ti jepte një qeli afër me varrin e dishepullit të tij. Jetoi në atë qeli me devotshmëri dhe etërve u thosh: "Kam bërë një vrasje."" Dhe njeriu që i foli të vdekurit ishte At Joani i madh dora vetë. E di pasi ai shpirt i bekuar më tregoi edhe një histori tjetër sikur kish të bënte me njerëz të tjerë, por siç mësova më pas, ishte një histori e vetë At Joanit.

"Në të njëjtin manastir në Azi", më tha At Joani, "jetonte një njeri që u bë dishepull i një murgu i cili ishte shumë i urtë, i butë dhe paqësor. Kur e kuptoi që ati i tij e respektonte dhe kujdesej për të, dishepulli vendosi me të drejtë se kjo sjellje ishte shumë e dëmshme për të dhe të gjithë. Kështu ai i kërkoi atit që ta lejonte që të largohej prej andej, dhe kjo nuk do të ishte problem për atin pasi kish edhe një dishepull tjetër. Kështu murgu u largua prej andej dhe falë një letre qe shkruajti ati i tij, arriti të sigurojë një vend në një manastir në Pont. Natën e parë në manastirin e ri ai pa një ëndërr sikur po lante borxhet e veta, dhe pasi ra në ujdi me të gjithë njerëzit që u kish borxhe, në fund doli që ishte prapë në borxh 50 kg flori. Kur u zgjua filloi të bluante në mendje atë që pa në ëndërr dhe tha: "Antiok i shkretë, (ky ishte emri i tij), je mbytyr me borxhe deri në grykë!"

"Dhe", vazhdoi ai, "pasi jetova për 3 vjet në bindje të plotë në manastir, ku të gjithë më përçmonin e fyenin si të huaj, pasi nuk kishte murg tjetër të huaj në manastir, unë pashë një ëndërr tjetër sikur dikush më dha një letër që kreditoi llogarinë time me 5kg flori për të paguar borxhet." Kur u zgjova fillova të mendoj për ënderrën që pashë dhe thashë: "Vetëm 5 kg! Kur do ta paguaj gjithë borxhin që më ngelet?" Pas kësaj thashë: "Antiok i shkretë! Të pret akoma një punë e madhe dhe plot turp!" Pas kësaj, fillova të pretendoja se isha budalla, por pa lënë asnjë prej punëve të mia në manastir dhe ndaj vëllezërve pas dore. Kur ata etërit e pamëshirshëm të manastirit panë që unë i bëja punët vullnetarisht dhe pa u ndier, mi ngarkuan të gjitha punët e vështira të manastirit mua. Kalova plot 13 vjet në këtë gjendje, dhe vetëm atëherë pashë në ëndërr të njëjtët njerëz që më kishin dalë më parë, dhe kësaj rradhe më dhanë një letër që shlyente gjithë borxhin tim. Kur etërit e manastirit më ngarkonin detyra për të bërë, unë kujtoja borxhin e shlyer e merrja zemër."

Kështu, At Joani, i urti Joan mi tregoi të gjitha këto histori sikur të kishin të bënin me dikë tjetër. Prandaj e ndryshoi emrin në Antiok. Por në fakt, ishte ai që këputi zinxhirët me durimin e tij (Kolosianëve 2:14).

Dëgjoni se çfarë dhuratë mprehtësie ky njeri i shenjtë fitoi falë bindjes së tij perfekte. Kur jetonte në manastirin e Shën Sava, tre murgj të rinj i erdhën dhe i kërkuan që të bëhen dishepuj të tij. I priti me gëzim dhe u ofroi mikëpritje të madhe që të çlodheshin pasi kishin bërë një rrugë të gjatë. Pas tre ditësh u tha: "Vëllezër, unë jam shumë i prirur ndaj epsheve seksuale e nuk mund të pranoj asnjë njeri si dishepull." Por ata nuk u skandalizuan nga këto fjalë pasi i njihnin punët e mira të ketij ati të shenjtë. Por edhe pse iu luten pa pushim, nuk mundën dot që t'ia ndryshonin mendjen atit. Dhe në fund, pasi u gjunjëzuan para tij, iu lutën që t'iu jepte të pakten një rregull qe ta ndiqnin e të dinin se si të jetonin e ku të jetonin si murgj. Ati u dorëzua para lutjeve të murgjve pasi e shikonte që ishin njerëz që çdo fjalë që ai do t'iu thosh do ta pranonin e zbatonin me bindje dhe përulësi, dhe pranoi që t'iu jepte këshilla. Njërit prej tyre i tha: "Biri im, Zoti dëshiron që ti të jetosh në një vend të izoluar nën drejtimin e një ati shpirtëror." Të dytit i tha këto fjalë: "Shko, shite vullnetin tënd, jepja Perëndisë, merr mbi supe kryqin tënd, dhe përpiqu të jetosh në një komunitet e manastir vëllezërish murgj. Vetëm atëherë ke për të siguruar thesarin tënd në Qiell." Të tretit i tha: "Sa herë që merr frymë, mundohu të përsëritësh këto fjalë: "Ai që duron deri në fund do të shpëtojë" (Matheu 10:22). Shkoni tani, e gjeni po mundët një trajner të rreptë në Zot, e ti duroni e pini sharrjet dhe perçmimin e përditshëm sikur të ishin qumësht e mjaltë." Në atë moment, një nga vëllezërit i thotë Joanit të madh: "Po nëse trajneri ynë është njeri i bute e jo i rreptë, çfare të bëjmë?" Kjo është përgjigjia që i dha Ati: "Edhe nëse e shihni me sytë tuaj të bëjë nje akt kurvërie, mos ikni prej tij. Thjeshtë thuajini vetes: "Përse je këtu or mik?" (Matheu 26:50). Dhe ke për të parë se si gjithë krenaria e epshet e trupit do të thahen brenda teje".
...
...
...

* Joani, i cili më parë kish jetuar në Manastirin e Shen Sava në Palestinë, është një at për të cilin kemi mësuar nga rrëfimet e Anastasit të Malit Sinai.

* Një laura është nje komunitet i shpërndarë eremitësh që i kanë qelitë anës një rruge. Laura në fjalë në fakt ka një abot dhe në një paragraf më poshtë lexojmë se quhet cenobit.



Shënim: Shkëputur nga libri "Shkalla e Ngjitjes ne Qiell" e Shen Joan Klimakos, faqet 115-117. Përktheu nga anglishtja, Ilirjan Papa.