Hedh vargjet e ditës se ikur ....!

[brunilda_it]

Libri i Poetit dhe Poezia e Shpirtit !


1-U nisa me veten

Pa mall u nisa, larg të mbetesha nga ju,
Pa lotë strukur, akrepit të sekondave .
As hija ime s’më ndjek buzë bregut...,
Si shkëmbi që lëngon nga përplasje vale !
Marr mallin në shpirt, e lotët vishen duarve,
Jam..., mbetem..., brenga e një deti në stuhi...,





2-Çaste ndjenjash !

Preva vështrimin, nga krismat u çua qielli,
Theva orët jetime, prej heshtjes rrahu zemra,
Ecja..., dhe ecjeve hidhja kohë në letër,
Të ngrihesha pas pritjes, fshirë dashurinë e vjetër!
Nga thellësitë e shpirtit u çua një qiell i ri,
Sytë krahë-shtrirë të ishin pas kohe të lirë.
Ecja nën hijet e hapave e vitet numëroja si minuta,
Të ndieja dashurinë pranë, që e humba dikur...,






3-..., ..., ...,

U fërkua dielli në kurriz të malit,
Me shigjeta rrezesh ia çau trupin vesës.
U shtrua horizontit, hapësirës së blertë,
Hidhte mesazhet e para të ditës fytyrë-çjerrë!

[brunilda_it]

Poete, po se gjetem veten ne mes vargjeve tona..........., atehere
kerkoni,kerkoni tek miqte qe kini t'u japin me shume se keto vargje ?!!






Kreha rrezet...,...

Kreha rrezet me gurë resh ..., ...,
Përkulej shkëndija në gji të kodrës,
Mes kaltërsisë ngrihej për në perëndim.
Shkërmoqte copëza dallge që vinin vëngër,
Një mall që shukte nga brigjet, shkëmbenj loti!


Mendja djeg

Shkrendem midis flakëve të qiririt,
Trazoj, frymë më frymë, trupin e heshtur.
Lëkunden hijet e turbullta, natës rreth pene,
Mendja bërë shpuzë, djeg mendime në fletë!


U var mjergulla....,

U var mjergulla mbrëmjes, në fytyrë të qiellit,
Yjet u strukën në furrikun e natës ..., ...,
Endur, si varfanjake, nisi të bridhte mjergulla,
Zbardhi hapësirën, deri në agim ...,
..., ..., u shkri prej rrezeve .


Përpëlitej në hi !

Duarve dridhej loti, për sythët që s’çelën kurr,
Në degët e thara, damarëve endej jetë.
Fshehur lastarëve në trup digjej nga pak,
Loti i dashurisë, rënkonte e përpëlitej në hi!
Linte shenjë kohe, në hartën e viteve .



Mendimet e dallgëve

Këputen mendimet tek shkojnë perëndimit...,
Diku, detit palosin dallgë të mavijosura.
Nëpër thellësi trembin e ndajnë grumbuj peshqish,
Lodhen pas tyre..., humbasin thellesive

Detit këpus dallgë !

Detit ia preva dallgën, tek vinte bregut,
Me penë ia shemba ngjyrën nën gurinj.
Letrën e shtriva për së gjati në hapësirë,
Të merrte në bardhësi, “mëkatet e shenjtorit”!

[Cuccador]

Përpëlitej në hi !

Duarve dridhej loti, për sythët që s’çelën kurr,
Në degët e thara, damarëve endej jetë.
Fshehur lastarëve në trup digjej nga pak,
Loti i dashurisë, rënkonte e përpëlitej në hi!
Linte shenjë kohe, në hartën e viteve .

Kjo qenka himn per vetevrasje.

Shume vargje te trishtueshme Bruni.Jepi pak me shume fryme optimiste vargjeve se keshtu i fut ne depresion te gjithe lexuesit.

[brunilda_it]

Pesimizmi eshte pjese e shpirtit te poetit, gershetur me dhembjen , lotin , gezimin, dhe rrall , shume rrall mes nesh do te gjejme njerez te ndryshem nga NE !
Atje tek njerezit e thjeshte, rrall gjen pesimizem, sepse jane pjesa tjeter e te jetuarit jeten, por jo ndryshe nga ne qe shkruajme per ta, per njerezit qe na kene humbur nga kjo jete dhe per veten, por teper pak per vehten !
Bruna!


Larg dhe afër

Largësia tretet mes lotësh, në pellgun e njerëzisë,
Larg ..., një jetë ndodhem nga ty,
Afër ..., numëroj hapat që më ndajnë si pa dashur.
Largësia është e fshehta e dashurisë,
Afërsia nxit më tepër xhelozitë !




Paralelizëm

Njerëzia jeton, e pafatë,
Dyfytyrësia..., ...,
Intriga..., ...,
Pabesi..., ...,
Bota sjell rrotull,
Fshehtësi..., ...,
Katasrofë..., ...,
Enigmë..., ...,
Ne fatkeqët !



Ka dhe kështu... !

Kalojmë të heshtur,
Çlodhemi pa zhurmë,
Përtypemi e bark bosh,
Flemë pa gërrhitur,
Ngrihemi me shpresë,
..., ..., ..., ..., ..., ..., ...,
Kaq ! Mjaft ! ..., dhe Shumë,
E flamosura jetë!












Kulmi i durimit

Forca e urrejtjes më ndizet si eshka gurit,
Me thonjtë e mi të grris trupin tuaj ngado,
Gjakun e pistë, nga venat t’jua nxjerr me duf.
Me dhëmbë t’ju kajshojë pa ndalur një çast,
Trupin t’jua kthejë në ngjyra të shumta...,
Në 1-pllakatë emrin tua balcamos
Që të rrojnë të tjerët të qetë në këtë botë !!



Me kohën ! (fytyra)

Fytyrë,
Mashtruese,
Me sy,
Të zilepsur.
Fytyrë,
Tradhëtare,
Me buzë,
Zhgarravinë.
Fytyrë,
Pa fytyrë...,
Me kohën,
Shpërfytyruar,
U theve,
Copë,
Si pasqyrë !

[brunilda_it]

1-Dy lotët e fundit !

Në thelpi të gurit t’a zhvesha atë’ vështrim,
Dhe “mallin” eshtër-copëtuar e hodha larg….,larg…,
Larg të ikte , pa më përqafuar ..., si dikur me mall,
Larg të ikte, pa parë…, si dikur me ëmbëlsi…,
….,dhe shuka në trup të gurit të thelpisur dy lotët e fundit !!



2-Portreti në zarfin e lotëve !

As kurrë se ndjeva vështrimin e cjerrë që kishe marrë në fytyrë,
Presjen mbi ballin e menduar ndjekur nga reticensa se pash në ndarje,
Këmbanat e lotit s’i ndjeva të binin më, shpirtit tënd….,….,….,
Ti ishe kthyer nga një tjetër botë…., nga një hije lak-mbështjellë,
E s’e njohe kurrë më, portretin tim të mbetur në zarfin e lotëve !!








3-Në faqe të dheut…,…,

Në faqe të dheut rrëshkiti një plis mendimi…,…,
U shkëput thërrime përmbi pellgun-kufomë,
Portret-qielli i rënë si në grackë, rrotullonte retë ujit,
….,dhe unë e heshtura para shiut që binte rrëmbimthi,
Mblidhja plisa dheu e shiu të mbetura jetimë pas vijës së ylberit!





4-U përdrodh mall-koha në kthim !

Në vështrimin tënd e theva pabesinë e një ëndrre,
Lakuar në hije të kohës, humbe shteg-shpirtit të lotit,
U harrove si lastari rrëzë trungut, shekuj me diell ,
E ndjeva të të dhimbte, dhimbja si kockë e ciflosur,
E pash të të kapte malli, si nëna për fëmijën mërguar,
Si blutësia mbulohet me re formë-shprishura e të nxira,
U përdrodh cdo gjë nga e para, mall-koha u thye në kthim!













5-Mbi shpatull të agimit !

Qesha me fjalën qe zhytej llumit në heshtje….,
Qesha t’ia humbisja rrënjët egoiste…,…,
E shtrydha vështrimit, një nate të pa hënë,
Hijen e harbutërisë e bëra me këmbë, shtëng !
Nisa t’a harroja fytyrën e ditës së shtrembër,
Mbi shpatull të agimit vara shpresat për të ecur.

[brunilda_it]

*** *** ***
Shkon syri, kap majën e horizontit me etje,
Shkon zemra, pushton me krahë pëllumbi mallin.
Shkon njeriu, përplas inatin me njeriun.


*** *** ***
Theva dallgën breg-lotit që degëzohej sinqeriteti,
Lëndinave më pushtoi vala që endëte erën.
Udhëkryqit të natës tremba pavdekësinë !?

*** *** ***
M’u ul zjarri prehërit të qetësonte flakët,
Mes përmes çau heshtjen-ngrirën të viteve.
Kur poezia kërciti fletës, zjarri iu bë strehë.


*** *** ***
Dashuria më iku, si jetime më la në jetë,
Aromën e saj ditari e gdhend me ëmbëlsi.
Ishin vitet që ende s’kuptohej, në ish’vërtet dashuri…,


*** *** ***
Brenda dhomës jam e lirë nga sytë e fjalës,
Aty rri, pa njeri, e vetme siguria më hap portë.
Brenda dhome dhe poezia është më e qetë.


*** *** ***
Me ndarjen vulosëm, miqësinë e ngritur dikur,
Me ndarjen harruam, që njiheshim dikur,
Me ndarjen u bëm më miq…, se ç’ishim dikur.

*** *** ***
Si iku melodia, mori rrugët e mërgimit,
Bashkë me njeriun, çau brigjet e plagosura.
Zëri i buçiste për dheun që shtrëngonte në grusht.


*** *** ***
Mos m’i kërko lotët, borxh i kam marr për veten,
Detit, nis sa herë shpirtin, të lypi atje.
Mos m’i kërko lotët, syve të kafshuar të dhembjes.



*** *** ***
Këmbët hidhja zvarrë, në gropat me gurë,
Diku rrëzoja vehten, qeshja me të, pa folur.
Diku thyeja gurë mbi gurët e harresës.

*** *** ***
Kruspull u mblodh fjala, ngriu me lotët,
Vajtimi humbi gjurmë thellësive të shpirtit.
Aty ngritën kurorën e fjalëve, të vetmit dëshmimtarë.

*** *** ***
Urrej qeshjen, kur më çan tejpërtej si vetmia,
Me ëndje pushtoj buzët e një fëmije.
Qeshja e tij më bën të qesh si furtunë.

*** *** ***
Trembim melodinë, ritin e vrazhdë të kohës,
Mbi telat e kitarës, krahët ngriti në fluturim.
Vajza që kishte vjedhur notat në pentagram.


*** *** ***
Ngroha sytë supeve ku prehej qetësia,
Mbi lulet që flinin, mbolla farën e lumturisë,
Bukuria shtat i hodhi mbi sytë e qeshur.

*** *** ***
Nga të ftohtët hapat mori zdrënkthi, ndjenja,
Lotë për të thirrur dashurinë s’kishte më,
Ndjenja jetime, botë-krrusur mbeti në pritje.

*** *** ***
Qëllova detin, kur dallgën më plasi në fytyrë,
Qëllova detin, kur sinqeritetin më vodhi me dinakëri
Qëllova detin, kur syve më voli gëzimin e viteve.

*** *** ***
Litar m’u bë mendja, zvarritej si hardhuca gurëve.
Hapte-mbyllte, shkruante-fshinte pa pyetur,
Ec e ec…, diku ngeci, si lastari pemëve të lashta.

[antina]

Dashuria më iku, si jetime më la në jetë,
Aromën e saj ditari e gdhend me ëmbëlsi.
Ishin vitet që ende s’kuptohej, në ish’vërtet dashuri…,

Shume e bukur..........

[brunilda_it]

[COLOR="Blue"]


*** *** ***


Malit u ngjit syri të kapte rrezen e diellit,
Gjakoste duar e këmbë drejt majës së hirtë.
Gurëve i rrëshqiti vështrimi, u gjend në det.

*** *** ***
Brenda meje qan dashuria për pak dashuri.
Iu sul vetmisë, e kapi fytit të jepte shpirt,
Mes duarve, sythe zemre shpërtheu ndjenja.

*** *** ***
Çalë-çalë eci me lavdërime fallco,
Dita e re harron t’më përshëndes si njeri.
Vajtoj folesë së braktisur, s’më sheh kush !?

*** *** ***
Ia ndala rrugën puthjes, mesazhi e dërrmoi,
Ia ndala rrugën puthjes, atje,largësisë të jetonte si unë.
Ia ndala rrugën puthjes, mbeti kujtim shkruar nga loti.


*** *** ***
Miqëve ua dhashë shuplakën e fundit të ndarjes,
Shenjë gishtash s’i mbeti asnjërit prej tyre.
Veç emrat u gdhendën radhë në dorën e poetit.

*** *** ***
Ç’e dua jetën zemër thyera unë !?
Ç’e dua dashurinë, ndjenjën vjeshtake,
Veç e dua poezinë, artin e pafjalë.

*** *** ***
U zvarrit mendimi…, qeshi me të heshtja,
Urë u bë, me këmbë e shkelën të pafytyrët,
Kur heshtja foli, trembi dhe veten !

*** *** ***
Më iku frymëzimi, hije m’u bë fleta,
Pritja ra telave të hekurt, i humbi durimi,
Krahët uli mbi mua besimi për të nesërmen.



*** *** ***
Nga dega në degë, dikur sythet shtonte stina,
Mbeti harresë kriminele, dashuria trung i lashtë.
Nisën të binin degët, sythët klithën nga pafajësia.

*** *** ***
Detit poezinë e nxora të shëtiste pak,
Gjëmoi dallga, shkëmbit ia shembi vargjet.
Gërmat si pulëbardha u bënë me krahë.

*** *** ***
E tremba lotin, të vinte tek ti,
E tremba buzëqeshjen e syve.., të shkonte larg,
E tremba dorën e miqësisë, ta zgjasja si dikur!

*** *** ***
Fajtorë me njëri-tjetrin, kaq vjet krahë-thyer,
Mbysim lotët në valën e ujit, ku ripet e drejta.
Ngelemi të heshtur, fajet na i sjellin njohjet e tepruara!

*** *** ***
U drodh buza, në prag të fjalës,
Mori zemër, mes pabesive çau e vetme.
Fund-filmi, një jetim në rrugët e braktisura.

*** *** ***
U struk poezia dorës katile,
E grisa fund e krye finesën e saj.
Shëmtia s’isha unë, por vargu i pafajë.

*** *** ***
Mal me borë m’u bë shikimi, kur ra mes pabesive.
…,dhe dielli që me rrezet fjalët shpërndante, heshti,
Mori udhë rrëkeja e lotit, në cep të kodrinës.

*** *** ***
U përkul detit, me krahë të pushtonte hapësirën,
Aty nisi të ligjëronte, hija mbi kaltërsinë,
Diellit fshehu pamje, mbeti si e ngrirë.


*** *** ***
Qëndroi heshtja mendjes, si zogu mbi pemën pa fole,
Gërmonte sirtarët e shumtë me andra, holluar.
Nga hutimi ra prej folesë së shkatërruar nga brenga.

*** *** ***
Breshërit eci, thyej këmbën e mbarësisë.
Dhembja çalonte zërit të mekur të lotit,
Me shpirtin bëhej jehonë, çalë-çalë e mbara.

*** *** ***
M’u plas shikimi dallgëve të urrejtjes,
Gonxhe m’u bë loti, syve të dashuruar,
Drodhi buzët e njoma, si qiriri flakën e heshtur.

*** *** ***
Me ditën lodhim mendjen, vërdalliset fati,
Kalon e qeshura, tund kokën pak me frikë.
Pas e ndjek dyshimi, ti turret si bishë.


*** *** ***
Rrugëve ecte këmbë-zbathur mendja,
Kapej pas gurëve me thonjtë e paprerë.
Diku shpërfytyronte vehten, diku errësirën.

*** *** ***
E ula zemrën, buzë vazos me borzilok,
Aromë të merrte, të rrihte dhe krahët.
Kur u ndje tik-taku i parë, me zemrën u vura në garë.

*** *** ***
Fushave me bar, më kulloste shpirti,
Lëndinave lule mbushur, më rrëmbehej muza,
Lumenjëve dehej për vargjet që hidhte në letër.

*** *** ***
Kjo natë trembi dhe yjet, në errësirën pa jetë.
Hëna në të thella, me kohën qe gënjyer,
Mendimeve të zymta, endte fjalë boshe.

[mondishall]

Urime ne krijimtari! Besoj ne vazhdimesia. Pershendetje, Mondi

[brunilda_it]

*** *** ***
U rrokullis nga lartësia, guri i harresës…,
Mes rrëkesë njerëzore ra, e mbuloi llumi,
Ngeli harresë e harruar në gurë shekullorë.

*** *** ***
Ndahej dhembja, në dhembje kredhur pritja,
Shtynte me këmbët e lodhura, fuqinë e kohës.
Në rrugët pa jetë, ku këputej muzgu.

*** *** ***
E kapa vargun t’a merrja me vete,
Nga dora m’u shkëput, si gjethe e tharë,
Ndjeva gërmat të rënkonin nga dhembja.

*** *** ***
Halli çan dhe dyert e blinduara të lotit,
Një pasqyrë thyhet më dysh për ters,
Në mijëra të tjera, halli e copëton fatin e trokitur.


*** *** ***
Gjëmonte zëri, si rrjedha në grykë të malit,
Prej frikës shkundte copëza zemre.
Mbeti harresë në sytë e qiellit blu.

*** *** ***
Diku ngeci, ngrinte akujt për të qenë aty,
Diku mbeti, shtypte faqe të tëra për kronika,
Diku rënkoi, gishtat hoqi zvarrë mbi letër.

*** *** ***
E dua njerinë, ku dashuria të çeli e para,
E dua njerinë, ku ndjenja të mos mbytet,
E dua njerinë, ku vdekjes mos ti trembet zemra.

*** *** ***
Errësirës, dallgë e detit më shembi kujtimet,
Statujë mendimi, s’tunden hapat vendit,
Trembet zbehtësia, fytyrës së dallgës sy rjepur.


*** *** ***
Pentagrm m’u bë heshtja që sorollatej hapësirës,
Notat krodhi pa pyetur vetminë që ruante kohën.
Çelësi merrte mungesë, prisnin t’i sillte në formë.

*** *** ***
Kapa yjet, me sy ua mbërtheva vezullimin,
Nisa t’i numëroja në natën e lagësht,
Ca fikeshin, ca ndizeshin, dita erdhi shpejt.

*** *** ***
Fijes së barit mbështeta lodhjen e djegur,
Trupit iu përkul me butësi vesa e parë.
Ngjalli lodhjen, plagët ia shëroi shpejt.

*** *** ***
Vijave pa numër uji çante i sigurtë,
Rrënjëve njomte jetën, që flinte e calë.
Sythet e para kokën ngrihnin me agimin.


*** *** ***
Mu var buzëqeshja degëve të mënit,
Kokërrave të ëmbla, çante lotin e largët,
Ranë radhë, mbi tokën që heshtëte.

*** *** ***
U shtri dhembja shtratit, e shqeu me dhëmbë,
Mbi zemër shoshiti pak derte për jetën.
Kafshohej gjer në kockë me sytë dëshmimtarë.

*** *** ***
Më iku sythi i qeshjes, u preh buzë shtratit,
Kapej me njeriun errësira, si lugati mes hienave.
Diku grryente loti, kripësinë e kohës.

*** *** ***
U shtri loti i shpirtit, çau zinë trupit,
Dhembja, dejeve të trungut që le, nënë.
Ike larg, larg shtegëtoi urtësia e fjalës.


*** *** ***
Jam harruar në kujtesën tuaj eshtake,
Nga lotët m’u zhduke, mbete buzëve të mia.
Puthjet me shpirt, më të shenjtat e kujtesës.

*** *** ***
U shtri loti i shpirtit, çau zinë trupit,
Dhembja, dejeve të trungut që le, nënë.
Ike larg, larg shtegëtoi urtësia e fjalës.


*** *** ***
Qiellit të kaltër dorën ngriti vështrimi,
Yjësinë e fundit ta kapte fort me shpirt.
Prej vehtes një copë malli, t’a shkëpuste për atje.

*** *** ***
Griste sytë loti, para orëve të mëngjesit,
Me etje çalonte, buzëve të njeriut,
Të mbante mos’harresës fytyrën që treti Janari.