Shën Porfiri Kafsokalivi - 2 dhjetor

[neokastra]

Qelia e Shen Porfirit

[neokastra]

Shen Porfiri

[neokastra]

Varri i Shen Porfirit

[neokastra]

Shen Porfiri me bijte e tij shpirterore

[DiGiT@LiFE]

dmth kemi me shume festa tani?

;p

[neokastra]

dmth kemi me shume festa tani?

;p

Jo domosdoshmerisht!
Gjithsesi Shen Porfiri eshte mjaft i njohur tek te krishteret ortodokse jo vetem ne Greqi por dhe ne Perendim dhe Lindje. Madje njihet mjaft dhe ne Shqiperi sepse ka nderruar jete ne fillim te viteve 90-te.
Ai ka sherbyer ne polikliniken e Athines dhe ka lene mjaft pershtypje tek njerezit qe e kane rrethuar per shume ndihme qe u ka siguruar shpirterore por edhe shume cudira qe e kane shoqeruar.
Mbiemri i tij ishte Bajraktari nga Eubea ishulli me i madh prane Athines.

[Albo]

Mbi Shen Porfirin mund te mesoni me shume ne kete teme ne forum, hapur vite me pare:

http://www.forumishqiptar.com/thread...-Mbi-sëmundjen

Para disa vitesh kam lexuar mbi jeten e tij, libra te perkthyera nga greqishtja ne anglisht. Ai eshte shqiptar me origjine dhe ka nje histori jete shume te vecante dhe interesante. Ka bere shume mrekulli qe sa ishte gjalle dhe pas vdekjes. Gezohem qe Kisha Orthodhokse e njohu si shenjtor, pasi populli i thjeshte besimtar orthodhoks, e kane njohur e respektuar si te tille sa ishte gjalle.

Do mundohem te bej ca me shume perkthime nga jeta dhe vepra e tij ne ditet ne vazhdim.

Albo

[Archon]

Jeta e shën Porfir Kavsokalivitit i cili për here te pare festohet nga Kisha jone me 2 Dhjetor

Shenjti, lindi më 7 shkurt 1906 në fshatin Shën Joan Karistisë të Evias në Greqi nga prindër të varfër. I ati dhe e ëma quheshin Leonidha dhe Eleni Bajraktari.
Shenjti, ndryshe Jerond Porfiri në pagëzim mori emrin Vangjel dhe ishte fëmija I katërt nga pesë fëmijët e prindërve të tij.
Mësoi në shkollën e fshatit të tij vetëm për dy vjet sepse për arsye të nevojës ekonomike, e la shkollën dhe në moshën 8 vjecare filloi të punonte pak tokë që kishte familja e tij dhe të ruante kafshët që kishin.
Pasi lexoi rrokje më rrokje jetën e Shën Joan të Kalivit, ndërsa kulloste bagëtitë, dhe ndërsa punonte më pas si shitës, ndjeu dëshirën për imitimin e tij. Kështu pasi shkoi gjatë moshës 12 dhe 14 disa herë fshehurazi njerëzve të tij, vendosi që të qëndojë në Malin e Shenjtë me ndihmën e Zotit.
Ai u bë rishtar në Kalivin e Shën Gjergjit në Kavsokalivia. U ushtrua mjaft në murgjëri, ecte zbathur në dëborë, dhe në monopatet e ashpra. Me pak gjumë në dysheme kalonte natën dhe me nje flinte me një kuvertë akoma dhe kur binte dëborë. Bënte shumë metani. Punonte shumë dhe ndërkohë thonte përmendësh Ungjillin me qëllim që në mendjen e tij të mos hynte mendim I keq.
Cilësia kryesore e ushtrimit të tij nuk ishin këto por bindja ndaj Jerondit të tij, varësia absolute që kishte ndaj tij. Po ashtu dhe dashuria e plotë, besimi dhe përkushtimi ndaj tij. Pra duke qënë shumë I lidhur me Jerondin e tij, ndodhi që në pak vite edhe pse që në klasë të dytë përvetësoi përvojën e tij duke ndjekur me dashuri fjalët e shenjta që flisnin për Krishtin e dashur dhe mësoi sa ne mësojmë në shkolla, në universitete, në libra, nga mësues, por më tepër se ne me zjarrin e zellit të besimit.
U qeth murg me emrin Nikita.
Për shkak të bindjes dhe të përulësisë së tij të skajshme fitoi dhuratën e tejshikueshmërisë dmth hirin e shikimit me sytë shpirtërorë, vepronte jashtë mundësive të natyrës, pa u varur nga koha dhe nga pengesat e natyrshme.
Shenja e parë e tij ishte pa jerondët e tij nga një largësi e madhe, të cilët ktheheshin nga larg, ndërsa të tjerët që ndodheshin me të, konstatuan se ishte e pamundur që të shquheshin nga sytë njerëzorë.
Më pas vijuan dhe shenja të tjera. Degjonte dhe njihte kuptimin e zërit të shpendëve dhe të kafshëve. Ndjente së largu aromën e luleve dhe e aromave të këndshme.
Shihte pasi ishte lutur në thellësi të tokës dhe në hapsirën e qiellit, ujin, gurët, naftëm, radioaktivitetin, reliket e groposura, varre të fshehur, burime të nëndheshme, ikona të humbura, skena që ishin kryer që në kohët e kaluara, lutje të cilat ishin drejtuar në të kaluarën, shpirtra të mirë dhe të keq, vetë shpirtin, cdo gjë. Shikonte dhe shëronte me sy. Por kurrë nuk mendoi që të përdorte këto hire të Perëndisë, për dobinë e tij personale. Shenjti njihte gjithcka nga natyra deri në anët e university, nga koha, të shkuarën e panjohur, të tashmen duke njohur mendimet e njerëzve, dhe të ardhmen. Njihte në thellësi historinë dhe shpirtin njerëzor. Natyrisht të gjitha kjo njohje ndodhte sepse shenjti pranonte hirin dhe dhuratat e Perëndisë dhe për arsye që vetëm Ai I di, ndonjëherë nuk na zbulonte gjithcka. Jeta brenda hirit është një mister I panjohur nga ne. Shenjti thoshte vazhdimisht: “ Nuk është shkencë, nuk është art, është Hir”.
Rreth moshës 20 vjecare u sëmur me plevit dhe me këshillim të Jerondit të tij u kthye në tek prindërit e tij për tu shëruar.
Mendja e tij ishte vazhdimisht në Malin e Shenjtë. Pasi shkoi përsëri dhe u sëmur, doli nga Mali I Shenjtë dhe shkoi në Manastirin e Shën Harallambit në Evia. U dorëzua prift nga Kryepiskopi I Sinait Porfiri i III I cili I vuri dhe emrin Porfir.
Pas pak kohe Mitropoliti I Karistisë, Pandelimoni, në vitin 1938 e bëri atë shpirtëror dhe I dha ofiqin e Arkimandritit.
Jerond Porfiri ushtroi veprën e atit shpirtëror në Evia deri më 1940.
Në muajin nëntor të 1940 pas kërkesës iu plotësua dëshira tij për tu shërbyer të sëmurëve dhe u caktua prift I poliklinikës së Athinës që ndodhet afër sheshit të Omonias. Aty shërbeu për 30 vjet dhe 3 të tjera pasi kishte dalë në pension duke ushtruar paralelisht detyrat e priftit dhe të atit shpirtëror.
Për më tepër, Jerondi u morr me punë të vështira gjatë disa punimeve sepse donte që të kursente të holla për të mbajtur prindërit e tij dhe persona të tjerë të afërt të familjes dhe të rregullojë një manastir. Asnjëherë nuk njohu clodhje. Ai njohu dhe të tjera sëmundje përvec pleuritit (plevitit), u sëmur nga një sëmundje e rëndë e veshkave, të cilat I operoi me vonese sa e shpunë në koma deri sa doktorët lajmëruan familjarët të përgatiteshin për varrimin e tij. Gjithashtu Jerondi kundër dëshirës së doktorëve, u krye dhe I shërbeu kishës.
Më 1978 pësoi infarkt të miokardit. Kur e mori veten, së bashku me disa fëmijët e tij shpirtërorë ndërtoi Manastir të shenjtë për murgesha I quajtur “ Metamorfoza e Shpëtimtarit”, pasi mori bekim nga Kryepiskopi I Athinës për këtë. Ky manastir e ka qendrën në Athinë por meqë vendi aty është shumë I vogël, disa nga bijtë e tij shpirtërorë dhe Jerondi, blenë në Malakasa të Atikës disa prona ku ndërtuan një metoq pasi u morr bekimi nga organet e duhura kishtare. Jerond Porfiri, qëndroi dhe rrefente të gjithë sa vizitonin manastirin. Lutej heshtur për të gjithë sa I kërkonin uratën dhe ndihmën hyjnore.
Duke u pergatitur për fundin e tij, kërkoi që të tërhiqej në vitin 1984 drejt Kalivit të Shën Gjergjit në Kavsokalivia, në të cilën ishte qethur murg. Paranjohu vdekjen e tij duke ia thënë atit të Tij shpirtëror dhe morri faljen e mëkateve, qëndroi në Kalivin (qelinë) e Malit të Shenjtë sepse dëshironte që të flinte më Zotin në Manastirin e pendimit të tij, nga ku kishte filluar dhe jetën e tij shpirtërore.
Jerondi me porosi të tij hapi një varr të thellë por nuk lejoi nderimet dhe me dëshirën e tij, lajmërimi I fjetjes u dha disa ditë më vonë sepse nuk donte që të mundoheshin bijtë e tij shpirtërorë duke shkuar në Malin e Shenjtë për të qënë të pranishëm në varrim. Por dëshironte që varrimi I tij të kryhej midis vëllezërve kavsokalivitë me thjeshtësi dhe me përulësi.
Bindësit e tij dëgjonin për goxha kohë shenjtin që të pëshpëriste lutje dhe më pas fjalën e fundit të Zbulesës të Dhiatës së Re: “Eja” (“Eja, Zoti Jesu”).
Dhe ja Zoti erdhi. Shpirti I Jerond Porfirit u largua nga trupi I tij në mëngjezin e 2 Dhjetorit më 1991 dhe prehet në qiell.
Gjerond Porfiri gjatë gjithë jetës së tij, priste këdo. Në qelinë e tij vinin shenjtorë asketë dhe kriminelë mëkatarë, të krishterë orthodhoksë, eteroorthodhoksë dhe jo të krishterë, njerëz të zakonshëm dhe personalitete të shquara, të pasur dhe të varfër, të pashkolluar dhe të formuar, laikë dhe klerikë të cdo niveli. Tek secili ofronte dashurinë e Krishtit për shpëtimin e gjithësecilit.
Kishte një bindje të fortë ndaj kishës dhe nuk bëri asgjë pa miratimin e saj. Thoshte se është më e dëshirueshme të jetë dikush në gabim brenda Kishës se sa veprojë drejt jashtë saj.
Më datën 27 nëntor 2013 Sinodi I Patriarkanës Ekumenike e njohu shënjtërinë e tij duke e regjistruar emrin e tij në Agjiologun e madh të Kishës Orthodhokse duke e nderuar kështu emrin e Shën Porfir Kavsokalivitit më datën 2 dhjetor e cila nuk është vetëm dita historike e fjetjes së tij por dhe dita e kremtimit, e lindjes më Zotin në jetën e shumëpritur! Pacim të gjithë bekimin dhe ndihmën e shenjtit!

[Albo]

[Albo]