Dy Mondët e mi

[mondishall]

Më duaj sa mban dashuria

Nëse më do vërtet, mos më duaj kaq shumë
E shumta rëndon, e shumta dhemb
E shumta vërshon, më keq se një lumë
Dhe unë s’jam ujë, që lumin ta ndjek.

Mos më bëj të të ndjek, deri në mosarritje
Udhës së tillë, ka gracka pa fund
E shumta veç shton, të miat mundime
Të tuat mundime, i shton më shum’.

Më duaj sa duhet, sa mban dashuria
Mban shumë më tepër, teprueshëm për ne
Përtej kësaj dashjeje, fillon marrëzia
Ajo marrëzi, që të dyve na vret.

@Edmond Shallvari

[mondishall]

Në dheun tënd

Nuk është i rëndë dheu në mes të cilit prehesh
Por duart që e hedhin nga trupa mëkatarësh
Ato ta marrin frymën e frymës të pas jetës
Me keq se sa ta morrën, kur ishe mes të gjallësh.

Nuk ndjehesh keq nga shiu, as ftohtë nga dëbora
Përkundrazi, ke mall, më shumë se sa më parë
Por dridhesh i qulluar, i ngrirë nga tjetërbota
Më keq se ç’të përmorën e dhjenë në të gjallë.

Të vjen ashtu të ngrihesh, t’i shporësh të tmerruar
Të shohin ardhmërinë e vetes skeletosur
Pastaj i qetë të kthehesh, në dheun tënd mbuluar
Të ndjehesh lehtësuar, që ike i pandotur.

@Edmond Shallvari

[mondishall]

PIEDESTALI

Piedestalin vetes, ia bën vetëm vetja
Mbi të tjetërkush, i ngre monument
Monument të dukshëm apo të padukshëm si era
Si era që ikën më parë se sa vjen.

Të gjithë, mo të gjithë, ngremë piedestale
Sa jemi gjallë, ngremë veten mbi to
Pa ditur se ngjitja është zbritje fatale
Zbritje fatale e ngjitjes iluzion.

Sa jemi gjallë rrëzojmë monumente
Monumente të ngritur nga skulptorja kohë
Mbi piedestalin e tyre monumetojmë veten
Pa ditur se ngremë një mal me Don Kishotë.

@Edmond Shallvari

[mondishall]

SI GJETHJA

Si mund të ndodhë mahnitja vjeshtore
Kur gjethet perpeliten degës së jetës?
Degës së jetës, si jetë skeletore
Si jetë skeletore, mbi trungun e pemës.

Ç’është kjo ndjesi, e çastit të fundit?
Çastit të fundit, të ndarjes nga dega?
Ndarjes nga jeta, ku gjethet e humbin
Ndërkohë metaforash, zbukurohet vjeshta.

Bukuria fatale, e frymës së ndalur
Frymës së ndalur, mes ngjyrës verdhore
Ngjyrës verdhore, trupit të plakur
Trupit të plakur, bukurisë vjeshtore.

Ndjehem si gjethja, si pema ndjehem
Sythesh ringjallem, tokës ku prehem.

@Edmond Shallvari

[mondishall]

HIPUR KESAJ TOKE

Një rrotullim diellor, drejt udhës së shkurtuar
Hipur kësaj toke, si Pegasit mitik
Pafund këtij universi, rreth Diellit rrotulluar
I sigurt, por pa ditur të fundin timin vit.

Pa ditur ku u nisa, në ç’pikë universi
Në ç’pikë universi, pa ditur ku do ndal
Jetuar kësaj jete, prej gjoje, prej vërteti
Prej gjoje, prej vërteti, mbi kalin tim Pegas.

I imi, veç i imi, në trokun tokësor
Në trokun qiellor, i imi, veç i imi
Drejt udhës së shkurtuar, një rrotullim diellor
I sigurt, por pa ditur, ku do mbarojë vrapimi.

@Edmond Shallvari

[mondishall]

KUR JE I DASHURUAR

Nuk di ku jam harruar, më mirë që nuk e di
E ditura logjikon dhe shtyn ndjenjat më tutje
Kur unë kështu harruar, një jetë dua të rri
Të rri kështu harruar, pas jetës nëse mundet.

Ku ka si kjo “harruar”, pa cakun e filluar
Pa cakun e mbaruar, si kjo “harruar’ s’ka
Kjo ndodh vetëm atëhere, kur je i dashuruar
Kur je i dashuruar, harron jetës çdo cak.

@Edmond Shallvari
Selanik, 10 dhjetor 2013

[mondishall]

FJALA

Nuk ka më ftohtë se fjala, më ngrohtë se fjala s’ka
S’ka stinë asnjë epoke me fjalën të garojë
Dhe akujt kur mamuthët u zhdukën pa nishan
Do shkrijnë nëse Dielli me fjalë do rrezatojë.

Dhe koha kur Sahara në rërë u shkretua
Do lulëzojë nga fjala, nga fjala do zerë akull
Nuk thuhet kot në Bibël, si bota u krijua
Nga fjala, veç nga fjala dhe Zoti vetë ka ardhur.

@Edmond Shallvari

[mondishall]

PERRALLE

Mbush shpirtin me pak qiell
Kthej krahët në krahë shpendi
Në pyll dhomën e kthej
Dhe fluturoj tek engjëlli.

Tek engjëlli kthyer ti
Larg kurvërisë së jetës
Folenë ngremë të dy
Por pa i ngjarë Evës.

Adamit pa i ngjarë
Të Zotit fjalë pa shkelur
Të rrojmë si në përrallë
Pafundësisë së mbetur.

@Edmond Shallvari

[mondishall]

RRUFEJA

E ç’është në qiell të kaltër
Rrufeja e papritur
Kur njerëzit e varfër
Ajo i ka goditur?

Goditur kot së koti
Në shpirtrat e pafaj
Nuk di si duron Zoti
Kur unë në vargje qaj.

Me mua dhe të tjerë
Nën qiellin e besimit
Ndërkohë fillon të bjerë
Rrufeja e mallkimit.

Rrufe në qiell të kaltër
Nga ligësia shpikur
Vret shpirtrat më të pastër
Qysh kohës kur janë lindur.

@Edmond Shallvari

[mondishall]

ME PENEN NE DUAR

Pak vargje në vargje, vështirë të shkruaj
Vështirë sot të gjej, pak vargje në vargje
Shpesh gënjej veten me penën në duar
Me penën në duar, si shtyllë vertebrare.

Më shumë ç’të më japë kjo penë vertebër?
Kjo penë vertebër me palcë muze mbushur
Më mjafton dhe çerekun nga Homeri i verbër
Por me shpirtin tim brenda vargut futur.

Sa më larg të më çojë penaxhinjve pa palcë
Penaxhinjve pa vertebra, të më çojë sa më larg
Jashtë vetes sime s’i kërkoj asnjë fjalë
Brenda vetes sime të më lerë ky që jam!

@Edmond Shallvari