Dy Mondët e mi

[mondishall]

Qyteti im

Qyteti i ka vjedhur kozmetiken parajses
Ferri buzeqesh ironik katakombesh
Shetitoreve mbeten gjurme Evash dhe Adamesh
Fshesaret nates vone, fshine gjurme shetitoresh.

Mengjesi virgjeron permes Diellit te virgjer
Buzeve njerezore kafeja harliset puthjeve
Kembana e nje Zoti, me te njohurin ritem
Minareja e nje Allahu, me te njohurat e lutjeve.

Lart, diku lart, ne Olimpin e Zotave
Krishti i shkel syrin, mikut Muhamet
Poshte, diku poshte, tjeter loje e kohrave
Nderkohe qyteti im shton kozmetiken e vet.

Jam mes paradoksit, me shume mes absurdit
Skajshmerisht i ndodhur jetes sime paradokse
Jetes absurd, ne qytetin e pare dhe te fundit
Hamalli Sizif, ngarkuar shpines se kesaj bote.

Qyteti parajsor, i ferrit qytet
Mekaton dhe fal, mekatin e vet.

@Edmond Shallvari
Korce, 23 gusht 2013

[mondishall]

Nuk ka breg pa një det

Nuk di ç’do ndodhë më pas mes nesh
Ndarjet ngjajnë me dallgët dhe brigjet
Veç di që nuk ka breg pa një det
Nëse ka, do jetë një breg shkretëtire.

Mos mbetsha shkretëtirë e një bregu të tillë
Dhe ti mbase uron të njëjtën gjë
Pa breg dhe deti kthehet shkretëtirë
Ku unë e ti do kthehemi në asgjë.

Pranoj, pra, me të qetën valë dhe dallgën
Prano, pra dhe largim afrimit tonë
Për njeri-tjetrin ne kësaj toke ardhëm
Siç erdhën breg e valë dikur në tokë.

@Edmond Shallvari

[mondishall]

Mjegull

Ishte mjegull a çfarë ishte
Nga ato ku s’duket dukja
Në mes saj diçka lëvizte
Si sirenë në mes ujrash.

Dëgjoj zërin të më thotë
Se është Eva e Edenit
Por një tjetër zë i fortë
Më sjell femrën e Orfeut.

Pak më larg një zë i lutur
Tjetër emër femre thotë
Mbi tezgjahun e përkulur
End pëlhurë një Penelopë.

Për një çast ndjehem Paris
Menelau për një çast
Kujt t’ja ndreq e kujt t’ja prish
Me Helenën Trojën vras.

Për një çast ndjehem Orfe
Le Helenën tek Parisi
Për një bukuri të re
Të pafatshmen Evridhiki.

Si më iku aq papritur
Nga një gjarpër e kafshuar
Shikoj veten Hadit nisur
Për ta ngjallur, jetësuar.

Ç’bëra që e ktheva kokën
Nuk dëgjova Perënditë
Qysh kur Eva kafshoi mollën
Nuk më ndahen marrëzitë.

“Odise”, më flet dikush
Qenka zëri i Penelopës
“Kjo pëlhurë me lotë u mbush
Dhe me thinja flokët e kokës”.


Dua ta pyes për nderin
Nuk e di se pse s’ma mban
Ndaj besoj më mirë Homerin
Që të bind dhe me një varg.

Kur kujtoj që jam i qetë
Me të dashurën e parë
Më shkel syrin pranë një Evë
Si Adamit në parajsë.

Më e fortë se sirenat
Më magjike se Kalipsoja
Kalit di që t’ja mbaj frenat
Frenat vetes ia lëshova.

Kali i Trojës s’qenka gjë
Para gjethes së një Eve
Penelopa nuk bën zë
Me Adamin pas një peme.

Herë Adam e herë Orfe
Herë Paris e Menela
Herë dinaku Odise
Nga mëkati në mëkat.

@Edmond Shallvari

[mondishall]

Violinistja
(Emigrantes violiniste E, ndarë nga jeta kaq padrejtësisht)

Pastaj ajo uli qerpikët, syte mbylli
Si partiturat e pentagramit në fund të koncertit
Në botën e Adit bashkë me violinën hyri
Perënditë mahniti kjo bijë e Orfeut.

Dhe qanë Perënditë, Adi më tepër
Si kurrë ndonjëherë nga e Orfeut dhimbje
E ku kishin provuar te tillë orkestër
Të tillë vajtim, dalë nga shpirt violine.

@Edmond Shallvari

[mondishall]

Eklips

Ishte eklipsi kur të putha
Para njerëzve sy ndër sy
Aq magjike ish’ minuta
Pres të ndodhë prapë aty.

Një minutë sa një jetë
Jeta brenda një minute
Mbase Dielli kështu pret
Të shijojë prej Hënës puthje.

Pres e pres kështu çdo vit
S’ka si puthja nën eklips!

@Edmond Shallvari

[mondishall]

Bëjmë…

Bëjmë shpesh sikur flemë
Sikur zgjohemi, më keq
Bëjmë sikur dimë ku vemë
Sikur një destinacion na pret.

Jemi pra kaq irealë
Kaq realë formalisht
Bëjmë sikur kemi dalë
Duke hyrë thellësisht.

Bëjmë shpesh sikur flasim
Sikur heshtim, bëjmë më keq
Sikur seriozisht e marrim
Çdo bisedë midis nesh.

Jemi pra kaq hipokritë
Kaq formalë realisht
Bëjmë sikur gjithçka dimë
Duke ditur çmendurisht.

Bëjmë shpesh të pabërën
Duke çbërë të bërën tonë
Jemi pjesë kërkojmë të tërën
Kur tek Adi pak kërkojnë.

Një monedhë çfarëdo
Varkëtarit plak Haron.

@Edmond Shallvari

[mondishall]

Distanca

Sa herë të ktheva shpinën,
tokës ju rrotullova me shpejtësinë e mendjes,
përballë për të të dalë.
E di, e pranoj këtë egoizëm,
që veç pikën e nisjes,
pati për distancë.

@Edmond Shallvari

[mondishall]

ATA

Ata bien dhe ngrihen tjetërlloj
Tek të ngriturit e klonuar identikë
Brenda vetes fshehin nofkën Diktator
Jashtë vetes Demokratë e Socialistë.

Ata ikin adhuruar dhe urrejtur
Lënë pas grimca spermash nëpër ajër
Mbarsur kurvash nga bordell’ e tyre mbetur
Që kënaqen orgazmuar në mes shalësh

Dhe pastaj mbi themele bordellane
Ngrenë godinën suvatuar virgjërisht
Pas i ndjek turmë e ndezur militante
Masturbuar njeri-tjetrin mes orgjish.

Ata ikur flenë qetë botës tjetër
Në shtrat ferri a parajse, s’merret vesh
Ata ferrin patën shpirtit gjithë jetën
Dhe parajsën asaj bote kthejnë në ferr.

@Edmond Shallvari

[mondishall]

As titullin s’ja gjej dot

Më hëngri shpirtin biseda me një mik
Filozofi lirie, ku s’ka kufij kufijsh
Ku shuhet edhe zhduket çasti më magjik
Delikatesë e femrës, e mashkullit burrëri.

Kur vete Krijuesi i madh, i ndau mirë gjërat
Njeriut nuk i bëri dy sekset në një trup
Por vetë njeriu sot, i bëri lëmsh të tëra
Dhe vetë është ngatërruar, mes fijesh të pafund.

Ku femra mashkullohet e mashkulli bëhet femër
Humbet delikatesa, nuk ka më burrëri
Jo burrëri në shpata, ajo është çështje tjetër
Por burrëri ku femra, të ndjehet femërisht.

Njëlloj të ndjehet mashkulli, nga femra delikate
Jo ndjekur si në luftra, përleshjesh shpatërisht
Ka çaste më magjike, mes joshjes prej një vajze
Kur vajza pret me naze, një mashkull çmendurisht?

@Edmond Shallvari

[mondishall]

KUSH E DO SHQIPERINE

Me ty flamur, nuk jam hipokrit
Një herë në vit, të të hedh si gunë krahëve
Të pozoj me ty, një herë në vit
Të pres pastaj, ditën tënde të ardhme.

Nuk pate një ditë, për një ditë kujtese
Një ditë kujtese, e shuan një komb
Një komb e zhyt, sklerozash harrese
Dhe himni me Zotin, mbetet pa Zot.

Më fal pra flamur, që s’të hedh mbi shpinë
Mbi shpinë të Atdheut, më mirë të ndjej
E them sinqerisht, kush e do Shqiperinë
Ka zemrën flamur dhe shpirtin Atdhe.

@Edmond Shallvari
Selanik, 28 nëntor 2013