Schmitt: Një Shqipëri më e Madhe apo një Shqipëri më e Mirë?

[Akili-A]

Historiani i njohur austriak, Oliver Jens Schmitt, analizon këtë tendencë të fundit të politikës shqiptare për të çuar në ekstrem tonet nacionaliste.
Schmitt, në një analizë të gjatë për “Neue Zuercher Zeitung”, pyet se përse Shqipëria kërkon të shkatërrojë reputacionin e mirë si një faktor stabiliteti në rajon.
Përgjigja është e thjeshtë: për shkaqe elektorale.
Edhe Kristo Papas e dinte mirë se Berisha e bën këtë për konsum të brendshëm.
Schmitt thotë se Berisha manovron sipas nevojave, njëherë shkon në Turqi dhe u thotë atyre se shqiptarët kanë gjak të përbashkët me turqit, më pas shkon tek Papa dhe e takon atë si një pasues i Skënderbeut.
Në mbyllje të shkrimit, Schmitt bën një krahasim interesant, për të dhënë idenë se çfarë duan në të vërtetë shqiptarët.

“Simboli i dytë i festimeve ishte një e ashtuquajtur “Tortë e Pavarësisë”, e madhe 550 metra katror, shpërndarja e të cilës në Tiranë dështoi nga presioni i njerëzve. Pamjet e njerëzve që hanin copa torte, mbushnin qeset plastike dhe në fund kërcenin mbi tortë dhe gjuanin copa ndaj njëri- tjetrit, sjellin një imazh të kundërt me fjalimet bombastike dhe ndoshta thonë më shumë në lidhje me marrëdhënien e qytetarëve me shtetin dhe dëshirat e vërteta të shumicës së shqiptarëve. Intelektualët kritikë shkojnë direkt në thelb: alternativat janë një Shqipëri më e madhe, apo më e mirë. Elita politike është duke preferuar të paktën në retorikë opsionin e parë”, shkruan Schmitt./tema

[HEN-RI]

Ne librin e fundit te OLiverit " shqiptaret" ne 186 faqet e shkruar a prej tij,te them te drejten me impresionoi sepse cdo gje dhe cdo analize ishin te verteta...pra reale.....( fatekeqesisht)
......,por pse duhet qe gezohet nje shqipfoles si Aqili me keto turpe dhe rigrese te palikareve tane politikane mar jahu...?

[Akili-A]

OLIVER SCHMITT

“Prej këtu, prej Shkupit, u bëj thirrje shqiptarëve të punojnë çdo minutë, çdo orë, çdo muaj, çdo vit për bashkimin e tyre”. Kështu u thirri Kryeministri shqiptar, Sali Berisha, më 25 nëntor 2012, gjatë një mitingu të madh në kryeqytetin maqedonas, pjesëmarrësve, mes të cilëve gjendeshin edhe Kryeministri i Kosovës Hashim Thaçi, zv/kryeministri i Maqedonisë Musa Xhaferi, si dhe politikani shqiptaro-maqedonas dhe ish-udhëheqësi i guerilasve, Ali Ahmeti. Kryeqyteti maqedonas ishte zhytur në një det flamujsh shqiptarë.
“Një gjak, një gjuhë”
Ky fjalim u mbajt gjatë festimeve kushtuar njëqindvjetorit të krijimit të shtetit shqiptar më 28 Nëntor 2012, festime të cilat krahas gëzimit që shkaktuan te shqiptarët e Ballkanit dhe të diasporës, u shoqëruan edhe me tone të larta, të panjohura nacionaliste të politikanëve drejtues. Politikanë të rëndësishëm të Shqipërisë, me tone paksa më të ulëta ata të Kosovës dhe më të arsyeshme ata të Maqedonisë, përdorën një gjuhë që zakonisht e përdorin vetëm grupet radikale. Shqipëria shtrihet nga Preveza (Greqi) deri në Preshevë (një krahinë e Serbisë Jugore me shumicë shqiptare), nga Podgorica (kryeqyteti i Malit të Zi) deri në Shkup (me një pakicë të konsiderueshme shqiptare), deklaroi Berisha, i cili përdori edhe nocionin e “Shqipërisë etnike”, “ku shqiptarët përbëjnë etninë dominuese dhe jetojnë pa ndërprerje”.
Kryeministri kosovar tha se ekzistenca e dy shteteve shqiptare nuk ka qenë dëshira e shqiptarëve dhe se Shqipëria dhe Kosova do të ishin “më mirë” së bashku. Ali Ahmeti, me realitetin e brishtë të Maqedonisë në fokus, u tregua më i kujdesshëm e foli për të drejtat e shqiptarëve dhe për domosdoshmërinë e respektit të ndërsjellët ndëretnik. Politikanët shqiptarë që nuk janë në qeveri, u treguan më të papërmbajtur: “Ne kemi një gjak, një gjuhë dhe një flamur”, shkroi Xhavit Halili, i cili dikur drejtonte nga Zvicra rezistencën shqiptare në Maqedoni.
Retorika e re politike e udhëheqësve shqiptarë në Ballkan nuk kaloi pa u vënë re. Vendet fqinje e panë frikën e tyre të krijimit të një Shqipërie të madhe, përdorur shpesh prej tyre gjithashtu për qëllime propagandistike, të vërtetuar. Politikanë të lartë, si p.sh. ministri i Jashtëm grek, bojkotuan festimet në Tiranë. Nacionalistët, si Kryeministri i Maqedonisë Nikola Gruevski, i cili vetë, për qëllime të mbajtjes së pushtetit, përdor, pa përfillur fare dëmet në politikën e jashtme, nacionalizmin maqedonas kundër Greqisë dhe pakicave shqiptare, u shprehën kundër nacionalizmit triumfues shqiptar. Fjalët më të qarta i foli ambasadori amerikan në Tiranë, i cili e paralajmëroi qeverinë Berisha, duke e sinjalizuar se SHBA nuk do të pranojnë asnjë ndryshim kufijsh në Ballkan.
Manovër për largimin e vëmendjes
Mbas euforisë mbarëkombëtare, dëmet në politikën e jashtme janë të mëdha. Sepse që prej rrëzimit të diktaturës komuniste vendi konsiderohet si një faktor stabiliteti dhe e kishte orientuar veten qartësisht drejt politikës së NATO-s, e veçanërisht drejt Shteteve të Bashkuara. Hyrja në NATO dhe së fundi propozimi për dhënien Shqipërisë të statusit të kandidatit në BE, që u rishikua më pas prej Komisionit Europian, ishin shpërblime për këtë qëndrim. Përse qeveria shqiptare e vë në lojë reputacionin e mirë të politikës së saj së jashtme?
Vëzhguesit mendojnë se arsyeja janë zgjedhjet e qershorit 2013 në Shqipëri. Ashtu si në vendet fqinje, Maqedoni p.sh., retorika nacionaliste heq vëmendjen nga problemet e vërteta të qeverive të kapura nga korrupsioni dhe keqmenaxhimi dhe do të zhduket mbas zgjedhjeve. Por kjo nuk i shpjegon të gjitha, sepse në Shqipëri, ashtu si edhe në Kosovë, janë krijuar parti radikale nacionaliste, të cilat në zgjedhje mund të bëhen të rrezikshme për partitë e konsoliduara. Aleanca Kuq e Zi në Shqipëri, nën udhëheqjen e Kreshnik Spahiut, dhe Vetëvendosja në Kosovë, e drejtuar nga Albin Kurti, synojnë haptazi bashkimin e të dy vendeve.
Aleanca Kuq e Zi dorëzoi në janar 2013 kërkesën për zhvillimin e referendumit për bashkimin Kosovë-Shqipëri. Vetë Aleanca u krijua në vitin 2011 si protestë kundër mënyrës se si po regjistroheshin minoritetet, veçanërisht ai grek, gjatë regjistrimit të popullsisë. Ajo agjiton kundër Kishës Ortodokse Shqiptare, sipas saj institucion grek, mitropoliti i së cilës, Anastasios Janulatos, është kërcënuar së fundi rëndë, kurse në Maqedoni ajo nxit kundër martesave mikse.
Nacionalizmi si shprehje e opozicionit radikal bëri me sa duket që Berisha, dhe Thaçi bashkë me të, të përpiqen të mbajnë me një retorikë të re zgjedhësit e zhgënjyer, që kërcënojnë se do të largohen. Për këtë, sidomos demokratët e Berishës janë gati të mërzisin edhe SHBA-të, edhe BE-në. Qeveria e Berishës ka lajmëruar se do u japë kosovarëve pasaporta shqiptare, gjë që opozita shqiptare e sheh si një formë të blerjes së votave. Por edhe udhëheqësi i opozitës, Edi Rama, i bie së njëjtës muzikë kur kërkon që Shqipëria të ndërtojë në Preshevë spitale për gratë shqiptare. Rama zhvilloi shpejt një koncept të tijin për bashkimin: ky duhet të ndodhë brenda kuadrit të BE-së. Kjo nuk është e re, sepse edhe Berisha e përmend vazhdimisht integrimin euroatlantik si rrugën për bashkim, të cilin ai e celebron si “një e drejtë e shenjtë”.
Nacionalizmi shqiptar nuk është politikisht i njësuar. Mes shteteve të vogla të Ballkanit, por edhe te diaspora e madhe shqiptare ka shumë dallime. Socialisti Ben Blushi është një ndër të paktët intelektualë në politikën shqiptare që e interpreton nacionalizmin si një opozitë sistemi, ku armiku merr fytyra të ndryshme. Në Shqipëri ai drejtohet kundër partive të mëdha, në Kosovë kundër misionit të BE-së dhe “ndërkombëtarëve” në përgjithësi, në Maqedoni kundër kombit titullar maqedonas. Kjo çon në situatën paradoksale që në Shqipëri, p.sh., në të kundërt të Kosovës, një komisioner i BE pritet me krahë hapur.
Konstrukte të njohura
Intelektuali kritik më i rëndësishëm i Shqipërisë, Fatos Lubonja, flet për “nacional-europianizmin”. Ai nënkupton me këtë atë që elitat shqiptare, të dala prej kuadrove komuniste, nacionalizmin e tyre e qëndisën me retorikë europianizmi, ashtu siç dikur kishin përdorur si mbulesë marksizmin. Dhe në fakt, një analizë e retorikës nacionaliste tregon se modelet e mendimit janë po ato të vjetrat. Koncepti hapësinor i Berishës i korrespondon idesë së një Shqipërie me katër vilajete, pra me provincën e madhe të Shkodrës Osmane të deri 1912-s, Kosovën (me kryeqytet Shkupin), Bitolën dhe Janinën. Në vend të “Shqipërisë së madhe” përdoret nocioni i “Shqipërisë etnike” ose i “Shqipërisë natyrale”. Veçanërisht Sali Berisha është ai që kultivon konceptin e një nacionalizmi “pozitiv”: Shqiptarët vetëm mbrohen kundër agresioneve, nacionalizmi i tyre është “human” dhe “më i civilizuar” se ai i nacionalizmave “shoviniste” të fqinjëve. Miti i viktimës, një mit i perceptimit të vetvetes së nacionalistëve, i përhapur në të gjithë Ballkanin, plotësohet me imazhin e “popullit të vetmuar” (që kultivohet edhe prej grekëve dhe hungarezëve, gjithashtu të izoluar gjuhësisht) dhe me paranojën e rrethimit të kohëve komuniste. Kombi vjen dhe paraqitet, ashtu si edhe gjatë komunizmit, në hapësirë dhe kohë etnikisht homogjen.
Më i madh apo më i mirë?
Klasifikimi i toneve të reja duhet shqyrtuar edhe në nivelin e politikës së jashtme dhe atij historik. Shqiptarët ndihen sot në Ballkan më të fortë se kurrë. Hashim Thaçi ishte i saktë kur e krahasoi situatën sot me atë të viteve 1999. Shqiptarët vështrojnë edhe dobësitë e vendeve që tradicionalisht i kanë parë si kundërshtarë, Serbia, e shkatërruar nga luftërat e humbura, dhe Greqia, e cila deri para pak kohësh kishte një influencë të madhe në vend.
Edhe raporti ndaj fuqive mbrojtëse perëndimore po ndryshon: ashtu si pushtetarët shqiptarë të shekullit XX, Berisha dredhon midis mbrojtësve të shumtë të politikës së jashtme, të cilët janë në të njëjtën kohë edhe dhënësit e parave. Përpara qeverisë turke flet për “gjakun e përbashkët” të turqve dhe shqiptarëve, përpara Papës paraqitet si pasardhës i Heroit Kombëtar, Skënderbe. Para diplomatëve amerikanë, që përpiqen për ndarjen e shtetit të së drejtës nga dhuna, Berisha i lejon vetes shumë më tepër sesa qeveria e Kosovës, e cila është fuqimisht e varur prej SHBA.
Festime euforike nacionaliste, retorikë fushate zgjedhore dhe zhvendosje tektonike në situatën politike të brendshme dhe të jashtme, të tria mblidhen bashkë në këtë dimër nacionalisto-shqiptar. Rezonanca te masat është mbresëlënëse, por megjithatë jo e lehtë për t’u interpretuar. Rreth 1.5 milionë njerëz deri tani, statistikisht më shumë se gjysma e popullsisë, kanë vizituar brenda 45 ditëve ekspozitën e armëve (shumica e tyre të falsifikuara) të Skënderbeut të huazuara prej Austrisë.
Simbol i dytë i festimeve ishte “torta e madhe e Pavarësisë” në Tiranë, shpërndarja e rregullt e së cilës dështoi prej trysnisë së njerëzve. Pamjet e njerëzve që gëlltisnin copa torte, që i paketonin ato në qese plastike dhe që në fund kërcenin mbi të apo gjuanin të tjerët me copa torte, janë në kontrast me fjalimet pompoze dhe tregojnë shumë më tepër për raportin e qytetarit me shtetin dhe dëshirat reale të shumicës së shqiptarëve. Intelektualët kritikë i bien drejt e në kokë: Alternativat janë ose një Shqipëri më e madhe, ose një Shqipëri më e mirë. Elita politike ka zgjedhur për momentin, të paktën në retorikë, alternativën e parë./panorama

[Ozzy]

Per ket Shmitt-in nuk ja vle me fol ate eshte mire ta injorosh dhe mos tja varim fare.

[Albo]

Alternativat e profesorit Schmitt

Eugjen Merlika

Festimet e njëqindvjetorit të Pavarësisë kombëtare të Shqipërisë vazhdojnë të kenë jehonën e tyre në shtypin e huaj. Arsyeja qëndron në pohimin me zë të lartë të çështjes kombëtare nga përfaqësues të ndryshëm të politikës, jo vetëm në Shqipëri, por dhe në trevat e tjera shqipfolëse, jashtë kufijve të saj. Shprehje, si ajo e kryeministrit Berisha nga Shkupi: “ U bëj thirrje shqiptarëve të punojnë çdo minutë, çdo orë, çdo muaj, çdo vit për bashkimin e tyre”, apo ajo e Xhavit Halilit: “Ne kemi një gjak, një gjuhë dhe një flamur”, nuk kanë asgjë të jashtëzakonshme apo “eksplozive”, por bëjnë bujë sepse, prej 70 vjetësh, nuk dëgjoheshin nga goja e autoriteteve zyrtare të politikës shqiptare dhe për opinionin publik të huaj quheshin koncepte t’atrofizuara e të papërfillshme.

Befasimi kapi dhe një firmë të njohur për publikun shqiptar, Oliver Jens Schmitt, një profesor i Historisë së Europës Juglindore në Universitetin e Vjenës, autor i vëllimit “Skënderbeu”, botuar në shqip para pesë vjetësh. Profesori, në artikullin e tij “Një vetëbesim i ri i shqiptarëve në Ballkan”, vë në tehun e kritikës së tij pothuaj të gjithë klasën politike shqiptare, jo vetëm në Shqipëri, por edhe në Kosovë e Maqedoni, veçanërisht deklaratat e disa prej përfaqësuesve të saj në atë përvjetor. Madje ai e shton dozën e kritikës, duke rreshtuar dhe kundërveprimet e diplomacive të huaja, në radhë të parë të fqinjëve, e duke pohuar se “dëmet në politikën e jashtme janë të mëdha”.

Në të gjithë këtë paraqitje nuk ka asgjë të re, është një vazhdim i interpretimit të çështjes shqiptare në një vështrim kundërshtar të saj. Ajo që më duket se mungon në analizën e profesorit, apo të pikave të tij të referimit në publicistikën shqiptare, është fakti se prirja kombëtariste e shqiptarëve, dëshira e tyre për të jetuar së bashku në një shtet, interpretohet në versionet më të mundshme të një logjike që funksionon në dritën e nevojave imediate të politikës, e jo në një kërkesë të brendshme individuale e kolektive të vetë qytetarëve. Pohimet e ndryshme të politikanëve interpretohen si shpalosje e një strategjie zgjedhore në kërkim të votave, e jo si paraqitje e një problemi që lindi në çastin historik të gjymtimit të shtetit shqiptar në dobi të fqinjëve. Madje Schmitt bën të vetin një arsyetim të Ben Blushit, që e quan “…nacionalizmin si një opozitë sistemi, ku armiku merr fytyra të ndryshme…” si një vlerë e ndryshueshme, e cila shfaqet në çaste të caktuara e në forma të ndryshme, duke synuar objektiva gjithashtu të ndryshme.

Nacionalizmi shqiptar nuk është e nuk duhet të jetë një krijesë e tillë e shtirur, e lindur rastësisht në vartësi të rrethanave e të interesave të klasave drejtuese e përfaqësuesve të tyre. Ai përbën një strategji të një kombi që, në çastin e themelimit të shtetit të tij, është ndjerë i dënuar pa të drejtë, i ndarë për gjysmë pa asnjë motiv të vlefshëm historik apo moral. Autori i shkrimit përmend shprehjen “mit i viktimës”. Që Shqipëria u nda dysh në Konferencën e Londrës 1913 nuk është një mit, një përrallë e shpikur nga shqiptarët, por është një fakt historik me pasoja të pallogaritshme humbjesh shqiptare në jetë njerëzore, në pasuri e në shpërngulje të detyruara të qindra mijëra qytetarëve të Kosovës e të Çamërisë.

Nacionalizmi shqiptar qe më i riu në Europën e shekullit të njëzetë, nuk pati bazën e tij në madhështinë e perandorive apo mbretërive të fuqishme, nuk pati kurrë shfaqje agresiviteti ndaj të tjerëve, por mbrojtjeje të vetvetes. Nuk ka nevojë që këtë të vërtetë ta pohojë me forcë Kryeministri, ajo është në vetë logjikën e ngjarjeve të një shekulli, të cilën, profesori i nderuar i historisë së Europës Juglindore, duhet ta dijë më mirë se kushdo tjetër. Aspirata e shqiptarëve për të jetuar në një shtet të përbashkët është një kërkesë sa e drejtë aq edhe e ligjshme, ajo nuk është një variabël e humoreve të politikës ndërkombëtare, por një e drejtë e patjetërsueshme e tyre, një konstante e qenies së tyre si komb e si shtet.

Habit fakti që kjo dëshirë demonizohet në forma të ndryshme, duke i ngjitur dhe etiketat më t’urryera, duke i veshur dhe atë të komunizmit, me të cilin vetëm një verbëri e theksuar politike e historike mund ta njëjtësojë. Komunizmi qe armiku më i egër i nacionalizmit shqiptar, qe ai që e varrosi termin dhe idenë për gjysmë shekulli, si për arsye ideologjike, ashtu dhe për interesa partiake e varësi nga P.K.jugosllave. Nëse tirania komuniste në çaste të caktuara u mundua të japë idenë se i shërbente interesave të Atdheut, ajo kurrë nuk mbështeti një strategji të bashkimit kombëtar, të cilin e bëri pluhur e hi sapo mori pushtetin, n’emër të internacionalizmit proletar e të “vëllazërimit” me grekët dhe jugosllavët. Përvoja e trajtimit të çamëve e kosovarëve në Shqipërinë enveristeështë një dëshmi e pakundërshtueshme e politikës komuniste në lidhje me shqiptarët e mbetur jashtë kufijve dhe interesat e tyre.

Cilido që ka lexuar në gazetën Shqiptarja.com “Përshpagimet shqiptare” është në gjendje të bëjë dallimin ndërmjet qeverive nacionaliste dhe atyre komuniste, përsa i përket qëndrimit ndaj trevave shqiptare, jashtë “shtetit amë” dhe interesave të banorëve të tyre.

Autori i shkrimit na ve një alternativë zgjedhjeje: “ose një Shqipëri më të madhe, ose një Shqipëri më të mirë”. Nuk kuptohet se nga çfarë autoriteti sot ne na shtrohet si komb kjo zgjedhje e mbi ç’bazë morale apo politike mund të motivohet ajo. Shqipëria më e madhe do të jetë dhe Shqipëria më e mirë, sepse bashkimi i energjive dhe forcave të gjithë shqiptarëve, sigurisht, do të prodhojë më shumë të mira për shtetin e tyre. Sesi do t’arrihet kjo aspiratë shekullore është e gjitha për t’u vlerësuar e përsiatur. Sigurisht do të arrihet nëpërmjet mjeteve paqësore, në marrëveshje me fqinjët dhe miqtë, në kuadrin e një Europe që nëpërmjet bashkimit të saj duhet të shmangë të gjitha padrejtësitë e shekullit të shkuar. Është e vërtetë se diplomacia ndërkombëtare, në njëqind vitet e shkuara, na ka detyruar të pranojmë ndarjen tonë, por nuk ka arritur të na bëjë të heqim dorë vullnetarisht prej bashkimit.

Nëse sot qindra mijëra qytetarë të Shqipërisë, Kosovës, Serbisë, Maqedonisë e Malit të Zi, festojnë 100-vjetorin e shpalljes së Pavarësisë shqiptare, nëse 1,5 milionë qytetarë vizitojnë, në 45 ditë, armët e Skënderbeut, simbole të kombit luftëtar të lirisë, ato diplomaci duhet të binden se dëshira për bashkim mbetet një projekt që kërkon sendërtim, që ruhet në thellësi të vetëdijes së secilit prej shqipfolësve, që nuk është zvetënuar nga koha, që nuk është tharë nga të gjitha stinët e flakëve që e kanë përzhitur prej njëqind vitesh. Ai projekt kapërcen llogaritë e politikanëve fqinj e të miqve të tyre, ashtu sikurse dhe konsideratat e intelektualëve të tipit Schmitt që tremben nga ky “…dimër nacionalisto-shqiptar”.

Si i tillë ai duhet trajtuar me seriozitetin e duhur, pa hipokrizinë e kushtëzimit të pjesëmarrjes në bashkësitë dhe organizmat ndërkombëtare, pa arrogancën e “diplomacisë së kanonierave” e të logjikës së më të fortit, pa idolatrinë e tabuve të mos ndryshimit të kufijve. Ajo duhet të mbajë parasysh vetëm një gjë, respektimin e vullnetit të lirë të popujve për vetëvendosje, që do t’ishte edhe ngadhënjimi i demokracisë së vërtetë në marrëdhëniet mes shteteve.

Në këtë vështrim, mendoj se hapi i parë do t’ishte një hulumtim i vullnetit të gjithë shqipfolësve, nëpërmjet një referendumi. Hapat e mëtejshëm do të ishin rrjedhojë e përfundimit të tij, pra subjekte marrëveshjesh e kompromisesh që nuk do të cenonin as parimet e Europës demokratike dhe as qëndrueshmërinë e sigurinë e rajonit tonë.

MAPO

[maratonomak]

schmiti eshte historian apo analist ?


eshte mbushur forumi me tema ku nje interviste , nje deklarate , nje cast historik meret dhe perfshihet ne tema ku cdo kush ben analistin , te diturin dhe gjithck ka te beje me ceshtjen kombetare , feja , politika ,ekonomia ,kultura , historia etjera me ne shqiptaret .

per gjithcka dhe mbi gjithcka strumbullari eshte ceshtja kombetare , nderkohe qe kesah ceshtjeje i paraprijne shume ceshtje te tjera me te rendesishme ,qe sinqerisht dua te besoj se me zgjidhjen e ceshtjes kombetare te gjitha problemet e tjera te shqiperise dhe shqiptareve do zgjidhen por zakonisht nuk ndodh keshtu .

ceshtja kombetare nuk eshte dicka qe duhet te lihet ne sirtar por ama midis kesaj ceshtje duhen pare edhe te tjera probleme jetesore ne shqiperi kosove e kudo ku ka shqiptare .

ne shqiptaret jemi popull qe nuk rojme dot pa idealizma dhe idealizmi i radhes eshte patriotizmi , nderkohe qe boten e ka zaptuar nje sistem kapitalist pa vlera ideale , fetare dhe njerezore dhe ne akoma shohim idealizma dhe patriotizem .
gjithsesi patriotizmi nuk eshte keq derisa nuk na sjell telashe por na sjell mireqenie dhe stabiltet qe ne rastin dot veshtire se mund te jete keshtu.

[EuroStar1]

U be kohe qe me mjafton te shoh kush e ka hapur temen qe te ndermar veprimin per ta lexuar apo injoruar pa harxhuar kohe ...!

[Antiproanti]

Schmitt: Një Shqipëri më e Madhe apo një Shqipëri më e Mirë?

Ne kushtet dhe rrethanat mbreteruese ne Ballkan, Europe dhe me gjere, nje Shqiperi me e madhe do te ishte patjeter nje Shqiperi shume me e mire per shumicen absolute te qytetareve te saj...

[Albo]

Schmitt, si gjithmone e ve gishtiin aty ku dhemb dhe si gjithmone ka te drejte. Ai tregohet diplomat me menyren se si shprehet, nje menyre e terthorte, pasi e ka te qarte qe publiku shqiptar nuk eshte ne gjendje qe te perballet me te vertetat e realiteteve te se shkuares, historise se tij, dhe realitetit te sotem politik, kur Shqiperia e shqiptaret e gjejne veten ne nje udhekryq ku duhet te zgjedhin: integrimin evropian apo bashkimin kombetar.

Reagimi i tij, si nje zvicerian i ri ne moshe dhe me nje njohje te shkelqyer te historise se shqiptareve si popull, i ve ne pozite te veshtire kreret e politikes shqiptare. Politika shqiptare nuk eshte mesuar qe te vleresohet e gjykohet nga qytetare evropiane qe i ndjekin ngjarjet mes shqiptareve kaq nga afer sic i ngjet Schmitt. Kur Sali Berisha lexon citatet e tij ne shkrimin e Schmitt, ne shtyllen e tij kurrizore kalojne mornica te ftohta, pasi ky takem politikanesh shqiptare jane mesuar qe te perdorin dy gjyhe: gjuhen per konsum te brendshem ne opinionin publik shqiptar, dhe gjuhen qe perdorin me te huajt ne takimet e tyre nderkombetare. Dhe asnjehere keto gjuhe nuk kane patur nje ton apo nje permbajtje, dhe kjo krijon ate perplasjen e madhe qe Schmitt prek me plas, perplasjen e realitetit te shqiptareve ne shekullin e XXI, me realitetin e shqiptareve ne mendjet e politikaneve shqiptare te mberthyer nga ethet nacionaliste e politike.

Nje Shqiperi me e Mire apo nje Shqiperi e Madhe?

Schmitt tregohet diplomat e i permbajtur me gjuhen qe perdor, pasi nuk do te fyeje opnionin publik shqiptar. Por realiteti shqiptar ne syte e botes se qyteteruar eshte qe shqiptaret si popull jane Getoja e Evropes. Qe nje popull te jete Geto ne te duhet te mbizoteroje: 1) varferia 2) krimi 3) prapambetja kulturore. Kontributi me i madh i shqiptareve ne keto 20 vjet ne Evrope kane qene trafikantet e droges, skafistet, prostitutat dhe kultivimi i hashashit. Schmitt ironizon aspiraten e nacionalisteve shqiptare per "bashkim kombetar" duke lene te kuptuar se ne syte e Evropes se qyteteruar bashkimi kombetar i shqiptareve tingellon ne shkrirjen e tre getove te izoluara ne Shqiperise, Kosove e Maqedoni, ne nje. Getoja e Madhe shqiptare.

Schmitt i jep edhe nje mesazh te qarte Berishes: Do te zgjidhni Evropen e Bashkuar apo Geton e Madhe shqiptare? Do te zgjidhni shqiptaret si qytetare te denje evropiane, apo shqiptaret qe vazhdojne nje mentalitet e kulture otomane qe "therrin 2000 qengja ne rruget e Tiranes" apo "shtrojne tortat tortuareve te rruges"?

Evropa e ka mbeshtetur dhe vazhdon te inkurajoje Shqiperine e shqiptaret ne Ballkan qe te ecin ne rrugen e integrimit evropian. Por nese shqiptaret deshirojne te mbeten Getoja e Evropes, Evropa di edhe ate tjetren: ta izoloje Geton ne nje karantine te madhe ne zemer te Evropes, e shqiptaret ti kthehen kohes se veteizolimit te Enver Hoxhes.

Albo

[oliinter]

o shmit ik e bej cicin!