Albatros rexhaj

[broken_smile]

faleminderit Denata qe i solle ketu ne forum. nga te gjitha do vecoja kete me poshte, e ka shprehur bukur vertet...

Unë...
Ti...
Të gjithë ne jetojmë në një arenë të egër ku njëri tjetrin e shohim me mosbesim.
Flasim për vlera të mëdha, që i proklamojmë si ideale të raporteve ndër-njerëzore. I stërmadhojmë aq shumë saqë fillojnë të duken edhe absurde.
Kur idealet fillojnë të tingëllojnë si absurd, dhe t' i ngjasojnë ëndrrave të parealizueshme, domosdo se humb besimi. Gjithsecili struket në qoshen e vet. Dhe prej aty ëndërron për një botë më të mirë. Ëndërron derisa e humb besimin edhe në ëndrrat e veta.
A është kjo jetë?
Apo është vetëm një tablo e të jetuarit, ku personazhet më nuk bëjnë përpjekje ta njohin njëri tjetrin. Andaj edhe pavetëdijshëm zbehen në figura dhe skica. Ato mund të duken bukur, por figurat dhe skicat kurrë nuk mund ta ndiejnë të mirën brenda vetes dhe as ta shohin atë në sytë e tjetrit.
Sa e trishtë!
Dikur bota ishte plot me ngjyra ndërsa imazhet e çastit ishin bardhë dhe zi. Tani imazhet kapen në pafundësisht ngjyra, madje edhe ne 3D, ndërsa bota po shkon dhe zymtohet në bardhë dhe zi.
Jam ngopur së qeni skicë.
E di se je ngopur edhe ti.
Andaj të ftoj ta flakim tutje këtë zymti gri që na ka kurthuar.
T'u japim jetë ngjyrave brenda vetes.
Të jemi të vërtetë.
Dhe mos të ndihemi keq për këtë.
(A.R)

[Denata]

Thone se i shkruan bukur dashurise, por nuk i kam lexuar asnje liber. E pashe nje dite ne nje interviste, po sa bukur e embel qe fliste. Epo prandaj mendova qenka cilesuar i tille. Me kane rekomanduar " Bombe ne Beograd" dhe "Ditar dashurie i nje shkrimtari" , jam kurioze ti lexoj.

Vertet shkruan bukur, ndaj mendova ta hedh ne forum meqe nuk ishte, pasi shkruan shume online dhe tere krijimtarine e tij hedh dhe online.

[Denata]

faleminderit Denata qe i solle ketu ne forum. nga te gjitha do vecoja kete me poshte, e ka shprehur bukur vertet...

Faleminderit dhe juve broken_smile

[Denata]

Duke u plakur, njeriu jo domosdoshmërisht bëhet më i mençur por, në çdo kohë, kupton vetëm këtë: gjërat e bukura, ato të sinqertat, që burojnë nga loçka e zemrës, i bëjmë vetëm pse këtë e kërkon shpirti ynë dhe jo domosdo pse ato i do bota! Vetëm kështu mund ta bëjmë botën më të mirë!
Mos prano të bëhesh si gjithë të tjerët. Të pajtohesh me ato që sheh dhe t’ia mbushësh mendjen vetes se asgjë nuk mund të ndryshojë.
Mos u bëj si ata që thonë: "Të gjithë njerëzit janë bërë të këqij sot. Të tjerët janë të këqij me mua, prandaj dhe unë tani jam i mirë vetëm me veten time."
Mos u bëj as si disa të tjerë, që thonë: "Ti je sjellë keq me mua dhe tani unë do të sillem keq me ty."
Këso mendimesh, dhe të ngjashme me to, kam dëgjuar shumë këto ditë. Dhe kjo për mua ka vetëm një kuptim: e tëra është vetëm dhimbje. Një ndjenjë kolektive e një zhgënjimi të vazhdueshëm.
Në pamundësi për të ndryshuar diçka, çdo ditë po mbyllemi më shumë e më shumë në vetvete. Po bëhemi si ato macet e lënduara, që të grithin sa herë i mbështet për muri.
Kjo është vazhdimësi e së keqes që të tjerët bëjnë mbi ne.
Kjo është e keqja e pafund.

(A.R)

* fragment nga "Ditar dashurie i një shkrimtari"

[Denata]

Nuk mund të rri indiferent. Askush nuk mundet. Jo përballë një sfide të tillë. Jo përballë saj.
Një vrull i madh vlon brenda meje. Ngjizet me shpejtësi dhe shpërthen.
I them vetes: "Ndal!"
Është e kotë. Një vrull i ri merr hov përsëri. Kësaj here ngjizet edhe më shpejt. Dhe përsëri shpërthen. Dhe përsëri, dhe përsëri, deri sa gjithçka ndahet copë e grimë. Shemben të gjitha muret. Një dhimbje therëse ma përshkon gjithë shpirtin. Dhimbje e trazuar me një lumturi dehëse. Po e ndiej. Dëshira po e synon lirinë. Jam i pafuqishëm. Nuk mund ta ndal. Nuk dua ta ndal.
E shoh veten të ndarë në dysh. Një njeri tjetër, një përfytyrim nga ëndrrat e zjarrta, po udhëheq brenda meje. Sado që mendja, ajo pak që ka ngelur nga unë, dikton kujdes, dora vazhdon të shtyjë përpara. Shtyn dhe e gjen rrugën e vet. I shpërthen barrierat një nga një.
Dhe ajo nuk po më pengon. Luan me dorën time. Shmanget. Por nuk më ndalon.
Diçka brenda meje, me gjysmë zëri, klith: "Ndalomë! Mos lejo të përmbytem në këtë tundim."
I hap sytë. Dua që ajo të jetë e mllefosur në mua. Dua që ajo të më shikojë me inat. Por jo! Sytë e saj shkëlqejnë në errësirë. Janë më të gjallë se kurrë. Si dy toptha zjarri, që konsumojnë gjithçka. Edhe ajo po vlonte. Po drithëronte si thupër.
Dua të flas, por ajo më merr fjalët nga goja.
"Çfarë po ndodhë kështu me mua?", pëshpëriti ajo.

*fragment nga “Edith”, libër i ri nga Albatros Rexhaj

[Denata]

Dua të jem aty, kur ty të merr gjumi. Me ty, kur ti trembesh natën. Kur ti del në shopping. Dua të jem ai, që të ndihmon ta zgjedhësh fustanin për ditën e parë në punën e re. Ai, kujt i tregon për të gjithë meshkujt, që të vardisen atëherë kur ti del me shoqe në pub.
Ah, e dashur! Dua të jem ai, që të pret kur ti del nga dushi. Ai, që të mbështjellë me peshqir. I vetmi, që ti di të gjitha nishanet në trup.
Pse të shtirem se nuk të dëshiroj?
Të dëshiroj afër. Bashkë! Si një trup i vetëm! E puthitur me mua në çdo cep. Harmoni ritmike! Si çelësi dhe dryni magjik, që i hapen vetëm njëri tjetrit. Dua t'i mësoj të gjitha dihatjet e tua. Dua të jem ai, që e liron pafundësinë brenda teje. Ai, para kujt nuk turpërohesh për macen e egër, që tinëzisht grith në dëlir. I vetmi, kujt ti ia beson të gjithë çmendurinë tënde.
Mos kërko nga unë mos të të dashurojë!
Mos! Sepse nuk dua ta fikë këtë etje të pashtershme, që e ndiej për ty.
Me ty, unë jam shumë më shumë. Andaj edhe dua të plakem me ty. Të ndihem i ri. I ri, deri në frymën e fundit.
Mos prit të të them: Më fal e dashur! Më fal pse të dashurojë kaq shumë!
Për dashurinë nuk kërkohet falje.
Si të kërkoj falje për faktin se ti më mbush me jetë?
(A.R)

[Denata]

Rëndom presim që të këqijat të na vijnë nga njerëz të huaj. E vërteta është se njerëzit tanë, ata që tërë kohën i mbajmë afër dhe u besojmë, dinë të na lëndojnë shumë më poshtërsisht. Lëndimi është edhe më i madh kur e kupton se ata nuk ndiejnë as pikën më të vogël të fajit apo keqardhjes.
Sonte, ndërsa shkruaj për këto gjëra, ndiej se diçka nuk është në rregull me ty.
Ndiej luftën tënde jo vetëm me veten, por edhe me botën që nuk të lejon as edhe të mërzitesh me dinjitet.
Të gjithë të thonë se nuk duhet të mërzitesh. Ndërsa ti habitesh se si mund të ta thonë këtë.
Ti ke të drejtë! Besomë se ke të drejtë. Ngaqë të tjerët janë në një mendje, kjo nuk do të thotë se ata dinë diçka më shumë. Nuk mund të dinë, sepse ata nuk janë në lëkurën tënde.
Ajo për çka ti je mërzitur, të ka përgjunjur. Madje të nxjerr edhe lot.
Çdo gjë që të sjell deri në atë gjendje, aq sa të nxjerrësh edhe lot, është një arsye e mjaftueshme për t'u mërzitur.
Mos e fshih mërzinë tënde. Mos ik prej saj. Ndieje dhe, nëse është nevoja, preke edhe fundin. E kur ta prekësh fundin, atëherë shiko anash. Aty do ta kuptosh se, edhe sikur të duash, më poshtë nuk mund të shkosh. E vetmja rrugë e mbetur është kthimi lart.
Tani tregoje veten. Trego se je më i mirë se ata që të sollën deri aty.
Mjaft vajtove, sepse në atë humnerë as vaji nuk ka më kuptim. Ti e di se askush nuk mund t'i ndihmojë ata që nuk arrijnë të ndihmojnë veten.
Përmblidhu.
Dhimbja jote le të jetë ajo që do të të ngrejë më këmbë.
(A.R)

Jashtë bën dimër, por në shpirtin tim rri ndezur një flakë!
Dita i ka lënë vend natës e nata shpejt do t’i lërë vendin prapë ditës, por sërish flaka do të rrijë ndezur. Do të rrijë ndezuri drita e kandilit, sepse në vend të vajit, ushqehet me shpirtin tim. Dhe kjo më mërzit! Më mërzit ngaqë e di se shpirti është i pavdekshëm e kështu flaka nuk do të fiket as në pafundësi.
Si është e mundur që në këtë botë ende ekziston dikush si ti? Dikush që të njeh vetëm duke ndjerë sinjalet e shpirtit? Dikush që i bën të gjitha duke mos bërë asgjë? Që ta dhuron botën edhe pa e kërkuar atë?
Si është e mundur që ti ekziston?
Si nuk nxitova dhe nuk të gjeta më herët?
Pse ta çoja dëm këtë pjesë të jetës që kam jetuar deri tani?
Si jam sjellë aty përreth teje, por tërë kohën kam qenë i verbër?
O Zot! Pse m’i dhe sytë, kur nuk më mësove që të shihja?
Sonte gjithë qenien time përshkon një mall që mund të mbështjellë edhe vetë botën. Një mall për atë që nuk e pata kurrë, por që çdo atom i shpirtit tim e ndien se ajo në të vërtetë ka qenë gjithë kohën këtu.
Tiparet e saj ishin fshehur copëza-copëza, të shpërndara në të gjithë njerëzit që më kanë dashur. Te dikush ishin flokët. Te dikush sytë. Te dikush tjetër ishte buzëqeshja.
E si mund të mos ndiej mall unë?
Si mund të mos ndiej mall kur, pas shenjave të tua, vrapova tërë jetën?
Si mund të mos ndiej mall kur gjithçka në jetë më ka përgatitur për këtë ditë? Këtë ditë kur do të flakja tutje koracën e padijes dhe do të hapja krahët e shpirtit, që më në fund edhe unë të jetoja?
Gjithçka në këtë botë mund të labërgohet, të thyhet e të copëtohet. Gjithçka mund të bëhet copë e çikë dhe më pas ta marrë me vete ndonjë lumë apo ndonjë erë! Gjithçka mund të copëtohet, por malli im kurrë!
Sonte, kur më përvëlon më shumë se kurrë malli në shpirt!
Sonte, kur aty, si në një betejë apokaliptike, përplasen gëzimi dhe mërzia. Gëzimi që më në fund të gjeta dhe mërzia e madhe pse u vonova!
Do të doja që, vetëm sonte, malli për ty të ishte i thurur nga fjolla bore, sepse atëherë do të shkrihej posa ta prekja me dorë!
Do të shkrihej e ndoshta pastaj unë mund të flija.
(A.R)



* fragment nga "Ditar dashurie i një shkrimtari" - Albatros Rexhaj, Botimet DUDAJ, tani i ribotuar

[Denata]

Ajo më mësoi se të qenit femër është ndjenjë. Me shumë kujdes më udhëhoqi në botën e fshehtë të ëndrrave të saj. Aty ku e zbulova se bukuria e vërtetë nuk është vetëm imazh. Mbi të gjitha është ndjesi. Një sekret i fshehur, një eliksir magjik, që i zbulohet vetëm atij që është i denjë..
Vetëm kur ajo ndihej e lumtur, unë mund ta shijoja bukurinë e saj. Nga një imazh i këndshëm, një ngacmim i bukur për sytë, si me magji, ajo shndërrohej në një ushqim për shpirtin.
Vetëm kur ajo ndihej e lumtur, unë mund të tretesha në sharmin magjepsës, të fshehur në çdo cep të shikimit të saj.
Për një çast kudo kishte aromë të një çmendurie të shkallëzuar; nga ato që vetëm adoleshentët mund ta ndiejnë. Pasion i vrazhdë! Forcë e pastër e natyrës nga koha kur njeriu nuk turpërohej nga natyrshmëria e vet. Pasion që më pas mbillte guxim. Dhe kur këto të dyja ngjizeshin brenda meje atëherë isha i pamposhtur. I gatshëm për çdo përballje. I denjë që të përmbytesha në sensualitetin e saj.
... sensualiteti i saj!
Kjo ishte ajo për të cilën unë kisha etje. Hija e rëndë e saj, që dehte çdo shqisë timen. Bukuria e saj e vërtetë, që unë mund ta shijoja vetëm kur ajo ndihej e lumtur.
(A.R)



Albatros Rexhaj
"Ditar dashurie i një shkrimtari"
Botime DUDAJ
***
Ribotimin e librit mund ta gjeni;

Në Tiranë: Adrioni, Libri Universitar, TEG, Libraria ALBANIA ...

Në Prishtinë: BUZUKU, te sheshi përballë caffe "Corner", Libraria TOENA te Instituti

Në Gjakovë: Librari Tomorri

[xfiles]

mua me duken shume vari lesht theniet e tij "filozofike", fjale boshe ne ajer pa substance qe u hidhen turmave idiote qe i presin me llapen jashte si nje qen hidhet per te kapur ate koren e bukes qe i jep i zoti.

[Arvima]

mua me duken shume vari lesht theniet e tij "filozofike", fjale boshe ne ajer pa substance qe u hidhen turmave idiote qe i presin me llapen jashte si nje qen hidhet per te kapur ate koren e bukes qe i jep i zoti.

Xfiles , nuk je romantik ti prandaj te duket ashtu