Mihallaq qilleri

[Denata]

MIHALLAQ QILLERI


NDOSHTA TAKOHEMI..





Në të vërtetë ne jemi fare afër,

Globi sillet me ne mbi shpinë si gogël indiferente,

Në kozmosin e galaktikave fantazma.

Ti mbështillesh me hijen tënde të pluhurt,

Me shpresën e mërzitshme se, e fshehur kështu,

Në hapësirat ku fjalët, trupi, etja, çmenduria

Prej miliona vjetësh janë tretur,

Si fosilet e një morali të vdekur,

Shpëtimin e vetevetes kërkon prej asgjësë.


Vragat e Mallit, e Lojës, e Fjalës, e Biblës

Si fill gjaku e uji, megjithatë, mbeten

Në qiellin e së djeshmes si meteor flakërues.

E ti, ti, thuajse harron se e gjithë bota tashmë

E ka parë këtë klithmë të zjarrtë të hipokrizisë

Të mendimit, të karakterit të shfytyruar

Dhe qeshet me idenë e gënjeshtrës varrosur.


Ndoshta takohemi një ditë nën qiell, nën këtë tokë,

Aspak në rrethet danteske të ndarjes mëkatesh,

Kur lulet e thara të kurorave të përçmimit

Do jenë fishkur prej diellit të së vërtetës,

E hija jote tretur, skeletosur, varrosur,

Do të endet përtej,.. në boshin e trishtimit..

[Denata]

SΙΚUR TË MOS ISHIM..




Sikur të mos ishim ne që jemi,

Qenie që dashurojmë frikshëm,

Qenie që bëjmë sikur dashurojmë;

Sikur ti të bërtisje fortë për ndjenjën tënde,

Dhe përtej saj bota jote të vazhdonte

E turbullt, tallëse, e tretshme?


Sikur të mos ishin përtej këtij ankthi,

Rrugët e tua, prindërit, miqtë e rremë,

Pronari që rrogën ta shkurtoi.

Të nesërmen e ditës kur nuk pranove.

Të haje darkë me të, plotë lyrë e verë?


Sikur gjarperinjtë e shkrepëtimave të shkrumbonin

Gjithçka përveç fjalës së shkurtër ...të dua,

E pastaj, gjithë ky zjarr përvëlues, verdha-kuq,

Të digjte edhe kulmet e prizmave plastikë të egoizmit

Ku majat përpien të shpojnë qiejtë e vetvetvetes,

E ne do të jetonim në bosh-in e përjetshëm?


E dua jetën tënde të plotë, pa humnera, shpella

E dua jetën tënde përtej dashurisë gërricëse,

E dua jetën tënde siç duam globin, si imazh i gjallë,

Me furtunat, tërmetet, epidemitë, luftërat dhe urinë,

Me operat, romanet, tablotë, satelitëte...guackat,

Ndryshe nuk do kishte dashuri mes nesh..!!

[Denata]

H I J A



Kjo shije ëndërr e tretur në qelizat e mia,

Trondit të vërtetën për ekzistencën.

Aq sa shoh rreth e qark kuti banale ndërtesash,

Milingona që ecim rrugëve të çoroditura,

Kazane plehërash ku gërmojnë pa pushim

Të nënçmuarit e kafshëve prehistorike.

Një diell të verbër shoh që nxin pluhurat,

Dhe mendoj nëse deri atje mund ta kërkoj

Hijen tënde të çuditshme..


Ti ishe këtu deri para një çasti..

Këtu ku heqim këpucët e bardha prej cohe,

Me nxitim hedhim tej ca rroba te gatshme,

Këtu ku ngatërrohen epokat si në çmendinat

E shkrimtarëve idiotë të postmodernizmit.

Ti ishe këtu në një shtrat me çarçafë të bardhë,

Një kuadrat i hedhur pa kujdes në mes të epshit,

Një fushë akulli dhe zjarri e përbindshme,

Ti sapo ishe këtu..


Kujtohem që kam me vete nje celular relikte

Dhe mundohem të formoj përrallën e së vërtetës.

Një zile bie diku, shkretëtira dhe veshi im,

Presin të shfarosin ëndrrën e sëmurë..

Pip-pip-pip...

Nuk ka njeri!


Kazane kujtimesh pa pushim gërmoj..

Ku flakim këpucet e bardha prej cohe,

Ca rroba të gatshme me marka të dyshimta,

kërkoj

Hijen tënde të çuditshme!

[Denata]

P Ë R P Ë L I T J E


Kanë mbaruar të shtënat, tymrat po treten,

Plagët rrënkojnë, kufomat kanë heshtur,

Balta e fushëbetejës ka nisur të thahet,

Unë eci drejt bregut të thepisur për t’u ngjitur

Në dimensione të egra tashmë....pa ty.


Nëse jeta në luftë ka ankthe e vuajtje të përbashkëta,

Nëse lufta në jetë të rrit, apo të vdes ngadalë,

Unë e ti sapo e mbaruam betejën e nervave,egoizmit,

Për arsyen e vetme të mosqasjes së mendimeve,

Një shkak idiot që shtrëmbëron natyrën njerëzore,

Ndaj po i largohem sa më tepër kësaj kohe kolere.


Askush s’mund të thotë se nuk do të ketë më viktima.

Më të frikshme se sa nga një plumb qorr që vjen prej diku

Prej territ te mendimit, fatit të verbër, a trajektores gri,

Pamjes së turbullit të asyes prej tymnaje,

Përpëlitjeve njerëzore e interesave-mërzi,

Askush nuk mund të thotë sesa larg ndodhemi tani

ne të dy.


Nuk duhemi më dhe kjo, veç, nuk do të thotë vdekje;

Ditë-netët që na kanë mbetur një shpresë e kanë,

Për të jetuar më tej përmbi këtë tokë të bukur,

Deri sa ca lopata dheun përmbys ta kthejnë

Ashtu, natyrshëm, siç shuhet jeta në luftë,

Dhe harresa të mbrrijë pa urrejte, pa tragjedi.


Është kaq e shkurtër kjo jetë e muzgët, sa...

Lufta nuk ka kuptim të mbaroj kështu, o njeri!

[Denata]

VETMIA E NJE GRUAJE




Një grua e vetmuar ështëvet dhimbja,

Një grua e vetmuar i ngjan dimrit të acartë

Një grua e vetmuar mbart më shumë se varfëri,

Një grua e vetmuar ndjen më shumë se luftë,

Një grua e vetmuar nuk është, megjithatë,

Paktii nënshtrimit të saj.


Unë kam njohur një grua të vetmuar.

Një grua të qarkuar nga paragjykimet e

Dyshimet diabolike të meshkujve.

Unë kam njohur një grua të vetmuar,

Etjen për dashuri të së cilës,

Kurvërie konsideronin banorët e shpellave.


Unë kam njohur një grua të vetmuar,

Që mbarte në shpirt gjithë akujt e Arktikut,

Gjithë zjarrin e magmës fshehur, diellin,

Mbante nën heshtjen e çuditshme pasurinë e dinjitetit.

Një grua e vetmua nuk është meteor i shuar,

Në një qiell të zbrazur fatalisht.


Unë kam njohur një grua të vetmuar, të bukur,

Aq krenare sa mund të përmbyste injorancën!

Gratë vetmuara mund të jenë të martuara,

Me kundërdëshirën groteske të shpirtit.


Një grua e vetmuar …

Nuk do të thotë aspak se jeton vetëm..