Dy Mondët e mi

[mondishall]

KY NJERIU QË UNË ZGJEDH KA NJË EMËR

Kush tha, që mjafton një e puthur?
Një më shumë se e puthura nuk mjafton
Kush tha, që mjafton të jetë e bukur?
Ky mjaftimi dashurisë nuk i shkon.

Nuk e njeh dashuria mjaftësinë
Nëse femrën nis e ndan nëpër parcela
Dikush çmendet të martojë veç bukurinë
Dikush vetëm zgjuarsisë i jep vlera.

As e thëna e një kënge s'më pëlqen
Nuk ma mbush kurrë mendjen asnjë grimë
Ku morali vetëm mburet në refren
Tralala. mbi të gjitha zgjedh njerinë.

Ky njeriu që unë zgjedh ka një emër
Ka një pamje që më bën trak në shpirt
Ka një shpirt që lidh zemrat në një zemër.
Jo, nuk është kaq abstrakt, ky njeri.

@Edmond Shallvari

[mondishall]

VETPËRTËRITJE

Mos e shëno me minus, ditën e djeshme
Por as me plus, atë mos e shëno
Quaje start, për diçka të mëtejshme
Për atë diçka, që pas zeros fillon.

Kështu nuk do jesh në pakënaqësi
As në eufori kënaqësie s'do jesh
Kështu do ndjesh veten, gjithmonë një fillim
Dhe kurrë një fund, veten s'do ndjesh.

@Edmond Shallvari

[mondishall]

NË KATËRSHEN TONË

Sot të tradhtova me një tjetër, nëpërmjet teje
Nëpërmjet meje sot me një tjetër, më tradhtove dhe ti
Si ajo tjetra u shfaqe tek unë, kur më erdhe
Si ai tjetri t'u shfaqa dhe unë ty, sigurisht.

Sot e pashë veten time me ty, tek ai tjetri
Tek ajo tjetra veten tënde, me mua ti e pe
Xhelozia na tërboi e njëkohësisht na ndezi
Në katërshen tonë, që krijojmë vetëm ne.

@Edmond Shallvari

[mondishall]

Veshja e shpirtit

Afrohet muzgu, si plak i moçëm
Me tym të çibukut, ditën mjegulluar
Me tespiet në dorë, luan me kohën
Me kohën time, që sot ka ndaluar.

Ndaluar çuditshëm, qysh Diellit në lindje
Njëlloj si tespiet në fundin fillim
Mos vallë dhe Dielli, njëlloj si tespiet
Ka vetëm rilindje, në çdo perëndim?

Ndryshon veç pamja, e dukshmja materie
Veshja e shpirtit, modelesh ndryshuar
Ja sot, psh, kësaj dite feste
I veshur tullac, me barkun zmadhuar.

Model i çuditshëm, larg elegancës
Pse pak elegancë, u vesh në rini?
Ndaj shpirti s’ankohet dhe ndaj ekstravagancës
Më pëlqen çdo pamje, se është shpirti im.

@Edmond Shallvari

[mondishall]

Dhe Zoti, tha:

“Të lindet shikimi magjik!”
Dhe Zoti krijoi sytë plot drit’.

“Të lindet bota e puthjeve!”
Dhe Zoti krijoi harkun e buzëve.

“Të lindet lindësja e jetës!”
Dhe Zoti krijoi mitrën e femrës.

“Të lindet e mashkullit shembëlltyrë!”
Dhe Zoti krijoi timen fytyrë.

“Të lindet burimi i qejfit!”
Dhe Zoti krijoi botën e seksit.

“Të lindet dashuria!”, u tha
Dhe Zoti pa ment botën e la.

@Edmond Shallvari

[PINK]

Dhe Zoti, tha:

“Të lindet shikimi magjik!”
Dhe Zoti krijoi sytë plot drit’.

“Të lindet bota e puthjeve!”
Dhe Zoti krijoi harkun e buzëve.

“Të lindet lindësja e jetës!”
Dhe Zoti krijoi mitrën e femrës.

“Të lindet e mashkullit shembëlltyrë!”
Dhe Zoti krijoi timen fytyrë.

“Të lindet burimi i qejfit!”
Dhe Zoti krijoi botën e seksit.

“Të lindet dashuria!”, u tha
Dhe Zoti pa ment botën e la.

@Edmond Shallvari

pa ment, pa mend na la.

bukur

[mondishall]

PINK, TE FALENDEROJ DHE PERSHENDES...


Shpina jote

Nëse një ditë shpina jote, do zëvendësojë sytë e tu
Do besoj që kësaj bote, s’do jem lindur për këtu.
Sepse kurrë dashurinë, s’e kam njohur shpinëkthyer
E kam parë si Perëndinë, me fytyrën e përkryer.

Nuk e di në do të t’ndjek, ndjekjen kurrë s’e kam ndjekur
Por as mundem të të pres, s’pritet koha për të vdekur.
Do vazhdoj të rroj me veten, me imazhin prapa shpinës
Dashuruar do të mbetem, pa bërë rolin e viktimës.

Do ta quaj thjesht një humbje, të një gjetjeje të përkohshme
Ngatërruar thjesht një udhe, labirinthesh të kësaj bote.
Do ta quaj thjesht një çast, në mes çastesh më absurdë
Atë shpinë që prapa mban, dashurinë që s’do gjej kurrë.

@Edmond Shallvari

[mondishall]

Erërat e shpirtit

Të vjen krejt papritur e të godet në faqe
Një erë si shuplakë, kur gjethja nuk lëviz
Nuk di se çfarë inati, fytyrës të përplaset
Veç di që ky inat, nuk është i Perëndis’.

Eshtë vetë krijesa jonë, nga erërat e shpirtit
Përplasur njeri-tjetrit, jo rrallë dhe pa shkak
Ashtu krejt papritur, jashtë normave dhe ligjit
Që botën rregullojnë dhe kur pa shkruar jan’.

Të jemi kaq absurdë, kaq shumë paradoksalë?
Kaq të fuqishëm, thua, deri në pafuqishmëri?
Të jemi kaq të çmendur dhe duke qenë normalë
Apo jemi normalë, që s’rrojmë pa çmenduri?

Sot ndjeva një shuplakë, nga era që nuk frynte
Më shumë se një shtrëngatë, që s’di ç’inate shfrynte.

@Edmond Shallvari

[mondishall]

Perënditë qeshin me ne

Perënditë i thanë Orfeut
Mos e kthente kokën prapa
Evridhiki poshtë dheut
Do rikthehej si ringjallja.

Po duron i shkreti mashkull
Kur i tillë është krijuar?
Femrën pranë për ta patur
Për ta prekur dhe shijuar.

Dhe një hap e do fitonte
Bukuroshen Evridhikë
Hadin vetë do sfidonte
Dhe të gjitha Perënditë.

Ah njeriu, si veriu!
Dhe pse ka gjak perëndish
I shkon mendja firifiu
Humbet lojën në finish.

Dhe Orfeu kështu humbi
Evridhikin përgjithmonë
Ishte hapi, hap i fundit
Shpirti s’mundi të durojë.

Kthehu kokën, pa asgjënë
Për një hap, për një sekondë
Ngushëllohemi duke thënë
“Eshtë e shkrojtur ç’do të ndodhë”.

Perënditë qeshin me ne
Kur na gjejnë kaq budallenj.

@Edmond Shallvari

[mondishall]

Kurbani

Në tregum e krizës
Në krizën e tregut
I ngjajmë mizës
Mizës së dheut.

Me një ndryshim
Vrimat që hapim
Për ne janë varrim
Ku futim të gjallin.

Të gjallin e vetes
Të tjetrit gjallje
Si fundi i kuletës
Pa vlerë fare.

Dje futëm një ëngjëll
Për hiç mos gjë
Ai as në ëndërr
Nuk vodhi asnjë.

Vetes i vodhi
Të fundit guxim
Guxim që e hodhi
Tek vdekja shpëtim.

Shpëtim nga të gjallët
Të gjallët pa shpirt
Të ligjit barbarët
Të mallkuarit ligj.

Për një palo euro
Një biletë në urban
Engjëlli yt, o Zot
Bëri jetën kurban.

Kurban botës së ndyrë
Mos ia pafsha këtë fytyrë!

@Edmond Shallvari
Selanik, 15 gusht 2013

P.s. Ne Greqine e njohur per humanizmin fetar ortodoks, nje i ri 18 vjecar, viktime e krizes se rende qe e kishte lene pa nje euro ne xhep per te blere bileten, nen presionin dhe kercenimin e dy kontrolloreve ne urban, ne gjendje te rende psikologjike hidhet jashte, duke pesuar vdekjen tragjike.




Për 1 Euro!

Sot monedhën 1 euro e pashë në formë laku
Arratisur prej saj çdo simbol kombëtar
Trembur prej saj, më shumë se qoftëlargut
Ashtu si në të kundërt, dashuruar pas saj.

Nuk kam sot pikë qejfi, të merrem me simbole
As t’i paragjykoj, as piedestal t’ju ngre
Sot kjo monedhë metali, faturë e një Europe
Paguan udhëtimin, e shpirtrave për atje.

Atje ku s’të pranojnë, pa një euro në sy
E di mirë këtë punë, (v)arkëtari i Aheronit
E dinë dhe të gjallët, ndaj rruajnë për aty
Monedhën e biletës, “urbanit” të Haronit.

Pranoje plak Haron sot këtë shpirt fëmije
Dhe ti dhe Hadi yt, sfidoni ç’ndodh mbi dhe
Ta merrni pa biletë, kësaj bote varfërie
Kësaj bote varfanjake, që për 1 euro të vret!

@Edmond Shallvari
Selanik, 15 gusht 2013

[mondishall]

Qyteti im

Qyteti i ka vjedhur kozmetiken parajses
Ferri buzeqesh ironik katakombesh
Shetitoreve mbeten gjurme Evash dhe Adamesh
Fshesaret nates vone, fshine gjurme shetitoresh.

Mengjesi virgjeron permes Diellit te virgjer
Buzeve njerezore kafeja harliset puthjeve
Kembana e nje Zoti, me te njohurin ritem
Minareja e nje Allahu, me te njohurat e lutjeve.

Lart, diku lart, ne Olimpin e Zotave
Krishti i shkel syrin, mikut Muhamet
Poshte, diku poshte, tjeter loje e kohrave
Nderkohe qyteti im shton kozmetiken e vet.

Jam mes paradoksit, me shume mes absurdit
Skajshmerisht i ndodhur jetes sime paradokse
Jetes absurd, ne qytetin e pare dhe te fundit
Hamalli Sizif, ngarkuar shpines se kesaj bote.

Qyteti parajsor, i ferrit qytet
Mekaton dhe fal, mekatin e vet.

@Edmond Shallvari
Korce, 23 gusht 2013

[mondishall]

Nuk ka breg pa një det

Nuk di ç’do ndodhë më pas mes nesh
Ndarjet ngjajnë me dallgët dhe brigjet
Veç di që nuk ka breg pa një det
Nëse ka, do jetë një breg shkretëtire.

Mos mbetsha shkretëtirë e një bregu të tillë
Dhe ti mbase uron të njëjtën gjë
Pa breg dhe deti kthehet shkretëtirë
Ku unë e ti do kthehemi në asgjë.

Pranoj, pra, me të qetën valë dhe dallgën
Prano, pra dhe largim afrimit tonë
Për njeri-tjetrin ne kësaj toke ardhëm
Siç erdhën breg e valë dikur në tokë.

@Edmond Shallvari

[mondishall]

Mjegull

Ishte mjegull a çfarë ishte
Nga ato ku s’duket dukja
Në mes saj diçka lëvizte
Si sirenë në mes ujrash.

Dëgjoj zërin të më thotë
Se është Eva e Edenit
Por një tjetër zë i fortë
Më sjell femrën e Orfeut.

Pak më larg një zë i lutur
Tjetër emër femre thotë
Mbi tezgjahun e përkulur
End pëlhurë një Penelopë.

Për një çast ndjehem Paris
Menelau për një çast
Kujt t’ja ndreq e kujt t’ja prish
Me Helenën Trojën vras.

Për një çast ndjehem Orfe
Le Helenën tek Parisi
Për një bukuri të re
Të pafatshmen Evridhiki.

Si më iku aq papritur
Nga një gjarpër e kafshuar
Shikoj veten Hadit nisur
Për ta ngjallur, jetësuar.

Ç’bëra që e ktheva kokën
Nuk dëgjova Perënditë
Qysh kur Eva kafshoi mollën
Nuk më ndahen marrëzitë.

“Odise”, më flet dikush
Qenka zëri i Penelopës
“Kjo pëlhurë me lotë u mbush
Dhe me thinja flokët e kokës”.


Dua ta pyes për nderin
Nuk e di se pse s’ma mban
Ndaj besoj më mirë Homerin
Që të bind dhe me një varg.

Kur kujtoj që jam i qetë
Me të dashurën e parë
Më shkel syrin pranë një Evë
Si Adamit në parajsë.

Më e fortë se sirenat
Më magjike se Kalipsoja
Kalit di që t’ja mbaj frenat
Frenat vetes ia lëshova.

Kali i Trojës s’qenka gjë
Para gjethes së një Eve
Penelopa nuk bën zë
Me Adamin pas një peme.

Herë Adam e herë Orfe
Herë Paris e Menela
Herë dinaku Odise
Nga mëkati në mëkat.

@Edmond Shallvari

[mondishall]

Violinistja
(Emigrantes violiniste E, ndarë nga jeta kaq padrejtësisht)

Pastaj ajo uli qerpikët, syte mbylli
Si partiturat e pentagramit në fund të koncertit
Në botën e Adit bashkë me violinën hyri
Perënditë mahniti kjo bijë e Orfeut.

Dhe qanë Perënditë, Adi më tepër
Si kurrë ndonjëherë nga e Orfeut dhimbje
E ku kishin provuar te tillë orkestër
Të tillë vajtim, dalë nga shpirt violine.

@Edmond Shallvari

[mondishall]

Eklips

Ishte eklipsi kur të putha
Para njerëzve sy ndër sy
Aq magjike ish’ minuta
Pres të ndodhë prapë aty.

Një minutë sa një jetë
Jeta brenda një minute
Mbase Dielli kështu pret
Të shijojë prej Hënës puthje.

Pres e pres kështu çdo vit
S’ka si puthja nën eklips!

@Edmond Shallvari

[mondishall]

Bëjmë…

Bëjmë shpesh sikur flemë
Sikur zgjohemi, më keq
Bëjmë sikur dimë ku vemë
Sikur një destinacion na pret.

Jemi pra kaq irealë
Kaq realë formalisht
Bëjmë sikur kemi dalë
Duke hyrë thellësisht.

Bëjmë shpesh sikur flasim
Sikur heshtim, bëjmë më keq
Sikur seriozisht e marrim
Çdo bisedë midis nesh.

Jemi pra kaq hipokritë
Kaq formalë realisht
Bëjmë sikur gjithçka dimë
Duke ditur çmendurisht.

Bëjmë shpesh të pabërën
Duke çbërë të bërën tonë
Jemi pjesë kërkojmë të tërën
Kur tek Adi pak kërkojnë.

Një monedhë çfarëdo
Varkëtarit plak Haron.

@Edmond Shallvari

[mondishall]

Distanca

Sa herë të ktheva shpinën,
tokës ju rrotullova me shpejtësinë e mendjes,
përballë për të të dalë.
E di, e pranoj këtë egoizëm,
që veç pikën e nisjes,
pati për distancë.

@Edmond Shallvari

[mondishall]

ATA

Ata bien dhe ngrihen tjetërlloj
Tek të ngriturit e klonuar identikë
Brenda vetes fshehin nofkën Diktator
Jashtë vetes Demokratë e Socialistë.

Ata ikin adhuruar dhe urrejtur
Lënë pas grimca spermash nëpër ajër
Mbarsur kurvash nga bordell’ e tyre mbetur
Që kënaqen orgazmuar në mes shalësh

Dhe pastaj mbi themele bordellane
Ngrenë godinën suvatuar virgjërisht
Pas i ndjek turmë e ndezur militante
Masturbuar njeri-tjetrin mes orgjish.

Ata ikur flenë qetë botës tjetër
Në shtrat ferri a parajse, s’merret vesh
Ata ferrin patën shpirtit gjithë jetën
Dhe parajsën asaj bote kthejnë në ferr.

@Edmond Shallvari

[mondishall]

As titullin s’ja gjej dot

Më hëngri shpirtin biseda me një mik
Filozofi lirie, ku s’ka kufij kufijsh
Ku shuhet edhe zhduket çasti më magjik
Delikatesë e femrës, e mashkullit burrëri.

Kur vete Krijuesi i madh, i ndau mirë gjërat
Njeriut nuk i bëri dy sekset në një trup
Por vetë njeriu sot, i bëri lëmsh të tëra
Dhe vetë është ngatërruar, mes fijesh të pafund.

Ku femra mashkullohet e mashkulli bëhet femër
Humbet delikatesa, nuk ka më burrëri
Jo burrëri në shpata, ajo është çështje tjetër
Por burrëri ku femra, të ndjehet femërisht.

Njëlloj të ndjehet mashkulli, nga femra delikate
Jo ndjekur si në luftra, përleshjesh shpatërisht
Ka çaste më magjike, mes joshjes prej një vajze
Kur vajza pret me naze, një mashkull çmendurisht?

@Edmond Shallvari

[mondishall]

KUSH E DO SHQIPERINE

Me ty flamur, nuk jam hipokrit
Një herë në vit, të të hedh si gunë krahëve
Të pozoj me ty, një herë në vit
Të pres pastaj, ditën tënde të ardhme.

Nuk pate një ditë, për një ditë kujtese
Një ditë kujtese, e shuan një komb
Një komb e zhyt, sklerozash harrese
Dhe himni me Zotin, mbetet pa Zot.

Më fal pra flamur, që s’të hedh mbi shpinë
Mbi shpinë të Atdheut, më mirë të ndjej
E them sinqerisht, kush e do Shqiperinë
Ka zemrën flamur dhe shpirtin Atdhe.

@Edmond Shallvari
Selanik, 28 nëntor 2013