Kush e beri skemen piramidave te vitit 97

[EuroStar1]

Keshillohet qe gjat leximeve te gjata , te perdoret birre e fresket ose frape



“Gazeta Shqiptare”, nën titullin “Libër i Ndaluar” botoi pjesë nga libri i autorëve James Pettifer dhe Miranda Vikckers, autorë të dy librave për Shqipërinë dhe Kosovën. Të dy autorët e mësipërm kanë botuar në vitin 1997, librin me titull “Albania- from anarchy to a Balkan Identity”. Libri u botua në shqip në vitin 1998 nga shtëpia botuese “Toena” me përkthimin shumë të mirë nga Xhevat Lloshi. Libri, të cilit atëherë ju bë një publicitet jo i pakët megjithë pasaktësitë dhe interpretimet jo korrekte në disa raste, u shit shpejt. Autorët rreken të shpjegojnë gjithë proceset politike dhe shoqërore në Shqipëri nga vitet ‘90 deri në zgjedhjet e majit ’96. Në dhjetë faqet e fundit të librit voluminoz, me titullin “Në vend të pasthënies” autorët merren me ngjarjet e vitit ’97, duke i parë nën këndvështrimin e tyre. Me sa duket libri i ri “The Albanian questions reshaping the Balkan”, është vazhdim i faqeve të librit të botuar në vitin ’97.
Në faqet e gazetës thuhet se libri do të botohet pas 18 shkurtit, që të mos ndikojë në zgjedhjet elektorale, sipas porosisë së autorëve. Nga sa lexova në tre numrat e gazetës nuk pashë materiale sekrete të shërbimeve të huaja, aq më shumë fakte e dokumenta të reja. Materialet janë marrë nga shtypi i kohës dhe nga pandehma ose supozime të vetë autorëve, ku konstatohen pa vështirësi edhe të pavërteta dhe interpretime të gabuara. Sidoqoftë, botimi i librit në gazetë është një publicitet jo i keq për autorët. Nuk do shumë mendje gjithashtu të kuptohet se libri i ka shërbyer tashmë fushatës elektorale pavarësisht se libri do të botohet shqip pas 18 shkurtit.

Në vitin ’97, në pjesën më të madhe të ngjarjeve në Vlorë, por edhe më gjerë, kam qenë dëshmitar okular. Në detyrat që kam kryer atë kohë si Kryetar Bashkie dhe deputet, më është dashur të takojë shumë njeërz nga presidenti Berisha, kryeministri Meksi, Kryeparlamentari, i ndjeri Pjetër Arbnori, antarë të “Forumit për Demokraci”, të Komiteteve të Shpëtimit Publik, të opozitës së atëhershme, gazetarë vendas e të huaj dhe gjithfarë kusarësh e kriminelësh të lloit Zan Caushi & co. Duke e quajtur detyrë qytetare kam shkruajtur dy libra për ato ngjarje, që janë pritur me interes nga lexuesit shqiptar brenda dhe jashtë kufijve. Kam parë me sytë e mi se ç’ndodh kur shteti merr rrokullimën, kur pozita nuk është e aftë të drejtojë dhe opozita do me çdo çmim pushtetin, kur politikanët hedhin pushkën majëkrahu, për të “çliruar” Shqipërinë, kur krimi merr rrugët dhe kriminelët e bandave mund të të vrasin thjesht se nuk ju pëlqen fytyra jote. Kam ndjekur me vëmendje shtypin e kohës, të vendit dhe të huaj dhe kam parë të shkruhet e vërteta, ashtu si dhe jo e vërteta. Duke patur si qëllim të shkruhet e vërteta, po jap disa mendime rreth asaj, që është botuar në faqet e gazetës në pritje të botimit të librit.

Kryengritja e Jugut, me partizanë antifashistë, kundër Veriut e Berishës

Nga ajo që lexon në tre numrat e gazetës, të krijohet përshtypja se në vitin 1997 populli shqiptar i Jugut, i organizuar në formacione luftarake model të Luftës së Dytë Botërore, u ngrit në një kryengritje të armatosur kundër regjimit diktatorial të Berishës. Ky është dhe konkluzioni përfundimtar. Në gazetën e datës 29 janar autorët shprehen: “… Gjithsesi rënia e shtetit nuk erdhi si pasojë e mafias apo krizës së piramidave. Ndryshimi mes atyre që mund ishin trazira në disa qytete dhe një kryengritjeje të madhe, që çoi në rrëzimin e qeverisë u shkaktua nga fakti se jugorët që e urrenin qeverinë, ishin të aftë të ndërtonin një model kryengritjeje partizan edhe respektoi figurat e liderve me një edukatë të stërvitur ushtarake partizane dhe me aftësi themelore ushtarake në të gjithë popullatën e rritur. Kjo u shoqërua me efektin çlirues të rrimarjes së të drejtës të armëve, në një kulturë shqiptare ku mbajta e armëve kishte qenë me rëndësi historike…”. Duke shpresuar në një përkthim serioz të citimit të mësipërm, ngelet që autorët e librit të shpallin heronjë të Shqipërisë ata që organizuan kryengritjen e armatosur të Jugut, kundër Veriut dhe të bëjnë propozime për dekorimin e tyre. Është me të vërtetë për të ardhur keq që autorë të tillë me emër, të bëjnë interpretime utopike, jo të vërteta. Le të shpresojmë që nuk janë të qëllimshme dhe të vazhdojmë në fletët e përkthyera të gazetës. Në ’97 shteti ra, u gjunjëzua dhe u bë inegzistent në disa zona të Shqipërisë së Jugut, por kjo jo rezultat i një lufte partizane, apo i luftës së Veriut me Jugun. Të tjerë faktorë të brendshëm dhe të jashtëm ndikuan, që ndodhën ngjarjet e vitit ‘97 me pasojat që dihen tashmë.
Jo vetëm një njeri, as veriorët

Nuk mendoj se është një pakujdesi, apo padituri e autorëve, trajtimi i revoltave të vitit ’97 si një luftë e Veriut kundër Jugut, ku Veriu personifikohet në figurën “diktatoriale” të Berishës dhe Jugu në antifashistët dhe luftëtarët e luftës së dytë botërore.
Ngjarjet e vitit ’97, janë shumë komplekse, duke përfshirë edhe figurën tepër autoritare të presidentit të atëhershëm, dhe disa veprime të pajustifikuara të qeverisë. Ishin një sërë faktorësh të brendshëm e të jashtëm, që çuan në shpërbërjen e shtetit dhe armatosjen e popullsisë. Por në gjithë ato ngjarje të shikosh fajtor një njeri të vetëm, “Nacionalistin agresiv, diktatorin Sali Berisha dhe veriorët e tij” nuk është as reale dhe as objektive.
Si një organizim i ri ekonomik dhe politik, qeveria demokratike e ndërtuar rishtas pas një diktature 45 vjeçare, do të paraqiste mjaft dobësi, jo vetëm se drejtuesit e saj vinin gati të gjithë nga shkollat komuniste, por edhe sepse nuk ishte e lehtë të ndryshoje sjelljet e njerëzve, karshi shtetit të ri kapitalist që po ndërtohej. Korrupsioni, padituria, autoritarizmi i lidershipit, varfëria proverbiale materiale e shpirtërore, mungesa e plotë e eksperiencës në ekonominë e tregut etj, do të bënte që ecja e Shqipërisë në rrugën e demokracisë të ishte plot zig-zake dhe gabime, ndonjëherë foshnjarake, por me kosto shumë të lartë.
Një nga këto gabime të paqëllimshme, që unë mendoj se ndodhën nga padituria dhe indiferentizmi i qeveritarëve, por të pafalshme e me kosto shumë të lartë, ishte lejimi i firmave piramidale në Shqipëri, mosmarrja e masave në kohën e duhur nga qeveria për të parandaluar të keqen, megjithë paralajmërimin shumë të vonuar të FMN-së në tetor ’96, si dhe të Ministrit të Financave të asaj kohe Ritvan Bode. Falimentimi i “Sudes” dhe mbyllja e “Gjallicës” tronditi besimin e huadhënësve. Të mësuar për 40 vjet me rradhë, që çdo problem edhe atë më të imtin, tua zgjidhte “Partia”, pa u menduar aspak se ato ishin mardhënie midis personash e firmash private, huadhënësit ju vërsulën shtetit, duke e bërë atë përgjegjës për gjithçka. Duke parë ngathtësinë dhe paaftësinë e qeverisë në zgjidhjen e problemit, njerëzit dolën në rrugë fillimisht në Vlorë, Lushnje dhe Tiranë. Qeveria përdori kërbaçin e policisë, që nuk mund të godiste për njëmijë arsye turmat, të cilat kërkonin paratë, madje megjithë përqindjet. Më 28 janar 1997 futet në lojë “Forumi për Demokraci” një përzierje partish dhe të pavarurish dhe disa ditë më vonë opozita e majtë. Nga fillimshkurti ’97, deri në 29 qershor ’97, ditë kur fitoi opozita, nuk u zunë më në gojë paratë, por rrëzimi i Berishës dhe marrja e pushtetit nga të majtët me çdo kusht. Këtë fakt e vënë në dukje edhe autorët e librit kur thonë “…Menjëherë PS tentoi të merrte në dorë situatën dhe bëri thirrje për protesta kombëtare…”. Dhe më tej:”…Lëvizja që sinjalizoi një shenjë ogurzezë për qeverinë, ishte kur mbështetësit e qeverisë në Jug të vendit, filluan të bashkoheshin me demonstruesit në rrugë…”. Nuk pati bashkime të tilla veç në raste shumë sporadike. Sapo protestat filluan të bëheshin të organizuara nga opozita, antarët e PD-së shikoheshin si armiq dhe rëndom rriheshin, linçoheshin dhe jo rrallë asgjësoheshin, si kundërshtarë politikë, vlerësim tipik enverist për armikun e klasës. Përmendja më tepricë në libër me qindra herë e fjalëve “Berisha” e “Veriorë” me vend e pavend, nuk e fsheh dot të vërtetën. Kryeministri i asaj kohe Aleksandër Meksi e akuzoi opozitën, se ajo po manipulonte turmën, për të ardhur në pushtet me dhunë.
Presidenti, Qeveria e Meksit, Parlamenti, gjithë institucionet e varura dhe të pavarura, duke i dhënë pa mëdyshje dhe “pjesën e majme” të saj opozitës së atëhershme, ka secili pjesën e vet në veprimet ose mosveprimet që sollën ditët e turpit të vitit ’97. Teprimet në këtë libër nuk mendoj se janë bërë nga padituria apo mungesa e fakteve.

Pushte i punëtorëve dhe fshatarëve apo Komitetet e Shpëtimit Publik

Në libër thuhet “…Në jug linjat e PS-së së vjetër dhe Sigurimit e përhapën pushtetin në rradhët e punëtorëve dhe fshatarëve në lokalitete të reja, disa të organizuara nën kontrollin e komiteteve popullore… Këto komitete në përgjithësi bazoheshin në organizimet e PS-ve vendore të cilat i panë ato si e vetmja mënyrë për të shpëtuar demokracinë shqiptare…”.
Se çfarë janë pushtetet e punëtorëve dhe fshatarëve apo sovjetët, shqiptarët e dinë mirë, por pse mallëngjehen kaq shumë autorët nga një dukuri e tillë, tre vjet para se të hynte shekulli i 21!? Nuk mund të shpëtohej demokracia sado e brishtë apo e ndërtuar keq, nga ish-komunistët dhe ish-Sigurimisat e Shtetit diktatorial të Hoxhës. Me të vërtetë çuditesh. Komunistët dhe gjeneralët e Enver Hoxhës nga Gozhita, Qilimi e deri te Aleks Andoni, organizuan rebelimin në Jug, por ata nuk e patën problem të ngrenë flamurin grek në Himarë, Delvinë e Sarandë. Marrja e pushtetit me dhunë, në çdo demokraci është e dënueshme me ligj. Populli humbi paratë, bashkë me të edhe toruan, por të tjerë ustallarë e armatosën, të brendshmit, pra opozita, për të marrë pushtetin dhe të jashtmit për të prurë një qeveri protyre. Sulmi i armatosur i komandove greke në postën ushtarake të Peshkëpisë dhe arrestimi i disa pjestarëve të Omonias, që mbanin armë dhe kryenin veprime në kundërshtim me ligjet shqiptare, i kishte ftohur mardhëniet e qeverisë shqiptare me atë greke. Por kjo do të thoshte më pak eksporte, më pak investime greke, më pak ekspasion dhe si rjedhim më pak para të firuara nga tregu u lirë dhe i pakontrolluar shqiptar. Për këtë Greqia ishte e interesuar që “Komitetet fshatare e puntore” të binin një qeveri progreke. Nuk ka ndodhur në historitë moderne dhe post-moderne që revolucionet fshatare dhe puntore të bien demokracinë. Ato si rregull e çojnë demokracinë shumë prapa dhe instalojnë pushtete të korruptuara e të dhunshme.
Për këta njerëz që do të vendosnin pushtetin demokratik të puntorëve dhe fshatarëve thuhet: “…Figurat eksmilitare që ishin spastruar nga ushtria gjatë qeverisjes së Berishës ishin shpesh të dukshme si i ashtuquajturi gjeneral Gozhita në Gjirokastër. Këta njerëz kishin lidhje direkte me traditën e ushtrisë partizane që datonte nga lufat e dytë botërore….
Rebelimi po përhapej dhe në pjesët e tjera të Jugut ashtu si kishin bërë forcat antifashiste pas vitit 1943 dhe nëse nuk ndalonte kërcënonte seriozisht Tiranën…”
Se ç’lidhje kishin traditat e lufës partizane me udhëheqsit e KSHP-ve nga Skënder Sera, tek Gozhita e deri tek Zan Caushi, këtë mund ta shpjegojë vetëm Miranda Vikersi me Xheims Petiferin. Por Tirana nuk ishte e pushtuar as nga fashistët italianë e as nga nazistët gjermanë, që do të çlirohej nga luftëtarët partizanë jugorë. Në Tiranë vazhdonte të qeveriste ndoshta edhe keq, një qeveri e zgjedhur në mënyrë demokratike.
Por në librin e botuar në vitin ’98: “Shqipëria nga anarkia në identitetin ballkanik” ata shprehen krejt ndryshe. Atje thonë: “…Forcat speciale u çarmatosën, u shpërndanë armët e marra nga kazermat e policisë dhe nisi kështu të krijohej një ushtri popullore sipas modelit klasik marksist… “ (Shqipëria, nga anarkia në identitet ballkanik, faqe 311). Lufta e dytë botërore u zhvillua kundër nazizmit dhe nuk ishte aspak një luftë e tipit m-l, që zhvillohet nga proletariati për të përmbysur borgjezinë. Ose njera ose tjetra. Autorët nuk duhet të harrojnë se çfarë kanë shkruar për këto ngjarje në librin e parë të tyre shtatë vjet më parë.
Në vitin ’97 nuk flitej për luftë civile dhe shqiptarët të djathtë apo të majtë nuk mund të binin në një situatë të tillë, megjithëse ajo u nxit dhe u kërkua nga qarqe të caktuara antishqiptare brenda dhe jashtë vendit. Edhe politikanë të majtë, që i përkrahën protestat, madje edhe armatosjen dhe krijimin e KSHP-ve, në shumicë, ishin kundër vëllavrasjes dhe luftës civile. Nëqoftëse kishte koka të nxehta në Shqipëri, që ndoshta e kërkonin një përplasje të armatosur midis forcave qeveritare dhe atyre opozitare, populli nuk ra në atë kurth dhe marrëveshja e 9 Marsit 1997, që autorët e librit çuditërisht nuk e përmendin fare, tregoi se shqiptarët ishin në gjendje të zgjidhnin problemet e tyre me bisedime në tavolinë e jo me luftë vëllavrasëse.
Marrje pushteti me dhunë apo shpëtimi i demokracisë
Në libër shpjegohen shkaqet e lindjes së Komiteteve të Shpëtimit Publik dhe detyrat që ata morën përsipër. Autorët shprehen: “...Këto komitete në përgjithësi bazoheshin në organizimet e PS-ve vendore, të cilat i panë ato si e vetmja mënyrë për të shpëtuar demokracinë shqiptare kundër rregullave militare apo vendosjen e diktaturës…”
Shumë qartë shprehet në këto rreshta detyra e KSHP-ve dhe drejtimi i tyre nga antarët e PS-ve vendore. Por pak më poshtë po aty, autorët shprehen : “…Sekuencat ekzakte të 2-3 marsit, ishin më pak të rëndësishme sesa fakti që të dy palët filluan luftën për pushtet mbi themelet militare. ..” Ose njera ose tjetra. Ose lufta me mjete lufte, topa, mitraloza e kallashë, që autorët i cilësojnë me hollësi, bëhet për të shpëtuar nga diktatura e Berishës ose bëhet për të marrë pushtetin. Faktet treguan që gjithë presioni me armë i KSHP- ve dhe kërcënimet për pushtimin e Tiranës nuk u bënë për të prurë demokracinë e vërtetë. Ato u bënë siç do e shohim më poshtë për të prurë kryengritësit-komitetas-socialistë në pushtet, sipas teorisë së marrjes së pushtetit më dhunë dhe për të vendosur një qeveri progreke. Sa për demokracinë, shqiptarët që dinë, por edhe ata që nuk dinë shkrim e këndim e kanë kuptuar me kohë, që është një rrugë e gjatë, por që nuk bëhet duke zëvëndësuar qeveritë me luftë të armatosur por me votë të lirë.

Në vitin’97 në Shqipëri nuk pati luftë civile, as fetare.

Vihet re në faqet e librit një këmbëngulje e madhe, që ngjarjet e vitit ’97 të trajtohen si një luftë civile me ushtri nga dy palë, të armatosura deri në dhëmbë me armatime të lehta dhe të rënda, me gjeneralë, kapterë dhe ushtarë, me front dhe prapavijë. Por jo vetëm kaq. Autorët përpiqen me mjaft mjeshtëri, jo duke dalë fare hapur t’i japin kësaj lufte karakter fetar të Jugut ortodoks me veriun myslyman dhe katolik. Arrihet deri në absurditete të tilla duke futur në “lojë” priftin katolik Rrok Mirdita, që gjoja u paska bërë thirrje italianëve për ndërhyrje të armatosur kundër kryengritësve. Ndërkohë anashkalojnë ndërhyrjet e fqinjit jugor. Ka fakte të panumërta të ndërhyrjes së segmentëve ultranacionalistë grekë, duke përfshirë edhe mjaft priftërinjë e politikanë, në ato ngjarje. Këtë nuk e mohojnë as autorët e librit, por me kujdes mundohen të venë shenjën e barazisë midis mids ndërhyrjeve italiane e ato greke.
Në gazetat greke të ’97-ës, shkruhej me ngazëllim se erdhi dita që Vorio Epiri të bashkohej më dheun amë, Greqinë. Gazeta e revista të tilla si “Katheimerini”, “Pondiqi”, “Avgi”, “Eleftero Tipos”, “Stohos” “Dimokratiko Logos”, “Elefteri Ora”, “To Vima”, “Ta Nea” dhe me dhjetëra kanale televizive lokalë e kombëtarë, deklaronin për beteja imagjinare që po zhvilloheshin në Shqipërinë e Jugut dhe për gjeneralë me origjinë greke, që po bashkojnë Epirin e Veriut me Greqinë ( për median greke, janar-qershor ’97 mund të lexoni gjërësisht në librin e autorit të artikullit, me titull “Vrasës dhe Shpëtimtarë” ) Gazeta “Stohos” e datës 5 Mars 1997 shkruante: “…Oficerët vorio-epirotë drejtojnë oficerët e Kiço Mustaqit ish-ministër i mbrojtjes së Shqipërisë. Ngrihet flamuri dhe shpallet autonomia në Himarë dhe Tepelenë. Shtabi i andartëve të Epirit të Veriut bën thirrje: Tani autonomi. Mos na tradhëtoni prapë...”
Duhet theksuar me këtë rast se koka e kryengritësve të Jugut erdhi nga Greqia. Aleks Andoni, Arbër Qilimi, Zan Caushi, Gramoz Ruçi, Luçiano, Kiço Mustaqi, Albert Shyti e dhjetëra të tjerë zbritën nga Greqia dhe burgjet e Greqisë.
Po le të kthehemi te e ashtuquajtura luftë civile e përshkruar nga autorët e librit. Në rreshta të lodhshme shkruhet: “…Në mëngjesin e 6 marsit tanke dhe transportues, filluan të lëviznin dhe operacioni sigurisë filloi në Jug të vendit. 400 ushtarakë rrethuan Delvinën. Më 8 mars qeveria dërgoi helikopterë me forcat speciale për të çarmatosur qytetin (Gjirokastër), por shefi i policisë lokale drejtoi një sulm në rajonin e tij të policisë dhe më pas u hapën depot dhe populli veçanërisht të rinjtë u armatosën plotësisht…” Hajde histori hajde! Po si ka mundësi që forcat speciale të shkojnë të çarmatosin qytetin kur ky nuk është armatosur ende? Sepse vetë autorët e librit thonë, që më pas u hapën depot dhe populli u armatos. Çudi e madhe apo zell i pakontrolluar? Autorët e librit e dinë shumë mirë sesa helikopterë kishte në dispozicion flota ajrore shqiptare dhe që më së shumti ishin grumbull hekurishtesh sesa makina fluturuese luftarake. Në Gjirokastër shkoi vetëm një helikopter me një ekuipazh prej pesë vetash, që pa zbritur në tokë u rrethua nga njerëz të armatosur, që plagosën pilotin Veli Përleka në këmbë me dy plumba. Më poshtë autorët marrin mundimin e madh të përshkruajnë një luftë të zhvilluar midis palëve ku nuk mungojnë operacionet luftarake me pjesmarrjen e aeroplanëve, helikopterëve ushtarakë, tankeve, mortajave, armëve të rënda, antitankeve, mitrolozëve e kallashnikovëve. Pastaj si në gazetat greke të marsit ’97 jepet pushtimi apo çlirimi i qyteteve (vini re! ) të Jugut nga Veriorët, kapja rob e “veriorëve”, etj etj. Nuk harrohet të përmendet edhe xhamia e vetme në jug “….. ajo e Këlcyrës që ishte një qytet pro mysliman, pro PD-së që sapo ishte ndërtuar me fondet e drejtuesit të PD-së Azem Hajdari, i cili do të vdiste në verë të vitit 1998..”
Fjalët pro mysliman dhe pro PD-së për një xhami në Këlcyrë, ku autorët nuk harrojnë të shkruajnë, se atje janë varrezat e ushtarëve grekë, tingëllojnë aspak objektive dhe antishqiptare. Ato qindra kisha ortodokse në Jug që mbinë si kërpudhat pas shiut, janë ndërtuar me paratë e kishës ortodokse greke, me qëllimin e mbrapshtë jo fetar, për helenizimin e atyre trevave.

Në janar të vitit 1997, pas rënies së firmave piramidale, populli doli në protesta për të kërkuar paratë. Qeveria e papërgatitur e trajtoi si një krizë të thjeshtë dhe mendoi se mund ta menaxhonte me anë të forcës duke bërë strucin, se ato ishin vetëm mardhënie midis firmave private dhe individëve. Ngjarjet rrodhën me shpejtësi, por policët dhe ushtarakët e shtetit shqiptar nuk kishin moralin dhe nuk ishin të motivuar që të përlesheshin me demonstruesit. Shumë prej tyre kishin humbur paratë në firma. Në asnjë rast ata nuk ishin të armatosur dhe nuk shtinë kundër turmave dhe as morën urdhër për të qëlluar apo për të vrarë protestuesit siç pretendohet nga autorët e librit. Përkundrazi, në më të shumtën e rasteve policët e paarmatosur u bënë objekt i dhunës së protestuesve dhe bandave të armatosura. Vetëm në Vlorë bandat e armatosura vranë 15 policë. Në qytetet kryesore u sulmuan dhe ju vu zjarri një pjese të madhe të institucioneve, duke përfshirë edhe biblioteka, muze, kopshte e shkolla, megjithëse atje nuk kishte para. Në këto kushte shteti në Gjirokastër, Vlorë, Delvinë, Sarandë, Përmet Tepelenë e gjetkë, pushoi së ekzistuari. Komitetet e Shpëtimit morën përsipër të qeverisnin, por e vetmja punë që bënë mirë ishte sigurimi në shifra të larta i fitores së opozitës në zgjedhjet e 29 qershorit Ashtu si do të ndodhte në çdo shtet të botës, kur qeveria bie, atje gëlojnë bandat e hajdutëve dhe kriminelëve. Jugu u bë shesh beteje për bandat e armatosura që në rivalitet midis tyre dhe jo rrallë në bashkëpunim edhe me komitetet e shpëtimit, terrorizuan gjithë Jugun, duke grabitur, vjedhur e vrarë policë e kundërshtarë. Atje nuk kishte palë dhe nuk ndodhi luftë civile midis Veriut dhe Jugut. Pati rënie të shtetit, përleshje bandash dhe Komitetet e opozitës që morën drejtimin e bashkive në mënyrë të paligjshme pa arritur kurrë t’i drejtonin realisht.

Po ultranacionalistët grekë?

Ishin më të interesuarit që e keqja të ndodhte. Duhet thënë se qëndrimi i qeverisë greke në deklaratat e saj, ishte mjaft i rezervuar dhe korrekt, por ajo nuk lëvizi as gishtin e vogël të dorës, për të ndaluar ultranacionalistët grekë dhe median të ndihmonte rebelët t’i vinin zjarrin Jugut të Shqipërisë, duke shpresuar në një aneksim të Jugut, ose të paktën në vendosjen e një qeverie progreke që edhe autorët e librit e pohojnë më se një herë. Mjaft politikanë grekë, pa përfillur qeverinë shqiptare filluan “shëtitjet” pa vizë dhe takimet me krerët e komiteteve të shpëtimit dhe bandave të ndryshme, si me Qilimin e Sarandës, Gjolekën e Tepelenës, Gozhitën e Gjirokastrës, apo Shytin e Vlorës. Këto ecejake dhe të tjera lëvizje bën që kryeministrja turke, Tansu Çiller të bëntë deklaratën e famshme para medias dhe shtypit turk, më 16 mars 1997: “…Turqia është e vendosur të ruajë integritetin e Shqipërisë dhe nuk mund të qëndrojë pasive ndaj ngjarjeve që kërcënojnë copëzimin e Shqipërisë. Përkeqësimi i situatës në Shqipëri, është i palejueshëm dhe do të ishte një turp për Europën. Nga ana e saj Turqia është e gatshme të bëje gjithçka për stabilitetin e gjendjes në Shqipëri…”
Duke i parë ngjarjet e vitit ’97 si një luftë civile midis Veriut dhe Jugut të Shqipërisë, duke i ngarkuar të gjitha gabimet e ngjarjeve të atij viti një njeriu të vetëm me emrin “Berisha” dhe “veriorëve të tij”, duke mos marrë parasysh gjithë ata faktorë të brendshëm dhe të jashtëm që ndikuan në shuarjen e përkohëshme të shtetit shqiptar, autorët e librit jo vetëm i largohen të vërtetës, por gabojnë rëndë.
Disa pasaktësi që çojnë në keqinerpretime
Po citojmë disa pasaktësi me komente të shkurtra sipas rëndësisë.
“…SHIK-u i frikshëm nisi operacionet për arrestimin e liderve të protestave dhe më 31 janar njoftoi se kishte arrestuar 250 aktivistë opozitës…”
Asnjëherë nuk është dhënë një njoftim i tillë dhe autorët nuk e thonë burimin, që të mund të jenë të besueshëm. Ka patur lista të arrestuarish jo nga shik-u por nga policia, në datat 29-30 dhe 31 janar 1997. Emrat janë të personave, që sulmuan dhe dogjën bashkitë, prefekturat, shkollat, kopshtet etj. në Lushnjë e Vlorë në datat 24 dhe 26 janar. Disponohen kaseta të filmuara dhe fakte të tjera për këto akte të dhunshme. Nuk është fjala për demonstruesit në rrugët e qyteteve, por për zjarrvënës të institucioneve të shtetit. Në cilin vend të botës do të ndodhte ndryshe kur zjarrëvënësit e institucioneve shtetërore, qofshin edhe të opozitës të liheshin të lirë? Numri 250 natyrisht është i zmadhuar ose një dëshirë e autorëve.
“…Në qytetin verior të Shkodrës rreth 40 mijë demonstrues morën rrugët kundër Berishës. Kryebashkiaku Hamdi Ura…”
Nuk ka pasur asnjëherë 40 mijë demonstrues në shkurt apo mars të vitit ‘97 që të marshojnë kundër Berishës apo Partisë Demokratike në Shkodër. Sa për kryebashkiakun e Shkodrës është matematikisht e sigurt, që quhej Bahri Boriçi. Mezi mblodhi dy autobuza me shkodranë në 28 shkurt të vitit 1997 dhe i pruri në Vlorë, ditën që u krye sulmi mbi godinën e shik-t në Vlorë.
“…Hapja e zjarrit solli për pasojë vrasjen e dy personave. 10 shkurt, Vlorë…”
Më 10 shkurt Vlora u gdhi e rrethuar nga forca të shumta policore të ardhura nga Tirana, të vendosura kryesisht gjatë bulevardit Vlorë-Skelë dhe në kryqëzime. Ishte një veprim i nxituar dhe jo i menduar nga ana e e Qeverisë Demokratike. Nuk ishte ajo zgjidhja për të ndaluar protestat. Shumë vlonjatë, duke përfshirë edhe protestues, të revoltuar nga ky “shtetrrethim” i papritur u përleshën me ato forca duke i rrahur paq. Në raste të veçanta, ju hoqën uniformat dhe i dogjën në mënyrë demonstrative. Por duhet thënë që të gjithë forcat policore të ardhura nga Tirana, ishin të paisura me shkop gome dhe pjesërisht me mburoja plastike dhe skafandra. Nuk u qëllua me armë kundër njerzve të revoltuar. U vra nga ana e protestueve Artur Rustemi me armë zjarri, por që kurrë nuk u zbulua nga kush u godit dhe për çfarë arsye.
“…Media kishte hedhur dyshime se Xhon Mejxhër dhe ministri Dagllas Hurd dhe antarë të tjerë të qeverisë kishin marrë dhurata nga presidenti Berisha gjatë një vizite në Londër, të cilat ishin vjedhur nga muzeumet shtetërore shqiptare…”
Nga titujt e gazetës pritej të dilnin të dhëna nga CIA për këtë akuzë, por aty kishte vetëm pandehma.
Autorët e librit përdorin shpesh një gjuhë të tillë hamendjesh si: Ishin hedhur dyshime, U hapën fjalë, Thuhej se ishte i korruptuar, etj etj. Në një studim serioz që ka të bëjë me ngjarje, data e persona të lartë të politikës, nuk flitet me hamendje e me supozime. Ose i ka vjedhur ose nuk i ka vjedhur në muze, ose ishin të shtrenjta ose ishin të lira. Këto lloj supozimesh që e lënë lexuesin të mendojë çfarë të dojë përbëjnë shpifje ose dezinformim. Ka një sqarim të plotë në median e kohës, për këtë problem nga njerëzit që u akuzuan.
“…Nën një zhvillim kërcënues në 3 mars, në Vlorë turmat morën arsenalet e armëve të ushtrisë dhe filluan të formojnë ushtri lokale. Skena ishte krijuar tani për një konflikt Veri-Jug…”
Si e dinin dhe mbi ç’baza arsyetojnë autorët që armët u morën për të sulmuar Veriun dhe kujt i hynte në punë ky konflikt? Më poshtë nuk jepet asnjë fakt apo arsye që armatosja u bë për të sulmuar Veriun. Aq shpesh i përmendin autorët e librit fjalët Veri-Jug, veriorë e jugorë, sa të duket sikur papushim të qëllojnë me një çomangë të madhe në kokë, për të të dëmtuar se s’bën, diku në një cep, sado të vogël të trurit. Të krijohet përshtypja sikur Shqipëriza jonë, ka në përbërje dy raca të ndryshme njërëzish, njera në Veri, që ngjason sipas tyre me Berishën: agresivë, të dhunshëm, të lidhur me sërbin dhe tjetra në Jug, ku autorët megjithëse nuk shprehen haptazi, janë më të zgjuar, më racionalë, pak komunistë por gjithsesi me shumicë greqishtfolës. Më keq nuk ka ku shkon.
Duke lexuar e rilexuar ato që janë shkruar në libër e janë përcjellë të përkthyera në “Gazetën Shqiptare”, me gjithë ato informacione, dezinformacione, pandehma e supozime për shqiptarët, për shërbimet e huaja, për shtetet e huaja, veçanërisht Amerikën, Italinë e Greqinë, duket sikur fatet e Shqipërisë dhe të shqiptarëve janë të paracaktuara. Politikanët e Shqipërisë janë të detyruar të ndjekin politika pro “ikx” ose “ypsilon” shteti me hir apo me pahir me ryshfet apo me kërcënim me kulaç apo me kërbaç. Pastaj ç’të mbetet për Shqipërinë e dashur, që për 15 vjet po endet sa andej këndej në kërkim të Perëndimit, që herë afrohet e herë largohet pa pyetur për dëshirat e vetë shqiptarëve.

Sipas jush kush ishin ata qe organizuan 97

Futni ndonje koment allashqiptarshe , se cdo kush ka iden dhe njohurin e vet te atyre viteve

[EuroStar1]

Anglezët Pettifer dhe Vickers prekin ngjarjet më të nxehta të Shqipërisë


“Çështja shqiptare - riformësimi i Ballkanit” është libri më i ri i hedhur në treg nga dy autorë anglezë mbi shqiptarët dhe Shqipërinë, ku në syrin e tyre shihet fati ynë përgjatë këtyre 10 viteve të fundit. James Pettifer dhe Miranda Vickers janë dy autorët, të cilët sjellin në shqip nëpërmjet shtëpisë botuese “Bota shqiptare” një vëllim të tillë, i cili në qendër të tij analizon ngjarjet më të nxehta të këtyre viteve të fundit. Në përvjetorin e ngjarjeve të dhunshme të pranverës së vitit 1997, kohë kjo kur shqiptarët e dëshpëruar nga falimentimi i firmave piramidale të fajdeve rebeluan në mënyrë të dhunshme, vjen historia shqiptare e fokusuar në një libër të vetëm.
Një botim i cili është bërë i mundur nga dy historianë bashkëkohorë anglezë, James Pettifer dhe Miranda Vickers, "Çështja shqiptare - riformësimi i Ballkanit" mban titullin libri i cili pritet të publikohet këto ditë. Ky libër është vazhdim i librit të mëparshëm të po të njëjtëve autorë "Shqipëria - nga anarkia te një identitet ballkanik", i cili është përkthyer dhe botuar dhjetë vjet më parë në Shqipëri.
Ngjarjet e librit “Çështja Shqiptare” nisin më 1997-n dhe vazhdojnë deri në ditët tona, ku në epiqendër të tij janë tri konfliktet e armatosura, ai i vitit 1997 në Shqipëri, ai i vitit 1999 në Kosovë dhe ai i vitit 2001 në Maqedoni.
Më 1997-n, Shqipëria, që deri atëherë ishte një vend pak i njohur dhe i izoluar në Ballkan, shpërtheu në një kryengritje të armatosur, që ishte e para në kontinentin europian që nga vitet 1920, duke e çuar vendin në prag të luftës civile. Ndërsa dhuna u përhap në fillim në Kosovë, mandej në Serbinë Jugperëndimore dhe së fundi në Maqedoni, çështja shqiptare gjithnjë e më tepër u vu në epiqendër të politikës botërore.
Në këtë vepër të re madhore të historisë bashkëkohore, dy personalitetet e shquar dhe të njohur ndërkombëtarisht sqarojnë vendin e Shqipërisë në Ballkan, një rajon i cili ka qenë i detyruar të përballej njëherësh me realitetet e botës postkomuniste dhe me kërcënimin e projektit të “Serbisë së Madhe” të Sllobodan Millosheviçit.
Autorët argumentojnë se shqiptarët janë përfshirë në procesin e vetemancipimit kombëtar: Ringritja e ekonomisë së tregut të lirë dhe heqja e kontrollit të kufijve komunistë kanë gjallëruar lidhjet e hershme kulturore dhe ekonomike midis shqiptarëve dhe gjithë rajonit.
E ardhmja e shqiptarëve në Ballkan është sot për sot çështja më e ngutshme. Autorët theksojnë se Perëndimi duhet t'i kushtojë një vëmendje të madhe këtij kombi të shpërfillur për një kohë të gjatë që ai të bëhet një partner europian. Për më tepër, autorët pohojnë se mostrajtimi si duhet i çështjes shqiptare mund ta fusë krejt rajonin në një konflikt të armatosur.
Në libër pohohet fakti se shqiptarët janë kombi me popullsinë më të re dhe me rritjen më të shpejtë në Europë, ndërsa theksohet se Shqipëria zotëron një pozitë kyçe strategjike në rajon. Kështu që, shumë çështje më të gjera gjeopolitike janë të lidhura me Çështjen Kombëtare Shqiptare.
Ndaj dhe duke paraqitur me qartësi dhe autoritet ngjarjet që çuan në luftën e Kosovës, libri i Miranda Vickers-it dhe James Pettifer-it e trajton gjerësisht Çështjen Shqiptare në kontekst ballkanik, europian dhe më gjerë.
Libri është botuar në anglisht vetëm pak kohë më parë në Londër dhe Nju-Jork nga Shtëpia Botuese I.B. Tauris, ku duhet theksuar se menjëherë tërhoqi vëmendjen dhe pati një interesim të jashtëzakonshëm për të në qarqet mediatike dhe të lexuesve.
Në gazetën "The Times" të Londrës, studiuesi Tom Winnfrith shkroi me këtë rast ndër të tjera se "Autorët e këtij libri duhen përgëzuar për objektivitetin me të cilin kanë paraqitur historinë shqiptare të dhjetë viteve të fundit".
Legjenda e qëndresës kosovare, Adem Demaçi, i ka bërë një vlerësim mjaft pozitiv librit të dy autorëve anglezë, i cili shoqëron botimin shqip nën titullin "Një libër shumë i mirë". Ndër të tjera Demaçi shkruan: "Në këtë vepër shihen, si rrallëkund tjetër, aktorë që ndërrojnë ngjyrat e veta, rolet e veta, pozicionet e veta, mendimet e qëndrimet e veta, ndërrojnë programet e veta politike, grinden midis tyre dhe prapë pajtohen, vetëm e vetëm për të qëndruar mbi siparfaqen politike dhe për të ruajtur, shpeshherë, interesat personale duke harruar në mënyrë tragjike interesin e përgjithshëm kombëtar e njerëzor. Përkundër vështirësive të shumta, zoti Petifer dhe zonja Vikers ia dolën që të nxirrnin një vepër me minimumin e të metave dhe të pasaktësive". Le të shpresojmë se lexuesi shqiptar do ta mirëpresë këtë vepër të re të dy autorëve anglezë të njohur në botën shqipare me një sërë librash.
Paralelisht me përgatitjen për botimin e librit në gjuhën angleze është punuar dhe për përkthimin e tij në gjuhën shqipe nga Xhevdet Shehu. Kështu, libri ishte gati prej disa javësh, por në marrëveshje me autorët, u ra dakord që ai të mos hidhej në qarkullim gjatë fushatës zgjedhore, për të mos ndikuar në të. Për këtë arsye vepra “Çështja shqiptare” fitoi në një farë mënyre statusin e një “libri të ndaluar”. Sjellja në gjuhën shqipe e kësaj vepre është fryt i bashkëpunimit të Shtëpisë Botuese "BOTA SHQPTARE" në Tiranë dhe Edicionit "Libri" në Nju-Jork.

[EuroStar1]

Drejtuesit "vip" të firmave piramidale lirohen nga gjykata



10 August 2007
Emri i tyre nuk ka figuruar në listën e të burgosurve që do të përfitonin amnisti në janar të këtij viti, në këtë mënyrë "rrugën" drejtë lirisë e kanë marrë vetë. Për shtatëmujorin e parë pranë Gjykatës së Rrethit Gjyqësor Tiranë janë regjistruar 56 kërkesa për të përfituar nga amnistia e 13 janarit, e miratuar nga Parlamenti shqiptar në fillim të këtij viti.

Nuk e kanë parë veten në listën e 405 të dënuarve që u liruan dhe në këtë mënyrë u detyruan t'i drejtohen organit gjykues për të fituar lirinë që, sipas tyre, i plotësonin të gjitha kushtet për t'u lënë të tillë.
"Vip"-at që u liruan nga amnistia
Ndër këta emra që kanë dalë nga qelit me vendim gjykate figurojnë dhe drejtuesit "vip" të firmave piramidale si çifti Shemsie dhe Gani Kadria, Ylli Kambo, drejtuesi i firmës piramidale "Kambo Marshall". Një emër tjetër që ka lidhje me firmat piramidale i akuzuar për mashtrim, është edhe djali i Rrapush Xhaferrit, Asllan Xhaferri. Xhaferri është dënuar në vitin 2001 për veprën penale të mashtrimit të kryer në vitin 1995 -1996 me 8 vjet heqje lirie. Mbështetur në pikën një të nenit një dhe tre të ligjit Nr 9678, dt.13.01.2007 për dhënie amnistie të gjithë këta persona kanë paraqitur kërkesat e tyre për të përfituar nga kjo amnisti, pasi kanë plotësuar kërkesat e përfitimit.
Kërkesat
Në mos me të parën, me herën e dytë kanë dalë nga qelitë e burgut ku kanë kaluar vite të tëra. Pas këtyre lirimeve në gjykatën e Tiranës një sërë personash që mendonin se duhet ta kishin emrin në atë listë e kërkuar këtë të drejtë në gjykatë, dhe një pjesë e mirë e tyre e fituan lirinë. Pranë sekretarisë së gjykatës së Tiranës janë paraqitur gjithsej 56 kërkesa për amnisti, tashmë pjesa më e madhe e tyre, kanë fituar statusin të lirë. Ndër këta emra janë edhe ish-bosët e firmave piramidale si, Shemsie Kadria, Asllan Xhaferri, Gani Kadria, Ylli Kambo. Emrat të tjerë të akuzuar për vepra të rënda penale kanë kërkuar të përfitojnë gjithashtu nga ky ligj, por duke mos i plotësuar kërkesat, ato janë rrezuar nga gjykata. Një tjetër emër i akuzuar për trafik ndërkombtar droge, Sokol Koçiu ka bërë kërkesën për të përfituar nga amnistia një muaj më parë. Çështja e tij është ende në proces gjyqësor, në muajt e ardhshëm pritet vendimi dhe për të.
Ligji/Kush amnistohen
Amnistohen personat e dënuar me burgim deri në 2 vjet, gjithashtu personat e dënuar me gjobë, si dhe personat e dënuar me burgim ose me dënime të lehta, të cilëve u kanë mbetur pa vuajtur nga ky dënim deri në 2 vjet. Amnistohen të dënuarat femra që, më datën 31 dhjetor 2006 kanë qenë baras ose mbi moshën 55 vjeç dhe meshkujt që kanë qenë baras ose mbi moshën 65 vjeç. Përfitojnë nga ky ligj të dënuarit me burgim, të cilët në kohën e kryerjes së veprës penale kanë qenë baras ose nën moshën 18 vjeç, me përjashtim të atyre që janë dënuar për veprat penale të parashikuara në nenet 77, 78, 79 e 101 të Kodit Penal.

Personat qe kerkojne amnisti

1.Ruzhdie Dalipi Fituar
2.Gege Gjoka Pushuar
3.Franci Risto Fituar
4.Ylli Kambo Rrëzuar
5.Asllan Xhaferri Fituar
6.Nazif Tulja Rrezuar
7.Valbona Qejvani Fituar
8.Ardian Bregasi Pushuar
9.Artur Tare Fituar
10.Hasije Rexhepi Fituar
11.Arjan Sina Pushuar
12.Martin Kuke Fituar
13.Gilmano Dani Pushuar
14.Adriatik Kroi Pranuar
15.Xhafer Elezi Rrëzuar
16.Durim Bedri Pranuar
17.Aleko Gjoka Fituar
18.Saimir Krosi Fituar
19.Hashim Mema Fituar
20.Bilbil Shyti Fituar
21.Shemsie Kadria Fituar
22.Sabri Xhediku Fitaur
23.Filip Geci Pranuar
24.Ilir Kodra Pranuar
25.Bledar Mahmutaj Fituar
26.Erand Geci Fituar
27.Besnik Allamani Pranuar
28.Altin Nexhipi Fituar
29.Met Metallari Fituar
30.Elvis Miri Fituar
31.Blerim Alija Fituar
32.Gege Gjoka Pranuar
33.Saimir Krosi Fituar
34.Aleko Gjoka Pranuar
35.Fatjon Tahiri Pranuar
36.Mustafa Shtufi Fituar
37.Durim Bedri Fituar
38.Altin Mehmeti Pranuar
39.Gani Kadria Fituar
40.Bashkim Bashukaj Pranuar
41.Halil Hadollari Pranaur
42.Bilbil Morina Rrëzuar
43.Gazmend Lipe Fituar
44.Gazmir Karoshi Pranuar
45.Hasan Mile Fituar
46.Martin Kuke Fituar
47.Nazif Tulja Pranuar
48.Saimir Krosi Rrëzuar
49.Mentor Hoxha Pranuar
50.Roland Fejzullari Pranuar
51.Sabri Xhediku Pranuar
52.Ilir Kodra Rrëzuar
53.Altin Mehmeti Pranuar
54.Ardian Bregasi Pranuar
55.Emiljano Shullazi Rrëzuar
56.Gazmir Karoshi Pranuar

[Brari]

gazeta GSH eshte prej vitesh ne vijen e pare te frontit edvino rucist qe perpiqet me te gjitha menyrat me te felliqura per permbysjen me dhune te votes se lire te shqiptareve.
Pra per rrezimin me dhune te qeverise Berisha qe ka dale nga vota e shumices.
Eshte pra e kuptushme pse kjo gazete kto dite para fillimit te kryengritjes qe ne histori do quhet "shtatori i 2010-tes".. luan me kto tema e kto analiza.. mbi 97 ten.

u dalt per hundesh ki revolucion ketyre bollinove te edvin ruco-komorres.

[Bersant]

Do ti pergjigjem pyetjes se pare shkurtimisht.Eshte e bazuar ne njohuri qe kam per shkak se nje pjese e familjes time ka qene e perfshire pjeserisht.
Fondi monetar nderkombetar ka paralajmeru ar e kercenuar qeverine shqiptare per riicklimin e miiliardave te disa personazheve nderkombetar.
Dy personazhet kryesore Kane qene liideri i palesines Arafat i cili dhe e ka kercenuar presidentin e asaj kohe.
Personaggi tj per te cilin kam dhe me shume informazione por qe muk mund ta zgjas shume eshte Salvatore lo Piccolo anetar i shoqerose cosa nostra . Takimet jjane bere ne rogner ne zyren e kushuririt te pare te presidentit dhe Salvatore lo Piccolo
Perflitet per shuma te tipit 400/500 milione euro me valuten e sotme.
Njoh realisht format piramidale qe ne pamje te pare ishin shume me te voglia se gjallica vefa cenaj kamberi etj etj
Kta zoterinj sillnin anije me grure gjasme per shitje ne sasira qe mund te hante dhe Grecia Jo vetem.ne.