Albatros rexhaj

[Denata]

mua me duken shume vari lesht theniet e tij "filozofike", fjale boshe ne ajer pa substance qe u hidhen turmave idiote qe i presin me llapen jashte si nje qen hidhet per te kapur ate koren e bukes qe i jep i zoti.

Ndaj eshte forum qe te themi secili mendimin qe ngjall xfiles

[broken_smile]

Tiparet e saj ishin fshehur copëza-copëza, të shpërndara në të gjithë njerëzit që më kanë dashur. Te dikush ishin flokët. Te dikush sytë. Te dikush tjetër ishte buzëqeshja.
E si mund të mos ndiej mall unë?
Si mund të mos ndiej mall kur, pas shenjave të tua, vrapova tërë jetën?
Si mund të mos ndiej mall kur gjithçka në jetë më ka përgatitur për këtë ditë? Këtë ditë kur do të flakja tutje koracën e padijes dhe do të hapja krahët e shpirtit, që më në fund edhe unë të jetoja?
Gjithçka në këtë botë mund të labërgohet, të thyhet e të copëtohet. Gjithçka mund të bëhet copë e çikë dhe më pas ta marrë me vete ndonjë lumë apo ndonjë erë! Gjithçka mund të copëtohet, por malli im kurrë!
Sonte, kur më përvëlon më shumë se kurrë malli në shpirt!

e bukur....

[Denata]

e bukur....

e gjitha ajo pjese eshte e bukur

[Denata]

Je thyer.
Je zhgënjyer.
Je mërzitur.
Dhe çfarë bën?
I merr këto ndjenja dhe i ndrydhë.
I degdis korridoreve të errëta të shpirtit, duke besuar se me kaq problemi zgjidhet.
Kështu deri në sfidën e radhës.
Përsëri thyesh.
Edhe një zhgënjim më shumë.
Edhe një mërzi e re.
Edhe këto i ndrydhë.
Dhe kështu të ndrydhurat e reja puthiten mbi ato të vjetrat deri sa më të mos ketë vend. Diçka e padurueshme të ngulfat nga brenda. Diçka që të fton të veprosh.
Edhe sa mërzi të tjera do t'i fshehësh?
Edhe sa më shumë do ta helmosh shpirtin tënd?
Edhe ti e din se ky është çasti i fundit që të veprosh!
Çka po pret?
(A.R)

[Denata]

Në një natë si kjo,
i tërë universi e humb kuptimin.
E ndien se, edhe sikur ta zotërosh gjithë botën,
vlera e vërtetë e të jetuarit nuk mund të përmblidhet në qejfe dhe delirium...
As në lavdërime,
as në vardisjet e atyre që deri dje nuk të njihnin.
As në titujt që të vargëzohen pas...
Në një natë si kjo, shpirti rebelohet.
E ndien.
Duhet shumë më shumë...
Ndihesh jashtëtokësor,
i huaj brenda trupit tënd.
Sonte, më shumë se kurrë,
e ndiej sa shumë me mungon mendimi i bukur...
Motivi...
Besimi se mund ta ndryshoj botën.
Më mungon e gjitha ...
Ndihem lakuriq pa mendimin tim të bukur,
mendimin për ty.
(A.R)

[Denata]

Ajo ishte e sinqertë. Përndryshe nuk mund ta dashuronte kurrë një rebel si unë. Më dashuronte, edhe pse tërë kohën më thoshte se isha i papjekur. Por ajo e dashuronte këtë papjekuri brenda meje. Nëpër rrugët e ftohta të Prishtinës, më fuste krahun dhe e tëra strukej tek unë, thuajse donte të bëhej pjesë e qenies sime fizike. Në një rast kur na takoi dikush dhe na pyeti se a kishim ftohtë, që të dy njëherësh iu përgjigjëm se ishte dashuria ajo që na ngrohte. Dhe këtë vërtet e mendonim, ndonëse që të dyve, nga të ftohtit e madh, na dilte avulli nga goja.
Unë i adhuroj femrat me taka elegante. Eleganca m'i trand themelet e burrërisë. Ajo e dinte këtë dhe vetëm për hatrin tim, tërë kohën mbante taka. I mbathte dhe njëherësh përpiqej të më shpjegonte se takat mbathen vetëm në raste të veçanta dhe jo tërë kohën. Ndërsa unë i doja tërë kohën. Madje edhe në shtrat. Taka në shtrat. Ajo edhe këtë e bënte. Që të gjitha vetëm për hatrin tim. Që të gjitha vetëm për të më bërë mua të lumtur.
“Dua të çmendem për ty! Dua të çmendem bashkë më ty!” ofshante ajo, ndërsa takat e saj ndonjëherë edhe i shqyenin dyshekët. I shqyenin dhe ne pastaj qeshnim si të marrë. Ofshama dhe të qeshura. Ekstazë që nuk mund të përshkruhet.
Sa herë që mendja ime e humb ndjenjën e kohës dhe hapësirës, më kujtohet mënyra se si më përqafonte ajo. Më kujtohet se si, në çdo përqafim, më thoshte se sa shumë më dashuronte. Më kujtohet shtrëngimi i saj, që sikur kishte frikë se do të më humbte. Më kujtohen thonjtë e saj, gërvishtjet në shpinë, në çastin kur përjetonte orgazëm dhe shpërthente në ulërima. Më kujtohen kafshimet e saj, shenjat që më linte në vendet e dukshme të qafës. Shenja që edhe unë i doja dhe nuk i fshihja asnjëherë. I quaja shenja të pronësisë. Dëshmi se isha i saji.
Por, përkundër të gjithave, në fund unë e zhgënjeva! Zhgënjeva të vetmin njeri që diti të më bënte tejet të lumtur.
Sot isha duke menduar pikërisht për këtë. Isha në gjendje transi. Dhe në çast u zhvendosa në kohën kur rrugët tona u ndanë.

Mjafton vetëm një xixë,
Qoftë edhe nga larg,
Dhe si i dehur zhvendosem në një botë tjetër,
Në një qytet fantazmash, të pushtuar nga hije kujtimesh,
Aty ku vazhdimisht më ikën nëpër turma,
Aty ku të ndiej se si më përvidhesh nga reflektimet e xhamave.
Edhe takat e tua i shoh kudo,
Ato që i mbathje vetëm për hatrin tim,
Tak... tak...
Ritëm elegant,
Simfoni e përkryer.
Edhe një mijë vjet të jetoj, askush nuk mund të më ketë ashtu si më pate ti.
Ti këtë e di,
E di se këto fjalë shpërthejnë nga kthinat e hirta të zemrës sime,
Ato që ende janë vetëm të miat,
Aty ku ndjenjat e mia shtrihen në pafundësi,
Aty ku përgjithmonë jeton dashuria ime për ty,
Ajo që i mbijeton çdo furtune dhe tërmeti,
E vetmja që do ta marr me vete edhe në botën tjetër.

Nuk ka gjë më të keqe se sa kur e zhgënjen një njeri që të dashuron.
E di se ka shumë nga ata që nuk mërziten për këtë. Ka shumë nga ata që mburren se e kanë zhgënjyer dikë. E shohin si zotësi!
Ti mos u bëj e tillë.
Mos u bëj nga ata që mburren me zemrat që kanë thyer.

(fragment nga "Ditar dashurie i një shkrimtari"